[ทะเลสาบเยว่ปิงเหอ]

XueXi · โพสต์ 2025-9-5 17:38:18

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย XueXi เมื่อ 2025-9-5 17:53

ที่ 05 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น.

╰┈➤ พบเจอเถียนเฟิง

สายลมยามเย็นพัดโบกคลื่นบางเบาบนผิวน้ำของทะเลสาบเยว่ปิงเหอ แสงอาทิตย์กลมโค้งสะท้อนเป็นเส้นระยิบระยับบนผิวน้ำที่เงียบสงัด ต้นหลิวริมฝั่งกวัดแกว่งกิ่งก้านราวกับร่ายรำไปพร้อมกับเสียงสายลม บรรยากาศทั้งมวลช่างสงบงาม หากแต่แฝงด้วยความวังเวง

บนสะพานไม้เล็กที่ทอดยื่นออกไปเหนือทะเลสาบ มีชายหนุ่มผู้หนึ่งยืนอยู่ในชุดผ้าไหมบางสีขาวบริสุทธิ์ ตัดกับเส้นผมดำยาวสลวยที่ปลิวสะบัดไปตามแรงลม ร่างกายบอบบางผอมกิริยาท่วงท่าอ่อนช้อยแต่แฝงด้วยความสง่างาม ใบหน้าของเสวี่ยซีงดงามจนเกินชาย ดวงตาสีอำพันเปล่งประกายราวกับแสงตะเกียงที่ถูกห่อหุ้มด้วยม่านหมอกของความเศร้า ริมฝีปากบางซีดชื้น ดวงหน้าที่เคยใสซื่อเมื่อวัยเยาว์กลับเต็มไปด้วยร่องรอยของความอ่อนล้าและบอบช้ำ เขาดูราวกับดอกไม้ที่เบ่งบานท่ามกลางฤดูหนาว แม้งดงามสะกดสายตาแต่ก็ดูราวจะร่วงโรยได้ทุกเมื่อ

เสวี่ยซีค่อย ๆ ยกแขนขึ้น ปลายนิ้วเรียวยาวเหยียดออก ร่างโปร่งบางก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ เริ่มต้นร่ายรำการเคลื่อนไหวของเขาลื่นไหลราวสายน้ำ สะบัดปลายแขนพลิ้วไปตามเสียงสายลม ทุกก้าวย่างคล้ายจะบอกเล่าเรื่องราวชีวิต

ก้าวแรก คือความไร้เดียงสาในวัยเด็ก ที่ถูกพรากไปโดยโชคชะตาอันโหดร้าย

ก้าวที่สอง คือความรักที่ผิดเพี้ยน ถูกบิดเบี้ยวและหักหลัง

ก้าวที่สาม คือการเร่ร่อน เสียสิ้นซึ่งบ้านและความอบอุ่น

และก้าวต่อ ๆ มา...คือความพยายามดิ้นรนแม้หัวใจแตกสลาย

สายลมพัดเสื้อผ้าสีขาวบางพลิ้วไหว โอบกอดร่างกายของเขาไว้ราวกับอยากปลอบประโลม เสวี่ยซีหลับตาลง น้ำตาหยดเล็ก ๆ ร่วงหล่นผสมไปกับเหงื่อและหยาดหมอกยามค่ำคืน

เสียงสะท้อนเบา ๆ ของฝีเท้าดังขึ้นจากฝั่งตรงข้ามสะพานไม้

“งดงามนัก”

เสียงทุ้มต่ำแต่ชัดเจนทำให้เสวี่ยซีหยุดการร่ายรำทันที ร่างโปร่งหันไปตามเสียง เห็นบุรุษคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลนัก

บุรุษผู้นั้นสูงสง่าสวมชุดยาวสีดำสนิทผมรวบครึ่งหนึ่งด้วยปิ่นหยก ดวงตาคมเข้มส่องประกายวาววับยามสะท้อนแสง หน้าตาเคร่งขรึมแต่แฝงด้วยรอยยิ้มบางเฉียบที่ยากจะเข้าใจ

“ข้า… มารบกวนท่านหรือไม่” เสวี่ยซีถามเสียงแผ่ว ราวกลัวว่าคำพูดของตนจะทำให้น้ำระลอกสงบแตกกระจาย

บุรุษนั้นส่ายหน้าเล็กน้อยยิ้มอ่อนแล้วเอ่ย “มิใช่เลย เจ้าเปรียบดั่งทำให้ผืนทะเลสาบนี้มีชีวิต ข้าเพียงผ่านมา เห็นเงาร่ายรำของเจ้าจึงหยุดยืนชม หากถือว่าเป็นความบังเอิญ ก็คือโชคชะตาที่ชักพา”

เสวี่ยซีเม้มปากแน่น ลมหายใจไหววูบก่อนก้มศีรษะเล็กน้อยเพื่อแสดงความเคารพ “ข้าชื่อ ซีซี” เสียงนั้นแผ่วสั่นราวกับกลัวจะถูกโลกใบนี้ปฏิเสธอีกครั้ง

บุรุษผู้นั้นประสานมือ “เหวินซาน” เขาเอ่ยแนะนำตัวง่าย ๆ แต่กลับหนักแน่นพอให้ชื่อฝังอยู่ในใจเสวี่ยซีในบัดดล

ความเงียบงันชั่วครู่ถูกทำลายด้วยมือเรียวขาวของเสวี่ยซีที่ล้วงเข้าไปในห่อผ้าเล็ก ๆ เขาหยิบสิ่งหนึ่งออกมา เป็นขนมไหมฟ้าที่แม่เคยสอนทำตั้งแต่เด็ก เส้นขาวนุ่มบางคล้ายใยไหม ถักทอเป็นปุยก้อนเล็ก ๆ เสวี่ยซียื่นออกไปด้วยรอยยิ้มเจือเศร้า “นี่คือ… ขนมไหมฟ้า ข้าเพิ่งทำเมื่อคืน ยังหวานและหอมอยู่ ข้าอยากมอบให้ท่าน”

เหวินซานเลิกคิ้วเล็กน้อยรับมาอย่างไม่ลังเล ก่อนเสวี่ยซีจะล้วงอีกห่อหนึ่งออกมา เป็นกระบอกไม้ไผ่เล็กบรรจุชาเบญจมาศ กลิ่นหอมเย็นชื่นใจลอยออกมา

“และนี่ ชาเบญจมาศ หากท่านชิมพร้อมกันกับขนม รสชาติจะพอดี ข้าไม่อาจให้สิ่งใดไปมากกว่านี้… แต่หวังว่าจะเป็นมิตรไมตรีที่จริงใจ” เสียงของเขาอ่อนนุ่ม แต่ภายในแฝงความโหยหาการมอบสิ่งเล็กน้อยนี้มิใช่เพียงของกิน หากคือความตั้งใจมอบหัวใจแห่งมิตรไมตรีชิ้นหนึ่งให้แก่คนที่เพิ่งพานพบ

เหวินซานจ้องเสวี่ยซีเงียบ ๆ แววตาเหมือนกำลังอ่านความลับที่ซ่อนอยู่ในรอยยิ้มบางนั้น แต่เขามิได้พูดสิ่งใด เพียงยกขนมขึ้นชิม พลางกล่าวเบา ๆ “หวานดี”

+5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-08] เถียน เฟิง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

+20 ความสัมพันธ์ ขนมไหมฟ้า + (+5) ชาเบญจมาศ

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน: ได้รับความสัมพันธ์ +5 แต้ม

ศาสตร์การร่ายรำ - ร่ายรำจีบ NPC ได้ +5 ความสัมพันธ์

เมื่อร่ายรำ 10,000 ไบต์: ผู้ชมได้ +5 EXP, คุณได้ +30 พลังใจ หรือ +5 คุณธรรม

@Watcher

XueXi · โพสต์ 2025-9-6 06:29:19

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย XueXi เมื่อ 2025-9-6 06:34

วันที่ 06 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น.

╰┈➤ พบเจอเถียนเฟิง

แสงแดดบ่ายคลี่คลุมลงมาบนผืนน้ำกว้างของทะเลสาบเยว่ปิงเหอ คลื่นเล็ก ๆ กระเพื่อมสะท้อนแสงจนเป็นประกายแวววับ ราวผืนแพรทองที่ถูกลมพัดไหว เสียงนกน้อยร้องรับกันจากแนวไม้ริมฝั่งเป็นทำนองขับกล่อมอันเงียบสงบแต่ในความสงบนี้ กลับมีหัวใจของผู้หนึ่งที่มิอาจสงบตาม

ร่างผอมบอลบางของเสวี่ยซียืนอยู่ท่ามกลางลานหญ้าเขียวอ่อน ดวงตาสีอำพันทอดมองสายน้ำตรงหน้าอย่างเหม่อลอย เขาสวมอาภรณ์สีขาวปักลายเหมยอ่อนแสงเงินที่เคยใช้ร่ายรำ บัดนี้ถูกคลี่ออกจากห่อผ้าอีกครั้ง มือเรียวขาวค่อย ๆ ยกขึ้น ปลายนิ้วอ่อนบางกรีดกรายไปตามอากาศ ทุกจังหวะที่ขยับลมหอบเอาความเศร้าผูกพันเข้ามาแทนที่ราวกับร่ายรำให้แก่ความทรงจำที่ไม่เคยเลือนหาย

สายตาของเขามิได้อยู่ที่ผืนน้ำ หากแต่ล่องลอยไปสู่ภาพในอดีตภาพรอยยิ้มของ ‘หลี่หยาง’ ชายผู้เคยบอกว่า "เจ้าคือทั้งหมดของข้า" หากแต่ภายหลังกลับทอดทิ้งเขาไว้เพียงลำพังในความมืด เสวี่ยซีหมุนกายช้า ๆ ชุดขาวปลิวไหวท่ามกลางแดดบ่าย ท่าร่ายรำงดงามราวภาพในความฝัน หากผู้มองเห็นจะรู้ว่า ทุกจังหวะนั้นหนักอึ้งด้วยบาดแผลที่ฝังลึก

“ช่างงดงามราวบทกวี ข้าแทบไม่กล้ากะพริบตา”

เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากริมฝั่งเสวี่ยซีชะงักเล็กน้อย ก่อนหันไป เห็นเหวินซานยืนอยู่ในชุดสีน้ำเงินเข้มเช่นเคย ดวงตาคมเรียวทอประกายอบอุ่นที่ยากจะหาในโลกนี้

“ท่านอีกแล้วหรือ” เสียงเสวี่ยซีอ่อนแผ่ว มีทั้งความประหลาดใจและสั่นไหวซ่อนอยู่

เหวินซานก้าวเข้ามาใกล้ พลางยิ้มบาง “บังเอิญเหลือเกินที่เส้นทางของเรามาบรรจบ ณ ที่เดิม ข้าเพียงตั้งใจเดินชมธรรมชาติ แต่กลับได้ชมการร่ายรำของเจ้าอีกครั้ง”

“ข้าก็เพียงร่ายรำ เพื่อปลอบใจตัวเองหาใช่อะไรสูงค่าไม่” เขาตอบเสียงแผ่ว

เหวินซานส่ายหัวเบา ๆ “สำหรับคนที่ชมแล้วรู้สึกงดงามในหัวใจ สิ่งนั้นย่อมมีค่า”

เสวี่ยซีเงียบไปชั่วครู่ความอบอุ่นในถ้อยคำนี้ทำให้หัวใจเขาสั่นไหว ราวกับมีใครมาปลอบประโลมรอยแผลที่ซ่อนเร้น แต่เขาก็รู้ดีว่าความจริงของชีวิตตนช่างโสมมเกินกว่าจะเปิดเผย

เพราะเขาคือนายโลมในหอว่านหงเหรินผู้ถูกบังคับขายทั้งศิลปะและเรือนร่าง ทุกคืนที่ต้องรับแขกคือการสลักบาดแผลเพิ่มลงบนวิญญาณ ทุกครั้งที่ยิ้มออกไป คือการกลืนเสียงร้องไห้กลับเข้ามาในอก หากบอกความจริงแก่เหวินซาน… ชายตรงหน้านี้คงไม่มีวันมองเขาด้วยสายตาเช่นนี้อีก

ทว่าในดวงตาสีอำพันที่สั่นระริกนั้น มีเงาของหลี่หยางซ้อนขึ้นมาอีกครั้ง เสวี่ยซีแอบเม้มปาก “หลี่หยาง… หากเจ้ามิเคยทิ้งข้าไว้ ข้าคงไม่ต้องยืนอยู่ในที่ต่ำต้อยเช่นนี้…”

เขาสะบัดความคิดออกแล้วหยิบห่อผ้าเล็ก ๆ ออกมา เปิดให้เห็นอาหารที่เตรียมไว้ “วันนี้ข้านำอาหารเล็กน้อยติดมือมา หากท่านไม่รังเกียจข้าอยากมอบให้ท่าน”

ในห่อนั้นมี ล่าจื่อลู่เนื้อกวางย่างไฟหอมกรุ่นรสเผ็ดซ่าจัดจ้าน ตามตำรับเร่ร่อนทางทุ่งหญ้า เสวี่ยซีวางลงบนผ้าสะอาดที่ปูบนหญ้า ข้าง ๆ กันนั้นเป็นไหสุราเล็ก เขายกขึ้นชูเบา ๆ “นี่คือสุราเซียนเมามาย กลิ่นหอมแรง หากดื่มแล้วจะรู้สึกราวกับล่องลอยอยู่ท่ามกลางเมฆหมอก ข้าอยากให้ท่านลิ้มลอง”

เหวินซานนั่งลงข้างเขา ยกถ้วยที่เสวี่ยซีรินให้ขึ้นดื่ม กลิ่นหอมแรงแผ่ซ่านในปากก่อนความอุ่นร้อนจะไหลลงสู่ลำคอ เขาหัวเราะเบา ๆ “ขอบคุณ”

เสวี่ยซียกถ้วยขึ้นดื่มตามรสหวานขมปะทะลิ้นก่อนเปลี่ยนเป็นความร้อนวาบที่แทรกซึมเข้าสู่ทรวงอก เขาหลับตาลงชั่วครู่ ราวอยากให้รสนี้กลบทุกความทรงจำที่เจ็บปวด แต่ภาพหลี่หยางกลับผุดขึ้นมาอีกครั้งเสียงหัวเราะ คำพูดอ่อนหวาน และวันที่ชายคนนั้นผลักไสเขาออกต่อหน้าผู้คน

มือเรียวสั่นเล็กน้อยพลางรีบวางถ้วยลง กลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้ม “ท่านลองชิมล่าจื่อลู่สิ เนื้อนี้แม้ไม่เลิศหรู แต่ย่างด้วยไฟอ่อนจึงหอมนุ่ม”

เหวินซานหยิบชิ้นหนึ่งขึ้นชิมแล้วพยักหน้า “อร่อยจริง อย่างน้อยสิ่งนี้ก็มอบความอบอุ่นมากกว่าสุราหลายไหเสียอีก”

ทั้งสองนั่งอยู่ริมฝั่งแสงแดดบ่ายคล้อยลงเรื่อย ๆ ส่องสะท้อนบนผืนน้ำจนเป็นประกาย แต่บรรยากาศระหว่างพวกเขากลับเงียบสงบ เสวี่ยซีแสร้งยิ้ม แสร้งหัวเราะกับคำพูดเล็กน้อย แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ที่ไม่มีใครได้ยิน “เหวินซาน” เขาเอ่ยชื่อออกมาเบา ๆ ราวกับเรียกหาความอบอุ่น “ข้าดีใจที่ได้พบท่าน แม้เพียงไม่นานก็เถิด”

เหวินซานหันมองเขา นัยน์ตาคมสงบเหมือนทะเลสาบในยามไร้ลม “ข้าก็ดีใจที่ได้รู้จักเจ้าเช่นกัน ซีซี”

ถ้อยคำเรียบง่ายแต่กลับฝังลึกในใจเสวี่ยซี เขาอยากยึดมั่นกับความอบอุ่นนี้ อยากเชื่อว่ายังมีคนที่ไม่ทอดทิ้งเขา ทว่าความจริงในโลกโหดร้ายคอยย้ำเตือนว่าเขาเป็นเพียงคนขายเรือนร่าง ผู้ไม่คู่ควรกับความรู้สึกบริสุทธิ์ใด ๆ

แสงแดดบ่ายลับลงหลังขุนเขา เงาของทั้งสองทอดยาวบนผืนน้ำ เสวี่ยซีค่อย ๆ เก็บห่ออาหารและไหสุราลุกขึ้นยืน ดวงตาสีอำพันทอดมองเหวินซานอีกครั้งก่อนเอ่ยเบา ๆ

“คงถึงเวลาแล้ว ข้ามีเรื่องต้องกลับไปจัดการ”

เหวินซานเพียงพยักหน้า ไม่ได้ถามต่อว่าคือเรื่องใด “แล้วเราคงได้พบกันอีก”

เสวี่ยซีแย้มยิ้มแต่รอยยิ้มนั้นเจือด้วยความเจ็บปวดที่แม้เขาเองยังซ่อนมิได้ เขาก้าวเดินออกจากริมฝั่งทีละก้าว ร่างบอบบางค่อย ๆ ไกลออกไปแสงสุดท้ายของวันทาบทับบนไหล่ของเขา

เขาก็รู้ดีว่าตนคือผู้มีตราบาป จะไม่มีวันได้ครอบครองความสุขนั้นจริง ๆ

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-08] เถียน เฟิง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +30 ความสัมพันธ์ อาหารล่าจื่อลู่ + สุราเซียนเมามาย (+20)

✎ โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน: ได้รับความสัมพันธ์ +5 แต้ม

✎ ศาสตร์การร่ายรำ - ร่ายรำจีบ NPC ได้ +5 ความสัมพันธ์

เมื่อร่ายรำ 10,000 ไบต์: ผู้ชมได้ +5 EXP, คุณได้ +30 พลังใจ หรือ +5 คุณธรรม

XueXi · โพสต์ 2025-9-7 05:29:16

วันที่ 07 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น.

╰┈➤ พบเจอเถียนเฟิง

แดดบ่ายของเมืองฉางอันทอดผ่านม่านหมอกบางเบา กลายเป็นแสงอุ่นที่คลี่คลายบนผืนน้ำของทะเลสาบเยว่ปิงเหอ ใบไม้หล่นลอยตามแรงลมอ่อน ๆ ราวกับกำลังร่ายรำด้วยท่วงทำนองที่ช้าและเศร้าสร้อย ทว่าในวันนี้ หาได้มีร่างชายหนุ่มผู้คุ้นเคยกับการร่ายรำอยู่ตรงนั้นไม่มีเพียงเงาเดียวดายของเสวี่ยซี นั่งอยู่ริมโขดหินริมฝั่งน้ำ สองแขนกอดเข่าแนบอก ใบหน้าซ่อนอยู่ใต้เงาผมยาวที่หล่นปกปิดราวม่านหม่น น้ำตาใสไหลเงียบลงข้างแก้ม สะท้อนแดดบ่ายจนคล้ายเกล็ดแก้วที่แตกร้าว

เสียงสะอื้นที่ถูกกดกลั้นทำให้ไหล่ของเขาสั่นสะท้าน ไม่ใช่เพียงเพราะความเศร้าที่กัดกินหัวใจ หากแต่ร่องรอยเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ใต้ชั้นอาภรณ์ก็ยังคงชัดเจน แม้เขาจะพยายามห่มสวมชุดผ้าแพรสีอ่อนเพื่อปกปิด แต่ก็ยังไม่อาจปิดบังได้ทั้งหมด บนผิวกายขาวซีดของเขา ยังคงทิ้งรอยเชือกที่บีบรัดไว้เมื่อคืนที่ถูกแขกผู้หนึ่งในหอว่านหงเหรินทารุณจนแทบไร้เรี่ยวแรง รอยแดงและช้ำปรากฏขึ้นตามต้นแขน ช่วงเอว และข้อขา แต่ละรอยเหมือนบาดแผลลึกที่ไม่ได้เกิดจากเชือกเพียงอย่างเดียว หากยังมาจากการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีที่เขาไม่อาจเรียกคืน

“ทำไม…ถึงต้องเป็นข้าตลอด…” เสียงกระซิบแผ่วของเสวี่ยซีลอยไปกับสายลม เขาหลับตา ภาพความทรงจำในคืนก่อนย้อนกลับมาอย่างไม่ปรานี ความมืดในห้องรับแขก เสียงหัวเราะเหยียดหยามของแขกที่ใช้กำลัง บังคับให้เขาเป็นเพียงของเล่นเพื่อสนองตัณหา และความเจ็บช้ำที่มาพร้อมกับเชือกที่รัดแน่นทุกครั้งที่เขาขัดขืน เสวี่ยซีเฝ้าอ้อนวอนให้เวลาผ่านไปเร็วขึ้น แต่ทุกลมหายใจกลับยาวนานราวนิรันดร์

เขาเอื้อมมือแตะบาดแผลใต้ร่มแขนเสื้อ พลันน้ำตาก็รินไหลอีกครั้ง ความรู้สึกเจ็บปวดไม่ได้อยู่ที่กายเพียงอย่างเดียว หากยังสุมอยู่ในใจ ความทรงจำเกี่ยวกับหลี่หยางที่เคยอยู่เคียงข้างเขาเมื่อสิบปีก่อนยังคงฝังแน่นชายผู้นั้นหลอกลวงหัวใจเขาไป และทอดทิ้งให้เขาตกอยู่ในวังวนอันมืดมน ทุกครั้งที่คิดถึง หลี่หยางก็ยังเป็นดั่งเงามืดที่ไม่อาจสลัดทิ้ง

ขณะนั้นเอง เสียงฝีเท้าเบา ๆ ก็ดังขึ้นใกล้ เขาเงยหน้าขึ้นอย่างสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อพบกับบุรุษผู้หนึ่งที่เขาพบเจอเมื่อไม่กี่วันก่อน

เหวินซานยังคงแต่งกายหรูหราในชุดผ้าฝ้ายสีน้ำตาลเข้ม ผมยาวรวบหลวม ๆ สายตาของเขาอบอุ่นแต่แฝงด้วยความคมคาย ร่างสูงนั้นหยุดยืนตรงหน้าเสวี่ยซี ดวงตาสีเข้มทอดมองเขาอย่างแปลกใจและเวทนา

“วันนี้ เหตุใดเจ้ามิได้ร่ายรำดังเคยเล่า” เสียงทุ้มต่ำเอื้อนถาม แผ่วเบาเหมือนกลัวจะทำร้ายจิตใจ

เสวี่ยซีรีบปาดน้ำตา ใช้รอยยิ้มจาง ๆ ปกปิดร่องรอยเศร้าในดวงตา แม้มันจะไม่อาจหลอกใครได้จริงก็ตาม “ข้าเพียงเหนื่อยนิดหน่อย จึงมานั่งพักเฉย ๆ หาใช่เรื่องใหญ่อันใด”

เหวินซานมองเขาเงียบ ๆ ก่อนสายตาจะเลื่อนไปยังข้อแขนที่ผ้าแพรเลิกขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นร่องรอยแดงช้ำคล้ายถูกเชือกรัด ดวงตาของเขากระตุกวาบทันที “แล้วรอยพวกนั้นเล่า”

เสวี่ยซีรีบดึงแขนกลับ ซ่อนมันไว้ใต้ชายเสื้อแล้วหัวเราะกลบเกลื่อน “อ่า ก็แค่พลาดหกล้มเมื่อวานเท่านั้น ท่านอย่าได้ใส่ใจเลย”

“หกล้ม?” เหวินซานเลิกคิ้วเล็กน้อย เขาไม่เชื่อคำแก้ตัวนั้น แต่ก็ไม่ซักไซ้ต่อ สีหน้ามีเพียงความกังวลที่ฉายชัด

เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ เสวี่ยซีหยิบห่อเล็กจากตะกร้าที่เตรียมมา เขาส่งให้เหวินซานด้วยรอยยิ้มบาง “นี่ขนมเหอฮวาซู ข้าลองทำเมื่อคืน แม้ไม่อร่อยเท่าที่ควร แต่ข้าตั้งใจอยากมอบให้ท่าน”

เหวินซานรับห่อขนมไว้ในมือ จ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้า ดวงตาสีอำพันนั้นยังเปล่งประกายงดงามแม้จะเจือความเศร้า เขาเอ่ยเสียงเบา “เจ้าช่างเป็นผู้ที่ยังคิดถึงผู้อื่น ทั้งที่ตัวเองเจ็บปวดแทบไม่เหลือแรง”

เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ คล้ายเย้ยหยันตัวเอง “บางทีเพราะข้ามีแต่สิ่งเล็กน้อยเช่นนี้เท่านั้น ที่จะมอบให้ใครสักคนได้”

เหวินซานเงียบไปชั่วครู่ สายตาที่ทอดมองเสวี่ยซีเต็มไปด้วยความเวทนา เขารู้ว่าภายใต้รอยยิ้มของชายหนุ่มคือบาดแผลลึกที่ไม่อาจรักษาง่าย ๆ แต่เขาไม่กล้าถามให้ชัดเจน ได้เพียงนั่งลงข้าง ๆ

บ่ายนั้นผ่านไปในความเงียบงันปนอบอุ่น มีเพียงเสียงลมพัดไหว เสียงน้ำกระทบฝั่งและเสียงหัวใจที่เต้นสับสนของเสวี่ยซี ชายหนุ่มผู้ยังพยายามซ่อนความเจ็บปวดทั้งหมดไว้ใต้รอยยิ้มบางเบา

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-08] เถียน เฟิง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +15 ความสัมพันธ์ ขนมเหอฮวาซู

✎ โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน: ได้รับความสัมพันธ์ +5 แต้ม

XueXi · โพสต์ 2025-9-8 12:35:31

วันที่ 08 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น.

╰┈➤ พบเจอเถียนเฟิง

แสงแดดยามบ่ายคลี่คลายลงบนผืนน้ำของทะเลสาบเยว่ปิงเหออย่างอ่อนโยน สายลมพัดผ่านยอดต้นหลิว ริมน้ำพลิ้วไหวราวกับเสียงกระซิบของฤดูกาล กิ่งใบทอดเงาลงบนผืนน้ำสะท้อนแสงวาววับเป็นริ้วคลื่นงดงาม กลางบรรยากาศนั้น เสวี่ยซีในชุดผ้าแพรบางสีครามนั่งอยู่เงียบ ๆ ริมศาลาทอดยาวออกสู่ทะเลสาบ ดวงตาคู่เรียวใต้แพขนตายาวจับจ้องไปยังตำราที่วางอยู่ตรงหน้า ตำราอักษรภาพพื้นฐานที่เถียนเฟิงมอบให้เมื่อวานนี้

นิ้วมือเรียวสั่นน้อย ๆ ขณะไล้ไปตามรอยหมึกที่คมชัดบนกระดาษว่านเหนียนอย่างดี เขาพยายามอ่านทีละคำ ช้า ๆ ราวกับกลัวจะทำลายความหมายของตัวอักษรเหล่านั้น “山” เขากระซิบเบา ๆ ริมฝีปากบางเม้มแน่นก่อนจะผ่อนลมหายใจออก “เขา… ภูเขา ใช่หรือไม่”

แต่เมื่อพลิกหน้าต่อไป สายตากลับสะดุดเข้ากับตัวอักษรที่ไม่คุ้นเคย ลายเส้นนั้นซับซ้อนนัก เสวี่ยซีขมวดคิ้วพยายามออกเสียง ทว่ากลับติดขัด เขารู้สึกใจหายวาบ ความโง่เขลาของตนถูกเปิดเผยแม้เพียงต่อหน้ากระดาษเงียบ ๆ หัวใจสั่นไหวเหมือนคนที่จมอยู่กลางสายน้ำไร้ที่พึ่ง

“เจ้าอ่านไม่ออกงั้นหรือ” น้ำเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านหลัง แฝงไว้ด้วยความสุขุมและเย็นชาในที

เสวี่ยซีสะดุ้ง หันกลับไปก็พบเถียนเฟิงยืนอยู่ตรงชายศาลา เสื้อคลุมยาวสีดำเข้มตัดกับเงาไม้ที่ทาบทับบนร่างสูงสง่า ดวงตาของเขาเฉียบคมเหมือนดาบที่ซ่อนอยู่ในฝัก ดูราวกับเห็นทะลุหัวใจของคนตรงหน้าได้โดยง่าย

“ขะ…ข้าขออภัย ข้าเพียรพยายามแล้วจริง ๆ แต่ตัวนี้” เสวี่ยซีก้มหน้า เสียงแผ่วจนแทบขาดหาย เขารู้สึกเหมือนตนเองกลับไปเป็นเด็กสิบขวบที่ยังอ่านหนังสือไม่ได้อีกครั้ง

เถียนเฟิงก้าวเข้ามาใกล้ หยุดยืนเหนือร่างบอบบางที่นั่งอยู่ ขณะที่เงาของเขาทาบทับลงบนเสวี่ยซีทั้งร่าง ราวกับกำแพงสูงที่ยากเกินเอื้อมมือถึง “หากเจ้าพยายามแล้วแต่ยังไร้ผล ก็จงใช้สิ่งที่เจ้าเชี่ยวชาญเป็นสะพานนำ ข้าจะสอนให้เจ้าเข้าใจด้วยวิธีของเจ้าเอง”

ดวงตากลมใสของเสวี่ยซีเงยขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่เสียงทุ้มจะดังต่อ “ลุกขึ้น ร่ายรำให้ข้าดูหนึ่งบท”

หัวใจเสวี่ยซีไหววูบร่างกายปฏิเสธไม่ออก เขาค่อย ๆ วางตำราลง ลุกขึ้นกลางศาลา ลมบ่ายพัดชายแขนเสื้อและผมยาวดำขลับของเขาปลิวไปตามแรงลม ดวงหน้าเรียวมีเหงื่อบาง ๆ ผุดพรายเพราะทั้งประหม่าทั้งเศร้า แต่ดวงตากลับคมกริบราวจะกลั้นน้ำตาไม่ให้ร่วง

เสียงฝีเท้าละมุนดังขึ้นพร้อมกับการเคลื่อนไหวของแขนเสวี่ยซี เขาเริ่มร่ายรำก้าวแรกยังสั่นไหว แต่ยิ่งเคลื่อนไปก็ยิ่งละมุนละไมเหมือนสายลมที่ร้อยเรียงไปตามผืนน้ำ ทุกท่วงท่าแฝงด้วยความอ่อนช้อยที่ได้จากมารดาในวัยเด็ก และความเจ็บปวดที่สั่งสมในหัวใจตลอดสิบกว่าปี

เถียนเฟิงมองภาพนั้นด้วยสายตาเย็นชา หากลึกลงไปในดวงตา กลับมีประกายบางอย่างที่ยากจะนิยาม เขายืนกอดอก พูดเสียงเรียบ “ตัวอักษรที่เจ้าติดขัดนั้นคือ ‘雲’ — 云 หมายถึง เมฆ”

เสวี่ยซีหยุดท่วงท่ากะทันหัน หอบหายใจแผ่ว ดวงตาสั่นไหว เขาทวนคำเบา ๆ “เมฆ…” เสียงเหมือนจะขาดใจเมื่อเอ่ยคำนั้น ภาพในความทรงจำย้อนกลับมา — วันที่เขายืนมองหลี่หยางจากไปในชุดเจ้าบ่าว ราวกับเมฆที่ไม่อาจไขว่คว้า

“เช่นนั้นจงจำไว้” เถียนเฟิงก้าวเข้ามาอีกเพียงก้าว เสียงหนักแน่นดุจคำพิพากษา “เมฆมิได้คงอยู่บนฟ้าเพียงอย่างเดียว หากสายลมพัดพา ก็สามารถแปรเปลี่ยนไปสู่ทุกหนแห่งได้ เช่นเดียวกับชีวิตของเจ้า หากยังยึดติดอยู่เพียงที่หนึ่ง เจ้าจะไม่มีวันก้าวพ้นเงามืดของตน”

เสวี่ยซีเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตารื้นน้ำตาแต่ก็ฝืนยิ้มจาง ๆ “ข้าจะจำไว้ขอบคุณท่าน”

เถียนเฟิงเพียงพยักหน้ารับ แล้วเอื้อมมือหยิบตำราที่วางอยู่บนโต๊ะ “คัดลอกคำนี้สิบครั้ง เมื่อเจ้ากลับไป หากเขียนได้ชัด ข้าจะสอนคำต่อไป”

ร่างบอบบางค้อมศีรษะนอบน้อม แม้ในใจยังคงเจ็บปวดร้าวราน แต่ก็มีแสงริบหรี่ส่องเข้ามาในความมืด เสียงน้ำกระเพื่อมเบา ๆ คล้ายบรรเลงรับกับท่วงท่าร่ายรำที่เพิ่งจบลง ราวกับจะปลอบประโลมหัวใจที่แตกร้าวให้ยังคงยืนหยัดอยู่ต่อไป

ลมบ่ายคลี่คลายจนแดดเริ่มอ่อนลง ริมทะเลสาบเยว่ปิงเหอสะท้อนประกายระยิบระยับคล้ายเกล็ดแก้ว เสวี่ยซีวางตำราลงอย่างทะนุถนอม ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน ร่างผอมบอบบางของชายหนุ่มวัยยี่สิบห้าปีพลิ้วไหวไปตามสายลม ผมยาวสีดำขลับถูกเกล้าอย่างหลวม ๆ ทอดลงมาปิดข้างแก้มซีดสวย ดวงตาสีอำพันฉายประกายอ่อนไหว ราวกับผืนน้ำที่ซ่อนทั้งความเศร้าและความหวังไว้พร้อมกัน

เขายกห่อผ้าเล็ก ๆ ที่เตรียมมาจากหอว่านหงเหรินออกมา ภายในมีไหสุรานารีแดงขนาดพอเหมาะ และอาหารเรียบง่ายอย่างล่าจื่อลู่ที่เขาตั้งใจทำเอง “ท่านมหาเสนาบดี” เสียงของเสวี่ยซีแผ่วอ่อน แต่ก็เต็มไปด้วยความนอบน้อม เขายื่นสิ่งนั้นไปตรงหน้า “ของเล็กน้อยจากข้า หากท่านไม่รังเกียจโปรดรับไว้เป็นน้ำใจ”

เถียนเฟิงเหลือบตามองเพียงครู่ ใบหน้าคมคายยังคงเคร่งขรึมเช่นเดิม แต่แววตาลึกซึ้งวูบหนึ่งก็ฉายออกมา เขาเอื้อมมือรับไหสุราและห่ออาหารมาถือไว้ โดยมิได้พูดสิ่งใดทันที

เสวี่ยซีหัวใจสั่นไหว เขาเบี่ยงสายตาหนีไปยังผืนน้ำ ใบหน้าเรียวขาวซีดขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อแสงอาทิตย์ย้อมแก้มอ่อนนั้น ดวงตาสีอำพันที่เคยสดใส บัดนี้เจือด้วยความหวาดหวั่นและเจ็บปวดที่เขาไม่กล้าเปิดเผย เขายกมือคำนับเล็กน้อยด้วยความเคารพ “ข้าขอลา ขอให้สุราและอาหารนี้เป็นเพียงเศษเสี้ยวแห่งน้ำใจ มิอาจทดแทนพระคุณที่ท่านเมตตาสั่งสอน”

เถียนเฟิงเพียงยืนนิ่ง ริมฝีปากคมขยับเล็กน้อย “ไปเถิด”

คำสั้น ๆ กลับหนักแน่นจนเสวี่ยซีเหมือนถูกสั่นสะท้านถึงใจ เขาก้าวถอยหลังอย่างเงียบงัน ก่อนหมุนกายเดินห่างออกไป ผมสีดำสะบัดปลิวตามสายลม เส้นแพรบางของชุดสีครามอ่อนลู่ไปกับก้าวเดิน บนผืนน้ำสะท้อนภาพเงาเปราะบางของชายหนุ่มผู้แบกรับความหลังและความลับเอาไว้ ทั้งงดงาม ทั้งน่าสงสาร

เถียนเฟิงมองแผ่นหลังนั้นไกลออกไป มือที่ถือไหสุราและห่ออาหารกลับกำแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-08] เถียน เฟิง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +30 ความสัมพันธ์ อาหารล่าจื่อลู่ + สุรานารีแดง (+20)

✎ โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน: ได้รับความสัมพันธ์ +5 แต้ม

✎ ศาสตร์การร่ายรำ - ร่ายรำจีบ NPC ได้ +5 ความสัมพันธ์

เมื่อร่ายรำ 10,000 ไบต์: ผู้ชมได้ +5 EXP, คุณได้ +30 พลังใจ หรือ +5 คุณธรรม

XueXi · โพสต์ 2025-9-9 00:09:53

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย XueXi เมื่อ 2025-9-9 06:51

วันที่ 09 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น.

╰┈➤ พบเจอเถียนเฟิง

ริมทะเลสาบเยว่ปิงเหอ คลี่คลายลงบนผืนน้ำใสจนระยิบระยับราวกับเกล็ดแก้ว เสียงคลื่นกระทบฝั่งแผ่วเบาประหนึ่งทำนองดนตรี เสวี่ยซีนั่งอยู่บนศาลาไม้เก่าแก่ ตำราอักษรภาพพื้นฐานที่ได้จากเถียนเฟิงวางอยู่บนตัก ชายหนุ่มพลิกหน้ากระดาษช้า ๆ ดวงตาสีอำพันจับจ้องอักษรโบราณที่ขีดคมชัด บางคำเขาอ่านออกแล้ว รู้ความหมาย แต่บางคำยังเป็นเพียงเส้นสายว่างเปล่าที่ก่อให้เกิดความสับสน

เสวี่ยซีเม้มริมฝีปากเล็กน้อย มือเรียวสั่นไหวบนหน้ากระดาษ ผมสีดำขลับยาวสลวยหล่นลงมาปิดแก้มซีดขาวที่ยามนี้ขึ้นสีระเรื่อจากแสงแดด

เงาของใครบางคนทอดผ่านศาลา เสวี่ยซีเงยหน้าขึ้น เห็นร่างสูงสง่าของเถียนเฟิงก้าวเข้ามา เขาสวมอาภรณ์เรียบหรูสีหม่น ยิ่งขับให้ใบหน้าคมเฉียบกับแววตาเย็นลึกลับดั่งอสรพิษแลดูน่าเกรงขามมากขึ้น

“ท่านมาแล้ว” เสวี่ยซีเอ่ยเสียงเบา แทบจะเป็นเพียงลมที่ลอดผ่านริมฝีปาก เขารีบก้มหน้าลงราวกับกลัวจะถูกจับได้ว่ากำลังนึกถึงเรื่องเมื่อวาน

เถียนเฟิงเหลือบตามองตำราที่วางอยู่บนตัก ดวงตาคมกระหายราวกำลังอ่านใจคน “อ่านไปถึงไหนแล้ว” น้ำเสียงเรียบแต่กดดันราวกับไม่เปิดโอกาสให้หลบเลี่ยง

“ขะ…ข้าพออ่านได้บ้างแล้วขอรับ” เสวี่ยซีตอบด้วยความประหม่า นิ้วเรียวพลิกไปหน้าที่มีอักษรซับซ้อน เขาชี้ลงไป “แต่บางคำข้ายังไม่เข้าใจ”

เถียนเฟิงก้าวเข้ามาใกล้ มือใหญ่หยิบตำราขึ้น ดวงตาแวววาววูบหนึ่งเมื่อเห็นร่องรอยลายมือฝึกคัดของเสวี่ยซี “ลายมือยังคงอ่อนนัก แต่ก็อ่านได้ ข้าจะสอนเพิ่ม” เขาหยุดไปครู่ ก่อนปรายตามองชายหนุ่มตรงหน้า “แต่ก่อนอื่น…เจ้าจงร่ายรำให้ข้าดูอีกครั้ง”

เสวี่ยซีเบิกตากว้างเล็กน้อย หัวใจเต้นถี่ในอก ใบหน้าซีดซีดกลายเป็นแดงระเรื่อ “ร่ายรำอีกแล้วหรือขอรับ”

“ใช่” น้ำเสียงเถียนเฟิงไม่เปิดช่องให้ปฏิเสธ ริมฝีปากบางเฉียบยกขึ้นเพียงน้อย แววตานั้นเย็นชาแต่เหมือนแฝงความพึงใจอย่างลึกซึ้ง “จงใช้กายเจ้าสื่อความหมายของอักษร แล้วข้าจะบอกความหมายแท้จริงให้”

ชายหนุ่มบอบบางสูดลมหายใจยาว เขาลุกขึ้นจากศาลา ก้าวไปยืนกลางลานไม้ ผ้าแพรสีอ่อนที่สวมอยู่พลิ้วไปตามลม เขาหลับตาเพียงชั่วครู่ ก่อนเริ่มเคลื่อนไหว แขนเรียวยกขึ้นดุจคลื่นน้ำ ไหลลื่นแต่ซ่อนความเศร้าลึกซึ้ง ทุกท่วงท่าอ่อนช้อยคล้ายดอกไม้ที่บานท่ามกลางลมหนาว

ดวงตาสีอำพันค่อย ๆ เปิดขึ้น เสวี่ยซีร่ายรำพลางพึมพำท่อนอักษรที่อ่านไม่ออก เสียงนั้นสั่นพร่าแต่เต็มไปด้วยความตั้งใจ ร่างกายบอบบางของเขาสะท้อนกับเงาน้ำระยิบระยับ เป็นภาพงดงามที่เจือด้วยความเจ็บปวด

เถียนเฟิงมองอย่างเงียบงัน ดวงตาคมดุจเหยี่ยวเพ่งจับทุกท่วงท่าของชายหนุ่ม มือเขากำพัดแน่นโดยไม่รู้ตัว กระทั่งร่ายรำสิ้นสุดลง เสวี่ยซีค่อย ๆ ย่อตัวลง หอบหายใจเบา ใบหน้าเรียวแดงซ่านเพราะเหนื่อยและความอาย

“ทำได้ไม่เลว” เถียนเฟิงเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ ก่อนเอื้อมหยิบตำรากลับมา เปิดไปยังคำที่เสวี่ยซีอ่านไม่ออก เถียนเฟิงชี้ไปที่อีกตัวอักษร “และนี่ ‘月’ อ่านว่า ‘เยว่’ คือดวงจันทร์ที่ส่องแสงกลางราตรี แม้มืดมิดเพียงใด ย่อมมีสิ่งหนึ่งที่คอยชี้นำ”

เสวี่ยซีจ้องอักษรนั้น พลันนึกถึงความโดดเดี่ยวในยามค่ำคืนที่หอ…ดวงจันทร์ที่ลอยอยู่ไกลเกินเอื้อมก็ไม่ต่างอะไรกับความฝันของเขา

เถียนเฟิงพลิกไปอีกหน้า “ส่วนตัวนี้ ‘风’ อ่านว่า ‘เฟิง’ แปลว่าลม ไร้รูปจับต้องไม่ได้ แต่พัดพาทุกสิ่งให้เคลื่อนไหว เช่นเดียวกับท่าร่ายรำเมื่อวานของเจ้า—หากไร้สายลม จะมีใครได้เห็นความงดงามของดอกไม้พลิ้วไหวหรือไม่”

แก้มซีดขาวของเสวี่ยซีแดงจัด เขาก้มหน้าลง แต่หัวใจกลับสั่นระรัวด้วยถ้อยคำเรียบง่ายนั้น

“ต่อไป…” เถียนเฟิงขีดปลายพู่กันลงบนกระดาษว่างที่พกมา “水” เขาเขียนชัดเจน “สุ่ย—น้ำ ไหลไปไม่หยุด ยืดหยุ่นรับทุกสิ่ง แต่ก็มีกำลังพอจะกัดเซาะหินผา”

เสวี่ยซีมองตัวอักษรใหม่อย่างตั้งใจ ร่างบางโน้มกายมาดูใกล้ ดวงตาสีอำพันใสซื่อสะท้อนเงาใบหน้าคมของเถียนเฟิงในระยะประชิด

เถียนเฟิงเพียงเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนลากต่อ “火” เขาเขียนเสร็จ “ฮั่ว—ไฟ เผาผลาญและให้ความอบอุ่น หากไม่ควบคุมก็กลายเป็นหายนะ”

เสวี่ยซีพยักหน้า สายตาเป็นประกายทั้งหวาดหวั่นและชื่นชมในเวลาเดียวกัน

หลายอักษรถูกสอนต่อเนื่องทีละตัว—‘花’ ฮวา (ดอกไม้), ‘鸟’ เหนี่ยว (นก), ‘人’ เหริน (คน)—เถียนเฟิงอธิบายเปรียบเปรยชัดเจนจนภาพแต่ละตัวตราตรึงในใจเสวี่ยซีไม่รู้ลืม

เมื่อบทเรียนยุติ เสวี่ยซีเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีอำพันสุกใสราวมีหยดน้ำคลอ “ขอบพระคุณท่านเถียนเฟิง ข้าจะจำทุกคำที่ท่านสอน”

เถียนเฟิงเพียงปรายตามอง รอยยิ้มบางคล้ายเย้ยคล้ายชื่นชม “อย่าพูดว่าจำ จงทำให้เป็นส่วนหนึ่งของเจ้าเอง”

บรรยากาศเงียบไปชั่วครู่ ก่อนเสวี่ยซีรวบรวมความกล้า ลุกขึ้นหยิบไหสุราที่ซ่อนไว้มุมศาลา พร้อมถาดอาหารเล็ก ๆ ที่จัดเตรียมไว้ตั้งแต่เช้า เขาก้าวไปวางต่อหน้าเถียนเฟิง “ข้านำสุรานารีแดงหนึ่งไห และล่าจื่อลู่มาให้ท่าน”

เถียนเฟิงเหลือบมอง ไหล่กว้างสั่นน้อย ๆ ราวกับหัวเราะในลำคอ เขายกไหสุราขึ้นพลิกฝา กลิ่นหอมหวานลอยอวล “เจ้าช่างรู้วิธีเอาใจผู้คนดีนัก ไม่เสียแรงที่ข้าเสียเวลาให้”

เสวี่ยซีหน้าแดงจัด ก้มศีรษะต่ำไม่กล้าเอ่ยคำ เงาสะท้อนของเขาในสุราสีแดงระเรื่อพลันสั่นไหวไปพร้อมกับหัวใจที่เต้นถี่ไม่เป็นส่ำ เขาไม่รู้เลยว่าความผูกพันเล็ก ๆ ที่ก่อขึ้นวันนี้ จะกลายเป็นพันธนาการที่ลึกซึ้งยิ่งกว่าที่คาดคิด

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-08] เถียน เฟิง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +30 ความสัมพันธ์ อาหารล่าจื่อลู่ + สุรานารีแดง (+20)

✎ โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน: ได้รับความสัมพันธ์ +5 แต้ม

✎ ศาสตร์การร่ายรำ - ร่ายรำจีบ NPC ได้ +5 ความสัมพันธ์

เมื่อร่ายรำ 10,000 ไบต์: ผู้ชมได้ +5 EXP, คุณได้ +30 พลังใจ หรือ +5 คุณธรรม

XueXi · โพสต์ 2025-9-10 02:42:17

วันที่ 10 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น.

╰┈➤ พบเจอเถียนเฟิง

บ่ายวันนั้นฟากฟ้าสีเทาอึมครึมบดบังดวงตะวัน แสงแดดลอดทะลุเมฆลงมาเพียงริ้วบาง เสวี่ยซีเดินเลียบทางไม้สู่ศาลากลางน้ำที่ทะเลสาบเยว่ปิงเหอเช่นเคย วันนี้ไม่เหมือนวันก่อน เขาไม่ถือไหสุรา ไม่ถืออาหารมาเช่นทุกครั้ง มีเพียงตำราอักษรที่ถูกกอดแนบอกแน่นราวกับเป็นที่พึ่งสุดท้าย

เสียงฝีเท้าของเขาเบาหวิวแต่ในใจกลับหนักอึ้งทุกย่างก้าว เมื่อเงาร่างสูงใหญ่ปรากฏอยู่ตรงศาลาก่อนแล้วเถียนเฟิงในอาภรณ์สีดำเข้มยืนหันหลังให้ มองผืนน้ำเงียบงันดุจรูปสลัก เห็นเพียงเรือนผมยาวดำสนิทถูกรั้งไว้ด้วยปิ่นเรียบง่าย แต่แผ่นหลังกว้างนั้นกลับแผ่อำนาจกดดันอย่างยากจะบรรยาย

เสวี่ยซีชะงักไปครู่หนึ่ง หัวใจสั่นสะท้านอย่างไร้เหตุผล ก่อนจะก้าวเข้าไปช้า ๆ แล้วโน้มกายคำนับเสียงเบา “คารวะท่านเถียนเฟิง”

เถียนเฟิงหันหน้ากลับมา ดวงตาคมลึกสีรัตติกาลทอดมองเขานิ่งสงบ ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีความอ่อนโยน มีเพียงแรงกดดันที่ทำให้เสวี่ยซีแทบหายใจไม่ออก “เหตุใดสีหน้าของเจ้าวันนี้ถึงเศร้าหมองนัก” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามเรียบเฉย แต่แฝงแหลมคมราวกับคมมีดที่กำลังลูบผิว

เสวี่ยซีหลบตาริมฝีปากบางเม้มแน่น ก่อนจะหัวเราะหยันตนเองเบา ๆ “ท่านคงไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระของข้าเป็นแน่แต่ถึงอย่างไร ข้าก็ไม่มีผู้ใดให้ระบายอีกแล้ว”

เถียนเฟิงไม่ได้เอ่ยห้ามหรือเร่งเร้าเพียงนั่งลงข้างๆ พลางเปิดตำราตรงหน้าด้วยท่าทีไม่ยี่หระ นั่นยิ่งทำให้เสวี่ยซีรู้สึกว่า หากจะเอ่ยความในใจสักครั้งก็อาจเป็นตอนนี้

ชายหนุ่มร่างบอบบางค่อย ๆ เส้นผมดำขลับปรกแก้มซีดสวย ดวงตาสีอำพันหม่นหมองราวกับท้องฟ้าที่ไร้แสงจันทร์ เขาสูดลมหายใจลึก ก่อนจะเปล่งถ้อยคำออกมาอย่างสั่นเครือ

เสียงสั่นเทาเบา ราวกับกลัวว่าคำพูดจะร่วงหล่นลงไปในน้ำ แต่เขาก็พูดต่ออย่างตั้งใจ “ข้าเกิดมาในโลกที่ไม่เคยมีความรักจากพ่อแม่เลย พ่อข้าเขาเป็นโจรป่า โหดร้าย ดุด่า และขังแม่ของข้าไว้เหมือนขังสมบัติ แม้แต่ข้า เขาก็ดุด่าและบังคับอยู่เสมอ”

เถียนเฟิงเงยหน้ามองเพียงเล็กน้อย เสวี่ยซียังคงเล่าต่อ โดยไม่ละสายตาจากผืนน้ำ

“แม่ข้าเป็นคุณหนูตระกูลเสวี่ย ทว่าการเกิดของข้าเกิดจากความรุนแรงและความผิดพลาด ข้าไม่เคยรู้จักความรักแท้จริงจากแม่ บ้านของข้าไม่เคยอบอุ่น ความรักทุกอย่างเต็มไปด้วยความเจ็บปวด” เสวี่ยซีกัดริมฝีปาก หยดน้ำตาไหลลงบนแก้มซีด “แต่ข้าก็อยากจะเชื่อว่าแม่รักข้าบ้าง”

“ทุกวัน ข้าต้องเอาขนมที่แม่ทำลงไปขายในหมู่บ้าน แม้เหนื่อยล้า แต่ข้าก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อรอยยิ้มของแม่” เขาหยุดนิ่ง สูดลมหายใจลึกแล้วก้มหน้าลงเล็กน้อย ความทรงจำที่แสนเจ็บปวดท่วมท้นหัวใจ

“จนวันหนึ่งหลี่หยาง…เขามาซื้อขนม ข้าไม่รู้ว่าทำไม ข้าถึงเชื่อใจเขา…เขาพูดคำหวานเก่ง แสร้งทำทุกอย่างเพื่อให้ข้าเชื่อใจ ข้าหลง…หลงรักเขา” เสียงสั่นเศษน้ำตาตกลงบนอาภรณ์

เสวี่ยซีเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาแฝงความเศร้าเต็มไปด้วยความโหยหา “เมื่อแม่ข้าเสียชีวิต ข้าอายุเพียง 15 ปี พ่อก็ยิ่งด่าทอรุนแรง ทุกคำพูดเป็นเหมือนมีดที่กรีดหัวใจ ข้า…ไม่มีที่พึ่งใด ๆ หลี่หยางชวนข้าชวนให้ข้าหนีจากบ้าน และข้าก็ไปกับเขา”

น้ำเสียงเบาลงราวกับกลัวว่าคำพูดจะทำลายความทรงจำที่เหลืออยู่ “สิบปีที่ข้าอยู่กับหลี่หยาง ข้าเชื่อใจเขาเสมอ ข้าเชื่อว่าความรักที่ได้รับจากเขาเป็นจริงแต่จริง ๆ แล้วไม่เลย”

เขาเงยหน้าสบสายตาเถียนเฟิง ดวงตาอำพันสั่นระริกเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “วันนั้น…วันที่ข้าลงเขามาขายขนมอีกครั้ง ข้าเห็นเขาแต่งงานกับคุณหนูอีกคน ข้าเพิ่งรู้ความจริงว่า หลี่หยางเป็นคุณชายและความรักที่เขาให้ข้าทั้งหมดเป็นเพียงการหลอกลวง”

เสวี่ยซีเงยมือขึ้นกำชายเสื้อแน่นริมฝีปากสั่น “ข้าไปทักท้วงเขาถามว่าเขาจำข้าไม่ได้หรือ หลี่หยางเพียงแค่พูดว่าไม่รู้จักข้า แล้วโยนเงินให้ข้าบอกคนอื่นว่าข้าเป็นนักต้มตุ๋น ทำให้ข้ารู้ว่าตลอดสิบปีที่ผ่านมา ข้าเป็นเพียงของเล่นสำหรับเขาเท่านั้น”

เขาก้มหน้าลง น้ำตาไหลริน เถียนเฟิงยังคงนั่งเงียบ ไม่มีการขยับหรือเอ่ยคำใด แต่เพียงแค่สายตาคมคายที่ทอดมามอบแรงกดดันราวกับบอกว่า เสวี่ยซีไม่จำเป็นต้องพูดต่อก็พอใจแล้ว

เสวี่ยซีถอนหายใจยาว ร่างบางสั่นสะท้านเล็กน้อย “ข้า…ไม่เหลือใครอีกแล้ว ข้าเพียงต้องการเพียงคนฟัง…เพียงคนที่ไม่ทำให้ข้ารู้สึกว่าตัวเองเป็นขยะ…”

เขายืนสงบนิ่ง ดวงตาสีอำพันเงยขึ้นสบสายตาเถียนเฟิง รอคำตอบ ทว่าความเงียบจากอีกฝ่ายกลับทำให้หัวใจเขาเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น แต่ก็มีความรู้สึกบางอย่างผุดขึ้นความหวังที่อ่อนโยน แม้เพียงเล็กน้อยว่าเขาอาจจะไม่ต้องเจ็บปวดเพียงลำพังอีกต่อไป

เสวี่ยซียังคงยืนก้มหน้า น้ำตายังคงไหลเป็นสายบนแก้มขาวซีด ร่างบอบบางสั่นสะท้านเล็กน้อย เถียนเฟิงเฝ้ามองเขาเงียบ ๆ อยู่พักใหญ่ ก่อนจะลุกขึ้นยืน ก้าวเท้าอย่างมั่นคงเข้ามาใกล้จนเงาของเขาทาบทับร่างเล็กนั้นไว้

มือเรียวยาวแตะคางเสวี่ยซีเบา ๆ บังคับให้เงยหน้าขึ้น ดวงตาสีอำพันที่เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาสั่นระริกสบเข้ากับแววตาคมกริบของเถียนเฟิง ชั่วขณะนั้นเสวี่ยซีรู้สึกเหมือนตัวเองเปลือยเปล่า ถูกมองเห็นทุกความเจ็บปวดและความลับในใจ

“เจ้ามันโง่เหลือเกินซีซี” เสียงทุ้มต่ำเปล่งออกมาอย่างเย็นชา ทว่ากลับมีประกายบางอย่างที่แฝงไว้ใต้คำพูดนั้น “สิบปี…เอาชีวิตทั้งชีวิตไปฝากไว้กับคนเพียงผู้เดียว แล้วสุดท้ายกลับถูกเหยียบย่ำ ข้าควรตำหนิเจ้า…หรือควรสงสารเจ้ากันแน่”

เสวี่ยซีสะอึกริมฝีปากสั่นแต่ไม่กล้าพูดโต้ตอบ เขารู้ตัวดีว่าคำพูดนั้นแทงใจจริง ร่างบางพยายามเบือนหน้าหนี แต่เถียนเฟิงกลับใช้นิ้วโป้งเช็ดคราบน้ำตาให้ช้า ๆ อย่างใจเย็น ละเอียดอ่อนราวกับไม่อยากให้เขาแตกสลายไปมากกว่านี้

“อย่าปล่อยให้ความอ่อนแอของเจ้ากลายเป็นอาวุธให้ผู้อื่นทำร้ายอีก” เสียงทุ้มชัดถ้อยชัดคำ คราวนี้มีความหนักแน่นชัดเจนขึ้น “โลกนี้คนที่ยื่นมือเข้ามาเพื่อหวังดีจริง ๆ นั้นหายากนัก หากเจ้าอยากจะก้าวต่อไป จงเรียนรู้ที่จะเข้มแข็งขึ้น”

เสวี่ยซีหลับตา ปล่อยให้นิ้วเรียวของเขาปาดน้ำตาออกช้า ๆ ความอบอุ่นที่ไม่เคยได้รับจากใคร ทำให้หัวใจที่แตกสลายคล้ายกำลังถูกเยียวยาเพียงเล็กน้อย

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-08] เถียน เฟิง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน: ได้รับความสัมพันธ์ +5 แต้ม

XueXi · โพสต์ 2025-9-13 10:23:07

วันที่ 13 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น.

╰┈➤ พบเจอเถียนเฟิง

สายลมอ่อนของยามเช้าพัดปลิวผ่านผืนน้ำของทะเลสาบเยว่ปิงเหอ รังสีอาทิตย์อ่อนทอดลงบนผิวน้ำใสสะท้อนเป็นประกายระยิบระยับ เสวี่ยซียืนอยู่ริมฝั่ง ร่างบอบบางราวปีกผีเสื้อ ใบหน้าขาวซีด ดวงตาสีอำพันสะท้อนทั้งแสงแดดและความเศร้าที่ฝังอยู่ลึกในใจ ริมฝีปากบางสั่นระริก มือเรียวขาวยกขึ้นเป็นจังหวะ ชุดเนื้อบางสีฟ้าอ่อนปลิวไหวตามลม เผยให้เห็นเอวคอดกิ่วและเรียวขายาวเนียน

แต่ภายใต้ความสง่างามนั้น ดวงตาเสวี่ยซียังคงสะท้อนความทรงจำอันขมขื่น ความอับอายที่ถูกประมูล ความเจ็บปวดจากการถูกบังคับให้เป็นนายโลม เขาร่ายรำอย่างระมัดระวังราวกับพยายามถ่วงน้ำหนักของอดีตเอาไว้ไม่ให้ร่วงหล่นออกมา แต่ทุกท่วงท่าของร่างกายกลับเล่าเรื่องราวเหล่านั้นอย่างไม่ตั้งใจ

เสวี่ยซีหลับตามือเรียวลูบอากาศรอบตัว รู้สึกถึงความเปราะบางของตนเองทุกฝีก้าว และท่วงท่าร่างกายที่เคยต้องปรนนิบัติแขก กลายมาเป็นวิถีทางเดียวที่เขาจะปลดปล่อยความอัดอั้นในใจออกมาได้

จากพุ่มไม้ฝั่งตรงข้ามเถียนเฟิงยืนนิ่ง สายตาคมจับทุกอริยาบถของชายหนุ่มอย่างระมัดระวัง เขารู้ดีถึงอดีตของเสวี่ยซี เรื่องราวของการถูกประมูลและความทรมานที่สั่งสมมากับเวลา การเห็นเสวี่ยซีร่ายรำด้วยท่าทีเช่นนั้น ทำให้หัวใจเขาหนักอึ้งราวกับมีหินวางอยู่บนอก

แต่เถียนเฟิงไม่รีบเดินเข้าไป เขายังคงแอบดูอยู่เงียบ ๆ ช่วงเวลานี้เป็นเพียงเสี้ยววินาทีที่ชายหนุ่มได้ปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระ ท่วงท่าแต่ละจังหวะเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ความเศร้า และความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่

สายตาสีอำพันของเสวี่ยซียังคงปิดแน่น แต่ลมหายใจสั้น ๆ บอกถึงความเครียดที่เก็บกดไว้มานาน ทุกครั้งที่เท้าเลื่อนพื้นหญ้า ความทรงจำของการประมูล ความอับอาย ความรู้สึกถูกทอดทิ้งและถูกหลอกโดยหลี่หยางก็แล่นผ่านสมอง ราวกับมีเข็มแหลมแทงตรงกลางใจ

เมื่อร่างกายเริ่มเคลื่อนเป็นจังหวะสุดท้ายของร่ายรำ เสวี่ยซีกลืมตาขึ้นเพียงเล็กน้อย น้ำตาเงาอยู่ในดวงตาแต่เขายังคงพยายามฝืนยิ้ม เสียงหัวใจเต้นรัวราวกับประกาศถึงความกลัวและความเจ็บปวดที่เขาไม่เคยบอกใคร

เถียนเฟิงค่อย ๆ ก้าวออกมาจากเงามืด ดวงตาคมสังเกตทุกเส้นสายร่างกายที่ยังสั่นระริกอยู่ เขาไม่พูดอะไรเพียงแค่ยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างสงบนิ่ง แต่ความเงียบนี้เต็มไปด้วยอำนาจและความอบอุ่นที่เสวี่ยซีไม่อาจละเลย

“ซีซี” เสียงทุ้มสุขุมแผ่วเบา เสวี่ยซีกระพริบตา หัวใจแทบหยุดเต้น เขายกมือเรียวลูบหน้า มือข้างหนึ่งกุมชายเสื้อเพื่อกลั้นความสั่น

เถียนเฟิงก้าวเข้ามาใกล้มากขึ้น “เจ้ารู้หรือไม่ ข้าได้ส่งคนออกตามหาเจ้า ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” น้ำเสียงแผ่วแต่แฝงความเข้มแข็ง เสวี่ยซีสะดุ้งริมฝีปากสั่น มือขาวบีบชายผ้าแน่น ความรู้สึกละอายและความกลัวแทรกตัวเข้ามาเต็มอก

“ข…ข้า…เพียงอยากจะออกมา…เพียงแค่สูดอากาศ” เสียงของเสวี่ยซีเบา ราวกับกลัวเสียงตัวเองจะดังเกินไป

เถียนเฟิงเพียงสบตาเขา ย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อให้สายตาเท่ากันกับชายหนุ่ม ร่างสูงสง่าครอบคลุมเสวี่ยซีเหมือนกำแพงปกป้อง “เจ้าอย่าลืมว่าโลกภายนอกอันตรายเพียงใด และข้าจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเจ้าอีก”

เสวี่ยซีนิ่งไป ชายหนุ่มผอมบางเอื้อมมือไปเก็บชายผ้าไว้แน่น ดวงตาสีอำพันหลั่งน้ำตาเบา ๆ ความทรงจำของการประมูล การทรมาน ความเจ็บปวด ความเหงา และความถูกหลอกซ้อนกันอยู่ในใจ แต่ความอบอุ่นที่เถียนเฟิงมอบให้กลับทำให้หัวใจรู้สึกปลอดภัยครั้งแรกในหลายปี

แสงแดดสะท้อนบนผิวน้ำ เส้นผมดำของเสวี่ยซีปลิวไหวตามลม เขายืนตรง แต่หัวใจเต็มไปด้วยความเปราะบางและความหวาดกลัว เสียงลม เสียงน้ำ และสายตาของเถียนเฟิงทั้งหมดหล่อหลอมเป็นกำแพงปกป้องที่เขาไม่เคยมีมาก่อน

สายตาสีอำพันที่เคยหลับไหลกับความเศร้าเริ่มจับจ้องเถียนเฟิงอย่างมั่นคง เสียงลมหายใจสั้นยาวปะปนกับความรู้สึกอบอุ่นราวกับมีคนเข้าใจและปกป้องเขาอย่างแท้จริง เสวี่ยซีค่อย ๆ ปล่อยมือจากชายผ้า ปล่อยตัวให้ลมหายใจของตนเองสอดประสานกับธรรมชาติรอบตัว

เสวี่ยซียกขนมและชาขึ้น “ท่าน…รับขนมและชาของข้า แม้อาจเรียบง่าย แต่ข้าหวังว่าจะพอให้ท่านชื่นใจบ้าง” น้ำเสียงนุ่มนวล แฝงความเกรงใจและความอ่อนโยน

เถียนเฟิงก้าวเข้ามาใกล้ รอยยิ้มเรียบเย็นแต่แฝงความอบอุ่นปรากฏบนใบหน้า เขารับถ้วยชาและขนมอย่างระมัดระวัง เห็นรอยยิ้มเล็ก ๆ บนหน้าของเสวี่ยซีเพียงเท่านี้ก็ทำให้หัวใจชายหนุ่มรู้สึกสงบลงเล็กน้อย

“ข้า…ชื่นชมในความตั้งใจของเจ้าเสมอ เสวี่ยซี” เถียนเฟิงเอ่ยเสียงเรียบ มือใหญ่ประคองถ้วยชาไว้แน่น แต่ดวงตากลับแฝงความสนใจในทุกการเคลื่อนไหวของชายหนุ่ม

เสวี่ยซีค่อย ๆ นั่งลงข้างเถียนเฟิง วางขนมและชาลงบนผืนผ้าเล็กที่เตรียมไว้ ก่อนเอ่ยเสียงเบา ๆ “ข้าอยาก…อยากทำอะไรที่เรียบง่ายบ้าง แม้เพียงเวลาไม่นานก็ยังดี”

เถียนเฟิงพยักหน้า รอยยิ้มลึกขึ้นเล็กน้อย “หากเจ้าปรารถนา… ข้าอยากถามเจ้าสักอย่าง เจ้าต้องการไปเดินตลาดในฉางอันบ้างหรือไม่?”

คำถามนั้นทำให้เสวี่ยซียิ้มบาง ๆ แม้สายตาจะเศร้าซ่อนอยู่ในอำพัน “อยากพาไปจริงหรือ?”

“ใช่ ข้าอยากให้เจ้ามีเวลาเพลิดเพลินบ้าง ถึงแม้เพียงชั่วครู่” เถียนเฟิงตอบ รอยยิ้มแฝงความอ่อนโยนและความห่วงใย เสียงเรียบ ๆ นั้นกลับเต็มไปด้วยความมั่นคง

เสวี่ยซีลูบมือของตัวเองกับผ้าเรียบ ๆ พยายามรวบรวมความกล้า น้ำตายังคงหลงเหลือเล็กน้อยบนขอบตา แต่รอยยิ้มของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ “ข้า… ข้าจะไปด้วย แต่…ข้ากลัวว่าจะทำตัวไม่ดี”

“ไม่ต้องกังวล” เถียนเฟิงวางมือบนบ่าบอบบางของเสวี่ยซีเบา ๆ เป็นการให้กำลังใจ เสียงลมพัดกระทบผิวน้ำ เสียงนกร้องระหว่างต้นไม้ข้างทะเลสาบเป็นเหมือนพยานแห่งช่วงเวลาที่อ่อนโยน

เสวี่ยซีนั่งลงอีกครั้ง ก้มหน้าประคองถ้วยชาเบญจมาศ กลิ่นหอมชวนให้ใจสงบ เสวี่ยซีค่อย ๆ ยิ้มอย่างอ่อนโยน เสียงหัวใจที่สั่นไหวของเขาเหมือนจะค่อย ๆ เงียบลงบ้าง น้ำตาที่หลงเหลือค่อย ๆ ถูกเช็ดด้วยฝ่ามือเล็ก ๆ แต่สัมผัสของเถียนเฟิงทำให้เขารู้สึกอบอุ่นปลอดภัยมากขึ้น

ชายหนุ่มทั้งสองจ้องตากันเงียบไปสักครู่ เสียงน้ำและลมพัดเป็นฉากหลังที่เรียบง่าย แต่กลับเต็มไปด้วยความอบอุ่น เสวี่ยซีนึกถึงอดีต ความเจ็บปวด และความโดดเดี่ยว

“ขอบคุณ” เสวี่ยซีกระซิบ ขนมและชาถูกวางลงอย่างระมัดระวัง แต่หัวใจกลับเต็มไปด้วยความอบอุ่น

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-08] เถียน เฟิง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ +15 ความสัมพันธ์ ขนมเหอฮวาซู + (+5) ชาเบญจมาศ

✎ โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน: ได้รับความสัมพันธ์ +5 แต้ม

✎ ศาสตร์การร่ายรำ - ร่ายรำจีบ NPC ได้ +5 ความสัมพันธ์

✎ เมื่อร่ายรำ 10,000 ไบต์: ผู้ชมได้ +5 EXP, คุณได้ +30 พลังใจ หรือ +5 คุณธรรม

@Watcher

XueXi · โพสต์ 2025-9-14 22:08:20

วันที่ 14 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น.

╰┈➤ พบเจอเถียนเฟิง

เสวี่ยซีตัดสินใจทำบางสิ่งเพื่อเป็นการตอบแทนความเมตตาที่อีกฝ่ายมอบให้ แม้เขาจะเป็นเพียงนายโลมผู้ไร้ค่าในสายตาผู้คน แต่ในใจลึก ๆ เขายังคงอยากมอบบางอย่างที่เป็นของตนเองจริง ๆ ให้เถียนเฟิงได้เก็บไว้

บ่ายวันนั้นแสงแดดคลายความร้อนแรงลง ลมพัดเอื่อยพาใบหลิวปลิวว่อนริมทะเลสาบเยว่ปิงเหอ น้ำในทะเลสาบสะท้อนแสงระยิบระยับดั่งผืนกระจกใส เถียนเฟิงก้าวเท้าเข้ามาอย่างสง่างามตามคำชวนของเสวี่ยซี เขาสวมชุดผ้าบางสีครามเข้ม

ดวงตาสีอำพันของเสวี่ยซีหันมามอง ก่อนริมฝีปากจะโค้งยิ้มบาง “เมื่อวานท่านพาข้าออกไปลิ้มรสบรรยากาศในตลาด วันนี้…ข้าเองก็อยากมอบบางสิ่งให้ท่าน”

ว่าแล้วร่างบอบบางก็ถอยออกไปยืนกลางลานหญ้าริมน้ำ สายลมพัดชายอาภรณ์บางเบาสีขาวให้ปลิวไสวราวกับกลีบดอกไม้ เสวี่ยซีเริ่มร่ายรำ ท่วงท่าช้าและอ่อนช้อย แขนเรียวยกขึ้นโค้งงดงาม เอวคอดกิ่วอ่อนตามจังหวะสายลม ราวกับร่างนั้นกำลังล่องลอยอยู่บนผืนน้ำ

เถียนเฟิงยืนนิ่ง เฝ้ามองด้วยสายตาที่ไม่ค่อยได้เผยให้ใครเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชมจริงใจ มิใช่ความต้องการครอบครองเหมือนผู้คนในหอว่านหงเหรินที่เคยแหกปากประมูล เสวี่ยซีในยามนี้ไม่ใช่นายโลมผู้ถูกตีตรา หากแต่เป็นชายหนุ่มผู้เปล่งประกายงดงามด้วยตนเอง

เมื่อการร่ายรำสิ้นสุด เสวี่ยซีก็โน้มศีรษะลงเล็กน้อย แก้มขึ้นสีเรื่อจากแรงอาย “นี่คือสิ่งที่ข้าอยากมอบให้—

ไม่ใช่เพราะมีใครสั่ง ไม่ใช่เพราะต้องเอาใจแขก แต่เพราะข้าอยากให้ท่านได้เห็นด้วยตาของตน”

เถียนเฟิงก้าวเข้าไปใกล้ ยกมือหนาวางเบา ๆ บนไหล่บอบบาง “เจ้าสวยงามยิ่งนักและข้าไม่ได้หมายถึงเพียงรูปลักษณ์ ”

เสวี่ยซีเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีอำพันสั่นระริกคล้ายจะร้องไห้ แต่เขาฝืนยิ้ม ริมฝีปากสั่นเบา “หากข้าไม่พยายามยืนหยัด ก็คงถูกเหยียบย่ำจนไม่เหลือสิ่งใด”

เถียนเฟิงยกนิ้วเช็ดหยดน้ำตาที่คลออยู่ “เจ้ามีค่ามากกว่านั้น อย่าลืมเด็ดขาด”

หลังจากนั้นเสวี่ยซีหยิบกระดาษแผ่นเล็กกับพู่กันขึ้นมา ส่งให้เถียนเฟิง “เมื่อวานท่านสอนข้าอ่านตัวอักษร ข้าวันนี้…ช่วยสอนต่อได้หรือไม่”

เถียนเฟิงนั่งลงข้าง ๆ ใต้ร่มไม้ กางกระดาษออก เขียนอักษรทีละตัว เสวี่ยซีเอียงศีรษะพยายามคัดตาม มือเรียวสั่นน้อย ๆ แต่เต็มไปด้วยความตั้งใจ

“นี่…อ่านว่า ‘ชะตา’” เถียนเฟิงเอ่ยพลางชี้ที่อักษร

“ชะตา…” เสวี่ยซีทวนเสียงเบา ดวงตาสีอำพันทอประกายครุ่นคิด ก่อนจะเงยหน้าขึ้น “ชะตาของข้าช่างโหดร้าย…แต่หากเป็นไปได้ ข้าอยากเขียนชะตาขึ้นใหม่ด้วยมือตนเอง”

เถียนเฟิงสบตา แววตาอ่อนลง “เจ้าสามารถทำได้ตราบใดที่ยังหายใจอยู่”

คำพูดนั้นทำให้หัวใจเสวี่ยซีอบอุ่นขึ้น แม้จะยังเจ็บปวด แต่ก็ไม่ใช่ความสิ้นหวังเช่นเดิม

เสวี่ยซีหยิบห่อผ้าที่เตรียมมาออกมาเปิด ภายในคือบะหมี่ฉีซานที่เขาซื้อมาแต่เช้า กลิ่นหอมของเส้นเหนียวนุ่มคลุกเคล้ากับผักสดและเนื้อหั่นบางลอยขึ้น พร้อมสุรานารีแดงหนึ่งไหเล็ก

“เมื่อวานท่านเลี้ยงข้า วันนี้ให้ข้าเลี้ยงท่านบ้าง” เสวี่ยซีกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ทั้งสองนั่งลงริมทะเลสาบ ซดบะหมี่ไปพลางจิบสุรานารีแดงไปพลาง สายลมเย็นพัดเอื่อย เสียงน้ำกระทบฝั่งดังคลอเป็นจังหวะ เสวี่ยซีแอบเหลือบมองเถียนเฟิงที่ยามนี้กำลังนั่งกินบะหมี่อย่างไม่ถือตัว ริมฝีปากโค้งขึ้นน้อย ๆ อย่างผ่อนคลาย

“ข้าดีใจที่ได้เห็นท่านเช่นนี้” เสวี่ยซีเอ่ยเบา ๆ

เถียนเฟิงเงยหน้ามอง ดวงตาคมเข้มทอดสายตายาวนาน “และข้าดีใจ…ที่เจ้ายังยิ้มได้”

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-08] เถียน เฟิง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +25 ความสัมพันธ์ บะหมี่ฉีซาน + สุรานารีแดง (+20)

✎ โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน: ได้รับความสัมพันธ์ +5 แต้ม

✎ ศาสตร์การร่ายรำ - ร่ายรำจีบ NPC ได้ +5 ความสัมพันธ์

เมื่อร่ายรำ 10,000 ไบต์: ผู้ชมได้ +5 EXP, คุณได้ +30 พลังใจ หรือ +5 คุณธรรม

ถึงเวล 15 แล้วพรสวรรค์น่ารัก

ขอเปลี่ยนเป็น พิมพ์นิยม

@Watcher

XueXi · โพสต์ 2025-9-16 00:09:28

วันที่ 15 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น.

╰┈➤ พบเจอเถียนเฟิง

แสงอาทิตย์ยามบ่ายสาดกระทบผืนน้ำกว้างของทะเลสาบเยว่ปิงเหอ เกิดเป็นประกายระยิบระยับคล้ายเกล็ดแก้วโปรยปรายไปทั่ว เสียงคลื่นเล็ก ๆ ซัดเบา ๆ ริมฝั่ง ช่วยขับบรรยากาศให้เงียบสงบและอบอุ่น เสียงนกร้องแว่วอยู่เหนือกิ่งไม้ที่ทอดเงาลงมาคลุมบางส่วนของทางเดิน ราวกับธรรมชาติกำลังบรรเลงบทเพลงอันอ่อนโยนให้ผู้คนได้พักพิง

เสวี่ยซียืนอยู่บนลานหินใกล้ ๆ ริมน้ำ วันนี้เขาเลือกสวมชุดผ้าแพรสีฟ้าอ่อนที่เพิ่งได้มาจากร้านซือโฉวเมื่อสองวันก่อน ผ้าพริ้วเบาสะบัดตามแรงลม ทุกครั้งที่เขาก้าวเดินปลายแขนเสื้อก็ดูคล้ายปีกนกโบยบิน นัยน์ตาอำพันสุกใสเงยขึ้นมองฟ้าคราม ก่อเกิดภาพที่ละมุนราวกับบทกวีที่ถูกแต่งขึ้นด้วยหมึกบนกระดาษขาว

"เจ้ายืนทอดสายตามองฟ้าอยู่ครู่ใหญ่ มีสิ่งใดในใจหรือ?"

เสียงทุ้มต่ำคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง เถียนเฟิงเดินเข้ามาอย่างเงียบงัน แต่กลับแฝงด้วยอำนาจที่ยากจะละสายตาได้ เสื้อคลุมยาวสีเข้มของเขาถูกลมพัดปลิวเล็กน้อย ขับให้ร่างสูงสง่าเหมือนเงาภูผาที่ปกป้องทุกสิ่งไว้ด้านหลัง

เสวี่ยซีหันมามอง ก่อนจะส่งยิ้มบาง "ข้ากำลังคิดว่าหากไม่เคยมีเรื่องราวเลวร้ายใดเกิดขึ้น ชีวิตของข้าอาจเรียบง่ายกว่านี้" เขาพูดพลางก้มมองปลายนิ้วเรียวของตนที่เกลี่ยไปตามริ้วผ้า "แต่ก็น่าแปลก...เพราะเรื่องเลวร้ายนั่นเองที่ทำให้ข้าได้มายืนอยู่ตรงนี้ ได้พบกับท่าน"

เถียนเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย "เจ้าพูดเช่นนี้ ราวกับคิดว่าตนต้องขอบคุณความเจ็บปวดที่ผ่านมา"

"ไม่ใช่ขอบคุณ..." เสวี่ยซีหัวเราะเบา ๆ คล้ายจะล้อเลียนตนเอง "เพียงแต่หากปราศจากมัน ข้าก็คงไม่อาจยืนตรงนี้"

แววตาของเถียนเฟิงอ่อนลงอย่างที่เจ้าตัวไม่ทันสังเกต "ซีซี เจ้ามักจะทำให้คำพูดง่าย ๆ กลายเป็นคำที่กรีดลงในใจผู้อื่นเสมอ"

เสวี่ยซีทำทีไม่สนใจ กลับหมุนตัวเบา ๆ แขนเสื้อฟาดกับลม เส้นผมดำสลวยสยายออกตามแรงหมุน ราวกับกำลังร่ายรำท่าหนึ่งโดยมิได้ตั้งใจ เถียนเฟิงมองนิ่งไปชั่วครู่ หัวใจที่เคยสงบนิ่งเหมือนหินผากลับกระเพื่อมขึ้นตามภาพนั้น

"ท่านอยากเห็นข้าร่ายรำอีกหรือไม่?" เสวี่ยซีเอ่ยขึ้น น้ำเสียงแฝงความซุกซนเล็กน้อย ราวกับตั้งใจจะหยอกเย้าความสุขุมของเถียนเฟิง

"เจ้าคิดหรือว่าข้าจะปฏิเสธ" เถียนเฟิงตอบเรียบ ๆ แต่ดวงตาลึกซึ้งกำลังสะท้อนแสงระยิบจากผืนน้ำ เหมือนกำลังยอมรับว่าตนไม่อาจละสายตาไปได้

เสวี่ยซียกชายเสื้อขึ้นเล็กน้อย ก้าวขาเรียวออกช้า ๆ ท่ามกลางสายลมบ่าย เขาเริ่มขยับปลายแขน เสียงผ้าเสียดสีกับลมสร้างจังหวะอันแผ่วเบา ร่างบอบบางค่อย ๆ โยกไหวอ่อนช้อย ท่วงท่าคล้ายกลีบดอกไม้ที่ลอยไปตามสายน้ำ ทุกก้าว ทุกหมุนวน ต่างดึงดูดสายตาผู้ชมเพียงคนเดียวให้ลืมหายใจไปชั่วขณะ

เถียนเฟิงไม่เคยชินกับการมองใครแล้วใจเต้นแรงเช่นนี้มาก่อน เขาเคยเป็นต้าซือคงผู้ไม่หวั่นไหวต่อความงามหรือเล่ห์อุบายใด ๆ ทว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าเสวี่ยซี เขากลับรู้สึกว่าตัวเองเป็นเพียงชายคนหนึ่ง ที่กำลังถูกสายลมบางเบาโอบล้อมและล่อลวงเข้าสู่ห้วงฝัน

เมื่อจบการร่ายรำ เสวี่ยซีก็หอบหายใจเล็กน้อย แก้มขึ้นสีอ่อนจากแดดและแรงกาย เขาเดินมานั่งลงบนหินข้างเถียนเฟิงอย่างไม่เกรงใจนัก "วันนี้แดดแรง ข้าเหนื่อยนิดหน่อย"

"เจ้าร่ายรำได้งดงามกว่าทุกครั้งที่ข้าเคยเห็น" เถียนเฟิงเอ่ย น้ำเสียงหนักแน่นแต่จริงใจ

เสวี่ยซียกคิ้ว "ท่านชมเช่นนี้ ข้าจะเหลิงเอานะ"

"เหลิงก็ดี" เถียนเฟิงเอ่ยเรียบ แต่ในน้ำเสียงกลับอบอุ่น "ดีกว่าเจ้ามัวแต่หมกตัวอยู่กับความเจ็บปวดเก่า ๆ"

เสวี่ยซีหัวเราะเบา ก่อนหยิบห่อผ้าออกมา จากนั้นเปิดออกเผยให้เห็นบะหมี่ฉีซานที่ห่อมาอย่างดี และสุรานารีแดงในไหเล็ก "ข้าเตรียมมาให้ท่าน ลองชิมสิ"

เถียนเฟิงเลิกคิ้ว "เจ้าจำได้ว่าเมื่อวานข้าชอบบะหมี่ชนิดนี้"

"แน่นอน ข้าจำได้ทุกสิ่งที่ท่านชอบ" เสวี่ยซีตอบเสียงอ่อน พลางตักบะหมี่ส่งให้

ทั้งสองนั่งกินด้วยกันริมทะเลสาบ แสงแดดส่องกระทบไหสุราที่วางอยู่ข้าง ๆ กลิ่นหอมของบะหมี่ผสมกับกลิ่นสุราจาง ๆ คลอเคลียไปกับเสียงหัวเราะแผ่วของเสวี่ยซี ความอบอุ่นเล็กน้อยแผ่ซ่านรอบกายราวกับละลายความเย็นชาที่ปกคลุมหัวใจเถียนเฟิงมาตลอดหลายปี

เถียนเฟิงเอื้อมมือมาเช็ดหยดน้ำใสบนหางตาให้ "เจ้าอ่อนแอเท่าที่หัวใจเจ้าต้องการ ข้าจะเป็นกำแพงให้เจ้าได้พักพิง"

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-08] เถียน เฟิง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +25 ความสัมพันธ์ บะหมี่ฉีซาน + สุรานารีแดง (+20)

✎ โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน: ได้รับความสัมพันธ์ +5 แต้ม

✎ ศาสตร์การร่ายรำ - ร่ายรำจีบ NPC ได้ +5 ความสัมพันธ์

เมื่อร่ายรำ 10,000 ไบต์: ผู้ชมได้ +5 EXP, คุณได้ +30 พลังใจ หรือ +5 คุณธรรม

XueXi · โพสต์ 2025-9-18 04:45:15

วันที่ 18 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น.

╰┈➤ พบเจอเถียนเฟิง

สายฝนโปรยลงมาอย่างอ้อยอิ่ง ราวกับม่านโปร่งสีเงินที่คลี่คลุมทั่วผืนน้ำเยว่ปิงเหอ เสียงฝนตกกระทบผิวน้ำดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ กลายเป็นทำนองที่กล่อมใจให้ทุกสิ่งรอบกายแผ่วเบาลง

เสวี่ยซียืนอยู่บนศาลาริมน้ำ ผมดำยาวปรกแก้มเล็กน้อย เสื้อคลุมผ้าแพรบางถูกละอองฝนจับจนแนบไปกับร่างบอบบางเผยให้เห็นเส้นโค้งเว้าอันงดงามของเอวคอดกิ่ว รูปร่างผอมเพรียวคล้ายจะละลายหายไปกับสายฝน ราวกับภาพฝันที่เปราะบางพร้อมจะถูกชะล้างไปทุกเมื่อ

เขายกมือเรียวขึ้นแตะราวศาลา สายตาอำพันทอดมองไปยังทะเลสาบที่พร่าเลือนด้วยละอองฝน "โลกนี้ช่างกว้างใหญ่...แต่เหตุใดหัวใจข้ากลับแคบจนน่าอึดอัด" เสียงแผ่วคล้ายรำพึงกับตนเองมากกว่าพูดให้ใครฟัง

"เพราะเจ้ามักแบกทุกสิ่งไว้เพียงลำพัง"

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากข้างหลัง เสวี่ยซีหันกลับมา พบเถียนเฟิงกำลังก้าวเข้ามาในศาลา เสื้อคลุมสีดำของเขาเปียกชื้นจากฝนบางส่วน แต่ยังคงความสง่างามและทรงอำนาจดุจเดิม

เสวี่ยซีเบือนหน้าหนีเล็กน้อย "ท่านมาที่นี่ทุกวันเชียวหรือ ข้ากลัวว่าทะเลสาบแห่งนี้จะเบื่อหน้าพวกเราเสียก่อน"

เถียนเฟิงปรายตามองชายหนุ่มตรงหน้า "หากทะเลสาบมีวิญญาณ มันก็คงยินดีที่ได้เห็นเจ้าอยู่ตรงนี้ทุกวัน เหมือนที่ข้าเป็น"

คำพูดเรียบง่ายกลับทำให้แก้มซีดของเสวี่ยซีขึ้นสีแดงระเรื่อ เขารีบเบี่ยงประเด็น "ฝนโปรยเช่นนี้...มันชวนให้ข้าคิดถึงอดีต นึกถึงความเปลี่ยวเหงาไม่มีใครเหลียวแล นอกจากเสียงฝนที่เป็นเพื่อน"

เถียนเฟิงเดินเข้ามาใกล้ ยกมือถอดเสื้อคลุมเปียกของตนออกคลุมไหล่เสวี่ยซีอย่างนุ่มนวล "จากนี้ไป หากเจ้าต้องการเพื่อน ข้าจะอยู่ตรงนี้ มิใช่เพียงเสียงฝน"

เสวี่ยซีชะงัก หัวใจเต้นแรงกับสัมผัสอบอุ่นที่โอบล้อมเขาไว้ สายตาอำพันวาวสะท้อนประกายแสงไฟจากโคมในศาลา "ท่านต้าซือคง ท่านไม่กลัวหรือว่าผู้คนจะนินทา ว่าท่านมัวเมาในรูปโฉมนายโลม"

"ข้าไม่ใช่เด็กที่จะใส่ใจคำพูดไร้สาระ" เถียนเฟิงตอบหนักแน่น "และเจ้า...ก็ไม่ใช่แค่ 'นายโลม' เจ้าคือเสี่ยวซีของข้า"

คำประกาศนั้นทำเอาเสวี่ยซีเม้มริมฝีปากแน่น น้ำใสเอ่อคลอ แต่ครั้งนี้มิใช่ความเจ็บปวด หากเป็นความอิ่มเอมที่ท่วมท้นจนยากจะกลั้นไว้

ทั้งสองนั่งลงเคียงกันในศาลา เถียนเฟิงหยิบไหสุราเซียนเมามายที่เตรียมมา เปิดฝากลิ่นหอมหวานคลุ้ง "ลองสิ อุ่นร่างกายได้ดีในวันฝนตก"

เสวี่ยซีรับถ้วยมา จิบเล็กน้อย รสสุรานุ่มลึกไหลลงคอ คลอเคลียด้วยความขมอ่อน ๆ เขาหลับตาพริ้ม "อืม ข้าก็คิดเช่นนั้น"

เถียนเฟิงมองใบหน้าบอบบางที่ยกถ้วยขึ้นอย่างสง่างาม ทั้งที่นิ้วเรียวสั่นเล็กน้อยเพราะอากาศเย็น เขาเอื้อมมือไปกุมไว้ "อนาคตของเจ้าจะไม่ซ้ำรอยอดีต ตราบใดที่ข้ายังอยู่"

เสวี่ยซีหัวเราะเบา แต่แฝงความซาบซึ้ง "ท่านชอบพูดประโยคที่เหมือนสัญญามากเกินไป ข้ากลัวว่าสักวันข้าจะเชื่อทุกคำจนหมดใจ"

"เชื่อเสียสิ" เถียนเฟิงตอบทันที น้ำเสียงเรียบแต่แฝงความหนักแน่น "เพราะข้าไม่คิดจะทำให้เจ้าผิดหวัง"

เสียงฝนโปรยยังคงดำเนินต่อ แต่ภายในศาลาริมน้ำกลับอบอุ่นจนละลายความหนาวเหน็บไปหมดสิ้น แสงโคมไหวริ้วสะท้อนเงาของทั้งคู่ที่นั่งชิดกัน

✎ +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-08] เถียน เฟิง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

✎ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

✎ +25 ความสัมพันธ์ บะหมี่ฉีซาน + สุราเซียนเมามาย (+20)

✎ โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน: ได้รับความสัมพันธ์ +5 แต้ม

✎ ศาสตร์การร่ายรำ - ร่ายรำจีบ NPC ได้ +5 ความสัมพันธ์

เมื่อร่ายรำ 10,000 ไบต์: ผู้ชมได้ +5 EXP, คุณได้ +30 พลังใจ หรือ +5 คุณธรรม

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			ลงทะเบียน

[ทะเลสาบเยว่ปิงเหอ]

แสดงความคิดเห็น

คะแนน

แสดงความคิดเห็น

คะแนน

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

คะแนน

แสดงความคิดเห็น

คะแนน

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

คะแนน

แสดงความคิดเห็น

คะแนน

แสดงความคิดเห็น

คะแนน

แสดงความคิดเห็น

คะแนน

ตราผู้สนับสนุน