เว็บบอร์ด › รอบนอกนครฉางอัน › [ทะเลสาบเยว่ปิงเหอ]

JiTiandao โพสต์ 2025-9-19 17:32:08

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย JiTiandao เมื่อ 2025-9-19 17:34

วันที่ 19 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11เวลา 16.30 - 17.00 น.
แสงสุดท้ายของวันค่อย ๆ ละลายลงบนยอดไม้สูง หยาดทองของอาทิตย์คล้ายจะละลายกลืนเข้าไปในผืนน้ำ เยว่ปิงเหอยามเย็น ไม่ได้งามเท่าเวลาจันทร์เต็มดวง แต่ก็ยังงามเกินจะเป็นของมนุษย์จี เทียนเต้าเดินลากเท้าเปล่าไปบนผืนดินเย็นเฉียบ มือซ้ายถือไม้สั้น ๆ ที่เขาเหลาเองเพื่อขุดไส้เดือนในโคลนริมตลิ่ง
“จะต้ม จะคั่ว หรือจะแค่ดูมันดิ้นดีล่ะวันนี้” เขาพึมพำกับตัวเอง เสียงหัวเราะแห้งแล้งดังลอดไรฟันที่หายไปหลายซี่ แต่ก่อนที่ปลายไม้จะจิ้มลงไปในโคลน เขาเห็นเงาเคลื่อนไหวในน้ำ เงาร่างของใครบางคน กำลังเคลื่อนไหวอย่างลื่นไหล ราวกับงูเงินในแอ่งน้ำ
จี เทียนเต้าชะงัก “อ่า คน”ชายผู้นั้น ยืนอยู่กลางน้ำ น้ำลึกถึงต้นขา เปลือยท่อนบน ร่างกายขาวซีดแต่อ่อนแน่นด้วยกล้ามเนื้อสะอาดประณีต เส้นผมดำขลับเปียกแนบไหล่ แสงอาทิตย์สะท้อนผิวกายเขาราวกับสลักจากหยกจี เทียนเต้าหลับตาแน่น แล้วลืมขึ้นอีกที แต่ภาพนั้นยังอยู่ ไม่หายไป เขาหลบหลังพุ่มไม้ ก้มตัวลงต่ำ สอดสายตามองผ่านช่องว่างของกิ่งไม้ หัวใจเขาเต้นตึกตัก ทั้งที่มันไม่เคยเต้นแรงอย่างนี้มานาน เขาไม่รู้ว่ากลัว หรือหิว
“นี่มัน เจ้า เจ้า ในฝัน หรือว่า”แล้วทันใดนั้น ร่างนั้นก็หันหลังให้เขาก้าวขึ้นจากน้ำช้า ๆ น้ำไหลลู่ไปตามแนวกระดูกสันหลังที่เด่นชัด ดวงอาทิตย์หรี่แสงลงราวกับรู้ว่ากำลังมองในสิ่งต้องห้าม แต่จี เทียนเต้ามอง มองอย่างไม่กระพริบ เขาเห็นทุกเส้นสาย ทุกกล้ามเนื้อ และ มังกร ที่เขาไม่สมควรเห็นดวงตาของเขาเบิกกว้างอย่างคนจมน้ำ แล้วราวกับเสียงในหัวแตกออกเป็นพันเสียง“ไม่ ไม่ใช่แบบนี้ แต่มันคือเขา ใช่ไหมข้าแค่บังเอิญ ข้าแค่อยากดูเฉย ๆ ข้าก็เป็นแค่ ขี้ฝุ่น ทำไม มันต้องงามขนาดนั้น”มือของจี เทียนเต้าสั่น เขาย่อตัวลงต่ำกว่าเดิม หายใจไม่เป็นจังหวะ เสียงในหัวกลับกลายเป็นเสียงหัวเราะ ของเขาเอง หัวเราะแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น ผสมปนเปด้วยความอยากที่เขาไม่อยากยอมรับ แล้วเขาก็ยื่นมือไปแตะพุ่มไม้ตรงหน้า ลูบผ่านมันอย่างเชื่องช้า เหมือนคนละเมอ และแล้ว สิ่งที่ไม่ควรเกิดก็เกิด เขาทำบางสิ่งที่ไม่ควรทำ ทั้งที่รู้ตัว และก็รู้ว่ามันผิดเมื่อเขาลุกขึ้นช้า ๆ หายใจหอบ หยาดเหงื่อเต็มหน้า คราบขาวบางอย่างถูกทิ้งไว้บนใบไม้ กลืนไปกับเงาเย็นชื้นของป่ารอบข้าง เขาไม่พูดอะไรเขาเพียงแค่ยิ้มให้กับตัวเองในเงาน้ำ ยิ้มเหมือนเด็กเจอของเล่น หรือยิ้มเหมือนสัตว์ป่าที่เพิ่งกลืนอะไรบางอย่างเข้าไป
“เขางามจนข้าหายใจไม่ออกเลยล่ะ”
จี เทียนเต้าเงียบไปอึดใจ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ เหมือนคนเพิ่งตระหนักบางอย่าง“แต่มือข้ากลับสั่น หัวใจข้ากลับเต้นแรง แปลกดีใช่ไหม ที่ร่างกายมันไม่ยอมเชื่อใจข้าเลย”จี เทียนเต้าหัวเราะแผ่วเบา เหมือนเสียงลมที่ซัดผ่านต้นไม้ในค่ำคืนที่ไร้ดวงดาว ดวงตาที่แดงก่ำมองชายในน้ำด้วยความหลงใหลปนบิดเบี้ยวในใจแต่ในวินาทีนั้นเอง ร่างผอมแห้งก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว หลบหลีกเงาของต้นไม้ใหญ่ ราวกับภูตผีที่ไม่มีตัวตน เขาเดินถอยห่างออกไปจากทะเลสาบ โดยไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้าดังบนพื้นดินเปียกชื้นชายผู้เปลือยเปล่าค่อย ๆ ก้าวขึ้นจากน้ำอย่างช้า ๆ ผืนน้ำรอบตัวกระเพื่อมตามแรงก้าว ดวงตาเย็นชามองไปยังพุ่มไม้ที่จี เทียนเต้าเพิ่งหลบซ่อนสายลมพัดผ่านกิ่งไม้ พลิ้วไหวเอาใบไม้แห้งและเศษหญ้าปรกปิดบางสิ่งบางอย่างไว้ เขาจับจ้องไปยังคราบสีขาวบางเบาที่ติดอยู่บนใบไม้ข้างพุ่มไม้ เหมือนมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ปรากฏอยู่ตรงนั้น ค่อย ๆ โน้มตัวลงไป มือเรียวสัมผัสคราบนั้นอย่างระมัดระวัง ก่อนจะมีรอยยิ้มบางเบาและลึกลับปรากฏขึ้นบนใบหน้า“เจ้าคงไม่ใช่ภูตผี แต่ข้าก็พอเข้าใจเจ้าดี"

JiTiandao โพสต์ 2025-10-1 20:19:57

<p><font face="Arial" size="4"><b>วันที่ 30 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</b></font></p><p><font face="Arial" size="4"><b>เวลา 08.00- 08.30 น.</b></font></p><p><br></p><p><br></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b>แสงอาทิตย์ทาบลงบนผืนน้ำของทะเลสาบเยว่ปิงเหอ สายน้ำสว่างเรืองราวทองคำละลาย หิ่งห้อยนับร้อยบินวนอย่างเงียบงันในอากาศ ภูเขาล้อมรอบเงียบงัน คล้ายจงใจปิดหูไม่ฟังเสียงของโลก</b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b>ริมตลิ่งเงียบสนิท มีเพียงเสียงฝีเท้าแผ่วเบาของชายผู้หนึ่งจี เทียนเต้า ชายแก่หัวล้าน รูปร่างผอมแห้งจนเห็นซี่โครง เสื้อผ้าขาดรุ่ยจากการเร่ร่อนเครายาวรุงรังเหมือนไม่เคยแตะน้ำในมือของเขามีเพียงไหสุรากับไม้เท้า แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยเรื่องเล่ามากมายที่ไม่มีใครอยากฟัง</b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b>เขาหยุดยืนมองผืนน้ำอยู่พักหนึ่ง มุมปากยกยิ้ม เป็นยิ้มแบบคนที่ไม่รู้ว่าตนเองกำลังจะร้องไห้หรือหัวเราะ</b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p style="line-height: 30px; text-indent: 2em;"><font face="Arial" size="4"><b style=""><font color="#ff00ff">“แม่น้ำสายนี้สะอาดพอจะล้างข้าได้ไหมนะ”</font><font color="#000000">เขาพูดกับตัวเอง พลางหัวเราะหึๆ เบาๆ</font></b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b>เขาวางไหสุราไว้ข้างหิน แล้วเริ่มปลดเสื้อผ้าออกอย่างช้า ๆ ถอดทีละชั้น ทั้งที่แทบไม่มีอะไรให้ถอดแล้ว ผิวหนังของเขาซีดเซียว เต็มไปด้วยแผลเก่าและรอยย่น นิ้วเท้าข้างหนึ่งหายไป ถูกตัดไปตั้งแต่ยังเป็นทารก แต่เขากลับยืดอกโชว์ร่างกายของตนอย่างภาคภูมิ เหมือนกำลังแสดงบนเวที เหมือนร่างนี้ยังมีใครเฝ้าดูอยู่</b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p style="line-height: 30px; text-indent: 2em;"><font face="Arial" size="4" color="#ff00ff"><b>“เจ้าเคยบอกว่าข้าเซ็กซี่ตอนถอดเสื้อ”เขาพูดกับสายน้ำตรงหน้า แม้จะไม่มีใครตอบกลับ</b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b>จากนั้น เขาก็ค่อย ๆ ก้าวลงไปในน้ำปล่อยให้สายน้ำเย็นเฉียบไหลผ่านผิวหยดน้ำกระทบร่างที่สั่นไหวของชายชรา แต่เขากลับแหงนหน้ารับแสงอาทิตย์ ยิ้มเย้ยหยัน</b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p style="line-height: 30px; text-indent: 2em;"><font face="Arial" size="4" color="#ff00ff"><b>“ข้าอาบให้เจ้าดูอยู่นะ เห็นหรือเปล่า”</b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b>มือหยาบกร้านค่อย ๆ ลูบไปตามลำคอ แผ่นอก แล้วหยุดอยู่ที่ข้างล่างของซี่โครง เขาลูบตัวเองด้วยท่าทางช้า ๆ ราวกับกำลังเชิญชวนสายตาที่ไม่มีอยู่จริงให้มอง</b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p style="line-height: 30px; text-indent: 2em;"><font face="Arial" size="4" color="#ff00ff"><b>“เมื่อก่อนเจ้าชอบจ้องข้าตอนอาบน้ำใช่ไหม ฮ่าๆๆ ข้ายังจำสายตาเจ้าตอนนั้นได้เลย”</b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b>เขาหัวเราะ แต่ในเสียงหัวเราะนั้นแฝงความเหงาคล้ายเศษความสุขที่ยังหลงเหลืออยู่ในความทรงจำที่พร่าเลือน จี เทียนเต้าเอนตัวพิงโขดหินกลางน้ำยกขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบนหินอย่างไม่แคร์สายลมท่วงท่าของเขาไม่มีความงามแบบชายหนุ่ม แต่กลับมีเสน่ห์บางอย่าง เสน่ห์ของคนที่ กล้าเปลือยความเจ็บปวดของตนต่อโลก เขายกมือแตะริมฝีปาก หลับตา แล้วพึมพำว่า</b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p style="line-height: 30px; text-indent: 2em;"><font face="Arial" size="4" color="#ff00ff"><b>“ข้ายังจำรสจูบของเจ้าได้ แม้จะลืมไปแล้วว่าหน้าเจ้าหน้าตาเป็นยังไง”</b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b>น้ำในทะเลสาบไหลวนอยู่รอบตัวเขา หิ่งห้อยบินลงมาใกล้ร่างของเขา เหมือนจะฟัง เหมือนจะเข้าใจ ตอนนี้ ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น ไม่มีใครเห็นท่าทางยั่วยวนอันประหลาดของชายแก่ไร้ชื่อเสียง ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังอาบน้ำให้กับความทรงจำ ไม่มีใครได้ยินเสียงเรียกของเขาที่กระซิบกับผิวน้ำ</b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p style="line-height: 30px; text-indent: 2em;"><font face="Arial" size="4" color="#ff00ff"><b>“เจ้าจะกลับมาดูข้าอีกไหม”</b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b><br></b></font></p><p><font face="Arial" size="4" color="#000000"><b>เขานั่งแช่น้ำอยู่นาน จนผิวเริ่มเหี่ยวแต่แววตาของเขากลับยังคงรอคอยรอคอยใครบางคนที่อาจไม่มีอยู่จริงหรืออาจเคยมีอยู่ แต่เลือกจะลืมเขาไปแล้ว</b></font></p><p><br></p><p></p>

JiTiandao โพสต์ 2025-10-2 00:28:06

<p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;" id="docs-internal-guid-90062f95-7fff-c952-04bb-1ad9fea41cbf"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" style="" face="Arial">วันที่ 30 เดือน 8&nbsp; รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เวลา 17.00 - 18.00 น.</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">ผืนป่าเขาฉินหลิงทอดยาวสุดสายตา ยามค่ำใกล้รุ่งฟ้ายังหม่นม่วง เสียงจักจั่นและสัตว์ราตรีขับขานคลอไปกับสายลมเย็นที่พัดผ่านยอดไม้สูงใหญ่ ลึกเข้าไปท่ามกลางแนวเขาสลับซับซ้อน มีทะเลสาบเล็กซ่อนเร้นอยู่กลางหุบเขา</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เป็นดั่งอัญมณีล้ำค่าที่ธรรมชาติรังสรรค์ขึ้นเอง ทะเลสาบนั้นแตกสายมาจากแม่น้ำลั่วเหอที่ไหลม้วนผ่านหุบผา แล้วหล่อเลี้ยงแอ่งน้ำกลางเขาแห่งนี้ให้คงความใสเย็นอยู่ชั่วกาล</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">ผิวน้ำสงบนิ่ง ราวแผ่นกระจกส่องเงาฟ้าและไม้โดยรอบ แสงจันทร์ที่กำลังจะลาลับสาดต้อง เกิดเป็นประกายระยิบไหวละมุน สายน้ำบางส่วนยังไหลรินเป็นเกลียวเล็ก ๆ จากผาเหนือฝั่ง สร้างเสียงหยดน้ำดังติ๋ง ๆ ประหนึ่งบทดนตรีที่เทพสวรรค์เล่นกล่อมสัตว์ป่า รอบทะเลสาบขึ้นรกด้วยต้นไม้ใหญ่น้อยและหญ้าน้ำสูงชูยอด บางมุมมีดอกไม้ป่าเล็ก ๆ เบ่งบานท่ามกลางหมอกน้ำบางเบา</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">จี เทียนเต้าเดินโซเซเข้ามาด้วยเท้าเปล่า ร่างผอมซีด เสื้อผ้าขาดรุ่ยเปียกชื้นจากเหงื่อและละอองน้ำ เขาหอบหายใจพลางยกมือกวาดเครายาวที่ปรกอก ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ คล้ายคนค้นพบแดนลับของตนเอง</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(255, 0, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">“ฮ่า…ที่นี่…นี่แหละ! บ่อน้ำอมตะ! สรวงสวรรค์มิได้ทอดทิ้งข้าเสียที!”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เขาโน้มตัวลงที่ขอบน้ำ มือสั่นเทายกน้ำใสตักขึ้นลูบหน้าลูบตา จนละอองน้ำเกาะพราวเต็มเครา ผิวน้ำสะท้อนใบหน้าแก่ชราที่หัวล้านซีดเซียว ปากแค่นยิ้มบิดเบี้ยว แววตาทั้งเศร้าและคลุ้มคลั่งในคราวเดียวกัน บางครั้งเขาหัวเราะเสียงดังสะท้านหุบเขา บางครั้งก็หยุดนิ่ง&nbsp;</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">มองเงาในน้ำอย่างคนถูกสาปให้พูดกับตัวเองตลอดกาล</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">กลิ่นตัวอับเปรี้ยวที่ติดกายเขายังลอยคลุ้งปะปนไปกับกลิ่นดินชื้นและหมอกน้ำยามเช้า แต่สำหรับชายชรา กลับเสมือนกลิ่นแห่งชัยชนะ</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">กลิ่นของผู้ที่ยังคงมีชีวิตอยู่ท่ามกลางโลกที่ทอดทิ้ง เขาทอดกายลงกับโขดหินริมทะเลสาบ ปล่อยให้กลีบไม้และละอองหมอกคลี่คลุมร่าง ราวกับเจ้าของสถานที่นี้มานานแสนนาน</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">ทะเลสาบเล็กกลางป่าเขาฉินหลิง ยามนี้ไม่ต่างจากกระจกบานใหญ่สะท้อนความบ้า ความเหงา และความเพ้อฝันของผู้พเนจร&nbsp;</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" style="" face="Arial">จนยากจะตัดสินได้ว่า…สถานที่นี้คือแดนสวรรค์ของเซียนผู้ลึกลับ หรือเพียงที่หลบซ่อนของชายแก่ผู้ไร้ที่พึ่งที่ยังคงดิ้นรนหาความหมายให้ชีวิตอันโดดเดี่ยวของตน</font></span></p><p></p>

JiTiandao โพสต์ 2025-10-2 02:38:32

<p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;" id="docs-internal-guid-2d5ecb14-7fff-25f4-a591-c67b2e33e381"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" style="" face="Arial">วันที่ 1 เดือน 9&nbsp; รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เวลา 13.00 - 14.00 น.</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">สายลมยามบ่ายพัดผ่านยอดเขาฉินหลิง ทำให้ใบไม้สั่นไหวเป็นคลื่น เสียงน้ำซ่าเบา ๆ จากลำธารเล็ก ๆ ที่ไหลมาจากแม่น้ำลั่วเหอเบื้องบน ก่อตัวเป็น ทะเลสาบขนาดเล็กกลางป่าเขา ที่กว้างพอให้สะท้อนท้องฟ้าและเงาของต้นไม้โดยรอบ&nbsp;</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">จี เทียนเต้าเดินโซเซมาถึงริมทะเลสาบ ร่างผอมแห้ง เสื้อผ้าขาดรุ่ย เครารุงรังปกคลุมใบหน้าและหน้าอก</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">น้ำในทะเลสาบใสสะอาดสะท้อนแสงแดดเป็นประกายดุจคริสตัล เขาหยุดยืน พลางก้มลงจิบน้ำใสจากลำธารมือสั่นเท้าโบกไปมา ก่อนจะยืนขึ้นอีกครั้ง สายตาลุกวาวมองทิวทัศน์รอบ ๆ&nbsp;</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เขาพูดคนเดียวด้วยเสียงแหบพร่า ราวกับสนทนากับทุกสรรพสิ่งรอบกาย</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เขาก้าวไปตามชายทะเลสาบ พลางชี้ไปยังเงาสะท้อนในน้ำ เสียงหัวเราะแหบพร่าและคำพูดเพ้อคลั่งประสานกับเสียงลมและน้ำ</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(255, 0, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">“ข้าจะเดินไปทั่วทะเลสาบแห่งนี้ ไม่มีสิ่งใดหยุดข้าได้ ความสูงของเขา ความลึกของน้ำ ทั้งหมดต้องรับรู้ความยิ่งใหญ่ของข้า”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">บางครั้งเขาก้มลงจับน้ำขึ้นมาปล่อยให้ไหลลงสู่พื้น มือสั่นเท้าโบกเป็นจังหวะราวกับกำลังเล่นบทเพลงเพ้อคลั่ง น้ำกระเซ็นสะท้อนแสงแดดเป็นประกาย เสียงสะท้อนจากผิวทะเลสาบทำให้คำพูดของเขาดังก้องขึ้นไปตามผาหินและป่ารอบ ๆ</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เขาเดินวนไปมารอบทะเลสาบ เสียงหัวเราะและคำพูดเพ้อเจ้อดังก้องสะท้อนกับผืนป่า กลายเป็นท่วงทำนองเพี้ยนประหลาดที่ไม่มีผู้ใดรับรู้ นกและสัตว์ป่าต่างเงียบงัน&nbsp;</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">ราวกับพากันหลบซ่อนเพื่อไม่ให้พบชายแก่หัวล้านผู้หนึ่งที่เพ้อคลั่งอยู่กลางธรรมชาติ</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">ร่างผอมแห้งของเขายืนอยู่ริมทะเลสาบ มือยกขึ้นโบกไปมา ดวงตาลุกวาวเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและความสง่างามในสายตาตนเอง&nbsp;</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" style="" face="Arial">เสียงหัวเราะและคำพูดเพ้อของเขาแทรกปนกับเสียงน้ำและลม กลายเป็นบทเพลงแห่งความเพ้อคลั่งที่ทอดยาวไปตามผืนป่าและภูเขาโดยรอบ</font></span></p><p></p>

JiTiandao โพสต์ 2025-10-2 04:44:28

<p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;" id="docs-internal-guid-72ce5757-7fff-4da2-a63d-1a5b97f93797"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" style="" face="Arial">วันที่ 2 เดือน 9&nbsp; รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เวลา 05.00 - 06.00 น.</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">แสงแรกของดวงอาทิตย์ลอดผ่านหมอกบางบน ทะเลสาบขนาดเล็กกลางป่าเขา ที่แตกสายมาจากแม่น้ำลั่วเหอ น้ำใสสะท้อนสีทองและเขียวของป่าเขาเบื้องล่าง&nbsp;</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">ร่างผอมแห้งของ จี เทียนเต้า เดินโซเซเข้ามา เสื้อผ้าขาดรุ่ย เครารุงรังปลิวตามแรงลม เขาหยุดยืนที่ริมทะเลสาบ พลางหัวเราะคิกคักและพูดเพ้อคนเดียว</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(255, 0, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">“ข้าเทียนเต้า…ข้าอยู่ที่นี่…กลางสายน้ำและป่าเขา…ข้าเป็นผู้บ้าคลั่ง แต่ยืนเหนือทุกสิ่ง ฮ่าๆๆ!”&nbsp;</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เสียงแหบพร่าของเขาก้องสะท้อนน้ำและผาหินรอบทะเลสาบ มือแกว่งไปมา ราวกับกำลังพยายามดึงสายน้ำให้ไหลตามจังหวะเพ้อคลั่งของตัวเอง</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เขาเดินโซเซตามแนวริมทะเลสาบ มือสัมผัสใบไม้และหิน พลางพึมพำ</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(255, 0, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">“เจ้าน้ำ…เจ้าหิน…เจ้าแมกไม้…ทุกสิ่งต้องฟังข้า ข้าจะเพ้อคลั่งกับเจ้า…ข้าจะรู้จักเจ้าทุกหยดทุกริ้วน้ำ ฮ่าๆๆ!”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">บางครั้งเขาก้มลงจิบน้ำจากทะเลสาบ มือเปียก น้ำเย็นเฉียบกระทบผิว ร่างผอมสั่นสะท้าน แต่ดวงตาแดงกร่ำยังลุกวาวเต็มไปด้วยความเพ้อคลั่ง เขาเดินวนรอบทะเลสาบ โซเซไปตามเนินหิน&nbsp;</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เสียงหัวเราะและคำพูดเพ้อของเขาก้องสะท้อนป่าเขาเบื้องหลัง ทำให้ทะเลสาบและป่ากลายเป็นเวทีแห่งความบ้าคลั่งและความโดดเดี่ยว</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เขาหยุดยืนที่ก้อนหินใหญ่ พลางเงยหน้ามองหมอกและแสงแรกของอาทิตย์</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(255, 0, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">“ข้าเทียนเต้า…ผู้บ้าคลั่ง…ผู้ยิ่งใหญ่เหนือทะเลสาบและเขาฉินหลิง…ไม่มีใครเข้าใจข้า…ไม่มีใครหยุดข้า…ข้าจะเพ้อคลั่งตรงนี้ ฮ่าๆๆ!”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">ร่างผอมแห้งโซเซไปมา มือแกว่งอากาศ พลางหัวเราะสะใจ เสียงเพ้อคลั่งและเสียงน้ำสะท้อนรวมกันเป็นท่วงทำนองบ้า ๆ ของชายแก่หัวล้านผู้หนึ่งท่ามกลางธรรมชาติยามเช้าและความเงียบสงัดของทะเลสาบกลางป่าเขา    </font></span></p><br><p></p>

LinYa โพสต์ 2025-10-6 17:24:01

<span id="docs-internal-guid-e7aa6fd2-7fff-37a8-82e7-d7858f7dd990"><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><b></b></span></p><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b>วันที่ 04 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</b></span></p><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b>ยามจื่อ เวลา 00.00 น. เป็นต้นไป ณ นอกเมืองฉางอัน ทะเลสาบเยว่ปิงเหอ</b></span></p><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></p><div style=""><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;">            แสงจันทร์เต็มดวงลอยสูงเหนือผืนน้ำสงบนิ่งของทะเลสาบเยว่ปิงเหอ สายน้ำสีทองจากการสะท้อนแสงจันทร์พลิ้วไหวระยับราวผ้าซาตินบางที่สวรรค์ขึงไว้ให้โลกได้ชื่นชม รอบทะเลสาบมีหินเรืองแสงสีอ่อนกระจายเป็นระยะ ทำให้ทั้งพื้นที่ส่องประกายละมุนตาเหมือนอยู่ในห้วงฝัน กลิ่นดอกหลิวและพีชจากป่ารอบ ๆ ลอยแผ่วในอากาศผสมกับกลิ่นน้ำเย็นของภูเขา ฉากทั้งหมดงดงามราวกับบทกวีโบราณที่หล่นลงมาจากสวรรค์</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>เสียงเท้าม้าดังก้องเบา ๆ บนพื้นดินชื้น หลินหยาดึงบังเหียนให้ม้าปีศาจทมิฬเยวี่ยเหยียนหยุดชะงัก เธอไล้ขนมันอย่างอ่อนโยนก่อนลงจากอาน เสียงกระดิ่งเงินที่คอของม้าดังแผ่วตามจังหวะลม นางยืนนิ่งครู่หนึ่ง สูดกลิ่นอากาศกลางคืนเข้าปอดอย่างระแวดระวัง ความสงสัยกับความรู้สึกบางอย่างในอกสั่นระคนกันปนเป เหตุใดจางกงกงถึงเรียกให้มาที่นี่ในยามเที่ยงคืน ในสถานที่อันแสนเงียบงามแต่ชวนระแวดระวังเช่นนี้</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>เมื่อเดินเลาะตามแนวโคมกระดาษสีทองที่ลอยเรียงเป็นทางจนถึงริมทะเลสาบ ดวงตาของหลินหยาก็เบิกขึ้นเล็กน้อย ภาพที่เห็นทำให้หัวใจเธอเต้นแรงไม่เป็นส่ำ ชายผู้หนึ่งนั่งอยู่ตรงโต๊ะไม้ตั่งเตี้ยกลางลานหินขาวใต้ต้นหลิวห้อยระย้า เขาสวมอาภรณ์เรียบหรูสีเข้มขลิบเงิน ผมถูกรวบไว้เรียบร้อยแต่มีปอยบางเส้นหลุดคลอข้างแก้ม ใบหน้าที่ปราศจากหน้ากากครึ่งหน้าคุ้นตาอย่างเจ็บปวดนั้นนิ่งเรียบ มีเพียงแสงจันทร์ที่ทำให้ผิวของเขาดูเหมือนหยกสลัก เสียงสายลมพัดผ่านปลายผ้าคลุมบางของเขาทำให้เธอแทบลืมหายใจ</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>โต๊ะเบื้องหน้าเขาเต็มไปด้วยอาหารชั้นเลิศจัดเรียงอย่างประณีต ข้าวอบหอมหมื่นลี้ ปลานึ่งเหล้าขาว ผักกาดน้ำทอดกรอบ ซุปกระดูกซี่โครง และผลไม้ที่เธอชอบ ท้อ ทับทิม เมล็ดส้ม และผลไม้รสเปรี้ยวหวานฉ่ำน้ำทั้งหลาย ที่เธอหลงรักตั้งแต่ครั้งยังอยู่ร้านในตลาดตะวันออก แต่ที่ทำให้หลินหยาชะงักคือไม่มีอาหารที่เกี่ยวกับถั่วเหลืองแม้แต่ชิ้นเดียว รายละเอียดเล็กน้อยนี้บอกชัดว่าเขาจำได้ทุกสิ่งแม้แต่สิ่งที่ทำให้เธอแพ้ถึงตาย</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>ข้างโต๊ะมีเบาะนุ่มปูล้อมไว้ด้วยผ้าลินินสีอ่อน พับเป็นมุมให้เอนกายได้สะดวก โคมไฟดวงน้อยแขวนจากกิ่งหลิวเหนือศีรษะเปล่งแสงอบอุ่นแต่ไม่จ้า เงาแสงจันทร์สะท้อนบนผิวน้ำทอดผ่านม่านผมของเขา ดูคล้ายภาพในความฝันที่เคยพยายามลืมแต่ไม่เคยลืมได้จริง</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>เมื่อสายตาของจางกงกงเงยขึ้นพบกับนาง เขาไม่ได้พูดสักคำ เพียงผายมือเชิญให้มานั่งข้าง ๆ ที่เบาะอีกฝั่งที่จัดไว้ไม่ใช่ตรงข้ามแต่เคียงกันอย่างจงใจ สายตาของเขาเรียบนิ่งแต่มีบางอย่างแฝงอยู่ในนั้น ความนิ่งที่หลินหยารู้ดีว่าภายในอาจซ่อนพายุหลายลูกที่เธอไม่รู้จะหนีอย่างไร</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>หลินหยายืนนิ่งในแสงจันทร์นานกว่าที่ตั้งใจ ใจเต้นแรงจนรู้สึกเหมือนลมหนาวเริ่มไม่เย็นนัก นางค่อย ๆ เดินไปทีละก้าว ชุดสีอ่อนสะบัดเบา ๆ ตามแรงลม เงาของเธอและเขาเริ่มทาบกันยาวบนพื้นหินขาว เมื่อถึงโต๊ะหลินหยาชำเลืองอาหารกลืนน้ำลายเล็กน้อย<b><font color="#dda0dd"> “อาหารพวกนี้…” </font></b>เสียงเธอเบาแต่ไม่กล้าขาด <b><font color="#dda0dd">“ล้วนเป็นของที่ข้าชอบทั้งนั้น ท่านเตรียมไว้หรือเจ้าคะ”</font></b></span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>จางกงกงเพียงเลื่อนสายตามาช้า ๆ ริมฝีปากขยับน้อยจนแทบไม่เห็น <b><font color="#8b0000">“เจ้าคิดว่าข้าจะให้คนอื่นเตรียมของที่เจ้ากินไม่ได้หรือ” </font></b>เสียงของเขาเรียบแต่หากฟังลึกจะได้ยินแววอบอุ่นเจืออยู่ใต้ชั้นความเย็นนั้น เหมือนเหล็กที่เก็บความร้อนอยู่ภายใน หลินหยานิ่งไปก่อนวางมือลงบนเบาะอย่างไม่รู้ตัว แล้วนั่งลงข้างเขาห่างกันเพียงระยะฝ่ามือ</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>รอบทะเลสาบมีหิ่งห้อยเริ่มบินวนช้า ๆ เสียงน้ำกระทบหินดังแผ่วราวกับจะกล่อม ทั้งสองเงียบงันในความสงบงามนั้น เหมือนเวลาทั้งหมดหยุดอยู่เพื่อพวกเขาเท่านั้น เงาจันทร์เหนือผืนน้ำสะท้อนใบหน้าทั้งคู่จนดูคล้ายภาพคู่ในกระจกทอง และหากตำนานที่ผู้คนเล่ากันว่า ไม่มีคู่ใดมาที่เยว่ปิงเหอแล้วยังไม่ตกหลุมรัก เป็นจริง คืนนี้…คำสาปพรแห่งความรักนั้นก็คงกำลังเริ่มต้นอีกครั้งอย่างเงียบงัน ใต้แสงจันทร์สีทองที่ทำให้หัวใจของหลินหยาเต้นแรงเกินควบคุม</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>ลมกลางคืนพาไอเย็นจากผิวน้ำมาปัดชายผ้า หลินหยานั่งลงข้างเขาอย่างเก้ ๆ กัง ๆ แต่ก็ยังยกคางนิด ๆ รักษาฟอร์มแม่ค้าผู้สุภาพและขี้บ่นในบางครา จางกงกงเอนตัวเพียงเล็กน้อยกลิ่นกฤษณาอ่อน ๆ จากแขนเสื้อเขาลอยแตะจมูก<b><font color="#8b0000"> “ข้าคิดว่าเจ้าจะมาช้ากว่านี้”</font></b> เขาเอ่ยโดยไม่มองตรงส่งเสียงเรียบเย็นตามเคย</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span><b><font color="#dda0dd">“ข้าขี่เยวี่ยเหยียนมาด้วยตนเองนะเจ้าคะ ถ้าช้าก็เสียชื่อสิเจ้าคะ” </font></b>หลินหยาตอบ น้ำเสียงทำเป็นกล้าหาญ แต่ปลายนิ้วกลับกำชายผ้าแน่นอยู่ใต้โต๊ะ หัวใจเต้นระรัวจนเธอหงุดหงิดกับตัวเอง <b><font color="#dda0dd">“ว่าแต่…ท่านนัดข้ายามจื่อที่ทะเลสาบนี่ ตั้งใจจะทำให้ข้าใจเต้นแรงใช่ไหมเจ้าคะ หากข้าตายเพราะหัวใจวายขึ้นมาใครจะชดใช้ค่าเสียหายให้ร้านข้า”</font></b></span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span><b><font color="#8b0000">“ข้า”</font></b> เขาตอบสั้น ตาคมกวาดมองหน้าเธอเพียงครู่เดียวก่อนวางตะเกียบลง <b><font color="#8b0000">“แต่ก่อนให้เจ้าใจเต้นแรงจนตาย…กินเสียก่อน”&nbsp;</font></b></span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>จานแรกถูกเลื่อนไปใกล้เธอ ปลานึ่งเหล้าขาวเนื้อขาวฉ่ำโรยขิงซอย จางกงกงคีบชิ้นกลางที่ไขมันเรียบเนียนที่สุดวางที่จานหลินหยาอย่างประณีต ราวกับกลัวตะเกียบจะบาดแผ่นหยก <b><font color="#8b0000">“ชิ้นนี้ไม่มีก้าง”</font></b> เขากล่าวขณะมืออีกข้างยกกาน้ำอุ่นรินซุปกระดูกให้เธอ กลิ่นหอมหวานลอยขึ้นเธอเกือบเผลอพึมพำคำชม แต่ยั้งไว้เป็นบ่นเบา ๆ แทน “<b><font color="#dda0dd">ก็ยังดีที่ท่านจำได้ว่าข้าไม่กินถั่วเหลืองนะเจ้าคะ ไม่งั้นได้เห็นคนเป็นลมคาโต๊ะแน่”</font></b></span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>มุมปากเขากระตุกน้อยมากจนแทบมองไม่เห็น <font color="#8b0000"><b>“ข้าจำมากกว่านั้น” </b></font>ว่าพลางใช้มีดปลอกเปลือกผลทับทิมออกอย่างเชื่องช้า แกะเมล็ดทีละพวงด้วยความใจเย็นเกินฐานะจงฉางชื่อของเขา</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>หลินหยาเห็นดังนั้นก็กลอกตา<b><font color="#dda0dd"> “ท่านนี่…จะใจดีกับข้าไปถึงไหนกันนะเจ้าคะ ช่างน่าโมโหนัก” </font></b>วาจาว่าโทษแต่หูกลับร้อนทั้งที่ลมเย็นนัก เธอพึมพำพลางคีบปลาชิมคำเล็ก ๆ ละลายในปากทันที<b><font color="#dda0dd"> “อืม…อร่อย” </font></b>ก่อนเผลอคำชมหลุดปากแล้วรีบไอกระแอมกลบเกลื่อน<b><font color="#dda0dd"> “ก็…พอได้อยู่เจ้าค่ะ”</font></b></span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>จางกงกงไม่ได้โต้ตอบเขาเพียงยื่นผ้าเช็ดปากผืนเล็กให้ เธอรับแบบกลัวมือจะสั่น หลังจากนั้นทั้งคู่กินเงียบ ๆ อยู่พักหนึ่ง เสียงน้ำกระทบหินและหิ่งห้อยตีวงเหนือผิวน้ำกลายเป็นฉากประกอบ เพลงเบาสุดที่โลกขับให้<b><font color="#dda0dd"> “เรียกข้ามาทำไมกันแน่หรือเจ้าคะ”</font></b> หลินหยาถามในที่สุด <b style=""><font color="#dda0dd">“อย่าบอกนะว่าแค่อยากเลี้ยงข้าว คนอย่างท่านไม่น่าจะสิ้นเปลืองเพราะเรื่องไร้สาระเช่นนั้นใช่ไหมเจ้าคะต้องมีบางอย่างที่ท่านอยากได้?”</font></b></span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>เขาหยุดตะเกียบที่กำลังคีบอาหาร <b><font color="#8b0000">“เพราะเรื่องที่ไม่ไร้สาระต่างหาก…เจ้าควรได้กินให้อิ่มก่อน” </font></b>ดวงตาเขาหันมาแตะนางเต็ม ๆ ครั้งแรก แสงจันทร์ทำให้มันคล้ายแววมีดที่ถูกอุ่นเหนือเตาถ่านคมแต่ไม่ทำให้เลือดเย็น <b><font color="#8b0000">“วันนี้เจ้าเหนื่อยมา ข้ารู้”</font></b></span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>หัวใจหลินหยากระตุกข่าวของเธอมาถึงเขาเร็วเกินไปเสมอ <b><font color="#dda0dd">“หากท่านรู้…แล้วทำไมไม่มาหาให้เร็วกว่านี้หรือเจ้าคะ บางครั้งท่านก็เงียบหายไปบางครั้งก็มาใส่ใจข้าทำข้าสับสนเก่งจริงนะเจ้าคะ”</font></b> เธอเบือนหน้าแต่กลับเห็นจานเล็กที่เขาเลื่อนมาอีก เป็นผักกาดน้ำทอดกรอบราดซอสน้ำผึ้งดอกพลับ เมนูโปรดที่เธอเคยเผลอพูดยามเมื่ออยู่ด้วยกัน</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span><b><font color="#8b0000">“สับสนเพราะอาหาร หรือเพราะคน” </font></b>เขาถามเรียบ ๆ</span></p><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">         <b><font color="#dda0dd">   </font></b></span><b><font color="#dda0dd">“ข้าคิดว่าทั้งสองเจ้าค่ะ”</font></b> หลินหยาตอบตรงเกินกว่าที่นางตั้งใจ เป็นจังหวะที่จางกงกงหันมามองนางที่อยู่ข้างตัว <b><font color="#dda0dd">“ท่านอย่ามองข้าแบบนี้สิเจ้าคะ…ข้าขี้เขิน เดี๋ยวข้างอนท่านจริง ๆ หรอก”</font></b></span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">         <b><font color="#8b0000">   </font></b></span><b><font color="#8b0000">“งอนก็ยังมา เสี่ยวหยาเจ้านี่ดื้อนัก” </font></b>จางกงกงเอ่ยก่อนที่เขาจะวางตะเกียบ หันกายเล็กน้อยให้ไหล่แตะกัน<b><font color="#8b0000"> “เสี่ยวหยา…ข้าจัดการศึก จัดการคน จัดการความลับได้ทั้งวังหลวง แต่ข้ากลับจัดการเสียงหนึ่งในหัวไม่ได้…เสียงของเจ้า” </font></b>ปลายประโยคนั้นเหมือนหินเม็ดเล็กตกลงกลางอก หลินหยาชะงักเมื่อได้่ยิน ทุกคราวที่เธอคิดว่ารู้จักความนิ่งของเขาดีพอ ก็จะมีแสงอีกชั้นหนึ่งฉายออกมาให้ตะลึงอีกครั้ง นางเงยหน้ามองแสงจันทร์แสร้งสูดลมให้คอโล่ง แต่หัวใจกลับเต้นรัวเหมือนเด็กโดนเรียกชื่อหน้าโรงเรียน</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">          <b><font color="#8b0000">    </font></b></span><b><font color="#8b0000">“เจ้าหายไปเป็นเดือน ให้ข้าคิดอย่างไรเสี่ยวหยา”</font></b> เขาพูดช้า ๆ ชัด ๆ เหมือนจะให้คำแต่ละคำจารลงบนหิน<b><font color="#8b0000"> “ข้ารู้ ว่าตอนนั้นข้าโมโหและโกรธแต่เจ้าช่วยรู้ตัวเองหน่อยได้ไหม ว่าเวลาเจ้าหายไป ข้าควบคุมมันไม่ได้”</font></b> น้ำเสียงเขาไม่ดังนัก ทว่ามีน้ำหนักของคนที่ยอมถอดเกราะทิ้งตรงหน้าเธอ หลินหยากัดริมฝีปาก เธออยากบ่นว่าก็ใครใช้ให้ท่านมาทำให้ข้าคิดถึงก่อนกัน แต่พอเห็นเส้นเลือดจาง ๆ ตรงขมับเขาเต้นตามจังหวะใจ เธอกลับพูดไม่ออก มือบางจึงยื่นไปจับแขนเสื้อเขาเบา ๆ เพียงเท่าปลายนิ้วแต่สื่อว่ารับรู้ทั้งหมด</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">         <b><font color="#dda0dd">   </font></b></span><b><font color="#dda0dd">“ข้า…ไม่ได้ตั้งใจให้หายไปนานขนาดนั้นเจ้าค่ะ”</font></b> หลินหยาค่อย ๆ เอ่ย เสียงยังมีเงาหยอก แต่ปลายประโยคสั่นนิด <b><font color="#dda0dd">“ข้านิสัยแย่ ขี้บ่น ขี้งอนและดื้อด้วย…แต่ไม่ได้หนีท่านหรอกนะ”</font></b></span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>เขามองนิ้วของนางที่แตะแขน จนเหมือนคิดจะเก็บสัมผัสนั้นไว้ในความทรงจำ แล้วเอ่ยขออย่างเงียบงามราวพิธีกรรม <b><font color="#8b0000">“คืนนี้…ข้าขอนอนพักบนตักเจ้า นอนดูดาวอย่างเรียบง่ายกับเจ้าสองคน ได้ไหม”</font></b> คำว่าได้ไหม นั้นออกมาจากปากคนที่สั่งขันทีและนางกำนัลทั้งวังได้ด้วยประโยคเดียว ทำให้โลกเงียบลงจนได้ยินเสียงหิ่งห้อยกระพือปีก หลินหยาก้มหน้าเล็กน้อยเธอแก้มร้อนขึ้นทันที <b><font color="#dda0dd">“ถ้าให้ข้านั่งเป็นหมอน ข้าจะคิดค่าจ้างเพิ่มนะ</font></b>” เธอแกล้งยักคิ้ว <b><font color="#dda0dd">“ชดเชยความเมื่อยล้า…และค่าเสียหายที่ท่านทำให้ข้าใจเต้นแรงเกินมาตรฐาน”</font></b></span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>มุมปากของจางกงกงยกขึ้นน้อยมากแต่บ่งบอกอารมณ์<b><font color="#8b0000"> “บอกใบ้ตัวเลขมาสิเสี่ยวหยา ข้ายินดีจ่ายดอกเบี้ยตลอดชีพ”</font></b></span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            <b><font color="#dda0dd"></font></b></span><b><font color="#dda0dd">“ท่านนี้นะ…ปากดีนัก”</font></b> นางหัวเราะในคอก่อนดึงผ้าปูนุ่มข้างตัวมาปูให้เรียบ เอียงกายเล็กน้อยแล้วตบตักตัวเองเบา ๆ เป็นสัญญาณบอกอีกคน<b><font color="#dda0dd"> “มาสิเจ้าคะ แต่อย่ากดแรงนะ”</font></b> เมื่อเห็นดังนั้นจางกงกงเอนตัวลงอย่างระมัดระวังอย่างคนคุ้นกับการไม่ฝากน้ำหนักไว้กับใคร เขาวางศีรษะบนตักเธอจนกลิ่นกฤษณาลอยอุ่นอยู่ในอากาศ หลินหยายกชายผ้านุ่มห่มอกให้เขาโดยไม่พูดอะไร ปลายนิ้วเรียวก็เผลอเกลี่ยปอยผมที่หลุดเคลียหน้าผากเขาให้เข้าที่ ช้าและเบากว่าทุกครั้งที่เธอชงชา</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span><b><font color="#8b0000">“หนักไหม”</font></b> เขาถาม เสียงต่ำใกล้จนผิวหน้าขาของเธอสั่นตามคำถาม</span></p><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><br></span></p><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            <b><font color="#dda0dd"></font></b></span><b><font color="#dda0dd">“ไม่เลยเจ้าค่ะ”</font></b> หลินหยาตอบ <b><font color="#dda0dd">“หนักกว่านี้คือความคิดมากของข้าเองต่างหาก”</font></b> แล้วเธอหลุบตา <b><font color="#dda0dd">“ถ้าท่านจะ…อยู่เงียบ ๆ แบบนี้ต่ออีกหน่อย ข้าก็ไม่บ่น”</font></b> เขาหลับตา รับคำเชิญของความเงียบอย่างวางใจ เสียงน้ำกระทบหินยังคงตีจังหวะสม่ำเสมอ หิ่งห้อยโค้งแสงผ่านเหนือศีรษะทั้งสองเป็นสาย ฝ่ามือของหลินหยาวางบนมือของเขาอย่างไม่รู้ตัวรับรู้จังหวะหายใจที่ค่อย ๆ ช้าลง จางกงกงยกมือขึ้น หยุดที่เหนือข้อมือเธอไม่รั้งไว้ แต่เพียงวางไว้เหมือนยืนยันว่านางอยู่ตรงนี้แล้วจริง ๆ</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>จางกงกงที่เอนกายอยู่บนตักของหลินหยา ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ทอดสายตามองใบหน้าของนางที่กำลังมองดาวด้วยแววตาอ่อนโยน เขาไม่พูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับกำลังกลั่นความคิดมากมายที่ปั่นป่วนอยู่ในใจออกมาให้เป็นคำพูดได้เพียงพอจะระบาย <b><font color="#8b0000">“ช่วงนี้ในวังไม่สงบเลย” </font></b>เขาเริ่มต้นเสียงแผ่ว คล้ายคนที่ไม่ค่อยได้พูดถึงเรื่องในใจ<b><font color="#8b0000"> “ฝ่าบาทยังไม่เสด็จกลับจากการเดินทางลงใต้…แต่มีเพียงกุ้ยเฟยที่ติดตามไปด้วย”&nbsp;</font></b></span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>เขาเว้นช่วงนิดหนึ่ง ดวงตาหงส์คมเฉียบหลุบต่ำ <b><font color="#8b0000">“พอไม่มีฝ่าบาทอยู่ทุกสิ่งในวังเหมือนพยับเมฆที่ซ่อนฟ้า เหล่าองค์ชายองค์หญิงต้องเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ เพื่อเตรียมรับหน้าที่ เหล่าขุนนางเองก็จับตากันไม่วางตาส่วนน้อยนักที่ไว้ใจได้…”</font></b> เสียงของเขาแผ่วลงในตอนท้าย ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ <b><font color="#8b0000">“ข้าเฝ้าคิดว่าข้าชินกับความวุ่นวายพวกนั้นแล้ว แต่พอคืนนี้ได้นอนอยู่อย่างนี้ กลับรู้ว่าข้ายังมีบางสิ่งที่ทำให้ไม่อยากกลับเข้าไปอีกเลย”</font></b></span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>หลินหยาเงียบฟัวเขาไม่กล้าพูดอะไรเพราะเธอรู้ดีว่าคำบ่นของจางกงกงนั้นแบกน้ำหนักสิ่งที่เขาต้องพบ เธอจึงเพียงเอื้อมมือไปจับมือของเขาเบา ๆ มือเรียวบางขาวเนียนวางทับลงบนฝ่ามือที่หยาบกระด้างและเย็นเยียบของคนตรงหน้าอย่างอ่อนโยน ราวกับจะบอกว่าไม่ต้องพูดก็เข้าใจ</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>จางกงกงกลับเป็นฝ่ายขยับก่อนเขากุมมือเธอไว้แน่นแล้วค่อย ๆ ยกขึ้นมาวางไว้กลางอกตนเอง <b><font color="#8b0000">“เสี่ยวหยา…”</font></b> เสียงของเขานุ่มลงจนเกือบกลายเป็นเสียงกระซิบ<b><font color="#8b0000"> “ขอบคุณนะ การมีเจ้าอยู่ตรงนี้ ทำให้ข้ามีช่วงเวลาที่ได้รู้ว่าตัวเองยังสัมผัสชีวิตอีกด้านได้ ด้านที่ไม่ต้องคิดถึงความตาย การทรยศ หรือแผนการใด ๆ ด้านที่ข้า… แค่เป็นคนคนหนึ่งเท่านั้น”</font></b> คำพูดนั้นทำให้หลินหยาสะท้าน เธอเบิกตาขึ้น ดวงตาสั่นระริกเพียงชั่ววินาทีก่อนน้ำตาเอ่อขึ้นโดยไม่รู้ตัว เธอมองใบหน้าเขาที่ดูอ่อนลงกว่าทุกครั้งที่เคยเห็น จางกงกงในค่ำคืนนี้ไม่ใช่ขันทีผู้โหดเหี้ยมที่ทั้งวังเกรงกลัว แต่เป็นชายคนหนึ่งที่เหนื่อยล้าและต้องการพักใจในอ้อมแขนของใครสักคน</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>หลินหยาไม่รู้ว่าความกล้าจากไหน เธอยกมืออีกข้างขึ้นแตะใบหน้าเขา เกลี่ยเส้นผมที่ระไปตามหน้าผากให้เรียบ แล้วใช้นิ้วหัวแม่มือสัมผัสแก้มเขาอย่างแผ่วเบา<b><font color="#dda0dd"> “ท่าน…พูดแบบนี้ ข้าจะร้องไห้นะ ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เห็นท่านพูดเรื่องแบบนี้กับข้า”</font></b></span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>จางกงกงมองดวงตาเธอ ดวงตาที่สะท้อนแสงจันทร์และเงาน้ำ ริมฝีปากเขาโค้งขึ้นน้อยมากแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่นที่เขามีให้นางเพียงคนเดียว เขาเอื้อมมือขึ้นแตะปลายนิ้วเธอที่ยังสัมผัสแก้มของเขาไว้ แล้วใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยหยดน้ำใสที่ไหลลงมาตามข้างแก้มนั้นอย่างช้า ๆ “<b><font color="#8b0000">ข้าเคยบอกหรือไม่ ว่าใบหน้าเจ้าตอนมีน้ำตา…งดงามกว่าดอกท้อยามผลิบาน” </font></b>เขาพูดพลางมองตรงเข้าตาเธอจนหลินหยาหลบไม่ทัน หัวใจของเธอเต้นแรงจนน่าตกใจ</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">         <b><font color="#dda0dd">   </font></b></span><b><font color="#dda0dd">“ท่านพูดบ้าอะไร…ล้อข้าหรือ”</font></b> หลินหยาเอ่ยเบา ๆ ในขณะที่ใบหน้าเริ่มแดงเล็ก ๆ&nbsp;</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span><b><font color="#8b0000">“ข้าไม่ได้ล้อเสี่ยวหยา”</font></b> เขาพูดเสียงเรียบแต่จริงจัง<b style="color: rgb(139, 0, 0);"> “ข้าหมายความตามนั้นจริง ๆ น้ำตาของเจ้ามันเหมือนของจริงที่สุดในโลกนี้ ไม่มีเล่ห์ ไม่มีแผน… และข้าอยากเป็นคนที่ทำให้เจ้ามีมีน้ำตาและคอยเช็ดมันให้มันหายไป”</b> หลินหยาก้มหน้าลงทันทีที่เขาบอก มือบางที่ยังแตะแก้มเขาอยู่เริ่มสั่น เธออยากจะตอบแต่คอแน่นเหมือนกลืนก้อนอะไรไว้ไม่ลง</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>จางกงกงมองเธออยู่อย่างนั้น แสงจันทร์อาบบนเส้นผมของหลินหยาเป็นประกาย เขายกมืออีกข้างขึ้นจับมือเธอที่ยังวางบนใบหน้าตนเอง แล้ววางริมฝีปากลงบนหลังมือนั้นอย่างเงียบงัน เป็นจูบที่ไม่มีไฟร้อน ไม่มีแรงบีบเพื่อตอกย้ำอำนาจมีเพียงความรู้สึกอบอุ่นของชายผู้เคยไม่รู้จักคำว่ารัก หลินหยาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง น้ำตายังขังในหางตาแต่รอยยิ้มกลับปรากฏ เธอกระซิบเบา <b><font color="#dda0dd">“ตอนนี้ข้ารู้สึกว่าท่านรักข้าจริง ๆ”</font></b></span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">         <b><font color="#8b0000">   </font></b></span><b><font color="#8b0000">“ข้าเองก็เชื่อ…ว่าตลอดเวลาที่ข้าคิดถึงเจ้า มันไม่ใช่แค่เพราะหลงใหล แต่มันเพราะข้าไม่รู้จะอยู่ยังไงโดยไม่มีเสียงของเจ้า” </font></b>และใต้แสงจันทร์สีทองอ่อน ทั้งสองคนเงียบอีกครั้งแต่คราวนี้ไม่ใช่เพราะไม่มีอะไรจะพูด หากเพราะคำพูดทั้งหมดได้กลายเป็นสิ่งเดียวกับลมหายใจที่ผสานอยู่เหนือผืนน้ำเยว่ปิงเหอ คืนนี้…ไม่มีอำนาจ ไม่มีศักดิ์ศรี มีเพียงชายผู้เคยถูกพรากความเป็นมนุษย์ กับหญิงผู้ทำให้เขากลับมารู้จักคำว่ามีชีวิตอีกครั้ง</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">             <b><font color="#dda0dd"> </font></b></span><b><font color="#dda0dd">“ท่านไม่จำเป็นต้องหวานกับข้าก็ได้…เป็นเพียงท่านอย่างที่ท่านต้องการ…แค่นี้ข้าก็มีความสุขที่ได้อยู่ข้างท่านแล้ว”</font></b> เมื่อได้ยินแบบนั้นจางกงกงที่นอนอยู่ก็ค่อย ๆ ขยับตัวขึ้น ความนิ่งและเงียบหายไป เหลือเพียงแรงบางอย่างที่อัดแน่นอยู่ในอากาศ เขาเงยหน้า ดวงตาคมเข้มสะท้อนแสงจันทร์เหมือนเงามังกรที่กบดานใต้ผืนน้ำ เสียงของเขาแหบพร่าออกมาเป็นประโยคที่ทำให้เลือดในกายหลินหยาเย็นวาบ <b><font color="#8b0000">“เจ้าเคยคิดว่าข้าเป็นปีศาจ…” </font></b>เขาเอ่ยช้า ๆ แต่ทุกคำหนักแน่นพอจะฝังลึก<b><font color="#8b0000"> “แต่เจ้ารู้หรือไม่เสี่ยวหยา…รู้ว่าปีศาจตนนี้…มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่ครอบครองหัวใจมันได้”</font></b></span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>เขาโน้มตัวลงมาช้า ๆ ใบหน้าห่างกันเพียงคืบ ลมหายใจอุ่นร้อนของเขากระทบผิวแก้มเธอราวกับไฟลูบ กลิ่นหอมจากกายนางกลิ่นผลไม้จาง ๆ กับกลิ่นชาหอมประจำตัวเธอตีกันจนรบกวนสมาธิของชายผู้เสียการควบคุมทุกครั้งเมื่ออยู่ต่อหน้านาง ดวงตาของจางกงกงค่อย ๆ ลากลงมาหยุดที่ริมฝีปากนาง แววตาไม่ใช่เพียงความปรารถนา แต่เป็นความหิวกระหายราวกับเขาเป็นนักล่าในเงามืดที่พยายามอดกลั้นตลอดมา</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span><b><font color="#8b0000">“เจ้าคือของข้า…หลินหยา…”</font></b> เสียงเขาแผ่วลงเหมือนสัตว์ร้ายกำลังขู่ก่อนตะครุบเหยื่อ <b><font color="#8b0000">“ตั้งแต่ลมหายใจแรกที่ข้าได้เห็นเจ้า…และตลอดไป”</font></b></span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>คำพูดสุดท้ายหายไปในระยะห่างนั้น เขาไม่รอให้นางตอบ ริมฝีปากบดเบียดเข้าหากันอย่างแรงจนลมหายใจของทั้งคู่พันกันเป็นหนึ่ง ลิ้นหนาสอดเข้าโพรงปากหวานเล็กที่มักจะจูบแต่คราวนี้กลับให้การจูบนั้นไม่เหมือนเคยเลย การจูบครั้งนี้ของเขาไม่ใช่ความอ่อนหวานของชายที่วอนขอความรัก แต่เป็นการกระโจนเข้าใส่เหมือนคนกระหายน้ำที่พบน้ำกลางทะเลทราย เป็นจูบที่ดูดลึก ดุดันเร่าร้อน และเต็มไปด้วยความต้องการที่เก็บซ่อนมาตลอด</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>มือใหญ่เลื่อนไปจับท้ายทอยของเธอ กดแรงขึ้นทีละน้อยให้ริมฝีปากนางไม่อาจขยับหนี ลิ้นหนาขยับเกี้ยวกับลิ้นเล็กของคนที่อยู่ในอ้อมแขนราวกับจะสลักความรู้สึกดึงรั้งเธอเข้ามาจนไม่มีช่องว่าง สัมผัสนั้นเหมือนจะผนึกเธอให้เป็นส่วนหนึ่งของเขาตลอดกาล เขาไม่ได้เพียงจูบหลินหยาสัมผัสได้ถึงแรงของคนที่อยากดูดกลืนลมหายใจและจิตวิญญาณของเธอเข้าไปในตัว หลินหยากระตุกนิดหนึ่งเมื่อถูกดึงแน่นขึ้น แต่ร่างกายกลับสั่นสะท้านอย่างไม่อาจเป็นไปตามความคิดของตนเอง ลิ้นเล็ก ๆ ขยับเข้าหา มือบางของแม่ค้าสาวกลับเลือกที่จะโอบกอดคนตรงหน้าแทนที่จะผลักออก&nbsp;</span></p><br><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><span style="background-color: transparent;">            </span>แสงจันทร์ส่องลอดผ่านต้นไม้ตกต้องผิวทั้งคู่เป็นลวดลายสีเงินจาง ๆ เหมือนพยานเพียงหนึ่งเดียวในค่ำคืนนั้น จางกงกงจูบเธอราวกับจะเขียนคำสาบานลงบนริมฝีปาก จนไม่มีเสียงอื่นใดนอกจากเสียงหายใจที่สั่นและแรงเต้นของหัวใจทั้งสองที่โถมเข้าหากันไม่หยุดยั่ง…</span></p><p dir="ltr" style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><br></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><font face="TH SarabunPSK" style="" size="5"></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"><br></span></p><p dir="ltr" style="white-space-collapse: collapse; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="TH SarabunPSK" size="5"><b>พรสวรรค์:</b> ลาภลอย (ไม้)&nbsp;</font></span></p><p dir="ltr" style="white-space-collapse: collapse; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="TH SarabunPSK" size="5">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</font></span></p><p dir="ltr" style="white-space-collapse: collapse; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="white-space-collapse: collapse; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="TH SarabunPSK" size="5"><b>อื่น ๆ: </b>เมื่อไรแถวสองจะมากันนะ..อ๊าคคค หรือรอหมอต่อโจยจางกงกงหรอ?</font></span></p><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; text-align: center; line-height: 1.38;"><font face="TH SarabunPSK" size="5"><span style="white-space-collapse: preserve;">ผมอยากโรลเรทแบบมีโจย..แม่งเอ้ย อยากมีผัวเป็นตัวเป็นตน!!</span></font></p><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; text-align: center; line-height: 1.38;"><font face="TH SarabunPSK" size="5"><span style="white-space-collapse: preserve;">ทำยังไงดีนะ จางกงกงไม่มีโจย รอไปก่อนแล้วกัน ฮรุก ๆ</span></font></p><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; text-align: center; line-height: 1.38;"><font face="TH SarabunPSK" size="5"><span style="white-space-collapse: preserve;">รักกันขนาดนี้แล้วง่ะ คุณพี่ช่วยใจดีกับทุกคนหน่อย หมาโบ้สักกะที โฮ๊ก ๆ ซึ้ง</span></font></p><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; text-align: center; line-height: 1.38;"><font face="TH SarabunPSK" size="5"><span style="white-space-collapse: preserve;"><b><br></b></span></font></p><p dir="ltr" style="white-space-collapse: collapse; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; line-height: 1.38;"><font face="TH SarabunPSK" size="5"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"></span></font></p><p dir="ltr" style="white-space-collapse: preserve; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><font face="TH SarabunPSK" size="5"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"></span></font></p><p dir="ltr" style="white-space-collapse: collapse; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="TH SarabunPSK" size="5"><b>รางวัล: </b>คุยกับจางกงกงแบบเสมอต้นเสมอปลาย จางกงกง</font></span></p><div style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></div></span></div></span><p></p>

ดูในรูปแบบกติ: [ทะเลสาบเยว่ปิงเหอ]