[บันทึกการเดินทาง] : ความจริงแท้

LinYa โพสต์ 2025-7-30 17:23:57

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-8-19 16:51 <style type="text/css">
BODY {
background: url("https://img2.pic.in.th/pic/480db93bbb5053bdebd01637312ba3a5cfe4f4e7253ca-jMHUeK_fw658webp.md.png") no-repeat center center fixed;
background-size: cover;
margin: 0;
padding: 0;
}
</style>

<style type="text/css">
.head1, .head2 {
background-color: transparent;
}
</style>

<style>
#box01 {
border: 0px double;
box-shadow: rgb(0, 0, 0) 1px 1px 1em;
border-radius: 25px;
background-color: rgb(33, 15, 49);
padding: 20px;
margin-top: 30px;
}

#box02 {
border: 0px double;
width: 80%;
padding: 0px;
box-shadow: rgb(0, 0, 0) 1px 1px 1em;
background-color: rgba(0, 0, 0, 0.2);
border-radius: 20px;
}

#box03 {
width: 600px;
border: 2px solid #2b0056;
padding: 0px;
box-shadow: rgb(190, 169, 222) 2px 2px 1em;
border-radius: 25px;
background-image: url("https://i.imgur.com/pGX3lk9.png");
background-size: cover;
position: relative;
overflow: hidden;
}

/* ✅ ขยายภาพนี้ให้ใหญ่ขึ้น */
.bg-center-img {
position: absolute;
top: 50%;
left: 50%;
width: 120%;
height: 120%;
transform: translate(-50%, -50%) scale(1.3);
background: url('https://img2.pic.in.th/pic/3d44d5b3ab9cd5253467ccc37eb9cf919417d16646a5d8-HNjTRr_fw658webp.md.png') center center no-repeat;
background-size: 150%;
z-index: 1;
opacity: 1;
}

#box03-content {
position: relative;
z-index: 2;
text-align: center;
padding: 20px;
}

.top-image {
display: block;
margin: 0 auto 20px auto;
width: 500px;
z-index: 3;
position: relative;
}
</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&family=Niramit:wght@400;700&family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">
<div id="box01">
<div id="box02">
 <div style="padding: 50px;">
 <div id="box03">
 
 <div class="bg-center-img"></div>

 
 <img class="top-image" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/-kNcBcT_fw658webp.md.png" alt="top-img">
 
 
 
 

 <div id="box03-content">
 
 
 <div style="text-align: center;">
 真
 </div>
 
 
 
 
 บันทึกการเดินทาง 
 [ ความจริงแท้ ] 
 ดวงจิตถูกพันธนา  จำจอง 
 รักเก่าแฝงครรลอง  กักไว้ 
 ท่านเคยทำให้ย้ำ  มีค่า 
 แท้ใช่รักหรือไร้  หวั่นกลัว เดียวดาย 
 ความจริงหากเปิดเห็น  ทุกส่วน 
 คำลับจักเผยควร  ย่อมรู้ 
 สารภาพใช่เพราะหวน  เจ็บเจ้า 
 แต่เพื่อคงอำนาจอยู่  กักช้ำ เงาจน 
 โชคชะตาจักกั้น  ทางเดิน 
 หากหลงแสงลวงเกิน  บ่วงคล้อง 
 กล้าเหลือตนหลุดพ้น  เส้นกรรม ดับสิ้น 
 รักแท้ย่อมส่องสว่าง  หลุดพ้น พันธนา 
 <img style="height: 250px;" src="https://img2.pic.in.th/pic/1564996915ef13cf484e287d62fbe7f9f0ed13d62a16d-8Czovd_fw658webp.md.png"> 
 ผู้บันทึก หนาน หลินหยา ลุยเดี่ยว 
 
 </div>
 </div>
 </div>
</div>
</div>
</div>

LinYa โพสต์ 2025-7-30 20:21:43

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-7-30 22:29 <meta charset="UTF-8">
<title>อยากลองเอาไว้โรลเพลย์</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:wght@300;400;500;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
#box01 {
border: 0px double;
border-radius: 25px;
padding: 50px;
background-color: #210f31;
background-image: radial-gradient(circle at top left, rgba(120,150,200,0.1), transparent 70%);
box-shadow:
 0 0 20px rgba(138,173,255,0.4),
 0 0 60px rgba(90,103,110,0.5),
 inset 0 0 30px rgba(255, 255, 255, 0.03);
transition: box-shadow 0.4s ease-in-out;
}

body {
margin: 0;
padding: 30px;
background: url("https://img2.pic.in.th/pic/480db93bbb5053bdebd01637312ba3a5cfe4f4e7253ca-jMHUeK_fw658webp.md.png") no-repeat center center fixed;
background-size: cover;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
}

.main-container {
max-width: 800px;
margin: auto;
background-color: #0a004d;
border-radius: 25px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 40px rgba(0, 0, 0, 0.3);
background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/d881fefa9db7d8c4a26ac5b641e95dff4edfba2318592-OGKQtv_fw658webp.png');
background-size: cover;
}

.glow-title {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 48px;
font-weight: bold;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 5px;
text-shadow:
 0 0 5px #56B7C8,
 0 0 10px #56B7C8,
 0 0 15px #56B7C8,
 2px 2px 4px rgba(0, 0, 0, 0.3);
}

.glow-subtitle {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 20px;
font-style: italic;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 20px;
text-shadow:
 0 0 3px #56B7C8,
 0 0 6px #56B7C8;
}

.flower-divider {
background-image: url('ไม่เอา');
background-size: contain;
background-repeat: no-repeat;
background-position: center;
height: 30px;
margin-bottom: 30px;
}

.banner-image {
display:none; /* ❌ ลบภาพออกโดยซ่อน */
}

/* ✅ เปลี่ยนพื้นหลังกล่องเป็นภาพ */
.text-box {
background: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/cf84239121ec4fd702c6d45d655d15675ff2262394776-PJAU9A_fw658webp-fotor-2025073018158.md.png') center/cover no-repeat;
border-radius: 20px;
padding: 30px;
font-size: 18px;
color: #F0EAD6;
line-height: 1.9em;
box-shadow: inset 0 0 15px rgba(0, 0, 0, 0.2);
}

.text-box .title {
text-align: center;
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
margin-bottom: 10px;
}

.text-box .subtitle {
text-align: center;
font-size: 16px;
color: #DDC799;
margin-bottom: 20px;
}

.flex-boxes {
display: flex;
flex-wrap: wrap;
gap: 20px;
justify-content: center;
margin-top: 40px;
margin-bottom: 30px;
}

.info-box {
flex: 1 1 300px;
max-width: 400px;
background-color: rgba(7, 17, 44, 0.92);
border-radius: 20px;
box-shadow: 0 0 15px rgba(0,0,0,0.3);
overflow: hidden;
color: #F0EAD6;
}

.info-box img {
width: 100%;
display: block;
border-bottom: 1px solid #ccc;
}

.info-box .content {
padding: 20px;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
color: #F0EAD6;
}

.info-box .content .title {
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
text-align: center;
}

.info-box .content .subtitle {
font-size: 14px;
text-align: center;
color: #DDC799;
margin: 8px 0 16px;
}
</style>

<div align="center">
<div id="box01">

<div class="main-container">
<div class="glow-title">
 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/1564996915ef13cf484e287d62fbe7f9f0ed13d62a16d-8Czovd_fw658webp.md.png" width="500" border="0"> 
 บันทึกการเดินทาง ความจริงแท้
</div>

<div class="glow-subtitle">
 
 วันที่ 30 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 
 เริ่มต้น ยามเหม่า ณ นครหลวงฉางอัน มณฑลซือลี่ - เมืองหนานหวาง มณฑลจิงโจว จักรวรรดิต้าฮั่น</div>

<div class="text-box"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> <div style="text-align: left;">
           ฟ้ารุ่งอรุณที่ฉางอันค่อย ๆ เปลี่ยนจากสีหม่นคล้ำเป็นสีทองอ่อนเมื่อแสงแรกของยามเหม่าแทรกผ่านม่านหมอกบางเหนือกำแพงเมือง รถม้าคันเล็กของขบวนสินต้าที่หลินหยากับเจ้าหมาน้อยเซียนเฉ่าขึ้นนั่งอยู่ด้านในเริ่มเคลื่อนตัวช้า ๆ ไปตามถนนหินเรียงที่ทอดยาวสู่ประตูทิศใต้ เสียงกีบม้ากระทบพื้นหินดังก้องสม่ำเสมอเหมือนจังหวะหัวใจที่เต้นแรงของนางเอง ความเย็นยามเช้าทำให้ปลายนิ้วของนางสั่นเล็กน้อย แต่ภายในกลับลุกโชนด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งตื่นเต้น หวาดหวั่น และเหนื่อยล้ากับสิ่งที่รออยู่เบื้องหน้า 

          ในมือของนางกำบันทึกที่ได้มาจากท่านซินแสตงฟาง ตัวอักษรจาง ๆ ที่เขียนด้วยหมึกลายมืองดงามยังคงบอกเล่าเรื่องราวของหญิงชั้นในนางหนึ่งซึ่งชื่อถูกลบหายจากทุกบันทึกทางการ ราวกับคนผู้นั้นไม่เคยมีตัวตน แต่กลับเป็น "คำตอบ" ของคดีที่ถูกกลบฝัง และเป็นจุดเชื่อมโยงบางสิ่งระหว่างหัวใจนางกับจางกงกง ผู้ที่นางไม่อาจลืมได้ไม่ว่าจะรักหรือเกลียด ความเงียบภายในรถม้าเต็มไปด้วยเสียงหายใจของเซียนเฉ่าที่เอนหัวพาดตักนาง นางลูบขนนุ่มของมันพลางเหม่อมองนอกหน้าต่าง เห็นทุ่งกว้างเริ่มเปลี่ยนเป็นสีทองอร่ามด้วยแสงตะวัน 

          เส้นทางไปเมืองหนานหยางยาวไกล ใช้เวลานานผ่านหมู่บ้านเล็กหลายแห่ง และคดเคี้ยวไปตามไหล่เขาสูง หลินหยาต้องเตรียมใจรับทุกสิ่งที่อาจเกิดขึ้น แม้การเดินทางครั้งนี้อาจทำให้นางสูญเสียสิ่งสำคัญ แต่ก็เป็นหนทางเดียวที่จะค้นหาความจริงแท้ที่อยู่เหนือคำโกหกและความเจ็บปวดในอดีต 

          เมื่อเข้าสู่ช่วงสาย รถม้าหยุดพักที่ศาลาริมทางซึ่งตั้งอยู่ใต้ต้นสนใหญ่ เสียงใบสนพัดกราวราวกับกำลังบอกเล่าเรื่องราวเก่าแก่ นางยกน้ำขึ้นจิบ รู้สึกถึงสายตาของชายชราเจ้าของศาลาที่มองมาด้วยแววแปลกประหลาด เขาเอ่ยเพียงประโยคเดียว "ผู้กล้าที่จะตามหาความจริง จงจำไว้ว่า สิ่งที่เห็นมิใช่สิ่งที่เป็น สิ่งที่ได้ยินมิใช่สิ่งที่แท้" แล้วหันหลังเดินจากไปอย่างไร้ร่องรอย ทิ้งให้หลินหยาเงียบงันเพราะนางมักจะพบเจอคนแปลก ๆ จนช่วงนี้รู้สึกว่ามันแปลกเกินไปแล้วล่ะ 

          รถม้าออกเดินต่อจนเข้าสู่เขตเมืองหนานหยางยามเย็น วันแรกของการเดินทางจบลงที่โรงเตี๊ยมไม้ซอมซ่อแต่เงียบสงบ ที่นั่นนางได้ข่าวคราวว่าหุบเขากระเรียนหลบฟ้าอยู่ห่างออกไปทางตะวันออกเฉียงใต้ของเมือง ต้องข้ามสะพานไม้เก่าที่ไม่มีผู้กล้าเดินยามค่ำคืนเพราะเล่ากันว่ามีเงากระเรียนขาวลึกลับเฝ้าอยู่ คืนนี้จึงเป็นคืนสุดท้ายที่หลินหยาจะได้พักโดยไม่มีอันตราย 

          แสงจันทร์ส่องลอดหน้าต่างห้องพักเข้ามา เจ้าหมาน้อยขดตัวอยู่ข้างเตียง หลินหยานั่งกอดเข่ามองแสงเงาในห้อง พลางเอื้อมมือแตะบันทึกลับอีกครั้ง ใจของนางสั่นระรัวเพราะรู้ว่าพรุ่งนี้จะเริ่มต้นการเผชิญหน้ากับคำลวงและน้ำใจแท้ที่สับสนไม่ต่างจากเงาจันทร์ในสายน้ำ และที่ปลายทางของเส้นทางนี้… ความจริงแท้กำลังรออยู่ ท่ามกลางเสียงระฆังยามพลบที่จะดังสะท้อนทั่วบั้นปลายของภารกิจนี้ 

          เจ้าหมาน้อยเซียนเฉ่าที่นอนขดตัวอยู่ข้างหลินหยาเงยหน้าขึ้นมาอย่างสง่างาม ดวงตากลมใสส่องประกายใต้แสงจันทร์ ริมฝีปากเล็กของมันคลี่ยิ้มราวกับเข้าใจทุกสิ่งที่นางเก็บเงียบในใจ เสียงนุ่มทุ้มอ่อนโยนที่มีสำเนียงผู้ดีเอ่ยขึ้นเบา ๆ “เหตุใดคุณหนูหลินจึงไม่เอนกายพักผ่อนเล่าขอรับ? ร่างกายที่อ่อนล้าย่อมไม่ช่วยให้อุปสรรควันพรุ่งนี้เบาบางลงนะขอรับ” 

          หลินหยาเลื่อนสายตาจากบันทึกลับมามองมัน นางหัวเราะแผ่วราวกับประชดชะตาตนเอง “เจ้าก็พูดเก่งเหมือนขุนนางแก่ ๆ เลยนะเซียนเฉ่า ไปจำจากที่ไหนมาอีกล่ะ ข้า…นอนไม่หลับ ดวงใจข้ายังว้าวุ่นเกินกว่าจะปิดเปลือกตาลง” นางลูบหัวมันต่ออย่างเงียบงัน ก่อนเอ่ยเสียงแผ่ว “เส้นทางข้างหน้ามันเต็มไปด้วยเงาในอดีต ข้าไม่รู้ว่าความจริงที่รออยู่จะทำให้ข้าหัวเราะหรือร้องไห้…แต่ข้าก็กลัว” เซียนเฉ่าขยับตัวเข้ามาใกล้ วางหัวเล็ก ๆ บนแขนของนางอย่างถนอม แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ 

          “คุณหนูหลินอย่ากลัวเลยขอรับ แม้จะมีหมอกหนาทึบปิดบังทาง หากมีใจกล้าและดวงวิญญาณที่มั่นคง ย่อมพบแสงสว่างในที่สุด ข้าจะอยู่ข้างคุณหนูเสมอ” 

          คำพูดอ่อนโยนของเจ้าหมาน้อยเหมือนสายลมอุ่นพัดคลายความหนาวในอก หลินหยาพ่นลมหายใจอีกครั้งอย่างแผ่วเบา ยิ้มเล็กน้อยพร้อมกระชับกอดมันไว้แน่นขึ้น “เจ้าพูดจาราวกับข้าเลี้ยงสุนัขเซียน ไม่ใช่สุนัขปีศาจเลยนะ เซียนเฉ่า…” นางหัวเราะบาง ๆ ก่อนจะเอนตัวอุ้มเซียนเฉ่าขึ้นเตียงลงนอนข้างมัน ในที่สุดหัวใจที่ว้าวุ่นก็เริ่มผ่อนคลายลงภายใต้เงาจันทร์คืนนั้น พร้อมกับความตั้งใจใหม่ว่าพรุ่งนี้…จะก้าวไปสู่หุบเขากระเรียนหลบฟ้าให้ได้ 

          เซียนเฉ่าตัวผู้ที่ถูกอุ้มขึ้นเตียงอย่างทะนุถนอมส่งเสียงหงิงเบา ๆ ก่อนจะเลียแก้มหลินหยาเหมือนกำลังบอกว่า ข้าอยู่ตรงนี้ แววตากลมโตของมันเป็นประกายคมใสใต้แสงตะเกียง ราวกับเข้าใจทุกความวิตกที่นางเก็บไว้ในใจ หลินหยาลูบหัวมันต่อช้า ๆ ขณะมองตัวอักษรบนบันทึกเก่า ดวงตาเรียวหวานเต็มไปด้วยความตั้งใจปนกังวล ข้อความในบันทึกเล่าถึงหุบเขากระเรียนหลบฟ้าอย่างชัดเจนยิ่งขึ้น “หุบเขาที่ไอหมอกไม่เคยจาง แม้ยามแดดแรงก็ยังมืดมัว ผู้ใดเข้าสู่ที่แห่งนี้หากหัวใจไม่มั่นคงจะหลงทางไปตลอดกาล” นางเม้มปากแน่น ความกลัวแทรกซึมในใจ แต่ก็ถูกแทนที่ด้วยความมุ่งมั่นที่ค่อย ๆ แข็งแรงขึ้นเพราะเสียงหายใจอุ่น ๆ ของเจ้าหมาน้อยข้างกาย 

          เซียนเฉ่าเอียงหัวพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มตามแบบผู้ดีที่ติดหรู “คุณหนูหลิน เหตุใดจึงปล่อยให้ความกังวลกัดกินจิตใจเช่นนี้เล่าขอรับ? พรุ่งนี้ยามเราข้ามสะพานเก่าไปสู่หุบเขา ข้าจะคอยเดินเคียงข้าง มิให้เงาหมอกใดพัดพาท่านหลงทาง” 

          “เจ้าพูดอย่างกับเจ้าจะปกป้องข้าได้ทุกอย่างเลยนะ เซียนเฉ่า” หลินหยาหลุดยิ้มบาง ๆ 

          สุนัขน้อยเชิดหน้าขึงอกเล็กน้อย ดวงตาเปล่งประกายมั่นใจ “หากเป็นข้า แม้ต้องเห่าขับหมอกหรือกัดเงาปีศาจ ข้าก็จะทำ เพื่อคุณหนูหลิน” 

          นางหัวเราะเบา ๆ อย่างอ่อนใจ แต่ก็เต็มไปด้วยความอบอุ่น นางกอดมันแน่นก่อนพึมพำกับตัวเอง “ดีแล้ว…ถ้าเช่นนั้น พรุ่งนี้เราจะไปด้วยกัน” ใต้แสงจันทร์ที่สาดผ่านหน้าต่าง เสียงลมพัดต้นสนด้านนอกดังก้องประสานกับลมหายใจอุ่น ๆ ของสุนัขน้อยตัวผู้ที่เฝ้านางอย่างซื่อสัตย์ คืนนี้แม้จะเต็มไปด้วยความกังวล หลินหยาก็หลับไปพร้อมกับหัวใจที่เริ่มมีความกล้าผุดขึ้นทีละน้อย 

          หลินหยาหัวเราะเบา ๆ ขณะเกาคางเจ้าเซียนเฉ่า เจ้าหมาน้อยเชิดหน้ารับสัมผัสนั้นด้วยท่าทีภาคภูมิราวกับสุนัขผู้สูงศักดิ์ นางถามเสียงแผ่ว “เจ้าไม่ลำบากหรือที่ต้องตามข้ามายังสถานที่แปลกประหลาดเช่นนี้? ลำบากใจหรือไม่? หรือเจ้าจะอยากอยู่ที่ร้านกับท่านชายไป๋และเจ้าแมวชือฟ่านมากกว่ากันเล่า?” เซียนเฉ่าหันหน้ามาสบตานาง ดวงตากลมใสประกายแข็งขันตอบกลับด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่น “คุณหนูหลินอย่าได้กังวลเลยขอรับ ข้า…เป็นสุนัขสามหัวที่แข็งแกร่งและกล้าหาญ! เพื่อเจ้านาย ข้าจะภักดีสุดหัวใจ ไม่ว่าหมอกหนาเพียงใด ข้าก็จะเห่าให้มันแตกสลาย!” ท่าทางเอาจริงเอาจังในร่างเล็ก ๆ นั้นน่ารักเสียจนหลินหยาหลุดหัวเราะพรืด ก้มหน้าลูบหัวมันพลางพูด “งั้นคืนนี้เราก็นอนกันเถอะนะ” 

          แต่เมื่อเอื้อมมือไปดับตะเกียง นางกลับหยุดมือกลางอากาศ ราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้บางอย่าง นางหันไปหยิบสมุดบันทึกที่ถูกห่อด้วยผ้าสีหม่นออกจากห่อผ้าอย่างระมัดระวัง ตำราอาหารลับของเสี่ยวจ้าวจื่อเล่มนั้นไม่ได้หรูหราโอ่อ่าเหมือนตำราราชสำนัก หากแต่เป็นเพียงสมุดทำมือที่เย็บอย่างเรียบง่าย ปกผ้าสีทึบเก่าเก็บดูไม่ต่างจากสมุดโน้ตธรรมดาของคนเดินตลาด ทว่าหลินหยารู้ดีว่าสิ่งที่ซ่อนอยู่ข้างในนั้นมีค่ามากเพียงใด 

          เมื่อพลิกเปิดหน้ากระดาษ กลิ่นกระดาษเก่าที่คงถูกถนอมไว้ดีลอยมาแตะจมูก ตัวอักษรที่บรรจงเขียนด้วยลายมือเรียบร้อยและเป็นระเบียบปรากฏต่อสายตา แต่ละบรรทัดแฝงไปด้วยความเพียรพยายามและความมุ่งมั่นของเสี่ยวจ้าวจื่อ เด็กชายผู้ซ่อนพรสวรรค์ไว้หลังเงาวังหลวง ภายในตำรานี้บันทึกทั้งสูตรอาหาร เทคนิคปรุงรส และเคล็ดลับลับเฉพาะที่สืบทอดจากขันทีเฒ่าเติ้ง อาจารย์ผู้ล่วงลับที่เคยเป็นหัวหน้าพ่อครัวหลวง ทุกหน้ากระดาษเต็มไปด้วยจิตวิญญาณของผู้ครัวที่แท้จริง 

          หลินหยาลูบปลายนิ้วตามอักษรที่เขียนด้วยหมึกจางราวกับจะสัมผัสถึงมือของเสี่ยวจ้าวจื่อในวันวานที่บรรจงจด นางพลิกไปยังหนึ่งเมนูที่เขียนด้วยหมึกเข้มกว่าเพื่อน ‘ข้าวอบหอมหมื่นลี้’ ชื่อเมนูปรากฏเด่นกลางหน้ากระดาษ คำอธิบายบอกถึงการคัดเลือกข้าวพันธุ์พิเศษที่ต้องแช่น้ำสมุนไพรหอมก่อนหุง การควบคุมไฟที่ต้องสม่ำเสมอ และเคล็ดลับสำคัญคือต้องมี ‘ดอกไม้หอม’ แห้งวางในเตาไฟเพื่อให้ควันอบซึมเข้าสู่เมล็ดข้าว ความละเอียดละออในแต่ละขั้นทำให้หลินหยารู้สึกเหมือนได้ยินเสียงอาจารย์ของเสี่ยวจ้าวจื่อคอยสอนอยู่ในเงา 

          นางอ่านอย่างตั้งใจทุกถ้อยคำ ดวงตาสะท้อนแสงตะเกียงสว่างวาบอย่างมีความหวัง เมื่อปิดสมุดนั้นลง หลินหยาสูดหายใจลึก ลูบหัวเซียนเฉ่าอีกครั้ง “เจ้ารู้ไหม เซียนเฉ่า... วันหนึ่งข้าจะทำเมนูนี้ให้ทุกคนได้กินด้วยมือของข้าเอง” 

          เซียนเฉ่าเงยหน้าขึ้นพยักหน้าเล็ก ๆ พร้อมหาวเบา ๆ แล้วซุกตัวเข้าหาอกนางเหมือนจะบอกว่า ไม่ว่าหนทางจะยากเย็นเพียงใด ข้าจะอยู่กับเจ้าเสมอ ใต้แสงจันทร์คืนนั้น หลินหยาเก็บตำราลับไว้ใต้หมอน หลับไปพร้อมกับความอบอุ่นของสุนัขผู้ซื่อสัตย์ และความฝันที่เริ่มหอมราวกับข้าวหมื่นลี้ 

          กลางดึกเงียบสงัด แสงจันทร์สาดลอดหน้าต่างไม้เก่าเข้ามาเป็นลำจาง ๆ หลินหยาที่กำลังหลับอย่างสงบพลันรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ ข้างกาย นางลืมตาขึ้นก็เห็นเจ้าเซียนเฉ่าลุกขึ้นนั่งตัวแข็ง ขยับไปมาเหมือนหาที่นอนไม่สบาย ใบหูขยับเล็กน้อยพลางถอนหายใจหงิง ๆ น้อย ๆ บนเตียงที่สปริงขึ้นสนิม เสียงไม้ดังเอี๊ยดอ๊าดทุกครั้งที่มันพลิกตัว 

          หลินหยามองภาพนั้นด้วยความเอ็นดู ก่อนหัวเราะเบา ๆ อย่างกลั้นเสียง “เจ้ามันหมาติดหรูของแท้จริง ๆ นะเซียนเฉ่า” นางลุกขึ้นนั่ง เกลี่ยผมที่ปรกแก้มออกแล้วเอื้อมมือเกาคางมันเบา ๆ เจ้าเซียนเฉ่ามองนาง ดวงตากลมใสแล้วเอ่ยขึ้น “ข้าพยายามแล้วนะขอรับ แต่เตียงนี่มันช่างต่ำต้อยเหลือเกินจะรับได้” หลินหยาหยิบมือแหวนดาราจรัสขึ้นมาส่องในแสงจันทร์ เพชรกะรัตน้ำงามบนแหวนเจิดจรัสราวดวงดาวในค่ำคืน คุณสมบัติพิเศษของมันคือการกักเก็บสิ่งของไว้ในมิติเล็ก ๆ ด้านในที่กว้างใหญ่ราวกับโลกอีกใบ นางเพียงบิดปลายนิ้วเล็กน้อย ม่านแสงบาง ๆ ปรากฏขึ้น ก่อนม้วนผ้าที่เคยพับเก็บไว้ก็ถูกดึงออกมาอย่างนุ่มนวล จากนั้นนางจัดวางม้วนผ้านั้นคลี่บนเตียง เพิ่มความนุ่มให้เจ้าหมาน้อยสบายขึ้น 

          “เจ้าหลับไม่สบายเพราะเตียงใช่ไหม? งั้นข้าจะทำให้เจ้าฝันดีเอง” หลินหยาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะบิดแหวนอีกครั้ง ดึงขลุ่ยออกมาเครื่องดนตรีที่นางรักที่สุด เธอยกมันขึ้นแนบริมฝีปาก บรรเลงท่วงทำนองช้า ๆ ท่ามกลางความเงียบ ขลุ่ยส่งเสียงแผ่วหวานราวกับสายลมพัดผ่านทุ่งดอกไม้ แทรกซึมไปทั่วห้องแคบ 

          เซียนเฉ่าหยุดขยับทันทีเมื่อเสียงดนตรีคลอหู มันเอนหัวลงบนม้วนผ้าที่นางปูไว้ ดวงตาค่อย ๆ ปรือ ปลายหางกระดิกเบา ๆ ตามจังหวะ เสียงขลุ่ยของหลินหยานั้นทั้งอ่อนโยนและอบอุ่น ปลอบประโลมเหมือนอ้อมกอดของฤดูใบไม้ผลิ ลมกลางคืนพัดกลิ่นดอกหญ้าเข้ามาผสมกับเสียงเพลงราวกับทุกสรรพสิ่งกำลังฟังนาง 

          “เซียนเฉ่า หลับเถอะเจ้าตัวน้อย…คืนนี้ข้าจะกล่อมเจ้าเอง” นางพึมพำขณะบรรเลงต่อ เสียงเพลงคล้ายดวงดาวร่วงหล่นลงในความฝัน เจ้าเซียนเฉ่าขยับเข้ามาใกล้ ลมหายใจอุ่น ๆ ของมันแนบข้างนาง ในที่สุดก็หลับสนิทอย่างสุขสบายใต้แสงจันทร์ที่ส่องประกายบนแหวนดาราจรัสที่ยังสวมอยู่บนนิ้วหลินหยา ราวกับดาวเฝ้ามองพวกเขาสองในค่ำคืนสงบ 

          เสียงขลุ่ยของหลินหยาดังขึ้นกลางความเงียบสงัดในยามราตรี ราวกับสายหมอกแรกของรุ่งอรุณที่แผ่วผ่านภูผา ท่วงทำนองนั้นมิใช่เพียงเพลงกล่อม หากแต่คือบันทึกการเดินทางที่ยังไม่สิ้นสุด ทุกลมหายใจที่นางเป่าออกไปแปรเปลี่ยนเป็นพลังที่สั่นสะเทือนวิญญาณ เสียงแรกพริ้วหวานราวน้ำค้างแรกยามเช้า ปลอบโยนทุกหัวใจที่เหนื่อยล้า เสียงต่อมาแหลมคมดุจคมดาบ ลึกซึ้งจนทะลวงม่านสติของผู้มีจิตคิดร้าย 

          หลินหยาหลับตาลง ปล่อยให้หัวใจนำพานิ้วเรียวบนรูขลุ่ย เสียงนั้นมิได้เป็นเพียงเสียงดนตรี แต่คือมนตราอาคมที่สอดแทรกในทุกอณูอากาศ พลังจากจิตวิญญาณของนางก่อเกิดเป็นกระแสคลื่นที่แผ่กระจายออกไปทั่วห้องไม้เก่า ผนังที่ผุพังและเพดานที่มีรูรั่วกลับสะท้อนเสียงอย่างไพเราะลึกซึ้ง 

          แม้แต่เจ้าหมาน้อยเซียนเฉ่าก็เริ่มหายใจสม่ำเสมอ ร่างเล็ก ๆ ขยับตัวซุกเข้าหาผ้าห่มนุ่มที่นางปูไว้ ลมหายใจของมันสอดคล้องกับจังหวะเพลง ดวงตาปรือหลับสนิทในอ้อมเสียงที่ห่อหุ้มด้วยความปลอดภัย 

          ท่วงทำนองนั้นไม่ได้หยุดอยู่แค่ในห้อง เสียงขลุ่ยล่องลอยออกไปตามช่องหน้าต่าง ลมกลางคืนพัดพาเสียงไปทั่วโรงเตี๊ยมซอมซ่อที่ผู้คนบางตากำลังซุกตัวหลับ บ้างสะดุ้งตื่นขึ้นเล็กน้อยเพราะได้ยินเสียงประหลาด แต่เมื่อฟังเพียงครู่ความสงบและความอบอุ่นก็ซึมเข้าจิตใจ พวกเขากลับเอนกายลงนอนด้วยรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้าไม่โวยวายสิ่งใดเลย พลังศักดิ์สิทธิ์จากดนตรีของหลินหยาชำระล้างบรรยากาศอึมครึมของโรงเตี๊ยมเก่า ให้แปรเปลี่ยนเป็นสถานที่ที่อบอวลด้วยความสงบสุขชั่วข้ามคืน ราวกับเทพารักษ์ได้เสกมนตราโอบล้อม ทุกสิ่งเงียบงันแต่เต็มไปด้วยความสวยงามล้ำลึก 

          บทเพลงค่อย ๆ จางลงทีละน้อยจนเหลือเพียงสายลมพัด เสียงสุดท้ายจบลงเหมือนดาวตกที่ลับหายไปในฟากฟ้า หลินหยาลืมตาขึ้นช้า ๆ มองเจ้าเซียนเฉ่าที่หลับสนิทราวกับลูกสัตว์ในรังอุ่น ใจของนางเองก็สงบลงเช่นกัน รอยยิ้มบางผุดบนริมฝีปาก นางเก็บขลุ่ยคืนสู่แหวนดาราจรัสอย่างแผ่วเบา ก่อนเอนตัวลงนอนข้างหมาน้อย ราตรีนี้ทั้งโรงเตี๊ยมถูกกล่อมด้วยท่วงทำนองของนาง และฟ้ายามรุ่งก็จะมาถึงพร้อมการเริ่มต้นใหม่ในเส้นทางแห่งความจริง 

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"></div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">@Admin </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">ความชำนาญศาสตร์การดนตรี - ยอดคีตศิลป์</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">บรรเลงดนตรีให้กับเหล่าสัตว์อสูรแข็งแกร่งขึ้นได้ (พวกเขาจะได้รับ +2 Point)</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">ตนเองจะมีตบะเพิ่มพูนขึ้นเช่นเดียวกัน (+15 ตบะฝึกฝน)</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">อื่น ๆ: ศึกษา ข้าวอบหอมหมื่นลี้ (4/4)</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">รางวัล: +15 ตบะฝึกฝน, สัตว์เลี้ยงได้รับ +2 Point</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">99 EXP แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point</div>

 </div>
 <div style="text-align:center; font-style:italic;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/905a0e73b3fb5d9d484aa51f118d73b9a817b4dc295ce4-FwgqHS_fw658webp-1.md.png" width="700" border="0">
 </div>
</div>

</div>
</div>

</div>

LinYa โพสต์ 2025-7-31 22:15:30

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-7-31 22:17 <meta charset="UTF-8">
<title>อยากลองเอาไว้โรลเพลย์</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:wght@300;400;500;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
#box01 {
border: 0px double;
border-radius: 25px;
padding: 50px;
background-color: #210f31;
background-image: radial-gradient(circle at top left, rgba(120,150,200,0.1), transparent 70%);
box-shadow:
 0 0 20px rgba(138,173,255,0.4),
 0 0 60px rgba(90,103,110,0.5),
 inset 0 0 30px rgba(255, 255, 255, 0.03);
transition: box-shadow 0.4s ease-in-out;
}

body {
margin: 0;
padding: 30px;
background: url("https://img2.pic.in.th/pic/480db93bbb5053bdebd01637312ba3a5cfe4f4e7253ca-jMHUeK_fw658webp.md.png") no-repeat center center fixed;
background-size: cover;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
}

.main-container {
max-width: 800px;
margin: auto;
background-color: #0a004d;
border-radius: 25px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 40px rgba(0, 0, 0, 0.3);
background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/d881fefa9db7d8c4a26ac5b641e95dff4edfba2318592-OGKQtv_fw658webp.png');
background-size: cover;
}

.glow-title {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 48px;
font-weight: bold;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 5px;
text-shadow:
 0 0 5px #56B7C8,
 0 0 10px #56B7C8,
 0 0 15px #56B7C8,
 2px 2px 4px rgba(0, 0, 0, 0.3);
}

.glow-subtitle {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 20px;
font-style: italic;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 20px;
text-shadow:
 0 0 3px #56B7C8,
 0 0 6px #56B7C8;
}

.flower-divider {
background-image: url('ไม่เอา');
background-size: contain;
background-repeat: no-repeat;
background-position: center;
height: 30px;
margin-bottom: 30px;
}

.banner-image {
display:none; /* ❌ ลบภาพออกโดยซ่อน */
}

/* ✅ เปลี่ยนพื้นหลังกล่องเป็นภาพ */
.text-box {
background: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/cf84239121ec4fd702c6d45d655d15675ff2262394776-PJAU9A_fw658webp-fotor-2025073018158.md.png') center/cover no-repeat;
border-radius: 20px;
padding: 30px;
font-size: 18px;
color: #F0EAD6;
line-height: 1.9em;
box-shadow: inset 0 0 15px rgba(0, 0, 0, 0.2);
}

.text-box .title {
text-align: center;
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
margin-bottom: 10px;
}

.text-box .subtitle {
text-align: center;
font-size: 16px;
color: #DDC799;
margin-bottom: 20px;
}

.flex-boxes {
display: flex;
flex-wrap: wrap;
gap: 20px;
justify-content: center;
margin-top: 40px;
margin-bottom: 30px;
}

.info-box {
flex: 1 1 300px;
max-width: 400px;
background-color: rgba(7, 17, 44, 0.92);
border-radius: 20px;
box-shadow: 0 0 15px rgba(0,0,0,0.3);
overflow: hidden;
color: #F0EAD6;
}

.info-box img {
width: 100%;
display: block;
border-bottom: 1px solid #ccc;
}

.info-box .content {
padding: 20px;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
color: #F0EAD6;
}

.info-box .content .title {
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
text-align: center;
}

.info-box .content .subtitle {
font-size: 14px;
text-align: center;
color: #DDC799;
margin: 8px 0 16px;
}
</style>

<div align="center">
<div id="box01">

<div class="main-container">
<div class="glow-title">
 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/1564996915ef13cf484e287d62fbe7f9f0ed13d62a16d-8Czovd_fw658webp.md.png" width="500" border="0"> 
 บันทึกการเดินทาง ความจริงแท้
</div>

<div class="glow-subtitle">
 
 วันที่ 31 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 
 เริ่มต้น ยามเหม่า - ยามไห่ ณ เมืองหนานหวาง มณฑลจิงโจว จักรวรรดิต้าฮั่น</div>

<div class="text-box"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> <div style="text-align: left;">
           ยามเหม่ากลับมาเยือนแสงอรุณแรกค่อย ๆ ทาบผ่านหน้าต่างไม้ที่มีรอยแตกจนเห็นเส้นแสงเล็ดลอดเข้ามา กลิ่นหญ้าชื้นยามเช้าลอยมากับลมอ่อน หลินหยาลืมตาตื่นพร้อมกับความรู้สึกเย็นที่โอบร่าง นางลุกขึ้นอย่างเงียบ ๆ ไม่ให้รบกวนเจ้าเซียนเฉ่าที่กำลังนอนขดตัวอยู่บนผ้าห่มนุ่มที่นางปูให้เมื่อคืน หลังจากล้างหน้าล้างตาที่อ่างน้ำไม้เก่าที่มีกระจกฝ้า ๆ สะท้อนใบหน้าสดใสของตน หลินหยากลับมานั่งบนเตียงเก่าซอมซ่อของโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ พลางถอนหายใจยาว ที่นี่คือเตียงที่ดีที่สุดของโรงเตี๊ยมแห่งนี้แล้ว แต่ก็ยังทำให้นางรู้สึกเหมือนอยู่ในบ้านพักคนเดินทางที่โลกภายนอกลืมเลือน 

          นางหยิบบันทึกลับขึ้นมา เปิดอ่านอย่างตั้งใจ หัวใจเต็มไปด้วยคำถามที่หาคำตอบไม่ได้ ตัวอักษรเก่าซึ่งเลือนรางราวกับตั้งใจให้ผู้อ่านไขปริศนาเอาเอง มีเพียงคำบรรยายถึงหุบเขากระเรียนหลบฟ้าเท่านั้น “สถานที่ที่หมอกไม่เคยจาง แม้แดดยามเที่ยงยังไม่อาจทำให้กระจ่าง เสียงกระเรียนจะนำทางผู้กล้า และเงาหมอกจะกลืนผู้ที่หวั่นไหว” หลินหยาเม้มริมฝีปาก พลิกหน้ากระดาษต่อ ไม่มีสิ่งใดชัดเจนพอจะบอกเส้นทางได้เลย นางคิดในใจ หากโชคดีสองสามวันอาจพบ แต่หากโชคร้าย...คงต้องหลงอยู่เป็นสัปดาห์ ความคิดนั้นทำให้นางพ่นลมหายใจยาว 

          ก่อนจะเอื้อมไปเกาคางเจ้าเซียนเฉ่าที่เริ่มขยับตัวพลิกไปมา “ตื่นเถอะเจ้าหมาน้อย...วันนี้เราต้องออกเดินทางกันแล้ว” 

          เมื่อเซียนเฉ่าลืมตาขึ้นหาวงับเล็ก ๆ หลินหยาก็ยิ้มบาง ๆ ให้มัน ขณะก้มลงกระซิบ “เจ้าว่าเราควรไปถามคนดูแลโรงเตี๊ยมก่อนดีไหม ว่าจะไปทางไหน? หรือจะออกเดินตามสัญชาตญาณ?” เซียนเฉ่าลุกขึ้นยืดตัวอย่างสง่างาม พลางกระดิกหางเหมือนกำลังคิดก่อนตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพของมัน “คุณหนูหลิน ผู้ที่รู้จักดินแดนย่อมอยู่ใกล้กว่าที่คิด ข้าคิดว่าการถามคนเฝ้าโรงเตี๊ยมย่อมไม่เสียหาย อย่างน้อยก็ได้เบาะแสหนึ่งขอรับ” 

          “จริงของเจ้า...ฉลาดเหมือนกันนะเนี้ยเจ้าหมาน้อย” หลินหยาพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ นางเก็บบันทึกใส่แหวนดาราจรัส หยิบขลุ่ยวางไว้ในม้วนผ้าแล้วสะพายกระเป๋าเรียบร้อย ก่อนย่อตัวลูบหัวสุนัขน้อย “ไปกันเถอะ เซียนเฉ่า...เช้านี้เรามีคำถามที่ต้องได้คำตอบ” เสียงฝีเท้าของนางและหมาน้อยดังแผ่วในทางเดินไม้เก่า ก่อนทั้งคู่จะมุ่งหน้าไปยังห้องโถงด้านล่างเพื่อพบคนดูแลโรงเตี๊ยม ผู้ซึ่งอาจรู้เส้นทางไปสู่หุบเขากระเรียนหลบฟ้าที่ลี้ลับ 

          เสียงฝีเท้าของหลินหยาและเจ้าเซียนเฉ่าดังเบา ๆ บนพื้นไม้เก่าเมื่อทั้งคู่เดินลงจากบันไดสู่โถงโรงเตี๊ยม กลิ่นชาเก่าผสมกับกลิ่นไม้ชื้นโชยอยู่ในอากาศ ยามเช้าผู้คนบางตา มีเพียงคุณป้าเจ้าของโรงเตี๊ยมกำลังเช็ดโต๊ะด้วยท่าทีคล่องแคล่ว หลินหยาก้าวไปจ่ายค่าห้องเงียบ ๆ วางเหรียญลงบนเคาน์เตอร์โดยไม่พูดอะไรมาก ก่อนเงยหน้าขึ้นถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ท่านป้า ข้าขอรบกวนถามหน่อยเถิดเจ้าค่ะ ที่เมืองนี้...พอจะมีหุบเขาสูงที่มีกระเรียนอยู่หรือไม่?” 

          คุณป้าหยุดมือที่กำลังเช็ดโต๊ะ หันมามองด้วยสายตาแฝงความแปลกใจ “หุบเขากระเรียนรึ? มีอยู่แม่นางน้อย แต่ที่นั่นน่ะ...ไกลนักนะ” แกหัวเราะแห้ง ๆ เล็กน้อย พลางเท้าเอวมองหลินหยาจากหัวจรดเท้า “ต้องเดินเท้าเท่านั้นล่ะ รถม้าไม่ไปหรอกทางมันชันและรกเกินไป อยู่ทางเหนือของเมืองนี่แหละ เต็มไปด้วยต้นไม้สูงลำธารลึก ลมพัดเย็นแต่ก็วังเวงไม่ใช่เล่น” หลินหยาฟังอย่างตั้งใจ พยักหน้ารับเงียบ ๆ คุณป้าเล่าต่อ น้ำเสียงเริ่มจริงจังขึ้น “หากจะไป ต้องเตรียมตัวดี ๆ ล่ะเจ้าหนู ไม่มีคนไปช่วยเหลือหากหลงทางหรอกนะ ที่นั่นขึ้นชื่อว่าหมอกหนาจนคนเดินพลาดก็หายไปเลย” 

          เจ้าเซียนเฉ่าที่นั่งนิ่งอยู่ข้างขาเจ้าของมองขึ้นไปอย่างสงบ แต่แววตาวาววับราวกับกำลังจดจำทุกคำ คุณป้าหันมาทำตาโตเมื่อเห็นสุนัขตัวนี้เรียบร้อยราวสัตว์เลี้ยงในจวนขุนนาง หลินหยายกยิ้มบาง ๆ ตอบกลับสุภาพ “ขอบคุณท่านป้ามากสำหรับคำเตือนเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าจะเตรียมตัวให้พร้อม” 

          คุณป้าโบกมือ “เอาเถอะๆ ถ้าเจ้าใจกล้าก็ไป แต่จงฟังเสียงกระเรียนให้ดี บางคนว่ามันคือสัญญาณนำทาง ไม่ใช่แค่เสียงของนกธรรมดา” 

          หลินหยาน้อมศีรษะเป็นการขอบคุณ ก่อนเดินออกจากโรงเตี๊ยมกับเจ้าเซียนเฉ่าที่ก้าวตามอย่างภูมิฐาน ลมยามเช้าเย็นจัดพัดผ่านกลิ่นดินชื้น นางมองไปทางทิศเหนือที่หมอกขาวเริ่มลอยคลอป่าไกลโพ้น พลันยกมือจับบันทึกลับในอกเสื้อแน่น หุบเขากระเรียนหลบฟ้า...รอข้าอยู่สินะ เสียงของนางกระซิบกับสุนัข “ไปกันเถอะ เซียนเฉ่า การเดินทางเริ่มขึ้นแล้ว” และทั้งคู่ก็เริ่มก้าวเดินออกจากเมืองหนานหยาง มุ่งสู่ทางเหนือที่ปกคลุมด้วยหมอกแห่งปริศนา 

          ถนนสายหลักของเมืองหนานหยางในยามเช้าเต็มไปด้วยเสียงผู้คนจอแจ กลิ่นหอมของขนมปังย่างและชาใบหอมลอยคลุ้งในอากาศ ร้านค้าริมทางเรียงรายสองฝั่ง ทั้งแผงผลไม้สด เนื้อสัตว์ที่แขวนเรียงราย เครื่องเทศที่จัดวางเป็นกองเล็ก ๆ ส่งกลิ่นหอมฉุน และผ้าแพรสีสันสดใสโบกสะบัดตามแรงลม หลินหยาก้าวเดินช้า ๆ สายตากวาดมองของที่อาจจำเป็นต่อการเดินทางข้ามเขา มือของนางลูบบันทึกลับในอกเสื้ออย่างเผลอ ก่อนหัวเราะบาง ๆ ขณะคิดในใจ หรือเราจะลองทำเมนูใหม่ ข้าวอบหอมหมื่นลี้ ของเสี่ยวจ้าวจื่อกลางป่ากันดีนะ? ความคิดนี้ทำให้ดวงตานางเป็นประกายวาววับขึ้นมาทันที แม้จะเป็นการเดินทางเสี่ยงอันตราย แต่การได้ทดลองเมนูพิเศษจากตำราลับก็เป็นสิ่งที่ทำให้นางรู้สึกตื่นเต้นไม่แพ้การตามหาความจริง 

          หลินหยาหันไปมองเจ้าเซียนเฉ่าที่เดินข้าง ๆ อย่างสง่างามราวกับเจ้าหมาน้อยผู้สูงศักดิ์ ดวงตาของมันฉายแววอยากรู้อยากเห็นตามแบบสุนัขติดหรู นางย่อตัวลงถามพลางยิ้ม “เจ้าว่าอย่างไร เซียนเฉ่า? หากเราทำเมนูใหม่ที่เรียนมาจากหนังสือของเสี่ยวจ้าวจื่อระหว่างการเดินทางล่ะ เจ้าจะยอมกินไหม?” เจ้าเซียนเฉ่าเชิดคางเล็กน้อย ขนบนคอพองฟูราวกับกำลังยืดอกพูดด้วยน้ำเสียงสุขุมของสุภาพบุรุษ “คุณหนูหลิน หากเป็นสูตรชั้นสูงจากตำราของพ่อครัวหลวงแล้วไซร้ ข้าย่อมไม่เพียงยอมกิน แต่จะถือว่าเป็นเกียรติแก่ชีวิตสุนัขเช่นข้าขอรับ การได้ลิ้มรสอาหารชาววังกลางป่าเขา...ก็เรียกว่าสวรรค์สำหรับผู้ติดหรูเช่นข้า” 

          คำตอบของมันทำให้หลินหยาหัวเราะพรืด เธอส่ายหน้า “เจ้านี่นะ...” แต่แววตากลับเต็มไปด้วยประกายสนุกสนาน นางตัดสินใจแน่วแน่ ก็ได้! ถ้าเช่นนั้นข้าจะหาวัตถุดิบทั้งหมดมาให้ได้ 

          หลินหยาจึงเริ่มต้นเดินตลาด เลือกซื้อวัตถุดิบสำคัญทีละอย่าง ข้าวพันธุ์ดีที่พ่อค้าอ้างว่ามาจากทุ่งข้าวบนภูสูง น้ำมันหอมจากดอกไม้ป่า สมุนไพรแห้ง และที่สำคัญที่สุดดอกกุ้ยฮวาหอมแห้งที่หายากซึ่งต้องใช้เป็นเคล็ดลับในสูตรนี้ นางจ่ายค่าใช้จ่ายอย่างไม่ลังเล แม้จะรู้ว่าเมนูนี้ต้องใช้ฝีมือและความพยายามสูง เมื่อได้ของครบ นางจัดเก็บทุกอย่างใส่มิติในแหวนดาราจรัสด้วยความระมัดระวัง รอยยิ้มจางปรากฏบนใบหน้า “เอาล่ะ เซียนเฉ่า...คืนนี้เจ้าจะได้ลิ้มรสข้าวอบหอมหมื่นลี้ที่ทำกลางป่าจริง ๆ” 

          เซียนเฉ่ากระดิกหางเบา ๆ พลางพยักหน้าอย่างภูมิใจ “ข้ารอคอยแล้วขอรับคุณหนูหลิน” ตลาดเริ่มคลาคล่ำมากขึ้นเมื่อแดดโผล่พ้นขอบฟ้า หลินหยามองไปทางเหนือที่หมอกหนาเริ่มปกคลุมปลายขอบฟ้า ก่อนพึมพำกับตัวเองอย่างมั่นคง หลังจากตลาดแห่งนี้…เส้นทางสู่หุบเขากระเรียนหลบฟ้าจะเริ่มจริง ๆ 

          ท่ามกลางความคึกคักของตลาดเมืองหนานหยาง หลินหยาหันไปมองเจ้าเซียนเฉ่าที่เดินเคียงข้างอย่างองอาจ พลางพูดด้วยน้ำเสียงขำ ๆ “ก่อนที่เราจะออกเดินทาง ข้าคิดว่าเราควรหาของเพิ่มหน่อยนะเซียนเฉ่า โดยเฉพาะอุปกรณ์ทำอาหารพวกหม้อหรือกระทะ ไม่งั้นเมนูข้าวอบหอมหมื่นลี้ที่เจ้ารอคงไม่มีทางเกิดขึ้น” เจ้าเซียนเฉ่าเชิดหน้าขึ้นราวกับยอมรับในเหตุผล “การเตรียมพร้อมเป็นสิ่งจำเป็นขอรับ คุณหนูหลิน” เสียงทุ้มเล็กของมันฟังดูภูมิใจในความรอบคอบของนาง 

          หลินหยายิ้มบาง ๆ แล้วพามันเลี้ยวเข้าซอยที่ขายอุปกรณ์เดินทาง ร้านหนึ่งเรียงรายไปด้วยหม้อขนาดพกพา กระทะเหล็ก เครื่องใช้สนาม และถุงน้ำหนัง นางเลือกหม้อเหล็กขนาดพอเหมาะกับการทำอาหารกลางป่า มันเงาวับแม้จะเรียบง่าย “อันนี้ล่ะเหมาะ” หลินหยาพึมพำ ก่อนจ่ายเงินโดยไม่ลังเล ระหว่างที่กำลังเดินต่อ สายตานางสะดุดเข้ากับร้านขายเครื่องนอนสำหรับคนเดินทาง มีเบาะหลายแบบแขวนอยู่ แต่สิ่งที่ดึงดูดคือเบาะชั้นดีที่บุด้วยขนสัตว์นุ่มพิเศษ ขนาดก็กำลังเหมาะกับร่างของเซียนเฉ่าอย่างพอดิบพอดี หลินหยาหยุดยืนมอง ยื่นมือไปลูบเนื้อผ้านุ่มนั้นเบา ๆ รู้สึกถึงความสบายที่มันมอบให้ แล้วหันไปถามพ่อค้า “เบาะนี้ราคาเท่าไหร่หรือเจ้าคะ?” 

          พ่อค้าตอบด้วยรอยยิ้ม “ของดีจากทางใต้ บุขนสัตว์ชั้นเลิศ ราคาแพงหน่อยนะคุณหนู แต่คุ้มค่าถ้าอยากให้สัตว์เลี้ยงของท่านหลับสบาย” 

          ราคาแพงพอสมควร แต่หลินหยากลับไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อย นางยิ้มบาง ๆ ก่อนล้วงเหรียญจ่ายเต็มจำนวนอย่างไม่ต่อรอง พ่อค้าประหลาดใจในความใจกว้างของหญิงสาว ขณะที่นางหันไปมองเซียนเฉ่าอย่างเอ็นดู “นี่ของเจ้าล่ะ เซียนเฉ่า เจ้าจะได้ไม่บ่นว่าหลับไม่สบายอีก” เจ้าเซียนเฉ่ามองเบาะแล้วดวงตาเป็นประกาย หางกระดิกเล็กน้อยแต่ยังคงเชิดหน้าไว้ตามแบบสุนัขผู้ดี “คุณหนูหลินช่างรู้ใจข้าเสมอ ข้ายอมรับว่าชีวิตของข้ามีความสุขเพราะเจ้านายผู้สปอยอย่างไร้เงื่อนไขขอรับ” 

          หลินหยาหัวเราะเสียงใสตอนนี้เจ้าเซียนเฉ่าเริ่มติดคำสมัยชาติก่อนของหลินหยาแล้วทุกที ๆ “อ๋อ…ที่แท้ก็เพราะข้าเองที่ทำให้เจ้าติดหรูนี่นะ สงสัยสปอยจนลืมตัว” นางเอื้อมมือไปลูบหัวมันอีกครั้งอย่างรักใคร่ ขณะเก็บเบาะนุ่มและของใช้ทั้งหมดไว้ในมิติแหวนดาราจรัสเรียบร้อย เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว หลินหยามองตลาดที่เริ่มคึกคักขึ้นอีกครั้ง แสงแดดยามเช้าทอประกายเหนือเมืองหนานหยาง นางยืนอยู่ท่ามกลางเสียงจอแจแต่หัวใจกลับสงบแน่วแน่ เอาล่ะ...ได้เวลาออกเดินทางจริง ๆ แล้ว 

          นางยิ้มให้เซียนเฉ่า “ไปกันเถอะ เจ้าหมาน้อย วันนี้เราจะเริ่มต้นการผจญภัยที่แท้จริง” และทั้งคู่ก็ออกจากตลาด มุ่งหน้าไปยังทางเหนือที่รอพวกเขาด้วยปริศนาแห่งหุบเขากระเรียนหลบฟ้า 

          ท้องฟ้าสีฟ้าใสเบื้องบนทอดยาวสุดสายตา ขณะที่หลินหยาก้าวเดินออกนอกเมืองหนานหยาง เสียงจอแจของตลาดค่อย ๆ เลือนหายไปแทนที่ด้วยเสียงใบไม้ไหวและเสียงนกร้องทักยามเช้า ถนนสายเล็กที่ทอดไปทางเหนือคดเคี้ยวผ่านทุ่งหญ้าเขียวชื้นด้วยน้ำค้างและลำธารใสที่ไหลริน นางเดินเงียบ ๆ ปล่อยให้สายลมเย็นลูบใบหน้า ข้างกายมีเจ้าเซียนเฉ่าที่เดินอย่างสง่างาม หางกระดิกเล็กน้อยทุกครั้งที่สูดกลิ่นธรรมชาติ ดวงตาของมันเปล่งประกายราวกับได้อยู่ในที่ที่มันชอบ และหลินหยาก็รู้สึกแบบเดียวกัน เธอยิ้มเล็ก ๆ พลางพูดกับมันโดยไม่หัน “เจ้าก็ชอบธรรมชาติสินะ เซียนเฉ่า” เสียงของมันตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบแต่พึงใจ “หากการเดินทางผ่านสถานที่งดงามเช่นนี้ ข้าย่อมไม่บ่นแม้สักคำเลยขอรับ” 

          ทั้งคู่มุ่งหน้าขึ้นทางเนินสูง ด้านหน้าคือป่าทึบที่ต้องผ่านก่อนจะเข้าสู่เขตหุบเขาสูงจริง ๆ แม้จะรู้ดีว่าคงไม่ถึงวันนี้ แต่หลินหยาก็ไม่รีบร้อน ทุกย่างก้าวของนางมั่นคงและเต็มไปด้วยสมาธิ 

          จนเมื่อแสงอาทิตย์ส่องตรงกลางฟ้า ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางเริ่มกดทับไหล่ หลินหยาจึงมองหาที่พักเล็ก ๆ ริมทาง เธอเลือกต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงาเย็นสบาย มีลำธารเล็กใสไหลอยู่ใกล้ ๆ สำหรับตักน้ำและล้างมือ นางวางสัมภาระลง สูดหายใจลึก ๆ ก่อนหยิบหม้อเล็กที่ซื้อจากตลาดออกมาจากแหวนดาราจรัส เธอต้มน้ำสะอาดและใส่เนื้อไม่ติดมันลงไป กลิ่นหอมจาง ๆ ของเนื้อเคี่ยวเริ่มลอยขึ้นเมื่อไฟค่อย ๆ ลาม นางฉีกเนื้อเป็นชิ้นเล็ก ๆ และปล่อยให้มันสุกในน้ำซุปใส จากนั้นตักเนื้อออกมาวางบนจานไม้เล็ก ยื่นให้เจ้าเซียนเฉ่า “นี่ของเจ้าล่ะ ไม่ปรุงรสใด ๆ เพราะเจ้าหมาน้อยของข้าต้องกินให้ปลอดภัย” 

          เซียนเฉ่าโน้มตัวลงดมแล้วเงยหน้าขึ้นพูดอย่างสุภาพ “คุณหนูหลินเอาใจใส่ข้ายิ่งนักขอรับ ข้าซาบซึ้ง” จากนั้นมันก็กินเนื้อที่ฉีกให้ช้า ๆ ราวกับลิ้มรสอาหารในจานเงิน 

          หลินหยาหัวเราะเบา ๆ พลางนั่งพิงต้นไม้ มองฟ้าที่ทอประกายแดดจัด “เย็นนี้เราจะทำข้าวอบหอมหมื่นลี้กลางป่ากัน…สำหรับข้าและเจ้าทั้งคู่” เธอเอื้อมมือเกาหัวมัน “อาหารของเจ้า ข้าจะทำแยกต่างหากให้เหมาะกับสุนัขติดหรูอย่างเจ้า” เจ้าเซียนเฉ่ากระดิกหางด้วยท่าทีพึงใจสุดขีด ขณะที่หลินหยาหยุดพัก ชมธรรมชาติรอบกายที่เริ่มมีเสียงกระเรียนป่าลอยมาแว่ว ๆ ไกล ๆ ราวกับเป็นสัญญาณจากหุบเขาลี้ลับที่กำลังรอคอยพวกเขาอยู่เบื้องหน้า 

          แดดยามบ่ายเริ่มอ่อนแรงลงเมื่อเงาของภูเขาทางเหนือทอดยาวเข้าปกคลุมเส้นทาง หลินหยากับเจ้าเซียนเฉ่าเดินต่ออย่างไม่รีบร้อน บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยเสียงธรรมชาติ กลิ่นดินชื้นและใบไม้สดโชยในอากาศ นางก้าวไปเรื่อย ๆ เห็นดอกไม้ป่าบานสะพรั่งตามข้างทางก็ย่อตัวลงเด็ดเก็บเล็กน้อย หรือพบเห็ดและสมุนไพรที่รู้จักก็เก็บเข้ามิติในแหวนอย่างสบายใจ เดินป่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ หลินหยาคิดในใจ ยิ้มจาง ๆ เหมือนลืมไปว่าจริง ๆ แล้วนี่คือการเดินทางตามหาความจริงแท้ที่อาจพลิกชะตาของตนเอง เจ้าเซียนเฉ่าก็วิ่งเล่นไปมาอย่างเริงร่า มันชอบกระโดดข้ามก้อนหินเล็ก ๆ เห่าเบา ๆ ไล่กลิ่นสัตว์ป่าที่พัดมากับลมเป็นบางครั้ง ก่อนกลับมาเดินข้างเจ้านายอย่างสง่างาม เมื่อเดินจนแสงอาทิตย์เริ่มเปลี่ยนเป็นสีทองส้มและไหล่เขาสูงล้อมรอบใกล้เข้ามา หลินหยาหยุดยืน มองหมอกบางที่เริ่มคลอเหนือป่า 

          “ถึงแล้วสินะ…เขตของหุบเขา” นางพึมพำกับตัวเอง ดวงตาหวานเต็มไปด้วยความระแวดระวังปนตื่นเต้น 

          เมื่อท้องฟ้าเริ่มกลายเป็นสีครามเข้ม หลินหยาหันไปบอกกับเจ้าหมาน้อย “เซียนเฉ่า หาแหล่งตั้งแคมป์ให้ดีหน่อยนะ ข้าอยากให้ใกล้แหล่งน้ำ จะได้สะดวกทำอาหาร” แม้ว่าหลินหยาจะพูดคำว่า แคมป์ ที่เป็นคำไม่ใช่จากยุคนี้แต่เหมือนเจ้าหมาน้อยจะเข้าใจเซียนเฉ่าพยักหน้าเล็กน้อยก่อนวิ่งนำไปตรวจตราอย่างคล่องแคล่ว ผ่านพุ่มไม้และก้อนหินใหญ่ที่บดบังสายตา ใช้เวลาไม่นานมันก็กลับมาพร้อมท่าทีมั่นใจ “คุณหนูหลิน ข้าพบลำธารใสที่มีพื้นที่ราบพอให้กางแคมป์ อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้ ข้อเสียเดียวคืออาจมีสัตว์ป่าหรือปีศาจปลามาดื่มน้ำ แต่หากพวกมันกล้ามา ข้าจะจัดการเอง” 

          หลินหยาหัวเราะในลำคอ “ข้าก็หวังกับเจ้าล่ะ เซียนเฉ่า เพราะถ้าได้พวกนั้นมาต้มแกงหรืออบก็เป็นวัตถุดิบเพิ่มชั้นดีเลยนะ” 

          “แน่นอนขอรับคุณหนูหลิน” เสียงของมันเต็มไปด้วยความมั่นใจในตัวเอง ทั้งคู่เดินไปตามทางที่เซียนเฉ่านำ พื้นที่ราบริมลำธารปรากฏต่อสายตา น้ำใสไหลเอื่อยสะท้อนแสงจันทร์ที่เริ่มโผล่พ้นขอบฟ้า เบื้องหลังเป็นผนังหินและป่าทึบที่ปกป้องจากลมแรงพอดี หลินหยาวางสัมภาระ เปิดม้วนผ้าที่เตรียมมาและจัดที่นอน โดยเฉพาะเบาะนุ่มที่ซื้อมาจากตลาดให้เจ้าเซียนเฉ่าอย่างตั้งใจ 

          เมื่อตั้งแคมป์เรียบร้อย นางสูดกลิ่นหอมของป่าและเสียงน้ำไหลพร้อมพูดกับสุนัขผู้ติดหรู “คืนนี้จะเป็นมื้อพิเศษสำหรับเรา ข้าวอบหอมหมื่นลี้…ทั้งสำหรับมนุษย์ และสำหรับเจ้าด้วย” เจ้าเซียนเฉ่ากระดิกหางเล็กน้อยแต่ยังคงท่าทางสง่างาม “ข้าจะเฝ้าดูแลรอบ ๆ แคมป์ให้ปลอดภัย คุณหนูหลินคงได้ทำอาหารอย่างสบายใจ” หลินหยายิ้มบาง มองหมอกที่เริ่มหนาขึ้นรอบลำธาร ใต้ฟ้าที่สลัวลงอย่างช้า ๆ คืนนี้...คือค่ำคืนแรกของการผจญภัยสู่ความจริงแท้ และมื้อค่ำนี้จะเต็มไปด้วยกลิ่นหอมที่จะประกาศการเดินทางของพวกเขา 

          เสียงกระเพื่อมของน้ำในลำธารพลันดังผิดปกติ ขณะที่หลินหยากำลังล้างกุ้งอย่างตั้งใจ สายหมอกหนาที่คลอรอบ ๆ กลับสั่นไหวราวกับมีบางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่ในนั้น ก่อนที่ร่างของปีศาจปลาสี่ตัวจะก้าวออกมาจากเงาหมอก ผิวของมันมีลักษณะคล้ายมนุษย์แต่แวววาวเย็นชื้นเป็นเกล็ด ครีบเล็กปรากฏที่แขนและขา ใบหน้าผิดรูปมีดวงตาแดงฉานแฝงความกระหาย กลิ่นคาวคละคลุ้งราวกับซากสัตว์เน่า มันส่งเสียงขู่ต่ำ ๆ ก่อนแยกเขี้ยวแหลมยาว เสียงหัวเราะแหบต่ำเหมือนกำลังยินดีที่เจอเหยื่อหญิงสาวตามที่มันชอบเล่นกับความกลัวของผู้คน มันก้าวเข้ามาใกล้ช้า ๆ ดวงตาโฟกัสที่หลินหยาซึ่งนั่งอยู่ริมน้ำอย่างอันตราย 

          หลินหยาเพียงหันไปมองพวกมันอย่างไม่สะทกสะท้าน ถอนหายใจเบา ๆ ราวกับเจอแค่สิ่งกวนใจธรรมดา นางยกมือเสยผมขึ้นแล้วพูดเรียบ ๆ โดยไม่ลุก “เซียนเฉ่า เจ้าจัดการพวกมันทีนะ ข้าจะล้างกุ้งแกะเปลือกก่อน เพราะนี่ใช้เวลานานกว่ามาก” คำพูดนั้นเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นในสุนัขของตน เจ้าเซียนเฉ่าหันมามองเจ้านายด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความภักดี “รับคำสั่งแล้วขอรับคุณหนู” เสียงของมันทุ้มต่ำ ดวงตาเปล่งประกาย 

          ทันใดนั้นร่างของมันแปรเปลี่ยนกลับคืนสู่ร่างแท้จริง ร่างสุนัขสามหัวผู้สง่างามและน่าเกรงขาม หนังขนสีดำมันขลับ ปากทั้งสามเผยเขี้ยวแหลมแยกขู่พร้อมเสียงคำรามต่ำที่ทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน ปีศาจปลาทั้งสี่ชะงักเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่เซียนเฉ่าจะพุ่งตัวไปข้างหน้าดั่งสายฟ้าผ่า เสียงคำรามของมันกึกก้องป่าจนหลินหยาต้องยกมือมาปิดหูเพราะนางกลัวเสียงคำรามนั้น เล็บของมันฉีกพื้นดินเป็นร่อง ทุกหัวของมันโจมตีประสานกันอย่างไร้ช่องว่าง หัวหนึ่งกัดเข้าที่แขนครีบของปีศาจปลาอีกตัว อีกหัวงับคออีกตัวจนเลือดสาด ส่วนหัวสุดท้ายเห่าเสียงก้องราวกับคลื่นพลังผลักปีศาจปลาที่เหลือกระเด็น พวกปีศาจกรีดร้อง ดิ้นรน แต่ด้วยความดุร้ายและพละกำลังเหนือธรรมชาติของเซียนเฉ่า พวกมันถูกกดขยี้อย่างไร้ทางหนี ความหิวโหยและนิสัยโสมมที่เคยทำให้พวกมันครองความน่ากลัวในลำน้ำนี้กลับกลายเป็นความสิ้นหวัง 

          ในขณะที่การต่อสู้ดุเดือดเกิดขึ้นไม่ไกล หลินหยายังคงนั่งสงบเพื่อทำอาหารแต่เอาความจริงเธอกลัวเสียงเห่าและเสียงคำรามของสุนักนะ ฮือ ต่อไปคงต้องบอกเซียนเฉ่าว่าพยายามอย่าใช้มันแล้วกัน ก่อนที่จะแช่มือในน้ำเย็น ล้างกุ้งและแกะเปลือกด้วยความชำนาญ ท่ามกลางเสียงน้ำกระเซ็นและเสียงกรีดร้องของปีศาจ นางเพียงยิ้มบาง ๆ พึมพำกับตัวเอง “รีบหน่อยนะเซียนเฉ่า... ข้าอยากทำอาหารแล้ว” 

          เสียงคำรามสุดท้ายดังขึ้น ก่อนทุกสิ่งจะเงียบลง เหลือเพียงเสียงน้ำไหลริน และร่างไร้วิญญาณของปีศาจปลาทั้งสี่ที่นอนกองอยู่ เซียนเฉ่าเดินกลับมาอย่างภาคภูมิ เลือดของศัตรูเปื้อนเขี้ยวเล็กน้อย แต่สายตายังคงเฉียบคม “เสร็จเรียบร้อย คุณหนูหลิน” หลินหยาหันมามอง ยกยิ้มหวาน “ดีมาก เจ้าหมาน้อยของข้า” จากนั้นนางก็วางกุ้งแกะเปลือกลงในชามไม้ หยิบสมุนไพรจากแหวนออกมา พร้อมเริ่มเตรียมมื้อพิเศษท่ามกลางกลิ่นเลือดและควันไฟที่เริ่มลอยขึ้นสู่ฟ้าค่ำ 

          หลังจากที่ศัตรูถูกจัดการ หลินหยาลุกขึ้นจากลำธารเช็ดมือเรียบร้อย นางเดินเข้าไปใกล้ซากปีศาจปลาทั้งสี่ที่นอนกองไร้ลมหายใจ ดวงตาหวานหรี่ลงเล็กน้อย ขณะใช้ปลายมีดแหลมเล็กที่ซ่อนไว้เก็บเกี่ยวชิ้นส่วนวัตถุดิบที่มีค่าเกล็ดที่แข็งราวเหล็กบาง, ถุงน้ำดีที่ใช้ทำยา และเนื้อส่วนที่กินได้ซึ่งมีกลิ่นหอมเค็มของทะเล นางเก็บทุกสิ่งลงภาชนะในแหวนดาราจรัสอย่างระมัดระวัง 

          จากนั้นหลินหยาหันไปบอกเสียงเรียบ “เซียนเฉ่า จัดการฝังพวกมันเถอะ ข้าไม่ชอบทิ้งร่างไว้ให้สัตว์อื่นมากินเล่น” สุนัขสามหัวพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่ายแล้วลากซากปีศาจไปทีละตัว ใช้กรงเล็บขุดหลุมลึกอย่างรวดเร็ว ก่อนฝังอย่างเรียบร้อยราวกับผู้พิทักษ์ผู้ซื่อสัตย์ 

          ในระหว่างนั้น หลินหยาก็เริ่มเตรียมอาหารค่ำพิเศษ ข้าวอบหอมหมื่นลี้เมนูที่ตั้งใจทำให้สมบูรณ์แบบแม้อยู่กลางป่า 

          ขั้นตอนที่หนึ่งต้องเตรียมข้าว หลินหยาตักข้าวพันธุ์ดีที่ซื้อจากตลาดใส่ชามไม้ ใส่น้ำใสซาวข้าวจนสะอาดใส นางใช้มือขาวนวลคลึงเมล็ดข้าวช้า ๆ จนเสียงซู่ซ่าของน้ำกระทบกันดังไพเราะ จากนั้นแช่ข้าวไว้ 30 นาทีระหว่างที่เตรียมของอื่น ๆ นางนำใบบัวที่เก็บมาได้จากตลาดไปแช่น้ำให้นิ่มจนหอมกลิ่นเขียวสด แล้วพักไว้ในใบตองที่สะอาด 

          ขั้นตอนที่สองเตรียมน้ำอบหอม นางจุดไฟอ่อน ๆ ใต้กระทะดิน ตั้งน้ำมันงากลิ่นหอมลงไปแล้วเจียวกุ้งแห้งจนส่งกลิ่นกระจายฟุ้งไปทั่วป่า ก่อนจะใส่เนื้อสัตว์เล็กน้อยลงไปตามสูตร ลั่นดังฉู่ฉ่า จากนั้นจึงตามด้วยไก่ดำหั่นชิ้นพอดีคำ เห็ดหอมแช่น้ำจนพอง และเครื่องเทศที่เตรียมไว้ กลิ่นหอมของเหล้าเหลืองและเจี้ยวโหยวผสมกับน้ำซุปกระดูกไก่ที่นางต้มเองจนกลมกล่อม เคี่ยวทุกอย่างด้วยไฟอ่อนอย่างใจเย็น 15-20 นาที จนซุปกลายเป็นสีทองเข้ม เมื่อปิดไฟ หลินหยาก็โรยดอกกุ้ยฮวาแห้งลงไปทันที กลิ่นหอมหวานคล้ายชาหอมลอยคลุ้งไปทั้งลำธาร ก่อนนางจะกรองน้ำให้ใสเนียน 

          กับขั้นตอนที่สามเตรียมวัตถุดิบอื่น ๆ ในหม้อไอน้ำอีกใบ กุ้งแกะเปลือกถูกนึ่งจนเนื้อเด้ง หอมหวานตามธรรมชาติ หมูเค็มถูกหั่นเป็นลูกเต๋าสวยงามพร้อมวางไว้ เห็ดหอมที่แช่น้ำก็หั่นเรียง ส่วนเนื้อไก่ดำรวนกับเครื่องเทศเล็กน้อยจนสุก ส่งกลิ่นหอมเข้มข้น 

          และขั้นตอนสุดท้าย เมื่อครบเวลาแช่ข้าวนางนำข้าวห่อด้วยใบบัวหอมลงหม้อดินที่เตรียมไว้ เติมน้ำอบหอมหมื่นลี้ลงไปในอัตราส่วนพอดี นางโรยกุ้งเด้ง หมูเค็มหั่นเต๋า เห็ดหอม และเนื้อไก่ดำรวนสุกเรียงสวยงาม ก่อนปิดฝาอบด้วยไฟอ่อน 25-30 นาที เสียงข้าวเดือดปุด ๆ คล้ายเพลงกล่อมยามค่ำ เมื่อเวลาผ่านไป กลิ่นหอมหวานลึกซึ้งของดอกกุ้ยฮวาและสมุนไพรลอยฟุ้งปกคลุมทั้งแคมป์ หลินหยาเปิดฝาหม้อ โรยดอกกุ้ยฮวาเล็กน้อยปิดฝาทิ้งไว้ 2-3 นาทีเพื่อให้กลิ่นซึมเข้าสู่ทุกเมล็ดข้าว 

          ในที่สุด มื้อค่ำอันสมบูรณ์ก็พร้อม หลินหยาตักข้าวอบหอมหมื่นลี้ที่ร้อนกรุ่นส่งกลิ่นเย้ายวนใส่ถ้วยสำหรับตัวเอง ส่วนของเซียนเฉ่า นางแยกหม้อเล็กอีกใบไม่ปรุงรสแรง ใส่เนื้อสัตว์ที่เหมาะกับสุนัขติดหรูอย่างมัน “เซียนเฉ่า มานั่งกินเถอะ เจ้าได้วัตถุดิบจากพวกปีศาจปลาแล้ว ข้าก็ทำมื้อพิเศษให้เจ้า” สุนัขสามหัวกลับคืนร่างปกติอย่างสง่างาม นั่งลงอย่างสุภาพ มองหม้อดินร้อนกรุ่น ดวงตาเปล่งประกายพึงใจ หลินหยายิ้มอ่อน ขณะตักคำแรกเข้าปาก รสหอมหวานเข้มลึกกระจายทั่วลิ้น นี่แหละ...คือรสชาติแห่งการเดินทางค่ำคืนแรก 

          หม้อดินที่เพิ่งเปิดฝายังคงส่งไอร้อนกรุ่น กลิ่นหอมลึกของกุ้ยฮวาผสมกับความมันอ่อนของน้ำอบหอมหมื่นลี้ลอยฟุ้งไปทั่วแคมป์ หลินหยาตักส่วนพิเศษที่ปรุงอ่อนสำหรับเซียนเฉ่า แถมใส่เนื้อไก่ดำและกุ้งเพิ่มเป็นพิเศษลงในชามไม้ใบเล็กแล้วเลื่อนให้มันอย่างตั้งใจ เจ้าหมาน้อย(?)เซียนเฉ่านั่งตัวตรงราวกับสุภาพบุรุษแห่งคฤหาสน์หรู ก่อนจะโน้มตัวลงชิมคำแรกด้วยท่วงท่าที่เรียบร้อย ทว่าเพียงแค่ได้ลิ้มรส เนื้อทุกชิ้นถูกมันจัดการด้วยความพอใจ แววตาสามหัวที่สลับกันมองชามส่องประกายเหมือนกำลังลิ้มรสอาหารชั้นสูงในราชสำนัก เสียงเคี้ยวเบา ๆ แต่ต่อเนื่อง แสดงให้เห็นว่ามันกำลัง “แซ่บ” อยู่ในใจ 

          หลินหยาลองตักของตัวเองเข้าปากบ้าง ดวงตานางเบิกเล็กน้อยเพราะรสชาติที่กลมกล่อมและหอมหวานกำลังดี เมล็ดข้าวซึมซับน้ำอบหอมหมื่นลี้จนถึงแก่น เนื้อกุ้งเด้งหวานกับไก่ดำที่เข้มข้นตัดกันอย่างลงตัวจนไม่อยากจะหยุดกิน นางเลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างทึ่งกับฝีมือตัวเอง ก่อนจะยิ้มหวานอย่างพึงใจ นี่แหละ...ความสุขของคนที่ชอบข้าวที่มีรสชาติ หลังกลืนคำแรกลงคอ หลินหยาพ่นลมหายใจออกเบา ๆ คล้ายปลดปล่อยความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดวัน แล้วหันไปมองเจ้าเซียนเฉ่าที่กำลังกินต่อด้วยท่วงท่าสุภาพชนแต่ชัดเจนว่าเพลิดเพลินสุด ๆ “หืม…เจ้าหมาน้อย กินเรียบร้อยเหมือนขุนนาง แต่ข้าดูออกนะ ว่าเจ้ากินแซ่บไม่น้อยเลยนี่” 

          เซียนเฉ่าชะงักเล็กน้อยแล้วเงยหน้าขึ้นมองนาง ดวงตาทั้งสามคู่เปล่งประกายอย่างภาคภูมิ “คุณหนูหลิน…อาหารที่ท่านทำถึงจะให้ข้ากินในป่าหรือบนหมอกหนาก็ไม่ต่างจากมื้อในราชวัง ข้าจะไม่ยั้งแม้คำเดียวขอรับ” คำพูดสุภาพแต่เต็มไปด้วยความจริงใจทำให้หลินหยาหัวเราะคิก เธอส่ายหน้าอย่างเอ็นดู “เจ้ามันหมาติดหรูจริง ๆ อันนี้หิวหรือโหยนะเนี้ย” จากนั้นทั้งเจ้านายและสุนัขก็กินมื้อค่ำกลางป่าด้วยหัวใจที่อบอุ่น เต็มไปด้วยความสุขสงบที่ล้อมรอบด้วยหมอกแห่งหุบเขาลี้ลับ 

          เสียงน้ำในลำธารยามค่ำคลอด้วยเสียงจิ้งหรีดดังแผ่วในพงหญ้า หลินหยาหลังจากล้างจานชามจนสะอาดเก็บเข้าที่เรียบร้อยแล้ว ก็ยืนมองผืนน้ำใสสะท้อนแสงจันทร์ เงาม่านหมอกบาง ๆ ลอยคลอเหนือผิวน้ำทำให้บรรยากาศดูทั้งสงบและชวนระแวงเล็กน้อย นางกอดอกถอนหายใจ “จะมีปีศาจปลาโผล่มาอีกไหมนะ…คงไม่แล้วล่ะ” ดวงตาหวานเหลือบไปมองเจ้าเซียนเฉ่าที่นั่งอยู่ข้างกองไฟในท่าทางผู้พิทักษ์ หูตั้ง สายตาจับจ้องไปรอบ ๆ ตลอดเวลา หลินหยาจึงเอ่ยเสียงนุ่มแต่จริงจัง “เซียนเฉ่า ข้าจะลงไปอาบน้ำ ฝากเฝ้าให้ด้วยล่ะนะ” 

          สุนัขสามหัวหันมาสบตานาง ดวงตาเปล่งประกายแน่วแน่ “คุณหนูหลินวางใจได้ ข้าจะไม่ให้เงาใดเข้าใกล้ท่านแม้แต่น้อย” เสียงของมันดุดันพร้อมคำรามต่ำที่เหมือนเตือนสรรพสิ่งในป่าให้อยู่ห่าง 

          หลินหยาพยักหน้าเบา ๆ ก่อนค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าที่สวมใส่ วางเรียงอย่างเป็นระเบียบข้างกองไฟ ท่ามกลางลมกลางคืนที่พัดต้องผิวเย็นนิด ๆ ร่างนวลอ่อนโยนของนางสะท้อนในแสงจันทร์ที่ทาบลงมาจากเบื้องบน เธอค่อย ๆ ก้าวลงสู่ลำธาร เสียงน้ำกระเพื่อมเบา ๆ ทุกครั้งที่ปลายนิ้วเท้าแตะผิวน้ำ น้ำเย็นใสราวกับแก้ว ทำให้นางสูดลมหายใจลึก ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดวันค่อย ๆ คลายออกไปทีละน้อย หลินหยาตักน้ำลูบไหล่ ลูบผม ล้างตัวเงียบ ๆ อย่างสบายใจ อย่างน้อยคืนนี้ก็ยังอาบน้ำได้…หากเข้าลึกไปในหุบเขา คงลำบากกว่านี้แน่ นางพึมพำกับตัวเองเบา ๆ พลางหลับตาให้สายน้ำพัดพาความกังวลออกไป 

          บนฝั่งเจ้าเซียนเฉ่าในร่างสามหัวนั่งนิ่งราวกับรูปสลัก กล้ามเนื้อทุกส่วนขึงตึงพร้อมป้องกันภัย ดวงตาทั้งสามคู่จับจ้องไปทุกทิศอย่างเฉียบคม เสียงคำรามต่ำลอดจากคอเป็นระยะเพื่อข่มสิ่งมีชีวิตที่อาจซ่อนตัวอยู่ในความมืด ท่ามกลางแสงจันทร์ หญิงสาวที่ล้างกายอยู่ในลำธาร และสุนัขผู้พิทักษ์ที่คุมเชิงอยู่บนฝั่ง ก่อเกิดภาพของค่ำคืนที่ทั้งงดงามและเงียบสงบ ทว่าภายในยังแฝงความตึงเครียดบางเบา ราวกับหุบเขาที่รออยู่เบื้องหน้า…กำลังเฝ้ามองพวกเขาอยู่เช่นกัน 

          น้ำเย็นไหลลูบไล้ร่างกายจนหลินหยารู้สึกสดชื่นขึ้นมาก นางเงยหน้ามองแสงจันทร์ที่สะท้อนบนผืนน้ำ ก่อนเหลือบไปทางฝั่งที่เจ้าเซียนเฉ่ากำลังนั่งเฝ้าด้วยท่าทีดุดันในร่างสุนัขสามหัว ร่างนั้นสง่างามแต่แฝงความน่ากลัวเกินจำเป็นสำหรับค่ำคืนนี้ หลินหยาหัวเราะเบา ๆ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงหยอก “พอแล้วล่ะเซียนเฉ่า…กลับร่างหมาน้อยแสนน่ารักของข้าได้แล้ว ร่างนั้นมันน่ากลัวไปหน่อยน่ะ” ทันทีที่ได้ยินคำสั่ง เสียงคำรามต่ำก็เงียบหาย ร่างของมันหดกลับเป็นหมาน้อยขนดำมันเงา ดวงตากลมโตเปล่งประกายอ้อน ๆ เดินเข้ามาใกล้ฝั่งพลางส่ายหางเบา ๆ อย่างเชื่อฟัง หลินหยามองภาพนั้นแล้วอมยิ้ม “แบบนี้สิ…ข้าชอบเจ้าตอนเป็นหมาน้อยมากกว่า” 

          นางขึ้นจากลำธาร หยิบผ้ามาซับตัวพลางนั่งพักข้างมัน แล้วหันไปพูดขึ้นอย่างขำ ๆ “ไว้คราวหน้า ถ้าเราได้พักที่โรงเตี๊ยมเมื่อไร ข้าจะจับเจ้าอาบน้ำให้สะอาดเงาวับเลยนะ” เซียนเฉ่าหันมามอง พลางพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่จริงจังราวกับเรื่องใหญ่ “ได้ขอรับ แต่ข้าจะอาบก็ต่อเมื่อเป็นน้ำลอยดอกไม้กลิ่นหอมเท่านั้นนะ” 

          หลินหยาถึงกับยกมือกุมหน้าผาก หัวเราะพรืด “เจ้านี่นะ…จะหาน้ำสะอาดก็ว่ายากแล้ว นี่ยังจะเอากลิ่นหอมลอยดอกไม้อีกเหรอ?” เจ้าเซียนเฉ่ากระดิกหางเล็กน้อย พลางตอบเรียบ ๆ ด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “ก็ข้าไม่ใช่หมาธรรมดานี่ขอรับ ใช้น้ำปกติได้…แต่อาบแบบหอม ๆ มันดีกว่า” 

          หลินหยาถอนหายใจเสียงดังปนขำ “อืม ไอ้หมาติดหรูเอ๊ย ติดนิสัยแบบนี้มาจากท่านเถียนเฟิงหรือไงฮะ” นางพูดพลางยื่นมือไปลูบหัวมันอย่างรักใคร่ กลิ่นดอกไม้จากป่าผสมกับกลิ่นควันไฟยามค่ำทำให้ค่ำคืนนี้ทั้งผ่อนคลายและเต็มไปด้วยความอบอุ่น พวกเขานั่งอยู่ด้วยกันข้างลำธารเงียบ ๆ รอเวลาที่เช้าวันใหม่จะนำพาไปสู่หุบเขาลี้ลับที่กำลังรออยู่เบื้องหน้า 

          หลังจากล้างกายจนสะอาด หลินหยาก้าวขึ้นจากน้ำ แสงจันทร์ทาบผิวขาวของนางจนดูราวกับเงานางฟ้า นางใช้ผ้าซับน้ำออกจากเส้นผมและร่างกายอย่างใจเย็น ก่อนสวมชุดใหม่ที่เก็บไว้ในแหวนดาราจรัส ส่วนชุดเก่าก็พับเรียบร้อยเก็บไว้ตามนิสัยที่ไม่ชอบทิ้งของมันซักได้ พลางก้าวเท้าเบา ๆ กลับไปยังแคมป์ที่ไฟยังคงคุโชนอุ่น หลินหยาล้มตัวลงบนที่นอนเรียบง่ายของตัวเองที่ปูไว้ตั้งแต่แรก กลิ่นหอมจาง ๆ ของใบบัวและไม้สดลอยแตะจมูกให้รู้สึกผ่อนคลาย ข้างตัวมีเจ้าเซียนเฉ่าที่ม้วนตัวลงบนเบาะนุ่มที่นางซื้อให้โดยเฉพาะ มันหาวเบา ๆ พลางเอนตัวนอนอย่างผู้ดีที่ได้รับการปรนนิบัติสมใจ 

          หลินหยานอนหงายเงียบ ๆ มองฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ เงาสีหมอกบางพาดคลุมท้องฟ้า ยิ่งทำให้ดาวดูเหมือนอยู่ใกล้เสียจนเอื้อมถึง นางยกมือเรียวขึ้นสูงราวกับจะคว้าดาวดวงหนึ่งมาครอบครอง ดวงตาหวานสั่นไหวเล็กน้อย ทำไมกันนะ…ถึงได้คิดถึงใบหน้าของเขาอีกแล้ว… ภาพของจางกงกงผุดขึ้นในห้วงความคิด ใบหน้านั้น ทั้งนุ่มนวลและเย็นชา ทั้งอบอุ่นและโหดร้ายในคราเดียวกัน ความรู้สึกที่สับสนในอกกลับพุ่งซ่านราวกับไฟที่ค่อย ๆ ลามขึ้นในอก หลินหยาหลับตาลง พลิกตัวเล็กน้อย พ่นลมหายใจแรงจนได้ยินชัด 

          “เฮ้อ…พุ่งซ่านอีกแล้วสิเรา…” 

          เจ้าเซียนเฉ่าข้างตัวกระดิกหูเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร เพียงขยับตัวเข้ามาใกล้นางราวกับปลอบใจเงียบ ๆ หลินหยายกมือวางบนหัวมัน ลูบเบา ๆ ก่อนหลับตาอีกครั้ง ใต้ฟ้าที่เต็มไปด้วยดาว คืนนี้หัวใจของนางเต็มไปด้วยทั้งความอบอุ่นจากสุนัขน้อยผู้ภักดี และความสับสนที่ชื่อว่าจางกงกง ที่แม้พยายามผลักออกไปเท่าไร…ก็ยิ่งฝังแน่นอยู่ในใจ 

          เสียงลมกลางคืนพัดใบไม้กระทบกันแผ่วเบา ความเงียบของป่าลึกช่างกดทับจนแม้เปลวไฟกองเล็กก็เหมือนจะเต้นช้าลง หลินหยาที่นอนนิ่งมานานกลับพลิกตัวไปมาไม่หลับเสียที ในอกมีบางสิ่งรบกวนจนใจว้าวุ่น นางลุกขึ้นนั่งช้า ๆ ผ้าห่มเลื่อนลงจากบ่า ขณะเอื้อมมือไปหยิบขลุ่ยที่เก็บไว้ในแหวนดาราจรัสขึ้นมาลูบปลายมันเงียบ ๆ ความเย็นของเนื้อไม้ทำให้ใจที่ว้าวุ่นยิ่งชัดเจนขึ้น นางนั่งนิ่งเพียงลูบขลุ่ยไปมา ไม่เป่าแม้สักเสียง ดวงตาหวานเหม่อมองไปไกลในความมืดที่เต็มไปด้วยหมอก กลิ่นหอมจาง ๆ ของกุ้ยฮวาที่ยังหลงเหลือจากมื้อค่ำคล้ายจะย้ำเตือนความรู้สึกในใจจนแน่น 

          เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังจากข้างตัว เจ้าเซียนเฉ่าตื่นขึ้น มันเดินมานั่งใกล้นาง ดวงตากลมโตมองขึ้นมาอย่างห่วงใย น้ำเสียงนุ่มทุ้มของมันเอ่ย “คุณหนูหลิน…ท่านเป็นอะไรไปหรือขอรับ? คิดถึงบุรุษท่านนั้นหรือ?” หลินหยาสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบาง ๆ เหมือนยอมรับความจริง “ใช่…” เสียงนางเบาจนแทบกลืนไปกับลม นางก้มหน้าลูบขลุ่ยในมือ “วันที่ข้าออกจากฉางอัน…เขาไม่มาหาข้าเลย และข้าเองก็ไม่รู้จะติดต่อเขายังไง” 

          ดวงตานางสั่นไหว นางเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดาว “ถ้ากลับไป…เขาคงโกรธข้ามากแน่ ๆ ที่หายไปโดยไม่บอกอะไร” นางหัวเราะแผ่ว รอยยิ้มที่แฝงความเจ็บปวดปรากฏบนริมฝีปาก “หรือทั้งหมดนี่…มันเป็นแค่ข้าที่คิดเข้าข้างตัวเองกันแน่? จางกงกงน่ะหรอ…จะใส่ใจข้าถึงเพียงนั้น” ปลายนิ้วที่ลูบขลุ่ยหยุดลง หลินหยาก้มหน้า ยิ้มขมนิดหน่อยกับความจริงที่เพิ่งยอมรับออกมา “ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำ…ว่าข้าแคร์เขามากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร” 

          เซียนเฉ่ามองเจ้านายของมันนิ่ง ๆ ก่อนเลื่อนหัวเข้ามาซุกที่ตักนางเบา ๆ ดวงตาสุนัขน้อยฉายแววเข้าใจอย่างลึกซึ้ง หลินหยาวางมือบนหัวมัน ขณะที่สายลมพัดใบไม้ดังกราวราวกับจะปลอบใจ ความรู้สึกที่นางไม่กล้ายอมรับต่อหน้าผู้ใดกลับเผยออกมาในยามค่ำคืนที่มีเพียงสุนัขผู้ภักดีเป็นพยาน หลินหยาพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้ง ยาวและหนักราวกับต้องการระบายสิ่งที่เก็บแน่นอยู่ในอก 

          เสียงของเซียนเฉ่าดังขึ้นเบา ๆ ข้างกาย “คุณหนูหลิน…เช่นนั้นลองเล่นดนตรีไหมขอรับ? บางทีเสียงเพลงอาจช่วยปลดปล่อยสิ่งที่ท่านเก็บงำไว้ได้” 

          หลินหยาเหลือบตามองมัน แววตาเศร้าแฝงรอยยิ้มจาง “ได้สิหากเจ้าขอ…แต่ความจริงข้าก็คิดจะทำอยู่แล้ว” นางเอ่ยเสียงนุ่ม ก่อนหันสายตามองขลุ่ยในมือราวกับกำลังเห็นเงาของพี่ฉู่ในความทรงจำ “พี่ฉู่เคยบอกข้าไว้ตอนที่เจอกันตรงยอดเขาหัวซาน…หากมีความรู้สึก อย่าเก็บไว้ในใจ จงปลดปล่อยมันออกมา” 

          นางสูดหายใจลึก ค่อย ๆ ยกขลุ่ยขึ้นแนบริมฝีปาก ลมเย็นพัดใบไม้ร่วงกราวราวกับกำลังเงียบเพื่อฟัง เสียงขลุ่ยแผ่วแรกดังก้องออกมา ราวกับสายน้ำไหลรินในราตรีเงียบ ดนตรีนั้นเต็มไปด้วยอารมณ์ที่นางไม่กล้าเอื้อนเอ่ยเป็นคำความสับสน ความคิดถึง ความเจ็บปวด และความอบอุ่นที่แฝงอยู่ในความทรงจำของคนผู้หนึ่ง ท่วงทำนองค่อย ๆ ไหลไปกลางป่าเขา ลอดผ่านหมอกและไอเย็น ลอยสูงขึ้นสู่ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวราวกับอยากให้ใครบางคนที่อยู่ไกลแสนไกลได้รับรู้ เสียงนั้นมิได้เศร้าเสียทีเดียว หากแต่กลมกล่อมด้วยประกายแห่งความหวังที่ซ่อนอยู่ในทุกโน้ต ทุกเสียงคือคำบอกเล่าของจิตวิญญาณที่ยังยึดมั่น แม้เวลาจะผ่านไปนานเพียงใด 

          เซียนเฉ่านอนฟังเงียบ ๆ ข้างนาง ดวงตาอุ่นราวกับเข้าใจทุกอารมณ์ที่นางส่งออกมา เสียงขลุ่ยจึงไม่ได้เพียงกล่อมป่า แต่ยังกล่อมจิตวิญญาณของหลินหยาที่สับสน ให้คงมีความหวัง…ให้คงเชื่อว่าไม่ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร ใจของนางยังจะเดินต่อไปได้เสมอ และในยามนั้น กลางป่าลึกที่ไร้ผู้คน ดนตรีของหลินหยาก็กลายเป็นแสงเล็ก ๆ ที่ส่องประกายอยู่ในความมืด…ส่องทั้งให้ตัวนางเอง และเงาที่อาจจะกำลังฟังอยู่ในที่ไกลแสนไกล 

<div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> 

<div align="center"> </div><div align="center"><img width="500" _height="345" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image66c8ee3012ce820f.md.png" border="0" alt=""></div> 
<div align="center"><a href="https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=35" target="_blank">[ปักตะไคร้]</a></div> 

<div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> <div style="text-align: center; color: rgb(66, 66, 66);">วัตถุดิบของข้าวอบหอมหมื่นลี้</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: left;">ส่วนของ ข้าวอบ</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: left;">     ข้าวเปลือก, ซี่โคร่งไก่, น้ำเปล่า, ใบบัว</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: left;">ส่วนของน้ำอบหอมหมื่นลี้</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: left;">     ดอกกุ้ยฮวา, เห็ดหอม, กุ้ง, เนื้อไก่ดำ, งา, เจี้ยวโหยว, เหล้าเหลือง, น้ำตาล, เกลือ, อบเชย, พริกไทย</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: left;">(เพิ่มเติม ปกติจะใส่หมูน้ำค้างหรือหมูเค็มไปด้วยเพื่อกลิ่นหอมและรสชาติที่เข้มข้นซึมไปในข้าว แม่แน่ใจว่าใช้ วัตถุดิบ เนื้อสัตว์ ได้ไหม)</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: left;"> </div><div style="text-align: center; color: rgb(66, 66, 66);">สูตรอาหาร</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: left;">ขั้นตอนที่ 1 เตรียมข้าว</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: left;">     ซาวข้าวจนน้ำใส แล้วแช่น้ำ 30 นาที</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: left;">     นำใบบัวหรือใบไผ่ไปแช่น้ำให้นิ่มแล้วพักไว้</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: left;">     ครบ 30 นาที นำข้าวที่แช่ไว้มาห่อด้วยใบบัวหรือใบไผ่</div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;">ขั้นตอนที่ 2 เตรียมน้ำอบหอม</div><div style="text-align: left;">     ตั้งกระทะใส่น้ำมันงาเจียวกุ้งแห้งและเนื้อสัตว์จนหอม</div><div style="text-align: left;">     ใส่ไก่ดำหั่นชิ้น,เห็ดหอม,เครื่องเทศอย่างอื่น</div><div style="text-align: left;">     เติมเจี้ยวโหยว, เหล้าเหลือง, น้ำตาล, น้ำแช่เห็ดหอม, น้ำซุปกระดูกไก่ (ได้จากการนำโครงไก่ต้มกับน้ำและเกลือหนึ่งหยิบมือ)</div><div style="text-align: left;">     เคี่ยวไฟอ่อน 15-20 นาที จากนั้นปิดไฟใส่ดอกกุ้ยฮวาแห้งทันทีแล้วกรองน้ำให้ใส</div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;">ขั้นตอนที่ 3 เตรียมวัตถุดิบอื่น ๆ</div><div style="text-align: left;">     นึ่งเนื้อกุ้งแกะ, หั่นหมูเต็มเป็นลูกเต๋า</div><div style="text-align: left;">     นำเห็ดหอมบั่งให้สวยงามและแช่น้ำทิ้งไว้</div><div style="text-align: left;">     รวนเนื้อไก่ดำไม่ติดกระดูกให้สุกหรือพอสุก (เน้นใช้ส่วนสะโพกไก่จะดีที่สุดมีไข้</div><div style="text-align: left;"> </div><div style="text-align: left;">ขั้นตอนที่ 4 อบข้าว</div><div style="text-align: left;">     นำข้าวลงหม้อดินที่รองด้วยใบบัวหรือใบไผ่ เติมน้ำอบหอมหมื่นลี้ใส่ข้าวในอัตราส่วนที่พอเหมาะ</div><div style="text-align: left;">     โรยกุ้ง, เนื้อหมูเค็มหั่นเต๋า, เห็ดหอม, เนื้อไก่ดำรวนสุก</div><div style="text-align: left;">     ปิดฝาหม้ออบด้วยไฟอ่อน 25-30 นาที</div><div style="text-align: left;">     ก่อนเสิร์ฟเปิดฝาหม้อโรยดอกกุ้ยฮวาเล็กน้อยแล้วปิดฝาไว้ 2-3 นาที</div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"></div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">@Admin </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">ความชำนาญศาสตร์การดนตรี - ยอดคีตศิลป์</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">บรรเลงดนตรีให้กับเหล่าสัตว์อสูรแข็งแกร่งขึ้นได้ (พวกเขาจะได้รับ +2 Point)</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">ตนเองจะมีตบะเพิ่มพูนขึ้นเช่นเดียวกัน (+15 ตบะฝึกฝน)</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">อื่น ๆ: ปีศาจปลาเป็นฝูงเลย กรี๊ดดด</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">รางวัล: </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ): เมือกปลา 2 ชิ้น (เลขคู่) หรือ กระเพาะปลา 2 (เลขคี่) 

(เลขไบต์รองสุดท้ายประเภทไอเท็มดรอป) = กระเพาะปลา 2 ชิ้น x 4 ตัว = 8 ชิ้น 
และอัตราออก ง้าวปีศาจปลา คุณภาพน้ำเงิน Level 20 = 1 (เกลือ) 
(เลขไบต์หลักสุดท้ายออก 9 หากมีบัพผู้มีบุญเพิ่มอัตราเป็น เลข 9 / 0 / 5) </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">สรุปรางวัลที่ได้: กระเพาะปลา 8 ชิ้น, +15 ตบะฝึกฝน, สัตว์เลี้ยงได้รับ +2 Point</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">
99 EXP แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point</div>

 </div>
 <div style="text-align:center; font-style:italic;"> </div><div style="text-align:center; font-style:italic;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/8407f8e8964c0425dc64e6d5ed93274c6382b55b4e66-w95pgj_fw658webp.png" width="480" _height="147" border="0"></div>
</div>

</div>
</div>

</div></div></div>

LinYa โพสต์ 2025-8-1 20:39:53

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-8-1 21:10 <meta charset="UTF-8">
<title>อยากลองเอาไว้โรลเพลย์</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:wght@300;400;500;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
#box01 {
border: 0px double;
border-radius: 25px;
padding: 50px;
background-color: #210f31;
background-image: radial-gradient(circle at top left, rgba(120,150,200,0.1), transparent 70%);
box-shadow:
 0 0 20px rgba(138,173,255,0.4),
 0 0 60px rgba(90,103,110,0.5),
 inset 0 0 30px rgba(255, 255, 255, 0.03);
transition: box-shadow 0.4s ease-in-out;
}

body {
margin: 0;
padding: 30px;
background: url("https://img2.pic.in.th/pic/480db93bbb5053bdebd01637312ba3a5cfe4f4e7253ca-jMHUeK_fw658webp.md.png") no-repeat center center fixed;
background-size: cover;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
}

.main-container {
max-width: 800px;
margin: auto;
background-color: #0a004d;
border-radius: 25px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 40px rgba(0, 0, 0, 0.3);
background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/d881fefa9db7d8c4a26ac5b641e95dff4edfba2318592-OGKQtv_fw658webp.png');
background-size: cover;
}

.glow-title {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 48px;
font-weight: bold;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 5px;
text-shadow:
 0 0 5px #56B7C8,
 0 0 10px #56B7C8,
 0 0 15px #56B7C8,
 2px 2px 4px rgba(0, 0, 0, 0.3);
}

.glow-subtitle {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 20px;
font-style: italic;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 20px;
text-shadow:
 0 0 3px #56B7C8,
 0 0 6px #56B7C8;
}

.flower-divider {
background-image: url('ไม่เอา');
background-size: contain;
background-repeat: no-repeat;
background-position: center;
height: 30px;
margin-bottom: 30px;
}

.banner-image {
display:none; /* ❌ ลบภาพออกโดยซ่อน */
}

/* ✅ เปลี่ยนพื้นหลังกล่องเป็นภาพ */
.text-box {
background: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/cf84239121ec4fd702c6d45d655d15675ff2262394776-PJAU9A_fw658webp-fotor-2025073018158.md.png') center/cover no-repeat;
border-radius: 20px;
padding: 30px;
font-size: 18px;
color: #F0EAD6;
line-height: 1.9em;
box-shadow: inset 0 0 15px rgba(0, 0, 0, 0.2);
}

.text-box .title {
text-align: center;
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
margin-bottom: 10px;
}

.text-box .subtitle {
text-align: center;
font-size: 16px;
color: #DDC799;
margin-bottom: 20px;
}

.flex-boxes {
display: flex;
flex-wrap: wrap;
gap: 20px;
justify-content: center;
margin-top: 40px;
margin-bottom: 30px;
}

.info-box {
flex: 1 1 300px;
max-width: 400px;
background-color: rgba(7, 17, 44, 0.92);
border-radius: 20px;
box-shadow: 0 0 15px rgba(0,0,0,0.3);
overflow: hidden;
color: #F0EAD6;
}

.info-box img {
width: 100%;
display: block;
border-bottom: 1px solid #ccc;
}

.info-box .content {
padding: 20px;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
color: #F0EAD6;
}

.info-box .content .title {
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
text-align: center;
}

.info-box .content .subtitle {
font-size: 14px;
text-align: center;
color: #DDC799;
margin: 8px 0 16px;
}
</style>

<div align="center">
<div id="box01">

<div class="main-container">
<div class="glow-title">
 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/1564996915ef13cf484e287d62fbe7f9f0ed13d62a16d-8Czovd_fw658webp.md.png" width="500" border="0"> 
 บันทึกการเดินทาง ความจริงแท้
</div>

<div class="glow-subtitle">
 
 วันที่ 01 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 
 เริ่มต้น ยามเหม่า - ยามไห่ ณ เมืองหนานหวาง มณฑลจิงโจว จักรวรรดิต้าฮั่น</div>

<div class="text-box"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> <div style="text-align: left;">
           ยามเหม่าหมอกเช้าปกคลุมป่าบาง ๆ จนใบไม้ชื้นน้ำค้าง เสียงนกเล็กเริ่มขับขานรับรุ่งอรุณ หลินหยาลืมตาตื่นทันทีที่แสงแรกสาดลอดกิ่งไม้ลงมาสัมผัสแก้มนวล นางพลิกตัวจากที่นอนใบไม้แห้ง ลุกขึ้นช้า ๆ สูดลมหายใจรับอากาศบริสุทธิ์ กลิ่นไอชื้นของป่าเย็นจัดแต่ชวนให้รู้สึกสดชื่น นางลุกไปจุดไฟกองเล็กที่ดับไปตั้งแต่เมื่อคืน ใช้เศษไม้ที่เตรียมไว้จุดขึ้นใหม่จนควันบางลอยขึ้น จากนั้นจึงหยิบห่ออาหารออกมาจากแหวนดาราจรัสที่สวมอยู่ แหวนนี้ช่างสะดวกเสียจนทำให้ทุกการเดินทางเบาเหมือนไม่แบกอะไรเลย หลินหยาหยิบเสี่ยวหลงเปาและซาลาเปาที่อุ่นด้วยไอน้ำจนร้อนกรุ่น เนื้อเค็มผัดกับผักป่าที่เก็บมาเมื่อวานถูกวางเรียงในจานไม้ กลิ่นหอมค่อย ๆ แผ่ไปทั่วแคมป์ 

          เซียนเฉ่าก็ลุกขึ้นมาพร้อมเสียงหาวเล็ก ๆ เดินมานั่งใกล้ ๆ ด้วยท่าทางสุภาพ หลินหยายื่นชามอาหารพิเศษที่จัดให้มันโดยเฉพาะ “นี่…อาหารเช้าของเจ้าล่ะ” น้ำเสียงของนางแฝงความเอ็นดู 

          ระหว่างที่รออาหารสุก นางหยิบน้ำจากแหวนออกมา เติมใส่กระบอกไม้ไผ่สำรองไว้หลายอันเพื่อใช้ตลอดวัน ท่ามกลางความเงียบสงบ นางก้มมองแหวนที่สวมอยู่บนนิ้ว ดวงตาหวานฉายแววครุ่นคิด แหวนที่เก็บของได้แทบไม่จำกัด…ใครกันที่ให้ข้ามา? นางยกแหวนขึ้นส่องแสงเช้า แสงอัญมณีที่เจิดจรัสราวดวงดาวสะท้อนเข้าตาอย่างสวยงามเกินธรรมดา คนที่จะหาของแบบนี้ได้ มีไม่กี่คน… ท่านเถียนเฟิงหรือ? นางส่ายหน้าเบา ๆ เขาคงไม่ใจดีถึงขนาดนั้น ความคิดต่อไปพุ่งไปยังท่านหลิวอัน หรือจะเป็นท่านหลิวอัน…ที่มักทำสิ่งที่ข้าไม่คาดคิดเสมอ? เขายิ่งขี้เป็นห่วงข้าอยู่ แต่เช่นนั้นทำไมต้องแอบให้หากเป็นเขา? 

          แต่ในที่สุดใจของนางกลับสะกิดด้วยชื่อหนึ่งที่ชัดเจน หรือว่า…เขา? จางกงกง ริมฝีปากนางคลี่ยิ้มขมเล็กน้อย ความรู้สึกที่ผุดขึ้นทั้งอบอุ่นและปวดหน่วงในคราเดียว หากเป็นเขาล่ะก็…ข้าก็ไม่รู้เลยว่าควรยินดีหรือกลัวกันแน่ 

          เมื่ออาหารเช้าจัดเสร็จ หลินหยานั่งกินเงียบ ๆ ท่ามกลางป่าที่ค่อย ๆ ตื่นขึ้น พร้อมกับเจ้าเซียนเฉ่าที่กินอย่างสุภาพเหมือนเช่นเคย กลิ่นหอมของอาหารเช้าผสมกับกลิ่นหมอกบาง กลายเป็นเช้าวันใหม่ที่สงบ แต่เต็มไปด้วยความคิดมากมายในใจหญิงสาวผู้กำลังจะก้าวไปสู่เส้นทางที่ยิ่งอันตรายกว่าเดิม หลินหยาหาววอดเล็กน้อย ดวงตาหวานพร่าเพราะยังค้างจากความเหนื่อยเมื่อคืน แต่ก็ยืดแขนบิดตัวคลายเส้นแล้วพึมพำกับตัวเอง “ไปกันเถอะเซียนเฉ่า…วันนี้คงต้องลำบากหน่อยแล้ว” หลังจากกินอาหารเสร็จ เธอก็เก็บทุกอย่างเข้าที่อย่างเป็นระเบียบ ทั้งหม้อ กระบอกน้ำ และแม้แต่เบาะนุ่มของเซียนเฉ่าก็ถูกพับเก็บเรียบร้อยเข้าแหวนดาราจรัสโดยไม่เหลือเศษอะไรไว้ 

          เมื่อทุกอย่างพร้อม หลินหยาก้าวออกเดินทางต่อพร้อมเจ้าเซียนเฉ่าที่กระดิกหางสั้น ๆ ก่อนวิ่งนำหน้าเล็กน้อย มันหันกลับมามองเจ้านายเป็นระยะด้วยท่าทางระมัดระวังดุจผู้คุ้มกัน เส้นทางวันนี้เริ่มเปลี่ยนไปจากเมื่อวาน พื้นป่าที่เคยราบเรียบเริ่มลาดชันขึ้นทีละน้อย รากไม้ชอนไชไปตามพื้นหินทำให้การก้าวเดินต้องระวังมากขึ้น พุ่มไม้รอบข้างเริ่มห่างจนเห็นผนังหินสูงทอดยาว สายน้ำจากยอดเขาไหลเป็นทางเล็ก ๆ ไหลลงมาสะท้อนแสงอาทิตย์ยามสาย ยิ่งเดินสูงขึ้น ความเย็นก็ยิ่งแทรกซึมเข้ามา หมอกบางเริ่มคลอรอบตัวหนาขึ้นทีละนิด แม้ยังไม่มากพอจะบดบังทาง แต่มันก็ทำให้ทุกสิ่งรอบกายดูพร่ามัวราวกับภาพฝัน หลินหยาหยุดชั่วครู่ สูดลมหายใจเย็นจัดเข้าปอดก่อนก้าวต่อ 

          นางเดินด้วยความระมัดระวัง ทุกก้าวต้องมองพื้นเพราะมีทั้งก้อนหินหลวม ๆ และหน้าผาที่เริ่มโผล่ข้างทางเป็นช่วง ๆ เสียงรองเท้ากระทบพื้นหินแห้งดังแผ่ว ๆ สอดคล้องกับเสียงลมพัดใบไม้ไหว ด้านหน้าเซียนเฉ่าชะงักเป็นพัก ๆ เหมือนดมกลิ่นตรวจสอบทาง ขนบริเวณหลังตั้งเล็กน้อยบ่งบอกว่ามันระวังภัยสูงสุด ดวงตาคมกริบจับจ้องรอบป่า เห็นได้ชัดว่ามันกำลังเครียดกับการนำทางครั้งนี้ 

          หลินหยามองตามเจ้าเซียนเฉ่า ยิ้มจาง ๆ พลางพูดกับมันเบา ๆ “เจ้าไม่ต้องกังวลนักหรอก เซียนเฉ่า…ข้าเชื่อในเจ้าว่าจะพาข้าไปถึงปลายทางได้ ระวังตัวด้วยเจ้าตัวเล็ก” เสียงหมอกเบื้องหน้าเริ่มกระซิบคล้ายเสียงกระเรียนแว่วลอยมาไกล ๆ เสียงนั้นทั้งลึกลับและเย้ายวน ราวกับเชิญชวนให้ก้าวต่อไป… และทั้งเจ้านายกับหมาน้อยก็ยังคงเดินหน้าเข้าสู่เส้นทางที่สูงขึ้นเรื่อย ๆ โดยไม่หันกลับ 

          เส้นทางเริ่มตีบแคบลงเรื่อย ๆ จนหลินหยาต้องชะลอฝีเท้า เดินเงียบ ๆ พร้อมใช้สายตากวาดมองทุกก้าวที่วางลงไป ด้านหนึ่งเป็นผนังหินสูง อีกด้านกลับเปิดโล่งสู่หน้าผาลาดชันที่ลมพัดแรงจนได้ยินเสียงหวีดหวิว บางช่วงของเส้นทางมีเพียงก้อนหินเรียงกันพอวางเท้าได้ทีละก้าว ความผิดพลาดเพียงน้อยนิดอาจหมายถึงร่วงลงสู่เบื้องล่าง หญิงสาวยกมือแตะหินด้านข้างเพื่อพยุงตัวเอง พลางเหลือบมองเจ้าเซียนเฉ่าที่เดินนำอย่างมั่นคงบนทางแคบ ๆ นางกลืนน้ำลายแล้วถามด้วยน้ำเสียงแผ่ว “เซียนเฉ่า…เจ้าไม่กลัวความสูงหรือ?” 

          หมาน้อยหันหัวกลับมามอง ดวงตากลมโตเปล่งประกายมั่นคง น้ำเสียงของมันตอบเรียบแต่หนักแน่น “ไม่กลัวขอรับ คุณหนูหลิน ข้าเคยก้าวผ่านเส้นทางที่อันตรายกว่านี้หลายคราแล้ว” 

          “ข้าน่ะ…กังวนนิดหน่อยล่ะมันสูงนิดหน่อย แต่ถ้าเจ้านำทาง ข้าก็วางใจได้” หลินหยาสูดลมหายใจลึก ยิ้มจาง ๆ เจ้าเซียนเฉ่ากระดิกหางเล็กน้อย มันยืดอกขึ้นราวกับภูมิใจกับคำพูดนั้นแล้วกล่าวอย่างมั่นใจ “ไว้ใจข้าได้เลยขอรับ ข้าจะพาท่านผ่านไปอย่างปลอดภัยทุกก้าว” ได้ยินเช่นนั้น หลินหยาก็ปล่อยความกังวลไปเล็กน้อย ดวงตาของนางมองตามหลังหมาน้อยผู้ซื่อสัตย์ที่ก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ดีแล้ว…ที่ข้ามีเจ้าอยู่ด้วย นางคิดในใจ ก่อนจะก้าวตามไปช้า ๆ ด้วยความระมัดระวังสุดขีด ท่ามกลางหมอกที่เริ่มคลอหนา และเสียงกระเรียนป่าที่ดังแว่วขึ้นใกล้กว่าเดิม 

          เส้นทางแคบคดเคี้ยวเลียบผาหินกินเวลายาวนานกว่าที่หลินหยาคิดไว้ ทุกก้าวต้องก้าวอย่างมั่นคง ระวังไม่ให้เท้าพลาดหลุดลงไปด้านล่างที่ลมพัดแรงจนได้ยินเสียงหวีดราวกับเตือนผู้ที่ไม่ระวัง เสียงฝีเท้าเบาของนางและเจ้าเซียนเฉ่าเป็นเพียงเสียงเดียวที่แทรกความเงียบของภูเขา หมอกเริ่มจางบ้างในบางช่วง ปล่อยให้แสงแดดส่องผ่านต้นไม้ใหญ่ริมทางลงมาเป็นลำ ทว่าก็ยังคลออยู่รอบ ๆ ให้รู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่ในโลกที่แยกออกจากความจริง หลินหยาสูดลมหายใจลึก กลิ่นดินชื้นและใบไม้แห้งทำให้รู้สึกผ่อนคลายแม้จะเหนื่อยล้า 

          นางเดินตามหลังเซียนเฉ่าที่นำทางอย่างไม่หยุดพัก จนเมื่อรู้สึกว่เวลานานเกินไปและท้องฟ้าเริ่มสว่างจ้าเต็มที่ นางจึงเงยหน้ามองฟ้า หมอกเบื้องบนถูกแสงส่องจนบางลง คงใกล้เที่ยงแล้วสินะ… 

          เมื่อพ้นทางหินแคบมาเล็กน้อย หลินหยาก็เห็นเงาของสิ่งปลูกสร้างลาง ๆ ท่ามกลางต้นไม้ที่ขึ้นรก นางเดินเข้าไปใกล้จนพบว่าเป็นศาลาเก่า ๆ เล็ก ๆ หลังคาไม้ไผ่ผุพังบางส่วน ผนังข้างที่เคยมีรั้วกั้นหลุดหายไปตามกาลเวลา มีเพียงเสาไม้ตั้งเอียง ๆ อยู่หลายต้น ท่ามกลางความรกร้างของป่า ศาลานี้ให้ความรู้สึกเหมือนสิ่งที่หลงเหลือจากผู้คนที่เคยผ่านมานานนักแล้ว หลินหยาก้าวเข้าไปในศาลาด้วยความระมัดระวัง เธอกวาดตามองโดยรอบแต่ไม่พบอะไรนอกจากเศษไม้เก่าและใบไม้แห้งที่พัดเข้ามา เธอถอนหายใจเล็กน้อย “อย่างน้อยก็ยังมีที่ให้พักสักหน่อย…” 

          นางวางสัมภาระเล็กน้อยลงบนมุมหนึ่งที่ฝุ่นน้อยที่สุด ก่อนดึงกระบอกน้ำออกมาจากแหวนดาราจรัส แล้วเทน้ำใส่ชามเล็กให้เจ้าเซียนเฉ่าดื่ม “นี่ของเจ้า ดื่มซะ” หมาน้อยเดินเข้ามาอย่างสุภาพ โน้มตัวดื่มน้ำเย็นใสช้า ๆ ดวงตากลมเงยขึ้นมามองนางคล้ายจะบอก ขอบคุณครับคุณหนู 

          หลินหยายกน้ำขึ้นดื่มบ้าง รสเย็นชื่นใจทำให้ร่างกายที่เหนื่อยล้าฟื้นเล็กน้อย จากนั้นเธอใช้กระบอกน้ำล้างหน้า ล้างเหงื่อที่เกาะตามแก้มและลำคอ ความเย็นของน้ำทำให้เธอสดชื่นขึ้นทันตา ก่อนเช็ดด้วยผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กที่พกติดตัว นางนั่งพักพิงเสาศาลาเก่ามองออกไปยังหมอกที่ลอยคลอเหนือป่าอย่างสงบแล้วพ่นลมหายใจยาว ร่างกายยังเหนื่อยแต่หัวใจกลับรู้สึกสงบชั่วครู่ 

          สายตานางเลื่อนมามองเจ้าเซียนเฉ่าที่นั่งเคียงอยู่ข้าง ๆ ขนของมันสะท้อนแดดจาง ๆ นางยิ้มบาง ๆ พลางพูดกับตัวเอง “เที่ยงนี้…เราจะกินอะไรดีนะ” มือเรียวลูบแหวนดาราจรัสเบา ๆ ขณะครุ่นคิดว่าจะทำอาหารอะไรให้อิ่มและไม่เสียเวลามาก แต่ก็ยังต้องอร่อยพอจะเติมพลังให้เดินทางต่อในช่วงบ่ายที่รออยู่… 

          เซียนเฉ่าที่ดื่มน้ำจนพอใจแล้วเลียปากน้อย ๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นมามองนาง ดวงตากลมใสทอแววคาดหวังเล็ก ๆ น้ำเสียงทุ้มสุภาพดังออกมา “คุณหนูหลิน…ข้าขออะไรที่อร่อย ๆ หน่อยได้หรือไม่ขอรับ?” หลินหยาหลุดหัวเราะเบา ๆ กับท่าทางนั้น “เจ้ามันหมาน้อยช่างเลือกจริง ๆ นะ เซียนเฉ่า…” นางเก็บผ้าเช็ดหน้าเข้าที่ พลางครุ่นคิดแล้วตอบด้วยรอยยิ้ม “งั้นเรากินผักต้มกับเนื้อต้มดีไหม? หรือจะเปลี่ยนเป็นเนื้อนึ่งก็ได้ ข้าแยกให้เจ้าโดยไม่ใส่เครื่องปรุงแรง ๆ อยู่แล้ว” 

          หมาน้อยกระดิกหางน้อย ๆ อย่างเห็นได้ชัดว่าถูกใจ ทว่าเสียงของมันยังคงสุขุม “เช่นนั้นก็ขอบคุณมากขอรับ” 

          หลินหยายกคิ้ว หัวเราะอีกครั้ง “แล้วถ้าเราเจอลำธารระหว่างทาง ข้าจะลองตกปลามาให้ เผื่อเจ้าจะเบื่อเนื้อแล้วจะได้เปลี่ยนบ้าง” เซียนเฉ่าหันมามองนาง ดวงตาฉายแววจริงจังขึ้น “คุณหนูหลิน…จากที่ข้าสังเกต หุบเขาแห่งนี้เหมือนจะมีลำธารไหลต่อเนื่องเกือบตลอดสาย การหาน้ำไม่น่าจะมีปัญหา แต่ข้าคิดว่า…ปีศาจปลาที่นี่อาจชุกชุม เพราะเป็นพื้นที่ปิดที่ไม่มีผู้คนมารบกวน” 

          หลินหยาพยักหน้าอย่างเข้าใจ นัยน์ตาหวานสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนมองไปทางหมอกเบื้องหน้า “ข้าก็คิดเช่นนั้น ที่แห่งนี้คงเงียบเกินไปจนปีศาจพากันชอบซ่อนตัว” จากนั้นนางหันกลับมามองเซียนเฉ่าด้วยรอยยิ้มเจือความเอ็นดู “เจ้าเซียนเฉ่านี่…ฉลาดเหมือนกันนะเนี้ย” หมาน้อยเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยราวกับภูมิใจในคำชม “ข้าย่อมต้องเป็นเช่นนั้นขอรับ คุณหนู” 

          หลินหยาหัวเราะกับความจริงจังของมันอีกครั้ง ขณะที่หยิบหม้อใบเล็กเตรียมตั้งไฟ กลิ่นไม้ที่เริ่มติดไฟลอยขึ้นในศาลาเก่าผุพัง ท้องฟ้าส่องแสงจ้าสะท้อนผ่านหมอกหนาเป็นลำ พวกเขากำลังจะได้มื้อเที่ยงง่าย ๆ แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ก่อนจะออกเดินทางสู่เส้นทางที่อันตรายยิ่งขึ้นในบ่ายนี้ หลังจากทำอาหารง่าย ๆ ให้ตัวเองและเจ้าเซียนเฉ่าได้กินกันอย่างอิ่มหนำ หลินหยาก็เก็บทุกอย่างเข้าที่อย่างเป็นระเบียบตามนิสัย เบาะของเซียนเฉ่าก็ถูกม้วนเก็บเข้าแหวนดาราจรัสเหมือนเดิม ก่อนทั้งคู่จะออกจากศาลาเก่าที่ให้พักชั่วคราว เดินต่อไปตามเส้นทางที่ทอดยาวสู่ความลี้ลับของหุบเขากระเรียนหลบฟ้า 

          คราวนี้เส้นทางดูราบเรียบขึ้นเล็กน้อยหลังจากพ้นช่วงหน้าผาแคบ ๆ ที่ชวนให้หัวใจเต้นแรง ก้าวเท้าแต่ละก้าวสบายขึ้นเพราะพื้นดินถูกปกคลุมด้วยหญ้าเตี้ยกับดอกไม้ป่าขาวเล็ก ๆ ลมพัดกลิ่นใบไม้และดินชื้นมาปะทะแก้มอย่างสดชื่น หลินหยามองไปรอบ ๆ ขณะก้าวไปอย่างเงียบ ๆ รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของอากาศที่เริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ แล้วทันใดนั้น เสียงบางอย่างแว่วเข้าหู… เสียงแหลมใส ลึก และเย็นดุจสายลมยามฟ้าเปิด เสียงของนกกระเรียนดังก้องอยู่ไกล ๆ ในความเงียบของป่า หมอกหนาคลอรอบไหล่เขาในระยะไกล คล้ายม่านขาวที่เริ่มปิดทางเบื้องหน้า 

          หลินหยาชะงักก้าว ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนหลับตาเงี่ยหูฟัง เสียงนั้นไม่ได้เป็นเพียงเสียงนกธรรมดา มันแฝงความเรียกขานแปลก ๆ ราวกับกำลังเชื้อเชิญให้ผู้กล้าก้าวเข้ามา ดวงตาหวานเปิดขึ้นพร้อมรอยครุ่นคิด ในบันทึก…มันบอกไว้ว่า หน้าผาชันและไอหมอกปกคลุมตลอดทั้งปี เสียงกระเรียนป่าดังแว่วในความเงียบ… นางกำหมัดแน่นเล็กน้อย ความตื่นเต้นผสมกับความระแวดระวังปะปนในใจ แปลว่า…เรามาถูกทางแล้ว 

          นางเหลือบมองเซียนเฉ่าที่เดินเคียงอยู่ หมาน้อยพยักหน้าช้า ๆ ราวกับยืนยันความคิดเดียวกัน “เสียงกระเรียนนั้น…ไม่ธรรมดาเลยนะขอรับ” 

          หลินหยายิ้มบางตอบเจ้าหมาน้อยของเธอ “ใช่… ถ้าโชคดี พรุ่งนี้เราจะได้พบสถานที่แห่งนั้น” นางมองไปยังหมอกหนาที่คลออยู่เบื้องหน้าอย่างมั่นคง ก่อนจะพูดต่อราวกับกระซิบกับตัวเอง “หรือไม่ก็อีกสักสองสามวัน…แต่ไม่เกินนี้แน่” ลมเย็นพัดแรงขึ้นเล็กน้อย พัดชายเสื้อของนางปลิวไปตามแรง นกกระเรียนยังคงร้องแว่วไกลราวกับกำลังนำทาง ทั้งสองจึงก้าวต่อไปโดยไม่ลังเล มุ่งหน้าสู่ความลี้ลับที่รออยู่ในหุบเขากระเรียนหลบฟ้า 

          เส้นทางเริ่มไต่ระดับสูงขึ้นเรื่อย ๆ ลมเย็นพัดแรงขึ้น จนปลายผมของหลินหยาปลิวไปตามจังหวะลม นางก้าวเดินช้า ๆ ริมทางที่เต็มไปด้วยหญ้าป่าและต้นไม้ใหญ่คลุมร่มเงา พลางหันไปมองเจ้าเซียนเฉ่าที่เดินเคียงข้างอย่างภักดี ขณะเดิน หลินหยาก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ แต่แฝงความสงสัย “ว่าแต่…เซียนเฉ่า เจ้าจำได้ไหม ตอนที่ข้าพบเจ้าครั้งแรกที่ร้านขายสัตว์ในขบวนคหบดีลู่ ตอนนั้นเจ้าพูดไม่ได้เลย ทำไมกันล่ะ?” 

          เจ้าเซียนเฉ่าเหลือบตาขึ้นมองนาง ขณะที่ยังคงก้าวอย่างมั่นคง ดวงตากลมโตส่องประกายอ่อนโยนแต่มั่นใจ “ปกติแล้ว พวกเรา…สุนัขสามหัวจะยังไม่ใช่ปีศาจขอรับ จะต้องได้รับ ‘ตบะ’ จากแหล่งที่มีพลังสูงพอ จึงจะสามารถพูดและใช้พลังบางอย่างได้ขอรับ” 

          “หมายความว่า…?” หลินหยาหยุดก้าวชั่วครู่หันมามองมันด้วยคิ้วที่ยกขึ้นเล็กน้อย 

          น้ำเสียงทุ้มสุภาพของเซียนเฉ่ายังคงนิ่ง “ตอนนั้นที่คุณหนูหลินอุ้มข้าขึ้นมา ข้าบังเอิญได้รับตบะที่เข้มข้นมากจากตัวท่าน ตบะนั้น…แทรกซึมเข้าสู่ร่างข้าโดยไม่ตั้งใจ” 

          “หา! เจ้าบอกว่าข้า…แอบโดนดูดตบะเรอะ!?” หลินหยาผงะก้าวเท้าพลาดเกือบสะดุดก้อนหิน ก่อนรีบตั้งตัว หันมามองหมาน้อยด้วยตากว้าง 

          เจ้าเซียนเฉ่ากระดิกหางเล็กน้อยแล้วตอบเสียงเรียบแต่ฟังดูเหมือนกำลังซ่อนความพึงพอใจ “ขอรับ…และข้าต้องบอกตามตรงว่า ตบะของคุณหนูหลิน…อร่อยมาก” หลินหยาชะงักไปอึดใจ ก่อนหันขวับไปมองมันด้วยสีหน้าผสมระหว่างอึ้งกับขำ “นี่เจ้ากำลังชมข้า หรือเจ้าแค่บอกว่าเจ้ากินพลังข้าไปแล้วกันแน่!?” 

          “ทั้งสองอย่างขอรับ” เซียนเฉ่าตอบอย่างสุภาพราวกับเรื่องนี้ปกติ “การดูดตบะครั้งนั้นทำให้ข้าดุดันและแข็งแกร่งขึ้น ทั้งยังทำให้ข้าสามารถสื่อสารภาษามนุษย์ได้ชัดเจนตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา” หลินหยานิ่งไปชั่วครู่ มองมันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความทึ่งและความขำในคราวเดียว “เป็นงี้นี่เอง…ข้าไม่รู้เลยว่าเจ้ามีพลังอะไรแบบนั้นด้วย” 

          เจ้าเซียนเฉ่ากระดิกหางอีกครั้ง ดวงตากลมโตเปล่งประกาย “เพราะคุณหนูหลินน่ะ…พิเศษกว่าที่ตัวเองคิดมากนักขอรับสำหรับข้าด้วย” หลินหยาส่ายหัวเบา ๆ พลางระบายยิ้มจาง “เจ้านี่มันขี้ประจบประแจงจริง ๆ เจ้าตัวเล็ก…” นางหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะก้าวเดินต่อไปพร้อมหมาน้อย เสียงนกกระเรียนไกล ๆ แว่วขึ้นอีกครั้ง ราวกับกำลังยืนยันว่าทั้งสอง…กำลังมุ่งหน้าเข้าใกล้หุบเขากระเรียนหลบฟ้ามากขึ้นเรื่อย ๆ 

          ลมเย็นพัดแรงขึ้นเล็กน้อย หมอกขาวที่ลอยต่ำเริ่มปกคลุมทางเดิน หลินหยาก้าวไปพลางถอนหายใจยาว ดวงตาหวานทอดมองแผ่นหลังเล็กของเจ้าเซียนเฉ่าที่เดินนำหน้าอย่างมั่นคง นางครุ่นคิดแล้วเอ่ยถามออกมา “แล้วถ้าข้า…ให้ตบะแบบตั้งใจล่ะ? จะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า?” เจ้าเซียนเฉ่าหยุดก้าวชั่วครู่ ก่อนหันหัวกลับมามองดวงตากลมใสเปล่งประกายแต่แฝงความซื่อสัตย์ “ข้า…ไม่รู้เหมือนกันขอรับ” น้ำเสียงทุ้มสุภาพนั้นฟังดูจริงใจอย่างที่สุด “ไม่ว่าคุณหนูหลินจะให้หรือไม่ให้ ข้าก็พอใจอยู่แล้ว เพราะคุณหนูขุนข้าให้อาหารเช้า กลางวัน เย็นครบทุกมื้อ…อิ่มทุกครั้งตัวกลมกิ๊กเลย” 

          หลินหยาหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ ส่ายหัว “ก็จริง…เจ้านี่กินเหมือนคนสามคน ทั้งที่ตัวเล็กนิดเดียว” นางบ่นพลางมองมันด้วยสายตาเอ็นดู “ใช้พลังงานเยอะเกินไปหรือไงถึงต้องกินขนาดนั้น” เซียนเฉ่าหันหัวกลับไปเดินต่อเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับคำบ่น แต่ปลายหางของมันกลับกระดิกเล็กน้อยราวกับพอใจคำพูดนั้น 

          หลินหยามองตามหลังมันไป เงียบลงเล็กน้อยในความคิด ตบะงั้นหรือ…? ถ้าให้แบบตั้งใจ เจ้าหมาน้อยนี่จะเปลี่ยนไปแค่ไหนกันนะ? ความสงสัยเริ่มก่อขึ้นในใจพร้อมกับประกายอยากรู้อยากลอง นางขยับยิ้มบาง ๆ พลางก้าวเดินตามเจ้าหมาน้อยไปอย่างง่ายดาย ร่างของทั้งสองค่อย ๆ หายไปในหมอกที่หนาขึ้นทีละน้อย ขณะเสียงนกกระเรียนแว่วลอยไกลมาเหมือนเตือนว่า การเดินทางครั้งนี้…กำลังพาพวกเขาเข้าใกล้สิ่งลี้ลับและคำตอบที่รออยู่เบื้องหน้า หมอกเริ่มหนาขึ้นรอบข้าง แสงแดดที่ลอดผ่านยอดไม้เป็นเพียงเส้นแคบ ๆ ที่ส่องลงบนเส้นทาง หลินหยาก้าวเดินเงียบ ๆ ตามหลังเซียนเฉ่า จังหวะหนึ่งกลับเกิดความรู้สึกแปลกในอก คล้ายเซ้นส์บางอย่างกระซิบว่ามีสิ่งที่ไม่ควรละเลยอยู่ใกล้ ๆ นางหยุดก้าว หรี่ตาเหลือบมองพื้นดินตรงข้างทางที่ดูแตกเป็นร่องเล็ก ๆ 

          “เซียนเฉ่า มาดูนี่สิ” หลินหยาก้มลงแตะปลายรอยแตกที่คล้ายจะเป็นโพรงแคบ ๆ “เจ้าลองขุดดูหน่อยไหม?” หมาน้อยยืดอกทันที ราวกับคำสั่งนี้เป็นสิ่งที่รอคอยอยู่แล้ว “รับคำสั่งขอรับ!” มันเริ่มขุดด้วยความรวดเร็ว กรงเล็บของมันทำงานอย่างเมามัน ดินกระจายเป็นวง เสียงขุดดังฟังชัดจนฝุ่นคลุ้งเล็ก ๆ ทุกหัวของมันตั้งใจราวกับการล่าเหยื่อ 

          เพียงไม่นาน เซียนเฉ่าก็ขุดเจอวัตถุแข็งบางอย่าง ฝุ่นดินหลุดออกเผยให้เห็นปากไหกลม ๆ ที่ทำจากดินเผาสีหม่น ฝังลึกอยู่ใต้ดินที่ถูกทิ้งร้างมานาน หลินหยาย่อตัวลงช่วยปัดดินออกจนเห็นตัวไหเต็ม ๆ ซึ่งยังคงสภาพดีแม้จะเก่าเก็บ นางจับมันขึ้นมาพลิกดู ป้ายแกะสลักจางจนแทบมองไม่เห็น แต่มีกลิ่นไผ่อ่อนจาง ๆ ลอยออกมาจากปากไหที่ปิดด้วยฝาไม้สน หลินหยาขมวดคิ้วเล็กน้อย สุราไผ่เขียว…?นางเปิดฝาแง้มเล็กน้อย กลิ่นหวานหอมปนกลิ่นไม้แผ่วพัดออกมา แม้จะหมักมานาน กลับไม่มีกลิ่นเสียหายเลย กลับยิ่งหอมลึกคล้ายกลิ่นหมอกยามรุ่ง หลินหยายกคิ้วด้วยความประหลาดใจ “ตั้งสิบยี่สิบปีแล้วละมั้งเนี้ย…แต่ยังดีอยู่” 

          นางหัวเราะเบา ๆ พลางพึมพำ “แฮปไปสักหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกนะ” แล้วหันไปมองเซียนเฉ่าที่นั่งมองด้วยสายตาเหมือนจะบอก เก็บไปเลยเถอะขอรับ รู้เห็นเป็นใจให้เจ้านายเป็นโจร 

          หลินหยาจึงยกไหสุราขึ้น สะบัดมือเรียกมิติของแหวนดาราจรัส แสงบางส่องวาบไหถูกดูดหายเข้าไปในความว่างเปล่าเรียบร้อย “เรียบร้อย…ของดีแบบนี้ ไม่เก็บก็โง่แล้ว” เจ้าเซียนเฉ่ากระดิกหางเล็ก ๆ ราวกับเห็นด้วยเต็มที่ ทั้งคู่ยิ้มบาง ๆ ให้กันก่อนเดินทางต่อไป 

          แสงแดดยามบ่ายแก่เริ่มโรยแรง หมอกหนาในหุบเขาเริ่มทาบคลุมทุกอย่างให้หม่นลงราวกับกลืนแสงสว่าง หลินหยาที่เดินมาทั้งวันเงยหน้ามองท้องฟ้า ทว่าเหนือหัวมีเพียงม่านหมอกสีหม่น ไม่มีแม้เงาของพระอาทิตย์ให้เห็น นางกะเวลาไม่ถูกนัก แต่เสียงของเซียนเฉ่าที่เดินนำหน้าก็ทำให้แน่ใจในสถานการณ์ “คุณหนูหลิน เวลานี้อีกไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม พระอาทิตย์จะตกแล้วขอรับ” เสียงของมันทุ้มเรียบแต่แฝงความเร่งเร้าเล็ก ๆ หลินหยาพยักหน้าช้า ๆ ดวงตากวาดมองรอบตัวที่เริ่มมืดเร็วกว่าปกติ หมอกแบบนี้…ถ้าไม่หาที่พักแรมเร็ว คงลำบากแน่ นางถอนหายใจเบา ๆ ก่อนตอบรับ “งั้น…เราหาที่พักแรมกันเถอะ เซียนเฉ่า ข้าอยากได้ที่ปลอดภัยหน่อย อยู่ใกล้น้ำด้วยจะดีมาก จะได้ทำอาหารง่ายขึ้น” 

          “ไว้ใจข้าได้เลยขอรับ” หมาน้อยหยุดก้าวหันมาสบตานางดวงตาสามประกายมั่นคง พูดจบ มันก้มศีรษะต่ำลง ดมกลิ่นไปตามสายลมที่พัดพากลิ่นไม้และหมอกเข้ามา หูตั้งชันราวกับกำลังฟังเสียงบางอย่างที่คนทั่วไปไม่ได้ยิน จากนั้นจึงเริ่มเคลื่อนตัวอย่างคล่องแคล่วไปทางหนึ่งโดยไม่ลังเล 

          หลินหยาก้าวตามหลังช้า ๆ เธอรู้สึกได้ว่าทุกการเคลื่อนไหวของมันแม่นยำราวกับจดจำเส้นทางได้ ทั้งที่นี่คือป่าหุบเขาที่ไม่ค่อยมีผู้คนสัญจร นางยกมือลูบขลุ่ยที่พกอยู่ในผ้าเบา ๆ เพื่อเตือนตัวเองให้พร้อมเสมอ 

          “เจ้ามันเก่งจริง ๆ นะ เซียนเฉ่า” หลินหยาพึมพำราวกับยิ้ม 

          “เพราะข้ามีคุณหนูหลินให้ปกป้อง ข้าย่อมต้องทำให้ดีที่สุดขอรับ” เสียงของมันดังกลับมาอย่างมั่นใจโดยไม่หันหน้า ในที่สุด หลังจากเดินตามเส้นทางที่เต็มไปด้วยรากไม้ซ่อนอยู่ใต้หมอกอยู่พักใหญ่ เจ้าเซียนเฉ่าก็หยุดที่พื้นที่ราบซึ่งมีลำธารสายเล็กไหลอยู่ใกล้ ๆ ด้านหนึ่งเป็นโขดหินใหญ่กั้นลม ด้านอื่นมีต้นไม้ขึ้นหนาทึบเป็นกำบัง มันหันกลับมา ดวงตาฉายแววพึงใจ “ที่นี่เหมาะสมแล้วขอรับ ปลอดภัยพอสมควร และมีน้ำตามที่คุณหนูต้องการ” 

          หลินหยามองรอบ ๆ แล้วพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ดี…ที่นี่แหละ คืนนี้เราจะพักกันที่นี่” เจ้าเซียนเฉ่ากระดิกหางเล็กน้อยอย่างภูมิใจ ก่อนยืนนิ่งรอเจ้านายเริ่มจัดที่พัก ภายใต้หมอกที่คลอรอบตัว ความเงียบของหุบเขาในยามเย็นกำลังค่อย ๆ ปิดล้อมทั้งสองไว้ พร้อมกับราตรีที่กำลังใกล้เข้ามา 

          หลินหยาก้าวเข้ามายังพื้นที่ราบที่เจ้าเซียนเฉ่าหาไว้ ลมเย็นของยามเย็นพัดไอหมอกคลอไปทั่ว ทำให้ผิวกายรู้สึกเย็นจัดขึ้นทุกที นางหันไปมองหมาน้อยผู้ภักดีที่ยืนรอคำสั่งข้างกายก่อนเอ่ยเสียงเรียบแต่ชัด “เซียนเฉ่า เจ้าลองไปสำรวจตรงลำธารนั้นทีสิ ดูว่ามีปีศาจหรือสิ่งมีชีวิตอะไรแฝงตัวอยู่หรือไม่ ข้าจะจัดที่พักให้เรียบร้อย” เจ้าเซียนเฉ่าพยักหน้ารับ “รับคำสั่งขอรับ คุณหนูหลิน” แล้วก้าวห่างออกไปเงียบ ๆ ร่างเล็กเคลื่อนไหวคล่องแคล่วราวกับเงา ดวงตาคมตรวจตราไปตามพุ่มไม้และพื้นน้ำทีละก้าวโดยไม่พลาดแม้จุดเดียว 

          ระหว่างนั้นหลินหยาก็ย่อตัวลง เริ่มเปิดมิติในแหวนดาราจรัสเพื่อหยิบของจำเป็นออกมา ผืนผ้าใบสำหรับปู เบาะนุ่มสำหรับเซียนเฉ่า และอุปกรณ์ตั้งเตาไฟเล็ก ๆ ถูกวางออกทีละชิ้น ทว่าระหว่างที่นางบิดข้อมือ แหวนบน นิ้วกลางข้างขวา บีบกระชับเกินกว่าปกติจนรู้สึกแน่น นางหยุดเล็กน้อย มองแหวนพลางถอนหายใจ มันแน่นไปหน่อยไหมนะ… หรือข้าควรสวมที่นิ้วนางแทน? ความคิดนั้นทำให้ดวงตาหวานไหวเล็กน้อย ก่อนนางหัวเราะคิกกับตัวเอง “จะบ้าหรือไง…นิ้วนางงั้นหรือ? ข้ายังไม่ได้แต่งงานนะ” เสียงหัวเราะนั้นคลายความเงียบรอบตัวเล็กน้อย ก่อนนางส่ายหัว หยิบผ้าใบออกมาวางแล้วจัดทุกอย่างต่อด้วยใบหน้ายิ้มบาง 

          ขณะนั้นเจ้าเซียนเฉ่าที่กำลังลาดตระเวนไปถึงริมลำธารค่อย ๆ ชะงัก ดวงตาทั้งสามคู่จับจ้องไปยังผืนน้ำที่นิ่งจนน่าสงสัย กลิ่นอายบางอย่างคลออยู่ใต้ผิวน้ำกลิ่นคาวจาง ๆ และกลิ่นเย็นเฉียบแบบที่ปีศาจน้ำมักมี ความคิดของมันดุดันขึ้น มีอะไรบางอย่างอยู่แน่นอน…แต่ยังไม่โผล่มาตอนนี้หรอก 

          มันย่อตัวต่ำ ก้มดมกลิ่นแล้วกวาดสายตาไปรอบ ๆ ตรวจตราทุกมุม ความคิดในใจของเซียนเฉ่าคือการระวังภัยอย่างเต็มที่ เพราะสัญชาตญาณของมันบอกชัดว่าในน้ำนี้…ซ่อนบางสิ่งที่ยังรอจังหวะปรากฏตัวอยู่แน่นอน 

          ผิวน้ำที่ดูนิ่งสงบอยู่ครู่หนึ่งพลันแตกกระจายทันที! คลื่นน้ำสาดกระเซ็นเมื่อร่างปีศาจปลาทั้งสี่โผล่พ้นขึ้นมาจากความมืดในลำธาร ผิวหนังของพวกมันสะท้อนแสงหม่น ๆ แฝงเกล็ดเล็กคมเหมือนใบมีด ใบหน้าเป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งสัตว์ ดวงตาแดงฉานฉายแววหื่นกระหายเต็มไปด้วยความอยากลิ้มรสชาติเนื้อมนุษย์ เสียงลมหายใจของพวกมันกระชั้นถี่เหมือนสัตว์ป่าที่จ้องเหยื่ออย่างหิวโหย 

          หลินหยาที่กำลังจัดของถึงกับชะงัก เงยหน้ามองสิ่งที่โผล่พ้นน้ำมา แววตาสีหวานหรี่ลงเต็มไปด้วยความเย็นชา ปีศาจปลา…พวกมันมาอีกแล้ว ลมพัดชายเสื้อของนางพลิ้ว ขณะร่างของปีศาจทั้งสี่ค่อย ๆ ก้าวขึ้นฝั่ง ดวงตาของมันจ้องมาที่นางราวกับมองเห็นเพียงเหยื่อแสนหวานเพียงหนึ่งเดียว นางไม่ก้าวถอยแม้ครึ่งก้าว เพียงเหลือบหางตาไปยังเจ้าเซียนเฉ่าที่กลับมาจากการลาดตระเวนริมลำธาร เสียงนางดังชัดเจนและเฉียบขาด “เซียนเฉ่า…รอบนี้ห้ามเห่านะ ข้าไม่อยากได้ยินเสียงนั้นเข้าไปในหัว” 

          หมาน้อยหยุดชั่วขณะ ดวงตาสามคู่วาวโรจน์รับคำสั่ง “รับบัญชาขอรับ คุณหนูหลิน” น้ำเสียงทุ้มต่ำดังเพียงพอให้นางได้ยิน ก่อนร่างเล็กสั่นสะท้าน เส้นขนพองตัวแปรเปลี่ยนในพริบตา ในชั่ววินาทีเดียว ร่างของเซียนเฉ่าเปลี่ยนเป็นสุนัขสามหัวอันน่าเกรงขาม ขนสีดำมันวาวราวกับรัตติกาลที่เคลื่อนไหว กรงเล็บแหลมคมตวัดกับพื้นจนเกิดประกาย ขณะที่ดวงตาทั้งสามคู่ลุกโชนด้วยแสงสีทองสว่าง ท่วงท่าของมันสง่างามราวนักล่าแห่งนรก มันไม่ส่งเสียงเห่าอย่างที่นางสั่ง แต่กลับคำรามต่ำในลำคอ เสียงนั้นหนักแน่นจนพื้นดินสะเทือนเบา ๆ ก่อนจะพุ่งพรวดออกไปดุจสายฟ้าผ่ากลางหมอกหนา 

          ปีศาจปลาทั้งสี่กระโจนเข้ามาพร้อมกัน แต่ร่างของเซียนเฉ่ารวดเร็วเหนือสายตา หัวหนึ่งกัดฉีกแขนของปีศาจตัวแรกจนเลือดสาด อีกหัวฟันกรามลงที่คอของตัวที่สอง กระชากจนร่างมันล้มคว่ำ ส่วนหัวสุดท้ายใช้แรงกระแทกกระดูกสันหลังของตัวที่สามจนได้ยินเสียงดังกรอบ! 

          ในความมืดของหมอก เสียงต่อสู้กลับเงียบกว่าที่คิดไม่มีเสียงเห่าดังก้อง มีเพียงเงาหมาสามหัวที่เคลื่อนไหวอย่างเท่โคตร ราวกับปีศาจนักล่าที่เงียบงันแต่มหันต์อันตราย กรงเล็บและเขี้ยวของมันฉีกกระชากร่างศัตรูทีละตัว รวดเร็ว รุนแรง และเฉียบขาด หลินหยายืนมองด้วยแววตานิ่งสงบ แม้ในอกจะเต้นแรง แต่นางไม่หวาดหวั่น ดวงตาของเธอสะท้อนแสงจากเปลวไฟที่ส่องไปยังสนามรบเล็ก ๆ ตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มบาง เจ้าเซียนเฉ่าของข้า…เท่เกินไปแล้วจริง ๆ 

          เพียงไม่นาน เสียงสาดน้ำสุดท้ายก็เงียบลง ร่างปีศาจปลาที่เหลือถูกกดกับพื้น เลือดสีดำคลุ้งในน้ำ ลำธารกลับนิ่งอีกครั้ง เซียนเฉ่าก้าวกลับมาหานางช้า ๆ ร่างยังเต็มไปด้วยเลือดศัตรูแต่ดวงตาสามคู่ยังคงส่องประกายสง่างาม 

          “เรียบร้อยแล้วขอรับ คุณหนูหลิน” มันเอ่ยเสียงเรียบ ทุ้มต่ำ หลินหยายกยิ้มหวาน เอื้อมมือไปลูบหัวมันทั้งสามอย่างไม่กลัวเปื้อน “เก่งมาก…เจ้าหมาน้อยของข้า” 

          หลังจากเสียงต่อสู้เงียบลงบ่งบอกว่าการต่อสู้นั้นจบลงจริง ร่างของเซียนเฉ่าค่อย ๆ หดกลับสู่รูปลักษณ์หมาน้อยแสนน่ารักตามปกติหลังจากที่หลินหยาลูบหัวมันทั้งสามอย่างน่ารัก ไม่มีสามหัวให้ดูน่าเกรงขามอีกต่อไป ทว่าดวงตากลมใสยังคงเปล่งประกายแห่งชัยชนะ มันนั่งลงอย่างสง่างามก่อนจะเริ่มเลียขนตัวเองอย่างตั้งใจในแบบฉบับของเจ้าหมาติดหรูเจ้าสำอางค์ ขนสีดำมันเงาถูกเลียเรียบไปทีละเส้นอย่างละเมียดละไมราวกับกำลังอยู่ในสปาหรู 

          หลินหยาที่มองภาพนั้นอมยิ้ม ก่อนถอนหายใจเบา ๆ แล้วก้าวไปเก็บเกี่ยววัตถุดิบจากร่างปีศาจปลาที่นอนกองอยู่ไม่ไกล นักล่าเงียบอย่างนางไม่เคยพลาดสิ่งที่มีค่า เกล็ดที่แข็งคม ถุงน้ำดีสำหรับทำยา กระเพาะปลา และเนื้อส่วนที่ยังใช้ปรุงได้ถูกจัดเก็บเข้ามิติในแหวนดาราจรัสอย่างระมัดระวัง เมื่อเก็บครบแล้ว นางถอยกลับมาจากซากพวกมัน ลูบมือที่เปื้อนดินเล็กน้อยพร้อมเอ่ยกับเซียนเฉ่าที่นั่งเลียขนอย่างสบายใจ “เซียนเฉ่า…ช่วยลากพวกมันไปขุดหลุมแล้วฝังให้หน่อยได้ไหม? ข้าไม่อยากทิ้งร่างพวกมันไว้ให้เน่า” 

          เจ้าหมาน้อยหันมามอง ดวงตาสะท้อนประกายความพร้อม “รับคำสั่งขอรับ” มันหยุดเลียขน ลุกขึ้นอย่างคล่องแคล่วแล้วลากร่างปีศาจปลาทีละตัวไปยังจุดที่ห่างออกไป กรงเล็บแกร่งขุดหลุมลึกอย่างง่ายดาย พลังของมันทำให้ทุกอย่างเสร็จสิ้นรวดเร็ว ภายในเวลาไม่นาน ศพทั้งสี่ก็ถูกกลบดินเรียบร้อย กลายเป็นเพียงส่วนหนึ่งของป่าหมอกที่เงียบสงบ 

          หลินหยานั่งลงบนก้อนหินใหญ่ใกล้กองไฟที่ยังไม่ได้จุด มองเซียนเฉ่าที่กลับมานั่งอย่างภูมิใจพร้อมกลับไปเลียขนต่อ นางถอนหายใจแรงอีกครั้ง เอาล่ะ…ตอนนี้ควรทำอะไรดีนะ? ในหัวคิดวนอยู่กับความเหนื่อยและความหิว จนแทบอยากกรี๊ดออกมา เฮ้อ…ไม่รู้จะทำอะไรกินดี! จังหวะนั้นสายตาเหลือบไปเห็นน้ำผึ้งที่เก็บไว้ในแหวนกับวัตถุดิบอื่น ๆ ที่เหลืออยู่ ความคิดแวบขึ้นทันที หรือว่า…ทำ “มี่จือชาเฉา” ดีไหมนะ? 

          เพียงคิดก็รู้สึกน้ำลายสอหมูแดงอบน้ำผึ้ง อาหารพื้นบ้านทางใต้ของต้าฮั่น มณฑลกว่างตง อาหารที่ชูเอกลักษณ์จากทรัพยากรธรรมชาติและความหลากหลายตามฤดูกาล การถนอมอาหารในน้ำผึ้งหมักอย่างดีให้รสหวานเค็มหอมละมุน ลักษณะภายนอกแดงฉ่ำกลิ่นหอมละลายใจ ใช้พลังงานน้อยแต่ได้รสชั้นสูง หลินหยาหัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง “งั้นคืนนี้…ทำมี่จือชาเฉาให้ตัวเองดีกว่า” ดวงตาหวานเป็นประกายขึ้นมาอีกครั้ง “ส่วนของเจ้าหมาน้อย…ก็จะทำรสอ่อนลง แค่นั้นเอง” 

          เซียนเฉ่าหยุดเลียขน หันมามองนางด้วยหูที่ตั้งชัน ดวงตากลมสุกใสเหมือนเข้าใจทันที “อาหารหวานหอมน้ำผึ้ง…สำหรับข้าด้วยหรือขอรับ?” 

          “ใช่…สำหรับเจ้าด้วย” หลินหยามองมันแล้วยิ้มเอ็นดู ใต้แสงหมอกยามเย็นนางเริ่มเตรียมวัตถุดิบ จุดไฟเล็ก ๆ กลิ่นควันบางลอยขึ้นผสมกับกลิ่นน้ำผึ้งที่กำลังจะละลาย ความเหนื่อยที่กดทับมาทั้งวันคลายลงด้วยความตื่นเต้นของมื้ออาหารที่กำลังจะเกิดขึ้น 

          กลิ่นหอมของ มี่จือชาเฉา ลอยฟุ้งไปทั่วพื้นที่พัก กลิ่นหวานละมุนผสมน้ำผึ้งหมักอย่างดีเคล้ากับกลิ่นควันไฟจาง ๆ ทำให้บรรยากาศยามค่ำในป่าหมอกดูอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด หลินหยาตักเนื้อแดงฉ่ำเข้าปาก รสหวานเค็มกลมกล่อมซึมลึกจนต้องหลับตาพริ้มด้วยความพึงใจ ส่วนเซียนเฉ่าก็กินอย่างสุภาพเช่นเคย แม้ในใจของมันจะพอใจอย่างยิ่งกับอาหารรสอ่อนที่นางตั้งใจทำให้โดยเฉพาะ หลังมื้อค่ำอันแสนพิเศษจบลง หลินหยาก็ลุกขึ้นเก็บทุกอย่าง ล้างชามไม้ หม้อดิน และเครื่องครัวเล็ก ๆ ให้สะอาด นางทำทุกอย่างอย่างมีระเบียบราวกับไม่เคยเหนื่อยแม้จะผ่านการเดินทางหนักทั้งวัน เสร็จแล้วก็เทน้ำจากกระบอกเล็กมาล้างหน้า ล้างตาให้สดชื่น ลมเย็นยามค่ำพัดผ่านจนรู้สึกหนาวขึ้นกว่าทุกคืนที่ผ่านมา 

          นางเงยหน้ามองฟ้า หมอกขาวเบาบางเผยให้เห็นเสี้ยวจันทร์สีเงินลอยอยู่สูง คืนนี้หนาวมากกว่าปกติจริง ๆ… ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในใจ เข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้วสินะ? ลมเย็นที่พัดมาพร้อมกลิ่นใบไม้ร่วงเหมือนยืนยันความคิดนั้น หลินหยาก้าวกลับมาที่กองไฟ ใบหน้าหวานมีสีชมพูจางเพราะความเย็น นางหยิบเสื้อผ้าหนา ๆ ออกมาจากแหวนดาราจรัส สวมทับจนร่างกายอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะคลี่ผ้าห่มหลายชั้นที่เตรียมไว้ นำมากองรวมกันเพื่อคลุมร่างให้อุ่นตลอดคืน 

          นางเหลือบมองเซียนเฉ่าที่ม้วนตัวนั่งอยู่ใกล้ ๆ กองไฟ จึงยกเบาะชั้นดีของมันมาตั้งไว้ชิดกับไฟมากขึ้น “มานี่สิ เจ้าน้อย จะได้อุ่น ๆ” เซียนเฉ่าก้าวมานอนบนเบาะอย่างพอใจ หางกระดิกเบา ๆ ดวงตากลมเงยขึ้นมองนางด้วยแววขอบคุณ ก่อนเอนหัวลงกับขอบเบาะอย่างสบาย 

          หลินหยายิ้มบางพลางกางมุ้งที่ทำจากผ้าบางโปร่งใสคลุมพื้นที่พักของตนและหมาน้อยในป่ากลางหมอกนี้ ถึงจะเป็นกลางป่าลึก แต่นางก็มั่นใจในความสามารถของตนเองและเจ้าเซียนเฉ่าที่คอยคุ้มกัน “ไม่เป็นอะไรหรอก…แค่นี้เราก็สบายแล้ว” เสียงกองไฟแตกเป๊าะแปะคลอไปกับลมหนาว ทั้งสองอยู่ข้างกันในความอบอุ่นเล็ก ๆ กลางป่ากว้างที่แฝงความลี้ลับ และคืนที่หนาวเย็นนี้…กำลังพาไปสู่เช้าวันใหม่ที่อาจนำความจริงที่รออยู่เข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น 

          กองไฟกลางป่าลุกโชนอย่างเงียบงัน ส่องแสงอบอุ่นในความหนาวเย็นของยามค่ำ หลินหยานั่งห่มผ้าอยู่ข้างไฟ ดวงตาหวานหันไปมองเจ้าเซียนเฉ่าที่กำลังเอนตัวอยู่บนเบาะนุ่มข้าง ๆ พลางเลียตัวเอง ความคิดหนึ่งที่วนอยู่ในใจตั้งแต่กลางวันทำให้นางเอ่ยถามด้วยเสียงแผ่วแต่จริงจัง 

          “เซียนเฉ่า…ถ้าข้าลองให้ตบะกับเจ้าล่ะ…จะเกิดอะไรขึ้นนะ? เรามาลองกันไหม?” 

          หมาน้อยหยุดเลียขนแล้วเงยหัวขึ้นมามองเจ้านาย ดวงตากลมโตส่องประกายแสงราวกับดาวในความมืด น้ำเสียงของมันสุภาพแต่แฝงความกระตือรือร้น “ข้าก็อยากรู้เหมือนกันขอรับ…ว่ามันจะเป็นเช่นไร” หลินหยาหัวเราะเบา ๆ ด้วยความประหม่าเล็กน้อย “แล้ว…ข้าต้องให้ยังไงล่ะ?” 

          ยังไม่ทันที่นางจะหาคำตอบได้เต็มปาก เจ้าเซียนเฉ่าก็ลุกขึ้นอย่างคล่องแคล่วและในพริบตากระโดดพุ่งเข้ามาซุกอกนางอย่างแรงจนเกือบเสียหลัก นางอุ้มมันไว้ด้วยความตกใจ ดวงตาหวานเบิกขึ้น แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไร ร่างกายก็เริ่มรู้สึกแปลกประหลาดเหมือนมีบางอย่างไหลเวียนออกจากภายในตัวเธอ ความรู้สึกนั้นไม่เจ็บ ไม่เหนื่อย แต่กลับอุ่นร้อนในอกแล้วไหลผ่านแขนเข้าสู่ร่างเล็กที่ซุกอยู่ในอ้อมแขนของนาง พลังสีขาวนวลจาง ๆ คล้ายหมอกกระจายอ่อน ๆ ออกจากตัวหลินหยา ละลายเข้าสู่ตัวเจ้าเซียนเฉ่าอย่างนุ่มนวล ดวงตาของมันปิดลงเล็กน้อยด้วยความพึงใจ ร่างหมาน้อยเริ่มส่องแสงจาง ๆ คล้ายละอองดาว หูตั้ง หางส่ายช้า ๆ ราวกับซึมซับพลังนั้นด้วยความสุข ทุกเส้นขนของมันพองนุ่มขึ้นราวกับผ่านการชุบด้วยพลังอันบริสุทธิ์ 

          หลินหยากัดริมฝีปาก รู้สึกเหมือนพลังชีวิตบางส่วนกำลังถูกถ่ายไป แต่ไม่ถึงกับอ่อนแรง เพียงแค่รู้สึกตัวเบา ๆ นางมองมันด้วยแววตาตกใจปนเอ็นดู “เจ้า…ดูสบายตัวขึ้นเลยนะ” เซียนเฉ่าลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ ดวงตากลมเป็นประกายกว่าเดิม น้ำเสียงที่เปล่งออกมานุ่มลึก “ขอรับ…มันอบอุ่นมาก และ…ข้ารู้สึกดีเหลือเกิน” 

          หลินหยาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ แม้จะรู้สึกหัวใจเต้นแรง “นี่ข้า…เพิ่งให้ตบะแกไปจริง ๆ สินะ” หมาน้อยกระดิกหาง พลางซุกหัวกับอกนางแน่นขึ้นเล็กน้อย “ขอบคุณครับคุณหนูหลิน…ข้ารู้สึกแข็งแกร่งขึ้นกว่าที่เคย” ลมใบไม้ร่วงพัดกราวรอบกองไฟ ขณะหลินหยากอดเจ้าเซียนเฉ่าแน่นขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มหวานฉายบนริมฝีปาก บางที…เจ้าหมาน้อยนี่อาจจะไม่ได้เป็นเพียงสุนัขสามหัวปีศาจแบบปกติอีกต่อไปแล้วก็ได้นะ 

          ลมเย็นพัดใบไม้ร่วงกระทบพื้นแผ่วเบา กองไฟกลางป่าลุกโชนส่งเสียงแตกเป๊าะ ๆ คลายความหนาวที่คืบคลานเข้ามา หลินหยาห่มผ้าหนา ๆ มองไปรอบ ๆ ป่าที่เริ่มเงียบสงัด ก่อนหันมามองเจ้าเซียนเฉ่าที่นอนอยู่บนเบาะใกล้ ๆ ดวงตากลมเงยขึ้นมองนางอย่างออดอ้อน หญิงสาวยิ้มอ่อน พลางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “งั้นวันนี้…เรานอนด้วยกันดีไหม? อากาศมันเย็นขึ้นแล้วล่ะ เข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว แม้จะเพิ่งต้นฤดูแต่มันก็หนาวเกินไปสำหรับกลางหุบเขาสูงแบบนี้” 

          เซียนเฉ่ากระดิกหางเล็กน้อย ก่อนขยับตัวเข้ามาซุกแน่นกับอ้อมแขนของหลินหยา ความอุ่นจากตัวมันแผ่ผ่านผ้าห่มหนาเข้ามาในอกนาง หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ เอื้อมมือลูบหัวหมาน้อยอย่างรักใคร่ “เจ้ามันขี้อ้อนจริง ๆ เลยนะ” 

          สายตาหวานของหลินหยาหันไปมองเปลวไฟที่เต้นระบำอยู่ในกองไฟ เสียงแตกเป๊าะดังคล้ายจังหวะกล่อมใจ จากนั้นนางค่อย ๆ หยิบสมุดบันทึกที่ห่อด้วยผ้าสีทึบจากแหวนดาราจรัสตำราอาหารลับของเสี่ยวจ้าวจื่อขึ้นมาอีกครั้ง ปกที่ดูเก่าแก่เรียบง่ายนี้ไม่ได้เผยถึงคุณค่าภายใน แต่เมื่อปลายนิ้วเรียวค่อย ๆ พลิกเปิดหน้ากระดาษแต่ละแผ่น กลับพบว่ามันได้รับการถนอมไว้อย่างดีทุกแผ่น ไม่มีรอยฉีกหรือร่องรอยละเลย ลายมือที่ปรากฏบนนั้นบรรจง เขียนละเอียด เป็นระเบียบ ชัดเจน สะท้อนถึงความเพียรและความตั้งใจของผู้บันทึก ทุกตัวอักษรราวกับบอกเล่าเรื่องราว ความรักในศาสตร์อาหารที่สืบทอดจากขันทีเฒ่าเติ้งสู่ศิษย์คนสุดท้าย 

          สายตาของหลินหยากวาดไปจนเจอเมนูที่นางตั้งใจไว้สำหรับวันพรุ่งนี้ “ซุปกระดูกใสใบหลิว…” นางพึมพำกับตัวเอง ดวงตาหวานเป็นประกายขึ้นเล็กน้อย “ดีล่ะ…เมนูนี้แหละ” นางเอนตัวลงเล็กน้อย วางสมุดบันทึกไว้บนตัก ขณะเจ้าเซียนเฉ่ายังซุกอยู่ข้างกายอย่างอบอุ่น ความเหนื่อยจากทั้งวันค่อย ๆ เลือนหายเมื่อหัวใจเต็มไปด้วยความสงบ และความคาดหวังถึงรสชาติซุปหอมใสที่กำลังจะได้ลิ้มในรุ่งเช้า เสียงกองไฟคลอ ลมใบไม้ร่วงพัดเบา ๆ ทั้งสองค่อย ๆ ปล่อยตัวเข้าสู่ค่ำคืนที่เงียบสงบในหุบเขาลี้ลับแห่งนี้ 

          หลินหยาที่กำลังนั่งพิงผ้าห่ม อ่านตำราอาหารลับในมืออย่างตั้งใจ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มอ่อน ๆ จากการจินตนาการรสชาติของซุปกระดูกใสใบหลิวที่จะทำในวันรุ่งขึ้น เสียงกองไฟแตกเป๊าะ ๆ คลออยู่ข้าง ๆ จนบรรยากาศดูอบอุ่นเกินบรรยาย ทว่าจู่ ๆ หมาน้อยเซียนเฉ่าที่ซุกตัวอยู่ข้าง ๆ พลันปรือตาขึ้นอย่างเชื่องช้า มันยืดคอขึ้นเล็กน้อย ดวงตากลมใสจับจ้องนางพร้อมเสียงทุ้มที่ดังเบาแต่ชัดเจน “คุณหนูหลิน…วันนี้ท่านจะไม่เป่าขลุ่ยกล่อมนอนอีกหรือขอรับ?” 

          หลินหยาชะงักเล็กน้อย ก่อนหลุดหัวเราะเบา ๆ “เจ้ามัน…เริ่มติดการกล่อมของข้าแล้วสินะ เซียนเฉ่า” นางวางตำราไว้ข้างตัว เงยหน้ามองดวงจันทร์ที่ลอยเหนือหมอกพร้อมสายตาเจือแววขำ “แต่ถ้าข้าเป่าในป่าลึกเช่นนี้ มันจะไม่เป็นการรบกวนเทพป่าเขาหรือ?” เจ้าเซียนเฉ่ากระดิกหางช้า ๆ ยืดตัวขึ้นเล็กน้อยอย่างภูมิใจ น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยเต็มไปด้วยความจริงใจ “เสียงดนตรีของคุณหนูหลิน…ดุจเสียงสวรรค์ที่สัจจะเทพประทานความสามารถ ไม่เป็นเช่นนั้นหรอกขอรับ ตรงกันข้าม…เทพป่าเขาจะต้องยินดีที่ได้ฟังอย่างแน่นอน” 

          คำพูดนั้นทำให้หลินหยาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนหัวเราะในลำคอเบา ๆ ดวงตาหวานเปล่งประกายอบอุ่น เจ้าหมาน้อยนี่ปากหวานเกินไปแล้ว 

          นางยื่นมือไปลูบหัวมันอย่างเอ็นดู “งั้น…ก็ถือว่าเป็นการกล่อมให้เทพทั้งป่าได้ยินแล้วกันนะ” ว่าจบ นางค่อย ๆ หยิบขลุ่ยไม้ขึ้นแนบริมฝีปาก ลมเย็นพัดผ่านเหมือนจะรอท่วงทำนองแรกจากนาง และเมื่อเสียงขลุ่ยเริ่มเป่าท่วงทำนองอ่อนหวานกรีดผ่านหมอก เงียบสงบแต่ไหลลื่นไปเหมือนสายน้ำ ทุกตัวโน้ตแฝงอารมณ์อ่อนโยน กล่อมทั้งหมาน้อยที่เริ่มหลับตาเคลิ้มและเหล่าเทพป่าเขาที่อาจกำลังฟังอยู่เงียบ ๆ ในเงามืดของภูเขาลี้ลับ 

          หลินหยาค่อย ๆ หลับตาลงเมื่อขลุ่ยไม้ซุนแนบอยู่ริมฝีปาก ลมเย็นกลางป่าราวกับเงียบเพื่อรอฟัง เธอสูดหายใจลึก ปล่อยอารมณ์ที่สับสน เหนื่อยล้า และอบอุ่นจากการเดินทางออกมากับลมแรกที่เป่าออกไป เสียงขลุ่ยใสแผ่วเหมือนหยดน้ำใสกระทบหิน เสียงนั้นไม่เร่งรีบ ไม่กระแทก แต่ละตัวโน้ตพริ้วไปในอากาศคล้ายสายหมอกที่ลอยบนไหล่เขา 

          นางเป่าช้า ๆ ปรับจังหวะอ่อนหวานให้กลมกล่อมที่สุด ท่วงทำนองที่แผ่วเบาแต่แน่วแน่ สะท้อนความรู้สึกที่นางมีต่อธรรมชาติรอบตัว ต้นไม้สูงที่โอบล้อม ลำธารที่ไหลเรียง ไอหมอกที่คลุมทุกสิ่งให้พร่ามัวราวกับความฝัน บทเพลงนั้นจึงกลายเป็นราวกับคำพูดที่นางอยากบอกแก่ป่าเขาแห่งนี้ ข้าเป็นเพียงคนที่ผ่านทาง ไม่ได้มาลบหลู่…เพียงขอให้คืนนี้ข้าได้พักพิงอย่างสงบ 

          สายลมเบา ๆ พัดใบไม้ไหวสอดประสานกับเสียงขลุ่ย ราวกับทั้งป่ากำลังร่วมเล่นดนตรีกับนาง บทเพลงค่อย ๆ ลื่นไหลต่อเนื่อง ความอ่อนโยนในทุกตัวโน้ตคือเครื่องบรรณาการเล็ก ๆ ของหญิงสาวผู้เดินทาง ความอบอุ่นในใจนางซึมออกมากับเสียงนั้น ทำให้บรรยากาศรอบกองไฟอุ่นขึ้นทั้งกายและใจ เจ้าเซียนเฉ่าที่ซุกตัวข้างนางหลับตาพริ้ม หูตั้งราวกับฟังทุกเสียงด้วยความสุข ดวงตาของมันสะท้อนแสงกองไฟชวนให้นึกถึงดวงดาวเล็ก ๆ ที่กำลังลืมตาฟังบทเพลงของเจ้านาย 

          เสียงขลุ่ยยังคงขับกล่อมอย่างนุ่มนวล หลินหยาลืมทุกสิ่งรอบตัว ปล่อยให้จิตวิญญาณหลอมรวมกับท่วงทำนอง ทุกโน้ตราวกับพัดพาวิญญาณเธอไปกับสายลมกลางหุบเขา ส่งต่อไปถึงสิ่งมีชีวิตในเงามืด ทั้งสัตว์เล็กที่ซ่อนอยู่ในพงหญ้า ทั้งนกกลางคืนที่เกาะนิ่งบนกิ่งไม้ หรือแม้กระทั่งเทพภูเขาที่อาจกำลังเฝ้ามองอยู่ให้พวกเขารับรู้ว่า บทเพลงนี้คือคำขอบคุณและการแสดงความเคารพจากใจ 

          เมื่อท่อนสุดท้ายถูกเป่าออก เสียงขลุ่ยค่อย ๆ จางหายไปในความเงียบ ป่าลี้ลับกลับสงบยิ่งกว่าก่อนหน้านั้น มีเพียงเสียงกองไฟแตกเป๊าะเบา ๆ และลมใบไม้ร่วงที่พัดผ่านราวกับคำตอบที่ป่ามอบกลับมา หลินหยาเปิดตาช้า ๆ มองหมอกที่คลอรอบตัว ยิ้มบาง ๆ อย่างพึงใจ ข้าได้ทำดีที่สุดแล้ว… 

          นางวางขลุ่ยลงข้างตัว ลูบหัวเจ้าเซียนเฉ่าที่หลับครึ่งตาด้วยความอ่อนโยน ก่อนเอนกายพิงผ้าห่ม มองกองไฟที่ยังคงเต้นระบำต่อเนื่อง คืนนี้ทั้งป่าเขาได้รับรู้ถึงบทเพลงของเธอ และหลินหยาก็ได้รับรู้ถึงการโอบรับอันเงียบงันจากธรรมชาติในที่แห่งนี้เช่นกัน 

<div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> 

<div align="center"> </div><div align="center"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/image5ef3685fd2eb1e2f.md.png" width="500" _height="325" border="0"></div> 
<div align="center"><a href="https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=49" target="_blank">[ปักตะไคร้]</a></div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"></div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">@Admin </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">ความชำนาญศาสตร์การดนตรี - ยอดคีตศิลป์</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">บรรเลงดนตรีให้กับเหล่าสัตว์อสูรแข็งแกร่งขึ้นได้ (พวกเขาจะได้รับ +2 Point)</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">ตนเองจะมีตบะเพิ่มพูนขึ้นเช่นเดียวกัน (+15 ตบะฝึกฝน)</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">อื่น ๆ: กำจัดปีศาจปลาเป็นงานอดิเรกสุดจัดดดด</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">ศึกษา ซุปกระดูกใสใบหลิว (1/4) </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">ปลดล็อคทักษะสัตว์เลี้ยง ทักษะล่าเหยื่อ ใช้ตบะ: 300 หน่วย (สุ่มวัตถุดิบบางรายการที่น้องแอบออกไปล่ามาให้ตอนเรานอนหลับ)</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">รางวัล: </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ): เมือกปลา 2 ชิ้น (เลขคู่) หรือ กระเพาะปลา 2 (เลขคี่) 

(เลขไบต์รองสุดท้ายประเภทไอเท็มดรอป) = เมือกปลา x 4 ตัว = 8 ชิ้น 
และอัตราออก ง้าวปีศาจปลา คุณภาพน้ำเงิน Level 20 = 6 = เกลือ 
(เลขไบต์หลักสุดท้ายออก 9 หากมีบัพผู้มีบุญเพิ่มอัตราเป็น เลข 9 / 0 / 5) </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">สรุปรางวัลที่ได้: เมือกปลา 8 ชิ้น, +15 ตบะฝึกฝน, สัตว์เลี้ยงได้รับ +2 Point</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">
99 EXP แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point</div>

 </div>
 <div style="text-align:center; font-style:italic;"> </div><div style="text-align:center; font-style:italic;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/8407f8e8964c0425dc64e6d5ed93274c6382b55b4e66-w95pgj_fw658webp.png" width="480" _height="147" border="0"></div>
</div>

</div>
</div>

</div></div>

LinYa โพสต์ 2025-8-2 00:19:59

LinYa โพสต์ 2025-8-2 20:40:56

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-8-2 21:14 <meta charset="UTF-8">
<title>อยากลองเอาไว้โรลเพลย์</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:wght@300;400;500;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
#box01 {
border: 0px double;
border-radius: 25px;
padding: 50px;
background-color: #210f31;
background-image: radial-gradient(circle at top left, rgba(120,150,200,0.1), transparent 70%);
box-shadow:
 0 0 20px rgba(138,173,255,0.4),
 0 0 60px rgba(90,103,110,0.5),
 inset 0 0 30px rgba(255, 255, 255, 0.03);
transition: box-shadow 0.4s ease-in-out;
}

body {
margin: 0;
padding: 30px;
background: url("https://img2.pic.in.th/pic/480db93bbb5053bdebd01637312ba3a5cfe4f4e7253ca-jMHUeK_fw658webp.md.png") no-repeat center center fixed;
background-size: cover;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
}

.main-container {
max-width: 800px;
margin: auto;
background-color: #0a004d;
border-radius: 25px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 40px rgba(0, 0, 0, 0.3);
background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/d881fefa9db7d8c4a26ac5b641e95dff4edfba2318592-OGKQtv_fw658webp.png');
background-size: cover;
}

.glow-title {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 48px;
font-weight: bold;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 5px;
text-shadow:
 0 0 5px #56B7C8,
 0 0 10px #56B7C8,
 0 0 15px #56B7C8,
 2px 2px 4px rgba(0, 0, 0, 0.3);
}

.glow-subtitle {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 20px;
font-style: italic;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 20px;
text-shadow:
 0 0 3px #56B7C8,
 0 0 6px #56B7C8;
}

.flower-divider {
background-image: url('ไม่เอา');
background-size: contain;
background-repeat: no-repeat;
background-position: center;
height: 30px;
margin-bottom: 30px;
}

.banner-image {
display:none; /* ❌ ลบภาพออกโดยซ่อน */
}

/* ✅ เปลี่ยนพื้นหลังกล่องเป็นภาพ */
.text-box {
background: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/cf84239121ec4fd702c6d45d655d15675ff2262394776-PJAU9A_fw658webp-fotor-2025073018158.md.png') center/cover no-repeat;
border-radius: 20px;
padding: 30px;
font-size: 18px;
color: #F0EAD6;
line-height: 1.9em;
box-shadow: inset 0 0 15px rgba(0, 0, 0, 0.2);
}

.text-box .title {
text-align: center;
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
margin-bottom: 10px;
}

.text-box .subtitle {
text-align: center;
font-size: 16px;
color: #DDC799;
margin-bottom: 20px;
}

.flex-boxes {
display: flex;
flex-wrap: wrap;
gap: 20px;
justify-content: center;
margin-top: 40px;
margin-bottom: 30px;
}

.info-box {
flex: 1 1 300px;
max-width: 400px;
background-color: rgba(7, 17, 44, 0.92);
border-radius: 20px;
box-shadow: 0 0 15px rgba(0,0,0,0.3);
overflow: hidden;
color: #F0EAD6;
}

.info-box img {
width: 100%;
display: block;
border-bottom: 1px solid #ccc;
}

.info-box .content {
padding: 20px;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
color: #F0EAD6;
}

.info-box .content .title {
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
text-align: center;
}

.info-box .content .subtitle {
font-size: 14px;
text-align: center;
color: #DDC799;
margin: 8px 0 16px;
}
</style>

<div align="center">
<div id="box01">

<div class="main-container">
<div class="glow-title">
 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/1564996915ef13cf484e287d62fbe7f9f0ed13d62a16d-8Czovd_fw658webp.md.png" width="500" border="0"> 
 บันทึกการเดินทาง ความจริงแท้
</div>

<div class="glow-subtitle">
 
 วันที่ 02 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 
 เริ่มต้น ยามเหม่า - ยามไห่ ณ หุบเขากระเรียนหลบฟ้า เมืองหนานหวาง มณฑลจิงโจว จักรวรรดิต้าฮั่น</div>

<div class="text-box"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> <div style="text-align: left;">Part 1 . หุบเขากระเรียนหลบฟ้า<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หมอกยามเหม่าโปรยคลอเหนือยอดไม้ เสียงน้ำในลำธารใกล้ ๆ ไหลเอื่อยดังแผ่วเบา หลินหยาที่หลับอยู่บนผ้าห่มหนาเริ่มขยับตัว ดวงตาหวานค่อย ๆ เปิดขึ้นเมื่อรับรู้ถึงเสียงที่ไม่ปกติ เสียงน้ำกระเซ็นแรงกว่าปกติ และกลิ่นคาวคละคลุ้งแทรกเข้ามาในอากาศ หัวใจของนางเต้นแรงในทันที <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">นี่มัน…กลิ่นเลือด!<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> มือเรียวเล็กกำผ้าห่มแน่นก่อนจะผลักตัวเองลุกขึ้นนั่ง ทันทีที่ดวงตาปรับกับแสงยามเช้าจาง ๆ ได้ เธอก็เห็นเงาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วในหมอก ในชั่วพริบตา ปีศาจปลาทั้งสี่ตัวพุ่งทะยานออกจากผืนน้ำด้วยแรงมหาศาล ดวงตาสีแดงฉานของพวกมันฉายแววกระหายหิว เนื้อตัวเปียกชุ่มส่งกลิ่นคาวคลุ้ง แผงครีบแหลมตวัดเฉียดหมอก ท่าทางราวกับสัตว์ล่าเหยื่อที่เตรียมขย้ำมนุษย์ที่อยู่เพียงไม่ก้าวตรงหน้า! <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยาตกใจแทบจะหายใจไม่ทัน รีบคว้าขลุ่ยที่วางข้างตัวโดยสัญชาตญาณ แต่เพราะเพิ่งตื่น ความมึนงงยังคงเกาะแน่น แขนที่ยกขึ้นสั่นเล็กน้อย <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">แย่แล้ว…พวกมันเร็วเกินไป!<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">  <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">น้ำในลำธารสาดกระเซ็นสูงขึ้นจากแรงกระโจนของปีศาจปลา สองตัวพุ่งตรงมาที่นาง อีกสองตัวโค้งล้อมหลังราวกับล่าเหยื่อเป็นทีม <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “เซียนเฉ่า! ข้าจะ…!” เสียงของหลินหยาขาดหายเมื่อหนึ่งในปีศาจยื่นกรงเล็บเฉียดปลายเสื้อของเธอ หมอกกระจายเต็มรอบตัว นางตั้งขลุ่ยในมือแน่น แต่ยังไม่ทันเป่าท่วงทำนองป้องกัน… <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เงาสีดำพุ่งแทรกขึ้นมาราวสายฟ้า! เสียงคำรามต่ำดังสะท้านพื้นหญ้า เจ้าเซียนเฉ่าที่เคยหลับอยู่บนเบาะกระโจนขึ้นร่างสุนัขสามหัวในพริบตา ขนดำพองตั้ง กรงเล็บตวัดดินกระจาย ดวงตาสามคู่ลุกโชนด้วยความเดือดดาล “คุณหนูหลิน!! หลบไปข้างหลัง!” เสียงคำรามทุ้มต่ำของมันดังก้อง ก่อนที่ร่างมหึมาจะพุ่งชนปีศาจปลาตัวแรกจนกระเด็นไปกับต้นไม้ดังสนั่น หัวอีกข้างกัดเข้าที่ลำคอของตัวที่สอง เลือดสีดำพุ่งกระเซ็นไปกับหมอก <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ในขณะที่หลินหยาถอยตัวหายใจแรง มือยังกำขลุ่ยแน่น หัวใจเต้นรัว<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เซียนเฉ่า…จัดการพวกมันที! <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เสียงคำรามต่ำของเซียนเฉ่าดังก้องไปทั่วลำธาร กลิ่นคาวเลือดและไอหมอกผสมกันจนชื้นคอ ดวงตาสามคู่ของมันเปล่งแสงทองวาบสะท้อนกับแสงยามเช้าจาง ๆ ที่เพิ่งแตะยอดไม้ เงามหึมาของสุนัขสามหัวพุ่งเข้าใส่ปีศาจปลาตัวแรกโดยไม่ลังเล เขี้ยวแหลมคมฝังคอลึกจนเลือดสีดำพุ่งกระเซ็นกลางหมอก เสียงกรีดร้องโหยหวนดังแทรกในอากาศ ก่อนจะเงียบลงในชั่วพริบตา ปีศาจปลาตัวที่สองพยายามจะฉวยโอกาสกระโจนเข้าหาหลินหยา แต่ก่อนที่จะถึงตัวเจ้านายของมัน หัวหนึ่งของเซียนเฉ่ากระชากมันกลางอากาศ กระแทกกับพื้นดินจนร่างแหลก เสียงกระดูกแตกกรอบแกรบก้องจนสยองขวัญ ตัวมันดิ้นเพียงครู่ก็ถูกกรงเล็บข่วนซ้ำจนไม่เหลือโอกาสหายใจต่อ <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ในขณะเดียวกัน ตัวที่สามและสี่ยังคงวนล้อมอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาแดงฉานเต็มไปด้วยความกระหาย พวกมันพุ่งเข้าพร้อมกันจากสองทิศราวกับจะฉีกเหยื่อพร้อมกันทั้งเจ้านายและสุนัขผู้คุ้มกัน แต่เซียนเฉ่าไม่ปล่อยให้แม้เงาใกล้ตัวหลินหยาได้ หัวอีกข้างคำรามลั่น กระโจนบิดร่างกลางอากาศ กรงเล็บซ้ายปัดปีศาจตัวหนึ่งกระเด็นไปชนต้นไม้จนต้นไม้หักครืน ส่วนกรงเล็บขวาฟาดอีกตัวลงกับก้อนหินเสียงดังสนั่น <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาที่ถอยไปยืนข้างหลังพยายามตั้งสติ แม้หัวใจจะเต้นแรงจนแทบหลุด แต่สายตายังคงจับจ้องไปที่การต่อสู้อย่างมั่นคง มือกำขลุ่ยไว้แน่นราวกับจะใช้มันเป็นเครื่องเตือนใจว่าต้องไม่ตื่นตระหนก ทว่ากระชากเสื้อจากเล็บของปีศาจปลาตัวหนึ่งก่อนถูกสังหารทำให้ปลายแขนเสื้อขาดวิ่น ลมเย็นพัดผ่านทำให้เธอสั่นวาบ รอยขาดนั้นเป็นเพียงแผลเล็กน้อย แต่มันเตือนใจว่าความตายเฉียดมาถึงเพียงเสี้ยวลมหายใจ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เซียนเฉ่ากัดกระชากร่างสุดท้ายของปีศาจปลาจนร่างมันแหลกเละก่อนโยนลงกับพื้น เลือดสีดำไหลนองบนหญ้า ขณะที่หมอกคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาว ร่างสุนัขสามหัวหอบลมหายใจหนัก กรงเล็บยังกดซากศัตรูไว้ราวกับประกาศชัยชนะ ดวงตาสามคู่หันกลับไปมองเจ้านายทันทีที่ทุกอย่างจบลง “คุณหนูหลิน…ปลอดภัยแล้วขอรับ” เสียงทุ้มต่ำของมันดังแผ่ว แต่แฝงความมั่นคงและห่วงใย หลินหยาหายใจแรงยกมือแตะปลายเสื้อที่ขาดวิ่นเล็กน้อย ก่อนจะระบายยิ้มบาง ๆ แม้จะยังสั่นอยู่เล็กน้อย “เจ้าทำได้ดีมาก…เก่งที่สุดแล้ว เซียนเฉ่า” <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หมาน้อยกระดิกหางเล็กน้อย หัวทั้งสามหันมองรอบบริเวณตรวจตราว่าไม่มีภัยอีก ก่อนร่างสูงสง่างามนั้นค่อย ๆ หดกลับเป็นสุนัขตัวเล็กแสนน่ารักเช่นเคย ขนดำมันเงาเต็มไปด้วยคราบเลือดของศัตรู แต่ดวงตากลมยังคงฉายความจงรักภักดี ในยามเหม่าที่หมอกเริ่มบางลง ความเงียบของป่ากลับมาอีกครั้ง มีเพียงเสียงลมหายใจของสองชีวิต หญิงสาวผู้ตามหาความจริงและสุนัขผู้คุ้มครองที่ภักดีสุดหัวใจ หลินหยาลูบเสื้อปลายแขนที่ขาดวิ่นเล็กน้อย ถอนหายใจเฮือกยาวก่อนหันไปมองเจ้าเซียนเฉ่าที่กลับสู่ร่างหมาน้อยอีกครั้ง แต่ยังคงยืนอย่างตื่นตัว ดวงตากลมยังคงจับจ้องรอบตัวด้วยความระแวดระวัง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> นางเอ่ยเสียงเรียบแฝงความเหนื่อย “เซียนเฉ่า…ไปเก็บกวาดซากของพวกปีศาจปลาทั้งสี่ให้เรียบร้อยด้วยนะ ฝังพวกมันให้หมด ถ้าเจอกระเพาะปลาหรือเมือกปลาที่ใช้ได้ก็เอามาเก็บไว้ ข้าจะเก็บไว้ทำอาหาร” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หมาน้อยกระดิกหางรับคำสั่งดวงตาเป็นประกายพร้อมปฏิบัติหน้าที่ “รับคำสั่งขอรับ คุณหนูหลิน” จากนั้นมันก็รีบพุ่งตัวไปยังซากของพวกปีศาจที่กองกระจัดกระจายตามพื้น ใข้กรงเล็บและฟันฉีกเฉพาะส่วนที่มีค่าอย่างคล่องแคล่ว ก่อนลากร่างที่เหลือไปยังจุดฝังดินลึกใต้ต้นไม้ใหญ่ พลังของเซียนเฉ่าทำให้ทุกอย่างเสร็จสิ้นโดยไม่ทิ้งร่องรอย ในขณะที่เซียนเฉ่ากำลังทำงานของมัน หลินหยานั่งลงบนก้อนหินข้างกองไฟที่มอดไปตั้งแต่เมื่อคืน เธอยกมือขึ้นกดขมับน้อย ๆ สายตาเหม่อมองหมอกที่คลอรอบ ๆ  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ไม่คิดเลยว่าตื่นเช้ามาจะต้องมาเจออะไรแบบนี้…” นางพึมพำกับตัวเอง พลางระบายยิ้มขื่นเล็กน้อย “เหนื่อยเหมือนกันนะ…แต่ก็ไม่คาดคิดจริง ๆ” <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หญิงสาวสูดหายใจลึก ก่อนค่อย ๆ ลุกขึ้นจัดการกับตัวเองอย่างมีระเบียบ เธอเดินไปยังลำธาร ล้างหน้าด้วยน้ำเย็นใสที่ทำให้ผิวขาวสะอาดยิ่งขึ้น ความเย็นนั้นช่วยปลุกสติและไล่ความอ่อนล้าออกไปได้มากทีเดียว จากนั้นหยิบไม้แปรงฟันกับผงทำความสะอาดที่เตรียมไว้ในแหวนดาราจรัสออกมา ทำความสะอาดปากอย่างตั้งใจจนรู้สึกสดชื่นขึ้น เมื่อจัดการตัวเองเสร็จ หลินหยากลับมานั่งพักที่แคมป์เล็ก ๆ มองไปทางเซียนเฉ่าที่กำลังกลับมาพร้อมส่วนที่เก็บได้ ดวงตาหวานทอดมองด้วยรอยยิ้มจาง ๆ <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">แม้จะเจอเรื่องไม่คาดคิดแต่…อย่างน้อย ข้ายังไม่โดนอะไรไปมากกว่านี้ <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หมอกยามเช้าคลอรอบร่างทั้งสอง ขณะที่การเตรียมตัวสำหรับการเดินทางต่อเริ่มขึ้นอย่างเงียบสงบ แต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่มากกว่าเดิม <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยานั่งอยู่ข้างกองไฟที่เพิ่งจุดขึ้นใหม่ อากาศยามเช้าของหุบเขากระเรียนหลบฟ้ายังคงเย็นจัด หมอกคลอรอบตัวราวกับม่านขาวที่ซ่อนเส้นทางลึกเข้าไปในความลี้ลับของสถานที่แห่งนี้ หญิงสาวใช้ไม้คนอาหารที่กำลังอุ่นในหม้อเล็ก เสียงน้ำเดือดเบา ๆ คลอไปกับความคิดในใจ ก่อนที่นางจะหันไปมองเจ้าเซียนเฉ่าที่นั่งเฝ้าอย่างไม่ละสายตา “เซียนเฉ่า…” หลินหยาเอ่ยเสียงเรียบแต่นุ่ม “เมื่อคืน…พวกนางไม้มาล่อลวงข้าด้วยล่ะ” <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หมาน้อยชะงัก ดวงตากลมโตหันขวับมองเจ้านาย แววตานั้นเต็มไปด้วยความตกใจและห่วงใย มันขยับเข้ามาใกล้ วางหัวกับตักนางราวกับถามโดยไม่ออกเสียง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนู? <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยายกมือขึ้นลูบหัวมันเบา ๆ พลางเล่าด้วยน้ำเสียงสงบ “พวกนางเหมือนจะเล่นสนุก…พยายามดูดพลังของข้า แต่โชคดีที่เทพของหุบเขามาเสียก่อน ท่านช่วยข้าไว้…และขับไล่พวกนางไป” นางเว้นจังหวะเล็กน้อย สายตาหวานเหม่อมองหมอกที่ปกคลุมรอบตัว “ท่านเทพยังบอกข้าด้วย…ว่าสถานที่ที่เราตามหาอยู่ไม่ไกลแล้ว” คำพูดนั้นทำให้เจ้าเซียนเฉ่าหรี่ตาลงเล็กน้อย สีหน้าแม้เป็นสุนัขก็ยังฉายความเคร่งเครียด มันยกหัวขึ้น เอ่ยเสียงทุ้มสุภาพ “เช่นนั้น…เราต้องระวังให้มากขึ้นขอรับ คุณหนูหลิน ข้าจะไม่ให้สิ่งใดเข้ามาทำร้ายท่านอีก” หลินหยาหัวเราะน้อย ๆ ยกมือตบหัวมันเบา ๆ อย่างเอ็นดู “ข้ารู้ว่าเจ้าจะปกป้องข้าได้เสมอ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> นางสูดหายใจลึก พลางกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงขึ้น “เพราะงั้น…เราจะเก็บของให้เรียบร้อย แล้วก็ทานอาหารเช้า เตรียมตัวให้พร้อมกับสิ่งที่เราต้องพบต่อไป วันนี้อาจเป็นวันที่สำคัญที่สุดในการเดินทางนี้” เซียนเฉ่ากระดิกหางเล็กน้อย แม้ดวงตายังเต็มไปด้วยความกังวล แต่มันก็พยักหน้าเข้าใจ “ขอรับ…ข้าจะอยู่ข้างท่านเสมอ” <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยายิ้มบางก่อนเริ่มเก็บอุปกรณ์ที่ใช้ค้างแรมเข้ามิติของแหวนดาราจรัสอย่างคล่องแคล่ว เสียงเก็บของคลอไปกับไอหมอกที่เริ่มบางลงทีละน้อย กองไฟที่ปะทุเป็นเปลวสีส้มสะท้อนกับหมอกที่ลอยคลอรอบลำธาร ส่งกลิ่นหอมของอาหารที่ปรุงจนเสร็จลอยอบอวลไปทั้งพื้นที่ หลินหยานั่งอยู่บนผ้าปูหนา ๆ ข้างกองไฟ ดวงตาหวานเป็นประกายยามมองอาหารเช้าที่ตั้งอยู่ตรงหน้า<span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เป็ดปักกิ่งหนังกรอบสีทอง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> กับ <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ไก่ขอทานทั้งตัว<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ที่ห่อใบไม้หมักจนหอมเย้ายวน เมื่อแกะห่อออก ควันร้อนพุ่งออกมาพร้อมกลิ่นหอมจนทำให้บรรยากาศหนาวเย็นของหุบเขากลายเป็นสวรรค์แห่งรสชาติในทันที <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">นางยกเป็ดขึ้นหั่นด้วยมีดบาง เสียงหนังแตกกรอบ <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">กร๊อบ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">กลิ่นหวานมันของไขมันที่ละลายซึมออกมาทำให้เจ้าเซียนเฉ่าที่นั่งรออยู่ข้าง ๆ กระดิกหางถี่ ดวงตากลมโตจ้องจานอาหารไม่วาง ขนสีดำมันวาวแทบจะตั้งขึ้นด้วยความตื่นเต้น มันเกือบจะลืมความหรูหราของอาหารเพราะกลิ่นนี่มันเกินห้ามใจ หลินหยาหัวเราะเบา ๆ ยกจานมาวางตรงหน้าเจ้าเซียนเฉ่า “วันนี้…ต้องกินให้อิ่มให้อร่อยนะเซียนเฉ่า ไม่รู้ว่าด้านหน้าจะมีอะไรบ้าง เพราะงั้น พวกเราจะต้องไม่ประมาท” น้ำเสียงของนางอบอุ่นแต่แฝงความจริงจัง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เจ้าเซียนเฉ่าหันมองนางด้วยแววตาจริงจังสลับกับความอยากอาหารที่แทบจะกลืนไม่ลง มันพยักหน้า “ขอรับคุณหนูหลิน…ข้าจะเก็บพลังไว้เต็มที่สำหรับอาละวาดหากมีภัย” เมื่อได้อนุญาต หมาน้อยก็ลงมือกินอย่างสุภาพตามสไตล์ผู้ดี แต่แฝงไปด้วยความกระหายแบบสัตว์นักล่า มันแทะหนังกรอบของเป็ดด้วยความฟิน(?) ดวงตาหลับพริ้มในทุกคำที่กัด เนื้อในนุ่มละลายผสมซอสที่นางทำขึ้นเองยิ่งทำให้มันอิ่มเอม ส่วนไก่ขอทานที่แหวกออก เผยเนื้อชุ่มฉ่ำมีกลิ่นใบไม้หอมกรุ่น ก็ทำให้มันกินไม่หยุด <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยากินช้า ๆ อย่างใจเย็น ลิ้มรสทุกคำของอาหารที่เธอทำขึ้นด้วยมือ นางมองเจ้าเซียนเฉ่าที่กินไปกระดิกหางไปอย่างเอ็นดู<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เจ้าหมานี่…ดูมีความสุขเกินไปแล้ว <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เมื่ออาหารหรูหมดไปจนเหลือเพียงกระดูกเล็ก ๆ น้อย ๆ ทั้งสองต่างอิ่มเต็มที่พร้อมรอยยิ้ม หลินหยายกมือปัดผมที่ปลิวตามลม พูดช้า ๆ “เอาล่ะ…เราเก็บพลังเต็มที่แล้วสินะ เซียนเฉ่า” หมาน้อยเลียปากตัวเองพลางหันมาพูดด้วยความมั่นใจ “ข้าเต็มที่ขอรับคุณหนูหลิน! ไม่ว่าข้างหน้าจะมีอะไร…ข้าจะอาละวาดจนแผ่นดินสะเทือน” หลินหยาหัวเราะในลำคอ ยกของเก็บเข้ามิติแหวนแล้วลุกขึ้นยืน ท้องฟ้าเหนือหุบเขาเริ่มเปิด หมอกค่อย ๆ ลอยสูงขึ้นเหมือนรอให้ผู้กล้าเดินต่อไป ทั้งสองพร้อมแล้วสำหรับเส้นทางที่รออยู่เบื้องหน้า <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หมอกหนาของหุบเขากระเรียนหลบฟ้าเคลื่อนไหวไปตามแรงลม เสียงกระเรียนป่าดังแว่วประสานกับเสียงน้ำจากลำธารที่ไหลเลาะข้างทาง หลินหยาก้าวเดินอย่างระมัดระวัง มือเรียวยกชายเสื้อกันไม่ให้เปื้อนโคลน สายตาหวานกวาดมองภูมิทัศน์รอบตัวที่ยิ่งเดินก็ยิ่งแปลกประหลาด ต้นไม้สูงใหญ่ที่รากพันเกี่ยวกันคล้ายค้ำยันฟ้าถูกคลุมด้วยเถาวัลย์เก่าแก่ บางต้นมีร่องรอยแกะสลักอักษรโบราณที่จางหายไปตามกาลเวลา เจ้าเซียนเฉ่าเดินนำอยู่ข้างหน้า ร่างเล็กของมันเคลื่อนไหวคล่องแคล่วท่ามกลางทางหินที่ขรุขระ ปลายหางกระดิกเล็กน้อยเป็นสัญญาณให้เจ้านายตามมาได้ แต่หูทั้งสองกลับตั้งตรง ดวงตากลมคอยสอดส่องรอบตัวไม่คลายความระวัง <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เดินผ่านทางชันขึ้นไปจนถึงสันเขา เบื้องหน้าปรากฏสิ่งที่ทำให้หลินหยาหยุดหายใจในชั่วขณะกลางหมอกนั้นคือ <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">สถาปัตยกรรมโบราณ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ที่ดูเก่ากว่ายุคฮั่นเสียอีก โครงสร้างของมันสลักจากหินทั้งแท่ง มีลวดลายมังกรและกระเรียนพันเกี่ยวกันราวกับเล่าขานถึงความรุ่งเรืองในอดีต เสาหินสูงใหญ่ตั้งเรียงราย ข้างบนแตกหักบางส่วนแต่ยังคงสง่างาม บันไดหินที่ถูกปกคลุมด้วยมอสพาดขึ้นไปยังโถงใหญ่ที่เปิดโล่งประตู <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยามองภาพนั้นด้วยสายตาที่สั่นไหว <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">นี่หรือ…โถงบันทึกลับที่องค์เทพกล่าวถึง?<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ลมหายใจของนางชะงักเล็กน้อย หัวใจเต้นแรงเมื่อเห็นแสงสลัวที่ลอดออกมาจากภายในโถง ราวกับมีอะไรบางอย่างรออยู่ในนั้น นางยังไม่ก้าวเข้าไป เพียงยืนนิ่ง มองเข้าไปในความมืดที่แฝงพลังงานโบราณและกลิ่นอายของความทรงจำที่หลงเหลือ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ทันใดนั้น เจ้าเซียนเฉ่าที่เดินนำอยู่กลับหยุดกึก ร่างเล็กแผ่พลังป้องกันโดยไม่ต้องบอก หูตั้งชัน ดวงตาสามคู่ (ที่ซ่อนอยู่ในร่างจริงของมัน) วาวโรจน์ในชั่วพริบตา เสียงคำรามต่ำดังจากลำคอราวกับเตือนภัย มันหันขวับมองหลินหยาก่อนเอ่ยเสียงทุ้มจริงจัง “คุณหนูหลิน…อย่าเพิ่งเข้าไปขอรับ ข้ารู้สึกได้…มีบางสิ่งในนั้น ไม่ใช่แค่เงามืดธรรมดา” หมอกที่เคลื่อนคลอรอบโถงโบราณเริ่มหนาทึบขึ้น ราวกับสิ่งที่อยู่ในนั้นรู้ตัวแล้วว่ามีผู้บุกรุกยืนอยู่ตรงปากทาง… <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ประตูหินหนาทึบส่งเสียงครืดคราดเมื่อหลินหยาผลักออกมันเหมือนจะหนักแต่ไม่เลยทำไมเปิดออกง่ายขนาดนี้กัน กลิ่นฝุ่นโบราณและไอพลังแปลกประหลาดพัดออกมาแทบจะในทันที ภายในโถงบันทึกลับเงียบสงัดแต่กลับกดดันอย่างประหลาด สถาปัตยกรรมหินที่สลักลวดลายมังกรและกระเรียนแตกหักไปตามกาลเวลา แต่ยังแผ่รัศมีขลังราวกับกาลเวลาไม่อาจกลืนกินสิ่งนี้ได้ และทันทีที่เธอก้าวเข้าไปพื้นหินใต้เท้าสั่นสะเทือน เสียงกึกก้องดังไปทั่วโถง หินตามเสาและกำแพงเริ่มเคลื่อนไหวช้า ๆ ก่อนรวมกันกลายเป็นร่างมหึมาสูงกว่า 20 เมตร กล้ามเนื้อของมันเป็นชั้นหินที่สอดประสาน ดวงตาสีแดงเรืองแสงลุกขึ้นมาพร้อมเสียงคำรามต่ำดังก้องกังวาน <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ไม่ใช่แค่ตัวเดียว…แต่มีถึง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">สี่ตัว!<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ผู้พิทักษ์หินทั้งสี่ก้าวออกมาจากมุมมืดของโถง ร่างใหญ่ของมันทำให้พื้นสั่นสะเทือนทุกครั้งที่ก้าว เสียงหินเสียดสีกันดังแสบแก้วหู <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เจ้าเซียนเฉ่าทันทีที่เห็นสิ่งเหล่านี้ ดวงตาทั้งสามคู่ลุกวาว ร่างเล็กพุ่งกระโดดออกมาข้างหน้าหลินหยาพร้อมกลับคืนสู่ร่างสุนัขสามหัวอย่างสมบูรณ์ เสียงคำรามต่ำก้องไปทั่วโถง แผ่แรงกดดันป้องกันเจ้านายไว้ “คุณหนูหลิน…นั่นมัน <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ผู้พิทักษ์หิน!<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยาตั้งขลุ่ยแน่นในมือ ดวงตาหวานสั่นวาบด้วยความตกใจ “ผู้พิทักษ์หิน? ทำไมถึงมีอยู่ที่นี่ได้?” เสียงทุ้มต่ำของเซียนเฉ่าเอ่ยเร่งร้อนบอก “นั่นคือสิ่งสร้างโบราณ…ศาสตร์แห่งการสร้างข้ารับใช้ที่สูญหายไปนานแล้ว การสร้างผู้พิทักษ์หินต้องใช้ <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มูลดินปั้นเป็นรูปร่างมนุษย์<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ที่สมบูรณ์ทั้งศีรษะ แขน และขา จากนั้นต้อง <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ฝังอายตบะศักดิ์สิทธิ์ทั้งหก<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ลงไป ตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ” หลินหยาฟังไปถอยหลังเล็กน้อย ขณะที่ผู้พิทักษ์ทั้งสี่เริ่มขยับร่างหินมุ่งหน้าเข้ามา เสียงก้าวกึกก้องหนักหน่วง “อายตบะเหล่านี้จะอยู่ในรูปของ <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">วัตถุศักดิ์สิทธิ์<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ที่เป็นแก่นของมันขอรับ” เซียนเฉ่าอธิบายรวดเร็ว “หากต้องการกำจัดมัน…ต้องทำลายอายตบะทั้งหกชิ้นที่ฝังอยู่ในร่าง มิเช่นนั้นจะไม่มีวันหยุดการเคลื่อนไหวของมันได้ขอรับ โกเลมพวกนี้แข็งแกร่งทางพลังกายภาพ แต่ด้อยในด้านพลังเวทและต้านทานพลังเวทได้ต่ำ รวมถึงเคลื่อนไหวช้ากว่าเรา” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หนึ่งในผู้พิทักษ์หินเงยหน้าคำราม เสียงดังก้องสะท้อนผนังจนฝุ่นปลิวว่อน มันก้าวมาหนึ่งก้าว พื้นหินแตกละเอียดใต้เท้าของมัน หลินหยากัดริมฝีปากแน่นหันไปมองเซียนเฉ่า “ถ้าอย่างนั้น…พวกมันถูกสร้างมาปกป้องอะไรบางอย่างในโถงนี้?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> สุนัขสามหัวคำรามตอบด้วยน้ำเสียงดุดัน “ถูกต้องขอรับ…และถ้าจะผ่านไปได้ เราต้องทำลายพวกมันก่อน!” เสียงคำรามของผู้พิทักษ์หินทั้งสี่ประสานกันก้องไปทั่วโถง ขณะที่แสงสีแดงจากดวงตาของมันลุกโชนราวกับจะเผาผลาญผู้บุกรุกทุกคนที่กล้าเหยียบย่างเข้ามา… <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยามองร่างมหึมาของผู้พิทักษ์หินทั้งสี่ที่ขยับตัวอย่างเชื่องช้าแต่แผ่พลังคุกคามจนหมอกในโถงคลายตัว นางกัดริมฝีปากแน่น สูดลมหายใจเข้าลึกจนหัวใจเต้นแรง เสียงหินเสียดสีกันกึกก้องทุกครั้งที่มันก้าว พื้นใต้เท้าไหวเล็กน้อยราวกับจะพังได้ทุกเมื่อ นางหันไปมองเซียนเฉ่าที่อยู่ในร่างสุนัขสามหัว ดวงตาทั้งสามคู่ของมันลุกโชนด้วยไฟนักล่า เสียงคำรามต่ำสะท้านคอหินราวกับเตรียมพุ่งเข้าหาศัตรูได้ทุกเมื่อ หลินหยากลืนน้ำลาย ก่อนตะโกนสั่งเสียงดังชัดเจนท่ามกลางแรงกดดันที่ถาโถมเข้ามา <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “เซียนเฉ่า! เจ้ารับหน้าที่ล่อมันกับรับการโจมตี…อย่าให้พวกมันได้ตัวเจ้าเด็ดขาด ถ้าโดนโจมตีเข้าตรง ๆ ล่ะก็ ข้าคงต้องเก็บหมาสามหัวแดดเดียวเป็นซากแน่!” หมาน้อยคำรามหึ ๆ ดวงตาฉายแววไม่ยอมแพ้ “เข้าใจขอรับคุณหนูหลิน! ข้าจะหลอกล่อพวกมันให้สุดกำลัง และจะไม่ให้แม้เงาของมันแตะข้าได้!” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยายกยิ้มเล็ก ๆ ทั้งที่สถานการณ์ตึงเครียด ดวงตาหวานวาววับด้วยความมุ่งมั่น “ส่วนข้า…จะหาทางเข้าถึงแก่นอายตนะของพวกมันเอง!” <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ผู้พิทักษ์หินตัวหนึ่งคำรามก้องราวกับฟ้าร้อง แสงสีแดงฉานในดวงตาสาดไปทั่วโถง มันยกกำปั้นหินขนาดยักษ์ขึ้นสูง ก่อนทุบลงพื้นเสียงดังสนั่น เศษหินกระเด็นกระจายคลื่นแรงกระแทกพุ่งไปทั่ว  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ไปเลยเซียนเฉ่า!!! ฉันเลือกนาย!!!” หลินหยาตะโกน ทันใดนั้นร่างหมาสามหัวพุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็วเกินสายตามนุษย์ ขนดำมันวาวสะท้อนแสงแดงกระแทกเข้าตา สองหัวด้านข้างคำรามดังกึกก้องพร้อมกันราวกับเสียงสายฟ้าฉีกฟ้า มันพุ่งตัดหน้าผู้พิทักษ์ตัวที่กำลังจะโจมตีหลินหยา ใช้ความเร็วที่เหนือกว่าไถลไปข้าง ๆ หลบหมัดยักษ์ที่กระแทกพื้นแตกเป็นหลุม เซียนเฉ่ากระโจนขึ้นเกาะแขนหิน พ่นไฟสีทองอ่อนจากปากหัวหนึ่งใส่ดวงตาของมันเป็นการกวนประสาท ก่อนดีดตัวออกมาหลบการกวาดแขนรุนแรงที่ตามมา มันใช้ความเร็ววนรอบพวกโกเลมทั้งสี่ สร้างจังหวะสับสนไม่ให้พวกมันจับตำแหน่งได้ง่าย <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ในเวลาเดียวกัน หลินหยาพุ่งตัวต่ำไปตามเสาหิน ใช้เงาและซากกำแพงเก่าเป็นที่กำบัง นางสอดสายตาหาจุดที่อาจซ่อนอายตนะศักดิ์สิทธิ์ทั้งหกที่ฝังอยู่ในร่างโกเลม ดวงตาหวานจับจ้องแสงสีทองจาง ๆ ที่ลอดออกจากรอยแตกบนลำตัวของมัน <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ…ต้องหาทั้งหกชิ้น! <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ผู้พิทักษ์อีกตัวก้าวเข้ามาดักทาง นางหมุนตัวหลบเศษหินที่กระเด็น ดึงขลุ่ยขึ้นแนบริมฝีปาก เป่าท่วงทำนองสั้น ๆ ปล่อยแรงคลื่นเสียงแหลมกระแทกกับหินจนเกิดรอยร้าวเล็ก ๆ บนใบหน้าของมัน เศษหินแตกกระจาย แสงสีทองเล็ก ๆ ส่องออกจากรอยร้าวนั้น <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">นั่นคือหนึ่งในแก่นตา! <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ท่านเจอแล้วหรือขอรับ!?” เสียงเซียนเฉ่าตะโกนขณะวิ่งหลบหมัดของโกเลมอีกตัวที่ตามไม่ทัน “ใช่! ต่อไปเบี่ยงความสนใจมันให้นานที่สุด!” หลินหยาตะโกนตอบ ดวงตาส่องประกายด้วยความฮึกเหิม เซียนเฉ่ากระโดดขึ้นบนไหล่ของโกเลมอีกตัว ใช้เขี้ยวกัดกระชากเศษหินออกพร้อมพ่นไฟใส่ดวงตาของมันจนมันคำรามด้วยความเจ็บ ดึงความสนใจทั้งหมดมาอยู่ที่ตัวเอง ตอนนี้…เป็นโอกาสของหลินหยาที่จะเริ่มภารกิจทำลายแก่นอายตนะทีละชิ้น! หลังจากนั้นหลินหยาก็ทำลายแก่นอายตบะแก่นตา!! <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เสียงคำรามของผู้พิทักษ์หินดังสะเทือนโถงเก่าแก่เมื่อแก่นตาในร่างหนึ่งถูกหลินหยาทุบแตกด้วยแรงคลื่นเสียงจากขลุ่ย เศษหินกระเด็นเกลื่อนพื้น ขณะที่แสงสีทองเลือนรางค่อย ๆ สลายไปพร้อมพลังของมัน ตัวนั้นทรุดเข่าลงครู่หนึ่งก่อนที่พลังชีวิตจะเริ่มอ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ชัด “หนึ่งแล้ว! เหลืออีกห้า!” หลินหยาหอบหายใจพลางกระโดดหลบหมัดของโกเลมอีกตัวที่ฟาดลงมาเต็มแรง พื้นหินแตกกระจาย ฝุ่นปลิวคลุ้งราวกับสนามรบ นางหมุนตัวพริ้วไหวเหมือนลม ใช้เศษซากกำแพงเก่าเป็นที่กำบัง กระโดดพาดไปตามซากเสาหิน บิดตัวหลบเศษหินที่แตกกระเด็นอย่างเฉียดฉิว ความเร็วและสัญชาตญาณเอาตัวรอดของนางพุ่งขึ้นสูงสุดราวกับฉากบู้ในหนังแอ็กชัน นางพุ่งตัวต่ำไปข้างหน้าแล้วไถลกับพื้นเหมือนนักซิ่งดริฟหลบรถคว่ำ ก่อนจะลุกขึ้นพุ่งต่ออย่างไม่มีหยุด <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ระหว่างที่หลบ นางสอดสายตาหาจุดแสงสีทองที่แฝงอยู่ในร่างยักษ์เหล่านั้น <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หู…จมูก…ลิ้น…กาย…ใจ…พวกมันซ่อนไว้ตรงไหนกัน! <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เสียงคำรามของโกเลมอีกตัวดังลั่น มันยกมือปัดใส่นางแรงมหาศาลจนเศษหินปลิวเป็นฝุ่น หลินหยากระโดดหมุนตัวกลางอากาศ ก่อนแทงขลุ่ยเข้าไปในรอยแตกเล็ก ๆ ตรงบริเวณข้างหัวของมัน พลังปราณถูกปล่อยออกจากขลุ่ยจนเกิดเสียงกรีดแหลมสะท้าน โกเลมตัวนั้นกรีดร้อง ดวงหินที่เป็นหูส่องแสงทองก่อนแตกกระจาย! <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “สอง!” นางตะโกนพร้อมพุ่งออกจากระยะการโจมตีทันที <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เซียนเฉ่าที่อยู่รอบ ๆ ใช้ร่างสามหัวกระโจนกัดแขนยักษ์ของอีกตัวจนมันเสียสมดุล พ่นไฟสลับกัดกระชากเพื่อเบี่ยงความสนใจ มันคำราม “คุณหนูหลิน! ทางข้างหน้า ระหว่างอกกับคอนั่นคือแก่นจมูก!” หลินหยาไม่รอช้า พุ่งพรวดผ่านขาของโกเลมอีกตัวที่กำลังเหวี่ยงหมัดใส่ เซียนเฉ่ากัดขามันไว้ให้นางผ่าน ดวงตาหวานจ้องเป้าอย่างมั่นคง <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">นั่นล่ะ! <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เธอปีนขึ้นไปตามลำตัวแข็งกร้าว ใช้แรงส่งจากเศษหินที่ยื่นออกมาเป็นฐาน กระโดดขึ้นไปบนไหล่ จากนั้นแทงขลุ่ยพร้อมปล่อยปราณกระแทกเข้ารอยแก่นตรงคอทันที! เสียงแตกกึกก้องก่อนแสงทองพุ่งออกแล้วดับวูบ ร่างโกเลมสั่นไหวรุนแรงก่อนจะชะงักชั่วครู่ “สามแล้ว!” หลินหายหอบแรงสุด แต่รอยยิ้มมุมปากกลับผุดขึ้น การต่อสู้เริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ ผู้พิทักษ์หินที่เหลือรวมพลังโจมตีหนักขึ้น ร่างยักษ์ทุบพื้นจนโถงเก่ากึกก้อง ฝุ่นและเศษหินปลิวว่อน หลินหยากระโดดพริ้ว ห้อยตัวกับเศษเสาหิน หมุนตัวหลบเศษซากที่พุ่งผ่านหน้าไปอย่างเฉียดฉิว ดวงตาหวานเต็มไปด้วยประกายฮึกเหิม <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">นี่มันบ้าบิ่นสุด ๆ แต่โคตรมันส์! <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“คุณหนูหลิน! อีกตัวหนึ่ง แก่นลิ้นอยู่ตรงปากของมัน! ระวังให้ดีขอรับ!” เซียนเฉ่าตะโกนขณะกัดแขนอีกโกเลมดึงความสนใจมันไป หลินหยายิ้มมุมปาก <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ปากงั้นหรอ? เอาล่ะ มันต้องเสี่ยง!<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">นางพุ่งตัวตรงไปด้านหน้าของมัน ใช้แรงส่งกระโดดจากหินขึ้นไปเกาะใบหน้าหินมหึมา ก่อนแทงขลุ่ยเข้าไปในรอยแยกที่แสงทองลอดออก พลังเสียงระเบิดออกจากขลุ่ยดังสนั่น แก่นลิ้นแตกกระจาย! โกเลมคำรามอย่างเจ็บปวดถอยหลังเซไปกระแทกกำแพงฝุ่นปลิวทั่วห้อง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “เหลืออีกสอง! กายกับใจ!” หลินหยาตะโกน เสียงหอบแต่แววตายังคงเปล่งประกายสู้เต็มที่ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เซียนเฉ่ากระโจนลงมายืนข้างนาง หัวทั้งสามคำรามพร้อมกัน “ข้าจะเบี่ยงความสนใจต่อขอรับ! คุณหนูจบพวกมันให้สิ้น!” ทั้งสองประสานสายตาเพียงชั่วพริบตา ก่อนพุ่งเข้าสู่การโจมตีรอบสุดท้าย…ราวกับฉากบู้สนั่นลั่นเมือง <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เสียงหอบของหลินหยาก้องสะท้อนในโถงหินที่สั่นสะเทือนต่อเนื่องจากแรงปะทะ ท่ามกลางฝุ่นคลุ้งและเศษซากที่กระจัดกระจาย หญิงสาวยืนตัวตรงกลางสนามรบ ดวงตาหวานส่องประกายราวกับเปลวไฟที่โหมแรงขึ้นทุกครั้งที่หัวใจเต้น <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">นี่มัน…สุดยอดจริง ๆ!<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ความเหนื่อยถูกกลบด้วยอะดรีนาลีนที่พุ่งพล่าน ความกระหายชัยชนะทำให้ทุกประสาทสัมผัสของนางคมชัด เจ้าเซียนเฉ่าพุ่งทะยานผ่านใต้ขาโกเลมตัวหนึ่ง หัวทั้งสามคำรามก้อง ลอบกัดเข้าที่ข้อเท้าหินของมันดึงความสนใจ ดวงตาทั้งสามคู่ของมันลุกโชนด้วยไฟแห่งการต่อสู้ มันหมุนตัวหลบหมัดที่ทุบลงมาเฉียดเพียงเส้นผม พ่นไฟสีทองอ่อนใส่แผ่นอกศัตรูทำให้มันถอยหลังโซเซ “คุณหนูหลิน! โอกาสของท่านมาแล้ว!” <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยายกมือขึ้น ขลุ่ยไม้แนบปาก ลมหายใจเย็นลึกแล้วเป่าออกมาเสียงขลุ่ยก้องกังวานไปทั้งโถง ไม่ใช่บทเพลงกล่อม แต่เป็น<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ท่วงทำนองแห่งการล่า<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">คลื่นเสียงแผ่วแรกไหลซึมไปตามร่างผู้พิทักษ์ทั้งสองเหมือนแสงคมดาบ เสียงสูงขึ้นทุกวินาที เผยร่องแสงสีทองที่ส่องออกมาจากร่างพวกมัน… <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">แก่นกาย!<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">แสงสีทองสว่างออกตรงแผ่นอกใต้รอยแตกกว้างราวหัวใจที่เต้นอยู่ในหิน<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">แก่นใจ!<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">แสงเข้มกว่าเจิดจ้าสุดจากส่วนกลางศีรษะ ตรงรอยร้าวคล้ายจุดรวมจิตวิญญาณของพวกมัน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “เจอแล้ว!” หลินหยาตะโกน พลันขยับตัวอย่างรวดเร็ว เธอพุ่งไปที่โกเลมตัวที่เซียนเฉ่ากำลังล่อ ใช้เศษหินเป็นจุดเหยียบ กระโดดขึ้นไหล่มันอย่างพริ้วไหวราวกับนักรบในตำนาน เสียงขลุ่ยยังคงก้องอยู่ในมืออีกข้าง มือที่ว่างพุ่งไปกดขลุ่ยใส่แก่นที่แผ่นอก พลังปราณจากเสียงเพลงระเบิดออก เสียงแตกกึกก้องพร้อมแสงทองระเบิด! โกเลมตัวนั้นคำรามลั่นราวกับฟ้าผ่า ก่อนร่างมหึมาจะทรุดลงแตกหักเป็นเศษหินกองโต กลายเป็นเพียงก้อนหินไร้วิญญาณ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “เหลืออีกหนึ่ง!” หลินหายหอบแรงสุด แต่รอยยิ้มเปี่ยมด้วยความฮึกเหิม <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โกเลมสุดท้ายที่เหลือคำรามอย่างเดือดดาล พลังของมันพุ่งสูงสุด แขนยักษ์กวาดกว้างทุบซากหินกระเด็นรอบตัว เศษซากปลิวเต็มโถง หลินหยาหมุนตัวหลบเศษหินที่พุ่งผ่านหน้า ดริฟตัวกับพื้นแล้วพุ่งออกไปอย่างเฉียดฉิว เซียนเฉ่ากระโจนขึ้นกัดคอของมัน แต่ถูกปัดจนกลิ้งกระแทกเสาหินแตกครืน มันคำรามไม่หยุด ลุกขึ้นพุ่งเข้าใหม่ดึงความสนใจสุดกำลัง หลินหยาเห็นช่องว่างที่หัวแก่นใจส่องสว่างชัดเจน!<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">นี่แหละ โอกาสสุดท้าย! <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หญิงสาวก้าววิ่งสุดแรง ใช้เสาหินเป็นทางส่งตัว กระโดดสูงกลางอากาศราวกับเหินเหนือหมอก ความเงียบในชั่วขณะถูกแทนที่ด้วยเสียงขลุ่ยแหลมสูงสุดท้าย พลังปราณจากเสียงรวมเป็นหนึ่ง พุ่งตรงเข้าแก่นใจอย่างแม่นยำ! แสงทองระเบิดออกพร้อมเสียงแตกดังสนั่น โกเลมตัวสุดท้ายคำรามโหยหวน ร่างยักษ์สั่นสะท้านก่อนแตกหักร่วงลงอย่างช้า ๆ จนกลายเป็นเศษหินที่ไร้ชีวิต <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หมอกในโถงค่อย ๆ จาง เสียงก้องเงียบลง เหลือเพียงเสียงลมหายใจแรงของหลินหยา และเสียงคำรามต่ำของเซียนเฉ่าที่ค่อย ๆ ผ่อนคลาย ร่างยักษ์ทั้งสี่กลายเป็นเศษหินไร้วิญญาณกระจัดกระจายทั่วพื้น หลินหยายืนตัวตรง ขลุ่ยในมือยังคงอุ่นจากพลังปราณ นางหอบแรงแต่รอยยิ้มมุมปากกลับผุดขึ้น ดวงตาหวานลุกวาวด้วยชัยชนะ “ห้าแก่น…หกแก่น…จบแล้วสินะ…” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เซียนเฉ่ากลับมาหาเจ้านาย หัวทั้งสามกระดิกพร้อมกัน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความภาคภูมิ “คุณหนูหลิน…พวกมันถูกทำลายหมดแล้วขอรับ” นางหัวเราะเบา ๆ ยกขลุ่ยพาดบ่า มองเศษหินที่เคยเป็นผู้พิทักษ์ด้วยสายตาสงบ <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เราชนะแล้ว…ในที่สุดก็ชนะแล้ว!<div> </div></div><div style="text-align: left;">

<div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> 

<div align="center"> </div><div align="center"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image282a9b5c5a7552c2.md.png" width="500" _height="332" border="0"></div> 
<div align="center"><a href="https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=55">[ปักตะไคร้]</a></div><div align="center"> </div><div align="center"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/image2d861719c99eee2c.md.png" width="500" _height="337" border="0"></div><div align="center"> </div><div align="center"><div align="center"><a href="https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=64">[ปักตะไคร้]</a></div><div> </div><div> </div><div> </div></div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"></div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">@Admin </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">อื่น ๆ: เกิน 200K อีกละโอ๊ยยย จะบ้าตาย</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">รางวัล: </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">ปีศาจปลา : ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ) - ได้รับแล้ว</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">
และอัตราออก ง้าวปีศาจปลา คุณภาพน้ำเงิน Level 20 = 4 = เกลือ 
(เลขไบต์หลักสุดท้ายออก 9 หากมีบัพผู้มีบุญเพิ่มอัตราเป็น เลข 9 / 0 / 5)</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">โกเลม : ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ) - ได้รับแล้ว</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">LUK เกิน 80 จะได้โบนัสจากระบบ x2 ที่ได้</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">ได้รับ หินดาวเคราะห์ (ตีบวก) 1 ชิ้น = 2 ชิ้น </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">สรุปรางวัลที่ได้: หินดาวเคราะห์ (ตีบวก) 2 ชิ้น</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">
99 EXP แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point</div>

 </div>
 <div style="text-align:center; font-style:italic;"> </div><div style="text-align:center; font-style:italic;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/8407f8e8964c0425dc64e6d5ed93274c6382b55b4e66-w95pgj_fw658webp.png" width="480" _height="147" border="0"></div>
</div>

</div>
</div>

</div></div>

LinYa โพสต์ 2025-8-2 21:13:54

LinYa โพสต์ 2025-8-3 12:58:21

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-8-3 18:46 <meta charset="UTF-8">
<title>อยากลองเอาไว้โรลเพลย์</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:wght@300;400;500;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
#box01 {
border: 0px double;
border-radius: 25px;
padding: 50px;
background-color: #210f31;
background-image: radial-gradient(circle at top left, rgba(120,150,200,0.1), transparent 70%);
box-shadow:
 0 0 20px rgba(138,173,255,0.4),
 0 0 60px rgba(90,103,110,0.5),
 inset 0 0 30px rgba(255, 255, 255, 0.03);
transition: box-shadow 0.4s ease-in-out;
}

body {
margin: 0;
padding: 30px;
background: url("https://img2.pic.in.th/pic/480db93bbb5053bdebd01637312ba3a5cfe4f4e7253ca-jMHUeK_fw658webp.md.png") no-repeat center center fixed;
background-size: cover;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
}

.main-container {
max-width: 800px;
margin: auto;
background-color: #0a004d;
border-radius: 25px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 40px rgba(0, 0, 0, 0.3);
background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/d881fefa9db7d8c4a26ac5b641e95dff4edfba2318592-OGKQtv_fw658webp.png');
background-size: cover;
}

.glow-title {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 48px;
font-weight: bold;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 5px;
text-shadow:
 0 0 5px #56B7C8,
 0 0 10px #56B7C8,
 0 0 15px #56B7C8,
 2px 2px 4px rgba(0, 0, 0, 0.3);
}

.glow-subtitle {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 20px;
font-style: italic;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 20px;
text-shadow:
 0 0 3px #56B7C8,
 0 0 6px #56B7C8;
}

.flower-divider {
background-image: url('ไม่เอา');
background-size: contain;
background-repeat: no-repeat;
background-position: center;
height: 30px;
margin-bottom: 30px;
}

.banner-image {
display:none; /* ❌ ลบภาพออกโดยซ่อน */
}

/* ✅ เปลี่ยนพื้นหลังกล่องเป็นภาพ */
.text-box {
background: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/cf84239121ec4fd702c6d45d655d15675ff2262394776-PJAU9A_fw658webp-fotor-2025073018158.md.png') center/cover no-repeat;
border-radius: 20px;
padding: 30px;
font-size: 18px;
color: #F0EAD6;
line-height: 1.9em;
box-shadow: inset 0 0 15px rgba(0, 0, 0, 0.2);
}

.text-box .title {
text-align: center;
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
margin-bottom: 10px;
}

.text-box .subtitle {
text-align: center;
font-size: 16px;
color: #DDC799;
margin-bottom: 20px;
}

.flex-boxes {
display: flex;
flex-wrap: wrap;
gap: 20px;
justify-content: center;
margin-top: 40px;
margin-bottom: 30px;
}

.info-box {
flex: 1 1 300px;
max-width: 400px;
background-color: rgba(7, 17, 44, 0.92);
border-radius: 20px;
box-shadow: 0 0 15px rgba(0,0,0,0.3);
overflow: hidden;
color: #F0EAD6;
}

.info-box img {
width: 100%;
display: block;
border-bottom: 1px solid #ccc;
}

.info-box .content {
padding: 20px;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
color: #F0EAD6;
}

.info-box .content .title {
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
text-align: center;
}

.info-box .content .subtitle {
font-size: 14px;
text-align: center;
color: #DDC799;
margin: 8px 0 16px;
}
</style>

<div align="center">
<div id="box01">

<div class="main-container">
<div class="glow-title">
 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/1564996915ef13cf484e287d62fbe7f9f0ed13d62a16d-8Czovd_fw658webp.md.png" width="500" border="0"> 
 บันทึกการเดินทาง ความจริงแท้
</div>

<div class="glow-subtitle">
 
 วันที่ 03 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 
 เริ่มต้น ยามเหม่า ณ เมืองหนานหวาง มณฑลจิงโจว - ยามไห่ ณ เมืองซุยหยาง มณฑลยวี่โจว จักรวรรดิต้าฮั่น</div>

<div class="text-box"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> <div style="text-align: left;"> ฟ้ายังสลัวหมอกบางคลุมยอดไม้ หลินหยาสะพายสัมภาระที่เก็บเรียบร้อยไว้ในแหวนดาราจรัส ข้างกายมีเจ้าเซียนเฉ่าก้าวเคียงอย่างกระฉับกระเฉง ทิ้งหุบเขากระเรียนหลบฟ้าไว้เบื้องหลัง รอยหมอกที่ค่อย ๆ ละลายไปพร้อมแสงแรกของอรุณทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความเย็นและกลิ่นหอมชื้นของป่า หญิงสาวก้าวเดินตามทางดินที่คดเคี้ยวออกจากเขา เสียงลำธารยังแว่วตามหลังเหมือนเรียกให้หวนคืน แต่หลินหยามิได้หยุด เธอเพียงเหลียวมองหุบเขาที่คงความลี้ลับไว้และพึมพำเบา ๆ “ขอบคุณเจ้าค่ะ…สำหรับทุกอย่าง” ก่อนจะมุ่งหน้าต่อไป ไม่นานเส้นทางเริ่มกว้างขึ้นและลาดลง นางกับเซียนเฉ่าใช้เวลาไม่นานนักก็เห็นควันจากปล่องไฟไกล ๆ และเสียงผู้คนเริ่มชัดเจนขึ้น เป็นสัญญาณว่าพวกนางออกจากเขตป่าเข้าสู่ตัวเมืองหนานหยางแล้ว เมืองหนานหยางยามเช้ายังคงคึกคัก ตลาดเช้ากลิ่นอาหารลอยอบอวล ร้านค้าต่าง ๆ เพิ่งเปิดประตู พ่อค้าแม่ค้าตะโกนเรียกลูกค้าเสียงดัง แต่หลินหยากลับเดินเงียบ ๆ ผ่านไปท่ามกลางผู้คนด้วยสายตาแน่วแน่ นางกำลังมองหาสิ่งเดียวรถม้าเช่าที่จะพาเธอไปยังจุดหมายต่อไป เจ้าเซียนเฉ่ากระดิกหางเล็กน้อย เดินดมกลิ่นไปตามทางจนพาเจ้านายไปถึงลานกว้างที่มีรถม้าหลากหลายจอดรอเรียงกัน บรรดาสารถีพูดคุยแลกเปลี่ยนข่าวสาร หลินหยากวาดสายตามองป้ายราคากับสภาพรถอย่างถี่ถ้วน “คุณหนูหลิน เราจะไปที่ใดต่อไปขอรับ?” เสียงเจ้าเซียนเฉ่าดังขึ้นนุ่มนวลในหัว หลินหยาก้มลงลูบหัวมันเบา ๆ ยิ้มบาง “มุ่งตะวันออกเฉียงเหนือ…เราจะเข้าสู่เมืองซุนหยาง เขตยวี่โจว ที่นั่นมีหมู่บ้านน้ำค้างพรายซ่อนอยู่” เซียนเฉ่ากระดิกหางแรงขึ้น “เข้าใจแล้วขอรับ เส้นทางนั้นไม่ไกลนัก แต่ก็ต้องระวัง…หมู่บ้านนั้นไม่ค่อยมีคนพูดถึงเลยขอรับไม่เคยได้ยินเลย” หญิงสาวพยักหน้ารับ “ข้ารู้…และนั่นแหละที่ทำให้ข้าต้องไป” เธอก้าวเข้าไปคุยกับสารถีหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างรถม้าสภาพแข็งแรง ท่าทางไม่ค่อยพูดแต่ดูไว้ใจได้ สนทนาไม่นานก็ได้ราคาที่เหมาะสม หลินหยาเช่ารถม้าพร้อมเตรียมเสบียงสำหรับการเดินทาง เมื่อทุกอย่างพร้อม เธอก้าวขึ้นรถม้า เจ้าเซียนเฉ่ากระโดดขึ้นมานั่งข้าง ๆ อย่างสง่างาม ล้อไม้เริ่มหมุนช้า ๆ ออกจากเมืองหนานหยาง แสงอรุณแรกส่องลอดม่านหมอกคลายลงทางข้างหน้า เส้นทางมุ่งตะวันออกเฉียงเหนือกำลังเริ่มขึ้นปลายทางคือหมู่บ้านน้ำค้างพรายที่ถูกลืมเลือน… และความจริงที่รอคอยหลินหยากำลังรออยู่ที่นั่น รถม้าโยกไหวเบา ๆ ตามแรงล้อที่บดไปบนทางดิน หลินหยานั่งพิงเบาะไม้เรียบง่าย อุ้มเจ้าเซียนเฉ่าบนตัก ลูบขนนุ่มของมันช้า ๆ อย่างเงียบสงบ ดวงตาหวานทอดมองวิวข้างทางที่ค่อย ๆ เปลี่ยนไปจากบ้านเมืองสู่ทุ่งหญ้ากว้างและแนวต้นไม้ที่ยืดยาวสุดสายตา เสียงกีบม้าเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ราวกับกล่อมให้ใจของนางผ่อนคลายหลังจากผ่านเรื่องราวหนักหน่วงในหุบเขา ไม่นานนัก เสียงฝีเท้ารีบเร่งก็ดังมาจากด้านข้าง รถม้าค่อย ๆ ชะลอเพราะมีหญิงสาวคนหนึ่งในชุดผ้าป่านสีจาง อุ้มเด็กชายวัยเพียงขวบกว่าด้วยแขนที่สั่นเล็กน้อยเพราะเหนื่อยล้า ข้างตัวมีเด็กหญิงตัวเล็กเกาะชายผ้าแน่นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวต่อทางที่ไม่คุ้นเคย หญิงคนนั้นก้มหัวนอบน้อม เสียงหอบแต่สุภาพ “คุณหนูเจ้าคะ…ขอโทษที่รบกวน ท่านพอจะให้ข้ากับลูกสองคนติดรถไปได้หรือไม่เจ้าคะ? เรากำลังจะกลับบ้านที่เมืองซุยหยางเพราะเพิ่งพาลูกชายไปหาหมอที่หนานหยางพึ่งกลับมา ข้าอยากรบกวนได้หรือไม่เจ้าคะ” หลินหยามองแม่ลูกคู่นั้น แววตาของนางอ่อนลงทันที สายตากวาดมองแล้วไม่มีพิษภัยใด ๆ ให้ระแวง ร่างกายของหญิงแม่ม้ายดูอ่อนแรง แต่ยังคงกอดลูกชายไว้แน่นราวกับเกรงว่าโลกจะพรากเขาไป นางจึงระบายยิ้มเล็ก ๆ ที่เปี่ยมด้วยความเมตตา “ขึ้นมาสิเจ้าคะ ข้าก็กำลังไปซุยหยางอยู่พอดี” หลินหยาเอ่ยเสียงนุ่ม หญิงแม่ม่ายเงยหน้าขึ้นด้วยสายตาเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง “ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ…ขอบคุณจริง ๆ” สารถีช่วยพยุงทั้งสองขึ้นมานั่งด้านใน รถม้าจึงออกเดินต่ออีกครั้ง กลิ่นดอกหญ้าตามสายลมปลิวเข้ามาเจือกับกลิ่นฟืนและผ้าเก่าของผู้โดยสารใหม่ บรรยากาศด้านในอบอุ่นอย่างประหลาด เด็กหญิงตัวเล็กนั่งเบียดแม่ด้วยสายตากล้า ๆ กลัว ๆ มองหลินหยากับเจ้าเซียนเฉ่าเป็นพัก ๆ เจ้าเซียนเฉ่าที่อยู่บนตักของนางกระดิกหูหันมามอง ดวงตากลมใสของมันฉายประกายสนใจ จากนั้นเลียมือเล็ก ๆ ของเด็กหญิงที่ยื่นมาแตะขนมันอย่างแผ่วเบา เสียงหัวเราะใสของเด็กดังขึ้นเป็นครั้งแรก ทำให้หลินหยาหัวเราะเบา ๆ “เขาชื่อเซียนเฉ่า เจ้าไม่ต้องกลัวนะ” แม่ม้ายยิ้มบาง ๆ ที่เต็มไปด้วยความโล่งใจ บรรยากาศในรถม้าเต็มไปด้วยความเงียบสงบปนอบอุ่น หลินหยาลูบหัวหมาน้อยพลางทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างเส้นทางยาวไกลมุ่งตะวันออกเฉียงเหนือ รอให้พวกนางไปถึงเมืองซุยหยาง และที่นั่น…ความจริงบทต่อไปกำลังรออยู่ รถม้าโยกคลอนช้า ๆ ตามเส้นทางที่ทอดยาวไปกลางทุ่งเขียว หลินหยาที่นั่งเงียบมาตลอดยกสายตามองหญิงม่ายที่นั่งตรงข้าม ร่างผอมบางของนางโอบกอดลูกชายวัยขวบแน่นราวกับเกรงเขาจะหายไป ดวงตาคล้ำล้าแต่นุ่มนวลของนางสะท้อนถึงความเหน็ดเหนื่อยที่สั่งสมมานาน ส่วนเด็กหญิงตัวเล็กที่เกาะชายผ้าแม่แน่น เงียบสงบแต่แอบเหลือบมองหมาน้อยเซียนเฉ่าที่นั่งข้างหลินหยาอย่างสนใจ หลินหยาพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะระบายยิ้มอ่อนโยน เธอเอื้อมมือแตะแหวนดาราจรัสบนมือขวา พลังมิติของแหวนนั้นส่องแสงจาง ๆ ก่อนที่อาหารหอมกรุ่นจะปรากฏออกมาในมือของเธอ “แม่นาง…” หลินหยาพูดเสียงนุ่ม “ข้ามีอาหารติดตัวเยอะนักเจ้าค่ะ อย่าให้ข้าทานคนเดียวเลยเจ้าคะ ท่านกับเด็ก ๆ ก็ทานด้วยเถิด”  หญิงม่ายชะงักเล็กน้อยก่อนดวงตาจะสั่นระริกด้วยความเกรงใจ “มะ…ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าทนได้ เชิญท่านทานให้สำราญเถิดคุณหนู” หลินหยาหัวเราะเบา ๆ ดวงตาหวานฉายแววอบอุ่น “ข้าอยากให้ท่านได้รับแรงกายแรงใจหน่อย อีกทั้ง…อาหารนี้ทำด้วยใจของข้าเอง” เธอวางจานโค่วโร่วลงบนถาดไม้ กลิ่นหอมของหมูสามชั้นตุ๋นกับผักกาดดองเหมยกันไช่ลอยคลุ้ง เนื้อหมูเปื่อยนุ่มจนแทบละลายในปาก น้ำซอสเข้มข้นไหลซึมแผ่ไปทั่วจาน และวางเคียงกับไก่ขอทานทั้งตัว ที่ห่อใบบัวฉีกออกเผยกลิ่นสมุนไพรกับเครื่องเทศที่สอดแทรกอยู่ภายใน เนื้อไก่ขาวฉ่ำส่งกลิ่นหอมจนแม้แต่เจ้าเซียนเฉ่ายังยกจมูกขึ้นดม เด็กหญิงตัวน้อยตาโต มองอาหารตรงหน้าด้วยสายตาอยากได้แต่เกรงใจ หลินหยายิ้มพลางยื่นชิ้นหมูนุ่มให้ “ชิมสิจ๊ะ” เด็กหญิงลังเล ก่อนจะกัดคำเล็ก ๆ ดวงตาเธอเบิกกว้างราวกับพบสวรรค์ “อร่อยมากเลยเจ้าค่ะ!” เสียงใสทำให้แม่ของเธออมยิ้มบาง ๆ หญิงม่ายสุดท้ายก็ยอมรับอาหารจากหลินหยา น้ำเสียงสั่นเมื่อกล่าว “ขอบคุณท่าน…ขอบคุณจริง ๆ คุณหนู” “ไม่ต้องขอบคุณหรอกเจ้าค่ะ คนกันเอง” หลินหยาตอบพร้อมตักไก่ขอทานชิ้นสวยแบ่งให้กับเธอ “เราเดินทางด้วยกัน ย่อมต้องช่วยเหลือกัน” บรรยากาศในรถม้ากลับอบอุ่นขึ้นท่ามกลางสายลมยามเช้า กลิ่นอาหารลอยอวล ผสมกับรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของทุกคน หลินหยาลูบหัวเจ้าเซียนเฉ่าเบา ๆ ที่นั่งกินเนื้อส่วนนุ่มของตัวเองอย่างสุขใจ และในความเงียบที่เหลืออยู่ หัวใจของหลินหยากลับเต็มไปด้วยความสงบที่แผ่วเบาในขณะที่เส้นทางยังคงทอดยาวไปสู่เมืองซุยหยางเบื้องหน้า เมื่อทุกคนทานโค่วโร่วและไก่ขอทานจนเต็มอิ่ม เสียงหัวเราะของเด็กหญิงตัวเล็กดังแผ่ว ๆ ภายในรถม้า หลินหยาก็ยกมือแตะแหวนดาราจรัสอีกครั้ง คราวนี้ปรากฏถาดไม้เล็กที่วางขนมไหมฟ้าสีขาวนวลละมุน เส้นบางละเอียดราวเส้นไหมนับพันถักทอเป็นก้อนกลมคลุกด้วยไส้เม็ดมะม่วงหิมพานต์ งาขาว และถั่วลิสง กลิ่นหอมหวานของน้ำผึ้งแตะจมูกตั้งแต่เปิดฝาออกมา หญิงสาวยิ้มอ่อนโยน พลางเอ่ย “ของคาวแล้วก็ต้องของหวานเจ้าค่ะ กินพร้อมกับชาเบญจมาศนี้นะเจ้าคะ” นางรินชาเบญจมาศลงในถ้วยเล็ก กลิ่นหอมละมุนของกลีบดอกเหลืองอ่อนลอยอบอวลชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย ยื่นให้กับสตรีแม่ม่ายและเด็ก ๆ พร้อมขนมไหมฟ้า แม่ม่ายมองขนมในมือด้วยแววตาตื่นตะลึง ปากสั่นเล็กน้อย “คุณหนู…ท่านกรุณาเกินไปแล้ว ข้าไม่เคยได้ลิ้มของดีเช่นนี้มานานนัก” หลินหยาหัวเราะเบา ๆ “อย่าพูดเช่นนั้นเลยเจ้าคะ ของหวานต้องได้แบ่งกันจึงจะหวานแท้” เด็กหญิงหยิบขนมไหมฟ้าขึ้นมาส่งเข้าปาก แววตาเป็นประกายทันที “อร่อยมากเลยเจ้าค่ะ! มันนุ่ม หวาน แล้วก็หอมถั่วด้วย!” เด็กน้อยหัวเราะแก้มเปื้อนขาวจากเศษขนม ส่วนเด็กชายขวบเศษในอ้อมกอดแม่ก็ยิ้มแป้น พอได้ชิ้นเล็ก ๆ ก็กินอย่างเพลิดเพลิน เจ้าเซียนเฉ่ากระดิกหางมองตาแป๋ว หลินหยาหันไปยิ้มก่อนหยิบขนมไหมฟ้าชิ้นเล็กให้ “เจ้าเอาไปชิ้นหนึ่งก็ได้จ้ะ” หมาน้อยกัดเบา ๆ หางกระดิกแรงแสดงความพึงใจ บรรยากาศในรถม้าเต็มไปด้วยความหวานละมุนและกลิ่นหอมอบอวล ชาเบญจมาศร้อน ๆ ช่วยคลายความเหนื่อยล้า ขณะที่ทุกคนลิ้มรสขนมไหมฟ้าอย่างสุขใจ หญิงม่ายมองหลินหยาด้วยสายตาขอบคุณที่เปี่ยมไปด้วยความจริงใจ “คุณหนู…ท่านใจดีนัก ข้าไม่รู้จะตอบแทนอย่างไร” หลินหยาส่ายหน้าเบา ๆ “ไม่จำเป็นต้องตอบแทนเจ้าค่ะ แค่พวกท่านยิ้มได้ ข้าก็พอใจแล้ว” รถม้ายังคงเคลื่อนไปตามเส้นทางที่ทอดยาว ภายนอกสายลมเช้าพัดเบา ๆ กลิ่นดอกหญ้าลอยเข้ามาผสมกับกลิ่นขนมและชาหอมรัญจวน ทิ้งไว้เพียงบรรยากาศอบอุ่นที่ยากจะลืมเลือนระหว่างการเดินทาง สายลมอ่อนพัดผ่านหน้าต่างรถม้า ขณะที่หลินหยายกมือเรียวเล็กออกไปนอกรถ ยื่นก้อนขนมไหมฟ้าให้สารถีหนุ่มที่กำลังควบม้าอยู่ข้างหน้า ชายหนุ่มหันมามองด้วยแววตาประหลาดใจ ก่อนจะยิ้มอย่างซื่อ ๆ รับขนมมา “คุณหนู ขอบคุณมากขอรับ กลิ่นหอมชวนลิ้มรสนัก” หลินหยายิ้มบาง “กินดูสิเจ้าคะ ของหวานจะทำให้ทางไกลไม่น่าเหนื่อย” ระหว่างที่บรรยากาศอบอุ่นแผ่ซ่าน หญิงม่ายที่นั่งตรงข้ามเงยหน้ามองนาง ดวงตาสั่นระริกด้วยความสงสัยก่อนจะถามด้วยเสียงสุภาพ “คุณหนูเจ้าคะ…ท่านกรุณานัก ข้าสงสัยว่าท่านเป็นคุณหนูตระกูลใดหรือเจ้าคะ? ข้าไม่เคยพบสตรีใดที่มีน้ำใจเช่นท่านมาก่อน” หลินหยายิ้มมุมปาก สายตาหวานทอดมองหญิงม่ายอย่างอ่อนโยน ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ “ข้ามิใช่คุณหนูตระกูลใหญ่หรอกเจ้าค่ะ” เสียงนางนุ่มราวกับสายลม “ข้าเป็นเพียงแม่ค้าธรรมดาเท่านั้น กำลังเดินทางไปยังสถานที่แห่งหนึ่งในเมืองซุยหยาง” “แม่ค้า…หรือเจ้าคะ?” หญิงม่ายเบิกตากว้างเล็กน้อย  “เจ้าค่ะ” หลินหยายิ้มจาง “อย่าเกรงใจที่ข้าให้ของให้อาหารเลยเจ้าค่ะ นี่คือสิ่งที่ข้าชอบทำอยู่แล้ว ให้ได้เห็นผู้อื่นยิ้ม ข้าก็สุขใจนัก” หญิงม่ายยิ้มกว้างขึ้น ดวงตาเปล่งประกายขอบคุณ ข้างตัวเด็กหญิงหัวเราะคิกเมื่อเจ้าเซียนเฉ่าเลียมือเธอเบา ๆ หลินหยาพิงเบาะ มองท้องฟ้าสว่างขึ้นเรื่อย ๆ จากหมอกยามเช้ากลายเป็นฟ้าสีฟ้าอ่อน ดวงตาหวานพราวระยับเมื่อเอ่ยต่อ “ข้าเองต้องขอบคุณพวกท่านมากกว่า ที่มาร่วมเดินทางด้วย ทำให้การนั่งรถม้าของข้าไม่น่าเบื่อเอาเสียเลย” รถม้ายังคงเคลื่อนไปบนเส้นทางตะวันออกเฉียงเหนือ ภายในเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ และบรรยากาศอ่อนโยนที่ชโลมหัวใจของทุกคนในยามเดินทาง เสียงล้อไม้บดกับพื้นดินดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ขณะที่รถม้ายังคงแล่นผ่านทิวทุ่งและต้นไม้ที่เรียงรายตามทาง หญิงม่ายมองหลินหยาด้วยสายตาเต็มไปด้วยความสนใจ ก่อนจะถามอย่างเกรงใจ “เช่นนั้นแล้ว…คุณหนูจะไปที่ใดหรือเจ้าคะ?” หลินหยาหันกลับมามองนาง ดวงตาหวานเป็นประกายราวกับจะมีแสงอ่อนส่องออกมา นางยิ้มบางก่อนเอ่ย “ข้าจะไปที่หมู่บ้านน้ำค้างพรายเจ้าค่ะ” คำตอบนั้นทำให้หญิงม่ายถึงกับเบิกตากว้าง น้ำเสียงสั่นเล็กน้อย “หมู่บ้านน้ำค้างพรายหรือเจ้าคะ?… นั่น…นั่นคือบ้านเกิดของข้าเอง!” คราวนี้เป็นหลินหยาที่อึ้ง นางมองหญิงม่ายด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะหลุดหัวเราะเบา ๆ ราวกับเจอเรื่องเหลือเชื่อ “นี่มันเป็นโชคชะตาหรืออย่างไรกันนะเจ้าคะ? ช่างบังเอิญจริงเชียว” หญิงม่ายที่กอดลูกชายวัยขวบกว่าไว้แน่นก็ยิ้มทั้งที่ยังตกใจ “ข้าเองก็ตกใจนักเจ้าค่ะ เหตุใดจึงบังเอิญถึงเพียงนี้…มีคนต่างถิ่นมุ่งไปยังหมู่บ้านนั้นน้อยนัก แต่กลับได้พบกันในรถม้าคันนี้” บรรยากาศในรถม้ากลายเป็นเหมือนห้วงอบอุ่นที่มีเพียงผู้โดยสารไม่กี่ชีวิตซึ่งดวงชะตานำพามาพบกัน เด็กหญิงตัวเล็กที่นั่งข้างแม่หัวเราะคิกอย่างสนุกสนาน ขณะเล่นกับเจ้าเซียนเฉ่าที่เอนตัวลงให้เธอลูบขนและซุกหน้าอย่างน่ารัก หางมันกระดิกไปมาเป็นจังหวะ ส่วนเด็กชายวัยขวบกว่าที่อยู่บนตักแม่กลับหลับสนิท แก้มอวบแนบกับอกของผู้ให้กำเนิด ริมฝีปากเล็ก ๆ ขยับเบา ๆ ในความฝัน อากาศในรถอบอุ่นและนุ่มนวลจนแม้แต่เสียงหัวใจยังเต้นอย่างผ่อนคลาย หลินหยาพิงหลังกับเบาะไม้ ดวงตาหวานฉายแววลึกล้ำพลางกระซิบกับตัวเอง “โชคชะตาหรือ… ถ้าเช่นนั้นก็คงจะดีเหลือเกิน” รถม้าแล่นไปอย่างมั่นคง นำพาผู้โดยสารทั้งสี่และหมาน้อยหนึ่งตัวมุ่งสู่เส้นทางสู่เมืองซุยหยาง รถม้าโยกไหวเบา ๆ ตามแรงวิ่งของม้า หลินหยานั่งหันหน้ามองสตรีม่ายตรงข้ามด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น นางยิ้มบางแล้วเอ่ยเสียงนุ่ม “เช่นนั้นแล้ว…หมู่บ้านน้ำค้างพรายเป็นเช่นไรหรือเจ้าคะ?” หญิงม่ายเงียบไปครู่หนึ่งราวกับกำลังนึกถึงบ้านเกิดที่แสนไกล ดวงตาของนางหม่นแฝงด้วยความคิดถึง ก่อนจะค่อย ๆ เล่าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “หมู่บ้านนั้น…เป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ริมธารกลางหุบลึกของภูเขาเจ้าค่ะ รอบหมู่บ้านจะมีป่าราบกว้างที่หมอกน้ำค้างหนาปกคลุมตลอดทั้งปี ยามรุ่งเช้าเหมือนโลกทั้งใบล่องลอยอยู่ท่ามกลางม่านหมอกเย็นชื้น เสียงน้ำจากธารสายเล็กจะดังไม่ขาดสาย…ผู้คนที่นั่นจึงมักพูดว่า หมู่บ้านเราถูกโอบอุ้มโดยหมอกน้ำค้างและเสียงของสายน้ำ”  หลินหยาฟังแล้วแววตาเป็นประกาย ภาพหมู่บ้านกลางหมอกเริ่มก่อรูปร่างในจินตนาการของนาง ก่อนจะถามต่อด้วยความสนใจ “แล้วท่านอาศัยอยู่ที่นั่นหรือเจ้าคะ?” หญิงม่ายส่ายหน้าแผ่ว ๆ พร้อมรอยยิ้มเศร้า “มิใช่เจ้าค่ะ…ข้าเพียงเกิดที่นั่นเท่านั้น หลังแต่งงานกับสามีจึงย้ายมาอยู่ในเมืองว่าน สามีของข้าทำงานในเมือง แต่เขาจากไปปีสองปีแล้ว…ตอนนี้ข้าอยู่กับลูก ๆ เพียงลำพัง” หลินหยานิ่งฟัง สายตาหวานสะท้อนความเห็นใจ “ข้าขอโทษที่ต้องรื้อฟื้นความหลังนะเจ้าคะ” หญิงม่ายส่ายหัวเบา ๆ “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ…บ้านเกิดนั้นถึงจะไกลหน่อย แต่ความทรงจำยังอบอุ่นเสมอ” เด็กหญิงที่นั่งข้างแม่ยิ้มสดใส แม้ไม่เข้าใจบทสนทนาลึกซึ้งนักแต่ก็เอ่ยเสียงใส “ท่านพี่…หมู่บ้านสวยนะ! มีน้ำค้างส่องแสงวิบวับทุกเช้าเลย!” หลินหยาหัวเราะแผ่ว ลูบหัวเด็กหญิงเบา ๆ “ฟังแล้วข้าอยากเห็นยิ่งนัก” รถม้ายังคงวิ่งไปบนเส้นทางตะวันออกเฉียงเหนือ เสียงกีบม้าก้องไปกับสายลม ขณะที่ในใจของหลินหยาเริ่มเต้นแรงเพราะหมู่บ้านน้ำค้างพรายนั้นไม่เพียงแค่สถานที่ในแผนที่ แต่มันคือ ประตูต่อไปสู่ความจริง ที่นางต้องค้นหา รถม้ายังคงเคลื่อนตัวไปอย่างช้า ๆ ลมเช้าเย็นพัดลอดช่องหน้าต่างเข้ามา ทำให้บรรยากาศภายในอบอุ่นปนความสงบ หญิงม่ายมองหลินหยานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่ว “คุณหนู…เหตุใดท่านจึงจะต้องไปหมู่บ้านน้ำค้างพรายหรือเจ้าคะ? ที่นั่นเป็นหมู่บ้านที่แทบจะถูกลืมจากโลก มีคนอาศัยอยู่น้อยนัก และแทบไม่มีใครเดินทางไปหรอก” หลินหยายกดสายตาลงเล็กน้อย มือเรียวลูบขนเจ้าเซียนเฉ่าที่นอนซุกบนตัก พลางตอบด้วยเสียงสงบนิ่งแต่แฝงความมุ่งมั่น “ข้ามาตามคำของสตรีคนหนึ่งที่เสียชีวิตไปแล้ว…นางฝากให้ข้าตามหาความจริง และเส้นทางนั้นพาข้ามุ่งไปยังหมู่บ้านแห่งนั้นเจ้าค่ะ” หญิงม่ายชะงักไป ดวงตากลมโตฉายแววสงสัย “สตรีคนนั้น…นางนามว่าอะไรหรือเจ้าคะ?” หลินหยาหันไปสบตานาง ยิ้มบางก่อนตอบ “นางชื่อ…ลั่วซานเจ้าค่ะ” ทันทีที่ได้ยินชื่อนั้น หญิงม่ายถึงกับเบิกตากว้าง ดวงตาสั่นระริก ริมฝีปากขยับช้า ๆ เหมือนจะเอ่ยอะไรบางอย่างก่อนกลืนน้ำลาย “ลั่วซาน…หรือ?” เด็กหญิงที่กำลังเล่นกับเจ้าเซียนเฉ่าหยุดชะงัก หันมามองแม่อย่างงงงัน ส่วนเด็กชายวัยขวบกว่าก็ขยับตัวในอ้อมกอดแต่ยังไม่ตื่น หญิงม่ายเงยหน้ามองหลินหยาด้วยความตกใจ “ในหมู่บ้านของข้า…มีหญิงชราคนหนึ่งนามว่า ลั่วซาน จริง ๆ เจ้าค่ะ นางอยู่ลึกสุดท้ายในหมู่บ้าน ร่างผอมเล็ก ผมขาวโพลน ดวงตาแหลมคมราวกับรู้ทุกสิ่ง และที่น่าประหลาดที่สุด…นางมีความทรงจำเรื่องในวังเก่าอย่างกับเคยอยู่ในนั้น รู้เรื่องราวราชสำนักโบราณที่แม้คนในเมืองก็ยังไม่รู้ ราวกับนางมิใช่เพียงชาวบ้านธรรมดา” คำพูดนั้นทำให้หลินหยาเงียบไปชั่วขณะ ดวงตาหวานสั่นไหวเล็กน้อย หญิงชราลั่วซาน…นี่หมายความว่า…หรือจะเป็นนางจริง ๆ กันนะ? หญิงม่ายยกมือขึ้นกอดลูกแน่นขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงนางเต็มไปด้วยความระแวงปนเคารพ “ผู้คนในหมู่บ้านเรียกนางว่า ‘ผู้เฒ่าแห่งหมอก’…ไม่มีใครรู้ว่านางมาจากที่ใด แต่ต่างเกรงใจนางทั้งสิ้น นางมักเล่าคำเตือนถึงอดีตที่คนอื่นไม่เคยได้ยิน…” หลินหยาหลับตาลงช้า ๆ สูดหายใจลึก ก่อนจะพึมพำ “เช่นนั้น…ข้าคงมาถูกทางแล้วล่ะเจ้าค่ะ” เจ้าเซียนเฉ่าลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตากลมมองเจ้านายอย่างเข้าใจ เส้นทางที่ทอดไปข้างหน้ายิ่งชัดเจนขึ้นในใจของหลินหยาหมู่บ้านน้ำค้างพรายมิใช่เพียงจุดหมายปลายทางธรรมดา แต่มันคือ กุญแจ ที่จะไขไปสู่ความจริงที่เธอตามหามาโดยตลอด หญิงม่ายก้มหน้าลงเล็กน้อย น้ำเสียงแผ่วลงจนแทบเป็นกระซิบ “แต่…หญิงชราผู้นั้น นางเสียชีวิตไปหลายปีแล้วนะเจ้าคะ” นางเงยหน้าขึ้น มองหลินหยาด้วยสายตาทั้งสงสัยทั้งเป็นห่วง “คุณหนู…ท่านจะไปเพื่อพบนางงั้นหรือ?” หลินหยาหยุดชะงักไปชั่วครู่ ดวงตาหวานทอดมองออกไปนอกหน้าต่างรถม้าที่หมอกบางกำลังลอยคลอทิวไม้ ก่อนจะส่ายหน้าแผ่วด้วยรอยยิ้มที่ไม่แน่ชัด “ข้า…ไม่แน่ใจเจ้าค่ะ ว่าจะได้พบนางหรือไม่ ข้ารู้แล้วว่านางเสียชีวิตไปแล้ว” เสียงของนางมั่นคงขึ้นเล็กน้อย “แต่ในบันทึกของนาง…นางฝากคำไว้ให้ข้าเดินทางไปที่นั้น ข้าจึงต้องไป ไม่ว่าจะพบอะไรหรือไม่ก็ตาม” หญิงม่ายมองหลินหยาอยู่นาน ก่อนจะพ่นลมหายใจยาวราวกับปลดความกังวลที่คั่งค้างในอก “เช่นนั้น…ข้าจะบอกทางไปยังหมู่บ้านน้ำค้างพรายให้ท่านเองเจ้าค่ะ จะได้ไม่หลงทาง” นางกอดลูกชายที่หลับสนิทแน่นขึ้น ขณะที่สายตาเหม่อมองออกไปไกลเหมือนกำลังย้อนกลับไปยังความทรงจำเก่า “หมู่บ้านนั้นเป็นหมู่บ้านเล็กที่ซ่อนตัวอยู่ริมธารในหุบลึกของภูเขา เส้นทางเข้าแคบและล้อมด้วยป่าราบที่มีหมอกน้ำค้างปกคลุมตลอดทั้งปี ยามค่ำคืนจะมืดสนิทจนแม้แต่ไฟจากตะเกียงก็เลือนราง จึงมีเพียงคนในหมู่บ้านที่รู้ทางแน่ชัดซ้ำยังรู้ทางลัดไปที่นั้นด้วยความรวดเร็วด้วย” นางเงยหน้ามาสบตาหลินหยา น้ำเสียงจริงจังขึ้น “จากเมืองซุยหยาง เดินทางไปตามเส้นทางป่าที่ตัดขึ้นเหนือ แล้วจะพบสะพานไม้เก่าข้ามลำธาร เมื่อข้ามสะพานนั้นไปแล้ว จะมีทางสองแยก…อย่าเลือกทางซ้ายเด็ดขาด ทางนั้นพาไปสู่เหวและไม่มีวันกลับ ต้องเลือกทางขวาแล้วเดินตามเสียงน้ำไหลเข้าไปเรื่อย ๆ จนพบประตูไม้ไผ่เก่าที่ถูกหมอกปกคลุม นั่นแหละคือประตูเข้าสู่หมู่บ้านน้ำค้างพราย” คำพูดของหญิงม่ายเหมือนแผนที่ที่วาดด้วยเสียง หลินหยารับฟังอย่างตั้งใจแล้วพยักหน้า ดวงตาหวานทอประกายขอบคุณ “ข้าจะจำไว้ทุกคำเจ้าค่ะ ขอบคุณท่านมาก” หญิงม่ายยิ้มบาง แม้ยังมีแววห่วงใยในดวงตา “ท่านจงระวัง…หมอกที่นั่นมิใช่หมอกธรรมดา และบางครั้ง…เสียงที่ได้ยิน อาจไม่ได้มาจากสิ่งที่ท่านคิด” หลินหยาหลุบตาลง ยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ข้าจะไม่ลืมคำเตือนนี้แน่นอนเจ้าค่ะ” รถม้ายังคงแล่นไปบนถนนที่เริ่มราบเรียบขึ้นเมื่อใกล้ถึงเขตเมืองซุยหยาง แสงอาทิตย์ยามสายส่องลอดม่านหมอกกระทบใบหน้าหวานของหลินหยา นางยิ้มบางและหันไปพูดกับสตรีม่ายที่นั่งตรงข้ามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ข้าว่าข้าจะพักที่เมืองว่านสักคืนก่อนเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ค่อยออกเดินทางต่อ” หญิงม่ายที่ฟังอยู่ยิ้มกว้าง ดวงตาเปล่งประกายความซาบซึ้ง “เช่นนั้น…พักที่บ้านข้าดีหรือไม่เจ้าคะ? ให้ข้าได้ต้อนรับขับสู้ผู้มีพระคุณเสียหน่อย” หลินหยาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะระบายยิ้มอุ่น “หากได้ก็จะดีมากเลยเจ้าค่ะ ข้าขอบคุณท่านจริง ๆ” ทันใดนั้นเสียงเด็กหญิงตัวเล็กที่กำลังนั่งเล่นกับเจ้าเซียนเฉ่าก็ดังขึ้นอย่างร่าเริง “พี่สาวคนสวยจะมานอนที่บ้านเราหรือเจ้าคะ?” ใบหน้าของเธอสว่างสดใสเต็มไปด้วยความดีใจ เหมือนเด็กที่รอเพื่อนใหม่มานาน หลินหยาหัวเราะร่า ขำกับท่าทางน่ารักนั้น “แน่นอนสิจ๊ะ เจ้าจะได้ฟัดพุงเจ้าหมาน้อยเซียนเฉ่าทั้งคืนเลย” เจ้าเซียนเฉ่าที่นอนซุกบนตักหลินหยา เงยหน้าขึ้นอย่างสงบแต่หางกระดิกแรงราวกับรู้ว่าตัวเองกำลังถูกกล่าวถึง เด็กหญิงหัวเราะคิกคัก รีบกอดมันแน่น ๆ แล้วพูดเสียงใส “ดีจังเลย! ข้าจะกอดพุงเจ้าทั้งคืนจนฟูนุ่มเลยนะ!” หลินหยาหัวเราะเบา ๆ ลูบหัวหมาน้อยด้วยความเอ็นดู “เห็นไหมเจ้าล่ะ เซียนเฉ่า เจ้าจะถูกฟัดทั้งคืนแล้วนะ” หมาน้อยถอนหายใจเล็กน้อยแต่ดวงตากลมของมันฉายประกายยอมจำนนปนหยิ่ง ๆ ทำเอาทั้งหลินหยาและสตรีม่ายหัวเราะด้วยความเอ็นดู บรรยากาศในรถม้าอบอุ่น รอยยิ้มและเสียงหัวเราะเบา ๆ ลอยคลอไปกับสายลม ระหว่างทางสู่เมืองซุยหยาง ความเหนื่อยล้าแทบถูกลืมเลือน…เพราะหัวใจของทุกคนเต็มไปด้วยความสุขเล็ก ๆ ที่แบ่งปันกันในยามเดินทาง แสงแดดยามเที่ยงส่องลอดผ่านใบไม้ของต้นไม้ใหญ่ข้างทาง รถม้าหยุดพักใต้ร่มเงาเย็น สารถีหนุ่มจูงม้าไปปล่อยกินหญ้า ส่วนหลินหยาก็จัดแจงหยิบเสื่อผืนสะอาดออกมาจากแหวนดาราจรัส ปูบนพื้นหญ้าเรียบข้างทาง รอยยิ้มของนางแต่งแต้มใบหน้าเมื่อเห็นเด็กหญิงดีใจวิ่งมาช่วยกางเสื่อ ส่วนเด็กชายวัยขวบเศษในอ้อมกอดแม่ก็ดีดขาขำ ๆ เหมือนได้สูดอากาศสดใหม่ “วันนี้ข้าจะเลี้ยงมื้อเที่ยงให้เต็มที่เจ้าค่ะ” หลินหยาว่าอย่างขำ ๆ พร้อมดีดนิ้วเรียกเซียนเฉ่าที่นั่งรอหางกระดิก พริบตานั้น นางหยิบอาหารมากมายจากแหวนมิติออกมาเรียงจนเต็มเสื่อ หมั่นโถวขาวนุ่มร้อน ๆ ถูกจัดไว้ในตะกร้าไม้ไผ่ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยคลุ้ง กุ้งผัดชาหลงจิ่งกลิ่นชาเขียวสดชื่นผสมกลิ่นกุ้งสดหวานชวนให้น้ำลายสอ ปลาเก๋านึ่งซีอิ๊ว เนื้อขาวฉ่ำราดซีอิ๊วหอม ๆ ประดับด้วยขิงและต้นหอม เป็ดปักกิ่งหนังกรอบวาวมันหั่นเรียงพร้อมแผ่นแป้งและซอสหวานเข้มข้น ยังไม่หมดเท่านั้น หลินหยายังจัด บะหมี่ฉีซานเส้นเหนียวนุ่มคลุกซอสกลิ่นหอมเฉพาะตัว รสชาติจัดจ้านกำลังดี ขนมเฉียวกั่วและขนมเซาปิ่งแป้งบางไส้หวานร้อน ๆ วางเรียงเคียงชาเบญจมาศหอมกรุ่น หญิงม่ายอึ้งจนพูดไม่ออก น้ำตาคลอด้วยความตื้นตัน “คุณหนู…นี่มันอาหารชั้นดีทั้งนั้น ข้าจะเกรงใจเกินไปแล้ว” หลินหยาหัวเราะพลางตักเนื้อปลาเก๋าใส่จานของนาง “อย่าเกรงใจเลยเจ้าค่ะ ข้าเตรียมมามากพอสำหรับทุกคน เรื่องกินเรื่องใหญ่ ข้าชอบให้ทุกคนอิ่มแล้วมีความสุข” เด็กหญิงปรบมือดีใจ “พี่สาวคนสวยเก่งจังเลย!” แล้วก็ก้มลงกินหมั่นโถวคำใหญ่ ส่วนเด็กชายวัยขวบก็หัวเราะชอบใจเมื่อแม่ยื่นชิ้นเป็ดให้เขาลองกัด สารถีหนุ่มที่นั่งห่าง ๆ ด้วยเกรงใจถูกหลินหยาหยิบจานแล้วยื่นอาหารให้ตรงหน้า “ท่านสารถี อย่าอายเลยเจ้าค่ะ ทานด้วยกันเถิด” เซียนเฉ่าก็ไม่รอดสายตา หลินหยาหยิบชิ้นเนื้อกุ้งกับเนื้อเป็ดให้มันอย่างเอ็นดู หมาน้อยหางกระดิกแรงพร้อมกินอย่างสุภาพแต่แอบแซ่บไม่แพ้ใคร บรรยากาศบนเสื่อกลายเป็นงานเลี้ยงย่อม ๆ ทุกคนล้อมวงกินอาหารรสเลิศที่จัดเรียงรวมกันแบบไม่เกรงกริยาชาววังแต่เต็มไปด้วยความสุขแบบคนไทย(?) ทุกคำที่ทานเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความอบอุ่น หลินหยาหัวเราะคิกคัก ขณะยกถ้วยชาขึ้นจิบ “บอกแล้วหรือไม่…เรื่องกิน ข้าไม่เคยทำเล่น ๆ” สายลมพัดพาเสียงหัวเราะและกลิ่นอาหารหอมกรุ่นลอยไปตามทาง เหมือนจะประกาศให้โลกทั้งใบรู้ว่าวันนี้คือวันแห่งความอร่อยและความสุขที่แท้จริงระหว่างการเดินทาง ริมบึงข้างทางที่ดูเงียบสงบในตอนแรก กลับเกิดคลื่นน้ำกระเพื่อมผิดธรรมชาติ ฟองอากาศผุดขึ้นเป็นสายตามจังหวะ และเสียงน้ำกระเซ็นเบา ๆ ดังก้องในความเงียบ หลินหยาที่นั่งจิบชาอยู่หันสายตาคมหวานไปมอง ดวงตาเรียวยาวหรี่ลงทันที ร่างบางค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน ผ้าคลุมไหล่สะบัดเบา ๆ ตามแรงลม เงาดำคล้ายกึ่งคนกึ่งปลาโผล่ขึ้นจากผืนน้ำทีละตัว ลำตัวลื่นชุ่มน้ำ กล้ามเนื้อแข็งแรง ขาหนังลอกเป็นเกล็ดเป็นหย่อม ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความกระหายและราคะ ทั้งหมดจ้องมายังกลุ่มผู้โดยสาร โดยเฉพาะที่หลินหยา… สตรีเพียงที่ยืนหันหน้าตรงไปยังบึง หญิงม่ายอุ้มลูกแน่น ตัวสั่นจนมือเกร็ง เด็กหญิงรีบซุกหน้าเข้ากับอกแม่ น้ำตาคลอ สารถีหนุ่มเริ่มจะคว้าไม้ แต่เสียงของหลินหยาเย็นเฉียบเอ่ยขึ้นก่อน “ปิดตาไว้นะเจ้าคะ…อย่ามอง ไม่ต้องกลัว” เสียงนั้นนุ่มทว่าแฝงแรงอำนาจจนทุกคนทำตามโดยไม่ลังเล หญิงม่ายกับลูกทั้งสองรีบปิดตา สารถีก็ก้มหน้าหลับตาแน่น เจ้าเซียนเฉ่ากัดฟันคุมตัวเองไว้ไม่ให้แปลงร่างตามสัญชาตญาณการปกป้อง หลินหยาถอนหายใจแผ่ว ๆ คล้ายหงุดหงิดที่ถูกก่อกวนในเวลาพักผ่อน มือเรียวหยิบ ขลุ่ย ออกมาจากแขนเสื้อ ดวงตาหวานคมกริบวาววับมองเจ้าพวกปีศาจปลา “พวกเจ้าหน้าโง่…หื่นกระหายเนื้อมนุษย์งั้นหรือ? หึ…” รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้น “สักป๊าปไหม…เย็xแม่” ทันใดนั้นนางยกขลุ่ยขึ้นแนบริมฝีปาก แสงสะท้อนวาวจากแหวนดาราจรัสฉายประกาย ขณะที่เสียงเพลงแรกดังขึ้นเสียงแหลมใสสะกดความเงียบ ทุกโน้ตคือคมดาบที่ฟาดฟัน เสียงแทรกพลังปราณเฉียบขาดสะท้านไปทั่วบึง ปีศาจปลาสี่ตัวส่งเสียงกรีดร้อง ลำตัวมันสั่นสะท้านเมื่อแรงสั่นสะเทือนจากเสียงขลุ่ยกระแทกลงในกระดูกและจิตวิญญาณ มันพุ่งเข้ามาหานางด้วยความบ้าคลั่ง แต่ทุกครั้งที่ขยับ เสียงโน้ตก็แทงทะลุร่างพวกมันเป็นแผลลึกจนเลือดสีคล้ำสาดกระเซ็น หลินหยาก้าวไปข้างหน้าแต่ละก้าวสง่างามราวกับร่ายรำ ขลุ่ยในมือเป็นทั้งเครื่องดนตรีและอาวุธร้าย โน้ตสุดท้ายลากยาวกรีดอากาศ ปัง! คลื่นปราณระเบิดซัดร่างปีศาจปลากระเด็นกระแทกโขดหิน เลือดปนควันสีดำลอยคลุ้ง ก่อนร่างมันจะสลายเหลือเพียงซากเกล็ดกับเมือกเหนียวที่ค่อย ๆ ละลายไปกับน้ำ ความเงียบกลับคืนมา หญิงสาวลดขลุ่ยลง ดวงตาหวานเย็นชืดราวกับน้ำแข็ง ก่อนที่รอยยิ้มขบขันจะคลี่ออก “ปัญญาอ่อน…คิดจะมาหาเรื่องข้า” หลินหยาหันกลับไป สายตาอ่อนโยนทันทีเมื่อมองทุกคน “เปิดตาได้แล้วเจ้าค่ะ เรียบร้อยแล้ว” เจ้าเซียนเฉ่าหัวเราะหึหึในลำคอ หางกระดิกพอใจที่เห็นเจ้านายแสดงพลังอย่างโหดเหี้ยมสวยงาม ส่วนหญิงม่ายกับเด็กหญิงยังอึ้ง น้ำตาคลอเพราะทั้งตกใจและโล่งใจ เด็กหญิงพูดเสียงสั่น ๆ แต่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น “พี่สาวคนสวย…เก่งที่สุดเลยเจ้าค่ะ!” หลินหยาหัวเราะคิก ยื่นขลุ่ยหมุนเล่นในมือ “ก็แน่นอนสิจ๊ะ…ใครจะมาทำร้ายพวกเจ้าในขณะที่ข้าอยู่กันเล่า?” หลังจากจัดการพวกปีศาจปลาเสร็จ หลินหยาก็เก็บเกี่ยวสิ่งที่ใช้ได้จากซากที่เหลือ เธอเลือกเนื้อปลาส่วนดี โดยเฉพาะ ปลาเก๋า ตัวโตและ ปลาหางกระรอก ที่ยังสมบูรณ์ ก่อนสั่งให้เจ้าเซียนเฉ่าลากซากที่เหลือไปฝังไกล ๆ เพื่อป้องกันไม่ให้กลิ่นดึงดูดสิ่งอันตรายอื่นมาใกล้ที่พัก เจ้าเซียนเฉ่ากระดิกหางรับคำแล้วลากซากไปฝังอย่างคล่องแคล่ว ท่าทางเหมือนหมาน้อยตัวธรรมดา แต่เต็มไปด้วยพลังที่เกินกว่าใครจะจินตนาการ หญิงม่ายกับสารถีหนุ่มที่ยืนมองอยู่กลับสบตากันด้วยความตื่นตะลึง ทั้งคู่เห็นกับตาว่าหลินหยาเพิ่งจัดการกับปีศาจได้อย่างง่ายดาย ดวงตาของพวกเขามีทั้งความเกรงใจและประหลาดใจจนบรรยากาศเงียบไปชั่วขณะ หลินหยาที่รู้สึกถึงสายตานั้น หันกลับมาพร้อมหัวเราะร่า ดวงตาหวานพราวระยับ “มองข้าเช่นนั้นทำไมเล่าเจ้าคะ? ข้าเป็นแม่ค้าธรรมดา ๆ เองนะเจ้าคะ” สารถีหนุ่มกลืนน้ำลาย กระซิบกับตัวเอง “แม่ค้าธรรมดาที่จัดการปีศาจได้แบบนั้น…” หญิงม่ายยิ้มเก้อ ๆ เอ่ยแผ่ว “แม่ค้าธรรมดาหรือเจ้าคะ? ข้าไม่เคยเห็นแม่ค้าผู้ใดทำได้เช่นท่านเลย” หลินหยาหัวเราะจนไหล่สั่น ยกมือโบกไปมา “ข้าบอกแล้วนี่ว่าเป็นแม่ค้าจริง ๆ เนี้ย ๆ ข้าเปิดร้านขายสมุนไพร ดอกไม้กับเครื่องหอมอยู่ที่ฉางอัน ชื่อร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้เจ้าค่ะ” นางยักคิ้วขำ “แต่พวกท่านคงไม่รู้จักหรอก เจ้าคะ เพราะเพิ่งเปิดได้แค่สองสัปดาห์เอง” หญิงม่ายกับสารถีหัวเราะออกมาพร้อมกัน คราวนี้บรรยากาศคลายลง กลับมาอบอุ่นอีกครั้ง เด็กหญิงที่กอดเจ้าเซียนเฉ่าก็พูดเสียงใส “พี่สาวแม่ค้าคนนี้เท่ที่สุดเลยเจ้าค่ะ!” หลินหยาหัวเราะเบา ๆ พร้อมตักข้าวเพิ่มให้ทุกคน “ก็เพราะเป็นแม่ค้าธรรมดานี่แหละ ถึงต้องเก่งเอาไว้ป้องกันตัวเองไงเจ้าคะ” กลิ่นอาหารหอมอบอวลอีกครั้ง ทุกคนกลับมาล้อมวงกินข้าวกลางวันต่อ เสียงพูดคุยและหัวเราะแว่วคลอไปกับสายลม ราวกับไม่มีเหตุอันตรายใดเกิดขึ้นเมื่อครู่เลย แดดบ่ายคล้อยทาบเงาต้นไม้ทอดยาวบนเส้นทาง รถม้าเคลื่อนตัวไปอย่างช้า ๆ บนถนนที่เริ่มลาดเรียบ ล้อไม้บดไปบนพื้นดินเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เสียงลมพัดแผ่วและกลิ่นหอมของทุ่งหญ้าปะปนกับกลิ่นไม้ทำให้บรรยากาศอบอุ่นอย่างน่าอัศจรรย์ หลังจากอาหารกลางวันที่จัดเต็มและอร่อยเกินพอ หลินหยาเอนหลังพิงเบาะไม้ ดวงตาหวานค่อย ๆ ปรือ หนังท้องตึง หนังตาก็หย่อน ร่างบางค่อย ๆ เอนศีรษะพิงข้างหน้าต่างรถม้า เส้นผมปลิวเบา ๆ ตามจังหวะล้อหมุน ภายในไม่กี่อึดใจ เสียงลมหายใจสม่ำเสมอก็เผยว่านางหลับไปแล้ว เด็กหญิงตัวเล็กที่นั่งกอดเจ้าหมาน้อยเซียนเฉ่าอยู่ข้าง ๆ ก็หลับตามไปในอ้อมแขนเล็ก ๆ ของตัวเอง ขนของเซียนเฉ่าฟูนุ่มเป็นหมอนอุ่นชั้นดี ส่วนเจ้าหมาน้อยก็หลับตาพริ้ม หายใจเบา ๆ ปล่อยให้ตัวเองถูกกอดจนแน่นโดยไม่บ่นอะไร ส่วนเด็กชายวัยขวบเศษก็หลับสบายบนตักแม่ แก้มกลมขยับเบา ๆ ในฝัน ภายในรถเงียบสงบ มีเพียงเสียงล้อไม้และลมพัดคลอ หญิงม่ายที่ยังไม่หลับหันไปมองภาพนั้นภาพของหญิงสาวแปลกหน้าที่ตนเพิ่งรู้จักไม่กี่ชั่วยาม กลับทำให้หัวใจอบอุ่นราวกับอยู่ท่ามกลางมิตรแท้ นางยิ้มอ่อน พลางคิดในใจ แม่นางผู้นี้…ช่างเป็นคนดีเกินไปแล้ว น่ารักจริง ๆ รถม้าแล่นต่อไปภายใต้ท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสี เส้นทางตรงหน้ามุ่งสู่เมืองซุยหยางยังอีกยาวไกล แต่ในรถม้าเล็ก ๆ คันนี้กลับเต็มไปด้วยความสงบสุขและไออุ่นที่หาได้ยากบนเส้นทางแห่งโชคชะตา ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเพียงใด รถม้าเคลื่อนตัวไปอย่างราบรื่นท่ามกลางเสียงกีบม้ากระทบพื้นดินที่เปลี่ยนจากถนนลูกรังเป็นทางหินเรียบ เมื่อหลินหยาเริ่มรู้สึกถึงความเย็นของลมยามเย็นลอดเข้ามาในรถ ดวงตาหวานยังปิดสนิท ร่างบางขดเล็กน้อยบนเบาะ เส้นผมยุ่งเล็ก ๆ แนบแก้ม ขณะริมฝีปากเผยอน้อย ๆ น้ำลายใสไหลยืดตรงมุมปากภาพนี้ทำให้เด็กหญิงที่ตื่นก่อนแอบหัวเราะคิกคัก เมืองว่านที่อยู่ตรงหน้าเป็นดั่งภาพในพงศาวดาร ภูมิภาคนี้สงบเงียบ ล้อมรอบด้วยลุ่มน้ำกว้างและที่ราบสีเขียวที่ทอดไกลไปจนสุดสายตา หมู่บ้านและบ้านเรือนเรียงรายเป็นระเบียบ ท่ามกลางฉากหลังของภูเขาตะวันออกเฉียงเหนือที่สูงชันบางลูกปกคลุมด้วยหมอก สตรีม่ายที่นั่งเฝ้ามองหลินหยาหลับน้ำลายยืดมานาน ยิ้มเอ็นดูอย่างห้ามไม่ได้ ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะแขนของนางเบา ๆ “คุณหนู…ถึงแล้วเจ้าค่ะ เมืองว่าน” หลินหยาขยับตัวเล็กน้อยแต่ไม่ลืมตา เสียงครางอืมอือดังแผ่ว แทนที่จะตื่นกลับซุกหน้าลงกับเบาะหลับต่อ น้ำลายเริ่มไหลยืดยาวกว่าเดิมจนเจ้าเซียนเฉ่าต้องเลียแก้มปลุกด้วยความรำคาญ เด็กหญิงหัวเราะคิกเสียงดัง “พี่สาวคนสวยนอนน้ำลายยืดเลย!” หญิงม่ายส่ายหัวพลางหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเขย่าตัวหลินหยาน้อย ๆ “แม่นางน้อย…ตื่นเถิดเจ้าค่ะ ถึงที่แล้ว” หลินหยาในที่สุดกะพริบตาปรือ ๆ ลุกขึ้นช้า ๆ ผมเผ้ายุ่งนิดหน่อย มือเช็ดมุมปากพลางบ่นงัวเงีย “อืม…ถึงแล้วหรือเจ้าคะ…ข้านึกว่าฝัน” สารถีหนุ่มที่ยืนข้างรถก็กลั้นยิ้มแทบไม่อยู่ มองภาพคนง่วงที่เพิ่งตื่นลุกขึ้นจัดผมอย่างเก้อ ๆ แต่ในสายตาทุกคน นางยังคงดูน่ารักไม่ว่าจะในสภาพใด  ท้องฟ้ายามเย็นของเมืองซุยหยางแผ่คลุมด้วยแสงส้มทอง ทุกสิ่งเหมือนถูกชโลมด้วยความสงบ และนี่…คือจุดเริ่มต้นใหม่ของการผจญภัยในหมู่บ้านน้ำค้างพรายที่อยู่ไม่ไกลนัก แสงอาทิตย์ยามเย็นค่อย ๆ ลับขอบฟ้า ขณะที่รถม้าหยุดลงตรงหน้าบ้านไม้เล็ก ๆ ของสตรีม่ายในเมืองซุยหยาง หลินหยาลงจากรถม้า ยิ้มบางแล้วควักเหรียญเงินจำนวนหนึ่งส่งให้สารถีหนุ่ม “นี่สำหรับความลำบากในการเดินทางวันนี้เจ้าค่ะ” สารถีหนุ่มชะงักไป ดวงตาสั่นระริกด้วยความซาบซึ้ง ก่อนก้มหัวลึก “คุณหนู ข้าขอบคุณท่านจากใจจริงขอรับ” เมื่อรถม้าจากไป หลินหยาก้าวเข้าสู่บ้านไม้เก่า ๆ ที่แม้เรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยไออุ่น กลิ่นไม้เก่าและหญ้าแห้งอบอวลอยู่ในอากาศ ผนังบางส่วนเริ่มผุพัง และหลังคามีรอยซ่อมแซมอย่างลวก ๆ แต่ภายในสะอาดสะอ้านและอบอุ่น สตรีม่ายยิ้มต้อนรับพลางพูด “บ้านข้าเรียบง่ายนัก แต่ข้าหวังว่าท่านจะอยู่สบาย” “สบายมากเจ้าค่ะ” หลินหยาตอบด้วยรอยยิ้มจริงใจจะเอาอะไรกับคนที่เคยนอนศาลเจ้าเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าห้องพักในฉางอันล่ะ ค่ำนั้นอาหารที่หญิงม่ายจัดไว้เรียบง่าย มีเพียงข้าวร้อน ผักต้ม และเนื้อสัตว์เล็กน้อย แต่รสชาติกลับเต็มไปด้วยความตั้งใจ หลินหยารับประทานอย่างเอร็ดอร่อย พลางชื่นชมฝีมือของนางจนหญิงม่ายยิ้มทั้งน้ำตา หลังจากอาหารค่ำ ทุกคนจึงแยกย้ายไปพักผ่อน ภายในห้องน้อยของแขก หลินหยานั่งอยู่บนเสื่อผ้าที่ปูเรียบง่าย ข้าง ๆ นางคือเด็กหญิงที่ค่อย ๆ ผล็อยหลับไปในอ้อมแขนของหมอนเก่า ๆ เจ้าเซียนเฉ่าก็กลิ้งตัวซุกพุงข้างขาเจ้านาย หางกระดิกน้อย ๆ เป็นจังหวะในยามหลับ แสงตะเกียงน้ำมันส่องสลัว หลินหยาหยิบตำราอาหารลับของเสี่ยวจ้าวจื่อออกมาจากแหวนดาราจรัส เปิดหน้ากระดาษที่ถนอมไว้อย่างดี ลายมือเรียงเป็นระเบียบแสดงถึงความตั้งใจของผู้เขียน เธอพลิกอ่านไปทีละบรรทัด ความเงียบสงบในยามค่ำทำให้ได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจของเด็กหญิงและเจ้าหมาน้อย นิ้วเรียวบรรจงลูบตามรอยหมึกเก่า พลางกระซิบกับตัวเองแผ่ว ๆ “เมนูที่อ่านค้าง อืม…จะลองทำซุปกระดูกใสใบหลิวดีไหมนะ” สายลมเย็นลอดผ่านหน้าต่างไม้เก่าเข้ามา ปะปนกับกลิ่นของสมุนไพรและไม้แห้ง เสียงแมลงกลางคืนดังประสานเป็นท่วงทำนองขับกล่อม หลินหยายิ้มบาง ก่อนโน้มตัวลงเอนพิงหมอน ใช้ตำรานั้นเป็นเพื่อนในยามค่ำคืน ใต้แสงตะเกียงเล็ก ๆ หญิงสาวกับหมาน้อยและเด็กหญิงนอนหลับเคียงกัน ภาพแสนอบอุ่นก่อนรุ่งเช้าจะนำพานางไปสู่เส้นทางใหม่…สู่ หมู่บ้านน้ำค้างพราย ที่รออยู่เบื้องหน้า<div> </div></div><div style="text-align: left;">

<div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> 

<div align="center"> </div><div align="center"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/image595f9dc1333353e5.md.png" width="500" _height="353" border="0"></div> 
<div align="center"><div align="center"><a href="https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=68">[ปักตะไคร้]</a></div><div align="center"> </div><div align="center"><a href="https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=68"></a></div></div><div align="center"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0" style="background-color: initial;"></div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">@Admin </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">อื่น ๆ: ลุ้นมากว่าจะเกิน 200 อีกไหม เกือบละ ๆ ถ้าเล่นดนตรีเกินแน่</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">ศึกษา ซุปใสใบหลิว (2/4)</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">มอบ โคว่โร่ว (อาหารเกรดม่วง), ไก่ขอทาน (อาหารเกรดทอง), ขนมไหมฟ้า (ขนมเกรดทอง), ชาเบญจมาศ (ชาเกรดน้ำเงิน)</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">ให้ชาวบ้านแม่ลูกที่เดินทางไปด้วย และสารถี (ส่งแล้วจ้า)</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">(คนดีก็งี้แหละ มีอีเว้นท์ให้คนดีบ้างปะ อิอิ)</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">รางวัล: </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">ปีศาจปลา : ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ) - ได้รับแล้ว</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">
และอัตราออก ง้าวปีศาจปลา คุณภาพน้ำเงิน Level 20 = 2 = เกลือ 
(เลขไบต์หลักสุดท้ายออก 9 หากมีบัพผู้มีบุญเพิ่มอัตราเป็น เลข 9 / 0 / 5)</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">สรุปรางวัลที่ได้: -</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">
99 EXP แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point</div>

 </div>
 <div style="text-align:center; font-style:italic;"> </div><div style="text-align:center; font-style:italic;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/8407f8e8964c0425dc64e6d5ed93274c6382b55b4e66-w95pgj_fw658webp.png" width="480" _height="147" border="0"></div>
</div>

</div>
</div>

</div></div>

LinYa โพสต์ 2025-8-3 15:00:25

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-8-3 18:47 <meta charset="UTF-8">
<title>อยากลองเอาไว้โรลเพลย์</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:wght@300;400;500;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
#box01 {
border: 0px double;
border-radius: 25px;
padding: 50px;
background-color: #210f31;
background-image: radial-gradient(circle at top left, rgba(120,150,200,0.1), transparent 70%);
box-shadow:
 0 0 20px rgba(138,173,255,0.4),
 0 0 60px rgba(90,103,110,0.5),
 inset 0 0 30px rgba(255, 255, 255, 0.03);
transition: box-shadow 0.4s ease-in-out;
}

body {
margin: 0;
padding: 30px;
background: url("https://img2.pic.in.th/pic/480db93bbb5053bdebd01637312ba3a5cfe4f4e7253ca-jMHUeK_fw658webp.md.png") no-repeat center center fixed;
background-size: cover;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
}

.main-container {
max-width: 800px;
margin: auto;
background-color: #0a004d;
border-radius: 25px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 40px rgba(0, 0, 0, 0.3);
background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/d881fefa9db7d8c4a26ac5b641e95dff4edfba2318592-OGKQtv_fw658webp.png');
background-size: cover;
}

.glow-title {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 48px;
font-weight: bold;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 5px;
text-shadow:
 0 0 5px #56B7C8,
 0 0 10px #56B7C8,
 0 0 15px #56B7C8,
 2px 2px 4px rgba(0, 0, 0, 0.3);
}

.glow-subtitle {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 20px;
font-style: italic;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 20px;
text-shadow:
 0 0 3px #56B7C8,
 0 0 6px #56B7C8;
}

.flower-divider {
background-image: url('ไม่เอา');
background-size: contain;
background-repeat: no-repeat;
background-position: center;
height: 30px;
margin-bottom: 30px;
}

.banner-image {
display:none; /* ❌ ลบภาพออกโดยซ่อน */
}

/* ✅ เปลี่ยนพื้นหลังกล่องเป็นภาพ */
.text-box {
background: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/cf84239121ec4fd702c6d45d655d15675ff2262394776-PJAU9A_fw658webp-fotor-2025073018158.md.png') center/cover no-repeat;
border-radius: 20px;
padding: 30px;
font-size: 18px;
color: #F0EAD6;
line-height: 1.9em;
box-shadow: inset 0 0 15px rgba(0, 0, 0, 0.2);
}

.text-box .title {
text-align: center;
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
margin-bottom: 10px;
}

.text-box .subtitle {
text-align: center;
font-size: 16px;
color: #DDC799;
margin-bottom: 20px;
}

.flex-boxes {
display: flex;
flex-wrap: wrap;
gap: 20px;
justify-content: center;
margin-top: 40px;
margin-bottom: 30px;
}

.info-box {
flex: 1 1 300px;
max-width: 400px;
background-color: rgba(7, 17, 44, 0.92);
border-radius: 20px;
box-shadow: 0 0 15px rgba(0,0,0,0.3);
overflow: hidden;
color: #F0EAD6;
}

.info-box img {
width: 100%;
display: block;
border-bottom: 1px solid #ccc;
}

.info-box .content {
padding: 20px;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
color: #F0EAD6;
}

.info-box .content .title {
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
text-align: center;
}

.info-box .content .subtitle {
font-size: 14px;
text-align: center;
color: #DDC799;
margin: 8px 0 16px;
}
</style>

<div align="center">
<div id="box01">

<div class="main-container">
<div class="glow-title">
 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/1564996915ef13cf484e287d62fbe7f9f0ed13d62a16d-8Czovd_fw658webp.md.png" width="500" border="0"> 
 บันทึกการเดินทาง ความจริงแท้
</div>

<div class="glow-subtitle">
 
 วันที่ 03 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 
 เริ่มต้น ยามโหยว่ ณ เมืองว่าน มณฑลจิงโจว จักรวรรดิต้าฮั่น</div>

<div class="text-box"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> <div style="text-align: left;"> ภายในห้องไม้เล็กที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงหายใจสม่ำเสมอของเด็กหญิงและเสียงครางเบา ๆ ของเจ้าเซียนเฉ่าที่นอนขดตัวข้างขาเจ้านาย ไฟตะเกียงน้ำมันกระพริบวูบตามแรงลมเล็ก ๆ จากหน้าต่างเก่า หลินหยายังคงก้มหน้าลงอ่านตำราอาหารลับของเสี่ยวจ้าวจื่อ พลิกหน้ากระดาษไปอย่างตั้งใจเพื่ออ่านสูตรอาหารที่น่าสนใจและเทคนิคการทำอาหารที่ดูแล้วสำหรับเธอมันก็มีแต่ของที่น่ากินไม่น้อย รอบหน้าลองสอบถามเสี่ยวจ้าวจื่อเกี่ยวกับของหวานดีกว่า อยากรู้จริง ๆ ว่าจะมีของหวานดี ๆ แนะนำบ้างไหม? ทว่า…ทันใดนั้นเอง เสียงหนึ่งกระซิบแผ่วเหมือนมาจากทุกทิศทุกทางรอบตัว “ไป…เมืองซินเอี๋ย…จงไปเมืองซินเอี๋ย…” เสียงนั้นต่ำ ลึกลับ และสั่นสะท้อนในหู หลินหยาชะงัก ดวงตาหวานเบิกเล็กน้อย นางเงยหน้าขึ้นทันที พลันสายตากวาดไปรอบห้อง ไม่มีใคร ไม่มีอะไร นอกจากแสงไฟสลัวกับเงามืดที่โยกตามแสงตะเกียง เสียงนั้นยังคงกระซิบซ้ำ ๆ ราวกับบทสวดที่ดังขึ้นจากอากาศรอบตัว “เมืองซินเอี๋ย…เจ้าจงไป…เมืองซินเอี๋ย…” หัวใจหลินหยากระตุกแรง นางรีบเหลือบมองเด็กหญิงที่นอนข้าง ๆ แก้มอวบกดกับหมอนหลับสนิทไม่มีทีท่าจะได้ยินอะไร เจ้าเซียนเฉ่าก็ยังคงขดตัวหลับ ปลายหางขยับเล็กน้อยอย่างไร้สติรับรู้ นี่มัน…อะไรกัน? หลินหยาขมวดคิ้วแน่น ดวงตาหวานเต็มไปด้วยความระแวดระวัง นางค่อย ๆ วางตำราลง ลอบสูดหายใจลึก ตั้งสมาธิฟังเสียงนั้น…เสียงกระซิบเริ่มชัดขึ้น ราวกับผู้พูดอยู่ข้างหู “มา…ซินเอี๋ยมาสิ…มาสิ” ราวกับสายลมเย็นแผ่วพัดผ่านต้นคอของนาง ขนลุกซู่ในทันที แต่หลินหยายังคงนั่งตัวตรง สายตาคมหวานกวาดมองไปรอบห้องอย่างไม่กลัว นางกระซิบตอบเบา ๆ ราวกับถามใครสักคนในความมืด “ท่าานคือใคร…? เหตุใดต้องให้ข้าไปที่นั่น…” ไม่มีคำตอบ มีเพียงเสียงสะท้อนซ้ำ ๆ ของคำว่า “ซินเอี๋ย…” จนค่อย ๆ จางหายไปในความเงียบ หลินหยานิ่งไปนาน ดวงตาหวานฉายประกายสับสนกับสงสัย นางหันกลับไปมองเด็กหญิงและเซียนเฉ่าอีกครั้ง ยืนยันว่าพวกเขาไม่ได้ยินสิ่งใด นางกำมือแน่น ลมหายใจแผ่วผ่านริมฝีปาก เมืองซินเอี๋ย…อีกสถานที่หนึ่งที่ข้าต้องไปงั้นหรือ? ไม่…ไม่ใช่ ข้าต้องไปทำไมกัน? เพราะข้าพึ่งออกมาจากหนานหยางเอง ในแสงตะเกียงที่ใกล้ดับ ความลี้ลับใหม่ได้ถูกทิ้งไว้ในใจหลินหยาแล้ว ราวกับเงาที่กำลังรอวันปรากฏตัว ลมยามค่ำพัดแรงขึ้นเล็กน้อย ม่านหมอกบาง ๆ ลอยคลอเหนือพื้นดินเมื่อหลินหยาค่อย ๆ เปิดประตูไม้เก่าที่ส่งเสียงเอี๊ยดเบา ๆ แล้วก้าวออกสู่ลานบ้านด้านหลัง แสงจันทร์เสี้ยวสาดลงบนผิวดิน ทำให้เงาของหญิงสาวทอดยาว บรรยากาศเงียบงันจนได้ยินเสียงใบไม้ไหวและจิ้งหรีดร้อง หลินหยาขมวดคิ้วแน่น ดวงตาหวานเป็นประกายคมกริบ นางยืนนิ่งกลางลานที่มีเพียงแสงจันทร์ส่อง ริมฝีปากขยับช้า ๆ แต่ชัดเจน น้ำเสียงแฝงแรงอำนาจที่ไม่ยอมใคร “ท่านเป็นใคร…? ออกมาดี ๆ เดี๋ยวนี้” ลมแรงขึ้นเหมือนตอบรับ ควันหมอกเริ่มวนรอบตัวนาง ราวกับสิ่งลึกลับกำลังจับจ้องอยู่ในความมืด หลินหยาก้าวไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว เส้นผมปลิวสะบัด นางยกเสียงดังขึ้นด้วยความเด็ดเดี่ยว “หากไม่ออกมาและอธิบายให้ข้ารู้…ข้าจะไม่มีวันไปเหยียบเมืองซินเอี๋ยตามที่ท่านบอกเด็ดขาด!” ทันใดนั้น บรรยากาศรอบกายเงียบกริบ ลมที่พัดก็หยุดราวกับโลกหยุดหายใจ เงามืดจากต้นไม้ใหญ่ข้างลานเริ่มขยับบิดเบี้ยว รอการตอบรับที่แสนน่าแปลกใจนั้น… กล้าออกมาไหมล่ะ? บอกเหตุผลให้ข้า<div> </div></div><div style="text-align: left;">

<div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> 

<div align="center"> </div><div align="center"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">@Admin </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">อื่น ๆ: จะเกิดอะไรขึ้นกันนะเจ้าคะ แต่ก ๆ </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">รางวัล: -</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">99 EXP แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point</div>

 </div>
 <div style="text-align:center; font-style:italic;"> </div><div style="text-align:center; font-style:italic;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/8407f8e8964c0425dc64e6d5ed93274c6382b55b4e66-w95pgj_fw658webp.png" width="480" _height="147" border="0"></div>
</div>

</div>
</div>

</div></div>

LinYa โพสต์ 2025-8-3 19:37:35

หน้า: [1] 2 3 4

The Myth of Han's Archiver

[บันทึกการเดินทาง] : ความจริงแท้