[บันทึกการเดินทาง] : ความจริงแท้ - หน้า 3 - บันทึกท่องยุทธจักร - The Myth of Han

LinYa โพสต์ 2025-8-11 19:39:20

LinYa โพสต์ 2025-8-11 22:09:39

LinYa โพสต์ 2025-8-12 03:37:23

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-8-12 03:53 <meta charset="UTF-8">

<title>อยากลองเอาไว้โรลเพลย์</title>



<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:wght@300;400;500;700&display=swap" rel="stylesheet">

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">

<style>

#box01 {

border: 0px double;

border-radius: 25px;

padding: 50px;

background-color: #210f31;

background-image: radial-gradient(circle at top left, rgba(120,150,200,0.1), transparent 70%);

box-shadow:

 0 0 20px rgba(138,173,255,0.4),

 0 0 60px rgba(90,103,110,0.5),

 inset 0 0 30px rgba(255, 255, 255, 0.03);

transition: box-shadow 0.4s ease-in-out;

}

body {

margin: 0;

padding: 30px;

background: url("https://img2.pic.in.th/pic/480db93bbb5053bdebd01637312ba3a5cfe4f4e7253ca-jMHUeK_fw658webp.md.png") no-repeat center center fixed;

background-size: cover;

font-family: 'Niramit', sans-serif;

}

.main-container {

max-width: 800px;

margin: auto;

background-color: #0a004d;

border-radius: 25px;

padding: 40px;

box-shadow: 0px 0px 40px rgba(0, 0, 0, 0.3);

background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/d881fefa9db7d8c4a26ac5b641e95dff4edfba2318592-OGKQtv_fw658webp.png');

background-size: cover;

}

.glow-title {

font-family: 'Charmonman', cursive;

font-size: 48px;

font-weight: bold;

color: #ffffff;

text-align: center;

margin-bottom: 5px;

text-shadow:

 0 0 5px #56B7C8,

 0 0 10px #56B7C8,

 0 0 15px #56B7C8,

 2px 2px 4px rgba(0, 0, 0, 0.3);

}

.glow-subtitle {

font-family: 'Charmonman', cursive;

font-size: 20px;

font-style: italic;

color: #ffffff;

text-align: center;

margin-bottom: 20px;

text-shadow:

 0 0 3px #56B7C8,

 0 0 6px #56B7C8;

}

.flower-divider {

background-image: url('ไม่เอา');

background-size: contain;

background-repeat: no-repeat;

background-position: center;

height: 30px;

margin-bottom: 30px;

}

.banner-image {

display:none; /* ❌ ลบภาพออกโดยซ่อน */

}

/* ✅ เปลี่ยนพื้นหลังกล่องเป็นภาพ */

.text-box {

background: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/cf84239121ec4fd702c6d45d655d15675ff2262394776-PJAU9A_fw658webp-fotor-2025073018158.md.png') center/cover no-repeat;

border-radius: 20px;

padding: 30px;

font-size: 18px;

color: #F0EAD6;

line-height: 1.9em;

box-shadow: inset 0 0 15px rgba(0, 0, 0, 0.2);

}

.text-box .title {

text-align: center;

font-size: 20px;

font-weight: bold;

color: #E8A03B;

margin-bottom: 10px;

}

.text-box .subtitle {

text-align: center;

font-size: 16px;

color: #DDC799;

margin-bottom: 20px;

}

.flex-boxes {

display: flex;

flex-wrap: wrap;

gap: 20px;

justify-content: center;

margin-top: 40px;

margin-bottom: 30px;

}

.info-box {

flex: 1 1 300px;

max-width: 400px;

background-color: rgba(7, 17, 44, 0.92);

border-radius: 20px;

box-shadow: 0 0 15px rgba(0,0,0,0.3);

overflow: hidden;

color: #F0EAD6;

}

.info-box img {

width: 100%;

display: block;

border-bottom: 1px solid #ccc;

}

.info-box .content {

padding: 20px;

font-family: 'Niramit', sans-serif;

color: #F0EAD6;

}

.info-box .content .title {

font-size: 20px;

font-weight: bold;

color: #E8A03B;

text-align: center;

}

.info-box .content .subtitle {

font-size: 14px;

text-align: center;

color: #DDC799;

margin: 8px 0 16px;

}

</style>

<div align="center">

<div id="box01">

<div class="main-container">

<div class="glow-title">

 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/1564996915ef13cf484e287d62fbe7f9f0ed13d62a16d-8Czovd_fw658webp.md.png" width="500" border="0"> 

 บันทึกการเดินทาง ความจริงแท้

</div>

<div class="glow-subtitle">

 

 วันที่ 10 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

 เริ่มต้น ยาม ??? เรือวาฬแห่งหมู่บ้านลู่ไห่ เมืองป๋อไห่ มณฑลจี้โจว จักรวรรดิต้าฮั่น</div>

<div class="text-box"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> <div style="text-align: left;"> หลังจากนั้นมันก็ว่ายวนหลินหยาอยู่สักพัก เธอคิดว่ามันคงไม่มีอะไรและจะกลับไปยังทะเลส่วนเธอก็กำลังจะขึ้นฝั่งบนหลังวาฬ พอขึ้นกำลังบีบน้ำออกจากเสื้อผ้าเพื่อที่จะได้เปลี่ยนชุดใหม่ แต่ทว่า เกลียวคลื่นที่เพิ่งสงบกลับปั่นป่วนขึ้นอีกครั้ง เสียงกระเพื่อมดังขึ้นพร้อมกับเงาดำขนาดใหญ่ที่โผล่พ้นผิวน้ำไม่ใช่เพียงแค่เจ้าปลาน้อยที่เธอเพิ่งช่วย แต่เป็นร่างสูงใหญ่กำยำของปีศาจปลา เนื้อตัวเป็นสีเทาหม่นแซมเกล็ดเงิน ลวดลายบนผิววาววับราวกับโลหะเปียกน้ำ ลมหายใจของมันเป็นไอเย็นจัด และในมือมีอาวุธยาวปลายโค้งที่ดูจะเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายมันเอง หลินหยาถอยหลังหนึ่งก้าว สายตาจับจ้องอย่างระแวดระวัง เธอรู้ดีว่าปีศาจปลาตามปกติแทบทุกตนเป็นตัวอันตรายที่เล่าลือกันว่าเลวทรามต่ำช้าสิ้นดีซึ่งไม่เกินจริง ไม่เพียงชอบกินเนื้อมนุษย์ แต่ยังลงมือฉุดคร่าหญิงสาวไปข่มขืนใต้น้ำก่อนจะกลืนกินเป็นอาหาร เป็นเผ่าพันธุ์ที่ทั้งสกปรกและโหดเหี้ยม ทว่า… สิ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้ากลับไม่ได้พุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่งหรือแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมแบบที่เธอเคยได้ยินในตำนาน มันยืนนิ่งเพียงแค่ไม่กี่ก้าวจากเธอ ดวงตาเรียวยาวคู่นั้นไม่ได้เปล่งประกายหิวกระหาย แต่กลับมีแววที่ใกล้เคียงกับ… ความลังเล? หรือกระทั่งความสงสัย หรืออย่างอื่น หยดน้ำเกาะตามกล้ามเนื้อและสายลูกปัดดำขนาดใหญ่ที่คล้องรอบคอของมัน ส่งเสียงกระทบกันเบา ๆ ราวกับเครื่องรางจากโลกใต้สมุทร หลินหยาไม่ได้ผ่อนคลาย แต่ก็ยังไม่หยิบอาวุธ เธอเลือกยืนนิ่ง รอให้มันแสดงท่าทีต่อไป ใจหนึ่งก็อดนึกถึงตอนมันซุกตัวอ้อนเธอในน้ำไม่ได้ และนั่นทำให้เธอไม่แน่ใจว่าปีศาจตนนี้… จะเป็นเหมือนตัวอื่นจริงหรือไม่ เสียงทุ้มต่ำของมันลอดออกมาจากลำคอแหบพร่าเหมือนคลื่นกระแทกโขดหิน "ข้าขอคำนับ… นายหญิง" ร่างสูงใหญ่ของปีศาจปลาค่อย ๆ ย่อตัวลง เข่าข้างหนึ่งแตะพื้น มือใหญ่ที่ยังชุ่มน้ำวางคมอาวุธลงข้างตัวอย่างสงบ ดวงตาที่เคยวาวเหมือนนักล่าในทะเลกลับหม่นลงอย่างจริงจัง "ข้าปรารถนาจะติดตามท่าน…" หลินหยาชะงักไปในทันที คำพูดนั้นเหมือนสายฟ้าฟาดกลางสมอง ไม่ใช่เพราะความโรแมนติก แต่เพราะมันผิดวิสัยสุด ๆ เจ้าเซียนเฉ่าที่นั่งตาแป๋วอยู่ข้างกระเป๋าก็อ้าปากงงเป็นไก่ตาแตก ปลายหูตั้งขึ้นราวกับอยากถามว่า ไอ้บ้านี่มันพูดจริงหรือเมากุ้งอยู่  หัวใจหลินหยากระตุกวาบ ไม่ใช่เพราะซึ้ง แต่เพราะประสบการณ์เก่า ๆ กับปีศาจปลาพวกเศษสวะที่เจอมาตลอด ส่วนใหญ่แม่งไม่รอพูดอะไรทั้งนั้น เห็นผู้หญิงก็พุ่งมาฉุดลากลงน้ำเป็นอย่างเดียว ไม่ว่ากี่ครั้งก็หนีตายแทบไม่ทัน นี่มันอะไรอีกวะ… อยู่ ๆ มาโค้งคำนับประกาศตัวจะติดตามกันแบบนี้?! เธอหรี่ตาลงทันที น้ำเสียงเย็นเฉียบ "ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามีแผนอะไร แต่ข้าจะบอกให้เลยว่าข้าไม่ไว้ใจปีศาจปลาเลยสักนิด" ปลายนิ้วของเธอยังวางใกล้ขลุ่ยที่เหน็บอยู่เอว แม้ไม่ได้ชักออก แต่ก็พร้อมใช้ทุกเมื่อ สายตากดดันมันอย่างเปิดเผย ขณะเดียวกันในหัวก็สบถไม่หยุด บ้าบออะไรของมันวะ… จะมาปั่นหัวกันอีกรึไง?! ปีศาจปลากลับไม่แสดงท่าทีข่มขู่แม้แต่น้อย มันเพียงก้มหน้าลงต่ำกว่าเดิม น้ำหยดจากปลายผมยาวสีน้ำเงินเข้มลงบนพื้นดินทีละหยด เสียงแผ่วเบาของมันยังคงย้ำคำเดิม “…ข้าขอเพียงติดตามท่าน… ไม่ทำร้าย ไม่แตะต้องโดยไม่ได้รับอนุญาตขอรับ” และนั่น… ยิ่งทำให้หลินหยาอยากรู้ว่ามันต้องการอะไรกันแน่ แต่หัวใจก็ยังไม่ยอมปล่อยความระแวงลงแม้แต่นิดเดียว หลินหยากอดอก มองมันด้วยสายตาคมกริบที่บ่งบอกชัดว่าคำตอบยังคงเป็น ‘ไม่’ ตั้งแต่ยังไม่ทันเอ่ยปาก “ไม่ได้หรอก การเดินทางของข้าไม่ได้อยู่ในที่ที่มีน้ำตลอดเวลา และข้า… ไม่ได้อยากเลี้ยงปีศาจ” น้ำเสียงของนางราบเรียบ แต่แฝงแรงกดดันพอสมควร ปีศาจปลากระตุกหัวคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนหันไปมองเซียนเฉ่าที่นั่งกระดิกหูอยู่ข้างกระเป๋า แล้วมันก็เอ่ยเสียงดังพอให้ได้ยินกันชัด “แล้วทำไม… ปีศาจสุนัขสามหัวตัวนั้นถึงติดตามนายหญิงได้ขอรับ?” น้ำเสียงไม่ใช่การท้าทายแต่ก็ชัดเจนว่ามีความไม่เข้าใจปนอยู่อย่างเปิดเผย หลินหยาหันไปมองเจ้าเซียนเฉ่า พลางยักคิ้วให้มันแบบ นี่แกไง… ต้นเหตุเรื่อง ก่อนจะหันกลับมามองปีศาจปลาอีกครั้ง “ก็เพราะเขาแปลงร่างเป็นหมาตัวเล็ก ๆ ธรรมดาได้ไง” มือบางชี้นิ้วไปที่เซียนเฉ่าเหมือนกำลังยืนยันข้อเท็จจริง “ถ้าเจ้าแปลงร่างไม่ได้ ข้าก็ไม่ให้ติดตามหรอก” แววตาของปีศาจปลาวาววับเล็กน้อย แต่ไม่ใช่เพราะโกรธ กลับเป็นเหมือนคนที่กำลังชั่งน้ำหนักความคิด “หากข้า… โตขึ้น ข้าก็จะแปลงร่างได้แน่นอนขอรับ” น้ำเสียงมันเปลี่ยนเป็นหนักแน่นขึ้นราวกับประกาศคำสัตย์ “และหากนายหญิง… ไม่พึงใจในร่างกายนี้ ข้าก็จะเปลี่ยนให้เป็นอย่างที่ท่านต้องการขอรับ” คำพูดนั้นทำให้หลินหยาหรี่ตาลงอย่างชัดเจน ในหัวผุดคำว่า ไอ้บ้านี่มันพูดเหมือนกำลังจีบกันอยู่รึเปล่าวะ ขณะที่เซียนเฉ่าเงยหน้าขึ้นมองเจ้าปลาแล้วหันกลับไปมองหลินหยาสลับกันเหมือนกำลังพิจารณาว่า… นี่ควรจะให้ติดตามหรือเตะกลับทะเลไปดีคุณหนูหลิน หลินหยาหรี่ตาลงเล็กน้อย มือบางกอดอกพลางเอนตัวมองมันจากหัวจรดเท้า “ไม่ได้หรอก หากเป็นแบบนั้นแล้วเจ้าจะใช้ชีวิตยังไง? ต้องแตะน้ำทุกวันหรือยังไง?” น้ำเสียงของนางไม่ใช่แค่ปฏิเสธ แต่ยังมีความกังวลแฝงอยู่จาง ๆ “มันลำบากนะ เจ้าไม่เข้าใจหรือไง” ปีศาจปลากลับไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย กลับยืนก้มหน้ามองนางตาไม่กระพริบ ราวกับกำลังจะสาบานชีวิตตรงนั้น “ไม่ว่าลำบากแค่ไหน ข้าก็จะติดตามไปให้ได้ขอรับ” เสียงทุ้มต่ำหนักแน่นอย่างเอาเป็นเอาตาย หลินหยาขมวดคิ้ว รู้สึกถึงความดื้อดึงแบบเกินเหตุจากปีศาจตรงหน้า ปกติปีศาจปลาที่เธอเคยเจอถ้าไม่มองเธอเป็นเหยื่อก็จะว่ายหนีไปเองหรือโดนเธอฆ่าทำปลาย่างตลอด ไม่เคยมีใครมายืนคุกเข่าอ้อนวอนอย่างนี้สักตัว แต่ท่าทางของมันตอนนี้… มีบางอย่างไม่ปกติ ดวงตาคมคู่ใหญ่เหมือนกำลังซ่อนอะไรบางอย่างไว้ และที่สำคัญสายตานั้นไม่มีวี่แววอยากกลับทะเลแม้แต่น้อย เจ้าเซียนเฉ่าที่นั่งห่างไปไม่กี่ก้าวก็เอียงคอ สบตามันแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนจะอ่านใจได้ว่า “ไอ้นี่… มันเหมือนกำลังหนีอะไรสักอย่างเลยขอรับคุณหนูหลิน” มันคิดและพูดกับหลินหยา ปล่อยให้หลินหยายืนเผชิญกับสายตาวิงวอนนั้นเพียงลำพัง ในหัวนางเริ่มคิดแล้วว่า นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันอีกเนี่ย หลินหยากอดอกแน่นขึ้น คิ้วเรียวขมวดเป็นปม ขยับตัวไปยืนมองมันตรง ๆ ราวกับจะคาดคั้นความจริง “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ พูดมา” น้ำเสียงแม้ไม่ดังนักแต่ก็แฝงแรงกดดันอย่างปฏิเสธไม่ได้ ปีศาจปลาลอบกลืนน้ำลายเล็กน้อย ก่อนเอ่ยช้า ๆ “ปีศาจปลาส่วนใหญ่… มีสัญชาตญาณโหดร้าย ดุร้าย… ข้าเองก็เคยเป็นเช่นนั้นขอรับ” แววตาของมันคล้ายกำลังมองย้อนกลับไปยังอดีตที่ขมขื่น “จนกระทั่งวันหนึ่ง… มีมนุษย์หญิงแก่คนหนึ่ง…นาง… เป็นผู้มีพระคุณของข้า” มันหยุดไปครู่หนึ่ง เสียงในลำคอแผ่วลงอย่างฝืนใจจะพูด “แต่แล้ว… ก็มีปีศาจปลากลุ่มหนึ่งลากนางลงน้ำ” มันเงียบ ไม่พูดต่อ แต่สีหน้าและสายตาที่หม่นมืดก็เพียงพอให้หลินหยาจินตนาการภาพที่เหลือได้โดยไม่ต้องฟังคำบรรยาย หลินหยาหรี่ตาเล็กน้อย เอ่ยเสียงเรียบ “เจ้าเลยฆ่าพวกปีศาจปลาตนนั้นใช่หรือไม่” แต่ปีศาจปลากลับยิ้มเย็นบาง ๆ ที่มุมปาก ดวงตาวาววับด้วยความกร้าว “ข้าฆ่าพวกมันทั้งหมดขอรับ” น้ำเสียงนั้นไร้ซึ่งความลังเลและไม่เหลือความเมตตาใด ๆ “ข้าโกรธ… โกรธจนไม่เหลือสติ และเมื่อสายน้ำที่ข้าเคยอาศัยกลายเป็นเพียงที่ซึ่งข้าฆ่าไม่หยุดมือ ข้าก็… หนีขึ้นมาที่นี่” เซียนเฉ่าที่อยู่ข้าง ๆ ขยับตัวเล็กน้อย ราวกับจับกลิ่นบางอย่างได้ แต่ก็เลือกนิ่งเงียบ ขณะที่หลินหยายืนมองมันนิ่ง ๆ ในใจนางรู้ดีว่า ปีศาจปลาตรงหน้าไม่ได้เป็นเพียงแค่ผู้ลี้ภัยจากทะเล หากแต่เป็นสิ่งมีชีวิตที่ถูกอดีตฝังความแค้นเอาไว้จนเต็มหัวใจ หลินหยายกคางน้อย ๆ ไปทางปีศาจปลา ก่อนจะเหลือบตามองเซียนเฉ่าในอ้อมแขน “เจ้าล่ะ อนุญาตให้มันตามไหม เซียนเฉ่า” น้ำเสียงของนางเรียบง่ายแต่แฝงความหมายชัดเจนว่า หากเจ้าหมาน้อยสามหัวไม่พอใจ เรื่องนี้ก็จบตรงนี้ เซียนเฉ่าหรี่ตาลง หูเล็กกระดิกเบา ๆ ก่อนจะกระโดดลงจากฝั่งหลินหยาอย่างเงียบเชียบ มันเดินวนรอบปีศาจปลาเหมือนหมาล่าเนื้อที่กำลังดมรอยเหยื่อ ก้าวแต่ละก้าวมั่นคง นัยน์ตาจับจ้องตรวจทุกส่วนของร่างตรงหน้า ราวกับจะมองทะลุไปถึงวิญญาณข้างใน หลินหยายืนกอดอกมอง ทั้งรู้ว่าปกติเจ้าเซียนเฉ่าไม่ได้ให้ใครผ่านสายตาง่าย ๆ โดยเฉพาะปีศาจน้ำที่ขึ้นชื่อเรื่องเล่ห์ร้ายและนิสัยเลวทราม เสียงหายใจของปีศาจปลาดูติดขัดเล็กน้อยยามที่ถูกจ้อง มันขยับกายเล็กน้อยแต่ไม่ถอยหนี ดวงตาสีหม่นเพียงสบตอบอย่างนิ่ง ๆ ราวกับยอมให้ตรวจอย่างเต็มใจ เซียนเฉ่าใช้จมูกดมตั้งแต่ปลายผมที่ยังชื้นน้ำ เกล็ดที่แขน รอยแผลเป็นเก่า ไปจนถึงกลิ่นปราณในร่างมัน ก่อนจะหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าและยกหัวหนึ่งขึ้นมองตาตรง ๆ คล้ายกำลังถามเงียบ ๆ ว่า “เจ้าคิดจะทำร้ายคุณหนูหลินหรือไม่” หลินหยามองภาพนั้นพลางยิ้มมุมปากบาง ๆ รู้ดีว่าถ้าปีศาจปลานี้โกหกแม้แต่นิดเดียว เซียนเฉ่าจะไม่ลังเลที่จะขย้ำคอมันทันที ปีศาจปลายืนนิ่ง ดวงตาสีหม่นของมันสั่นไหวเพียงเล็กน้อยก่อนจะก้มศีรษะลงต่ำ เสียงทุ้มนุ่มแต่หนักแน่นเอ่ยออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ไม่เลยขอรับ… ข้าไม่มีวันคิดร้ายกับท่าน เพราะท่านเองก็เป็นผู้มีพระคุณของข้าเช่นเดียวกัน ข้าจะไม่ยอมให้เหตุการณ์เช่นวันนั้นเกิดซ้ำ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตของข้าก็ตาม” แววตาที่มันส่งมาเต็มไปด้วยความจริงใจอย่างไม่ปิดบัง แม้จะเป็นปีศาจแต่ในดวงตานั้นกลับมีความหนักแน่นของคำสาบานที่แทบจะสลักลงในกระดูกตัวเอง เซียนเฉ่าที่จ้องมันไม่กะพริบ รับรู้ได้ถึงความจริงที่ซ่อนอยู่ในถ้อยคำ เสียงคำรามต่ำ ๆ ดังในลำคอของหัวกลางก่อนจะหรี่ตาลงเหมือนกำลังตัดสินใจ สุดท้ายมันเอ่ยด้วยน้ำเสียงแฝงความขู่ที่ฟังแล้วขนลุก “ถ้าเจ้ากล้ากลับคำ หรือมีแม้แต่เศษใจคิดร้ายต่อผู้เป็นนาย ข้าจะจับเจ้าผ่าเกล็ด ทำปลาย่างกินทั้งเป็นทันที” หลินหยาอยู่ข้าง ๆ ถึงกับกลั้นหัวเราะ ยกคิ้วขึ้นพยักหน้ารับเห็นด้วยเต็มที่ “อืม ข้าก็คิดแบบนั้นแหละ” น้ำเสียงเรียบง่ายแต่สายตาส่งความหมายชัดว่า นี่ไม่ใช่คำพูดล้อเล่น ปีศาจปลารับคำพร้อมค้อมศีรษะอีกครั้ง ราวกับยอมรับกฎเหล็กของการติดตามอย่างไม่มีเงื่อนไข ทั้งยังมีประกายเล็ก ๆ ในแววตา คล้ายกับว่าแม้จะต้องอยู่ใต้เงาของคำขู่ แต่การได้อยู่ใกล้หลินหยาก็คุ้มค่ามากพอแล้ว หลินหยากอดอกมองเจ้าปีศาจปลาตั้งแต่หัวจรดเท้า(?)…เอ่อ…หัวจรดครีบ ด้วยแววตาคล้ายกำลังชั่งน้ำหนัก “แต่เดินทางไปแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ เจ้าเป็นตัวใหญ่ขนาดนี้ จะให้ลากถังน้ำไปด้วยทุกที่รึไง? อย่างน้อยก็ต้องแปลงร่างได้สักอย่าง ไม่ว่าจะแปลงเป็นสัตว์ก็ได้ จะเป็นปลาตัวเล็ก ๆ ก็ยังดี หรือถ้าจะให้ดีก็เป็นมนุษย์ไปเลย… ทำได้ไหม?” ปีศาจปลาขมวดคิ้วเล็กน้อย ส่ายหัวช้า ๆ “ไม่แน่ใจขอรับ… อย่างไรปีศาจปลาก็มีความคล้ายมนุษย์อยู่เจ็ดส่วน หากพัฒนาไปเรื่อย ๆ อาจจะทำได้ก็ได้นะขอรับ” น้ำเสียงของมันไม่ใช่การปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้มั่นใจนัก คล้ายคนที่รู้ว่าตัวเองมีศักยภาพแต่ไม่เคยลอง หลินหยาพ่นลมหายใจเบา ๆ พลางใช้ปลายนิ้วลูบแขนตัวเองเหมือนกำลังคิดหนัก “แล้วข้าจะทำยังไงดีเนี่ย…” เสียงของเซียนเฉ่าดังขึ้นจากข้าง ๆ ราวกับไม่ใส่ใจความอึดอัดระหว่างบทสนทนามากนัก “เช่นนั้น…ตั้งชื่อให้ได้ไหมขอรับ? เหมือนกรณีของข้าไงคุณหนูหลิน” “หืม? ตั้งชื่อ?” หลินหยาเลิกคิ้วหันมามอง “ใช่ขอรับ” เซียนเฉ่าพยักหน้า “ข้าก็ไม่ได้พูดได้ตั้งแต่แรกไงขอรับ จนตอนที่ท่านตั้งชื่อให้…ข้าก็พูดได้เลย บางที…การตั้งชื่ออาจเป็นการกระตุ้นพลังหรือการพัฒนาร่างของมันก็ได้นะขอรับเพราะได้รับตบะ” หลินหยาฟังแล้วกะพริบตาปริบ ๆ คล้ายเพิ่งตระหนักอะไรขึ้นมา “เออ…จริงด้วย ตอนตั้งชื่อเจ้า เจ้าก็พูดได้เลยนี่หน่า?” รอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นมุมปาก นัยน์ตาสีเข้มมีประกายสนุกสนาน “งั้นบางทีนี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นของการแปลงร่างเจ้าก็ได้” ปีศาจปลานั้นเงยหน้ามองด้วยความสนใจอย่างเห็นได้ชัด ราวกับกำลังรอฟังว่าจะถูกขนานนามว่าอะไร ทั้งน้ำเสียงและท่าทางดูเหมือนมันยอมรับกติกานี้โดยดุษณี ไม่ว่าเธอจะตั้งชื่ออะไรให้…มันก็จะรับด้วยความเต็มใจ หลินหยาก้มหน้ามองเจ้าปีศาจปลาอย่างจริงจัง “ปกติพวกปีศาจปลาน่ะ มีชื่อกันอยู่แล้วหรือเปล่า?” น้ำเสียงของนางไม่ได้กดดัน แต่ก็ชัดเจนว่าเอาจริงเอาจังกับคำตอบ ปีศาจปลาส่ายหัวอย่างสุภาพ “ไม่มีขอรับ พวกข้าอยู่กันเป็นฝูง ใช้กลิ่นกับเสียงเรียกกันมากกว่า ไม่ได้ตั้งชื่อเฉพาะตัว” นางเลิกคิ้วขึ้นนิด ริมฝีปากคลี่ยิ้มจาง ๆ ที่ใครเห็นก็คงไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร แต่เจ้าเซียนเฉ่าที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กลับค่อย ๆ เอียงตัวมาโน้มกระซิบข้างหูปีศาจปลา น้ำเสียงมันเต็มไปด้วยความตั้งใจแกล้ง “ข้าเตือนเจ้าก่อนนะ นายหญิงน่ะ…ตั้งชื่อห่วยแตกมาก ตอนแรกข้าจะถูกตั้งชื่อว่า ‘เฉ่าก๊วย’ รู้จักไหม? ขนมก๊วย ๆ ดำ ๆ นั่นแหละ” ปีศาจปลากะพริบตาปริบ ๆ เหมือนยังไม่ทันเข้าใจว่ามันเลวร้ายตรงไหน เซียนเฉ่าก็ถอนหายใจเสียงดัง “กว่าจะยอมเปลี่ยนชื่อให้ข้า ก็เล่นดื้ออยู่นาน สุดท้ายก็ได้ชื่อ ‘เซียนเฉ่า’ ที่จริง ๆ แล้วก็ยังแปลว่า ‘เฉ่าก๊วย’ อยู่นั่นแหละ… เฮ้อ” มันพ่นลมหายใจยาวใส่หน้าอีกฝ่ายอย่างจงใจ คราวนี้ปีศาจปลาหันไปมองหลินหยาด้วยสีหน้าที่เริ่มไม่มั่นใจ ครีบหูขยับเล็กน้อยอย่างกังวลเหมือนลูกแมวเจอของเล่นเสียงดัง “เอ่อ…นายหญิงขอรับ… ข้าไม่ได้จะขัดนะ แต่… ข้าไม่ได้จะชื่อเป็น…ปลากระพง หรือ…ปลานิล อะไรแบบนั้นใช่ไหมขอรับ?” หลินหยายักไหล่ทำเสียงเนือย ๆ เหมือนจะปล่อยให้มันจินตนาการไปไกลกว่าเดิม “ใครจะไปรู้ล่ะ ข้าก็ตั้งตามที่ข้าอยากตั้งนี่นา” ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายเจ้าเล่ห์ ราวกับจงใจปล่อยให้ปีศาจปลาระแวงไปเรื่อย ๆ ปีศาจปลากลืนน้ำลายเฮือกใหญ่… และเริ่มคิดว่าบางทีการแปลงร่างอาจจะไม่ได้น่ากลัวเท่าชื่อที่มันกำลังจะได้รับจากนาง หลินหยากอดอก ยืนจ้องเจ้าปีศาจปลาที่ตอนนี้ทั้งตัวเปียกชุ่มนั่งพับเพียบอยู่ตรงหน้า ดวงตานางเป็นประกายซุกซนเหมือนกำลังคิดแผนร้ายอะไรบางอย่าง ก่อนจะเอียงคอถามเสียงใส “งั้น… ปาปริก้าดีไหม?” ปีศาจปลาขมวดคิ้ว ริมฝีปากขยับช้า ๆ ราวกับกำลังชั่งน้ำหนักความหมายของคำแปลกหู “ปา…ปริ…ก้า? มันคืออะไรหรือขอรับ?” “อ๋อ… เครื่องเทศน่ะ” นางตอบหน้าตาเฉย ราวกับว่าการตั้งชื่อปีศาจตามเครื่องเทศเป็นเรื่องปกติของโลกนี้ ยังไม่ทันให้มันได้อ้าปากค้าน นางก็ยิ้มกว้างกว่าเดิม “งั้น… ปาปัวนิวกีนีล่ะ?” เจ้าเซียนเฉ่าที่นั่งอยู่ไม่ไกลถึงกับอ้าปากค้าง ดวงตาสุนัขตัวเล็กอย่างมันเบิกกว้าง “ชื่ออะไรของท่านอีกเนี่ยขอรับ!?” เสียงมันสั่นเหมือนกลัวว่าคราวนี้เพื่อนร่วมทางใหม่จะถูกสาปให้ชื่อประหลาดไปจนตาย หลินหยาหัวเราะเบา ๆ “อืม… งั้น… ปาเจราล่ะ?” นางลากเสียงท้ายอย่างตั้งใจเหมือนจะทดสอบว่าพวกมันจะทนไหวแค่ไหน คราวนี้เซียนเฉ่าถึงกับยกอุ้งเท้าขึ้นพนมเหมือนกำลังจะไหว้ “คุณหนูหลิน… ได้โปรด ตั้งชื่อเหมือนคนปกติสักครั้งเถอะขอรับ ข้าจะไหว้ท่านด้วยอุ้งเท้าหมานี่เลยนะ!” หลินหยามองทั้งคู่สลับกัน ก่อนจะทำท่าก้มหน้าใช้ปลายนิ้วแตะริมฝีปากเหมือนกำลังครุ่นคิดจริงจัง “เฮ้อ…ก็คิดไม่ออกซักกะทีนี่นา…” ปีศาจปลาที่ฟังอยู่เงียบ ๆ เริ่มหน้าซีดลงทุกที รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะมีชะตาไม่ต่างจากหมาเฉ่าก๋วย (ในชื่อเก่า) เลยสักนิด  หลินหยาพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่เหมือนยอมแพ้ให้โชคชะตา สายตาที่กวาดมองเจ้าปีศาจปลาตั้งแต่หัวจรดหางนั้นเต็มไปด้วยความประเมินคราวสุดท้าย ก่อนนางเอ่ยเสียงใสแต่หนักแน่น “งั้น… ชื่อสวี่หลิวแล้วกัน แปลว่า ‘ผู้ให้สัญญาต่อสายน้ำ’ ฟังดูดีไหมล่ะ?” ทันทีที่คำสุดท้ายหลุดจากปาก เซียนเฉ่าที่เฝ้าลุ้นอยู่ถึงกับถอนหายใจยาวอย่างโล่งอกจนหูของมันกระดิก “ขอบคุณสวรรค์ที่ครั้งนี้ไม่ต้องมีชื่อเครื่องเทศหรือชื่อแปลก ๆ อีก” มันพึมพำเบา ๆ แต่เต็มไปด้วยความโล่งใจ ส่วนเจ้าปีศาจปลาที่ตอนแรกกลืนน้ำลายอย่างกังวล ก็เหมือนยกภูเขาออกจากอก มันแทบจะเผลอยิ้มออกมาเพราะคิดว่าตัวเองเกือบได้ชื่อเป็น “ปลากระพง” อยู่แล้วเมื่อครู่ ดวงตาเป็นประกายขึ้นมาอย่างโล่งใจ แต่เพียงชั่ววินาทีหลังชื่อ “สวี่หลิว” ถูกประกาศ หลินหยาก็รู้สึกเหมือนมีแรงบางอย่างดูดผ่านฝ่ามือ นุ่มนวลและเย็นเยียบไหลผ่านเข้าสู่ร่างกาย เหมือนครั้งที่เคยตั้งชื่อให้เซียนเฉ่า เพียงแต่ครั้งนี้นางไม่รู้สึกเหนื่อยหรือวิงเวียนเลย ราวกับการส่งผ่านตบะนี้มันกลืนไปกับลมหายใจของนางเองโดยที่นางแทบไม่ทันสังเกต หลินหยามองนิ่ง รอดูด้วยความอยากรู้ว่าพลังจากการตั้งชื่อนี้จะช่วยให้เจ้าสวี่หลิวสามารถเปลี่ยนร่างได้หรือไม่ มือบางวางบนเอว ขณะสายลมจากทะเลพัดกระเซ็นกลิ่นเกลือทะเลมาปะทะใบหน้า สวี่หลิวยืนนิ่งหลับตา ราวกับจิตกำลังโคจรตบะเพื่อปรับร่างกาย ดวงน้ำทะเลที่เคยไหลเวียนรอบตัวมันเริ่มหมุนวนแผ่วเบา และบางสิ่งกำลังเปลี่ยนไป…<div> </div></div><div style="text-align: left;">

<div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> 

<div align="center"> </div><div align="center"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">@Admin </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)</div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">อื่น ๆ: ได้โปรดเปลี่ยนร่างให้ผมที จะคนธรรมดา หรือจะเป็นปลาทองก็ได้ 555 มันเดินทางไม่ได้</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">(จะดีมากถ้าเป็นสัตว์ เพราะถ้าเป็นผู้ชายจางกงกงจะไม่ปลื้ม และยิ่งหน้าตาดียิ่งไม่ปลื้มแน่นอน 555+ ยังไม่อยากเสียซิง...)</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">ตั้งชื่อให้สัตว์เลี้ยง</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">Level ผู้ตั้งชื่อให้ 100</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">ใช้ตบะ 200 หน่วย : +20 Level ทันที</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">(เปลี่ยนร่างที สาธุ เอาไปเพิ่มสัก 200 ตบะก็ได้) </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">รางวัล: -</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">99 EXP แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point</div>

 </div>

 <div style="text-align:center; font-style:italic;"> </div><div style="text-align:center; font-style:italic;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/8407f8e8964c0425dc64e6d5ed93274c6382b55b4e66-w95pgj_fw658webp.png" width="480" _height="147" border="0"></div>

</div>

</div>

</div>

</div></div>

LinYa โพสต์ 2025-8-13 01:48:34

LinYa โพสต์ 2025-8-13 06:28:54

LinYa โพสต์ 2025-8-13 15:49:51

LinYa โพสต์ 2025-8-14 13:41:04

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-8-14 17:12 <meta charset="UTF-8">
<title>อยากลองเอาไว้โรลเพลย์</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:wght@300;400;500;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
#box01 {
border: 0px double;
border-radius: 25px;
padding: 50px;
background-color: #210f31;
background-image: radial-gradient(circle at top left, rgba(120,150,200,0.1), transparent 70%);
box-shadow:
 0 0 20px rgba(138,173,255,0.4),
 0 0 60px rgba(90,103,110,0.5),
 inset 0 0 30px rgba(255, 255, 255, 0.03);
transition: box-shadow 0.4s ease-in-out;
}

body {
margin: 0;
padding: 30px;
background: url("https://img2.pic.in.th/pic/480db93bbb5053bdebd01637312ba3a5cfe4f4e7253ca-jMHUeK_fw658webp.md.png") no-repeat center center fixed;
background-size: cover;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
}

.main-container {
max-width: 800px;
margin: auto;
background-color: #0a004d;
border-radius: 25px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 40px rgba(0, 0, 0, 0.3);
background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/d881fefa9db7d8c4a26ac5b641e95dff4edfba2318592-OGKQtv_fw658webp.png');
background-size: cover;
}

.glow-title {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 48px;
font-weight: bold;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 5px;
text-shadow:
 0 0 5px #56B7C8,
 0 0 10px #56B7C8,
 0 0 15px #56B7C8,
 2px 2px 4px rgba(0, 0, 0, 0.3);
}

.glow-subtitle {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 20px;
font-style: italic;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 20px;
text-shadow:
 0 0 3px #56B7C8,
 0 0 6px #56B7C8;
}

.flower-divider {
background-image: url('ไม่เอา');
background-size: contain;
background-repeat: no-repeat;
background-position: center;
height: 30px;
margin-bottom: 30px;
}

.banner-image {
display:none; /* ❌ ลบภาพออกโดยซ่อน */
}

/* ✅ เปลี่ยนพื้นหลังกล่องเป็นภาพ */
.text-box {
background: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/cf84239121ec4fd702c6d45d655d15675ff2262394776-PJAU9A_fw658webp-fotor-2025073018158.md.png') center/cover no-repeat;
border-radius: 20px;
padding: 30px;
font-size: 18px;
color: #F0EAD6;
line-height: 1.9em;
box-shadow: inset 0 0 15px rgba(0, 0, 0, 0.2);
}

.text-box .title {
text-align: center;
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
margin-bottom: 10px;
}

.text-box .subtitle {
text-align: center;
font-size: 16px;
color: #DDC799;
margin-bottom: 20px;
}

.flex-boxes {
display: flex;
flex-wrap: wrap;
gap: 20px;
justify-content: center;
margin-top: 40px;
margin-bottom: 30px;
}

.info-box {
flex: 1 1 300px;
max-width: 400px;
background-color: rgba(7, 17, 44, 0.92);
border-radius: 20px;
box-shadow: 0 0 15px rgba(0,0,0,0.3);
overflow: hidden;
color: #F0EAD6;
}

.info-box img {
width: 100%;
display: block;
border-bottom: 1px solid #ccc;
}

.info-box .content {
padding: 20px;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
color: #F0EAD6;
}

.info-box .content .title {
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
text-align: center;
}

.info-box .content .subtitle {
font-size: 14px;
text-align: center;
color: #DDC799;
margin: 8px 0 16px;
}
</style>

<div align="center">
<div id="box01">

<div class="main-container">
<div class="glow-title">
 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/1564996915ef13cf484e287d62fbe7f9f0ed13d62a16d-8Czovd_fw658webp.md.png" width="500" border="0"> 
 บันทึกการเดินทาง ความจริงแท้
</div>

<div class="glow-subtitle">
 
 วันที่ 14 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 
 เริ่มต้น ยามเฉิน เมืองหานตาน มณฑลจี้โจว - ยามไห่ ศาลเจ้าจิ้งอวิ๋น เมืองหานตาน มณฑลจี้โจว จักรวรรดิต้าฮั่น</div>

<div class="text-box"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> <div style="text-align: left;">Part.1 ศาลเจ้าจิ้งอวิ๋น เมื่อรถม้าค่อย ๆ ชะลอตัวและหยุดลง ณ ท่ารถม้าของเมืองหานตาน เสียงกีบม้าสะท้อนก้องบนพื้นศิลาที่เย็นชื้นจากหมอกยามเฉิน กลิ่นอายของเมืองในยามเช้าตรู่ลอยปะปนระหว่างไอหมอกและกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของขนมอบที่เพิ่งยกจากเตาในร้านเล็ก ๆ ริมถนน หลินหยาก้าวลงจากรถม้าอย่างนุ่มนวล ปลายชุดคลุมยาวสีอ่อนลากสัมผัสกับผืนหินเย็น ๆ ดวงตาเธอมองไปรอบท่า เห็นพ่อค้าแม่ค้าบางรายเริ่มตั้งแผงตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเต็มที่ เสียงไม้เคาะถังน้ำแข็งและเสียงคนเรียกลูกค้าแผ่วเบาเป็นฉากหลังที่บอกให้รู้ว่าเมืองนี้เริ่มตื่นขึ้นแล้ว นางหันกลับไปมองคุณสารถีที่นั่งอยู่บนเก้าอี้คนบังคับม้า ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มเล็ก ๆ แฝงความเหนื่อยล้าจากการเดินทางยาวนานตลอดทั้งคืน หลินหยาหยิบถุงเงินออกมาจากอกเสื้ออย่างเรียบร้อย น้ำหนักของมันพอให้รู้ได้ว่าข้างในมีจำนวนพอเหมาะ เธอยื่นให้เขาด้วยสองมือ พลางเอ่ยเสียงอ่อนนุ่ม “ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ ที่มาส่งข้าจนถึงที่หมายทั้งที่ต้องเดินทางตลอดคืน” แววตาของนางเปี่ยมด้วยความจริงใจ ไม่ได้เป็นเพียงถ้อยคำสวยหรูตามมารยาท คุณสารถีรับถุงเงินด้วยท่าทางนอบน้อม พยักหน้าให้ด้วยแววตายินดี “เป็นเกียรติของข้าขอรับ แม่นางเดินทางต่อโดยปลอดภัยเถิด” เขากล่าวพลางขยับหมวกฟางลงเล็กน้อยเป็นการเคารพ หลินหยาจึงเอียงศีรษะให้เล็กน้อยแทนคำลา ก่อนจะหมุนกายจากไป เส้นผมที่รวบสูงพลิ้วเบาในลมเช้า ฝีเท้าของนางก้าวเข้าสู่ถนนหลักของเมืองหานตาน เสียงชีวิตของผู้คนเริ่มดังชัดขึ้นตามลำดับ ไกลออกไปคือประตูเมืองสูงใหญ่ตั้งตระหง่านท่ามกลางหมอกบาง ภายในใจของหลินหยาแม้ยังเหนื่อยจากการเดินทาง แต่แววตากลับฉายประกายมุ่งมั่น ราวกับรู้ดีว่าก้าวต่อไปของนางในเมืองนี้ จะนำพาเรื่องราวที่นางอาจจะต้องคิดหนักกว่าที่เคยเป็น หลินหยาก้าวเดินไปเรื่อย ๆ จนถึงลานสวนกลางเมืองที่ปกคลุมด้วยหมอกจางของยามเช้า กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากดอกเหมยที่ปลิวตามลมหนาวของฤดูใบไม้ร่วงทำให้รู้สึกได้ถึงความเงียบสงบของเมืองหานตานในชั่วโมงนี้ นางหยุดลงตรงริมบ่อน้ำที่ทำเป็นศาลาเล็ก ๆ สำหรับชาวเมืองมาพักและตักน้ำใช้ หยิบกระบอกน้ำไม้ไผ่ซึ่งพกติดตัวมาตลอดการเดินทางออกมา เปิดฝาแล้วตักน้ำเย็นจัดจากบ่อขึ้นมาล้างหน้าจนความง่วงงุนหายไปชั่วขณะ รสสัมผัสเย็นเฉียบทำให้หัวใจเต้นกระชับขึ้นเหมือนได้เริ่มวันใหม่อีกครั้ง จากนั้นนางก็หยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดฟันแบบบ้าน ๆ ที่พกไว้ เป็นเพียงไม้เนื้ออ่อนขัดปลายให้เป็นเส้นฝอย แล้วค่อย ๆ แปรงฟันไปพลางถอนหายใจเบา ๆ  “ขอโทษนะ… ข้าคงต้องหาทางประดิษฐ์แปรงฟันที่มันดี ๆ สักครั้งแล้วจริง ๆ เกิดเป็นคนในยุคก่อนนี่ลำบากอะไรอย่างนี้” หลินหยาพึมพำเสียงเบา พลางคิดถึงความสะดวกสบายของยุคที่มี “คอลเก็ต” อยู่ทุกบ้าน ก่อนหัวเราะกับตัวเองเบา ๆ ในความคิดตลกร้ายของตัวเอง ราวกับเป็นการแอบบ่นให้กับโลกนี้ที่นางต้องใช้ชีวิตอยู่ต่อไป เมื่อจัดการตัวเองจนรู้สึกสดชื่น หลินหยาก็สะพายสัมภาระกลับขึ้นบ่า เป้าหมายของนางวันนี้คือ “ศาลเจ้าจิ้งอวิ๋น” ที่อยู่ห่างออกไปนอกเมือง เป็นที่ที่จางกงกงอาจจะอยู่… หรืออาจจะจากไปแล้วก็เป็นได้ แต่ไม่ว่าจะอย่างไร นางก็ต้องไปให้ถึง เพราะที่นั่นอาจเป็นจุดเริ่มต้นของสิ่งสำคัญในเส้นทางต่อไปของนาง แสงแดดยามเช้าเริ่มโปรยอุ่นลงบนถนนหินเรียงของเมืองหานตาน เสียงตะโกนขายของดังระงมปนกับกลิ่นหอมของอาหารนานาชนิดที่ลอยมากับลม หลินหยาก้าวไปเรื่อย ๆ ด้วยสีหน้าสดชื่นเพราะเพิ่งทำธุระยามเช้าเสร็จ มือหนึ่งกุมถุงเงิน อีกมือซุกไว้ในแขนเสื้ออย่างเคยชิน พลางกวาดสายตาหาสิ่งที่ถูกปากที่สุดในยามเช้า ตลอดสองข้างทาง เต็มไปด้วยแผงขายอาหารเช้าของชาวเมือง ทั้งเกี๊ยวน้ำไอน้ำฉุยฉายอยู่ในหวดไม้ไผ่ เสี่ยวหลงเปาไส้หมูปรุงรสกลิ่นโชยมายั่วน้ำลาย ข้างกันมีบ๊ะจ่างสามเหลี่ยมห่อใบไผ่ผูกเชือกป่านแน่นหนา บางห่อผสมหมูเค็ม บางห่อมีไข่แดงเค็มมันเยิ้ม ใกล้ ๆ กันยังมีขนมฮวาจวนที่เพิ่งอบเสร็จ กลิ่นแป้งหอมผสมงาคั่วแตะจมูกอย่างน่าลอง ส่วนคนขายขนมถั่วแดงก็เรียกลูกค้าด้วยเสียงแจ่มใส พร้อมตักไส้ถั่วเนียน ๆ ลงในแป้งร้อน ๆ ให้ดู ในตรอกเล็กอีกฝั่ง กลิ่นหอมของน้ำเต้าหู้และโย่วเถียวร้อน ๆ ลอยมาเตะจมูกจนท้องร้องประท้วง หลินหยานึกอยากลิ้มชิม แต่ทันใดนั้นก็นึกถึงความแพ้ถั่วเหลืองขั้นรุนแรงของตัวเอง เลยจำต้องเบือนหน้าหนีด้วยความเสียดาย ทว่าก็ยังมีหมี่ซั่วในน้ำซุปกระดูกหมูใสกลิ่นหอมเข้มข้นวางเรียงในชามใหญ่ ๆ ให้เลือก โรยหน้าด้วยต้นหอมซอยและผักดองสีเขียวสด ชวนให้กินคู่กับชาอู่หลงร้อน ๆ สักจอก สายตาของหลินหยาหยุดอยู่ที่แผงขายผลไม้ตัดแต่ง ส้มจี๊ดสีส้มทองวางเรียงเป็นพุ่ม พวงองุ่นม่วงเข้มและลูกพีชขาวผลกลมขนาดพอดีมือถูกจัดในกระจาดไม้ไผ่ บางผลยังมีน้ำค้างเกาะนิด ๆ เพราะเพิ่งเอามาจากสวนเช้าตรู่ นางยกมือลูบคางคิดว่าจะซื้อกลับไปแทะเล่นระหว่างเดินดี หรือจะนั่งแวะที่ศาลาในสวนสาธารณะแล้วค่อยกินช้า ๆ ให้สมกับเช้านี้ที่อากาศดีเป็นพิเศษ หลินหยามองน้ำเต้าหู้ที่วางอยู่บนแผงไม้ไผ่ตรงหน้า กลิ่นหอมอุ่นปนถั่วลอยมาแตะจมูก แม้จะเป็นเพียงกลิ่นบาง ๆ แต่ก็ทำให้ใจนางไหววูบมันชวนให้นึกถึงน้ำเต้าหู้ร้อน ๆ จากร้านอันเล่อจ้วนในฉางอันของท่านหลิวอันในทุกเวลาของยามอู่ที่นางจะไปที่้รานของเขา ภาพนั้นยังติดอยู่ในความทรงจำอย่างชัดเจน ริมฝีปากนางเผลอยกยิ้มเพียงนิด ก่อนที่รอยยิ้มจะเลือนหายไปแทนที่ด้วยแววคิดถึง  หวังว่าท่านจะสบายดีนะเจ้าคะท่านหลิวอัน…ไม่รู้ว่าตอนนี้หรงเล่อจะทำอะไรอยู่บ้างในตอนนี้ นางพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ ไล่ความรู้สึกหนักอึ้งในอก ก่อนจะเบนสายตาออกไปอีกทาง เดินทอดน่องเข้าสู่แถวร้านอาหารเช้าที่ตั้งเรียงรายสองข้างถนนหานตาน เสียงคนตะโกนเรียกลูกค้า กลิ่นหอมของแป้งและเนื้อหมูที่นึ่งจนสุกลอยมาตามลมทำให้ท้องร้องเบา ๆ หลินหยาหยุดมองร้านเกี๊ยวน้ำที่ตั้งหม้อน้ำซุปใสใหญ่โตเดือดปุด ๆ พร้อมกับแผ่นแป้งบาง ๆ ที่ห่อไส้หมูสับผสมต้นหอมแล้วลอยอยู่ในน้ำซุปใสที่โรยด้วยผักชีเล็กน้อย นางจึงสั่งเกี๊ยวน้ำร้อน ๆ หนึ่งถ้วยให้ร่างกายได้อุ่นขึ้น ถัดไปนางแวะร้านเสี่ยวหลงเปาไส้หมู กลิ่นน้ำซุปเข้มข้นที่ซ่อนอยู่ในแป้งบางเรียกน้ำลายจนต้องซื้อใส่ห่อเล็ก ๆ ไว้กินระหว่างเดินทาง ไม่ลืมแวะซื้อขนมฮวาจวนเนื้อนุ่มฟูที่เพิ่งออกจากเตา หอมแป้งผสมน้ำผึ้งและงาขาวยั่วใจอย่างยิ่ง จากนั้นนางเดินต่อไปยังร้านหมี่ซั่วในน้ำซุปกระดูกหมูที่เคี่ยวจนหอมหวาน ซดร้อน ๆ เค็มละมุนกำลังดี ยิ่งช่วยให้ความเย็นยามเช้าคลายลง เมื่ออิ่มจากอาหารคาวแล้ว หลินหยาก็ไม่ลืมแวะร้านผลไม้สดในตลาดเช้า เลือกส้มจี๊ดผิวเหลืองทองขนาดพอดีคำที่รสเปรี้ยวซ่อนหวานจนลิ้นชุ่มฉ่ำ พวงองุ่นสีม่วงเข้มลูกกลมแน่นที่กัดแล้วน้ำหวานทะลัก และลูกพีชผิวกำมะหยี่สีชมพูอมส้มที่เพียงบีบเบา ๆ ก็ได้กลิ่นหอมหวานลอยขึ้นมา ของเหล่านี้ล้วนเป็นของโปรด และยิ่งเป็นผลไม้รสเปรี้ยวหวานฉ่ำน้ำ นางก็ยิ่งหลงรักเป็นพิเศษ ทั้งหมดถูกใส่ลงตะกร้าหวายเล็กในมือ พร้อมสำหรับการเดินทางต่อในวันนี้ด้วยหัวใจที่อิ่มทั้งอาหารและความคิดถึงที่ยังไม่เลือนหาย หลินหยานั่งลงบนม้านั่งไม้ใต้ร่มเงาศาลาพักระหว่างทาง ปล่อยให้สายลมยามเช้าพัดกลิ่นซุปกระดูกหมูอุ่น ๆ และแป้งนุ่มของเสี่ยวหลงเปาลอยคลุ้งอยู่รอบตัว นางค่อย ๆ ลิ้มรสเกี๊ยวน้ำทีละคำ น้ำซุปร้อนใสซึมผ่านลิ้นเข้ากับกลิ่นกระดูกหมูต้มเคี่ยวนานจนหวานนุ่มตามธรรมชาติ เสี่ยวหลงเปาไส้หมูเนื้อแน่นผสานน้ำซุปข้างใน เมื่อกัดให้ระวังน้ำซุปพุ่งร้อน ๆ จนต้องซู้ดด้วยความพึงใจ ขนมฮวาจวนที่ฟูเนียนหอมแป้งก็ช่วยตัดรสพอดี เมื่อจัดการของคาวหมดแล้ว หลินหยาจึงหยิบพวงองุ่นสีม่วงเข้มขึ้นมา เม็ดอวบแน่นแวววาวเหมือนเม็ดมุกสีม่วง กลิ่นหอมหวานบางเบา ก่อนจะกัดให้เปลือกแตก เผยรสเปรี้ยวหวานฉ่ำที่ไหลซึมไปทั่วปาก นางกินอย่างละเมียดละไมทีละเม็ดจนหมดพวง วางก้านลงข้างจานแล้วเอื้อมมือหยิบส้มจี๊ดมาคลึงเบา ๆ ปล่อยกลิ่นซิตรัสสดชื่นลอยออกมา ก่อนจะกัดคำเล็ก ๆ ให้รสเปรี้ยวจัดแตะปลายลิ้น ตัดด้วยความหวานอ่อน ๆ ในเนื้อ ระหว่างที่เคี้ยวผลไม้ หลินหยาก็ทอดสายตามองถนนสายหลักของเมืองหานตานที่ค่อย ๆ ตื่นเต็มตา  เสียงพ่อค้าแม่ค้าเรียกลูกค้าแข่งกับเสียงล้อเกวียนและเกือกม้าที่กระทบพื้นหิน เสียงหัวเราะของเด็ก ๆ ที่วิ่งเล่นในตรอกข้างทางผสานเข้ากับกลิ่นขนมและเครื่องเทศจากแผงขายของ รอบตัวมีนักเดินทางจากหลายถิ่น ทั้งชาวบ้านในเมือง ชาวชนบทจากรอบนอก และพ่อค้าต่างเมือง นางเอนหลังเล็กน้อย ถอนหายใจยาวด้วยความคิดถึงไกลถึงฉางอัน “ท่านหลิวอัน..หรงเล่อ ท่านเถียนเฟิง…เสี่ยวจ้าวจื่อ…แล้วก็ทุกคน” ชื่อเหล่านั้นวาบขึ้นมาในหัวโดยไม่ตั้งใจ ก่อนที่นางจะสลัดความคิดนั้นออก หันกลับมาพิจารณาแผนต่อไป จากนิมิตที่เคยเห็นในหมู่บ้านน้ำค้างพราย นางมั่นใจว่าศาลเจ้าจิ้งอวิ๋นไม่อาจอยู่กลางเมืองแน่ สถาปัตยกรรมและบรรยากาศในภาพที่เห็นไม่มีร่องรอยของตลาดคึกคักหรือบ้านเรือนเรียงราย หากแต่มีหมอกบางปกคลุม เสียงลมพัดผ่าน และภูมิประเทศที่เหมือนอยู่สูงขึ้นไป หลินหยามองแนวภูเขาที่ทอดตัวยาวโอบเมืองหานตานไว้ครึ่งวง กลางหุบเขามีเงาเรือนศาลาทอดอยู่รำไร แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องกระทบให้ดูคล้ายหมอกสีทองลอยระบาย นางขมวดคิ้วเล็กน้อยในความสงสัย “อาจจะเป็นที่นั่นหรือไม่กันนะ?” ศาลเจ้าที่นางตามหาอาจอยู่บนภูเขาลูกใดลูกหนึ่งรอบเมือง คงต้องหาคนในพื้นที่สอบถามให้แน่ชัดก่อนที่จะตัดสินใจเดินทางขึ้นไป พลางลุกขึ้นกะว่าจะออกจากศาลา น้ำเสียงของนางในใจแผ่วลง แต่แฝงความมุ่งมั่นเต็มเปี่ยม ขณะวางลูกพีชลูกสุดท้ายลงในตะกร้าไม้ไผ่ เตรียมลุกออกจากศาลาพัก เพื่อเริ่มต้นค้นหาคำตอบของศาลเจ้าลึกลับแห่งนั้นให้จงได้ หลินหยาเผลอเบี่ยงตัวเล็กน้อยเพราะแรงกระแทกจากคนแปลกหน้าที่เดินสวนเข้ามา กลิ่นหอมของหมึกจีนและผ้าสะอาดลอยมาแตะจมูกเพียงชั่ววูบก่อนที่ร่างของนางจะเสียหลักโอนเอนไปด้านข้างจนเซลงเกือบจะล้มเต็มแรงเสียงกระทบเบา ๆ ดัง “ปึก!” “โอ๊ะ…!” หลินหยาร้องในลำคอ พลันใช้ปลายเท้าถอยครึ่งก้าวเพื่อประคองตัว แต่เพราะส่วนสูงและแรงที่อีกฝ่ายใช้เดินมากพอสมควร นางจึงเสียสมดุลไปนิดจนเข่าแทบจะกระแทกพื้น ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วลูบแขนตัวเอง “โอ๊ย… เจ็บอะไรเนี้ย” น้ำเสียงบ่นงึมงำแต่ก็ยังมีความหงุดหงิดเจืออยู่  บุรุษร่างสูงที่ชนเธอรีบก้าวมาข้างหน้า ดวงตาสีเข้มเบิกเล็กน้อยด้วยความตกใจ “ขออภัย! ข้าขออภัยจริง ๆ แม่นาง ข้าไม่ได้ตั้งใจ” เสียงทุ้มฟังดูจริงใจ เขายื่นมือมาพยุงนางทันที แต่หลินหยายกฝ่ามือปัด ๆ เหมือนจะบอกว่าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ เบา ๆ พร้อมถอนหายใจ “ไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ… ข้าลุกเองได้” น้ำเสียงเด็ดขาดแต่ไม่แข็งกร้าวนัก นางยันตัวขึ้นอย่างสง่างามตามนิสัย มัดผมที่หลุดลู่จากแรงชนกลับไปไว้หลังหู ก่อนเงยหน้ามองคนตรงหน้าเต็ม ๆ บุรุษผู้นั้นดูเหมือนจะยังรู้สึกผิด เขาก้าวถอยครึ่งก้าวเพื่อเว้นระยะ พลางเอ่ยอีกครั้ง “ข้าไม่ทันมองทาง… ไม่ทราบว่าแม่นางเจ็บตรงไหนหรือไม่?” คนรอบ ๆ ศาลาที่พึ่งจะเงียบ กลับมีสายตาสองสามคู่เหลือบมองเหตุการณ์อยู่ห่าง ๆ เสียงลมพัดผ่านต้นสนด้านข้างทำให้บรรยากาศไม่อึดอัดเกินไป แต่แฝงด้วยความสงสัยว่า ชายผู้นี้เป็นใคร จากเครื่องแต่งกายที่ดูสะอาดเรียบร้อยแต่ไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดา ลมยามบ่ายพัดเอื่อยเหนือถนนหินกรวดกลางเมืองหานตาน เสียงฝีเท้าผู้คนแทรกปนกับเสียงรถลากเคลื่อนช้า ๆ เมื่อร่างสูงของบุรุษผู้แต่งกายด้วยเสื้อผ้าโทนพื้นเมืองที่ดูดีกว่าที่เคยผ้าฝ้ายสีหม่นตัดด้วยแถบปักลายเมฆ เขาหยุดชะงักมองหญิงสาวร่างเล็กตรงหน้า เขารีบเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงใจต่อจากที่ถามว่านางเจ็บหรือไม่ “ข้าขออภัยแม่นาง ข้ามิได้มองให้รอบคอบ” หลินหยาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะคลายออกเป็นรอยยิ้มบาง แววตานางฉายแววอ่อนโยน “ไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ ข้าต่างหากที่ควรขออภัย พอดีกำลังคิดอะไรเพลิน อีกอย่างตัวข้าเล็ก หากท่านมองไม่เห็นก็มิใช่เรื่องแปลก” คำพูดของนางแฝงความเป็นกันเองจนอีกฝ่ายผ่อนลมหายใจโล่งขึ้น สายตาหลินหยากวาดมองการแต่งกายของเขาแล้วเอ่ยถาม “ท่านเป็นชาวหานตานหรือไม่เจ้าคะ?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนพยักหน้า “ใช่ขอรับ ข้าเกิดและเติบโตที่นี่” รอยยิ้มเล็ก ๆ ผุดขึ้นที่ริมฝีปากของนาง “บังเอิญดีนักเจ้าค่ะ ดีเลย ข้ากำลังอยากได้คนช่วยเหลือพอดี ข้ามีคำถามเกี่ยวกับเมืองนี้น่ะเจ้าค่ะ” นางหยุดเล็กน้อยแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ท่านพอรู้หรือไม่ว่า ศาลเจ้าจิ้งอวิ๋นตั้งอยู่ที่ใด?” ชายหนุ่มนิ่งคิดครู่หนึ่งก่อนตอบ “ศาลเจ้านั้นอยู่บนเนินสูงนอกเมือง ทุกยามพลบค่ำจะได้ยินเสียงระฆังดังกังวานสะท้อนล่องมาตามลม” เขายกมือชี้ไปทางภูเขาลูกหนึ่งทางทิศตะวันตกของเมือง “อยู่ใกล้ภูเขาลูกนั้นขอรับ หากขึ้นไปที่ศาลเจ้าจะมองเห็นภาพเมืองทั้งเมืองได้ชัดเจน…แต่ก็ไม่ค่อยมีคนไปนัก เพราะว่าบางคราวจะมีปีศาจเร่ร่อน โดยเฉพาะในลำธารใกล้ ๆ นั้น มีปีศาจปลาชุกชุม” คำเตือนของเขาไม่ได้ทำให้บรรยากาศเคร่งเครียดนัก แต่แฝงด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนว่าพูดจากความจริงที่ได้ยินและพบเห็นมาด้วยตนเอง ชายหนุ่มมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาฉายชัดถึงความสงสัยปนห่วงใย “แม่นาง…จะไปที่ศาลเจ้าจิ้งอวิ๋นนั้นจริงหรือขอรับ?” เสียงทุ้มนั้นไม่ดังนัก แต่มีน้ำหนักพอให้รู้ว่าไม่ได้ถามเพียงเพราะมารยาท หากเป็นความห่วงจริงจังที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงและแววตา  หลินหยาซึ่งยังคงระบายรอยยิ้มบาง ยกมือขึ้นจัดปอยผมที่หล่นเคลียแก้มก่อนตอบเสียงนุ่ม “เจ้าค่ะ ข้ามีธุระต้องไปที่นั่น” ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มเล็กน้อยอย่างไม่ให้ดูเป็นการท้าทายหรือข่มเขา แค่แสดงให้รู้ว่าความตั้งใจนี้ไม่ใช่สิ่งที่จะถูกเปลี่ยนง่าย ๆ ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย คล้ายจะชั่งใจมองร่างบอบบางของนางแล้วถอนหายใจอย่างยอมรับไม่ได้เต็มปาก “ที่นั่น…อันตรายนะขอรับ แม่นางเป็นเพียงสตรีตัวเล็ก จะไหวหรือ?” สายตาเขากวาดมองตั้งแต่ไหล่เล็กจรดเอวคอดราวกับประเมินว่าผู้หญิงเช่นนางจะฝ่าดงปีศาจปลาลำธารและทางขึ้นเขาที่ลือกันว่าอาถรรพ์ได้อย่างไร  หลินหยาหัวเราะเบาในลำคอ ดวงตากลมใสทอประกายซุกซนและมั่นใจ “ท่านไม่ต้องเป็นห่วงเจ้าค่ะ ข้าดูแลตัวเองได้” น้ำเสียงไม่ได้แข็งกร้าว หากแฝงความนุ่มนวลแต่หนักแน่นพอให้คนฟังรู้ว่าคำพูดนี้เป็นจริง “แม้ข้าจะตัวเล็ก…แต่ข้าเป็นแม่ค้า เดินทางค้าขายจากฉางอันมาถึงหานตานนี้ ก็จัดการกับปีศาจปลามาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนเจ้าค่ะ” นางก้าวเข้ามาใกล้เขาเพียงครึ่งก้าวให้เสียงของตนแผ่วเบาลงราวเล่าเรื่องลับ “บางตัวสูงยาวเท่าท่อนซุง แววตาคมดั่งเหล็กกล้า ข้าก็หั่นเป็นชิ้นเอาไปต้มซุปขายเยอะนักเจ้าค่ะ” คำพูดนั้นมาพร้อมกับรอยยิ้มมั่นใจจนชายหนุ่มถึงกับชะงักไปครู่หนึ่ง เขามองหญิงสาวอย่างพิจารณาใหม่อีกครั้ง คล้ายจะเห็นว่าภายใต้ร่างเล็กบอบบางนั้นมีความแกร่งและประสบการณ์ที่ไม่อาจมองข้ามได้ แม้สีหน้าเขายังมีร่องรอยความห่วง แต่แววตาก็ปรับเปลี่ยนจากความลังเลเป็นความสนใจและยอมรับในความสามารถของนางมากขึ้น ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเบา ๆ พลางส่ายศีรษะ "แม่นางพูดเสียจนข้าอยากไปดูด้วยตาตนเองแล้วสิ ว่าแม่ค้าตัวเล็กผู้นี้จะรับมือปีศาจปลาได้เช่นไร" เขาหรี่ตาเล็กน้อยเหมือนกำลังชั่งใจ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น "แต่ศาลเจ้าจิ้งอวิ๋นนั้น ขึ้นชื่อเรื่องสิ่งลี้ลับ หากแม่นางจะไปจริง ๆ อย่าประมาท…ยามพลบเสียงระฆังอาจไม่ใช่เพียงลมที่พัดผ่าน" รอบข้างเริ่มมีเสียงพ่อค้าเร่ตะโกนขายของดังแทรก แต่ระหว่างทั้งคู่กลับเหมือนเงียบลงชั่วขณะ หลินหยามองตามทิศที่เขาชี้ไปเมื่อครู่ เห็นเงาภูเขาลูกนั้นตั้งตระหง่านอย่างสงบแต่แฝงความลี้ลับอยู่ในท้องฟ้าสีหม่น ราวกับกำลังเรียกใครสักคนให้เดินเข้าไปหาอย่างไม่อาจขัดขืน ลมหนาวต้นฤดูใบไม้ร่วงพัดแทรกผ่านตรอกแคบของตลาดหานตาน กลิ่นหอมของเกาลัดคั่วและเนื้อย่างจากแผงลอยยังคงติดอยู่ปลายจมูก หลินหยาที่เพิ่งเอ่ยคำล่ำลากับชายหนุ่มพยักหน้าช้า ๆ แววตาสะท้อนทั้งความมุ่งมั่นและความระมัดระวัง  “เช่นนั้นข้าเข้าใจแล้ว ขอตัวก่อนนะเจ้าคะ…ขอบคุณสำหรับคำเตือน ลาก่อนเจ้าค่ะท่านชาย” เสียงนางนุ่มนวล แต่มีความหนักแน่นซ่อนอยู่ ร่างบอบบางหมุนตัวก้าวออกจากตรอกหินปู เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังแผ่ว ๆ ประกอบจังหวะกับลมหายใจที่เป็นระเบียบ นางมุ่งหน้าไปทางประตูตะวันตกของเมืองหานตาน ผ่านเหล่าพ่อค้าแม่ค้าที่กำลังเก็บร้าน เสียงเคาะถังไม้และลากล้อเกวียนดังคลอไปกับเสียงตะโกนบอกลากันของผู้คน  พลันเมื่อก้าวออกพ้นกำแพงเมือง เส้นทางสู่ภูเขาที่ตั้งศาลเจ้าจิ้งอวิ๋นก็ทอดยาวอยู่ตรงหน้า ท้องฟ้ายามเย็นเริ่มกลืนแสงอาทิตย์เป็นสีส้มหม่น เงาต้นสนและเมฆเลื่อนคล้อยเหนือยอดเขาสูงดุจม่านผ้าขนาดใหญ่ที่ค่อยปิดโลกลง หลินหยาขยับชายผ้าคลุมให้แน่นขึ้น มืออีกข้างวางบนห่อผ้าซึ่งซ่อนของใช้จำเป็นและมีดสั้นสำหรับป้องกันตัว แม้หัวใจลึก ๆ จะมีคำถามว่าจะได้พบจางกงกงจริงหรือไม่ แต่ความตั้งใจกลับชัดเจน หากเขากำลังก่อเรื่องร้าย นางจะต้องหยุดเขาให้ได้ ย่างก้าวแต่ละก้าวบนถนนลูกรังชื้นเย็นคือการตอกย้ำสัญญาที่นางให้ไว้กับตนเอง ยิ่งเดินใกล้ภูเขา เสียงลมพัดก็เปลี่ยนเป็นเสียงหอนแผ่ว ๆ คล้ายมีสิ่งเฝ้ามองจากความมืดในดงไม้เบื้องหน้า และไม่ว่าที่นั่นจะรออะไรอยู่ หลินหยาก็ไม่มีวันหันหลังกลับ สายลมเย็นพัดผ่านปลายเส้นผมของหลินหยา ขณะเธอก้าวเท้าข้ามโขดหินกลางลำธารเล็ก เสียงน้ำไหลกระทบหินฟังดูราวกับทำนองเบา ๆ แต่ทว่าไม่นานนัก คลื่นน้ำกลับพลันปั่นป่วนขึ้นราวมีสิ่งกวนตีน้ำอยู่เบื้องล่าง เงาร่างลึกลับโผล่พรวดจากผืนน้ำ เป็นปีศาจปลาเกล็ดมันวาว 4 ตัว ลำตัวบิดเกร็งส่งเสียงคำรามแหลมสูงอย่างน่าขนลุก และเพียงพริบตาเดียว อีกฝั่งฝั่งตลิ่งก็ปรากฏร่างสูงใหญ่ของปีศาจนักรบเป็ด 3 ตัว สวมเกราะเหล็กสีหม่น ดวงตากลมโตนั้นเต็มไปด้วยความกร้าวกราด พวกมันก้าวเท้าพร้อมชูอาวุธคล้ายง้าวปลายโค้ง เหมือนพร้อมจะพุ่งเข้ามาฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ ในทันที หลินหยาหยุดฝีเท้าเพียงชั่ววินาที ความเงียบระหว่างเธอกับพวกมันทำให้ได้ยินเพียงเสียงหยดน้ำจากอาวุธของปีศาจเป็ดร่วงกระทบพื้น ความรู้สึกในอกเต้นแรงขึ้น นัยน์ตาของเธอฉายประกายระวังและตั้งมั่น เธอค่อย ๆ เอื้อมมือไปจับขลุ่ยไม้กฤษณาที่ห้อยอยู่ข้างเอว ปลายนิ้วสัมผัสเนื้อไม้เย็นเรียบ ลมในอกเริ่มถูกควบคุมให้สม่ำเสมอราวกับนักล่าที่กำลังเตรียมซุ่มโจมตี ปีศาจปลาแยกฝูงเข้าล้อมจากด้านหลังในขณะที่ปีศาจนักรบเป็ดขยับเข้ามาด้านหน้า เสียงฝีเท้าบนโคลนชื้นดังแฉะ ๆ สลับกับเสียงฟันน้ำกระเซ็น หลินหยายกขลุ่ยขึ้นแตะริมฝีปาก ปลายนิ้วขยับเตรียมกดรูโน้ตอย่างแม่นยำ ดวงตาคมของเธอจับจ้องพวกมันราวกับอ่านจังหวะหัวใจและทิศทางลมหายใจของศัตรู ก่อนที่ทำนองแรกจะหลุดออกจากขลุ่ย บรรยากาศรอบกายพลันแปรเปลี่ยน เสียงหวานลึกดุจสายลมพัดผ่านทุ่งดอกไม้แฝงแรงสะกดบางอย่างที่พร้อมจะกลายเป็นอาวุธในชั่วพริบตาเดียว หากเธอเป่าต่อ ทำนองนี้อาจทำให้ปีศาจหยุดการเคลื่อนไหว หรือไม่ก็เร่งความคลั่งของมันให้ระเบิดออกมาหนักกว่าเดิม... แต่หลินหยารู้ดีว่าการต่อสู้ครั้งนี้คงเลี่ยงไม่ได้แล้ว และการเป่าขลุ่ยครั้งนี้ จะไม่ใช่เพียงบทเพลงธรรมดา แต่คือเสียงเพรียกของความตายที่กำลังพุ่งเข้าสู่หัวใจของศัตรูตรงหน้าอย่างเฉียบขาด ลมภูเขาทางทิศตะวันตกพัดแรงพาเอากลิ่นสนและใบแห้งกรุ่นในอากาศ เสียงขลุ่ยของหลินหยาเพิ่งจางหาย กลายเป็นความเงียบที่ทำให้พวกปีศาจตรงหน้าชะงักราวกับถูกตอกตรึงไว้กับพื้น ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความกระหายกลับสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว  “เอาล่ะ… เป็นอาหารและวัตถุดิบให้ข้าค้าขายซะนะ” เสียงหวานแต่แฝงความเย้ยหยันดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มบางที่ไม่เหลือความเมตตาให้เห็นแม้แต่น้อย ก่อนที่นางจะหมุนตัว เบี่ยงกายหลบเล็บแหลมที่พุ่งเข้ามาเพียงนิดเดียว และฟาดด้ามขลุ่ยลงบนหน้าผากของปีศาจตัวแรกอย่างแม่นยำ เสียง “ปั้ก!” ดังชัดเจน หัวของมันแตกกระจายราวกับผลแตงสุก ถูกซ้ำด้วยแรงที่ช่ำชองราวกับเคยทำมาเป็นร้อยครั้ง ร่างปีศาจที่สองและสามยังไม่ทันได้ตั้งหลัก ก็ถูกแรงฟาดแบบสั้นและเร็วจนกระโหลกยุบ ล้มลงขาดใจตายติดกันเป็นแถบ เลือดสีคล้ำไหลนองพื้น แต่ในแววตาหลินหยากลับนิ่งราวกับเพียงเก็บกวาดกองผักในครัว ไม่มีความลังเล ไม่เสียเวลาแม้ชั่วลมหายใจ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรก และนางก็รู้ดีว่าหากช้ากว่านี้เพียงเสี้ยววินาที พวกมันอาจได้โอกาสสวนกลับมา เสียงลมหายใจหนัก ๆ ของปีศาจที่เหลือผสมกับเสียงฝีเท้าที่ถอยกรูดไปบนใบไม้แห้ง ราวกับพวกมันเพิ่งตระหนักว่ากำลังเผชิญกับนักล่าไม่ใช่เหยื่อ หลินหยาเช็ดด้ามขลุ่ยกับแขนเสื้อของปีศาจหนึ่งที่เพิ่งสิ้นลม แล้วปรายตาไปยังตัวที่เหลือด้วยสายตาเย็นเฉียบ  “ยังจะอยู่… หรือจะให้ข้าตามไปถึงรัง” น้ำเสียงเรียบแต่กดต่ำทำให้แม้แต่ลมบนไหล่เขายังเหมือนจะแข็งค้าง แต่ทว่านั้นก็ไม่ได้ทำให้หลินหยาปราณี หลังจากนั้นหลินหยาก็จัดการปีศาจเป็ดทั้ง 3 ตัวให้เรียบร้อย พอพวกมันสิ้นใจแล้ว กลิ่นคาวโลหิตคละคลุ้งเจือปนไปกับกลิ่นเนื้อที่เริ่มระเหยออกมาจากซากปีศาจเป็ดทั้งสามตัว หลินหยาหอบลมหายใจเบา ๆ เธอหยิบมีดออกมาแล้วมือขาวเรียวยังคงมั่นคงขณะเช็ดคมมีดให้สะอาด ก่อนจะก้มตัวลงจัดการกับซากอย่างเชี่ยวชาญ ผ่าเปิดท้อง ล้วงเอาเครื่องในที่ยังอุ่นจัดออกมาอย่างแม่นยำ ไม่เสียเวลาหรือลังเลแม้เพียงกะพริบตา เนื้อที่ดีที่สุดถูกตัดแยกวางเป็นชิ้นเรียงสวย ขนและเศษกระดูกถูกกองไว้ด้านหนึ่ง ส่วนตับ หัวใจ และไขมันเป็ดที่หอมมันถูกเก็บเข้าถุงเก็บความเย็นของแหวนดาราจรัสทันที หลินหยาเช็ดมีดกับเศษผ้าจนคมวาว สะบัดข้อมือสองสามทีแล้วเก็บเข้าปลอกพลางถอนหายใจยาว “เฮ้อ…ปีศาจเป็ดนะปีศาจเป็ด เล่นมาให้ข้าต้องเสียแรงยืนตากแดดชำแหละกลางลมหนาวอีก คราวหน้าถ้าเจอพวกเจ้าตอนข้ายังไม่ได้กินข้าวเช้า ข้าจะหั่นให้เละกว่าเดิมเป็นสองเท่า” พูดจบก็ย่อตัวลงเก็บเศษเนื้อ เศษกระดูกใส่ถุงผ้า ก่อนจะหันไปมองเจ้ากระเพาะปลาสดที่ยังชุ่มน้ำ “นี่ก็ดีนะ เอาไปทำซุปได้หลายหม้อเลย…ขายก็ได้ กินเองก็ดี เฮ้อ…แต่จะให้ดีต้องได้เหล้าดี ๆ มาต้มด้วย ไม่งั้นรสไม่ถึง” จากนั้นเธอหันไปจัดการกับวัตถุดิบจากปีศาจปลา เมือกใสที่เกาะตามเกล็ดถูกขูดออกอย่างนุ่มนวลแล้วรวบรวมลงขวดแก้ว มันวาวราวกับหยดน้ำแข็งที่หลอมละลายกลางแสงจันทร์ กระเพาะปลาสดถูกล้างด้วยน้ำสมุนไพรจนสะอาดเงาวับ ก่อนปิดผนึกเก็บไว้เคียงข้างเนื้อเป็ดในแหวนดาราจรัส เนื้อปลาและก้างที่ไม่ต้องการก็ถูกจัดวางแยกออก เพื่อป้องกันกลิ่นเน่าเสีย เธอยัดทุกอย่างลงแหวนดาราจรัส พลางบ่นต่อไม่หยุดราวกับกำลังเล่าให้ใครฟัง “นี่ถ้าไม่ติดว่าเจ้าเป็นปีศาจ ข้าคงจับทำอาหารพิเศษส่งไปให้พ่อที่เมืองผานอวี้แล้วนะ…แต่ก็นั่นแหละ ไม่ใช่ทุกวันจะได้วัตถุดิบสดขนาดนี้ ข้าล่ะอยากให้ตลาดตะวันตกมีร้านรับของแบบนี้มากกว่า มีแต่พวกทำหน้าเหม็น ๆ เหมือนข้าขายยาพิษให้ จะให้ไปยิ้มหวานใส่ทุกครั้งก็คงไม่ไหวหรอก” เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย หลินหยานั่งยองลง ใช้จอบเล็กที่พกติดตัวขุดหลุมฝังซากปีศาจทั้งเป็ดและปลาที่เหลือ ท่ามกลางดินเย็นชื้นและเงาไม้รอบด้าน เธอกลบหลุมจนเรียบ เสมือนจะไม่เคยมีการฆ่าฟันเกิดขึ้น ณ จุดนี้ แล้วลุกขึ้นยืน ปัดดินออกจากมือ ดวงตาคมหวานเหลือบมองฟ้าสีหม่นเพียงครู่ ราวกับคิดคำนวณแล้วว่าทั้งหมดนี้จะกลายเป็นกำไรงามแค่ไหนในตลาดของพ่อค้าแม่ค้าในฉางอัน  “เอาล่ะ ไปต่อได้แล้ว วันนี้เหนื่อยพอสมควร…ขออย่าให้เจอปีศาจอีกก็แล้วกัน ข้าล่ะเบื่อพวกตัวเหม็น ๆ ที่วิ่งมาให้ฟาดนัก” เธอสบถเบา ๆ แล้วสะบัดแขนเสื้อ คว้าขลุ่ยขึ้นมาหมุนเล่นพลางเดินจากไปมุ่งหน้าสู่ศาลเจ้าที่นางจะพบกับความจริงทุกอย่าง ท้องฟ้ายามเย็นคลี่ม่านแห่งสีทองปลั่งเปลี่ยนสู่ม่วงเข้มประหนึ่งม่านราตรีเริ่มคลี่คลุม ความเงียบงันเริ่มไล่ลมหายใจของเมืองหานตานให้ช้าลง ประหนึ่งโลกทั้งใบกำลังเงี่ยหูฟังเสียงก้าวเดินของหญิงสาวผู้หนึ่ง...แม้เธอจะเดินทางลำพัง แต่เงาที่ทอดยาวจากร่างของหลินหยาบนทางลาดชันกลับเต็มไปด้วยแรงปรารถนาอันแรงกล้า เบื้องหน้าเป็นเนินสูงทอดยาวขึ้นเขา ซึ่งว่ากันว่าบนยอดนั้นคือศาลเจ้าจิ้งอวิ๋น สถานที่ซึ่งผู้คนในเมืองร่ำลือว่าเป็นดั่งดวงตาแห่งทวยเทพที่เฝ้าดูโลกมนุษย์จากเบื้องบน เสื้อคลุมสีน้ำเงินหม่นของหลินหยาถูกลมยามพลบกระตุกไหว ฝุ่นจากทางดินแห้งกรังติดตามปลายชายเสื้อและรองเท้าหนังขาดวิ่นของนาง ร่างเล็กไม่ได้หยุดพักแม้เสี้ยวลมหายใจ เพราะใจของนางตอนนี้ร้อนรุ่มเกินกว่าจะอิงแอบกับความเหนื่อยล้า หลังจากได้รับคำทำนายอันสั่นสะเทือนจากซินแสตงฟาง และพบความจริงจากผู้ตายผู้เคยเป็นอสรพิษแห่งวังหลังอย่างสนมลั่วซาน ใจนางยังจำชัดเจนถึงนิมิตนั้น "เขา...ถือกระบี่" เสียงคำรำพึงแผ่วเบาราวกลัวจะย้ำซ้ำภาพน่ากลัวที่ปรากฏขึ้นในห้วงสำนึก นางยังจำภาพเงาที่แสงนั้นเปิดเผยได้ชัดเจน ใบหน้าเยียบเย็นของจางกงกง ที่คล้ายจะวางท่าประหนึ่งเทพเจ้าลงโทษมนุษย์หรือไม่ก็ปีศาจที่พร้อมลงทัณฑ์โดยไม่แยกผิดถูกอีกต่อไป หลินหยากำมือแน่นจนเส้นเลือดปูดนูน เธอกลัว…ไม่ใช่เพราะเขาถือกระบี่ แต่กลัวว่าเธออาจจะกลายเป็นเพียงข้ออ้างสุดท้ายของเขาในการไม่กลับมาเป็น "คน" อีกเลย เสียงระฆังจากบนเขาดังแว่วมา เป็นระฆังไม้ดังก้องในยามพลบ ราวกับเสียงปลุกจิตจากฟ้า ความรู้สึกเสียววาบแล่นไล่ตามแนวสันหลังของหญิงสาวราวกับมีใครกำลังจ้องมอง เธอหยุดก้าวครู่หนึ่งก่อนจะสูดลมหายใจลึก ลูบพู่ไหมห้อยจากขลุ่ยที่เอวเบา ๆ ประหนึ่งเป็นสิ่งเตือนใจสุดท้าย "ไม่ว่าท่านจะเป็นคน หรือปีศาจ..." เธอพึมพำกับตนเอง น้ำเสียงนิ่งแน่นเต็มไปด้วยความปวดร้าว "ข้าจะหยุดท่านเอง..." เส้นทางขึ้นสู่ศาลเจ้านั้นแคบและลื่น บางช่วงมีเพียงหินแหลมและโขดเขาสูงชันเป็นเพื่อน ระหว่างทางมีป้ายหินเก่าแก่มอซอทับตะไคร่สีเขียวดูเหมือนจะเคยมีอักษรจารึกแต่เลือนหายไปกับกาลเวลา ต้นสนสูงใหญ่ชูเงาทาบฟ้าดั่งหอกทมิฬ โบกไหวตามลมประหนึ่งเงาวิญญาณที่ร่ำไห้รอการตัดสินบนยอดศาล ขณะเดินลึกเข้าป่าที่รายล้อมเนินเขา เสียงนกป่าค่ำคืนเริ่มดังระงม ราวจะเตือนว่าผู้ใดขึ้นเขายามนี้...มักมีเหตุ แต่หลินหยาไม่สน นางเดินหน้าต่อไป แม้แต่เมฆสีเทาเริ่มกลืนแสงสุดท้ายของอาทิตย์ไปจนหมด ท้องฟ้าทิ้งเพียงแสงจันทร์แรกแย้มสีซีด ๆ ที่เจือเลือดจาง ๆ คล้ายประกาศว่าโชคชะตาจะไม่อ่อนโยนกับใครอีกต่อไป 

<div style="text-align: center;"><div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0" style="color: rgb(66, 66, 66); background-color: initial;"></div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image74117e3ad8d80a73.md.png" width="500" _height="336" border="0"></div><div style="text-align: center;"> <div style="text-align: center;"><a href="https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=124">[ปักตะไคร้]</a></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> </div></div><div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0" style="background-color: initial; color: rgb(66, 66, 66);"></div><div style="text-align: center;"><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">@Admin </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">อื่น ๆ: หั่นวนไป เพราะมันหลายโพส 55555 ผมขอโทษ เขียนเพลิน</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">(เดี๋ยวอีก 2 ชั่วโมงมาลงต่อ)</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"><div style="outline-style: none;">รางวัล: </div><div style="outline-style: none;">ปีศาจนักรบเป็ด : ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ) : ได้รับแล้ว</div><div style="outline-style: none;">(หากมีสถานะวาสนาเซียน และ LUK 100 จะมีโอกาสดรอป x2)</div><div style="outline-style: none;">ได้รับ ซี่โครงเป็ด 3 ชิ้น = 3x2 = 6 ชิ้น</div><div style="outline-style: none;"> </div><div style="outline-style: none;">สรุปรางวัลที่ได้: ซี่โครงเป็ด 3 ชิ้น</div></div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

 </div>
 <div style="text-align:center; font-style:italic;"> </div><div style="text-align:center; font-style:italic;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/8407f8e8964c0425dc64e6d5ed93274c6382b55b4e66-w95pgj_fw658webp.png" width="480" _height="147" border="0"></div>
</div>

</div>
</div>

</div></div></div>

LinYa โพสต์ 2025-8-14 17:10:00

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-8-14 17:11 <meta charset="UTF-8">
<title>อยากลองเอาไว้โรลเพลย์</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:wght@300;400;500;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
#box01 {
border: 0px double;
border-radius: 25px;
padding: 50px;
background-color: #210f31;
background-image: radial-gradient(circle at top left, rgba(120,150,200,0.1), transparent 70%);
box-shadow:
 0 0 20px rgba(138,173,255,0.4),
 0 0 60px rgba(90,103,110,0.5),
 inset 0 0 30px rgba(255, 255, 255, 0.03);
transition: box-shadow 0.4s ease-in-out;
}

body {
margin: 0;
padding: 30px;
background: url("https://img2.pic.in.th/pic/480db93bbb5053bdebd01637312ba3a5cfe4f4e7253ca-jMHUeK_fw658webp.md.png") no-repeat center center fixed;
background-size: cover;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
}

.main-container {
max-width: 800px;
margin: auto;
background-color: #0a004d;
border-radius: 25px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 40px rgba(0, 0, 0, 0.3);
background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/d881fefa9db7d8c4a26ac5b641e95dff4edfba2318592-OGKQtv_fw658webp.png');
background-size: cover;
}

.glow-title {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 48px;
font-weight: bold;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 5px;
text-shadow:
 0 0 5px #56B7C8,
 0 0 10px #56B7C8,
 0 0 15px #56B7C8,
 2px 2px 4px rgba(0, 0, 0, 0.3);
}

.glow-subtitle {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 20px;
font-style: italic;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 20px;
text-shadow:
 0 0 3px #56B7C8,
 0 0 6px #56B7C8;
}

.flower-divider {
background-image: url('ไม่เอา');
background-size: contain;
background-repeat: no-repeat;
background-position: center;
height: 30px;
margin-bottom: 30px;
}

.banner-image {
display:none; /* ❌ ลบภาพออกโดยซ่อน */
}

/* ✅ เปลี่ยนพื้นหลังกล่องเป็นภาพ */
.text-box {
background: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/cf84239121ec4fd702c6d45d655d15675ff2262394776-PJAU9A_fw658webp-fotor-2025073018158.md.png') center/cover no-repeat;
border-radius: 20px;
padding: 30px;
font-size: 18px;
color: #F0EAD6;
line-height: 1.9em;
box-shadow: inset 0 0 15px rgba(0, 0, 0, 0.2);
}

.text-box .title {
text-align: center;
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
margin-bottom: 10px;
}

.text-box .subtitle {
text-align: center;
font-size: 16px;
color: #DDC799;
margin-bottom: 20px;
}

.flex-boxes {
display: flex;
flex-wrap: wrap;
gap: 20px;
justify-content: center;
margin-top: 40px;
margin-bottom: 30px;
}

.info-box {
flex: 1 1 300px;
max-width: 400px;
background-color: rgba(7, 17, 44, 0.92);
border-radius: 20px;
box-shadow: 0 0 15px rgba(0,0,0,0.3);
overflow: hidden;
color: #F0EAD6;
}

.info-box img {
width: 100%;
display: block;
border-bottom: 1px solid #ccc;
}

.info-box .content {
padding: 20px;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
color: #F0EAD6;
}

.info-box .content .title {
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
text-align: center;
}

.info-box .content .subtitle {
font-size: 14px;
text-align: center;
color: #DDC799;
margin: 8px 0 16px;
}
</style>

<div align="center">
<div id="box01">

<div class="main-container">
<div class="glow-title">
 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/1564996915ef13cf484e287d62fbe7f9f0ed13d62a16d-8Czovd_fw658webp.md.png" width="500" border="0"> 
 บันทึกการเดินทาง ความจริงแท้
</div>

<div class="glow-subtitle">
 
 วันที่ 14 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 
 เริ่มต้น ยามไห่ ศาลเจ้าจิ้งอวิ๋น เมืองหานตาน มณฑลจี้โจว จักรวรรดิต้าฮั่น</div>

<div class="text-box"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> <div style="text-align: left;">Part.2 ศาลเจ้าจิ้งอวิ๋น เสียงฝีเท้าเบา ๆ กระทบกับหินกรวดตามทางลาดชันสู่ยอดเขาดังขึ้นเป็นจังหวะท่ามกลางความเงียบที่แทบจะกรีดอากาศได้ ความมืดเริ่มกลืนกินทุกสรรพสิ่งรอบกาย ยกเว้นเพียงแสงจันทร์สีซีดที่โรยตัวลงมาราวม่านกระจกเย็นเฉียบ เผยเงาเคร่งขรึมของศาลเจ้าจิ้งอวิ๋นที่ตั้งตระหง่านดุจปราการแห่งคำพิพากษา หลินหยาก้าวเท้าอย่างช้า ๆ ผ่านป้ายหินเก่าแก่ที่ฝังแน่นอยู่ริมทาง พวกมันบางแผ่นแตกร้าว บ้างเอนเอียง บ้างมีตัวอักษรจารึกจางหายประหนึ่งเสียงของคนตายที่อยากให้โลกจดจำแต่กาลเวลาไม่เคยปรานี กลิ่นไม้เก่าชื้นหมักปนกลิ่นตะไคร่ระคนเข้ากับกลิ่นแผ่วเบาบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ลำคอของนางแห้งผาก... กลิ่นเลือด? หลินหยาชะงัก หัวใจของนางเต้นพลุ่งขึ้นเหมือนเพิ่งรู้ว่ากำลังเผชิญหน้ากับความตาย ไม่ใช่ในรูปของอสูรกายหรือฆาตกรเถื่อน แต่ในรูปของ ‘เขา’ บุรุษผู้เป็นทั้งมือที่เคยแตะไหล่เธออย่างอ่อนโยน และผู้ที่อาจจะสังหารเธอได้ในเสี้ยวลมหายใจหากเจตนาจะทำจริง ๆ ดวงตากลมโตของนางกวาดมองไปรอบทาง ก่อนจะเบี่ยงกายหลบต้นสนใหญ่ข้างทางเล็กน้อยเพื่อมุ่งไปตรงหน้า แสงจันทร์กระทบแก้มซีดของหลินหยาราวกำลังชี้ว่าผู้เดินทางคนนี้แบกรับมากเกินไป…เกินกว่าที่คนธรรมดาจะทนได้  "อื่อ..." เสียงสะอื้นในลำคอแทบเล็ดลอดออกมา นางไม่ได้ร้องไห้ ยังไม่ถึงขั้นนั้น แต่เพราะลมเย็นที่กรูกราวเสียงคำรามของป่าราตรี กับกลิ่นเลือดที่ลอยล่องเข้าจมูก ทำให้สัญชาตญาณเก่าในร่างกายตื่นขึ้นมาพร้อมภาพจำ ความเจ็บ ความกลัว ความคิดถึง ความสับสน มันพุ่งเข้ามาพร้อมกันราวกับระลอกคลื่นใต้น้ำแข็ง "ท่านทำอะไรลงไป...ท่านกำลังทำอะไรอยู่" หลินหยาเอ่ยในลำคอเบา ๆ ไม่แน่ใจว่าพูดกับตนเองหรือเงาดำที่รออยู่เบื้องบน นางจับผ้าคลุมที่คอแน่นขึ้น เสียงลมหายใจเริ่มไม่เป็นจังหวะ ขาแทบไม่กล้าเดินต่อ แต่ใจ...กลับไม่อาจหยุด เพราะถ้าตอนนี้เธอถอย เธอจะไม่มีวันรู้ เพราะถ้าตอนนี้เธอเลือกจะกลัว เธอจะเป็นแค่เหยื่อของความรักแบบเดิมไปจนตาย “แค่...เลือด อาจเป็นสัตว์ป่า...อาจเป็นคนบาดเจ็บ...ใช่...” นางหลอกตัวเองในใจ แต่เสียงหัวใจที่เต้นโครมครามกลับไม่โกหกเลย แสงจันทร์สะท้อนกับก้อนหินใกล้ตัวเผยรอยเปื้อนบางสิ่ง มันแดงจางราวถูกล้างไปแล้วบางส่วนแต่ยังไม่หมด เธอก้มลงดูอย่างระวัง ปลายนิ้วแตะของเหลวที่ยังเปียกชื้นบนผิวหิน กลิ่นนั้นชัดยิ่งกว่าเดิม “เลือดสด?…” เสียงอะไรบางอย่างข้างบนดังขึ้น แผ่วเบาราวกับมีใครลากบางอย่างผ่านพื้นไม้ หลินหยาชะงักทันที จิตของเธอเต้นพร่า บ่าตึงเกร็ง เธอเงยหน้ามองศาลเจ้าที่อยู่ไม่ไกลอีกต่อไป จากมุมนี้...เธอเห็นเงาร่างหนึ่งอยู่ตรงหน้าบานประตูศาลเจ้าที่เปิดอ้า ร่างสูงในชุดคลุมยาวแผ่ปลายดุจปีกเหยี่ยวยืนอยู่ใต้เงาเสาไม้สนเก่า เส้นผมสีดำสนิทสยายอยู่ในแสงจันทร์ …เขาอยู่ท่ามกลางอะไรบางอย่าง? กลิ่นเลือดแรงขึ้นจนแทบข่มลมหายใจหลินหยาไม่ได้อีกต่อไป  หากสิ่งที่ซินแสกล่าวคือความจริง ว่าคำสารภาพจะมาในคราบของความเมตตา และการอภัยที่มาจากความสงสารจะจองจำเธออีกครา...ตอนนี้คงถึงเวลาที่ "ด้ายแห่งวาสนา" จะขาดหรือผูกใหม่แล้วจริง ๆ เสียงฝีเท้าของหลินหยาดังก้องสะท้อนอยู่ในโสตของตัวเองทุกย่างก้าว ขณะที่เธอเดินข้ามผ่านแนวป้ายหินเก่าแก่ที่เงียบงันราวหลุมศพประวัติศาสตร์ ฝุ่นควันเบาบางจากทางหินกรวดแห้ง ๆ ถูกย่ำจนฟุ้ง กลิ่นเลือดที่ลอยตามลมมานั้นไม่ใช่เพียงจินตนาการมันแรงขึ้นทุกก้าว รุนแรงขึ้นทุกลมหายใจจนแทบข่มไว้ไม่อยู่ ทว่าหลินหยายังเดินต่อ...หัวใจนางเต้นรัวราวจะหนีออกจากอก หากแต่เท้ากลับแข็งราวหิน ยิ่งเข้าใกล้ศาลเจ้าจิ้งอวิ๋น ความมืดก็ยิ่งกลืนแสงแห่งสติสัมปชัญญะไปทีละน้อย จนกระทั่ง สายตาของนางสบเข้ากับภาพเบื้องหน้า และโลกทั้งใบก็ดับเสียงลงในทันใด ภาพตรงหน้านั้นเหมือนบาดลงกลางกลางหัวใจของหลินหยา... ชายในชุดดำสนิทยาวกรอมพื้นผู้หนึ่งยืนอยู่กลางลานหน้าศาลเจ้า มือหนึ่งของเขาแนบแน่นอยู่กับด้ามกระบี่ที่เลอะเปรอะด้วยของเหลวสีแดงฉานที่แห้งกรังไปบ้าง แต่ยังชื้นสดตรงปลาย สะท้อนแสงจันทร์เย็นยะเยือกเป็นประกายคล้ายสายโลหิตหลั่งรินไม่หยุดหย่อน และรอบตัวเขามีแต่ "ศพ" สตรีผู้สูงศักดิ์สวมอาภรณ์งดงามแต่ร่างบิดเบี้ยวอยู่ใต้ต้นไม้ ขุนนางท้องถิ่นนอนแน่นิ่งตาเบิกโพลงราวถูกสังหารโดยไม่ทันตั้งตัว และเหล่าทหารรักษาการณ์อีกนับสิบที่ถูกฟันฉีกจนไม่เหลือเค้าเดิม บางร่างถูกตัดแขนขา บางร่างถูกเสียบคากำแพงหินด้วยกระบี่ของตัวเอง...ทุกคนตายด้วยวิธีต่างกัน แต่เหมือนกันตรงที่ไม่มีใครต้านทานได้แม้แต่คนเดียว เลือดไหลอาบพื้นจนเจิ่งนองเป็นแอ่ง เฉียดรองเท้าของหลินหยาเพียงไม่กี่ก้าว เสียงแมลงปีกแข็งบินวนรอบซากศพ เริ่มแทะเล็มเศษเนื้อ เลือดใหม่กับเลือดเก่าเริ่มรวมกันกลายเป็นกลิ่นนรกบนผืนโลกที่หลินหยาไม่อาจหายใจได้เต็มปอด ดวงตาของนางเบิกกว้างร่างแข็งค้าง ใจเต้นเหมือนฆ้องศึก ภาพของเขา...ของ จางกงกง ที่เธอเคยรู้จัก ที่เคยยิ้มบางให้เธออย่างอบอุ่นในหอว่านหงเหริน ที่เคยแกล้งเธอเบา ๆ ด้วยคำหวานเคลือบพิษกลับยืนอยู่ตรงนี้ในร่างของ...เพชฌฆาตไร้ใจ และเขากำลัง มองเธอ สีหน้าของจางกงกงตอนสบตาหลินหยาไม่ใช่โทสะ ไม่ใช่ความดีใจ ไม่ใช่ความเย็นชาอย่างเคย แต่มันคือ ความตกใจ ราวกับไม่คิดว่าเธอจะมา… ราวกับเขากำลังถูกเห็นในด้านที่ไม่ควรถูกเห็น ราวกับเขา...หวังให้เธอ "ไม่รู้" เลยว่าเขาเป็นแบบนี้จริง ๆ แต่มันช้าเกินไปแล้ว "เจ้า..." จางกงกงขยับปากจะพูด ดวงตาที่แสนเยียบเย็นสั่นไหวหนึ่งครา กระบี่ในมือเขาเริ่มลดลงเล็กน้อย ทว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้หลินหยาหวาดกลัวที่สุด สิ่งที่ทำให้นางอยากจะร้องไห้...คือเงาอันแท้จริงในแววตาของเขา มันไม่ใช่เพียงความตกใจ แต่มันมี เศษเสี้ยวของความเจ็บปวด แทรกอยู่ด้วย เศษเสี้ยวของคนที่อาจไม่อยากฆ่าแต่ก็ยังฆ่า เศษเสี้ยวของคนที่อาจอยากให้เธออยู่ในความฝัน แต่ความจริงกลับสาดใส่จนไม่มีทางหลบ และบางที...เขาอาจฆ่าทุกคนเพราะพวกนั้นรู้ความลับอะไรบางอย่าง หรือแค่เพราะเขากำลัง “ขาดสติ” ไปแล้วจริง ๆ เลือดที่เปื้อนเต็มมือของเขายืนยันว่าการกระทำได้เกิดขึ้นแล้ว แต่ใจของเขา...กำลังสั่น ขณะที่ใจของหลินหยากำลังแตกสลายและตกตะลึง ท่ามกลางสายลมยามค่ำที่โหมรุนแรงขึ้น ฉุดปลายผ้าคลุมให้ปลิว เงาใบหน้าของจางกงกงที่เคยดูนิ่งลึก กลับเผยความกระอักกระอ่วนปนเคียดแค้นจากภายใน เขาเอ่ยขึ้นเสียงเบา แต่น้ำเสียงนั้นเหมือนกระบี่ฟันกลางใจ “เจ้ามาที่นี่...ทำไม...” เลือดหยดสุดท้ายปลายกระบี่เขา…ร่วงลงสู่พื้นในวินาทีนั้นเอง แม้จะได้รับคำถาม แต่ทว่าหลินหยากลับยังคงตะลึงค้าง แสงจันทร์ขาวซีดสะท้อนลงบนพื้นหินหยาบกรังเบื้องหน้า เผยให้เห็นสิ่งที่หลินหยาไม่อาจหลีกเลี่ยง ความตายที่โรยรายรอบร่างของชายผู้เคยอยู่ใกล้เธอจนแม้แต่เงายังแทบไม่กล้าแยกห่าง เลือด...หยดเป็นทาง ศพ...บิดเบี้ยวในท่วงท่าที่ไม่ควรเป็น ดวงตาบางร่างยังค้างอยู่ในความหวาดกลัว บางร่างไม่มีตาให้เห็นอีกแล้ว กลิ่นคาวและความหนาวแทรกเข้าสู่กระดูก กระแทกสติของหลินหยาให้จมดิ่งในวังวนที่นางเองยังไม่พร้อมจะรับรู้ แม้ใจนางแข็งกล้าพอจะเผชิญหน้าความตายมาหลายครา แต่สิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้าตอนนี้คือ "ฝันร้ายที่เธอไม่เคยกล้าคิดว่าจะเป็นจริง" ดวงตากลมโตของหลินหยาจับจ้องเพียงภาพเดียว ใบหน้าเรียวของเขา...จางกงกง ชายที่เธอเคยคิดว่าจะเข้าใจ เคยแตะไหล่เธอเบา ๆ ในคืนเหน็บหนาว ซ่อนคำหวานไว้ในเล่ห์ลวงแต่เธอกลับยอมหลง และตอนนี้...เขาไม่ใช่เงาอีกต่อไป แต่กลายเป็นความมืดที่ "ฆ่า" อย่างเลือดเย็น ทว่า...ในความมืดนั้นกลับมีประกายบางอย่างในแววตาเขา จางกงกงยืนนิ่ง ใบหน้าไร้รอยยิ้มใดใดอีกต่อไป กระบี่ในมือยังมีคราบสดใหม่ เขาไม่ขยับ ไม่พูด ไม่มีแม้กระทั่งคำแก้ตัว ปลายคิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย ขณะที่ดวงตาที่เคยสงบนั้นสั่นไหววูบเดียว ก่อนจะสลายหายไปในความเย็นเฉียบของความเป็นจริง เขาไม่คิดว่าเธอจะอยู่ที่นี่ ไม่คิดว่าเธอจะได้เห็น และที่สำคัญ เขาไม่ต้องการให้เธอเห็น ริมฝีปากของจางกงกงเม้มแน่น เสียงหายใจเข้าเย็นเฉียบราวดึงอากาศทั้งภูเขาเข้าไปแช่หัวใจ เขาเหลือบมองรอบกาย เห็นร่างคนตายที่เขาเป็นผู้ลงมือกับมือตัวเอง และตอนนี้เธอ หลินหยากำลังยืนอยู่กลางความตายเหล่านั้น เขาไม่เคยคิดว่าความลับนี้จะมีพยานโดยเฉพาะเป็นนาง มือที่ถือกระบี่เลื่อนลงข้างตัวช้า ๆ เส้นเลือดที่ข้อมือเขานูนขึ้นเล็กน้อยเหมือนอารมณ์บางอย่างกำลังไหลพล่านใต้ผิวหนัง "เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร..." เสียงของเขาเบา เย็น และแฝงความกระทบกระเทือน เหมือนกำลังห้ามตนเองไม่ให้พุ่งเข้าหาเธอ ไม่ใช่เพื่อทำร้าย แต่เพื่อ "ห้าม" ไม่ให้เธอรับรู้มากไปกว่านี้ ทว่าหลินหยายังคงยืนนิ่ง น้ำตาไม่ได้ไหลลงมาอย่างรุนแรงแต่ค่อย ๆ ซึมขอบตาเงียบงัน เธอไม่พูด ไม่ถาม ไม่โวยวาย ไม่ถลันหนีหนาวอย่างในนิยายสักเล่มที่เคยอ่าน แต่ยืนนิ่ง เหมือนเด็กที่หลงทางท่ามกลางทะเลเลือด ใจเธอสั่นไหว เหมือนมีแรงมือหนึ่งบีบแน่นที่หัวใจ หัวใจที่กำลังแตกร้าวเงียบ ๆ จากภายใน "...ท่านฆ่าพวกเขา…?" หลินหยาพึมพำในลำคอ ไม่ใช่คำกล่าวหา ไม่ใช่คำถาม แต่คือข้อเท็จจริงที่เธอ ต้องพูดออกมา เพื่อให้ตัวเองยอมรับ จางกงกงสบตานางในเงียบงัน ทว่าดวงตาคู่นั้นกลับไม่หลบ ไม่หลีก แต่ก็ไม่มีคำใดเอื้อนเอ่ย ไม่มีคำชี้แจง ไม่มีคำโกหก ไม่มีแม้แต่คำขอโทษ "...ข้า..." เขาเอ่ย แต่เสียงนั้นหล่นลงกลางลมพัดก่อนทันจบคำเพราะเขาเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร จะอธิบายว่าอย่างไรในเมื่อเลือดเปื้อนมือมันพูดหมดแล้ว <span style="font-size: x-large; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; color: rgb(0, 0, 0); vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จะชี้แจงเพื่ออะไร ในเมื่อดวงตาของหลินหยาไม่ได้สั่นด้วยความกลัวแต่ด้วยความ...<span style="font-size: x-large; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; color: rgb(0, 0, 0); font-weight: 700; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เจ็บ ดวงจันทร์ในยามนั้นลอยสูงสุด แสงสีเงินฉาบร่างทั้งคู่ไว้กลางลานโล่ง มีเพียงความเงียบเป็นพยานและศพคนตายเป็นคำตัดสิน หลินหยากลืนน้ำลายฝืด ๆ ลงคอก่อนที่เสียงหนึ่งจะแว่วในหัวเธอ "เขาไม่เคยได้รับความอบอุ่น เขาไม่เคยได้เรียนรู้ความรัก เขาคือสิ่งที่พวกเรา 'สร้าง' ขึ้นมา..." เสียงของสนมลั่วซานในความทรงจำดังสะท้อน และตอนนี้...เธอกำลังยืนต่อหน้าสิ่งที่พวกนั้นสร้าง แล้วเธอจะทำอย่างไรกับมัน? ปล่อยไป? หยุดเขา? ให้อภัย? หรือหันหลังเดินหนีไปตลอดกาล จางกงกงยังคงยืนนิ่งในท่วงท่าอันสงบนิ่งราวรูปสลักกลางทะเลเลือด เส้นผมสีดำขลับปลิวสะบัดเล็กน้อยตามแรงลมเย็นที่พัดโบกไหล่คลุมผ้าดำ เขามองหลินหยา มองนางจริง ๆ ไม่ใช่แค่ภาพเงาของใครบางคนที่เขาเคยแกล้งหยอก หรือแม้แต่ผู้ใต้บังคับบัญชาที่เขาเคยใช้ในแผนการจารชน ไม่ใช่ ‘ผู้หญิงคนหนึ่ง’ อีกต่อไป แต่คือคนที่ "กล้าดูเขา" ในยามที่น่าเกลียดที่สุดโดยไม่หันหนี นั่นทำให้บางอย่างในอกเขาเคลื่อน บางสิ่งที่เขาเคยฝังมันไว้อย่างแน่นหนา มือที่เปื้อนเลือดของเขาขยับช้า ๆ อย่างสงบ แล้วเลื่อนกระบี่ที่ยังมีหยดเลือดปลายดาบนั้นเก็บกลับเข้าฝัก…เสียง “คลิ๊ก” ของฝักกระบี่ดังขึ้นเล็กน้อยแต่หนักแน่นราวกับการปิดผนึกอสูร เขายังมองนางด้วยสายตานิ่งลึก สีหน้าไม่เผยความรู้สึกใดเด่นชัด แต่หากใครจ้องนานพอก็จะเห็นว่าเบื้องหลังแววตาเรียบนั้นกำลังร้อนระอุด้วยอารมณ์บางอย่างปนเปไปด้วยความสับสนและ... ความกลัวที่หลินหยาจะเดินหนี เขาคิดว่านางจะร้องไห้จะหนี กรีดร้อง ผลักเขาหรือพูดว่า ข้าไม่รู้จักท่านอีกต่อไปแล้ว แต่หลินหยา...กลับ ยืนนิ่ง ดวงตากลมโตของนางมีประกายเจ็บลึกแต่แน่วแน่ นางไม่หลบ ไม่หลีก ไม่ก้าวเข้าไปแต่ก็ไม่ถอยหลังแม้ครึ่งก้าว จ้องมองเขาในยามที่เลือดเปื้อนเต็มมือ ร่างเขาเปรอะเปื้อนด้วยซากคน…แต่นางกลับไม่หันหลัง ไม่หนี สิ่งนั้นคือดาบที่เฉือนลึกยิ่งกว่ากระบี่ในมือของเขาเสียอีก จางกงกงขยับกายก้าวแรกมาอย่างช้า ๆ เสียงปลายรองเท้าบนหินแห้งขัดกับเลือดเป็นเสียงกรอบแกรบที่หนาวลึกหนึ่งก้าว...สองก้าว… หลินหยายังมองเขา ไม่มีเสียง ไม่มีคำถาม มีเพียงลมหายใจสั่นที่เริ่มสงบนิ่งขึ้นทีละน้อย ราวกับใจของนางไม่ได้สั่นไหวให้กับเลือดแต่เป็นกับ ‘เขา’ เมื่อชายหนุ่มร่างสูงหยุดลงตรงหน้า ระยะเพียงเอื้อม เขาก้มสายตาลงครู่หนึ่ง หยุดความเย็นชาไว้เพียงปลายฝีปาก แล้วเอ่ยเสียงเรียบ...แต่เน้นทุกถ้อยคำอย่างเฉียบคม  “เจ้าจงไปที่โรงเตี๊ยมในเมืองหานตาน ห้องพิเศษฝั่งทิศตะวันตก” เสียงเขานิ่งราวคำสั่ง แต่ทุ้มต่ำประหนึ่งคำขอ เขาเหลือบตามองดวงหน้าเธอเล็กน้อย จากนั้นเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่น่าขนลุกเพราะมัน...เรียบเกินไป ราวกับพูดถึงเรื่องจัดสวน “ข้าจะจัดการ...ทำความสะอาดที่นี่สักหน่อย แค่เรื่องเล็กน้อย เจ้าไปรอข้าที่นั่นเสี่ยวหยา” เขาพูดราวกับกองศพรอบกายเป็นแค่กองขยะ <span style="font-size: x-large; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; color: rgb(0, 0, 0); vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ราวกับเลือดที่เปื้อนแขนเสื้อคือหยาดหมึกที่รดน้ำกระดาษ ราวกับทั้งหมดนี้...ไม่เคยเป็นอะไรที่ <span style="font-size: x-large; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; color: rgb(0, 0, 0); font-style: italic; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ผิดปกติ <span style="font-size: x-large; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; color: rgb(0, 0, 0); vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หรือว่า...สำหรับเขา มันไม่ผิดปกติอีกแล้ว? หลินหยาเงียบ ยังไม่เอ่ยคำใดในใจเธอเต็มไปด้วยเสียงแตกหักของจริยธรรม เสียงห้ามตนเอง เสียงเตือนของซินแสตงฟางยังสะท้อนชัดในใจว่าเขาไม่ใช่แสง แต่คือเงา แต่เงานี้...กลับพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่เหมือนคน คนที่ยังอยากให้เธอรอ แม้จะเพิ่งสังหารชีวิตไปมากมายมือเขาเย็นชืดจนเลือดแทบไม่ไหล แม้ใจเขาอาจจะไม่ใช่ของมนุษย์อีกแล้ว หลินหยากำผ้าคลุมของตนแน่น...ชั่ววูบหนึ่งเธอคิดจะพูดอะไรบางอย่าง อะไรสักอย่างที่อาจเปลี่ยนเขาได้ จางกงกงจ้องเธอราวจะอ่านใจ เขาเอ่ยเสียงเบา ราวย้ำอีกครั้ง “ไปเถอะ...ก่อนที่ข้าจะทำให้เจ้ามองข้าไม่ได้อีก” นั่นไม่ใช่คำขู่แต่เป็นคำเตือนจากคนที่รู้ตัวว่า...หากเธออยู่ต่อ เขาอาจ ‘เปลี่ยนไป’ ยิ่งกว่านี้อีก สายตาของหลินหยายังจับจ้องอยู่ที่เขา จางกงกง บุรุษผู้เปื้อนเลือดเต็มสองมือ คำพูดของเขาฟังดูเรียบง่ายราวกับการสั่งให้รอเวลารับประทานอาหารกลางวัน มิใช่คำที่เปล่งออกจากปากของฆาตกรที่ยืนอยู่ท่ามกลางศพนับสิบ แต่เพราะเป็นเขา...เพราะเป็น “เขา” คนเดียวในโลกนี้ที่สามารถพูดคำเช่นนั้นออกมา โดยที่เธอยังลังเลไม่อาจกล่าวปฏิเสธตรงหน้า สายตาหลินหยาเลื่อนต่ำไปชั่วขณะโดยไม่รู้ตัว มองลงสู่มือของเขา...มือที่ครั้งหนึ่งเคยลูบศีรษะนางเบา ๆ ยามนางเมาหลับ มือที่เคยเช็ดคราบน้ำตาจากหางตาโดยไม่พูดอะไร แต่ตอนนี้มือคู่นั้นกลับแดงฉานเปื้อนเลือดสด หยดเป็นเส้นบนหลังมือยาวไปจนข้อมือ เลือดของคน…หรืออาจจะเลือดของใครบางคนที่เคยมีครอบครัว มีชื่อ มีชีวิต เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ติดขัดในลำคอ รู้ตัวอีกที ดวงตากลมหวานของนางจ้องมือลงลึกเกินกว่าที่ควร และเขา...ก็สังเกตเห็น จางกงกงไม่ได้กล่าวโทษ ไม่ได้เบือนหนี ไม่มีแม้แต่จะเก็บมือไว้ข้างหลังด้วยความละอาย ตรงกันข้าม เขายังคงปล่อยให้หลินหยาเห็น ให้เห็นเลือดที่เขาก่อ ให้เห็นตัวตนที่แท้จริงที่เขาไม่คิดจะปิดบังอีก และในแววตาคู่นั้น...ไม่มีคำว่า "ขออภัย" มีเพียง... "ขอให้เจ้ารับมันไว้ได้" บรรยากาศเงียบงันราวแม้แต่เสียงลมก็หลบลี้ จนกระทั่งเสียงเบา ๆ หนึ่งเดียวดังขึ้นแผ่วในลำคอของหลินหยา “…ข้าจะรอ” คำพูดสั้น ๆ นั้นหลุดออกมาช้า ๆ นางพูดด้วยเสียงที่นิ่งกว่าที่หัวใจควรจะเป็น ไม่ใช่เพราะไม่มีอะไรสั่นไหวแต่เพราะมันสั่นเสียจนต้องคุมให้แน่นที่สุดเพื่อจะไม่พังตรงหน้าเขา ถ้อยคำเพียงประโยคนั้น ไม่ได้เป็นคำให้อภัย ไม่ใช่การยอมรับสิ่งที่เขาทำแต่มันคือ "ความผูกพัน" ที่นางยังไม่สามารถปลดตัวเองออกได้ในตอนนี้ มันคือเส้นด้ายสุดท้ายของมนุษย์สองคน ในโลกที่อาจไม่มีอะไรเป็นมนุษย์เหลืออีกแล้ว จางกงกงไม่ตอบ ไม่มีคำใดหลุดจากริมฝีปาก แต่แววตานั้นสั่นไหวเหมือนเงาคลื่นที่กระเพื่อมในบึงลึก เขาเพียงยืนนิ่ง มองดูหลินหยาหันหลังช้า ๆ นางก้าวเท้าลงจากศาลเจ้าแต่ละขั้นอย่างมั่นคง แม้ใจในอกจะยังตะโกนด้วยคำถามพันพันเงา แม้ภาพศพเหล่านั้นยังเผาไหม้ติดตากลิ่นเลือดจะเกาะติดจมูกเหมือนรอยจูบของปีศาจ….แต่นางไม่ร้องไห้ นางแค่เดิน...ก้าวออกจากความมืดมิดที่เขายืนอยู่ โดยทิ้งคำว่า "ข้าจะรอ" ไว้ให้เขาแบกแทน และในค่ำคืนนี้ ศพก็ยังคงนอนนิ่ง พระจันทร์ยังคงทอดเงา ศาลเจ้าจิ้งอวิ๋นยังคงกลืนความลับเอาไว้ในอ้อมแขนหินเก่าแก่ของมัน ...และหญิงสาวผู้หนึ่ง ยังไม่รู้เลยว่าเธอกำลังเดินเข้าสู่พรุ่งนี้ที่อาจไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว หลินหยาก้าวเท้าลงจากศาลเจ้าจิ้งอวิ๋นราวกับร่างกายกำลังเคลื่อนไหวตามคำสั่งของเงาในจิตที่ไร้ความรู้สึก เธอไม่ได้หันกลับไปมอง ไม่ใช่เพราะความกลัวจะเห็นเลือด ไม่ใช่เพราะอยากลืมสิ่งที่เพิ่งพบเจอ แต่เพราะรู้ดีว่า หากหันกลับไปเพียงครั้งเดียวหัวใจของเธออาจพังลงกลางบันไดศาลเจ้านั้นทันที ไม่มีใครในโลกเคยเตรียมใจพบคนที่ตนรักในสภาพเช่นนั้น คนที่เคยยิ้มให้เธอพลางยื่นผลไม้ราคาแพงที่แสนอร่อย คนที่เคยทำราวกับทุกสิ่งบนโลกนี้อยู่ใต้ปลายนิ้วแต่กลับอ่อนโยนลงเฉพาะต่อเธอเพียงผู้เดียว คนที่เคยมีไหล่ให้ซบเวลาหนาว  แต่ตอนนี้…กลับเป็นมือที่เปื้อนเลือดของคนมากกว่าหนึ่งศพ หลินหยาก้มหน้าลง สองตาที่แห้งแล้งอย่างผิดปกติไม่หลั่งน้ำตา แต่กลับร้อนผ่าวราวเปลวไฟถูกขังในเบ้า ติดตายิ่งกว่าภาพใบหน้าของเขา…คือภาพของหญิงสูงศักดิ์ที่นอนคอพับริมเสาไม้ที่ถูกฟันอย่างไร้ความเมตตา ขุนนางผู้มีตราประทับที่เธอจำได้ว่าเคยพบในจวนกรมการเมืองกำลังตายตาเบิกโพลงบนพื้นหิน และทหารชุดเกราะที่นางเคยเห็นในเขตลานฝึก...ตอนนี้ไม่มีแม้แต่เศษซากความเป็นคน เหลือเพียงกองเลือดที่ยังอุ่นจากชีวิตเมื่อครู่ นางไม่รู้ว่าควรรู้สึกอะไร ควรโกรธหรือควรกลัว ควรตะโกนไล่เขาไปจากหัวใจหรือควรแค่กอดร่างเปื้อนเลือดนั้นไว้แล้วถามว่า... “เหนื่อยไหม?” แต่ปากกลับไม่ขยับ ซ้ำยังพูดคำว่า “ข้าจะรอ” ออกไปด้วยน้ำเสียงที่อ่อนกว่าใจตัวเองเสียอีก มันบ้ามาก และเธอก็รู้ดีว่านั่นไม่ใช่คำที่คนปกติควรพูดหลังจากเห็นสิ่งนั้น แต่เธอก็พูดออกไปอยู่ดีเพราะมันคือเขา เพราะเป็น “เขา” เพราะคือจางกงกง ผู้ที่ซึ่งนางทั้งรัก ทั้งกลัว ทั้งสับสน และผูกพันกันเกินกว่าจะใช้ตรรกะตัดสิน หลินหยาลงเขามาเรื่อย ๆ ลมเย็นยามค่ำคืนเริ่มแทรกผ่านผ้าคลุมที่พลิ้วไหวหลังฝ่าหลัง เธอกอดตัวเองแน่นขึ้นแต่ไม่ใช่เพราะอากาศหนาว หากเพราะภายในใจกลับกลวงโบ๋อย่างน่าประหลาด ร่างกายยังคงก้าวเดิน แต่ความคิดเหมือนถูกทิ้งไว้ข้างหลังที่แท่นศาลเจ้านั้น แสงตะวันแรกหมดไปแล้วนาน ความมืดกลืนภูเขาไว้จนไม่เหลือแม้แต่เงา เว้นเพียงแสงไฟบางจุดจากบ้านเรือนชาวเมืองหานตานที่เริ่มสว่างขึ้นในเบื้องล่าง ราวกับจะบอกว่านี่คืออ้อมกอดของเมือง แต่กับหลินหยาแล้ว มันกลับกลายเป็นเมืองที่นางไม่รู้ว่าตนเองควรจะเป็นใครเมื่อลงไปถึง นางมาถึงย่านโรงเตี๊ยมโดยแทบไม่รู้ตัว ใบหน้าใครบางคนพูดจาทักทายหรือต้อนรับจากริมประตูห้องครัวเรือนก็เหมือนได้ยินผ่านม่านหมอก เธอเดินเข้าไปยังโรงเตี๊ยมที่ดูดีที่สุดในเมือง มีกระเบื้องเคลือบลวดลายมังกรสีเขียวที่เรียบหรู ผ้าปักลายบนขอบม่านที่ละเอียดราวงานในวังและกลิ่นชาจาง ๆ ลอยต้อนรับจากห้องโถงหน้า หลินหยารู้ทันทีว่านี่คือที่ที่เขาเลือก ห้องพิเศษทางทิศตะวันตก ย่อมไม่ใช่เพียงห้องนอนธรรมดา แต่เป็นห้องที่มีมุ้งผ้าสีขาวปลิวไหวหน้าชาน มีเตียงไม้จันทน์กลึงมุม มีชุดน้ำชาราคาแพงตั้งรออยู่บนโต๊ะลายเขียนมือ มีโคมทองเหลืองบนผนังและเบาะนั่งปักไหมอย่างดีที่ทำให้แม้แต่นางก็รู้สึกประหม่าเมื่อก้าวเข้าไป หลินหยาปิดประตูเบา ๆ และปล่อยร่างพิงผนังห้อง หายใจออกช้า ๆ แววตาที่ไร้ประกายมองไปที่เตียงว่างเปล่า ร่างของเขายังไม่มา แต่เงาของเขาอยู่เต็มห้อง ทุกอย่างในห้องนี้ช่างเป็นเขาเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นความสะอาดที่พิถีพิถัน ความหรูหราที่ไม่โอ้อวด หรือกลิ่นหอมอ่อนจางจากกฤษณาที่เขามักใช้ กลิ่นที่ตอนนี้กลับทำให้นางแทบอยากอาเจียนด้วยความรู้สึกปะปนระหว่างรักและเจ็บ นางยกมือแตะหน้าอกตนเอง บีบแน่นราวจะหยุดใจที่กำลังเต้นรัว นางยังรอเขา...ใช่ นางบอกว่าจะรอ แต่หลินหยาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่านางกำลังรอเขาเพื่ออะไร รอให้เขามาพูดว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ? หรือรอเพื่อฟังเขาบอกว่าเขาจะไม่ฆ่าอีก? หรือเธอแค่รอให้เขากลับมาเพื่อที่เธอจะรู้ว่า...เธอยังมีค่าพอให้เขาเดินกลับมาหา? สิ่งที่นางกลัวไม่ใช่ความจริงของเขาอีกแล้ว แต่มันคือเขาจะไม่กลับมา หลินหยายืนอยู่ในห้องอย่างเงียบงัน เสียงบานประตูปิดลงเมื่อครู่ยังคล้ายจะดังก้องอยู่ในสำนึก ภายในห้องพักพิเศษของโรงเตี๊ยมแห่งนี้ ห้องที่จางกงกงบอกให้เธอมา “รอ” มันหรูหราเกินกว่าที่หญิงสาวคนหนึ่งซึ่งสวมเพียงผ้าคลุมเดินทางเก่า ๆ จะกล้าคิดฝันถึง ผนังไม้ขัดเคลือบมันสีน้ำตาลเข้มทอดเงาเป็นเส้นชัดในแสงตะเกียงตาไก่ประดับผนัง ผ้าม่านสีเทาอ่อนบางเบาไหวเบา ๆ ตามแรงลมจากหน้าต่างที่แง้มเอาไว้ กลิ่นกฤษณาอ่อน ๆ ที่เธอจำได้ขึ้นใจอบอวลอยู่ทุกอณูห้อง ไม่ฉุนจัด ไม่จางเกิน มันเป็นกลิ่นเดียวกับที่เคยแทรกซึมอยู่ในชายแขนเสื้อของเขาเวลายื่นมือมาจับข้อมือนางเบา ๆ หรือซุกซ่อนอยู่ในปลายผมดำของเขาเวลาที่เขาโน้มหน้าเข้ามากระซิบถ้อยคำเร้นลับใกล้หู กลิ่นที่คุ้นเคย...กลายเป็นสิ่งที่บีบคั้นหัวใจของนางในตอนนี้ หญิงสาวยืนอยู่ตรงกลางราวกับเงาของตนไร้ที่ไป นางมองไปรอบห้องอย่างลอบสำรวจ ทั้งโต๊ะไม้ฝังมุก ชุดน้ำชาที่เรียงวางด้วยความแม่นยำ เสื้อคลุมไหมที่ถูกพับอย่างเป็นระเบียบอยู่ปลายเตียง แม้แต่ม่านมุ้งผ้าขาวที่ตกพลิ้วราวกลีบบุปผา ก็ยังดูเหมือนจงใจจะให้คนที่เข้ามารู้สึกถึง “ความเป็นเจ้าของ” ของใครบางคนในห้องนี้ หลินหยามองสิ่งทั้งหมดนั้นราวกับกำลังมองหัวใจของจางกงกงที่ถูกแกะสลักไว้ในทุกมุมของห้อง เป็นระเบียบ เรียบง่าย หรูหรา เงียบสงบ และซ่อนอารมณ์ไว้ทุกซอกลึก เธอไม่ได้อยากเดินไปตรงไหนเป็นพิเศษ ไม่มีที่ใดดูปลอดภัย ไม่มีแม้แต่ที่ว่างให้ใจของเธอวางลง แต่เท้ากลับเคลื่อนตัวอย่างแผ่วเบาไปยังเตียงไม้จันทน์กลึงมุมที่ตั้งอยู่ชิดฝั่งหน้าต่าง แสงจันทร์สาดผ่านม่านบางเข้ามาทอดเงาไหวไหลบนผ้าปูเตียงสีหม่นนั้นพอดี นางค่อย ๆ ทิ้งตัวลงนั่ง เงียบ ๆ ไม่รีบเร่ง เตียงไม้จันทน์นั้นมั่นคงแต่นุ่มพอให้ผ่อนแรงหลัง ราวกับผ่านการคัดเลือกมาอย่างพิถีพิถันว่าสัมผัสของมันจะต้องไม่ทำให้หลังเหน็บชา แต่ก็ไม่อ่อนยวบเกินกว่าจะเรียกว่าเตียงของนักเดินทางผู้ยึดถืออำนาจ มันคือเตียงที่สมกับผู้เป็นจางกงกงอย่างไม่ต้องสงสัย หลินหยาวางมือทั้งสองบนตัก มองปลายนิ้วของตนเองที่สั่นเพียงเล็กน้อย ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่นโดยไม่รู้ตัว ทั้งที่ห้องนี้ควรอบอุ่น…แต่กลับอ้างว้างจนน่ากลัว มันไม่ใช่ความว่างเปล่าแบบห้องร้าง หากแต่เป็นความเงียบชนิดที่เสียงหัวใจของเธอดังก้องราวกับตีกลองในศาลวัด มันเป็นความอ้างว้างที่เกิดขึ้นเมื่อความคาดหวังถูกคลี่วางไว้แล้ว แต่เจ้าของของมันกลับยังไม่ปรากฏตัว นางคิดในใจว่า ที่นั่งก็มี โต๊ะก็มี เก้าอี้ก็วางไว้ตรงมุมห้องอย่างเหมาะเจาะกับการรอคอยอย่างสงบสุข แต่นางกลับเลือกที่จะนั่งตรงนี้ บนเตียงที่เขาอาจเคยเอนตัวลง บนผ้าห่มที่เขาอาจเลือกเองหรือสั่งคนมาเตรียมไว้ เพราะบางที…มันคือสิ่งที่ใกล้เขาที่สุดในตอนนี้ เธอรู้ดีว่ามันไม่มีเสียงตอบกลับใดในห้องนี้ หากเธอถามว่า จะกลับมาจริงหรือไม่ หรือ ท่านยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า ไม่มีสิ่งใดจะตอบคำถามพวกนั้นได้ จนกว่าเขาจะเปิดประตูเข้ามา หลินหยาพิงหลังกับเสาเตียง ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง ยิ้มที่ไม่ได้มาจากความสุข หากแต่มาจากการยอมรับว่า เธอยังทำใจไม่ได้ที่จะไม่รักเขา ทั้งที่เห็นด้วยตา ทั้งที่ใจเจ็บแทบตาย แต่เธอก็ยังรอ รอในห้องเงียบ ๆ ที่กลิ่นของเขายังอยู่ เงาของเขายังห่มอยู่เต็มพื้นที่ และเตียงนี้...ที่นางนั่งอยู่ตอนนี้ก็ยังอุ่นด้วยอำนาจที่ชื่อว่า "จางกงกง"<div style="text-align: center;"><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0" style="background-color: initial; color: rgb(66, 66, 66);"></div><div style="text-align: center;"><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">@Admin </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">อื่น ๆ: มาหั่นรอบต่อไป 555555 ขยันหั่น หั่นเก่ง ขอหวาน ๆ ได้ไหมมม</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"><div style="outline-style: none;">รางวัล:  -</div></div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

 </div>
 <div style="text-align:center; font-style:italic;"> </div><div style="text-align:center; font-style:italic;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/8407f8e8964c0425dc64e6d5ed93274c6382b55b4e66-w95pgj_fw658webp.png" width="480" _height="147" border="0"></div>
</div>

</div>
</div>

</div></div></div>

LinYa โพสต์ 2025-8-14 17:10:25

LinYa โพสต์ 2025-8-15 05:02:10

หน้า: 1 2 [3] 4

The Myth of Han's Archiver