[บันทึกการเดินทาง] : ความจริงแท้ - หน้า 4 - บันทึกท่องยุทธจักร - The Myth of Han

LinYa โพสต์ 2025-8-15 05:02:56

LinYa โพสต์ 2025-8-16 06:13:24

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-8-16 06:26 <meta charset="UTF-8">
<title>อยากลองเอาไว้โรลเพลย์</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:wght@300;400;500;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
#box01 {
border: 0px double;
border-radius: 25px;
padding: 50px;
background-color: #210f31;
background-image: radial-gradient(circle at top left, rgba(120,150,200,0.1), transparent 70%);
box-shadow:
 0 0 20px rgba(138,173,255,0.4),
 0 0 60px rgba(90,103,110,0.5),
 inset 0 0 30px rgba(255, 255, 255, 0.03);
transition: box-shadow 0.4s ease-in-out;
}

body {
margin: 0;
padding: 30px;
background: url("https://img2.pic.in.th/pic/480db93bbb5053bdebd01637312ba3a5cfe4f4e7253ca-jMHUeK_fw658webp.md.png") no-repeat center center fixed;
background-size: cover;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
}

.main-container {
max-width: 800px;
margin: auto;
background-color: #0a004d;
border-radius: 25px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 40px rgba(0, 0, 0, 0.3);
background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/d881fefa9db7d8c4a26ac5b641e95dff4edfba2318592-OGKQtv_fw658webp.png');
background-size: cover;
}

.glow-title {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 48px;
font-weight: bold;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 5px;
text-shadow:
 0 0 5px #56B7C8,
 0 0 10px #56B7C8,
 0 0 15px #56B7C8,
 2px 2px 4px rgba(0, 0, 0, 0.3);
}

.glow-subtitle {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 20px;
font-style: italic;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 20px;
text-shadow:
 0 0 3px #56B7C8,
 0 0 6px #56B7C8;
}

.flower-divider {
background-image: url('ไม่เอา');
background-size: contain;
background-repeat: no-repeat;
background-position: center;
height: 30px;
margin-bottom: 30px;
}

.banner-image {
display:none; /* ❌ ลบภาพออกโดยซ่อน */
}

/* ✅ เปลี่ยนพื้นหลังกล่องเป็นภาพ */
.text-box {
background: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/cf84239121ec4fd702c6d45d655d15675ff2262394776-PJAU9A_fw658webp-fotor-2025073018158.md.png') center/cover no-repeat;
border-radius: 20px;
padding: 30px;
font-size: 18px;
color: #F0EAD6;
line-height: 1.9em;
box-shadow: inset 0 0 15px rgba(0, 0, 0, 0.2);
}

.text-box .title {
text-align: center;
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
margin-bottom: 10px;
}

.text-box .subtitle {
text-align: center;
font-size: 16px;
color: #DDC799;
margin-bottom: 20px;
}

.flex-boxes {
display: flex;
flex-wrap: wrap;
gap: 20px;
justify-content: center;
margin-top: 40px;
margin-bottom: 30px;
}

.info-box {
flex: 1 1 300px;
max-width: 400px;
background-color: rgba(7, 17, 44, 0.92);
border-radius: 20px;
box-shadow: 0 0 15px rgba(0,0,0,0.3);
overflow: hidden;
color: #F0EAD6;
}

.info-box img {
width: 100%;
display: block;
border-bottom: 1px solid #ccc;
}

.info-box .content {
padding: 20px;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
color: #F0EAD6;
}

.info-box .content .title {
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
text-align: center;
}

.info-box .content .subtitle {
font-size: 14px;
text-align: center;
color: #DDC799;
margin: 8px 0 16px;
}
</style>

<div align="center">
<div id="box01">

<div class="main-container">
<div class="glow-title">
 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/1564996915ef13cf484e287d62fbe7f9f0ed13d62a16d-8Czovd_fw658webp.md.png" width="500" border="0"> 
 บันทึกการเดินทาง ความจริงแท้
</div>

<div class="glow-subtitle">
 
 วันที่ 15-16 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 
 เริ่มต้น ยามไห่ - ยาม ??? เมืองจี้ มณฑลเหลียงโจว จักรวรรดิต้าฮั่น</div>

<div class="text-box"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> <div style="text-align: left;">Part.1 สั่งสอน เมื่อถึงครางยามไห่โรงเตี๊ยมอันหรูหราที่สว่างไสวด้วยโคมแดงจากเปลวไส้ตะเกียงสีนวลค่อย ๆ เงียบลงตามกาล หญิงสาวที่เพิ่งพ้นการเดินทางยาวเหยียดพาร่างปวดร้าวกลับห้องพักบนชั้นบนสุดซึ่งแน่นอนว่าถูกจองเหมาทั้งชั้นโดยชายผู้มีอำนาจที่น่าหมั่นไส้ที่สุดในสายตาของหลินหยา หลังจากที่จางกงกงหายจากการอาบน้ำไปสิ่งที่หลินหยาพบคือเขาลงไปชั้นล่างของโรงเตี๊ยมแห่งนี้ “…เขาลงไปข้างล่าง?” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นทันที ตากลมเบิกกว้างอย่างคนที่รู้สึกว่าได้โอกาสจากสวรรค์ส่งให้โอกาสแห่งการได้แช่น้ำอย่างสงบสุขโดยไม่ต้องกลัวสายตาเฉียบลึกหรือคำพูดยั่วเย้าจากคนจิตเบี้ยวที่แอบทำตัวเหมือนจะอบอุ่นแต่จริง ๆ แล้วมันโคตร ล่อลวง!! ไม่รอช้านางรีบถอดเสื้อคลุมและเสื้อผ้าที่สวมใส่ทั้งวันออก โยนทิ้งตามทางราวกับกำลังจะไปรบ! ข้าวของไม่จำเป็นถูกถอดวางไว้ตามทางเดินจนถึงห้องอาบน้ำในห้องพัก เสียงน้ำร้อนเทราดลงอ่างหินไม้ดังก้องในห้องไม้หอมกลิ่นกฤษณา "ฟู่..." เสียงถอนหายใจยาวถูกปลดปล่อยพร้อมกับเรือนกายเปลือยเปล่าที่ค่อย ๆ แทรกตัวลงไปในอ่างน้ำอุ่นกลิ่นสมุนไพรตะวันตกเฉียงใต้ที่โรงเตี๊ยมใช้ปรุงอย่างดี หลินหยาหลับตาพิงขอบอ่าง ปล่อยผมยาวให้แผ่ลงไปในผิวน้ำราวเส้นไหมดำต้องแสงจันทร์ นางถอนใจยาว กอดเข่าขึ้นมาช้า ๆ แล้วพึมพำกับตัวเอง “ข้าไม่เคยเกลียดการเดินทางแบบรวดเร็วขนาดนี้มาก่อนเลยให้ตายเถอะ…หรือข้าชอบมากกว่ากันนะ…?” หลังแช่จนผิวน้ำเริ่มเย็น นางก็ลุกขึ้น สะบัดน้ำเบา ๆ ก่อนหยิบผ้าซับตัวนุ่มไปซับทีละส่วนของร่าง แล้วเดินกลับมาที่เตียงเลือกชุดนอนของตนเองจากถุงผ้าในแหวนดาราจรัส ล้วงหาชุดนอนด้วยสีหน้าเครียดจริงจังอย่างกับกำลังเลือกชุดไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ "ไม่ได้ ๆ ตัวนี้คอกว้างไป...ตัวนี้ผ่าสูงเกิน...ตัวนี้บางไป! อันนี้ก็มีลูกไม้ตรงอกอีก..." หลินหยาค้นหาเสื้อผ้าที่ ปลอดภัย เพียงพอสำหรับการนอนร่วมชายคาเดียวกับบุรุษผู้สามารถแกล้งนางได้แม้กระทั่งระหว่างนอนหลับ ฝีมือมันจิตลึกชนิดที่ต่อให้ห่มผ้าก็ไม่มั่นใจว่าจะรอดจากคำพูดเยาะเย้ยหรือการแตะต้องแบบไม่เรียกว่าล่วงเกินได้ สุดท้ายนางเลือกชุดนอนคอสูง แขนยาว ยาวถึงข้อเท้า ลายธรรมดาที่สุดในจักรวาล เป็นผ้าฝ้ายสีฟ้าอ่อนเรียบ ๆ ดูเหมือนลูกคุณหนูที่กำลังจะเข้าห้องสอบมากกว่าจะเข้านอนกับใคร เมื่อแต่งตัวเสร็จ นางก็นั่งลงหน้ากระจก ไม้หวีไม้หอมในมือขยับช้า ๆ หวีผมยาวทีละปอย ดวงตาในกระจกฉายแววครุ่นคิดอย่างสับสนปนหงุดหงิด...แปลกใจว่าเหตุใดเขาถึงไม่ขึ้นมา...หรือมีแผนอะไรอีก? หรือเขารู้ว่านางจะใช้โอกาสนี้อาบน้ำ...เลยไม่อยากทำให้รู้สึกอึดอัด? ไม่มีทาง…คนอย่างงั้นไม่มีทางคิดเช่นนั้นหรอก หรือเขาจะ…! ... ไม่ ไม่สิ ไม่มีทาง คนอย่างจางกงกงจะใจดีขนาดนั้นได้ยังไง? นางสะบัดหน้าแล้วลุกขึ้นไปเหยียบเตียง กระโดดขึ้นไปซุกผ้าห่มทันทีอย่างระแวดระวัง ก่อนจะหลับตาพึมพำในใจเงียบ ๆ ว่า “หากท่านกลับขึ้นมา...ข้าจะถีบท่านออกไปนอนระเบียงเสียเลย…” ทว่ายังไม่ทันหลับดี เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ที่ประตูหน้าก็เริ่มใกล้เข้ามาแล้ว... ประตูไม้หนักที่ปิดลงด้วยเสียง กึก! คล้ายเสียงตรึงแน่นสุดท้ายของประโยคที่ไม่ต้องเอ่ยถ้อยคำใดก็สามารถกดบรรยากาศในห้องให้หนักอึ้งลงได้ในพริบตาจนหลินหยารู้สึกแปลกใจ จากนั้นไม่นานกลอนเหล็กถูกหมุนเข้าที่ทีละชั้น ทีละชั้น ราวกับบทพิพากษาที่ไม่อาจถอยกลับ หลินหยาห่มผ้าคลุมตัวยุ่งเหยิงอย่างรีบเร่ง ค่อย ๆ ลอบมองชายหนุ่มที่ก้าวเข้ามาจากประตูด้านหลังของห้องเงียบ ๆ เงียบเสียจนเหมือนสัตว์นักล่ากำลังแฝงกายในเงาห้อง จางกงกงในคราบท่านชายห่าวหมิงหยุดยืนอยู่ตรงนั้น ใกล้แสงตะเกียงที่พลิ้วไหว เส้นผมยาวสีดำถูกมัดหลวมไว้ด้วยสายไหมสีหมึก ดวงตาทั้งสองดวงที่จ้องตรงมานั้น วาววับ เยียบเย็น และลึกเร้นเสียจนนางสัมผัสได้ถึงลมหายใจของตนที่ค่อย ๆ สะดุด เขาไม่พูด ไม่เอื้อนเอ่ยสักคำ ทว่าเพียงสายตาที่แน่วแน่ สื่อความรู้สึกตึงเครียดชัดเจนราวกับเสียงสายพิณตึงที่รอแค่จังหวะสะบัดปลายนิ้ว "เอ่อ…ท่าน…ท่านกลับมาแล้วหรือ..." หลินหยาพูดเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลงกว่าปกติเล็กน้อย เขาเดินเข้าใกล้แต่ละก้าวที่มั่นคงกลับรู้สึกราวกับคลื่นคุกคามม้วนเข้ามาหา...เพราะสิ่งที่เขานำติดตัวกลับมานั้นไม่ใช่เพียงแค่กลิ่นหอมจากเสื้อคลุมผ้าไหมสีนิล แต่คือบรรยากาศที่แปรปรวน โกรธ หึงหวงและ...อยากรู้ความจริงบางอย่างที่เหมือนจะคาอยู่บนปลายลิ้น "เจ้าไปไหนมากันแน่ในช่วงก่อนออกเดินทางออกฉางอัน..." น้ำเสียงเย็นเยียบเปล่งออกมาในที่สุดช้า ๆ ชัดเจน "และเจ้าเจอใครมาบ้างในช่วงนั้น" เขายืนมองร่างที่ซุกอยู่ใต้ผ้าห่มนิ่ง ๆ สายตาเหมือนคนที่กำลังมองจุดอ่อนในกำแพงที่พยายามสร้างขึ้นมาป้องกันคำตอบที่ไม่ต้องการให้หลุดรอด "ชาวบ้านที่ตลาดในเมืองจี้เล่าว่ามีสาวงามจากฉางอัน...ที่เคยไปนั่งดื่มน้ำชากับบุรุษไม่ต่ำกว่าสามคนในเวลาห่างกันไม่ถึงสัปดาห์" "..." "หนึ่งในนั้นมีหวางเย่ผู้สูงศักดิ์...และอีกคนที่พวกเขาเรียกว่าต้าซือคง...มหาเสนาบดีตรวจการพลเรือนของแผ่นดิน" เขาย้ำคนด้านหลังนั้นเป็นพิเศษ จางกงกง โน้มตัวช้า ๆ ยกมือประคองคางของหลินหยาให้นางเงยหน้าขึ้นสบตา ไม่ให้หลบเลี่ยงไปทางใด รอยยิ้มที่แตะแววปากนั้นไม่ใช่รอยยิ้มที่คนปกติจะสบายใจเมื่อได้เห็นมันแฝงความสั่นไหวบางอย่าง "เจ้าชอบพวกเขาหรือ?" "หรือว่าเจ้าแค่ล้อเล่นกับพวกเขา...เหมือนที่เจ้าชอบแกล้งข้า?" "ขะ...ข้าไม่เคยแกล้งท่าน" หลินหยากระซิบเสียงเบาแล้วพยายามรีบตอบแล้วรีบพูด นางขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ดวงตากลับยังนิ่งสงบแต่ภายในสั่นไหว "...ข้าเพียงแต่อยู่กับสหาย ท่านก็รู้ว่าคนเหล่านั้นเป็นเพื่อนข้า"  เขานิ่งมองราวกับกำลังไตร่ตรองสิ่งที่ได้ยินก่อนที่รอยยิ้มจาง ๆ จะแตะมุมปากอย่างไม่บอกว่าพอใจหรือไม่ "เจ้ารู้หรือไม่..." เขาเอ่ยช้า ๆ สัมผัสนิ้วเรียวไล้ไปตามขอบแก้ม "...ว่าความลับที่ไม่ได้เล่า มันมีค่าเท่ากับคำโกหก" หลินหยาสบตาเขาตรง ๆ นางไม่ตอบ แต่สีหน้าเริ่มแข็งขึ้นคล้ายคนที่เริ่มรู้ว่ากำลังถูกทดสอบอยู่ "...เจ้าจะบอกข้าหรือไม่...ว่าคนที่เจ้าเผลอใจให้จริง ๆ ตอนนี้...คือใครกันแน่?" มือเขาลูบผ่านไรผมของนางแผ่วเบา...แต่ในแววตานั้น คล้ายกับเขาพร้อมจะ ดึงทุกคำพูดจากลมหายใจสุดท้ายของนางออกมา ตอนนี้จางกงกงหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าหลินหยา ใบหน้าที่แผ่วเยือกเย็นไร้อารมณ์เฉกเช่นเงาในยามราตรี ไม่ได้มีรอยโกรธเกรี้ยว ไม่ได้แสดงความคั่งแค้น หรือแม้แต่แววตาเศร้าใด ๆ …แต่มันกลับเป็นความว่างเปล่าที่น่าสะพรึงกลัวกว่าสิ่งใด ดวงตาของจางกงกงขณะนี้ ไม่ใช่ดวงตาของขันทีผู้สุภาพ ที่หลินหยารู้จักอีกต่อไป แต่เป็นดวงตาของ ผู้คุมวิญญาณ …ที่พร้อมจะลากนางกลับเข้าไปในกรงที่ไม่มีใครช่วยได้ "…ท่าน" เสียงหลินหยาเบาราวกับกลัวว่าถ้าส่งเสียงดังไป มันจะปลุกบางสิ่งในตัวเขาให้ตื่นขึ้นมาเต็มที่ “อย่าพึ่งเข้าใจผิด...อย่าพึ่งโกรธนะ ข้าจะเล่าให้ฟังทั้งหมด…” มือเรียวของนางเอื้อมขึ้นอย่างช้า ๆ วางลงบนมือของเขาที่กุมอยู่ข้างแก้ม ความเย็นเฉียบที่แผ่ซ่านออกจากผิวมือเขาแปลกเสียจนหลินหยาต้องเม้มปาก นางไม่แน่ใจเลยว่า…ผู้ชายตรงหน้านางยังเป็นคน หรือเป็นอสูรในคราบมนุษย์ที่หล่อเลี้ยงพลังด้วย ความลับและคำโกหกของผู้อื่น “ท่านช่วย...ใจเย็น ๆ ก่อนได้หรือไม่?” ดวงตาของหลินหยาสั่นไหว นางพยายามตั้งหลักพยายามจะเจรจาให้เขากลับมาเป็นคนก่อนหน้านี้ “ใจเย็นงั้นหรือ…” เสียงของเขาเบาหวิว เย็นเฉียบแต่ลึกซึ้ง “เจ้ารู้หรือไม่ว่า คำพูดประเภทนั้น...มักจะเปล่งออกมาจากคนที่มีความลับมิดไว้จนหายใจติดขัด” เขาช้อนมือของหลินหยา ขยับนิ้วเรียวลูบหลังมือเธอแผ่วเบาเหมือนการปลอบโยน...แต่แววตาไม่ได้ปลอบเลยสักนิด นัยน์ตาของเขาที่จ้องมองนางไม่กะพริบ มีแววระริกบางอย่างคล้ายจะยิ้ม แต่กลับไม่ใช่รอยยิ้มของคนเมตตา นั่นเป็นแววตาของ นักล่า ที่พบนกตัวโปรดหลงทางไปอยู่ในกรงคนอื่น...และบัดนี้มันบินกลับมาแล้ว แต่เจ้าของเก่าไม่ได้ต้องการให้มัน กลับมาแบบเดิม เขาเอียงศีรษะเล็กน้อย เส้นผมที่ถูกรัดด้วยเชือกดำไหลผ่านลาดไหล่ เมื่อริมฝีปากบางเคลื่อนเข้าใกล้ใบหูของนางจนหลินหยาต้องเผลอกำผ้าห่มแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ไม่มีแม้แต่เงาความเมตตา "เจ้ากลัวข้าหรือเสี่ยวหยา?" เขาถามเสียงเรียบ "เจ้ารู้ใช่ไหม ว่าใครบางคนในวัง...เคยโกหกข้าด้วยเรื่องมากมาย..." เขายิ้มช้า ๆ ไม่ใช่ยิ้มจริงใจ แต่ยิ้มเหมือนคนกำลังชำแหละซากสัตว์ “แล้วตอนนี้...เจ้าก็กำลังจะโกหกข้าเรื่องบุรุษที่มาเกี่ยวข้องกับเจ้าอย่างงั้นหรือ” "ข้า..." หลินหยาเม้มปากแน่น นางหลบตาเพียงชั่ววูบ ก่อนจะหันกลับมาสบสายตาเขาอีกครั้ง “ข้าไม่ได้โกหกอะไรเลยนะ…ข้าแค่ไม่อยากให้เรา…ต้องพูดกันด้วยความเจ็บปวดและการไม่เข้าใจกันนะ” จางกงกงหัวเราะในลำคอแผ่วเบา เสียงนั้นเหมือนขนนกปัดกระจกแต่กลับทำให้ใจของนางสั่นไหวอย่างรุนแรง “เจ้าคิดหรือว่า ความสัมพันธ์ของเรามีทางอื่น?” เขาก้มลงชิดไหล่นางมากขึ้นอีกจนลมหายใจร้อนของเขาสะท้อนอยู่ข้างใบหู กลิ่นหอมจาง ๆ จากเรือนกายของหลินหยาลอยขึ้นราวกับยั่วล้อ หลินหยาใจเต้นระส่ำจนหน้าอกขยับขึ้นลงเร็วผิดปกติ จางกงกงมองทุกอากัปกริยาราวกับอ่านหนังสือเปิดหน้ากลางแดด ดวงตาของเขาเฉียบคมเสียจนแม้แต่รอยตะเข็บบนเส้นด้ายในชุดของนางก็คงไม่อาจรอดพ้น “มันก็ต้องมีทางอื่นสิ ข้าไม่ได้หนีท่านข้าไม่ได้โกหก...ข้าแค่—” เสียงของนางขาดห้วง เพราะเขาก้มลงมามองใกล้เกินไปอีกครั้ง “แค่ไม่ได้พูด?” เขาเอ่ยพลางขยับฝ่ามือลูบเรือนผมด้านข้างของนางอีกครั้ง แต่คราวนี้แรงกว่าครั้งก่อนนิดหนึ่ง คล้ายจะ ย้ำ ว่าใครกันแน่ที่กำลัง ควบคุม “หากใครสักคนวางมือบนเจ้า...” เขากระซิบชิดหู “ข้าจะหักมือมัน” “หากใครมองเจ้าด้วยตาไม่บริสุทธิ์...ข้าจะควักลูกตามันออกมาและหากเจ้าหัวเราะ...ยิ้ม...หรือแม้แต่ส่งกลิ่นหอมไปปะทะจมูกของใคร...” เขาหยุดอยู่ตรงหน้าดวงตาของหลินหยาแล้วกระซิบถ้อยคำสุดท้ายด้วยน้ำเสียงที่ขับให้หัวใจเต้นผิดจังหวะ “...ข้าจะ สั่งสอนเจ้า ให้จำไปทั้งชีวิตว่า เจ้าเป็นของใคร…” มือของเขาลูบไปที่ไหล่ของนาง เสียงลมหายใจของเขาแนบต้นคอราวกับจะจุดไฟที่เส้นประสาทในกายของหลินหยาให้ร้อนระอุอย่างรวดเร็วจนร่างกายของนางสั่นเทาเหมือนกับมีความกลัวในนั้น “ถ้าเจ้ากลัว...แสดงว่าข้ายัง มีอำนาจเหนือเจ้าอยู่ นั่นน่ะดีแล้ว” ปลายนิ้วของเขาเคลื่อนจากข้างไหล่ผ่านแก้มนาง ไล้ผ่านแนวกรามบางเฉียบของหลินหยาอย่างจงใจ แต่ไม่เร่งเร้า เขาคล้ายกำลังวัด ขอบเขตที่นางจะยอมให้ล้ำเข้าไปได้ หลินหยาพยายามตั้งสติ สีหน้าเปลี่ยนจากตกใจเป็นสงบนิ่ง แต่มือใต้ผ้าห่มนั้นสั่นน้อย ๆ จากแรงสู้กับความกลัว นางสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะพ่นออกเบา ๆ “…ข้าไม่ได้ทำอะไรเสียหาย ข้าสาบานได้ว่าไม่มีผู้ใดแตะต้องตัวข้า ไม่มีใครเข้ามาในพื้นที่ของข้าเลยแม้แต่น้อย” “แต่ใจของเจ้าเล่า?” เขาตัดคำพูดของนาง “มันเคยสั่นไหวให้ใครหรือไม่…ในช่วงที่ห่างจากข้า?” “ไม่ว่าใครจะสั่นไหวใจข้า...แต่ข้ากลับมาอยู่ตรงนี้ ท่านคิดว่าเพราะอะไรเล่า?” คำพูดนั้นทำให้จางกงกงหยุดชั่วครู่ แววตาเขาเปลี่ยนไปนิดหนึ่ง คล้ายเงาอันดุดันจะจางลงเพียงเสี้ยวอึดใจ แต่ความเงียบนั้นอันตรายพอ ๆ กับความโกรธ ในห้องพักอันเงียบสงัดมีเพียงเสียงเปลวเทียนที่แตกปลายไส้ดังเปาะเบา ๆ คล้ายจังหวะหัวใจที่เต้นผิดจังหวะของหญิงสาวบนเตียง หลินหยายังคงอยู่ที่เดิม แต่มือเธอกอดผ้าห่มไว้แน่น ดวงตาแดงระเรื่อของหญิงสาวมองสบกับดวงตาเย็นชาของชายตรงหน้า เธอสูดลมหายใจแล้วเริ่มเอ่ยเสียงแผ่วต่ำแต่มั่นคง น้ำเสียงของนางไม่ใช่การอ้อนวอน แต่เป็นการเอ่ยสารภาพอย่างแนบเนียนราวกับวางหมากกระดานตรงหน้าอสรพิษร้าย โดยหวังว่ามันจะไม่เขมือบเธอเสียก่อน "หากท่านถาม หากท่านต้องการรู้ข้าก็จะมีเรื่องจะสารภาพ..." เงาร่างของจางกงกงหยุดนิ่งความสูงโปร่งของเขาในชุดเดินทางที่คลี่คลายออกบางส่วนเพราะอากาศยามค่ำ ยิ่งทำให้รัศมีรอบตัวดูราวกับนักล่ากำลังฟังเหยื่อที่ยอมก้มหัวโดยไม่รู้ว่าเขาจะละเว้นหรือขบเขี้ยวลงไป "ข้า...บอกกับท่านเถียนเฟิงไปแล้ว ว่าข้ามีความรู้สึกดี ๆ กับท่าน" น้ำเสียงของหลินหยาสั่นเพียงแผ่วราวจะหลบสายลม แต่ทุกคำกลับดังก้องในหูของชายผู้เงียบงัน “เขาเป็นสหายของข้า...และเขาห่วงใยข้า เขารู้ว่าท่านเคยทำร้ายข้าไว้หนักหนาเจียนตายร่างกายและจิตใจแตกสลาย...เขาเลยบอกข้าให้ไตร่ตรองดี ๆ ก่อนจะตกลงใจอะไร” หญิงสาวยังไม่ละสายตา นางไม่อยากพูดคำว่า อภัย หรือ รัก พล่อย ๆ แต่ในดวงตากลับมีประกายหนึ่งที่สะท้อนว่า นางกำลัง กล้าพูดสิ่งที่ไม่เคยพูดกับใคร มาก่อนเลย "เขาไม่ได้ห้ามข้าแม้แต่น้อย...แต่เขาอยากแน่ใจว่า ความรู้สึกของข้าไม่ได้เกิดจาก...มายาเสน่ห์ หรือมนต์สะกดอันใดที่ท่านแฝงใส่ข้า" เสียงของหลินหยากระซิบเบาเมื่อถึงประโยคสุดท้าย สีหน้าหวาดระแวงของนางผสมกับความสับสนอย่างน่าสงสาร แต่ที่ทำให้เธอต้องหยุดคำพูดลงคือสีหน้า ของจางกงกง เขายืนนิ่งไม่ขยับไม่หลบตา แต่แววตานั้นแปรเปลี่ยนจากความครอบครองเป็นบางอย่างที่...ไม่อาจเดาได้เลยว่าเป็น โกรธ หรือ ดีใจ  ริมฝีปากของเขาขยับเพียงนิด ก่อนจะกระตุกเป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ อย่างเยือกเย็น ริมฝีปากนั้นเอ่ยเสียงแผ่ว...แต่ฟังชัดเจนเหมือนฟ้าผ่าลงกลางอก "แปลว่า...เจ้านั่งคุยเรื่องข้ากับเขาอย่างเปิดใจถึงเพียงนั้นหรือ?" เสียงของเขาไม่มีโทนโกรธจัดแบบฟาดฟัน ไม่มีเสียงตวาดหรือสบถแสดงความเดือดดาล แต่ความนิ่งนั้นต่างหาก...ที่น่ากลัวกว่าไฟเผาร่างเสียอีก "เถียนเฟิงผู้สุขุม...แนะนำให้เจ้าตรวจสอบข้า? เขาห่วงเจ้า...ห่วงพอจะท้าทายข้าทางอ้อมเช่นนั้น?" เขาขยับกายเข้ามาใกล้ มาช้า ๆ แต่มั่นคง ราวกับงูเห่าที่ไม่มีทางปล่อยเหยื่อให้หลุดมือ จางกงกงนั่งลงที่ปลายเตียงอย่างไม่ขออนุญาต ดวงตาเขาไม่คลาดจากใบหน้าของนางแม้แต่เสี้ยวเดียว "เจ้าเห็นหรือไม่ว่า...ข้ากำลังยิ้ม?" เขาถามทั้งที่มุมปากของเขานั้นกระตุกอย่างน่าขนลุก รอยยิ้มนั้นไม่อบอุ่นเลยซักนิดเดียว "แต่นั่นไม่ใช่ความสุข มันคือความ…อารมณ์ดีจากความริษยาอันลึกล้ำ ที่กำลังไหลเวียนอยู่ในกระดูกข้าตอนนี้" เขาเอื้อมมือมาจับข้อเท้าของหลินหยาใต้ผ้าห่มอย่างช้า ๆ ไม่แรงแต่แน่นพอให้รู้ว่าเขา ไม่ต้องการคำปฏิเสธ จากใครอีก "เล่าต่อสิ...หลินหยา" เสียงของเขาเยือกเย็นเจือรอยเย้ยหยันปนเว้าวอน "เพราะหากเจ้าไม่เล่าให้ข้าฟังให้จบทั้งหมด...ข้าอาจจะต้อง 'ถาม' มันจากร่างกายของเจ้าทีละส่วนแทนและข้าไม่ปรานี" หลินหยาต้องกลั้นหายใจ...ร่างของเธอสั่นวูบเพราะคำขู่ที่ห่มไว้ด้วยเสียงนุ่ม ใบหน้านางซีดลงแต่ริมฝีปากกลับกัดแน่นเป็นเส้นตรง ในห้องเงียบสงัดนั้น เทียนเล่มเล็กบนโต๊ะยังคงไหวไกวเพียงแผ่วราวสะท้อนอารมณ์ของคนบนเตียง หลินหยานั่งกอดผ้าห่มไว้แน่น ขาของเธอห่อตัวอยู่ใต้ผ้าห่มราวกับจะหลบภัยแต่กลับโดนจับไว้ไม่มีผ้าผืนใดจะหนาไปกว่าตราประทับแห่งสายตาของจางกงกงที่จ้องอยู่ไม่ลดละ ริมฝีปากของนางขยับอีกครั้ง หญิงสาวเล่าต่อ ทั้งที่ลำคอยังแห้งผาก "วันถัดมา...ท่านเถียนเฟิงพาข้าไปโรงชา...โรงชาเมฆาซ่อนจันทร์..." ดวงตาของจางกงกงหรี่ลงทันทีที่ได้ยินชื่อนั้น เขาเอนตัวเล็กน้อยไปด้านหน้า ชั่วอึดใจหนึ่ง...แววตาของเขาเปลี่ยนไปราวกับแสงเทียนถูกลมกระโชกเงียบ ๆ แต่เธอไม่รู้...เธอไม่รู้เลยว่าโรงชานั้นเป็นของเขา นางเล่าต่อโดยไม่รู้ว่านั่นกำลัง หยิบหอกเล่มเล็ก ๆ ทิ่มแทง อยู่ตรงใจกลางอกของคนตรงหน้าอย่างแยบคาย "เขาชวนข้าไปดื่มชา...บอกให้ข้าหาอะไรทำให้จิตใจปลอดโปร่งก่อนคิดอะไรอีก ข้าเลย..." เสียงนั้นสั่นไปเล็กน้อย "เลยเล่นดนตรี...ให้แขกฟัง...ที่โรงน้ำชา" เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ น้ำเสียงของหลินหยาก็แผ่วลงราวกับกลัวว่าลมจะพัดไปเข้าหูมารปีศาจชั้นฟ้า "คนมากมาย...ชอบฟังทั้งสตรี...และ...บุรุษ.." คำว่า บุรุษ หลุดออกมาอย่างแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบของความผิด ดวงตานางเริ่มหลบสายตาเขา  จางกงกงเงียบ...เงียบสนิทจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจขาดช่วงของหลินหยา  แล้ว…เสียงหัวเราะเบา ๆ ก็ดังขึ้นในห้อง เสียงหัวเราะของจางกงกง มันไม่ดัง ไม่บ้าคลั่ง ไม่ใช่เสียงหัวเราะของคนเสียสติ...หากแต่เป็นเสียงหัวเราะที่ราวกับมี กรงเล็บ ซุกซ่อนอยู่ในเสียงทุกคำ เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย คล้ายจะถอนหายใจ แต่กลับกลายเป็นเสียงแค่นหัวเราะในลำคอ เขาคลายปลายนิ้วจากข้อเท้านาง แล้วเอื้อมไปหยิบชามน้ำชาบนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมาดื่มเพียงครึ่ง จากนั้น...เขาวางมันลงเสียง กึก "โรงชานั่นน่ะเหรอ...โรงชาที่เจ้าไป ‘สร้างความปลอดโปร่งให้จิตใจ’.....มันคือของข้า" เขาเอ่ยเสียงแผ่ว แต่ชัดเจน ดวงตาของเขายังแนบแน่นกับใบหน้านาง หลินหยาเบิกตากว้างทันที ขยับกายเล็กน้อยโดยสัญชาตญาณราวจะลุกหนี แต่มือของเขาก็วางลงบนผ้าห่มตรงต้นขานางราวจะ ตรึงไว้ "อ้อ…ให้นึกสงสัยตอนออกจากฉางอัน ข้าฟังข่าวเรื่องนี้...มาหลายวันแล้วนะ" เสียงของเขานุ่มเย็นราวน้ำจากธารน้ำแข็ง "คนบอกกันให้ลือหนาหูว่าสตรีคนหนึ่งใบหน้าอ่อนเยาว์ รูปงาม และเสียงไพเราะ...มาเล่นขลุ่ยที่โรงชาเมฆาซ่อนจันทร์" "ขลุ่ยของเจ้าน่ะ...น่าหลงใหลเสียจนทำให้พวกบุรุษ ‘สนใจ’...ใช่ไหมล่ะ?" คำว่า สนใจ จากปากเขานั้นลากเสียงราวกับมันไม่ใช่คำชม แต่มันคือ ข้อกล่าวหา  "เจ้ายืนอยู่กลางแสงตะเกียง...ท่ามกลางสายตาของพวกมันที่คิดว่าเจ้า...เป็นของว่างที่กินได้" มือของเขาบีบเบา ๆ ที่ต้นขานางใต้ผ้าห่มแล้วลูบไล้ราวกับสำรวจว่า ยังเป็นของเขาอยู่หรือไม่ "แต่เจ้าไม่รู้เลยว่า ทุกคำพูด ทุกเสียงหัวเราะของเจ้าในที่นั้นข้าจะรับรู้” เสียงของเขาชัดเจนขึ้น ลมหายใจของเขาใกล้เข้ามา นั่งโน้มมาหาเธอ "เจ้าไม่รู้...ว่าโรงชานั้น คือของข้า เจ้าไม่รู้...ว่าเก้าอี้ทุกตัวในโรงชา ถูกจัดวางอย่างไรเพื่อให้ข้าเห็นมุมที่ดีที่สุด และเจ้า...ก็ไม่รู้เลยว่าต่อให้ข้าออกห่างจากเจ้าเพียงใด ข้าก็เห็นทุกชายตามองของพวกมัน ทุกมือที่หมายลูบขลุ่ยของเจ้า ทุกท่าทางที่เจ้าเงยหน้าขึ้น ยิ้มบาง ๆ ให้น้ำชาร้อน" มือของเขายกขึ้นแตะคางหลินหยาแล้วกระตุกให้สบตาเขาโดยตรง "เล่าต่อเถอะ หลินหยา..." เสียงเขาราบเรียบแต่จิตวิปริตเกินคำบรรยาย "เจ้าจะเล่าต่อไม่ใช่หรือ? ก่อนข้าจะหมดความอดทนและให้เจ้าพิสูจน์ ‘ความจริงใจ’ ด้วยภาษาที่ไม่ใช่คำพูด" แสงเทียนไหววูบเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเพราะลมหรือแรงสะท้านจากจิตใจของหญิงสาวที่นั่งขดกายอยู่บนเตียงตัวนั้นพร้อมกับโดนบีบคางตนเองจนเกือบเจ็บ หลินหยา…เธอสั่นน้อย ๆ ไม่ใช่เพราะหนาว หากแต่เพราะ ‘ความรู้สึกบางอย่าง’ จากอีกคนที่อยู่ตรงหน้า ราวกับเธอกำลังนั่งอยู่ในกรงของเสือที่เลียเล็บตัวเองช้า ๆ เพื่อรอขย้ำเหยื่อให้เจ็บกว่าเดิมในตอนสุดท้าย น้ำเสียงนางสั่นพร่าแต่ยังพยายามเรียบเรียงออกมาทีละคำ "หลังจากนั้น…ท่านเถียนเฟิง…พาข้าไปที่ศาลเจ้าเฒ่าจันทรา…" เสียงนางแผ่วจนแทบหายไปกับอากาศ แต่เงาหลังของบุรุษตรงหน้ากลับยืดขึ้นเล็กน้อย คล้ายสัตว์นักล่าที่ตื่นตัว หลินหยากลืนลมหายใจเหนียวขมในลำคอลงช้า ๆ ก่อนจะกลั้นใจเอ่ยต่อ "ก็แค่…ไปดูดวง แล้ว…ก็ขอพร…เผื่อองค์เทพจะนำพาโชคชะตาให้กระจ่าง ข้า…ข้าแค่…อยากแน่ใจว่าความรู้สึกที่มีต่อท่าน…มัน…เป็นของจริ—" ยังไม่ทันจบประโยค หลินหยาก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่กดทับบรรยากาศในห้องให้หนักลงในพริบตาจนนางต้องหยุดเงียบ มันไม่ใช่เพียงแค่เงา…แต่คือแรงกดดันของสายตาที่มองมาราวกับ จะใช้เพียงแววตาเผาเธอให้มอดไหม้ทั้งเป็น เธอกลืนน้ำลายฝืดคอลงอีกคำ "ท่าน…ข้ากับท่านเถียนเฟิง…ไม่มีอะไร…ไม่มีเลยจริง ๆ" เสียงเธอแผ่วลง แต่ในขณะเดียวกัน จางกงกงกลับยังคงเงียบ…นิ่ง…และแน่นิ่งราวกับรูปสลักสีดำกลางห้อง เขาไม่กระชากเสียง ไม่พูดแม้เพียงคำเดียวกลับปล่อยมือของตนเองแต่สิ่งที่น่ากลัวกว่าก็เพราะว่าเขา เงียบ...และกำลังคิด หลินหยาเหลือบตาขึ้นอย่างช้า ๆ ไปสบเข้ากับดวงตาคมดุดันคู่นั้นที่ไม่เคยละไปไหนเลยและสิ่งที่เธอเห็นในแววตานั้น คือ ทะเลเพลิงสีดำที่กำลังลุกไหม้แบบไร้เปลว มันเต็มไปด้วยอะไรบางอย่างที่เธอเรียกไม่ได้ด้วยคำพูด แต่หัวใจของนางรู้…ว่าเขากำลัง ข่มอารมณ์หึงหวง ระดับรุนแรงสุดขีดอยู่ในใจและมันจะต้องระเบิดออกมาแน่ มือของเขายกขึ้นอีกครั้งอย่างเงียบงัน…ไม่แรง ไม่เร็ว…แต่แม่นยำราวกับจับจังหวะหัวใจของเธอ เขาเอื้อมมาจับข้อมือเล็กของเธอแน่นจนหลินหยาแทบสะดุ้ง "ศาลเจ้าเฒ่าจันทรา…" เขาเอ่ยช้า ๆ น้ำเสียงเรียบเยือกเย็นจนแทบไร้ความรู้สึกใดเจืออยู่ "เจ้ารู้ไหมว่า สถานที่นั้น...คือศาลเจ้าของเทพอะไร เจ้าก็ไม่ได้โง่นี่?" เสียงเขาไม่ดังแต่กรีดลงตรงจิตใจของหลินหยาเหมือนมีดคมเฉือนเนื้อ "ผู้ใดก็ตามที่ไป ‘ขอพรเรื่องความรัก’ ต่อหน้าเทพองค์นั้น จะกลายเป็นคู่บุญร่วมภพของคนที่ไปด้วยกัน หากเทพพอใจ..." เขาโน้มหน้าเข้าใกล้มากขึ้น จนปลายจมูกแทบจะชนหน้าผากนาง "และเจ้าไปกับเขา…ไปกับมัน!" หลินหยาพยายามขยับปฏิเสธ มือของนางสั่น เธอส่ายหน้ารัว "ไม่ใช่แบบนั้น…ไม่ใช่เลย…ข้าไม่รู้ ข้าแค่…แค่อยากรู้ว่า—" "เจ้า ‘อยากรู้’ ว่าเจ้ารักข้าหรือไม่..." เขาพูดแทนเธอ "แต่กลับไปเสี่ยงโชคกับเทพเจ้าพร้อมบุรุษอื่น? และให้โลกเห็นเจ้าอยู่กับเขา? ไม่แปลกหรอก...ที่พวกชาวบ้านจะเข้าใจว่าเจ้าเป็นของเขา" เขาหัวเราะในลำคอกระซิบชิดข้างใบหูเธอ น้ำเสียงดั่งปีศาจที่หลุดจากนิทานหลอกเด็ก "แต่เจ้ารู้ไหมว่าอะไรที่ทำให้ข้า ‘โกรธ’...ไม่ใช่เรื่องนั้น ข้าโกรธ...เพราะแม้แต่ตอนนี้ เจ้าก็ยังคิด...ว่าจะใช้ ‘คำอธิบาย’ เลี่ยง ‘การชดใช้’ ได้อย่างนั้นหรือ?" เขาใช้ปลายนิ้วไล้จากหลังมือของนางช้า ๆ ไล่ขึ้นไปถึงต้นแขนชี้นิ้วขึ้นให้นางเงยขึ้นสบตา "เล่าต่อเถอะ...หลินหยา ข้าจะฟังจนจบ" ดวงตาเขาเรืองประกายเหมือนสัตว์นักล่ากำลังเพลิดเพลินกับการล่า "และหวังไว้ในใจเงียบ ๆ...ว่าเจ้าจะจบเรื่องนี้ให้ดีพอ ก่อนข้าจะเริ่ม...บทลงโทษกับคนอย่างเจ้า" สายตาที่ ‘ฟังอยู่’ นั้น…คือสายตาของคนที่กำลังตัดสินว่า ‘นางยังเป็นของเขาหรือไม่’ และถ้าไม่…นรกคงต้องเตรียมห้องพิเศษไว้ให้คนที่คิดจะขโมยของรักของข้าแล้วล่ะ แสงเทียนในห้องสลัวเล็กน้อย แต่ทุกอณูของบรรยากาศกลับเหมือนบีบคั้นเข้าใส่จนหลินหยาแทบหายใจไม่ออก แม้จะนั่งอยู่บนเตียงอันเดียวกัน แต่น้ำหนักของบรรยากาศกลับราวกับนางนั่งอยู่บนตาชั่งแห่งความเป็นความตายที่อีกฝ่ายเป็นผู้ถือปลายมีดวางไว้ตรงจุดศูนย์กลาง หลินหยาเอื้อมมือดันปลายนิ้วที่เชยคางของตนออกอย่างเบามือ ไม่ใช่เพราะกลัว แต่นางรู้ว่าหากไม่พูดให้จบตอนนี้ นางอาจไม่ได้พูดอีกเลย “ต่อมา...ท่านเถียนเฟิงบอกว่า หากข้าอยากตัดสินใจเรื่องของท่านให้ดี...” เสียงเธอเงียบพักหนึ่ง ดวงตาสั่นระริกที่สบตาคมนิ่งของจางกงกง "ข้าก็ต้อง...รู้จักตัวตนของท่าน ที่ท่านไม่เคยให้ข้าเห็นก่อน" จางกงกงยังคงเงียบ เขาไม่หันไปทางอื่น ไม่เลื่อนสายตาไปไหน เขาฟังแต่เป็นการฟังในแบบที่ทำให้คนพูดเหมือนโดนจับฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ตั้งแต่คำแรก “ท่านเถียนเฟิง...แนะนำให้ข้าไปหอจิวหลิ่งอิน” ทันใดนั้น ดวงตาเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เป็นเพียงความกระพริบตาเบา ๆ หนึ่งครั้ง ราวกับเพียงฟังชื่อสถานที่นั้นก็ทำให้บางกลไกในสมองของจางกงกงเคลื่อนที่ขึ้นมาอย่างเป็นระบบดั่งหอคอยวางกลอุบาย “ตอนแรกข้านึกว่าจะให้ไปถามเรื่องความรัก...” เธอยิ้มบาง ๆ อย่างเจื่อนจัด “เพราะที่นั่นลือกันว่าขึ้นชื่อเรื่องคำปรึกษาชีวิตคู่…” เธอกลืนน้ำลาย ก่อนพูดต่อเสียงเบาลง “…แต่เปล่าเลย ข้าพึ่งรู้...ว่าที่นั่นเป็นหอข่าวสารของราชสำนัก...หอจิวหลิ่งอิน...เป็นที่รวบรวมข้อมูลราชการลับ” ดวงตาเขาคล้ายวาวขึ้นเล็กน้อย เป็นประกายเยียบเย็นที่ไม่บอกอารมณ์ แต่สำหรับคนที่เผชิญหน้ากับมันตรง ๆ อย่างหลินหยามันเหมือนแสงคมมีดที่กำลังจะจ่อเข้ามาใต้ผิว “ข้าขอให้เขาหาข้อมูลเกี่ยวกับท่าน…แต่เขาบอกว่า...ข้อมูลคลุมเครือมาก เหมือนเป็นหมอกพิษ” หลินหยาก้มตา “เขาบอกว่า...ท่านเป็นภัยคุกคามระดับสูง เปรียบเสมือนปีศาจในคราบมนุษย์…” คำว่า ‘ปีศาจ’ ที่หลุดออกจากปากนาง สะท้อนในความเงียบรอบข้างจนบาดลึก “…เขาบอกอีกว่า...ข้อมูลของท่านไม่มีปรากฏในระบบปกติ เพราะเป็น ‘พิษ’ ที่จะย้อนกลับมาฆ่าคนที่รู้…” เธอเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง ดวงตาหวั่นไหว ไม่ใช่เพราะกลัวตายแต่กลัวใจเขาจะปิดลงอย่างไม่มีวันเปิดรับเธออีก “…เขาเตือนข้าว่า สำหรับข้าที่เป็นเด็กสาวตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งและท่าน...คือภัยอันตรายที่สุด…” คำสุดท้ายของหลินหยาเลือนหายไปกับลมหายใจ เธอจ้องหน้าเขาอย่างเปิดเผย ไม่หลบ ไม่หนี แม้ใจจะสั่นก็ตาม หลินหยาหายใจเข้าเต็มปอดพลางบังคับไม่ให้มือสั่น มือข้างหนึ่งกำผ้ารองเตียงแน่นเพื่อข่มความกลัวที่กำลังไหลวนใต้ผิวหนัง นางเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอีกครั้ง ดวงตาเธอยังไม่ยอมถอย แม้รู้ว่าทุกคำที่พูดคือการเสี่ยงวัดใจบุรุษตรงหน้า หากเธอพูดผิดเพียงครึ่งวรรค ชีวิตทั้งหมดที่เหลืออาจไม่ใช่ของตนอีกเลย “หลังจากนั้น...คนที่หอคนนั้นเลยบอกข้าว่า ถ้าอย่างนั้นลองไปดูดวงไหม เผื่อจะตัดสินใจเรื่องท่านได้ชัดเจน” น้ำเสียงของหลินหยาเรียบแต่แผ่ว เบาไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะกำลังระลึกถึงช่วงเวลานั้น ราวกับภาพมันยังชัดอยู่ในหัวใจ “ข้าไปดูดวง...ซินแสบอกว่า ข้าต้องออกจากฉางอัน ไปตามหาสนมลั่วซาน” เธอพูดช้าลงเมื่อเอ่ยนามนั้น “บันทึกของนาง...จะนำพาข้าไปยังเป้าหมายจะบอกข้าเกี่ยวกับความรู้สึกของตัวข้าเอง ว่าแท้จริงแล้วมันเป็นของข้าหรือไม่ หรือ...เป็นเพียงเงามายาที่ถูกวางไว้ และให้ข้าเลือกในตอนสุดท้าย” เสียงของหลินหยาสะท้อนเบาในห้องพักที่เงียบงัน ราวกับแม้แต่กำแพงยังไม่กล้าสะท้อนกลับคำพูดของเธอ “ข้าตั้งใจจะลาท่านก่อนออกเดินทาง…แต่ตอนนั้น...ท่านก็ไม่อยู่ที่ฉางอันแล้ว” ดวงตานางสั่นเล็กน้อย “ข้ารอแล้ว ข้ารออีก จนไปถึงศาลาจื่อเถิงฮวา ข้าพบเพียงแหวนของท่าน…” นิ้วเรียวของหลินหยาเลื่อนลงจับที่อกเสื้อของตนเบา ๆ ราวกับกำลังรู้สึกถึงน้ำหนักของสิ่งนั้นแหวนดาราจรัส “ไม่มีจดหมาย ไม่มีคำใด ไม่แม้แต่ข้อความหรือคำสั่ง ข้าไม่รู้เลยว่าท่านไปที่ใด...หรือจะกลับมาเมื่อไร” นางหยุดพักหายใจ คล้ายฝืนไม่ให้ความปวดร้าวออกมาจากลำคอ “ข้าเลย...ออกเดินทางแล้วเรื่องที่เหลือ...ท่านก็รู้แล้วนี่…ข้าเดินทางไปตามหา...และพบท่านที่ศาลเจ้าเมื่อคืนก่อน” ดวงตานางมืดครึ้มลงนิด  “นั่นคือเรื่องทั้งหมดที่ข้าทำไม่มีการปิดบัง ไม่มีการโกหก” จางกงกงเงียบเมื่อทุกอย่างจบลง  <div style="text-align: center;"><div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0" style="background-color: initial; color: rgb(66, 66, 66);"></div><div style="text-align: center;"><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">@Admin </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">อื่น ๆ: ยังงงง ยังก่อนนนนน 555555+</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">รหัสสองโพสด้านล่าง คำใบ้อยู่ใน Facebook ของหลินหยานะคะ</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"><div style="outline-style: none;">รางวัล:  -</div></div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div></div><div style="text-align:center; font-style:italic;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/8407f8e8964c0425dc64e6d5ed93274c6382b55b4e66-w95pgj_fw658webp.png" width="480" _height="147" border="0"></div>
</div>

</div>
</div>

</div></div></div>

LinYa โพสต์ 2025-8-16 06:18:22

LinYa โพสต์ 2025-8-16 06:24:04

LinYa โพสต์ 2025-8-16 17:22:24

LinYa โพสต์ 2025-8-17 14:33:56

LinYa โพสต์ 2025-8-18 06:49:59

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-8-18 08:31 <meta charset="UTF-8">
<title>อยากลองเอาไว้โรลเพลย์</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:wght@300;400;500;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
#box01 {
border: 0px double;
border-radius: 25px;
padding: 50px;
background-color: #210f31;
background-image: radial-gradient(circle at top left, rgba(120,150,200,0.1), transparent 70%);
box-shadow:
 0 0 20px rgba(138,173,255,0.4),
 0 0 60px rgba(90,103,110,0.5),
 inset 0 0 30px rgba(255, 255, 255, 0.03);
transition: box-shadow 0.4s ease-in-out;
}

body {
margin: 0;
padding: 30px;
background: url("https://img2.pic.in.th/pic/480db93bbb5053bdebd01637312ba3a5cfe4f4e7253ca-jMHUeK_fw658webp.md.png") no-repeat center center fixed;
background-size: cover;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
}

.main-container {
max-width: 800px;
margin: auto;
background-color: #0a004d;
border-radius: 25px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 40px rgba(0, 0, 0, 0.3);
background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/d881fefa9db7d8c4a26ac5b641e95dff4edfba2318592-OGKQtv_fw658webp.png');
background-size: cover;
}

.glow-title {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 48px;
font-weight: bold;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 5px;
text-shadow:
 0 0 5px #56B7C8,
 0 0 10px #56B7C8,
 0 0 15px #56B7C8,
 2px 2px 4px rgba(0, 0, 0, 0.3);
}

.glow-subtitle {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 20px;
font-style: italic;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 20px;
text-shadow:
 0 0 3px #56B7C8,
 0 0 6px #56B7C8;
}

.flower-divider {
background-image: url('ไม่เอา');
background-size: contain;
background-repeat: no-repeat;
background-position: center;
height: 30px;
margin-bottom: 30px;
}

.banner-image {
display:none; /* ❌ ลบภาพออกโดยซ่อน */
}

/* ✅ เปลี่ยนพื้นหลังกล่องเป็นภาพ */
.text-box {
background: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/cf84239121ec4fd702c6d45d655d15675ff2262394776-PJAU9A_fw658webp-fotor-2025073018158.md.png') center/cover no-repeat;
border-radius: 20px;
padding: 30px;
font-size: 18px;
color: #F0EAD6;
line-height: 1.9em;
box-shadow: inset 0 0 15px rgba(0, 0, 0, 0.2);
}

.text-box .title {
text-align: center;
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
margin-bottom: 10px;
}

.text-box .subtitle {
text-align: center;
font-size: 16px;
color: #DDC799;
margin-bottom: 20px;
}

.flex-boxes {
display: flex;
flex-wrap: wrap;
gap: 20px;
justify-content: center;
margin-top: 40px;
margin-bottom: 30px;
}

.info-box {
flex: 1 1 300px;
max-width: 400px;
background-color: rgba(7, 17, 44, 0.92);
border-radius: 20px;
box-shadow: 0 0 15px rgba(0,0,0,0.3);
overflow: hidden;
color: #F0EAD6;
}

.info-box img {
width: 100%;
display: block;
border-bottom: 1px solid #ccc;
}

.info-box .content {
padding: 20px;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
color: #F0EAD6;
}

.info-box .content .title {
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
text-align: center;
}

.info-box .content .subtitle {
font-size: 14px;
text-align: center;
color: #DDC799;
margin: 8px 0 16px;
}
</style>

<div align="center">
<div id="box01">

<div class="main-container">
<div class="glow-title">
 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/1564996915ef13cf484e287d62fbe7f9f0ed13d62a16d-8Czovd_fw658webp.md.png" width="500" border="0"> 
 บันทึกการเดินทาง ความจริงแท้
</div>

<div class="glow-subtitle">
 
 วันที่ 18 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 
 เริ่มต้น ยามเหม่า เมืองลั่วหยาง มณฑลเหอหนาน - ยามไห่ เมืองหงหนง มณฑลซือลี่ จักรวรรดิต้าฮั่น</div>

<div class="text-box"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> <div style="text-align: left;"> วันถัดมาม้าอาชาชั้นดีที่ได้รับการดูแลอย่างประณีตเหยาะย่างไปบนทางหลวงใหญ่เบื้องล่างภูผาที่ทอดยาวไปจนสุดสายตา สองข้างทางมีเพียงทุ่งหญ้าแห้งเหือดเพราะฤดูใบไม้ร่วง และต้นหลิวที่ปลิดใบลงราวสายฝนร่วงกราวพรมพื้นดินดุจกลีบหิมะทอง ลมหอบกลิ่นเย็นของโลกผ่านปลายจมูกหอบความคิดถึงไปไกลถึงเมืองหลวงที่อยู่สุดขอบฟ้าฉางอัน  หลินหยาเอนกายเบา ๆ ซุกตัวอยู่ด้านหน้า เส้นผมดำยาวปลิวเล็กน้อยตามแรงลมที่ผ่าน ใบหน้าขาวผ่องดูผ่อนคลายกว่าหลายวันก่อน นางเอนหลังให้แผ่นอกที่คุ้นเคยรองรับอย่างไม่รีบร้อน มือหนึ่งจับบังเหียน อีกมือก็ทิ้งตัวตามสบายบนหน้าขาของจางกงกงผู้ซึ่งตอนนี้ยังสวมคราบเป็น 'ท่านชายห่าวหมิง' หนึ่งในมารยาทลวงตาที่เขาใช้ตบตาโลก และตบตานางในยามแรกพบ เสียงฝีเท้าม้าเป็นจังหวะมั่นคง สะท้อนบนพื้นดินเรียบที่โรยด้วยเศษใบไม้แห้ง ๆ เป็นจังหวะชวนให้ใจล่องลอย หลินหยาหลุบตามองไกลออกไป ยังเห็นแนวสันเขาที่เคยผ่านมาก่อนเบื้องหน้า ยิ่งรู้แน่ชัดว่าอีกไม่เกินสองวันก็จะเข้าสู่เขตปริมณฑลของฉางอัน เมืองหลวงแสนอลเวงที่ทุกอย่างเกิดขึ้นได้หมด ไม่ว่าจะความสุข ความตาย หรือแม้แต่ความรัก นางยิ้มเล็กน้อยกับตัวเอง รอยยิ้มนั้นไม่ใช่การเสแสร้งหรือกวนประสาทแบบที่มักใช้หลอกคนทั่วไปในแต่ละวัน แต่มันคือรอยยิ้มของหญิงสาวที่เพิ่งรู้ตัวว่า...เวลาแค่ไม่กี่วันในการเดินทางนี้กลับพิเศษเกินคาด พิเศษจนทำให้ใจหวั่น ไม่อยากให้ถึงจุดหมาย “ช่วงเวลานี้มัน...สั้นดีนะ” หลินหยาพึมพำเสียงแผ่ว ดวงตากลมโตทอดมองทิวทัศน์เบื้องหน้า สีหน้าไม่เศร้า ไม่สุข แต่ลึกซึ้งนัก “คงเพราะข้าชอบอยู่กับท่านล่ะมั้ง...เลยรู้สึกว่ามันผ่านไปเร็วเหลือเกิน” ลมแรงพัดผ่าน ทำให้ชายเสื้อของเขาที่พาดหลังนางสะบัดเล็กน้อย กลิ่นกฤษณาที่แสนคุ้นเคยยังอยู่ไม่ห่างจากโพรงจมูก ชายที่นั่งอยู่ด้านหลังมิได้ตอบในทันที...ทว่าแขนข้างหนึ่งกลับกระชับเข้ามารอบเอวนางโดยไม่พูดอะไร เงียบงันแต่มั่นคง ราวกับเป็นคำยืนยันที่ไม่ต้องเปล่งเสียง หลินหยาไม่หันกลับไปมองเขา เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายต้องใช้สีหน้าไร้อารมณ์ตามแบบฉบับอยู่แน่ ๆ ทว่า...แค่แรงกดเบา ๆ ที่รอบเอวเมื่อครู่ก็บอกมากพอแล้วว่าเขารับฟัง และรับรู้...และอาจรู้สึกไม่ต่างกัน เธอยกมือข้างหนึ่งขึ้นแตะแขนเขาที่โอบรัดอย่างเงียบงัน แล้วหลับตาพริ้มพิงแผ่นอกอบอุ่นนั้นอีกหน เหมือนเด็กสาวผู้เห็นโลกมากพอจะรู้ว่า...บางครั้ง ความสุขก็มาในรูปของช่วงเวลาสั้น ๆ ที่แค่ได้แบ่งปันกับใครบางคน บนหลังม้ากลางทุ่งโล่งที่ไม่มีใครเห็น นางไม่รู้ว่าหลังกลับถึงฉางอัน ทุกอย่างจะเป็นเช่นไร แต่ตอนนี้...ขอแค่ตอนนี้ยังมีเขาอยู่ข้างหลัง...เพียงเท่านี้ก็พอแล้ ทิวทัศน์สองข้างทางที่เคยดูใหม่ตาเริ่มเปลี่ยนเป็นภาพคุ้นชิน ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดกลีบใบปลิวไหวพรู ราวกับเตือนให้นึกถึงว่าเวลาเคลื่อนผ่านไปทุกขณะโดยไม่มีวันหวนกลับ… หลินหยาเองก็สัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในกายตน ร่างกายที่เคยปวดเมื่อยเพราะโดน…เอ่อ… กระทำการอย่างแนบชิดเกินธรรมดาในช่วงคืนก่อน ๆ ตอนนี้ก็เริ่มหายดีขึ้นแล้ว แม้ยังคงต้องสวมเสื้อมิดชิดกลบร่องรอยทุกอย่างอยู่ดี แต่มันก็ไม่ทำให้นางอึดอัดเท่าไร ทว่าสิ่งที่อึดอัดในตอนนี้กลับเป็นอย่างอื่น…เช่นการโดนอุ้มขึ้นลงม้า! ม้าชะลอฝีเท้าใกล้ลำธารเล็ก ๆ ท่ามกลางดงไม้โปร่ง หลินหยาชะเง้อมองสายน้ำใสไหลเอื่อยผ่านโขดหิน พลันหัวใจเจ้ากรรมก็กระตุกเล็กน้อย ภาพปีศาจปลาที่เคยโผล่ขึ้นมาจากใต้ผืนน้ำยังคงติดตาอยู่ แม้จะผ่านมาหลายวันแล้วก็ตาม สัมผัสของเกล็ดลื่น ๆ และกลิ่นคาวทะแม่ง ๆ ยังจดจำได้ดีแบบไม่ต้องมีใครมาทวนให้ฟังซ้ำ "อย่าบอกนะ...ว่าเราจะต้องลงพักตรงนี้?" หลินหยาพึมพำพลางเบะปาก แสร้งทำหน้าตาย แต่นัยน์ตาด้านข้างกลับลอบมองผิวน้ำราวกับจะเตรียมกระโดดหลบได้ทุกเมื่อถ้ามีอะไรแปลก ๆ ผุดขึ้นมา แน่นอนว่าไม่มีปีศาจปลาหรอก สถานที่นี้สงบเงียบจนน่าฉงน มีเพียงเสียงแมลงใบไม้และกลิ่นดินเปียกชื้นอ่อน ๆ เท่านั้น “ลงมา” เสียงทุ้มจากด้านหลังเอ่ยขึ้นแผ่วเบาแต่หนักแน่นเช่นเคย แขนแกร่งเริ่มขยับมาคล้องเอวราวกับเป็นสัญญาณว่าหลินหยาต้องโดนอุ้มลงจากม้าอีกตามเคย นางเบิกตากว้างนิด ๆ รีบร้องออกมาทั้งที่ยังไม่ทันจะตั้งตัว “เดี๋ยวสิ! ข้าลงเองก็ได้!” “หึ” อีกฝ่ายเพียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ จากนั้นร่างบางก็ถูกยกขึ้นอย่างง่ายดายเหมือนตุ๊กตาผ้า “ท่าน!!” หลินหยาร้องอย่างหัวเสีย มือคว้าบ่าอีกคนแน่น “ไม่ต้องอุ้มข้าก็ได้ ขาข้าก็ไม่ได้เจ็บอะไรนะ!” “แล้วข้าบอกหรือว่าเจ้าเจ็บขา?” เขาเอ่ยเสียงราบเรียบคล้ายจะล้อเล็กน้อย แต่ไม่ยอมวางนางลงสักที หลินหยาถลึงตาใส่แต่หน้าแดงนิด ๆ แบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออก รู้ดีว่าการลงจากม้าสูงด้วยตัวเองมันยากแค่ไหน โดยเฉพาะเมื่อม้านี่เป็นพันธุ์สูงที่ไม่เคยเห็นใครตัวเล็กอย่างนางปีนลงได้เองโดยไม่งุ่มง่ามเหมือนลิงหลุดป่า สุดท้ายนางก็ยอมให้อีกคนวางลงอย่างสงบเสงี่ยม (แต่ปากยังไม่ยอมหุบ) "ก็ไม่ได้อยากให้ท่านอุ้มทุกครั้งหรอกน่า...แค่...ขาของข้าไม่ถึงที่เหยียบเอง" เขามองแล้วหลุบตามองเท้านางที่แทบจะไม่ถึงดินตอนอยู่บนหลังม้า แล้วพูดอย่างเฉยชา “ข้ารู้” หลินหยาหน้าแดงตอนที่ได้ยิน “รู้อะไรของท่าน!?” “รู้ว่าเจ้าชอบโดนข้าอุ้ม” “หลงตัวเอง! ข้าจะกัดหัวท่านตายเดี๋ยวนี้แหละ!” นางแยกเขี้ยวใส่ แต่ก็ได้เพียงคำขู่ไร้พิษสง ในเมื่อยืนอยู่ข้างลำธาร ลมเย็นกำลังพัดเอื่อย และอีกคนก็ยังยืนใกล้เสียจนกลิ่นกฤษณาของเขาทำเอาหัวใจเต้นแรงกว่าปกติ เสียงน้ำไหลเอื่อยรินไปตามลำธารตื้น ๆ ท่ามกลางแสงแดดยามสายของฤดูใบไม้ร่วงที่โปรยผ่านยอดไม้ลงมาเป็นลำ ๆ ขับให้ละอองน้ำเป็นประกายระยับ หลินหยาย่อตัวลงริมฝั่ง หัวเข่าทั้งสองแนบชิดกับผืนดินที่ชื้นเย็น ลมเย็นเฉียดผ่านผิวแก้มระเรื่อของนาง ร่างบางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สูดลมหายใจเข้าปอดเงียบ ๆ เพื่อปลุกตัวเองให้ตื่นจากอาการอึนเพราะขี่ม้าติดต่อกันเป็นวัน ๆ นางจุ่มมือเรียวลงในน้ำเย็นจัด รอยยิ้มบางแผ่วผ่านริมฝีปากแดงธรรมชาติ คล้ายจะลืมไปชั่วขณะว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียว แม้รอบตัวจะเงียบสงบ ไร้เงาผู้คนหรือปีศาจใด ๆ แต่ความจริง...ความเงียบนั้นไม่ได้หมายถึง ‘ไร้สายตา’ มือขาวนวลขยับขึ้นแตะสายน้ำ ลูบไล้ลำคอและแนวไหล่เบา ๆ เพื่อคลายความเมื่อยล้า...แต่หารู้ไม่ว่ารอยแดงจาง ๆ ที่นางพยายามปิดบังมาตลอดในชุดมิดชิดนั้น กลับเผยออกมาทีละน้อยเมื่อผ้าปรกไหล่เปียกชื้นและแนบเนื้อ ริ้วรอยที่ดูคล้ายรอยจูบ...แต่ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้เลย มันคือร่องรอยจากคนคนหนึ่ง จางกงกงหรือในนามตอนนี้ ‘ท่านชายห่าวหมิง’ ณ เบื้องหลังตรงเงาไม้ดวงตาคมเข้มภายใต้เรียวคิ้วที่ดูสุภาพตลอดเวลา กำลังจ้องมองมาด้วยแววตาแน่นิ่งเหมือนไม่บ่งบอกความรู้สึก...หากแต่ในใจของเขา กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายที่คนทั่วไปไม่มีวันเข้าใจได้ นิ้วมือข้างหนึ่งที่กำลังถือม้วนจดหมายอยู่ชะงักกลางอากาศ แทนที่จะเปิดอ่านต่อ กลับกลายเป็นว่าตำแหน่งจดหมายกลายมาเป็นฉากกั้นสายตาจากคนอื่นเสียมากกว่า ในขณะที่สายตาของเขายังจับจ้องหลินหยาไม่วาง ราวกับจะบันทึกทุกกิริยา ทุกสีหน้า ทุกเส้นผมที่สะบัดไหวของนางไว้ในใจทั้งหมด อันที่จริง...เขาไม่ได้อยากปล่อยให้นางล้างหน้าเงียบ ๆ อยู่อย่างนั้นด้วยซ้ำ อยากจะก้าวไปหา หยิบผ้าแห้งมาซับให้ เอ่ยถ้อยคำเรียบ ๆ ที่ห่อหุ้มความอ่อนโยนในรูปแบบของเขาเอง แต่ก็ยังไม่ขยับ...ยังไม่เอ่ยอะไร...เพียงแต่นั่งมองนางอย่างนั้นด้วยสายตาของคนที่คอยควบคุมทุกอย่างอยู่เงียบ ๆ ไม่ใช่เพราะไม่รัก หากแต่เพราะ…ความบ้าอำนาจในตัวเขามันทำให้ไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าตนเองกำลังพ่ายแพ้ให้กับหญิงสาวที่ในตอนแรก...แค่ถูกส่งมาเพื่อใช้เป็นหมากตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้…ไม่ว่าอีกฝ่ายจะล้างหน้าในลำธารหรือเหม่อมองไปทางไหน เขาก็กลายเป็นคนที่ขาดการมองนางไม่ได้ไปเสียแล้ว ...และหลินหยาก็คงไม่รู้หรอก ว่าสายตาของจงฉางชื่อที่เฝ้ามองอยู่จากหลังเงาไม้นั้น ไม่ใช่แค่กำลังจ้องนางอยู่เฉย ๆ แต่กำลังแอบกดความต้องการครอบครองรุนแรงเอาไว้ใต้ใบหน้าสงบเยือกเย็นนั้น...ด้วยความพยายามอย่างเหลือเกินไม่ให้ตัวเองก้าวไปหาเธอมากเกินไปในตอนนี้ เพราะหากปล่อยให้ความปรารถนาไหลทะลักออกมา…ลำธารนี้ อาจไม่ใช่ที่ที่นางได้ล้างหน้า…แต่อาจกลายเป็นที่ที่เธอได้ถูกเขากดลงไปจูบจนรอยแดงจาง ๆ นั่นเปลี่ยนเป็นสิ่งที่ชัดเจนยิ่งกว่าเดิมเสียก็เป็นได้ เสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ของหลินหยาที่เดินสะบัดน้ำจากมือยังคงดังชัดในหูของเขา ทั้งที่รอบบริเวณมีเพียงเสียงน้ำไหล ลมโชย และใบไม้พลิ้วไหวอย่างแผ่วเบา หญิงสาวเดินกลับมาใกล้ คล้ายจะแค่เดินผ่านลำธารกลับมายังบริเวณพักเท่านั้น หากแต่คำถามของนางกลับฉุดเขาให้หลุดจากห้วงความคิดอันดำมืดของตัวเองได้อย่างง่ายดาย "ท่านจะมองข้าอะไรนักหนา" น้ำเสียงติดหงุดหงิดนิด ๆ แต่ไม่จริงจังนัก ทว่ากลับกระทบลงกลางใจเขาได้อย่างจัง ชายหนุ่มผู้เป็นถึงจงฉางชื่อผู้อยู่เหนือผู้คนมานับไม่ถ้วน สวมหน้ากากความสุขุม วางตัวเหนืออารมณ์ใด ๆ มาตลอดชีวิต นั่งอยู่ในชุดเดินทางที่เรียบง่ายผิดวิสัยขุนนางใหญ่ แต่แววตาคู่นั้นกลับราวกับสัตว์ร้ายที่เพิ่งถูกห้ามปรามจากการล่าเหยื่อ ร่างบางตรงหน้าเดินมาหยุดยืนใกล้เขาอีกไม่กี่ก้าว เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเป็นห่วงเป็นใย "ท่านหิวอะไรไหม?" คำถามเรียบง่ายที่ควรจะชวนให้อารมณ์อ่อนลง แต่ในใจของเขากลับร้อนผ่าวขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ ไม่รู้จริงหรือแกล้งทำเป็นไม่รู้? ไม่รู้จริง ๆ หรือแค่ยั่วให้เขาอยากลากไปเขย่าไหล่แรง ๆ แล้วจูบซ้ำให้รู้กันไปเลยว่า ที่มองนั้นมันไม่ใช่ความรักแสนดีทั่วไปอย่างที่นางเข้าใจ จางกงกงกระตุกยิ้มน้อย ๆ มุมปากราวกับกำลังเย้ยหยันทั้งตัวเองและนาง ดวงตาเรียวยาวใต้เงาผมที่ปล่อยหลุดกรอบเล็กน้อยเอียงมองร่างบางตรงหน้า พลางวางจดหมายในมือไว้บนตักแล้วประสานปลายนิ้วเข้าหากันช้า ๆ "หิว..." เขาพูดช้า ๆ เสียงทุ้มนิ่งแฝงความเหนื่อยอ่อนที่หลินหยาฟังไม่ออกว่าจริงหรือแกล้งทำ "แต่ข้าหิวอย่างอื่น" แววตาที่สบกับนางไม่ได้ไหววูบหรือกระพริบหลบ มันแน่วแน่ เย็นเยียบ ราวกับจะกดข่มสัญชาตญาณที่เกือบหลุดรั่วออกมาตะกี้ให้กลับไปอยู่ใต้เปลือกความสงบสุขุมอีกครั้ง "หิวข้าวน่ะ...คงใช่" เขาแสร้งแก้ตัวแต่เนิ่น ๆ พลางเอนหลังเล็กน้อยลงพิงกับต้นไม้ใหญ่เหมือนไม่สนใจสิ่งใด มือหนึ่งขยับแตะข้างกายตัวเองเป็นนัย "ถ้าเสี่ยวหยาตัวน้อยจะมีน้ำใจทำอะไรให้สักอย่าง...ข้าก็จะไม่ถือ" เขาไม่บอกให้ทำ อะไร โดยเฉพาะ เพราะรู้ดีว่าการปล่อยให้นางตีความเอง มักจะให้ผลลัพธ์ที่น่ารักกว่าคำสั่งชัด ๆ เสมอ เพียงแต่ในใจเขาตอนนี้...ไม่ได้หวังจะได้ข้าว ได้น้ำ หรือแม้แต่รอยยิ้ม แต่หวังให้นาง...ยังอยู่ตรงนี้ อยู่ในวงแขนของเขาต่อไปอีกสักหน่อยก็ยังดี บางทีอาจเพราะนางโง่จนไม่ระวังหรือเพราะนางซื่อจนไม่กลัว หรือบางที...นางอาจรู้ทั้งหมดนั่นแหละ แต่ยังคงเดินมาหาเขาอยู่ดี ด้วยแววตาเป็นห่วงอย่างที่ไม่เคยมีใครมองเขาแบบนี้มาก่อนเลยทั้งชีวิต นั่นต่างหาก...ที่ทำให้เขากลัวจะเสียนางจนอยากจะ "กัก" นางไว้ทั้งที่ไม่ควร หลินหยาที่ได้ยินเช่นนั้นนางขมวดคิ้วเล็ก ๆ ของตนเองขยับเข้าหากันจนเป็นปม “ท่านหิวอะไรล่ะ?...หืม?” น้ำเสียงของนางเหมือนเริ่มฉลาดนิดหน่อยจากการที่เขาพูดเช่นนั้น ท่าทางเริ่มไม่ไว้ใจจางกงกงอย่างเห็นได้ชัด ท่าทางของเขาน่าจะหิวอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่อาหารหรือว่าจะ?... เธอเริ่มคิดลึกแล้วหันไปมองอีกฝ่าย จางกงกงในคราบขุนผู้สงบนิ่งค่อย ๆ ยกสายตาขึ้นจากตำแหน่งเดิมอย่างเชื่องช้า ราวกับกำลังกลืนกลิ่นอากาศรอบตัวก่อนจะหยุดอยู่ที่ใบหน้าขมวดคิ้วเล็ก ๆ ของหญิงสาวตรงหน้า หลินหยากอดอกยืนมองเขาด้วยสีหน้าแบบที่เขาไม่เห็นมานาน สีหน้าระแวงปนขำ เหมือนนางกำลังตีความคำพูดเขาไปไกลเกินกว่าจะกลับมาได้แล้ว แววตาคู่นั้นถามเขาโดยไม่ต้องใช้คำพูดว่าท่าน...หิวแบบนั้นหรือ? มุมปากของจางกงกงยกขึ้นอย่างช้า ๆ ราวกับยินดีจะเล่นตามเกมเล็ก ๆ ที่นางไม่ทันระวังตัวเองนักว่าได้เปิดฉากไปแล้ว "ก็แล้วแต่เจ้าจะเข้าใจ…เสี่ยวหยา" น้ำเสียงเขานุ่มเรียบ คล้ายจะทอดถอนแต่กลับเย้ยนิด ๆ จางกงกงเอนตัวเล็กน้อย เรียวแขนแข็งแรงข้างหนึ่งยกขึ้นเท้าศอกกับเข่า แล้วใช้ปลายนิ้วรองคางมองหลินหยาราวกับเจ้าแมวตัวผู้ที่กำลังมองนกน้อยหลงทางมาเกาะใกล้กรงเล็บของตน "ข้าว่า...เจ้ารู้นี่ ว่าข้าหิวอะไร" แววตาที่ทอดมานั้นชัดเจนอย่างไม่ต้องอธิบาย แม้จะยังมีเสื้อคลุมคั่นกลาง แต่แค่แววตาของเขาก็ราวกับกำลังลูบไล้ต้นคอที่นางพึ่งล้างมาเมื่อครู่ ย้อนรอยสายหยดน้ำเย็นที่กลิ้งผ่านรอยจาง ๆ บริเวณผิวเนื้อ และกำลังค่อย ๆ คลี่ความคิดนางให้หลงไปไกล "แต่ว่า...ตอนนี้ข้าอิ่มทางสายตาแล้ว" เขายื่นมือมาคว้าชายเสื้อของนางเบา ๆ "เลยจะรอให้เจ้า...ยั่วข้าอีกนิดค่อยกินก็ยังไม่สาย" พูดด้วยสีหน้าไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อย ไม่เกรงใจสวรรค์ ไม่เกรงใจโลกและไม่เกรงใจนางเลยด้วยซ้ำ หลินหยาเผลอเบิกตาน้อย ๆ ราวกับโดนประโยคจู่โจมแบบไร้เกราะ แก้มเธอเริ่มซับสีอุ่นทีละน้อย ทว่าเขายังไม่ปล่อยโอกาส "หรือว่าเจ้าอยากให้ข้าหิวจนทนไม่ไหว?" เขาถามย้ำเสียงกระซิบแผ่วเบา แต่เจือกลิ่นคุกคามที่เริ่มแทรกในทุกวรรคคำ ฝ่ามือของเขายกขึ้นเชื่องช้า ชะงักอยู่แถว ๆ ต้นแขนของนางแต่ไม่สัมผัสจริงจัง เหมือนข่มนางด้วยระยะห่างมากกว่าการจับต้องเสียอีก “ข้าจะไม่ทำอะไร...หากเจ้าบอกว่าไม่..ละมั้ง” เขาว่าเสียงเบา แต่แววตาเต็มไปด้วยคำพูดที่ไม่ได้เปล่งออกมาอีกพันคำว่าจะทำอย่างที่ปากตนเองพูดหรือไม่ “ท่านกวนข้าหรอ?” หลินหยาเอ่ยถามต่อเช่นนั้น นางคิดว่าอีกฝ่ายชอบจะแหย่และกวนนางยิ่งนักเลยคิดหมายจะกลับไปที่ม้าเตรียมตัวออกเดินทางต่อ กลิ่นไอของลมใบไม้ร่วงยังคงลอยอ้อยอิ่งเหนือผิวน้ำในลำธาร แต่ในวินาทีที่หลินหยาเบือนหน้าหนีแล้วตั้งใจจะเดินกลับไปที่ม้า ร่างบางกลับถูกแรงกระชากจากเบื้องหลังดึงไว้ก่อนที่ฝ่าเท้าจะก้าวพ้นเพียงไม่กี่ก้าว จางกงกงผู้ที่ไม่เคยเอ่ยอนุญาตให้เธอหนีออกไปจากรัศมีของตนเองแม้แต่ก้าวเดียว คว้าข้อมือนางไว้แล้วดึงแรงให้ร่างนุ่มนวลนั้นเซเข้ามาในอ้อมแขนเขาอย่างไม่มีแม้แต่คำเตือน “ท่าน...!?” หลินหยาอุทานด้วยความตกใจแต่ก็ไม่ทันได้หลบเลี่ยงอีกแล้ว เรียวปากร้อนจัดบดทาบลงมาอย่างไม่ให้ได้ตั้งตัว รสจูบหนักหน่วงรุนแรงราวกับเขาโหยหาสิ่งนี้มานานเกินไป แม้ตลอดเส้นทางจะมีเธออยู่ในอ้อมแขนบนหลังม้า แม้จะได้กลิ่นหอมจางจากต้นคอทุกคราวที่ลมโบกปลายผม แต่มันไม่เคยพอ ไม่เคยพอเลยแม้แต่น้อย ปลายลิ้นแตะขบเสียดสีรุนแรงไร้ซึ่งความอ่อนโยนในวินาทีแรก เขาจูบนางเหมือนเป็นคำลงโทษ ทั้งในฐานะคนที่บังอาจปัดความหิวของเขาเป็นแค่เรื่องล้อเล่น และในฐานะคนที่กำลังจะเดินจากไป มือข้างหนึ่งยันแผ่นหลังของเธอแนบแน่นเข้ากับแผงอก มืออีกข้างควบคุมท้ายทอยเล็กไม่ให้นางขยับหนี ราวกับจะสื่อให้รู้ว่า...เจ้าจะไปไหนไม่ได้ หลินหยาที่ถูกปิดปากอย่างสิ้นเชิงดิ้นเล็กน้อยเพียงประท้วง แต่กลับถูกเสียงลมหายใจที่ร้อนผ่าวจากชายตรงหน้ากลืนหาย ร่างของนางสั่นไหวเพราะจังหวะหัวใจของเขาที่สะท้อนมาใกล้เกินจริง จางกงกงผละออกเพียงเสี้ยววินาทีเมื่อสัมผัสได้ว่านางใกล้จะหายใจไม่ทัน ก่อนที่ใบหน้าคมจะก้มลงซ้ำอีกครา คราวนี้ไม่ใช่แค่ริมฝีปาก แต่ขากรรไกร คาง ใต้ติ่งหู และท้ายทอยก็น่าสนใจไม่แพ้กัน "อย่าเดินหนีข้าอีกเสี่ยวหยา" เขากระซิบชิดผิวเนื้อที่เปียกชื้นเล็กน้อยจากการล้างน้ำเมื่อตะกี้ เสียงเขาทุ้มต่ำ ลมหายใจไล้เคลือบความร้อนวาบ “เช่นนั้นเจ้าจะได้จ่ายค่าทาง…ด้วยรสจูบทุกคราวที่คิดจะเดินหนีข้าไป” น้ำเสียงนั้นไม่ได้พูดเล่นเลยแม้แต่น้อย ราวกับสัญญาที่จะตามล่าหากนางกล้าก้าวจากวงแขนเขา และหลินหยาที่ตอนนี้ยืนหายใจหอบ หน้าแดงจัด ดวงตาฉ่ำวาวอย่างไม่ทันตั้งรับ คงเริ่มสงสัยจริง ๆ แล้วว่าตนเผลอเล่นกับไฟเข้าแล้วหรือเปล่า เพราะไฟดวงนี้...ไม่ใช่แค่ร้อนธรรมดา แต่มันพร้อมจะเผาเธอจนเหลือแต่กลิ่นหอมไหม้ติดริมฝีปากเขาทุกค่ำวัน จนกระทั่งเสียงฝ่ามือเล็กทุบอกดังกึกเบา ๆ อย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างสูงที่กำลังแนบแน่นใกล้ชิดถึงกับชะงักเล็กน้อย สายตาคมที่เคยเต็มไปด้วยแรงปรารถนาร้อนเร่าในเมื่อครู่ พลันกระตุกวูบเหมือนถูกฝนปรอยรดเปลวไฟให้เย็นลงชั่วขณะ หลินหยาผู้ที่แม้ใบหน้ายังแดงจัดจากแรงจูบเมื่อครู่ แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความจริงจังเงยหน้ามองเขา ก่อนจะยกมือขึ้นดันแผงอกแน่น ๆ ของชายตรงหน้าออกไปเล็กน้อย "ท่านช่วยขอข้าดี ๆ ได้ไหม" เสียงของนางไม่ใช่การตัดรอนห่างเหิน หากแต่เป็นถ้อยคำที่เอ่ยด้วยเหตุผล พร้อมกับความอ่อนหวานในน้ำเสียงที่ไม่อยากให้เขาทำเหมือนไม่รู้ว่ากำลังเล่นกับอะไรอยู่ "อีกอย่าง…ห้ามทำแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นนะเจ้าคะ" คำเตือนนั้นอาจไม่แรง หากแต่ชัดเจนมากพอจะตอกย้ำให้บุรุษผู้มากด้วยเล่ห์กลอย่างเขาต้องหยุดคิดให้ลึกลงไป ใช่…ต่อให้ระหว่างพวกเขาจะมีคืนแสนหวานร่วมกันกี่ค่ำคืน ต่อให้ริมฝีปากจะจำรสจูบของกันและกันจนแม่นยำทุกองศา แต่มันไม่ใช่สิ่งที่จะเอาไปอวดต่อหน้าฟ้าดินได้ง่าย ๆ ในโลกเช่นนี้ ไม่ใช่ในต้าฮั่น หลินหยาไม่ใช่เพียงหญิงสาวอ่อนแอที่เฝ้าเงยหน้ารอความเมตตาจากชายใด นางคือหญิงที่รู้จักค่าของตนเองและรู้ดีว่าตำแหน่งและวัฒนธรรมที่ปกคลุมหัวพวกเขานั้นหมายถึงอะไรบ้าง ไม่ต้องพูดถึงจางกงกงบุรุษผู้ไม่อาจเปิดเผยชื่อจริงในยามนี้ และยังต้องซ่อนตนในคราบของ ‘ท่านชายห่าวหมิง’ แถมยังต้องประคองความลับอีกนับร้อยพันที่โยงใยอยู่ในวังหลวง เขาเงียบไปครู่หนึ่ง จ้องมองใบหน้าเธอราวกับต้องการอ่านความรู้สึกที่ซ่อนอยู่หลังสีแดงระเรื่อบนพวงแก้ม แล้วจึงกระตุกยิ้มเล็ก ๆ มุมปาก ลมหายใจอุ่นพ่นลอดริมฝีปากคมเหมือนคนแกล้งไม่คิดมาก "ข้าจำเป็นที่จะต้องขอเจ้าแบบสุภาพด้วยหรือ? ไม่จำเป็นละมั้งเสี่ยวหยา" เขากล่าวเสียงเบา น้ำเสียงราบเรียบแต่ทุ้มต่ำอย่างจงใจ แล้วค่อย ๆ โน้มหน้าลงมาใกล้อีกนิด กระซิบใกล้หูเธอจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นไล้ผิว "เพราะเจ้ารู้ดี…ว่าเวลาข้า ‘ขอ’ ดี ๆ เจ้าจะยิ่งหน้าร้อนกว่าเดิม" เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ แล้วปล่อยมือจากร่างของนางในที่สุด แผ่วเบา ราวกับให้เกียรติตามคำขอ แต่แววตายังเปล่งประกายระยิบของคนที่รู้ว่ายังไงสุดท้ายก็จะได้ในสิ่งที่ต้องการ ไม่ใช่ด้วยการบังคับ แต่ด้วยความสมัครใจจากนางต่างหาก เขาขยับถอยหลังหนึ่งก้าว พลางหันหน้าไปทางต้นไม้ เหมือนจะละสายตาให้ แต่น้ำเสียงยังคงไล่ตามราวเงา "เจ้าพูดถูก…ต่อหน้าคนอื่นไม่ควร แม้แต่เงาของเราก็ไม่ควรให้ทาบทับกันในที่แจ้ง" เขาเว้นจังหวะ ก่อนจงใจหันกลับมาช้า ๆ แล้วกระตุกคิ้วอย่างเย้ายวน "แต่ตอนนี้ ไม่มีใครนี่?" คำพูดนั้นทำเอาหลินหยาเผลอเม้มปากแน่น หน้าแดงยิ่งกว่าเดิมไม่รู้จะโมโหหรืออายก่อนดี ก่อนจะหันหลังกลับแล้วรีบเดินกลับไปที่ม้าราวหนีไฟ และใช่...เงานั้นยังทาบทับกันอยู่ดี แม้จะไม่มีใครเห็นก็ตาม หลินหยายกมือขึ้นปาดผมที่ปรกหน้าผากก่อนพ่นลมหายใจแรงฟึด ดวงตาเรียวยาวมองอีกคนด้วยแววเหนื่อยหน่ายปนระอาอย่างเห็นได้ชัด "เราเดินทางกันต่อได้แล้ว เมืองถัดไปอีกไม่ไกลแล้วเจ้าค่ะ" นางบอกเสียงเรียบ ก่อนจะหมุนกายสะบัดชายแขนเสื้อแล้วสาวเท้าไปทางม้าทันที แต่ยังไม่ทันได้เหวี่ยงขาขึ้น ม้าของจางกงกงกลับยืนสง่าผ่าเผยไม่ต่างกับเจ้าของ มันตัวสูงผิดธรรมดา หุ่นกำยำ สีขนมันวาว และดูจะไม่แยแสกับการช่วยเหลือนางแม้แต่น้อย หลินหยายืนมองอย่างเคืองใจแล้วลองยกเท้าเหยียบหินเล็ก ๆ ข้างทางเพื่อเหวี่ยงตัวขึ้น ทว่า… "อื้อ…!" เท้ายันไปแค่ครึ่งเดียว ขาแกว่งอากาศอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ต้องกระโดดกลับลงมาพร้อมกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความอับอายและหัวเสีย "น่าหงุดหงิดชะมัด..." หลินหยาพึมพำกัดฟันแน่นก่อนจะบ่นกับตัวเองเบา ๆ "...ทำไมถึงเกิดมาเตี้ยกันนะเรา..." ดวงตากลอกขึ้นมองบนราวกับฟ้าจะให้คำตอบ แต่ก็ยังคงไม่มีขั้นบันไดหรือพรมวิเศษตกลงมาจากไหน แล้วก็เป็นอีกครั้งที่เสียงฝีเท้าหนักแน่นของจางกงกงค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ด้านหลัง "เฮ้อ...ข้ารู้แล้วเจ้าค่ะ ข้าไม่ต้องพูดก็รู้ว่าท่านจะทำอะไร" ก่อนที่นางจะได้หันไปบ่นอะไรอีก เสี้ยววินาทีนั้น...เอวบางก็ถูกรวบจากด้านหลังอย่างแม่นยำ มือใหญ่ข้างหนึ่งโอบแน่นที่เอว อีกข้างรองใต้ขาอ่อน แล้วก็ ยกพรึ่บ! ราวกับหิ้วแมวตัวโตตัวหนึ่งขึ้นแนบอก "อ๊ะ! ท่าน...!" หลินหยาร้องเบา ๆ ด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบหันกลับไปตีบ่าอีกคนแบบไร้แรงนัก "ข้าบอกแล้วไงว่าอย่าอุ้มแบบนี้! ดูสิ มันเหมือนแมวโดนหิ้วคอเลย!" "อืม" เสียงเขาตอบกลับมาสั้น ๆ เท่านั้น ก่อนจะกระโดดขึ้นหลังม้าตามมาติด ๆ แผงอกกว้างแนบแน่นติดกับแผ่นหลังนางอีกครั้งเหมือนเดิม แขนแข็งแรงสองข้างโอบรัดไว้แน่นพอดีระหว่างที่มือควบบังเหียน แต่ครั้งนี้เขาก้มลงมากระซิบข้างหูนางอย่างไม่อ้อมค้อม "เจ้าเหมือนแมวก็จริง…แต่เป็นแมวที่น่าหิ้วที่สุดในใต้หล้านะ เสี่ยวหยาของข้า" หลินหยาตาโต รู้สึกเหมือนเลือดจะวิ่งขึ้นหน้าด้วยความรวดเร็วพอ ๆ กับม้าคู่ใจของเขาที่เริ่มออกวิ่งไปข้างหน้า นางได้แต่หันไปตีอกเขาอีกหนพลางพูดเสียงอู้อี้ "หยุดพูดคำแบบนั้นได้แล้ว! เดี๋ยวข้ากัดท่านจริงนะ!" แต่มือของนางยังเกาะอยู่กับข้อมือเขาแน่น และไม่ว่าจะตีแรงแค่ไหน…เขาก็ยังยิ้มร้ายอยู่ด้านหลังเหมือนเดิม หลังจากนั้นการเดินทางก็พบเจอปีศาจปลาและปีศาจเป็ดบ้างประปราย แน่นอนว่าหลินหยาไม่จำเป็นต้องออกแรงอะไรนอกจากการนั่งรอแล้วรอวัตถุดิบที่ได้มาจากเหล่าปีศาจเหล่านั้นจากการจัดการโดยจางกงกง นางก็เลยได้วัตถุดิบก่อนที่จะได้เอาไปขายที่ร้านแล้วล่ะ ช่วงกลางคืนทั้งคู่ได้มาอยู่ในห้องโรงเตี๊ยมของเมืองหงหนงซึ่งอยู่ใกล้เมืองหลวงฉางอันเข้าไปทุกที แสงจันทร์ลอยเด่นเหนือเมืองหงหนง สาดประกายสีเงินอ่อนผ่านหน้าต่างไม้ของห้องพักโรงเตี๊ยมชั้นบน บรรยากาศยามค่ำคืนเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมอ่อน ๆ ที่ไล้ผ่านผ้าม่านบางเบาและเสียงม้ากระทืบพื้นเบา ๆ จากคอกข้างล่างเป็นระยะ หลินหยาพึ่งจัดของเรียบร้อย พับชุดที่สวมระหว่างเดินทางเก็บไว้ในกระเป๋าห่อผ้าอย่างเรียบร้อยเก็บใส่แหวนดาราจรัส แล้วเดินกลับมาทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนอนผ้าขาวสะอาด ขยับชายเสื้อคลุมบางให้เข้าที่ สายคาดเอวหลวมเล็กน้อยเปิดให้เห็นต้นคอขาวเนียนกับรอยแดงจาง ๆ ที่ไม่อาจปกปิดได้ทั้งหมด ดวงตาหวานละมุนที่เต็มไปด้วยความคิดถึงบ้านเบือนมองไปยังบุรุษร่างสูงที่ยืนอยู่ใกล้โต๊ะน้ำชา "พรุ่งนี้...คงถึงฉางอันแล้วใช่ไหมเจ้าคะ?" เสียงของนางดังขึ้นเบา ๆ พร้อมกับลมหายใจลึก จางกงกงหันกลับมามองนางช้า ๆ เขากำลังถอดเสื้อคลุมออกเพื่อเตรียมพักผ่อนเช่นกัน กล้ามเนื้อไหล่แน่นแนบชิดแนวผ้าสีเข้มเผยความแข็งแรงสงบเย็นของบุรุษผู้เคยเติบโตมาในวังหลวง ดวงตาดำขลับที่จับจ้องกลับมามีทั้งความนิ่งงันและอารมณ์ลึกล้ำที่อ่านไม่ออก "ใช่ พรุ่งนี้...คงได้ยินเสียงประตูเมืองฉางอันเปิดต้อนรับแต่เช้าตรู่ แต่เราอาจเดินทางถึงในช่วงยามเว่ยหรือยามโหยว่" เขาตอบเรียบ ๆ แต่เสียงกลับลึกต่ำจนลมหายใจแทบสะดุด คำตอบนั้นทำให้หลินหยานิ่งเงียบไปพักหนึ่ง นางลดสายตามองมือตนเองที่วางบนตัก หัวใจดวงน้อยเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายทั้งดีใจและกังวล "อีกไม่นาน...ทุกอย่างคงต้องกลับไปเป็นเหมือนเดิมสินะเจ้าคะ" นางพูดเบา ๆ สายตาเหม่อมองลงกับพื้นตอนนี้เธอเริ่มกลับไปพูดสุภาพหน่อยหนึ่งแล้วกับเขา จางกงกงมองเห็นแววตานั้น เขาก้าวเข้ามาช้า ๆ แล้วหยุดอยู่ตรงหน้าหลินหยา ใช้มือข้างหนึ่งยกปลายคางนางขึ้นอย่างเบามือให้นางเงยหน้าขึ้นมองเขาโดยตรง ดวงตาทั้งสองประสานกันนิ่งงันเนิ่นนาน "เจ้าหมายถึงแบบไหนกันแน่ เสี่ยวหยา" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ต่างจากเงาของดวงจันทร์ นุ่มนวลแต่ซ่อนความคมกริบ "ข้าแค่หมายถึง...ฉางอันเป็นที่ที่มีคนมากมาย...และข้าก็ไม่แน่ใจว่า...ความสัมพันธ์ของเราควรเป็นอย่างไรต่อหน้าสายตาพวกเขา" หลินหยาพูดเสียงแผ่ว แต่ไม่ลดสายตา "เจ้าคิดว่าในฉางอัน ข้าเป็นแค่ 'จงฉางชื่อ' งั้นหรือ?" น้ำเสียงเขายังนิ่ง แต่มีแววบางอย่างที่เปลี่ยนไป "ไม่ใช่แบบนั้นเจ้าค่ะ..." หลินหยาพึมพำ ก่อนจะเบือนสายตาหนีเล็กน้อย "ข้าแค่...กลัวว่าอะไรบางอย่าง...มันจะกลายเป็นแค่ความทรงจำเท่านั้น" จางกงกงไม่พูดต่อ เขาเพียงโน้มตัวลงมาใกล้ ดวงหน้าเย็นชาของเขาแตะระยะเพียงไม่กี่นิ้วจากหลินหยา ก่อนที่ริมฝีปากจะเอ่ยเบา ๆ ชิดใบหูนาง "ถ้ามันจะกลายเป็นความทรงจำ…เจ้าก็ต้องจำให้แม่น ว่าในค่ำคืนนี้…ข้าทำให้เจ้าลืมไม่ลงแค่ไหน" แล้วจู่ ๆ แผ่นหลังของหลินหยาก็ถูกดึงเข้าหาอกกว้างของเขาอย่างรวดเร็ว นางเบิกตาเล็กน้อย ก่อนจะเผลอหลุดเสียงออกมา "ท่าน…อีกแล้วนะ!" "เสี่ยวหยา…คืนนี้ไม่มีทหาร ไม่มีขันที ไม่มีใครจะมาแย่งเจ้าไปจากข้า" จางกงกงกล่าวขณะฝังใบหน้ากับซอกคอหอมอ่อนของนาง "มีแค่เจ้า…กับข้า…กับเตียงนี้…และเวลาทั้งคืนที่เหลืออยู่" หลินหยาพยายามขืนตัว แต่กลับถูกโอบแน่นขึ้นกว่าเดิม "ถ้าพรุ่งนี้ต้องแยกแยะบทบาทกันให้ชัด..." เขาเอ่ยเสียงพร่า "...งั้นคืนนี้เราก็ปล่อยให้ทุกอย่างมันพร่าเลือนที่สุดจะดีไหม?" หลินหยาหน้าแดงซ่าน นางได้แต่ยกมือทุบอกอีกคนเบา ๆ ทั้งที่เสียงหัวใจของนางดังยิ่งกว่าลมวูบไหวหน้าต่างหลายเท่า...แต่สิ่งหนึ่งที่นางรู้แน่คือ คืนนี้จะยาวนานและพรุ่งนี้…คงไม่มีวันลืมมันได้เลย ร่างเล็กซบลงบนบ่ากว้างในแสงจันทร์เลือนลาง ดวงตากลมใสของหลินหยาเบิกกว้างจากคำพูดและการกระทำของอีกฝ่ายในคราแรก แต่สิ่งที่นางเลือกจะทำกลับไม่ใช่การผลักไส ไม่ใช่การขัดขืน ไม่ใช่คำปฏิเสธแข็งกระด้างอย่างเคย หากเป็นการขยับตัวช้า ๆ ซุกใบหน้าเข้าไปแนบแน่นกับแผ่นไหล่อุ่นของเขา คล้ายต้องการให้กลิ่นกายของเขาแทรกซึมลึกเข้ามาในความทรงจำ ก่อนที่เสียงสะท้อนของหัวใจจะกลบคำใด ๆ ที่ยังไม่กล้าพูดออกมา ปลายนิ้วเรียวเล็กสอดประสานโอบรอบลำตัวของเขาไว้อย่างเงียบเชียบ ไม่มีเสียงของการขัดเขิน ไม่มีแววตาต่อรองหรือกลัวเกรง มีเพียงการยอมรับการพิง การพึ่งพาเพียงชั่วขณะสั้น ๆ ที่ทั้งคู่ไม่อาจรู้ได้ว่าจะมีอีกกี่ครั้งในชีวิต "ทำไมเวลาอยู่ใกล้ชิดกับท่านมันถึงดูสั้นนักเจ้าคะ..." เสียงกระซิบของหลินหยาแผ่วเบาคล้ายละอองหิมะที่หล่นลงบนผิวน้ำ "...มันผ่านไปไวเหมือนพริบตาเดียวเอง" ประโยคนั้นหลุดออกมาจากปากอย่างไม่รู้ตัว ดวงตาของนางมองไม่เห็นรอยยิ้มของเขา แต่กลับรู้สึกได้ถึงแรงกอดที่แน่นขึ้น และเสียงลมหายใจร้อนที่พ่นลงข้างขมับเบา ๆ "ก็เพราะว่าตอนนี้เจ้าไม่เบื่อข้า" จางกงกงเอ่ยเสียงทุ้มนุ่ม พาดวงหน้าเลื่อนไปแนบกับผมของนาง ลมหายใจของเขารินรดกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากเรือนผมอย่างไม่ปิดบัง "...เวลาเลยผ่านไปรวดเร็วเหมือนฝันแต่ถ้าเจ้าเกลียดข้าเช่นเดิม...อาจรู้สึกว่านานกว่านี้ก็ได้" เขากระซิบข้างใบหูพร้อมกับหัวเราะในลำคอเบา ๆ แต่แววตาที่ทอดมองนางกลับไม่มีแม้สักเสี้ยวที่เย้าแหย่ มันมีเพียงความจริงใจจาง ๆ ที่ซุกซ่อนอยู่เบื้องลึกพอจะทำให้หลินหยารู้สึกได้โดยไม่ต้องกล่าวคำใด นางซบหน้าลงลึกกว่าเดิม ใช้ปลายจมูกซุกแน่นกับเนื้อผ้าตรงไหล่ของเขา สองแขนกอดแน่นราวกับกลัวว่าหากปล่อยมือออกเมื่อใด ทุกอย่างจะสลายหายไปในพริบตา คืนนี้อาจเป็นคืนสุดท้ายของความเป็น "เขากับนาง" ที่ไม่มีตำแหน่ง ไม่มีหน้าที่ ไม่มีกำแพงแห่งยศศักดิ์หรือวังหลวงขวางกั้น ไม่มีจงฉางชื่อและสาวใช้หรือแม่ค้า มีแค่เสียงลมหายใจของสองคนบนเตียงไม้กับแสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าต่างราวกับจะบอกว่า...แม้คืนจะสั้นเพียงใด หากความผูกพันแน่นแฟ้นพอมันก็จะส่องประกายแม้ในความมืดที่ลึกที่สุด "ถ้าข้าหายไป...ท่านจะจำข้าได้ไหม?" หลินหยาถามต่อ คล้ายเป็นคำถามที่ไม่อยากได้คำตอบ แต่กลับต้องถามออกมา "เสี่ยวหยา…เจ้าจะหายไปได้ยังไร ในเมื่อข้ายังอยู่ตรงนี้..." เสียงเขาตอบต่ำชิดใบหู "...อยู่กับเจ้าไม่ใช่เพราะหน้าที่หรือสถานะ แต่อยู่เพราะเจ้าเป็น 'หลินหยา’ คนที่ข้าไม่อาจหมายตัดใจฟันคอเจ้าได้เลยสักครั้งแม้เจ้าจะอ้อนวอนขอความตายจากข้าเพียงใด" มือของเขาเลื่อนขึ้นลูบแผ่นหลังเล็กของนางเบา ๆ ราวกับจะย้ำว่าแม้วันพรุ่งนี้จะเปลี่ยนไป...แต่ในค่ำคืนนี้ เขายังอยู่ตรงนี้ เพื่อกอดนางไว้ในอ้อมแขนที่ไม่มีใครแย่งชิงได้ และในความเงียบสงบของเมืองหงหนง ท่ามกลางแสงจันทร์อ่อนจาง คืนสุดท้ายก่อนถึงฉางอัน…ก็ค่อย ๆ ดำเนินไปอย่างอ่อนโยนและน่าเจ็บปวดในคราเดียวกัน จางกงกงนอนนิ่งอยู่ใต้ผ้าห่มผืนบางในโรงเตี๊ยมไม้เก่า เสียงลมหายใจของเขายังคงสม่ำเสมอ อบอุ่นชิดอยู่กับข้างแก้มนวลของนาง เมื่อหลินหยาโอบกอดเขาแน่นขึ้น คล้ายกลัวว่าแค่ละสายตาอีกคนจะหายไป กลิ่นหอมละมุนจากผิวกายของนางลอยแผ่วในยามค่ำ เขายอมให้นางกอด ไม่แม้แต่จะขยับถอยหรือเอ่ยหยอกล้อเช่นทุกที มีเพียงมือที่เลื่อนขึ้นแตะแผ่นหลังของนางเบา ๆ แล้วนิ่งอยู่อย่างนั้น “ข้าอยากยืดเวลา... อยากให้ฉางอันไกลกว่านี้ แต่ทำไม่ได้” เสียงกระซิบของหลินหยาแผ่วเบาราวกับเสียงลมพัดยอดไม้ในฤดูใบไม้ร่วง แผ่วบางแต่แทงทะลุถึงหัวใจ จางกงกงฟังเงียบ ๆ นิ่งงัน ดวงตาคู่นั้นมองเพดานไม้เหนือศีรษะราวกับกำลังนับเสี้ยนไม้ทีละเส้น เพียงเพื่อไม่ให้ตนเองหลุดแสดงสีหน้าใด ๆ ออกมา “ข้ารู้ว่าถึงแม้ท่านจะกลับฉางอัน...ก็คงยากที่จะใกล้ชิดกันแบบนี้ ใช่ไหมเจ้าคะ?” น้ำเสียงนั้นสั่นน้อย ๆ คล้ายจะเหนื่อย คล้ายจะยอมรับ แต่ลึกลงไป... มันคือความเจ็บปวดที่เบียดแน่นอยู่ใต้ความเข้าใจอันแสนอ่อนโยนของนาง เขายังคงไม่ตอบทันที เพราะไม่ใช่คำถามที่มีคำตอบง่าย ๆ สำหรับเขาเช่นกัน ร่างที่เคยนั่งอยู่เหนือใครทั้งแผ่นดิน กลับต้องมากักขังตนเองไว้ในมุ้งผืนเดียวกับหญิงสาวที่ไม่อาจเป็นของตนโดยสมบูรณ์ ความเงียบระหว่างพวกเขาไม่ใช่ความอึดอัด หากเป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยเสียงของหัวใจสองดวงที่เต้นช้า ๆ ตรงกัน จางกงกงค่อย ๆ พลิกตัวมาหานาง แขนข้างหนึ่งโอบเอวเล็กให้แนบชิดขึ้น ใบหน้าคมดิ่งลงแนบหน้าผากนาง เขาใช้หน้าผากของตนกดแนบอย่างมั่นคงราวกับจะประทับความรู้สึกนี้ลงไปชั่วนิรันดร์ “ใช่...มันยาก” เสียงตอบรับของเขามาช้า... แต่มันจริง “แต่ข้าไม่กลัวความยาก” เขาว่าเบา ๆ คล้ายจะให้คำมั่นกับตัวเองมากกว่านาง “สิ่งเดียวที่ข้ากลัวคือเจ้าเลิกมีความรู้สึกต่อข้าเพราะความยากลำบากนั้นต่างหาก” เขายื่นมือขึ้นแตะแก้มนาง ใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยเส้นผมที่ร่วงหล่นออกจากกรอบหน้า ดวงตาของเขามืดครึ้มแต่ชัดเจน “เสี่ยวหยา…เจ้าเป็นคนเดียว... ที่กล้ามองข้าในแบบที่คนอื่นไม่กล้ามอง…เจ้ารู้ในวังหลวง...ไม่มีใครกล้าหัวเราะอย่างใสซื่อตรงใส่หน้าข้าเหมือนเจ้าทำ ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ ไม่มีใครกล้าบ่น ไม่มีใครกล้าทุบอกข้า หรือแม้แต่กล้าบอกให้ข้า ‘ขอให้ดี ๆ’ เหมือนเจ้าเลยสักคน...” เขาหัวเราะเบา ๆ พลางเลื่อนมือแตะปลายคางของนาง เชยคางขึ้นเล็กน้อยจนมองเห็นตากลมใสที่สะท้อนแสงจันทร์ “เพราะงั้น...ข้าถึงอยากเก็บเจ้าตรงนี้ไว้นานกว่านี้เช่นกัน แต่…” เขาหยุดหายใจแวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยช้า ๆ  “…ข้าไม่ใช่คนที่มีทุกอย่างได้ตามต้องการ วันที่ข้าเสียทุกอย่างไป ข้าถึงรู้ว่าแท้จริง...ไม่มีสิ่งใดที่เป็นของข้าเลยแม้แต่น้อย” เสียงของเขาราบเรียบ ราวกับสายลมกลางฤดูหนาวที่พัดผ่านสะพานหินบนแม่น้ำเว่ยกลบความร้อนในอกด้วยความเย็นเยียบของสัจธรรม เขากดจูบเบา ๆ ที่หน้าผากของนางอย่างแผ่วเบาแล้วกระซิบชิดหน้าผากอีกครั้ง “...หากสวรรค์ยังใจดี ข้าจะขอเจ้าให้เป็น ‘ของข้า’ ทั้งชีวิต” อ้อมแขนของเขากระชับแน่นขึ้นรอบตัวนาง และคืนสุดท้ายในเมืองหงหนงก็ค่อย ๆ ยืดขยายออกในหัวใจของทั้งสองคน…แม้เวลาเดินหน้า แต่ค่ำคืนนี้จะกลายเป็นหนึ่งในความทรงจำที่ไม่มีวันถูกฉางอันพรากไปจากพวกเขาได้เลย หลินหยาที่ได้ยินแบบนั้นก็ระบายยิ้ม นางเขินแต่เก็บอาการไว้เมื่อได้ยินอีกคนพูดแบบนั้น ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นขยับตัวออกเล็กน้อย แม้จะยังอยู่ในอ้อมแขนของจางกงกงอยู่แล้วบอก “ท่านพูดอะไรไม่อายปากหรืออย่างไร? ปกติท่านต้องเป็นพวกเอาแต่ใจ ขี้หวง ขี้หึงแล้วก็โรคจิตมากมิใช่หรือเจ้าคะ?”  จางกงกงที่ได้ยินเช่นนั้นก็หลุดหัวเราะพรืดออกมาทันที เสียงหัวเราะของเขาแผ่วต่ำแต่เจือรอยหยันในแบบที่เป็นตัวเขา…เป็นเสียงหัวเราะของคนที่ถูกรู้ทันจนเถียงไม่ออกอย่างสมบูรณ์ ดวงตาคมแวววาวด้วยประกายขำขันขณะถูกบีบแก้มทั้งสองข้างเหมือนแมวที่โดนเด็กหญิงแกล้ง แต่ก็ไม่หลบ ไม่ผลัก เขาแค่ปล่อยให้นางเล่นกับแก้มเขาอยู่เช่นนั้นราวกับยินยอมโดยดี "ข้าจะทำยังไงกับเจ้าดีเสี่ยวหยา..." เขาพึมพำเบา ๆ พลางจ้องดวงหน้าใสที่ฉายรอยยิ้มขบขันยามเขินแบบเจ้าเล่ห์ ใบหน้าของเขายังติดรอยยิ้มบางที่หาได้ยากเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ใดนอกจากนาง “ขนาดเจ้าอ้อนอยู่ในอ้อมแขนข้าเจ้ายังกล้าด่าข้าเป็นชุด…” เขายกมือขึ้นกุมข้อมือนางที่บีบแก้มเขาไว้ ก่อนจะเอียงหน้าหอมข้อนิ้วน้อย ๆ ของนางอย่างจงใจ กลิ่นหอมจาง ๆ จากปลายนิ้วนั้นเหมือนกลิ่นมวลบุปผาในยามค่ำ มีกลิ่นกฤษณาเจือจางปะปนกับกลิ่นเนื้อนวลอุ่น ๆ ที่เขาจำได้แม่นยิ่งกว่ากลิ่นของตำหนักทั้งราชสำนัก "เอาแต่ใจ ขี้หวง ขี้หึง... ข้ารับได้" เขาเอ่ยเรียบ ๆ ราวกับอ่านรายชื่อสมบัติที่เป็นของเขาเอง “แต่โรคจิต…เจ้าพูดออกมาได้ยังไงกัน” เขาทำเสียงจงใจตกใจ ราวกับผู้บริสุทธิ์ผู้ถูกใส่ความโดยมิชอบธรรม ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาใกล้ ๆ ชนิดที่ปลายจมูกแทบจะเฉียดปลายจมูกนาง ดวงตาคมคู่นั้นมองลึกเข้ามาในตาเธอโดยตรง ขณะเอ่ยอย่างเย้าแหย่แต่เสียงพร่าลงในลำคอ “หากข้าโรคจิตถึงเพียงนั้น…เจ้ายังจะกล้าบีบแก้มข้าหรือ?” เขาว่าแล้วเลื่อนมือที่กุมข้อมือนางลงต่ำ จับไว้แผ่วเบาแนบอกตนเองอย่างไม่ล่วงเกิน แต่กลับเต็มไปด้วยเจตนากวนประสาทเงียบ ๆ จากคนที่ถนัดยั่วคนจนหัวใจเต้นผิดจังหวะ "หรือเจ้ากล้าก็เพราะรู้ว่าข้าจะปล่อยให้เจ้าแกล้ง...เพราะใจข้าใจอ่อนกับเจ้ากว่าคนอื่น" เขาพูดอย่างไม่หลบตา ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบของห้องพักที่ไร้เสียงอื่นใดนอกจากเสียงหัวใจของสองคนที่เริ่มดังชัดเจนขึ้นในห้วงเวลาแห่งการพรากจากซึ่งใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ “หลินหยา…” เขาเรียกชื่อจริงของนางเบา ๆ ก่อนจะใช้นิ้วเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าผากให้อีกครั้ง “…ข้าคงไม่ใช่คนดีพอที่จะปกป้องเจ้าได้จากทุกสิ่งกระทั่งตัวข้าเอง แต่ข้าจะไม่ยอมให้ใครพรากเจ้าไปจากข้าอีกแม้แต่ตัวเจ้า ไม่ว่าต้องใช้วิธีใด เจ้าเป็นของข้าตลอดมา” เขาพูดด้วยแววตาแน่วแน่ ผิดกับทีเล่นทีจริงก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง น้ำเสียงต่ำขรึมเจือสัจจะร้ายแรงบางอย่างที่เขาอาจกำลังปิดบังเอาไว้ในใจลึกสุดกระนั้นก็ยังคงแสดงความเป็นเจ้าของในแบบของตนเอง  ราวกับต่อให้ฉางอันมีความเย็นชาของวังหลวงมากเพียงใด หรือมีสิ่งใดยังอยู่ตรงกลางระหว่างกัน เขาก็จะหาทางบิดวิถีของโลกทั้งใบเพื่อสร้างพื้นที่เล็ก ๆ ให้นางยืนอยู่ในอ้อมแขนและกรงขังของเขาตลอดไป 

<div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> 

<div align="center"> </div><div align="center"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/imagea34fdfc2a59e7c0e.md.png" width="500" _height="339" border="0"></div> 
<div align="center"><a href="https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:dungeon&do=dungeon_fight&battle_id=136">[ปักตะไคร้]</a></div> 

<div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0" style="color: rgb(66, 66, 66); background-color: initial;"></div><div style="text-align: center;"><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">@Admin </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">อื่น ๆ: เขินจุง...เห่อ เดทใกล้จบแล้วหรอ T_T ฮือ ๆ แต่ผมก็จะไปหาคุณทุกวันนะครับ</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">เขินง่า เหมือนมาฮันนีมูนนน 555 พรุ่งนี้ถึงฉางอันล่ะ จะเจอเรื่องไหมหว่า...</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">รางวัล: </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">ปีศาจนักรบเป็ด : ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ) : ได้รับแล้ว</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">(หากมีสถานะวาสนาเซียน และ LUK 100 จะมีโอกาสดรอป x2)</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">ได้รับ ซี่โครงเป็ด 3 ชิ้น = 3x2 = 6 ชิ้น</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">ได้รับ เนื้อเป็ดอูยา 3 ชิ้น = 3x2 = 6 ชิ้น</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">สรุปรางวัลที่ได้: ซี่โครงเป็ด 3 ชิ้น, เนื้อเป็ดอูยา 3 ชิ้น</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">
99 EXP แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point</div>

 </div>
 <div style="text-align:center; font-style:italic;"> </div><div style="text-align:center; font-style:italic;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/8407f8e8964c0425dc64e6d5ed93274c6382b55b4e66-w95pgj_fw658webp.png" width="480" _height="147" border="0"></div>
</div>

</div>
</div>

</div></div></div>

LinYa โพสต์ 2025-8-19 05:20:54

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-8-19 05:50 <meta charset="UTF-8">
<title>อยากลองเอาไว้โรลเพลย์</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:wght@300;400;500;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
#box01 {
border: 0px double;
border-radius: 25px;
padding: 50px;
background-color: #210f31;
background-image: radial-gradient(circle at top left, rgba(120,150,200,0.1), transparent 70%);
box-shadow:
 0 0 20px rgba(138,173,255,0.4),
 0 0 60px rgba(90,103,110,0.5),
 inset 0 0 30px rgba(255, 255, 255, 0.03);
transition: box-shadow 0.4s ease-in-out;
}

body {
margin: 0;
padding: 30px;
background: url("https://img2.pic.in.th/pic/480db93bbb5053bdebd01637312ba3a5cfe4f4e7253ca-jMHUeK_fw658webp.md.png") no-repeat center center fixed;
background-size: cover;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
}

.main-container {
max-width: 800px;
margin: auto;
background-color: #0a004d;
border-radius: 25px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 40px rgba(0, 0, 0, 0.3);
background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/d881fefa9db7d8c4a26ac5b641e95dff4edfba2318592-OGKQtv_fw658webp.png');
background-size: cover;
}

.glow-title {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 48px;
font-weight: bold;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 5px;
text-shadow:
 0 0 5px #56B7C8,
 0 0 10px #56B7C8,
 0 0 15px #56B7C8,
 2px 2px 4px rgba(0, 0, 0, 0.3);
}

.glow-subtitle {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 20px;
font-style: italic;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 20px;
text-shadow:
 0 0 3px #56B7C8,
 0 0 6px #56B7C8;
}

.flower-divider {
background-image: url('ไม่เอา');
background-size: contain;
background-repeat: no-repeat;
background-position: center;
height: 30px;
margin-bottom: 30px;
}

.banner-image {
display:none; /* ❌ ลบภาพออกโดยซ่อน */
}

/* ✅ เปลี่ยนพื้นหลังกล่องเป็นภาพ */
.text-box {
background: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/cf84239121ec4fd702c6d45d655d15675ff2262394776-PJAU9A_fw658webp-fotor-2025073018158.md.png') center/cover no-repeat;
border-radius: 20px;
padding: 30px;
font-size: 18px;
color: #F0EAD6;
line-height: 1.9em;
box-shadow: inset 0 0 15px rgba(0, 0, 0, 0.2);
}

.text-box .title {
text-align: center;
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
margin-bottom: 10px;
}

.text-box .subtitle {
text-align: center;
font-size: 16px;
color: #DDC799;
margin-bottom: 20px;
}

.flex-boxes {
display: flex;
flex-wrap: wrap;
gap: 20px;
justify-content: center;
margin-top: 40px;
margin-bottom: 30px;
}

.info-box {
flex: 1 1 300px;
max-width: 400px;
background-color: rgba(7, 17, 44, 0.92);
border-radius: 20px;
box-shadow: 0 0 15px rgba(0,0,0,0.3);
overflow: hidden;
color: #F0EAD6;
}

.info-box img {
width: 100%;
display: block;
border-bottom: 1px solid #ccc;
}

.info-box .content {
padding: 20px;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
color: #F0EAD6;
}

.info-box .content .title {
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
text-align: center;
}

.info-box .content .subtitle {
font-size: 14px;
text-align: center;
color: #DDC799;
margin: 8px 0 16px;
}
</style>

<div align="center">
<div id="box01">

<div class="main-container">
<div class="glow-title">
 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/1564996915ef13cf484e287d62fbe7f9f0ed13d62a16d-8Czovd_fw658webp.md.png" width="500" border="0"> 
 บันทึกการเดินทาง ความจริงแท้
</div>

<div class="glow-subtitle">
 
 วันที่ 19 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 
 เริ่มต้น ยามเหม่า เมืองหงหนง มณฑลซือลี่ - ยามโหย่ว เมืองฉางอัน มณฑลซือลี่ จักรวรรดิต้าฮั่น</div>

<div class="text-box"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> <div style="text-align: left;"> วันสุดท้ายของการเดินทางในยามเหม่าที่สีท้องฟ้าไล่ราวปลายรุ่ง แสงสีส้มอ่อนละมุนแทรกผ่านม่านเมฆเบาบางกลางขอบฟ้าเมืองหงหนง ส่องลงมายังทุ่งโล่งเบื้องหน้าโรงเตี๊ยมยามเช้า เงาของม้าสีดำตัวใหญ่ทอดทาบยาวบนพื้นกรวดเรียบ มีสองร่างขี่อยู่บนนั้นสตรีหนึ่งในชุดคลุมบางสีอ่อนที่โบกสะบัดตามสายลม และบุรุษหนึ่งในชุดคลุมเข้มที่นั่งอยู่เบื้องหลัง ร่างสูงใหญ่ของเขาโอบคุ้มสตรีด้านหน้าเอาไว้ราวกับเงามืดที่ไม่ยอมปล่อยให้สิ่งใดแตะต้องได้แม้แต่ลมหนาว หลินหยาผงกศีรษะให้คนในโรงเตี๊ยมที่มายืนส่งพวกนางตามมารยาทอย่างไม่คิดอะไรมาก ก่อนจะหันหน้ากลับมาทางตรงและกระตุกบังเหียนเบา ๆ แต่กลับไม่ทันจังหวะกับมือของจางกงกงที่เอื้อมมาสัมผัสหลังมือนางไว้ก่อน ท่ามกลางลมเย็นยามเช้า แก้มของนางแดงระเรื่อเพียงเล็กน้อยไม่แน่ว่าจากอากาศหรือความอายจากสัมผัสนั้นกันแน่ “ข้าบังคับเองได้ไหมล่ะ” นางบ่นเสียงเบา สีหน้าไม่ได้จริงจังนัก ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นโค้ง “ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าควบขี่อะไรทั้งนั้นตอนนี้” เสียงทุ้มของจางกงกงกระซิบอยู่ใกล้ใบหู นุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยอำนาจเงียบที่ไม่เปิดทางต่อรอง เขาขยับกายแนบแน่นขึ้นอีกเล็กน้อย ราวกับตั้งใจจะกลืนเจ้าสตรีตรงหน้าทั้งตัวไว้ในอ้อมแขน หลินหยาขมวดคิ้วน้อย ๆ มองเขาแวบหนึ่งด้วยหางตาแต่ก็ไม่ได้ผลักไสอะไรออกไปอย่างที่ควรจะเป็น มือบางเพียงจับสายบังเหียนเบา ๆ พลางปล่อยให้คนด้านหลังควบม้าแทนอย่างเคย นางถอนหายใจเงียบ ๆ ในลำคอ คิ้วโค้งเรียวขมวดเบา ๆ ด้วยความขัดใจไร้เหตุผล รู้ตัวอีกทีก็เผลอพิงหลังพิงอกเขาเต็มแรงในจังหวะที่ม้ากระตุกเดิน “ม้าท่านนี่เดินไม่เรียบเลยสักนิด” นางบ่นพึมพำอย่างจงใจ “หรือเจ้านั่งไม่นิ่งเองเสี่ยวหยา” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงเจือยิ้ม มือใหญ่เลื่อนมาประคองรอบเอวนางแน่นขึ้นอีกนิด ราวกับจะสื่อว่าไม่ว่าอย่างไรนางก็หนีลงจากหลังม้าตัวนี้ไม่ได้แน่ อย่างน้อยก็ในวันนี้ ทิวทัศน์สองข้างทางเปลี่ยนจากเมืองหงหนงสู่ผืนป่าบางตาและทุ่งราบโล่ง ลมยามเช้าพัดเส้นผมของหลินหยาพลิ้วไปตามจังหวะขยับของม้า กลิ่นหอมจากผมของนางลอยเข้าจมูกของคนด้านหลังทุกระยะ จางกงกงนิ่งเงียบ ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเพียงแต่มองทิวทัศน์เบื้องหน้า…และทอดสายตาไปยังยอดเขาอันไกลโพ้นที่ล้อมรอบนครฉางอัน เป้าหมายสุดท้ายที่พวกเขาจะไปถึงในวันนี้ แต่แม้จะใกล้ถึงแค่เอื้อม แปลกที่หัวใจกลับไม่รู้สึกว่าสิ้นสุด…ราวกับว่า…ยิ่งใกล้ ฉางอัน มากเท่าใด ก็ยิ่งไกล ความสงบแบบนี้ ออกไปมากเท่านั้น “วันนี้ข้าไม่อยากถึงเร็วเลย” หลินหยาเอ่ยขึ้นเบา ๆ พลางมองเส้นทางเบื้องหน้า จางกงกงยกยิ้มมุมปากไม่ตอบอะไร เพียงกระชับอ้อมแขนและเอ่ยเสียงทุ้มชิดใบหู “ข้าก็เช่นกัน…” ร่างของหลินหยาแนบพิงอ้อมอกของจางกงกงอย่างเงียบงัน สองมือประคองบังเหียนไว้หลวม ๆ โดยไม่คิดควบคุมปลายทาง นางเพียงปล่อยให้ม้าสีดำเดินไปตามเส้นทางราบรื่นของมัน ดวงตากลมโตทอดสายตาเหม่อมองต้นหลิวริมทางที่ไหวพลิ้วตามแรงลม แสงแดดยามสายเจือสีทองสาดแสงลงบนกลุ่มหมอกบาง ๆ บนทิวเขาที่ไกลลิบ เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วลอยมาเป็นระยะ สลับกับเสียงฝีเท้าม้าบนพื้นดินที่เงียบสงบอย่างน่าประหลาด ราวกับโลกทั้งใบตั้งใจผ่อนจังหวะเพื่อช่วงสุดท้ายของการเดินทางนี้ หลินหยารู้สึกถึงลมหายใจสม่ำเสมอของเขาด้านหลังที่แนบชิดเกินกว่าจะไม่รับรู้ มือข้างหนึ่งของจางกงกงยังวางอยู่ตรงเอวของนางแน่นหนา ไม่รัดแต่ก็ไม่คลาย ราวกับกำลังควบคุมทั้งความมั่นคง…และอิสรภาพของนางไปในเวลาเดียวกัน เงียบงัน… จางกงกงก็ยังไม่เอ่ยอะไร หลินหยาไม่แปลกใจ นางรู้ดีว่าเขาเป็นเช่นนี้ ไม่ชอบพูดในเวลาที่ไม่จำเป็น ไม่ชอบเริ่มต้นบทสนทนาแบบคนทั่วไป ที่มักชวนคุยเรื่องดินฟ้าอากาศหรือเรื่องไม่มีสาระใด ๆ ยามที่เขาเงียบบางทีก็คือเขาคิด บางทีก็แค่เพราะไม่จำเป็นต้องพูด หากแต่ในความเงียบนี้...หลินหยากลับรู้สึกแปลกนัก เพราะใจนางไม่ได้สงบตามสายลมและแสงแดดเลย ทั้งที่ควรชินกับความเงียบของเขา แต่ยิ่งเข้าใกล้ฉางอันมากเท่าใด ความเงียบนั้นยิ่งแฝงไปด้วยบางสิ่ง...ที่นางเดาไม่ออก บางทีอาจเป็นความกังวลของนางเอง ที่ไม่อาจบรรจุไว้ได้แม้ในถ้อยคำ หรือเป็นสัญชาตญาณบางอย่างของสตรี ที่รู้ว่าหลังจากวันนี้ พรุ่งนี้จะไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกต่อไป นางพ่นลมหายใจเบา ๆ กลั้นเสียงถอนใจไว้ในอก สายตายังมองต้นไม้ข้างทาง ริมฝีปากเม้มแน่นราวไม่ต้องการให้ความรู้สึกไหลผ่านมันออกไปแม้เพียงนิด ก่อนที่มือบางข้างหนึ่งจะขยับไปแตะแผ่นอกของจางกงกงเบื้องหลัง ราวกับบอกว่า...ข้ายังอยู่ตรงนี้นะ หากแม้ไม่รู้ว่าท่านจะคิดอะไรอยู่ก็ตาม จางกงกงเงียบไปอีกอึดใจหนึ่ง ก่อนที่เสียงทุ้มแหบต่ำจะเอ่ยขึ้นอย่างเรียบเรื่อยแต่กลับดังชัดท่ามกลางความเงียบรอบตัว “กลัวหรือ?” ถ้อยคำง่าย ๆ แต่ตรงประเด็น ราวกับเขาอ่านความคิดนางออกหมดเปลือก...หรือไม่ก็กำลังถามใจตัวเองเช่นกัน หลินหยาไม่ตอบในทันที นางเพียงกระชับมือแนบอกเขาแน่นขึ้นนิดหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ ราวกระซิบผ่านสายลม “ไม่รู้สิเจ้าคะ...แต่ข้าไม่อยากพูดว่ากลัว เพราะถ้าพูดออกไป...มันจะทำให้ข้าอ่อนแอมากกว่าที่เป็นอยู่” จางกงกงไม่ได้ตอบอะไรอีก เพียงแต่ขยับมือที่วางอยู่ตรงเอวนาง...กอดแน่นขึ้นอีกนิดอย่างแผ่วเบา ไม่ใช่คำสัญญา ไม่ใช่การปลอบโยน ไม่ใช่การเอ่ยว่าทุกอย่างจะดีเพราะเขาไม่ใช่คนเช่นนั้น และหลินหยาก็ไม่ใช่สตรีที่ต้องการคำสัญญาเช่นนั้นอยู่แล้ว...แต่บางที แค่เพียงอ้อมกอดเงียบ ๆ ที่ไม่ปล่อยให้หลุดมือก็เพียงพอแล้วสำหรับเช้าวันสุดท้ายของการเดินทางครั้งนี้ พื้นดินริมทางใต้ต้นหม่อนใหญ่ที่ทอดเงาร่มครึ้มเป็นแนวยาวตัดกับท้องฟ้าในยามเที่ยงตรง กลิ่นหญ้าสดอวลลอยคลุ้งไปพร้อมไอแดดบางเบา ฝูงแมลงเล็ก ๆ โบกบินว่อนเหนือพุ่มไม้แถบหนึ่งที่ดูอ่อนชื้นกว่าเพื่อน เห็นได้ชัดว่าผืนดินบริเวณนั้นเหมาะแก่การหยุดพักมากกว่าตรงไหนในละแวก และนั่นคือจุดที่จางกงกงบังคับบังเหียนเบนม้าเข้าจอดใต้ร่มไม้ โดยไม่เอ่ยถามนางแม้สักคำ หลินหยาเบ้ปากน้อย ๆ พ่นลมหายใจเงียบ ๆ ขณะขยับตัวบนอานที่สูงเกินไปสำหรับส่วนสูงของนาง แม้ผ่านการเดินทางไกลมาหลายวัน แต่สัดส่วนร่างกายของนางก็ยังคงเป็นหลินหยา...คนตัวเล็กที่ขาไม่เคยเหยียบถึงพื้นเวลาขี่ม้าตัวเขื่องนี้เลยสักนิด และไม่มีวันปีนขึ้นลงได้เองหากไม่อาศัยอะไรช่วยเหลือเสียก่อน และตอนนี้...ก็แน่นอนว่าไม่มีบันได ไม่มีเก้าอี้ ไม่มีอะไรเลยนอกจากคนด้านหลังที่ยังไม่ยอมขยับแม้แต่น้อย "ท่านจะไม่รีบลงก่อนแล้วมาช่วยข้าลงจริง ๆ หรือเจ้าคะ?" เสียงบ่นลอดฟันเอ่ยเบา ๆ ขณะนางยังคงนั่งค้างอยู่ตรงนั้น ขาแกว่งไปมาอย่างหงุดหงิด "นี้ข้ารอเป็นตุ๊กตาบนหลังม้าแบบนี้มานานแล้วนะเจ้าคะ..." จางกงกงไม่พูดไม่จาเช่นเคย เพียงยกแขนข้างหนึ่งขึ้นมาโอบรอบเอวนาง แล้วในชั่วพริบตาเดียว เขาก็อุ้มร่างทั้งร่างของหลินหยาให้ลอยหวือขึ้นจากอานม้า "อ๊า! เดี๋ยว!" ยังไม่ทันตั้งตัวดี ฝ่าเท้าของนางก็แตะพื้นเสียแล้ว คนถูกหิ้วเหมือนแมวตัวเล็ก ๆ ถึงกับสะดุ้ง หน้าบึ้งแล้วจ้องเขม็งใส่ใบหน้าเรียบเฉยของอีกคน "หิ้วแบบนั้นอีกแล้วนะ! ท่านนี่มัน...ไม่รู้หรือไงว่าข้าเป็นสตรี!" "รู้สิ" จางกงกงตอบเรียบ ๆ พร้อมสายตาที่กวาดมองลงมาทางนางอย่างมีเลศนัยระคนหยัน "เสี่ยวหยา…เจ้ามีปัญหากับการอุ้มแบบนั้นก็เพราะเจ้าคิดเองมากกว่า หิ้วขึ้น หิ้วลง ก็แค่ย่นเวลา" “แต่มันไม่งาม!” หลินหยาสะบัดหน้าหนี ขณะมือปัดกระโปรงจัดชุดให้เข้าที่ “วันหน้าข้าจะปีนเองก็ได้! จะได้ไม่ต้องให้ท่านหิ้ว!” "ดี" เขาพยักหน้ารับหน้าตาย ยกขวดกระบอกน้ำขึ้นเปิดฝาจิบราวไม่สะทกสะท้าน "คราวหน้าเจ้าลองปีนจากก้อนหินไปบนหลังม้าตัวนี้ดู...หากไม่ตกคอหัก ข้าจะถือว่าเจ้าทำได้ดี" หลินหยาถลึงตาใส่ทันทีที่ได้ยิน “ท่านมันปากคอเราะราย! ข้าจะไม่ตายเพราะตกจากหลังม้าหรอกเจ้าค่ะ แต่จะตายเพราะความขี้แกล้งของท่านนั่นแหละ!!” จางกงกงหัวเราะในลำคออย่างขบขัน แววตาฉายประกายเจ้าเล่ห์น้อย ๆ อย่างจงใจจะหยอกนางให้เดือดขึ้นทุกคราวที่มีโอกาส เขาหย่อนตัวนั่งลงใต้ร่มไม้ก่อนจะวางตะกร้าเสบียงไว้ข้างตัว แล้วปรายตาไปทางหลินหยาเหมือนจะบอกว่า "จะยืนงอนอยู่ทั้งวันหรือจะมากินข้าว" หลินหยาค้อนใส่แรง ๆ แต่ท้องนางก็ร้องในเวลาเดียวกัน...ช่างน่าเจ็บใจเสียจริงที่ต้องมากินข้าวกับคนที่หิ้วตนเหมือนแมวหน้าบ้านแบบนี้ทุกวัน แต่ที่เจ็บใจกว่า...คือนางเริ่มคุ้นชินกับมันเสียแล้วต่างหาก หลังจากนั้นหลินหยาก็ทำหน้างอแต่ก็นั่งแหมะเอาไก่ขอทานออกมากิน เสียงกระดูกไก่ดังกรุบเบา ๆ ขณะริมฝีปากนุ่ม ๆ แทะไก่ขอทานอย่างเงียบ ๆ หลินหยาไม่พูดอะไรสักคำ ตั้งหน้าตั้งตากัด กิน ดูด เอาแต่นั่งหน้าบึ้ง ๆ งอน ๆ อยู่ตรงมุมใต้ต้นไม้ มือข้างหนึ่งยกห่อใบบัวรอง ข้างหนึ่งจับขาไก่ทั้งขาแน่นหนึบแบบไม่ยอมให้ใครแย่ง ริมฝีปากงามเปื้อนคราบน้ำซุปสีเข้ม ๆ เล็กน้อยที่มุมปาก ข้างแก้มเปรอะหยดมันเงาวับเหมือนเด็กน้อยที่เพิ่งขโมยของกินจากครัวมาได้สำเร็จ จางกงกงที่นั่งมองอยู่ห่างไปไม่ถึงศอกพิงลำต้นไม้ สายตากวาดมองตั้งแต่ปลายนิ้วนางที่เลอะคราบไก่จนถึงขอบริมฝีปากแดงเปื้อนซุปก่อนจะขมวดคิ้วหน่อย ๆ อย่างขัดใจในความ ‘ไม่เรียบร้อย’ ซึ่งนางทำเป็นประจำ และเขาก็เตือนทุกครั้ง...แต่ก็ไม่เคยฟัง “นั้นเจ้ากินหรือปล้ำไก่?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยกระซิบเบา ๆ แต่พอให้เจ้าตัวได้ยิน หลินหยาที่กำลังงับกระดูกดังแกรกถึงกับชะงักนิด ๆ แล้วหันมาค้อนทันที "ข้าก็กินแบบนี้ของข้ามาตลอดนี้เจ้าคะ! ท่านเคยเห็นข้าใช้ตะเกียบกินไก่ขอทานรอบไหนไหมล่ะ?" “ไม่เคย...” เขาตอบอย่างไร้อารมณ์ แล้วหยิบผ้าเช็ดผืนเล็กที่อยู่ในห่อของตัวเองขึ้นมากางไว้บนตักก่อนจะเอื้อมไปเช็ดมุมปากให้นางอย่างหน้าตาเฉย หลินหยาเบิกตาโตทันทีเมื่อรู้ตัว “เอามือออกไปนะ!” นางปัดมือเขาเบา ๆ พองาม ทั้งที่น้ำเสียงก็ไม่ได้จริงจังนัก “ข้ายังกินไม่เสร็จ! เดี๋ยวก็เลอะอีกอยู่ดี!” “ข้าก็เช็ดให้เจ้าเรื่อย ๆ ได้อยู่แล้ว...” จางกงกงเอ่ยเรียบ ๆ แล้วเช็ดข้างแก้มที่เปื้อนมันไก่อย่างใจเย็น “ท่า—” นางว่าพลางหลบแต่โดนเช็ดต่ออยู่ดี "ข้าก็ต้องทำหน้าที่เหมือนคนเลี้ยงแมวป่าที่หวงของ..." เขาว่าเสียงเรียบ "แมวก็ไม่หัดดูแลตัวเอง จะทำอย่างไรได้" “แมวบ้านท่านสิ!” หลินหยาค้อนเข้าให้อีกดอกแล้วหันหนีกลับไปนั่งกินต่อเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ปากเลอะอีกรอบ เขาก็เช็ดอีกเหมือนเดิม มือลอบปาดคราบอาหารให้จนสะอาด มืออีกข้างยื่นขวดกระบอกน้ำให้อย่างรู้หน้าที่ หลินหยารับมาดื่มแบบเงียบ ๆ...ไม่สบตา แต่พอมือเขายื่นมาอีกครั้ง นางก็เลิกคิ้วพลางเบ้ปาก “เช็ดอีกแล้วเหรอ! ไม่ต้องเลย!! เดี๋ยวข้าเช็ดเองก็ได้นะเจ้าคะ” “ช้า” เขาตอบทันที แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม เช็ดซ้ำจุดเดิมแบบช้า ๆ อย่างจงใจ สายตาคู่นั้น...จ้องมาที่นางแบบคนรู้ทัน “จะไม่ให้เลอะ ก็หัดกินดี ๆ หน่อย” เขากระซิบใกล้ใบหูนางจนหลินหยาขนลุก คนถูกแหย่แทบอยากเอาขาไก่ฟาดหน้าเขา แต่ก็ได้แต่หันหนี หน้าแดงขึ้นทีละนิดจนลามไปถึงใบหู หลังจากนั้น จางกงกงที่เพิ่งจัดการมื้อกลางวันเรียบง่ายของตัวเองเสร็จ ทอดสายตามองหญิงสาวที่เช็ดปากเช็ดมือล้างเรียบร้อยอย่างละเมียดละไมแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงโดยไม่ต้องเอ่ยคำใด นางก็ก้าวเท้าเดินนำไปยืนรออย่างรู้หน้าที่เสียแล้ว เส้นผมดำขลับที่ถูกรวบไว้หลวม ๆ ปลิวสะบัดตามแรงลมยามกลางวันจาง ๆ ขณะที่หลินหยายืนหันหลังให้อยู่ข้างตัวม้าของเขา สาวตัวบางยืนยืดอกพยายามทำเป็นไม่มองคนด้านหลังที่ตนกำลังรอ นางไม่พูด ไม่กวักมือ ไม่ขอร้อง แต่ก็ไม่ได้ขยับขึ้นไปเองอย่างเด็ดขาด…เพราะรู้ดีว่าส่วนสูงนั้น ‘ไม่อำนวย’ และถ้าปีนเองมีหวังได้โดนล้อไปยันถึงฉางอัน จางกงกงเดินเข้ามาช้า ๆ ก้าวเท้าเงียบกริบอย่างผู้เชี่ยวชาญในความนิ่งงัน สายตาเหยียดมองแผ่นหลังของนางที่แสร้งทำเฉยอย่างน่าหมั่นไส้ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเนิบเย็น “จะยืนจนถึงยามอิ๋น แล้วให้ข้าอุ้มขึ้นกลางหมอกเช้าเลยหรือ?” หลินหยาหันหน้ามานิดเดียว ไม่สบตา ตอบเสียงห้วนแบบขี้อายผสมวางมาด “แล้วท่านจะช้าอยู่ทำไมเล่า…” “ก็มัวแต่ชมวิวอยู่ไง” เขาตอบอย่างหน้าตาเฉยว่าแล้วมือหนาก็ยื่นมาโอบเอวบางของนางอย่างคล่องแคล่ว ก่อนที่หญิงสาวจะทันได้เตรียมตัว ขาก็ลอยจากพื้นเสียแล้ว “ว้าย!” หลินหยาร้องเสียงหลงนิด ๆ แต่ไม่กล้าดังมากเพราะกลัวนกป่าตกใจ พลางเผลอกอดคอเขาแน่นเพื่อทรงตัว “บ้าเอ๊ย! ท่านยังไม่เตือนข้าเลยนะ!” “จะให้ข้าเขียนประกาศติดต้นไม้ก่อนด้วยหรือเสี่ยวหยา?” จางกงกงเอ่ยอย่างเย็นชาแต่เจ้าเล่ห์ มุมปากยกน้อย ๆ เหมือนกำลังขำกับอาการกระเง้ากระงอดน่ารักที่นางไม่รู้ตัว เขาวางร่างหล่อนลงบนอานม้าเบา ๆ อย่างมืออาชีพ นางขยับกระโปรงพลางค้อนให้แล้วรีบจัดระเบียบตัวเองให้เรียบร้อยเร็วที่สุดก่อนที่เขาจะขึ้นตามมา ไม่นานนัก ชายหนุ่มก็ก้าวขึ้นตามมาด้านหลัง ท่วงท่าคล่องแคล่วของจางกงกงทำให้ดูเหมือนเขาคือผู้ควบคุมทุกอย่างอยู่เสมอ แม้แต่จังหวะลมหายใจของหลินหยา "เจ้าจับไว้ดี ๆ ล่ะ" เขาเอ่ย ขณะม้าส่งเสียงกระทืบเท้าเบา ๆ แล้วเริ่มเคลื่อนตัวอีกครั้ง "ข้าก็ต้องจับอยู่แล้วนี่…" นางพึมพำเสียงเบา ก่อนจะพิงแผ่นอกของเขาเล็กน้อยอย่างลืมตัว แล้วก็พลันหน้าแดงเมื่อนึกได้ว่าเธอเพิ่งทำอะไรลงไป...แต่ก็ยังไม่ยอมขยับหนีจากอกอุ่น ๆ นั้นเสียที จางกงกงไม่ได้ว่าอะไร เพียงแค่กระตุกสายบังเหียนเบา ๆ สั่งให้ม้าพุ่งตัวไปข้างหน้า...พร้อมกับลมหายใจที่แผ่วเบาข้างใบหูของหญิงสาวเบื้องหน้า ที่เขายังคงไม่ปล่อยจากอ้อมแขน เพราะระหว่างทางจากหงหนงสู่ฉางอันนี้...เขาไม่คิดจะปล่อยให้ใครแย่งเธอไปอีกแล้วตลอดไป<div style="text-align: center;"> 

<div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0" style="color: rgb(66, 66, 66); background-color: initial;"></div><div style="text-align: center;"><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">@Admin </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">พรสวรรค์ : วาสนามาโดยไม่รู้ตัว </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">ทุกครั้งที่สำเร็จเควส (หากเลขไบต์สุดท้ายออก 0 / 2 / 6 / 9) มีวาสนาที่จะได้รับรางวัลเพิ่ม (เลขไบต์คู่ อาหาร) (เลขไบต์คี่ ไอเท็ม) และมีโอกาสพบเจอคนปะหลาดเข้ามาในชีวิตโดยไม่รู้ตัว</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">อื่น ๆ: เดทจบแล้วง่าาา แง้ ๆ ฮึกกกก</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">รางวัล: อยู่โพสที่สองจ้าาา</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

 </div>
 <div style="text-align:center; font-style:italic;"> </div><div style="text-align:center; font-style:italic;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/8407f8e8964c0425dc64e6d5ed93274c6382b55b4e66-w95pgj_fw658webp.png" width="480" _height="147" border="0"></div>
</div>

</div>
</div>

</div></div></div>

LinYa โพสต์ 2025-8-19 05:48:04

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-8-19 07:17 <meta charset="UTF-8">
<title>อยากลองเอาไว้โรลเพลย์</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:wght@300;400;500;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
#box01 {
border: 0px double;
border-radius: 25px;
padding: 50px;
background-color: #210f31;
background-image: radial-gradient(circle at top left, rgba(120,150,200,0.1), transparent 70%);
box-shadow:
 0 0 20px rgba(138,173,255,0.4),
 0 0 60px rgba(90,103,110,0.5),
 inset 0 0 30px rgba(255, 255, 255, 0.03);
transition: box-shadow 0.4s ease-in-out;
}

body {
margin: 0;
padding: 30px;
background: url("https://img2.pic.in.th/pic/480db93bbb5053bdebd01637312ba3a5cfe4f4e7253ca-jMHUeK_fw658webp.md.png") no-repeat center center fixed;
background-size: cover;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
}

.main-container {
max-width: 800px;
margin: auto;
background-color: #0a004d;
border-radius: 25px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 40px rgba(0, 0, 0, 0.3);
background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/d881fefa9db7d8c4a26ac5b641e95dff4edfba2318592-OGKQtv_fw658webp.png');
background-size: cover;
}

.glow-title {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 48px;
font-weight: bold;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 5px;
text-shadow:
 0 0 5px #56B7C8,
 0 0 10px #56B7C8,
 0 0 15px #56B7C8,
 2px 2px 4px rgba(0, 0, 0, 0.3);
}

.glow-subtitle {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 20px;
font-style: italic;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 20px;
text-shadow:
 0 0 3px #56B7C8,
 0 0 6px #56B7C8;
}

.flower-divider {
background-image: url('ไม่เอา');
background-size: contain;
background-repeat: no-repeat;
background-position: center;
height: 30px;
margin-bottom: 30px;
}

.banner-image {
display:none; /* ❌ ลบภาพออกโดยซ่อน */
}

/* ✅ เปลี่ยนพื้นหลังกล่องเป็นภาพ */
.text-box {
background: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/cf84239121ec4fd702c6d45d655d15675ff2262394776-PJAU9A_fw658webp-fotor-2025073018158.md.png') center/cover no-repeat;
border-radius: 20px;
padding: 30px;
font-size: 18px;
color: #F0EAD6;
line-height: 1.9em;
box-shadow: inset 0 0 15px rgba(0, 0, 0, 0.2);
}

.text-box .title {
text-align: center;
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
margin-bottom: 10px;
}

.text-box .subtitle {
text-align: center;
font-size: 16px;
color: #DDC799;
margin-bottom: 20px;
}

.flex-boxes {
display: flex;
flex-wrap: wrap;
gap: 20px;
justify-content: center;
margin-top: 40px;
margin-bottom: 30px;
}

.info-box {
flex: 1 1 300px;
max-width: 400px;
background-color: rgba(7, 17, 44, 0.92);
border-radius: 20px;
box-shadow: 0 0 15px rgba(0,0,0,0.3);
overflow: hidden;
color: #F0EAD6;
}

.info-box img {
width: 100%;
display: block;
border-bottom: 1px solid #ccc;
}

.info-box .content {
padding: 20px;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
color: #F0EAD6;
}

.info-box .content .title {
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
text-align: center;
}

.info-box .content .subtitle {
font-size: 14px;
text-align: center;
color: #DDC799;
margin: 8px 0 16px;
}
</style>

<div align="center">
<div id="box01">

<div class="main-container">
<div class="glow-title">
 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/1564996915ef13cf484e287d62fbe7f9f0ed13d62a16d-8Czovd_fw658webp.md.png" width="500" border="0"> 
 บันทึกการเดินทาง ความจริงแท้
</div>

<div class="glow-subtitle">
 
 วันที่ 19 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 
 เริ่มต้น ยามเหม่า เมืองหงหนง มณฑลซือลี่ - ยามโหย่ว เมืองฉางอัน มณฑลซือลี่ จักรวรรดิต้าฮั่น</div>

<div class="text-box"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><div style="text-align: left;"> ท่ามกลางทิวทัศน์ที่เริ่มเปลี่ยนจากแนวทุ่งและป่าเบาบางเป็นร่องรอยของหมู่บ้านริมฉางอันที่เริ่มคึกคักขึ้น หลินหยาซบแผ่นอกแน่นของเขานิ่ง ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่น้ำเสียงของนางจะดังขึ้นเบา ๆ ในยามที่เสียงเกือกม้ากระทบพื้นดินลูกรัง “ท่าน...เราจะถึงฉางอันกันตอนยามไหนหรือ?” จางกงกงตอบโดยไม่ต้องคิดนาน “ยามเซินหรือยามโหยว่...ไม่เกินนั้น” หลินหยายกมือจับสายบังเหียนที่เขายังเป็นคนควบคุมอยู่นั้นไว้หลวม ๆ ก่อนจะเงียบไปอีกครั้ง นางกัดริมฝีปากนิด ๆ เหมือนชั่งใจระหว่างจะพูดหรือไม่พูด แต่สุดท้ายก็เลือกจะเปล่งเสียงออกมาอย่างแผ่วเบา  “แล้ว...ท่านจะไปส่งข้าที่ไหนหรือ?” เขาไม่ได้ตอบทันที ความเงียบระหว่างสองร่างที่แนบชิดกันบนหลังม้ายิ่งเหมือนเสียงทิ่มแทงในอก เพราะคำถามนี้ไม่ใช่แค่ถามว่าจะหยุดม้าไว้ตรงไหน แต่มันคือคำถามที่กดดันว่า เราคืออะไรกัน? “หน้าประตูเมืองหรือเจ้าคะ...หรือจะให้ไปส่งนอกเมืองดี?” เสียงของนางยังคงนุ่มนวลเหมือนเคย หากแต่แฝงความเหนื่อยใจคล้ายยอมรับบางสิ่งที่ไม่อยากยอม “เพราะ...ชายหญิงที่นั่งม้าตัวเดียวกันโดยไม่มีฐานะใด...มันไม่ควร” นางเอ่ยต่อ “ข้ารู้ดีว่ามันผิดประเพณี ผิดทุกอย่าง และยิ่งไม่ควรเลยสำหรับข้า...ที่ตอนนี้อาศัยอยู่ในบ้านของหวยหนานหวาง ท่านหลิวอัน” “ท่านก็ไม่ชอบใจไม่ใช่หรือ...ที่ข้าไปอยู่ที่นั่น” นางหันหน้าไปมองเขาแวบหนึ่ง ดวงตาคู่งามที่เหมือนจะเจือเศร้าเล็กน้อยกับรอยยิ้มบาง ๆ ที่ฝืนเก็บซ่อนไว้ ครานี้จางกงกงไม่ตอบในทันที เขาเพียงแค่กระชับวงแขนที่โอบอยู่รอบเอวบางให้แน่นขึ้นโดยไม่พูดอะไร ม้าค่อย ๆ เดินทอดช้า ๆ เหมือนตามจังหวะใจของเขาที่หนักแน่นขึ้นทุกที “จะให้ข้าปล่อยเจ้าไว้ที่ประตูเมืองกลางฝูงชน แล้วทำเป็นไม่รู้จัก...หรือจะให้ข้าแสร้งทำเป็นไม่เคยผ่านคืนยาวหลายราตรีร่วมกับเจ้า เพียงเพราะสายตาของคน?” เสียงเขาทุ้มต่ำดังขึ้นข้างใบหู เสียงที่ราวกับสลักไว้ด้วยเหล็กเย็นและอารมณ์ที่ก่อตัวลึก “หลินหยา...” เสียงเรียกชื่อของนางชัดเจนจนขนลุกเมื่อมันหลุดออกจากปากของคนที่แทบไม่เคยเรียกชื่อจริงของนางโดยตรง “เจ้าจะอยู่ที่บ้านของหวยหนานหวางไปอีกนานเท่าใด?” นั่นไม่ใช่คำตำหนิ หากแต่เป็นคำถามที่เหมือนคำเตือนคำประกาศที่ไม่จำเป็นต้องดัง “หากเจ้าไม่ย้ายออกมา ข้าจะไปหาถึงที่...” นางหันหน้ามาอย่างตกใจเล็กน้อย “ท่านบ้าไปแล้วหรือ? หากท่านหลิวอันเห็นท่านแล้วรู้เข้า...” “ก็ให้มันรู้เสียเถอะ” จางกงกงกระตุกยิ้มบาง หากแต่สายตากลับน่ากลัวอย่างเงียบงัน ดั่งภูเขาหินเยือกเย็นที่ซ่อนเพลิงไว้ภายใน “เขาไม่โง่ถึงเพียงนั้นหรอก ในเมื่อบ้านนั้นเก็บหญิงสาวของข้าไว้ แล้วข้าจะไม่ไปเอาคืนกลับได้อย่างไร?” “ท่าน...!” หลินหยาหน้าร้อนผ่าวเมื่อได้ยินคำว่า ‘หญิงสาวของข้า’ จากปากเขา มือบางรีบยกขึ้นตบเบา ๆ ที่ต้นแขนแกร่งอย่างประท้วง “ข้าไม่ได้เป็นของท่านสักหน่อยตอนนี้น่ะ!” “หึ” จางกงกงหัวเราะในลำคอ “แต่เจ้าก็นั่งอยู่ในอ้อมแขนของข้า ไม่ใช่ของเขา...ไม่ใช่ของใครทั้งนั้น” เขาโน้มตัวแนบลงกระซิบข้างหูนาง เสียงเบาราวกระซิบสาบาน “ต่อให้โลกทั้งใบจะไม่ยอมรับความสัมพันธ์นี้ ข้าก็จะทำให้มันยอมรับ หากไม่ได้ด้วยเหตุผล ก็ให้มันรู้เสียด้วยอำนาจ หากไม่ได้ด้วยอำนาจ...ก็ด้วยเลือดที่หลั่งริน” ม้าสีดำเงาวาวที่พาพวกเขาทั้งสองเคลื่อนผ่านทางหลวงเข้าสู่แผ่นดินฉางอันในยามเย็นนั้น คล้ายรู้สึกถึงความหนักแน่นในคำของผู้ควบมัน...เสียงฝีเท้าที่กระทบพื้นจึงดังกึกก้องยิ่งกว่าเดิมราวกับประกาศให้โลกได้ยิน ว่าไม่ว่าโลกจะยอมรับหรือไม่ ความสัมพันธ์นี้จะไม่ถูกปล่อยให้ดับหายไปในเงามืดอย่างที่มันเคยเป็นอีกแล้ว หลินหยานั่งตัวตรงเล็กน้อยหลังจากได้ยินถ้อยคำเย็นเฉียบที่แฝงความเป็นเจ้าของอย่างโจ่งแจ้งจากด้านหลัง นางพ่นลมหายใจออกเฮือกใหญ่ ดวงหน้าหวานสะบัดเบา ๆ ราวกับไล่ไอร้อนในใจ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบเจือความหมั่นไส้ปนขุ่นเคืองเล็กน้อยตามสไตล์ของตนเอง “โอ๊ย…!!ข้าย้ายออกก็ได้!” เสียงของนางไม่ดังมากนัก แต่ชัดเจนและแน่วแน่จนแม้แต่เสียงเกือกม้าก็ดูเหมือนจะเงียบไปในชั่วพริบตา จางกงกงเลิกคิ้วเงียบ ๆ อยู่ข้างหลัง ขณะที่หลินหยายังพูดต่อไปโดยไม่หันกลับมา น้ำเสียงเริ่มมีไฟกรุ่นขึ้นเรื่อย ๆ คล้ายไฟที่ถูกอัดแน่นในปล่องภูเขาไฟมานานจนถึงจุดจะระเบิด “แต่ท่านก็รู้ใช่ไหมว่าทำไมข้าต้องไปอยู่ที่บ้านของท่านหลิวอันน่ะ…” มือน้อย ๆ กำสายบังเหียนแน่น ขณะที่เสียงของนางยังคงรัวชัดเจนจากความโมโห “ก็เพราะท่านนั่นแหละ! จำไม่ได้หรือไงว่าหลังจากที่ข้าชกหน้าท่านในตำหนักจงฉางชื่อ แล้วท่านก็เล่นใหญ่ลากข้าเข้าคุก ช่างสมกับนิสัยนักเลงใต้ถุนวังของท่านเสียจริง!” เสียงนางดังกระแทกหูเขาแบบไม่เกรงใจเพราะอารมณ์คุกกรุ่น “ถ้าไม่ได้ท่านหลิวอันมาช่วยข้าข้าคงโดนโบยหลังลายจนเลือดออกตัวตายเป็นการโดนประหารโดยหลักฐานลวงโลกของท่านแล้วละมั้ง”  จางกงกงขมวดคิ้ว แววตาเรืองสีคล้ำใต้เปลือกตาฉายแววบางอย่างที่ยากจะอ่าน แต่หลินหยาไม่สนใจ นางยังพูดต่ออย่างไม่หยุด “อย่างน้อยท่านหลิวอันก็รับโทษแทนข้าครึ่งหนึ่ง” นางพูดพลางปรายตามองเขาแวบหนึ่งจากหางตา ริมฝีปากแดงระเรื่อแย้มรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่แฝงความสะใจที่ได้ตอกกลับหน้าอีกคนบ้าง “แต่ท่านน่ะ โดนเต็มร้อยไม้ ไม่ลดและไม่ยั้ง” จางกงกงเงียบอยู่หลายอึดใจ ไม่พูดไม่จา ทว่ามือที่โอบรอบเอวนางเริ่มแน่นขึ้นอย่างช้า ๆ จนหลินหยารู้สึกได้ “หึ สมน้ำหน้า!” นางหัวเราะนิด ๆ “คนอย่างท่านที่คิดจะใส่ความสตรีตัวจ้อยอย่างข้า ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือเสียหน้าไงล่ะ!” เงียบ เงียบมาก กระทั่งลมหายใจของเขาที่ปกติเยือกเย็นราวภูผายังร้อนวาบขึ้นอย่างชัดเจนในชั่วขณะเดียว “…เจ้ากำลังสมน้ำหน้าข้า?” เสียงเขาเบาหวิว เย็นยะเยือกในแบบที่ฟังแล้วเหมือนมีมดแดงไต่ซี่โครง “อืม...” นางยักไหล่เล็กน้อยแล้วตอบหน้าตาเฉย “ใช่สิ แล้วจะทำไม? ก็ข้าไม่ใช่พวกปั้นหน้ายิ้มให้คนที่ลากข้าเข้าคุกเสียเกือบตายไม่ใช่หรือ?” “แล้วถ้าข้าจะลากเจ้ากลับไปอีกล่ะ?” “ถ้าท่านกล้าก็ลองดู!” นางกระแทกเสียงอย่างไม่ยอมแพ้ เงยหน้ามองเขาทางไหล่ “คราวนี้ข้าจะชกให้หน้าท่านแตกยิ่งกว่าคราวก่อน!” นางยักคิ้วท้าทายแววตาไม่กลัวเกรงแม้แต่น้อย จางกงกงหัวเราะในลำคอเบา ๆ หัวเราะจริง ๆ เสียงต่ำ ๆ ราวกับถูกนางสะกิดอะไรบางอย่างในใจจนมันลั่นออกมาโดยไม่ตั้งใจ “เจ้าช่างกล้า...นับวันยิ่งปากดีขึ้นเรื่อย ๆ” เสียงเขาเย็นเฉียบ ทว่ามีรอยยิ้มร้ายลึกซ่อนอยู่ภายใต้ถ้อยคำ เขาโน้มหน้าลงมาใกล้ จนปลายผมของนางกระทบปลายคางของเขา เสียงแผ่วต่ำคล้ายกระซิบ “ข้าจะทำให้เจ้าสำนึกเสียให้พอ...” ทันทีที่ริมฝีปากของจางกงกงเอ่ยถ้อยคำเยือกเย็นว่า “ข้าจะทำให้เจ้าสำนึกเสียให้พอ…” ทว่าในจังหวะที่หลินหยายังเชิดหน้าท้าทาย รอยยิ้มที่แต้มอยู่มุมปากอย่างคนไม่รู้จักคำว่าเกรงกลัวใด ๆ ยังไม่ทันจางหาย จู่ ๆ ม้าที่ควบมาตลอดทางกลับถูกกระตุกบังเหียนหยุดกระทันหัน กล้ามเนื้อสีน้ำตาลเข้มของมันสะบัดแรงแต่เชื่องดีพอจะสงบภายใต้มือจางกงกงอย่างว่าง่าย และก่อนที่หลินหยาจะได้หันกลับไปถามว่า “หยุดทำไม”  มือใหญ่แข็งแรงกลับเอื้อมมาจับใบหน้าของนางหมับหนึ่ง แล้วดึงหันกลับหลังในทันควันโดยที่นางไม่ทันตั้งตัว “อ…อื้อ...!?” เสียงหลุดร้องแผ่วในลำคอแทบไม่ทันเปล่งคำ เมื่อริมฝีปากของเขาประกบลงมารุนแรงโดยไม่เปิดโอกาสให้นางแม้แต่จะหายใจเสียด้วยซ้ำ ริมฝีปากของจางกงกงนั้นทั้งร้อนแรง หนักหน่วง และไม่ปรานี ช่างต่างจากทุกครั้งที่เคยสัมผัส เพราะครานี้มันไม่ใช่รอยจูบของความหลงใหลหรือเสน่หา แต่มันคือรอยจูบของการ “ลงโทษ” “อื้ม…!” หลินหยาเบิกตากว้างในวินาทีแรก ร่างกายบิดขลุกขลักไปมาเล็กน้อยเพราะแรงจูบที่มากับแรงอารมณ์นั้นแทบทำให้นางเซถลาในอ้อมแขนเขา มือของเขากดท้ายทอยของนางไว้มั่นไม่ให้นางหนีจากการลงทัณฑ์นี้ และอีกข้างที่ประคองเอวไว้ก็รั้งแน่นขึ้นกว่าเดิม ราวกับจะบอกว่า "หนีไปไหนไม่ได้อีกแล้วล่ะ"ริมฝีปากนั้นรุกรานล้ำลึกอย่างไม่ให้โอกาสได้หายใจหอบหรือเถียงกลับ นางรู้ได้ทันที เขาโกรธ โกรธมากเสียจนข่มเอาไว้ไม่อยู่ ไม่ว่าจะเพราะถ้อยคำ “สมน้ำหน้า” ที่จุดไฟโทสะ หรือเพราะชื่อของหวยหนานหวาง ที่นางบังอาจกล่าวถึงด้วยน้ำเสียงเอ่ยอ้างเชิดหน้าต่อหน้าเขา เขาผละจูบออกในที่สุดเมื่อนางเริ่มหอบกระชั้น ริมฝีปากแดงสดของหลินหยาเปียกชื้น ดวงตาเบิกกว้างพร่าเลือนเพราะความมึนงงระคนตกใจ ร่างของนางสั่นน้อย ๆ เสียงหายใจของเขายังหนักแน่นอยู่ข้างใบหูนางขณะที่เขาก้มต่ำกระซิบเสียงต่ำพร่าราวกับพายุฝนกลางรัตติกาล “สตรีใจกล้าผู้นี้กล้าสมน้ำหน้าข้า...แล้วเจ้าคิดจริงหรือว่าเจ้ายังเป็นอิสระ?” มือที่กดไว้ยังไม่คลาย เขาโน้มกระซิบต่อชิดริมหู ริมฝีปากเฉียดแก้มชื้นที่ยังอุ่นจากรอยจูบเมื่อครู่ “หากเจ้ายังกล้าเอ่ยนามของบุรุษอื่นให้ข้าฟังอีก...ข้าจะไม่ส่งเจ้าเข้าคุกของกรมราชทัณฑ์อีกแล้ว” เสียงเขาหยุดลงครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวประโยคสุดท้ายอย่างช้า ๆ ด้วยเสียงที่ทั้งเยือกและร้อนราวเปลวไฟในห้องขังใต้ดิน “แต่จะขังเจ้าไว้...ใน คุกของข้าเอง จนกว่าเจ้าจะสำนึกจริง ๆ ว่าควรเอ่ยชื่อใครบ้างในที่ที่ข้าอยู่” หลินหยาเม้มปากแน่น แม้จะข่มกลั้นความรู้สึกทั้งหมดไว้ไม่แสดง แต่ใบหูแดงเรื่อ ริมฝีปากสั่นน้อย ๆ กับดวงตาวาววับที่หลบไปข้างทางนั้นบอกได้ชัดว่านางไม่ได้ใจเย็นอีกต่อไปแต่สิ่งที่น่ากลัวกว่าคือ...เขาไม่ได้ล้อเล่นเลยสักนิดเดียว เสียงระฆังจากเมืองฉางอันที่ดังกังวานมาตามลมราวกับระฆังทองของเทพประตูเมืองนั้นกำลังเคาะเตือนว่าอีกไม่นานก็จะเข้าสู่ยามเซินทะลุไปยามโหยว่ เสียงแผ่วไกลสะท้อนจากแนวกำแพงนครสู่ทุ่งโล่งด้านนอก บ่งบอกว่าจุดหมายใกล้เข้ามาเต็มที ทว่ากลับไม่มีอะไรในห้วงลมหายใจของหลินหยาเร่งรีบไปมากกว่าเสียงหัวใจของตนเองที่กำลังเต้นกระหน่ำราวจะกระชากทุกความคิดให้ขาดสะบั้น นางนั่งหันตัวเล็กน้อย ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนราวเนื้อไม้มะพร้าวสะท้อนความสับสนวาบไหวอย่างไม่อาจปิดบังได้ พลางมองสบใบหน้าเยียบเย็นเฉียบคมของบุรุษผู้เป็นเจ้าของทุกสัมผัสเมื่อครู่ ริมฝีปากของนางยังร้อนผ่าวจากแรงกดจูบเมื่อครู่ เส้นผมยุ่งเบา ๆ จากแรงลมหรือจากแรงของเขานั้นไม่มีใครทราบได้ แต่นางรู้ว่าตัวเองไม่ได้สั่นเพราะความหนาว หากแต่เป็นความรู้สึกบางอย่างที่กำลังลุกโชนและโอบรัดหัวใจจนแทบหายใจไม่ออก “ท่า—” เสียงของนางเอ่ยขึ้นแผ่วเบาอย่างลังเล  แต่ยังไม่ทันจบประโยค ริมฝีปากที่ร้อนจัดของเขาก็โน้มเข้ามาอีกครั้ง ประกบเข้ากับเรียวปากของนางโดยไม่ให้โอกาสได้เอ่ยคำใดทั้งสิ้น จูบนี้รุนแรงน้อยกว่าคราวแรก แต่มันกลับลึกซึ้งและโหยหากว่ากันมากนัก... เหมือนเป็นการสลักลงบนร่าง...ไม่สิ บนหัวใจของนาง ว่าเขาจะไม่ยอมให้ถ้อยคำใดจากนางพูดถึงชายอื่นอีก และยิ่งกว่านั้น เขาจะไม่ยอมให้นางลืมเขาแม้แต่ลมหายใจเดียว ปลายนิ้วของเขาข้างหนึ่งไล้จากลำคอขาวผ่องลงไปจนถึงไหล่ จับยึดเบา ๆ เพื่อให้นางเอียงหน้าให้พอดีกับองศาของรอยจูบ ร่างของนางกระตุกน้อย ๆ เพราะสัมผัสนั้นทำให้ความทรงจำใต้ร่มผ้าแล่นวาบกลับมาอีกครั้ง ใต้สาบเสื้อผ้าของหลินหยา ยังมีร่องรอยจาง ๆ จากฟันและริมฝีปากของเขาที่ยังไม่ทันจางหาย จูบที่ประทับแรงเกินกว่าที่นางจะลืม... รอยขบกัดที่ลึกจนเกิดรอยแดงเรื่ออยู่ใต้ผ้ากลางหลัง และรอยดูดที่สลักแน่นไว้ตรงเนินอกใต้ชั้นชั้นในนั่นอีก ทั้งหมดนั้น...คงเป็นสิ่งที่เขาเรียกว่า “ตรวน” สำหรับผู้ต้องขังในคุกของเขาเอง ริมฝีปากของเขาเคลื่อนไหวหนักแน่น ดุนดัน และล่วงล้ำอย่างไม่รีบร้อน หากแต่วางทับทุกอณูความรู้สึกของนางไว้อย่างไม่ให้เหลือที่ว่างสำหรับใครหน้าไหนอีก มือของหลินหยากำแน่นกับชายเสื้อของเขา นางไม่ได้ผลักออก แต่ก็ไม่ได้โอบรัดตอบเช่นเคย ราวกับกำลังลังเลอยู่กึ่งกลางของบางอย่าง บางอย่างที่ไม่ควรจะรู้สึกแต่ดันรู้สึก เมื่อเขาผละออกมา ลมหายใจของทั้งสองยังประสานกันอยู่ตรงกลาง ดวงตาคมดุของเขาโน้มเข้าใกล้ชิด ใกล้จนแทบจะสัมผัสหน้าผาก เสียงทุ้มต่ำของเขากระซิบลงตรงปลายคางของนางเบา ๆ “อย่าพูดถึงคนอื่นอีกต่อหน้าข้า…แม้แต่จะนึกในใจข้าก็ไม่อนุญาต...เข้าใจหรือยัง” น้ำเสียงนั้นเยือกเย็นจนร้อนผ่าว และในห้วงลมหายใจนั้น ไม่มีเสียงระฆังใดดังก้องกว่าเสียงหัวใจของหลินหยาอีกแล้ว… เสียงลมหายใจเฮือกใหญ่ของหลินหยาดังขึ้นกลางความเงียบงันชั่วครู่ ริมฝีปากของนางอ้าออกเพื่อสูดลมหายใจเข้าอย่างลึก ลำคองามกระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะขณะพยายามรวบรวมสติที่หล่นกระจัดกระจายไปหมดหลังจากจูบร้อนแรงราวไฟโลกันต์เมื่อครู่ ดวงหน้าหวานที่แดงระเรื่ออย่างไม่อาจควบคุมได้ หันกลับไปข้างหน้าอีกครั้งอย่างเชื่องช้า ดวงตาคู่นั้นยังคงพร่าเลือน แต่เต็มไปด้วยความดื้อดึงระคนอ่อนแรง "ท่านไปส่งข้าที่นอกเมืองก็ได้เจ้าค่ะ..." เสียงของนางเอื้อนเอ่ยอย่างเงียบงันเพราะต้องเปลี่ยนเรื่อง ราวกับไม่ต้องการให้มันหนักแน่นเกินไปนัก "ข้าเดินเข้าเมืองเองได้...ตรงศาลาจื่อเถิงฮวาก็ได้..." นางพูดจบแล้วเงียบลงทันที มือที่วางอยู่บนตักกระชับเข้าหากันจนปลายนิ้วซีด นางไม่รู้ว่าเขาจะยอมหรือไม่ เพราะคนอย่างจางกงกงนั้น...ตั้งแต่แรกแล้วก็ไม่ใช่คนที่ยอมตามคำใคร ความเงียบระหว่างสองคนอึดอัดจนรู้สึกได้ เสียงฝีเท้าม้าเคลื่อนต่อไปอย่างเรียบนิ่ง แต่ไม่ช้าก็มีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านหลัง น้ำเสียงนั้นไม่มีแววโมโห หากแต่เยือกเย็นและราวกับคลื่นที่ซัดเข้ามาในอกโดยไม่ให้ตั้งตัว "ศาลาจื่อเถิงฮวา…?" เขาทวนถ้อยคำที่นางพูดเบา ๆ ช้า ๆ เหมือนกำลังครุ่นคิด ไม่ใช่ทวนเพื่อยืนยัน หากแต่เป็นการทอดน้ำเสียงเช่นคนกำลังตริตรอง ปลายนิ้วเรียวข้างหนึ่งขยับขึ้นอย่างเฉียดผมของนางเพียงเล็กน้อย แตะผ่านไรผมที่ข้างขมับคล้ายจะจัดให้เข้าที่ “นั่นคือที่เจ้าพูด...แต่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าจะทำ” เสียงเรียบนิ่งที่แฝงไปด้วยแรงจิกจากจิตใจ "ข้าต่างหาก...ที่จะเป็นคนตัดสินใจว่าเจ้าควรจะอยู่ตรงไหน" เขาไม่ได้ตวาด ไม่ได้กดเสียง แต่น้ำเสียงกลับมั่นคงจนรู้สึกเหมือนถูกโซ่เหล็กคล้องข้อเท้าโดยที่ยังไม่ทันเดินก้าวออก "คิดว่าข้าจะให้เจ้าเดินเข้าเมืองคนเดียวหรือ? เจ้าคิดว่าตอนนี้เจ้ามีสิทธิ์เลือกด้วยหรือไง?" วาจานั้นราวกับเข็มที่แทงผ่านกลางใจ หลินหยานิ่งงันไปพักหนึ่ง นางรู้ดีว่าเขาไม่ชอบให้ตนตัดสินใจอะไรเองโดยไม่ผ่านคำอนุญาต โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับความปลอดภัยของตนเอง แม้ศาลาจื่อเถิงฮวาจะเป็นสถานที่เงียบสงบอยู่ชายป่าเมืองฉางอัน สถานที่ของทั้งคู่ที่มักจะนัดเจอกันในช่วงหลังที่ไม่มีใครผ่านบ่อยนักในยามเย็นค่ำตะวันลาลับเช่นนี้ แต่ในสายตาของจางกงกง...สถานที่นั้นกลับอันตรายยิ่งกว่าใจกลางตลาดเสียอีก เพราะมันเป็นสถานที่ที่ครั้งหนึ่ง หลินหยาเคย “ตกหลุม” กับเขา ...และเขาเองก็ไม่ต้องการให้มันกลายเป็นหลุมพรางของใครอีก แม้มิได้กล่าวออกมาตรง ๆ แต่จางกงกงก็แสดงเจตจำนงนั้นอย่างชัดเจนผ่านทุกการกระทำ ฝ่ามือของเขาที่ควบบังเหียนอยู่ข้างหนึ่งขยับเพียงเล็กน้อย ม้าควบช้า ๆ ต่อไปในทางที่เขาเลือก ไม่ใช่ทางที่นางเสนอ ไม่มีคำตอบจากเขาตรง ๆ แต่การกระทำของจางกงกงคือคำตอบทั้งหมดหลินหยาเม้มปากแน่น ดวงตาสั่นไหวเล็กน้อย นางไม่พูดอะไรอีก รู้ดีว่าในท้ายที่สุด...คนที่มีสิทธิ์ตัดสินใจว่า “หลินหยา” ควรจะไปจบลงตรงไหนของเมืองฉางอันนี้...ในสายตาของจางกงกงไม่เคยใช่ตัวนางเองเลยแม้สักครั้งเดียว จางกงกงขยับมือขึ้นอย่างมั่นคงในขณะที่มืออีกข้างยังคงควบบังเหียนม้าไว้แน่น กระดิกนิ้วเพียงนิด หมวกงอบไผ่พร้อมผ้าคลุมสีดำก็หลุดออกจากห่อผ้าอย่างเชื่องช้า เขากระตุกชายผ้าคลุมด้านในขึ้นมาพาดทับใบหน้าของตนในจังหวะที่ลมหวิวของยามใกล้พลบค่ำพัดโชยผ่าน แสงสีส้มแดงอ่อนของยามกลางคืนสาดแสงเงาละลานบนเส้นทางฝุ่นแดงข้างหน้า ผ้าคลุมนั้นดูธรรมดาแต่กลับพลิ้วไหวแนบแน่นอย่างมีจังหวะ มันบดบังใบหน้าอันงามล้ำและเยือกเย็นของจางกงกงไปเสียจนหมดสิ้น เหลือเพียงเงาลางในม่านมืดแห่งราตรี แม้หลินหยาจะมองไม่เห็นสีหน้าของเขาตอนนี้ แต่นางรู้ดี ดวงตาของเขายังคงเฝ้าจ้องทุกอย่าง รอบด้านอย่างไม่ประมาท “เก็บปากของเจ้าไว้เสี่ยวหยา” เสียงของเขาดังขึ้นต่ำเย็น “หากไม่อยากให้ใครรู้ว่าเจ้ามากับใครในยามค่ำมืดเช่นนี้” หลินหยาไม่ได้ตอบ แต่ริมฝีปากนางเม้มแน่น ทั้งอาย ทั้งหงุดหงิด ทั้งอึดอัดในหัวใจ เสียงกีบม้ากระทบผืนดินยังคงสม่ำเสมอ เส้นทางเริ่มลาดต่ำลงเล็กน้อยเมื่อล่วงเข้าสู่เขตใกล้เมือง ยามพลบค่ำกลายเป็นม่านยามค่ำคืนที่เบื้องฟ้าปรากฏจันทร์เสี้ยวบางตัดกับเงาไม้ไผ่รอบข้าง เสียงจักจั่นเร่งจังหวะคล้ายบอกเวลาของเมืองฉางอันกำลังจะเข้าสู่ช่วงกลางคืนโดยสมบูรณ์ จางกงกงไม่พูดอะไรอีก เขาเพียงขยับม้าอย่างแม่นยำไปในทิศทางที่ตนกำหนด นำร่างของหลินหยาเข้าใกล้จุดหมาย...ไม่ใช่ประตูเมืองที่เต็มไปด้วยผู้คน ไม่ใช่ตรอกเงียบที่ใครจะสังเกตเห็นการขึ้นลงของนาง แต่เป็น ทางหลังสวนฃด้านทิศเหนือของฉางอันที่แค่เฉพาะบางคนเท่านั้นที่รู้ว่าทางลัดนี้จะวกเข้าสู่หลังหอว่านหงเหรินได้โดยไม่ต้องผ่านสายตาของใคร เป็นทางที่ไม่ควรมีชายหญิงใดเดินทางผ่านพร้อมกันในยามนี้...แต่จางกงกงกลับเลือกพานางไปเช่นนั้น เบื้องหน้าเป็นลานหลังของหอว่านหงเหรินที่เงียบงัน มีเพียงเสียงใบไม้เสียดสีกันยามลมพัด กับแสงจันทร์ที่ส่องลอดยอดไม้สูงกระทบหลังคากระเบื้องเงาวับให้เป็นเงาสะท้อนริบหรี่ตามจังหวะลมหายใจของเมืองฉางอันในยามค่ำคืน หลินหยากระพริบตา มองรอบ ๆ แล้วพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ พลางบ่นในใจว่า "แน่นอนสิ...นี่มันหอของเขานี่นา..." นางขยับตัวเล็กน้อยบนหลังม้า แล้วจู่ ๆ ก็เอนตัวไปด้านข้างอย่างคล่องแคล่ว เตรียมจะกระโดดลงเหมือนเคยชินกับการขึ้นลงม้าเองแบบเร็ว ๆ ฃ แม้จะลืมไปว่าในตอนนี้ม้าตัวนี้สูงกว่าปกติ แถม...ขาสั้นแบบนาง ถ้ากระโดดลงเองมีหวังได้กะเผลกเดินเข้าเรือนไปแน่ ทว่าไม่ทันให้คิดให้ยาว มือใหญ่ที่เคยกดนางไว้กับอกก่อนหน้านี้ก็ขยับคว้าบั้นเอวของนางไว้แน่น เสียงถอนหายใจของเขาฟังดูเหมือนจะเบา ทว่าแฝงด้วยความเหนื่อยหน่ายอย่างน่าหวาดหวั่น "เสี่ยวหยา…อย่าแม้แต่จะคิดว่าเจ้าจะลงเองโดยไม่บอกข้า" เสียงทุ้มเยือกดั่งขนนกปัดผ่านต้นคอ ก่อนที่ปลายนิ้วทั้งห้าของจางกงกงจะยกตัวนางขึ้นอย่างง่ายดาย หลินหยาตกใจเล็กน้อยเมื่อร่างลอยขึ้นกลางอากาศก่อนจะค่อย ๆ ถูกวางลงกับพื้นอย่างแม่นยำ ราวกับนางเป็นเพียงหมอนขนนกในมือนักวาด ขาทั้งสองของนางแตะพื้นโดยไม่ทันตั้งตัว แต่กลับมั่นคง ดวงตาสีน้ำตาลของหลินหยาเบิกขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนจะหันหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วบ่นเบา ๆ "ข้าทำเองก็ได้น่า ท่านอย่าคิดว่าข้าขาสั้นจนกระโดดไม่ไหวเสียหน่อย..." "ก็ใช่ที่กระโดดไหว..." เสียงของเขาตอบช้า ๆ เบา ๆ พลางหย่อนตัวลงจากหลังม้าเองบ้าง แล้วโน้มกายเข้าใกล้ “แต่เจ้าไม่เคยคิดว่าสิ่งที่เจ้าทำมันน่ากลัวแค่ไหน...” เขากระซิบข้างหูนาง น้ำเสียงนั้นไม่ใช่ตำหนิ ไม่ใช่ประชด แต่เป็นการบอกให้รู้...ว่าเขาเห็นความเสี่ยงอันตรายต่อนางทุกอย่าง แม้เจ้าตัวจะไม่เห็นมันเอง มือของจางกงกงยังคงจับที่ข้อมือนางแน่นเล็กน้อย คล้ายจะส่งความรู้สึกบางอย่างผ่านสัมผัสนั้น ทว่าไม่นานก็ปล่อย จางกงกงก้าวเท้าหนึ่งก้าวออกมายืนใกล้หลินหยา ท่ามกลางแสงจันทร์ที่เริ่มหลบซ่อนหลังม่านเมฆ ใบหน้าใต้หมวกไผ่และผ้าคลุมดำแทบจะไม่มีผู้ใดมองเห็นชัดเจน หากแต่ความเคลื่อนไหวของเขานั้นกลับแม่นยำ เยือกเย็น และชัดเจนเสียยิ่งกว่าดาบในมือจอมยุทธ์ เขาใช้เพียงมือเดียวเลิกชายผ้าคลุมด้านข้าง เผยให้เห็นเข็มขัดกว้างสีเข้มซึ่งหากมองเผิน ๆ ก็เหมือนของขุนนางทั่วไป แต่สำหรับผู้ที่รู้เท่าทันแล้ว… นี่คือเข็มขัดเก็บสัมภาระจากอีกมิติหนึ่งของยอดช่าง เพียงดีดนิ้วเบา ๆ ของบางอย่างก็วูบออกมาจากช่องว่างราวกับห้วงจักรวาลขนาดย่อม จางกงกงยื่นมือไปข้างหน้าพร้อมถุงผ้าเนื้อดีใบเล็กที่ถูกปิดผนึกด้วยยันต์สลักทองจาง ๆ นางรู้ดีว่ายันต์ระดับนี้ไม่ใช่แค่กันมดกันฝุ่น...แต่มันกันผู้ไม่หวังดีตรวจสอบได้ด้วยซ้ำ “ของขวัญสำหรับเจ้าที่จะไม่พูดว่าสมน้ำข้าต่อหน้าใครอีก” เขาเอ่ยเรียบ ๆ น้ำเสียงราบเรียบแต่ชวนให้เสียวสันหลัง  หลินหยาขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อรับมาอย่างไม่ค่อยมั่นใจ แต่เมื่อคลายผนึกพลางเปิดดู… “อึก…” นางเบิกตาโตทันควัน แทบจะยกถุงส่องกับแสงจันทร์ หินสีเงินระยับกับหินสีนิลผุดวาววับอยู่เต็มถุง “หินอัปเกรดกับตี? ...อย่างละ 20 ก้อน…” เสียงของนางเบาแผ่วเหมือนลมหายใจตกกระแทกอกตัวเอง แล้วเงยหน้าขึ้นอย่างตกตะลึง "ท่าน…นี่มัน…บ้าไปแล้วหรือเปล่า?! บ้างร้านนี้ขายก้อนละ 100 ตำลึงทองนะเจ้าคะ! แค่เจ้านี่ก็…" นางกะพริบตาเร็วจนเกือบจะกลอกตา จางกงกงเพียงมองนางแล้วเลิกคิ้วเล็กน้อย "พูดอีกทีสิ...ก้อนละเท่าไร?" "ก็…100 ตำลึงทองไงเจ้าคะ! แล้วนี่อย่างละ 20 ก็คือ..." “สี่พันตำลึงทอง” เขาพูดแทนด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แล้วหมุนตัวกลับไปลูบคอเจ้าม้าสีดำเบา ๆ อย่างไม่ยี่หระ "ข้าไม่ได้ตาบอดขนาดไม่รู้ว่าเจ้าชอบอะไรนอกจากเหล้า กับการพูดขัดใจคนอื่น" "...ท่าน!" หลินหยาแหวขึ้นเบา ๆ ด้วยใบหน้าแดงเรื่อจากทั้งอารมณ์ตกใจและความรู้สึกอื่นที่เธอไม่อยากจะเรียกชื่อมัน "ถือเสียว่าทำให้ข้าสำนึก ที่โดนชกหน้าและโดนโบยเพราะเจ้า…" เขาหันหน้ากลับมาครึ่งหนึ่ง ใบหน้าภายใต้หมวกนั้นแฝงด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ที่มองดูยังไงก็ไม่รู้ว่าเยาะ หรือเอ็นดู หรือแค่พึงใจที่ได้ยั่ว "...แล้วก็เป็นค่าปิดปาก อย่าเอ่ยชื่อบุรุษอื่นต่อหน้าอีก โดยเฉพาะชื่อของคนที่เจ้าย้ายไปอยู่ด้วย" คำพูดนั้นขับเน้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นเฉียบ คล้ายเข็มน้ำแข็งจี้เข้ากลางอก หลินหยาก้มหน้ามองถุงในมือน้ำหนักของมันเบา แต่ความรู้สึกกลับหนักแน่นราวกับหินพันชั่ง เธอไม่พูดอะไรอีกขณะนี้ เพราะในอกมันแน่นไปหมด มือเรียวยาวภายใต้ผ้าคลุมดำสะบัดถุงผ้าขนาดย่อมออกจากเข็มขัดมิติอีกครั้ง คราวนี้เสียงเหรียญกระทบกันดังเบา ๆ ชวนให้ใจสาวเจ้าสะดุ้งราวเสียงกระซิบของปีศาจเงินทอง จางกงกงยื่นถุงนั้นมาให้อย่างไม่รีรอ ไม่มีคำถาม ไม่มีคำอธิบายมากความ มีเพียงแค่คำสั่งเย็นเยียบแฝงในน้ำเสียงอ่อนนุ่มนั้นว่า “สำหรับการเดินทางและจงออกจากบ้านของหวยหนานหวางซะ” หลินหยาเพียงยื่นมือไปรับอย่างลืมตัว พอปลายนิ้วแตะถุงเท่านั้น น้ำหนักก็ฉุดให้ข้อมือนางตกวูบจนนางเกือบสะดุดตัวเอง ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนเบิกโตเกือบเท่าถาดซาลาเปา นางกระซิบเบา ๆ กับตัวเองขณะคลายปากถุงเล็กน้อย “…เหรียญตำลึงทอง...200 ตำลึงทอง?” ใช่...ตำลึงทองเต็ม ๆ สองร้อยเหรียญ วาววับในแสงจันทร์ราวกับจิตวิญญาณของเซียนสายเปย์ที่หล่นลงมาจุติในรูปขันทีคนนี้ “ท่าน...ท่านรู้ไหมว่านี่มัน...” หลินหยาเสียงสั่น ดวงตาไหววูบ "แค่เงินนี่ก็ซื้อจวนใหม่หลังใหญ่โคตร ๆ ได้ทั้งหลังแล้วนะเจ้าคะ!" “ถ้าต้องให้เจ้าอยู่บ้านของหวยหนานหวางต่อไป ข้ายินดีซื้อจวนใหม่ให้เจ้าได้ทั้งตำบลด้วยซ้ำ” จางกงกงตอบด้วยเสียงเรียบนิ่งก่อนจะหันมาสบตานางใต้หมวกไผ่ “และหากเจ้ายังดื้อด้านจะกลับไปอยู่กับเขาอีก...ข้าจะลากเจ้ามาอยู่ในจวนของข้าเอง” หลินหยาชะงักค้าง ปากยังอ้ากับถุงเงินในมือ แต่ดวงตากลับไหวไหวอย่างหาที่จุดยืนไม่เจอ “นี้ท่าน!!...คิดจะพาข้าไปในฐานะอะไรหรือเจ้าคะ?!” นางกระซิบถาม ราวกับยังไม่เชื่อว่าสิ่งที่ได้ยินนั้นเกิดขึ้นจากปากของเขาจริง “ในฐานะที่เจ้าเป็นของข้า ผู้หญิงของข้า ในฐานะข้าผู้ที่ครอบครองเจ้า ในฐานะคนที่เจ้าเคยดื่มสาบานกับข้าใต้ศาลาเถาวัลย์ม่วง...” จางกงกงกล่าวพลางเอื้อมมือมาดึงหมวกไผ่ของนางให้คลุมต่ำลงเล็กน้อย ปลายนิ้วแช่เย็นแตะที่ปลายคางอย่างเรียบเย็นแต่ตรึงอารมณ์ นัยน์ตาใต้เงามืดของเขาทอประกายบางอย่างที่หลินหยายังไม่กล้าตีความ “หรือเจ้าลืมพันธะนั้นแล้วเสี่ยวหยา?” หลินหยาหุบปากเงียบสนิท แม้ใจจะต่อต้านแทบหลุดจากอกแต่กลับไม่มีคำใดหลุดจากปากได้อีก จางกงกงเห็นดังนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรเพิ่ม เขากลับหมุนตัวพร้อมเสียงเสื้อคลุมแผ่วเบาและเสียงฝีเท้าม้าสะท้อนหายไปในเงาคืน เหลือไว้เพียงหญิงสาวกับถุงเงินหนักอึ้ง...ทั้งในมือ และในอก พร้อมกับเสียงที่นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรมันดังกว่ากันระหว่างถุงเงินหรือหัวใจของนาง<div style="text-align: center;"> 

<div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0" style="color: rgb(66, 66, 66); background-color: initial;"></div><div style="text-align: center;"><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">@Admin </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div>

<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)</div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">พรสวรรค์ : วาสนามาโดยไม่รู้ตัว </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">ทุกครั้งที่สำเร็จเควส (หากเลขไบต์สุดท้ายออก 0 / 2 / 6 / 9) มีวาสนาที่จะได้รับรางวัลเพิ่ม (เลขไบต์คู่ อาหาร) (เลขไบต์คี่ ไอเท็ม) และมีโอกาสพบเจอคนปะหลาดเข้ามาในชีวิตโดยไม่รู้ตัว</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">อื่น ๆ: สายเปย์จังค้าบ เปย์ขนาดนี้ขอบ้านสักหลังไปอยู่ได้ไหมค้าบบบ </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">คุณพี่ก็จะลากไปจวนคุณพี่อยู่เหมือนกันแต่น่าจะขังผมเลย---</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">รางวัล: </div><div style="text-align: center;">จบภารกิจ เควส บันทึกท่องยุทธจักร ระดับ Heroes "ความจริงแท้"</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">100 พลังใจ, 200 ตำลึงทอง จากจางกงกง, 5 Point, หินอัปเกรดและหินตีบวกอย่างละ 20 ก้อน</div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">ไอเทม : กระจกเงาแห่งปัญญา (หลังจากการเดินทางที่เต็มไปด้วยการค้นหาและเผชิญหน้ากับความจริงอันซับซ้อน หลินหยา จะได้รับ กระจกเงาแห่งปัญญา เป็นรางวัล สิ่งนี้มิใช่เพียงกระจกธรรมดา แต่เป็นอาวุธแห่งความจริงที่สามารถส่องลึกเข้าไปยังจิตวิญญาณของผู้คนได้ ซึ่งเปรียบเสมือนสิ่งที่เธอได้เรียนรู้จากภารกิจนี้ เมื่อหลินหยารวบรวมสมาธิและมองไปยังบุคคลใด ภาพที่ปรากฏในกระจกจะไม่ใช่เพียงรูปลักษณ์ภายนอก แต่เป็น ภาพสะท้อนของความจริงในใจ ของบุคคลนั้น กระจกจะเผยให้เห็นความคิดที่ซ่อนเร้น ความตั้งใจที่แท้จริง อารมณ์ที่ถูกเก็บกด หรือแม้กระทั่งคำโกหกที่ถูกปกปิดไว้ รางวัลนี้จึงเป็นเครื่องมืออันล้ำค่าในการ ตัดสินใจ และ เข้าใจผู้อื่นอย่างลึกซึ้ง | สามารถขอดูแก่นแท้ของบุคคลที่เธอต้องการได้สัปดาห์ละ 1 ครั้ง โปรดเลือกเป้าหมายในการส่อง)</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">(มีไอเทมชื่อนี้ในระบบอยู่แล้วแต่เป็นของปลอมมั้งคะ อันนี้ที่ได้จากเควสน่าจะของจริง เพราะมันเขียนว่ามันก็แค่เรื่องแต่งที่ให้กระจกขายได้ คำอธิบายกะไม่เหมือนกันด้วย)</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"><img src="" alt="" style="background-color: initial;"></div>
<div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;">
99 EXP แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point</div>

 </div>
 <div style="text-align:center; font-style:italic;"> </div><div style="text-align:center; font-style:italic;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/8407f8e8964c0425dc64e6d5ed93274c6382b55b4e66-w95pgj_fw658webp.png" width="480" _height="147" border="0"></div>
</div>

</div>
</div>

</div></div></div>

หน้า: 1 2 3 [4]

The Myth of Han's Archiver