[The Earth] โลกดั้งเดิม 2024

Watcher โพสต์ 2024-7-2 23:44:01

LuBairan โพสต์ 2024-7-7 21:00:04

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-7-7 21:11 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #6F1D3D 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/3dnRcq1.jpg");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 670px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

 <img width="450" src="https://i.imgur.com/7WyRKZv.png" border="0" alt="">
 <img src="https://i.imgur.com/tDqgS6A.png" width="400" border="0">
 

ปฐมบทการถือกำเนิด 
 
<div align="left">


รสาเคยคาดหวังว่าเธอจะประสบความสำเร็จ 
แต่ความสำเร็จบนโลกนี้ไหนเลยจะง่ายปานนั้น
 

เรวรินณ์ ทรัพย์ปรีดา หรือ ‘ รสา ’ นักศึกษาจบใหม่จากคณะจิตวิทยามีชื่อของมหาวิทยาลัยดังที่โยนตัวเองเข้าสู่สมรภูมิการทำงานด้วยการเริ่มต้นอาชีพในฐานะผู้ดูแลภาพลักษณ์ศิลปินในค่ายนักร้องนักแสดงแห่งหนึ่งพ่วงด้วยการเป็นจิตแพทย์จำเป็นสำหรับปรับพื้นฐานจิตใจให้กับคนในที่ทำงานจนเรียกได้ว่าเป็นน้องใหม่ไฟแรงที่ทำงานเกินค่าจ้างไปมาก เดิมทีไม่เคยมีใครคาดหวังกับน้องใหม่ที่ไม่เคยมีประสบการณ์การทำงานอย่างรสา พวกเขาต่างก็นึกว่าตำแหน่งหน้าที่การงานนี้เธอได้มาจากการใช้หน้าตาที่โดดเด่น แต่ใครมันจะไปรู้ ว่าสาวน้อยที่พวกเขาเรียกกันว่าเด็กเส้น จะกลายมาเป็นหัวใจสำคัญในการทำงาน
 

“ ล่าสุดพี่เมเน GE0LOUD บอกว่าเรเจฟมีปัญหา รสาหนูไปเช็คให้พี่หน่อย ช่วงนี้น้องกำลังดัง ถ้ามีเรื่องขึ้นมามันจะพาลเดือดร้อนกันไปทั้งวง ”
 

เสียงกำชับของหัวหน้าทีมเรียกให้รสาเงยหน้าขึ้นจากจอคอมที่ยังเผยให้เห็นข้อความของสแปมอีเมลฉบับหนึ่ง อีเมลที่บอกว่าเธอกำลังจะเสียชีวิตในอีกไม่นาน ความคิดในหัวเริ่มที่จะแล่นอย่างเร็วจี๋เพื่อตรวจสอบว่าใครคือ เรเจฟ วง GE0LOUD จนกระทั่งนึกออก เหมือนว่าเจ้าของชื่อเรเจฟนี้จะเป็นหนุ่มที่ได้รับฉายาจากมวลมหาชนว่า ‘คุณชายน้อย’ ช่วงก่อนหน้าที่อีกฝ่ายจะดังเป็นพลุแตก รสาจำได้ว่าเธอเคยแลกงานชั่วคราวกับเพื่อนโต๊ะข้าง ๆ ที่ไม่สบายอยู่ครั้งหนึ่ง ซึ่งนั่นก็คือครั้งที่ทำให้เธอได้เจอกับอีกฝ่าย
 

“ นิสัยชอบเหม่อลอยนี่.. จนถึงป่านนี้แล้วยังแก้ไม่ได้อีกเหรอครับ? ”
 

เสียงกระซิบเบา ๆ ดังขึ้นเหนือหูแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เอาจนคนฟังตกใจจนสะดุ้งโหยงไปทั้งตัว
 

ต้องโทษการทำงานที่หนักเกินไป ช่วงนี้รสาพักผ่อนน้อยจนไม่รู้ว่าในแต่ละวันตัวเองรอดชีวิตมาได้อย่างไร ยกตัวอย่างเช่นการที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่าเดินมาถึงห้องแต่งตัวที่เป็นเป้าหมายตั้งแต่เมื่อไหร่ และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่ตั้งใจจะมาหาได้ยืนอยู่ข้างหลังเธอมาเกือบสิบนาทีได้แล้ว
 

“ ทำงานหนักอีกแล้ว ผมบอกแล้วไงครับว่าทำแบบนี้มันอันตราย ดูสิ กว่าจะเรียกกลับมาได้ ปะ เข้าไปข้างในกันเถอะ พี่เมเนบอกให้มาดูผมใช่ไหมล่ะ เราไปคุยกันข้างในดีกว่า ”
 

ความสดใสของเรเจฟยังเป็นสิ่งที่ช่วยเยียวยาใจผู้คนได้เสมอ 
แน่นอน เพราะเธอเป็นคนวางคาร์แร็กเตอร์ของเขาให้ออกมาเป็นแบบนี้เอง
 

ประตูที่เปิดออกเผยให้เห็นห้องแต่งตัวด้านในที่ไร้ผู้คน ดูท่าวันนี้คงจะไม่ได้มีใครเข้ามาในบริษัทเพื่อถ่ายงาน ดังนั้นห้องแต่งตัวถึงได้ถูกจองไว้ใช้สำหรับการสนทนาเฉพาะกิจที่ไม่อยากให้กดดันถึงขนาดต้องไปใช้ห้องประชุม
 

“ ตรงนี้มีของว่างด้วย ทานสักชิ้นไหมครับ? ”
 

“ ไม่เป็นไรค่ะ เจฟทานเลย พี่ทานอย่างอื่นมาก่อนแล้ว ”
 

บทสนทนาของพวกเขาดำเนินไปอยางช้า ๆ ภายใต้จุดประสงค์ที่ต่างฝ่ายต่างก็พยายามเพื่อทำความเข้าใจกันและกัน แต่ไหนแต่ไรมา รสาเป็นคนเจ้าแผนการ ภายใต้ใบหน้าใสซื่อนั้นซ่อนไว้ซึ่งไหวพริบชาญฉลาดที่เตรียมไว้ใช้งานในทุกเวลา ดังนั้นแม้จะไม่มีท่าทีกระโตกกระตาก แต่มีเหรอที่เธอจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังย่นระยะห่างระหว่างพวกเขาให้น้อยลงทีละนิด .. ทีละนิด
 

“ ไม่ใกล้เกินไปหน่อยเหรอคะ ? ”
 

เสียงนุ่มดังขึ้นขัดการคืบคลานอย่างเชื่องช้าของไอดอลหน้ามนที่หมายจะจับจองพื้นที่ข้างตัวเธอ
 

“ ผม .. ผมแค่อยากดูว่าพี่จดอะไรถึงได้ตั้งใจขนาดนั้น ”
 

ตาเหยี่ยวของหนุ่มไอดอลหลุบลงอย่างกับต้องการจะดูเนื้อหาข้างใน แต่เจ้าของสมุดไม่ต้องการให้มันเป็นอย่างนั้น สองมือคว้าหมับปิดหน้ากระดาษอย่างว่องไวจนคนมองต้องเงยหน้าขึ้นด้วยความสงสัย
 

“ มันเป็นอะไรที่ผมเห็นไม่ได้เหรอครับ? ”
 

“ มันเป็นสิ่งที่เราเห็นได้ค่ะ ”
 

“ แล้วทำไม.. ”
 

ถึงน้ำเสียงของอีกฝ่ายดูจะตัดพ้อจนเกินเหตุไปบ้าง แต่ก็ถือได้ว่าอยู่ในขั้นที่เธอคาดการณ์เอาไว้พอดี สาวสวยเจ้าของตำแหน่งผู้ดูแลภาพลักษณ์ศิลปินหลุดหัวเราะร่วนพลางยกมือขึ้นขยับแว่นสายตากรอบหนาที่เธอสวมอยู่
 

“ มีวิธีอีกเยอะแยะที่เจฟจะขอสมุดจากพี่ไปอ่าน แน่นอนว่าพี่ให้เราอ่านได้ ”
 

“ แต่ไม่ใช่กับในกรณีที่เราเลือกขยับเข้ามาดูเอง ”
 

ผู้หญิงที่เหมือนกับกุหลาบสีอ่อน หอมหวานน่ามองชวนให้สัมผัส แต่เมื่อแตะลงที่ก้านก็กลับพบหนามแหลมคอยทิ่มแทง รสาเป็นผู้หญิงแบบนั้น เธอปิดสมุดลงพร้อมกับวางปากกาไว้บนหน้าปก ดวงตาของเธอวาวโรจน์ด้วยความขบขันอยู่ไม่นาน ก่อนที่ทั้งหมดจะกลับมาเป็นท่าทีปลอดโปร่งเหมือนอย่างเคย
 

“ ยังอยากอ่านอยู่ไหมคะ? พี่สามารถให้เจฟอ่านมันได้ ถ้าเกิดว่าเรายอมถอยกลับไปนั่งที่เดิมดี ๆ ”
 

รสาหรี่ตาลงเพื่อพิจารณาใบหน้านุ่มนิ่มที่กำลังจมอยู่ในความคิด แต่เพียงแค่ชั่วขณะเดียว เธอก็สังเกตเห็นกระแสอารมณ์บางอย่างพาดอยู่ในแววตาเขาอารมณ์บางอย่างที่ทำให้มุมปากเธอยกขึ้นทีละน้อย
 

“ งั้นก็ช่างมันไป ไม่อ่านก็ไม่อ่าน ”
 

ดูแล้วในสายตาอีกฝ่าย บางทีการได้นั่งข้างเธอสักสิบนาทีคงจะคุ้มค่ากว่าการอ่านสมุดที่ด้านในเขียนเกี่ยวกับเขา น่าเสียดาย นึกว่าจะแตกต่างจากคนอื่นที่เคยเจอมาซะอีก .. เมื่อสัมผัสได้ว่าความน่าสนใจจางหายไปจนแทบไม่เหลือ รสาก็เก็บสายตากลับมาจากใบหน้าหล่อเหลา เธอหัวเราะเบา ๆ เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศที่คล้ายจะกระอักกระอ่วน
 

อย่างไรซะตอนนี้เธอก็รู้แล้วการสนทนาครั้งนี้มันเกิดขึ้นมาได้ยังไง
 

มีปัญหา ? เหลวไหลทั้งเพ , หาทางเล่นอะไรไม่รู้ความกันอีกล่ะสิไม่ว่า เห็นแก่ที่เป็นรุ่นน้อง คนที่เห็นอะไรมา ‘มาก’ แบบเธอจะให้บทเรียนเขาสักชุดก็แล้วกัน
 

“ เจฟ ถ้าเราจะเล่นสนุกกับชีวิตสักหน่อยพี่ก็ไม่ว่า ”
 

“ แต่อย่างน้อยถ้าจะเล่นก็ต้องเลือกให้ดี เห็นแก่ที่พี่เคยดูแลเรามา วิธีการเล่นว่าควรจะทำยังไง.. ”
 

“ ให้พี่เป็นคนสอนก็แล้วกัน ”
 

…
 

“ แก แกได้ยินข่าวหรือยัง ข่าวที่เจฟไปเดทน้องน้ำฟ้า ดาราค่าย xx อะ ”
 

“ ได้ยินแล้ว กำลังคิดอยู่เลยแบบนี้เจ้ฝนไม่วีนแย่เลยเหรอ ”
 

“ ก็เล่นชอบทำตัวอวดว่าแอบกินอยู่กับน้องเจฟซะเปล่า ตัวจริงเขามาละ ตอนนี้คงไม่กล้าเชิดหน้าชูคอละมั้ง ”
 

เสียงปึงปังที่ไม่เบานักดังขึ้นขัดการนินทาอย่างสนุกปากของพนักงานขาเม้าท์ประจำโรงอาหาร ส่วนสาเหตุของเสียงก็ไม่ใช่ใครอื่นไกลที่ไหนแต่เป็น ‘ฝน’ พนักงานบัญชีสาววัย 24 ปีที่กระแทกมือลงกับโต๊ะอาหารของรสาอย่างแรงจนเกิดเป็นเสียงดังไปทั่ว
 

ใช่ โต๊ะอาหารของรสา
 

“ เลิกงานเมื่อไหร่ขึ้นมาหาฉันที่ดาดฟ้าด้วย ”
 

“ เรามีเรื่องที่ต้องคุยกัน ”
 

รสายกกระดาษทิชชู่ขึ้นซับมุมปากช้า ๆ พลางชำเลืองตามองคนที่อยู่ ๆ ก็ปุบปับมาก่อกวนมื้อเที่ยงของเธอ ถึงกระนั้นในฐานะคนที่ไม่ได้มีความคิดจะสร้างปัญหา เธอก็ทำแค่พยักหน้ารับเป็นอันว่าเข้าใจ ก่อนจะปล่อยให้อีกฝ่ายเดินสะบัดก้นจากไป
 

โอ๊ย ให้ตาย.. ต้องมีเรื่องยุ่งยากอีกแหง ๆ
 

และมันก็เป็นอย่างที่เธอคิดเป๊ะ
 

สาวบัญชีทรงเฟียสก่อนหน้านี้กลายมาเป็นยัยขี้แงร้องไห้ฟูมฟายท่ามกลางลมหนาวบนดาดฟ้ายามค่ำคืนที่ทำให้ใจสั่น
 

“ ฮืออออ เขาทิ้งฉัน ”
 

“ เขาทำแบบนั้นไปได้ยังไง ฮืออออ ”
 

บนความสูง 32 ชั้น มีคนบ้าอกหักในแบบที่แสดงออกด้วยการตีอกชกหัวนั่งอยู่กับจิตแพทย์จำเป็นที่คล้ายว่าจะยิ้มยากขึ้นเรื่อย ๆ รสาจับประเด็นได้ไม่มาก เธอรู้แค่ว่าทั้งคู่คบกันมานาน เป็นความสัมพันธ์แบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ ที่ไม่ว่าใครก็คงจะเคยเผชิญมาสักครั้ง ทว่าต่อมาฝ่ายชายกลับเริ่มห่างเหิน หันไปเจ้าชู้มากขึ้น หว่านสาวคนอื่นมากขึ้น หนักที่สุดคือตอนนี้อีกฝ่ายถึงขนาดไปลักลอบมีความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมวงการที่ฝ่ายหญิงไม่สามารถเทียบได้ ก็เลยว้อแตกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
 

โดยหารู้ไม่ว่าคนที่เปลี่ยนตัวตนของคนรัก.. จริง ๆ แล้วกำลังนั่งฟังทุกคำระบายด้วยสีหน้าเรียบ ๆ ในแบบของเจ้าตัว อันที่จริงส่วนหนึ่งมันก็เป็นความผิดของเธอที่หันไปชี้โพรงให้กระรอก แต่ใครมันจะไปนึกว่าเด็กที่ดูเรียบร้อยอย่างเรเจฟจะเรียนรู้ได้ดีถึงขนาดเอาไปปรับใช้ได้อย่างเลือดเย็นถึงขนาดนั้น
 

“ ผู้ชายเxี้ย ๆ แบบนี้แค่ตัดใจก็จบแล้ว ”
 

“ แต่เขาหล่อ ” 
 

… อืม ไม่เถียง
 

“ เขาไม่ส่งข้อความไม่โทรหาฉันมาจะเป็นเดือนแล้ว แม่ง โคตรเครี—- ”
 

รับสายสิวะ รับสิว้อย รับบบ ก็บอกให้รับไง !!
 

“ … ”
 

เสียงริงโทนสุดฮาร์ดคอร์ดังขึ้นด้วยระดับความดังสูงสุด รสาหลบตาจากเพื่อนร่วมงานและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ชั่วพริบตาที่เห็นว่าหน้าจอขึ้นเป็นชื่อใคร ชั่วขณะนั้นเธอกตระหนักได้ถึงลางร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น
 

เป็นเรื่องแล้ว
 

เรเจฟ is calling you ..
 

“...”
 

“ ทำไมเขาถึงโทรหาเธอ ”
 

“ ไม่รู้ ” รสาตัดสายพลางเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า แต่ว่าฝ่ายเพื่อนร่วมงานกลับไม่ยินยอมให้เป็นแบบนั้น มือมารของสาวบัญชีพุ่งเข้ามายื้อแย่งโทรศัพท์ของเธอ ประจวบเหมาะกับสายเรียกเข้าสายที่สองจากคนเดิมที่ถูกโทรเข้ามา ในช่วงเวลาที่สองสาวมัวแต่ตะลุมบอนกันนั้น ก็ดันมีคนเผอิญโดนปุ่มกดรับเข้าพอดี
 

‘ อ๊ะ รับแล้ว ’
 

ร่างกายที่ยุ่งเหยิงของสองสาวพนักงานบริษัทค่ายดาราหยุดชะงักกึกกันไปทั่วคู่
 

‘ พี่รสา ผมทำตามที่พี่บอกแล้วนะ แบบนี้สนุกกว่าที่คิดเยอะเลย แต่คงจะสนุกกว่านี้ถ้าพี่ยอมเล่นกับผม ผมพูดจริง ๆ นะ ผมคิดถึงพี่มาก หลังจากวันนั้นพี่ก็ไม่ยอมรับนัดผมเลย เอาแบบนี้ดีไหมครับ เดี๋ยวผมไปคุยกับประธานให้ย้ายพี่มาดูแลวงผม ทีนี้เราจะได้เจอกันบ่อย ๆ .. เอาแบบนี้ดีกว่า พี่หนีผมไม่ได้หรอก เพราะผมบอกแล้วไงครับ ’
 

‘ ว่าผมชอบพี่ ’
 

…
 

ไอxิบหาย
 

คุณน้องครับ พูดได้ดี และพูดได้ถูกจังหวะเกินไปแล้วครับ !!
 

จังหวะนั้นเธอไม่สนแม้กระทั่งโทรศัพท์ที่อยู่บนมือของอีกฝ่าย รสาพยายามห่อตัวให้ลีบที่สุดเพื่อหลบหนีออกจากเงื้อมมือปีศาจประเภท ‘คนคลั่งหลังอกหัก’ ที่ตอนนี้ได้มารู้ความจริงในจังหวะที่ไม่ควรจะรู้
 

แต่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้หญิง ยิ่งเป็นผู้หญิงคลั่งหลังอกหักแล้ว มีเหรอจะพลาดโอกาสอาละวาด
 

รสาได้ยินเสียงวางสายในขณะที่เธอกำลังปรี่ไปยังประตูเพื่อออกจากดาดฟ้า ใครมันจะไปนึกว่าในตอนที่อีกไม่กี่ก้าวจะถึงประตู เธอกลับถูกสาวบัญชีจิกหัวแล้วตบมันตรงนั้น ความรู้สึกชาแล่นแปร๊ดไปทั่วหน้า ยังไม่เท่าความเจ็บจากการที่เธอเผลอกัดลิ้นหลังจากถูกตบ หลังจากนั้นก็เหมือนสงครามขนาดย่อม เธอจำไดัว่าตัวเองถูกตบ ถูกทึ้ง ถูกผลัก และถูกฟาด เสียงตะโกนด่าทอมากมายดังขึ้นในแบบทเธอไม่คิดจะโต้แย้ง
 

รสารู้ดีว่าตัวเองผิด แต่ก็ไม่ได้ผิดถึงขนาดที่จะมาโดนกระทำแบบนี้
 

“ แกบ้าไปแล้วหรือไง ! ตัวเองคุมผู้ชายไม่อยู่ก็อย่ามาโทษชาวบ้านเขาสิวะ ฉันไปเล่นด้วยกับมันตอนไหน ไม่ได้ยินหรือไงว่าขนาดเจ้าตัวยังบอกว่าฉันหนี ถ้าจะหลงผู้ชายเxี้ย ๆ ก็หัดโทษผู้ชายที่มันเxี้ย ไม่ใช่เอาแต่โทษคนอื่น !!!! ”
 

เมื่อสาวสงบปากสงบคำวีนแตกขึ้นมา ระดับความรุนแรงก็ไม่ได้น้อยไปกว่าคนบ้าที่อยากเอาชนะเลยแม้แต่น้อย “ อีกอย่างนึงนะ โอ๊ย **จะเครซี่ ใครเขาสั่งเขาสอนให้แอบกินกันในบริษัท พนักงานกับศิลปิน มองจากดาวอังคารก็รู้ว่าผลลัพธ์มันจะทุเรศแค่ไหน ยัยโง่เอ๊ย หัดคิดซะบ้าง !! ” แต่แทนที่คนฟังจะได้สติ อีกฝ่ายกลับสติหลุดยิ่งกว่าเดิมจนได้แต่ตบตีจิกทึ้งหมายจะอาละวาดให้อิ่มใจ
 

รสาจำได้ว่าในช่วงสุดท้ายคือเธอทรุดลง สองตาพร่ามัวในระหว่างที่เธอพยายามยื่นมือไปยึดจับกับราวดาดฟ้า ทว่าเคราะห์ซ้ำกรรมซัด ไม่รู้ว่าเป็นพวกเธอที่เหวี่ยงกันมาชนราวมากเกินไป หรือเป็นความผิดพลาดทางการก่อสร้าง ตัวน็อตที่ยึดราวกลับหลวมขึ้นมาจนทำให้ทันทีที่รสาทิ้งน้ำหนักตัวลงไป มันก็พลันหลุดออกจากราว ส่งให้ร่างเล็กถลาออกไปอย่างรวดเร็ว
 

“ ร..สา… ”
 

เธอเห็นได้ชัดถึงสีหน้าหวาดผวาสุดขีดของฝนในระหว่างที่ทั่วทั้งตัวรู้สึกวูบโหวง
 

โอเค.. โอเคเลย..
 

ทำไมต้องเป็น ** ล่ะวะ
 

“ ไอเxี้ยยยยยยยยยยยย ”

 
เรวรินณ์ ทรัพย์ปรีดา — หรือ ‘ รสา ’ เสียชีวิตด้วยวัย 22 ปี จากเหตุผลัดตกจากตึกสูง .
 

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-7 22:18:31

Ximenqing โพสต์ 2024-7-10 21:43:21

ยามศิลาแตกสลาย

ศิลาชายหนุ่มวัย 25 ปี นั่งเหม่อมองอยู่ที่สะพานเขียวชื่อดังแห่งนึงย่านกรุงเทพ

"ทำไมโลกนี้ถึงโหดร้ายกับผมขนาดนี้นะ"

เขานั่งเหม่อมองฟ้า พลางเปิดเพลงจาก Ipod ฟัง

ชีวิตที่ผ่านมาของเขานั้น ยามเกิด เพราะเขาเกิดมาทำให้ครอบครัวเเยกทาง ตอนเด็กนกก็ชอบมาอึใส่ ตอนวัยรุ่นก็โดนงูตกใส่คอ ยิ่งตอนวัยทำงาน ล่าสุดเกือบสะดุดลงหลุม

ตลอดชีวิตเขาพยายามาตลอด เขายิ้มทุกวัน เพื่อที่ทำให้ครอบครัวของเขามีความสุข เขาพยายามตั้งใจเรียนจนมีหน้าที่การงานที่ดี เขาพยายามเป็นคนที่ดีไม่ว่าจะกับเพื่อน กับครอบครัว หรือแม้กระทั่งกับคนรัก

"รอยยิ้มพี่ ทำไมมันน่ารังเกียจจัง เหมือนกับหุ่นยนต์เลย" นี่คือคำพูดที่คนรักพูดกับเขา

"ทำไมเอ็งถึงไม่มีอย่างที่คนอื่นเขา บ้านนู้นลูกเขาเรียนจบมาเขาเลี้ยงพ่อเลี้ยงแม่ให้เงินใช้เดือนล่ะ หลายหมื่นเลยนะ" นี่คือคำพูดที่ครอบครัวพูดกับเขา

เพื่อน.... ผมไม่มีของแบบนั้นหรอก

"อ่า เหนื่อยจังเลย แต่ก็ยังโชคดีล่ะนะที่ผมยังมีชีวิ...... " ปัง เสียงดังลั่น

นี่มันเกิดอะไรขึ้น ศิลาคิดในใจพลางตั้งสติ และเหลือบมองไปยังทิศทางนั้น แต่เขาก็พบว่าเขาก็ไม่สามารถควบคุมร่างกายตัวเองได้แล้ว เขาทำได้แค่เหลือบสายตาไปมอง เขาเห็นกลุ่มคนส่งเสียงดังเอ๊ะ อ๊ะ โวยวายกัน เอ๊ะ แต่ทำไมโลกมันค่อยๆมืดลงล่ะ ทำไมผมไม่รู้สึกอะไรเลยล่ะ ขยับซิร่างกายของผม ขยับ!

แม้่กระทั่งมีชีวิตผมยังมีไม่ได้เลยใช่ไหม โชคร้ายจริงๆ.....

----------------------------------------------------

ศิลา อายุ 25 ปี อาชีพวิศวกร เสียชีวิตจากการโดนลูกหลงของกลุ่มวัยรุ่นตีกัน

FuMi โพสต์ 2024-7-11 00:02:04

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย FuMi เมื่อ 2024-7-11 00:05 <style>

#boxbirdcenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #6F1D3D 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/0C7ZnDN.png");
}
</style>

<style>
#boxBR0LE {
width: 650px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/1VhFLiD.png");}
</style>

<div id="boxbirdcenter">
<div align="center">

 

<div id="boxBR0LE">

 <img src="https://i.imgur.com/yF9bYBP.png" width="358" _height="506" border="0"> บทร่ำรำพันแด่เธอ...ผู้ไร้เสียง <img src="https://i.imgur.com/bjHCPe9.png" width="499" _height="57" border="0"> <div align="left"> ‘Who killed Cock Robin?I, said yhe Sparrow.With my bow and arrow,I killed Cock Robin.’ ‘เจ้านกโรบินถูกใครคนไหนฆ่านกกระจอกออกมารับสารภาพข้ายิงศรจากธนูอันงดงามเป็นผู้พรากชีวิตของเธอไป’ <span style="font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">          หนึ่งปรารถนา… เพียงชีวิตนี้ได้ยิ้มแย้มโดยไร้ความกังวล <span style="font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">          ทุกครั้งยามม่านฉากโรงละครปิดลงเสียงปรบมือแทนคำขอบคุณช่วงเวลาประกายทองที่คณะนักแสดงรังสรรค์ภาพดั่งฝันแก่ผู้ชม ตัวเอกได้รับคำชมเชยอย่างล้นหลามในตำแหน่งสปอร์ตไลท์ของงานคือภาพที่ทุกคนคุ้นเคยจนเจนตา  <span style="font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">          เมื่อเผชิญอุปสรรคความยากลำบากจนสุดทนมนุษย์หลายคนเลือกที่จะเบือนหน้าก้าวออกมาเพื่อตั้งหลักและวิ่งหนีปัญหาพร้อมเหตุผลเข้าข้างตัวเองมากมาย สุดท้ายจบลงบนคำที่ว่ามันง่ายกว่าถ้าเลือกยอมแพ้  สำหรับผู้ที่ไม่เคยมีทางให้ถอยต่อให้เป็นทางตันตั้งอยู่ตรงหน้ายังคงต้องปีนป่ายข้ามผ่านบททดสอบชีวิตนับครั้งไม่ถ้วน ความใฝ่ฝัน อนาคต การยอมรับ ทั้งหมดถูกผูกติดกับคำว่า ‘ต้องทำให้สำเร็จแม้ต้องแลกด้วยลมหายใจ’ อย่างหลังนี้จึงใกล้เคียงกับสิ่งที่เธอเป็น           ‘She was her own muse.’ คำลงท้ายจรดบทนิยมของสื่อยักษ์ใหญ่มอบไว้แด่ ‘เธอ’ ผู้ได้รับสมญาเจ้าหญิงไร้เสียงแห่งวงการสเกตชน้ำแข็ง ด้วยเส้นผมสีบลอนด์เงินแปลกตาและใบหน้าอ่อนเดียงสาที่ได้รับความรักจากพระเจ้าอย่างเต็มตื้น ยามที่วาดลวดลายเหนือลานสีขาวภาพลักษณ์ของเธอจึงไม่ต่างจากเทพธิดาผู้ร่ายรำพร้อมปีกขนนก <span style="font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">          ยี่สิบหกปีก่อนในกรุงปารีสมีเด็กทารกหญิงถูกทิ้งไว้ใต้ฐานเทวรูปใจกลางเมือง<span style="font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">          ยี่สิบปีก่อนคู่สามีภรรยาเศรษฐีใจบุญรับอุปการะเด็กน้อยผู้บกพร่องและเงียบงัน<span style="font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">          สิบเจ็ดปีในมุมเล็กของเมืองใหญ่ชีวิตหนึ่งไม่มีสิทธิ์เลือกแม้เส้นทางของตัวเองในอนาคต<span style="font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">          สิบห้าปีให้หลัง ผ่านการล้มลุกคลุกคลาน บาดแผลน้อยใหญ่นับพันหมื่นหน          โลกนี้ก็ได้รู้จักเทพธิดาแห่งลานน้ำแข็งคนใหม่ ‘MIKELA’           เริ่มจากถ้วยรางวัลรุ่นจูเนียร์ในการแข่งขันเล็กๆ ตามมาด้วยเหรียญทองในและนอกประเทศ อาศัยลีลากระโดดหมุนตัวกลางอากาศห้ารอบสร้างสถิติใหม่เหนือหน้าประวัติศาสตร์วงการกีฬาคว้าแชมป์โอลิมปิกปี 2024 จนชื่อเสียงของเธอเป็นที่ยอมรับระดับสากลว่าเป็น ‘ชาวเอเชียคนแรกที่ได้ครองเหรียญทองไอซ์สเกตลีลาสามสมัยซ้อน’  แม้จะล้มไม่รู้กี่ร้อยกี่พันครั้ง ประสบอุบัติเหตุได้รับบาดเจ็บนับไม่ถ้วน…เธอก็แค่ลุกขึ้นมาแล้วร่ายรำต่อไป โบยบินด้วยปีกทั้งสอง โบยบินจนกว่าสองปีกคู่นี้จะไร้แรง<span style="font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">         <span style="font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">          มิเคล่า, คือนามที่ทั่วโลกรู้จักเธอในภาพเจ้าหญิงลานน้ำแข็งคนแรกผู้งดงาม มากพรสวรรค์ และเป็นใบ้โดยกำเนิด..<span style="font-family: Sarabun, sans-serif; background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">          มาไคล่า วงศ์สกุณากร, นามแท้จริงของหญิงสาวอายุยี่สิบหกปีผู้ยิ้มแย้มอย่างเอียงอายและหลบอยู่เบื้องหลังแสงไฟในทุกครั้งที่ได้รับการชื่นชม เธอผู้บกพร่องทางการสื่อสารกอดเก็บหัวใจที่ไม่เคยย่อท้อต่อความเหน็ดเหนื่อยและอดทนต่อทุกความยากลำบากด้วยเหตุผลเดียว ‘ความสุขของครอบครัว’           ‘วินาทีที่คุณแม่ชมว่า ‘ทำได้ดี’ ตอนฉันทรงตัวบนรองเท้าสเกตครั้งแรก นั่นคือจุดเริ่มต้นทั้งหมดค่ะ’ บทความสัมภาษณ์พร้อมรอยยิ้มบนหน้านิตยสารถูกเผยแพร่และได้การต้อนรับเป็นอย่างดีจากเหล่าผู้ชมทางบ้าน ภาพลักษณ์ ‘ลูกสาวแห่งชาติ’ ทำให้เธอดูบริสุทธิ์น่าถนอม <span style="font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">          เพื่อตอบแทนคู่สามีภรรยาที่ได้มอบทุกสิ่งแก่เด็กกำพร้าผู้บกพร่อง ไม่ว่าสิ่งไหนที่พวกเขาจะภาคภูมิใจเมื่อสายตาคู่นั้นมองมาเธอปฎิบัติโดยไม่ลังเล ชื่อเสียง มารยาท หารวางตัว จากเด็กน้อยเพียรพยายามจนสุดแรงเพื่อเติบโตเป็นหญิงสาวผู้เข้าใกล้ความ ‘สมบูรณ์แบบ’ เรียนรู้ที่จะเก็บความต้องการของตนไว้ฝังลึกลงในใจเพื่อตอบสนองความคาดหวังที่นับวันมีแต่เพิ่มลงบนบ่าบอบบาง           ‘เวลาที่หนูร่ายรำและทุกคนมองมา พวกคุณมีความสุข’

          ‘ขอแค่พวกคุณไม่ทอดทิ้งหนูไป เหมือนอย่างที่พ่อกับแม่ของหนูเคยทำ…’ <span style="font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">          ยอมแม้ต้องสละซึ่งความฝันขอเพียงคนรอบตัวสมดั่งปรารถนา <span style="font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">          เพื่อพวกเขาแล้วมิเคล่ามีความสุขกับสิ่งที่เลือก หรืออย่างน้อยเธอก็คิดอย่างงมงายเช่นนั้น  <span style="font-family: Sarabun, sans-serif; background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">          “ลูกเป็นคนพิเศษอย่าเอาตัวเองไปเทียบกับคนอื่น เส้นทางของลูกมีปลายทางคือความสำเร็จเสมอหากพยายามได้ดีมากพอ” <span style="font-family: Sarabun, sans-serif; background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">          “พวกเราภูมิใจในตัวลูกเสมอมิลลี่ หนนี้ก็จะทำได้ดีใช่ไหม? เหมือนกันกับทุกครั้ง”  <span style="font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">          ภายในหนึ่งปี 6 เหรียญรางวัล 3 ถ้วยชนะเลิศและเข้าร่วมสามลีคทัวรืนาเมนตืระดับโลก<span style="font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">          เจ้านกน้อยร่างกายอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรง ใบหน้ายังคงฝืนยิ้มแย้มและสยายปีกโบยบินต่อไป <span style="font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">          ท่ามกลางวงการน้ำแข็งมายาโชคชะตาของใครบางคนอาจหมายถึงความฝันที่ดับลงและระเหยเป็นไอของอีกหลายคน ชัยชนะของเธอผู้เป็นตำนานที่ยังมีชีวิตอยู่สร้างแรงบันดาลใจแก่ชนรุ่นหลังในขณะเดียวกันยังสร้างแรงกดดันด้วยมาตราฐานที่สูงขึ้น ตัวเลขเชิงสถิติใหม่ๆ เสมือนเทียบท้าทายขีดจำกัดทั้งหน้าเก่าใหม่ ในวัยยี่สิบเจ็ดปีมิเคล่าเดียวดายบนจุดสูงสุดของวงการไม่มีทั้งคู่แข่งในสนามรึสากล ขณะเดียวกันกับที่รู้สึกเคว้งคว้างบนยอดปิรามิดครอบครัวของเธอก็ยิ่งกระหายในชื่อเสียงเงินทอง           ‘สิ่งที่ไม่พัฒนาและย่ำอยู่กับที่มีแต่จะถูกลืมเลือน ผู้ชมต้องการความแปลกใหม่’ มิเคล่าไร้ข้อโต้แย้งเหมือนเช่นที่ผ่านมาเมื่อครอบครัวของเธอเชื่อแบบนั้น ภาพลักษณ์เจ้าหญิงหิมะผู้ไร้พ่ายในสนามสีขาว ‘ดูชินตา’ จนเกินไป ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆ มองการร่วมมือกับเหล่านักลงทุนข้ามชาติครอบครัวของเธอผลักดันให้เกิดทัวร์นาเมนท์ลีคเหนือทะเลสาบผืนน้ำจับตัวเป็นน้ำแข็ง <span style="font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">          อาศัยรางวัลล่อใจ โอกาสที่จะได้รับการจับจ้องโดยสาธารณชนผ่านสื่อระดับโลกทำให้มีผู้เข้าร่วมจำนวนมาก มิเคล่ายังคงทำได้ดีด้วยการรักษามาตราฐานของเธอเอาไว้เหมือนเช่นทุกสนาม สายตาคู่ทุกที่จับจ้องคิดว่าหนนี้เองก็จะออกมาราบรื่นเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา <span style="font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">          จนเมื่อแผ่นน้ำแข็งใต้ร่างเล็กเริ่มปริร้าวโดยไม่มีใครสังเกต<span style="font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">          จนเมื่อสายลมเหมันต์กรรโชกรุนแรงราวต้องสาป<span style="font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">          ช่วงลัดสายตาเท่านั้นที่ร่างของเธอหายวับไป<span style="font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">          <span style="font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 400; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">          ดำดิ่งลงใต้สายธาร กระแสเย็นยะเยือกรอบด้านเงียบงันและมืดมิด           ก่อนสติสุดท้ายหลุดลอย ท่ามกลางความเหน็บหนาวจับขั้วใจคือครั้งแรกที่ปลายนิ้วสัมผัสได้ถึง ‘อิสระภาพ’<div style="text-align: center;"> <img src="https://i.imgur.com/NHmTTT5.png" width="499" _height="57" border="0"> </div> All the birds of the aiFell a--sighing and a-sobbing,When they heard the bell tollFor poor Cock Robin. เมื่อเหล่าสัตว์ยลยินเสียงกริ่งก้องวิหคร้องโพยพินเกลื่อนเวหาสะอื้นไห้น้ำตารินอาลัยลาแด่โรบินโรยราผู้จากไป </div> 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

tangxiuluo โพสต์ 2024-7-11 00:34:19

Longyue โพสต์ 2024-7-13 11:38:46

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Longyue เมื่อ 2024-7-13 11:45 
<div align="center" style="list-style-type: none;">
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chakra Petch'); Chakra Petch {font-family: 'Chakra Petch';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Sriracha'); Sriracha {font-family: 'Sriracha';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap'); Charmonman {font-family: 'Charmonman';}
</style>

<div align="center" style="list-style-type: none;">
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Ma+Shan+Zheng&display=swap'); Ma Shan Zheng {font-family: 'Ma Shan Zheng';}
</style>

<style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}

img { filter: alpha
(opacity=100); opacity:1.0;}img:hover { filter: alpha(opacity=70);
opacity:.7 } img {-webkit-transition:0.7s; -moz-transition:0.7s;
-o-transition:0.7s;}

img:hover{
-webkit-transform:scale(0.9);
transform:scale(0.9);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transform:scale(1.0);
transform:scale(1.0);
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}</style>

<style>
#boxhuan01 {
width: 1000px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 5px;
box-shadow: 1px pink;
background-image: url("https://imgur.com/wknEdxk.jpg");}
</style>

<style>
#boxhuan02 {
width: 850px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 5px;
box-shadow: 0px 0px 0em;
background-image: url("https://imgur.com/bXV59dD.jpeg");}
</style>

<div id="boxhuan01">
 
<div id="boxhuan02">
<center>
<div class="image01">
<style>
.image01 {
border: 0px white double;
background: url("https://imgur.com/P2i41YB.png") no-repeat;
box-shadow: 0px 0px 0px ;
border-radius:10px;

height: 200px;
image-size:cover;

background-repeat: no-repeat;
background-size:cover;
background-position: center center;

.tengah {
position: absolute;
}
</style>
</center>
PROLOGUE 
 
<img width="300" _height="300" src="https://i.imgur.com/Ha9Py0K.jpeg" border="0" alt="">
 
 
<center>ขออภัยสำหรับคำหยาบทั้งหลายที่ปรากฏในบทนำ 
</center>

 
<div align="left"> 


เรียนคุณปิ่นโกสุม 
 


เรามีความประสงค์ที่จะต้องแจ้งให้คุณทราบว่า คุณอาจจะประสบอุบัติเหตุในอีกไม่กี่วันข้างหน้า แม้หลังคุณได้รับจดหมายฉบับนี้คุณจะพยายามป้องกันเหตุร้าย แต่คุณก็อาจจะไม่สามารถหลบเลี่ยงสิ่งเหล่านี้ได้ ไม่ว่าอย่างไรอุบัติเหตุนั้นคุณจักต้องเจออยู่ดี ดังนั้นเราขออวยพรให้คุณโชคดี
 
 

หากคุณตายแล้ว…

 
 

ข้อความลูกโซ่ในอีเมลสะท้อนบนแว่นสายตาหนาเตอะ ปิ่นโกสุม ขมวดคิ้วดวงตาฉายแววรำคาญใจ
 
 

“พ่องสิ วันๆ ไม่ทำงานทำการอะไรหรือไง มาแช่งให้ตายตั้งแต่หัววัน”
 
 

“จ้ะ อีปิ่น” เสียงหวีดประชดดังมาจากเบาะข้างๆ “ถ้ามึงยังดูมือถือต่ออีกนะ กูว่ามึงจะตายห่าไปพร้อมกับกูเพราะรถแหกโค้งนี่แหละค่า”
 
 

“อีดอก รถขึ้นภูหักศอกนะมึ๊ง! ยังมาจดจ่อห่วงเช็กอีเมลอะไรตอนนี้”
 
 

ปิ่นชักสีหน้า ดวงตาชะโงกมองไปด้านหน้าจนคอพาดพวงมาลัย “สลิปเงินเดือนกูยังไม่ออกน่ะสิ หมอกแม่งก็ลงจัดชิบหาย เมลก็ทำกูระแวง ถนนเหี้ยนี่จะคดไปหาพระอินทร์หรือไงวะ วิวอีก…สูงจนกูจะมองเห็นภูเก็ตอยู่แล้ว”
 
 

“แล้วมึงจะมาทำกูขวัญอ่อนไปด้วยทำไม! มึงตั้งใจขับได้แล้ว” เพื่อนสาวสวนตอบกลับมา ก่อนจะมีสีหน้าประหลาดใจเมื่อรถยนต์มุ่งเข้าเขตหมู่บ้านปลายทาง “มึง…มึงดู เขาแขวนเสื้อแดงกันทุกบ้านทำไมวะ”
 
 

“ผีแม่ม่ายอาละวาดมั้ง มาด้วยกันละเสือกถามกู”
 
 

“อีนี่ มึงจะให้กูถามแม่ย่านางรถมึงหรือไง”
 
 

เสียงทะเลาะขบกัดอย่างไม่จริงจังตามประสาเพื่อนสาวดังตั้งแต่กรุงเทพฯ ถึงโคราช
 
 

และเหตุผลที่หญิงสาวทั้งสองถ่อมาไกลขนาดนี้ทั้งๆ ที่เป็นวันหยุดยาวเพราะงานวิ่งเทรลจัดขึ้นที่นี่
 
 

หลังจบมหาวิทยาลัยปิ่นโกสุมก็ทำงาน WFH มาตลอดสามปีจนค่าไตรกลีเซอไรด์ ความดัน น้ำตาลในเลือดพุ่งสูง จุดสูงสุดคือการเข้าสู่โรคอ้วนระยะที่สาม
 
 

หญิงสาวใช้เวลากว่าสองปีในการลดน้ำหนักกว่าจะกลายมาเป็นหญิงสาวเอวบางร่างน้อยหุ่นลีน ที่สภาพร่างกายห่างไกลจากความตายได้อย่างทุกวันนี้
 
 

และกิจกรรมที่เธอโปรดปรานที่สุดก็คือการวิ่ง
 
 

การวิ่งท่ามกลางธรรมชาติ เขาเขียวน้ำไหล อากาศเย็นสบายคือสุดยอดของความสุขตามรสนิยมของปิ่นโกสุม ดังนั้นทุกครึ่งปีเธอจะต้องจัดเวลามาวิ่งเทรลให้ได้อย่างน้อยหนึ่งครั้ง ด้วยจุดประสงค์เพื่อรักษาวินัยการดูแลสุขภาพด้วยส่วนหนึ่ง
 
 

แต่วันนี้ดันมีแต่เรื่องชวนไม่สบายใจ
 
 

“โรงแรมข้างหน้านี้แหละอีปิ่น มึง! ขนาดโรงแรมยังแขวนเสื้อแดงเลยว่ะ ซอฟต์พาวเวอร์ท้องถิ่นรึเปล่าวะ”
 
 

“เออ! จะอะไรก็ช่างเหอะมึง รีบลงจากรถเอาของขึ้นโรงแรมได้แล้ว”
 
 

ยัยเปรี้ยว…เพื่อนสาวของเธอทำหน้าบิด พลางหอบหิ้วของโรงจากรถขึ้นโรงแรมที่น่าจะลืมซ่อมบำรุงมาหลายปีแล้ว
 
 

ด้านในตัวโรงแรมมีการตกแต่งด้วยธีมไม้โบราณ มีรูปแกะสลักน่าสยองพองเกล้าตั้งอยู่ตามหัวมุมต่างๆ จนปิ่นโกสุมนึกสงสัยว่าจองโรงแรมหรือบ้านผีสิงไว้กันแน่
 
 

“ข้างในก็ไม่ได้แย่นะเว้ย ดูดิ มีกระจกข้างเตียงด้วย! มึงว่าเขาติดไว้ให้เราดูตัวเองตอนนอนปะ!”
 
 

“ค่ะ คืนนี้มึงก็แต่งหน้านอนแบบเจ้าหญิงดิสนีย์นะ เดี๋ยวจะนอนไม่หลับ”
 
 

“เอ้า! อีนี่นิ”
 
 

ปิ่นโกสุมถอดแว่นวางไว้ที่หัวเตียง แล้วเปิดหน้าต่างชมวิวด้านนอก อากาศบริสุทธิ์พัดโชยมาพร้อมกลิ่นสดชื่นจางๆ ของป่าเขา พาให้ร่างกายที่เหนื่อยล้าจากการเดินทางมาทั้งวันเข้าสู่โหมดพักผ่อน ปิ่นโกสุมจึงตัดสินใจนอนพักสักงีบ ปล่อยให้เพื่อนสาวที่ฮอร์โมนร่างกายเปลี่ยนแปลงตามนาฬิกาโลกอย่างไม่ขาดตกบกพร่องสำรวจโรงแรมต่อไป
 
 

กระทั่งเวลาล่วงเลยผ่านไปตอนใกล้ค่ำ หลังรับประทานอาหารและอาบน้ำแล้ว ปิ่นโกสุมกำลังจะปิดหน้าต่างเตรียมเข้านอน ปลายหางตาเธอเหลือบไปเห็นร่างเงาตะคุ่มใต้ต้นตีนเป็ด
 
 

ร่างเงาสูงสลัวสวมชุดคล้ายสีแดง รูปร่างสูงใหญ่ ท่าทางมีอัธยาศัยดี เพราะขนาดไม่รู้จักกันเข้ายังส่งยิ้มกว้างให้เธอ
 
 

เสียงเปิดประตูดังแกรก ตามด้วยเสียงแหลมร่าเริงของเปรี้ยว “มึง กูไปถามเขามาแล้ว เสื้อแดงอะ เขาแขวนไล่ผีแม่ม่ายจริงๆ”
 
 

“อ้อ…” ปิ่นโกสุมหันกลับมาเลิกคิ้วให้เพื่อนสาว
 
 

“ทำหน้าแบบนี้หรือมึงจะไม่เชื่อ พี่เขาเล่าว่า…คนตายปีนี้17ศพแล้วนะเออ! ทีแรกเขากะจะไม่เล่าให้กูฟัง กลัวกูจะกลัวจนหนีกลับ เนี่ย! กูไปอ้อนพี่เขาอยู่ตั้งนาน!”
 
 

“เขาเป็นอะไรตายวะ”
 
 

“ความดัน เส้นเลือดในสมองแตก บางคนก็ติดเชื้อในกระแสเลือด แต่ทุกคนฝันเห็นผู้หญิงใส่ชุดสีแดงเหมือนกันหมดเลยนะมึง”
 
 

“ก็แค่อุปทานหมู่ปะ”
 
 

ปิ่นโกสุมหันกลับไปปิดหน้าต่าง แต่แล้วมือทั้งสองข้างก็ต้องหยุดชะงัก เพราะผู้ชายคนนั้นยังคงยิ้มให้เธอด้วยใบหน้าแบบเดิม
 
 

พอมองครั้งที่สองมันแอบหลอนหน่อยๆ ปะ
 
 

ปิ่นโกสุมขมวดคิ้วพร้อมกับที่เปรี้ยวเอ่ยคำถามที่ราวกับอ่านใจเธอได้ “มึงว่า ผีพ่อหมายจะมีปะวะ จะหล่อแบบพี่เจมส์ปะ”
 
 


อีเปรี้ยว!
 
 

ดึกดื่นเที่ยงคืนยังจะมาพูดเรื่องผี!
 
 

แล้วอีคนเหี้ยด้านล่างแม่งก็ยิ้มจนหลอน

 
 

ปิ่นโกสุมปิดหน้าต่างด้วยแรงทั้งหมดที่มีก่อนจะพูดตัดบท
 
 

“มึง… มึงเลิกพูดเรื่องนี้เถอะ พรุ่งนี้เริ่มงานตีสาม กูนอนเอาแรงก่อนนะ”
 
 

“เอ้า…อีนี่ กูยังไม่ง่วงเลย มึงตื่นมาอยู่เป็นเพื่อนกูก่อน!”
 
 

เสียงร้องโวยวายของเปรี้ยวค่อยๆ จางหายจากโสตประสาท พร้อมกับบรรยากาศชวนฝัน ปิ่นโกสุมสังเกตเห็นผู้ชายชุดแดงคนหนึ่งอยู่ที่ระเบียงบ้านหลังใหญ่ จากบรรยากาศเธอคงจะเป็นแขกละมั้ง
 
 

เขาสวมชุดสีแดงเข้มสีติดหมอก ใบหน้าคมเกลี้ยงสัดส่วนลงตัว ปิ่นโกสุมสัมผัสถึงความสนิทสนมระหว่างเธอและเขาได้รางๆ “คุณดูเหนื่อยๆ นะช่วงนี้ พักผ่อนบ้างหรือเปล่า”
 
 

เขาเป็นคนแปลกหน้า แต่วินาทีนี้ปิ่นโกสุมกลับรู้สึกสบายใจที่จะพูด
 
 

“เดดไลน์ชนกันสามสี่งาน ไม่มีเวลาพักเลยค่ะ”
 
 

“ถ้าทำงานมันหนักมาก… เหนื่อยมาก… คุณอยากพักไหม”
 
 

“มาอยู่กับผมไหม”
 
 

ปิ่มโกสุมประหลาดใจเล็กๆ แต่ในช่วงเวลานั้นมันเหมือนอารมณ์ที่เรียบเรื่อย อีกฝ่ายพูดต่อ "ผม…อยากให้คุณพักผ่อนบ้าง”
 
 

“อีกสามเดือนปิ่นน่าจะเคลียร์งานเสร็จ ไว้ตอนนั้นค่อยว่ากันนะคะ”
 
 

“ไม่ต้องถึงสามเดือนหรอก…งานน่ะปล่อยมันไว้บ้าง”
 
 

“...ผมว่าคุณมาพรุ่งนี้เลยดีไหม”
 
 

“พรุ่งนี้เลยเหรอ…”
 
 

เสียงของปิ่นโกสุมห่างไกลออกไปเรื่องๆ จนเหมือนไม่ใช่ตัวเอง ก่อนเสียงเพลงเบบี้ชาร์กจะดังขึ้นเรื่อยๆ ปลุกเธอจากความฝัน
 
 

เธอจำความฝันได้เลือนรางแต่เวลานี้จะเริ่มงานเทรลแล้ว เธอเลยปล่อยมันไว้ก่อนแล้วปลุกยัยเปรี้ยว รีบเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการวิ่งระยะไกล
 
 

เธอเลือกจองโรงแรมที่อยู่ใกล้กับจุดสตาร์ท เวลาที่ไปถึงจึงไม่สายมาก
 
 

ตอนที่ใกล้จะออกวิ่งเปรี้ยวที่เพิ่งสังเกตเห็นความแตกต่างของเพื่อนสนิท ยกมือชี้หน้าพลางเอ่ยถาม
 
 

“มึงไม่ใส่แว่นมาอะ?”
 
 

“ก่อนถามมึงคิดแล้วจริงดิ” ปิ่นโกสุมเริ่มอยากเท้าเอว “มันเกะกะค่ะ กูถอดแว่นวิ่งตลอดมึงเพิ่งสังเกตจริงดิ”
 
 

“มึงจะไม่วิ่งชนชาวบ้านเหรอวะ”
 
 

“กูเห็นทาง เห็นคน แค่มันเบลอ มึงเข้าใจไหม กูไม่ได้ตาบอดค่ะ โอเคนะ”
 
 

เปรี้ยวพองแก้ม แต่ว่าโดนเสียงประกาศ “ขอให้ผู้ลงทะเบียนวิ่งเทรลระยะทาง 42 กิโลเมตรเข้าที่ให้เรียบร้อยในจุดสตาร์ทนะครับ เราจะเริ่มนับถอยหลังปล่อยตัวนักกีฬากันแล้ว!” ขัดจังหวะ เลยต้องรีบเข้าสู่โหมดเตรียมตัว
 
 

เสียงประกาศ 3 2 1 ดังขึ้นในท้ายที่สุด ก่อนที่นักวิ่งหลักร้อยจะเริ่มออกตัววิ่งไปตามเส้นทางที่กำหนดไว้
 
 

เสียงตบเท้าดังขึ้นในเวลาตีสามพอดี แม้บรรยากาศจะเปล่าเปลี่ยววังเวง แต่คนร่วมร้อยก็ทำให้หมู่บ้านติดป่าเขานี้ครึกครื้นขึ้นมาในทันที การวิ่งมีเส้นทางที่บุกเข้าไปตามป่า ผ่านลำห้วย แต่เพราะปิ่นโกสุมเลือกงานที่ไม่ฮาร์ดคอร์เกินไป ผ่านมาจุดหนึ่งเธอก็เข้าสู่ถนนหลักที่ลัดมาสู่ตัวหมู่บ้านอีกแห่ง
 
 

เวลานี้เป็นเวลาหกโมงเช้าแล้ว บริเวณนอกเขตกั้นถนนผู้คนเริ่มตื่นเช้าขึ้นมาใส่บาตร เด็กตัวเล็กๆ เพิ่งตื่นนอนก็ออกไปร้านค้าแต่เช้า
 
 

วิถีชีวิตผิดเพี้ยนจากสภาพแวดล้อมเดิมของเธอมากจริงๆ
 
 

เวลาล่วงเลยมาถึงเจ็ดโมงครึ่ง
 
 

ปิ่นโกสุมวิ่งคู่มากับเปรี้ยวเพราะต้องการความมั่นใจว่าจะมีคนรีบพุ่งเข้ามาช่วยหากอีกคนหมดสติไปกลางคัน แต่รอบนี้พวกเธอฟิตมาดี ใช้เวลาเพียงสี่ชั่วโมงนิดๆ ก็เห็นเส้นชัยแล้ว
 
 

อีกแค่เอื้อม!
 
 

ในเวลานั้นจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงรถเบรกดังลั่นถนน ทำเอาผู้คนริมสองข้างทาง ทั้งนักวิ่งและคนใช้ท้องถนนตระหนกตกใจกันหมด
 
 

เสียงเอี๊ยดดังยาวพร้อมกับหางตาของปิ่นโกสุมเหลือบไปเห็นเด็กอนุบาลกำลังจะข้ามถนน ก่อนสมองจะทันครุ่นคิดลำตัวของเธอก็พุ่งไปคว้าตัวเด็กคนนั้นไว้แล้ว
 
 

เสียงดังโครมใหญ่ดังท่ามกลางสายตาตกตะลึงของชาวบ้าน หญิงสาวกอดเด็กไว้แนบออก ร่างกายปวดชาไปทั่วร่าง
 
 

ตุบ!
 
 

ร่างของปิ่นโกสุมถูกแรงรถที่ขับมาด้วยความเร็วเหวี่ยงไปที่เกาะกลางถนน อาจจะเป็นคราวเคราะห์ของเธอจริงๆ ที่ศีรษะกระแทกกับคอนกรีตอย่างแรง เด็กในอ้อมกอดของหญิงสาวร้องไห้เสียงดัง ไทยมุงบางส่วนยืนเกาะกลุ่มกันที่ฝั่งตรงข้าม เบื้องหน้าสายตาที่พร่าเลือน เธอเห็นชายวัยกลางคนสวมชุดสีแดงปะปนอยู่ในกลุ่มคนพวกนั้น
 
 

ใบหน้าคมคายมีรอยยิ้มฝืดจาง
 
. 
. 
. 
 

ปิ่นโกสุม เสียชีวิตจากการวิ่งเข้าไปช่วยเด็กจากการถูกรถชน
 
 

<div class="image02">
<style>
.image02 {
border: 0px white double;
background: url("https://imgur.com/gCfJ67y.png") no-repeat;
box-shadow: 0px 0px 0px ;
border-radius:10px;

height: 300px;
image-size:cover;

background-repeat: no-repeat;
background-size:cover;
background-position: center center;

.tengah {
position: absolute;
}
</style>
</center>
</div>
</div>
</div>

Junmoxiao โพสต์ 2024-7-29 11:17:16

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Junmoxiao เมื่อ 2024-7-29 11:18

"อดีตกับความตาย"
“นี่มู่ซิว ตอนนี้ถึงเวลาซ้อมแข่งแล้วนะ”
เสียงของชายคนนึงที่กำลังเดินเข้ามาภายในห้องของร่างสูงอีกที่กำลังนั่งอยู่บริเวณหน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์
“ถึงเวลาแล้วหรอ โอเค” เสียงนิ่งเรียบตอบไปพร้อมกับวางหูฟังลง ก่อนที่เขาจะหยิบบัตรอะไรสักอยางขึ้นมาดู

ซูมู่ซิว ชายหนุ่มอายุ 21 ย่างเข้า 22 ลูกครึ่งไทยจีน โดยที่เขานั้นได้เป็นนักกีฬาอีสปอร์ตแลกเปลี่ยนจากต่างประเทศ ตอนนี้เขานั้นเป็นถึงรองกัปตันทีมโดยที่ตัวเขาก็ได้ทำหน้าที่เป็นอย่างดีในการแข่งตลอดมา นั่นทำให้เขารู้สึกภูมิใจเป็นอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้ใครบางคนรู้สึกอิจฉาตัวของเขา
มู่ซิวรีบเดินมาที่ห้องประชุมก่อนที่จะเดินลงไปพร้อมกับเห็นว่าสมาชิกหลายๆ คนพร้อมแล้วแม้กระทั่งกัปตันของเขา มู่ซิวไม่รอช้าก็ได้เริ่มการประชุมเพื่อเตรียมวางแผนสำหรับการแข่งงานต่อไป จนการประชุมนั้นเสร็จเรียบร้อย
“มู่ซิว ผู้จัดการทีมเรียกหน่ะ” เสียงของกัปตันเอ่ยขึ้น
“เรียกผมงั้นหรอ” มู่ซิวแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็เดินไปที่ห้องของผู้จัดการทีมก่อนที่เขาจะนั่งลง

“นานแล้วเหมือนกันนะที่เราก่อตั้งทีมนี้ขึ้นมา นายคิดว่ามันควรมีอะไรเปลี่ยนแปลงบ้างไหม” มู่ซิวนั่งนิ่งเงียบ ก่อนที่จะยิ้มอย่างเงียบ ๆ
“แล้วเรียกผมมามีเรื่องอะไรหรอครับ”
“พอดีว่าฉันคิดว่ามันถึงเวลาแล้วหล่ะนะ ที่จะต้องมีการเปลี่ยนแปลง ฉันได้ซื้อตัวนักกีฬาที่มีชื่อเสียงและเป็นอันดับหนึ่งตอนนี้มา”
มู่ซิวก็นิ่งแต่ภายในใจของเขานั้นก็รู้สึกแปลกใจขึ้นมา จนตอนนี้มู่ซิวก็ไม่ได้เอ่ยอะไรมากนักก่อนที่ผู้จัดการทีมได้เรียกเขาเข้ามา สายตาที่มู่ซิวมองไปก็ทำให้เขารู้สึกได้คิดวางั้นเขาก็คงต้องออกจากทีมแล้วหล่ะนะ
“ฉันจะให้เขานั้นมาแทนตำแหน่งของนายแทน ส่วนนายนั้น..”
“ผมขอลาออกจากทีม”
“เดี๋ยวสิ! ฉันจะให้นายได้เป็นโค้ชเลยนะ” มู่ซิวมองไปที่นักกีฬาคนใหม่ก่อนที่จะมอบบัตรไอดีเกมให้กับเขา
“ฉันคิดว่านายน่าจะนำทีมไปสู่จุดสูงสุดได้นะ แต่ขอถามหน่อย นายหน่ะรักเกมนี้ใช่ไหม”เขาเอ่ยก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับคิดว่านี่คงเป็นอะไรที่แย่มาก ๆ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็รักเกมนี้อยู่ เขาจึงได้เลือกเดินทางออกมาจากที่นี่

“แล้วจะไปที่ไหนดีนะ”สายตาของชายหนุ่มมองไประหว่างที่ยืนอยู่บริเวณด้านหน้าของสโมสร เขาหันกลับไปมองอีกครั้งก่อนที่จะนึกถึงตัวละครที่เขาเคยเล่นกับเพื่อนของเขาในอดีตและได้สร้างอาวุธไว้ชิ้นหนึ่ง รอยยิ้มที่ออกมาจากภายสีหน้าของเขา“ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องไปเจอเพื่อนหน่อยแล้วหล่ะนะ” ในระหว่างที่เขากำลังเดินอยู่นั้นมู่ซิวลืมไปว่าเขากำลังเดินข้ามถนนไป ทำให้รถที่กำลังขับมาด้วยความเร็วนั้นโดยที่เขาไม่ได้สังเกต เสียงแตรที่ดังขึ้นโดยที่เขาหันกลับมาพอดี ทำให้เขานั้นโดนรถชนเข้าอย่างจัง
“เหมือนจะเจ็บ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บมากนัก ขอให้เราได้เกิดเป็นตัวละครนั้นเถอะนะ”และแล้วชายหนุ่มอายุ 21 นักกีฬาอีสปอร์ตมืออาชีพอย่างซูมู่ซิวได้เสียชีวิตลงจากอุบัติเหตุรถชน

WeiBin โพสต์ 2024-8-7 22:36:17

ก้าวแรกความตายอีกก้าวเริ่มใหม่
static/image/hrline/19.gif

บนด่านฟ้าตึกสูงกลางเมืองใหญ่เว่ยฟู่ชายกลางคน ได้แต่ยืนทบทวนที่แฟนหนุ่มพูดก่อนจะตัดสายไป

"พี่ผมว่าเราเลิกกันเหอะ ผมคิดว่าผมชอบผู้หญิงแล้วที่บ้านผมเขารับไม่ได้ด้วยที่พี่อายุมากกว่าด้วยไม่ต้องติดต่อผมมาอีกแล้วนะ"

ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยทั้งที่ฉันพยามขนาดนั้นแล้วแท้ๆ เขาเจ็บปวดไปทั้งหัวใจแฟนหนุ่มไม่ได้เอาแค่หัวใจของเขาไปแต่ยังทิ้งหนี้ไว้ให้เขาอีกมากมาย ตอนนี้ทั้งเจ็บปวดและไร้หนทางเขาไม่มีบ้านให้กลับเพราะอีกไม่นานมันก็จะถูกยึด ญาติพี่น้องก็ไม่เหลือแล้ว

"สวรรค์!! ท่านจะรังแกกันเกิดไปแล้วผมไปทำไรไว้ถึงต้องเจออะไรแบบนี้"

ต่อให้ตะโกนแหกปากไปเท่าไหร่ก็มีแต่ความเงียบที่ตอบกลับมา ทั้งหัวใจที่แตกสลายและความสิ้นหวังในชีวิต

เว่ยฟู่ค่อยๆก้าวไปเรื่องจนถึงขอบด่านฟ้าอีกแค่ก้าวเดียวทุกความทรมานก็จะจบลง ภาพในอดีตเริ่มย้อนกลับมาในหัวทั้งพ่อแม่ที่เลี้ยงเขามาเพื่อนๆที่คอยเป็นห่วง นั่นทำให้เขาเปลี่ยนใจอีกครั้ง

การตายคงไม่ได้ช่วยไรเอาเป็นว่าไปพักอยู่กับมี่หลง(เพื่อนสนิท)ก่อนละกัน ไว้ค่อยหาทางเริ่มต้นใหม่ เขาค่อยๆก้าวถอยหลังออกมา เมื่อพ้นระยะอันตรายแล้วก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเตรียมจะเดินกลับเข้าไปในตัวตึก เขาก้าวไปสะดุดกับสายใฟที่อยู่บนพื้น ก่อนจะล้มไปหัวกระแทกกับตู้ส่งไฟ เลือดค่อยๆไหลมาพร้อมกับสติอันเลือนราง

"ต้องมาตายแบบนี้จริงหรอ..."

GongziLoongxuan โพสต์ 2024-8-11 21:03:22

<div align="center" style="list-style-type: none;"><div id="Alastor1">

 

<style>
#Alastor {
width: 700px;
border: 4px double #2a36b1;
padding: 15px;
box-shadow: #2a36b1 2px 2px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/yNXwJjo.jpeg");}
</style>

<div id="Alastor">
 <div style="text-align: left;"> <span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">สุริยคราส! พราก!! สองเรื่องราว<span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ให้ได้ประสบ พบพานวิญญาณ<span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ที่อยู่มาแต่กาลก่อน ทั้งสองเข้ามา <span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">งานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติที่จัดขึ้นในกรุงปักกิ่ง เป็นเวลาที่เหล่าหนอนหนังสือทั้งหลายรอคอยที่จะได้รับลายเซ็นของนักเขียนในดวงใจ เพราะนี่คือโอกาสที่จะได้พบกับเหล่านักเขียนคนดัง ที่จะมาร่วมกิจกรรมภายในงาน <span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">‘ไซลัส หลง’ นักเขียนนวนิยายแนว สยองขวัญ หนึ่งในชื่อที่นักอ่านนวนิยายสยองขวัญคุ้นหูกันดี ด้วยผลงานที่มีออกมาอย่างยาวนาน และเป็นที่ชื่นชอบของแฟน ๆ มีผลงานกับทางสำนักพิมพ์ EVERNIGHT กว่า 40 เรื่อง <span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">และผลงานของไซลัสได้รับความสนใจสร้างเป็นภาพยนตร์และละครมากมาย <span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“หนูติดตามผลงานของพี่มาตั้งแต่เรื่อง ย้อนเวลาเป็น ข้ามเวลาตาย จนถึงตอนนี้หนูก็ยังอ่านผลงานของพี่อยู่เรื่อย ๆ” <span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ชายหนุ่มยิ้มอย่างสุภาพมองหญิงสาวตรงหน้าที่สวมใส่เดรสกระโปรงระบายสีอ่อน “นั่นเป็นผลงานเล่มแรกของผมขอบคุณที่ติดตามสนับสนุนและซัพพอร์ตครับ” <span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">แท่งปากกาหมึกซึมสีดำ ปลายปากกาถูกมือของเขาตวัดเขียนลายเซ็นลงบนนิยายเล่มล่าสุดของไซลัส  <span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">น้ำเสียงสดใสอ่อนลงพร้อมกับนัยน์ตาเศร้าหมอง <span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“แต่หนูคงจะอยู่ได้อีกไม่นานแล้วล่ะค่ะ หนูป่วยเป็นโรคมะเร็งระยะสุดท้าย” <span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">บรรยากาศอันหนักอึ้งเข้าแทรก ณ วินาทีนั้น เขาทำได้เพียงเขียนคำอวยพรปลอบประโลมหญิงสาวที่กำลังป่วยหนัก ในฐานะนักเขียน หลังจากหมดช่วงเวลาแจกลายเซ็นของเหล่าคนดัง  <span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ไซลัส หลง เดินออกมาจากหอสมุดแห่งชาติมายังโซนลานจอดรถแขกพิเศษ เสียงนาฬิกาข้อมือดังแจ้งเตือนเวลา 21.00 <span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ติ๊ด ๆ ~ <span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เสียงฮัมเพลงเบา ๆ ดังจากมุมนึงของเสา เมื่อชายหนุ่มหันไปมองพบว่าเป็นร่างของเธอคนนั้น แฟนคลับของเขาที่พึ่งได้พบกันในงานไม่นานนี้  <span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“พี่คะ” <span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“หนูน่ะมีความฝันอยากจะเป็นเหมือนตัวเอกในนิยายที่พี่เคยแต่ง<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="color: rgb(255, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">สมาชิกคนที่หลอก<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ที่ตอนจบของเรื่อง…..” แกร๊ก ๆ เธอหยิบปืนออกมาจากกระเป๋าผ้าสีครีมเล็งจ่อไปยังนักเขียนหนุ่มในดวงใจ “เฉลยว่านางเอกเป็นฆาตกรปิดท้ายด้วยการสังหารคนรักที่เป็นนักสืบ และเธอก็ฆ่าตัวตายตาม” <span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“หยุดนะครับคุณ” ไซลัสก้าวเท้าถอยหลัง  <span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“มันหยุดไม่ได้แล้วล่ะค่ะเพราะหนูก็ต้องตายด้วยโรคอยู่ดี ไหน ๆ ก็ต้องตาย หนูก็อยากจะตายกับคนที่หนูรัก” <span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ปัง ! ปัง ! ปัง ! <span style="color: rgb(255, 255, 255); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เสียงกระสุนดังขึ้นสามครั้งและตามมาด้วยนัดสุดท้ายที่เจ้าของปืนปลิดชีพฆ่าตัวตายตามนักเขียนสุดที่รัก ที่เธอเพิ่งเป็นคนฆ่า <span style="color: rgb(255, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">03/12/XXXX<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="color: rgb(0, 0, 255); background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">พบศพไซลัส หลง มีแผลถูกยิงที่ขมับและกลางอก เสียชีวิตภายในลานจอดรถของหอสมุดแห่งชาติ กรุงปักกิ่ง ตำรวจเร่งสอบไขปมคดี ตรวจสอบกล้องวงจรปิดใกล้จุดพบศพ <span style="background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> </div></div>
 
</div></div>

<style>
#Alastor1 {
border: 15px double #2a36b1;
border-radius: 30px;
padding: 10px;
box-shadow: #2a36b1 10px 10px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/Rti02oX.png");}
</style><style type="text/css" name="editorpostbg">body{background-image:url("static/image/postbg/bg21.png");}</style>

หน้า: [1] 2 3

The Myth of Han's Archiver

[The Earth] โลกดั้งเดิม 2024