[ศูนย์กลางราชวัง] ตำหนักเว่ยหยาง

Watcher โพสต์ 2024-7-14 19:34:50

LuBairan โพสต์ 2024-7-14 23:26:55

LuBairan โพสต์ 2024-7-17 00:45:34

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-7-17 02:04 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
เฉียวกั่วกับชาเบญจมาศ 
 
<div align="left">


การมาเยือนถิ่นมังกรในยามที่ตะวันยังส่องหัวเดิมทีไม่ใช่เรื่องที่นางชอบใจสักเท่าไหร่ 
อย่างไรเสียคนที่บอกให้นางมา นางก็มาแล้ว แต่จะอยู่นานหรือไม่ นั่นเป็นอีกเรื่อง
 
“ ลู่เหม่ยเหริน ”
 
“ กงกง ”
 
เบื้องหน้าคือพระตำหนักเว่ยหยาง เบื้องหลังคือทางเดินทอดยาวจากฝากฝั่งมาจนถึงสถานที่งามวิจิตรใจกลางบึงน้ำ ส่วนพวกนางที่อยู่ใจกลางระหว่างสองฝั่งนับได้ว่ากล้าหาญไม่น้อย “ มาเยือนตำหนักเว่ยหยางเช่นนี้ มิทราบอยากให้กระหม่อมกราบทูลอย่างไร ” กงกงชราตรงหน้าแม้ปากจะยิ้มแป้นชวนให้วางใจแต่สายตากลับแฝงไว้ด้วยความกังวล อาศัยการกระทำเล็กน้อยนี้ก็เพียงพอจะทำให้คนตาไวเช่นลู่ไป๋หรั่นสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ ไม่ใช่ว่าคนอย่างจางกงกงทำอะไรทีก็จัดการเสร็จสรรพไว้แล้วหรอกหรือ หากเป็นเขา เวลานี้สมควรให้คนวิ่งแจ้นไปที่หน้าประตูทันทีที่เห็นนางแล้วตะโกนว่า ‘ลู่เหม่ยเหรินขอเข้าเฝ้า’ อะไรอย่างนั้น
 
เนตรหงส์เรืองวาบขึ้นเล็กน้อย “ หรือว่า.. การที่ข้ามายามนี้นั้นถือว่าไม่สมควร? ”
 
“ ไม่ขอรับ ๆๆ จะเป็นเช่นนั้นไปได้อย่างไร พระสนมมาเยือนนับเป็นเรื่องดี ช่วยบรรเทาความตึงเครียดในพระทัยฝ่าบาท ” กงกงเฒ่าเก็บท่าทางทันควัน แต่กระนั้นก็ยังอึกอักอยู่ไม่น้อย “ ทว่า เรื่องนี้.. ”
 
ไม่จำเป็นต้องรอให้เขาตอบ เสียงหารือภายในก็ลอยมาเข้าหูนางในทันที
 
มีแขก สองคำนี้ไม่รู้ว่าทำไมกงกงเฒ่าถึงกล่าวยากกล่าวเย็นนัก .. นึก ๆ ดูแล้วจางกงกงในตอนนี้คงกำลังหัวเสียไม่น้อย อุตส่าห์ลงแรงส่งจดหมายพร้อมคิดคำดักคอไว้ครบถ้วน ปลุกหยกจอมเกียจคร้านอย่างนางขึ้นมาเข้าครัวหมายจะสร้างบรรยากาศยอดภรรยาดีเด่นคอยรักใคร่ถนอมสามีที่ตึงเครียดกลับบ้าน เป็นอย่างไร.. แค่มีแขกสองคำก็ช่วยดับฝันได้โดยทันที
 
ลู่เหม่ยเหรินที่คนรอบกายกำลังเป็นห่วงอย่างสุดซึ้ง หลังจากที่เงียบมานาน อยู่ ๆ ก็ออกปากหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ“ ร้อนรนไปไย ฝ่าบาททรงเป็นถึงเจ้าบ้านเจ้าเมือง ยามนี้มีคนมาหารือกับเขา ข้าที่เป็นคนใต้อาณัติไหนเลยจะย่ำแย่ กลับกันมีเขาคอยแบกภาระดูแลบ้านเมืองเป็นอย่างดี จุดนี้ต่างหากที่น่าเลื่อมใสนัก ” นางกล่าวอย่างปลอดโปร่งแม้แต่สองไหล่ที่ตึงมานานยังคลายลงได้ด้วยความโล่งใจ
 
“ อย่าได้รบกวนฝ่าบาทเลย กงกง นำข้าไปที่เงียบ ๆ สักที่ที่พอจะนั่งได้ก็พอแล้ว ” ไป๋หรั่นไม่มีความคิดจะเข้าเฝ้าฝ่าบาทแต่แรก อย่างไรเสียชุดชงชาด้านหลังก็มีเตาเล็กมาด้วยพอดี อาศัยเตานั้นต้มน้ำ ชงชา ครู่เดียวคงไม่เรียกว่าเป็นการรบกวน
 
“ แต่ว่า.. ”
 
“ กงกง.. นี่หน้าตำหนักฝ่าบาท ” น้ำเสียงละมุนเรียบลื่นน่าฟัง แต่ในยามที่โฉมงามโน้มลงกล่าวอย่างเยือกเย็นให้ได้ยินเพียงแค่สองเรายังหลงเลือนความน่าสะพรึงไว้ถึงสามส่วน “ เจ้ากล้าฟังคำสั่งหัวหน้า แต่ไม่กล้าฟังคำข้า? ” 
 
“ มิกล้า ๆ ข้าน้อยจะนำทางเอง พระสนม เชิญ ” 
 
พูดดี ๆ ไม่ได้ต้องให้ขู่ ไป๋หรั่นมองตามแผ่นหลังของกงกงผู้นั้นด้วยความหน่ายใจก่อนจะขยับสองเท้าก้าวย่ำตามหลังอีกฝ่ายไปจนเรียกได้ว่าไม่ทิ้งห่างแม้แต่น้อย กงกงผู้นั้นคล้ายจะหมดสิ้นแผนการ สุดท้ายจึงได้แต่พานางมาที่ศาลางามประณีตแห่งหนึ่งภายในสวนลอยน้ำข้างตำหนักเว่ยหยาง ที่ศาลาแห่งนี้ ในที่สุดไป๋หรั่นก็ได้ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หินพร้อมกับปล่อยให้นางกำนัลรอบกายเดินว่อนเพื่อจัดเตรียมอุปกรณ์ให้เรียบร้อย
 
ส่วนสำคัญในการชงชาคือความใส่ใจ ทุกขั้นตอนล้วนมีรายละเอียด เริ่มตั้งแต่การล้างมือ อุ่นป้าน และถ้วยชา ไปจนถึงคัดเลือกใบชาเฉพาะที่ใช้การได้ ยามเมื่ออยู่ต่อหน้าสิ่งเหล่านี้ ราวกับนางได้ตัวตนในวัยเยาว์ที่นั่งอยู่ต่อหน้าผู้คนและสนใจเพียงสิ่งที่ตนเองทำ
 
มือที่เปียกชื้นเช็ดลงกับผ้าสะอาดบนตัก เนตรหงส์ชำเลืองมองกาน้ำร้อนที่วางบนเตาครู่หนึ่ง รอจนเห็นควันน้อยลอยเอื่อยก็ยกน้ำขึ้นรินน้ำร้อนลงบรรจุในป้านชาจนระดับน้ำเพิ่มมาถึงจึงที่ใช้ในการต้มชาตามปกติถึงได้หยุด ก่อนจะใช้อีกมือหยิบฝาป้านชาขึ้นปิดด้านบน โดยทั่วไปเมื่อกล่าวถึงการ ‘อุ่นป้านชา’ ผู้คนส่วนคิดว่าทำเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว แต่สำหรับยอดฝีมือย่อมไม่ใช่
 
ไป๋หรั่นรินน้ำรดป้านชาที่ปิดสนิทจนทั่ว ก่อนจะวางกาน้ำร้อนที่ว่างเปล่าไว้ข้างกาย พร้อมส่งสัญญาณให้สาวใช้ที่ถือกาต้มน้ำค้างให้วางมันลงบนเตาเพื่อเริ่มต้ม
 
หลังจากนับหนึ่งถึงสิบในใจช้า ๆ นางยกป้านชาขึ้นเพื่อเทน้ำทั้งหมดในป้านใส่ลงเหยือกทรงสูงที่นับว่าเป็นหนึ่งในขั้นตอนการเตรียมพร้อม หลังจากมั่นใจว่าทุกหยาดหยดของน้ำไหลลงเหยือกจนไม่มีเหลือ สาวงามก็วางป้านชาลง ก่อนจะใช้สองมือประคองหยิบและประคองเทน้ำอุ่นจากเหยือกลงจอกชาที่วางไว้ จำนวนน้ำหนึ่งป้านชาสามารถเทใส่จอกได้สามจอกพอดี ไม่ขาด และไม่เกิน เรียกได้ว่าเป็นหนึ่งในความสามารถของนักชงชาที่คาดคะเนได้อย่างแม่นยำ
 
ระหว่างที่ปล่อยให้น้ำร้อนคอยอุ่นจอก ขั้นตอนของการเริ่มชงชาก็ได้มาถึง นงคราญหยกเปิดฝาป้านชาออก จากนั้นจึงหันไปหยิบกล่องเก็บดอกเบญจมาศอบแห้งขึ้นมา พร้อมใช้ที่เขี่ยใบชาคัดเลือกเฉพาะดอกเบญจมาศที่ไม่ช้ำใส่ลงไปในป้าน จำนวนที่ใช้นั้นไม่แน่นอน ส่วนหนึ่งขึ้นอยู่กับน้ำและป้านที่เลือกใช้ แต่อีกส่วนก็ขึ้นอยู่กับประสบการณ์ ด้านลู่เหม่ยเหรินครั้งนี้เลือกใช้ป้านชาที่ไม่ใหญ่นัก อาศัยเขี่ยดอกเบญจมาศลงไปไม่กี่หนก็ได้มาซึ่งปริมาณที่เหมาะสม
 
ระยะเวลาทั้งหมดในทุกการกระทำถูกคาดการณ์ไว้หมดสิ้นแล้ว เสียงน้ำค้างเดือดที่ดังขึ้นเรียกรอยยิ้มของเทพธิดาให้ปรากฏขึ้นบนใบหน้า ไป๋หรั่นหันไปใช้ผ้าช่วยจับหูกาน้ำค้างที่กำลังเดือดพล่านได้ที่ และรินน้ำค้างต้มลงในป้านชาที่มีดอกเบญจมาศนอนอ้อยอิ่งที่ก้นป้าน ระดับน้ำเพิ่มขึ้นทีละเล็กทีละน้อยมาจนถึงขอบป้านก่อนจะหยุดลง ฝาป้านถูกใส่กลับไปอีกครั้ง หนนี้นางหันหน้าไปมองนางกำนัลด้านหลังเล็กน้อย อีกฝ่ายหูตาไวทั้งยังทราบธรรมเนียมการชงชาเป็นอย่างดีจึงได้รีบก้าวเข้ามาพร้อมเหยือกที่เคยรองรับน้ำร้อน
 
แทนที่ชาแรกจะรินลงในจอก ลู่เหม่ยเหรินกลับรินชานั้นใส่เหยือกราวกับเป็นชาชั้นเลวทั้งที่มันกำลังส่งกลิ่นหอมจรุงจิตไปทั่วสร้างความแปลกใจให้กับคนที่ไม่เคยเห็นขั้นตอนการชงชาฉบับเต็มเป็นอย่างมาก เห็นแก่ที่ยามนี้นางอารมณ์ดี จะช่วยไขข้อสงสัยให้พวกเขาก็แล้วกัน “ น้ำแรกของชา แม้จะดื่มได้ แต่ไม่นับว่าดี เนื่องจากเดิมทีการทำเช่นนี้มีไว้เพื่อล้างสิ่งสกปรกที่อาจเกาะอยู่บนใบชา เพราะใบชาหากชื้นหรือผ่านการถูกน้ำมาก่อนต้มจะทำให้เสียรสชาติ ดังนั้นการต้มด้วยน้ำร้อนรอบแรกจึงจะต้องเทออกอย่างไวเพื่อประคองไม่ให้ใบชาเสียรส แต่ในขณะเดียวกันก็สามารถชะล้างสิ่งสกปรกออกไปได้ ”
 
“ เนื่องจากเป็นพิธีชงชาแบบเต็มขั้นตอนจึงดูยุ่งยาก.. แต่ถ้าเป็นผู้เดินทางหรือนักพเนจรเอง ก็มีวิธีซึ่งลดอุปกรณ์ที่ต้องใช้ แต่ส่วนมากแล้วพวกลำดับขั้นเล่านี้ก็ยัง.. ถูกคงไว้เช่นเดิม ” ระหว่างที่นางพูด มือข้างหนึ่งก็ขยับยกจอกชาที่อุ่นได้ที่ขึ้นมาเทน้ำทิ้งลงบนถาดรองชงชา ยกจอกเทน้ำทิ้งไปเรื่อย ๆ จนครบสามจอกแล้วจึงได้เปลี่ยนมือมาหยิบเหยือกเทชาน้ำแรกทิ้งตามไป “ อย่าเสียดาย ชาน้ำแรกนั้นมีรสชาติยากตัดสิน บางคนชอบก็ชอบ บางคนเกลียดก็เกลียด แต่ที่คงที่และมีคุณภาพมากสุด ย่อมเป็นชาน้ำที่สอง ”
 
ขั้นตอนเหล่านี้เดิมทีมีไว้คั่นให้ใบชาในป้านได้คายความร้อน ดังนั้นเมื่อก้มกลับมาดูดอกเบญจมาศในป้านชาอีกที มันก็บานพร้อมรับน้ำค้างร้อน ๆ ในรอบที่สองแล้ว
 
“ สมบูรณ์แบบ.. ” ผู้เสพความสุนทรีจากการชงชาเช่นนางเห็นเป็นฉะนี้แล้วย่อมอุ่นใจ ไป๋หรั่นยกกาน้ำค้างต้มขึ้นรินน้ำลงป้านชาอีกครั้ง โดยครั้งนี้นางเทน้ำค้างโดยยกกาขึ้นสูงกว่าทุกครั้งเพื่อให้น้ำกระแทกถูกดอกเบญจมาศด้านในอย่างทั่วถึงก่อนจะปิดฝาป้านชาลงเพื่อรอเวลาแช่ชาตามที่ควร
 
พรึบ
 
เสียงรวบพัดดังขึ้นเรียกความสนใจของนางให้หลุดออกจากสิ่งที่ทำอยู่
 
“ ฝ่าบาทได้รับสนมที่งดงามทั้งยังเชี่ยวชาญศาสตร์ชงชาเช่นนี้นับว่าโชคดีนัก ยอดฝีมือพิถีพิถัน ท่วงท่าชดช้อยน่ามอง จากนี้ไปหากทรงหนักพระทัย ย่อมมีชาดีคอยแบ่งเบา ”
 
เป็น ‘ เขา ’
 
ยอดบัณฑิตผู้เพียบพร้อมแห่งแผ่นดิน ผู้ดำรงตำแหน่งต้าซือคงแห่งราชสำนัก ทั้งยังเป็นชายงามในใจสตรีน้อยใหญ่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ‘ เถียน เฟิง ’ ผู้นั้น ยืนอยู่หน้านางพร้อมกับเงาร่างของชายที่เปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายของมังกร ในวันนี้โอรสสวรรค์ทรงฉลองพระองค์ด้วยภูษาสีดำปักดิ้นทองรูปมังกรแทรกในหมู่เมฆ ช่วยขับเน้นกายให้แผดผ่องทั้งยังคงประกายความน่าเกรงขาม
 
“ ถวายบังคมเพคะฝ่าบาท ”
 
กายน้อยผุดขึ้นถวายพระพรแด่องค์ราชัน พร้อมใจที่สั่นระรัวด้วยความตกใจ ตรงหน้ามียอดคนอยู่ถึงสอง ทั้งยังรูปโฉมพิลาสล้ำประหนึ่งมีไว้เพื่อล่อลวงสตรีโดยเฉพาะ เรื่องเช่นนี้ต่อให้ในใจนึกอยากนิ่งสงบเพียงใดก็ย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย
 
“ ไม่ต้องมากพิธี ”
 
อย่างกับมีใครย้อนภาพการปรนนิบัติคืนแรกยังไงอย่างนั้น ในระหว่างที่นางกำลังนิ่งงันไม่รู้จะทำอย่างไรให้รอดตัวไปจากสถานการณ์นี้ก็เป็นท่านต้าซือคงที่ช่วยออกปากเตือนถึงสิ่งที่นางกำลังทำ “ พระสนม ชาดียังต้องรอท่านจัดการ ” เสียงของเขาเรียบนิ่ง แต่กลับแฝงไว้ด้วยประกายบางสิ่งที่เมื่อกระทบถูกกายก็ไม่ทำให้นึกกดดันตัวเองจนเกินไป
 
“ จริงด้วย เป็นข้าที่ขายหน้าต่อหน้าพวกท่านแล้ว.. ฝ่าบาท นั่งก่อนสิเพคะ อีกเพียงครู่ชาเบญจมาศก็นับว่าชงเสร็จแล้ว ” นับเป็นเรื่องถูกต้องที่นางจะกล่าวกับผู้มียศสูงสุดก่อนผู้อื่น ลู่เหม่ยเหรินจำเลยสังคมคนโปรดในช่วงนี้ลอบหลั่งน้ำตา ‘ ไม่เอาข่าวลือแล้ว ไม่เอาข่าวลือแล้ว ไม่เอาข่าวลือแล้ว ’
 
“ ใต้เท้าเถียน หากไม่รังเกียจ.. ”
 
“ หากฝ่าบาทจะทรงเมตตา ”
 
ฮั่นอู่ตี้แม้จะไม่นิยมคบค้าสมาคมกับสตรีหรือคนหมู่มาก แต่ตลอดวันตนเคี่ยวกรำอยู่กับราชกิจ แน่นอนว่าหากภาระหนักเหล่านี้ตกลงที่ตนเพียงผู้เดียว กับแค่น้ำชาหนึ่งกา ต่อให้เป็นยอดฝีมือที่ไหนชงมาก็คงไม่ยากต่อการปฏิเสธ ทว่าข้างกายยามนี้กลับมีเถียนเฟิงผู้ชื่นชมในความรื่นเริงใจ ต่อให้ไม่ได้ประพฤติตัวเช่นคนเจ้าสำราญ แต่คนที่หายใจเข้าเป็นศาสตร์ หายใจออกเป็นศิลป์มีหรือจะไม่นึกสนใจกับชาที่ต่างก็เห็นวิธีการชงมาจนแทบครบทุกขั้นตอน.. ด้วยเหตุนี้หัวคิ้วของหลิวเช่อจึงเริ่มที่จะขมวดเข้าหากัน
 
“ ฝ่าบาท ทรงรับชาสักจอกเถิดพ่ะย่ะค่ะ ”
 
แม้แต่จางกงกงยังช่วยพูด เสียง ‘ฮึ’ คำเดียวจากปากฝ่าบาทก็ทำเอาคนทั่วบริเวณหนาวสั่น หลิวเช่อปรายตามองสตรีผู้ครองยศสนมด้วยสายตาคมกริบก่อนจะนั่งลงโดยไม่พูดอะไร ทว่าสำหรับอีกสองชีวิตที่ติดตามอีกฝ่ายมานานมีหรือจะไม่รู้ว่าการกระทำเช่นนี้หมายถึงสิ่งใด
 
‘ อ่อนลงแล้ว? ’
 
‘ อ่อนลงแล้ว ’
 
จะทั้งเถียนเฟิงหรือจางกงกงต่างก็ลอบประหลาดใจกันทั้งนั้น
 
ด้านลู่ไป๋หรั่นที่กลับไปวุ่นวายกับยอดชาในมือมีหรือจะล่วงรู้ ลู่เหม่ยเหรินยกป้านขึ้นรินชาลงจอกสามจอกโดยครั้งนี้นางรินชาต่ำเป็นพิเศษเพื่อคงกลิ่นหอมของชาเอาไม่ให้กระจายออกไประหว่างที่ริน มีสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมา สองในหลายสายตานั้นนับว่าเป็นผู้มีอำนาจถึงขนาดที่บรรยากาศยังหนักอึ้ง การควบคุมไม่ให้มือไม้สั่นยามอยู่ต่อหน้า นับว่าเป็นนางที่เก่งกล้าเกินมนุษย์แล้วด้วยซ้ำ พระสนมตัวน้อยกัดฟันกลั้นใจรินจนครบ และเมื่อครบ ไป๋หรั่นวางป้านชาไว้บนโต๊ะก่อนจะประคองชาจอกแรกวางลงตรงหน้าเจ้าแผ่นดิน จอกที่สองเป็นของต้าซือคง ส่วนจอกสุดท้ายย่อมเป็นของนาง
 
“ ชาเบญจมาศ? ”
 
“ เป็นชาเบญจมาศ ”
 
ระหว่างที่หนึ่งขุนนางและหนึ่งสนมสนทนา ด้านหนึ่งมีนางกำนัลค่อย ๆ กระเถิบเท้าเข้ามาวางจานขนมเฉียวกั่วลงบนโต๊ะก่อนจะรีบถอยออกไป อีกด้านเป็นนายบ่าวคู่หนึ่ง ผู้เป็นนายยกจอกชาขึ้นพิจารณา ส่วนคนเป็นบ่าวคอยจับจ้องจนตาแทบไม่กะพริบ
 
“ ชาบุปผาหอมหวานนัก ดูของว่างคงมีไว้เพื่อมาทานคู่ ”
 
“ กล่าวให้ถูกคือมีของว่างก่อนจึงได้มีชา ทว่าสิ่งไหนเป็นเอก สิ่งไหนเป็นรองไม่สำคัญ ทั้งสองล้วนนำมาเพื่อจุดประสงค์เดียว ”
 
‘ที่แท้ก็ช่างพูดไม่น้อยเลย..’ กิตติศัพท์ของลู่เหม่ยเหรินขจรไกลมีหรือที่เขาจะไม่รู้ เถียนเฟิงระบายยิ้มเบาบางพลางยกชาขึ้นจิบทีละน้อย มาครั้งนี้มีแต่เรื่องงานให้ครุ่นคิด แม้ใจรักบ้านเมือง ซื่อสัตย์ต่อนายเหนือหัว แต่เมื่อสองข้างตัวขาดซึ่งการดูแลเสมือนต้นไม้ที่ไร้น้ำ ตัวเขาย่อมห่อเหี่ยวอยู่บ้างเป็นธรรมดา ยามนี้อาศัยได้รับการดูแลจากหญิงงามผู้โด่งดัง.. นับว่าไม่เสียทีที่ลำบากมานาน
 
“ ฝ่าบาท ขนมเฉียวกั่วนี้.. ”
 
“ ฝ่าบาท ราชกิจของพระองค์มีมาก ฉะนั้นโปรดรักษาพระวรกายด้วย ” ลู่เหม่ยเหรินกล่าวไปมือก็ขยับเทน้ำร้อนใส่ป้านเพิ่ม นับเป็นชาป้านที่สอง นางไม่คิดปล่อยให้จางกงกงใส่สีตีไข่ว่าขนมเฉียวกั่วนี้ทำมาด้วยความรักความใส่ใจแค่ไหน ไม่นึกสนใจด้วยซ้ำว่ามันจะถูกทานหรือโยนทิ้ง สิ่งที่สนใจมีเพียงการกล่าวด้วยเสียงที่ไม่ดังและไม่เบาจนเกินไปอย่างเรียบง่าย “ หม่อมฉันบุ่มบ่ามมาเยือนเช่นนี้มีเหตุเพราะเลื่อมใสในความเมตตาของพระองค์ ”
 
“ ความเมตตาที่พระองค์มีต่อประชาชน สิ่งนี้ประจักให้เห็นในทางหนึ่ง ทว่าความเมตตาที่พระองค์มอบให้หม่อมฉันนั้นย่อมเป็นอีกทาง ” โฉมงามวางมือจากสิ่งที่ทำ หันมาประชันหน้ากับผู้เป็นหนึ่งในแผ่นดินด้วยแววตาซื่อตรง “ หม่อมฉันเข้าวังมาชื่อเสียงนับว่าไม่ได้ดีเด่น สร้างเรื่องสร้างราวไว้ ท่านไม่ถามให้หม่อมฉันต้องลำบากใจ นั่นนับเป็นหนึ่งความเมตตาที่ท่านมอบให้ ”
 
แท้จริงเขาแค่ไม่สนใจ สามบุรุษล้วนคิดตรงกันขึ้นมาโดยไม่ได้นัดหมาย
 
“ ต่อมา.. แม้พระองค์ไม่วางใจ แต่ก็หาได้หักหาญน้ำใจหม่อมฉัน ” 
 
ฝ่าบาทไม่ชมชอบสตรีมาแต่ต้นแล้ว คราวนี้เหลือเพียงสองที่คิดเช่นเดียวกัน
 
“ เดิมทีหม่อมฉันมาครั้งนี้คิดจะมาฝากของว่างและชาเป็นการตอบแทน ไม่นึกว่าจะกลายมาเป็นการรบกวนเวลาของฝ่าบาท ” รอยยิ้มจนใจเผยขึ้นบนใบหน้าของหยกขาวที่พูดยาวเหยียดโดยไม่จิบน้ำเลยแม้แต่อึกเดียว “ แม้ไม่สมควรกล่าวที่นี้ต่อหน้าผู้คนเพื่อให้ท่านลำบากใจ ทว่าหม่อมฉันมิอาจใช้ตัวเองมารบกวนเวลาที่มีไว้เพื่อประชาชนของพระองค์ไปมากกว่านี้ ”
 
‘ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ท่านทำให้ข้าได้รับชมเรื่องสนุกแล้ว’ เถียนเฟิงคิด
 
“ หวังว่าฝ่าบาทจะไม่ถือสาที่หม่อมฉันกระทำไปด้วยความโง่เขลา ” เมื่อพูดจบ พระสนมเพียงหนึ่งเดียวในบริเวณนี้ก็ประสานมือพลางโน้มกายลงเล็กน้อยท่ามกลางสายตาที่จับจ้องอย่างรอคอยว่าผู้มีศักดิ์สูงสุดจะตอบรับอย่างไร
 
สิ่งที่หลิวเช่อชังคือมารยาทของสตรี ยามฟังนางพูดปากเปียกปากแฉะ สายตาย่อมเห็นเป็นการโยงเส้นสายแม่น้ำรวมกันมากดทับให้ตนยอมรับ ในใจพลันรู้สึกถึงโทสะอยู่บ้าง หว่างคิ้วของโอรสสวรรค์เจือไว้ด้วยความขุ่นเคือง ร้อนไปถึงเถียนเฟิงและจางกงกงที่ต่างก็มองอยู่ไม่ห่าง ต่างคนต่างความคิด สตรีเป็นสิ่งมีชีวิตที่บอบบาง ในสายตาชายอื่นล้วนน่าปกป้องถนอมแต่ในสายตาของผู้ชิงชังซึ่งมารยาเกรงว่า.. จะได้ผลตรงข้าม
 
“ แค่รับชาป้านนี้และของว่างจานนั้นใช่หรือไม่? ” 
 
เสียงทุ้มเรียบดังขึ้นเหนือศีรษะ ไป๋หรั่นที่ยังไม่พยักหน้าสูดหายใจเข้าพร้อมตอบอย่างมั่นคงว่า ‘เพคะ’
 
“ เจิ้นจะรับสองสิ่งนี้ไว้ เช่นนั้นเจ้าก็กลับไปได้แล้ว ”
 
ถ้าไม่ติดว่าผู้กล่าวเป็นถึงโอรสสวรรค์ป่านนี้คงได้มีเสียงโอดครวญแล้วโอดครวญอีกว่าฝ่ายชายใจไม้ไส้ระกำนักถึงขนาดตอบรับส่ง ๆ แล้วไล่สตรีที่กล้าเฉือนเนื้อตัวเองต่อหน้าสายตาคนนับสิบ แต่ใครจะรู้ .. ว่าเพียงเท่านี้ก็ทำให้นางพึงพอใจได้มากแล้ว
 
เสี้ยววินาทีที่นางเงยหน้าขึ้น ฮั่นอู่ตี้หลิวเช่อก็ลุกจากที่นั่งไปแล้ว ชายสูงส่งผู้นั้นสะบัดชายแขนภูษาก่อนจะก้าวเท้าจากไปอย่างมั่นคง ทิ้งนางไว้กับรอยยิ้มเบาบางพร้อมสายตาหนึ่งคู่ที่เฝ้ามองอยู่
 
“ ลู่เหม่ยเหริน .. ข้าน้อยขอล่วงเกินถามท่านสักประโยค.. ” เป็นยอดบัณฑิตผู้เห็นหญิงงามมามาก ทั้งยังเชี่ยวชาญด้านมารยา “ ท่านชอบฝ่าบาทหรือ? ”
 
“ … ”
 
“ ทั้งไม่ และก็ใช่ ”
 
คำตอบนี้ทำผู้ฟังตะลึงงันได้เช่นเดียวกับคำถามที่อีกฝ่ายกล่าวออกมา ลู่ไป๋หรั่นหาได้สนใจสายตารอบข้าง สิ่งที่นางกล่าวต่อมีเพียงแค่ว่า “ ชอบหรือไม่ สิ่งนั้นล้วนไม่สำคัญ ใต้หล้ากว้างใหญ่มีคนมากมายที่แต่งงานกับผู้ที่ตนหาได้รักใคร่ ข้าเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ลู่เหม่ยเหรินผู้นี้หาได้ชมชอบฝ่าบาทในแง่สตรีพึงใจบุรุษ แต่ในฐานะประชาชนใต้การปกครอง ข้าย่อมชอบเขาอยู่บ้าง ทั้งหมดนี้จึงสมควรเป็นทั้งไม่ และก็ใช่ ”
 
“ ถ้าเช่นนั้นเหตุใดท่านจึงยิ้มเช่นนั้น ”
 
“ ใต้เท้าเถียน เกินหนึ่งคำถามแล้ว ”
 
รอยยิ้มของคนงามแฝงไว้ด้วยความใจเย็น นางสะบัดมือทั้งสองเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่งเพื่อเตรียมจะจากไปเช่นกัน ทว่ายามที่สองขาก้าวผ่านกายต้าซือคงแห่งราชสำนัก ไม่นานก็หยุดนิ่ง
 
“ รอยยิ้มของข้า.. เป็นเช่นใด ”
 
“ … เป็นเช่นสตรีที่พึงใจอย่างหาไม่ได้ ”
 
“ พึงใจอย่างหาไม่ได้ นับว่าฟังแล้ว..ประหลาดนัก ”


 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 

รวมค่าความสัมพันธ์ 
 ฮั่นอู่ตี้ + 5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 
 ฮั่นอู่ตี้ + 15 ความสัมพันธ์อาหาร(ขนม)เกรดม่วง 
 ฮั่นอู่ตี้ + 10 ความสัมพันธ์ชากรอบน้ำเงิน (ชาเบญจมาศ) 

 เถียน เฟิง + 5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 
 เถียน เฟิง + 10 ความสัมพันธ์ชากรอบน้ำเงิน (ชาเบญจมาศ) - ต้องให้แยกไหม? 

 จางกงกง + 5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน

</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-18 00:49:05

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2024-7-18 00:52 <style>
#Lian01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/BQWz3NC.jpeg"); }
#Lian02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
background-color: #26476a;
border-shadow: #000000 5px 5px 5em;}
#Lian03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#Lian04 {
background: url("https://i.imgur.com/tc9tZ3d.png");
background-position: left top;
background-repeat: no-repeat; }
#Lian05 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 300px;
 border-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-image: url("https://i.imgur.com/meLD9VX.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Srisakdi:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="Lian01" style="">
<div id="Lian02" style="">
<div style="font-size: medium; color: rgb(255, 255, 255); height: 400px; background: linear-gradient(rgba(38, 71, 106, 0) 50%, rgb(38, 71, 106)), url("https://i.imgur.com/AMtnUq5.jpeg") center center / cover no-repeat;"></div>
<div style="font-size: medium; color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -100px; text-align: center;">
<div id="Lian04"><img height="300" src="https://i.imgur.com/n9qQhBZ.png" border="0" alt=""> 
 ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน</div></div>
 

<div id="Lian03" style="">

<div align="left" style="font-size: medium;">

ไม่เคยโหยหา เรือนพักของตนเองถึงเพียงนี้มาก่อนด้วยคำกล่าวขององค์ไท่โฮ่วตรัสแก่นางว่าให้ยกมี่จื่อซาเฉาและฝูหยวนจื่อมาถวายแก่องค์หวงตี้ ดวงตาของนางพลันเหม่อลอยแม้ว่าปากจะเอ่ยออกไปตบรับคำก็ตาม ในเมื่อนางได้รับคำไหว้วานของผู้เป็นดั่งพระอัยยิกาแห่งปวงประชาไหนเลยจะกล้าหักหาญน้ำใจจึงเป็นที่มาของนางได้มายืนอยู่ ณ ตำหนักเว่ยหยาง
 
 “พระสนมมีธุระกระไรหรือพะยะค่ะ”
 
องครักษ์หน้าตำหนักแห่งองค์หวงตี้เอ่ยถาม นางสนมแห่งพระองค์ก็ผินใบหน้าไปด้านหลังเล็กน้อยเป็นสัญญาณให้พวกเขาเมียงมองสาวใช้ยกถาดอาหารมา
 
“ข้าได้รับพระเสาวนีย์จากองค์ไท่โฮ่วให้ยกพระกระยาหารมาถวายหวงตี้”
 
เมื่อนางเอ่ยเสร็จสิ้น องครักษ์หน้าตำหนักก็ปล่อยให้นางเข้าตำหนักเว่ยหยางเพื่อถวายเครื่องคาวหวานตามรับสั่ง สองขาเรียวก้าวเดินเข้าไปพบกับเรือนพักใหญ่งดงามยิ่งกว่าผู้ในในพระราชวัง มังกรทองประดับตามเสาตำหนักเป็นสัญลักษณ์ของเจ้าของอย่างดีบ่าวใช้ในเรือนมารับหน้าทราบธุระแล้วจึงเอ่ยบอกแก่นางผู้เป็นสนมว่าองค์หวงตี้อยู่ในห้องทรงอักษรส่วนพระองค์
 
เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยขอให้สาวใช้นำทางเนื่องด้วยตนเพิ่งจะเคยมาที่แห่งนี้คราแรก ใช้เวลาราวครึ่งก้านธูปก่อนที่นางจะมาถึงหน้าห้องทรงอักษรส่วนพระองค์ นางเอ่ยแจ้งผู้เฝ้าประตูถึงธุระของนาง…อีกครั้ง…อีกครา ให้ผู้เฝ้าประตูไปแจ้งแก่นายเหนือหัวแห่งต้าฮั่นได้รับทราบถึงการมาของนางทว่าเอ่ยตอบได้ไม่ทันจะสิ้นคำดีประตูตรงหน้าพลันเปิดออก ปรากฎร่างสูงสง่าในอาภรณ์สีทมิฬแฝงกลิ่นอายเยือกเย็น ใบหน้างดงามไร้แย้มยิ้ม ดวงตาสีดำจดจ้องนางที่เสมอว่าปรากฎตรงหน้าไม่ต่างด้วยความประหลาดใจอยู่ชั่วครู่ก่อนที่ใบหน้านิ่งเฉยนั้นจะกระตุกมุมริมฝีปากแย้มยิ้มแสนมากเล่ห์ออกมาทำเอาสตรีบางในอาภรณ์ไหมสีท้องนภาปักดิ้นทองลายเมฆคลุมทับไหมโปร่งเบา เกล้าเรือนผมงามขึ้นสูงปักปิ่นทองลายกิ่งสนประดับพลอยสีครามส่งเสียงกระทบกันฟังไพเราะอย่างน่าประหลาดดวงตาสีดำสลับขาวชัดเจนปกติแลกลมโตอยู่แล้ว ทว่าการพบกันอย่างกระทันหันของผู้ที่นางไม่คาดคิดว่าจะได้เจอรวดเร็วถึงเพียงนี้ทำเอาดวงตาของนางเบิกกว้างเป็นไข่หงส์
 
ฉางซานเซียนหวาง
 
 “ถวายพระพรหวางเย่เพคะ”
 
“อย่าได้มากพิธี พระสนม เปิ่นหวางเสร็จธุระแล้ว ไม่รบกวนพระสนมผู้มาก ’ปัญญา’ ”
 
สิ้นวจีที่เอื้อนเอ่ย ร่างสูงก้าวเดินออกจากพื้นที่หน้าห้องทรงอักษรไปอย่างนึกอารมณ์ดีต่างจากเสี้ยวช่วงเวลาก่อนประตูเปิด ปล่อยให้เป็นนางที่ถูกศรพิษปักกลางอกเข้าอย่างจัง ดวงหน้าผินมองเจ้าของคำหยอกเอินราวกับไม่มีแก่นสารสำหรับผู้อื่นอย่างไม่อยากจะเชื่อใบหู เพราะสำหรับนางมันหมายถึงการยืนยันสิ่งที่ดวงตาเห็น ณ ชั้นบนของหอหลินเยี่ยนเกอเมื่อคืนนี้
 
“พระสนม เว่ยเจียเหม่ยเหริน ขอเข้าเฝ้าพะยะค่ะ”
 
เสียงของจางกงกงผู้ก้าวเดินออกมารับสารจากผู้เฝ้าประตูได้เรียกสติของนางที่แลเหมือนจะหลุดลอยไปตามชายอาภรณ์สีเข้มให้กลับมาสนใจสถานการณ์ตรงหน้าของตนเองร่างบางรับถาดอาหารจากสาวใช้เอ่ยบอกให้นางกลับไปพักเสียก่อนที่จะก้าวเดินเข้าไปยังห้องทรงอักษร ยอบกายน้อยถวายพระพรและเอ่ยธุระของนางด้วยความหวังที่ว่าจะเร่งเอ่ยถวายแล้วเร่งกลับเรือนพักเสีย
 
 “เว่ยเจียเหม่ยเหริน — เว่ยเจียเหลียนฮวา ถวายพระพรองค์หวงตี้ ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่น หมื่นปี”
 
 “อย่าได้มากพิธี”
 
น้ำเสียงที่นางได้ยินเพียงแว่วเสียงจากที่ไกลแสนไกล บัดนี้เอื้อนเอ่ยตรงหน้าให้นางได้ยืดกายออกจากท่าทางเมื่อยกิริยานี้ทันใดที่ดวงหน้าเงยขึ้นเมียงมองภาพตรงหน้าพลันสบเข้ากับดวงตาคมคายบนรูปหน้างดงามและหล่อเหลาในเวลาเดียวกัน หากให้เอ่ยว่าเป็นวาสนานางที่ได้มีสามีรูปงามนับว่าไม่เกินจริงเพียงใดนัก
 
 ทว่าวาสนานี้เป็นวาสนามีสามีมิได้เคารพฟ้าดิน น่าขันนัก
 
ดวงตากลมที่เผลอไผลสบกับเขาเร่งเบนสายตาหนีมาจ้องมองถาดอาหารในมือ เรียกสติให้อยู่กับเนื้อกับตัวและเอ่ยธุระของนางไปเสียให้จบ ๆ
 
 “หม่อมฉันปรุงพระกระยาหารถวายองค์ไท่โฮ่วแล้วพระองค์ทรงรับสั่งให้นำ มี่จือชาเฉา ฝูหยวนจื่อ และ สุรานารีแดง มาถวายแด่พระองค์เพคะ”
 
น้ำเสียงใสเอ่ยขึ้นมาอย่างฉะฉานแจงว่ามีสิ่งใดที่นางถือมาบ้าง ทั้งยังมีสุราที่...เหมือนว่าจะโดนยัดเพิ่มให้มาถวายด้วย  ก่อนจะยื่นให้กงกงได้นำไปถวายต่อให้พระองค์เองทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้น..
 
 “ฝ่าบาทพระองค์ทรงงานมานานแล้ว โปรดพักทานอาหารจากพระสนมสักครู่เถิด”จางกงกงหันไปเอ่ยกับหวงตี้ก่อนจะผายมือให้นางไปทางโต๊ะที่ว่าง “พระสนมนำไปขึ้นโต๊ะทางนั้นพะยะค่ะ”</div><div align="left" style="font-size: medium;"> </div><div align="left" style="">          คำว่า หมดธุระแล้ว ขอตัวก่อน ที่นางหวังจะได้เอ่ยพลันต้องกลืนลงท้องจากความเรียบเฉยในดวงตาเริ่มปรากฎคำถามและคลื่นอารมณ์ขึ้นมาอย่างไม่ได้ปิดบังอะไรเนื่องด้วยตนเป็นผู้น้อยไหนเลยจะปฏิเสธได้เว่ยเจียเหลียนฮวาจำต้องเดินไปจัดวางจานอาหารให้เรียบร้อยและหมายมั่นจะเอ่ยคำว่าขอตัวให้ได้
 
 “เจิ้นยังไม่หิว”
 
คำสั้น ๆ จากโอรสสวรรค์ช่างเป็นคำที่เสนาะหูที่สุดในบรรดาคำกล่าวของทุกผู้คนในวันนี้นางแย้มยิ้มด้วยความยินดีที่จะได้เอ่ยคำที่ตระเตรียมไว้ทว่ากลับต้องกลืนอีกครั้งเมื่อจางกงกงเอ่ยสั่งนางอีกหน
 
 “เช่นนั้นแล้วประเดี๋ยวกระหม่อมจะไปแจ้งสาวใช้ให้ไปตระเตรียมแก้วร่ำสุราเพิ่มเติมเผื่อฝ่าบาทต้องการเสวยพระกระยาหารขอพระสนมช่วยฝ่าบาทฝนหมึกแทนข้าน้อยสักครู่ด้วยเถิด”
 
มารดามันเถิด
 
 “เจ้าค่ะ”
 
คำกล่าวในหัวกับคำสองพยางค์ที่เอ่ยรับช่างห่างไกลราวฟ้ากับเหวเหลียนฮวากระทำสิ่งใดมิได้นอกจากต้องเดินตรงไปที่นั่งข้างโต๊ะทรงอักษรหยิบแท่งหมึกมาฝนให้ข้างกายองค์จักรพรรดิเนื่องจากจางกงกงหายตัวไปแล้วเรียบร้อย
 
ทุกสิ่งภายในห้องทรงอักษรเงียบสงัดมีเพียงเสียงฝนหมึกและเสียงพู่กันหากนี่มิใช่การปรนนิบัติกลาย ๆ สภาพแวดล้อมนี้คงจะเป็นสภาพแวดล้อมที่ถูกใจสตรีหนอนตำราเช่นนางไม่น้อยนางก้มหน้าฝนหมึกอย่างขะมักเขม้นอยู่สักพักสายตาก็เริ่มซุกซนอ่านปกม้วนตำราบ้าง อ่านตัวอักษรที่พระองค์เขียนบ้าง ชื่นชมฝีพู่กันบ้าง
 
ทรงพระปรีชาโดยแท้
 
ไร้เสียงเอื้อนมีเพียงความคิดคำนึงนางนึกชื่นชมผู้เป็นโอรสสวรรค์ผ่านเนื้อหาที่เขาเขียน ฝีแปรงที่ลงน้ำหนักจรด ความหนักเบาและความคมชัดที่สะท้อนตัวตนที่หนักแน่นอย่างน่าประหลาดหากผู้ใดเอ่ยถามนางว่าฝีแปรงใครบ้างในชีวิตที่นางชื่นชมมากที่สุดคนมีฝีแปรงของฝ่าบาทด้วยเป็นแน่นางชื่นชมอยู่เช่นนี้ก่อนจะไปสะดุดกับม้วนกระดาษ่างเปล่าที่เขียนเพียงหัวข้อกำกับไว้ว่าแผนการอุทกภัย
 
 “หม่อมฉันขอบังอาจถามปี้เซี่ย” ด้วยความใคร่รู้นางเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาท่ามกลางความเงียบงัน “ฝ่าบาท… จะกระทำเช่นไรกับเหตุอุทกภัยที่แถบกลางของเหอหนานหรือเพคะ”
 
ด้วยความที่บ้านนางอยู่ไคเฟิง หนึ่งในเมืองของมณฑลเหอหนาน เช่นนั้นแล้วเรื่องของอุทกภัยช่วงเวลานี้ของทุกปีย่อมมีความเป็นห่วงแก่ประชาราษฎ์ไม่มากก็น้อยสิ้นคำถามของสตรีมือที่ตวัดพู่กันไม่หยุดหย่อนชะงักชั่วครู่ก่อนจะกลับไปลากฝีแปรงอีกครา
 
 “แล้วเหม่ยเรินคิดเห็นเช่นไร ?”
 
 “หม่อมฉันคิดว่าจากการที่เกิดน้ำท่วมอยู่บ่อยครั้งเราควรขุดคลองน้ำมากขึ้น ทั้งสามารถเก็บน้ำใช้ในยามแล้งและช่วยกระจายน้ำจากแม่น้ำไม่ให้ไหลท่วมหนักนำดินที่ขุดคลองไปถมขอบแม่น้ำให้เป็นคันกั้นน้ำในช่วงบริเวณที่ประสบภัยทุกปีแต่ทั้งหมดนี้ก็ยังคงต้องสำรองทรัพยากรสำหรับรับมือในกรณีที่วิธีการเหล่านี้ไม่สามารถช่วยเหลือผู้คนได้ทุกคนเพคะ”
 
ดวงหน้างามเอ่ยก่อนจะเงยใบหน้าขึ้นเพื่อต้องการอ่านความเห็นจากสีหน้าขององค์ฝ่าบาทเนื่องด้วยนางไม่นึกจะได้ยินสิ่งในออกจากปากของโอรสสวรรค์ผู้นี้อยู่แล้วทว่าใบหน้าคมคายตรงหน้าของนางมีเพียงความเรียบเฉยและเย็นชาวจีที่เอ่ยออกมามีเพียงสองคำและปล่อยประเด็นนี้ให้ลอยเคว้งไปกับลมหายใจเข้าออก
 
 “งั้นหรือ”
 
 “เพคะ”
 
แล้วทั้งห้องก็กลับมาสู่ความเงียบงันอีกคราจนป่านนี้จางกงกงก็ยังไม่กลับมาจากการไปหาสาวใช้เรื่องน้ำชาการเวลาค่อย ๆ ดึกขึ้นไปทุกทีจนดวงตาเริ่มหนักอึ้ง มือเล็กที่ฝนหมึกเริ่มหยุดลงบางขณะ ศีรษะเล็กเริ่มคล้อยต่ำด้วยความง่วงงุนจนกลายเป็นการสัพงก
 
 “เจ้ากลับไปเถิดเจิ้นจะถือว่าเจ้าให้การปรนนิบัติแล้ว”
 
 “ขอบพระทัยฝ่าบาทหม่อมฉันขอตัวเพคะ”
 
ได้ยินคำกล่าวอนุญาตแล้วก็เด้งกายขึ้นยืนย่อถอนสายบัวขอตัวและเดินกลับเรือนด้วยความไวว่อง
 
โดยมีสายตาทั้งงุนงงและเสียดายจากจางกงกงที่นางเดินผ่านระหว่างออกจากตำหนัก

<div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"> <img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 
 

ถวายอาหาร และ ปรนนิบัติยามค่ำคืนหวงตี้ 
</div><div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;">ใครน้า ใครตามมาอ่ะฝากบอกด้วยนะว่าอยากมีคนจริงใจที่เป็น หวาง สักคนมาโผล่มาหาจังน้าเฮ้อ อยากเจอคนงามในฝันจังเลย</div><div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;">@Admin  </div>
</div>

</div>

<div style="font-size: medium; color: rgb(255, 255, 255); height: 400px; background: linear-gradient(rgb(38, 71, 106) 50%, rgba(38, 71, 106, 0)), url("https://i.imgur.com/lvZQiOw.jpeg") center center / cover no-repeat;"></div>

</div>
</div>

</div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-18 23:27:18

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2024-7-19 00:05 <style>
#Lian01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/BQWz3NC.jpeg"); }
#Lian02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
background-color: #26476a;
border-shadow: #000000 5px 5px 5em;}
#Lian03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#Lian04 {
background: url("https://i.imgur.com/tc9tZ3d.png");
background-position: left top;
background-repeat: no-repeat; }
#Lian05 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 300px;
 border-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-image: url("https://i.imgur.com/meLD9VX.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Srisakdi:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="Lian01">
<div id="Lian02" style="">
<div style="color: rgb(255, 255, 255); height: 400px; background: linear-gradient(rgba(38, 71, 106, 0) 50%, rgb(38, 71, 106)), url("https://i.imgur.com/AMtnUq5.jpeg") center center / cover no-repeat;"></div>

<div id="Lian04"><div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -100px; text-align: center;">
 ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน</div>
 

<div id="Lian03" style="">

<div align="left" style="">

 ในระหว่างทาง ก่อนจะไปปรนนิบัติองค์หวงตี้นางก็คิดขึ้นได้ว่าคงจะดีกว่าถ้ามีกระไรสักอย่างติดไม้ติดมือไปถวายไม่ให้ดูตัวเปล่าเกินไปก็ไม่แย่นางจึงแวะเข้าไปยังห้องเครื่องเช่นเดิมนางมาดมั่นไว้ว่าคงไม่พ้นฝูหยวนจื่อของโปรดนางเป็นของกันตายว่าหากฝ่าบาทไม่เสวยก็จะเป็นนางเองที่จะได้ลาภปากบุญท้องในครานี้โชคดีนักที่ห้องเครื่องในยามนี้ไม่ได้วุ่นวายจึงไม่ต้องออกแรงลงมือทำเองให้เสียเวลาเช่นกาลก่อนตอนนี้จึงเป็นภาพตำเช่นเดิมที่นางเดินนำสาวใช้ที่กำลังถือถาดฝูหยวนจื่อเดินตาม
 
 “ดูเสียสิ ผู้ใดกันที่ออกมาเดินเช่นนี้”
 
คลับคล้ายว่าจะจดจำได้ว่าสตรีผู้เดินมาดักหน้านางเป็นพระสนมยศเหม่ยเหรินเช่นกันทว่ากลับไม่คล้ายจดจำนามของผู้นี้ได้แม้แต่สกุลแม้เว่ยเจียเหลียนฮวาจะเป็นสตรีผู้ได้รับการขนานนามเรื่องสติปัญญามากเพียงใด ทว่าด้วยเนื้อแท้แล้วนางมิใส่ใจจำสิ่งใดที่ไร้ประโยชน์ เช่นนั้นแล้วการที่นางไม่ได้จดจำผู้ที่คาดว่าไม่น่าจะมีผลต่อตัวนางจึงเป็นทั้งดาบสองคมที่ทำให้นางเปลืองเนื้อที่ความจำแต่ก็ต้องมาตกระกำเอายามนี้
 
ตกระกำลำบากยิ่งสตรีผู้นี้มีนามว่ากระไรหนา ?
 
“ไอหยา ท่าทางหยิ่งทะนงมิใช่น้อย ฝ่าบาทพลิกป้ายเจ้าครานี้ก็ปีกกล้าเลยหรือ ?”
 
 “อย่างน้อยก็มีสิทธิมากกว่าเจ้าที่ไม่แม้จะถูกชายตามอง”
 
จดจำนามไม่ได้ก็ช่างปะไร ในเมื่อฝีปากนางอยู่เหนือทุกสิ่ง พระสนมปริศนาตรงหน้าได้ยินสิ่งที่นางเอ่ยก็พลันแข็งค้างก่อนจะหัวเราะออกมาราวกับว่าสิ่งที่นางเอ่ยช่างน่าขัน ทว่าในสายตาของเหลียนฮวานั้นเหมือนสตรีผู้นี้กำลังกลบเกลื่อนโทสะที่กำลังก่อตัว เช่นนั้นแล้วสิ่งที่น่าขันเกรงว่าจะเป็นสภาพของผู้ระงับโกรธาในอกเสียมากกว่า
 
 “สามหาวนักนะ เว่ยเจียเหม่ยเหริน แม้ว่าเจ้าจะได้ปรนนิบัติฝ่าบาท ทว่าพระองค์มิได้รักเจ้าเลย จงอย่าลำพองใจ”
 
 “รัก ? เจ้าอ่านวรรณกรรมประโลมโลกจนแยกแยะความเป็นจริงไม่ได้แล้วหรือ ผู้ใดกันจะหวังความรักอันฉาบฉวยจากสามีมากภรรยา”นางเอ่ยพลางแย้มยิ้มอย่างเห็นใจ “หรือเป็นเจ้าที่หลงรักพระองค์ ตายแล้ว ไร้เดียงสานัก”
 
 “เจ้ากล้า !”
 
เพี๊ยะ!!
 
สิ้นวจีก็เป็นเสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าของบุตรีเจ้ากรมโยธาธิการ สาวใช้ข้างหลังนางส่งเสียงด้วยอารามตกใจกำลังปรี่ตัวจะเข้ามาดูอาการทว่าต้องรั้งเอาไว้เพราะมือเล็กที่ยกขึ้นห้ามด้วยนางที่เป็นบุตรีคนรอง ใช่ว่าจะไม่เคยชิมรสฝ่ามือคนเรือนใหญ่ไหนเลยแค่นี้นางจะไม่รู้เรื่องราวกลับกันแล้วเป็นนางที่ตั้งใจรับฝ่ามือนี้เสียมากกว่า
 
 “เท่านี้ก็ถือว่าเจ้าเริ่มก่อนแล้ว”
 
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!!
 
แม้ไม่อาจเสียงกังวาลใสได้เท่าอีกฝ่ายที่ตบนางด้วยพละกำลังอันน้อยนิด ทว่าการเอาคืนที่เหมาะสมคือการทดแค้นแทนคุณเป็นสองเท่าพร้อมกับพลักให้ออกไปจากทางเดินของนาง
 
“ประพฤติตนให้งามเสมอเถิดพระสนม ประเดี๋ยวจะถูกเมียงมองดังหวังแน่”
 
สิ้นวจีกล่าวบอกสองมือสะบัดชายอาภรณ์สองเท้าก้าวเดิน พยักเพยิดใบหน้าให้สาวใช้ประจำวันนี้ของนางเดินตามมาดี ๆ หลังจากทิ้งห่างสักพักสาวใช้เอ่ยขอบังอาจเสนอให้นางแต่งหน้ากลบสีทว่านางก็แย้มยิ้มขอบคุณในความห่วงใยและปล่อยทิ้งไว้เช่นนี้
 
 เพราะนี่คือหลักฐานชั้นดีในการฟ้องร้องสตรีผู้นั้น
 
 “พระสนมเว่ยเจียเหม่ยเหรินขอเข้าเฝ้าพะยะค่ะ”
 
ใช้เวลาไม่นานนางก็มาถึงตำหนักเว่ยหยางผู้คนในตำหนักที่เคยพบนางก็รับทราบอย่างดีและผายมือไปทางเดิม ครานี้นางสามารถเดินมาเองได้จึงรับถาดมาถือและปล่อยให้สาวใช้ไปพักผ่อนตั้งแต่ก่อนเข้าตำหนัก เมื่อนางเอ่ยขอเข้าเฝ้า ก็เป็นภาพของจางกงกงที่มาประกาศการปรากฎกายของนางเช่นเดิมและภาพของบุรุษเจ้าของตำหนักนั่งอยู่ที่โต๊ะทรงอักษรเช่นเดิมทว่าหากมีสิ่งใดแปลกใหม่คงเป็นภาพของบุรุษในอาภรณ์สีเข้มที่ยังอยู่ตรงหน้าโต๊ะราวกับสนทนาธุระกงการเพิ่งจะแล้วเสร็จไม่ได้ออกมาปะทะกันหน้าประตูเช่นเมื่อวานนี้
 
 “ถวายพระพรองค์หวงตี้ ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นหมื่นปีถวายพระพรหวางเย่เพคะ”
 
 “ท่าทางเสด็จพี่คงจะมีของหวานเสวยยามดึก เป็นวาสนาแท้ที่พระองค์ทรงมีสตรีงามคอยปรนนิบัติ”
 
 “ไปเรื่อยนัก”
 
“หม่อมฉันขอบังอาจเรียนฝ่าบาททั้งสอง พอดีหม่อมฉันตระเตรียมฝูหยวนจื่อมาเผื่อเหลือเผื่อขาดสองถ้วยพอดีเช่นนั้นแล้วขอถวายแด่ฝ่าบาททั้งสองให้พวกท่านได้เสวยของหวานสบายท้องเพคะ”
 
ความจริงแล้วนางทำเผื่อทานเอง ทว่าหากเอ่ยเช่นนั้นคงดูไม่ดีนักจึงถือวิสาสะบังอาจถวายแด่บุรุษทั้งสองเผื่อพวกเขาจะนั่งทานอะไรสักอย่างไรระหว่างสนทนาธุระปะปังและเป็นนางที่จะขอตัวกลับ
 
 “เผอิญว่าเปิ่นหวางเสร็จธุระพอดีเช่นนั้นแล้วก็ให้ห่อปิ่นโตเถิด”
 
 “ฝูหยวนจื่อทั้งสองไร้พิษสามารถเสวยได้เช่นนั้นประเดี๋ยวกระหม่อมจะจัดการให้พะยะค่ะขอพระสนมถวายแด่ฝ่าบาทไปก่อน”
 
ราวกับเจอช่องทางดันนางเข้ากรงมังกรทอง บุรุษผู้เป็นขันทีข้างกายองค์หวงตี้เร่งยกถ้วยฝูหยวนจื่อไปหนึ่งถ้วยก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับหวางเย่ที่จดจ้องนางแลทิ้งไว้เพียงเสียงขบขันในลำคอดังแว่วตามสายลมและบุรุษสตรีผู้เป็นสามีภรรยาในห้องกว้าง
 
 “หม่อมฉันจะตั้งโต๊ะถวาย ขอพระองค์ทรงเสวยเพคะ”
 
 “เจิ้นยังไม่หิว”
 
เมื่อคืนนี้เป็นเช่นไร คืนนี้ก็เป็นเช่นนั้น ด้วยการคาดการมาก่อนแล้วเมื่อได้ยลเช่นนี้จึงแย้มยิ้มงามอย่างพอใจในคำตอบของโอรสสวรรค์ทันตา
 
 “เช่นนั้นแล้วหากพระองค์ไม่ประสงค์จะเสวยหม่อมฉันเสียดายฝูหยวนจื่อที่ต้องทานตอนร้อน ๆ นัก ขออนุญาตรับประทานแทนฝ่าบาทนะเพคะ”
 
สิ้นวจีเอ่ยขอก็ทิ้งกายนั่งลงเก้าอี้ที่โต๊ะด้านล่างของห้องทรงอักษรตักฝูหยวนจื่อนุ่มหวานอย่างพออกพอใจทว่าเป็นเช่นนี้ได้เพียงสองสามคำก็มีสุรเสียงทุ้มดังขึ้นดึงนางออกจากของหวานที่นางรัก
 
“มาฝนหมึก”
 
…
 
เว่ยเจียเหลียนฮวาที่กำลังจะตักคำที่สี่เข้าปากพลันต้องชะงักค้างและปล่อยทิ้งไว้บนโต๊ะและก้าวเดินไปประจำที่ฝนหมึกข้างโต๊ะทรงอักษรที่เดิม ในเมื่อบัดนี้นางถูกพรากจากของหวานที่นางรักแล้วไซร้เขาก็ต้องชดใช้ด้วยการแลดูละครจากพหูสูตรน้อยการละครร่างเล็กฝน ๆ หมึกไปเรื่อยเช่นเดิมเพิ่มเติมคือมีแตะ ๆ มุมริมฝีปากบ้าง แก้มใสที่เป็นรอยนิ้วมือบ้าง หวังให้โอรสสวรรค์พิศมองและถามไถ่
 
ทว่าดูเหมือนว่าการละครของนางช่างอ่อนด้อยเมื่ออยู่ต่อหน้าโอรสสวรรค์ไม่เพียงไม่ถามไถ่ ซ้ำร้ายเมียงมองเสมืองผ่านตาแลไม่สนใจสุดท้ายก็เป็นเช่นเดิมคือนางนั่งฝนหมึกจนดึกดื่นแล้วจึงได้รับคำอนุญาตให้กลับเรือนพักดังเมื่อคืนนี้

<div style="text-align: center;"> <img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 
 <img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/SUGc8iX.png" border="0" alt=""> 
 

ถวายอาหาร และ ปรนนิบัติยามค่ำคืนหวงตี้ อีกรอบ...</div><div style="text-align: center;">ส่งบัวลอยให้ ฮั่นอู่ตี้ และ ฉางซานเซียนหวาง 
ใครน้า ใครตามมาอ่ะฝากบอกด้วยนะว่าอยากมีคนจริงใจที่เป็น หวาง สักคนมาโผล่มาหาจังน้าเฮ้อ อยากเจอคนงามในฝันจังเลย</div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">@@@Admin  </div>
</div></div>

</div>

<div style="color: rgb(255, 255, 255); height: 400px; background: linear-gradient(rgb(38, 71, 106) 50%, rgba(38, 71, 106, 0)), url("https://i.imgur.com/lvZQiOw.jpeg") center center / cover no-repeat;"></div>

</div>
</div>

</div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-20 02:27:53

FuMi โพสต์ 2024-7-22 21:47:10

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย FuMi เมื่อ 2024-7-22 21:53 <style>

#boxbirdcenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #6F1D3D 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/0C7ZnDN.png");
}
</style>

<style>
#boxBR0LE {
width: 650px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/1VhFLiD.png");}
</style>

<div id="boxbirdcenter">
<div align="center">

 

<div id="boxBR0LE"> <img src="https://i.imgur.com/77gYtcx.png" width="300" _height="300" border="0"> สองบุตรีต่างเกียรติวงศ์ -7- <img src="https://i.imgur.com/bjHCPe9.png" width="499" _height="57" border="0"> <div align="left">             ตำหนักเว่ยหยางคือสถานที่เช่นไร.. เขตฝ่ายในที่ประทับองค์จักรพรรดิ์สนมนางในนับพันปรารถนาเข้าใกล้ก็ได้แต่เฝ้ารอวาสนามาเยือน ครานี้สนมทั้งสองมาเยือนพร้อมกันรายหนึ่งนอนแน่นิ่งหลังแนบเตียงหลังเล้กใบหน้าใต้กรอบทองคำซีดขาว อีกรายนั่นเล่าถูกผู้ควบคุมจริยายืนคุมให้นั่งคุกเข่าต่อเบื้องพระพักตร์              “ ยังไม่ฟื้นอีกรึ ”             “ ทูลฝ่าบาท เมื่อครู่เฉินไท่อีฝังเข็มกระตุ้นที่จุดเหรินจงแล้วอีกไม่นานซ่างกวนเหม่ยเหรินก็จะได้สติพะยะฮ่ะ ”             นายเหนือหัวตรัสถามพระพักตร์เรียบเฉยราวธารน้ำแข็งยากจะคาดเดาพระทัย หัวหน้าขันทีจางกงกงรีบทูลตอบพลางเอ่ยเร่งหมอหลวงเฉินอีกครา เกิดซ่างกวนเหม่ยเหรินไม่ฟื้นขึ้นมาอย่าว่าแต่ธิดาโหวสมควรตายผู้นั้นยังมีพวกเขาพลอยโดนหางเลกไปด้วย              ในหนึ่งวันมีข่าวเหม่ยเหรินสนมชั้นสูงสิ้นชีพถึงสองคน วังหลวงได้เกิดมรสุมลูกใหญ่เป็นแน่             อย่างว่าพระแท่นบรรทมในตำหนักเว่ยหยางไม่เคยมีสนมกำนัลคนใดได้เอนกาย แต่โผล่มารายแรกก็เป็นศพเลยแบบนี้อัปมงคลไปสักหน่อย             ฝั่งหมอหลวงตรวจสอบดูแล้วจับชีพจรผ่านผ้าแพรบางรายงานตามความจริงร่างกายซ่างกวนเหม่ยเหรินบอบบางยิ่ง ชีพจรคล้ายคนมีเรื่องหวั่นวิตกใจอยู่ตลอดเวลาพักผ่อนไม่พอ พลังชี่อ่อนขนาดนี้คนปกติคงได้เป็นลมฟุบทุกสิบก้าว การที่นางพาตัวเองเข้าวังจนมาหมดสติในเงื้อมมือกงซุนเหม่ยเหรินนับว่าอดทนยิ่ง ปาติหาริย์โดยแท้             “ ทูลฝ่าบาทซ่างกวนเหม่ยเหรินได้รับความกระทบกระเทือนทางร่างกายและจิตใจ เดิมทีเรี่ยวแรงของนางก็ด้อยกว่าสตรีทั่วไปในวัยเดียวกันอยู่แล้ว จำต้องใช้เวลา.. เอ่อ หลังจากนี้กระหม่อมจะจัดเทียบยาบำรุงให้ ”             “ ไท่อีจะบอกว่านางร่างกายอ่อนแอ? เช่นนั้นการหาเรื่องกงซุนเหม่ยเหรินหากไม่เขลาปัญญา ก็นับว่ารนหาที่สินะ ”             รับสั่งกล่าวถึงคนบนเตียงแท้ๆ ทว่านัยน์เนตรมังกรตวัดกลับไปทางกระถางธูปเฉียดศีรษะสตรีปิ่นเหมยแดงไปเพียงนิดเดียว การที่สนมระดับสูงวิวาทแย่งชิงความโปรดปรานเช่นนี้ไม่สบพระราชหฤทัยนักทรงสอบสวนเอาความด้วยตนเองเพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงความเป็นความตายธิดาขุนนาง ไอเย็นยะเยือกแผ่ทั่วตำหนัก ‘ เหมือนที่ซ่างซูซีเหยียนพูดไว้ไม่ผิด หนึ่งอาละวาด สองร่ำไห้ สามฆ่าตัวตาย จิตใจสตรีเขลาไม่หัดทำเรื่องที่มีประโยชน์เสียบ้าง’             เหล่าข้าราชบริพารมือเบาเท้าเบามิกล้าหายใจแรงแม้มีใครขยับส่งเดชได้ตกเป็นศูนย์รวมเป้าสายตาให้ได้อกสั่นขวัญแขวน สถานการณ์ตึงเครียดต้องเล่าย้อนไปหนึ่งเค่อก่อนมีเหตุวิวาทของเหล่าเหม่ยเหรินที่ระเบียงซวิ่นเย่ว ไม่ทราบกงซุนเป่าหลินผู้ก่อเหตุขวัญกล้าเทียมฟ้าหรือดวงชะตาถึงฆาตลงมือบีบคอซ่างกวนฝูมี่สนมขั้นสี่แล้วถูกหวงช่างไปพบเห็นเข้าพอดี ยังไม่ทันมีรับสั่งให้คลี่คลายความวุ่นวายซ่างกวนเหม่ยเหรินก็หมดสติไปเสียก่อน ทรงรับสั่งให้นำตัววทั้งสองไปสอบสวนที่ตำหนักเว่ยหยางนี่ก็ผ่านมาหนึ่งชั่วยามแล้วคุ่กรณียังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้น              กงซุนเป่าหลินเหงื่อชุ่มฝ่ามือเกรงภัยมาถึงตน แม้ใฝ่ฝันถึงฝ่าบาทเพียงใดยามนี้ต้องเอาตัวรอดก่อน             “ ฝ่าบาทหม่อมฉันถูกใส่ความเพคะ!! นางแพศยานั่นเพื่อใส่ร้ายหม่อมฉันถึงกับแสร้งหมดสติ! ” นางแค่บีบเบาๆ เท่านั้น ใครจะรู้ว่านังหน้ากากผีนั่นจะเปราะบางเพียงนี้             “ บังอาจ! ฝ่าบาทมิได้ตรัสกับเจ้าอย่าร้องวุ่นวาย! ” จางกงกงสะบัดแส้ขนม้าเรียกผู้คุมจริยาก้าวมาคุมตัว             พระพักตร์โอรสสวรรค์ยิ่งมายิ่งเย็นชาเขารำคาญเสียงเอะอะสตรีรายนี้คงเป็นะิดากงซุนโหว นอกจากประโคมแต่งกายฉูดฉาดแล้วยังส่งเสียงราวระฆังแตกแผดลั่นไปทั่ว หากมิใช่เข้ามาเป็นสนมตนคงสั่งโบยด้วยกฎกองทัพ ฝั่งกงซุนเหม่ยเหรินเคิดเข้าข้างตนเองว่าด้วยบารมีบิดาพระองค์คงเกรงใจอยู่บ้างสองตากลอกไปใช้ความคิด ระหว่างถอยหนีผู้คุมจริยาก็คลานเข้าไปดึงชายพระภูษาบีบน้ำตาสะอื้นด้วยท่าทีน่าสงสาร             ต้องงอาศัยจังหวะที่นังคนสมควรตายนั่นยังไม่ฟื้น ชิงสร้างความได้เปรียบ!             “ ฝ่าบาท.. ซ่างกวนเหม่ยเหรินเข้ามาใหม่นางมิรู้กิริยาควรมิควร จงใจทำตัวเป็นจุดสังเกตน่าสงสัย ดูหน้ากากนั้นสิ! เกิดนางเป็นมือสังหารที่ลอบเข้ามาทำร้ายพระองค์ล่ะ! ” ธิดากงซุนโหวชี้ปราดไปยังร่างแน่นิ่งบนเตียง แสร้งว่าตนนั้นภักดีต่อราชวงศ์อย่างสุดใจช่วยสอดส่องคนร้าย             “ เป็นนางเข้าไปทำร้ายพี่น้องของหม่อมฉันก่อน บอกว่าหม่อมฉันเป็นธิดาจวนโหวแล้วอย่างไรเมื่อเข้าวังมาก็เป็นได้แค่เหม่ยเหรินขั้นสี่เช่นเดียวกันกับนาง ยังบอกอีกว่าต่อให้เป็นลูกขุนนางยศใหญ่อยู่ในวังมีกฎวัง ต้องคุกเข่าให้นาง! ฝ่าบาทเรื่องนี้ปล่อยไว้มิได้ระเบียบของฝ่ายในจะผิดเพี้ยนเพคะ ”             “ นางตีหม่อมฉันจนคางแตกนี่คือหลักฐาน! หม่อมฉันมีพยาน! มี.. อู่เหม่ยเหริน เฉาเหม่ยเหริน ทั้งสองก็ถูกทำร้ายทั้งอยู่ในเหตุการณ์นางเป็นคนเริ่มก่อนฝ่าบาทโปรดให้ความยุติธรรมด้วย!! ” ทั้งสองคนนั้นล้วนเป็นหมากเบี้ยของนางสั่งให้ชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้ สายตาอาฆาตเหลือบไปทางสตรีสวมหน้ากาก ซ่างกวนเหม่ยเหรินเจ้าไม่รอดแน่!             “ อื้ม.. พร้อมทั้งพยาน หลักฐาน ” ทรงเอ่ยเสียงโทนเดียวอย่างไร้อารมณ์สายตาหรุบลงมองมือที่กุมชายพระภูษาวูบหนึ่งเนตรมังกรวูบไหวเกิดจิตสังหารขึ้นมา             “ บังอาจนัก! ผู้คุมจริยามัวทำอันใดอยู่ยังไม่รีบคุมตัวสนมกงซุน!! ” ยังเป็นจางกงกงที่หูตาไว พระหมื่นปีพื้นเพอารมณ์มิใครดีไปเซ้าซี้แบบนั้นรนหาที่ตายไม่ว่า เจ้าจะพาพวกข้าฉิบหายกันไปด้วยทั้งตำหนัก!             ขันทีแรงดีสองคนเข้ามาคว้าตัวสนมกงซุนลากออกให้ห้างเบื้องพระบาทนางกรีดร้องอีกคำรบ ชั่ววินาทีนั้นพระโอษฐ์เตรียมเอ่ยรับสั่งลงโทษ จางกงกงถอนหายใจว่าไม่ทันการ จังหวะนรกเดือดนั้นเองจู่ๆ ร่างบนเตียงก็มีการเคลื่อนไหว              “ อ้ะ.. โอย ”              “ ทูลฝ่าบาท ซ่างกวนเหม่ยเหรินฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ ”              ความสนใจพระหมื่นปีวกกลับไปที่คนบนเตียง แว่วเสียงถอนหายใจโดยรอบบริเวณตำหนักเว่ยหยางช่างเป็นดาวนำโชค ฟื้นได้จังหวะโดยแท้!             ดูเหมือนสตรีสวมหน้ากากทองจะยังคงสับสนมึนงงอยุ่มากว่าตนมาอยู่ที่นี้ได้อย่างไร ม่านพรางตาทำให้มองไม่เห็นเจ้าของตำหนักมีเพียงจางกงกงอธิบายเรื่องราวสรุปสถานการณ์ให้นางเข้าใจ หลังเกิดเหตุที่ระเบียงซวิ่นเยว่ตนถูกกงซุนเหม่ยเหรินบีบคอจนสติดับวูบ เป็นช่วงเดียวกับที่ฝ่าบาทผ่านมาเห็นเข้าพอดีตอนนี้คู่กรณีถูกพาตัวมาสอบสวนรอก็แต่นางฟื้นมาให้ปากคำ             ฝูมี่เข้าใจเรื่องราวแล้วยกมือขวาขึ้นทาบแก้มเอียงคอ เอ.. ตำหนักเว่ยหยางกลายเป็นที่ว่าการแต่เมื่อใด             “ ขออภัยท่านหมอหลวงทำท่านลำบากรักษาแล้ว ฝูมี่.. ไม่เป็นอันใดเพียงอ่อนล้าเล็กน้อยเท่านั้น ”             “ซ่างกวนเหม่ยเหริน!!” จางกงกงเรียกสตินางอีกคราวนางไม่เห็นโอรสสวรรค์ด้านหน้าเตียงรึ!             “ค ค่ะ!! ซ่างกวนเหม่ยเหรินเองเจ้าค่ะ!” คนขวัญอ่อนอย่างฝูมี่เรียกดังสักหน่อยก็สะดุ้งเฮือกเผลอขานรับจนแทบกัดถูกลิ้นตัวเอง             เสียงนี้.. คล้ายว่าพระองค์เคยได้ยินมาก่อน กระจ่างนุ่มนวลราวธารหยก แววหวานดุจปักษาสวรรค์ครวญ แม้เอ่ยด้วยอารมณ์ตกใจกลับไม่ระคายหูสะอื้นอยู่ก็ยิ่งชวนฟัง แปลก.. มีเอกลักษณ์มาก เพราะคำของกงซุนเหม่ยเหรินโอรสสวรรค์ครุ่นคิดถึงตัวตนของสตรีผู้สวมหน้ากากทองคำพินิจให้ชัดก็คลับคล้ายคลับคลาอยู่บ้างจริงๆ              “ จางกงกง ” พระหมื่นปีตรัสคำเดียวขันทีคู่พระทัยก็ก้าวออกไปยืนเงียบๆ ห่างๆ             เมื่อเสด็จเข้าใกล้ในระยะหัตถ์หนายกม่านพรางตาขึ้นให้คนบนเตียงได้รับรู้การมีอยู่ของตนเต็มสองตา ลวดลายมังกรบนภูษาทรงเด่นชัด วรองส์สูงสง่าทาบเป็นเงาบารมีลงบนร่างเล็ก โครงพักตร์ดั่งพุทธรูปหยกแม้งดงามเลอลักษณ์ทว่ายิ่งสูงส่งเหนือจินตนา ตนเคยเชื่อว่าพี่ชายนั้นเป็นยอดบุรุษรูปงามในดินแดนจำต้องเปลี่ยนความคิดใหม่..              ถึงสมองจะกลับมาทีละน้อย นางก็ทราบดีว่าบุรุษผู้เดียวสามารถยืนอยุ่เหนือคนนับหมื่นครองชุดคลุมมังกรได้มีเพียง..             “ ฝ..ฝ่าบาท ” ในใจแตกตื่นลนลานมือไม้กลับเคลื่อนไหวอย่างนิ่มนวลรีบก้าวลงจากเตียง นางคงก้าวไวไปลืมนึกถึงกำลังตนเองแข้งขาอ่อนแรงฟุบลงไปแทบพื้นร้องอยู่ในใจว่าแย่แล้ว! รีบประสานมือเสมอสะโพกซ้ายให้กลายเป็นท่าถวายบังคมแบบถอนสายบัวสุดแสนโบราณไปเสียเลย ก้มหน้างุดกล่าวติดละอาย             “ ซ่างกวนฝูมี่.. ซ่างกวนเหม่ยเหริน ถวายบังคมฝ่าบาท ขอทรงพระเจริญหมื่นปีเพคะ ”             ในความคิดฝูมี่คือ ‘ข้าอับอายขายหน้าแล้วหนนี้!’             ในความคิดผู้เฝ้ามองรายอื่น ‘แช่มช้อย งดงาม โวหารใดจะปาน…’            จางกงกงกำลังครุ่นคิดว่าครั้งสุดท้ายที่เขาเคยเห็นการถวายคำนับเช่นนี้ราวรัชกาลก่อนได้..             ฝั่งโอรสสวรรค์ลูบคางเม้มพระโอษฐ์คล้ายสะกดความรู้สึกอธิบายยากบางอย่างอยู่             มีเพียงผู้เดียวที่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ‘นังแพศยาแกกล้าดึงดูดความสนใจฝ่าบาทในเวลาแบบนี้งั้นหรอ!!’             “ ไม่ต้องมากพิธีเจ้าพึ่งฟื้นสติรีบลุกขึ้น ” ด้วยมีประสงค์พิสูจน์บางสิ่งทรงก้าวเข้าไปจับแขนเล็กๆ นั้นให้ยืนขึ้นมานั่งบนตั่ง อย่างไรก็ตามเจ้าเด็กหัวรั้นผู้นี้ไม่ยินยอมนั่งเสมอพระองค์จนตั้งสั่งให้ขันทียกตั่งเข้ามาอีกตัว              รอบลำคอของซ่างกวนฝูมี่ยังมีรอยนิ้วทั้งสิบม่วงคล้ำอย่างน่ากลัว มุมริมฝีปากเล่าก็แดงช้ำทว่าดรุณีน้อยกลับไม่ร้องเร่าจะขอความเป็นธรรมอย่างคู่กรณี นางเพียงนั่งนิ่งๆ ในชุดชาววังที่ถูกเปลี้ยนใหม่อย่างว่าง่าย กลอดกวงตากลมหวานอย่างหวาดๆ มองทางพระองค์ทีก็มองทางกงซุนเหม่ยเหรินที จากนั้นก็นวดแก้มตัวเองป้อยๆ ด้วยรอให้ผู้ยศสูงได้พูดก่อน             ชาวตำหนักเว่ยหยางลอบประเมินในใจ…            คู่กรณีครานี้ต่างเป็นธิดาขุนนาง ทว่าลำพังแค่กิริยาการรู้ความรึก็แตกต่างกัน              “ กงซุนเหม่ยเหรินร้องเรียนว่าเจ้าทำร้ายนางจนคางแตก ทั้งยังประทุษร้ายเฉาเหม่ยเหริน อู่เหม่ยเหริน ซ่างกวนเหม่ยเหรินเจ้าพูดมาเรื่องราวทั้งหมดเป็นอย่างไร เจิ้นไม่ฟังความข้างเดียว”              นาง..? ไป.. ทำร้ายอีกฝ่ายจนคางแตก? ทั้งยังหนึ่งรุมสาม?             หลังยกนิ้วชี้เข้าหาตนเองกระพริบตาขาวปริบๆ ฝูมี่อยากขอกระจกจากจากกงกงว่าตนยังอยู่ในร่างเดิมรึไม่เผื่อว่าเมื่อครู่หมดสติไปจะเผลอวิญญาณสลับร่างกับกงซุนเหม่ยเหริน เคราะห์ดีว่ากระถางธูปในตำหนักนั้นเงาวับพอจะใช้ส่องใบหน้า ยังคงเป็นความซีดเซียวและแววตามึนงงเช่นเดิมนางรวบรวมสติแล้วตอบโดยพยายามให้กระทบคนอื่นน้อยที่สุด             “ หากกงซุนเหม่ยเหรินกล่าวเช่นนั้นก็อาจเป็นฝูมี่ที่ทำผิดเพคะ เพราะอยู่ผิดที่ผิดทาง เพราะไม่ทันระวังเมื่ออันตรายมาถึงตัว และ.. เพราะผิดที่ไม่รู้ความไปอยู่ตรงนั้นเข้าพอดี ทำให้กงซุนเหม่ยเหรินขุ่นเคือง ฝูมี่จึงผิด สมควรลงโทษ ”             “ ใช่! นางยอมรับสารภาพออกมาแล้วเพคะ นางไม่รุ้สถานะตนเองกล้ามาประชันกับข้.. หมายถึง กล้าทำร้ายหม่อมฉันที่เป็นสนมในองค์จักรพรรดิ.. ” กงซุนเป่าหลินแผดเสียงอีกครั้งกระหยิ่มในใจ              นังโง่! สมน้ำหน้า ไม่กล้าวัดบารมีกับบิดาข้าล่ะสิ หึ! จบเรื่องคร้้งนี้ข้าอาจเมตตาเจ้าสักหน่อย             “ ........ ” เหลือจะเชื่อ หากจบแบบนี้คงเป็นการพิจารณาคดีที่รวดเร็วและใช้เวลาน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์!! คู่กรณีไม่คิดแก้ต่างให้ตนแต่แรก เป็นไปได้อย่างไร!             ชาวตำหนักเว่ยหยางต่างเห็นใจสตรีสวมหน้ากากทอง ผู้ใดบ้างในที่แห่งนี้มิเคนถูกผู้มีอำนาจข่มเห่งรังแก ชัดเจนเลยว่าเหยื่อผู้ถูกกระทำจำใจรับผิดด้วยไม่อยากให้กลายเป็นเรื่องใหญ่โต พวกเขาพร้อมใจส่งสายตาวิงวอนไปทางพระฟมื่นปีโปรดตัดสินอย่างเป็นธรรมด้วย!!              ทรงพิจารณาท่าทีของทั้งสองใยไม่ต่างจากผู้ล่ากำลังกดดันกวาดต้อนเหยื่อไร้ทางสู้  กงซุนเหม่ยเหรินสีหน้าลำพองเชิดจมูกอย่างผู้ชนะท่าทีแบบนี้เขาเห็นมามากจากกงซุนโหวบิดาของนางในท้องพระโรง ลูกไม้หล่นไม่ใกลต้นจริงๆ ฝั่งซ่างกวนเหม่ยเหรินหรุบดวงตาลงไม่รู้คิดอะไรอยู่ออกรับแบบนี้เกิดเขาเป็นทรราชขึ้นมานางมีเก้าชีวิตก็ไม่พอใช้             “ เจ้าพูดว่าอันตราย.. วังหลวงต้าฮั่นใจกลางจักรวรรดิอันยิ่งใหญ่กลับมีภัยร้ายให้สตรีอย่างเจ้าต้องคอยระวังรึ ”             “ ฝ่าบาทโปรดลงโทษฝูมี่ที่ก่อความวุ่นวาย.. ขับหม่อมฉันออกจากวัง ” ถวายคำนับอีกคราไม่อยากอยู่แล้ววังหลวง             “ ข้าถามเจ้าอยู่ ” สุรเสียงเรียบนิ่งเนตรคมกล้าจดจ้องหน้ากากบดบังใบหน้านาง             “ …สะเทือนขวัญทุกก้าวย่าง ดั่งใบไม้ปลิดปลิวกลางกระแสธารเชี่ยว ในจริงมีเท็จ ในเท็จมีจริง ”             ด้วยจนใจไม่อาจเอ่ยออกไปตามตรงนางจึงใช้บทโคลงเพื่ออุปมา ใครจะรู้ว่านี่คือหลุมพรางที่พระองค์ขุดไว้ วังหลวงเป็นสถานที่เช่นใด.. โพรงเสือถ้ำมังกรกินคนจนไม่เหลือแม้กระดูก การที่นางรับรู้ได้ถึงอันตราย รู้จักระมัดระวัง นับได้ว่าเป็นสตรีที่รู้คิด.. ผิดกับคู่กรณีที่ยังอ่านสถานการณ์ไม่ออก             ธิดาสกุลสูงเปรียบดั่งองค์หญิงของจวน ยามอยุ่กับครอบครัวพวกเจ้าจะเอาแต่ใจเท่าใดย่อมไม่มีใครขัด แต่เมื่อเท้าก้าวเข้าวังอยุ่รึตายล้วนเป็นสนิทธิ์ของพระองค์ ไม่เจียมตน เอะอะคะคานหวังเอาชนะ! แก่งแย่งชิงดี แม้ถูกตัดสินว่าบริสุทธิ์ก็ไม่มีอนาคตเพราะไปล่วงเกินคนที่ไม่สมควรล่วงเกินเข้า             ผู้มีสติปัญญาวัดกันที่สถานการณ์คับขันเช่นนี้เอง…                        ขอทดสอบนางเพิ่มอีกสักหน่อย             “ ซ่างกวนเหม่ยเหริน จากนี้จงสาบานว่าทุกคำให้การของเจ้าเป็นความจริง ”             “ ผ..ผู้น้อยสาบานเพคะ ” จะถามอะไรอีกรีบลงโทษนางได้แล้ว!!             “ เจ้าได้ทำร้ายกงซุนเหม่ยเหรินรึไม่ ”             “ ท.. ทำเพคะ ” ถือว่าทำล่ะในเมื่อคนเขาชี้หน้าด่านางขนาดนั้น             “ ใช้วิธีใดถึงทำให้คางของนางแตก ” เนตรคมกริบจับจ้องไม่วางตาราวจับพิรุธบนใบหน้าโฉมสคราญทั้งสอง             “....เอ่อ.. ” ฝูมี่สับสนตอนนั้นนางไม่ทันได้มองด้วยสิ รีบหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือ กงซุนเหม่ยเหรินชี้พื้นเป็นสัญญาณก็รีบหันมาตอบ “ พื้น! เอ่อ.. กระเด็น? ไม่ นางล้มลงไปที่พื้นแล้วก็คางแตก.. ”             “ เจ้าผลักข้าต่างหากอย่ามาเล่นลิ้นนะนังจิ้งจอก!! ” กงซุนเป่าหลีนแผดเสียงอีกรอบเงื้อมือพุ่งเข้าใส่สตรีบนตั่ง นังปัญญานิ่มนี่!!             “ อ๊ะ!! อย่าตีข้า!! ” ลูกกวางน้อยผวาถอยหนีไปด้านหลังจนร่วงหล่นลงจากตั่ง สองตาปิดแน่นสนิทคิดว่าตนไม่พ้นหัวปูดหัวโนแน่ สักพักรู้สึกได้ว่ามีแรงหนึ่งมารองรับความเจ็บปวดที่รอกลับไม่มาถึงนางฝืนเปิดเปลือกตาออก พระพักตร์เลิศล้ำอยู่ใกล้เพียงเอื้อมการเคลื่อนไหวของเขารวดเร็วมากครู่เดียวก็มายืนอยู่ด้านหลังประคองนางไว้จนทรงตัวอยู่              ร่างแบบบางแอบอิงโรยแรงนางตัวเท่าลุกแมวไม่ได้หนักขึ้นกว่าครั้งก่อนที่พบพระองค์ เมื่อใกล้จนได้กลิ่นหอมโม่ลี่ฮวาถึงค่อยแจ้งแก่ใจว่าเป็นคนเดียวกัน ‘ม่านเหยา’ สตรีหน้ากากทองที่พระองค์พบที่เทือกเขาฉินหลิงในคืนนั้นกับ ‘ซ่างกวนฝูมี่’ เหม่ยเหรินขั้นสี่ในวังหลัง เมื่อหญิงสาวพยายามดันตัวเองออกทันทีพระองค์ก็ไม่ฝืนรั้ง             คืนนั้นยังกอดแน่นไม่ยอมให้วางแท้ๆ รึยังเสียขวัญไม่เท่าหนก่อน ?             “ ขอโทษ… ผลัก หมายถึง.. ข้าผลักนาง ”              ดรุณีกวางน้อยเบิกสองตากลมโตอย่างขลาดๆ เห็นกงซุนเหม่ยเหรินถูกลากตัวไปแทนที่จะเป็นนางฝูมี่สับสนยิ่ง คนผิดคือข้านะ!! พวกท่านลงโทษผิดคนแล้วเอาข้าออกไป!!             “ เมื่อครู่เจ้าสาบานว่าจะพูดความจริง... ” พระองค์ไม่ใคร่เข้าใจว่านางจะช่วยคนที่ทำร้ายตัวเองไปทำไม             “ ฮึก.. ขอ.. โทษ หม่อมฉัน.. ไม่ได้.. ตั้งใจ” แม้จะไม่เคยเป็นนางร้ายมาก่อน แต่นางก็พยายามอย่างเต็มที่แล้วจริงๆ             “ พูดว่ากงซุนเหม่ยเหรินทำอะไรเจ้า ”             “ อ.. นางช่วยอบรมหม่อมฉันให้รู้การควรไม่ควรในกฎวังเพคะ ”             “ พูด… ” ตอบแบบนี้เหมือนพระองค์กลายเป็นคนร้ายเข้าไปขวางการอบรมแทน             “ น.. นาง ตบหม่อมฉัน ” อย่าดุได้ไหม.. แข้งขาสั่นไปหมดแล้ว             “ ฝ่าบาทนางโกหก!! อย่าไปฟังเพคะ นางใส่ร้ายหม่อมฉั-” แว่วเสียงจากกงซุนเป่าหลินจางกงกงสั่งคนหาผ้าอุดปากนางทันที             “ ยังอีก !! พูดมาอย่าให้เจิ้นต้องเอ่ยซ้ำ ”              “ นางบอกว่าท่านแม่พิการ! เป็น.. เป็นหญิงพ.. แพศยา บอกว่าเหม่ยเหรินตระกูลต่ำเป็นคนไม่ดี.. แล้วก็บีบคอหม่อมฉัน ฮือ! ”              สายตากดดัน น้ำเสียงคาดคั้น กลัวมาก น่ากลัวมาก.. ทั้งที่ทรงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับแต่กลับส่งบารมียากรับมือออกมา ราวกับถูกราชาอสรพิษจับจ้องฉกคอ แผ่นหลังฝูมี่เยียบเย็นไปหมดยกแขนเสื้อขึ้นบดบังใบหน้าอยากจะร่ำไห้น้ำตาก็ไม่ยอมไหลตัวสั่นเป็นลูกนกพึ่งขึ้นจากธารน้ำแข็ง             คราวนี้ผลการตัดสินเป็นที่ชัดเจนแล้วพระองค์เรียกตัวมาสอบความใช่ว่าไร้หูตาในราชวัง พยานเห็นเหตุการณ์จำนวนมาก ให้การไปทางเดียวกันสอบปากคำก็เพื่อดูว่าทั้งสองจะเล่นลุกไม้ใด สตรีที่ได้รับคัดเลือกเป็นถึงสนมขั้นสูงจะมีนิสัยใจคอเช่นไร ผลนั้นชัดเจนยิ่งไร้ความปราณีในราชอำนาจ             หัตถ์แกร่งคว้าบ่าซ่างกวนเหม่ยเหรินกดให้ร่างโงนเงนนั้นกลับไปนั่งบนตั่งดีๆ ก่อนประกาศคำตัดสิน              “ กงซุนเหม่ยเหริน ก่อเหตุวิวาท ขาดการอบรมสั่งสอน สั่งสมสมรรคพรรคพวก ริษยาแย่งชิง สร้างความวุ่นวายในวัง  ไม่เหมาะสมต่อตำแหน่งสนม คัดชื่อออกจากฝ่ายในขับออกจากวัง!”              สุรเสียงรับสั่งเดียวขันทีหน้าตาถมึงทึงก็เข้ามาลากตัวกงซุนเหม่ยเหรินออกไปท่ามกลางเสียงกรีดร้องและถ้อยคำสาปแช่ง ความผิดแต่ละกระทงร่ายออกมาไม่ว่าธิดาบ้านใดล้วนอับอายไม่มีที่ให้แบกหน้าไปในแผ่นดิน ทั้งยังเป็นรับสั่งลงโทษโดยตรงจากเหนือหัวเปรียบเสมือนตราบาปติดตัวไปตลอดชีวิตถึงออกจากวังใครเล่าจะกล้าแต่งกับหญิงมีมลทิน             เหม่ยเหรินผู้เดียวยังคงอยู่ในตำหนักเว่ยหยางลูบอกตนเองทั้งปลอบหัวใจเต้นระส่ำหวั่นใจนัก รับสั่งเมื่อครู่ไร้ความลาลัยสงสาร มีเพียงความรำคาญใจฉายชัดเนตรมังกร ผู้ครองแผ่นดินช่าง.. เด็ดเดี่ยวเย็นชา นางจะสามารถใช้ชีวิตอยุ่ใต้ปีกของคนผู้นี้ได่จริงๆ หรือ ?             “ ฝ่าบาท.. ต้องทรง.. ลงโทษหนักหนาถึงเพียงนี้ ” ทำไมไม่ส่งข้าออกไปแทน!!             “ ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา.. รู้รึไม่ว่าหากเจิ้นไปช้ากว่านี้แม้แต่ลมหายใจเจ้าก็ยากจะเก็บเอาไว้ ”             ฝูมี่ก้มหน้าลงอีกหน ทราบว่าพระองค์ตรัสถูกทุกอย่างสงสารก็แต่กงซุนเหม่ยเหริน..             “ นางอาจ.. มีเจตนาที่ดี แค่ใช้วิธีการผิดไปสักหน่อย ” นางรวบรวมความกล้าลองทูลด้วยเสียงสั่น             “ เจ้าอยากขอร้องแทนนาง? ผู้ที่ทำร้ายเจ้าจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ?”             เม้มริมฝีปากว่าเอาเถิดเป็นตนนั้นใจอ่อนเองแต่การให้ชีวิตัท้งชีวิตของหญิงสาวดีๆ คนหนึ่งหมดสิ้นไปทั้งแบบนี้ค่อนข้างน่าเวทนา ฝูมี่ทรุดตัวลงคุกเข่าเบื้องพระบาทประสานคำนับความกลัวที่มีถูกกดข่มไว้ น้ำตายังเช้ดออกไม่ทันแห้งดี เอ่ยคำขอที่แม้แต่บริวารในตำหนักเว่ยหยางยังต้องมองนางใหม่             “ หม่อมฉันหมายถึง. วัยเยาว์ใครบ้างมิเคยทำผิด วิธีการไม่ถูกต้องเพราะขาดผู้ชี้แนะสั่งสอน หม่อมแันเชื่อว่าหากได้รับการอบรมชักนำไปในทางที่ถูก นางจะไม่ทำผิดซ้ำสองแล้วเพคะ ”              พระองค์จดจ้องร่างเล็กที่คุกเข่าตัวสั่นอยู่เบื้องหน้านิ่งนานเนตรมังกรค่อยเบนออกอย่างไม่ใครเข้าใจ สนมคนอื่นถุกรังแกมีหรือยากให้พระองคืช่วยออกหน้าลงโทษคู่กรณีถึงขั้นมาเล่นละคร แบกหน้ามาให้พระองค์เห็นบาดแผลว่าตนบาดเจ็บได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างไร ซ่างกวนเหม่ยเหรินกลับร้องขอลดโทษกับผู้ที่ทำร้ายตนจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด              จะว่านางขี้ขลาด กลับกล้าเอ่ยคำเพื่อคนอื่น            จะบอกว่านางบอบบาง ฟลังฟื้นคืนสติกลับรวบรวมสมาธิมารับมือกับตนได้            แปลก.. เป็นสตรีที่เข้าใจยากเสียจริง             “ ....เจ้าหมายให้คนผิดกลับตัวกลับใจ ก็ต้องดูด้วยว่าอีกฝ่ายรับไมตรีรึไม่ ” กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำนนั่นคือวาจาสิทธิ์ ทว่ากับคำตัดสินยังมีเรื่องของเมตตาธรรมห้าส่วน ความเที่ยงธรรมอีกห้าส่วน ครานี้พระองค์จะทรงใช้เมตตา หากทว่า.. ไม่ใช่สำหรับกงซุนเหม่ยเหริน ไม่ใช่เพื่อจวนกงซุนโหว             ไม่ต้องราชหฤทัย สตรีใจคอคับแคบ ถือดีว่าตนฉลาดตบตาพระองค์ได้            ถึงรั้งอยู่ในวังหลวงต่อไป ชีวิตนี้ก็ไม่มีวันก้าวหน้าแล้ว             “ เจ้าลุกขึ้น จางกงกงรายงานคำสั่งไป กงซุนเหม่ยเหรินลงโทษคุกเข่าหน้าสุสานบรรพชน เจ็ดวัน ห้ามให้น้ำรึอาหาร หากรอดก็ให้นางอยู่ในตำแหน่งเหม่ยเหรินต่อไป”             “ รับด้วยเกล้าพะย่ะฮะ!” ระหวางตามกระแสรับสั่งให้ผู้คุมจริยาเปลี่ยนการลงทัณฑ์ จางกงกงลอบประหลาดใจปกติแล้วโอรสสวรรค์ใจหนักแน่นกว่าหินผา ไม่ทราบว่าครานี้เกิดโดนเส้นอารมณ์ไหนของพระองค์เข้า             เจ้ากวางขาวยกรอยยิ้มแย้มออกมาเป็นคราแรก ฟันเรียงสวยดั่งไข่มุกเมืองมองแล้วเพลินตาให้ยิ่งรื่นเริงใจ นางประคองไหสุรานารีแดงที่พกติดตัวเผื่อฉุกเฉยส่งมอบรินลงจอกแล้วทูลถวาย กิริยาแช่มช้อยนุ่มนวลจะว่าสินบนก็ไม่เชิง เรียกเซ่นไหวคงใกล้เคียงกว่า             “ ฝ่าบาททรงเมตตา หม่อมฉันขอมอบสุราชั้นเลิศนี้ขอบพระทัยแทนกงซุนเหม่ยเหรินเพคะ ”              ฝูมี่ยังไม่ทันคำนับแล้วลุกขึ้นยืนให้ดี ก็มีรับสั่งปานอัสนีบบาทฟาดขม่อม             “ ไม่ต้องขอบคุณ นับจากวันนี้เป็นต้นไปแต่งตั้งซ่างกวนเหม่ยเหรินตำแหน่งนางสนองพระโอษฐ์ ดูแลตำหนักเว่ยหยาง คงยศเหม่ยเหริน ให้นางพักที่ตำหนักเว่ยหยางคอยควบคุมวินัยนางกำนัล ”             “ ฝ่าบาทหม่อมฉันไม่คู่ควร.. ” คนเข้าวังมาหนึ่งวันถ้วน ธรรมเนียมจารีตอะไรจะไปเคร่งกว่ามาม่าได้รึ!!             “ วังหลวงเต็มไปด้วยอันตรายที่ปลอดภัยสุดคืออยู่ข้างกายเจิ้น ไม่มีใครกล้าทำอะไรเจ้าแน่ แลกเปลี่ยนกับที่เจ้ามาอบรมนางกำนัลตำหนักเว่ยหยาง พวกนางไร้ระเบียบเช่นนี้นับว่าเป็นข้อตกลงที่สมเหตุสมผล ”             “ แต่ว่าฝ่าบาท… ”             “ รึจะให้กงซุนเหม่ยเหรินออกจากวังวันนี้เลย ? ”             “....ฝูมี่รับพระบัญชาเพคะ” กลืนคำที่จะกล่าวจบก็ทรุดลงกับพื้นรู้สึกได้รับความไม่เป็นธรรมยิ่งกว่าเดิม!!             “ ตกลงตามนี้.. ถ้าเจ้าขาดเหลือสิ่งใดก็บอกจางกงกง… หืม? ”             “ …………. ” ฝูมี่ได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจถี่เกินไปสุดท้ายหมดสติไปอีกรอบ             “ ไปเรียกเฉินไท่อี.. จัดยาบำรุงให้นางกลับมาทำงานได้ตามปกติ ” บุตรีบ้านใดบอบบางเป็นกวางน้อยใจเสาะจริงๆ             ดูจากท่าทีตื่นกลัวแบบนี้แล้วนางคงจดจำเขาไม่ได้สินะ.. 
<div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/NHmTTT5.png" width="499" _height="57" border="0"> <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> มอบ สุรานารีแดง ให้ โปเต้ทรงร็อตไวเลอร์ตรงนั้น<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">+20 ความสัมพันธ์จากค่าชื่อเสียง หัวดี<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">+?? ความสัมพันธ์จากอิเว้นท์ ? นางสนองพระโอษฐ์<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">+5 ความสัมพันธ์ พูดคุยประจำวัน<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">+ ทำกิจกรรมสันทนาการกับหวงตี้ (สืบสวนไง) +15 บารมี<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">+ 1 ปรนนิบัติถวายเมรัย <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> จางกงกง
+20 ความสัมพันธ์จากค่าชื่อเสียง หัวดี
<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">+5 ความสัมพันธ์ พูดคุยประจำวัน<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">+?? ความสัมพันธ์จากอิเว้นท์
@Admin 
<div><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> </div> </div></div> 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-24 00:37:01

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2024-7-24 00:38 
<style>
#Hua01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/BQWz3NC.jpg"); }
#Hua02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #262341;}
#Hua03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#Hua04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 300px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/meLD9VX.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="Hua01" style="">
<div id="Hua02" style="">
<div style="font-size: medium; color: rgb(255, 255, 255); height: 500px; background-image: url("https://i.imgur.com/CvdPuBr.png"); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="font-size: medium; color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -300px; text-align: center;">
<img height="300" src="https://i.imgur.com/n9qQhBZ.png" border="0" alt=""> 
 ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน 
<div style="margin-top: -300px; ">
<div style="height: 378px; background-image: url('https://i.imgur.com/IYOjc3Z.png');
background-position : right top;
background-repeat: no-repeat;"></div></div>
</div> 
<div style="margin-top: -100px;">
<div id="Hua03" style="">
<div align="left" style="">

 มารดามันเถิด 
 
หนึ่งข้อความที่ดังที่สุดในดวงใจของนางเมื่อได้ยินจากสาวใช้ประจำเรือนในวันนี้ว่าการพลิกป้ายของฝ่ายบาทยังคงเป็นชื่อนางเช่นเดิมแม้ว่าจะเปลี่ยนวนสัปดาห์ใหม่แล้วแต่ทว่าชื่อที่ยังคงขึ้นป้ายนั้นยังเป็นนาม เว่ยเจียเหลียนฮวา บ่งชี้อย่างประจักษ์แจ้งว่าเป็นนางที่ได้รับการพลิกป้ายเป็นสัปดาห์ที่สองติดกัน
 
วันก่อนก็ข่าวลืมบ้าบอวันนี้ยังจะมีข่าวเพิ่มอีกหรือ?
 
ข่าวลือไม่พอนางต้องเตรียมตัวไปปรนนิบัติอีกเว่ยเจียเหลียนฮวาใช้เวลาไม่นานในการแต่งกายเนื่องด้วยไม่ได้ใส่ใจภาพลักษณ์ให้งดงามต่อหน้าเขาเสียเท่าไหร่จึงมาถึงหน้าตำหนักเว่ยหยางได้ด้วยความรวมเร็วทั้งยังหมายมั่นว่าจะเอาแต่ฝนหมึกตลอดไปเช่นเดิม
 
“เว่ยเจียเหม่ยเหรินเขาเข้าเฝ้าพะยะค่ะ”
 
นานวันความเคยชินช่างน่ากลัวนัก บัดนี้นางคุ้นเคยกับน้ำเสียงของจางกงกงเสียแล้วจึงหันไปก้มใบหน้าทักทายก่อนจะก้าวเดินเข้าไปในห้องเดิม สถานที่เดิม และการถวายความเคารพเช่นเดิม
 
“ถวายบังคมองค์หวงตี้ ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี”
 
“มาฝนหมึก”
 
ไม่ต้องเอ่ยสิ่งใดให้มากความครานี้ไร้อาหารมาถวาย เดินตัวเปล่ายิ่งกว่าสิ่งใด ร่างสูงจึงเรียกขึ้นมาประจำที่เช่นเดิมจางกงกงที่รู้หน้าที่ก็เดินออกไปด้วยข้ออ้างอย่างจะไปเรียกสาวใช้ให้เตรียมชามาถวายทั้งสองทั้งคู่อยู่ภายใต้ความเงียบที่มีเพียงเสียงฝนหมึกอีกครา
 
“หากเจ้าได้ตำหนักของเจ้า จะตั้งชื่อว่ากระไร?”
 
“ตำหนักของหม่อมฉันหรือเพคะ ? ”
 
แม้ไม่ทราบว่าโอรสสวรรค์นึกเห็นเช่นไรถึงเอ่ยถามเช่นนี้ทว่าหากต้องตอบนางก็พอมีชื่อในใจอยู่บ้างอันเป็นนามแห่งตำหนักที่…ต้องการบ่งบอกผู้คนภายนอกกลาย ๆ ว่านางไม่ชทชอบความวุ่นวายมากเพียงใด
 
 “เถียนเซี่ยกง (ตำหนักคิมหันต์แสนสงบ) เพคะ”
 
“...เป็นนามที่ดี”
 
ปฏิกิริยาที่ได้รับมาในครั้งนี้ช่างน่าประหลาดวงคิ้วเรียวดั่งใบหลิวเลิกขึ้นอย่างไม่อาจห้ามสีหน้าของตนเองได้ ดวงตาคมที่จดจ้องงานตรงหน้าเงยขึ้นมามองโดยพลันไม่ทันได้ตั้งตัวจึงถูกจับได้ว่านางกระทำสีหน้าเช่นไรอยู่แถมด้วยดีดมะกอกเต็มหน้าผากเบา ๆ ไปหนึ่งครา
 
“เจ็บนะเพคะ”
 
 “สมควร”
 
จบประโยคนี้ก็เป็นดั่งกาลก่อนเดิม ๆ ที่นางฝนหมึกเรื่อยไปและเขาทำงานเรื่อยไป ราวกับว่าเป็นความสงบที่ต่างคนต่างสบายใจเช่นนี้จนกระทั่งนางง่วนงุนและกลับเรือน
 
 <div style="text-align: center;">นามตำหนัก</div><div style="text-align: center;">恬夏宫 เถียนเซี่ยกง ตำหนักคิมหันต์แสนสงบ</div></div>
<div style="font-size: medium; color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"> 
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 

 
ฮั่นอู่ตี้ 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15 EXP สำหรับผู้ฟังข่าวลือ 

เมื่อไหร่ผมจะได้เจอฟูจวินที่แท้จริงของดวงใจผมรักนะคะ หว่ออ้ายหนี่ ซารางเฮโย ฉางซานเซียนหวาง</div><div style="font-size: medium; color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;">@Admin  

</div>

</div>
<div style="font-size: medium; color: rgb(255, 255, 255); height: 500px; background-image: url("https://i.imgur.com/hr6FYuR.png"); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>

</div>
</div>
</div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-28 02:10:32

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2024-7-28 02:47 
<style>
#Hua01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/BQWz3NC.jpg"); }
#Hua02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #262341;}
#Hua03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#Hua04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 300px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/meLD9VX.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="Hua01" style="">
<div id="Hua02" style="">
<div style="color: rgb(255, 255, 255); height: 500px; background-image: url("https://i.imgur.com/CvdPuBr.png"); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -300px; text-align: center;">
<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""> 
 ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน วันที่ยี่สิบเจ็ด ชีเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ ปลายยามโหย่ว (19.00 น.) 
<div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -300px;">
<div style="height: 378px; background-image: url('https://i.imgur.com/IYOjc3Z.png');
background-position : right top;
background-repeat: no-repeat;"></div></div>
</div> 
<div style="margin-top: -100px;">
<div id="Hua03" style="">
<div align="left" style="">

เป็นเช่นเดิมที่นางจะต้องนำสำรับอาหารมาถวายแด่องค์ไท่โฮ่วผู้ทรงอำนาจที่สุดแห่งวังหลังผู้ไร้นายหญิงอย่างเป็นทางการ… และต้องได้รับคำให้นำอาหารพวกนี้มาถวายแด่องค์หวงตี้เช่นกันดวงหน้างามคล้ายแย้มยิ้มแลไม่แย้มยิ้มในเวลาเดียวกัน ริมฝีปากเหยียดตรงแลเฉยชา ทว่ามุมปากที่ยกขึ้นตามธรรมชาติทำเอานางละม้ายคล้ายเป็นสตรีแย้มสรวลทุกช่วงเวลาเสียได้เหลียนฮวาถอนหายใจอยู่สองสามรอบเชียวตลอดการเดินเท้าจากตำหนักเซวียนเต๋อมายังตำหนักเว่ยหยางอันคุ้นเคย และดูเหมือนนอกจาก ซ่างกวนเหม่ยเหรินที่ถูกมอบหมายหน้าที่นางสนองพระโอษฐ์ทั้งยังรั้งพ่วงด้วยหน้าที่ในห้องพระสำอางช่วยทรงพระภูษาตอนเช้า ก็มีเพียงนางนี่แหละกระมังที่เข้าออกตำหนักเว่ยหยางเป็นว่าเล่น…
 
หากมีสิ่งใดใหม่คงเป็นฐานะของนางกระมังที่เป็นสิ่งใหม่นี่คือการมาเยือนตำหนักเว่ยหยางเป็นคราแรกหลังจากได้รับพระราชโองการแต่งตั้งเป็นเจียอวี๋เช่นนั้นแล้วข้าหลวงบ่าวใช้ภายในตำหนักจึงรับรู้ถึงการมาถึงของนางได้รวดเร็วและมากขึ้นกว่าเดิมโขนัก
 
 “ข้ามาถวายสำหรับอาหารแด่หวงตี้ตามรับสั่งของไท่โฮ่ว”
 
เสียงใสเอ่ยบอกแก่องครักษ์ผู้ยืนเฝ้ารักษาการณ์หน้าตำหนักพอเป็นพิธีนางพยักหน้าเบา ๆ รับการทำความเคารพก่อนที่จะก้าวเดินเข้าไปตามเส้นทางเดิม ๆ ทว่าหนนี้มีขันทีน้อยผู้ดูแลตำหนักวิ่งมาทำความเคารพและเรียนแจ้งแก่พระสนมเจี๋ยอวี๋ถึงตำแหน่งของประมุขตำหนักเว่ยหยางในยามนี้
 
 “เรียนพระสนมเว่ยเจียเจี๋ยอวี๋ ยามนี้องค์หวงตี้กำลังอยู่ที่ศาลาในสวนหลังตำหนักขอรับ”
 
“เช่นนั้นก็นำทางไปเสีย”
 
“ขอรับ” 
จากห้องทรงพระอักษรสู่ศาลาในสวนหลังตำหนัก นับว่าเป็นคราแรกอีกกระมังที่นางได้ยลโฉมบุรุษผู้ได้ชื่อว่าสามีไร้พิธีไหว้ฟ้าดินในอากัปกิริยาอื่น ๆ นอกจากการเขียนพระราชกฤษฎีกาในห้องทรงพระอักษรแม้ว่าจะดึกดื่นเพียงใด
 
ไม่สิครั้งที่สองต่างหาก…
 
 “พระสนมเว่ยเจียเจี๋ยอวี๋ขอเข้าเฝ้าพะยะค่ะ”
 
ขันทีน้อยผู้นั้นเดินไปเอ่ยเรียนแก่องค์หวงตี้ก่อนจะให้นางได้ก้าวเดินเข้าไปทันใดที่พ้นแผ่นหลังของโอรสสวรรค์นางก็แลเห็นอีกฟากของกระดานหมากคือฉางซานเซียนหวางที่นางพบเขาอยู่เรื่อยไปจนน่าประหลาดใจยิ่งนัก
 
 “เว่ยเจียเหลียนฮวาขอถวายบังคมองค์หวงตี้ ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี”ร่างบางเอ่ยพร้อมกับยอบกายคำนับโอรสสวรรค์ก่อนจะหันไปยอบกายน้อย ๆ อีกครั้งเคารพแด่ผู้สูงศักดิ์อีกคน “ถวายพระพรฉางซานเซียนหวางเพคะ”
 
 “ให้เจิ้นเดาเสด็จแม่บอกให้เจ้าเอามาให้ใช่หรือไม่?”
 
 “พระองค์ทรงพระปรีชาสามารถยิ่ง เป็นเช่นนั้นเพคะองค์ไท่โฮ่วตรัสให้หม่อมฉันนำพระกระยาหารมาถวายแด่ฝ่าบาททว่า…” ริมฝีปากบางเอ่ยก่อนที่ดวงตากลมจะเลื่อนไปมองแขกอีกท่านอย่างหวางเย่ที่กำลังเลื่อนหมากในรอบของตนเอง “หากพระองค์มีแขกอยู่ก่อนเช่นนี้แล้วหม่อมฉันจะนำขึ้นโต๊ะถวายไว้แล้วไม่รบกวนฝ่าบาทเพคะ”
 
 “ไม่ต้องไป เจิ้นจบธุระตรงนี้แล้ว” สุรเสียงทรงอำนาจเอ่ยขึ้นก่อนจะวางหมากสุดท้ายและลุกขึ้นเดินมาหาสตรีผู้เป็นภรรยาตามฐานะเพื่อจับจูงนางเดินตามมาห้องอาหาร “ไปห้องอาหาร เจ้าด้วยหวางเย่”
 
 “ข้าไม่อาจเอาชนะท่านได้จริง ๆ เลยเสด็จพี่” มีเพียงเสียงขบขันอย่างนึกสนุกปนท้อใจน้อย ๆ ออกมาก่อนจะก้าวตามหลังไป “รับด้วยเกล้าพะยะค่ะ”
 
 กระไรกัน ?
 
เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้อยู่ตรงกลางระหว่างบุรุษทั้งสองได้แต่งุนงงกับท่าทีแปลกตาพลันนึกไปถึงประโยคที่โอรสสวรรค์เคยกระแนะกระแหนพระอนุชาของเขากับนางทั้ง ๆ ที่นางอยู่เฉย ๆ แล้วก็พอจะทราบสาเหตุของการกอบกุมมือเล็กเช่นนี้
 
 เอวัง… กรรมของนางแท้ ๆ
<div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"> 
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""></div>
ใช้เวลาเพียงราว ๆ ครึ่งเค่อก็เดินมาถึงห้องอาหารเหลียนฮวาเอ่ยพยักหน้าให้นางกำนัลจัดวางอาหารสองอย่างทั้งให้ตระเตรียมข้าวสวยร้อน ๆ ไว้ให้ทั้งสองพระองค์นางมิได้หวังจะได้รับการเชื้อเชิญและไม่คิดจะขอนั่งทอดมองผู้ใดรับประทานอาหารนอกจากองค์ไท่โฮ่วที่เป็นดั่งญาติผู้ใหญ่ในตอนนี้ที่นางยังไม่ได้เป็นศัตรูกับผู้ใดมาก
 
“พระกระยาหารในครานี้เป็นไก่แช่เหล้าและปลาเก๋านึ่งซีอิ๊วกับข้าวสวยร้อน ๆ ถวายพร้อมชาเบญจมาศหอม ขอทั้งสองพระองค์ทรงมีพระเกษมสำราญในมื้ออาหารมื้อนี้เพคะ”
 
 “ประเดี๋ยว”
 
เว่ยเจียเหลียนฮวาคาดไว้เพียงต้องการมาถวายพระกระยาหารตามรับสั่งองค์ไท่โฮ่วทว่าไม่ทันจะยอบกายขอตัวกระไรทั้งนั้นก็ถูกสุรเสียงทรงอำนาจเอ่ยขัดไว้เสียก่อน ตามมาด้วยการเอ่ยสั่งให้ตักข้าวอีกถ้วยรินชาอีกจอกวางที่ข้างกายพระองค์
 
 “นั่งลงข้างเจิ้น”
 
ดวงตาสีดำสลับขาวที่แลดูกลมโตอยู่แล้วดูจะเบิกกว้างกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัดเรียกเสียงขบขันจากหวางเย่ไม่ห่างจากที่นางยืนเท่าใดนักเชียวนางกระทำสิ่งใดมิได้นอกจากก้าวเดินไปนั่งตามรับสั่งจนได้
 
 “เจ้าทำเองงั้นหรือ”
 
“เพคะ”
 
 “ก็พอกินได้”
 
 …อ๋อ งั้นหรือเพคะ
 
หลังจากที่โอรสสวรรค์ได้ลิ้นรสอาหารเขาก็เอ่ยถามขึ้นนางก็ตอบไปตามระเบียบทั้งนอกใจและในใจ แล้วการรับประทานอาหารมื้อนี้ก็เป็นไปอย่างสงบไร้เสียงเอื้อนเอ่ยจนจบมื้อและแยกย้ายไปพักผ่อนตามอัธยาศัย…
 
 อันหมายถึงเป็นฉางซานเซียนหวางที่ได้กลับตำหนักส่วนนางถูกสั่งให้รั้งอยู่ไว้ฝนหมึกเช่นเดิมจนกว่าจะถูกอนุญาตกลับตำหนักของตนเอง

 

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"> 
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 

<div> ฮั่นอู่ตี้ และ  หลิว ชุ่น</div><div>+5 พูดคุยประจำวัน</div><div>+20 หัวดี โบนัสความสัมพันธ์พิเศษ</div><div>+ ให้ชาเบญจมาศไปเพิ่มในมื้ออาหารในเควส</div><div>(หากเป็นอาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง หรือ ชงชา ได้โบนัส +5 เพิ่ม)</div> +50 บารมี จากไท่โฮ่ว 1 หัวใจ + คิดค้นเมนูอาหารใหม่ ๆ พร้อมโรลถวายหวงตี้ยังตำหนัก +50 บารมี (สัปดาห์ละครั้ง) + ปรนนิบัติหวงตี้ยามค่ำคืน +20 บารมี ได้เจอฟูจวินที่แท้จริงของดวงใจผมแล้ว  รักนะคะ หว่ออ้ายหนี่ ซารางเฮโย ฉางซานเซียนหวาง</div><div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;">@@Admin  

</div>

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); height: 500px; background-image: url("https://i.imgur.com/hr6FYuR.png"); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>

</div>
</div>
</div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-30 21:03:30

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2024-7-31 06:35 
<style>
#Hua01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/BQWz3NC.jpg"); }
#Hua02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #262341;}
#Hua03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#Hua04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 300px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/meLD9VX.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="Hua01" style="">
<div id="Hua02" style="">
<div style="color: rgb(255, 255, 255); height: 500px; background-image: url("https://i.imgur.com/CvdPuBr.png"); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -300px; text-align: center;">
<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""> 
 ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน วันที่ยี่สิบเก้า ชีเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ กลางยามเว่ย (20.30 น.) 
<div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -300px;">
<div style="height: 378px; background-image: url('https://i.imgur.com/IYOjc3Z.png');
background-position : right top;
background-repeat: no-repeat;"></div></div>
</div> 
<div style="margin-top: -100px;">
<div id="Hua03" style="">
<div align="left" style="">

 เมื่อบัดนี้ ยังไม่มีการพลิกป้า่ยเปลี่ยนเวรปรนนิบัติ เช่นนั้นแล้วเวรที่ว่างเปล่านี้ก็มักจะถูกโยนไปเป็นของนางกลาย ๆ ด้วยเหตุที่ว่าไม่มีใครกล้าหาญมาเบียดเท่าใดนักแม้ว่าจริง ๆ แล้วใจจริงนางจะอยากประทานโอกาสนี้ให้ก็ตามทว่านั่นคงเป็นช่วงเวลาปกติเพราะว่าในตอนนี้นางอยากจะออกจากวังไปเที่ยวเล่นเสียบ้างแต่ว่ายังไม่อยากจะเดินไปเอ่ยขอจางกงกงให้ต้องพกองครักษ์เอิกเกริก
 
เช่นนั้นแล้วนางจึงใช้โอกาสนี้ในการมาปรนนิบัติแล้วเอ่ยขอเสียเลย
 
 “เว่ยเจียเจี๋ยอวี่ขอเข้าเฝ้าพะยะค่ะ”
 
 “เว่ยเจียเหลียนฮวาขอถวายบังคมหวงตี้ ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี”
 
แลเหมือนว่าภาพวันนี้ที่อยู่ตรงหน้าของนางจะแปลกตาไปเสียสักหน่อย เมื่อบัดนี้โอรสสวรรค์หาได้ประทับประจำที่โต๊ะทรงอักษรส่วนพระองค์ในตำหนักเว่ยหยางนี้ไม่ หากแต่พระองค์กำลังประทับข้างล่างเดินหมากอยู่ผู้เดียว
 
 “เวรเจ้าหรอกหรือ ?”
 
“ก็พระองค์ยังไม่เปลี่ยนป้ายพลิกปรนนิบัตินี่เพคะ”
 
 “อ่อ งั้นหรือ”
 
งั้นหรืออันใด ก็ตามนั้นแหละเพคะ
 
 “คิดเถียงแม้กระทั่งในใจหรืออย่างไร ?”
 
เอ่ยสนทนาไม่ทันไรก็มีเรื่องให้นางต้องมายืนต่อล้อต่อเถียงอยู่ภายในใจเสียแล้วแลเหมือนว่านางจะเก็บสีหน้าไม่เก่งมากเท่าใดเมื่ออยู่ต่อหน้าพระเนตรคมปลาบของมังกรทองแห่งต้าฮั่น ทำเอาร่างเล็กสะดุ้งเบา ๆ เร่งยกมือขึ้นมาขอขมาเป็นพัลวัน
 
 “เถียงอย่างไรไม่เถียงอย่างไร หม่อมฉันมิได้เอ่ยปากเลยแล้วพระองค์จะทรงทราบหรือ”
 
 “ดวงตาเจ้าเอ่ยบอกทุกสิ่ง รู้หรือไม่?”
 
สิ้นวจีทรงอำนาจนี้เองได้เรียกให้ดวงตากลมเลื่อนขึ้นเพื่อพิศมองหาเจตนาในคำตรัสเหล่านี้ทว่าเมื่อเลื่อนขึ้นมากลับต้องสบเข้ากับดวงเนตรงามเฉกเช่นบุรุษเป็นเลิศด้านรูปโฉมไม่เปนรองผู้ใด (หรือที่จริงคือไม่มีผู้ใดจะกล้าเป็นเอกเหนือบุรุษผู้นี้มากกว่า)
 
 “มาเล่นหมากกับเจิ้น”
 
“เพคะ”
 
ต้องข้ามผ่านบรรยากาศเหล่านี้โอรสสวรรค์ได้ตรัสสั่งให้สตรีผู้มาปรนนิบัติยามค่ำคืนได้นั่งตรงข้ามพระองค์เองพระสนมเว่ยเจียเจี๋ยอวี๋ได้ยลยินเช่นนี้ก็ก้าวเดินไปนั่งตรงข้ามอย่างว่าง่ายก่อนที่จะตระหนักได้ถึงโอกาส
 
 ก็นึกเสียนานว่าจะเริ่มเอ่ยขออย่างไรเช่นนั้นแล้วก็เอาเช่นนี้ก็แล้วกัน
 
 “เช่นนั้นแล้ว…หากหม่อมฉันจะขอบังอาจขอบางสิ่งเมื่อชนะพระองค์ได้หรือไม่เพคะ ?”
 
“ขอสิ่งใด ?”
 
“หม่อมฉันอยากออกไปเดินนอกวังสักวันน่ะเพคะ”
 
 “หึ มิใช่ว่ามีหมาน้อยลอดประตูเข้าออกไปเองอยู่หรอกหรือ เหตุใดมาขออนุญาตเจิ้นกัน”
 
ได้ยินคำตรัสของโอรสสวรรค์แล้วนางที่รินน้ำชาให้องค์หวงตี้และรินให้ตนเองก่อนยกดื่มพลันสำลักอย่างห้ามไม่ได้ร่างบางไอจนตัวสั่นอยู่สองสามคราก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับริมฝีปากของตนเองดีนักที่มันไม่หกรดกาย
 
 “ก็…เพียงคิดว่าหากออกไปดี ๆ คงสบายใจมากกว่าเพคะ” นางยืดกายขึ้นเอ่ยตอบ “หมายถึง ขอออกไปอย่างถูกต้องแบบที่ไม่ต้องพกพาองครักษ์มากมายไปด้วยน่ะเพคะ”
 
 “เช่นนั้นแล้วก็ขอดูฝีมือเจ้าหน่อย”
 
เมื่อได้รับคำตอบรับของโอรสสวรรค์นางก็เป็นฝ่ายเริ่มก่อนผลัดการรุกผลัดกันรับอยู่นานสองนางกระดานหมากที่แลเหมือนจะมีความหวังในช่วงแรกคล้ายจะวูบไหวหายไปดั่งเปลวเทียนในคืนฝนกระหน่ำ
 
.
 
.
 
.
 
ไม่ต้องเอ่ยสิ่งใดให้มากความใครเล่าจะเอาชนะโอรสสวรรค์ได้
 
 “ขออีกคราได้หรือไม่เพคะ”
 
 “ยอมรับเสียเถิด นี่ก็รอบที่สามแล้ว”
 
 “โธ่—”
 
เหลียนฮวาผู้ไม่ได้พ่ายแพ้มาเสียนานก็รู้สึกเจ็บดวงใจไม่น้อยราวกับว่าเป็ฯการเด็ดปีกปักษานักปราชญ์ที่มักจะทะนงตนด้านปัญญาอยู่เรื่อยไปหากนางได้รับการขนานนามว่าพหูสูตรน้อยแสนเกียจคร้านบุรุษตรงหน้าคงเป็นจอมปราชญ์โดยสันดาน
 
 เกิดมาก็คงดื่มกินน้ำต้มตำราแทนนมมารดากระมัง
 
 “เห็นทีเว่ยเจียเจี๋ยอวี๋คงต้องกลับไปนอนพักใจกระมัง”
 
 “เพคะหม่อมฉันทูลลา”
 
แล้วค่ำคืนแห่งการปรนนิบัตินี้หาใช่การที่นางสัพงกจนหัวจุ่มหมึกไม่ทว่าเป็นความแค้นใจที่ไม่อาจเอาชนะโอรสสวรรค์ได้เลยต่างหาก
 
และดูเหมือนว่านางคงต้องกลับไปลอดทางหมาลอดอีกครากระมัง

 

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"> 
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 

ฮั่นอู่ตี้ 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ 

 +1 ปรนนิบัติยามค่ำคืน 
+15 บารมี ทำกิจกรรมสันทนาการกับหวงตี้(ก็…เถียงกันอ่ะ สันทนาการเต้ได้แหละ ดูขำดีจังแหม่) 
+20 บารมี ปรนนิบัติหวงตี้ยามค่ำคืน 

อยากเจอฟูจวินที่แท้จริงของดวงใจผมรักนะคะ หว่ออ้ายหนี่ ซารางเฮโย ฉางซานเซียนหวาง จากเว่ยเจียหวางเฟย@Admin 

</div>

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); height: 500px; background-image: url("https://i.imgur.com/hr6FYuR.png"); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>

</div>
</div>
</div></div>

หน้า: [1] 2

The Myth of Han's Archiver

[ศูนย์กลางราชวัง] ตำหนักเว่ยหยาง