[ศูนย์กลางราชวัง] ตำหนักเว่ยหยาง

ตลอดทุกก้าวที่มุ่งไปด้านหน้าหนักอึ้งราวกับแบกศิลาไว้บนไหล่ ผ่านสายลมราตรี ผ่านดวงดาวพร่างพราว ผ่านเรือนน้อยเรือนใหญ่ และหยุดลงตรงหน้าพื้นที่ตั้งมั่นของหมู่มังกร ใจกลางอาณาเขตกว้างใหญ่ ทุกเส้นสายการทำงานล้วนมาบรรจบอยู่เพียงที่แห่งเดียว สถานที่พำนักของผู้เป็นหนึ่งในแผ่นดิน.. ‘ ตำหนักเว่ยหยาง ’

ไป๋หรั่นเงยหน้ามองป้ายนามตำหนักที่แขวนอยู่บนประตูด้วยสายตาอธิบายยาก ยามที่ก้าวเข้ามาเป็นเหม่ยเหริน ครึ่งตัวถือเป็นของจักรพรรดิ สิ่งนี้นางรู้ดียิ่งกว่าใคร ทว่าถัดจากคืนนี้เป็นต้นไป คำว่าครึ่งตัว ต่อให้รู้อยู่แก่ใจก็ใช่ว่าจะสามารถกล่าวให้เป็นเช่นนั้นได้อีก ‘ เปิ่นกูเหนียงน่าเวทนานัก.. สุดท้ายก็ตกเป็นของชายผู้หนึ่งทั้งที่หาได้จัดงานวิวาห์ ’ กระแสความคิดปรากฏขึ้นและก็เลือนหายไป ใครใช้ให้นางเรียบง่ายเกินไป ไร้ซึ่งสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจ อีกทั้งยังไม่ต้องกล่าวถึงความต้องการ สิ่งเหล่านั้น.. นางล้วนไม่เคยสัมผัส

“ ลู่เหม่ยเหริน ” ที่รออยู่ด้านหน้าคือขันทีวัยกลางคนผู้หนึ่ง เสียงของเขาเรียกสติของลู่ไป๋หรั่นให้กลับมาจดจ่อกับปัจจุบัน สายตาของอีกฝ่ายกวาดผ่านร่างที่สวมเสื้อคลุมตัวใหญ่อย่างพิจารณาก่อนจะเลื่อนสายตาผ่านไหล่นางเพื่อมองไปยังผู้ติดตามที่อยู่ด้านหลัง “ จากนี้ที่สามารถเข้าไปด้านในได้มีเพียงพระสนมเท่านั้น เชิญขอรับ ”

ผิดจากท่าทีวางตัวใหญ่โตที่มีต่อผู้ติดตามด้านหลัง ยามที่อีกฝ่ายหันกลับมาเชื้อเชิญนางนอกจากระดับเสียงที่ลดลงแล้วยังมีท่าทางนอบน้อมเป็นพิเศษ เนตรหงส์เจือประกายหน่ายเหนื่อยเพียงเสี้ยววิ เห็นได้ชัดว่าข่าวลือสร้างความเปลี่ยนแปลงได้มากแค่ไหน โดยเฉพาะการเข้าเฝ้าอย่างเป็นส่วนตัวครั้งนี้ หากปรนนิบัติไม่ดีอย่างเช่นกลับไวเกินไปก็อาจพลิกกระดานความนิยมของนางให้กลับไปต่ำได้อีกครั้ง … ทำแบบนั้นไปเลยดีไหมนะ?

“ พระสนมครุ่นคิดจริงจังเช่นนี้ ประเดี๋ยวฝ่าบาทเข้าใจเป็นว่าท่านมีใจนึกอยากปรนนิบัติมากจะเป็นปัญหาเอาได้ ” เสียงที่พึ่งจะคุ้นเคยได้ไม่นานมานี้ลอยมาตามลมอย่างแผ่วเบา ที่แท้เบื้องหน้านางคือจางกงกง หัวหน้าขันทีคนสนิทของฝ่าบาทที่กล่าวได้ว่าแทบจะอยู่ติดกายอีกฝ่ายทุกเวลา เว้นแต่บางโอกาสที่มีภาระหน้าที่ต้องไปดูแลเป็นการส่วนตัว “ วางใจเถิด จากลักษณะนิสัยของฝ่าบาท พบหน้าครั้งนี้.. ไม่ถือว่าเป็นอันตรายต่อท่าน ”

ชายร่างสูงในเครื่องแบบขันทียืนถือถาดเคลือบทองคำอย่างปลอดโปร่ง “ อีกสักครู่พระสนมตามข้าเข้าไปด้านใน ท่านไม่จำเป็นต้องยิ้มมาก หรือพูดจาอ่อนหวาน ให้เป็นท่านเช่นยามที่เราพบกัน ” ราวกับรู้ว่านางคิดจะทำอะไร จางกงกงไม่คิดเปิดช่องว่างให้คนฉลาดอย่างนางได้หลบหลีกหาทางเอาตัวรอดด้วยการหาชื่อเสียมากลบข่าวที่เขาอุตส่าห์ช่วยปล่อยให้เสียดิบดี เพราะการพลิกป้ายครั้งนี้กล่าวได้ว่าแม้แต่ไท่โฮ่วเองก็ยังจับตามอง “ เรียนฝ่าบาท ”

เสียงทุ้มเจือแหบของเขาดังก้องไปทั่วทางเดิน “ ลู่เหม่ยเหรินมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ ” โดยปกติผู้มาเข้าเฝ้านอกเวลามักใช้คำว่า ‘ขอเข้าเฝ้า’ แต่ในฐานะที่นางถูกเรียกมาเพื่อปรนนิบัติเขา.. จึงได้รับเกียรติให้ใช้คำว่า มาถึงแล้ว หลังจากยืนรออยู่ไม่นานนัก ในที่สุดเสียงนิ่งขรึมของโอรสสวรรค์ก็ดังขึ้นเป็นคำว่า

“ เข้ามา ”

ภายในพื้นที่ที่นางได้รับเกียรติให้มาเยือนนั้นไม่ใช่พื้นที่รับรองภายนอกแต่เป็นห้องทรงอักษรที่ถือว่าเป็นส่วนในสำหรับคนสนิท ด้านในนั้นนอกจากเครื่องเรือนอันวิจิตรแล้วยังมีร่างสูงตระหง่านของผู้เป็นหนึ่งในแผ่นดินกำลังยืนพิจารณารูปวาดแผ่นหนึ่งที่ถูกแขวนไว้บนฉากกั้นขนาดใหญ่ ดูแล้วคล้ายคลึงกับคุณชายรูปงามที่เคยเห็นตามหอบันทึกศาสตร์ศิลป์ในเมืองใหญ่ ต่างเพียงแค่กลิ่นอายรอบตัวนั้นสูงส่งและเฉยชายิ่งกว่าใคร

“ ถวายบังคมเพคะฝ่าบาท ”

‘ ลู่เหม่ยเหริน — ลู่ไป๋หรั่น ’ ยอบกายลงคารวะผู้เป็นเจ้าแผ่นดินด้วยกิริยาชดช้อยแต่ก็หาได้บอบบางจนน่าขัดใจ ราวกับมีใครย้อนเวลากลับไปยังการพบหน้ากันครั้งแรก รอบข้างหยุดนิ่ง สรรพสิ่งไร้ซึ่งเสียงตอบรับ มีเพียงความรู้สึกทิ่มแทงจากสายตาที่ทอดมองลงมาอย่าง.. ยากจะอธิบาย ในสายตาของฮั่นอู่ตี้นั้น คืนนี้ผู้ใดจะเป็นฝ่ายมาปรนนิบัติก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ เขาไม่พึงใจในความสัมพันธ์อันฉาบฉวยของชายหญิง และก็ไม่ชมชอบมารยาร้อยเล่ห์ของสตรีที่ผัดแป้งประทินโฉมกันเพื่อให้ได้มาซึ่งบุรุษจึงคิดจะพบหน้าแค่ชั่วยามแล้วไล่กลับโดยไม่ใส่ใจ แม้แต่เมื่อครู่ที่ได้ยินคำประกาศก็ยังสามารถตอบรับส่ง ๆ ไปได้ ทว่ายามที่มีสตรีย่างกายเข้ามาในพื้นที่ของเขา คิ้วเรียวดังกระบี่พาดผ่านเหนือดวงตาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

สองตาดุจรัตติกาลจ้องมองเสี้ยวหน้าที่เห็นได้ไม่ชัดเท่าใดนักอย่างเรียบเฉย “ ไม่ต้องมากพิธี ” จบคำก็หมุนกายสับฝีเท้าเดินขึ้นไปนั่งตรงแท่นนั่งหลังโต๊ะหนังสือโดยทันที “ จางกงกง ”

“ พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท ” จางกงกงที่เดิมทีออกไปนำหมึกมาเติมค่อย ๆ สาวเท้าเข้าไปใกล้กับพระที่นั่งในห้องอักษร สองมือของฝ่ายที่อยู่ฝ่ายในคอยรับใช้ดูแลฝ่าบาทขยับอย่างคล่องแคล่ว เพียงครู่เดียวก็สามารถฝนหมึกคุณภาพดีให้ฝ่าบาทได้ใช้เพื่อทรงอักษรต่อโดยไม่มีติดขัด

ขณะนั้นเอง พระสนมที่ ‘สมควรจะเสนอตัวช่วยเหลือ’ กลับประสานสองมือไว้ที่บริเวณท้อง ระบายยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเยื้องย่างไปนั่งรออย่างสงบบนเบาะนั่งที่วางอยู่ถัดมาจากบริเวณที่สองบุรุษกำลังหารือในเรื่องที่นางไม่คิดสอดมือไปทำความเข้าใจ

เป็นเวลาถึงครึ่งเค่อ กว่าจางกงกงจะกลับมารู้สึกตัวว่ายังมีอีกหนึ่งภารกิจสำคัญที่เขาต้องทำให้สำเร็จ สายตาคมของขันทีอสรพิษตวัดไปมองยังร่างเล็กที่นั่งอยู่ไม่ไกล ยามนี้ลู่เหม่ยเหรินยังคงนั่งอย่างสงบเสงี่ยมพลางวางสายตามุ่งตรงไปด้านหน้า ไม่ล่อกแล่ก ไม่สอดส่อง กระทั่งเหมือนจะสัมผัสได้ถึงสายตาของเขา ถึงยอมผินหน้าหันกลับมามองตัวเขาด้วยเช่นกัน

‘หืม…’ จางกงกงลอบคิดแผนการในใจ สองตาชำเลืองมองฝ่าบาทที่นับว่ายังเหลือราชกิจให้จัดการอีกไม่น้อย ส่วนหมึกที่ฝนไว้ก็เริ่มพร่องลงไปมาก คิดไปคิดมาก็เหมือนจะหาได้หนึ่งวิธีที่ไม่น่ารังเกียจจนเกินไปจึงได้เอ่ยปากขึ้นท่ามกลางเสียงขีดเขียนกระดาษ “ กระหม่อมลืมไปเสียสนิทว่ายังไม่ได้รับรองพระสนม ฝ่าบาท ลู่เหม่ยเหริน เป็นกระหม่อมเสียมารยาทแล้ว ” สีหน้าของขันทีอสรพิษดูสำนึกผิดขึ้นมาทันตาเห็นท่ามกลางหนึ่งสายตาว่างเปล่าจากฮั่นอู่ตี้ และอีกหนึ่งสายตาเหลือจะเชื่อของลู่เหม่ยเหรินที่ลอบชื่นชมในความใจกล้า

“ ราชกิจของฝ่าบาทยังเหลืออีกไม่น้อย หมึกก็พร่องแล้ว กระหม่อม.. ”

“ จางกงกง ”

“ พ่ะย่ะค่ะ ”

จางกงกงถอยหลังไปหนึ่งก้าวพร้อมโน้มกายลงรับการเรียกเสียงเข้มขององค์จักรพรรดิเป็นอย่างดี หลิวเช่อมือหนึ่งถือพู่กันค้างไว้ อีกมือยกขึ้นคลึงหัวคิ้วอย่างใช้ความคิด อีกฝ่ายตั้งท่าพูดมามากมายสุดท้ายคงไม่พ้นอยากให้หนุ่มสาวได้ใช้เวลาด้วยกัน นี่เองถึงจะเป็นครั้งแรกที่ฮั่นอู่ตี้รับรู้ถึงการมีอยู่ของพระสนมหนึ่งนางภายในเรือนตน โอรสสวรรค์ปรายตามองลงมาจากแท่นนั่งที่นับได้ว่าอยู่สูงกว่านางมาก

ลู่เหม่ยเหรินที่จางกงกงเรียกคือสตรีร่างกายบอบบางผู้หนึ่งที่ถือครองผิวขาวพิสุทธิ์พร้อมด้วยใบหน้าเรียวเล็กที่ไร้ซึ่งการแต่งแต้มเกินพอดี ความงามเป็นหนึ่งที่เรียบง่าย .. สองตาเรียวราวกับนางหงส์ จมูกที่ลากไล้ลงมาเป็นมุมเชิดรั้น แต่กลับลงตัวเมื่อปรากฏอยู่บนดวงหน้านั้น สิ่งหนึ่งที่ฮั่นอู่ตี้เห็นมาไม่เคยขาดนั้นคือหญิงงาม ทั่วสารทิศไม่ว่าจะเหนือใต้ ตะวันออกหรือตะวันตกล้วนแต่เคยถูกจับส่งมาประเคนให้เขาถึงหน้าเตียง ในบรรดาสาวงามเหล่านั้นทั้งที่อ่อนหวานก็มี เย้ายวนก็ใช่ แต่ทั้งหมดล้วนแทรกมาด้วยพิษร้ายหมายตักตวงความสำเร็จ

จางกงกงที่รู้ดีแก่ใจว่าตนเบื่อหน่ายวงจรอุบาทเช่นนี้แค่ไหนยังกล้าออกตัวว่าสนับสนุนนาง? แววตาพิจารณาของหลิวเช่อกลับกลายมาเป็นคมกริบยามเมื่อทอดมองไปยังร่างที่นั่งคุกเข่าบนเบาะซึ่งเคยรองรับร่างสหายของตนมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน โอรสสวรรค์จดจำการพบหน้าของสหายภายในห้องนี้ได้เป็นอย่างดี ยามที่มองชายเหล่านั้นจากตำแหน่งเดียวกัน ตนก็ไม่เคยรู้สึกได้ถึงระยะห่างที่กว้างไกล แต่อาศัยเพียงแค่เปลี่ยนผู้นั่งครอง นึกไม่ถึงว่ามุมมองยังแตกต่างได้ราวฟ้ากับเหว ‘เอาเถิด.. นอกจากจางกงกงแล้วยังมีเสด็จแม่ที่คาดหวัง เช่นนั้นก็ให้พวกเขาได้ดูเสียหน่อยว่าสตรีที่ส่งมานั้นเป็นอย่างไร’

“ ให้นางมาฝนหมึก ส่วนเจ้าก็ไปจัดการตามที่ควรจะทำ ” รับสั่งเพียงประโยคเดียว สร้างความตื่นตะลึงให้สองชีวิตที่คอยฟังมานาน ประกายความยินดีพาดผ่านแววตาของหัวหน้าขันทีที่เฝ้าติดตามเพียงแต่โอรสสวรรค์จนทราบถึงปัญหาร้ายแรงภายในใจที่ทำให้อีกฝ่ายปิดกั้นตนเองจากสตรี ยามนี้เห็นท่าทีอ่อนลงของฝ่าบาท อย่างน้อย ๆ เขาก็มีเรื่องให้ไปแจ้งไท่โฮ่วด้วยความยินดีแล้ว

“ ถ้าเช่นนั้นกระหม่อมขอตัวสักประเดี๋ยว รบกวนพระสนมช่วยดูแลฝ่าบาทเป็นการชั่วคราวด้วย ”

“ จางกงกงวางใจ ” สองบุคคลวาดยิ้มเข้าใส่กัน แต่ผู้ใดจะรู้ว่าใต้รอยยิ้มนั้นราวกับถือมีดไล่ห้ำหัน จางกงกงหนอจางกงกง นางอยู่ของนางดี ๆ อย่างที่เขาแนะนำแล้วอย่างไร สุดท้ายไม่พ้นโดยเขาชักใยให้ได้เข้าใกล้เสียยิ่งกว่าเดิม นงคราญหยกภายใต้อาภรณ์เหม่ยเหรินค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้นและก้าวขึ้นไปใกล้กับโต๊ะอักษร เมื่อก้าวขึ้นมาถึงระดับเดียวกันกับฝ่าบาท ลู่เหม่ยเหรินกุมสองมือตนไว้ให้มั่น พร้อมกับย่อลงกล่าวเสียงเบา “ ฝ่าบาท ”

“ อืม ”

ห่างเหินมากก็ไม่ได้ ใกล้ชิดไปก็ไม่ควร

โจทย์ยากเช่นนี้ไม่วายถูกส่งมาให้นางเป็นคนแรกเสียอย่างนั้น ไป๋หรั่นทรุดกายลงนั่งข้างโต๊ะอักษร มือข้างหนึ่งของนางรั้งแขนเสื้อยาวรุ่มร่ามนั้นให้พ้นจากจากมือขาว ส่วนอีกมือก็ตักน้ำสะอาดราดลงบนแท่นฝนหมึกเล็กน้อย ก่อนจะหยิบแท่งหมึกขึ้นฝนวนระหว่างบริเวณที่มีน้ำกับไร้ซึ่งน้ำ สองตามองตรงไปยังที่ฝนหมึกราวกับว่ามันคือยอดเครื่องเรือนที่ไม่เคยพบเคยเจอมาก่อน เช่นเดียวกันกับฮั่นอู่ตี้ที่ก็ใช่ว่าจะใส่ใจว่าคนข้างกายนั้นเป็นใคร เขาเพียงแค่จับพู่กันอีกครั้ง และขีดเขียนไปตามเนื้อความที่ต้องการ

ช่วงเวลาสงบสุขนี้ดำเนินไปอย่างเงียบงัน หนึ่งมังกรเคียงด้วยวิหคน้อยที่ไม่แน่ว่าอาจจะกลายเป็นหงส์ เกิดเป็นภาพจรรโลงสายตาที่หากไท่โฮ่วมาเห็นคงต้องปริ่มใจจนน้ำตาเล็ด น่าเสียดายก็ที่บริเวณนี้ไม่มีใครมารับรู้ และตัวผู้ที่อยู่ร่วมกันต่างฝ่ายก็คล้ายจะไม่ได้สนใจซึมซับกับความหวานละมุนที่ควรจะซาบซ่านอยู่ในใจ

ทุกครั้งที่เขาใช้พู่กันแตะลงที่แท่นฝนหมึก นางจะหยุดมือ และยามที่เขายกพู่กันขึ้น นางจะค่อย ๆ ฝนต่ออย่างเรียบง่าย บ้างก็เว้นจังหวะยามที่เห็นว่าหมึกเยอะพอควร บ้างก็ฝนเพิ่มยามที่มันร่อยหรอโดยไม่จำเป็นต้องให้เขาสั่ง บางครั้งสายตาของนางจะเปลี่ยนจากที่ฝนหมึกเป็นกระดาษขาวที่อัดแน่นไปด้วยตัวอักษร และเมื่อเป็นเช่นนั้น ดวงเนตรของโอรสวรรค์จะทอดมองลงที่.. กลางศีรษะของนางจนสังเกตได้ถึงลวดลายบนปิ่นหยกเนื้อเนียน บางครั้งพู่กันที่เขียนอยู่ก็ตวัดต่อไป บางครั้งก็หยุดมือ เมื่อใดที่ตนหยุดมือ ราวกับผู้กระหายในความรู้ตัวน้อยจะสังเกตได้ถึงสิ่งผิดปกติ ทีละน้อยนางจะค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นจากกองกระดาษ เปลี่ยนมาเป็นการมองพระพักตร์ที่ก้มลงมองนางเช่นกัน

อาศัยจังหวะนี้เอง หลิวเช่อถึงได้ค้นพบความแตกต่างของนางและสตรีอื่น หญิงงามมากมายที่เคยพบเมื่อสบตากับตนจะเกิดอาการเอียงอายและกรีดกรายอย่างช่ำชอง บ้างก็กดหน้าต่ำทั้งที่ตามองไม่ห่าง บ้างก้มหน้าพลางยกมือขึ้นบังริมฝีปากที่ยกยิ้มจนแก้มแทบปริ แต่พอเป็นนางที่นั่งอยู่ข้างกายตน ทั้งหมดกลับเป็นเพียงการชะงักไปเล็กน้อย และก้มหน้าลงเหมือนเด็กที่ถูกจับได้ว่าลักลอบมองผู้ใหญ่สนทนา หลายครั้งที่ตนพยายามหาเศษเสี้ยวของความเขินอายหรือแสร้งทำ ทว่าสิ่งที่ค้นพบกับเป็นร่องรอยของความเกรงใจชวนให้มองว่านางคล้ายกับ.. ก้อนขาว ๆ หนึ่งก้อนที่สามารถคลึงเล่นในมือได้

ไม่รู้ว่าจางกงกงไปจัดเตรียมการรับรองที่เมืองไหน ลู่ไป๋หรั่นทอดกายอยู่ข้างโต๊ะอักษรของฝ่าบาทจนขาเริ่มชาก็ยังไม่มีวี่แววที่อีกฝ่ายจะกลับมา สองมือน้อยหยุดฝนหมึกไปนานแล้ว เพราะสิ่งที่ฝ่าบาทหมายจะเขียนได้หมดลงแล้ว ตอนนี้เหลือก็เพียงการตรวจทานที่เผลอ ๆ คงจะใช้เวลามากกว่ายามเขียนเสียอีก

“ จางกงกงขออนุญาตเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ ”

ในที่สุด !!

เสียงสวรรค์มาโปรดโดยแท้ ในที่สุดคนที่หายหน้าไปหลายชั่วยามก็โผล่กลับมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มพร้อมกับ..

“ วันนี้คนในห้องเครื่องถูกเกณฑ์ไปช่วยอบรมพระสนมที่ตำหนักไท่โฮ่ว บางคนที่พระนางชื่นชอบในรสมือก็ถูกรั้งตัวไว้ หนึ่งในนั้นมียอดฝีมือด้านชาที่ฝ่าบาททรงโปรดรวมอยู่ด้วย การจะนำชามารับรองจึงลำบากกว่าที่คิดพ่ะย่ะค่ะ ”

กา… กา.. กา..

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นข้ออ้าง ทั้งไป๋หรั่นและฮั่นอู่ตี้ต่างก็เงียบเป็นเป่าสาก โดยเฉพาะพระสนมลู่เหม่ยเหรินที่จ้องถาดในมือจางกงกงจนมือแทบพรุน ขันทีอสรพิษยามนี้พึ่งจะได้สังเกตภาพภายในห้องทรงอักษร สองร่างที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลชวนให้เขาจำต้องยิ้มแป้นยิ่งกว่าเดิม

“ น่าเสียดายนัก กระหม่อมไม่ทันนึกว่าลู่เหม่ยเหรินเองก็ถือได้ว่าเป็นยอดฝีมือด้านการชงชาจนมีชื่อเสียงลือลั่นไปทั่วลั่วหยาง ” จางกงกงก้าวเข้ามาทีละก้าวด้วยความปลอดโปร่งเป็นอย่างยิ่ง พร้อมกันนั้นของในถาดก็ยิ่งเห็นชัดขึ้นเรื่อย ๆ ว่าเป็นป้านชาหนึ่งป้าน พร้อมกับจอกชาสองจอก “ ทว่าฝ่าบาทและลู่เหม่ยเหรินคงกระหายน้ำไม่น้อย อยู่ในห้องอักษรมาตั้งแต่ต้นยามซวีจนตอนนี้ยามจื่อ กระหม่อมเลยไม่กล้าขอชุดชงชามาให้ลู่เหม่ยเหรินได้อวดฝีมือ ”

นอกจากข้ออ้างจะไม่ดีแล้ว ยังมีการตอกย้ำระยะเวลาให้เสร็จสรรพ

ลู่ไป๋หรั่นพลันหน้าซีดขึ้นมาทันตาเห็น โดยปกติแล้วการพบหน้าเพียงชั่วยามก็นับว่ามากแล้ว นี่นางใช้เวลาครั้งแรกไปถึงสองชั่วยาม? ตอนนี้ยังไม่พ้นต้องจิบชากับฝ่าบาทตามพิธีที่สมควร? จางกงกง เจ้าคนหน้าตายผู้นี้ตั้งใจกลบฝังนางภายใต้คำว่าคนโปรดจนไม่ต้องผุดต้องเกิดเลยหรืออย่างไร?

“ ยามจื่อแล้วหรือ ”

“ พ่ะย่ะค่ะ เข้ายามจื่อมาได้ราว ๆ หนึ่งก้านธูปแล้ว ”

ดึกมากแล้วสำหรับการจะให้หญิงสาวรั้งอยู่ในตำหนัก หลิวเช่อที่สายตามองหน้ากระดาษไม่ได้คิดอะไรเรื่องราวให้มันยุ่งยาก เขาเพียงแค่เปิดปากสองคำ “ รินชา ”

ลู่ไป๋หรั่นหมายจะเบี่ยงหลบให้จางกงกงเข้ามาทำหน้าที่แทน แต่ใครจะไปนึก.. ขันทีอสรพิษผู้นั้นกลับประคองถาดมาอยู่หน้านาง แล้วโน้มกายเล็กน้อยประหนึ่งให้นางเป็นผู้ริน ดวงตาสองคู่สบกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ฝ่ายที่เป็นพระสนมขมวดคิ้วเล็กน้อย ตรงข้ามกับท่าทางไม่ทุกข์ร้อนของชายผู้เป็นขันที ทั้งสองฝ่ายต่างก็ไม่มีใครขยับ จนสัมผัสได้ถึงสายตาเรียบสงบดังท้องสมุทรของชายผู้เป็นหนึ่งในแผ่นดิน เมื่อเปนเช่นนั้นก็เท่ากับว่านางแพ้แล้ว ลู่เหม่ยเหรินเบนสายตาหลบจากสองบุรุษ มือน้อยขยับเข้าหยิบป้านชาและยกขึ้นรินลงจอกทั้งสอง ก่อนจะยกจอกหนึ่งยื่นประเคนให้กับฝ่าบาทอย่างใส่ใจ

ฮั่นอู่ตี้รับชาจอกนั้นไปไว้ในมือ ตามธรรมเนียมของผู้รู้จักศาสตร์ศิลป์ ก่อนจะซึมซับรสชาติยังต้องใช้เวลาพินิจกับกลิ่นและสีของผิวชา เช่นเดียวกับฝั่งพระสนมที่ยกจอกชาฝั่งตัวเองมาไว้ในมือ ดูจากกลิ่นแล้วเหมือนจะเป็นชาหลงจิ่งที่กล่าวได้ว่าเป็นยอดชา ที่ทั้งกลิ่นและสีล้วนกลั่นออกมาได้อย่างมีคุณภาพ ฝั่งจางกงกงที่ไม่มีโอกาสได้ทราบว่าทั้งคู่อยู่กันมาด้วยความเงียบก็ลอบขมวดคิ้ว น่าเสียดายที่คืนนี้เขาออกตัวไปมากแล้ว ถ้าจะให้ออกตัวอีกคงไม่เหมาะ

รอจนต่างฝ่ายต่างก็จิบชาหมดไปหนึ่งจอก หลิวเช่อที่พูดแค่ในยามที่จำเป็นก็หยิบกระดาษขึ้นมาอ่านอีกครั้งพร้อมกล่าว “ ดึกแล้ว ส่งนางกลับเรือนไปเสีย ” แม้จะไม่เป็นที่ประหลาดใจแต่ก็น่าเสียดาย จางกงกงหันมองพระสนมน้อยด้วยสายตาอธิบายยากก่อนจะประสานมือรับคำ

“ พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท พระสนม ตามโปรดกระหม่อมมา ”

ลู่ไป๋หรั่นที่นั่งอยู่นานค่อย ๆ ลุกขึ้น ความหนึบชาแล่นไปทั่วขาเรียวจนอยากจะเบ้หน้า แต่ด้วยความที่ไม่อาจปล่อยให้ความพยายามที่ทำมาตลอดหลายชั่วยามพังทลายลงผ่านความผิดพลาดเพียงครั้งเดียว ทีละน้อยจากจึงค่อย ๆ หยัดกายลุกอย่างมั่นคงโดยไม่โงนเงนหรือร้องขอความช่วยเหลือให้ใครหาว่าสำออยโดยใช่ประโยชน์ แต่ที่อยู่ตรงหน้านางคือสองยอดบุรุษ หลิวเช่ออาจจะไม่สนใจ แต่จางกงกงมีหรือจะมองข้าม “ ฝ่าบาท ตำหนักเว่ยหยางห่างจากเรือนเมิ่งเหยาอยู่มาก ยามนี้ค่ำมืดแล้ว อีกทั้งลู่เหม่ยเหรินก็นั่งอยู่นาน หากให้เดินเท้าไกลอาจลำบากเอาได้ มิสู้ให้เกี้ยวไปส่งนาง.. ”

“ ไม่เป็นไรเพคะฝ่าบาท หม่อมฉันยินดีเดินชมความวิจิตรระหว่างเส้นทางของตำหนักเว่ยหยางและเรือนเมิ่งเหยาผ่านสองเท้าของหม่อมฉันเอง ” นับเป็นประโยคแรกที่นางกล่าวได้อย่างฉะฉาน หลิวเช่อยกสายตาจากราชกิจขึ้นมองสตรีที่กำลังจะจากไปเล็กน้อยสลับกับหันไปมองจางกงกงที่อยู่ข้างกายตน ก่อนจะตอบรับด้วยการพยักหน้าเป็นอันยอมรับในการแสดงความคิดของนาง

“ ถ้าเช่นนั้น.. ทูลลาพระสนม ”

“ ทูลลาเพคะฝ่าบาท ”

การมาเยือนถิ่นมังกรในยามที่ตะวันยังส่องหัวเดิมทีไม่ใช่เรื่องที่นางชอบใจสักเท่าไหร่

อย่างไรเสียคนที่บอกให้นางมา นางก็มาแล้ว แต่จะอยู่นานหรือไม่ นั่นเป็นอีกเรื่อง

“ ลู่เหม่ยเหริน ”

“ กงกง ”

เบื้องหน้าคือพระตำหนักเว่ยหยาง เบื้องหลังคือทางเดินทอดยาวจากฝากฝั่งมาจนถึงสถานที่งามวิจิตรใจกลางบึงน้ำ ส่วนพวกนางที่อยู่ใจกลางระหว่างสองฝั่งนับได้ว่ากล้าหาญไม่น้อย “ มาเยือนตำหนักเว่ยหยางเช่นนี้ มิทราบอยากให้กระหม่อมกราบทูลอย่างไร ” กงกงชราตรงหน้าแม้ปากจะยิ้มแป้นชวนให้วางใจแต่สายตากลับแฝงไว้ด้วยความกังวล อาศัยการกระทำเล็กน้อยนี้ก็เพียงพอจะทำให้คนตาไวเช่นลู่ไป๋หรั่นสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ ไม่ใช่ว่าคนอย่างจางกงกงทำอะไรทีก็จัดการเสร็จสรรพไว้แล้วหรอกหรือ หากเป็นเขา เวลานี้สมควรให้คนวิ่งแจ้นไปที่หน้าประตูทันทีที่เห็นนางแล้วตะโกนว่า ‘ลู่เหม่ยเหรินขอเข้าเฝ้า’ อะไรอย่างนั้น

เนตรหงส์เรืองวาบขึ้นเล็กน้อย “ หรือว่า.. การที่ข้ามายามนี้นั้นถือว่าไม่สมควร? ”

“ ไม่ขอรับ ๆๆ จะเป็นเช่นนั้นไปได้อย่างไร พระสนมมาเยือนนับเป็นเรื่องดี ช่วยบรรเทาความตึงเครียดในพระทัยฝ่าบาท ” กงกงเฒ่าเก็บท่าทางทันควัน แต่กระนั้นก็ยังอึกอักอยู่ไม่น้อย “ ทว่า เรื่องนี้.. ”

ไม่จำเป็นต้องรอให้เขาตอบ เสียงหารือภายในก็ลอยมาเข้าหูนางในทันที

มีแขก สองคำนี้ไม่รู้ว่าทำไมกงกงเฒ่าถึงกล่าวยากกล่าวเย็นนัก .. นึก ๆ ดูแล้วจางกงกงในตอนนี้คงกำลังหัวเสียไม่น้อย อุตส่าห์ลงแรงส่งจดหมายพร้อมคิดคำดักคอไว้ครบถ้วน ปลุกหยกจอมเกียจคร้านอย่างนางขึ้นมาเข้าครัวหมายจะสร้างบรรยากาศยอดภรรยาดีเด่นคอยรักใคร่ถนอมสามีที่ตึงเครียดกลับบ้าน เป็นอย่างไร.. แค่มีแขกสองคำก็ช่วยดับฝันได้โดยทันที

ลู่เหม่ยเหรินที่คนรอบกายกำลังเป็นห่วงอย่างสุดซึ้ง หลังจากที่เงียบมานาน อยู่ ๆ ก็ออกปากหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ “ ร้อนรนไปไย ฝ่าบาททรงเป็นถึงเจ้าบ้านเจ้าเมือง ยามนี้มีคนมาหารือกับเขา ข้าที่เป็นคนใต้อาณัติไหนเลยจะย่ำแย่ กลับกันมีเขาคอยแบกภาระดูแลบ้านเมืองเป็นอย่างดี จุดนี้ต่างหากที่น่าเลื่อมใสนัก ” นางกล่าวอย่างปลอดโปร่งแม้แต่สองไหล่ที่ตึงมานานยังคลายลงได้ด้วยความโล่งใจ

“ อย่าได้รบกวนฝ่าบาทเลย กงกง นำข้าไปที่เงียบ ๆ สักที่ที่พอจะนั่งได้ก็พอแล้ว ” ไป๋หรั่นไม่มีความคิดจะเข้าเฝ้าฝ่าบาทแต่แรก อย่างไรเสียชุดชงชาด้านหลังก็มีเตาเล็กมาด้วยพอดี อาศัยเตานั้นต้มน้ำ ชงชา ครู่เดียวคงไม่เรียกว่าเป็นการรบกวน

“ แต่ว่า.. ”

“ กงกง.. นี่หน้าตำหนักฝ่าบาท ” น้ำเสียงละมุนเรียบลื่นน่าฟัง แต่ในยามที่โฉมงามโน้มลงกล่าวอย่างเยือกเย็นให้ได้ยินเพียงแค่สองเรายังหลงเลือนความน่าสะพรึงไว้ถึงสามส่วน “ เจ้ากล้าฟังคำสั่งหัวหน้า แต่ไม่กล้าฟังคำข้า? ”

“ มิกล้า ๆ ข้าน้อยจะนำทางเอง พระสนม เชิญ ”

พูดดี ๆ ไม่ได้ต้องให้ขู่ ไป๋หรั่นมองตามแผ่นหลังของกงกงผู้นั้นด้วยความหน่ายใจก่อนจะขยับสองเท้าก้าวย่ำตามหลังอีกฝ่ายไปจนเรียกได้ว่าไม่ทิ้งห่างแม้แต่น้อย กงกงผู้นั้นคล้ายจะหมดสิ้นแผนการ สุดท้ายจึงได้แต่พานางมาที่ศาลางามประณีตแห่งหนึ่งภายในสวนลอยน้ำข้างตำหนักเว่ยหยาง ที่ศาลาแห่งนี้ ในที่สุดไป๋หรั่นก็ได้ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หินพร้อมกับปล่อยให้นางกำนัลรอบกายเดินว่อนเพื่อจัดเตรียมอุปกรณ์ให้เรียบร้อย

ส่วนสำคัญในการชงชาคือความใส่ใจ ทุกขั้นตอนล้วนมีรายละเอียด เริ่มตั้งแต่การล้างมือ อุ่นป้าน และถ้วยชา ไปจนถึงคัดเลือกใบชาเฉพาะที่ใช้การได้ ยามเมื่ออยู่ต่อหน้าสิ่งเหล่านี้ ราวกับนางได้ตัวตนในวัยเยาว์ที่นั่งอยู่ต่อหน้าผู้คนและสนใจเพียงสิ่งที่ตนเองทำ

มือที่เปียกชื้นเช็ดลงกับผ้าสะอาดบนตัก เนตรหงส์ชำเลืองมองกาน้ำร้อนที่วางบนเตาครู่หนึ่ง รอจนเห็นควันน้อยลอยเอื่อยก็ยกน้ำขึ้นรินน้ำร้อนลงบรรจุในป้านชาจนระดับน้ำเพิ่มมาถึงจึงที่ใช้ในการต้มชาตามปกติถึงได้หยุด ก่อนจะใช้อีกมือหยิบฝาป้านชาขึ้นปิดด้านบน โดยทั่วไปเมื่อกล่าวถึงการ ‘อุ่นป้านชา’ ผู้คนส่วนคิดว่าทำเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว แต่สำหรับยอดฝีมือย่อมไม่ใช่

ไป๋หรั่นรินน้ำรดป้านชาที่ปิดสนิทจนทั่ว ก่อนจะวางกาน้ำร้อนที่ว่างเปล่าไว้ข้างกาย พร้อมส่งสัญญาณให้สาวใช้ที่ถือกาต้มน้ำค้างให้วางมันลงบนเตาเพื่อเริ่มต้ม

หลังจากนับหนึ่งถึงสิบในใจช้า ๆ นางยกป้านชาขึ้นเพื่อเทน้ำทั้งหมดในป้านใส่ลงเหยือกทรงสูงที่นับว่าเป็นหนึ่งในขั้นตอนการเตรียมพร้อม หลังจากมั่นใจว่าทุกหยาดหยดของน้ำไหลลงเหยือกจนไม่มีเหลือ สาวงามก็วางป้านชาลง ก่อนจะใช้สองมือประคองหยิบและประคองเทน้ำอุ่นจากเหยือกลงจอกชาที่วางไว้ จำนวนน้ำหนึ่งป้านชาสามารถเทใส่จอกได้สามจอกพอดี ไม่ขาด และไม่เกิน เรียกได้ว่าเป็นหนึ่งในความสามารถของนักชงชาที่คาดคะเนได้อย่างแม่นยำ

ระหว่างที่ปล่อยให้น้ำร้อนคอยอุ่นจอก ขั้นตอนของการเริ่มชงชาก็ได้มาถึง นงคราญหยกเปิดฝาป้านชาออก จากนั้นจึงหันไปหยิบกล่องเก็บดอกเบญจมาศอบแห้งขึ้นมา พร้อมใช้ที่เขี่ยใบชาคัดเลือกเฉพาะดอกเบญจมาศที่ไม่ช้ำใส่ลงไปในป้าน จำนวนที่ใช้นั้นไม่แน่นอน ส่วนหนึ่งขึ้นอยู่กับน้ำและป้านที่เลือกใช้ แต่อีกส่วนก็ขึ้นอยู่กับประสบการณ์ ด้านลู่เหม่ยเหรินครั้งนี้เลือกใช้ป้านชาที่ไม่ใหญ่นัก อาศัยเขี่ยดอกเบญจมาศลงไปไม่กี่หนก็ได้มาซึ่งปริมาณที่เหมาะสม

ระยะเวลาทั้งหมดในทุกการกระทำถูกคาดการณ์ไว้หมดสิ้นแล้ว เสียงน้ำค้างเดือดที่ดังขึ้นเรียกรอยยิ้มของเทพธิดาให้ปรากฏขึ้นบนใบหน้า ไป๋หรั่นหันไปใช้ผ้าช่วยจับหูกาน้ำค้างที่กำลังเดือดพล่านได้ที่ และรินน้ำค้างต้มลงในป้านชาที่มีดอกเบญจมาศนอนอ้อยอิ่งที่ก้นป้าน ระดับน้ำเพิ่มขึ้นทีละเล็กทีละน้อยมาจนถึงขอบป้านก่อนจะหยุดลง ฝาป้านถูกใส่กลับไปอีกครั้ง หนนี้นางหันหน้าไปมองนางกำนัลด้านหลังเล็กน้อย อีกฝ่ายหูตาไวทั้งยังทราบธรรมเนียมการชงชาเป็นอย่างดีจึงได้รีบก้าวเข้ามาพร้อมเหยือกที่เคยรองรับน้ำร้อน

แทนที่ชาแรกจะรินลงในจอก ลู่เหม่ยเหรินกลับรินชานั้นใส่เหยือกราวกับเป็นชาชั้นเลวทั้งที่มันกำลังส่งกลิ่นหอมจรุงจิตไปทั่วสร้างความแปลกใจให้กับคนที่ไม่เคยเห็นขั้นตอนการชงชาฉบับเต็มเป็นอย่างมาก เห็นแก่ที่ยามนี้นางอารมณ์ดี จะช่วยไขข้อสงสัยให้พวกเขาก็แล้วกัน “ น้ำแรกของชา แม้จะดื่มได้ แต่ไม่นับว่าดี เนื่องจากเดิมทีการทำเช่นนี้มีไว้เพื่อล้างสิ่งสกปรกที่อาจเกาะอยู่บนใบชา เพราะใบชาหากชื้นหรือผ่านการถูกน้ำมาก่อนต้มจะทำให้เสียรสชาติ ดังนั้นการต้มด้วยน้ำร้อนรอบแรกจึงจะต้องเทออกอย่างไวเพื่อประคองไม่ให้ใบชาเสียรส แต่ในขณะเดียวกันก็สามารถชะล้างสิ่งสกปรกออกไปได้ ”

“ เนื่องจากเป็นพิธีชงชาแบบเต็มขั้นตอนจึงดูยุ่งยาก.. แต่ถ้าเป็นผู้เดินทางหรือนักพเนจรเอง ก็มีวิธีซึ่งลดอุปกรณ์ที่ต้องใช้ แต่ส่วนมากแล้วพวกลำดับขั้นเล่านี้ก็ยัง.. ถูกคงไว้เช่นเดิม ” ระหว่างที่นางพูด มือข้างหนึ่งก็ขยับยกจอกชาที่อุ่นได้ที่ขึ้นมาเทน้ำทิ้งลงบนถาดรองชงชา ยกจอกเทน้ำทิ้งไปเรื่อย ๆ จนครบสามจอกแล้วจึงได้เปลี่ยนมือมาหยิบเหยือกเทชาน้ำแรกทิ้งตามไป “ อย่าเสียดาย ชาน้ำแรกนั้นมีรสชาติยากตัดสิน บางคนชอบก็ชอบ บางคนเกลียดก็เกลียด แต่ที่คงที่และมีคุณภาพมากสุด ย่อมเป็นชาน้ำที่สอง ”

ขั้นตอนเหล่านี้เดิมทีมีไว้คั่นให้ใบชาในป้านได้คายความร้อน ดังนั้นเมื่อก้มกลับมาดูดอกเบญจมาศในป้านชาอีกที มันก็บานพร้อมรับน้ำค้างร้อน ๆ ในรอบที่สองแล้ว

“ สมบูรณ์แบบ.. ” ผู้เสพความสุนทรีจากการชงชาเช่นนางเห็นเป็นฉะนี้แล้วย่อมอุ่นใจ ไป๋หรั่นยกกาน้ำค้างต้มขึ้นรินน้ำลงป้านชาอีกครั้ง โดยครั้งนี้นางเทน้ำค้างโดยยกกาขึ้นสูงกว่าทุกครั้งเพื่อให้น้ำกระแทกถูกดอกเบญจมาศด้านในอย่างทั่วถึงก่อนจะปิดฝาป้านชาลงเพื่อรอเวลาแช่ชาตามที่ควร

พรึบ

เสียงรวบพัดดังขึ้นเรียกความสนใจของนางให้หลุดออกจากสิ่งที่ทำอยู่

“ ฝ่าบาทได้รับสนมที่งดงามทั้งยังเชี่ยวชาญศาสตร์ชงชาเช่นนี้นับว่าโชคดีนัก ยอดฝีมือพิถีพิถัน ท่วงท่าชดช้อยน่ามอง จากนี้ไปหากทรงหนักพระทัย ย่อมมีชาดีคอยแบ่งเบา ”

เป็น ‘ เขา ’

ยอดบัณฑิตผู้เพียบพร้อมแห่งแผ่นดิน ผู้ดำรงตำแหน่งต้าซือคงแห่งราชสำนัก ทั้งยังเป็นชายงามในใจสตรีน้อยใหญ่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ‘ เถียน เฟิง ’ ผู้นั้น ยืนอยู่หน้านางพร้อมกับเงาร่างของชายที่เปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายของมังกร ในวันนี้โอรสสวรรค์ทรงฉลองพระองค์ด้วยภูษาสีดำปักดิ้นทองรูปมังกรแทรกในหมู่เมฆ ช่วยขับเน้นกายให้แผดผ่องทั้งยังคงประกายความน่าเกรงขาม

“ ถวายบังคมเพคะฝ่าบาท ”

กายน้อยผุดขึ้นถวายพระพรแด่องค์ราชัน พร้อมใจที่สั่นระรัวด้วยความตกใจ ตรงหน้ามียอดคนอยู่ถึงสอง ทั้งยังรูปโฉมพิลาสล้ำประหนึ่งมีไว้เพื่อล่อลวงสตรีโดยเฉพาะ เรื่องเช่นนี้ต่อให้ในใจนึกอยากนิ่งสงบเพียงใดก็ย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย

“ ไม่ต้องมากพิธี ”

อย่างกับมีใครย้อนภาพการปรนนิบัติคืนแรกยังไงอย่างนั้น ในระหว่างที่นางกำลังนิ่งงันไม่รู้จะทำอย่างไรให้รอดตัวไปจากสถานการณ์นี้ก็เป็นท่านต้าซือคงที่ช่วยออกปากเตือนถึงสิ่งที่นางกำลังทำ “ พระสนม ชาดียังต้องรอท่านจัดการ ” เสียงของเขาเรียบนิ่ง แต่กลับแฝงไว้ด้วยประกายบางสิ่งที่เมื่อกระทบถูกกายก็ไม่ทำให้นึกกดดันตัวเองจนเกินไป

“ จริงด้วย เป็นข้าที่ขายหน้าต่อหน้าพวกท่านแล้ว.. ฝ่าบาท นั่งก่อนสิเพคะ อีกเพียงครู่ชาเบญจมาศก็นับว่าชงเสร็จแล้ว ” นับเป็นเรื่องถูกต้องที่นางจะกล่าวกับผู้มียศสูงสุดก่อนผู้อื่น ลู่เหม่ยเหรินจำเลยสังคมคนโปรดในช่วงนี้ลอบหลั่งน้ำตา ‘ ไม่เอาข่าวลือแล้ว ไม่เอาข่าวลือแล้ว ไม่เอาข่าวลือแล้ว ’

“ ใต้เท้าเถียน หากไม่รังเกียจ.. ”

“ หากฝ่าบาทจะทรงเมตตา ”

ฮั่นอู่ตี้แม้จะไม่นิยมคบค้าสมาคมกับสตรีหรือคนหมู่มาก แต่ตลอดวันตนเคี่ยวกรำอยู่กับราชกิจ แน่นอนว่าหากภาระหนักเหล่านี้ตกลงที่ตนเพียงผู้เดียว กับแค่น้ำชาหนึ่งกา ต่อให้เป็นยอดฝีมือที่ไหนชงมาก็คงไม่ยากต่อการปฏิเสธ ทว่าข้างกายยามนี้กลับมีเถียนเฟิงผู้ชื่นชมในความรื่นเริงใจ ต่อให้ไม่ได้ประพฤติตัวเช่นคนเจ้าสำราญ แต่คนที่หายใจเข้าเป็นศาสตร์ หายใจออกเป็นศิลป์มีหรือจะไม่นึกสนใจกับชาที่ต่างก็เห็นวิธีการชงมาจนแทบครบทุกขั้นตอน.. ด้วยเหตุนี้หัวคิ้วของหลิวเช่อจึงเริ่มที่จะขมวดเข้าหากัน

“ ฝ่าบาท ทรงรับชาสักจอกเถิดพ่ะย่ะค่ะ ”

แม้แต่จางกงกงยังช่วยพูด เสียง ‘ฮึ’ คำเดียวจากปากฝ่าบาทก็ทำเอาคนทั่วบริเวณหนาวสั่น หลิวเช่อปรายตามองสตรีผู้ครองยศสนมด้วยสายตาคมกริบก่อนจะนั่งลงโดยไม่พูดอะไร ทว่าสำหรับอีกสองชีวิตที่ติดตามอีกฝ่ายมานานมีหรือจะไม่รู้ว่าการกระทำเช่นนี้หมายถึงสิ่งใด

‘ อ่อนลงแล้ว? ’

‘ อ่อนลงแล้ว ’

จะทั้งเถียนเฟิงหรือจางกงกงต่างก็ลอบประหลาดใจกันทั้งนั้น

ด้านลู่ไป๋หรั่นที่กลับไปวุ่นวายกับยอดชาในมือมีหรือจะล่วงรู้ ลู่เหม่ยเหรินยกป้านขึ้นรินชาลงจอกสามจอกโดยครั้งนี้นางรินชาต่ำเป็นพิเศษเพื่อคงกลิ่นหอมของชาเอาไม่ให้กระจายออกไประหว่างที่ริน มีสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมา สองในหลายสายตานั้นนับว่าเป็นผู้มีอำนาจถึงขนาดที่บรรยากาศยังหนักอึ้ง การควบคุมไม่ให้มือไม้สั่นยามอยู่ต่อหน้า นับว่าเป็นนางที่เก่งกล้าเกินมนุษย์แล้วด้วยซ้ำ พระสนมตัวน้อยกัดฟันกลั้นใจรินจนครบ และเมื่อครบ ไป๋หรั่นวางป้านชาไว้บนโต๊ะก่อนจะประคองชาจอกแรกวางลงตรงหน้าเจ้าแผ่นดิน จอกที่สองเป็นของต้าซือคง ส่วนจอกสุดท้ายย่อมเป็นของนาง

“ ชาเบญจมาศ? ”

“ เป็นชาเบญจมาศ ”

ระหว่างที่หนึ่งขุนนางและหนึ่งสนมสนทนา ด้านหนึ่งมีนางกำนัลค่อย ๆ กระเถิบเท้าเข้ามาวางจานขนมเฉียวกั่วลงบนโต๊ะก่อนจะรีบถอยออกไป อีกด้านเป็นนายบ่าวคู่หนึ่ง ผู้เป็นนายยกจอกชาขึ้นพิจารณา ส่วนคนเป็นบ่าวคอยจับจ้องจนตาแทบไม่กะพริบ

“ ชาบุปผาหอมหวานนัก ดูของว่างคงมีไว้เพื่อมาทานคู่ ”

“ กล่าวให้ถูกคือมีของว่างก่อนจึงได้มีชา ทว่าสิ่งไหนเป็นเอก สิ่งไหนเป็นรองไม่สำคัญ ทั้งสองล้วนนำมาเพื่อจุดประสงค์เดียว ”

‘ที่แท้ก็ช่างพูดไม่น้อยเลย..’ กิตติศัพท์ของลู่เหม่ยเหรินขจรไกลมีหรือที่เขาจะไม่รู้ เถียนเฟิงระบายยิ้มเบาบางพลางยกชาขึ้นจิบทีละน้อย มาครั้งนี้มีแต่เรื่องงานให้ครุ่นคิด แม้ใจรักบ้านเมือง ซื่อสัตย์ต่อนายเหนือหัว แต่เมื่อสองข้างตัวขาดซึ่งการดูแลเสมือนต้นไม้ที่ไร้น้ำ ตัวเขาย่อมห่อเหี่ยวอยู่บ้างเป็นธรรมดา ยามนี้อาศัยได้รับการดูแลจากหญิงงามผู้โด่งดัง.. นับว่าไม่เสียทีที่ลำบากมานาน

“ ฝ่าบาท ขนมเฉียวกั่วนี้.. ”

“ ฝ่าบาท ราชกิจของพระองค์มีมาก ฉะนั้นโปรดรักษาพระวรกายด้วย ” ลู่เหม่ยเหรินกล่าวไปมือก็ขยับเทน้ำร้อนใส่ป้านเพิ่ม นับเป็นชาป้านที่สอง นางไม่คิดปล่อยให้จางกงกงใส่สีตีไข่ว่าขนมเฉียวกั่วนี้ทำมาด้วยความรักความใส่ใจแค่ไหน ไม่นึกสนใจด้วยซ้ำว่ามันจะถูกทานหรือโยนทิ้ง สิ่งที่สนใจมีเพียงการกล่าวด้วยเสียงที่ไม่ดังและไม่เบาจนเกินไปอย่างเรียบง่าย “ หม่อมฉันบุ่มบ่ามมาเยือนเช่นนี้มีเหตุเพราะเลื่อมใสในความเมตตาของพระองค์ ”

“ ความเมตตาที่พระองค์มีต่อประชาชน สิ่งนี้ประจักให้เห็นในทางหนึ่ง ทว่าความเมตตาที่พระองค์มอบให้หม่อมฉันนั้นย่อมเป็นอีกทาง ” โฉมงามวางมือจากสิ่งที่ทำ หันมาประชันหน้ากับผู้เป็นหนึ่งในแผ่นดินด้วยแววตาซื่อตรง “ หม่อมฉันเข้าวังมาชื่อเสียงนับว่าไม่ได้ดีเด่น สร้างเรื่องสร้างราวไว้ ท่านไม่ถามให้หม่อมฉันต้องลำบากใจ นั่นนับเป็นหนึ่งความเมตตาที่ท่านมอบให้ ”

แท้จริงเขาแค่ไม่สนใจ สามบุรุษล้วนคิดตรงกันขึ้นมาโดยไม่ได้นัดหมาย

“ ต่อมา.. แม้พระองค์ไม่วางใจ แต่ก็หาได้หักหาญน้ำใจหม่อมฉัน ”

ฝ่าบาทไม่ชมชอบสตรีมาแต่ต้นแล้ว คราวนี้เหลือเพียงสองที่คิดเช่นเดียวกัน

“ เดิมทีหม่อมฉันมาครั้งนี้คิดจะมาฝากของว่างและชาเป็นการตอบแทน ไม่นึกว่าจะกลายมาเป็นการรบกวนเวลาของฝ่าบาท ” รอยยิ้มจนใจเผยขึ้นบนใบหน้าของหยกขาวที่พูดยาวเหยียดโดยไม่จิบน้ำเลยแม้แต่อึกเดียว “ แม้ไม่สมควรกล่าวที่นี้ต่อหน้าผู้คนเพื่อให้ท่านลำบากใจ ทว่าหม่อมฉันมิอาจใช้ตัวเองมารบกวนเวลาที่มีไว้เพื่อประชาชนของพระองค์ไปมากกว่านี้ ”

‘ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ท่านทำให้ข้าได้รับชมเรื่องสนุกแล้ว’ เถียนเฟิงคิด

“ หวังว่าฝ่าบาทจะไม่ถือสาที่หม่อมฉันกระทำไปด้วยความโง่เขลา ” เมื่อพูดจบ พระสนมเพียงหนึ่งเดียวในบริเวณนี้ก็ประสานมือพลางโน้มกายลงเล็กน้อยท่ามกลางสายตาที่จับจ้องอย่างรอคอยว่าผู้มีศักดิ์สูงสุดจะตอบรับอย่างไร

สิ่งที่หลิวเช่อชังคือมารยาทของสตรี ยามฟังนางพูดปากเปียกปากแฉะ สายตาย่อมเห็นเป็นการโยงเส้นสายแม่น้ำรวมกันมากดทับให้ตนยอมรับ ในใจพลันรู้สึกถึงโทสะอยู่บ้าง หว่างคิ้วของโอรสสวรรค์เจือไว้ด้วยความขุ่นเคือง ร้อนไปถึงเถียนเฟิงและจางกงกงที่ต่างก็มองอยู่ไม่ห่าง ต่างคนต่างความคิด สตรีเป็นสิ่งมีชีวิตที่บอบบาง ในสายตาชายอื่นล้วนน่าปกป้องถนอมแต่ในสายตาของผู้ชิงชังซึ่งมารยาเกรงว่า.. จะได้ผลตรงข้าม

“ แค่รับชาป้านนี้และของว่างจานนั้นใช่หรือไม่? ”

เสียงทุ้มเรียบดังขึ้นเหนือศีรษะ ไป๋หรั่นที่ยังไม่พยักหน้าสูดหายใจเข้าพร้อมตอบอย่างมั่นคงว่า ‘เพคะ’

“ เจิ้นจะรับสองสิ่งนี้ไว้ เช่นนั้นเจ้าก็กลับไปได้แล้ว ”

ถ้าไม่ติดว่าผู้กล่าวเป็นถึงโอรสสวรรค์ป่านนี้คงได้มีเสียงโอดครวญแล้วโอดครวญอีกว่าฝ่ายชายใจไม้ไส้ระกำนักถึงขนาดตอบรับส่ง ๆ แล้วไล่สตรีที่กล้าเฉือนเนื้อตัวเองต่อหน้าสายตาคนนับสิบ แต่ใครจะรู้ .. ว่าเพียงเท่านี้ก็ทำให้นางพึงพอใจได้มากแล้ว

เสี้ยววินาทีที่นางเงยหน้าขึ้น ฮั่นอู่ตี้หลิวเช่อก็ลุกจากที่นั่งไปแล้ว ชายสูงส่งผู้นั้นสะบัดชายแขนภูษาก่อนจะก้าวเท้าจากไปอย่างมั่นคง ทิ้งนางไว้กับรอยยิ้มเบาบางพร้อมสายตาหนึ่งคู่ที่เฝ้ามองอยู่

“ ลู่เหม่ยเหริน .. ข้าน้อยขอล่วงเกินถามท่านสักประโยค.. ” เป็นยอดบัณฑิตผู้เห็นหญิงงามมามาก ทั้งยังเชี่ยวชาญด้านมารยา “ ท่านชอบฝ่าบาทหรือ? ”

“ … ”

“ ทั้งไม่ และก็ใช่ ”

คำตอบนี้ทำผู้ฟังตะลึงงันได้เช่นเดียวกับคำถามที่อีกฝ่ายกล่าวออกมา ลู่ไป๋หรั่นหาได้สนใจสายตารอบข้าง สิ่งที่นางกล่าวต่อมีเพียงแค่ว่า “ ชอบหรือไม่ สิ่งนั้นล้วนไม่สำคัญ ใต้หล้ากว้างใหญ่มีคนมากมายที่แต่งงานกับผู้ที่ตนหาได้รักใคร่ ข้าเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ลู่เหม่ยเหรินผู้นี้หาได้ชมชอบฝ่าบาทในแง่สตรีพึงใจบุรุษ แต่ในฐานะประชาชนใต้การปกครอง ข้าย่อมชอบเขาอยู่บ้าง ทั้งหมดนี้จึงสมควรเป็นทั้งไม่ และก็ใช่ ”

“ ถ้าเช่นนั้นเหตุใดท่านจึงยิ้มเช่นนั้น ”

“ ใต้เท้าเถียน เกินหนึ่งคำถามแล้ว ”

รอยยิ้มของคนงามแฝงไว้ด้วยความใจเย็น นางสะบัดมือทั้งสองเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่งเพื่อเตรียมจะจากไปเช่นกัน ทว่ายามที่สองขาก้าวผ่านกายต้าซือคงแห่งราชสำนัก ไม่นานก็หยุดนิ่ง

“ รอยยิ้มของข้า.. เป็นเช่นใด ”

“ … เป็นเช่นสตรีที่พึงใจอย่างหาไม่ได้ ”