[ศูนย์กลางราชวัง] ตำหนักเว่ยหยาง - หน้า 2 - เขตที่พักครอบครัวจักรพรรดิ - The Myth of Han

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-8-4 21:36:19

Longyue โพสต์ 2024-8-28 22:54:15

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Longyue เมื่อ 2024-8-28 22:58 <div align="center" style="list-style-type: none;">
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chakra Petch'); Chakra Petch {font-family: 'Chakra Petch';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Sriracha'); Sriracha {font-family: 'Sriracha';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap'); Charmonman {font-family: 'Charmonman';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Ma+Shan+Zheng&display=swap'); Ma Shan Zheng {font-family: 'Ma Shan Zheng';}
</style>

<style>
@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=KoHo:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap'); KoHo {font-family: 'KoHo';}
</style>

<style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}

img { filter: alpha
(opacity=100); opacity:1.0;}img:hover { filter: alpha(opacity=70);
opacity:.7 } img {-webkit-transition:0.7s; -moz-transition:0.7s;
-o-transition:0.7s;}

img:hover{
-webkit-transform:scale(0.9);
transform:scale(0.9);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transform:scale(1.0);
transform:scale(1.0);
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}</style>

<style>
#boxhuan01 {
width: 900px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 5px;
box-shadow: 1px pink;
background-image: url("https://imgur.com/wknEdxk.jpg");}
</style>

<style>
#boxhuan02 {
width: 650px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 0em;
background-image: url("https://imgur.com/bXV59dD.jpeg");}
</style>

<div id="boxhuan01">
 
<div id="boxhuan02">
<center>
</center>
<img width="500" _height="500" src="https://i.imgur.com/7grM4yF.jpeg" border="0" alt="">
 
<center>
.เขียนไปเกร็งไป.เหม่อ.</center><center>หวงตี้ผมทำดีที่สุดแล้ว</center><center>ปล. แบบว่าขออนุญาตรวบรัดตัดตอน</center><center>พอลองใช้เงินระบบจริงๆ ให้เข้ากับโรลเพลย์แล้ว เปลืองมาก.เหม่อ</center>
 

<center>


CHAPTER 23</center>
<center> </center><center>
วันที่สิบสองเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ 
วันจันทร์ ช่วงเวลาค่ำ</center><div align="left"> ยามตะวันรอนใกล้ลับขอบฟ้า การผลัดเปลี่ยนเวรปรนนิบัติครั้งใหม่ก็มีขึ้นอีกครา ขันทีข้างพระแท่นบรรทมมาที่พระตำหนักเล็กเมิ่งเหยา แจ้งให้นางเตรียมตัวถวายการปรนนิบัติในค่ำคืนนี้ ท้องฟ้ามืดแล้ว จันทร์เสี้ยวเปล่งแสงสีเงินยวงดูโด่ดเด่นเป็นสง่าท่ามกลางหมู่ดวงดารา แสงเงินวาวตกกระทบลงบนเกี้ยวรับพระสนมเข้าสู่พระตำหนักเว่ยหยางอันเป็นที่ประทับของมังกร… ความรู้สึกประหม่าและหวั่นใจปรากฏอย่างเลือนรางบนดวงหน้าที่แฝงความเย่อหยิ่ง หลงเยวี่ยเปิดม่านชำเลืองมองหนทางที่กำลังทอดยาวไปสู่ที่พำนักของฝ่าบาท นางสังหรณ์ใจไม่ดี ไม่คล้ายภรรยาที่กำลังถูกส่งตัวเข้าห้องหอกลับเหมือนเหยื่อบูชาในพิธีเซ่นไหว้ ช่างเป็นความรู้สึกที่ไม่น่าอภิรมย์นัก เมื่อนางกำนัลประคองหลงเยวี่ยลงจากเกี้ยวก็พบว่าที่หน้าพระตำหนักก็มีจางกงกงรอรับอยู่ เมื่อนางเดินเข้าไปใกล้ จางกงกงก็โน้มกายแสดงความเคารพ “ฝ่าบาทยังทรงอ่านฎีกาอยู่พ่ะย่ะค่ะ นายหญิงน้อยเชิญทางนี้” เส้นทางต่อจากนั้นนางกำนัลระดับล่างมิอาจก้าวล่วง นัยน์ตาหวานล้ำแฝงรอยยิ้มบางเบา “รบกวนจางกงกงแล้ว” คนคู่หนึ่งย่างเดินด้วยฝีเท้าที่มั่นคงในพระตำหนักเว่ยหยาง ทว่ากลับเงียบสงัดราวกับไร้ผู้คน เมื่อสบโอกาสเหมาะหลงเยวี่ยก็ยิ้มละไมมอบถุงเงินเล็กๆ แก่ห่าวหมิง เขาเป็นขันทีรับใช้ฝ่าบาทนางย่อมไม่อาจน้อยหน้าให้ถูกดูแคลน “ครั้งก่อนเป็นเพราะจางกงกงช่วยเอ่ยปาก ข้าไม่ลืมน้ำใจคน น้ำใจเล็กน้อยนี้ให้เจ้ารับไว้ด้วย”  การตกรางวัลบ่าวรับใช้ถือเป็นเรื่องปกติ จางห่าวหมิงแย้มรอยยิ้มบางเบา นัยน์ตาแฝงเล่ห์ร้ายหลุบลงเล็กน้อย “เป็นหน้าที่ของกระหม่อม นายหญิงน้อยไม่จำเป็นต้องใส่ใจ” กล่าวพลางเก็บถุงเงินเล็กๆ ไว้ในแขนเสื้อ [ปกติเขารับไหม ขออนุญาตโรลแอคชั่นในนิสัยกลางๆ ฮะ] “---เช่นนั้นจางกงกง…” น้ำเสียงของนางแว่วหวาน พัดเล็กโบกเบาๆ แตะลงบนจมูกเล็กซ่อนใบหน้าขาวผ่องที่แดงระเรื่อ “ท่านรับใช้ฝ่าบาทมานาน คงจะช่วยชี้แนะข้าได้กระมังว่าควรรับใช้เช่นไร” เจ้านายเอ่ยยกยอว่า ‘ท่าน’ เช่นนี้ผู้รู้จักระวังตัวอย่างจางกงกงไม่อาจรับ ดวงหน้าเกลี้ยงเกลาไร้หนวดเคราของขันทีหนุ่มกระอักกระอ่วนเล็กน้อย ลอบสังเกตท่าทางดั่งกำลังลุ่มหลงคาดหวังของนางแล้วก็คลายความระแวดระวังลง จงฉางซื่อเช่นเขาย่อมตระหนักในความสำคัญของตนเอง กับจักรพรรดิเยี่ยงนี้–พระสนมในเขตพระราชฐานจะเป็นหรือตายกึ่งหนึ่งขึ้นอยู่กับว่าลมปากของเขาพัดพาไปยังทิศทางใด คิดสักพักแล้วก็ยิ้มบางเอ่ยเสียงเบา “นายหญิงน้อยรอบรู้ย่อมจะเข้าใจฝ่าพระบาทเป็นอย่างดี— บ่าวเช่นกระหม่อมสถานะต่ำต้อยมิกล้าชี้แนะ…เพียงแต่สมัยก่อนกระหม่อมได้ฟังมาว่า ในดินแดนโพ้นทะเลทรายมีนิทานเรื่องหนึ่งกล่าวถึงกษัตริย์ที่รักใคร่ในมเหสีของตนเองอย่างลึกซึ้ง…นายหญิงน้อยเคยฟังมาบ้างหรือไม่” หลงเยวี่ยหัวเราะ “กษัตริย์หรือ? ยังมีผู้อื่นนอกจากฝ่าบาทด้วยหรือ?” พวกหัวหน้าชนเผ่าอานารยะ นางย่อมไม่นับว่าเป็นกษัตริย์ นัยน์ตาจึงแฝงความเหยียดหยาม จางกงกงยิ้มพรายอย่างอดทนยิ่ง “เป็นเพียงมุขปาฐะเรื่องหนึ่งเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ…” “กษัตริย์ผู้นั้นเทิดทูนชายาของตนมากคาดไม่ถึงว่าจะถูกนางสวมเขา คบชู้สู่ชาย หลังจากประหารพระชายาและชายชั่วผู้นั้นแล้ว พระองค์ก็ไม่ไว้ใจสตรีใดอีก ไม่แต่งตั้งพระชายาพระองค์ใหม่ แต่รับตัวหญิงพรหมจารีเข้าวังมาปรนนิบัติในยามราตรีแทน เมื่อถึงยามรุ่งสางก็สั่งประหารเสีย…” “แต่ในท้ายที่สุด มีหญิงสาวนางหนึ่งที่รอดชีวิตเพราะนางสุขุมและไม่กระตือรือร้น พาน้องสาวเข้าวังมาด้วย ถึงยามใกล้รุ่งสางก็เล่านิทานให้น้องสาวของนางฟัง ผ่านไปคืนแล้วคืนเล่านับหนึ่งพันราตรี กษัตริย์ผู้นั้นก็อภิเสกนางขึ้นเป็นพระชายา” “เจ้า…อยากจะบอกอะไรข้ากันแน่?” นัยน์ตาคมตวัดมองจางห่าวหมิง คิดได้ว่าเขาคือขันทีรับใช้ใกล้ชิดท่าทางก็อ่อนลง “ทำราวกับว่าหากข้าคิดจะร่วมเตียงกับฝ่าบาทจะต้องไร้อนาคตให้ยืนไม่ผิดเพี้ยน” ถึงจะใจร้อนไปบ้าง…สมองก็ยังทำงานได้ดีอยู่ จางห่าวหมิงตอบเสียงนอบน้อม “น้ำพระทัยฝ่าบาทกระหม่อมไม่กล้าคาดเดา วันนี้เพียงแค่เล่ามุขปาฐะเรื่องหนึ่งให้นายหญิงน้อยฟังเท่านั้น หากไม่โปรดก็ถือเสียว่ากระหม่อมมิเคยเล่าเถิด…” หลงเยวี่ยขมวดคิ้ว จงฉางซื่อไม่มีทางเอ่ยเล่าอะไรลอยๆ ฝ่าบาททรงมีรักปักใจหรือ? ไม่มีทาง…ทรงเป็นราชันของไพร่ฟ้า มีสิ่งใดจะคว้ามาไม่ได้ หวนคิดถึงพื้นเพปูมหลังของหวงตี้— พระองค์ไม่มีชายาเอก เมื่อเป็นประมุขก็ไร้หวงโฮ่วเคียงข้าง ขัดต่อประเพณีแต่ปางหลัง หนำซ้ำเมื่อรับสาวงามเข้าวังกลับมีไม่กี่คนที่โปรดปราน ชายหนุ่มยากนักจะสามารถระงับกิเลส หลงเยวี่ยคุ้นเคยกับทหารในกองทัพ จะน้อยมากก็รู้ว่าหอนางโลมคือสถานที่ที่พวกเขาโปรดปรานมากเพียงใด ทว่าฮั่นหวู่ตี้ผู้เป็นราชันแห่งแผ่นดินกลับเอาอย่างนักพรตทั้งที่บัลลังก์ยังไร้ผู้สืบสกุล หรือพระองค์นิยมบุรุษ? นัยน์ตาเมล็ดซิ่งกดลง ใบหน้าของนางพลันบึ้งตึง การมีชายคนสำคัญคอยรับใช้มิใช่เรื่องแปลกใหม่ หากหวงตี้จะชมชอบบุรุษ— จางห่าวหมิงมีลักษณ์ที่ดีเป็นขันทีอายุน้อยตำแหน่งสูงที่หาได้ยากยิ่ง ไม่แปลกที่จะปรนนิบัติรับใช้ในยามค่ำคืนด้วย แม้แต่ขุนนางคนสำคัญก็มีอายุไม่มากเท่าใด…เรื่องนี้พอมีเค้าลาง เพียงแต่หากฝ่าบาทมีรสนิยมดังนั้นและใคร่ปิดบังก็คัดเลือกหญิงสาวสักคนยกย่องเชิดชู มีทายาทตั้งแต่คราวขึ้นครองราชย์ก็เพียงพอแล้ว เหตุไฉนถึงได้ปล่อยลากยาวมาถึงตอนนี้ หรือเพียงแค่มีปัญหาสุขภาพ นกเขาไม่ขันกันแน่ เรื่องในวังบางเรื่องมิควรเอ่ย นางซักถาม จางห่าวหมิงก็ตอบแล้ว อีกอย่างจางห่าวหมิงเป็นคนของฝ่าบาท— คิดแล้วนางก็ยกรอยยิ้ม หลงเยวี่ยโบกพัดกลมเบาๆ “ข้ารู้แล้ว จะไม่ทำให้ฝ่าบาททรงลำบากพระทัยแน่นอน” “นายหญิงน้อยปราดเปรื่องรู้ว่าควรวางตัวเช่นไรอยู่แล้ว” จางห่าวหมิงผายมือไปทางด้านหนึ่ง “ถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ รบกวนนายหญิงน้อยรอสักครู่” “ด้านในไม่มีเรื่องอะไรกระมัง…” จางห่าวหมิงสอบถามสถานการณ์จากขันทีขั้นกลางเล็กน้อย ถึงอนุญาตให้เขารายงานว่าหลงเยวี่ยมาถึงแล้ว หญิงสาวในอาภรณ์สีเขียวแก่ปักลายต้นไผ่สีทองแย้มรอยยิ้มบางๆ ก้าวตรงเข้าไปคุกเข่าลงตรงหน้าองค์จักรพรรดิ “หญิงสกุลตวนมู่ถวายบังคมฝ่าบาท ขอพระองค์เกษมสำราญยิ่งยืนนาน” มิใช่ตวนมู่เหม่ยเหริน แต่เป็น ‘หญิงสกุลตวนมู่’ อ่อนน้อมอย่างที่สุด มิยกตนเป็น ‘ภรรยาน้อย’ เป็นเพียงข้ารับใช้ผู้หนึ่งเท่านั้น จางห่าวหมิงปรายตามองโฉมงามที่คุกเข่าอยู่ต่อหน้าโอรสสวรรค์ ยากจะคิดว่าหญิงสาวเช่นนี้เอาใจบุรุษเป็น ใบหน้าพลันฝืดเฝื่อนขึ้นมา ทว่าบุญกรรมแต่ปางก่อนยังไม่ทอดทิ้ง หลิวเช่อเคยมีความสัมพันธ์อันดีกับเหอซีอิงกงมาก่อน นับเป็นมิตรภาพที่จดจำได้ ตัวผู้ที่ควรได้รับสิ้นชีพไปแล้วผลถึงตกอยู่กับผู้ที่มีชีวิตอยู่ บุญคุณความแค้นเป็นสิ่งที่ลึกล้ำและว่างเปล่า ใบหน้าเย็นชาส่ออาการเบื่อหน่าย จดจ่ออยู่กับฎีกาตลอดช่วงค่ำร่างกายเกิดอาการล้าขึ้นมาบางแล้ว ครั้นถูกคำว่า ‘สกุลตวนมู่’ กระตุ้นอย่างบางเบา นัยน์เนตรดำขลับก็ปรายมอง สตรีที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้า…หลิวเช่อเคยเห็นมาแล้วครั้งหนึ่ง ไม่สิ อาจจะสองหรือสามครั้ง หลงเยวี่ยเปรียบดั่งใบไม้ในอุทยาน รับรู้ว่ามีอยู่ตรงนั้นทว่าหาได้แยแสจดจ่อต่อนางไม่ เพียงแต่เมื่อคิดถึงเรื่องเก่าก่อนความรู้สึกก็กระเพื่อมไหวอย่างบางเบา “อืม…ไม่ต้องมากพิธี ลุกขึ้นเถอะ” หลงเยวี่ยยอบกายขอบพระทัย แล้วนั่งลงบนเก้าอี้เล็กที่จัดไว้ด้านหน้าโต๊ะทรงอักษร พัดกลมสีเขียวปักลวดลายสกุณาวางบนตัก หวงตี้หาได้สวมพระมาลาห้อยมุกดั่งเช่นยามที่พบกันคราวก่อนๆ นางปราดมองดวงหน้าโด่ดเด่นแฝงความเด็ดขาดในแววตา สูงส่งเหนือผู้คนราวกับเพียงการจ้องมองก็นับเป็นการหมิ่นเกียรตินั้นแล้ว ราชวงศ์หลิวแห่งต้าฮั่นมีชื่อเสียงเรื่องรูปโฉมงดงามตลอดมา ฝ่าบาทองค์ปัจจุบันแท้จริงแล้วงามล้ำยิ่งกว่าคำลือเสียอีก หน้าเนียนผ่องของหลงเยวี่ยพลันปรากฏสีแดงระเรื่ออย่างเลือนราง จางห่าวหมิงที่เฝ้ามองเหตุการณ์เสมือนเงารู้สึกปวดเศียรเวียนเกล้าเป็นที่สุด เขาบอกนางแล้วว่า สุขุมและไม่กระตือรือร้น ทว่าสำหรับตวนมู่เหม่ยเหรินนั่นดูจะเป็นคำขอที่ยากเกินไปสักหน่อย ในมุมมองของหลิวเช่อ การพลิกป้ายสาวงามไม่ต่างจากโยนแผ่นไม้ลงในกล่องสุ่มและเลือกหยิบขึ้นมาหนึ่งชิ้น แผ่นป้ายใดล้วนแล้วแต่สามัญ หญิงสาวที่อยู่ต่อหน้าเขาผู้นี้—จดจำได้ว่า โง่เขลานักทว่ากลับหาญกล้าไม่เบา นัยน์ตาคมดำมืดราวกับห้วงอนธกาล หลงเยวี่ยถึงกับรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาเมื่อถูกสายตาคู่นั้นจ้องมอง เป็นจริงดังนั้น— นี่หาใช่การเข้าเฝ้าสามีตามกฎมณเฑียรบาลแต่เป็นย่างเท้าเข้ามาในรังมังกรอหังการตนหนึ่ง ครั้นจะตอบโต้ด้วยสายตาอย่างไม่ลดละ อีกฝ่ายก็เป็นถึงหวงตี้ นางเบนสายตารับถ้วยชารับรองจากบ่าวรับใช้ ใบหน้าเก้อเขินเล็กน้อย “ฝ่าบาท…ทรงมองเช่นนี้ แม้แต่ชาสักถ้วยหม่อมฉันก็ไม่กล้าดื่มแล้ว” เสียงแค่นหัวเราะดังแผ่วเบา ครู่หนึ่งถึงตรัสด้วยสุรเสียงผ่อนคลาย ประหนึ่งว่าท่วงทีที่น่าครั่นคร้ามประหนึ่งมังกรตื่นนั้นนางรู้สึกไปเอง “เจ้าไม่อยากดื่มก็ไม่ต้องดื่ม ยกออกไป” หลิวเช่อเอ่ยเสียงเรียบ พาลทำให้ใบหน้าของหลงเยวี่ยเจือนลงเล็กน้อย “ไปนำลูกดอกมาให้ข้า”  ฉลองพระองค์รุ่มร่ามปรายรับศรดอกหนึ่งจากจางกงกง ลูกศรสีเงินสลักลายอันงดงามวิจิตร หลิวเช่อไล้ฝ่ามือตามลายศร ทอดมองอย่างพิจารณาขณะนั้นก็ตรัสถามอีกหนึ่งคำ “เคยเล่นปาลูกดอกหรือไม่”  “เคยมาบ้างเพคะ” อาภรณ์สีดำทมึฬปักลวดลายมังกรประหนึ่งทิวทัศน์ของท้องนภา พระหัตถ์โอรสสวรรค์โบกสะบัดเพียงแค่พริบตาประกายสีขาวเส้นหนึ่งก็พุ่งเข้ามาหาหลงเยวี่ย นัยน์ตาเรียวยาวดุจเมล็ดซิ่งหรี่เล็กลง ปลายนิ้วเรียวเกี้ยวผ้าเช็ดหน้าขึ้นปิดปาก ขยับตัวเล็กน้อยเงาร่างที่คล้ายขวางวิถีลูกธนูก็เปิดทาง ตามด้วยเสียงเคร้ง!ก้องดังไปทั่วพระตำหนักปีก นัยน์ตาของนางเย็นเยียบเหยียดรอยยิ้มกว้าง ธนูลูกนั้นพุ่งปักลงในคนโทน้ำสำริดที่วางอยู่มุมตำหนัก ครู่หนึ่งถึงคลำหาเสียงเจอ “ฝีมือปาลูกดอกของฝ่าบาทเป็นเลิศยิ่งเพคะ” ขนงคิ้วบอบบางแลดูออดอ้อนโดยธรรมชาติ “อืม…” นัยน์เนตรคู่คมปรายมองจางกงกง ขันทีหนุ่มผู้วาดรอยยิ้มประดุจจันทร์เสี้ยวเก็บลูกธนูดอกนั้นกลับมาใส่มือของหลงเยวี่ย “เจ้าก็ลองดูบ้าง” น่าเสียดาย ฝีมือการยิ่งธนูของนางแม่นยำราวกับจับวาง วิชาดาบไม่น้อยหน้าผู้ใด ซ้ำยังชอบอาวุธประเภทหอกคู่เป็นพิเศษ แต่การปาลูกดอกลงในหลุมแคบอย่างปากคนโทน้ำกลับเป็นเรื่องที่ยากนัก แม้การเสียเชิงต่อหน้าบุรุษที่ชอบพอจะเป็นเรื่องที่หญิงสาวยากจะทำใจ ทว่านางมิได้เรื่องมากเท่าไรนัก จึงยอบกายลงน้อมรับพระบัญชา “เพคะ” ปลายนิ้วเรียบจับลูกศรในท่าเตรียมพร้อม เมื่อมองจากท่วงทีอันเด่นล้ำนั้น ผู้ใดก็สามารถคาดเดาได้ว่า ลูกศรจะต้องพุ่งลงเป้าหมายได้อย่างแน่นอน ทว่า…แป๊ก— ศรนั้นตกกระทบลงพื้นพรมข้างคนโทน้ำ หลิวเช่อหาได้สนใจไยดี เอ่ยเสียงเรียบว่า “โยนต่อไป” ดูคล้ายหาเรื่องให้นางทำฆ่าเวลา… หลงเยวี่ยปาศรหลายครั้งจนจางกงกงระอาจะเดินไปหยิบมายื่นใส่มือให้นางทุกรอบ จึงสั่งเด็กๆ ไปยกลูกธนูชุดหนึ่งมาให้หลงเยวี่ยปาเล่น ไม่ว่าใครก็คงไม่คิดว่า ฝีมือปาลูกดอกของนางจะบัดซบปานนี้ ……….. “เหนื่อยแล้วเหตุใดถึงไม่พัก” นางรู้สึกหงุดหงิดใจที่ขว้างไม่ลง จึงไม่หยุดที่จะขว้างลูกดอก ทว่าเมื่อถูกถามเช่นนั้นก็ตอบออกไปอย่างสงวนท่าที “ไม่มีพระบัญชาจากฝ่าบาท” “ไม่มีบัญชาจากข้า…เจ้าก็ไม่พักหรือ?” หลงเยวี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย ทว่าสำนึกได้ว่าอยู่ต่อหน้าพระพักตร์ใบหน้าจึงเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานในท่วงทีเดียวกัน “หม่อมฉันย่อมทำตามพระบัญชาของฝ่าบาท” “ดี! ดีมาก!” นัยน์ตาคมของมังกรหนุ่มปรายมองลูกศรที่ระเกะระกะอยู่ด้านล่าง ความสำราญรื้นผ่านดวงตาอย่างเลือนราง “เจ้าขว้างลูกดอกสิบกว่าครั้งไม่มีสักครั้งที่เข้าเป้า—” ทรงยื่นศรอันหนึ่งมาด้านหน้า ตรัสด้วยสุรเสียงแห่งอำนาจที่สัมผัสได้ถึงคำว่า ไม่เล่น อย่างแรงกล้า คิ้วคมเลิกขึ้นสูง เอ่ยด้วยเสียงชืดชา... หากคลับคล้ายแฝงไปด้วยการลองเชิง “เมื่อสักครู่เจ้าเอ่ยว่าจะทำตามบัญชาของเรา มาเถิด--- เราขอบัญชาเจ้า...ดอกนี้ต้องโยนให้เข้า” หลงเยวี่ยหางคิ้วกระตุก “หม่อมฉัน…” “โยน” จางห่าวหมิงมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก— เมื่อสักครู่เขาคาดคะเนว่า ตวนมู่เหม่ยเหรินเสแสร้งปาไม่เข้าเป้าเพื่อเอาใจฝ่าบาท อย่างไรก็เถอะ หวงตี้ไม่มีทางพอพระทัยกับชัยชนะจอมปลอม อีกทั้งยอมอ่อนข้อเรื่องปาศรดูอย่างไรก็โง่เขลานัก อีกทั้งนางอ้างว่า “ไม่มีพระบัญชา” และ “ทำตามพระบัญชา” ไม่ว่าจะจริงใจหรือไม่ฝ่าบาทคงอยากจะดูท่าที ครั้งนี้หากนางขว้างถูกเป้า เกรงว่าคงจะนึกเกลียดชังหญิงสาวที่เสแสร้งเช่นนี้ แต่ถ้าขว้างไม่เข้าเป้าก็ต้องถูกทัณฑ์บนโทษฐานที่ “ขัดพระบัญชา” จางห่าวหมิงมองแล้วก็เห็นว่ามีแต่เสียกับเสีย “ฝ่าบาท—ตวนมู่เหม่ยเหรินไม่ชำนาญการขว้างลูกดอก ไม่สู้…” “โยน” ไม่ว่าใครก็ช่วยเจ้าไม่ได้ บรรยากาศพาลถูกพาไม่คิดเป็นเช่นนั้นโดยไม่ตั้งใจ “เพคะ” หลงเยวี่ยหยิบลูกดอกจากจางห่าวหมิง หัวใจของนางพลันระสับระส่ายขึ้นมา นัยน์ตาทอดมองลูกศรในมือซึ่งถูกดัดแปลงให้ส่วนมีคมหายไป— นางเดินไปที่คนโทน้ำตรงมุมห้อง ใกล้จนห่างกันแค่ภูษาสะบัดถูกคนโท นัยน์ตาทอดมองลงไปในก้นบ่ออันมืดมิด ครู่หนึ่งก็หักใจ เสียงเคร้ง!ดังขึ้นเบาๆ  หลงเยวี่ยหย่อนลูกดอกลงปากคนโท— หรือกล่าวตามกติกา คือการปาระยะใกล้… นางผินกายกลับมาเบื้องหน้าพระพักตร์ รอยยิ้มปรีดาวาดผ่านใบหน้า “ลงแล้วเพคะ” ท่ามกลางความอึ้งของจางกงกง…และความคาดไม่ถึงของหลิวเช่อ ลูกดอกถูกปาลงไปตามพระบัญชาแล้ว นัยน์เนตรคมกล้าของหลิวเช่อเบิกขึ้นเบาๆ ริมฝีปากยกขึ้นคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม ก่อนจะกลายเป็นเสียงหัวเราะสองสามทีราวกับพบเรื่องที่น่าใส่ใจ “สตรีเช่นเจ้า ไม่กลัวตายกระมัง” นัยน์ตาของหลงเยวี่ยเหลือบมองฝ่าบาทแลดูอ่อนหวาน เคลือบแฝงความเชื่อมั่นอย่างยิ่งยวด “ไม่กลัวเพคะ” หลิวเช่อคลับคล้ายไม่เชื่อแต่ก็ยังเอ่ยคำว่า “ดี” ออกมาถึงสองคำรบ . . . ถ้อยคำหนึ่งสื่ออย่างคลุมเครือ เพื่อพระประสงค์ของฝ่าบาท หม่อมฉันไม่กลัว วันแรกที่เข้าถวายการปรนนิบัติเป็นเช่นนั้น…พระองค์มิได้โอ้โลมปฏิโลมทางกายใดๆ และมิได้ขึ้นปรนนิบัติเรื่องบนเตียง การเข้ามาในลักษณะนี้คล้ายกับการสนทนากับเถ้าแก่ใหญ่อยู่เล็กน้อย พาลให้ยิ่งปักใจเชื่อว่าพระองค์อาจจะมีปัญหาสุขภาพ  ในวันที่สอง (วันที่สิบสามเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ) หลงเยวี่ยยกพระสุคนธรสชาให้พระองค์หนึ่งถ้วย วันที่สาม (วันที่สิบสี่เดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ) นางดีดผีผาเพลงหนึ่งให้พระองค์ฟัง ฝีมือของนางด้อยกว่าหญิงคีตกวีในวัง ทว่าถ้อยสำเนียงที่ไร้ความสมบูรณ์แบบกลับฟังดูสมจริงอย่างคิดไม่ถึง วันที่สี่ (วันที่สิบห้าเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ) หลงเยวี่ยเดินหมากกับพระองค์หนึ่งตาเดิน พ่ายแพ้ราบคาบเสียกระบวนตั้งแต่ยังไม่ถึงครึ่งกระดาน วันที่ห้า (วันที่สิบหกเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ)  หลงเยวี่ยถูกพามาที่พระตำหนักเว่ยหยางอีกครั้ง แม้จะมีสิทธิ์เข้าปรนนิบัติถึงห้าคืนติดกันกลับอยู่ในพระตำหนักเพียงครึ่งชั่วยามเท่านั้น ความโปรดปรานที่มีต่อนางมิอาจกล่าวว่ามีเพิ่มขึ้น ท่วงทีที่หลงเยวี่ยมีต่อหลิวเช่อ ยากจะปกปิดความชื่นชม ทว่ากลับแลดูไม่ผ่อนคลายมีระยะของขนบธรรมเนียมประหนึ่งทหารและราชา วันนี้หลงเยวี่ยมาให้ทันช่วงรับอาหารเย็นของพระองค์ เพราะนางได้รับของดีจำนวนหนึ่งสำหรับทำอาหารเลิศรส ซึ่งมีชื่อว่า “หม้อไฟเป่ยผิง” อาหารถูกลำเลียงเข้าไปในห้องด้านข้างพระตำหนักที่ถูกจัดไว้ การจัดโต๊ะคือมีหม้อไฟที่ด้านหน้า แวดล้อมด้วยอาหารจานดิบจำพวกเนื้อต่างๆ  เมื่อฝ่าบาทปรายตามองไปที่อาหารจานดิบจานใด นางก็จะลวกถวาย การเคลื่อนไหวของนางเห็นได้ชัดว่าคุ้นชินกับการปรนบัติระหว่างมื้ออาหารเช่นนี้แล้ว นอกจากเสียงเดือดของหม้อไฟแล้วก็ไร้เสียงอื่นใด ฤดูร้อนตอนกลางคืนกลับหนาวเหมาะอย่างยิ่งสำหรับการกินหม้อไฟคู่ไปกับสุราดี “นารีแดง” ของหลงเยวี่ยยังเหลืออีกหลายไห ผู้ที่ชมชอบสุราเช่นนาง ย่อมไม่ตระหนี่แบ่งปันของดีกับผู้อื่น ฝ่าบาทรับประทานหม้อไฟไปไม่มากด้วยราชวงศ์มีกฎเรื่องการรับประทานอาหาร ฉะนั้น ของจึงยังเหลืออยู่มาก เมื่อรับสำรับเรียบร้อยหลงเยวี่ยก็ยื่นชาสำหรับบ้วนล้างปากให้พระองค์ แล้วยื่นกระโถนสำหรับบ้วนปาก “อาหารยังเหลืออีกมาก พวกเจ้าไม่ต้องทิ้ง นำไปแบ่งกันรับประทานต่อเถิด” อาหารในพระราชวังมีลำดับชั้น บ่าวไพร่รับประทานอาหารทีหลังนาย อาหารไม่ใคร่จะสดใหม่ หากมียศต่ำจะยิ่งจืดและเย็นชืด หม้อไฟยังร้อนๆ ฝ่าบาทเสวยไม่มาก เหล้าก็ยังเหลือ หากนำของเดิมมาถวายจะดูไม่ดี หลงเยวี่ยจึงส่งต่อให้แก่จางห่าวหมิงนำไปจัดการ เมื่อถึงเวลาออกจากพระตำหนักจางห่าวหมิงก็มาส่งนางด้วยตนเอง น้ำเสียงเคารพนอบน้อมเช่นเคย “ฝ่าบาทตรัสว่า วันพรุ่งนี้นายหญิงน้อยไม่ต้องมาแล้ว…” <center><img width="500" _height="500" src="https://i.pinimg.com/564x/96/4c/4a/964c4af1dac58bc592c2e48f8ecfa1d3.jpg" border="0" alt=""></center>
 
 ฮั่นอู่ตี้+30 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดแดง + สุราเกรดแดง (+20)  [หม้อไฟเป่ยผิง+สุรานารีแดง]+15 ความสัมพันธ์ หัวมาร+5 ความสัมพันธ์ พูดคุยประจำวัน   จางกงกง+30 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดแดง + สุราเกรดแดง (+20)  [หม้อไฟเป่ยผิง+สุรานารีแดง]+15 ความสัมพันธ์ หัวมาร+5 ความสัมพันธ์ พูดคุยประจำวัน คนกำยำ สกิลพิเศษฝึกฝนยุทธ์     +2 Point เมื่อ Level up ( LV. 20) บารมี+ ทุกครั้งที่ความสัมพันธ์หัวใจหวงตี้หรือไท่โฮ่วเพิ่มขึ้น 1 ดวง +50 บารมี (หัวใจดวงที่1 ของฝ่าบาทกับดวงที่1 ของไท่โฮ่ว รวม +100 บารมี)+ ทำกิจกรรมสันทนาการกับหวงตี้ +15 บารมี [ปาลูกดอก]+ ปรนนิบัติหวงตี้ยามค่ำคืน +20 บารมี  ปรนนิบัติ
+ ปรนนิบัติทุกค่ำคืน = 1 ปรนนิบัติ<a href="https://han.mooorp.com/?1" style="font-family: "Microsoft Yahei", Simsun; font-size: 12px;"> @@Admin </a>
 


{ของที่ต้องส่ง - เงิน 10 ตำลึงทองสำหรับจางกงกง คืนแรก, หม้อไฟเป่ยผิง 2, สุรานารีแดง 2}{ถ้าโพสต์ไปแล้วขึ้นหัวบ้ากรี๊ดเลยนะ}</div>
</div>
 
 </div></div>

Longyue โพสต์ 2024-8-31 21:32:42

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Longyue เมื่อ 2024-8-31 21:42 <div align="center" style="list-style-type: none;">
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chakra Petch'); Chakra Petch {font-family: 'Chakra Petch';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Sriracha'); Sriracha {font-family: 'Sriracha';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap'); Charmonman {font-family: 'Charmonman';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Ma+Shan+Zheng&display=swap'); Ma Shan Zheng {font-family: 'Ma Shan Zheng';}
</style>

<style>
@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=KoHo:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap'); KoHo {font-family: 'KoHo';}
</style>

<style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}

img { filter: alpha
(opacity=100); opacity:1.0;}img:hover { filter: alpha(opacity=70);
opacity:.7 } img {-webkit-transition:0.7s; -moz-transition:0.7s;
-o-transition:0.7s;}

img:hover{
-webkit-transform:scale(0.9);
transform:scale(0.9);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transform:scale(1.0);
transform:scale(1.0);
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}</style>

<style>
#boxhuan01 {
width: 900px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 5px;
box-shadow: 1px pink;
background-image: url("https://imgur.com/wknEdxk.jpg");}
</style>

<style>
#boxhuan02 {
width: 650px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 0em;
background-image: url("https://imgur.com/bXV59dD.jpeg");}
</style>

<div id="boxhuan01">
 
<div id="boxhuan02">
<center>
</center>
<img width="500" _height="500" src="https://i.imgur.com/7grM4yF.jpeg" border="0" alt="">
 <center> </center><center>เกรงทุกครั้งที่พบพระองค์ อีกหน่อยน่าจะต้องเสพซีรีย์หาเรฟเพิ่มจริงๆ </center><center>.พนมมือแด่หวงตี้.</center>
 

<center>


CHAPTER 24.3</center><center><center style=""> </center><center style="">วันที่สิบเจ็ดเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ</center><center style="">วันเสาร์ ช่วงเวลาบ่ายสองโมงครึ่งตรง</center></center><div align="left"> หลงเยวี่ยย่างเดินจากห้องเครื่องหลวงมาที่ตำหนักเว่ยหยาง ก่อนหน้านั้นถงรั่วหลันกลับไปรับใช้ไท่โฮ่วที่พระตำหนักแล้ว มีเพียงจี๋รุ่ยเดินถือกล่องบรรจุอาหารมาที่พระตำหนักของหวงตี้พร้อมกับนาง เมื่อมาถึงก็พบขันทีรับใช้อยู่ที่ด้านหน้า ครั้นเห็นว่าข้างตัวของหลงเยวี่ยคือหญิงรับใช้ในพระตำหนักเซวียนเต๋อ ก็มีท่าทางที่ระมัดระวังมากขึ้น “ไท่โฮ่วมีพระบัญชาให้นายหญิงน้อยนำของว่างมาถวายฝ่าบาท พอดีมีชาที่ชงใหม่รสชาติจึงจะดี รบกวนกงกงจัดการให้ด้วย” จี๋รุ่ยเอ่ยเสียงหวาน ในน้ำเสียงอันละมุนละม่อมแฝงการ ‘บัญชา’ อย่างหลบซ่อน อันที่จริงการมาขอเข้าพบกล่าวเพียงว่า ‘ตวนมู่เหม่ยเหรินขอเข้าเฝ้า’ ก็พอแล้ว เพียงแต่ฝ่าบาทอาจจะบอกปัด เมื่อมีชื่อ ‘ไท่โฮ่ว’ อ้างมา บุรุษที่รักษาภาพลักษณ์บุตรกตัญญูอย่างไรก็จะให้เข้าเฝ้าแน่นอน นี่อาจจะเป็นกลเม็ดเล็กน้อยที่ไท่โฮ่วใช้และหวงตี้ก็มิได้ปฏิเสธน้ำใจของพระมารดา “พระราชเสาวนีย์ของไท่โฮ่วกระหม่อมจะจัดการให้อย่างดี นายหญิงน้อยเชิญทางนี้…” —--- พระตำหนักแต่งละแห่งขาดห้องชาไม่ได้ ด้วยเหตุว่า…กว่าจะปรุงชาจากห้องเครื่องและนำมาถวายชาก็เย็นชืดเสียหมดแล้ว ขันทีในพระตำหนักให้นางยืมห้องนั้น วิธีการชงชาของถงกูกู่มิได้มีกลเม็ดเด็ดพรายเพียงกระทำไปตามระเบียบแบบแผน แต่ผลงานที่ออกมานับว่าดี— ทว่าหลงเยวี่ยมิใช่ผู้ที่สันทัดในการชงชา นางจึงสอนวิธีจับเวลาโดยสังเกตเครื่องอบรำที่เผาไหม้ขณะชงชาเพื่อให้ได้ระยะเวลาแช่ชาที่พอเหมาะ ด้านหนึ่งก็มีจี๋รุ่ยที่คอนดูอยู่ด้านข้าง ผลงานจึงออกมาพอไปวัดไปวา หลังจากชงชาเสร็จจางกงกงก็เดินมารับด้วยตนเอง ใบหน้าของเขาวาดรอยยิ้ม “ได้ยินว่านายหญิงน้อยมาเข้าเฝ้า กระหม่อมจึงมารอรับ ฝ่าบาทรอท่านอยู่ทางด้านนี้” ถ้อยคำของจางห่าวหมิงตีความได้ง่าย… ขันทีคนสำคัญมารอรับอาจให้ความหมายว่า ‘ท่านเป็นคนพิเศษ’ ทว่าในความเป็นจริงนี้เป็นมารยาทเมื่อหลงเยวี่ยมาตามพระราชเสาวนีย์ของไท่โฮ่วเท่านั้น “จางกงกงอุตส่าห์มาด้วยตัวเอง ข้าเกรงใจจริงๆ…” นางเอ่ยด้วยแววตาอ่อนหวาน คำว่า ‘เกรงใจ’ ต่างฝ่ายย่อมรู้ว่าเป็นเพียงมารยาท นางผายพัดไปที่ชุดขนมบนโต๊ะ “บนโต๊ะนั่นขนมและชายังเหลืออยู่ มอบให้จางกงกงก็แล้วกัน” “เป็นหน้าที่ของกระหม่อม นายหญิงน้อยกล่าวหนักเกินไปแล้ว” เอ่ยพลางปรายตาไปตามพัดกลมอันงดงาม จางห่าวหมิงพบว่ามีขนมเหอฮวาซูและชาเบญจมาศอยู่ก็พูดต่ออย่างเกรงใจ “ขอบพระทัยนายหญิงน้อย” จางกงกงเปลี่ยนมารับมือประคองหลงเยวี่ยเดินไปตามระเบียงอาคาร โดยมีจี๋รุ่ยถือกล่องอาหารติดตามมาไม่ห่าง “ข้าไม่ได้มารบกวนพระองค์กระมัง?” นางยกพัดปิดหน้า ทว่าหัวคิ้วยังส่อแววกังวลใจ อากัปกิริยาประหนึ่งเด็กสาวแรกรุ่น จางกงกงชะงักไปเล็กน้อย นัยน์ตาแลดูล้ำลึก เพียงพริบตาก็คลี่ยิ้มบาง “นายหญิงน้อยมาด้วยพระราชเสาวนีย์ของไท่โฮ่วจะรบกวนพระทัยฝ่าบาทได้อย่างไร อย่ากังวลจนเกินไปเลยพ่ะย่ะค่ะ เชิญด้านนี้เถิด”  หลงเยวี่ยคลี่รอยยิ้มอ่อนหวาน จนเมื่อได้รับพระราชทานอนุญาตให้เข้าไปด้านในนางก็ก้มตัวลงยอบกายถวายการเคารพหวงตี้ “ห้องเครื่องได้รับใบชาชนิดใหม่ซึ่งเป็นบรรณาการจากอูอี๋ซาน ไท่โฮ่วทรงเป็นห่วงพระพลานามัยของฝ่าบาทจึงให้หม่อมฉันนำชาชนิดนี้มาถวายให้พระองค์ลองเทียบเครื่อง เชิญฝ่าบาทเสวยเพคะ” หลงเยวี่ยรับถ้วยชาจากจี๋รุ่ย ยื่นวางข้างพระหัตถ์ ขนงคิ้วแบบบางกดลงเล็กน้อย แลดูอ่อนหวานงดงามอย่างยิ่ง หากว่าในสายพระเนตรของหวงตี้ที่พบพานหญิงงามมากมาย ย่อมไม่เห็นความเฉิดฉันเช่นนี้ในสายพระเนตร  หลิวเช่อนั่งชันขาอยู่บนเตียงอุ่น เนื่องจากอยู่ในช่วงหน้าร้อนจึงไม่มีการจุดไฟ ตั้งแต่ต้นจนจบ ฝ่าบาทยังคงจดจ่อกับหนังสือเล่มหนึ่ง เนื่องจากข้อควรระวังที่ว่า ‘สตรีฝ่ายในไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับราชกิจ’ นางจึงมิได้ใส่ใจหนังสือนั้น แสร้งทำเป็นหญิงโง่ไม่รู้หนังสือ คิดแต่เพียงปรนนิบัติเจ้าชีวิต “ทางด้านนี้คือขนมเหอฮวาซู เดิมทีคิดจะทำเป็นขนมดอกเหมย แต่ฤดูนี้ดอกเหมยยังไม่บาน กลับมีดอกบัวมากมายนัก จึงนำขนมชิ้นนี้ถวายคู่กัน” “...น้ำใจของเสด็จแม่เรารับไว้แล้ว ”  ฝ่าบาทมิได้สนใจหลงเยวี่ย นางก้มหน้าลงต่ำรู้สึกหัวใจรวดร้าวอยู่บ้าง สักครู่ใหญ่เมื่อเห็นนางยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม โอรสสวรรค์จึงตรัสออกมาอีกคำ “เหตุใดเจ้าถึงยังไม่กลับไปอีก” หลงเยวี่ยทรุดกายลงข้างพระที่นั่ง หัวคิ้วขมวดเล็กน้อย ใบหน้าแลดูคล้ายหัวใจร้าวราน “ฝ่าบาทโปรดประทานอภัย หม่อมฉันเพียงเห็นว่าพระองค์ยังไม่เสวย แม้คำสั่งของพระองค์ประหนึ่งบัญชาสวรรค์ ทว่าความห่วงใยของไท่โฮ่วที่มีต่อฝ่าบาทก็ลึกล้ำยิ่ง” “เมื่อวานเป็นคนของเรา บัดนี้เป็นคนของเสด็จแม่ไปแล้วหรือ” สุรเสียงนั้นเรียบนิ่ง เย็นเยียบประดุจผืนศิลา นัยน์เนตรคมราวกับคืนเดือนดับปรายมองร่างแบบบางที่คุกเข่าอยู่บนพื้น นางคล้ายสำนึกผิดอย่างยิ่ง แต่กลับนั่งนิ่งไม่ยอมลง ทรงหลุบตามองหญิงสาวที่เวลานี้มีสีหน้าซีดเผือดคล้ายหนักใจจริงๆ “ขวัญกล้าเทียมฟ้ากล้าเล่นอุบายต่อหน้าเราเช่นเจ้า เวลานี้ถึงรู้จักหวาดกลัวขึ้นมาแล้ว” นัยน์ตาของนางคล้ายตื่นตระหนกเพียงครู่เดียวก็กลายเป็นความสำนึกผิด ประหนึ่งเด็กสาวที่เล่นพิเรนท์แล้วถูกตำหนิเช่นนั้น อาจเพราะนางมีนิสัยเอาแต่ใจ จึงยังแผ่ภาพลักษณ์ของเด็กหญิงอย่างเลือนราง “หม่อมฉันเป็นเพียงสตรีโง่เขลา สติปัญญาอันมืดบอดของหม่อมฉันทำให้ฝ่าบาทขุ่นเคืองพระทัย หม่อมฉันสมควรตายเพคะ—” หลิวเช่อรู้สึกเสมอว่านางข้ามขั้นไปเสียหน่อย หากเอะอะก็ประหารจริงๆ นับแต่นางย่างเท้าเข้ามาในวังต้องห้ามแม้ร่างจริงของนางเป็นอสุรกายสามเศียรหกกรหัวก็คงยังไม่พอให้ตัด “อย่าบังอาจเอ่ยคำว่าตายต่อหน้าเรา ครั้งหน้าเราจะเมตตาให้เจ้าได้ตายจริงๆ” หลงเยวี่ยหลุบนัยน์ตา “พระเมตตาประดุจขุนเขา หม่อมฉันจะจดจำไว้เพคะ” สายพระเนตรติดจะรำคาญพระทัย ปรายเนตรมองที่จางกงกง คลับคล้ายคิดจะสั่งให้พาตัวนางออกไป ทว่าแต่ไรมาหลิวเช่อก็คือกษัตริย์ที่ไม่วางคราบความกตัญญูต่อพระมารดา เขาตวัดนัยน์ตาในห้วงคิดพลันหวนถึงความดื้อดึงประหนึ่งยอมตายแต่ไม่ผิดต่อตนเอง เบื้องหลังของนางคือเศษซากของความรุ่งโรจน์ เต็มไปด้วยการล่มสลายและปรักหักพัง หลิวเช่อปรารถนาจะเห็นความรุ่งโรจน์และความห้าวหาญอีกครา อย่างไรเสียพยัคฆ์หมอบที่สยบแทบเท้าเขาอย่างไร้ข้อกังขาก็ดีกว่าเลี้ยงสุนัขจิ้งจอก  หญิงสาวต่อหน้าอาจจะมุทะลุไปบ้าง รู้จักประชันหน้าเพียงอย่างเดียว คนแบบนี้ไม่นับว่าน่ากลัว ทว่ากลับสามารถทำในสิ่งที่บ้าบิ่นได้... ดังเช่นที่กล้าทำต่อหน้าเขา บางทีมารดาของเขาอาจจะสามารถดึงศักยภาพที่ซ่อนเร้นของนางออกมาได้กระมัง ลึกๆ แล้วเขาคล้ายจดจำได้อย่างเลือนรางว่านางเคยกล้าเล่นหัวกับเขามาก่อน อาจเพราะกาลเวลาผันผ่านพบกันต่างเวลาและสถานะ ฉากหน้าอันคุ้นเคยถึงได้ลอกหลุดออก กลายเป็นบรรยากาศประหนึ่งราชสีห์และหนู เขาเองก็คลับคล้ายคาดไม่ถึงว่านางจะเติบโตมาเช่นนี้ ใบหน้าอันเฉยเมยกระตุกรอยยิ้มหนึ่งครา ประหนึ่งเล่นละครหน้ากาก “เช่นนั้นเจ้าก็จงรับใช้เสด็จแม่ให้ดี เมื่อทำดี เราย่อมจะมีรางวัลแก่เจ้า...” นัยน์เนตรปรายสบกับหลงเยวี่ย ลึกถึงก้นบึ้งหัวใจนางปณิธานเอาไว้ หากติดตามคนผู้นี้สักวันจะต้องสามารถล้างบางซงหนูได้อย่างแน่นอน เมื่อเอ่ยถึงรางวัล นางย่อมเห็นทิวทัศน์แห่งความตายนั้นปรากฏแก่สายตา แม้จะคาดหวังมากเกินไป...แต่หากฝ่าบาทคิดจะครองใต้หล้า เผ่าอานารยะย่อมไม่สมควรมีอยู่   ความจริงนางไม่สมควรคาดหวัง ท่านย่าปรารถนาให้นางมีชีวิตอย่างสงบจนแก่เฒ่า หลงเยวี่ยเก็บซ่อนสายตา เอ่ยด้วยรอยยิ้มฝืดจาง “หม่อมฉันรับพระบัญชา”  หลงเยวี่ยมองจนเห็นว่าหลิวเช่อกินแล้วจริงๆ แม้จะเพียงหนึ่งคำก็ยอบตัวถอยกลับมา ระหว่างทางกลับนางซ่อนใบหน้าไว้ใต้พัด สีหน้าดูเศร้ามอง— “ไม่ว่าข้าจะมาเมื่อไหร่ก็ทรงวุ่นวายอยู่กับราชกิจเสมอ…ทรงเป็นราชันของไพร่ฟ้า ทว่ากลับมีชีวิตราวกับทุ่มเทเพื่อใต้หล้า” จางห่าวหมิงสับสนในคำพูดของหลงเยวี่ยในครู่หนึ่ง ‘เป็นราชันของไพร่ฟ้าก็ควรทุ่มเทเพื่อใต้หล้า’ นี่ย่อมเป็นคุณธรรมประการหนึ่ง นางจะทอดถอนใจเพราะเรื่องนี้เหตุใด— ดวงตาของนางแฝงความร้าวรานอย่างที่สุด จางห่าวหมิงอาจจะคิดไม่ถึงว่านิยามคำว่า “ราชันของไพร่ฟ้า” ของหลงเยวี่ยนั้นเป็นไปในทางทรราชย์เสียมากกว่า  จางห่าวหมิงกลั้นใจเอ่ยกระซิบ “ ฝ่าบาทเก่งกาจเรื่องหมากล้อมยิ่ง นายหญิงน้อยอาจไม่ทราบ การเล่นหมากกระดานความจริงมิใช่ต้องเป็นหมากขาวและหมากดำเสมอไป ขุนเขา ลำธาร ทหาร และม้า ล้วนปรากฏบนกระดานหมากเซี่ยงฉี— ”<center><img width="500" _height="500" src="https://i.pinimg.com/564x/96/4c/4a/964c4af1dac58bc592c2e48f8ecfa1d3.jpg" border="0" alt=""></center>
ชงชาต้อนรับเหมันต์รางวัลงาน: +50 พลังใจ, 8 ตำลึงทอง , +30  EXP , +20 บารมี , +2 ปรนนิบัติ และ +15 ตบะฝึกฝนจากการมุมานะฝึกทำขนมและชาความโปรดปรานจากหวงตี้ +35 แต้ม ฮั่นอู่ตี้+15 ความสัมพันธ์ หัวมาร+5 ความสัมพันธ์ พูดคุยประจำวัน   จางกงกง+15 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดม่วง + (+5) ชาอะไรก็ได้ <ชาเบญจมาศและขนมเหอฮวาซู>+5 ความสัมพันธ์ โบนัส ชงชา+15 ความสัมพันธ์ หัวมาร+5 ความสัมพันธ์ พูดคุยประจำวัน คนกำยำ สกิลพิเศษฝึกฝนยุทธ์     +2 Point เมื่อ Level up ( LV. 21) <a href="https://han.mooorp.com/?1" style="text-indent: 3.5em; font-family: "Microsoft Yahei", Simsun; font-size: 12px;"> @@Admin </a></div>
</div>
 
 </div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-9-5 02:09:10

LuBairan โพสต์ 2024-9-9 15:00:35

Longyue โพสต์ 2024-9-16 23:04:51

<div align="center" style="list-style-type: none;">
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chakra Petch'); Chakra Petch {font-family: 'Chakra Petch';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Sriracha'); Sriracha {font-family: 'Sriracha';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap'); Charmonman {font-family: 'Charmonman';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Ma+Shan+Zheng&display=swap'); Ma Shan Zheng {font-family: 'Ma Shan Zheng';}
</style>

<style>
@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=KoHo:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap'); KoHo {font-family: 'KoHo';}
</style>

<style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}

img { filter: alpha
(opacity=100); opacity:1.0;}img:hover { filter: alpha(opacity=70);
opacity:.7 } img {-webkit-transition:0.7s; -moz-transition:0.7s;
-o-transition:0.7s;}

img:hover{
-webkit-transform:scale(0.9);
transform:scale(0.9);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transform:scale(1.0);
transform:scale(1.0);
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}</style>

<style>
#boxhuan01 {
width: 900px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 5px;
box-shadow: 1px pink;
background-image: url("https://imgur.com/wknEdxk.jpg");}
</style>

<style>
#boxhuan02 {
width: 650px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 0em;
background-image: url("https://imgur.com/bXV59dD.jpeg");}
</style>

<div id="boxhuan01">
 
<div id="boxhuan02">
<center>
</center>
<img width="500" _height="500" src="https://i.imgur.com/7grM4yF.jpeg" border="0" alt=""> 
 

<center>


CHAPTER 28 


วันที่แปดเดือนเก้าแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ 
วันอาทิตย์ ช่วงเวลาค่ำ 
หนึ่งตาหมากกับฝ่าบาท 
</center><center> </center>
<div align="left">


ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาหลิวเช่อมิได้แสดงทีท่าว่าโปรดปรานหลงเยวี่ยเป็นพิเศษ
 
 

แม้เป็นเหล่าขันทีขั้นกลางในพระตำหนักเว่ยหยางก็ยังแสดงสีหน้ากึ่งงุนงงระคนสงสัยที่การพลิกป้ายคราวนี้ผู้ที่มาเยือนกลับเป็นสนมนางในขั้นเหม่ยเหรินที่มิถูกเหลียวแลมาสักพักแล้ว ครุ่นคิดไปมาก็นึกประหวัดไปถึง ‘ท่านนั้น’ ที่พระตำหนักทางทิศตะวันตก ไม่นานมานี้ตวนมู่เหม่ยเหรินเพิ่งไปไหว้พระสวดมนต์กับพระนาง เกรงว่าจะเป็นนางสนมที่ทรงหมายมาดปั้นมือกระมั้ง!
 
 

เชียนฟ่างไป่จี้! (千方百计 : พันวิถีร้อยกลยุทธ์)
 
 

รู้ว่าฝ่าบาทไม่โปรดตนก็เข้าหาไทเฮาให้หนุนหลัง ฝ่าบาทยึดหลักกตัญญูไม่ขัดพระทัยไทเฮา ช่างเป็นกลวิธีดั้งเดิมที่ไม่คาดจะมีโอกาสเห็นอีกครั้งกับตาจริงๆ
 
 

ขันทีและนางกำนัลในพระตำหนักไม่อาจไม่ระวัง สถานการณ์คลื่นลมไม่ชัดแจ้งจึงมีท่าทางนอบน้อมต่อตวนมู่เหม่ยเหรินไม่น้อย เห็นอากัปกิริยาเช่นนี้ไม่แน่บางผู้อาจหลงผิดคิดไปว่าพวกมันมาจากดินแดนแถบตุนหวงซึ่งอยู่ในเขตอิทธิพลเก่าของสกุลนางก็เป็นได้
 
 

บัดนี้พวกมันล้วนก้มหน้านิ่งลอบประหวัดสายตาไปทางหญิงสะคราญโฉมนางนั้น ดวงหน้าครึ่งล่างถูกปกปิดด้วยพัดกลมซ่อนรอยยิ้มเอียงอาย เหนือลวดลายทะเลกว้างมัจฉาทะยานอิสระคือดวงตากลมโตสุกสกาวแยกไม่ออกว่าเย้ายวนหรือคมเฉี่ยว ในมือถือป้ายหมากเบ๊ (ทัพม้า) ค้างอยู่เตรียมวางลงในกระดาน ครู่หนึ่งก็เบิกตาโพล่ง นัยน์ตาของนางกลมสวยมีแววซุนซนสงสัยเช่นเด็กสาว คล้ายจะไม่ระวังวาจาสักเท่าใด
 
 

“เอ๊ะ! เหตุไฉนเป็นเช่นนี้เล่า? ยุทธการหมากเซี่ยงฉีของท่านฉีปินกล่าวว่า ‘ทัพช้างก้าวไกลใช้คุมกันทัพหลัง’ ฝ่าบาทใช้เป็นทัพหน้าบุกโจมตีด่านหน้าราชวังของหม่อมฉัน ก็จะถูกองค์รักษ์ขวางขนาบดักกิน ไม่เสียเปรียบแย่หรือเพคะ?”
 
 

แน่นอนว่าเรื่องนี้ฝ่าบาทยกประโยค “ไม่เอ่ยวาจาขณะเดินหมากนับเป็นยอดบุรุษ” มาตำหนินาง ใครจะรู้หญิงสกุลตวนมู่กลับไม่กลัวเอ่ยว่า “หม่อมฉันมิใช่ยอดบุรุษเสียหน่อย!” อย่างใสซื่อ ทำเอาฝ่าบาทชะงักงัน แม้แต่จางกงกงยังงงงวยว่าควรเรียกทหารยามมาลากตัวออกไป พร้อมแจ้งตำหนักตะวันตกมาคอยท่าคลี่คลายโทสะโอรสสวรรค์หรือไม่! ทว่าสุดท้ายกลับคล้ายจะโปรดปรานนางยิ่งขึ้นไปอีก นี่ก็เดินหมากเซี่ยงฉีกับนางกระดานที่สามแล้ว!
 
 

หลิวเช่อดีดหมากในมือ มองกลยุทธ์หมากสงครามบนกระดานซึ่งเต็มไปด้วยอุบายและช่องโหว่ การเอาชนะสตรีเช่นหลงเยวี่ยได้ไม่นับมีค่าคู่ควรอะไร เพียงแต่ออมมือเล่นกับนางกระดานหนึ่งกลับรู้สึกว่าหญิงผู้นี้เรียนรู้ได้ไวนัก ประเดี๋ยวหนึ่งก็เลียนแบบกลยุทธ์ของเขาอย่างชำนิชำนาญ แสร้งก้าวถอย พลิกหมากโต้กลับ หมายล้มคว่ำทั้งกระดาน ขวัญกล้าใจใหญ่ยิ่งนัก เสียงเจื้อยแจ้วจากปากนางล้วนแต่หลอกถามยุทธวิธีอย่างแยบคายทั้งสิ้น 

“เงียบปากของเจ้าแล้วเดินต่อ ประเดี๋ยวจะรู้ว่าเราเสียเปรียบหรือไม่” หลิวเช่อคล้ายยกยิ้มหยัน
 
 

หมากแลกหมากตานี้ล่อองครักษ์ออกจากหมากราชา นัยน์ตาเรียวดุจหงส์ของหลิวเช่อคล้ายท้าทาย คล้ายเยาะหยัน “รุกฆาตแล้ว”
 
 

หลงเยวี่ยหาได้สนใจความพ่ายแพ้ของตนเอง นางพลิกหมากเบี้ยในมือวางลงบนกระดานอย่างไม่ย่อท้อ คิดฝืนกติกาเล่นต่อ ช่างแปลกพิสดารน่าสนใจนัก
 
 

“...กระดานที่แล้วพระองค์ใช้หมากทหารกองกำลังด่านหน้ากล้าตายพิชิตหมากราชาของหม่อมฉันให้รู้สึกอัปยศนัก…อีกเพียงตาเดียวหม่อมฉันก็สามารถเอาคืนได้แล้วแท้ๆ”
 
 

หญิงสกุลตวนมู่คิดทำการได้ล้วนทุ่มสุดตัว ปลายกระดานหมากเบี้ยของนางกำลังหาจังหวะรุกฆาตหมากราชาของเขาจริง หลิวเช่อมิขยับหมากองครักษ์สักคราเพื่อรอสังหารโดยเฉพาะ เขาเอนหลังพิงหมอนปักลายสมปรารถนา เอ่ยตอบ “งมงายเลอะเลือนนัก กระดานหมากสิ้นเมื่อราชันพินาศมิต่างจากชีวิตจริง ทว่าแม้นเจ้ามีโอกาสล้างแค้นหลังสิ้นหมากตี้…ก็ยังคงพ่ายอยู่ดี” ปลายนิ้วของหลิวเช่อคีบหมากองค์รักษ์สังหารเบี้ยที่ซุ่มซ่อนอยู่ ดับปรารถนาสุดท้ายของนางอย่างไม่ยี่หระ
 
 

“ที่มีปัญหาคือสายตาของเจ้า…” หลิวเช่อเอ่ยสั่งสอน
 
 

บทสนทนาข้างต้นล้วนแจ่มชัดในโสตประสาทของข้ารับใช้รอบอาณาบริเวณ คนผู้หนึ่งลอบยกนิ้วโป้งในใจประดุจพยัคฆ์เร้นกายเผยคมเขี้ยวในตอนท้าย มันผู้นี้ (ผมเอง!) ลอบเอาใจช่วนนางอยู่เสมอ คลับคล้ายว่ายามนี้ในที่สุดนางก็สำเหนียกกลยุทธ์เรียกความสนใจหทัย (ดวงที่สอง) ราชาแล้ว กลยุทธ์ของนางมันที่อยู่ข้างเตียงอรหันต์ของฝ่าบาทเพียรปอกผลเหอเถา (วอลนัท) อย่างยากลำบากจะสาธยายให้ฟัง
 
 

หลงเยวี่ยไม่เหมือนกับสตรีนางอื่นที่เพียบพร้อมด้วยศาสตร์ศิลป์อย่างเอกอุ อย่างเช่นวิชาหมากในวันนี้นับว่าด้อยฝีมืออย่างยิ่ง ทว่าด้วยเหตุนี้จึงมีเหตุผลอาศัยความเพียรพยายามฝึกปรือเรียกร้องให้ฝ่าพระบาทเป็นผู้สอนสั่ง เมื่อนางมีฝีมือรุดหน้านั่นยอมเป็นความสำเร็จในการอบรมของพระองค์ ยิ่งหลงเยวี่ยก้าวหน้ามากเท่าใดพระองค์ก็จะยิ่งได้หน้ามากเท่านั้น
 
 

กลเม็ดเช่นนี้แทนที่จะเรียกขานนางว่าสนมนางในมิสู้เอ่ยว่า ‘ฝากตัวเป็นศิษย์’ จะถูกต้องกว่า
 
 

แม้นมันจะรู้สึกกุมขมับอยู่บ้างแต่ก็คาดเดาได้ว่า วันนี้สอนเรื่องหมากเซี่ยงฉี ไม่แน่วันหน้าอาจสอนเรื่องชายหญิงบนเตียงสักหลายกระบวนท่า คิดเพียงเท่านั้นขันทีผู้นี้ก็หูแดงหน้าแดง ร้อง ‘นรกจะกินหัว’ ในใจอยู่หลายรอบ
 
 

“โอ๊ะ! เป็นเช่นนี้หรอกหรือ!” หญิงสกุลตวนมู่ปรบมือดังฉาด ลืมกระทั่งยกพัดปิดบังปากที่อ้าหวอ “หม่อมฉันเพียงนึกว่าฉีปินคือยอดเทพสัประยุทธ์เซียนหมากอุดร หลายปีมานี้อุตส่าห์ร่ำเรียนวิชาจากตำราหมากของเขา กลับเป็นเพียงนักต้มตุ๋นชราหรือนี่!”
 
 

“มิน่าเล่ากลยุทธ์ของเขาเมื่ออยู่ต่อหน้าฝ่าบาทจึงไม่ต่างจากงูดินไร้พิษ พลอยทำให้หม่อมฉันเป็นที่ขบขันไปด้วย”
 
 

มันเหม่อไปจังหวะหนึ่ง…ตอนนี้พลันไม่เข้าใจว่าเจ้านายทั้งสองสนทนาถึงเรื่องใด อันที่จริง—เซียนหมากอุดรนามฉีปินนี้ มันไม่เคยผ่านหูสักครั้ง! ไม่รู้ว่าเป็นยอดปราชญ์ท่านใดจึงสามารถชี้แนะวิชาหมากของตวนมู่เหม่ยเหรินให้พุ่งลงเหวได้ขนาดนี้!
 
 

อย่าว่าแต่วิชาหมาก ดีดผีผานางก็พอไปวัดไปวา ทำขนมนั้น…จางกงกงแทบไม่อยากเอ่ยปาก ยินว่าฝ่าพระบาทชิมหนึ่งคำก็ปาเล่นเป็นโปรยทาน ข้าราชบริพารต่างนึกว่าลาภปาก ที่ไหนได้รสชาตินั่นมันบทลงทัณฑ์ชัดๆ! อาจจะเกินจริงไป…เพียงแต่เมื่อเทียบกับขนมอันประณีตในวัง รสชาติอาหารของหญิงสกุลตวนมู่กลับเป็นสิ่งที่ต้องใช้หัวใจสัมผัส ทำเอาเขานึกสงสัยว่าคุณหนูจากตระกูลผู้ดีเช่นหลงเยวี่ยใช้เวลาไปกับการนั่งนอนทั้งวันหรืออย่างไร ศาสตร์แห่งสตรีถึงได้ชุ่ยเอาปานนี้!
 
 

เอาเถิด อย่างไรในวังหลังอันกว้างใหญ่ มันสวามิภักดิ์ด้วยหัวใจยึดเอาสตรีผู้นี้เป็น Bias ฉันใดก็ฉันนั้นมันมิอาจตำหนิ
 
 

เสียงเจื้อยแจ้วปานนกขมิ้นของตวนมู่เหม่ยเหรินดังขึ้นอีกครา “แม้นหม่อมฉันจะเรียนมาน้อยก็พอทราบว่าพระนามหลังเถลิงราชสมบัติของฝ่าบาทคืออักษร ‘หวู่’ ที่แปลว่า การศึก พุ่งรบ พระเกียรติระบือใกล้อย่างยิ่ง วันนี้ได้พระองค์ชี้แนะวิชาหมากเซี่ยงฉีนับเป็นบุญแต่ปางก่อนของหม่อมฉัน” ขณะพูดก็วางหมากตาลงบนกระดานเป็นตาที่สี่! มันพลันรู้สึกคันยุบยิบว่านี่เป็นเรื่องสำคัญที่นางสนมจะต้องปรนนิบัติฝ่าบาทจริงหรือ! หน้าที่ของพวกท่านคืออุ้มครรภ์ผลิตทายาทเพื่อฝ่าบาทหรือไม่! เหตุไฉนถึงได้พิรี้พิไรเอาปานนี้!
 
 

หลิวเช่อมองหมากเริ่มกระดาน ผู้มีวิชาหมากมือพระกาฬเยี่ยงเขาไฉนจะอ่านหมากตานี้ไม่ออก ชายยหนุ่มมองประเมินหญิงสาวตรงหน้า น้ำเสียงแฝงนุ่มนวลดื่มด่ำผู้ฟังกลับรู้สึกถึงอันตราย “เจ้าคิดเช่นนั้นจริงหรือ?” หลงเยวี่ยเคยมีประสบการณ์ถูกรุกไล่เมื่อครั้งเล่นปาลูกดอก ในใจพลันเกิดความระแวดระวังเล็กน้อย ก่อนตอบด้วยเสียงหนักแน่น “เพคะ”
 
 

หลิงเช่อยิ้มส่องประกาย “บุญแต่ปางก่อนของเจ้าหมดลงแล้ว”
<center><img width="500" _height="500" src="https://i.pinimg.com/564x/96/4c/4a/964c4af1dac58bc592c2e48f8ecfa1d3.jpg" border="0" alt=""></center>
<center>

โรลเปิดขอเปิดใจหวงตี้ 
ปรนนิบัติยามค่ำคืน + 1 
ทำกิจกรรมสันทนาการกับหวงตี้ +15 บารมี 
ปรนนิบัติหวงตี้ยามค่ำคืน +20 บารมี 
 
นักสู้ (ม่วง)(+15) > 
เงื่อนไขพัฒนาคลาส: 
- Level 30 เป็นต้นไป [เช็ค] 
- สเตตัส STR 30 ขึ้นไป [เช็ค] 
- อัปเกรด คนกำยำ ถึงระดับ 10 (ใช้หินอัปเกรด) [เช็ค] 
- มีโรลเพลย์และผ่านการประลองต่อสู้กับใครสักคน 1 ครั้ง <a href="https://han.mooorp.com/forum.php?mod=redirect&goto=findpost&ptid=104&pid=1003">[เช็ค]</a><center>
</center></center><center><a href="https://han.mooorp.com/?1">@@@Admin </a> </center></div>
</div>
 
</div>
</div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-7-11 00:16:43

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-7-11 00:23 <style>
#ZhiLian01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }
#ZhiLian02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #F2F1ED;}
#ZhiLian03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#ZhiLian04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 500px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="ZhiLian01">
<div id="ZhiLian02">
<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;">
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> 
荷香万里夏 กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้ วันที่สอง ลิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด ปลายยามโหย่ว( 17.30 น. ) 

</div> 
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="ZhiLian03">
<div align="left">

&emsp;&emsp; นับตั้งแต่ตื่นจากพิษร้าย หากไม่มีสิ่งใดจำเป็นต้องกระทำนางไม่แม้แต่จะเหยียบเข้าไปในอาณาบริเวณของตำหนักเว่ยหยางหากให้นับเห็นทีคงนับได้ด้วยมือข้างเดียวของนางก็เพียงพอแล้วหนึ่งคือการเข้าเฝ้าเพื่อขอออกเดินทางสองคือการเข้าเฝ้าเพื่อรายงานผลการเดินทางและสาม…คือการเข้าเฝ้าในครานี้
 
&emsp;&emsp; ในยามนี้ไร้สตรีตัวมอมแมมเพิ่งออกจากถ้ำ มีเพียงโฉมหน้าของพระสนมเสียนอี๋ผู้เกลี้ยงเกลาไร้ราคี(แต่ก่อนหน้านี้นับได้ว่าเป็นฝันร้ายของจ้าวหนิงเฟยนักที่ต้องมาและเห็นภาพของนายหญิงกำลังปีนเข้าทางหน้าต่างเรือนในสภาพตัวมอมแมมจนแทบรับไม่ได้) คำว่า เปิ่นกงจะไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท ประโยคเดียวทำให้บ่าวในตำหนักวิ่งจัดการแปลงโฉมสตรีมอมแมมให้กลายเป็นพระสนมที่งดงามที่สุดราวกับว่าต้องการให้นางที่ป่วยไข้จากการเดินทาง เก็บตัวร่วมเกือบเจ็ดแปดวันได้รับความโปรดปรานอีกครา
 
&emsp;&emsp; ช่างเป็นพวกบ่าวที่ทั้งบริสุทธิ์ ทั้งไร้เดียงสาเสียจริง หากรู้ความจริงแม้เพียงนิดคงทำให้พวกนางเสียดายไม่น้อย
 
&emsp;&emsp; แน่นอนว่าคนที่รู้แจ้งในสิ่งนี้ว่ามันไม่จำเป็นเพียงใดก็มีเพียงตัวนางที่ถูกจับแต่งองค์ทรงเครื่องตัวของจ้าวหนิงเฟยที่ถูกบอกให้ตามน้ำไป และเฮยเฉวียนที่เห็นหลักฐานตำตามากมายก็ทำได้แค่แสร้งทำตัวเป็นเจ้าหมาตัวน้อยธรรมดา
 
&emsp;&emsp; “น้ำแกงสำหรับยกถวายฝ่าบาทเพคะ”
 
&emsp;&emsp; ครั้นในยามที่นางกำลังจะออกจากตำหนักก็มีบ่าวเดินมาร่วมขบวนพร้อมเอ่ยบอกแก่พระสนมว่าตนได้จัดน้ำแกงที่พระนางมักจะยกไปถวายในช่วงเวลาเช่นนี้อยู่เสมอเว่ยเจียเหลียนฮซาที่กำลังจะอ้าปากถามก็นึกได้ถึงกาลก่อนจึงได้แต่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ ความรู้ใจของพวกนางยังคงไม่ต่างจากเดิมเป็นนางที่มีใจออกห่างเปลี่ยนไปแล้วต่างหาก
 
&emsp;&emsp; “ขอบใจเจ้ามาก”
 
&emsp;&emsp; วจีเอ่ยอย่างจริงใจมอบรอยยิ้มให้กับผู้น้อยที่ถวายตัวรับใช้รองมือเท้านักเว่ยเจียเหลียนฮวาผู้ที่มีจดหมายลายพระหัตถ์แห่งหวางเย่อยู่ในแขนเสื้อจำต้องรีบเดินไปยังตำหนักเว่ยหยางเพื่อเข้าเฝ้าฝ่าบาทในทันที
 
&emsp;&emsp; สองเท้าก้าวเดินโดยมีขบวนบ่าวใช้เดินตาม เส้นทางจากตำหนักเถียนเซี่ยไปยังตำหนักเว่ยหยางยังคงคุ้นเคยอยู่ในดวงจิตราวกับว่าหากหลับตาเดินก็คงจะไปถึงโดยง่ายทำเอานางนึกถึงข่าวที่บิดามาสอบถามว่านางจะตอบรับเป็นอี้หนวี่ (องค์หญิงบุญธรรม) หรือไม่ ทว่าการที่นางมีความสัมพันธ์กับฝ่าบาทเป็นเช่นนี้ก็ไม่แปลกใจหากนางจะมีคุณสมบัติมากพอจะเป็นบุตรีบุญธรรม
 
&emsp;&emsp; ไร้รักทว่าผูกพันธ์ ดั่งฉันมิตร ดั่งครอบครัว
 
&emsp;&emsp;“เรียนฝ่าบาทให้ทีเปิ่นกงจะขอเข้าเฝ้า”
 
&emsp;&emsp; “เรียนฝ่าบาทให้ที ‘เปิ่นกง’ จะขอเข้าเฝ้า”
 
&emsp;&emsp; ไม่ทันที่นางเอ่ยกับทหารอารักขาหน้าตำหนักถึงจุดประสงค์ของนางเองจบดี ก็มีเสียงเอ่ยดังขึ้นมาแต่ไกลราวกับว่าหมายจะเกทับด้วยคำว่า เ ปิ่ น ก ง ที่ยศฐาสูงกว่าเว่ยเจียเหลียนฮวาผู้ที่บัดนี้เป็นเพียงพระสนมเสียนอี๋จำต้องยอบกายถวายความเคารพผู้มียศฐายิ่งใหญ่กว่าอย่าง โอวหยางเสียนเฟย
 
&emsp;&emsp; ทั้ง ๆ ที่ตลอดมา สตรีที่นางจะยอบกายให้มีเพียงเจี่ยเจียของนางแท้ ๆ
 
&emsp;&emsp; “ถวายความเคารพโอวหยางเจี่ยเจียเพคะ”
 
&emsp;&emsp; “เว่ยเจียเหม่ยเหมยอย่าถือสาใจตรงกันถึงเพียงนี้คงต้องเข้าเฝ้าฝ่าบาทพร้อมกันแล้วกระมัง”
 
&emsp;&emsp; ใจตรงกันไม่ว่าแต่เกทับกันอันนี้นางยอมได้ที่ไหน
 
&emsp;&emsp; “ย่อมต้องเป็นเช่นนั้นเพคะเจี่ยเจียหม่อมฉันใจตรงกับเจี่ยเจียเช่นนี้ถือว่าวาสนานำพาเช่นนั้นแล้วก็เข้าเฝ้าฝ่าบาท พ ร้ อ ม กั น ตามที่เจี่ยเจียประสงค์ได้เพคะ”
 
&emsp;&emsp; คำเอ่ยนี้เป็นสิ่งที่ยืนยันอย่างดีว่านางไม่ยอมถอยให้โอวหยางเหลียนฮวาได้เข้าเฝ้าคนเดียวในครานี้เป็นอันขาดหาใช่เพราะความรักและหึงหวงฝ่าบาทไม่เป็นเพราะนางไม่ยอมก้มหัวให้ผู้ใดนอกจะลู่กุ้ยเฟยต่างหาก
 
&emsp;&emsp; หากจะโทษก็โทษความภักดีของนางก็แล้วกัน
 
&emsp;&emsp; อีกทั้งเรื่องที่นางต้องเรียนแจ้งฝ่าบาท—ผู้เป็นคราบมังกรสวรรค์ยามนี้นั้นสำคัญมากพ่วงกับการปกปิดตัวตนให้แนบเนียนที่สุดเช่นนั้นแล้วการออกอาการทำทีหึงหวงเช่นนี้จะทำให้สตรีตรงหน้าเชื่อมั่นปักใจว่าผู้ที่นั่งบัลลังก์ยามนี้เป็นมังกรทั้งตัวจริง ๆ
 
&emsp;&emsp; “เชิญพระสนมทั้งสองพะยะค่ะ”
 
&emsp;&emsp; เสียงของกงกงผู้มารับหน้าพระสนมชั้นสูงทั้งสองพระองค์นั้นเอ่ยขึ้นมาทำลายบรรยากาศกดดันที่พวกนางแผ่ออกมากดทับฝ่ายตรงข้ามจนบ่าวทั้งสองฝั่งร้อน ๆ หนาว ๆ กันหมดสตรีผู้ได้ชื่อว่าเป็นพระสนมทั้งพระชายาเอกและพระสนมเอกรับฟังคำของกงกงแล้วเดินตามกันเข้าตำหนักเว่ยหยางตามลำดับขั้นและธรรมเนียมที่ควรปฏิบัติ
 
&emsp;&emsp; “โอวหยางเสียนเฟยเหนียงเหนียง และ เว่ยเจียเสียนอี๋เหนียงเหนียงขอเข้าเฝ้าพะยะค่ะ”
 
&emsp;&emsp; “เข้ามา”
 
&emsp;&emsp; สิ้นวจีทุ้มที่คล้ายคลึงบุรุษผู้นั้นอยู่แปดส่วนเอ่ยออกมาทั้งสองก็เดินเข้าไปภายในห้องทรงอักษรประจำตำหนักเว่ยหยางทันทีร่างเล็กของสตรีงามในวังหลังค่อย ๆ ยอมกาย โดยที่ดูเหมือนว่าโอวหยางเสียนเฟยจะพยายามมากพอควรให้ออกมาสวยงามสะกดดวงเนตรแห่ง ‘คราบ’ มังกรทองถึงเพียงนี้
 
&emsp;&emsp; สงสารนางเสียจริงแต่เรื่องอะไรนางจะต้องบอกความลับนี้กัน
 
&emsp;&emsp; “ถวายความเคารพแด่ฝ่าบาท ขอทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี”
 
&emsp;&emsp; “ตามสบาย”บุรุษหลังฉากกั้นเอ่ย “พวกเจ้ามาด้วยเหตุใดหรือ”
 
&emsp;&emsp; “หม่อมฉันมาถวายน้ำแกงเพื่อบำรุงร่างกายฝ่าบาทแลเห็นพระองค์ทรงประชวรจนนั่งกั้นฉากเช่นนี้หม่อมฉันเป็นห่วงฝ่าบาทยิ่งนักเพคะ”
 
&emsp;&emsp; “ส่วนหม่อมฉันมีน้ำแกงสำคัญที่อยากให้ฝ่าบาททรงทอดพระเนตรเพคะ”
 
&emsp;&emsp; น้ำแกงสำคัญอันใดจะให้ฝ่าบาทช่วยทอดพระเนตรกัน หากเป็นผู้อื่นคงสงสัยว่านางใช้คำผิดต่อหน้าฝ่าบาทหรือทว่า..เพราะบัดนี้ฝ่าบาทกับนางถือเป็นพวกเดียวกันเขาที่มีความเก่งกล้าสามารถมานั่งเป็นคราบมังกรสวรรค์เช่นนี้ไยจะไม่สามารถมากพอจะตรัสรู้ในสิ่งที่นางเปรยออกไปบุรุษผู้อยู่หลังฉากกลั้นกระแอมไอเล็กน้อยก่อนที่จะเริ่มตัดสินว่าผู้ใดกันแน่ที่ต้องอยู่ และผู้ใดกันแน่ที่ต้องไป
 
&emsp;&emsp; “เสียนเฟยเจ้าวางน้ำแกงแล้วกลับไปก่อนเถิด”
 
&emsp;&emsp; “ฝ่าบาทเพคะให้หม่อมฉันได้ช่วยป้อน—”
 
&emsp;&emsp; “เจิ้นบอกเช่นไร ?”
 
&emsp;&emsp; “พ–เพคะฝ่าบาทหม่อมฉันทูลลา”
 
&emsp;&emsp; เว่ยเจียเหลียนฮวาที่ยืนฟังบทสนทนานี้ต้องยอมรับเลยว่าน้ำเสียงและคำตรัสที่เขาเลือกใช้ช่างทำให้เขาละม้ายกับฝ่าบาทครั้นยังไม่สนิทสนมกันมากนักคนไกลตัวที่ต้องคอยประจบจนกลายเป็นฝ่าบาทผู้หวิดจะได้เรียกพระบิดาในวันนี้
 
&emsp;&emsp; พระสนมเสียนเฟยได้แต่ยอบกายขอตัวตามโองการที่องค์จักรพรรดิตรัสออกมาดวงตาของสตรีผู้มีนามแท้และนามยศฐาช่างละม้ายคล้ายคลึงอย่างน่าประหลาดจดจ้องมาที่ตัวของพระสนมเสียนอี๋ที่ได้ยืนหยัดอยู่ต่อในห้องนี้
 
&emsp;&emsp; ทั้ง ๆ ที่มันควรเป็นที่ของเสียนเฟยเช่นนางมิใช่หรือ
 
&emsp;&emsp; พระสนมเว่ยเจียเสียนอี๋มีหรือจะพลาดโอกาสเช่นนี้นางค่อย ๆ ยอบกายถวายความเคารพให้แก่โอวหยางเสียนเฟยผู้ที่ต้องจากไปอย่างงดงามการสบสายตาที่ตั้งใจจดจ้องในครานี้ทำให้เสียนเฟยคงจะตระหนักรู้ได้ว่าพระสนมเสียนอี๋หาใช่สตรีผู้ยอมคนไม่
 
&emsp;&emsp; “ลาเจี่ยเจียเพคะ”
 
&emsp;&emsp; น้ำเสียงหวานดูดัดจริตขึ้นเท่าตัวเอ่ยขึ้นมา พร้อมมุมริมฝีปากที่แย้มยิ้มได้น่าหมั่นไส้นักถูกระบายส่งให้สตรีตรงข้ามสิ่งที่เว่ยเจียเหลียนฮวาแลเห็นมีเพียงใบหน้าของพระชายายศเฟยกำลังหน้าดำหน้าแดงและส่งเสียงฮึดฮัดด้วยความอัดอั้นที่ไม่อาจตบใบหน้าของนางตัวดีเช่นเว่ยเจียเหลียนฮวาได้ ณ ตอนนี้เลย
 
&emsp;&emsp; “เจ้าดูมีความสุขนักนะ พระสนมเสียนอี๋”
 
&emsp;&emsp; ครั้นเมื่อคู่ต่อสู้ทางอำนาจในวังหลังได้พ่ายแพ้ไปเสียงหัวเราะหวานอารมณ์ดีก็ดังขึ้นจนบุรุษผู้อยู่หลังม่านต้องเอ่ยถามด้วยความแปลกใจทันทีตัวของเว่ยเจียเหลียนฮวาผู้ที่ยังต้องแสดงการละครนี้ต่อไปเพราะยังมีบ่าวใช้มากมายในห้องนี้จึงแสร้งรักใคร่ฝ่าบาทหันไปหยิบถาดน้ำแกงพร้อมพยักหน้าให้จ้าวหนิงเฟยพาบ่าวใช้ไปรอข้างนอกเมื่อภายในห้องนี้เหลือเพียงนางและเขาสองคนเท่านั้นหน้ากากที่สวมไว้ก็ถูกถอดออกในทันที
 
&emsp;&emsp; “น้ำแกงอันนี้กาลก่อนหม่อมฉันมักจะตระเตรียมไว้ให้ฝ่าบาททุกครั้งที่มาเข้าเฝ้าเช่นนั้นหม่อมฉันจะวางไว้ที่โต๊ะหากแต่เพื่อความสมจริงก็จงตั้งทิ้งไว้เช่นนี้ก็ดี” นางเอ่ยขึ้นมาแม้จะยังสงวนระดับคำศัพท์ที่ใช้กับเขาเพื่อป้องกันผู้ใดมาแอบฟังทว่าน้ำเสียงกลับหาใช่สนมรักเอ่ยกับฝ่าบาทไม่ “เพราะฝ่าบาทที่มีสนมรักเช่นลู่กุ้ยเฟยแล้วคงไม่แตะน้ำแกงผู้ใดอื่นนอกจากสนมรักกระมัง”
 
&emsp;&emsp; นางอนุมานจากการที่เขายอมทิ้งคราบกลางบัลลังก์ถึงเพียงนี้คงรักมั่นมากเป็นแน่บุรุษที่ใจแกร่งเช่นหินผาอย่างเขาย่อมไม่แตะน้ำแกงผู้ใดนอกจากพระสนมลู่กุ้ยเฟยนางที่เป็นเพียงพระสนมเว่ยเจียเสียนอี๋แม้กาลก่อนได้รับความโปรดปรานเพียงใดทว่าเมื่อกาลนี้ไม่ใช่ ย่อมไม่รื้อฟืนฝอยหาตะเข็บกับผูัใดอีกกายบางทำเพียงวางชามน้ำแกงไว้แล้วเดินตรงเข้าไปยังหลังฉากกั้นเพื่อยื่นจดหมายจากฉางซานเซียนหวางถึงมือเขา
 
&emsp;&emsp; “ก่อนหน้านี้ที่หม่อมฉันไม่ออกจากตำหนัก หม่อมฉันได้รับจดหมายลายพระหัตถ์ของฉางซานเซียนหวางองค์หวางเย่ตรัสไว้ว่าให้ส่งมอบถึงฝ่าบาทเพียงผู้เดียวเท่านั้น— แม้นว่าตรงหน้าหม่อมฉันจะไม่ใช่ฝ่าบาทก็เถิดทว่าสิ่งนี้ที่ส่งถึงท่านคงดีกว่าไม่ส่งอะไรเลยหากเขามาขอเข้าเฝ้าจะลำบากเอาการ”
 
&emsp;&emsp; เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยพร้อมกับเดินไปฝนหมึกให้เขาเล็กน้อยเพื่อให้ปลายแขนเสื้อของนางมีร่องรอยของหมึกน้อย ๆ เป็นหลักฐานว่านางมาช่วยปรนนิบัติฝนแท่งหมึกเช่นกาลก่อนคงคลายความสงสัยของผู้คนได้ไม่น้อยเพราะคำโกหกที่เป็นความจริงได้ย่อมต้องสร้างหลักฐานเพื่อรองรับ
 
&emsp;&emsp; ครั้นผ่านไปร่วมครึ่งชั่วยามก็ถึงเวลาอันควรที่นางจะกลับตำหนักจึงขอทูลลาฝ่าบาทหลังฉากกั้นเพื่อออกจากตรงนี้เสียที

</div> 
<img style= "width: 50%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/5cde931bf2981ec2794c25f89e1ee05b.jpg" border="0"> 

 

<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> 
ส่งจดหมายแล้วจ้า 

@Admin
 

</div>

</div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

</div>
</div>
</div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-7-12 13:35:23

หน้า: 1 [2]

The Myth of Han's Archiver