[The Earth] โลกดั้งเดิม 2024 - หน้า 2 - POINT START - The Myth of Han

RongXiuying โพสต์ 2024-8-20 21:03:00

<p><br></p><p></p><div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#Ming01 {
border-radius: 30px;
border: 6px double #DAA520;
padding: 3px;
box-shadow: #DAA520 0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/gmUaOyu.jpg");}
</style>

<style>
#Ming02 {
width: 800px;
border-radius: 20px;
padding: 3px;
box-shadow: #DAA520 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/APTIUqY.png");}
</style>

<style>
#Ming03 {
width: 520px;
border-radius: 20px;
border: 6px double #DAA520;
padding: 3px;
box-shadow: #DAA520 0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/O01jmYP.png");}
</style>

<div id="Ming01">
<p>

<br><br></p>

<div id="Ming02">
<p>

<font face="Kanit"><font color="#fff" style="" size="5">
<br></font></font></p><div style="text-align: center;"><font size="5" face="Kanit" color="#000000"><b style="">จุดจบของชายแท้</b></font></div><div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/VgeiQeN.png" border="0"><font size="5" face="Kanit" color="#000000"><b><br></b></font></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><font color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#008080"> “Happy Anniversary วันครบรอบ 3 เดือนจ้ะ”</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000">กล่องกำมะหยี่สีแดงถูกเปิดออกเผยให้เห็นสร้อยที่มีจี้เพชรอยู่ด้านใน พร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้มของหมิงเจ๋อ ชายหนุ่มนักธุรกิจไฟแรงที่กำลังฉลองครบรอบ 3 เดือนกับคู่เดทสาวสวยของเขา</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#dda0dd">“ว้าว สวยมากเลยค่ะพี่หมิง”</font><font size="3" face="Kanit" color="#000000"> สาวเจ้าตาเป็นประกายเมื่อเห็นจี้เพชรเบื้องหน้า เธอรวมผมไปที่ไหล่ด้านหนึ่งแล้วหันหลังให้เขาสวมสร้อยเส้นนี้ให้กับเธอ ชายหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลงเขาหยิบสร้อยออกมาจากกล่องทำท่าจะสวมให้กับคู่เดทของเขาในค่ำคืนนี้ แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อของเหลวสีแดงคล้ำถูกสาดมากระทบที่หน้าของเขาและคู่เดท กลิ่นของมันทำให้รู้ได้ว่านี่น่าจะเป็นไวน์ที่เขาสั่งให้พนักงานไปเอามา</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#008080">“ทำบ้าอะไรเนี่ย ช่างเป็นร้านที่ไร้มรรยาทเสียจริง รู้ไหมว่าชุดของฉันมันแพงหูฉี่—”</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000">ตาของเขาเบิกโพลงทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่สาดไวน์เป็นใคร</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#008080">“ถะ…ถิงถิง…”</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#ff8c00">“ไอ้คนสารเลว” </font><font size="3" face="Kanit" color="#000000">หญิงสาวที่ชื่อถิงถิงตะคอกใส่เขา</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#dda0dd">“พี่หมิงคนนี้คือใครเหรอคะ?”</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#ff8c00">“ฉันต่างหากที่ต้องถามว่าหล่อนเป็นใคร!”</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#dda0dd">“ฉันเป็นแฟนของพี่หมิง หล่อนนั่นแหละเป็นใคร?”</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#ff8c00">“ฉันก็เป็นแฟนของพี่หมิงเหมือนกัน”</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#dda0dd">“หมายความว่ายังไงคะ?” </font><font size="3" face="Kanit" color="#000000">คู่เดทของหมิงเจ๋อหันมาถามเขาสายตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#008080">“ใจเย็น ๆ กันนะทุกคนพี่อธิบายได้”</font><font size="3" face="Kanit" color="#000000"> เขาลุกขึ้นเอามือห้ามมวยผู้หญิงทั้งสองก่อนที่จะมีเรื่องกัน</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#dda0dd">“อธิบายมาเดี๋ยวนี้เลยนี่มันเกิดอะไรขึ้น นี่พี่คบซ้อนเหรอ?”</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#ff8c00">“ไอ้ผู้ชายสองใจ—” </font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#4169e1">“อุ๊ย! พี่หมิงบังเอิญจังเลยมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะเนี่ย พี่ไม่โทรหาฉันมาอาทิตย์นึงแล้วไหนว่าไปประชุมที่ต่างเมืองไง” </font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000">จู่ ๆ หญิงสาวคนที่สามก็โผล่เข้ามาคว้าแขนของหมิงเจ๋อมากอดพร้อมมองหน้าหญิงสาวอีกสองคนที่กำลังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#4169e1">“สองคนนี้ใครคะ ลูกค้าเหรอ?”</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#ff8c00">“อย่าบอกนะว่าเธอ…?”</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#4169e1">“ฉันเป็นแฟนของพี่หมิงค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก”</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#ff8c00">“ไอ้พี่หมิง…ไอ้คนหลายใจ” </font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#4169e1">“ว่าไงนะพวกเธอเป็นแฟนของพี่หมิงเหมือนกันเหรอ?”</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000">หญิงสาวทั้งสองคนผลัดกันปาข้าวของบนโต๊ะอาหารใส่หมิงเจ๋อและสาวใหม่ที่เพิ่งโผล่เข้ามา เจ้าตัวได้แต่หลบไปหลบมา จานเซรามิกใบหนึ่งเฉียดเป้าของเขาไปแค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#008080">“ระวังหน่อยสิจ๊ะ เดี๋ยวโดนจุดยุทธศาสตร์” </font><font size="3" face="Kanit" color="#000000">เขารีบเอามือมากุมเป้าของตัวเองไว้อย่างหวงแหน</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#ff8c00">“หวงมันนักใช่มั้ย? งั้นฉันจะช่วยสงเคราะห์ให้!”</font><font size="3" face="Kanit" color="#000000"> หญิงสาวควักมีดออกมาจากกระเป๋าถือตัวเองก่อนชี้ไปทางชายหนุ่ม</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#008080">“จะ…จะทำอะไรน่ะ”</font><font size="3" face="Kanit" color="#000000"> ตาของเขาเบิกโพลงเมื่อเห็นใบมีดที่เล็งมาทางเขา</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#ff8c00">“ฉันจะตัดไอ้จ้อนของแกทิ้งซะ คนอย่างแกถ้าใช้มันในทางสร้างสรรค์ไม่ได้ก็ไม่ต้องมีหรอกไม่ว่าชาตินี้หรือชาติหน้า”</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#008080">“ไม่สร้างสรรค์ตรงไหนกันพี่ก็ว่าพี่ใช้ได้ตั้งหลายท่า—”</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#ff8c00">“<i>กรี๊ดดดดด</i> ตายซะเถอะ! ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้แกไม่มีไอ้จ้อน!” </font><font size="3" face="Kanit" color="#000000">หญิงสาวพุ่งเข้าหาหมิงเจ๋อด้วยความรวดเร็ว</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#008080">“ชิบหายละ!” </font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000">หมิงเจ๋อพอได้สติเขาก็รีบวิ่งออกจากร้านอาหารอย่างรวดเร็ว ตามมาด้วยหญิงสาวทั้งสามคนที่ไล่ล่าเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#ff8c00">“หยุดเดี๋ยวนี้นะหมิงเจ๋อ ไอ้หน้าตัวเมีย มารับกรรมของแกซะดี ๆ!”</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#008080"><i style="">“หยุดก็บ้าแล้วโว้ยยยยย” </i></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000">เขาวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตายจนไปถึงสี่แยกถ้าเขาไม่ข้ามถนนตรงนี้น้องชายสุดที่รักของเขาคงได้โดนพรากไปอย่างแน่นอน เมื่อได้จังหวะเขาจึงรีบวิ่งข้ามไปอีกฝั่งโดยไม่ทันสังเกตว่ามีรถอีกคนกำลังวิ่งตรงเข้ามา</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><i>ปรี๊นนนนนนนนนนน</i></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000">เสียงบีบแตรดังลั่นถนน แสงไฟสาดเข้าตาของเขา ในใจก็แอบคิดว่าทุกอย่างมันคงจบลงแล้วที่ตรงนี้…แต่ที่ไหนได้รถยนตร์หักเลี้ยวหลบทันอย่างฉิวเฉียดไปชนเข้ากับเสาไฟฟ้าข้างถนน ทำให้หมิงเจ๋อรอดพ้นจากการถูกรถชนอย่างปาฏิหารย์ ใจของเขาหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มแต่ก็ยังมิวายปากดีไปชี้หน้าด่าคนขับที่กำลังมึนงงจากแรงกระแทกอย่างกระทันหันจากถุงลมนิรภัยหน้ารถ</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#008080">“ไอ้บ้าเอ้ยยยยย!!! ขับรถภาษาอะไร เกือบชนฉันแล้ว โชคดีนะที่ฉันดวงแข็—”</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><i>ก๊องงงงงง!!!</i></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#000000">เสียงกังวาลไปทั่วหูอันเกิดจากของแข็งกระทบศีรษะอย่างรุนแรง เสาไฟฟ้าเจ้ากรรมต้นเดิมที่ถูกรถชนบัดนี้ได้ร่วงหล่นมากระแทกหัวของหมิงเจ๋ออย่างจังแบบไม่ให้เขามีโอกาสได้ฟื้นกลับคืนมาสู่โลกใบนี้อีกท่ามกลางฝูงชนที่ยืนมุงดูอุบัติเหตุ</font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#ff0000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font size="3" face="Kanit" color="#ff0000"><br></font></div><div style="text-align: center;"><font size="3" face="Kanit" color="#ff0000">หมิงเจ๋อ เพศชาย(แท้) เสียชีวิตในวัย 28 ปี ด้วยอุบัติเหตุเสาไฟฟ้าล้มกระแทกหัวตายคาที่…</font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000"><br></font></div><div><br></div><div><font size="4" color="#ffffff"><i><br></i></font></div><div><font size="4" color="#ffffff"><i><br></i></font></div><div><font size="4" color="#ffffff"><i><br></i></font></div><p><font face="Kanit"><font size="3"><font color="#fff"><br>

</font></font></font>

</p>

</div><font face="Kanit"><font size="3"><font color="black">

<br>

</font></font></font><p></p></div><font face="Kanit"><font size="3"><font color="black"><b>

<br><br>

</b></font></font></font></div>

QiZhinglong โพสต์ 2024-8-26 23:30:28

Ximenqing โพสต์ 2024-8-29 00:20:26

"เฮ้ อาตี๋เอ่ย ทำไมไปนั่งแกร่วอยู่ตรงนั้น" เป็นอาเตี๋ยทักทาย

"โห ป๊า ผมก็แค่มานั่งมองฟ้าเอง" ชายหนุ่มตอบพ่อของเขาพลางนั่งเล่นอยู่บนดาดฟ้า

เด็กหนุ่มนั่งมองฟ้าพลางคิดถึงอดีต เขานั้นช่างเป็นเด็กหนุ่มที่โชคดีจังนะ มีพ่อแม่ที่ดี ได้เรียนในสิ่งอยากเรียนได้ทำในสิ่งที่อยากทำ สมกับเป็นนายน้อยของตระกูลหยางจริงๆ

ใช่แล้ว เขาเป็นลูกนอกสมรสของชายชาวจีนสกุลหยาง โดยเขานั้นเป็นลูกครึ่งไทยจีนที่ได้เกิดมาในประเทศไทย จะด้วยเหตุผลประการได้ก็ไม่ทราบได้ ทำให้เตี๋ยของเขาไม่อนุญาติให้เขากลับจีนเลย

"ถ้าโลกนี้มีเซียนจริงๆก็ดีซินะ" เขาก็เหมือนเด็กหนุ่มคนนึงที่ชอบดูซีรี่ย์ แค่ซีรี่ยฺที่เขาติดอยู่ช่วงนี้ก็คือซีรี่ย์กำลังภายใน ยอดยุทธ์เซียนกระบี่

"ผมอยากเป็นเซียนกระบี่ ผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือ แต่นั่นคงเป็นไปไม่ได้ล่ะนะ" ชายหนุ่มบ่นกันตัวเองก็ที่จะเดินลงไปที่ชั้นล่างของบ้าน

ตู้มมมม

ชายหนุ่มสัมผัสถึงแรงกระแทกมหาศาล และกลิ่นควัน ก่อนที่สติของเขาจะหลุดลอยไป

-----------------------------------

ประกาศ บ้านของนักธุรกิจทุนจีนสีเทา ถูกถล่มโดยผู้ก่อการร้ายไม่ทราบฝ่าย บ้านทั้งหลังถูกระเบิดเละ แต่บ้านข้างเคียงกลับไม่เป็นอะไร คาดว่าจะเป็นการแก้แค้นเฉพาะกลุ่ม

โดนบอมตายคาบ้านครับ

HongLiTing โพสต์ 2024-8-30 23:44:05

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย HongLiTing เมื่อ 2024-8-31 00:04 <br /><br /><style type="text/css">
.content-overlay {
   background-color: rgba(0, 0, 0, 0.7); /* พื้นหลังสีดำพร้อมความโปร่งใส */
   padding: 20px;
   color: white;
   margin: 20px auto;
   max-width: 800px; /* ความกว้างของพื้นที่ที่ครอบคลุมข้อความ */
}
</style>
<div class="content-overlay" style="text-align: center;"><font size="5" face="Sriracha">ความพยายามที่สูญเปล่า</font></div><div class="content-overlay" style="text-align: center;"><p style="line-height: 30px; text-indent: 2em;"></p><p style="line-height: 30px; text-indent: 2em;"></p><p style="text-align: left;"><font face="TH Krub" size="5">        </font><font face="TH Krub" style="font-size: large;">  </font><font face="TH Krub" style="" size="5">ต้าเหนิงตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืดสลัวของยามเช้า เสียงไอที่แหลมจนเหมือนจะเสียบทะลุปอดเป็นเสียงแรกในยามเช้าของเธอ ความอ่อนเพลียที่คุ้นเคยเริ่มกัดกินร่างกายของเธอตั้งแต่ยังไม่ลุกจากเตียง แม้จะนอนหลับไปแล้ว แต่เธอก็ยังรู้สึกว่ามันไม่เพียงพอ แต่ถึงอย่างนั้นต้าเหนิงก็ไม่มีทางเลือก เธอทำได้เพียงลุกจากที่นอนไป เพราะภาระที่หนักหน่วงบีบบังคับให้เธอต้องลุกขึ้นไปทำงานทุกวัน แม้ว่าร่างกายจะไม่ไหวแค่ไหน</font></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: "TH Krub";"><font size="5"><br></font></span></p><p style="text-align: left;"><font size="5"><span style="font-family: "TH Krub";">         </span><span style="font-family: "TH Krub";"> </span><span style="font-family: "TH Krub";">ทุกวันที่ต้าเหนิงก้าวออกจากห้องเช่าเล็ก ๆ ที่เธออาศัยอยู่ เธอก็ไออีกเป็นสิบครั้ง การไอเปรียบเหมือนเสียงที่สองของเธอไปแล้ว ตั้งแต่ป่วยด้วยเชื้อไวรัสครั้งนั้นร่างกายของเธอก็อ่อนแอลงมาก เธอทำงานในโรงงานผลิตอิเล็กทรอนิกส์ที่มีชื่อเสียง มันเป็นงานที่ได้เงินค่อนข้างดี แต่มีชั่วโมงการทำงานที่ยาวนานมาก ทุกเช้าเธอต้องออกจากบ้านตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น และกลับมาถึงก็ในยามที่ดวงจันทร์ส่องแสงบนท้องฟ้า</span></font></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: "TH Krub";"><font size="5"><br></font></span></p><p style="text-align: left;"><font size="5"><span style="font-family: "TH Krub";">         </span><span style="font-family: "TH Krub";"> </span><font face="TH Krub">ต้าเหนิงทำงานหนักมาโดยตลอด เธอไม่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นเหมือนกับคนอื่น ๆ เพราะเธอต้องทำงานเพื่อหาเงินมาดูแลแม่ที่ป่วยหนัก การทำงานหนักเป็นเรื่องที่เธอคุ้นเคย แต่ตั้งป่วยครั้งนั้นสภาพร่างกายของเธอก็แย่ลงในทุกทุกปี แต่ก็ต้องออกไปทำงานที่มีชั่วโมงยาวนานแบบนั้นทุกวัน เธอทำทุกอย่างเพื่อหวังให้แม่ของเธอมีชีวิตอยู่ต่อไป แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามมากแค่ไหน แม่ของเธอก็ยังคงจากไปในที่สุด ทิ้งเธอไว้ในโลกที่เงียบเหงาและเดียวดาย ที่เธอพยายามบากบั่นมากหลายปี มันเป็นความพยายามที่สูญเปล่า</font></font></p><p style="text-align: left;"><font face="TH Krub" size="5"><br></font></p><p style="text-align: left;"><font size="5"><span style="font-family: "TH Krub";">         </span><span style="font-family: "TH Krub";"> </span><font face="TH Krub">หลังจากการสูญเสียแม่ ต้าเหนิงรู้สึกเคว้งคว้าง เพราะแม่คือสิ่งเดียวที่ทำให้เธอกัดฟันทนโลกที่โหดร้ายใบนี้มาได้ตลอด </font><font face="TH Krub">แต่เมื่อแม่จากไป ชีวิตของเธอกลับกลายเป็นแสนว่างเปล่า เธอรู้สึกเหมือนถูกปล่อยให้ล่องลอยอยู่ท่ามกลางทะลใหญ่ที่มืดมิด มองไม่เห็นทางและกำลังจมลงในทุก ๆ วัน </font></font></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: "TH Krub";"><font size="5"><br></font></span></p><p style="text-align: left;"><font size="5"><span style="font-family: "TH Krub";">         </span><span style="font-family: "TH Krub";"> </span><span style="font-family: "TH Krub";">แม้จะเจ็บปวดเพียงใด แต่ต้าเหนิงก็ไม่มีเวลาให้เสียใจกับการจากไปของแม่ เพราะทุกเช้าต้องลุกขึ้นไปทำงานเหมือนเดิม ค่าเช่าห้องก็เพิ่มขึ้นทุกวัน จีนอาจกำลังพัฒนาไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แต่การพัฒนานั้นกลับกลายกำลังฆ่าเธอให้ตายในทางอ้อม สิ่งปลูกสร้างใหม่ ๆ ผุดขึ้นมาทั่วเมือง ค่าครองชีพและทุกอย่างทะยานสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว เงินที่เธอหามาได้แทบทั้งหมดต้องถูกนำไปจ่ายค่าเช่า จนแทบไม่เหลืออะไรให้เก็บออม</span></font></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: "TH Krub";"><font size="5"><br></font></span></p><p style="text-align: left;"><font size="5"><span style="font-family: "TH Krub";">         </span><span style="font-family: "TH Krub";"> </span><span style="font-family: "TH Krub";">ต้าเหนิงต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก กินอยู่อย่างประหยัดที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้มีเงินเพียงพอจ่ายค่ารักษาตัวเองที่ป่วยจากการทำงานหนัก ร่างกายของเธออ่อนแอลงเรื่อย ๆ แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำงานต่อไป </span><span style="text-align: center;"><font face="TH Krub">ชีวิตเธอในตอนนี้เหมือนตกอยู่ในวงจรอุบาทว์ ที่ต้องทำงานเพื่อหาเงินมารักษาอาการเจ็บป่วยของตัวเอง เหมือนกับหนูที่วิ่งบนสายพาน </font></span></font></p><p style="text-align: left;"><font size="5"><span style="text-align: center;"><font face="TH Krub"><br></font></span></font></p><p style="text-align: left;"><font size="5"><span style="text-align: center;"><font face="TH Krub">           แล้วในวันหนึ่งที่หิมะแรกกำลังโปรยปรายลงมา </font></span><span style="font-family: "TH Krub";">ต้าเหนิงก็หมดแรงจะวิ่งต่อบนสายพาน หรืออาจเรียกว่าได้เวลาหยุดพักของเธอสักที เพราะขณะที่เธอวิ่งเวียนศีรษะกำลังนั่งพักอยู่ที่พื้น รถยนต์ปริศนาก็พุ่งจากฟุตบาทเข้ามาหาเธอ  "ได้พักแล้วสินะเรา"  ต้าเหนิงพึมพำเป็นสิ่งสุดท้าย เธอหลับตาลง พร้อมกับเลือดที่ย้อมหิมะโดยรอบให้เป็นสีแดง</span></font></p><p style="text-align: left;"><font size="5"><span style="font-family: "TH Krub";"><br></span></font></p></div>

Mingchunshui โพสต์ 2024-9-1 21:01:16

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Mingchunshui เมื่อ 2024-9-1 21:09

ความตาย เป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน บางคนพยายามหลีกหนีอย่างไร ทำวิธีไหนก็ไม่อาจหลุดพ้นสิ่งที่เรียกว่าความตาย    ในขณะที่อีกหลายๆ คนพยายามอย่างยิ่งในการวิ่งหาความตายหวังให้ตนหลุดพ้นจากโลกที่โหดร้าย    แน่นอนว่าบางครั้งความตายนั้นก็มาโดยที่ใครหลายๆคนไม่ได้ตั้งตัว
นั่นรวมถึงผมด้วย

   –13.40 น.--

“ชาเขียวใส่บุกหวานเจ็ดสิบห้าได้แล้วค๊าาาา” เสียงของพนักงานขายหลังเคาน์เตอร์ของร้านสะดวกซื้อติดแอร์ที่มีสาขาเป็นแสนแถมสร้างสาขาติดกันเป็นแถวอย่างกับแถวขนมปังปลา ขายทุกอย่างยกเว้นอะไหล่รถ ตะโกนลั่นออเดอร์ ชายหนุ่่มผมทรงทูบล็อกสไตร์หนุ่มเกาหลีในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงแสล็คที่กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่หน้าชั้นวางขนมปังเงยหน้าขึ้นมองไปยังเคาน์เตอร์พลางเดินไปรับออเดอร์ของตนเองพร้อมรอยยิ้ม

“หลอดหยิบด้านหน้าได้เลยนะคะ”

“ขอบคุณครับ” อี้ หรือ นายภีมรจรัษพงษ์ อดอลฟัส หมิง ลูกเสี้ยวไทย สวีเดน จีน รับเอาแก้วชาเขียวนมกับหลอดในตะกร้าด้านหน้ามาถือแล้วเดินออกจากร้าน

–13.43น.--

   ไอร้อนจากแสงแดดเวลาบ่ายกว่าๆซัดเข้าหน้าทันทีที่เดินออกจากร้าน จนอยากจะเงยหน้าแล้วตะโกนถามว่า นี่ประเทศกูยังอยู่บนโลกหรือหลุดออกจากโลกไปอยู่ติดกับดวงอาทิตย์กันแน่

ร้อนคัก

ร้อนจนจะสุก

ร้อนจนขนลุก

นี่ถ้าไม่ติดว่าร้านนกแก้วใต้คอนโดปิดปรับปรุงอย่าหวังเลยว่าเขาจะเดินมาหน้าปากซอยในตอนอากาศเกือบสี่สิบองศาแบบนี้แน่

เหมียววว…

แม้จะหงุดหงิดกับอากาศร้อนๆของประเทศที่มีฤดูสามฤดูอย่างร้อน ร้อนมากและร้อนชิบหาย แต่ทันทีที่ชายหนุ่มได้ยินเสียงร้องสัตว์โลกที่มนุษย์ทุกคนในโลกเทิดทูลเป็นเจ้านาย ขายที่กำลังจะก้าวออกจากชายเพิงหลังคาร้านสะดวกซื้อก็พลันหยุดชะงัก

ดวงตาสีเฮเซลนัทตามสไตร์ลูกครึ่งขยับกวาดหาที่มาของเสียงจนไปสบเข้ากับดวงตากลมแป๋วแหววสี่ฟ้าใส ขนสีขาวส้มที่แม้จะหม่นดำเป็นคราบจากเศษดินเศษฝุ่นก็ยังดูน่ารักน่าเอ็นดูเสนอในสายของคนที่เป็นหนึ่งในทาสแมวอย่างเขา

–13.46 น.–

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง…

เสียงน้ำจากท่อน้ำทิ้งของเครื่องปรับอากาศของร้านสะดวกซื้อหยดลงพื้นเป็นจังหวะจนพื้นปูนเกิดเป็นคราบตะไคร่สีเขียว แต่เสียงนั้นก็ไม่ได้ดังเกินกว่าเสียงจอแจของรถยนต์และรถมอเตอร์ไซต์ที่วิ่งสวนกันไปมา

“หนูลูกมาอยู่ทำไมตรงนี้ หืมม…หิวเหรอค้าบบ” เสียงแปดเสียงเก้าของอี้กล่าวพร้อมกับร่างสูงที่เดินไปนั่งทรุดตัวนั่งย่องๆอยู่หน้าเจ้าลูกแมวขาวส้มที่โผล่หัวออกมาจากบริเวณข้างตู้ATM

เหมียวว…

เหมียววว….

“เหรอค้าบบ..หิวเหรอค๊าบบ.. ป๊ะป๊าซื้อเปียกๆให้เอาไหม”

เหมียววว

เจ้าเหมียวขาวส้มคล้ายรับรู้ว่าตกนุดๆ ได้แล้วก็ยิ่งเอาใหญ่เจ้าเหมียวตัวน้อยเดินเอาหัวมาชนพลางถูไถที่ขาวของนุดตัวผู้ตรงหน้าอย่างออดอ้อนแล้วใช้ท่าไม้ตายอย่างการนอนหงายโชว์พุงกะทิ ทำเอาชายหนุ่มถึงยิ้มหน้าบานที่โดนเจ้านายแปลกหน้ามาทิ้งตัวโชว์พุงใส่ปล่อยให้นุดตัวโตจกพุงกะทิของตัวเองเพื่อแลกอาหารให้อิ่มท้องสักมื้อ

   “โอยน่ารักจริงตัวเท่านี้ แม่หนูไปไหนคับหืมม…”

   เมี๊ยวววว….

   “ไม่มีแม่หรอคับลำบากแย่เลย ปะไปกินเปียกๆกับป๊ะป๊าดีกว่าเนอะ”

   อี้ยันตัวลุกเตรียมจะเดินกลับเข้าไปในร้านสะดวกซื้ออีกครั้งเพื่อซื้ออาหารเปียกสำหรับลูกแมว ครั้งพอชายหนุ่มลุกขึ้นเดินจากไปเจ้าแมวน้อยที่รับรู้แล้วว่ามื้อนี้มันจะอิ่มท้องรอดตายไปอีกวันก็ไม่รอช้ารีบลุกวิ่งตามหลังชายหนุ่มไปทันที

   –13.51 น.--
   รถบรรทุกสิบสองล้อคันใหญ่รับงานขนทรายจากต่างจังหวัดเข้าเมืองมาเพื่อนำทรายไปส่งให้ไซต์งานก่อสร้างซึ่งตั้งอยู่ที่ใจกลางเมื่อสำหรับใช้เป็นส่วนผสมสำหรับสร้างคอนโดหรู ด้วยระยะทางเกือบพันกิโลทั้งยังต้องทำรอบให้ได้มากที่สุดเพราะมีผลต่อค่าแรงทำให้ชายวัยกลางที่ทำอาชีพขับรถส่งสินค้ามาตั้งแต่หนุ่มฝือขับรถตั้งแต่เย็นเมื่อวานโดยไม่คิดจอดแวะพัก ซึ่งคิดว่าหลังจากที่ส่งทรายล็อตนี้ที่เป็นล็อตสุดท้ายเสร็จจะพักงีบสักหน่อยรก่อนขับรถเปล่ากลับไปรับค่าแรง

   ปัง!!!

   เอี๊ยดดดดด!!!

   ระหว่างที่รถบรรทุกคันใหญ่กำลังแล่นไปบนถนนกำลังตีไฟเลี้ยวเตรียมชะลอรถเพื่อเลี้ยงเข้าซอยจู่ๆที่บริเวณด้านหลังของรถพลันเกิดเสียงระเบิดดังขึ้น รถบรรทุกที่แล่นด้วยความเร็วประมาณหนึ่งและขนทรายที่หนักเกือบสิบตันมาด้วยพลันเสียหลัก

   “เชี้ย!!” ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยสบถลั่นพยายามประคองรถของตนพร้อมทั้งพยายามที่จะหักพวงมาลัยหลบรถด้านหน้า ด้วยน้ำหนักที่มากเกิดทำให้รถเสียการควบคุมก่อนจะพลิกคว่ำ

   –13.52น.--

รถกะบะสีดำแต่งซิ่งต่อเติมโครงเหล็กที่ด้านหลังสำรับของส่งถังแก๊สหุงต้มที่บรรทุกถังแก๊สที่บรรจุแก๊สมาเต็มเปี่ยมเตรียมนำไปส่งแก่ร้านอาหารตามกำหนด คนขับเป็นชายหนุ่มวัยรุ่นเลือดร้อนที่พึ่งมาทำงานขับรถรับส่งแก๊สได้เพียงครึ่งปีกำลังเร่งเครื่องหวังให้รถซิ่งคู่ใจพาตนซิ่งไปส่งของให้ลูกค้าให้ทันก่อนออกกะ เสียงเพลงตื้ดในรถดั่งกระหึ่มปลุกใจคนขับให้มีแรงทำงานแต่แล้วเสียงดังกระหึ่มของเพลงก็เป็นอันถูกกลบด้วยเสียงล้อระเบิดจากด้านหน้า

“เหี้ย!!!”

จากภาพของถนนกลายเป็นภาพของกองทรายที่สาดลงมา เท้าข้างที่เหยียบคั่นเร่งอยู่เปลี่ยนไปเหยียบเบรคล้อรถบดถูไปกับพื้นถนนแต่ด้วยเม็ดทรายจำนวนมากทำให้ดอกยางของรถกะบะมิอาจทำหน้าที่ของมันได้เต็มประสิทธิภาพ

สิ่งสุดท้ายของชายหนุ่มเห็นคือภาพเบื้องหน้าที่หมุนควงไปมาไม่ต่างจากเล่นเครื่องเล่นความเร็วสูง ถังแก๊สที่หลังรถตกกระจายเต็มบริเวณพร้อมกับกลิ่นแก๊สที่ค่อยคลุ้งขึ้นโดยรอบ

   –13.55 น.--

   โครมมม!!!

   โครมมมมม!!!

   เคร้ง เคร้ง เคร้ง

   เสียงปะทะดังสนั่น รถบรรทุกสิบสองล้อขนทรายหนักกว่าสิบตันพลิกคว่ำไถลพุ่งเข้าชนตู้ATMบริเวณร้านสะดวกซื้อชื่อดังเข้าอย่างจังทราบที่บรรทุกอยู่หลังรถสาดกระจายเต็มพื้นถนนชายวัยกลางเจ้าของรถหัวฟาดกับพวงมาลัยจนหมดสติตรงที่เกิดเหตุ อี้ทรุดกายนั่งตัวสั่น แก้วชาเขียวในมือร่วงตกกระจายเต็มพื้น ชายหนุ่มมองหัวรถบรรทุกที่บดขยีกำแพงและตู้ATM ณ จุดที่เขานั่งเล่นกับเจ้าลูกแมวอยู่เมื่อครู่ด้วยใจสั่นสะท้ายคิดว่าหากตนตัดสินใจเดินออกมาจากจุดนั้นช้ากว่านี้อีกเพียงเสี้ยววิคงมีสภาพไม่ต่างจากตู้ATMที่น่าสงสารเท่าใดนัก

   พนักงานเซเว่นและคนด้านในรีบพากันวิ่งออกมาดูด้วยความตกใจ บ้างก็รีบควักมือถือของตนออกมาถ่ายคลิปวีดีโอ บ้างก็รีบโทรเรียกตำรวจและกู้ภัยขณะที่พนักงานร้านและพี่วินมอไซต์ที่ซื้อของอยู่ในร้านรีบเข้ามาช่วงพยุงอี้ที่กำลังตกอยู่ในอาการตกใจออกมาให้ห่างจากตัวรถเพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะได้รับบาดเจ็บ

   ทางเจ้าลูกแมวคาดว่ามันคงตกใจวิ่งหนีหายไปตั้งแต่เสียงล้อระเบิดแล้ว

   “มะ..ไม่เป็นไรครับผมไม่เป็นไร”อี้ที่พึ่งได้สติกล่าวออกมา เขารีบกล่าวขอบคุณพนักงานและพี่วินที่ช่วยพาเขาออกมา หัวใจของชายหนุ่มยังคงเต้นระรัวขณะที่เขาค่อยพาตัวเองเดินออกไปให้ห่างจากจุดเกิดเหตุหวังว่าจะกลับไปพักที่คอนโดให้เร็วที่สุดหลังจากที่ตนพึ่งรอดตายมาอย่างหวุดหวิด

   –13.59น.–

   ดวงตาสีเฮเซลนัทมองดูสภาพอุบัติที่เหตุซ้ำซ้อนที่เกิดขึ้นเพราะรถบรรทุกเสียหลักด้วยแววตาหวัดหวันใจ ชายหนุ่มจ้องมองดูถังแก๊สร่วมยี่สิบถังที่ตกกระจายอยู่บนถนนด้วยรางสังหรณ์บางอย่าง ขาเรียวยาวเร่งก้าวเดินพาตนให้ออกห่างจากจุดเกิดเหตุให้เร็วขึ้นกว่าเดิน หากแต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อปลายหางตาเหลือบไปเห็นประกายแสงบางอย่างไหววูบอยู่

   –14.00น.–

   ดวงตาของชายหนุ่มไหววูบ ก่อนที่ทุกอย่างเบื้องหน้าจะถูกปกคลุมด้วยแสงไฟสีส้มและแดงโพยพุ่งออกมาเป็นวงกว้างตามมาด้วยไอร้อนจำนวนพุ่งเข้ากลืนกินร่างของชายหนุ่มและจบด้วยแรงกระแทงจำนวนมหาศาลที่ร่างกายของมนุษย์ไม่อาจจะทนรับได้…
   ตู้มมมมมม!!!

   “วันที่ 2 เดือนเมษายน 25XX เวลา 14.00 น. เกิดอุบัติเหตุบรรทุกทราย และ รถบรรทุกแก๊สหุงต้มพลิกคว่ำ ทำให้ถังแก๊สที่บรรทุกมาเกิดความเสียหายจนมีแก๊สหลุดรั่วออกมา ก่อนจะเกิดระเบิดขึ้นอย่างรุนแรง ทำให้มีผู้บาดเจ็บเป็นจำนวนมาก และมีผู้เสียชีวิตในที่เกิดเหตุทันทีสองราย คือนายกรชัย จำรุง ผู้ขับรถบรรทุกถังแก๊ส และอีกรายคือนายภีมรจรัษพงษ์ อดอลฟัส หมิง หรือ อี้ หมิง นายแบบหนุ่มลูกครึ่งที่กำลังเป็นกระแสอยู่ในตอนนี้ค่ะ ”

LiuRuxuan โพสต์ 2025-5-15 16:33:24

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LiuRuxuan เมื่อ 2025-7-8 23:55 <br /><br /> <br><br><style>

#boxcorecenter2 {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #6F1D3D 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.supaimg.com/0cf43b4c-0c74-4d09-b04e-0358e77c7fab.jpg");
}
</style>

<style>
#boxR0LE2 {
width: 670px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter2">
<div align="center">

<br><br>

<div id="boxR0LE2">

<br><img width="450" src="https://i.supaimg.com/a0044965-5869-45b0-b3aa-2be134bc33db.png" border="0" alt="">
<br>

<br><img src="https://i.imgur.com/tDqgS6A.png" width="400" border="0">
<br><font face="Chonburi"><font size="6"><font color="#980000"><b><i>สิ้นแสงชีวี จรจากภพฝัน</i></b><br></font></font></font>
<br>
<div align="left">
<font face="Sarabun"><font size="5"><font color="Black">

<p style="text-indent: 2.5em;">“จิ ๆ ...ผมไม่เข้าทรงอีกละ”</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">เสียงสบถเบา ๆ ดังขึ้นหน้ากระจกบานสูงในห้องน้ำห้องเช่าใจกลางเมือง นายเต หรือ เตชิต หวงสุวรรณ ยืนจ้องเงาสะท้อนของตัวเองพร้อมใช้มือขยุ้มเส้นผมที่ตั้งชี้ไม่เป็นระเบียบ พยายามจัดทรงให้ดูเหมือนมนุษย์ทำงานทั่วไป</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">ชายหนุ่มวัยยี่สิบห้า ผู้มีผิวขาวอมชมพูราวกับไม่เคยโดนแดดตรง ๆ ในชีวิต เส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่ไม่เคยฟังคำสั่ง ลู่บ้าง ชี้บ้าง ตามอารมณ์ของเส้นขนอิสระ</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">“เฮ้อ อย่างน้อยหน้าก็ยังรอด” เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะยักไหล่ใส่เงาในกระจก</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">ตาสีดำเข้มของเขาเป็นประกาย ซ่อนความฉลาดไว้อย่างมีชั้นเชิง ทว่าใครได้มองกลับจะสัมผัสถึงความขี้เล่นประหลาดที่แทรกอยู่ในนั้น... คล้ายคนที่กำลังมีความลับ แต่ไม่สามารถเก็บไว้คนเดียวได้นาน</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">เขาเป็นคนประเภทที่ไม่สามารถอยู่นิ่งได้นานเกินห้านาที ถ้าไม่ได้หมดแรงจริง ๆ มือไม้จะต้องหาบางอย่างทำ หรือไม่ก็กวนใครสักคนให้ได้ยินเสียงบ่น</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">และถ้าจะมีสิ่งหนึ่งที่ไวพอ ๆ กับปากของเขา นั่นคือความคิดที่มักจะเตลิดไปไกลเกินเหตุ บางครั้งก็ล้ำเส้น บางครั้งก็แค่พอให้คนรอบข้างหัวเราะแล้วมองบน</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">เขาผูกเนกไทแบบงงๆ ในตอนเช้าแล้วแกล้งทำเป็นผู้ดีเรียบร้อยทั้งที่ข้างในอยากใส่เสื้อยืดกางเกงบอลแล้ววิ่งขึ้นรถเมล์เสียให้รู้แล้วรู้รอด จบจากมหาวิทยาลัยเก่าแก่ที่มีชื่อยาวจนคนต้องย่อเป็นตัวย่อ กลับกลายเป็นนักโภชนาการอาหารในโรงพยาบาลชื่อดังย่านใจกลางเมือง</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">เตชิตไม่ใช่คนประเภทเรียบร้อย หรือสวมเนกไทแล้วกลายเป็นคนใหม่ เขาเป็นคนแบบที่พอใส่เสื้อเชิ้ตแล้วจะพับแขนขึ้นเองแม้จะรีดมากี่ครั้งก็ยับ อีกมือก็ถือกาแฟแบบที่เปลี่ยนน้ำตาลเป็นน้ำเต้าหู้แทนเพราะ “สุขภาพดีเริ่มที่กระเพาะ”</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">ชีวิตของเขาเต็มไปด้วยสีสันแบบที่ไม่ต้องใช้แอปฯ ฟิลเตอร์ก็ยังสว่างสดใสในแบบของตัวเอง คนรอบข้างมองเขาเป็นตัวตลกประจำแผนก แต่ก็เป็นตัวตลกที่ไม่มีใครอยากให้หายไปจากวงการ</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">และนั่นแหละ... เตชิต หวงสุวรรณ หนุ่มกรุงผู้ไม่กลัวฝนแต่กลัวน้ำส้มเปื้อนเสื้อ ชายผู้คิดว่าชีวิตคือการปรุงรส และทุกคนมีสิทธิ์จะเติมน้ำปลาเพิ่มในมาม่าได้เสมอ</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">เช้านั้นเตชิตออกจากห้องพร้อมกล่องข้าวที่บรรจุด้วยความตั้งใจระดับมาสเตอร์เชฟ เขาวางข้าวกล้อง อกไก่นึ่ง กับผักลวกเรียงไว้เป็นแนว สีสันไม่ได้เย้ายวน แต่ปริมาณโปรตีนคำนวณอย่างแม่นยำ ที่พิเศษคือเขาโรยงาดำบดไว้ด้านบนเล็กน้อย เพื่อความหอมที่ทำให้เขารู้สึกว่าชีวิตตัวเองมีอะไรพิเศษบ้างในโลกที่คนอื่นกินข้าวแกงกันอย่างสนุกปาก</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">“อีกสิบก้าวถึงป้ายรถเมล์ อีกสิบก้าวก็จะรอดจากการประชุมเช้า…ถ้ารถมันมาไวหน่อยอะนะ”</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">เขากระชับกระเป๋าสะพายข้างไหล่แล้วเร่งฝีเท้าผ่านกลุ่มคนขายโรตีและกลิ่นเนยที่ชวนให้อุดมการณ์สุขภาพในหัวสั่นคลอน เสียงโทรศัพท์สั่นเบา ๆ ในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะหยิบขึ้นมาดูแล้วถอนหายใจยาวอย่างนักพรตผิดหวัง</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">หมอปิ่นแก้ม โทรมา</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">“โอย... โทรมาทำไมแต่เช้า แกนอนไม่พอหรือขาดคนแซว” เขาพึมพำก่อนจะกดปิดเสียงแล้วเก็บกลับเข้ากระเป๋า</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">รถเมล์สายประจำขับมาถึงพอดี เตชิตโบกมือให้โชเฟอร์อย่างคนมีอัธยาศัย แล้วก้าวขึ้นรถพร้อมรอยยิ้มเจือความหวังว่าคงไม่มีใครโทรตามให้ช่วยงานนอกเวลาวันนี้</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">ที่นั่งริมหน้าต่างว่างพอดี เขานั่งลงแล้วเปิดแอปพลิเคชันจดรายการอาหารสำหรับผู้ป่วยเบาหวาน เขาตั้งใจจะเสนอเมนู “โจ๊กข้าวโอ๊ตใส่เนื้อปลา” กับ “น้ำเต้าหู้ไม่หวานใส่เม็ดแมงลัก” พร้อมคำอธิบายประกอบว่า “กินแล้วไม่หงุดหงิดแม้ต้องเข้าแถวรอคิวโรงพยาบาลสามชั่วโมง”</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">รถเมล์เคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้า เตชิตเหลือบมองผู้โดยสารข้าง ๆ แล้วพยักหน้าให้คุณลุงวัยเกษียณที่ถือหนังสือพิมพ์เก่าๆ อ่านข่าวที่หมดอายุแล้วสองวัน</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">“ลุงครับ ข่าวเมื่อวานบอกหวยออก 13 นะครับ ไม่ใช่ 31”</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">คุณลุงหัวเราะหึๆ แล้วตอบกลับ “เอ็งก็ปล่อยให้ลุงฝันบ้างสิ”</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">เตชิตยิ้ม รอยยิ้มที่ไม่ได้ต้องการอะไรนอกจากสร้างบรรยากาศให้เช้าธรรมดาไม่เงียบเหงา</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">เมื่อมาถึงที่ทำงาน เขาก้าวเข้าไปในห้องพักเจ้าหน้าที่พร้อมกลิ่นสบู่หอมจาง ๆ จากเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน เขาวางกล่องข้าวลงในตู้เย็นแล้วหยิบกระดาษโน้ตแปะไว้ว่า “ของเต ใครแอบหยิบโดนคำสาปบวมไม่ทราบสาเหตุ”</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">จากนั้นก็หันไปเผชิญหน้ากับหมอปิ่นแก้มที่กำลังยืนเท้าสะเอว รออยู่พร้อมแฟ้มสีแดงในมือ</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">“มาแล้วเหรอคุณเต”</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">“แหม... ถ้ามาช้าก็โดนโทรจิกอยู่ดีใช่ไหมครับคุณหมอปิ่นป่อง เอ้ย ปิ่นแก้ม”</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">หมอทำหน้าเหมือนอยากเขวี้ยงแฟ้มใส่หน้าเขา แต่ก็กลั้นไว้ได้เพราะมีพยาบาลยืนมองอยู่</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">“ไปประชุมตอนนี้เลยค่ะ มีผู้ป่วยเบาหวานที่อยากได้เมนูพิเศษ เขาบ่นว่าเบื่อข้าวต้มแล้ว”</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">วันทั้งวันผ่านไปอย่างรวดเร็วด้วยบรรยากาศของการประชุม การตอบแชทกลุ่มที่เขาแอบตั้งชื่อว่า “โภชนาการหน้าตาดี” กับการพูดคนเดียวในห้องเก็บของเพื่อซ้อมพรีเซนต์แบบไม่ให้อายตัวเองในห้องประชุมจริง</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">จนกระทั่งเลิกงาน เขาเดินออกจากโรงพยาบาลพร้อมกระเป๋าสะพายพอง ๆ เพราะกล่องข้าวที่กินไม่หมดอยู่ในนั้น</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">“เอาไปทิ้งก็เสียดาย งั้นเก็บไว้กินพรุ่งนี้เช้าเป็นมื้อเช้าที่ยังไม่แน่ใจว่าจะได้กิน”</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">ฟ้ายังไม่มืดสนิท แต่ท้องฟ้ามีแสงส้มเจือหม่นคล้ายกำลังจะบอกว่า “ถึงเวลาพักผ่อนแล้วนะมนุษย์”</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">เตชิตเดินไปตามฟุตปาธพลางหยิบหูฟังมาเสียบเข้ามือถือ เพลงบรรเลงเบา ๆ ดังเข้าหู ช่วยกลบเสียงรถติดที่แสนวุ่นวาย แต่ยังไม่ทันได้อารมณ์ เขาก็ต้องหยิบมือถือขึ้นมาเพราะมีสายเข้าจากแม่</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">“ครับแม่ ยังไม่ถึงบ้านเลย เดี๋ยวกลับไปโทรหานะ รักแม่จ้า”</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">เขาวางสายก่อนจะรีบก้าวข้ามถนน สายตาจับจ้องไปยังฝั่งตรงข้ามอย่างใจร้อน ไฟเขียวคนข้ามกำลังนับถอยหลัง เขารีบเร่งฝีเท้าเพื่อจะไปทันรถไฟฟ้าขบวนสุดท้ายที่จะประหยัดค่าแท็กซี่</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">แล้วในวินาทีนั้นเอง...</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นมาจากด้านข้าง รถกระบะสีดำพุ่งแฉลบเข้าเลนคนข้าม เสียงเบรกดังลากยาว ร่างของเตชิตเหมือนถูกแรงกระแทกดึงให้ลอยขึ้นสั้น ๆ ก่อนจะหล่นลงสู่พื้น</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">กล่องข้าวหลุดมือ ฝาเปิดออก งาดำกระจายบนถนนยิ่งกว่าป๊อปคอร์นในโรงหนัง</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">เวลาเหมือนหยุดหมุน...</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">“อ้าวเห้ย... ของโปรด...”</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">เสียงสุดท้ายที่หลุดจากปากเขาเบาจนแทบไม่ได้ยิน</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">ในวินาทีที่เขานอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างก็เงียบลง ไม่มีเสียงจราจร ไม่มีเสียงพึมพำ ไม่มีแม้แต่คำแซวของเขาเอง</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">นั่นคือจุดจบของเช้าวันธรรมดาในเมืองที่ไม่เคยหลับใหล และจุดเริ่มต้นของบางสิ่งที่เตชิตไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง...</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;">บางสิ่งที่... เหนือคำว่า “อุบัติเหตุ” ไปมากนัก</p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p></font></font></font></div></div></div></div>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

LiangQingru โพสต์ 2025-5-19 17:38:56

<div class="t_fsz"><style type="text/css">#post_1934{background-image:url("https://i.imgur.com/xxkL8y4.jpg");}</style><table cellspacing="0" cellpadding="0"><tbody><tr><td class="t_f" id="postmessage_456">

<style>
#pim01 {
padding: 20px;
border: 5px double ;
border-radius: 0px;
border-color: #cdad6a ;
background-image: url("https://i.imgur.com/CG60iju.jpeg");
}
</style>

<style>
#pim02 {
width: 700px;
border: 7px double ;
border-radius: 25px;
border-color: #db9d3f ;
padding: 50px;
box-shadow: #EEB47A 0px 0px 0em;
background-image: url("https://i.imgur.com/5UR3jWJ.jpeg");
}
</style>

<style>
#pim03 {
width: 600px;
border: 5px double #db9d3f ;
border-radius: 25px;
padding: 15px;
box-shadow: #EEB47A 0px 0px 0em;
background-image: url("https://i.imgur.com/ZoTGZNg.png");}
</style>

<style>
#pim04 {
width: 600px;
border: 5px double #db9d3f;
border-radius: 25px;
padding: 15px;
box-shadow: #EEB47A 0px 0px 0em;
background-image: url("https://i.imgur.com/7GWeifP.jpg");}
</style>

<div id="pim01">
<div align="center">

<div id="pim02">
<div align="center">

<img width="260" src="https://i.imgur.com/EIUP4YM.png" border="0" alt=""><br>

<div style="display : block; float: center; width: 100%; text-align: center;"><font color="#3F3831" face="EucrosiaUPC" size="6"><b><u>วันซวยๆ</u></b></font></div><br>
<div style="display : block; float: center; width: 100%; text-align: center;"><font color="#3F3831" face="EucrosiaUPC" size="4"><u>พาขวัญ เหินฟ้า</u></font></div><br>
<div style="display : block; float: center; width: 100%; text-align: left;"><font color="#3F3831" face="EucrosiaUPC" size="5">
<p style="text-indent: 4em;">ตึกสูงระฟ้า ประชากรเดินขวักไขว้ในเมืองที่ผู้คนต่างวุ่นวาย เสียงแตรรถที่มหาศาลบีบไล่กันไปมาในมหานครกรุงเทพมหานคร ไม่ได้ช่วยให้เด็กจบใหม่ที่เตรียบสอบ กพ เข้ารับข้าราชการอย่างพาขวัญรู้สึกว่าตัวเองชีวิตเจริญรุ่งเรืองตามเลยสักนิด<br><br>
<p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>"เฮ้อ"</b></font>เธอถอนหายใจก่อนที่ไม่นานจะมีเสียงจากโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของตัวเองดังขึ้น มือเรียวรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยความเร็วแสงก่อนจะพบว่ามันเป็นข้อความโฆษณาโปรโมชั่นอินเตอร์เน็ต 5G ไม่ใช่ข้อความจากบริษัทที่เธอพึ่งไปสมัครงานมาแต่อย่างใด <br><br>
<p style="text-indent: 4em;">คิ้วเรียวกระตุก ก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกหลายครั้ง ขาเรียวจึงได้เริ่มออกก้าวเดินออกจากข้างถนนขึ้นไปบนหอพักราคาสองพันห้าที่หาได้ยากในเมืองกรุงแบบนี้ ห้องที่มีแต่พัดลม ไม่มีแอร์ ไม่มีตู้เย็นแถมอยู่ชั้นบนสุดลิฟท์ก็ไม่มี ข้าวหมูแดงหมูกรอบแบบห่อกลับบ้านถูกวางไว้หน้าโต๊ะคอมที่หน้าจอถูกเปิดไว้เห็นแค่ภาพพักหน้าจอพื้นฐานอย่างภาพดาวตอนกลางคืนและเตนท์สีเหลือง ร่างบางทิ้งตัวก่อนจะนั่งกินข้าวเปิดซีรีย์ดราม่าจากกำแพงเมืองจีนดูคลายเครียด <br><br>
<p style="text-indent: 4em;">ความเครียดจางหายไปได้แค่ชั่วขณะก่อนที่ขวดน้ำที่เธอยกขึ้นมาดื่มจะเหลือเพียงแค่ขวดเปล่า น้ำหยดสุดท้ายหยดลงที่ปลายลิ้นก่อนที่เจ้าของห้องคับแคบมองกวาดสายตาไปทั่วห้องไร้วี่แววของขวดที่ถูกบรรจุภัณฑ์น้ำอยู่เลย พาขวัญถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปหยิบกุญแจห้องเดินลงบันไดหกชั้นเพื่อที่จะไปร้านสะดวกซื้อที่อยู่ไกลออกไป<br><br>
<p style="text-indent: 4em;">แต่ขึ้นรถมาไม่ทันไรเสียงรถจากการที่นิ้วโป้งขวากดปุ่มสตาร์ทมันดันไม่ติด <br><br>
<p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>"โอ้ย เอาอีกละนะลูกแม่ เดือนนี้เสียค่าซ่อมไปสี่พันแล้วนะลูก เป็นเด็กดีให้แม่หน่อยเถอะ"</b></font> ใช่! สรรพนามแทนตัวเองว่าแม่นั้นไม่ได้คุยกับลูกที่เป็นมนุษย์มีชีวิตแต่อย่างใด แต่หมายถึง รถมอเตอร์ไซต์อายุยี่สิบกว่าปีที่เธอนั่งควบมันอยู่<br><br>
<p style="text-indent: 4em;">พาขวัญพาตัวเองลงจากรถก่อนจะใช้แรงทั้งหมดที่มียกขาตั้งสองขาขึ้นเพื่อนสตาร์ทเท้า บอกเลยว่าแรงทั้งหมดที่มีจริงๆ เธอรู้สึกข้าวหมูแดงหมูกรอบที่กินไปเมื่อกี้ถูกย่อยจนไม่เหลือ เหงื่อกายไหลเพราะอากาศที่ร้อนก่อนที่ไม่นานเสียงรถก็ถูกสตาร์ทติดในที่สุดรอยยิ้มก็ปรากฏบนหน้าเธอสักที <br><br>
<p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>"เออ แบบนี้สิค่อยดีหน่อย"</b></font> เธอพูดกับตัวเองก่อนจะขึ้นควบรถอีกครั้ง สายตาเหลือบไปเห็นหมวกกันน็อคสีดำสนิทที่มีไว้แค่กันตำรวจเฉยๆและแน่นอนพาขวัญเมินมัน ควบบิดมอเตอร์ไซต์ออกไปอย่างไม่ใยดีปล่อยให้หน้าและผมโต้ลมรับความเย็นขึ้นมาบ้าง <br><br>
<p style="text-indent: 4em;">ในหัวเล็กๆนึกถึงมัจฉะลาเต้จากร้านกาแฟที่มีสาขาที่ปั้มน้ำมันทั่วไทย เธอบิดมอไซต์ตามหามันขับไปจนถึงวงเวียนที่รถติดกันสุดๆ แถมคนขับรถกันเร็วสุดๆแน่นอนเธอเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม มือขวาบิดคันเร่งตรงไปแทรกเลนส์ขวากลางถนนแต่ใครว่าคิดว่าเสียงรถของเธอมันดับ รถของเธอหยุดลงกลางเลนส์ขวารถเก๋งด้านหลังที่ขับมาด้วยความเร็วแสงขับชนเธอทันที<br><br>
<p style="text-indent: 4em;">ภาพตรงหน้าของเธอคือท้องฟ้า เธอรู้สึกเหมือนตัวเองบินได้ชั่วขณะก่อนที่แรงโน้มถ่วงของโลกจะดึงเธอลงมา ยังไม่ทันได้กรีดร้องเธอก็รู้สึกเหมือนหลังกระแทกพื้นซีเมนร้อนๆจนจุกไม่หมด แรงจะพูดออกมาสักแอะยังไม่มี ถามจริงเธอจะตายแบบนี้? ตายโง่ๆแบบนี้? <br><br>
<p style="text-indent: 4em;">คำถามยังไม่ได้รับคำตอบ ภาพก็ตัดลงเหลือเพียงความมืดมิด <br><br>

<br>

</font></div>

<div style="text-align: center; display: block; width: 100%;"><img src="https://i.imgur.com/oJM6Mwl.png" width="500" border="0"></div><br>

</font></div></td></tr></tbody></table></div>

LiuRumei โพสต์ 2025-5-19 23:07:29

<div style="max-width: 100%; width: 100%; margin: auto; padding: 20px; box-sizing: border-box; background-color: rgb(18, 18, 18);"><font face="Noto Sans Thai, sans-serif">
  </font><div style="max-width: 1190px; width: 100%; margin: auto; border: 2px solid rgb(204, 102, 102); box-sizing: border-box;"><font color="#fafafa" face="Noto Sans Thai, sans-serif">
    </font><div style="padding: 20px;">
<div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250);"><font face="TH SarabunPSK" style="" size="7"><b style=""><i>END</i></b></font></div><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250);"><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font></div><div align="center" style=""><div align="center" style="text-align: left;"><font color="#fafafa" face="TH SarabunPSK" size="5">ในยามค่ำคืน เสียงเคาะแป้นพิมพ์ยังดังต่อเนื่องปะปนกับเสียงหัวเราะแผ่วเบาของพนักงานแผนกมาร์เก็ตติ้งที่กำลังเก็บของกลับบ้าน ผู้จัดการฝ่ายขายเดินผ่านหน้าห้องพร้อมบอกลา </font></div><div align="center" style="text-align: left;"><font color="#fafafa" face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font></div><div align="center" style="text-align: left;"><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#fafafa">“</font><b style=""><font color="#00bfff">กลับก่อนนะทิฟ อย่าดึกมากล่ะ</font></b><font color="#fafafa">” เสียงปิดประตูที่ดังพร้อมเสียงลิฟต์ส่งท้าย เป็นสัญญาณว่าคนสุดท้ายของฝ่ายนั้นก็กลับไปแล้ว</font></font></div><div align="center" style="text-align: left;"><font color="#fafafa" face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font></div><div align="center" style="text-align: left;"><font color="#fafafa" face="TH SarabunPSK" size="5">แต่แสงนีออนบนเพดานที่เคยสว่างจ้ากลายเป็นแสงหม่นอ่อน ๆ เมื่อเซนเซอร์ตรวจไม่เจอความเคลื่อนไหวในพื้นที่ส่วนรวม โต๊ะประชุมกลางออฟฟิศกลายเป็นเงาเงียบว่างเปล่า มีเพียงมุมเล็กริมกระจกฝั่งตะวันออกเท่านั้น...ที่ยังมีไฟสว่างอยู่ และในแสงนั้น มีหญิงสาวผมบอร์นทองที่กำลังนั่งทำงานอยู่ ทิฟฟานี โคโปรเจกต์เมเนเจอร์สาววัย 27 ปี ที่ยังคงตามเก็บงานส่วนที่เหลืออยู่</font></div><div align="center" style="text-align: left;"><font color="#fafafa" face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font></div><div align="center" style="text-align: left;"><font face="TH SarabunPSK" size="5"><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;">เธอยังนั่งอยู่บนเก้าอี้เดิม ตรงโต๊ะที่ไม่มีแจกัน ไม่มีต้นไม้ ไม่มีเครื่องประดับเหมือนโต๊ะใครๆ แต่มันมีเพียงแฟ้มเอกสาร วางซ้อนเป็นชั้น ๆ แล็ปท็อปสีเงิน ยี่ห่อส้มแหว่ง เปิดค้างไว้ โพสต์อิทหลากสีถูกแปะเรียงไปทั่วโต๊ะไปหมด และ แก้วกาแฟที่เท่าไรแล้วไม่รู้ ของวัน</div><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;"><br></div><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;">ทิฟฟานีขยับตัวเล็กน้อย บิดข้อมือที่ตึงเครียด หยิบปากกาเน้นข้อความมาขีดทับหมายเหตุในพรีเซนต์ลำดับสุดท้าย ก่อนถอนหายใจออกมายาว ๆ แบบไม่รู้ตัว เธอไม่ได้รู้สึกเหนื่อยเสียทีเดียว...เธอแค่ ยังไม่พอใจกับงานของตัวเองก็เท่านั้น</div><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;"><br></div><div align="center" style="text-align: left;"><div align="center" style="text-align: left;"><font color="#fafafa">เธอก้มมองนาฬิกาแขวนผนัง เข็มสั้นชี้เลข 1 เข็มยาวใกล้แตะเข้าสู่เลข 9 ไปแล้ว (01.45 AM.) “</font><font color="#ffc0cb"> <b style="">แค่เคลียร์ให้เสร็จก่อนตีสอง แล้วค่อยกลับไปนอนก็ยังทัน </b></font><font color="#fafafa">” เธอบอกตัวเองแบบนั้น แม้ว่าเมื่อคืนจะแทบไม่ได้นอนเลยก็ตาม ถึงยังใดก็แล้วแต่คีย์บอร์ดยังถูกกดต่อ เสียงกระดาษพลิกไปมาเบา ๆ แม้ร่างกายจะล้าจนตาเริ่มมัว แต่ใจของเธอยังฝืนเอาไว้ได้ หรืออย่างน้อยเธอคิดว่าเธอ ยังไหวอยู่</font></div></div></font></div></div><div align="center" style="text-align: left; color: rgb(250, 250, 250);"><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font></div><div align="center" style="text-align: left;"><font face="TH SarabunPSK" style=""><div align="center" style="font-size: x-large; text-align: left;"><font color="#fafafa">ในที่สุดเธอก็ปิดจอแล็ปท็อป </font><span style="color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;">พับแฟ้มงานวางเรียบร้อยทุกแผ่น </span><span style="color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;">เสียงฝนตกเบา ๆ เริ่มแตะกระจกจากด้านนอก </span><span style="color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;">เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดชื่อที่คุ้นตาในรายชื่อผู้ติดต่อ " </span><b style=""><font color="#ffc0cb">Jeff</font></b><font color="#fafafa"> " นั้นคือชื่อคนรักของเธอ เสียงโทรออกดังขึ้น… </font><span style="color: rgb(250, 250, 250);">แต่ไม่มีใครรับสาย </span><span style="color: rgb(250, 250, 250);">เธอรออยู่พักนึง </span><span style="color: rgb(250, 250, 250);">แล้วหัวเราะเบา ๆ </span><span style="color: rgb(250, 250, 250);">เหมือนคนที่พอจะรู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่า...คงไม่มีใครรับ</span></div><div align="center" style="font-size: x-large; text-align: left;"><span style="color: rgb(250, 250, 250);"><br></span></div><div align="center" style="font-size: x-large; text-align: left;"><span style="color: rgb(250, 250, 250);">" </span><font color="#ffc0cb"><b>กำลังจะกลับแล้วนะ ไม่ต้องห่วง</b></font><span style="color: rgb(250, 250, 250);"> " นั้นคือเสียงที่เธอฝากข้อความเอาไว้ ก่อนจะกดตัดสายไป</span></div><div align="center" style="font-size: x-large; text-align: left;"><span style="color: rgb(250, 250, 250);"><br></span></div><div align="center" style="font-size: x-large; text-align: left;"><font color="#fafafa">เธอใส่เสื้อคลุม คว้ากระเป๋าสะพายใบโปรด แบบไม่เร่งรีบ แต่ขาเริ่มช้าลงเรื่อย ๆ เพราะความล้าไม่ใช่แค่กล้ามเนื้อ มันคือความล้าที่เกาะอยู่ในกระดูกของคนที่ไม่ได้หยุดและทำงานแบบห่ามรุ่งห่ามค่ำมาหลายวันแล้ว</font></div><div align="center" style="font-size: x-large; text-align: left;"><font color="#fafafa"><br></font></div><div align="center" style="font-size: x-large; text-align: left;"><font color="#fafafa">เสียงเครื่องยนต์ท่ามกลางฝนพรำ เธอเหยียบคันเร่งเบา ๆ วิ่งออกจากลานจอดออฟฟิศที่เงียบจนได้ยินเสียงไฟ และบรรยากาศรอบๆ รถคันสีดำ แล่นออกไปตามทาง รถนี้มันออกแบบมาได้อย่างดี เพื่อรองรับความเหนื่อยของเธอได้อย่างดี กลิ่นของเบาะหนังสีดำ มันทำให้เธอรู้สึกดีมากๆ เวลาขับรถ</font></div><div align="center" style="font-size: x-large; text-align: left;"><font color="#fafafa"><br></font></div><div align="center" style="text-align: left;"><div align="center" style="font-size: x-large; color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;">เธอเร่งเครื่องเล็กน้อย เพื่อให้ถึงบ้านได้เร็วขึ้น ตัวรถเองก็พุ่งตอบสนองเช่นกัน ความเร็วไต่ระดับโดยไม่รู้ตัว ล้อขับเคลื่อนแบบ 4 ล้อแนบแน่นกับพื้นถนนในทุกจังหวะ ระบบกันลื่นกับการทรงตัวทำงานเงียบ ๆ ใต้ร่างเธอ แต่มันไม่ช่วยอะไรเลย... ถ้าคนขับไม่รู้ตัวว่าหลับไปแล้ว </div><div align="center" style="font-size: x-large; color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;"><br></div><div align="center" style="text-align: left;"><div align="center" style="font-size: x-large; color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;">ดวงตาเธอเริ่มพร่า<span style="text-align: left;">แสงไฟท้ายรถบรรทุกที่อยู่ข้างหน้าเริ่มกลายเป็นก้อนแสงแดงลอยเบลอ </span><span style="text-align: left;">มือยังจับพวงมาลัยไว้แน่น แต่มันไม่ตอบสนองใดๆ แม้ว่าสัญญาณเตือนจัดดัง และเบรกจะทำงานเนื่องจากเป็นรถที่มีระบบตรวจจับอยู่ แต่มันก็ไม่สามารถรังเธอเอาไว้ได้</span></div><div align="center" style="font-size: x-large; color: rgb(250, 250, 250);"><span style="text-align: left;"><br></span></div><div align="center" style=""><span style="text-align: left;"><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250); font-size: x-large; text-align: left;">รถพุ่งแหกโค้งที่เปียกฝน <span style="text-align: left;">ก่อนจะพุ่งเข้าชนกับด้านข้างของรถบรรทุกน้ำมันที่วิ่งสวนมาอย่างเร็วจากอีกทาง </span></div><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250); font-size: x-large; text-align: left;"><span style="text-align: left;"><br></span></div><div align="center" style="text-align: center; color: rgb(250, 250, 250); font-size: x-large;"><i><b style="color: rgb(105, 105, 105); font-size: 12px;"><font size="7" color="#ff0000">เอี๊ยดดดดดดดด ดดดดดดดดดดด ดดดดดดดดดด</font></b><font size="5"> </font></i></div><div align="center" style="text-align: center; color: rgb(250, 250, 250); font-size: x-large;"><br></div><div align="center" style="text-align: center;"><font style="" size="7" color="#ff0000"><b style=""><i style="">โคร๊มมมมม มมมมมมม</i></b></font></div><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250); font-size: x-large; text-align: left;"><font size="5"><br></font></div><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250); font-size: x-large; text-align: left;"><span style="color: rgb(105, 105, 105); font-size: 12px;"><font size="5" style="color: rgb(250, 250, 250);">เสียงของล้อที่บดไปกับถนนของรถใหญ่ ที่พายามเบรกแล้ว </font></span>เสียงแรงกระแทกสะท้อนออกไปในความมืด แตกกระจาย แสงแตกเป็นเศษสะท้อนละอองฝน รถหมุนครูดไปบนไหล่ทาง ...และทุกอย่างเงียบลง ถุงลมที่ทำงานแต่มันไม่ได้เอาไว้ช่วยเจ้าของเลย เพราะตอนนี้ร่างของเธอถูกกระแทกอัดอย่างแรง</div><div align="center" style=""><div align="center"><span style="color: rgb(250, 250, 250); font-size: x-large; text-align: left;"><br></span></div><p></p></div></span><div align="center" style="font-size: x-large; color: rgb(250, 250, 250);"><p style="line-height: 30px; text-indent: 2em;"></p><span style="text-align: left;"></span></div><div align="center" style="font-size: x-large;"><span style="text-align: left;"><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;">ส่วนของหน้าจอแสดงผลกลางยังเปิด เพลงยังเล่นอยู่ท่อนเดิม แต่ไม่มีใครได้ฟังอีกแล้ว โทรศัพท์ของทิฟฟานีเองก็ตกอยู่ตรงพื้นข้างเบาะคนขับ หน้าจอยังเรืองแสงเบา ๆ เป็นรถหน้าล๊อกจอของเธอกับเเฟนหนุ่ม</div><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;"><br></div><div align="center" style="text-align: left;"><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;">ในอึดใจถัดมา <span style="text-align: left;">เสียงประกายไฟจุดแรกก็ดังขึ้น จาก</span><span style="text-align: left;">เล็ก…แต่พุ่งพล่านราวกับจะกลืนทั้งถนนไว้ </span><span style="text-align: left;">ไฟลุกจากใต้ท้องรถบรรทุกไล่ลามเร็วอย่างมาก</span><span style="text-align: left;">พาดผ่านพื้นถนนเปียกฝน</span><span style="text-align: left;">ฝนไม่ช่วยอะไร… </span><span style="text-align: left;">แค่เปลี่ยนกลิ่นไหม้ให้ฉุนควันยิ่งขึ้นก็เท่านั้น ตอนนี้ภายในห้องโดยสารเองก็เหมือนว่ามันจะ เป็นดังกรงทองที่ขังร่างของเด็กสาวเอาไว้เท่านั้น </span></div><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250);"><span style="text-align: left;"><br></span></div><div align="center" style=""><span style="text-align: left;"><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;">ทิฟฟานียังคงเอนตัวอยู่ในท่าเดิม ศีรษะพิงเบาะตะแคงนิด ๆ มือหนึ่งวางหล่นข้างลำตัว มืออีกข้างยังแตะปลายพวงมาลัยแผ่ว ๆ</div><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;"><br></div><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;">ไม่มีกรีดร้อง ไม่มีการดิ้นรน ไม่ตื่น เหมือน...เธอหลับไปก่อนที่เปลวไฟจะมาถึงเสียด้วยซ้ำไป </div><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;"><br></div><div align="center" style="text-align: left;"><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;">เสียงไซเรนดังสั่นทั่วพื้นที่ ทั้งรถตำรวจ รถดับเพลิง และรถพยาบาล <span style="text-align: left;">แต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากคนในรถคนสีดำ </span><span style="text-align: left;">ควันยังพวยพุ่ง</span><span style="text-align: left;">เสาไ ฟส่องเงาความเสียหายแบบไม่ต้องมีคำอธิบายใดๆ ตอนนี้รถนั้นถูกเผาไปจนเป็นซาก มีซากของสาวที่ถูกเพลิงไหม้จนเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ สิ่งที่บ่งบอกได้ว่าเป็นเธออย่างชัดเจนคือ สร้อยข้อมือที่แฟนหนุ่มซื้อให้ กับแหวนที่นิ้วนางของเธอ</span> ทั้งคู่นั้นเงางามเหมือนวันแรกที่เธอใส่มันออกจากบ้านเมื่อเช้า</div><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;"><br></div><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;">ในยามเช้าของวันเดียวกัน ( 07.33 AM.)</div><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;"><br></div><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;">ข่าวในยามเช้าของหน้าจอโทรทัศน์ ช่องหนึ่งกำลังรายงานข่าว</div><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;"><br></div><div align="center" style="text-align: left;"><div align="center" style="text-align: left;"><font color="#dda0dd">“เกิดเหตุสลดเมื่อคืนที่ผ่านมา เมื่อเวลาประมาณ 01.50 น. เกิดอุบัติเหตุรถยนต์หรูชนประสานงากับรถบรรทุกน้ำมันบริเวณโค้งถนนสาย M27 ช่วงใกล้แยกเข้าทางด่วนตะวันออก เขตนอกเมืองฝั่งเหนือ ประเทศแคนนาดา โดยหลังจากเกิดเหตุเพียงไม่กี่วินาที ได้เกิดเพลิงลุกไหม้ขึ้นอย่างรุนแรงจนรถทั้งสองคันได้รับความเสียหายอย่างหนัก”</font></div><div align="center" style="text-align: left;"><font color="#dda0dd"><br></font></div><div align="center" style="text-align: left;"><font color="#dda0dd">“เจ้าหน้าที่กู้ภัยและดับเพลิงได้รับแจ้งเหตุในเวลาประมาณ 02.10 น. และเข้าถึงพื้นที่ในอีก 17 นาทีถัดมา ซึ่งในขณะนั้นรถยนต์ ปอร์เช่ สีดำ ถูกไฟไหม้เสียหายทั้งคัน เบื้องต้นพบผู้เสียชีวิต 1 รายในที่เกิดเหตุ เป็นหญิงสาววัย 27 ปี ซึ่งจากเอกสารในรถและหลักฐานอื่น ๆ สันนิษฐานว่าเป็น " ทิฟฟานี่ " </font></div><div align="center" style="text-align: left;"><font color="#dda0dd"><br></font></div><div align="center" style="text-align: left;"><font color="#dda0dd">“จากรายงานของพยานในจุดเกิดเหตุและกล้องวงจรปิดเบื้องต้น คาดว่าเหตุการณ์เกิดจากการที่รถยนต์ของผู้เสียชีวิตหลุดโค้งด้วยความเร็วสูงก่อนจะพุ่งชนเข้ากับรถบรรทุกน้ำมันที่วิ่งสวนทางมาพอดี ขณะนี้เจ้าหน้าที่กำลังตรวจสอบภาพจากกล้องและรอผลชันสูตรเพิ่มเติมเพื่อยืนยันสาเหตุการเสียชีวิตที่แน่ชัดอีกครั้ง”</font></div><div align="center" style="text-align: left;"><font color="#dda0dd"><br></font></div><div align="center" style="text-align: left;"><font color="#dda0dd">“เหตุสลดนี้เป็นอีกหนึ่งบทเรียนของการทำงานหนักจนละเลยการพักผ่อน ซึ่งอาจนำไปสู่ความสูญเสียโดยไม่คาดคิด ขอแสดงความเสียใจมา ณ ที่นี้ด้วย” </font></div><div align="center" style="text-align: left;"><font color="#dda0dd"><br></font></div><div align="center" style="color: rgb(250, 250, 250); text-align: left;"><br></div><div align="center" style="text-align: center;"><font color="#fffacd"><b>ทิฟฟานี่ในวัย 27 ปี ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต</b></font></div><div align="center" style="text-align: center;"><font color="#fffacd"><b>เหตุจากขับรถหลับใน พุ่งชนรถบรรทุกน้ำมัน ไฟลุกไหม้รถทั้งคัน เป็นผลให้เสียชีวิตในที่เกิดเหตุ</b></font></div></div></div></span></div></div></span></div></div></div></div></font></div></div><div style="width: 100%; max-width: 1120px; display: flex; flex-wrap: wrap; justify-content: center; gap: 20px; margin: auto;"><font color="#fafafa"><font face="TH SarabunPSK" size="5">
    </font></font></div><font color="#fafafa" face="TH SarabunPSK" size="5">
  </font></div>
</div>

LiMingzhong โพสต์ 2025-5-20 16:16:10

กระบี่ไทเก๊กร่วงหล่น
บุรุษหนุ่มวัย 30 ปี รูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมเข้ม แววตาคมกล้า หลี่จ้าวถงฝึกรำไทเก๊กมาตั้งแต่อายุ 15 ปี ด้วยสนใจศาสตร์ที่เห็นคุณปู่รำทุกเช้า มันทำให้เขาเริ่มฝึกกับคุณจนมีพื้นฐานแน่น ค่อยไปฝึกฝน ต่อยอดกับสถาบันสอนไทเก๊ก " หนึ่งตำลึงแลกพันชั่ง" การฝึกฝนที่เริ่มจากความเชื่องช้า ลมหายใจเป็นหนึ่งเดียวกับกระบวนท่าของมัน นานวันค่อยรับรู้ว่าช่วยเรื่องสุขภาพและเสริมสร้างบุคลิก จ้าวถงกำลังยืนทำสมาธิอยู่ในห้องเก็บตัวของโรงยิม มือขวาถือกระบี่ไทเก๊ก เนื่องจากวันนี้มีการแข่งขันรำไทเก๊กประกอบจังหวะเพลงในช่วงเช้า ช่วงบ่ายจึงเป็นการรำด้วยกระบี่ กว่าจะผ่านมาเป็นตัวแทนของสมาคมได้ ฝ่าด่านทุกข์เข็ญมาไม่น้อยสารพัดคำดูถูก คำพูดประชดประชัน สารพัดจะเจอทุกรูปแบบ ไหนจะคนในครอบครัวที่ไม่ค่อยยอมอีก "จ้าวถง ลูกพร้อมหรือยัง" เสียงของบิดาดังขึ้นพร้อมกับการเปิดประตูเข้ามาในห้องเก็บตัว สีหน้าไม่ค่อยเป็นกังวลเท่ามารดาที่เดินตามหลังเข้ามาติดๆ "ผมยังไม่ค่อยพร้อม มันตื่นเต้นด้วยครับ " เขายังไม่ค่อยมั่นใน สีหน้ามีความกังวล กลัวว่าจะทำออกมาได้ไม่ดีพอ และจะทำให้อาจารย์ผิดหวัง " ลูกหน้าได้กังวลมากเกินไป แม่ได้ยินอาจารย์บอกว่า ลูกฝึกซ้อมหนัก " แม้มารดาจะพูดให้กำลังใจบุตรชาย กลับไม่ได้ทำให้ความกังวลน้อยลง "พ่อเชื่อว่าลูกจะทำมันออกมาได้ดี ถึงที่สุดแล้วไม่ว่าผลลัพธิ์สุดท้ายมันจะออกมาเป็นแบบไหน พ่อเชื่อว่าลูกได้ทำมันอย่างดีที่สุดแล้ว" บิดาเอื้อมมือมาวางบนไหล่ บีบไหล่ให้กำลังใจลูกชายคนเดียวของครอบครัว สายมองดูด้วยความชื่นชม ไม่ว่าลูกชายคนนี้จะเดินไปบนเส้นไหน บิดาจะสนับสนุนไปจนสุดทาง ไม่สนใจเสียงก่นด่ารอบข้าง ขณะเดียวกันมารดายืนด้านข้างบีบมือให้กำลังใจไม่แพ้กัน ช่วงเช้าเป็นการแข่งขันท่ารำไทเก๊ก 18 ท่า ประกอบเพลง ซึ่งทุกคนทำคะแนนได้สูสีไม่ทิ้งห่างกันมาก บรรยากาศเสียงเชียร์ดังกระหึ่มทั่วอาคารขนาดใหญ่สร้างความตื่นเต้นและความกดดันไปเป็นอย่างดี ไม่นานถึงรอบของจ้าวถงขึ้นร่ายร่ำไทเก๊ก เขายืนตรงกลางเวทีหลับตาทำสมาธิ ผ่อนคลายให้ได้มากที่สุด กระทั่งบทเพลงได้เปิดขึ้นมา จ้าวถงเริ่มขยับขาและแขนทั้งสองข้างรำประกอบเพลง เชื่องช้า พริ้วไหว ตามท่วงท่าและทำนองที่ได้ฝึกซ้อมมาอย่างหนัก ตัดความกังวล ความตื่นเต้น ทำให้มีสมาธิจดจ่อกับตัวเอง ทุกกระบวนท่าไหลรื่นดุลน้ำไหลเอื่อยช้าๆ สัมผัสได้ว่าคล้ายมีลมอ่อนหนุนใต้แขนทั้งสองข้าง คล้อยเข้าช่วงบ่ายถงรอบของจ้าวถงขึ้นร่ายรำกระบี่ หากวันนี้สามารถผ่านพ้นอย่างราบรื่นและผลลัพธิ์ติด 1 ใน 3 ของการแข่งข้นสนามใหญ่นี้เย็นนี้ย่อมมีข่าวดีไปบอกสตรีที่คบหากันมาตั้งแต่เรียนมอปลาย เธอสนับสนุนเขาเต็มที่ไม่แพ้บิดา เพียงแต่วันนี้เธอมีประชุมทำให้ไม่สามารถมาร่วมเชียร์ได้ จึงต้องนัดทานข้าวเย็นแทน การขึ้นประกวดครั้งนี้มีหลายอย่างเป็นเดิมพัน มิอาจแพ้หรือยอมแพ้ได้ มีเพียงทุ่มสุดตัวเพื่อคนที่รักเท่านั้น ระหว่างยืนถือกระบี่ไม้ ตวัดออกร่ายรำตามทำนองเพลง มันดำเนินไปใกล้จบ กระทั่งร่างกายรู้สึกว่ามีอาการมึนตัว คล้ายอาเจียน พยายามฝืนทนให้จบ ทว่าร่างกายมิอาจตอบสนองปณิธานอันยิ่งใหญ่นี้ได้ จ้าวถงเริ่มเฉื่อยชา กระบี่ในมือเริ่มอ่อนแรง สายตาพล่ามั่ว มิแจ่มชัด จนแน่นหน้าอก หายใจติดขัด กระบี่ไม้ร่วงหล่นจากมือ ร่างบุรุษหนุ่ม ทรนงองอาจ ล้มลงลบเวที บิดากับอาจารย์ต่างรีบวิ่งขึ้นมาประคองร่างของเขา ร่างในอ้อนกอดของบิดา หูสดับได้ยินบิดาเรียกชื่อมิขาดตอน ความปราถนาจะได้ไปเจอตามนัดมิอาจไปได้อีก รถพยาบาลนำร่างของจ้าวถงโดยมีบิดาและมารดาขึ้นรถมาด้วย สใายอ๊อกซิเจนครอบปากไว้ให้สามารถประคองร่างนี้ไม่ให้หยุดหายใจ เมื่อมาถึงโรงพยาบาล บุรุษพยาบาลรีบนำเตียงมารับและรีบพาไปยังห้องฉุกเฉินโดยทันที ผลลัพธิ์การแข่งขันเป็นเช่นไรไม่อยากรับรู้ ขอเพียงบุตรชายปลอดภัยเท่านั้นก็พอ "คุณพ่อ..จ้าวถงเป็นอย่างไรบ้าง อาจารย์ของเขาโทรไปหาหนูมา" อิ้งเยว่คนรักของจ้าวถงวิ่งมาด้านหน้าห้องฉุกเฉิน หน้าตาตื่น กังวล มองประตูหน้าห้องฉุกเฉิน "อิ้งเยว่ เขาเพิ่งเข้าห้องฉุกเฉินไป รอฟังผลพร้อมกัน" แม่ตอบแทนพ่อที่ยังนั่งมุ่นคิ้ว เคร่งเครียด มือกุมแน่น 2 ชั่วโมงผ่านไปยาวนานสำหรับคนรอคอย กระทั่งเสียงประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก หมอสวมหน้ากากอนามัยเดินออกมาด้วยสีหน้าไม่ดี มองดูญาติคนไข้กำลังไตร่ตรองว่าจะพูดเช่นใดไม่ให้สะเทือนใจมากเกินไป แต่มันก็ต้องพูดออกไป "หมอครับ..ลูกผม จ้าวถงเป็นอย่างไรบ้าง" ไม่ทันให้หมอได้พูด บิดาลุกขึ้นมายืนตรงหน้าหมอ อยากได้ยินว่าลูกชายของเขาปลอดภัย แม่ยืนคล้องแขนบิดาแน่น อิ้งเยว่ยืนด้านหลัง ทุกคนรอคำตอบที่พวกเขาคาดหวังว่า คนบนเตียงด้านในห้องฉุกเฉินปลอดภัย "ผมทำอย่างสุดความสามารถแล้วครับ ผมต้องขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง ลูกชายของคุณพ่อได้จากไปด้วยอาการสงบแล้วครับ " เมื่อจบประโยคมิต่างจากเสียงฟ้าผ่ากลางลงหัวใจทุกดวงที่ยืนรอคำตอบ หวังได้เห็นเขาออกมาพูดหยอกล้อ คุยเล่น ภาพนั้นคงไม่มีให้เห็นอีกต่อไปแล้ว การนัดทาวข้าว ผิดเวลานัด คำขอโทษที่มาสายทุกครั้งที่อิ้งเยว่มักได้ยินจนชินหู เธอคงไม่ได้บ่นให้เขาได้ยินอีกต่อไป คนผมขาวต้องมาเผาศพคนผมดำ บิดาและมารดาทำใจทำลำบากยิ่งนัก ยามนี้มันหนักไปทุกอย่าง เขาต้องมาเผาศพบุตรชาย ทั้งเก็บเถ้ากระถูกกลับบ้าน มันสะท้านไปทั้งหัวใจ แต่นี้ต่อไปใครจะมานั่งเล่าเรื่องให้ฟัง ใครจะคอยดึงมหงอกบนศีรษะ ใครจะมาคอยทะเลาะ ภาพเหล่านั้นคงไม่มีทางเกิดขึ้นในบ้านอีกต่อไป มันเหลือเพียงกระบี่ไม้เล่มนี้ไว้เป็นอนุสรณ์ต่างหน้าเท่านั้น

LinYa โพสต์ 2025-6-3 16:59:14

<span id="docs-internal-guid-09d7a66b-7fff-6208-cf60-e61d4b0da36c"><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-5_20250603162828.png" width="200" _height="200" border="0"></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><br></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.png" border="0"></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><br></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; background-color: transparent; color: rgb(0, 0, 0); white-space-collapse: preserve;"> </span><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; background-color: transparent; white-space-collapse: preserve;"><font color="#8b0000"><b>“ฟ้อนนำกับคือเก่าเด้อ พี่น้อง ในค่ำคืนนี้ นำโดย..สายฟ้าตะวันร้อน!!” </b></font></span><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; background-color: transparent; color: rgb(0, 0, 0); white-space-collapse: preserve;">เสียงสำเนียงภาษาอีสานขอนแก่นตกโคราชเอ่ยขึ้นมาภายในงานบวชนาคอำเภออุบลรันต์ของจังหวัดขอนแก่นปีนี้ เจ้าภาพจัดแบบอลังการงานสร้างเพราะเป็นลูกของกำนัลบ้านแพ้ว ยิ่งใหญ่แบบโต๊ะจีนพันโต๊ะ ไม่รู้คนมาทั้งอำเภอหรือจังหวัด เยอะกว่างานกาชาดอีก เวทีหมอลำซิ่งสูงกว่าสามเมตร แสงสีเสียงไฟและวงดนตรีพร้อมแดนเซอร์พร้อมเพียงกันโดยไม่ได้นัดหมายในชุดขนนกฟูฟ้องแนบเนื้อ เพรชปลอมวับ ๆ แวม ๆ แบบที่ต้องร้องเพลง ยายแลม อีตอนสาว ๆ ผิวขาว ตาคม สมใจจ เวทีติดไฟ LED สามมิติ ห้อยระย้าราวกับจะไปแข่งงานเจ็ดศรีคอนเสิร์จ สมัยนี้ยังมีไหมวะ ไม่แน่ใจ เอาเถอะ เดี๋ยวมันก็มีเองแหละ ใครมันจะไปลืมเพลงช่องเจ็ดได้ไม่มีหรอก</span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">แถมด้านล่างเวทีตรงลานด้านหน้าสำหรับให้เพื่อนนาคและญาตินาคมาเต้นก็เป็นสนามหญ้าเขียวที่มีตายเป็นหย่อม ๆ มีควันแห้งกับฟองสบู่หลากสียิ่งตลอดงานแบบไม่กลัวเข้าอาหารของโต๊ะคุณลุงแขกด้านหลังที่กำลังโซ่ยเส้นหมี่กระเพาะปลาน้ำแดงแบบที่แกน่าจะมากินงานเลี้ยงเฉย ๆ ไม่ได้ใส่ซองแน่นอน</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;"> </span><font face="Sarabun" size="3"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ฝ่ายแม่ครัวก็กำลังต้มหม้อแกงหอมฉุยหัวหมู ต้มยำ ปลากระพงนึ่งมะนาว แหม่ ราคาโต๊ะจีนคงโต๊ะละหมื่น ไอ้บ้านนี้มันรวยจริง ๆ เว้ย อิจฉาแท้ เป็นตาสะอ้อนเงินพ่อใหญ่คัก ๆ พวกเด็ก ๆ ก็วิ่งเล่นใส่หน้ากากฮิบิกิกันรอบงาน สมัยนี้ยังฮิตกันอยู่หรอ? มันควรไปใส่หน้ากาก </span><span style="color: rgb(71, 71, 71); font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">Attack on Titan</span><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ได้ละ ชุดกายวิภาคแนบเนื้ออ่ะ รู้จักไหม หน้าเวทีตอนนี้ประชาชนแน่นขนัดยิ่งกว่าตลาดนัดคลองถมบ้านหม้อช่วงวันสิ้นเดือนที่เหมือนสิ้นใจเพราะต้องหาข้าวฟรีกินแถววัดหรืองานเลี้ยงคนอื่น</span></font></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">และนั้นเอง…</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">เสียงแตรวงลำซิ่งของหมอลำก็ดังแหลมขึ้นมาจนบาดหูแต่บาดใจคนดู ลำโพงยี่ห่อก้องจักรวาล 900 วัตต์ดังกระหึ่ง ๆ จนเวทีเหล็กสั่น กึก ๆ กึก ๆ อย่างกับเจ้าเข้า </font><font color="#a0522d"><b>“แซ่บ ๆ ๆ เด้งเด่อพี่น้อง เด้ง เพลงอะไรดีตอนนี้ มา..ยายแล่ม!!”</b> </font><font color="#000000">เสียงคนกรี๊ดโอโห ให้กับนักร้องหมอลำสาวที่แต่งหน้าขาวโป๊ะ ตัวฟองครีมตัวขาวของวอชิที่ซื้อมาจากออนไลน์ในช่วงโปรโมชั่น บทเวทีหมอลำใต้แสงไฟนีออนสีม่วงกับไฟพาร์สีชมพูสลับแดงกระพริบพึ่บพับ ๆ อย่างกับทหารเรียงพาเรด ร่างสูงของนักร้องสาวผู้คร่ำหวอดในวงการหมอลำยืนจับไมค์แน่นมาดยิ่งกว่าผู้สมัคร ส.ส. เสียอีก</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">เธอคือ </font><i style=""><b style=""><font color="#a0522d">ชิดตะวัน</font></b></i><font color="#000000"> ไอดอลสาวหมอลำ วัย 28 ปี นักร้องนำที่พึ่งได้ขึ้นเวทีครั้งที่ 77 เลขสวยซะด้วย..โดนจ้างค่าตัวแพงหูฉีกจากการจ้างงานมาแสดงงานบวชจนต้องสละวันหยุดแต่แทนที่ด้วยเงินแบงค์พันเป็นบึก ๆ ก็ยอมได้ปะวะ! </font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">เธอสวมชุดคอสตูมสีแดงสด ตัดด้วยดีเมลกลิตเตอร์เงินปลอมพราวระยิบระยับทั้งตัว ชุดเว้าชุดแหวกโชว์อกอัดแน่นเป็นลูกโป่งเบอร์ 5 ที่น่าจะไปทำมา เพราะน่าจะหนักกากกว่า 400 CC แน่ ๆ ด้านบนเป็นบราเลื่อมปักเพรช(แน่นอนว่าปลอม)แน่นไปทั้งเต้าจนแสงไฟสะท้อนลงมาจนตาแทบบอด ส่วนช่วงเอวมีลายหัวใจสีชมพูเด้นเป็นสง่าตัดกับสายกลิตเตอร์ห้อยระย่าย้อยลงมาเป็นพู่ระหงเหมือนม่านเงินของคาราโอเกะเคลื่อนที่ ก่อนที่จะจบท้ายรองเท้าบูทส้นสูงสีแพงเพลิงเสริมให้ทุกก้าวของเธอเหมือนกับจะไปเด้งเป้าใส่ใครหรือเอาส้นสูงไปเจาะหัวใครสักคน</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;"> </span><b><font face="Sarabun" size="3"><font color="#a0522d"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“</span></font></font><span style="color: rgb(71, 71, 71); font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14px;">♫</span><font color="#a0522d" style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โอ้ยยย</span></font><font color="#a0522d" face="Sarabun" size="3"><span style="white-space-collapse: preserve;">~</span></font><font color="#a0522d" style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> </span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ยายแล่มอีตอนสาวสาว</span></font><font color="#a0522d" face="Sarabun" size="3"><span style="white-space-collapse: preserve;">~~</span></font><font color="#a0522d" style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ผิวขาวตาคมสมใจ! ฉันจะเล่ากล่าวตอนย้อนไป อายุแกได้วัยปิ๊งพอดี</span></font><font color="#a0522d" face="Sarabun" size="3"><span style="white-space-collapse: preserve;">~~</span></font><font color="#a0522d" style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> พอทุ่มตรงแต่งองค์เยื้องกราย ชักแถวเรียงราย หมายไปดูของดี!! ลมหนาวก็พัดมายามราตรี ยายแล่มโสภี ก็ออกมาที่แท่นรำ!!</span></font><span style="color: rgb(71, 71, 71); font-family: Arial, sans-serif; font-size: 14px;">♫</span><font color="#a0522d" style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">”</span></font></b><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; font-family: Sarabun; font-size: medium; color: rgb(31, 31, 31); vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> </span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(31, 31, 31); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">เสียงร้องเพลงลั้นร้องพร้อมอินเนอร์ของความเป็นหมอลำดาวร้าย จัดเต็มทุกท่อนส่งเสียงพร้อมเอวพริ้ว เด้งเป้าซ้ายทีขวาที ช่วงท่อนฮุกก็ฟาดมือ ฟาดเอว ฟาดไมค์ มือขวาสะบัดมือสะบัดพู่เงิน หมุนตัวตามจังหวะ ผมที่มัดเป็นหางม้าเด้งไปเด้งมา แน่นเฟิ้มไม่มีทางหลุด พร้อมจิกตาใส่คนดูแถวหน้าที่เต้นระบัด เหล่าสาวสองที่ตอนนี้กำลังเด้งไปเด้งมาไม่ยอมแดนเซอร์สาวด้านบน เสียงเอ็นเตอร์เทรนของผู้คนดังขึ้นมาเรื่อย ๆ จากบนเวที</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#1f1f1f">คนรุ่นหลานกรี๊ดกรายเหมือนเจอ T-pop ประจำหมู่บ้าน พอท่อนจังหวะตีลำหนัก ๆ ก็มีซอยสะโพกเด้งเอวเป็นระยะ ๆ เสียงลูกคู่ก็ดังตะโกน </font><font color="#8b0000"><b><i>“ส่ำได๋! ส่ำได๋!”</i></b></font><font color="#1f1f1f"> เล่นกันกับหญิงสาว จากนั้นก็หมุนตัวแล้วสะบัดตัวเต้นแรงจนเทวีสั่นสะเทือน จนได้ยินเสียง </font><b style=""><i style=""><font color="#8b0000">“ปั่กๆๆๆๆ” </font></i></b><font color="#1f1f1f">ดังสนั่นเวที เหงื่อกระจาย บางคนยกมือไลฟ์สดลง ตต. กันเยอะแยะ งี้แหละ มันมักม่วนเนอะ </font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(31, 31, 31); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">แต่แล้ว…</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style="" color="#8b0000"><b style=""><i style="">ตึง!!! </i></b></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b><i><span style="color: rgb(139, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style="" color="#a0522d">“แอ๊ค!!”</font></i></b></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b><i><font color="#8b0000"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">“โอ๊ยยยย ฮวยยยย”</font></font></i></b></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3" style="" color="#8b0000"><b style=""><i style=""> "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"</i></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(31, 31, 31); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">ไฟสปอร์ตไลท์ขนาดเท่าถังแก๊สที่ยังห้อยอยู่เหนือหัวเวที ได้รับแสงสั่นสะเทือนจากการเด้งเป้าของชิดตะวันมากเกินไปละมั้ง ทำไมวะ เต้นแรงผิดหรอ? โซ่ที่ยึดไว้มันหลุด ทั้งที่ปกติก็สะบัดมากกว่านี้อีกนะ ทำไมวันนี้มันหลุดล่ะ พรึ่บบบบ!!! ไฟทั้งดวงก็หล่นลงมาอย่างกับจับวาง <b>ปั่ก!!</b> ตรงกลางกระหม่อมของชิดตะวันทันทีอย่างแม่นยำราวกับฟ้าส่งลงมากับมือ </font></span><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; background-color: transparent; color: rgb(31, 31, 31); white-space-collapse: preserve;">เสียงกรี๊ดตกใจดังระงมทั่วงาน พิธีกรตะโกนแล้วรีบวิ่งเข้ามาดู ญาติฝ่ายเจ้าภาพยืนอ้าปากค้างกันเป็นแถว นาคยังอึ้งอ่ะคิดดู ยังไม่ทันจะได้บวชเลยงานนี้มันอะไรกันเนี้ย ทีมงานวิ่งเข้ามาดู ส่วนแดนเซอร์ชายหญิงก็แทบจะตกใจหายแวบ เพราะพึ่งผ่านประสบการณ์เฉียดตายมา แต่คนโดนน่าจะตายจริง…</span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(31, 31, 31); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">ทั้งงานเต็มไปด้วยความโกลาหล…</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(31, 31, 31); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#1f1f1f"> ก่อนที่ข่าววันถัดมาจะประกาศออกทีวีคุณสรยุทธ์กับน้องไบร์ทก็ถึงขั้นกุมขมับไม่รู้จะสงสารยังไงแล้วดี</font><b style=""><font color="#8b0000">"สวัสดีครับท่านผู้ชม เราไปสนใจเรื่องอื่นนอกจากเรื่องนายกกันก่อนดีกว่าไหมครับ คืองี้ เมื่อวานเวลา 23 นาฬิกา 33 นาที แหม่ เลขสวยเสียด้วย ได้เกิดอุบัติเหตุสลดกับนักร้องหมอลำดาวรุ่งเสียชีวิต ชิดตะวัน ที่ไปแสดงที่จังหวัดขอนแก่นเมื่อคืนนี้ครับน้องไบร์ท"</font></b><font color="#1f1f1f"> เสียงของพี่(?) สรยุทธ์อ่านข่าวขึ้นพลางทำหน้าเครียด ส่วนน้องไบร์ทก็รับไม้ต่อ </font><font color="#8b0000"><b>"ค่ะ เกิดเหตุเต้นกันจนไฟสปร์ดไลท์ด้านบนตกเพราะเต้นแรงเกินไปค่ะ ระหว่างนั้นค่อนข้างโกลาหนเลยทีเดียวนะคะ โดยเจ้าของงานได้ให้การว่าได้จ้างวงของคุณชิดตะวันไปแสดงในงานบวชลูกชายคนเล็กค่ะ แต่ระหว่างงานเลี้ยงก็ได้เกิดเหตุสลดขึ้นจนถึงแก่ชีวิต มีผู้ชมทางบ้านและในติ๊กต๊อกมีคนบันทึกภาพได้ไว้ เราไปดูกันค่ะ" </b></font><font color="#1f1f1f">แน่นอนว่าเมื่อภาพปรากฎออกมาคือภาพอันแสนน่าสลด(?) ของการที่นักร้องสาวเต้นแรงในเพลงยายแล่มจนไฟตกลงใส่หัวเสียชีวิตคาที่จริง ๆ หลังจากนั้นก็เกิดเรื่องราวสนั่นโซเชี่ยวของไทยเกิดแฮทแท็ค </font></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(31, 31, 31); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style="" color="#ff0000"><b style=""><i style="">#ตายเพราะเด้งเป้าแรงเกิน #RIPชิดตะวัน </i></b></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3" style="" color="#ff0000"><b style=""><i style=""><br></i></b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><font face="Sarabun" size="3" style="" color="#ff0000"><b style=""><i style=""></i></b></font></span></p><br></span>

หน้า: 1 [2] 3

The Myth of Han's Archiver