[ลานศิลานักปราชญ์]

Ximenqing ดี

วันที่ 25 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  12.00




'วูบ นี่ข้ากลับมาแล้ว ข้าไม่ได้ฝันไป'เด็กหนุ่มคิดในใจพร้อมในมือที่ถือสุราไผ่เขียว 2 จอก


"ยินดีด้วยที่ทำภารกิจสำเร็จนี่คือรางวัลของเจ้า" พี่หลี กล่าวและผายมือออกมาเป็นสิ่งของต่างๆ

"เจ้าอาจจะงงๆ นิดหน่อยนะ ครั้งแรกข้าทำให้" พี่หลี่จับเศษกระจกสีดำ ยัดเข้าตัวเด็กหนุ่ม

ทันใดนั้นเด็กหนุ่มก็รู้สึกถึงเรื่องราวบางอย่าง


"เจ้าอาจจะมึนงง ซักนิดไปนะ ไปพักเถอะ" พี่หลีโบกมือทันใดนั้นเด็กหนุ่มก็ออกจากลานศิลาปราชไป
-----------------------

@Admin

- รางวัลงาน: +100 พลังใจ, 9 ตำลึงทอง , +55 EXP และ +2 Point +เศษเสี้ยวความทรงจำโลกเก่า 1 ชิ้น

Longyue บ้า

CHAPTER 26.11

วันที่ยี่สิบห้าเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ

วันอาทิตย์ ช่วงเวลา 17.30 น.

หมู่บ้านบนหลังวาฬ

“มาแล้วหรือ?”

“มาไม่ได้หรือ?” 

“ไม่เร็วเกินไปหรือ?”

“ท่านมิใช่ต้องการความช่วยเหลือจากข้าหรอกหรือ?”

ริมฝีปากฉ่ำวาวใต้หน้ากากเทียนโก้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงคล้ายยียวน พลางยกเล็บเคลือบชาดแดงพิจารณาประหนึ่งว่าเบื่อหน่ายยิ่งนัก เปลวตะวันใกล้ยามทิวาวันลับลาย้อมร่างบางที่งดงามประหนึ่งดาบแดงตั้งตระหง่าน ชั่วลัดตาเดียวก็เงยหน้าปรายสายตามองแผ่นศิลาจารึก “ข้ายืนมองอยู่ตรงนี้กลับไม่พบอักขระทองเช่นวันนั้น—”

“ความไม่มีคือความมี เป็นสิ่งประเสริฐยิ่ง” ประกายความสูงส่งคล้ายดั่งไผ่สนกลางหิมะเอ่ยเรียบเรื่อย หลงเยวี่ยถอนหายใจต่อประโยคด้วยเสียงละไม “มีความสุขสงบ”

ใบหน้าด้านข้างของฝูหลีหยางอิ่มเอมใจนัก “ถือว่าข้ามาเสียเที่ยวแล้ว”

“เรียกว่ามาถูกจังหวะ” ขณะที่เอ่ยประโยคนั้นสีหน้าของเขาก็พลันเรียบนิ่งประหนึ่งทะเลสาบไร้ระลอกคลื่น มืดมิดเย็นเยียบราวกับฉาบด้วยน้ำแข็ง ความเย้ายวนงดงามของยามอัสดงถูกปกคลุมด้วยความมืดที่อึมครึมน่าอึดอัด คลับคล้ายลมฤดูใบไม้ร่วงกรรโชกจนเย็นเยียบไปถึงกระดูก ไร้สิ้นซึ่งความอบอุ่นอ่อนโยน

หลงเยวี่ยสังหรณ์ใจไม่ดี นางตวัดสายตามองแผ่นหินเปลือยเปล่า บัดนี้อักขระทองคำเริ่มเปล่งประกายร้อยเรียงเป็นประโยคที่หนักหน่วงน่าหนักใจ

หินไฟพุ่งลงบนหลังเรือวาฬ ณ หมู่บ้านกลางทะเลตงไห่ เกิดการต่อสู้ไม่ทันตั้งตัว มนุษย์มารที่ยากเกินเยียวยากำลังโจมตีชาวบ้านอย่างคลุ้มคลั่ง และดูเหมือนพวกเขาจะเต็มไปด้วยไอมารหนาแน่นกว่ามนุษย์มารทั่วไป ไม่สามารถดูดซับไอมารออกจากร่างพวกเขาได้อีกแล้ว

 

“ไม่มีเวลาแล้ว” ฝูหลีหยางคล้ายเครียดขึ้งขึ้นมา “ข้าจะส่งท่านไปที่หมู่บ้านวาฬ”

รับเควสต์ปกป้องหมู่บ้านบนหลังวาฬ  @@Admin 

Longyue บ้า

26.13
วันที่ยี่สิบห้าเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ
วันอาทิตย์ ช่วงเวลา 20.00 น.
หมู่บ้านบนหลังวาฬ (3)

หลงเยวี่ยโอนเอนคล้ายคนหน้ามืด การเปลี่ยนสถานที่อย่างกะทันหันทำให้รู้สึกอยากอาเจียนเล็กน้อย ฝูหลีหยางเห็นท่าทางหญิงสาวเป็นเช่นนั้นก็เสียมารยาทแตะที่แขนเพื่อช่วยถ่วงดุลร่างกายให้หญิงสาว หากว่าจู่ๆ ก็ถูกหลงเยวี่ยสะบัดมือทิ้ง นางขมวดคิ้วเกรงอีกฝ่ายจะรู้สึกไม่ดีอยู่บ้าง หากว่าอีกฝ่ายกลับไม่มีทีท่าเก้อกระดากอันใด คล้ายมือออกอย่างเรียบง่ายท่วงท่าสูงส่งประหนึ่งเทพเซียน (ก็เขาเป็นเซียนอะ!)

ฝูหลีหยางอมยิ้ม “แม่นางกลับมาแล้ว”

“ข้ามีความรู้สึกราวกับท่านคิดจะส่งข้าไปตาย”

ชายหนุ่มส่ายศีรษะ “ไม่เป็นเช่นนั้น”

“ข้าเชื่อว่าแม่นางจะคว้าชัยในท้ายที่สุด” เขาคล้ายยกมือออกมาปราดหนึ่งก็มีถุงสิ่งของปรากฏที่มือประดุจเดียวกับครั้งก่อนไม่ผิด เอ่ยต่อว่า “น้ำใจของแม่นางมีค่า หลีหยางมีเพียงของเล็กน้อยตอบแทน หวังว่าแม่นางจะไม่ถือสา”

- รางวัลงาน: +100 พลังใจ, 15,000 อีแปะ, +50 ตบะฝึกฝน , +60 EXP และ +2 Point, หินเพลิงฟ้า (ตีบวกและอัปเกรด อย่างละ 4 ก้อน)

@Admin

LinYa ดี

วันที่ 29 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ นอนเมืองฉางอัน ลานศิลานักปราชญ์

แสงอาทิตย์ยามโหย่วทอแสงลอดผ่านกิ่งก้านหนาทึบของต้นไม้ใหญ่ ส่องประกายเป็นลำแสงสีทองร่วงหล่นลงสู่ผืนหญ้าอันชุ่มชื่น ลานศิลานักปราชญ์เงียบสงัด มีเพียงเสียงลมพัดผ่านใบไม้และเสียงนกร้องคลอเบา ๆ ความสงบนี้กลับให้ความรู้สึกเหนือจริงราวกับโลกทั้งใบหยุดนิ่งเพื่อรอการมาของใครบางคน หลินหยาก้าวเดินช้า ๆ บนผืนดินอันเต็มไปด้วยกลิ่นอายของป่าเขา เธอเงยหน้ามองรอบด้าน ดวงตาสอดส่องหาสิ่งที่เรียกว่า “เสียงกระซิบ” ของเซียนผู้พิทักษ์ที่ดังอยู่ในหัวก่อนหน้านี้ ลานกว้างเบื้องหน้าเต็มไปด้วยศิลาสลักเก่าแก่ตั้งเรียงรายเป็นวงกลมเหมือนกำลังล้อมบางสิ่งไว้ แสงอาทิตย์ตกกระทบลงบนแผ่นศิลาใหญ่กลางลาน ทำให้มันเปล่งประกายอ่อน ๆ คล้ายกับมันกำลังหายใจ

“ที่นี่สินะ…ลานผู้กลับชาติมาเกิด” หลินหยาพึมพำกับตนเอง เสียงของเธอก้องสะท้อนเพียงเบา ๆ ในบรรยากาศว่างเปล่า

ลมกระพือแรงขึ้นเพียงเสี้ยวขณะ กลิ่นหอมบางเบาของไม้จันทน์และดอกไม้ป่าลอยผ่านเข้ามาในจมูก เสียงกระซิบเก่าแก่กลับดังขึ้นอีกครั้งภายในหัว “เจ้ามาแล้ว…ผู้กลับชาติมาเกิด…”

หลินหยาก้าวเข้าไปใกล้แผ่นศิลากลางลาน หัวใจเต้นแรงราวกับรู้ว่ามีใครบางคนรออยู่ที่นี่ เธอเอ่ยออกไปด้วยเสียงสั่นระคนกล้าหาญ “อยู่ไหนน่ะ? ข้ามาตามเสียงของท่านแล้ว…ท่านอยู่ที่ไหนกันเจ้าคะ?”

เงาสีขาวบางเบาราวหมอกเริ่มรวมตัวกลางลาน ลำแสงสีทองสาดส่องจับกับหมอกนั้นปรากฏเป็นรูปร่างคล้ายบุรุษสูงสง่าในชุดยาวโบราณ ร่างนั้นแฝงไว้ด้วยพลังเกินมนุษย์ กลิ่นอายของเซียนแผ่กระจายไปทั่วจนทำให้ทุกอย่างรอบตัวเงียบงัน หลินหยาหยุดนิ่งนี่คงเป็นเขา เซียนผู้พิทักษ์ ที่เสียงกระซิบเรียกนางมา…หมอกสีเงินที่ล้อมรอบศิลากลางลานค่อย ๆ สลายเผยร่างสูงโปร่งของเซียนหนุ่มผู้มีอาภรณ์ขาวสะอาด ปักลายเมฆรำไรด้วยด้ายทองละเอียด แววตาของเขาลึกซึ้งเหมือนรู้ทุกสรรพสิ่งบนสวรรค์และโลกมนุษย์ แต่กลับแฝงความสงบที่ทำให้ผู้พบเจอเหมือนถูกปลดภาระออกไปครึ่งหนึ่ง

เซียนผู้เฝ้าศิลาแห่งปราชญ์ก้าวช้า ๆ มายืนตรงหน้า รอยยิ้มเบาบางปรากฏบนริมฝีปากบาง เขาก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นการตอบรับการคำนับของหลินหยา เสียงของเขานุ่มลึกแต่ก้องสะท้อนราวกับลมกระซิบผ่านใบไม้ “ผู้กลับชาติมาเกิด…เจ้ามาถึงแล้ว”

สายตาของเขามองหลินหยาอย่างพินิจพิเคราะห์ คล้ายจะมองทะลุไปถึงวิญญาณชาติก่อนที่ยังหลงเหลือร่องรอยอยู่ในดวงตาของนาง หลินหยารู้เมื่อไม่นานมานี้ว่าตนเองนั้นกลับชาติมาเกิด ชาติก่อนเธอเป็นแม่สาวจากประเทศไทย ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มักม่วนตลอดกาล เพราะงั้นเลยประสาทไม่แดกเวลาเจอเรื่องบัดซบไง เพราะประเทศไทยมันบัดซบกว่า 

เมื่อได้ยินคำถามจากหลินหยาที่เปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงจริงใจปนความสงสัย “เรียกข้ามาที่นี่ทำไมหรือเจ้าคะ?”

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาเจอจ้าาา เรียกมาทำหยังงงสู

รางวัล: -

LinYa ดี

วันที่ 29 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ นอนเมืองฉางอัน ลานศิลานักปราชญ์

ภายใต้แสงสีทองของอาทิตย์ยามโหย่วที่ลอดผ่านยอดไม้ลงมาส่องลานศิลานักปราชญ์ บรรยากาศกลับอบอวลไปด้วยความเงียบสงบปนความศักดิ์สิทธิ์ หลินหยาที่เพิ่งเอ่ยคำถามต่อท่านเซียนก็ต้องชะงัก เมื่อเสียงฝีเท้าสงบนิ่งแต่หนักแน่นดังเข้ามาใกล้พร้อมกลิ่นลมเย็นที่แผ่วพัด สตรีร่างสูงในชุดกระบี่ผลิวสันต์ปรากฏตัวขึ้นด้วยความงามสง่าดุจเงาจันทร์ฉายกลางรัตติกาล “พี่ฉู่…” หลินหยากล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างไม่คาดฝัน ก่อนที่ริมฝีปากจะระบายยิ้มทั้งที่หัวใจสั่นสะท้านไปด้วยความอบอุ่นที่ไม่เคยคาดว่าจะพบเจอ ณ ที่แห่งนี้

ฉู่ซ่วนจื่อก้าวเข้ามาใกล้ด้วยท่วงท่าที่สงบและแน่วแน่ ดวงตาคมลึกของนางจ้องมองหลินหยาอย่างอ่อนโยนแฝงความจริงจัง “ข้าได้ยินเรื่องพยากรณ์จากท่านเซียนแล้ว” น้ำเสียงของนางชัดเจนแต่ไม่ดังเกินไป กลับแฝงความห่วงใยที่สัมผัสได้ถึงหัวใจ “ข้าเป็นห่วงเจ้านัก หลินหยา…เจ้าต้องการให้ข้าไปกับเจ้าหรือไม่?”

คำถามนั้นทำให้หลินหยาลังเล ดวงตาของนางสั่นไหวคล้ายถูกดึงรั้งจากความปรารถนาในความปลอดภัยของสหายผู้เป็นเหมือนพี่สาว และความกล้าหาญที่จะยืนหยัดเพียงลำพัง นางสูดหายใจลึกก่อนเอ่ยด้วยเสียงอ่อนหวานปนเศร้า “พี่ฉู่ท่านดีกับข้าเหลือเกินเจ้าค่ะ แต่ข้าหวังว่าท่านจะไม่โกรธ การเดินทางครั้งนี้…ไกลและหนักหนานัก ข้าไม่อยากให้พี่ฉู่ต้องลำบากเพราะข้า”

ฉู่ซ่วนจื่อเพียงเผยยิ้มบาง แววตาคู่นั้นแฝงความเข้าใจและความเด็ดเดี่ยว “ข้าไม่กลัวความลำบาก แต่หากเจ้าต้องการไปเพียงลำพัง ข้าจะเคารพการตัดสินใจของเจ้าเด็กน้อย” นางเอื้อมมือมาวางเบา ๆ บนไหล่หลินหยา ราวกับส่งพลังใจผ่านสัมผัสนั้น 

“สัญญากับข้าเพียงสิ่งเดียว…เจ้าจะต้องกลับมาอย่างปลอดภัย”

“ข้าสัญญาเจ้าค่ะ พี่ฉู่…” หลินหยาสบตานาง น้ำตาคลอแต่กลับยิ้มออกมาได้

ท่านเซียนที่ยืนอยู่ไม่ไกล เพียงมองสองสตรีด้วยสายตาอ่อนโยนพลางพึมพำกับสายลม “พันธะระหว่างสหาย…บางครั้งแข็งแกร่งยิ่งกว่าวาสนา”

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: รักพี่ฉู่ แต่หนูจะไปเดทง่ะ 555555 เอาพี่ไปด้วยไม่ได้

รางวัล: -