[โรงเงินตราฮันหัวหนงหมิน]

LinYa ดี

วันที่ 24 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ เวลา 09.00 - 11.00 น. ณ ถนนสิบลี้ โรงเงินตราฮันหัวหนงหมิน

โรงเงินตราฮันหัวหนงหมินในยามสายคลาคล่ำไปด้วยพ่อค้าแม่ขายและเหล่าขุนนางเล็กน้อยที่ต่างทยอยเดินเข้าออกอย่างไม่ขาดสาย เสียงโลหะกระทบกันเบา ๆ ดังเป็นระยะตามจังหวะการชั่งตวงของผู้แลกเปลี่ยนเงินตรา กลิ่นกระดาษเก่ากับหมึกจากใบจดบัญชีลอยอบอวลทั่วห้องโถงกว้าง ด้านหน้ามีป้ายไม้แขวนค่าแลกเปลี่ยนที่ปรับเปลี่ยนตามสภาพเศรษฐกิจขึ้นเด่นเป็นสง่า หลินหยาในชุดธรรมดาของสาวชาวเมืองวันนี้ดูแทบกลืนไปกับผู้คนรอบข้าง นางมัดผมหางม้าอย่างง่าย สะพายกระเป๋าเจ็บสมบัติใบใหญ่ด้านหนึ่งเต็มไปด้วยตำลึงเงินและเศษแร่แดง ๆ นิดหน่อยจากเหมืองที่เธอยังไม่ได้เคาะล้างออกเสียที นางยืนเท้าสะเอวเงยหน้าดูป้ายไม้เหนือศีรษะแล้วพึมพำออกมาเบา ๆ

“หืม...1 ตำลึงเงินเป็น 400 เหรียญอู่จู...งั้นถ้าแลกสามแสน ก็ต้องเท่าไหร่ล่ะ…” เธอยกนิ้วขึ้นนับในใจเร็วปรื๋อ 300,000 ÷ 400 = 750

“...อือ ก็คือต้องใช้เงิน 750 ตำลึงเงินถ้วน” นางยิ้มมุมปากพอใจ “ไม่เลวเลยแฮะ เอาไว้ซื้อวัตถุดิบเห็ดกับดอกดอกไม้จากแดนใต้กับตะวันตกก็ได้แฮะ แล้วก็เผื่อไว้ซื้อกล่องทองคำที่ร้านโจวจินซะหน่อย” เธอเดินตรงไปยังช่องแลกเปลี่ยน ฝ่ายเสมียนของโรงเงินตราเป็นชายวัยกลางคนเคร่งขรึมในชุดผ้าไหมสีน้ำเงินลายเมฆทอง เขายกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นย่ามเงินแน่นปั๊กจนแทบขาดของหลินหยา แต่ก็รับไปชั่งอย่างสุภาพ

“750 ตำลึงเงินถ้วน…ได้รับเป็นสามแสนเหรียญอู่จู บัญชีชื่อใดดีขอรับ?”

“ชื่อ หนาน หลินหยา เจ้าค่ะ” หลินหยายิ้มหวานแล้วกระพริบตาหนึ่งที “พ่อค้าแม่ค้าธรรมดา ไม่ใช่ใครใหญ่โตหรอกนะ~” เสมียนเลิกคิ้วน้อย ๆ แต่ไม่พูดอะไรอีก รีบจัดการออกใบรับเงินตำลึงเงินแบบพร้อมส่งห่อผ้าสีเทาเนื้อหนาที่ผูกเชือกแน่นให้หลินหยา “รับเงินแล้ว โปรดเก็บรักษาอย่างปลอดภัย หากหายทางโรงเงินตราจะไม่รับผิดชอบใด ๆ นะขอรับ”

"รู้แล้ว ๆ เจ้าค่ะ ขอบใจมากนะเจ้าคะท่านลุง” หลินหยาเอ่ยอย่างร่าเริงก่อนจะเดินแกว่งย่ามเปล่ากลับออกมา ท่าทางสดใสผิดกับตอนเดินเข้าไปนัก เหมือนคนพึ่งเก็บโบนัสปลายปีมาใช้ทีเดียว เธอเดินกลับไปยังถนนสิบลี้ต่อ เตรียมเข้าเขตตลาดคะวันออกด้วยสีหน้าเริงร่า เพราะวันนี้...เป็นวันเหมาะจะตุนเสบียง!

แล้วข้างในหัวก็วางแผนอย่างไว…

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: แลกเงิน 750 ตำลึงเงิน เป็น 300,000 เหรียญอู่จู

รางวัล: -

SuYao ดี

วันที่ 8 จิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย (เวลา 13.00 – 15.00 น.) 

หลังจากที่แม่นางหนานกลับไปได้ไม่นาน ซูเหยาก็เดินทางมายืนอยู่หน้าบานประตูใหญ่ของโรงเงินตราฮันหัวหนงหมินหมายมั่นที่จะมาเรียนรู้ด้านการบัญชีให้ถ่องแท้ยิ่งขึ้นเพื่อใช้ในการทำบัญชีของโรงหมอที่นางต้องรับผิดชอบหลังจากขึ้นเป็นหมอใหญ่แล้ว

ใจกลางเมืองฉางอันโรงเงินแห่งนี้หาใช่โรงรับจำนำที่มีกลิ่นอับชื้นไม่ หากแต่เป็นเสาหลักแห่งความมั่นคงที่ยืนหยัดมานานนับหลายสิบปีตั้งแต่สมัยอดีต เดิมทีมันก่อตั้งขึ้นเพื่อเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้แก่ชาวนาผู้ขยันขันแข็งได้มีที่เก็บออมเมล็ดพันธุ์แห่งความหวังและกู้ยืมเงินทุนเพื่อเพาะปลูกในฤดูถัดไป แม้ในปัจจุบันบริการของโรงเงินจะขยายออกไปสู่พ่อค้าวาณิชและชาวเมืองทุกชนชั้น แต่รากฐานอันมั่นคงและชื่อเสียงที่สลักไว้บนเสาหินยังคงบ่งบอกถึงความเป็นมาอันยาวนาน

ซูเหยาสูดหายใจลึก เมื่อก้าวข้ามธรณีประตูไม้เนื้อดีเข้าไป สิ่งแรกที่ปะทะสายตาคือบรรยากาศที่แตกต่างจากโรงหมออย่างสิ้นเชิง ภายในโถงกว้างมีแสงจากโคมไฟกระดาษและแสงธรรมชาติที่ลอดผ่านช่องหน้าต่างบานเล็กส่องกระทบให้เห็นฝุ่นละอองละเอียดลอยฟุ้งดูราวกับละอองทองคำ เคาน์เตอร์ไม้เนื้อหนา สูงท่วมศีรษะคนยืนกั้นแบ่งพื้นที่ระหว่างพนักงานกับลูกค้าอย่างเป็นระเบียบ เสียงกระดิกของพู่กันบนแผ่นกระดาษ เสียงหอบหิ้วของถุงเงินที่บรรจุเหรียญอู่จูนับร้อยนับพัน และที่สำคัญที่สุดคือเสียงของ ลูกคิดที่ดังประสานกันอย่างต่อเนื่องดุจดนตรีแห่งการค้าขาย มันเป็นจังหวะที่ซูเหยาไม่คุ้นเคยแต่ก็รู้สึกทึ่ง

เบื้องหลังเคาน์เตอร์คือที่ที่เถ้าแก่เนี้ยกงยู่หลินผู้เป็นเจ้าของกำลังยืนอยู่ นางมิได้อยู่ในชุดของสตรีผู้ดูแลกิจการที่เรียบร้อยทึมทื่ออย่างที่ซูเหยาเคยจินตนาการไว้ในโรงหมอเลยแม้แต่น้อย แต่เป็นชุดผ้าไหมที่ตัดเย็บอย่างประณีต มีสีสันสดใสที่ดูราวกับว่าถูกส่งตรงมาจากดินแดนทางใต้ที่ห่างไกล ชายเสื้อมีลวดลายดอกโบตั๋นอันโอ่อ่าและเย็บด้วยด้ายสีทองแวววาว ทรงผมของนางถูกม้วนเกล้ามวยอย่างทันสมัยประดับด้วยปิ่นปักผมหยกชั้นดีที่มิได้มีเพียงอันเดียว แต่นางประดับปิ่นหลายอันอย่างมีรสนิยม ดวงตาที่ทอประกายฉลาดเฉลียวคู่นั้นกวาดมองผู้คนในโรงเงินอย่างมั่นใจ ราวกับว่านางคือเจ้าของอาณาจักรทองคำแห่งนี้อย่างแท้จริง ซึ่งก็เป็นความจริงที่มิอาจปฏิเสธได้

กงยู่หลินเห็นซูเหยาที่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ไม่ไกล นางเดินออกมาจากด้านหลังเคาน์เตอร์ด้วยท่าทีสง่างามราวกับหงส์เหิน ยิ้มกว้างที่เผยให้เห็นความมั่นใจบนใบหน้าอันงามหมดจด

"สาวน้อยคนนี้เองหรือที่ปรารถนาจะมาเรียนรู้การบัญชีกับข้า…ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะเรื่องเล็กน้อย พวกหนุ่มน้อยสาวน้อยอย่างเจ้ายังต้องเรียนรู้อีกมาก" นางพูดพลางโบกมืออย่างไม่ใส่ใจกับความขัดเขินของซูเหยา

เถ้าแก่เนี้ยยื่นลูกคิดไม้เนื้อดีที่ผ่านการใช้งานมาอย่างโชกโชนให้ซูเหยา 

"เอาล่ะ...ก่อนอื่นเลยเจ้าต้องฟังเสียงของมันให้ชินเสียก่อน"

ซูเหยาถูกจัดให้อยู่มุมเล็ก ๆ ด้านในสุดของเคาน์เตอร์ มีกองกระดาษบัญชีหนาหนักวางอยู่ข้าง ๆ นางได้เริ่มงานจากตำแหน่งที่ต่ำต้อยที่สุด นั่นคือการทำหน้าที่ คัดลอกรายละเอียดการกู้ยืมและดอกเบี้ย จากบัญชีเก่าใส่บัญชีใหม่ที่เตรียมไว้เพื่อการตรวจสอบในรอบบัญชีสิ้นเดือน จากนั้นจึงต้องตรวจสอบจำนวนเงินเข้า-ออกของแต่ละบัญชีด้วยตนเอง การทำงานร่วมกับเถ้าแก่เนี้ยทำให้ซูเหยาได้เห็นว่าความมั่นใจของสตรีผู้นี้มิใช่ได้มาอย่างลม ๆ แล้ง ๆ ยามที่นางต้องสะสางปัญหาทางการเงิน นางจะเปลี่ยนจากพี่สาวที่ยิ้มแย้มกลายเป็นสตรีเหล็กที่ไม่มีใครกล้าต่อรองด้วยแม้แต่น้อย

ในช่วงบ่าย ซูเหยาได้ลองฝึกใช้ลูกคิดจริง ๆ มันเป็นเครื่องมือที่ดูเรียบง่ายแต่กลับมีเสน่ห์ลึกล้ำ เม็ดลูกคิดไม้กลมเล็ก ๆ ถูกร้อยเรียงอยู่บนแกนเหล็กอย่างเป็นระเบียบ ซูเหยาท่องจำกฎเกณฑ์การดีดนิ้วอย่างเคร่งครัด 

"ปัดขึ้นทีละสิบ ปัดลงทีละห้า..." 

เสียงลูกคิดของพนักงานคนอื่น ๆ ดังรัวเร็วและหนักแน่นราวกับสายฝนในฤดูร้อน ขณะที่เสียงลูกคิดของซูเหยายังคงติด ๆ ขัด ๆ อยู่เป็นระยะ ๆ เถ้าแก่เนี้ยเดินมาหยุดข้าง ๆ นางพลางชี้นิ้วไปที่ลูกคิด 

"ผิดแล้วสาวน้อย! เจ้าปัดเม็ดลูกคิดด้วยความลังเล ความลังเลในโลกของการเงินหมายถึงความผิดพลาดและความสูญเสีย"

กงยู่หลินหันหลังให้ซูเหยา นางหยิบตั๋วเงินจำนวนหนึ่งขึ้นมาดีดลูกคิดด้วยความเร็วที่น่าทึ่ง เสียงดังถี่และชัดเจนราวกับจังหวะการร่ายรำที่สมบูรณ์แบบ 

"ลองดูนี่เสียก่อน” นางดีดเม็ดลูกคิดด้วยนิ้วมือที่เรียวยาวราวกับกำลังเล่นเครื่องดนตรีโบราณอันล้ำค่า "จำไว้ว่าเงินทองก็เหมือนน้ำที่ไหลผ่านมือ เจ้าต้องจับจังหวะการไหลของมันให้ได้ก่อนที่จะลงมือเขียนลงบนบัญชี" นางกล่าวด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจจนเกินงาม

ซูเหยาจ้องมองการทำงานของเถ้าแก่เนี้ยด้วยความตั้งใจ พลางดีดลูกคิดซ้ำ ๆ ตามตัวเลขในบัญชีที่ต้องคัดลอก '174...174...429...429' นิ้วมือที่เคยชินกับการบดสมุนไพรและเขียนตำรับยาค่อย ๆ ปรับตัวให้เข้ากับจังหวะของลูกคิดอย่างช้า ๆ ภายใต้แสงโคมไฟสลัวในช่วงเย็นที่โรงเงินตราแห่งนี้เริ่มซาผู้คนลง ซูเหยายังคงก้มหน้าก้มตาฝึกฝนทำบัญชีต่อไป ความรู้เรื่องการนับและการจัดการเงินตราชมิได้ง่ายดายอย่างที่คิด หากแต่มันเต็มไปด้วยรายละเอียดและกลเม็ดเคล็ดลับที่ต้องอาศัยความช่างสังเกตและความแม่นยำอย่างถึงที่สุด

วันแรกของซูเหยาในการทำงานพิเศษที่โรงเงินตราฮันหัวหนงหมินจบลงด้วยอาการปวดนิ้วมือและสายตาที่พร่ามัวจากการจ้องตัวอักษรเล็ก ๆ แต่ในใจกลับเปี่ยมไปด้วยความกระหายที่จะเรียนรู้ต่อไป...

โรลเพลย์ทำงานพาร์ทไทม์ประจำวัน

ค่าจ้าง: 150 อู่จู - 10 EXP 

@Watcher