[ทะเลสาบเยว่ปิงเหอ]

LinYa ดี

วันที่ 20 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 15.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ทะเลสาบเยว่ปิงเหอ (พบ องค์เทพเยว่เหล่า)

           ยามเว่ย ณ ทะเลสาบเยว่ปิงเหอ แสงตะวันเอียงอ่อนคล้ายผ้าไหมสีทองบางเบา ร่วงหล่นลงบนผิวน้ำจนระยับเป็นริ้วแสง เงาสะท้อนของยอดไม้ไหวพลิ้วตามแรงลมเย็นที่ลูบผ่านแก้มหลินหยาราวกับมือของใครบางคนที่ยังอุ่นอยู่ในความทรงจำของเธอ ความทรงจำที่คล้ายจะมีแต่รสสัมผัส…มากกว่าคำพูด “หนึ่ง สอง… สาม สี่ ห้า…หก” หลินหยาที่กำลังเดินอยู่กำลังพูดนับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ใบหน้าร้อนวาบแม้ไม่มีแดดแผดเผา หากร้อนเพราะความทรงจำที่ไม่ยอมจาง นางแทบไม่อยากเชื่อว่าเมื่อวานจะถูกจูบมากกว่าห้าครั้ง แถมแต่ละครั้งยังเต็มไปด้วยความแน่วแน่จนแทบหายใจไม่ทัน

           “บัดซบเอ้ย…ข้าเมามากไปหรือหัวใจมันอ่อนแอไปกันแน่...” หญิงสาวบ่นพึมพำเบา ๆ พลางเอามือแตะต้นคอใต้ผ้าคลุม มันยังเจ็บหน่อย ๆ เมื่อสัมผัสลงไปแต่จะให้ใครมาเห็นรอยพวกนี้ไม่ได้เด็ดขาดไม่งั้นเสียชื่อหมด เธอก้าวเท้าเรื่อย ๆ บนทางเดินหินที่ล้อมรอบทะเลสาบเยว่ปิงเหอในยามบ่ายมีเพียงสายลมกับเสียงนกน้ำไกล ๆ ท่ามกลางความเงียบงันนั้น เสียงหนึ่งกลับดังขึ้นอย่างไม่ปรากฏที่มาแผ่วเบา แต่มั่นคง

           "ใจที่สั่นไหว…ใช่ว่าเป็นใจอ่อนแอเสมอไป"

           หลินหยาชะงักเงยหน้ามองโดยสัญชาตญาณ และนั่นเองริมขอบไม้ที่ทอดผ่านเนินต่ำใกล้ผืนน้ำ มีชายผู้หนึ่งยืนอยู่ในชุดขาวสะอาดตา ขลิบด้วยอาภรณ์ขนสัตว์สีเงินเรื่อ เขายืนหันหน้าออกไปทางทะเลสาบ เส้นผมสีดำยาวปลิวตามลมละมุนราวภาพวาด บุรุษปริศนาที่หลินหยาไม่รู้ว่าเขาคือองค์เทพเยว่เหล่า ผู้เฒ่าจันทรา ท่านมิได้หันกลับมาในทันทีเพียงกล่าวเสียงเรียบ 

           “ในใจเจ้ามีใครบางคนมากขึ้นทุกวันจนเจ้าหวั่นไหว… และในใจของเขา…ก็มีเจ้าไม่น้อยไปกว่านั้นหรือมากกว่าจนเป็นทั้งดวงใจ” เสียงนั้นไม่ใช่การตำหนิ ไม่ใช่คำยินดี แต่มันคือความจริงที่ฟังแล้วเหมือนปลายนิ้วแตะลงกลางอกเบา ๆ

           หลินหยานิ่งไปสักพักก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ สายตาเธอไล่มองแผ่นหลังของเขา ทรงตรงไม่ไหวเอน แม้เงียบขรึมแต่ก็อบอุ่นในความว่างเปล่ารอบตัว “ท่านรู้…ทุกอย่างอีกแล้วใช่ไหมเจ้าคะ? ท่านชาย?”

           เทพเยว่เหล่าพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาช้า ๆ ดวงตาคู่นั้นคล้ายจะมองทะลุผ่านร่างเธอไปถึงหัวใจที่ซ่อนอยู่ข้างใน “โชคชะตาไม่เคยหยุดเดิน แม้เจ้าไม่ก้าวตาม…มันก็จะพาเจ้าวิ่ง” เขายิ้มบาง ๆ พร้อมกับกล่าวต่อ “แต่หากเจ้ายืนมั่น และกล้าถามตนเองว่า ‘ต้องการอะไรจริง ๆ’ เจ้าจะไม่หลงทาง”

           หลินหยาก้มหน้าลง พึมพำเบา ๆ ราวพูดกับตัวเอง “ข้าอยากช่วยทุกคน แต่ข้ากลัว…กลัวว่าจะเลือกผิด แล้วทุกอย่างจะพังเจ้าค่ะ” ผู้เฒ่าจันทราก้าวเข้ามาใกล้ มือของเขายื่นออกมาเพียงครึ่งคืบ ก่อนที่สายลมจะแตะเข้าที่ปลายนิ้วของเขา ราวกับด้ายแดงที่มองไม่เห็นกำลังขยับเต้นไปตามจังหวะลมหายใจของโชคชะตา “ผู้ที่พยายามช่วยผู้อื่น โดยไม่หลงลืมตนเอง…ย่อมไม่มีวันผิด” เขาวางนิ้วลงกลางอกหลินหยาอย่างแผ่วเบา และในเสี้ยววินาทีนั้นหญิงสาวรู้สึกได้ถึงแรงสะเทือนบางอย่างในร่างกาย คล้ายกับมีด้ายเส้นหนึ่งที่แฝงอยู่ในใจมานาน เพิ่งถูก ‘แตะ’ ให้กระเพื่อม

           “เมื่อเจ้าเข้าใจจิตตนเอง ด้ายแดงจะส่องประกายเองโดยไม่ต้องผูก” แววตาขององค์เทพเยว่เหล่าทอดมองฟากฟ้า ก่อนที่เขาจะหันหลังกลับอีกครั้ง ทิ้งท้ายเพียงคำเดียว “จงถามใจตนเองให้ชัด…ก่อนจะเดินทางไปพบเขาในยามสุริยาคล้อยต่ำลง” เมื่อหลินหยาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ร่างของเทพผู้เฒ่าก็หายไปราวกับสายลม ทว่าในอกเธอมีบางสิ่งชัดเจนขึ้นเล็กน้อย... ไม่ใช่แค่เรื่องจางกงกง...แต่รวมถึงหัวใจของเธอเอง

           สายลมบนผิวน้ำเย็นเยียบแผ่วผ่านกลุ่มผมนุ่มของหลินหยา พัดชายเสื้อคลุมสีซีดจางให้พลิ้วไหวเหมือนจะเต้นรำตามจังหวะบางอย่างที่ไม่อาจมองเห็นได้ เธอยืนนิ่งอยู่เช่นนั้นเนิ่นนาน ดวงตากลมหวานเหม่อมองเงาสะท้อนของต้นหลิวที่ไหวตามลมบนผิวน้ำเยว่ปิงเหอ สีหน้าของหล่อนคล้ายคนที่ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้คำตอบอะไรอีกแล้ว

           “…เขาไม่ใช่เพียงนักพรตธรรมดาแน่ ๆ” หลินหยาคิดกับตัวเองในใจ ความเงียบสุขุมของชายผู้นั้นไม่ใช่สิ่งที่สร้างขึ้นเพื่อกลบความวุ่นวาย หากเป็นความนิ่งของผู้ที่ผ่านการรอคอย…และรู้จัก ‘ใจมนุษย์’ ดีเกินใคร ไม่ว่าจะเป็นในวันแรกที่พบกันใต้ต้นหลิว ริมระเบียงน้ำหรือบนทางเดินหินเรียบที่ทอดยาวล้อมรอบทะเลสาบทุกครั้งที่เขาพูด มักจะเหมือนรู้ว่าในใจเธอกำลังซ่อนอะไรเอาไว้ และนั่นทำให้หลินหยารู้สึกเหมือน ‘เปลือย’ ทั้งที่ไม่ได้เอ่ยคำสารภาพใดออกไปเลย

           เขาเคยยิ้มให้เธอเพียงเล็กน้อย ยิ้มแบบที่ไม่ได้อ่อนหวาน ไม่ได้เว้าวอน หากแต่มีพลังประหลาดที่เหมือนจะบอกว่า ข้ารู้อยู่แล้ว...ว่าระหว่างเจ้ากับเขา มันกำลังคลี่คลายด้วยสิ่งใด

           หลินหยาหลุบตาลงเธอยกมือขึ้นแตะที่อกตัวเองเบา ๆ แล้วพึมพำช้า ๆ ราวกับสารภาพให้ลมฟัง “ข้าเคยถามท่าน…ว่าแท้จริงแล้วท่านคือผู้ใด ท่านกลับยิ้มแล้วบอกว่า ‘ยังไม่ถึงเวลา’…" นางแหงนหน้ามองฟ้า แสงตะวันคล้อยต่ำลงมาจนเหลือเพียงเงาอ่อน ๆ ละเลียดริมขอบน้ำ ดวงตาเธอสะท้อนภาพเงานั้นแต่ในหัวใจ…กลับสะท้อนใบหน้าอีกคนหนึ่งขึ้นมาชัดเจนกว่า “…แต่ข้าเข้าใจอยู่แล้วไม่ว่าเรื่องใด ตอนนี้อาจไม่ใช่เวลาที่แน่ชัดก็จริงแต่ข้ารู้ว่าข้าจะต้องเดินทางไปพบเขาอยู่ดี ต่อให้ใจจะสับสนปั่นป่วน หรือไม่กล้าก็ตาม…” เธอกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากก่อนจะกระซิบคำหนึ่งเบา ๆ

           “เพราะข้าให้ ‘สัญญาใจ’ ไว้กับตัวเองแล้ว…ว่าทุกครั้งที่ตะวันใกล้ลับฟ้า ข้าจะไปยืนอยู่ตรงนั้น…แม้เขาจะมาช้าหรือไม่มาก็ตาม” ดอกไม้ป่าสีเหลืองกลีบบางปลิวตามลมผ่านไหล่เธอไปคล้ายมีใครบางคนรับฟังอยู่ในเงียบ และส่งดอกไม้แผ่วเบานั้นมาเป็นคำตอบ

           หลินหยาหันหลังกลับอย่างสงบนิ่ง ความว้าวุ่นในดวงตาเจือจางลงเล็กน้อย ทุกย่างเท้าของนางในยามนี้ แม้ไม่ได้เร่งรีบ แต่กลับมั่นคงกว่าที่ผ่านมา ราวกับมีเส้นด้ายที่มองไม่เห็น…ค่อย ๆ ดึงนางไปในทิศทางที่ใจของเธอเองเลือกเดินตั้งแต่ต้นแล้ว ขอบฟ้ายามบ่ายคล้อย เงาสะพานไม้ทอดยาวไปยังทางออกจากทะเลสาบเยว่ปิงเหอ เงาหนึ่งเคลื่อนไหวช้า ๆ ราวกับเฝ้ามองเธอจากเงาไม้ ทว่าเมื่อใดที่เธอหันกลับไป…ก็มีเพียงสายลมและเสียงน้ำกระทบฝั่งเท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อน

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาปลดหัวใจจ้า

รางวัล: -

99 EXP [LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point

SuYao ดี

วันที่ 17 ลิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามเว่ย (เวลา 13.00 - 15.00 น.)

ณ ชายป่าอันเงียบสงบยามบ่ายคล้อย ซูเหยาในชุดสีครามทะมัดทะแมงสะพายตะกร้าหวายคู่ใจก้าวเข้าสู่บริเวณทะเลสาบเยว่ปิงเหอ แสงแดดยามบ่ายสาดส่องลงกระทบผืนน้ำระยิบระยับแต่งแต้มทิวทัศน์ให้งดงามราวภาพวาด นางได้รับมอบหมายจากท่านหมอเจิ้งให้มาเก็บสมุนไพรหายากแถบนี้

สองมือน้อยบรรจงเด็ดสมุนไพรทีละชนิดอย่างคล่องแคล่ว สายตาคมกริบของนางสอดส่องไปทั่ว จนกระทั่งเหลือบไปเห็นสมุนไพรชนิดหนึ่งที่ต้องการมากที่สุด มันคือ 'จินหยินฮวาหรือดอกสายน้ำผึ้ง' พืชสมุนไพรที่มักขึ้นริมน้ำหรือในที่ชุ่มชื้น มีดอกสีขาวอมเหลือง กลิ่นหอม และมีสรรพคุณทางยามากมาย ทว่า...จินหยินฮวาล้ำค่านั้นกลับอยู่ใต้ฝ่าเท้าของชายหนุ่มผู้หนึ่ง

เขาอยู่ในอาภรณ์สีขาวสะอาดบริสุทธิ์ เส้นผมสีดำขลับยาวสลวยถูกรวบขึ้นอย่างเรียบง่าย ท่าทางสงบนิ่งราวกับรูปปั้นเทพเซียน ใบหน้าคมคายราวสลักจากหยกชั้นดีดึงดูดสายตาจนซูเหยาเผลอจ้องมองเนิ่นนาน

นางลังเลใจ หากไม่เก็บจินหยินฮวาไปคงต้องเสียดายแย่ เพราะกว่าจะหาเจออีกครั้งก็ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่นางจะเอ่ยปากขอให้เขาขยับตัวก็เกรงว่าจะเป็นการเสียมารยาท ด้วยท่าทีของชายผู้นี้ดูสูงส่งเกินกว่าที่คนธรรมดาจะกล้าเอ่ยทัก ซูเหยายืนนิ่งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจก้าวเข้าไปใกล้ชายผู้นั้นอย่างระมัดระวัง นางควรจะทำอย่างไรดี? จะลองกระแอมไอให้เขารู้ตัว หรือจะพูดตรง ๆ ไปเลยว่าต้องการสมุนไพรที่อยู่ใต้เท้าเขา?

นางตัดสินใจสูดลมหายใจลึก ๆ แล้วเลือกที่จะเอ่ยปากพูดออกไปตรง ๆ ทว่าน้ำเสียงที่เปล่งออกมากลับแผ่วเบากว่าที่คิด 

“คุณชายผู้นั้น…” นางเริ่ม แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มผู้นั้นยังคงยืนนิ่ง ไม่ได้แสดงท่าทีว่าจะได้ยินเสียงของนาง

นางลองขยับเข้าไปใกล้อีกก้าวหนึ่ง เพื่อให้แน่ใจว่าเสียงของนางจะไปถึงเขาคราวนี้ 

“ขะ…ขออภัยที่รบกวนเจ้าค่ะ” ซูเหยากล่าวอีกครั้ง คราวนี้เสียงดังขึ้นเล็กน้อย “ขะ…ข้ามาเก็บ จินหยินฮวา ที่ท่านกำลังเหยียบอยู่พอดี”

ชายหนุ่มค่อย ๆ เคลื่อนไหวช้า ๆ เขาลืมตาขึ้น ดวงตาเรียวรีสีดำสนิทลึกซึ้งราวห้วงน้ำในยามรัตติกาล กวาดมองมายังซูเหยาอย่างเชื่องช้า แววตานั้นสงบนิ่งจนไม่อาจคาดเดาความคิดได้ เขายังคงยืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้ขยับเท้าออกจากดอกจินหยินฮวาที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา

ซูเหยารู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อถูกจ้องมองเช่นนั้น นางไม่แน่ใจว่าเขาเข้าใจที่นางพูดหรือไม่ หรือไม่ต้องการจะขยับให้กันแน่

“ทะ…ท่านจะกรุณาขยับเท้าออกให้ข้าได้เก็บจินหยินฮวาได้หรือไม่เจ้าคะ?” ซูเหยารวบรวมความกล้า เอ่ยปากขออย่างสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ พลางชี้ไปยังดอกสมุนไพรใต้เท้าของเขา

ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เป็นการแสดงออกทางสีหน้าที่น้อยนิดแต่ก็เพียงพอที่จะบ่งบอกว่าเขารับรู้ถึงคำพูดของนาง ทว่าแทนที่จะขยับเท้า เขากลับก้มลงมองดอกจินหยินฮวาใต้ฝ่าเท้าของตนเองครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองซูเหยาอีกครั้ง

“เจ้าต้องการสิ่งนี้หรือ?” เสียงของเขาเย็นเยียบและราบเรียบ ราวกับสายลมที่พัดผ่านยอดไม้ ไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ

ซูเหยารีบพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว ดวงตาเปี่ยมด้วยความหวัง 

“เจ้าค่ะ! ข้าต้องการดอกนี้มาก เจ้านายของข้าต้องการมันอย่างยิ่ง” นางอธิบายเพิ่มเติม เพื่อให้ชายหนุ่มเข้าใจถึงความสำคัญของสมุนไพรดอกนี้

ชายหนุ่มยังคงไม่ขยับ เขาจ้องมองซูเหยาด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดา

“แล้วเหตุใดข้าต้องหลีกให้เจ้า?” คำถามของเขาเรียบง่าย ทว่าแฝงความรู้สึกบางอย่างที่ซูเหยาจับต้องไม่ได้

ซูเหยาอึ้งไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าเขาจะถามเช่นนี้ นางลังเลอยู่ครู่หนึ่งว่าจะตอบอย่างไรดี จะอธิบายสรรพคุณของจินหยินฮวาให้เขาฟัง หรือจะบอกว่าตนเองรีบร้อนเพียงใด แต่ดูจากท่าทีของชายหนุ่มแล้ว การอ้อนวอนคงจะไม่ได้ผล นางตัดสินใจเลือกที่จะตอบอย่างตรงไปตรงมาและแสดงออกถึงความจำเป็นของตนเอง 

“ท่านหมอเจิ้งกำลังใช้มันเพื่อปรุงยาให้ผู้ป่วยอาการหนักเจ้าค่ะ มันจำเป็นมากจริง ๆ” น้ำเสียงของซูเหยามีความกังวลอย่างเห็นได้ชัด เมื่อนึกถึงชีวิตของผู้ป่วยที่แขวนอยู่บนเส้นด้าย

ชายหนุ่มยังคงนิ่งเงียบ ดวงตาคมกริบจ้องมองซูเหยาไม่วางตา ราวกับกำลังประเมินบางสิ่งบางอย่างในตัวนาง บรรยากาศรอบกายเงียบงันจนได้ยินเพียงเสียงลมพัดและเสียงใบไม้ไหว ซูเหยารู้สึกราวกับเวลาหยุดนิ่ง ในที่สุดชายหนุ่มก็ถอนเท้าออกจากดอก จินหยินฮวา อย่างช้าๆ ราวกับไม่เร่งรีบแม้แต่น้อย เขาไม่กล่าวอะไรอีก เพียงแต่เหลือบมองดอกไม้ใต้เท้าก่อนจะหันกลับมาจ้องซูเหยา

ซูเหยารู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อยเมื่อเห็นเขาขยับเท้าออก แต่ความประหลาดใจก็เข้ามาแทนที่ เมื่อชายหนุ่มไม่กล่าวอะไร เพียงจ้องมองนางด้วยสายตาที่ลึกล้ำ ซูเหยาไม่แน่ใจว่าเขาต้องการอะไรจากนางกันแน่ นางตัดสินใจไม่รอช้ารีบย่อตัวลงเก็บจินหยินฮวาดอกนั้นอย่างระมัดระวัง แม้จะถูกเหยียบอยู่ครู่หนึ่ง แต่ดอกไม้ก็ยังคงสมบูรณ์ดี นางตรวจดูความเรียบร้อยก่อนจะนำมันใส่ลงในตะกร้าสมุนไพรอย่างเบามือ

เมื่อเงยหน้าขึ้นซูเหยาก็พบว่าชายหนุ่มยังคงยืนอยู่ที่เดิม ดวงตาของเขามองตรงมาที่นางไม่ได้ละไปไหน ซูเหยารู้สึกเก้อเขินเล็กน้อยจึงตัดสินใจกล่าวคำขอบคุณ 

“ขอบพระคุณท่านมากเจ้าค่ะที่กรุณาหลีกทางให้”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับเล็กน้อย ท่าทางสงบนิ่งราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น แต่แล้วเขาก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ

“สิ่งที่เจ้ากล่าวว่าจำเป็นนั้น…สำคัญเพียงใด?”

ซูเหยาขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของคำถาม ทว่าเมื่อพิจารณาแววตาอันลุ่มลึกของเขา นางก็รู้สึกได้ว่าชายผู้นี้ไม่ได้ถามเพราะความไม่รู้ แต่น่าจะเป็นการทดสอบบางอย่าง 

“สำคัญถึงชีวิตของผู้ป่วยเจ้าค่ะ” ซูเหยาตอบอย่างจริงใจ “หากปราศจากจินหยินฮวาดอกนี้ ท่านหมอเจิ้งก็ไม่อาจปรุงยาให้สมบูรณ์ได้ ผู้ป่วยอาจจะ…แย่ลง”

ชายหนุ่มรับฟังอย่างตั้งใจ ดวงตาของเขาฉายแววครุ่นคิด 

“เช่นนั้นแล้ว หากสมุนไพรดอกนี้ไม่ได้อยู่ที่นี่ เจ้าจะทำเช่นไร?”

คำถามนี้ทำให้ซูเหยาชะงักไปชั่วขณะ หากเป็นเช่นนั้นจริง นางคงต้องออกตามหาต่อไปไม่ว่าจะไกลแค่ไหนก็ตาม 

“ข้าก็จะออกตามหาต่อไปเจ้าค่ะ ไม่ว่าจะต้องบุกป่าฝ่าดงไปไกลเพียงใด เพื่อให้ได้มาซึ่งสมุนไพรที่จะช่วยชีวิตผู้อื่นได้” น้ำเสียงของนางหนักแน่นและเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของชายหนุ่ม เป็นรอยยิ้มที่แทบมองไม่เห็น ทว่ามันทำให้ใบหน้าอันสงบนิ่งของเขามีชีวิตชีวาขึ้นมาเล็กน้อย 

“ความมุ่งมั่นของเจ้า…ช่างน่าชื่นชม” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นขึ้นเล็กน้อยกว่าเมื่อครู่ “หากมีสิ่งใดที่เจ้ารู้สึกว่าสำคัญต่อชีวิตผู้อื่น จงอย่าได้ลังเลที่จะไขว่คว้ามันมา”

ซูเหยารู้สึกประหลาดใจกับคำพูดของเขา ชายหนุ่มผู้นี้ไม่ได้ดูถูกดูแคลนนางเลยแม้แต่น้อย ซ้ำยังให้กำลังใจ นางโค้งคำนับเล็กน้อยเพื่อแสดงความเคารพ

“ข้าจะจำคำของท่านไว้เจ้าค่ะ”

ซูเหยายืนนิ่งครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจกล่าวลาเพื่อมุ่งหน้ากลับไปหาท่านหมอเจิ้ง 

“เช่นนั้นข้าคงต้องขอตัวแล้วเจ้าค่ะ ท่านหมอคงรอข้าอยู่” นางกล่าวพร้อมโค้งคำนับอีกครั้งหนึ่ง

ชายหนุ่มเพียงพยักหน้ารับช้า ๆ ดวงตาของเขายังคงทอประกายลึกล้ำ ซูเหยาหันหลังกลับและก้าวเดินออกไป ไม่ได้หันกลับมามองอีก ชายหนุ่มยังคงยืนอยู่ที่เดิม เฝ้ามองเงาร่างบอบบางที่ค่อย ๆ เลือนหายไปในหมู่แมกไม้

เมื่อซูเหยาจากไปแล้ว รอยยิ้มบาง ๆ ก็ปรากฏชัดขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่ม หากมีผู้ใดได้เห็นคงจะประหลาดใจเป็นแน่ เพราะใบหน้าอันสงบนิ่งราวรูปปั้นนั้นกลับมีรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเมตตา ดวงตาของเขาจ้องมองไปยังทิศทางที่ซูเหยาเดินจากไป พลางพึมพำกับตนเองเบา ๆ 

“เด็กสาวที่เปี่ยมด้วยใจเมตตาและมุ่งมั่น…ยากนักที่จะพบพานในแดนมนุษย์นี้”

แท้จริงแล้วชายผู้นี้ คือ เยว่เหล่า เทพผู้เฒ่าจันทรา ผู้ดูแลด้ายแดงแห่งโชคชะตาที่ได้ลงมายังโลกมนุษย์เพื่อจุดประสงค์บางอย่างที่ยังมิอาจเปิดเผยได้ในตอนนี้ และบังเอิญได้พบพานกับซูเหยาในวันนี้

เยว่เหล่าก้มลงมองที่ฝ่ามือของตนเอง คล้ายกำลังพิจารณาอะไรบางอย่าง 

“ด้ายแห่งโชคชะตาของนาง…ช่างน่าสนใจนัก” เขาครุ่นคิด สายตาจับจ้องไปที่เส้นด้ายสีแดงบางเบาที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า ที่ปลายข้างหนึ่งผูกติดกับนิ้วของซูเหยา และอีกปลายหนึ่งก็ทอดตัวไปในทิศทางที่ไม่สามารถมองเห็นได้สุดลูกหูลูกตา

“ถึงคราที่ต้องผูกพันแล้วกระมัง” เยว่เหล่าเอ่ยกับตนเองอีกครั้ง รอยยิ้มยังคงประดับอยู่ที่มุมปาก เขารู้ดีว่าการพบกันของเขากับซูเหยาในวันนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ และแน่นอนว่ามันจะไม่ใช่ครั้งสุดท้าย

จินหยินฮวาที่ซูเหยาเก็บไปนั้น เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่จะนำพานางกลับมายังทะเลสาบเยว่ปิงเหอแห่งนี้อีกครั้งในวันพรุ่งนี้ เยว่เหล่ารู้ดีว่าท่านหมอเจิ้งจะต้องการสมุนไพรอีกชนิดหนึ่งที่เติบโตได้ดีในบริเวณนี้เท่านั้น และมันก็เป็นสมุนไพรที่หายากยิ่งกว่าจินหยินฮวาเสียอีก… ซึ่งแน่นอนว่าเยว่เหล่าได้เตรียมพร้อมที่จะ ‘บังเอิญ’ พบกับซูเหยาอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ เพื่อสังเกตการณ์โชคชะตาที่กำลังจะถักทอของนางต่อ

[GOD-02] ผู้เฒ่าจันทรา (เยว่เหล่า)

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 20 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 15.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ทะเลสาบเยว่ปิงเหอ

เงาร่มของกิ่งหลิวและแสงอาทิตย์ยามเว่ยพลันกลายเป็นเพียงฉากรองเมื่อเสียงปริศนานั้นดังก้องอีกครั้งภายในห้วงจิตของหลินหยา เธอหยุดเดินทันทีหลินหยากำลังจะเดินออกจากที่นี่เธอเบิกตากว้างขึ้นราวกับใครสาดแสงบางอย่างเข้าใส่ใจกลางวิญญาณของนาง ‘ท่ามกลางเงาของอดีต…ดวงใจหนึ่งกำลังถูกทดสอบ’ เสียงนั้นแผ่วเบาหากแต่ชัดเจนจนรู้สึกได้ถึงแรงสะเทือนบางอย่างในอก ดวงตาของหลินหยาสั่นไหว หัวใจเต้นรัวขึ้นโดยไม่อาจห้าม ราวกับมีมือมองไม่เห็นค่อย ๆ คลี่แผ่นความทรงจำและตอกย้ำมันด้วยเสียงเรียบเย็นแต่หนักแน่นดั่งค้อนกระแทกลงบนกระดานไม้

‘เงาของอดีต’ …คือศาลาใต้เถาวัลย์ม่วงนั้นหรือไม่?

‘ดวงใจที่ถูกทดสอบ’ …คือใจของนางที่เต็มไปด้วยพันธะ ความเจ็บปวด และคำสาบานใช่หรือไม่?

หลินหยากัดริมฝีปากตนเองแน่นเมื่อนึกถึงวันนั้นวันที่นางเมาจนแทบไม่อาจยืนหลับลงไปในอ้อมแขนของใครคนหนึ่ง วันที่เสียงหนึ่งเตือนให้นางแบกพันธะในเงาศาลาไปค้นหาความหมายในดินแดนตะวันตกเฉียงเหนือประตูเงา สถานที่ซึ่งนางยังไม่อาจเอ่ยถึงโดยไม่รู้สึกหวาดกลัวและบัดนี้ เสียงนั้น…เสียงของผู้ชายที่นางไม่รู้จักชื่อ ไม่รู้หน้าตา…กลับดังขึ้นอีกครั้ง

‘จะฟังเสียงหัวใจตนเอง…หรือจะหลบซ่อนอยู่ในความกลัวตลอดไป?’

เหมือนทุกหยดน้ำในทะเลสาบเยว่ปิงเหอหยุดนิ่งสายลมรอบตัวพัดเฉียดผิวหนังเพื่อให้ลุกชัน เป็นตัวตนของหลินหยาถูกถลกเปิดทีละชั้น…จนใจแทบเปลือยเปล่า นางหลุบตาลงหายใจไม่เป็นจังหวะ ทั้งไม่อาจพูดตอบหรือวิ่งหนีจากคำถามนั้นได้ ในใจนาง…ไม่มีคำตอบที่มั่นคงพอ

ด้ายแดงแห่งโชคชะตาเริ่มสั่นไหว…

คำว่าด้ายแดงทำให้หัวใจหลินหยากระตุกทันที ภาพของจางกงกงริมฝีปากเขาที่ร้อนรุ่ม สายตาที่เผาไหม้ใจนางจนเกือบแตกสลายแวบขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว หากสิ่งนั้นคือโชคชะตา…มันควรจะหวานหรือน่าหวาดหวั่น? ‘หากแต่ยังไม่มีใครรู้ว่าจะถูกผูก…หรือปล่อยให้ล่องลอยตามลม…’ ริมฝีปากของหลินหยาสั่นน้อย ๆ นางมองขึ้นฟ้า เมฆสีขาวบางลอยเอื่อยอยู่เบื้องบน คล้ายไร้จุดหมาย ไร้ปลายทาง

"ข้ารู้…" เสียงนางแผ่วเบาแทบจะไม่ออกจากปาก ราวกับพูดกับตัวเองหรืออาจพูดกับลมหรือกับใครบางคนผู้ที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ใดกันแน่ "ข้ารู้ว่าเส้นด้ายเส้นนั้น…มันไม่ได้บางขนาดจะขาดเพียงเพราะข้าหวั่นไหว แต่ข้าก็ยังไม่กล้าจะผูกมันไว้" ดวงตาของหลินหยาฉ่ำน้ำเล็กน้อย หากไม่ได้ร้องไห้แต่เป็นความรู้สึกที่อัดแน่นและไม่มีที่ระบาย นางค่อย ๆ ยื่นมือออกไปสัมผัสสายลมที่พัดผ่านอย่างเบามือ คล้ายจะสัมผัสเส้นด้ายที่ไม่มีใครมองเห็น "แต่ข้าจะไม่หลบแล้ว…" นางพูดอย่างหนักแน่นขึ้น

"หากมันจะผูก ข้าจะปล่อยให้มันผูก หากมันจะขาด ข้าจะไม่ยื้อ แต่ข้าจะไม่หนีหัวใจของตัวเองอีกต่อไป" ใบหน้าของหลินหยาแหงนขึ้นรับลมอีกครั้งในแววตานั้นยังเต็มไปด้วยความกลัว ความหวั่นไหว และคำถามมากมายที่ไร้คำตอบ แต่เหนือสิ่งอื่นใดนั่นคือดวงตาของคนที่กำลังเลือกจะ ‘ยืนหยัด’ ท่ามกลางโชคชะตา ไม่ใช่ด้วยความกล้าแต่เพราะความรัก…แม้ยังไม่รู้ว่ารักนั้นจะเป็นแสงหรือเป็นเพลิงเผาตัวเองก็ตามที

ก้าวย่างของหลินหยานั้นเงียบงันแต่แน่วแน่ สะท้อนเสียงน้ำที่กระเพื่อมเบา ๆ ตามแรงลมริมฝั่งทะเลสาบเยว่ปิงเหอ สายลมในยามเว่ยพัดเส้นผมของนางให้ปลิวไหวเบาบาง เธอไม่พูดอะไร ไม่ร้องเรียกใครและไม่มองหาสิ่งใด…แต่หัวใจของเธอกำลังค้นหาอย่างเงียบงัน นางไม่รู้ว่าจะพบกับอะไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองกำลังเดินไปสู่ปลายทางแบบไหน ร่างบางในชุดเรียบง่ายที่ไม่ได้แต่งองค์ทรงเครื่องเหมือนนางในหอว่านหงเหรินหรือนางในวังหลัง ร่างนั้นกลับสง่างามในความเรียบง่ายราวกับแผ่นกระจกใสที่สะท้อนแสงอาทิตย์อ่อน ๆ แห่งบ่ายโมงตรงใจกลางทะเลสาบ

และในขณะที่ฝีเท้าของเธอยังก้าวต่อเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นอีกในห้วงลึกของจิตใจ ‘เจ้าต้องการสิ่งใด…จริง ๆ’ มันไม่ใช่คำถามที่ดังมาจากภายนอกแต่เป็นคำถามที่ทิ่มแทงลงมาในใจตรงจุดที่เปราะบางที่สุด

หลินหยาเบิกตานิด ๆ ก่อนที่ดวงหน้างามนั้นจะค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นนิ่งขรึม ไม่มีคำตอบหลุดออกมาจากริมฝีปาก ไม่มีถ้อยคำวิจารณ์หรือคร่ำครวญแต่สองเท้าของหลินหยากลับหยุดลงที่ริมฝั่งด้านตะวันตกของทะเลสาบ ซึ่งดอกไม้ป่าเล็ก ๆ เบ่งบานอยู่ท่ามกลางหญ้าริมทาง นางโน้มตัวลง หยิบกิ่งไม้เล็ก ๆ ขึ้นมาจากพื้น ไม่ใช่กิ่งไม้ที่สวยงามอะไรแต่หลินหยากลับใช้มันเขี่ยลงไปบนพื้นดินที่ชื้นนุ่มจากหยาดน้ำค้างยามเช้าที่ละลายเพราะแดดทั้งวันแต่กลับชื้นเพราะตรงนี้คือทะเลสาบ

เส้นแรก…เส้นที่สอง…จากซ้ายไปขวา จากบนลงล่างตัวอักษรนั้นปรากฏชัด

幸福 – ความสุข (Xìngfú)

ไม่มีคำบรรยายอื่นเป็นประโยคยืดยาว ไม่มีความปรารถนาให้ร่ำรวยไม่ใฝ่ฝันถึงอำนาจ ไม่มีแม้แต่ความปรารถนาให้ความรักสมหวัง มีเพียงแค่ความสุขที่เขียนด้วยมือของคนคนหนึ่ง ผู้แบกความเจ็บปวดเอาไว้ในใจ ผู้ไม่อาจพูดมันออกมาได้ง่าย ๆ นางยังมีแผลเป็นทั้งจากความกลัวและการสูญเสีย แต่กลับยังหวัง…ว่าสักวันหนึ่ง ไม่เพียงตัวนางแต่ทุกคนจะได้มีความสุข

เสียงในใจเงียบไปชั่วครู่ ก่อนที่สายลมจะพัดผ่านแผ่วเบาเหมือนมือของใครบางคนกำลังลูบหลังนางเบา ๆ ‘งดงามนัก…’ เสียงนั้นพร่ำเพียงเท่านั้น

หลินหยานั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นมองดูอักษรเดียวนั้นในดินอยู่นาน ราวกับไม่อยากให้ลมพัดลบมันไป ก่อนที่นางจะยิ้มเบา ๆ ไม่ใช่รอยยิ้มของผู้ที่หลุดพ้นหรือผู้ที่เข้าใจทุกสิ่ง หากแต่เป็นรอยยิ้มของผู้ที่เลือกแล้ว…ว่าจะไม่ลืมใจของตนเองแม้ทางข้างหน้าจะยังมืดมนหรือโชคชะตาจะขึงเส้นด้ายไว้เหนือเหวลึก แม้หัวใจจะยังสั่นไหวกับริมฝีปากของบุรุษสวมหน้ากากครึ่งหน้า… นาง…ก็จะยังคงเดินต่อไปเพื่อคำคำเดียวนี้คือความสุข

หลินหยานั่งสงบอยู่ตรงนั้นริมฝั่งทะเลสาบเยว่ปิงเหอ อักษรคำว่า ‘幸福’ ที่นางเพิ่งเขียนด้วยไม้กิ่งเล็กยังไม่ทันจางหาย ลมเย็นพลิ้วพัดมาอ้อยอิ่งกลีบไม้ร่วงหล่นลงแนบพื้นข้างอักษรอย่างเงียบงัน ราวกับฟ้าดินยังเงี่ยหูฟังเสียงของใจนาง ดวงตาคู่งามทอดมองอักษรนั้นอย่างเงียบงันก่อนจะเบี่ยงมองไปไกลสุดขอบน้ำที่สะท้อนท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้ม เงาสะท้อนนั้นคล้ายมีใครคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น แม้ไม่มีเงาใดจริง แต่หัวใจนางกลับเห็นได้ชัดเจนในใจของนาง…ชายผู้หนึ่งในหน้ากากครึ่งซีก…ยืนอยู่ตรงนั้น

“ข้ามีสัญญาใจ…ที่ท่านไม่รู้” หลินหยาพึมพำแผ่วเบา ริมฝีปากสั่นเล็กน้อยเมื่อนึกถึงคำพูดนั้นของตนเอง “แม้ท่านจะไม่เคยได้ยิน แต่ข้าบอกมันกับตัวเอง…ว่าข้าจะไปพบท่านไม่ใช่ในฐานะคนที่ท่านล่ามไว้ ไม่ใช่ในฐานะผู้แพ้ในแผนการของท่าน…แต่ในฐานะผู้ที่ยังคงเห็นท่านเป็นมนุษย์คนหนึ่ง” น้ำเสียงของนางเริ่มสั่นไหวแม้จะบังคับให้มั่นคงเพียงใด

“ข้าจำอดีตของท่านได้…ราวกับเห็นมันด้วยตาตนเอง ข้ารู้…ท่านก็เหมือนเด็กคนหนึ่งในโลกที่ไม่เคยได้รับความรัก ความเมตตา ไม่เคยรู้จักรอยยิ้มที่อบอุ่น ไม่รู้จักเสียงหัวเราะที่ไม่ต้องแลกมาด้วยเลือดหรือความตาย…” ภาพในใจผุดขึ้นราวกับความทรงจำของตัวเองเด็กน้อยในชุดผ้าหยาบสีหม่น ๆ แม้เป็นคุณชายของจวนที่เกิดจากภรรยาหลวงแต่กลับตัวเล็กนิดเดียว ดวงตาแห้งผากไร้น้ำตาเพราะร้องจนแห้งสองมือเล็กพยายามปกป้องชิ้นขนมเพียงชิ้นเดียวในโลกที่เต็มไปด้วยกำปั้น เสียงแส้ และความเยียบเย็น…

“…ท่านรู้ไหม…แม้ท่านจะเคยมีสหายอย่างฝ่าบาทมีผู้ที่ท่านเทิดทูนไว้เหนือใจที่เห็นท่านเป็นคน ไม่ใช่หมาก…ท่านก็ยังไม่รู้จักคำว่ารักอยู่ดี…” นางระบายยิ้มแต่รอยยิ้มนั้นขื่นขมราวกับน้ำตาไม่มีแรงไหลออก “…เพราะความรักไม่ใช่แค่การไม่ทอดทิ้ง…แต่มันคือการอบอุ่นที่อธิบายไม่ได้ การสัมผัสที่ไม่หวังผล การให้อภัยที่ไม่ขอให้ลืม…” หลินหยากำมือแน่นรู้ดีว่าคำพูดของนางเป็นสิ่งที่โง่เขลาในสายตาโลก มอบความรักให้กับผู้ที่วางแผน ทำร้าย บงการแม้กระทั่งเธอเองยังเคยเกลียดเขาจนอยากจะหนีไปให้พ้นหน้า

แต่นางกลับพูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ “ข้าไม่คิดจะเปลี่ยนท่าน…ข้าไม่คิดจะปราบปีศาจในตัวท่าน…ข้าแค่อยากให้…ท่านได้สัมผัส…ความอบอุ่น ความสุขและความรัก…แบบที่ท่านควรได้ในวันที่ท่านลืมตาดูโลก…ท่านจะไม่อยากรับมันก็ได้แต่ข้าก็จะยังให้มันอยู่ดีเพราะท่านก็คือมนุษย์ มนุษย์คนหนึ่งที่มีสิทธิ์จะได้รับความสุข” ดวงตาของหลินหยาร้อนผ่าว แต่กลับไม่มีหยาดน้ำใดไหลออกมา เสียงสุดท้ายของนางสั่นราวกับสายลมที่สะบัดแรงขึ้นเล็กน้อยในยามบ่าย ดอกไม้ที่อยู่ข้างคำว่า ‘ความสุข’ ปลิวไปในอากาศก่อนจะหล่นเงียบลงบนผิวน้ำเย็นและสงบ

หลินหยานั่งอยู่อย่างนั้นนานเท่าที่หัวใจจะทนได้ ราวกับว่าหากนางลุกไปตอนนี้ ด้ายแดงแห่งโชคชะตานั้น…จะหลุดลอยไปตามลมเสียก่อน นางไม่รู้เลยว่าเขาจะได้ยินไหม เขาจะเข้าใจหรือไม่แต่นางรู้เพียงสิ่งเดียว สัญญาใจของนาง…ไม่ใช่เรื่องที่ต้องตอบแทนและเขาไม่ต้อง ‘เป็นคนดี’ ถึงจะสมควรได้รับความรัก เพราะเด็กชายคนนั้น…แม้จะกลายเป็นจางกงกงผู้โหดเหี้ยมร้ายกาจในสายตาคนทั้งแผ่นดินก็ยังเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่ง…ที่ไม่เคยได้รับความสุขเลยตลอดชีวิตของเขา

ลมอ่อนในยามบ่ายคลี่คลายเส้นผมของหลินหยาที่ลูบไล้ไหล่ขาวใต้ชุดเรียบง่าย นางยกตัวขึ้นยืนนิ่งริมทะเลสาบเยว่ปิงเหอ ริมฝั่งที่เงาสะท้อนของท้องฟ้าและภูเขาอ้อยอิ่งอยู่บนผิวน้ำราวภาพฝัน เสียงในหัวที่ฟังคล้ายเสียงบุรุษผู้หนึ่งก็ค่อย ๆ จางไป เหลือเพียงเพรียกเพรียกบางอย่างในใจ ที่ไม่ได้เกิดจากเวทมนตร์หรือเทพใด แต่เป็นเสียงของ ‘ตัวนางเอง’ เสียงของหญิงสาวธรรมดาผู้หนึ่ง ที่กำลังเลือกจะเดินบนทางที่ไม่มีใครกำหนด

หลินหยาไม่เห็นด้ายแดงของโชคชะตา ไม่มีตาทิพย์ ไม่มีสัมผัสของเซียนหรือพรแห่งสวรรค์แต่สิ่งที่นางมีคือหัวใจ หัวใจที่แม้จะบอบช้ำแต่มิยอมดับ ความรู้สึกที่แม้จะสับสนแต่ไม่สั่นคลอน นางเลือกแล้ว…ว่าจะไม่รอชะตากำหนดแต่จะเป็นผู้เลือกด้วยตนเอง

นางจ้องมองเงาของตนเองที่ทอดอยู่บนผืนน้ำเสียงแผ่วเบาหลุดจากริมฝีปาก “ข้าจะไป…” แม้ไม่รู้ว่าที่ปลายทางของสัญญาใจนั้นจะมีน้ำตาหรือรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าเขาจะรออยู่จริงหรือไม่ หรือเขาจะตอบกลับสิ่งใดนอกจากคำล้อเลียนและรอยยิ้มกวนประสาท แต่นางจะไป…ก็จะไปเหมือนเดิม ไปในยามเซินของทุกวัน นางจะไปตีเขาหากเขายังคงเย้ยหยัน จะไปจ้องดวงตาเขา หากเขายังไม่พูดความจริง จะไปนั่งเงียบข้าง ๆ หากเขาเงียบเสียจนเธอได้ยินเสียงหัวใจตนเองเต้น และหากวันนี้เขานึกอยากกินขนมหวาน…บางทีเธออาจจะให้เขาสักชิ้นสองชิ้น

นั่นไม่ใช่เพราะหลินหยาอ่อนแอหรือให้อภัยเขาเสมอไป แต่เพราะนางคือหลินหยามนุษย์ธรรมดาที่เลือกจะรักในแบบของนางเองแม้คนอื่นจะไม่เข้าใจก็ตาม  รักด้วยสัญญาใจที่ไม่มีใครเห็น แต่มั่นคงยิ่งกว่าด้ายแดงจากสวรรค์ในใจของนาง

ยามเซินกำลังเข้ามาใกล้นัก…

และศาลาจื่อเถิงฮวาที่แห่งหนึ่งที่หัวใจนางเดินทางไปถึงก่อนร่างกาย ที่นั่น…นางจะได้พบเขาอีกครั้งไม่ใช่เพราะโชคชะตานำพา แต่เพราะหลินหยาเลือกเองว่าจะไปพบเขาในทุกวัน…ตราบที่หัวใจยังมีแรงจะก้าวเดินไป

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: สำรวจทะเลสาบเยว่ปิงเหอ (ปลดล็อกบทสนทนาเหตุการณ์สำคัญกับองค์เทพเยว่เหล่า)

คำตอบภายในใจคือ 幸福 – ความสุข (Xìngfú)

และนางกำลังจะไปพบเขาเหมือนกับทุกวัน

รางวัล: -

99 EXP [LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point

SuYao ดี

วันที่ 18 ลิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามเว่ย (เวลา 13.00 - 15.00 น.)

ณ ชายป่าอันเงียบสงบยามบ่ายคล้อยอีกครั้ง แสงแดดยามบ่ายทอดยาวเป็นเงาไม้ ซูเหยาในชุดสีครามทะมัดทะแมงสะพายตะกร้าหวายคู่ใจก้าวเข้าสู่บริเวณทะเลสาบเยว่ปิงเหออีกครั้ง นางได้รับมอบหมายจากท่านหมอเจิ้งให้มาเก็บสมุนไพรอีกชนิดหนึ่งที่หายากยิ่งกว่าจินหยินฮวาเสียอีก นั่นคือเหอโส่วอู ซึ่งเป็นสมุนไพรสำคัญในการทำโอสถบำรุงผมถวายแด่องค์ไท่โฮ่ว เหอโส่วอูเป็นพืชเถาเลื้อย มีหัวใต้ดินคล้ายมันเทศ มีดอกสีขาวหรือชมพูอ่อน และมักเติบโตในที่ร่มรื่น ชื้นแฉะ ริมลำธาร หรือป่าทึบ

ซูเหยาเดินสำรวจไปตามแนวริมน้ำอย่างละเอียด สายตาคมกริบสอดส่องไปทั่วทุกซอกมุม แม้จะพยายามอย่างเต็มที่แล้ว แต่ก็ยังไม่พบวี่แววของเหอโส่วอูเลยแม้แต่น้อย นางเริ่มรู้สึกกังวลเล็กน้อยเพราะสมุนไพรชนิดนี้หายากยิ่งนัก หากไม่พบเจอในวันนี้ ท่านหมอเจิ้งคงต้องหนักใจเป็นแน่

ขณะที่นางกำลังก้มลงมองพุ่มไม้เตี้ย ๆ ริมโขดหิน หวังว่าจะพบหัวเหอโส่วอูที่ซ่อนอยู่เบื้องล่างนั้น สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นร่างสูงสง่าในอาภรณ์สีขาวสะอาดบริสุทธิ์ ชายหนุ่มผู้นั้นยืนอยู่ไม่ไกลจากนางนัก ที่เดิมตรงจุดที่นางเคยพบเขาเมื่อวานนี้ ท่าทางของเขาสงบนิ่งราวกับรูปปั้นเทพเซียนเช่นเดิม ดวงตาคมกริบลึกล้ำราวห้วงน้ำในยามรัตติกาลกำลังจ้องมองมาที่นาง

ซูเหยารู้สึกประหลาดใจกับการพบพานครั้งนี้ นางไม่คิดว่าจะได้เจอเขาอีก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย เพราะหากชายผู้นี้อยู่ที่นี่ อาจจะหมายความว่าบริเวณนี้มีสมุนไพรที่นางต้องการอยู่ก็เป็นได้

“คุณชาย…” ซูเหยาเอ่ยทักทายอย่างแผ่วเบา พร้อมกับโค้งคำนับเล็กน้อย ชายหนุ่มพยักหน้ารับช้า ๆ เป็นการตอบรับ

“เจ้ามาที่นี่อีกแล้วหรือ?” เสียงของเขาเย็นเยียบและราบเรียบเช่นเดิม แต่ซูเหยาจับความรู้สึกบางอย่างได้ว่ามันไม่ได้เย็นชาเหมือนเมื่อวานนัก

“เจ้าค่ะ” ซูเหยาตอบ “ข้ามาตามหาสมุนไพรเจ้าค่ะ ท่านหมอเจิ้งต้องการเหอโส่วอู เพื่อปรุงโอสถถวายองค์ไท่โฮ่ว แต่ข้ายังหาไม่พบเลยเจ้าค่ะ” นางอธิบายด้วยน้ำเสียงแสดงความกังวล

ชายหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขากวาดมองไปรอบ ๆ บริเวณนั้นช้า ๆ ราวกับกำลังพิจารณาอะไรบางอย่าง ก่อนจะหันกลับมามองซูเหยา

“เหอโส่วอู…เป็นสมุนไพรที่หายากยิ่งนัก” เขาเอ่ยขึ้น “และมันมักจะซ่อนตัวอยู่ในที่ที่คาดไม่ถึง”

คำพูดของเขาทำให้ซูเหยารู้สึกมีความหวังขึ้นมา นางรีบถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ท่านพอจะทราบหรือไม่เจ้าคะว่าข้าควรจะหาที่ใด?”

รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของชายหนุ่ม แทบมองไม่เห็นแต่ก็ทำให้ใบหน้าอันสงบนิ่งของเขามีชีวิตชีวาขึ้นมาเล็กน้อย เขาไม่ตอบคำถามของซูเหยาในทันที แต่กลับเดินนำหน้าไปอย่างช้า ๆ ซูเหยาจึงรีบเดินตามไปอย่างเงียบ ๆ

ชายหนุ่มเดินลึกเข้าไปในบริเวณที่ร่มรื่นกว่าเดิม ซึ่งเป็นแนวป่าทึบริมลำธารที่ไหลเอื่อย ๆ ซูเหยาไม่เคยสำรวจมาถึงบริเวณนี้มาก่อน เพราะดูจากภายนอกแล้วไม่น่าจะมีสมุนไพรชนิดใดเติบโตได้ดีนัก

เขาหยุดยืนอยู่ข้างพุ่มไม้ขนาดใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์หนาทึบ ก่อนจะก้มลงชี้ไปที่โคนต้นไม้ใหญ่

“ลองดูที่นี่สิ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ

ซูเหยารีบทรุดตัวลงมองตามที่เขาชี้ เมื่อเถาวัลย์ถูกแหวกออก นางก็ต้องตาค้างด้วยความดีใจ ที่นั่นมีหัวเหอโส่วอูขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่นัก ซ่อนตัวอยู่ใต้ดินบางส่วน มีใบเขียวเข้มปกคลุมเล็กน้อย และดอกสีชมพูอ่อนชูช่ออย่างเงียบงัน

“เจอแล้วเจ้าค่ะ!” ซูเหยาอุทานด้วยความยินดีอย่างยิ่ง นางรีบหยิบอุปกรณ์ขุดสมุนไพรออกมาอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มยืนมองดูซูเหยาเก็บเหอโส่วอูอย่างใจเย็น ดวงตาของเขาฉายแววครุ่นคิดบางอย่าง

“เจ้าดูมีความสุขมากเมื่อได้พบมันนะ” เขาเอ่ยขึ้น

ซูเหยาเงยหน้าขึ้นมองเขาพร้อมรอยยิ้มกว้าง 

“แน่นอนเจ้าค่ะ! สมุนไพรนี้สำคัญต่อองค์ไท่โฮ่วมาก และการหามันเจอไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”

“ความสุขของเจ้า…มาจากสิ่งใดกันแน่?” เขาถาม คำถามของเขาเรียบง่ายแต่แฝงความลึกซึ้ง

ซูเหยาชะงักไปเล็กน้อย นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบอย่างจริงใจ

“ความสุขของข้า…มาจากการที่ข้าได้ทำในสิ่งที่ช่วยผู้อื่นได้เจ้าค่ะ เมื่อข้าได้เก็บสมุนไพรที่จำเป็นต่อการรักษาชีวิตคน หรือช่วยให้ผู้ป่วยมีอาการดีขึ้น ข้ารู้สึกเติมเต็มและมีความสุขมาก”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับช้า ๆ รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขาอีกครั้ง

“นั่นเป็นความสุขที่แท้จริง” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นขึ้นเล็กน้อยกว่าเมื่อวาน “ไม่ใช่ทุกคนที่จะเข้าใจถึงความสุขเช่นนี้”

ซูเหยารู้สึกประหลาดใจกับคำพูดของเขา ชายผู้นี้ดูเหมือนจะเข้าใจนางอย่างลึกซึ้ง และคำพูดของเขาก็ให้กำลังใจนางอย่างไม่น่าเชื่อ

เมื่อเก็บเหอโส่วอูเสร็จเรียบร้อย ซูเหยาลุกขึ้นยืนและโค้งคำนับให้ชายหนุ่มด้วยความเคารพอย่างสุดซึ้ง

“ขอบพระคุณท่านมากเจ้าค่ะ หากไม่มีท่าน ข้าคงหาเหอโส่วอูไม่พบเป็นแน่”

ชายหนุ่มเพียงพยักหน้ารับ ดวงตาของเขายังคงทอประกายลึกล้ำ

“เส้นทางของเจ้า…ยังอีกยาวไกล” เขาเอ่ย “จงมุ่งมั่นในสิ่งที่เจ้าทำ และอย่าได้หวั่นไหว”

ชายหนุ่มไม่กล่าวอะไรเพิ่มเติม ซูเหยาไม่แน่ใจว่าเขาหมายถึงเส้นทางของการหาสมุนไพร หรือเส้นทางชีวิตของนางกันแน่ แต่คำพูดของเขาก็ยังคงก้องอยู่ในใจ นางโค้งคำนับอีกครั้งแล้วตัดสินใจเดินจากไป หันหลังกลับไปมองเพียงครั้งเดียวเพื่อพบว่าเขายังคงยืนอยู่ที่เดิม เฝ้ามองเงาร่างของนางจนลับหายไป

เยว่เหล่าเงยหน้ามองผืนฟ้าสีครามที่ค่อย ๆ ถูกแต่งแต้มด้วยสีส้มอ่อนของยามเย็น รอยยิ้มเปี่ยมเมตตายังคงประดับอยู่บนใบหน้าของเขา

“ความเมตตาและความมุ่งมั่นของเด็กสาวผู้นั้น…ช่างบริสุทธิ์ยิ่งนัก” เยว่เหล่าพึมพำเบา ๆ ขณะก้มลงมองฝ่ามือของตนอีกครั้ง

ด้ายสีแดงแห่งโชคชะตาที่ผูกติดกับนิ้วเรียวของซูเหยา บัดนี้ไม่ได้ทอดตัวไปไกลจนสุดลูกหูลูกตาเหมือนเมื่อวาน หากแต่ปลายอีกด้านหนึ่งยังคงเลือนรางและมองไม่เห็นปลาย เยว่เหล่าแย้มยิ้มเล็กน้อย ดวงตาของเขาทอประกายลึกล้ำยิ่งกว่าเดิม

“ดูเหมือนว่าเส้นด้ายแห่งพรหมลิขิตจะยังไม่ถึงเวลาถักทอสินะ” เขากล่าวกับตนเอง น้ำเสียงแฝงความพึงพอใจ “ปลายทางของด้ายแดงนี้…ยังคงเป็นปริศนาที่ต้องใช้เวลาเปิดเผยอีกนานทีเดียว”

เยว่เหล่ารู้ดีว่าการพบกันสองครั้งของเขากับซูเหยาเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเล็ก ๆ ที่จะนำพานางไปสู่บทบาทสำคัญยิ่งในเส้นทางที่สวรรค์ลิขิตไว้

“หนทางข้างหน้าของเจ้ายังอีกยาวไกล ซูเหยาเอ๋ย” เยว่เหล่าเอ่ยแผ่วเบา สายตาจับจ้องไปที่เส้นด้ายสีแดงที่ยังคงนิ่งสงบ “ความลับแห่งโชคชะตาของเจ้า…ยังคงซ่อนเร้นอยู่ในกาลเวลาอีกพักใหญ่”

เยว่เหล่าหมุนตัวช้า ๆ หันหลังให้กับทะเลสาบเยว่ปิงเหอและป่าอันเงียบสงบในยามสนธยา ร่างสูงสง่าในอาภรณ์สีขาวค่อย ๆ เลือนหายไปราวกับสายหมอก ทิ้งไว้เพียงความเงียบงันและความลับของโชคชะตาที่ยังมิอาจเปิดเผยได้ในตอนนี้

[GOD-02] ผู้เฒ่าจันทรา (เยว่เหล่า)

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 21 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 14.00 - 15.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ทะเลสาบเยว่ปิงเหอ (พบ องค์เทพเยว่เหล่า)

ทะเลสาบเยว่ปิงเหอยามบ่ายเว่ยนั้นเงียบสงบ แสงอาทิตย์อ่อนโยนลอดผ่านกลุ่มเมฆบาง ๆ ร่วงหล่นบนผืนน้ำสีทองจางจนเหมือนจะแปรเป็นประกายหยก หญิงสาวในชุดธรรมดาเดินผ่านเส้นทางหินเรียบอย่างเร่งรีบ แม้จะเหนื่อยจากภารกิจทั้งวันแต่ก็ไม่อาจละความตั้งใจที่จะไปให้ถึงศาลาจื่อเถิงฮวาให้ทันเวลา นางก้าวเท้าเร็วขึ้น ทว่าเมื่อย่างเข้าสู่แนวต้นหลิวริมทะเลสาบ เสียงสายลมกลับพัดพาให้หัวใจต้องชะงัก

เขาอยู่ตรงนั้น

บุรุษที่นางเคยพบเมื่อวาน บัดนี้นั่งอยู่เช่นเดิมที่ศาลาหินริมสระ มองออกไปยังผืนน้ำโดยไม่แม้แต่จะปรายตามามองผู้ใด เส้นผมดำขลับของเขาถูกมัดไว้เรียบตึงด้วยริ้วไหมสีเงิน พาดทับชุดขาวคล้ายหิมะที่สะท้อนแสงอยู่เงียบ ๆ เช่นเดียวกับเจ้าตัว เขาไม่เคลื่อนไหว ไม่ขยับแม้แต่ปลายนิ้ว และก็ไม่ได้แสดงท่าทีว่าจะรับรู้ถึงการมาถึงของนางด้วยซ้ำ หลินหยาหลุบตามองพื้น เสียงฝีเท้าของนางแผ่วเบาลงโดยไม่รู้ตัว ใจที่เต้นเพราะความเร่งรีบกลับกลายเป็นสงบนิ่งราวกับถูกกล่อมด้วยคลื่นน้ำตรงหน้า นางไม่รู้ว่าทำไมทุกครั้งที่พบเขา ใจก็จะสงบลงเหมือนอย่างนี้เสมอ แม้จะยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร...ไม่รู้แม้แต่ชื่อ

นางหยุดยืนที่ขอบศาลา เงยหน้ามองเขาอีกครั้ง เขายังเหมือนเดิม...ไม่เอ่ยคำ ไม่ขยับ แม้สายตาก็ยังทอดไปไกลเกินกว่าจะไขความคิด  "ข้า...ขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนท่านจะเจ้าค่ะ" หลินหยาพูดอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเอียงกายหลบแผงแสงที่สาดเข้าตา นางกำลังจะก้าวผ่านไปตามทางเดิม แต่ขณะที่เท้าซ้ายยังไม่พ้นรอยเงาต้นหลิว เสียงทุ้มนุ่มกลับเอ่ยขึ้นช้า ๆ

"เจ้าควรหลบฝนก่อน"

หลินหยาเลิกคิ้วเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปรอบ ๆ ฟ้าก็ยังแจ่มใส แดดยังส่องอยู่ ทำไมเขาถึงพูดเรื่องฝน? "ฝนอะไรกันหรือเจ้าคะ?...ว่าเห็นว่าไม่มีวี่แววเค้าฝนตกเลยสักนิดนะเจ้าคะ" เธอบ่นงึมงำกับตัวเองตอนที่มองฟ้าก่อนหันกลับไปหมายจะโต้แย้งแต่...ศาลากลับว่างเปล่า ไม่มีเขาแล้ว ทั้งที่เมื่อครู่ยังนั่งอยู่ตรงนั้นแท้ ๆ...นางไม่ได้หูฝาดไปใช่หรือไม่?

"ตกลงว่า?...เขา...เป็นใครกันแน่นะ? ผีเราะ?" นางพึมพำกับสายลม ก่อนที่เสียงฟ้าร้องเบา ๆ จะดังขึ้นไกล ๆ จากเทือกเขาฉินหลิงที่ทอดอยู่ด้านหลัง และก้อนเมฆเทาหม่นก็ลอยเข้ามาทางฝั่งตะวันตกอย่างรวดเร็ว...ราวกับจะตอบว่า ท่านผู้นั้น ไม่เคยพูดเปล่า สายลมที่พัดเอื่อยแผ่วเริ่มเปลี่ยนทิศ เป่ารำไรจากทิศตะวันตกเฉียงเหนือกลิ่นของอากาศแปรเปลี่ยนเล็กน้อยเย็นและชื้นกว่าเมื่อครู่

หลินหยาเงยหน้ามองฟ้าอีกครั้ง พลางเบะปากอย่างคนไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก ดวงตาคู่งามหรี่ลงขณะจ้องเมฆครึ้มที่เริ่มก่อตัวราวกับยืนยันว่าคำพูดของเขาก่อนจะหายตัวไปเมื่อครู่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น "คราวนี้ไม่พูดอะไรแปลก ๆ เหมือนก่อน ๆ เลยนี่นาแต่ดันมาพยากรณ์ฝนถูกเป๊ะซะงั้น?” หญิงสาวบ่นพึมพำแล้วพ่นลมหายใจหนัก ๆ ออกทางจมูก สองคิ้วขมวดแน่นราวกับไม่ชอบใจเท่าใดนักที่ครั้งนี้ไม่มีอะไรให้นางเดา ไม่มีปริศนา ไม่มีคำเตือนลึกลับ ไม่มีจังหวะยื่นมือให้หรือคำชี้แนะดั่งที่เคย ครั้งนี้เขาเงียบเกินไป เงียบเสียจนเหมือนกับ...ไม่ได้มาหานางเลยจริง ๆ หรือมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น

“??...แล้วจะโผล่มาทำไมกันเล่า…”

เธอสะบัดหน้าเล็กน้อยก่อนยกชายกระโปรงขึ้นแล้วเร่งฝีเท้าจากแนวต้นหลิวริมทะเลสาบเยว่ปิงเหอ เดินผ่านหญ้าชื้นเล็กน้อยที่ไหวตามลมพัดอย่างรวดเร็ว เส้นผมสลวยที่เคยปล่อยตามสบายถูกเก็บขึ้นหลวม ๆ ขณะรีบก้าวยาว ๆ บนทางหิน “ต้องรีบไปศาลาจื่อเถิงฮวาแล้วสิ...ให้ตายเถอะ ถ้าฝนตกขึ้นมาตอนนั้นนะ ข้าก็เปียกอีกแน่” หลินหยาพึมพำในลำคออย่างหัวเสีย ไม่ใช่เพราะเรื่องฝนหรอกแต่มันเป็นความรู้สึกแปลกประหลาดในอกต่างหาก ความรู้สึกเหมือนโดนทิ้งกลางทางยังไงยังงั้น ทั้งที่เขามีเวลาจะพูด...แต่เขากลับไม่พูดอะไรเลย ฝีเท้าของหญิงสาวเร่งรุดผ่านทางเดินริมผาหิน ร่างบางของหลินหยาค่อย ๆ ห่างจากริมทะเลสาบลงทุกที กลีบดอกไม้ที่ถูกสายลมพัดร่วงหล่นปะทะบ่าของเธอคล้ายจะทิ้งสัญญาณเงียบ ๆ ไว้ในใจ

ถึงอย่างนั้น...แม้จะขมวดคิ้วอยู่ เธอก็ยังรู้สึกอยู่ดีว่าเขา มองตามอยู่ตลอด หากตอนนี้นางหยุดหันกลับไปมองอาจจะทันเห็นเงาเงียบ ๆ บนยอดไม้ที่ไหวเอนโดยไม่มีลม เงาที่สวมชุดขาวบริสุทธิ์ราวหิมะบนเทือกเขาหัวซานเงาที่ไม่เคยเดินจากไป เพียงแค่ไม่อยู่ต่อให้ใกล้เกินความจำเป็น แต่หลินหยาไม่หันกลับไปเพราะถ้าหันไปตอนนี้...นางอาจจะไม่ไปถึงศาลาจื่อเถิงฮวาในเวลาอันควร และนั่นจะทำให้เรื่องยุ่งยากยิ่งกว่านี้

จึงแค่เร่งเท้า...และทิ้งความรู้สึกนั้นไว้เบื้องหลังอย่างน้อยก็ชั่วคราว

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: เมื่อวานเทพโหดร้ายมากเลยนะเจ้าคะ ฮือออ หนูเสียใจ

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [GOD-02] ผู้เฒ่าจันทรา (เยว่เหล่า)

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

SuYao ดี

วันที่ 19 ลิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามเว่ย (เวลา 13.00 - 15.00 น.)

ยามบ่ายคล้อย แสงสุริยาสาดส่องต้องผิวน้ำในทะเลสาบเยว่ปิงเหอระยิบระยับ ลมรำเพยพัดแผ่วกิ่งหลิวพลิ้วไหว ซูเหยาย่างเท้าเข้ามายังสถานที่อันคุ้นเคยอีกครั้ง ตะกร้าหวายสานในมือบอบบางไม่ได้ว่างเปล่า หากแต่เต็มไปด้วยความหวังที่จะได้สมุนไพรล้ำค่ากลับไป

เมื่อวานนี้เหอโส่วอูที่นางเก็บไปได้สร้างความพึงพอใจให้หมอเจิ้งเป็นอย่างยิ่ง ท่านหมอถึงกับเอ่ยปากชมไม่ขาด ถึงสรรพคุณอันเป็นเลิศและหายากของมัน และด้วยความต้องการอันแรงกล้าจากหมอเจิ้งที่ปรารถนาสมุนไพรชนิดนี้อีก จึงเป็นเหตุให้ซูเหยาต้องกลับมายังทะเลสาบแห่งนี้อีกครั้งในวันนี้

สายตากลมโตกวาดมองไปรอบกาย พลันหยุดชะงักลงที่ร่างสูงโปร่งของบุรุษหนุ่มผู้หนึ่ง เขายืนอยู่ใต้ร่มเงาของต้นหลิวใหญ่ ริมฝั่งทะเลสาบเฉกเช่นเมื่อวาน อาภรณ์ขาวบริสุทธิ์พลิ้วไหวตามแรงลม ขับเน้นให้รูปร่างสง่างามยิ่งขึ้น ใบหน้าคมคายดุจเทพเซียนกำลังทอดมองผิวน้ำด้วยแววตาครุ่นคิด

ซูเหยารู้ดีว่าเขาคือชายหนุ่มลึกลับคนเดียวกับที่นางพบสองวันติดกันมาแล้ว และในยามนี้นางมิได้รู้สึกประหลาดใจเฉกเช่นครั้งแรก หากแต่กลับบังเกิดความรู้สึกยินดีระคนความหวังอันเปี่ยมล้นอยู่ในอก

นางจดจำได้ว่าเมื่อวานนี้ ก่อนจะได้เหอโส่วอูที่หมอเจิ้งปรารถนา นางได้พบกับเขาผู้นี้เสียก่อน และทุกครั้งที่นางได้พูดคุย เขาก็ดูราวกับเป็นผู้นำโชคของนางโดยแท้ สมุนไพรที่ตามหาย่อมปรากฏแก่สายตาทุกครั้งไป!

คิดได้ดังนั้นซูเหยาจึงไม่รอช้า นางสาวเท้าเข้าไปหาเขาอย่างกล้าหาญ ดวงตากลมโตเป็นประกายด้วยความมุ่งมั่น รอยยิ้มบางเบาปรากฏขึ้นบนริมฝีปากอิ่ม 

“คุณชาย…” น้ำเสียงหวานใสเอ่ยเรียกด้วยความมั่นใจ “คุณชายโปรดรอข้าก่อนเถิดเจ้าค่ะ!”

บุรุษหนุ่มในอาภรณ์ขาวค่อย ๆ หันกายกลับมา ใบหน้าคมคายสงบนิ่งดุจภาพวาด ดวงตาเรียวรีสีนิลกวาดมองนางเล็กน้อย ก่อนจะผินหน้ากลับไปมองทะเลสาบดังเดิม ราวกับว่านางเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่าน

ซูเหยามิได้ย่อท้อ นางเดินเข้าไปใกล้ขึ้นอีกก้าว 

“คุณชายจำข้าได้หรือไม่เจ้าคะ?” นางเอ่ยถามอย่างเป็นกันเอง “ที่เจอคุณชายเมื่อวานที่ริมทะเลสาบแห่งนี้”

คราวนี้เขาผินหน้ากลับมามองนางเต็มตัว แววตาคมกริบแต่ทว่าว่างเปล่า คู่ควรกับความลึกลับที่ห่อหุ้มตัวเขา 

“มีอันใดหรือ?” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามเรียบ ๆ 

ซูเหยาพยายามไม่ใส่ใจกับท่าทีของเขา นางยิ้มอย่างจริงใจ 

“ข้ามาที่นี่เพื่อตามหาสมุนไพรอีกเช่นเคย และข้าก็พบคุณชายอีกครั้ง” นางหยุดเว้นวรรคเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ลดความกังวลลงไปมาก “ข้าไม่ทราบว่าคุณชายจะเชื่อหรือไม่ แต่ทุกครั้งที่ข้าได้พบคุณชาย ข้าก็มักจะพบสิ่งที่ข้าตามหาเสมอ”

บุรุษหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาเรียวรีมองสำรวจนางอย่างพินิจพิเคราะห์ ราวกับกำลังประเมินคำพูดของนางอยู่

ซูเหยารู้สึกประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็พยายามรักษารอยยิ้มเอาไว้ 

“ข้าทราบว่ามันอาจจะฟังดูเหลือเชื่อ แต่เมื่อวานนี้...ข้ากำลังตามหาเหอโส่วอู และในไม่ช้าหลังจากได้พบคุณชาย ข้าก็พบมันจริง ๆ” นางถอนหายใจออกมาเล็กน้อย “ท่านหมอเจิ้งต้องการมันอีกในวันนี้ และข้าก็หวังว่าโชคดีเช่นนั้นจะเกิดขึ้นกับข้าอีก”

ใบหน้าคมคายของบุรุษหนุ่มยังคงไร้อารมณ์ใด ๆ ยากจะคาดเดาความคิดในใจของเขา ซูเหยาเริ่มรู้สึกอับจนหนทาง นางจะทำอย่างไรให้เขาเชื่อในสิ่งที่นางกล่าว? หรือแท้จริงแล้วเขาอาจจะคิดว่านางเป็นเพียงสตรีเพี้ยนที่หลงใหลในเรื่องโชคลาง?

แต่แล้ว สิ่งที่นางไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

“เจ้าต้องการสิ่งใดในวันนี้เล่า?” บุรุษหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย แต่ทว่าแฝงไว้ด้วยความน่าค้นหาอย่างประหลาด

ซูเหยาเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างรวดเร็ว ดวงตาเป็นประกายด้วยความหวัง 

“ขะ...ข้ายังคงตามหาเหอโส่วอูเจ้าค่ะ” นางตอบอย่างกระตือรือร้น “หากเป็นไปได้ ข้าอยากจะได้ที่สมบูรณ์และงดงามเช่นเมื่อวาน”

บุรุษหนุ่มทอดสายตาไปตามแนวป่าเบื้องหน้า พลางก้าวเดินนำไปอย่างช้า ๆ ซูเหยาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบก้าวตามไปอย่างรวดเร็ว หัวใจของนางเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นระคนความหวัง เขากำลังนำทางนางไปสู่สิ่งที่นางตามหาอีกครั้งหรือไม่?

พวกเขาเดินลึกเข้าไปในป่าริมทะเลสาบเรื่อย ๆ ท่ามกลางหมู่ไม้ใหญ่ที่ขึ้นหนาทึบ แสงอาทิตย์สาดส่องลงมาเป็นลำ ๆ ผ่านช่องว่างระหว่างใบไม้ บรรยากาศเงียบสงบ มีเพียงเสียงนกร้องและเสียงใบไม้ไหวตามแรงลม จู่ ๆ บุรุษหนุ่มก็หยุดชะงักลงเบื้องหน้ากอหญ้ารกทึบแห่งหนึ่ง เขาก้มตัวลงชี้ไปยังพืชชนิดหนึ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้ใบไม้สีเขียวเข้ม

“นี่คือสิ่งที่เจ้าตามหาใช่หรือไม่?” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้น

ซูเหยารีบเดินเข้าไปดู ทันทีที่เห็นพืชชนิดนั้น นางก็เบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง! มันคือเหอโส่วอูอย่างไม่ต้องสงสัย รากสมุนไพรนั้นอวบอ้วน แข็งแรง และสมบูรณ์ยิ่งกว่าที่นางเคยพบเห็นมา ใบสีเขียวเข้มเป็นมันวาว บ่งบอกถึงความสดใหม่และสรรพคุณอันล้ำเลิศ

“ใช่เจ้าค่ะ! มันคือเหอโส่วอู! งดงามเหลือเกิน…” ซูเหยาอุทานด้วยความยินดีอย่างล้นพ้น นางทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าอย่างรวดเร็ว และบรรจงใช้เสียมเล็ก ๆ ที่เตรียมมาขุดดินรอบ ๆ รากสมุนไพรอย่างระมัดระวัง ด้วยกลัวว่าจะทำให้มันเสียหาย

บุรุษหนุ่มยังคงยืนมองนางอย่างเงียบงัน ดวงตาคู่คมจ้องมองการกระทำของนางอย่างพินิจพิเคราะห์ ราวกับกำลังสังเกตการณ์บางอย่าง

เมื่อซูเหยาขุดรากเหอโส่วอูออกมาจากดินได้อย่างสมบูรณ์ นางก็หันกลับมาทางเขาด้วยรอยยิ้มที่สดใสเปล่งประกาย 

“ขอบคุณคุณชายมากเจ้าค่ะ ขอบคุณจริง ๆ ท่านคือผู้นำโชคของข้าโดยแท้!”

เขามิได้ตอบคำ หากแต่พยักหน้าเล็กน้อย และกำลังจะหมุนกายจากไป

“เดี๋ยวเดี๋ยวเจ้าค่ะคุณชาย!” ซูเหยารีบเอ่ยรั้งไว้ “ข้าไม่ทราบว่าจะตอบแทนคุณชายได้อย่างไรดี?”

บุรุษหนุ่มหันกลับมาอีกครั้ง ดวงตาคู่นั้นยังคงว่างเปล่าเช่นเดิม 

“มิต้อง” เขาเอ่ยสั้น ๆ ก่อนจะหมุนกายเดินจากไปอย่างเงียบเชียบ ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมจาง ๆ ของไม้หอมลึกลับที่โชยมากับสายลม

ซูเหยามองตามหลังเขาจนลับหายไปจากสายตา หัวใจของนางยังคงเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นระคนความสงสัย บุรุษหนุ่มปริศนาผู้นี้เป็นใครกันแน่? เหตุใดจึงได้ปรากฏกายขึ้นในยามที่นางต้องการความช่วยเหลือเสมอ? และเหตุใดเขาจึงได้มีท่าทีลึกลับเช่นนั้น?

คำถามเหล่านี้ยังคงค้างคาอยู่ในใจของซูเหยา ทว่าในยามนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเหอโส่วอูอันล้ำค่าที่อยู่ในตะกร้าของนาง ซูเหยาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามบ่ายที่เริ่มคล้อยต่ำลง รอยยิ้มบางเบาประดับอยู่บนริมฝีปาก นางรู้ดีว่าในวันพรุ่งนี้ หากหมอเจิ้งยังคงต้องการสมุนไพรอีก นางคงต้องกลับมาที่ทะเลสาบเยว่ปิงเหอแห่งนี้อีกครั้ง...และหวังว่าจะได้พบกับบุรุษหนุ่มผู้นำโชคของนางอีกเป็นครั้งที่สี่

[GOD-02] ผู้เฒ่าจันทรา (เยว่เหล่า)

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 22 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 14.00 - 15.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ทะเลสาบเยว่ปิงเหอ (พบ องค์เทพเยว่เหล่า)

สายลมยามเว่ยพัดเอื่อยเอื่อยเฉื่อยชาราวกับยังไม่อยากให้วันต้องเปลี่ยนผ่าน หลินหยาที่เดินออกจากศาลเจ้าเยว่เหล่าก็ยังไม่เร่งรีบไปที่ศาลาจื่อเถิงฮวา นางเลือกเดินตามเส้นทางลัดผ่านเนินเขาเล็ก ๆ ข้ามป่าดงหญ้าริมทางเพียงเพื่อจะมาหยุดยืนที่จุดเดิม...ริมทะเลสาบเยว่ปิงเหอ สายน้ำยังคงงดงามราวภาพฝัน ดอกไม้เล็กโปรยปรายประดับผิวน้ำอย่างบางเบา ต้นหลิวริมน้ำไหวเอนลู่ไปตามแรงลม เช่นเดียวกับวันก่อน...และก่อนหน้า

เขายังอยู่ตรงนั้น ชายหนุ่มผู้งดงามเกินคำบรรยายในชุดขาวสะอาดตา ขลิบขนสัตว์สีเงินนวลทาบไหล่ ผมยาวสลวยถูกรวบไว้บางส่วนลู่ลม เบือนใบหน้าคมละมุนมองไปยังผืนน้ำเบื้องหน้า สีหน้านิ่งสงบ...สงบนิ่งอย่างประหลาดจนยากจะคาดเดาอารมณ์ หลินหยาหยุดอยู่ไม่ห่างนักเพียงเพื่อจะตัดสินใจว่า จะทักดีหรือไม่ควรเข้าใกล้ แต่นางก็ชะงักเพียงชั่วครู่เพราะเสียงของเขากลับเอ่ยขึ้นมาก่อนเสียงนั้นดังขึ้นเรียบช้าแต่ทิ่มแทงลึก

"ทำไมเจ้าถึงชอบหนทางที่มีขวากหนามนักกัน..." คำถามที่ไม่มีคำปรารภ ไม่มีชื่อเรียก ไม่มีแม้แต่การหันมามอง แต่กลับราวกับแทงเข้าใจกลางอกหลินหยา

หญิงสาวเบิกตานิดหนึ่ง ก่อนจะหันใบหน้าไปมองเขาอย่างชั่งใจ "...ท่านหมายถึงข้าหรือเจ้าคะ?" เขาไม่ตอบ ไม่แม้แต่พยักหน้า แต่เพียงสบตานางด้วยดวงตาสีดำล้ำลึกเหมือนจันทร์คืนมืดมิด หลินหยายกยิ้มนิด ๆ แม้น้ำเสียงนั้นจะติดแววเหนื่อยล้า "ก็ข้าไม่เคยเห็นทางที่เรียบง่ายมีอะไรน่าจดจำเลยนี่...ว่ามั้ยเจ้าคะ? แต่ความจริงข้าชอบความเรียบง่ายนะ เพียงแต่ทางบางทางมันก็…เหงาจนปลายทางอาจจะกำลังต้องการใครสักคนก็ได้นะเจ้าคะ"

"ทางที่เรียบง่าย...บางครั้งก็พาไปสู่หายนะที่สงบเงียบ ส่วนทางที่เต็มไปด้วยขวากหนามอาจให้คำตอบแก่เจ้าในยามที่เจ้าไม่คาดฝันก็ได้สินะ" เขาไม่ตอบโดยตรง หากเพียงปรายตามองทิวทัศน์เบื้องหน้าอีกครั้งก่อนจะกล่าวเสียงเรียบเช่นนั้น

หลินหยาขมวดคิ้วน้อย ๆ สบสายตาของเขาแล้วพลันรู้สึกประหลาดใจบางอย่าง เพราะแววตาคู่นั้น…เธอรู้สึกว่ามัน ‘คุ้นเคย’ เหลือเกิน นางนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "ข้า...เคยเจอท่านมาก่อนรึเปล่าเจ้าคะ?" เขายิ้มบางมาก...มากเสียจนหากไม่เพ่งก็อาจไม่เห็น "เจ้าพบข้าเสมอ...เพียงแต่เจ้ามองไม่เห็น"

หลินหยาถึงกับนิ่งงันไปครู่หนึ่งกับคำพูดนั้น ทันใดนั้น...สายลมพลันพัดแรงขึ้น ดอกไม้ที่ลอยฟุ้งพลันหยุดค้างกลางอากาศ ดั่งเวลาทั้งหมดของโลกถูกสกัดไว้ ดวงตาของเขาที่หลินหยาไม่เคยลืมเลือนจ้องตรงมาที่เธออย่างสงบนิ่ง "เส้นด้ายที่เจ้าต่อ...ได้ถูกมอบให้แล้ว"

"...!?"

"และมันจะนำพาเจ้า...ไปยังปลายทางของหัวใจเจ้าเอง" เขากล่าวช้า ๆ ราวกับกลั่นมาจากคำทำนายที่ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนได้ "แต่เจ้าต้องตัดสินใจ...รักษามันไว้ยิ่งชีวิต แม้เส้นด้ายจะมีหลายเส้น แต่ด้ายนี้มิเหมือนผู้ใด แดงก่ำจนดำเหมือนเลือดแห้ง" เมื่อกล่าวจบ ประกายโดยรอบพลันร่วงหล่นลงพร้อมกับเสียงน้ำกระเพื่อมเบา ๆ ขณะที่บุรุษผู้นั้นหมุนกายเดินจากไปอย่างสงบ ละทิ้งเพียงรอยเท้าบนพื้นดินและดวงใจที่ปั่นป่วนของหลินหยาผู้ยืนนิ่งงัน นางหันมองตามหลังเขาอีกครั้ง แต่...ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว

มีเพียงเงาต้นหลิวที่ไหวเอน…และเส้นด้ายแดงเส้นเล็ก ๆ ที่ปลิวมาติดปลายนิ้วเธออย่างอ่อนโยนโดยที่หลินหยาไม่รู้ตัว

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: เทพเปิดแถวสองให้หนูด้วยเถอะ สาธุ สาธุๆๆๆ

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [GOD-02] ผู้เฒ่าจันทรา (เยว่เหล่า)

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 23 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 15.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ทะเลสาบเยว่ปิงเหอ (พบ องค์เทพเยว่เหล่า)

ริมทะเลสาบเยว่ปิงเหอในยามเว่ย แสงแดดลอดผ่านม่านเมฆบางเบาเป็นริ้วทองอบอุ่น ฉายเงาต้นหลิวที่พลิ้วไหวอ่อนโยนบนผืนน้ำสีฟ้าเทาเยือกเย็น กลีบดอกไม้ฤดูร่วงยังคงปลิวว่อนไปตามแรงลม เงียบสงบจนสามารถได้ยินเสียงคลื่นกระทบตลิ่งอย่างเนิบช้า หลินหยาค่อย ๆ ก้าวเข้ามา ร่างน้อยในชุดผ้าฝ้ายบางเบากระชับไว้แน่น ริมฝีปากเม้มแน่นน้อย ๆ เพราะนางรู้อยู่แก่ใจว่าวันนี้ต้องผ่านตรงนี้เพื่อไปยังศาลาจื่อเถิงฮวา…แต่ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะเดินผ่านจุดนี้…ที่ที่นางเคยเห็นชายคนหนึ่งอยู่เป็นประจำ

และเขาก็อยู่ตรงนั้นจริง ๆ ใต้ต้นหลิวต้นเดิม…

เขายืนอยู่เงียบ ๆ ดั่งเคย เงาร่างสูงสง่าคล้ายหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับผืนฟ้าและผืนน้ำ เส้นผมยาวสีดำสนิทปลิวไปตามแรงลม ขับผิวขาวราวหยกสว่างเจิด และดวงตาสงบนิ่งดุจดวงจันทร์บนฟากฟ้า นางไม่รู้ชื่อเขา ไม่รู้ฐานะเขา แต่กลับรู้สึกว่าการปรากฏตัวของเขาทุกครั้งนั้นคล้ายจะดึงสายใยบางอย่างในใจให้นิ่งลง “ท่านมาอีกแล้ว...” หลินหยาพึมพำเบา ๆ กับตนเองก่อนจะถอนใจ

ตอนแรกนางตั้งใจว่าจะไม่ทัก เพราะขัดเขินกับความรู้สึกประหลาดในใจ แต่มุมปากของชายหนุ่มใต้ต้นหลิวกลับยกขึ้นน้อย ๆ ราวกับรู้ว่านางยืนอยู่ “เจ้า...ชอบเดินทางที่เต็มไปด้วยขวากหนามนักหรือไร?” น้ำเสียงของเขาสงบ นิ่ง เงียบงันราวกับมาจากก้นทะเลสาบ หลินหยาชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหันไปเลิกคิ้วใส่เขาที่พูดเหมือนเมื่อวาน “ท่านนี้ชอบพูดเหมือนรู้จักข้านักทำไมนะเจ้าคะ?” นางหรี่ตาจับผิด “หรือว่า...ท่านคือ…?”

เขายกมือขึ้นเล็กน้อย สีหน้าเรียบเย็นอย่างมีเมตตา ก่อนเอ่ยเรียบ ๆ อย่างสง่างามว่า “ข้าคือเยว่เหล่า...ผู้เฝ้าดูด้ายแดงแห่งโชคชะตา...โดยเฉพาะของเจ้า” หลินหยาตาโตแล้วพึมพำเบา ๆ “อ้ออ ท่านนี้เอง!” นางย่นจมูกหมั่นไส้เบา ๆ “แหม ไม่ยอมบอกก่อนเลย! ปล่อยให้ข้าโดนไล่เก็บเศษความทรงจำไปทั่วฉางอัน! ข้าเกือบต้องโดนหึงด้วยนะ!” นางพูดพลางถลึงตา แต่กลับเห็นเพียงรอยยิ้มบางเบาของเทพหนุ่มที่ยืนประหนึ่งสายลม “เจ้าทำได้ดี...จิตของเจ้ามีความอ่อนโยนแต่มั่นคง...จึงสามารถเก็บเศษเสี้ยวความทรงจำกลับคืนมาได้ครบ” เขากล่าวอย่างสงบ “แต่วันนี้...ข้ามีเรื่องจะให้เจ้าช่วยอีกหนึ่ง”

หลินหยาชะงัก “หา?! อีกแล้วหรอเจ้าคะ!”

“ข้าอยากลิ้มลองสุรา...สุราที่เรียกว่า ‘สุราเซียนเมามาย’” น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปนิดหน่อย มีรอยขันปนเมตตา “ข้าได้ยินว่ามนุษย์ตั้งชื่อสุรานี้ว่ามาจากแดนเซียน...ข้าอยากรู้ว่า...รสชาติของสิ่งที่อ้างว่าเป็นของเซียนในโลกมนุษย์นั้น...จะเป็นอย่างไร”

หลินหยาตกใจจนเผลอหัวเราะ “นี่ท่าน...ที่พูด ๆ มาเมื่อครู่นี่คือกำลังอ้อนวอนให้ข้าไปหาสุรามาให้ใช่ไหมเจ้าคะ? เอาจริงเหรอ...ท่านนี่...ไม่ขรึมเลยนะเนี้ย” องค์เทพเยว่เหล่าไม่ได้ปฏิเสธ เพียงแต่มองนางอย่างสงบ สายตาคู่นั้นเปี่ยมด้วยความเอ็นดู คล้ายพ่อที่มองลูก หรือสหายที่ชื่นชมใครสักคนอย่างจริงใจ “นับว่าข้าขอ...ก็ว่าได้” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “แต่ก็ไม่ใช่แค่เพราะสุรา...บางที...ข้าอยากรู้ด้วยว่า...รสชาติของความฝัน ความหวัง และความปรารถนาในใจเจ้าตอนนี้...จะหลอมรวมกันเป็นรสใดบนปลายลิ้น”

หลินหยามองหน้าเขาแล้วกลอกตาเบา ๆ อย่างระอา “ท่านพูดเหมือนบทกวีอีกแล้วนะ...เอาเถอะ ๆ” พลางค้นอะไรบางอย่างในกระเป๋าเจ็ดสมบัติของตัวเอง องค์เทพเยว่เหล่ากำลังยืนนิ่งใต้ต้นหลิว เงียบขรึมสง่างามดั่งรูปสลักหยกกลางฤดูหนาว แต่ไม่ทันที่เขาจะเอ่ยถ้อยคำอันเปี่ยมปัญญาใด ๆ ต่อ หลินหยาก็เอื้อมมือล้วงเข้าไปในห่อผ้าอย่างกระตือรือร้น ก่อนจะหยิบขวดสุราทรงเรียวยาวขึ้นมา โอ่โถงประหนึ่งของวิเศษจากสำนักเซียนยิ่งนักแม้ป้ายชื่อมันจะเขียนเบี้ยว ๆ ว่า "สุราเซียนเมามาย" ด้วยลายมือชาวบ้านก็ตามที

"แหม...ท่านนี่ดวงดีจริงนะคะ!" นางหัวเราะเสียงใส "บังเอิญว่าข้ามีพอดีเลย ขวดสุดท้ายด้วยนะเจ้าค่ะ” หลินหยาหัวเราะแฮ่ ๆ แล้วถือสุราเดินมาใกล้เขา แต่ก่อนที่จะยื่นให้ง่าย ๆ ตามแบบชาวบ้านทั่ว ๆ ไป แต่แล้วนางกลับเบิกตากว้างทำหน้าจริงจัง ยืดตัวหลังตรง ก้มศีรษะเบา ๆ ก่อนจะ…ทรุดกายลงกับพื้น! 

"ข้าน้อยหลินหยาขอถวายสุราศักดิ์สิทธิ์แด่องค์เทพเยว่เหล่าแห่งชะตารักอันวิจิตร!" นางร้องขึ้นเสียงเอิกเกริก แล้วชูขวดเหล้าเหนือหัว "ด้วยจิตคารวะเหนือแสงจันทร์ ด้วยศรัทธาล้นฟ้า ด้วยแรงใจแห่งหญิงม่าย(?)ไร้สามี(?)ข้า...มอบนี้แด่ท่าน!" มือข้างหนึ่งประคองขวดไว้เหนือหัว อีกข้างนึงยกพัดขึ้นมาเคาะพื้นสามครั้งเหมือนเคาะระฆังวัด แล้วหลับตาพึมพำอะไรสักอย่างที่ฟังดูเหมือนบทสวดที่เธอแต่งขึ้นเองกับมือ

เยว่เหล่ายืนมอง...นิ่งเงียบราวกับลมรอบกายพลันหยุดหมุน น้ำในทะเลสาบก็พลันเงียบเชียบลง "..." เขากระพริบตาเล็กน้อยแบบปริบ ๆ 

"...เจ้าไม่จำเป็นต้องเล่นใหญ่ถึงเพียงนี้" เสียงขององค์เทพยังคงราบเรียบ เยือกเย็นและเปี่ยมเมตตาเช่นเคย แต่หางเสียงเหมือนจะหนักลงนิด ๆ อย่างระงับความรู้สึกไม่รู้จะหัวเราะหรือถอนใจดี

หลินหยาเงยหน้าขึ้นทำตาใสแป๋ว “ท่านแน่ใจนะคะ? ข้าเคยอ่านนะ ว่าต้องมีพิธีบูชาเทพ ต้องจุดธูปไหว้ดาวไหว้เดือน ก้มกราบให้ถึงหินเทวาลัย...อันนี้แค่ฉบับมินินะเจ้าคะ!”

“...” เยว่เหล่าไม่พูดอะไรอีก เพียงยื่นมือมารับขวดสุราอย่างเงียบ ๆ สีหน้าไม่เปลี่ยนแม้แต่น้อย แต่หางคิ้วกระตุกน้อย ๆ อย่างอดไม่ได้ “ข้า...ขอรับไว้แล้ว” เขากล่าวด้วยเสียงราบเรียบ “จะถือว่าเจ้าทำตามจิตศรัทธาอันบริสุทธิ์ของตนแล้ว...แม้จะแนวแปลกไปนิดก็ตามที”

หลินหยายิ้มหวาน ลุกขึ้นมาปัดฝุ่นกระโปรงเบา ๆ “ท่านจะลองเลยไหมเจ้าคะ? ข้าอยากเห็นหน้าท่านตอนเมา!”

“เทพไม่เมา”

“ใครจะรู้ล่ะ! สุรานี้เซียนยังต้องก้มกราบ!”

“...ข้าคิดว่าคนที่เมาคือคนตั้งชื่อนี้ต่างหาก” ปลายประโยคขององค์เทพเยว่เหล่ามีน้ำเสียงจาง ๆ ของความเหนื่อยใจแบบเงียบ ๆ ที่คนฟังต้องตั้งใจฟังถึงจะจับได้...หลินหยาจึงหัวเราะออกมาเสียงดังระรื่นราวกับเด็กน้อยได้ขนม แล้วหันหลังหมุนตัวเบา ๆ อย่างอารมณ์ดีที่สุด บางที...การได้กวนตีนเทพผู้สง่างามก็อาจเป็นเครื่องเตือนว่านางยังเป็นมนุษย์อยู่ดีก็ได้ ที่กวนตีนอะนะ

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาแล้วจ้า ขอกวนตีนเทพหน่อยเถอะ 

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [GOD-02] ผู้เฒ่าจันทรา (เยว่เหล่า)

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

หินเซียน 10 ก้อน

99 EXP [LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point

LinYa ดี

วันที่ 27 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 15.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ทะเลสาบเยว่ปิงเหอ (พบ องค์เทพเยว่เหล่า)

แสงอาทิตย์ยามบ่ายส่องลอดกิ่งหลิวลงมาสะท้อนกับผิวน้ำของทะเลสาบเยว่ปิงเหอจนเกิดประกายระยิบระยับราวเกล็ดแก้ว ลมเย็นพัดพลิ้วกลีบดอกหลิวปลิวร่วงโรย หลินหยาก้าวเท้าบนทางหินเล็ก ๆ ที่ทอดเข้าสู่ริมฝั่ง ดวงตาคมหวานของนางจับจ้องไปยังเงาร่างสูงที่ยืนพิงต้นหลิวอย่างสงบ เป็นบุรุษในชุดขาวแสนสง่า ผิวของเขาราวกับถูกหล่อหลอมจากแสงจันทร์ ดวงตาลุ่มลึกดุจสายน้ำที่ไม่มีวันหยั่งถึง องค์เทพเยว่เหล่า หญิงสาวยกยิ้มบางก่อนจะทักด้วยน้ำเสียงสดใส "ท่านเทพเยว่เหล่า! เจอกันอีกแล้วนะเจ้าคะ" นางก้าวเข้าไปใกล้พลางชำเลืองสายตาล้อเลียนเล็กน้อย "เหล้าซีเฟิ่งที่ข้าให้เมื่อวานนี้...อร่อยไหมเจ้าคะ? ข้าไปถวายพี่ฉู่เมื่อวานนี้เอง"

เทพเยว่เหล่าเอียงใบหน้าเพียงเล็กน้อย แววตาเรียบนิ่งแต่มุมปากกลับยกขึ้นราวกับแฝงรอยยิ้มที่มนุษย์แทบมองไม่เห็นได้ เขากล่าวเสียงเรียบแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่นลึกซึ้ง "กลิ่นหอม...และรสชาติกลมกล่อมสมกับชื่อเสียงของมัน แม่นางน้อยหลิน ช่างเป็นของที่เลือกสรรอย่างตั้งใจ"

หลินหยาหัวเราะคิก "แน่นอน ข้าตั้งใจถวายให้ท่านเลยนะเจ้าคะ"

เยว่เหล่ามองหญิงสาวตรงหน้าแววตาสุขุมลึกซึ้งราวกับกำลังมองทะลุถึงเส้นด้ายโชคชะตาที่พันผูกหัวใจนางไว้ เขากล่าวช้า ๆ ราวกับเสียงลมกระซิบ "เจ้ายังคงเลือกเดินบนเส้นทางที่มีขวากหนาม...แต่ในแววตาของเจ้า ข้ายังเห็นประกายแห่งความหวัง ข้าเชื่อว่า...เจ้าจะไม่ปล่อยให้เส้นด้ายนั้นขาด" คำพูดขององค์เทพทำให้หลินหยานิ่งฟัง หัวใจของนางสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะระบายยิ้มกว้างแล้วโค้งเล็กน้อย "ข้า...จะไม่ทำให้ท่านผิดหวังหรอกเจ้าค่ะ"

สายลมยามบ่ายพัดผ่าน เศษกลีบดอกไม้ลอยวนรอบทั้งสองราวกับพรจากสวรรค์ องค์เทพเยว่เหล่าเพียงพยักหน้าเบา ๆ ก่อนสายตาเรียบสงบของท่านจะทอดมองไปยังทะเลสาบที่กว้างไกล บรรยากาศเงียบสงบ ทว่ากลับเต็มไปด้วยความหมายที่สื่อถึงชะตากรรมซึ่งรออยู่เบื้องหน้า

หลินหยาหันกลับไปยิ้มสดใส แม้ดวงตาจะซ่อนความกังวลไว้ลึก ๆ นางยกมือขึ้นพนมเล็กน้อยอย่างล้อเล่นตามนิสัยก่อนจะกล่าว "ว่าง ๆ ถ้าข้าเจอเหล้าดี ๆ อีก ข้าจะเอามาถวายท่านนะเจ้าคะ แต่ตอนนี้ข้าต้องไปแล้ว หากไปช้า...มีคนบางคนโวยวายแน่" เสียงของนางแฝงความขบขันเล็กน้อยเมื่อคิดถึงใบหน้าของบุรุษที่นางกำลังจะไปพบ

เยว่เหล่ามองนางอย่างนิ่งสงบ ดวงตาของเทพสะท้อนเงานางที่กำลังหมุนตัวจะจากไป เสียงของท่านดังขึ้นเบา ๆ แต่แฝงด้วยพลังที่สะกดทุกสิ่งให้หยุดฟัง "เจ้ามักหัวเราะกลบเกลื่อน...แต่หัวใจเจ้ากลับสั่นไหวทุกครั้งที่เอ่ยชื่อเขา" หลินหยาชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วก้าวต่อ เยว่เหล่าแค่มองตามพลางเอ่ยคำสุดท้ายด้วยน้ำเสียงสุขุม "ไปเถิด...เด็กน้อย ผู้กล้าที่เดินเข้าสู่หุบเหวทั้งรู้ว่าอาจไม่มีแสงสว่างรออยู่เบื้องหน้า ข้าจะเฝ้าดูเจ้า...และเส้นด้ายที่เจ้าถักด้วยเลือดและหัวใจของตนเอง"

เขาหยุดไปชั่วขณะก่อนจะกล่าวต่อช้า ๆ ราวกับร้อยถ้อยคำลงบนสายด้ายโชคชะตา "จงจำไว้...บุรุษผู้นั้น เปรียบเหมือนคมดาบที่ถูกหลอมด้วยเพลิงและเลือด ดาบนี้แม้จะปกป้องเจ้าได้...ก็สามารถตัดหัวใจเจ้าได้เช่นกัน" หลินหยาหันกลับมามององค์เทพ ยิ้มบางแต่แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น "ข้ารู้เจ้าค่ะ...ข้าเลือกแล้ว"

เยว่เหล่ามองแผ่นหลังเล็กที่ค่อย ๆ ก้าวออกไป สายลมพัดกลีบหลิวลอยตามนางราวจะคอยปกป้อง เงาเทพยืนสงบนิ่ง พลันเอ่ยคำสุดท้ายแผ่วเบา "...เส้นด้ายที่เจ้าถืออยู่ ข้าจะเฝ้ามองมัน...ตราบจนกว่าจะแดงฉาน หรือขาดสะบั้น"

สายลมที่พัดผ่านเหมือนพาเอากลีบดอกไม้ปลิววนรอบร่างนาง หลินหยาสูดลมหายใจลึกแล้วหัวเราะในลำคอเบา ๆ "เจ้าค่ะ ท่านเทพ ข้าจะไปแล้ว" นางก้าวห่างออกไปทีละก้าว ภาพขององค์เทพค่อยเลือนหายไปท่ามกลางหมู่ใบหลิวไหวระริก เหลือเพียงเสียงสายลมที่ยังคงกระซิบคำเตือนของเทพไว้ในใจนาง

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาปลดหัวใจเทพความรักที่ชอบกินเหล้า(?)

รางวัล: -

SuYao ดี

วันที่ 31 ลิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน (เวลา 15.00 - 17.00 น.)

ซูเหยาใช้เวลาตลอดทั้งคืนในโรงหมอเจิ้งเทียน แสงเทียนส่องสว่างกระทบใบหน้าของนางที่ก้มลงอย่างตั้งใจ นางค่อย ๆ บรรจงเย็บ ผ้าไหมแก้วแสงจันทร์เนื้อดีให้กลายเป็นจีวร ด้วยความบางเบาและนุ่มลื่นคงจะสวมใส่ได้สบายไม่น้อย เรื่องความทนทานคงต้องดูกันไปอีกทีแต่ด้วยราคาของมันก็คงไม่ขาดง่ายนักหากดูแลดี ๆ แม้ซูเหยาจะเคยพบท่านไต้ซืออยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เคยทราบถึงขนาดตัว จึงไม่แน่ใจเรื่องขนาดของท่านนัก แต่ด้วยรูปกายของบุรุษคงไม่ต่างกันมากนัก นางจึงวัดจากร่างของหมอเจิ้งเป็นต้นแบบในการตัดเย็บ หวังเพียงว่าท่านไต้ซือจะสวมใส่ได้พอดี

เมื่อถึงยามเซินของวันใหม่ หลังจากที่ซูเหยาได้ทำการตรวจรักษาผู้ป่วยเสร็จสิ้น นางเดินออกจากโรงหมอเจิ้งเทียนพร้อมตะกร้าสะพายหลังสำหรับหาสมุนไพร และตะกร้าถือภายในตะกร้าบรรจุอาหารสำหรับเป็นเสบียงและจีวรที่เพิ่งตัดเย็บเสร็จใหม่ ๆ การเดินทางครั้งนี้มีเป้าหมายคือการตามหาใบหลิว ซึ่งตามตำรา มีสรรพคุณในการขับพิษร้อนในร่างกาย ขับปัสสาวะ และสามารถบรรเทาอาการปวดบวมได้ หลังจากเก็บสมุนไพรเสร็จ นางก็จะจีวรไปถวายให้ท่านไต้ซือต่อ

ซูเหยาเดินทางไปยังทะเลสาบเยว่ปิงเหอซึ่งเป็นสถานที่ที่ต้นหลิวนิยมขึ้น นางก้าวเดินไปตามทางที่คดเคี้ยวไปตามริมน้ำ สายลมพัดพานำความเย็นสดชื่นจากผืนน้ำมาปะทะใบหน้าของนาง ที่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่สวยงามมาก เหล่าต้นหลิวทอดกิ่งก้านลงมาจากริมฝั่ง บรรยากาศเงียบสงบจนได้ยินเพียงเสียงน้ำที่กระทบกันอย่างแผ่วเบา ซูเหยาเดินสำรวจไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งพบกับต้นหลิวที่มีใบสีเขียวอ่อนสวยงาม นางจึงค่อย ๆ หยิบใบหลิวมาใส่ในตะกร้าอย่างเบามือพลางคิดในใจว่าจะนำใบหลิวที่ได้นี้กลับไปทำชาสมุนไพร เพื่อให้หมอเจิ้งได้ดื่มแก้ร้อนใน อีกส่วนนำไปใช้ทำยาให้ชาวบ้าน แต่ทันใดนั้นสายตาของนางก็เหลือบไปเห็นเงาของบุรุษผู้หนึ่งที่สะท้อนอยู่ในผืนน้ำข้างต้นหลิวที่นางกำลังเก็บ…

ซูเหยาตกใจจนสะดุ้งสุดตัว ร่างกายเสียหลักเซถลาจนเกือบจะร่วงลงไปในน้ำเย็นเฉียบ ทว่าก่อนที่นางจะตกลงไปทั้งตัว มือหนาข้างหนึ่งก็ยื่นออกมาคว้าแขนของนางไว้ได้ทันท่วงที แรงฉุดรั้งทำให้ร่างของนางกลับมาทรงตัวได้อีกครั้ง

“ระวังหน่อยเถิดหมอหญิง”

น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นแผ่วเบา ซูเหยารีบหันกลับไปมองเจ้าของมือที่ช่วยนางไว้ แล้วก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงตรงหน้าคือ เถียนเฟิง ต้าซือคงแห่งราชสำนักฮั่น ที่บัดนี้ยืนอยู่ไม่ไกล ดวงหน้าคมคายภายใต้ร่มเงาไม้ดูสงบอย่างไม่น่าเชื่อ ซูเหยารีบโค้งคำนับอย่างนอบน้อม

“ใต้เท้าเถียน ขอบพระคุณท่านมากเจ้าค่ะ”

เถียนเฟิงพยักหน้ารับ

“ไม่เป็นไร เจ้าทำสิ่งใดที่นี่หรือ?”

“ข้ามาเก็บใบหลิวเจ้าค่ะ ใต้เท้าเถียน” ซูเหยาตอบพร้อมกับชูตะกร้าในมือให้เขาดู “ที่โรงหมอเจิ้งเทียนต้องใช้ใบหลิวไปปรุงยาหลายอย่าง ทั้งทำชาแก้ร้อนในและยาบรรเทาอาการบวมให้ชาวบ้านเจ้าค่ะ”

เถียนเฟิงพยักหน้าเข้าใจ พลางเหลือบมองตะกร้าที่เต็มไปด้วยใบหลิวอ่อนที่นางเก็บมาอย่างระมัดระวัง

“ดูเจ้าจะตั้งใจทำสิ่งเหล่านี้มากนะ ถึงขนาดไม่รู้ตัวว่ามีข้ายืนอยู่”

“เป็นหน้าที่เจ้าค่ะ แล้วใต้เท้าเถียนเล่าเจ้าคะ มาทำสิ่งใดในที่เช่นนี้?”

ดวงตาของเถียนเฟิงมองทอดออกไปยังผืนน้ำเบื้องหน้า ท่าทางของเขาสงบราวกับก้อนหิน

“ข้าเพียงแค่อยากปลีกวิเวกจากความวุ่นวายในราชสำนักมาพักผ่อนชั่วครู่ ที่นี่เงียบสงบดี ช่วยให้จิตใจโปร่งโล่งขึ้นมาก”

“เก็บต่อไปเถิด ข้าจะไม่รบกวนงานของเจ้า” เถียนเฟิงกล่าวอย่างสุภาพพลางก้าวถอยห่างออกมาเล็กน้อยเพื่อให้ซูเหยาสะดวก ซูเหยาโค้งคำนับเล็กน้อยแล้วหันกลับไปสนใจการเก็บใบหลิวต่อ มือเรียวบรรจงเด็ดใบสีเขียวอ่อนอย่างพิถีพิถัน พร้อมกับพึมพำกับตัวเอง

“ใบหลิวนี่มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ จริง ๆ นะเจ้าคะ” ซูเหยาพูดพลางชูใบหลิวขึ้นมาดมเบา ๆ “ในตำรากล่าวว่าสามารถช่วยรักษาอาการร้อนในได้ดีนัก แต่สิ่งที่สำคัญคือการเลือกใบที่ยังอ่อนอยู่เพราะฤทธิ์ยาจะดีกว่าใบแก่ และต้องระวังเรื่องการใช้ในปริมาณที่เหมาะสมด้วยเจ้าค่ะ หากมากไปอาจทำให้เกิดอาการท้องเสียได้”

เถียนเฟิงรับฟังเงียบ ๆ แม้เขาจะไม่สันทัดเรื่องสมุนไพร แต่ก็รับรู้ได้ถึงความมุ่งมั่นตั้งใจของนาง ซูเหยามีความรู้เรื่องสมุนไพรอย่างลึกซึ้งและดูจะหลงใหลในงานของตัวเองมากจริง ๆ ใบหลิวในตะกร้าค่อย ๆ เพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อย ๆ จนเต็มในที่สุด ซูเหยายิ้มอย่างพอใจก่อนจะหันไปหาเถียนเฟิง

“ข้าเก็บเสร็จแล้วเจ้าค่ะ ใต้เท้าเถียนทานอะไรมาหรือยังเจ้าคะ?” ซูเหยาเอ่ยถามด้วยความห่วงใย “ข้ามีบะหมี่ฉีซานกับชาหลงจิ่งอยู่ในตะกร้าเผื่อว่าท่านอาจจะยังไม่ได้ทานอะไร”

เถียนเฟิงสบตากับนางครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย ซูเหยาจึงวางตะกร้าที่สะพายลงอย่างเบามือ แล้วหยิบผ้าออกมาปูบนโขดหินริมน้ำ จากนั้นจึงนำถ้วยบะหมี่และกระบอกน้ำชาออกมาวางอย่างเรียบร้อย บะหมี่ฉีซานยังคงอุ่นอยู่เล็กน้อยส่งกลิ่นหอมยวนใจชวนรับประทาน ส่วนชาหลงจิ่งก็อยู่ในกระบอกที่เก็บความร้อนได้อย่างดี

ขณะที่ซูเหยากำลังจัดวางอาหารอยู่นั้น เถียนเฟิงก็เหลือบไปเห็นผ้าที่ลักษณะคล้ายจีวรแต่เนื้อผ้าดูดีกว่ามากพับเก็บไว้อย่างเรียบร้อยภายในตะกร้าใบเดียวกับอาหารของนางโดยบังเอิญ สายตาของเขาหยุดนิ่งอยู่กับผ้าผืนนั้นชั่วขณะ แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีใด ๆ ออกมา เขาหันกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าอีกครั้ง

เมื่อทุกอย่างพร้อม ซูเหยาเชื้อเชิญเถียนเฟิงให้มาร่วมวงอาหารง่าย ๆ เถียนเฟิงนั่งลงตรงข้ามกับนาง พลางรับถ้วยบะหมี่ที่ส่งมาให้ ความร้อนที่ยังคงอยู่ของบะหมี่ฉีซานช่วยบรรเทาความเย็นจากสายลมที่พัดผ่าน เขาคีบบะหมี่ขึ้นมาชิม รสชาติที่กลมกล่อมของน้ำซุปและความนุ่มละมุนของเส้นบะหมี่ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ บะหมี่นี้อร่อยกว่าบะหมี่ที่เคยทานในจวนของตนเสียอีกแม้ส่วนผสมจะเรียบง่ายกว่ามากและคุณภาพวัตถุดิบไม่ดีเท่า

“รสชาติใช้ได้นะ” เถียนเฟิงเอ่ยชมอย่างจริงใจ

“ดีใจที่ท่านชอบเจ้าค่ะ เป็นบะหมี่แบบที่ท่านตาเคยทำให้ข้ากินเจ้าค่ะ รสชาติอาจไม่จัดจ้านเท่าปกติเพราะข้าไม่ค่อยถูกกับอาหารรสจัดนัก” ซูเหยาตอบด้วยรอยยิ้ม

ซูเหยาและเถียนเฟิงนั่งทานอาหารกันอย่างเงียบ ๆ ท่ามกลางความเงียบสงบของทะเลสาบเยว่ปิงเหอ เสียงน้ำที่กระทบกับโขดหินและเสียงใบหลิวที่พลิ้วไหวตามสายลมคือเสียงเดียวที่ดังอยู่รอบตัวพวกเขา เป็นช่วงเวลาที่แปลกประหลาดแต่ก็อบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อทานอาหารเสร็จ ซูเหยาจึงหยิบกระบอกชาหลงจิ่งขึ้นมาเทแบ่งให้เถียนเฟิง กลิ่นหอมของชาช่วยให้ร่างกายรู้สึกผ่อนคลาย เถียนเฟิงค่อย ๆ จิบชาอย่างช้า ๆ ขณะที่ซูเหยาเก็บอุปกรณ์อาหารใส่ตะกร้าอย่างเงียบ ๆ

“เสร็จจากที่นี่แล้วเจ้าจะกลับโรงหมอเลยหรือไม่?” เถียนเฟิงเอ่ยขึ้นพลางมองไปที่ตะกร้าของซูเหยา

ซูเหยาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหันมาสบตากับเขา

“ข้าจะนำจีวรไปถวายแด่ท่านไต้ซือเจ้าค่ะ”

เถียนเฟิงมองไปยังจีวรที่พับเก็บอย่างเรียบร้อยในตะกร้า

“เย็บเองหรือ?”

“เจ้าค่ะ ฝีมืออาจยังไม่ดีนัก ต้องพัฒนาอีกมากเจ้าค่ะ”

"ไม่หรอกดูใช้ได้ทีเดียว แล้ว…ผ้าผืนนี้ก็...ดูไม่ธรรมดาเลย"

ซูเหยาหันมามองเขาด้วยรอยยิ้ม

"เป็นไหมแก้วแสงจันทร์เจ้าค่ะ เป็นผ้าที่มีความบางเบาและนุ่มนวลมาก แต่ข้าไม่แน่ใจเรื่องความทนทานนัก หากท่านไต้ซือสวมใส่ได้พอดีก็จะดีใจมาก"

เถียนเฟิงนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าไม่ได้กล่าวอะไร เมื่อซูเหยาเก็บสัมภาระทั้งหมดลงในตะกร้าและจัดแจงทุกอย่างจนเรียบร้อยดีแล้ว นางจึงหันไปโค้งคำนับให้เถียนเฟิงอย่างนอบน้อม

“ข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ ใต้เท้าเถียน”

เถียนเฟิงพยักหน้ารับเล็กน้อย เมื่อเห็นว่านางกำลังจะก้าวเดิน เขาก็เอ่ยขึ้นมา

“ให้ข้าไปส่งเถิด”

ซูเหยาชะงักไปเล็กน้อยแล้วหันกลับมาสบตากับเขา

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ใต้เท้าเถียน” ซูเหยาปฏิเสธอย่างสุภาพ “ท่านคงอยากใช้เวลาปลีกวิเวกอย่างสงบ”

“การเดินเพียงลำพังสำหรับสตรีนั้นไม่ปลอดภัย” เถียนเฟิงกล่าว

“ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ศาลเจ้าที่ท่านไต้ซืออยู่ก็ไม่ไกลจากนี้นัก อีกอย่าง…ข้าก็เดินทางไปมาที่นี่จนชินแล้วเจ้าค่ะ”

เมื่อเห็นว่าซูเหยามีความมุ่งมั่นที่จะเดินทางคนเดียว เถียนเฟิงก็ไม่ได้รบเร้าต่อ เขาได้แต่พยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“เช่นนั้นก็เดินทางโดยสวัสดิภาพ”

ซูเหยาโค้งคำนับเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันหลังกลับและออกเดินทางมุ่งหน้าไปยังศาลเจ้าของท่านไต้ซืออย่างไม่รีรอ นางก้าวเดินไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย แสงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลงเรื่อย ๆ ฉาบแสงสีส้มอ่อน ๆ บนผืนน้ำทะเลสาบและยอดไม้ที่ไหวเอนตามแรงลม เป็นภาพที่งดงามอย่างน่าประหลาดใจ เถียนเฟิงมองนางเดินจากไปก่อนจะพึมพำกับตนเอง

“ไปบ่อยด้วยสินะ…”

หมอป่า (น้ำเงิน)

เก็บสมุนไพรที่ยังไม่มีในระบบจะได้รับ +15 EXP

ชื่อสมุนไพร : ใบหลิว

รายละเอียดสมุนไพร :

ใบหลิว เป็นพืชริมน้ำที่มีกิ่งก้านอ่อนช้อยสวยงาม ใบเรียวยาวคล้ายปลายหอก มีสรรพคุณทางยา คือมีฤทธิ์เย็น ช่วยขับลมร้อน ขับพิษ และลดอาการบวม สามารถนำไปต้มเป็นยาลดไข้ หรือใช้ตำพอกแผลได้ นอกจากนี้ยอดอ่อนยังนำมาเป็นวัตถุดิบในการปรุงอาหารเพื่อเพิ่มรสชาติและกลิ่นหอมได้อีกด้วย

รูปภาพ :

[NPC-08] มอบ บะหมี่ฉีซาน และ ชาหลงจิ่ง ให้ เถียน เฟิง

+25 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดทอง + ชา/สุราเกรดทอง (+15)

อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5

อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า ชงชา ได้โบนัส +5

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม