[ท้องพระโรง]

大

殿

ท้องพระโรง

“จงสำรวมและซื่อตรงต่อโอรสสวรรค์ ต่อต้าฮั่น ต่อปวงชน”

ท้องพระโรงโอ่อ่าประดับมังกรทองตามเสาแลน่าเกรงขามและดุดัน บัลลังก์ตั่งทองอันเป็นที่ประทับขององค์จักรพรรดิคอยย้ำเตือนถึงเกียรติ อำนาจ และความมั่งคั่งของผู้เป็นประมุขแห่งต้าฮั่น

จงประพฤติตนให้ดี

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่หก ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
ต้นยามซื่อ (09.00 น.)

     ครั้นถึงเวลาที่นางจะต้องเตรียมงานต่อแล้วนั้น เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้ที่ออกจากตำหนักเซวียนเต๋อในช่วงเช้าตรู่หลังถวายพระพรองค์ไท่โฮ่ว แอบมีสอบถามประปรายถึงสิ่งที่พระนางชมชอบก่อนจะไปพักสายตาชั่วครู่เพื่อมายังท้องพระโรงในช่วงต้นยามซื่อ หากถามว่าเหตุในนางถึงกล้าตบเท้าก้าวออกมายังเขตพระราชฐานชั้นนอก คงเป็นเพราะว่าในช่วงสัปดาห์นี้นั้นเป็นวันหยุดราชการ ขุนนางทั้งหลายติดตามไปอุทยานเม่าหลินอย่างนึกเอาใจโอรสสวรรค์ ทำให้ท้องพระโณงที่ควรจะคับคั่งด้วยตาเฒ่าทั้งหลายจึงว่างเปล่าไม่เหลือเศษเสี้ยวของชายผ้าสีแดงอันเป็นเครื่องแบบของขุนนาง แทนที่ด้วยสิ่งของมากมายและพ่อค้าหลากขบวนเดินทางเข้ามาอธิบายสิ่งของ เสนอขายให้พระสนมผู้ที่มีเงินมากมายให้กอบโกย

   นางนั่งฟังการเสนอค้าขายสินค้าเครื่องเรือนเครื่องประดับมากมายคนแล้วคนเล่าจนแทบจะจำประโยคค้าขายได้ทุกชิ้น หลัง ๆ มานางจึงบอกให้วางทุกสิ่งที่มีเสียแล้วรอให้นางแลดูเอง หากสนใจจะเอ่ยถามมากกว่า นับว่าใช้เวลามากโขเชียวจนเวลาผ่านไปร่วมสองชั่วยามโดยที่นางไม่รู้ตัว

   “เจ้าไปได้” นางเอ่ยแก่พ่อค้าคนสุดท้าย

   “พระสนมเพคะ นี่ก็เข้ายามเว่ยแล้วยังไม่เสวยสิ่งใดเลยนะเพคะ”

   “ยามเว่ยแล้วหรือ” เหลียนฮวาเอ่ยอย่างตกอกตกใจก่อนที่จะหันไปทางนางกำนัลที่ถูกเกณฑ์มาช่วยงานเหล่านี้ “ข้าให้เวลาพวกเจ้าครึ่งชั่วยาม ไปหาข้าวปลาลงท้องเสียให้เรียบร้อยแล้วค่อยมาทำงานต่อ”

   “ขอบพระทัยเพคะพระสนม” เหล่านางกำนัลทั้งหลายเอ่ยพร้อมถวายพระพรจากไป

   “แล้วท่านเล่าเพคะ”

   “เปิ่นกงคงต้องดูของเพิ่มเสียหน่อย วานเจ้าไปแจ้งห้องเครื่องให้ยกมาที่นี่ที ส่วนเจ้าจะยกมาทานกับเปิ่นกงหรือจัดการตนให้เรียบร้อยก่อนก็ตามที่เจ้าสะดวกเลย”

   “แต่— รับทราบเพคะพระสนม”

   แม้ว่าจ้าวหนิงเฟยจะอยากให้นายหญิงแห่งตนได้พักสักชั่วครู่หน่อยแต่ว่ายามนี้ตลอดระยะเวลาที่เห็นการทำงานของเว่ยเจียเหลียนฮวามาหนึ่งวันครึ่งก็ได้รับทราบว่านางเป็นพวกหมดมุ่นกับงานมากจนต้องทำทันทีที่มีความคิดริเริ่มใด ๆ

   สมแล้วที่นางถือได้ว่าเป็นบัณฑิตผู้หนึ่ง ราวกับผู้สติเฟื่องต่อหน้าสิ่งที่ต้องการจดจ่อ

   การเอ่ยให้นางเดินออกจากสิ่งที่นางเพิ่งออกปากว่าจะของดูมันเพิ่มเสียหน่อยก็ทำให้จ้าวหนิงเฟยรับรู้แล้วว่าไม่มีสิ่งใดแยกสตรีผู้นี้ออกจากงานได้จึงเลือกที่จะรีบก้าวเดินออกไปไม่ให้ผู้เป็นนายต้องรอคอยนานกว่านี้

   ทางเว่ยเจียเหลียนฮวาผู้ที่บัดนี้อยู่ผู้เดียวท่ามกลางท้องพระโรงก็เริ่มก้าวเดินไปหยิบจับข้าวของที่นางวาดภาพไว้ในความคิดว่าสิ่งใดควรอยู่ที่ไหน ด้วยความเป็นสตรีไร้กำลัง สิ่งใดที่พอยกได้ก็ยก ยกไม่ได้ก็ไม่ฝือให้เจ็บกาย แขนเรียวยกแท่นวางแจกันไปไว้ข้างเสามังกรสักต้น จัดวางที่อยู่สักพักก็หมายจะเดินไปยกแจกันลายหงส์แดงที่พ่อค้าเอ่ยกล่าวว่าวางแผนจะส่งมอบแก่ราชสำนักในยามที่ซื้อขายกันเป็นประจำอยู่แล้ว พระสนมเทียบเชิญมาเสียก่อนถึงถือโอกาสเอามาส่งมอบ (ขายของ) กับนางก่อนเลย

   ทว่าดูเหมือนร่างกายของนางจะอ่อนแอกว่าที่คาดไว้ ด้วยการจดจ่อกับงานจนเข้านอนก็ปลายยามไฮ่ ตื่นนอนตั้งแต่ต้นยามอิ๋นมาอาบน้ำแต่งตัวไปถวายพระพร กลับมาก็เอนตัวลงนอนข้าวปลาไม่แตะ ร่างกายของนางแลเหมือนว่าจะประท้วงเข้าเสียแล้ว มือเล็กที่เริ่มสั่น ความรู้สึกที่วูบโหวงในอก การหายใจที่เริ่มต้องการมวลอากาศมากขึ้น ฉับพลันที่ยกแจกันแล้วลุกยืนก็คล้ายว่าจะวูบไหวเสียอย่างนั้น

   ชิบหาย—

   ทำใจแล้วเรียบร้อยว่าไม่นางฟาดพื้นกับแจกันแตก ไม่อย่างใดอย่างหนึ่งก็เกิดขึ้นทั้งคู่ ทว่าสิ่งที่ไม่คาดคิดคือเรียวแขนแกร่งของผู้ใดไม่อาจทราบได้ แขนหนึ่งโอบกายบาง แขนหนึ่งช่วยพยุงแจกันไม่ให้ตกจากอ้อมแขนเล็ก ดวงตาที่พย่ามือวูบไหวในคราแรกก็ค่อยเริ่มปรับตัวอีกคราจนพอมองเห็นได้ คราวนี้เหลียนฮวาจึงเร่งมองว่าผู้ใดกันที่มาช่วยชีวิตนางไว้

   “ก่อนที่ท่านจะวูบลงไปอีกรอบ วางแจกันลงก่อนดีหรือไม่ ?”

   น้ำเสียงทุ้มขี้เล่นอันคุ้นหูเอ่ยขึ้นมาคลับคล้ายว่าไม่ห่างจากใบหูมากนักด้วยท่าทางในยามนี้ เหลียนฮวาที่ตอนนี้พอตั้งสติดี ๆ ก็เร่งวางแจกันลงกับพื้น ร่างกายที่ยังไม่ได้ข้าวปลาสั่นเล็กน้อยด้วยความโหยอย่างไม่อาจหยุดยั้งได้ นางพอจะจำความรู้สึกนี้ดี ความรู้สึกตอนที่นางอดข้าวในหลาย ๆ คราเมื่อกาลก่อน

   หากเป็นเมื่อก่อนคงจะอดได้ยันยามสนธยา ทว่าเข้าวังมาอิ่มหมีพีมันมีอาหารการกินหยิบจับเข้าปากได้ไม่หน่ายจึงดูจะไม่อาจต้านความหิวได้เท่ากาลก่อนเสียแล้ว

   “ขอบพระทัยหวางเย่ที่ช่วยเหลือเพคะ”

   “เป็นหน้าที่ของเปิ่นหวางที่ต้องมาช่วยเหลืออยู่แล้ว หนก่อน ๆ เปิ่นหวางช่วยเหลือเสด็จพี่มาตลอด หนนี้ในงานเช่นเดียวกันย่อมต้องมาช่วยเหลือ” ฉางซานเซียนหวาง บุรุษในอาภรณ์สีเข้มปักดิ้นทองลายคลื่นทะเลเอ่ยตอบ “แล้วไยท่านถึงมายกแจกันเพียงผู้เดียวเล่า นางกำนัลล่ะ ?”

   “ทูลหวางเย่ กว่าหม่อมฉันจะเสร็จธุระกับเหล่าพ่อข้าคาราวานที่มาเสมอสินค้าก็เข้ายามเว่ยแล้ว พวกนางล้วนอดข้ามน้ำไม่ต่างจึงบอกให้พวกนางไปพักสักครึ่งชั่วยามจะได้มีเรี่ยวแรงมาทำการทำงานต่อ”

   “แล้วพระนางยังไม่พักหรืออย่างไร ภาพตรงหน้าเปิ่นหวางคล้ายจะแลเห็นเพียงสตรีผู้เป็นพระสนมยืนอ่อนแรง เช่นนั้นแล้วท่านเองก็ยังไม่มีกระไรเข้าปากเลยใช่หรือไม่”

   “ทำหวางเย่กังวลแล้ว หม่อมฉันให้จ้าวกู่กูไปแจ้งห้องเครื่องหลวงให้ยกสำรับมา ไม่ช้าก็คงจะได้พักสักหน่อยเพคะ”

   สิ้นวจีหวานนางก็ทำท่าทางจะยกแจกันขึ้นมาอีก ทว่าครานี้ดูเหมือนร่างสูงที่ผละกายออกไปก็เข้ายกแจกันแทน เหลียนฮวาผู้เห็นภาพนี้ก็ถอนหายใจและแย้มยิ้มจางประดับใบหน้าด้วยความที่ไม่อยากจะแย้งกระไร ในเมื่อเขาเอ่ยว่ามาช่วย เช่นนั้นนางจะใช้แรงงานหวางเย่สักหน่อยคงไม่เป็นอะไร พระสนมเสียนอี๋ผู้ทรงงานหนักผายมือไปทางแท่นวางแจกันที่ตนยกไปเองก่อนหน้านี้ให้ฉางซานเซียนหวางยกแจกันไปวาง ช่วยปรับหมุนจุดแสดงภาพลวดลายหงส์แดงสักเล็กน้อยแล้วจึงถอยกายออกมามองภาพรวม

   “ไม่เลว”

   นางพยักหน้าพึมพำกับตนเองก่อนที่จะไปหากิ่งเหมยมาปักลงไปให้แลงามตา ทั้งแข็งแกร่งด้วยบรรยากาศหงส์ผู้พิทักษ์แลอ่อนหวานดั่งดอกเหมย เป็นภาพที่สามารถสื่อถึงสตรีผู้เป็นพระอัยยิกาแห่งแผ่นดินต้าฮั่นได้เป็นอย่างดี เช่นนั้นแล้วไหลเลยจะรอช้า หากยืนยันว่าดีแล้วก็เร่งกระทำต่อให้เสร็จสิ้น เว่ยเจียเหลียนฮวาสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อตั้งสติให้มั่น กอบกุมมือทั้งสองข้างของตนเองไว้ ปรารถนาให้ลมหายใจนี้ช่วยหยุดไม่ให้สั่นเทาไปมากกว่านี้ ทว่าทุกสิ่งทุกการกระทำอยู่ในครรลองสายพระเนตรของผู้เป็นองค์ชายแห่งต้าฮั่น

   “พระสนมนั่งพักก่อนดีหรือไม่ อีกสักพักนางกำนัลคงยกสำรับอาหารมาถวาย”

   “แล้วหวางเย่เสวยกระไรไปตอนยามอู่หรือยังเพคะ”

   “ยัง”

   “เช่นนั้นแล้วพระองค์ก็น่าจะเหนื่อยไม่ต่างจากหม่อมฉัน ทว่าเห็นเรี่ยวแรงยังดี ขอบังอาจยืมแรงองค์หวางเย่ช่วยยกแท่นวางแจกันกับแจกันไปวางตามเสาเช่นเดียวกับอันก่อนได้หรือไม่เพคะ ประเดี๋ยวหม่อมฉันจะตามเสียบกิ่งเหมยเอง”

   “ —อืม”

   ครั้นอยากจะแย้งว่าหากนางใช้แรงเพิ่มแม้เพียงนิดก็คงล้มลงได้ ทว่าแรงผลักดันของสตรีผู้หมกมุ่นในการงานช่างมากมายนัก สู้ยินยอมกระทำตามนางสั่งเพื่อให้นางเสียแรงให้น้อยที่สุดคงเป็นสิ่งที่เขากระทำได้ในยามนี้ การวางแจกันนี้ก็ใช้เวลาหนึ่งก้านธูปกับอีกราวหนึ่งเค่อ คนหนึ่งวางแจกันคนหนึ่งเสียบกิ่งเหมยประดับ เป็นเช่นนี้เรื่อยไปจนครบทุกเสาก่อนที่จะประจวบเหมาะกับสำรับอาหารเดินทางมาถึงพอดิบพอดี

   จ้าวหนิงเฟยเดินมาพร้อมกับนางกำนัลจากห้องเครื่องยกถาดอาหารมาถวาย ส่วนตนถือจดหมายบางอย่างก็บอกให้นางกำนัลข้างหลังเดินไปตระเตรียมโต๊ะวางสำรับให้เพรียบพร้อมก่อนจะก้าวไปถวายจดหมายแด่สตรีผู้เป็นนาย

   “คารวะหวางเย่เพคะ” ยอบกายถวายความเคารพแด่ผู้สูงศักดิ์ก่อนที่จะหันไปยื่นจดหมายให้พระสนม “พระสนม มีนางกำนัลนางหนึ่งเอ่ยว่ามีจดหมายส่งถึงพระองค์เพคะ”

   “ขอบใจจ้าวกู่กู เจ้าทานอะไรแล้วหรือยัง ? ”

   “หม่อมฉันรับประทานที่ห้องเครื่องเรียบร้อยในระหว่างที่รั้งรอให้นางกำนัลห้องเครื่องจัดเตรียมอาหารร้อน ๆ ใหม่เพคะ พระสนมโปรดวางใจได้”

   “ดีมาก”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยอย่างวางใจที่อย่างน้อยผู้ที่อยู่ใต้ปีกของนางก็ได้กินอิ่ม มือเล็กบรรจงเปิดอ่านจดหมายดวงตากลมโตไล่อ่านตัวอักษรราว ๆ สองรอบอย่างไม่เชื่อสายตาก่อนที่จะยื่นกลับไปให้จ้าวหนิงเฟยคืน

   จดหมายนี้ถูกส่งมาเพื่อเป็นสานส์เตือนพระสนมเสียนอี๋ ด้วยตวนมู่เหม่ยเหรินมีแผนสมคบคิดกับลู่เจี๋ยอวี๋ประสงค์จะลอบทำร้ายพระองค์ หากวันหน้าท่านได้ดิบได้ดีข้าหวังว่าพระองค์จะไม่ลืมน้ำใจที่ข้าช่วยเตือนในครั้งนี้

   จาก ผู้หวังดีต่อพระสนมเสียนอี๋ผู้มากปัญญา

   “ไปเตรียมจานชามเพิ่ม หากเอาสำรับเพิ่มได้สักนิดก็เอามา ส่วนจดหมายฝากเจ้าฉีกทิ้งแล้วเอาไปเผาทิ้งเสีย ไม่เช่นนั้นก็เอาไปโยนลงน้ำชะล้างหมึกแล้วค่อยฝังดิน”

   “รับทราบเพคะพระสนม”

   สิ้นวจีหวานใสเจ้าของน้ำเสียงก็ก้าวเดินไปยังโต๊ะที่ถูกจัดวางสำรับอาหารมากมายคราวนี้ด้วยความที่สำรับอาหารที่ยกเพิ่มมาน้อย และเอาเพียงจอกชาถ้วยจานเพิ่มเพียงเพื่อเพิ่มเติมที่นั่งในโต๊ะสำรับที่อาหารมากมายอยู่แล้วสมฐานะพระสนมเสียนอี๋ นางกำนัลจึงใช้เวลาไม่นานเท่านั้นเพียงไม่ถึงหนึ่งก้านธูป อาหารที่ถูกยกมาเสริมเป็นกุ้งผัดใบชาหลงจิ่ง ชาที่ชงจิบในมื้ออาหารนี้เป็นชาเบญจมาศคลายเหนื่อย เมื่อทุกสิ่งพร้อมสรรพก็เริ่มรับประทานอาหารกันเงียบ ๆ

   เจ้านายอิ่มท้องมีเรี่ยวแรง บ่าวใช้ก็อิ่มท้องได้พักเหนื่อย เช่นนั้นแล้วต่อจากนี้จึงเป็นการเตรียมงานจนกระทั่งตะวันลับขอบฟ้าก็ยังคงเตรียมงานอย่างขยันขันแข็งต่อไป

หากโรลเพลย์ไม่สคริปจะได้ความโปรดปรานไท่โฮ๋ว+10 / ค่าบารมี+15 (มีบอกว่าไปถวายพระพรอ่ะ ได้ไหมอ่ะคูณ 2 55555555555555555555555555555555)

[NPC-05] หลิว ชุ่น
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์
+25 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดทอง + (+5) ชาหรือสุราก็ได้ 

@Admin

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่หก ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
ปลายยามเว่ย (14.30 น.)

     สิ้นเวลาพักรับประทานอาหารแสนสั้นที่นางไม่คาดคิดว่าตัวนางเองนั้นจะได้ใช้ชีวิตเฉกเช่นคนขยันเช่นนี้ นางนั่งจิบชาให้พอหายแน่นท้องจากการยัดอาหารแสนอร่อยจนเต็มท้องชั่วครู่ก่อนที่จะเอ่ยให้นางกำนัลสองคนยกไปเก็บ ส่วนที่เหลือทำงานต่อ มือเล็กหยิบม้วนกระดาษที่จดราชละเอียดข้อมูลที่วางแผนไว้ขึ้นมากางอ่านโดยมีบุรุษผู้เป็นหวางเย่อยู่ข้างกายไม่ห่างคอยช่วยในสิ่งที่ช่วยได้ในส่วนที่จำเป็นต้องใช้คนสูงหรือคนแข็งแรง

   “หวางเย่ พระองค์ไม่เรียกองครักษ์หรือทหารสักสองสามคนมาช่วยงานยกของเล่าเพคะ”

   “เกรงว่าจะมาเหล่มองสาวเสียมากกว่า แต่เปิ่นหวางผู้เดียวก็เหลือหลาย”

   “ตามใจท่านก็แล้วกันเพคะ”

   ในเมื่อไม่อยากจะเรียกคนช่วยงานก็ตามใจ เว่ยเจียเหลียนฮวามองสิ่งที่ต้องกระทำต่อ หลังจากนี้คงต้องกำหนดสัญลักษณ์ของบริเวณเวทีเพื่อให้ช่างหลวงมาจัดการเรื่องเวทีให้อีกที ก่อนที่จะให้ทุกคนช่วยกันยกโต๊ะอาหารไม้พร้อมเก้าอี้ไม้มาจัดวางโดยมีพระสนมเว่ยเจียเสียนอี๋คอยกำกับพื้นที่จัดวางกับฉางซานเซียนหวางที่นางเอ่ยอธิบายแผนงานคร่าว ๆ แล้วก็พอเข้าใจและช่วยเหลือได้

   ต่อจากโต๊ะก็เป็นผ้าขวางโต๊ะวางประดับสวยงาม มือเรียวยกเทียบสีผ้าที่ซื้อมาสองสามสีเนื่องแลเห็นว่าดูสวยดีทั้งสิ้น สุดท้ายก็ตกเป็นของผ้าขวางสีแดงชาดขอบทองแลทรงอำนาจมาจัดวาง แน่นอนว่าเหลียนฮวาเป็นผู้สั่งการให้นางกำนัลช่วยกันเอาไปวางไว้

   “จริงสิ ต้องเว้นไว้ให้ต้นไม้ด้วย”

   ร่างบางก้าวเดินเข้าไปยังช่วงประตูของท้องพระโรง ลองเดินเข้างานเพื่อดูภาพรวมของงาน การวางต้นไม้นี้จะต้องไม่วางขวางทัศนียภาพของผู้คนต่อเวทีการแสดงและองค์ไท่โฮ่ว ในขณะเดียวกับต้องแลเห็นได้แม้อยู่ไกลห่าง ซ้ำยังต้องสวยงามละม้ายว่าเป็นเครื่องประดับงานไปในตัว

   “พระสนมคิดสิ่งใดอยู่หรือ ?”

   “หม่อมฉันเพียงคิดว่า หากการเอ่ยถวายพระพรองค์ไท่โฮ่วนั้นมีเพียงปากเปล่าคงน่าเสียดายเป็นแน่ จึงหมายจะกระทำสองอย่าง หนึ่งคือตั้งโต๊ะวางม้วนกระดาษและพู่กันไว้ให้เหล่าแขกเรื่อเขียนคำอวยพรยาวสุดใจจะเทียนเขียน สองคือมีกระดานไม้เชือกผูกกับกิ่งก้านของต้นไม้เช่นที่ผูกต้นไม้ยามเทศกาลชีซีเพคะ เช่นนี้แล้วก็จะเป็นต้นไม้ประดับสวยงามและมากด้วยคำอวยพรของเหล่าขุนนางมากมาย”

   ไม้ว่ามันจะจริงใจหรือไม่ ทว่าก็ถือว่าในด้านของการอวยพรเอาหน้าก็คงแลสวยงามไม่หยอก สิ่งนี้ทำได้เพียงแค่คิดภายในใจไม่อาจเอ่ยออกมา

   “เป็นความคิดที่ยอดเยี่ยมนัก เช่นนั้นแล้วท่านวางแผนจะจัดวางต้นไม้ใหญ่ที่ไหนหรือ ?”

   “ทูลหวางเย่ ด้วยว่าเป็นต้นไม้ใหญ่ย่อมสูงสง่า หากวางกลางงานนับว่างามทว่ากลับบังทัศนวิสัย เช่นนั้นแล้วหม่อมฉันมีความคิดจะตระเตรียมต้นไม้สองต้น วางซ้ายและขวาของบริเวณหน้างานหลังจากก้าวเดินเข้ามา เช่นนั้นแล้วก็จะสามารถเกณฑ์ผู้คนให้เขียนอวยพรได้ทันที และได้ครบถ้วนทุกคน ซ้ำยังสวยงามเมื่อองค์ไท่โฮ่วมองลงมาจากบัลลังก์ตั่งทองข้างบน”

   “สมแล้วที่เป็นพระสนมเว่ยเจียเสียนอี๋”

   น้ำเสียงทุ้มเอ่ยอย่างพอใจในคำตอบราวกับว่าเขาเองก็มีคำตอบในใจอยู่บ้างแล้ว และคำตอบของนางเองก็ช่างตรงใจและได้ข้อมูลแง่คิดมากมายมากกว่าเพียงแค่ วางตรงนี้เพราะสวยเพคะ

   การตกแต่งงานยังคงทำต่อไป สิ่งใดที่ทำแล้วก็ทำสัญลักษณ์ทำแล้วเสร็จลุล่วง สิ่งใดยังไม่เสร็จดีก็เขียนว่ามีสิ่งใดที่เรียบร้อยแล้ว เหลือขั้นตอนใดที่ยังต้องทำต่อ ส่วนสิ่งใดที่ไม่อาจทำได้วันนี้ก็ค่อยมาทำวันอื่น อย่างการติดต่อนายช่างเรื่องเวที และคนดูแลอุทยานเหอจิ่งหมิงเรื่องต้นไม้ ไหนจะเรื่องที่ต้องเข้าไปห้องเครื่องหลวงจัดเตรียมรายการอาหารสำหรับงานนี้ทั้งงานอีก

   นางขอลดยศได้หรือไม่ ไม่อยากเป็นแล้วเสียนอี๋

มาขอปลดหัวใจเธอแลกเบอร์โทร (?)

@Admin

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่หก ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
ต้นยามซวี (19.30 น.)

     กว่าจะพักจากจัดงานก็เข้ายามซวีพร้อมกับได้ยินแว่วเสียงมาว่าองค์หวงตี้เสด็จกลับวังหลวงเป็นที่เรียบร้อย หากให้นางเดาจากนิสัยของลู่ไป๋หรั่นที่แท้จริงแล้วนางในยามเหนื่อยก็แลขี้รำคาญไม่หยอกทว่าต้องเก็บไว้ภายใน มีเพียงใบหน้างามล่มเมืองที่แย้มสรวลออกมาให้คนเชยชมจนไม่อาจตอแยต่อ เจี่ยเจียผู้นั้นคงแย้มงามก่อนจะเอ่ยทูลลาไปนอนตายในตงเฉินกงไม่เกินจริงเท่าใดนัก หากไม่มีคำสั่งนอกเหนือจากนั้นล่ะก็ เว่ยหยางยามนี้คงเว้นว่างให้นางได้เข้าไปถามงาน ทว่าด้วยช่วงเวลาตกค่ำ ทั้งฝ่าบาทเพิ่งจะไปล่าสัตว์กลับมาคงต้องการเวลาพักผ่อน นางผู้เป็นพระสนมจึงตัดสินใจเก็บงานเหล่านี้ไว้ก่อนให้ตนเองได้พักบ้างเช่นกัน

   กว่าวันงานก็วันที่สิบ ยังเหลือเวลาราว ๆ สามสี่ราตรี

   “พวกเจ้าเก็บของไปกองไว้ที่กำแพงแล้วก็กลับไปพักเถอะ”

   “ขอบพระทัยเพคะพระสนม”

   นางเอ่ยบอกกับเหล่านางกำนัลที่มาช่วยเหลือในการเตรียมงานจนเดือนหน้ากว่าครึ่ง เหลือในส่วนที่ต้องติดต่อผู้คนหน่วยงานอื่นทั้งสิ้น เรื่องเหล่านี้ไม่แคล้วต้องเป็นนางที่ต้องไปคุยธุระด้วยตนเองเพราะทุกสิ่งที่นางต้องการไม่ควรให้ผู้ใดไปสื่อสารแทน เหลียนฮวายืนพยักหน้าเบา ๆ รับการคำนับของนางกำนัลแล้วแลมองพวกนางค่อย ๆ ออกไปทีละคนโดยข้างกายของนางมีหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรี ฉางซานเซียนหวางและจ้าวหนิงเฟย

   “พระสนมหลังจากนี้ท่านมีธุระหรือไม่ ?”

   “หลังจากนี้…นอกจากไม่กลับไปทดสิ่งใหม่ที่ผุดขึ้นมาในหัวคงหลับเป็นตายที่ตำหนักกระมังเพคะ”

   “หากคำตอบนี้สามารถถือว่าพระสนมว่างได้ล่ะก็ สนใจไปผ่อนคลายกับเปิ่นหวางสักหน่อยดีหรือไม่ ?”

   ไม่อาจทราบได้เลยว่าไปเอาหมวกไผ่ผ้าไหมโปร่งคลุมตัวเก่งของนางมาตั้งแต่ตอนไหน รู้ตัวอีกทีจ้าวกู่กูก็ยื่นหมวกให้องค์หวางเย่ก่อนที่มือหนาจะยกหมวกมาสวมให้นางเรียบร้อย วงคิ้วของสตรีใต้ผ้าไหมโปร่งคลุมเลิกขึ้นด้วยความสงสัยว่าการพักผ่อนนี้ไปที่ใดกันจึงต้องสวมหมวกผ้าคลุมเช่นนี้

   “พระองค์จะพาหม่อมฉันออกนอกวังหรือเพคะ”

   “เป็นเช่นนั้น” ร่างสูงเอ่ยรับคำอย่างทีเล่นทีจริง “ทว่าไปที่ใด เปิ่นหวางขอเก็บไว้ก่อน เปิ่นหวางถือวิสาสะขอให้จ้าวกู่กูไปเรียกเกี้ยวมาให้แล้ว พระสนมขึ้นสามารถนั่งเกี้ยวนี้ได้ ทว่าเมื่อสับขึ้นรถม้าแล้วเปิ่นหวางขอความร่วมมือพระสนมเก็บความใคร่รู้ไว้ก่อน ไม่เปิดม่านสอดส่องภายนอก”

   “พระองค์คงไม่พาหม่อมฉันไปบ้านร้างสักที่แล้วเรียกค่าไถ่จวนสกุลเว่ยเจียใช่หรือไม่เพคะ ?”

   “ไว้เปิ่นหวางร้อนเงินแล้วจะลองใคร่ครวญดู”

   “ทรงปฏิเสธเถิดจะเป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างหาที่สุดมิได้เพคะ—”

   ไร้คำเอ่ยตอบ มีเพียงเสียงทุ้มสรวลดังลั่นขึ้นมาดังกว่าที่เคยได้ยินจนนางต้องเลิกผ้าคลุมมองเจ้าของพระพักต์หล่อเหลาแย้มสรวลแลสดใสขึ้นกว่าเดิม ราวกับว่าย้อนวัยเป็นเด็กหนุ่มที่ขบขันคำเอ่ยของเด็กสาวเสียอย่างนั้นหากไม่รู้ว่าคนตรงหน้าอายุมากกว่านางเกือบครึ่งรอบก็คงคิดว่าร่างสูงข้างกายอายุพอกันกับนางเป็ยแน่ เมื่อบุรุษเอาแต่หัวร่ออารมณ์ดี นางก็ตัดสินใจก้าวเดินไปขึ้นเกี้ยวเสียให้จบ ๆ จนฉางซานเซียนหวางต้องเร่งก้าวเดินตามมา

@Admin

เฮ้อ  นึกภาพคนหล่อหัวเราะดิ  เขาหล่ออ่ะ  เฮ้อ