เว่ยปิน WeiBin 衛斌

WeiBin -

ชื่อสกุล: เว่ย
ชื่อทางการ ::  ปิน
ชื่อรอง :: เสี่ยวเว่ยจื่อ
วันเกิด: จงหยวนศก ปีที่ 4 เดือน7 วันที่12
เชื้อชาติ: ชาวฮั่น

สถานที่เกิด: หานตาน
ปณิธาน/อุดมการณ์: เดินตามรอยและตอบแทนผู้มีพระคุณด้วยชีวิต

ศาสนา: ม่อจื่อ

งานอดิเรก: ชงชา,เดินเล่น,แอบยืนดูพวกองครักษ์
สิ่งที่ชอบ: การได้รับความไว้วางใจ เงินทองของมีค่า ชาชั้นดี งูและสัตว์มีพิษ หนุ่มหล่อๆ
สิ่งที่ไม่ชอบ: การถูกทอดทิ้ง ความสกปรก คนที่หยิ่งเกินฐานะของตัวเอง ความอกตัญญู คนปากเปราะ

ครอบครัว:
พ่อ: จำไม่ได้
แม่: จำไม่ได้

สิ่งที่ทำให้คุณมีความสุข: เงินอำนาจ หนุ่มๆ คำชมจากเจ้านายหรือผู้มีพระคุณ
ความกลัว: ต้องเห็นคนสำคัญตายอย่างทรมาน
ข้อบกพร่องร้ายแรง: -
โรคประจำตัว: -
บุคลิกภาพ
ผิวซีดเผือกกริยาสุขุม หน้าตาให้บรรยากาศมืดมนดูมีเลศนัยมองไม่ออกว่ามีความสุขหรือทุกข์ใจ

WeiBin -

ประวัติ

"ต่อไปนี้เจ้ามาอยู่กับข้า"

คำพูดสั้นๆ เพียงไม่กี่คำแต่สำหรับเด็กข้างถนนอย่างเขาที่ไม่รู้จะตายตอนไหนมันคือการเกิดใหม่ ตั้งแต่จำความได้ตนก็ได้ก็ต้องเอาชีวติรอดด้วยการแย่งชิงอาหาร ต้องเร่ร่อนเข้ามาถึงเมืองหวงตั้งแต่จำความได้ตนก็ไม่มีพ่อแม่ ใช้ชีวิตคนเดียมาโดยตลอด จนวันนึงได้พบกับเด็กคนนึงที่โตกว่าตนไม่กี่ปียื่นหมั่นโถวให้ เด็กคนนั้นแต่งตัวมีฐานะมองมาที่ตนด้วยความสนใจ ตัวเองจึงไม่คิดไรมากคว้าเอาหมั่นโถวมากินอย่างมูมมาม เด็กคนนั้นยิ้มอย่างชอบใจก่อนจะเตรียมเดินต่อไปโดยส่งสัญญาณมือให้ตัวเองตามไป ในเมื่อไม่มีอะไรให้เสียอยู่แล้วก็ตัดสินใจลุกและวิ่งตามเด็กคนนั้นไป

"เจ้าชื่ออะไร" เด็กคนนั้นเอ่ยถามตนโดยไม่ได้หันมามอง ตัวเองได้แต่ส่ายหน้า

"ข้าไม่มีชื่อแซ่" เขาตอบกลับไปด้วยความใสซื่อ "ดี งั้นต่อไปนี้เจ้าใช้แซ่เว่ย ชื่อปินละกัน"

เขาทำหน้าสงสัยก่อนถามหาความหมาย "ทำไมถึงเป็นเว่ยปินล่ะ"

"ข้าก็ไม่รู้แต่ว่ามันน่าจะเหมาะกับเจ้าดี" เด็กคนนั้นหัวเราะก่อนเร่งฝีเท้าให้ไว้ขึ้น

นั่นคือครั้งแรกที่ตนได้พบผู้มีพระคุณ

12ปีผ่านไป

ตลอดเวลาที่ผ่านมา10กว่าปีตนเข้ามาเป็นขันทีภายในวังเด็กผู้มีพระคุณในตอนนั้นก็เป็นถึงจางกงกงผู้ยิ่งใหญ่คับฟ้าไปแล้วถึงแม้จะไม่ค่อยได้เจอกันแต่เขาก็ยังสำนึกในบุญคุณอยู่เสมอ แล้วการใช้ชีวิตในวังก็ไม่ได้แย่ถึงแม้ไม่มีความเป็นชายแล้วแต่ก็สุขสบายดี วันนี้เป็นวันแรกที่จะได้รับมอบหมายหน้าที่ ตนก็เลยต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปที่สำนักขันที เมื่อไปถึงก็พบขันทีรุ่นเดียวกันมายืนรออยู่แล้วอย่างหนาแน่น เขาจึงนั่งรอเงียบๆจนผ่านไปได้ครึ่งวันถึงประกาศชื่อตนออกมา

"เว่ยปิน!!!" เมื่อได้ยินเสียงเรียกตนเขาก็รีบเดินไปเพื่อรอรับหน้าที่ในวังอย่างเป็นทางการ