[กองฝ่ายใน]

กองฝ่ายใน

{ เขตพื้นที่กองราชการ }

【 กองฝ่ายใน 】
『อาณาเขตผู้มากความสามารถเป็นอันดับต้น ๆ ของแผ่นดิน 』

เรือนสูงชะลูดของ 'กองฝ่ายใน' ที่ตั้งอยู่ในเขตกองราชการอันมีจำนวนคนเข้าออกเยอะที่สุดเป็นอันดับต้น ๆ เนื่องจากเป็นพื้นที่เอาไว้สำหรับอบรมรวมไปถึงแลกเปลี่ยนบทสนทนาของเหล่านางกำนัลจนเรียกได้ว่าเป็นแหล่งข่าวอันดับหนึ่งของวังหลวงรองลงมาจากตำหนักจงฉางซื่อที่แสนวุ่นวาย

【 หัวหน้าฝ่ายต้นเครื่อง 】
『 ผิง หงเถียน (37) 』

หัวหน้าใหญ่ผู้ดูแลกองฝ่ายในนอกจากจงฉางซื่อแล้วย่อมต้องเป็นหนี่ว์กวนระดับสูงสุดที่ถูกคัดให้เป็นกำลังหลักในการสั่งสอนเด็กรุ่นใหม่แทนที่การไปอยู่ดูแลรับใช้นายหญิงท่านอื่นในวัง ปัจจุบันผู้ได้รับเกียรตินี้คือ ' ผิงหงเถียน ' นางกำนัลระดับสูงวัยสามสิบเจ็ดปีผู้มุมานะพยายามไต่เต้ามาตั้งแต่ยังเล็กเนื่องจากพื้นเพที่เกิดในวังจากเหล่าบ่าวไพร่ทำให้มีความเคยชินในการเรียนรู้และดูแลส่วนรวม โดยหงเถียนเป็นสาวทะนงผู้หนึ่งที่เข้มงวดนัก กรุณาสนทนากับนางอย่างสุภาพถ้าไม่อยากถูกสองตากลมคมกริบจ้องมองอย่างดูแคลน

WeiBin -

วันที่7 เดือน8 รัชศกเจี้ยนหยวน

เวลา9:00

ยามเช้าของอีกวันเขาใช้เวลาซักพักจากห้องพักมายังกองฝ่ายในมองเข้าไปด้านในเหล่านางกำนัลกำลังเดินไปมาอย่างเป็นระเบียบ เขาเดินเข้าไปด้วยสีหน้านิ่งเฉยเมื่อเข้าถึงส่วนกลางก็มีนางกำนัลนางนึงมาขวางตนไว้เมื่อนางมองมาที่ป้อยประจำตัวของเขาที่แขวนไว้ช่วงเอวก็มองด้วยสีหน้าดูถูก

"ไม่มีคำสั่งขันทีอย่างเจ้าไม่สามารถเข้าไปได้"นางกำนัลใช้ท่าทีแข็งกร้าวประกาศจุดยืนและดูถูกตนแบบไม่ไว้หน้าตน

"ข้าไม่มีเวลามาโต้เถียงกับเจ้ารีบหลีกทาง"

"หึ เป็นแค่ขันทีน้อยกับกล้าไล่ข้ารึ"

"เจ้ามันก็แค่นางกำนัลไม่ใช่รึไง"

ก่อนที่จะถึงขั้นลงไม้ลงมือกัน ก็มีเสียงนึงมาหยุดทั้งสองคนไว้ก่อน

"ล้วนหยุดมือให้ข้า!!" เมื่อมองไปที่ต้นตอของเสียงก็พบ สตรีที่ดูจากเครื่องแต่งกายก็รู้ว่าคือนางข้าหลวงใหญ่ผิง หงเถียน ด้วยศักดิ์ฐานะตนตอนนี้ไม่สามารถทำอะไรได้จึงได้เพียงแต่สงบเสงี่ยมตัวลง

"ข้าน้อยคาราวะ ข้าหลวงผิง"

เมื่อนางเห็นว่าทุกอย่างเริ่มสงบลงจึงค่อยใช้สายตาดุดันมองตนและนางกำนัล

"ทำงานในวังต้องสงวนท่าทีสงบเสงี่ยมเจียมตัว แต่ดูพวกเจ้าเข้าสิถึงขนาดกล้ามาก่อเรื่องวเอะอะโวยวายเสียงดังถ้ามีใครเอาเรื่องไปลือต่อข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน"

"ข้าน้อยผิดไปแล้ว"นางกำนัลน้อยทำสีหน้าน่าสงสารเหมือนพร้อมจะร้องไห้ออกมา

"ยังไม่รีบไปจัดการงานตัวเองอีก" เมื่อผิง หงเถียนเอ่ยปากไล่นางจึงรีบวิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว

"ส่วนเจ้าเป็นขันทีกลับมาทะเราะกับนางนางกำนัลข้าจะส่งจดหมายไปถามจางกงกงซักหน่อยว่าอบรมคนของตนยังไง" เมื่ออีกฝ่ายถึงขนาดยกชื่อจางกงกงขึ้นมาตนก็ได้แต่ก้มหน้ารับผิดอย่างไร้ข้อโต้แย้ง แล้วรีบบอกธุระของตนเพื่อเบี่ยงประเด็น

"พี่หงเถียนไม่สิ กูกูข้าน้อยได้รับราชโองการให้นำตัวนางกำนัลหลี่ผู่เยว่ไปรับใช้พระสนมลู่" ตนรีบแสดงหลักฐานเป็นหนังสือคำสั่งแก่นาง นางรับมาตรวจสอบสักครู่ก่อนพลักหน้าเบาแล้วยื่นหนังสือคืนพร้อมทั้งบอกให้นางกำนัลข้างๆไปเรียกหลี่ผู่เยว่มา

ใช้เวลาไม่นาน นางก็มาถึง

"เยว่เอ๋อที่ข้าเรียกเจ้ามาเพราะมีหนังสือให้เจ้าไปรับใช้พระสนมลู่ เมื่อออกไปแล้วจงตั้งใจทำงานด้วยใจภักดีอย่าให้เกิดข้อบกพร่องเป็นอันขาด" นางสั่งสอนหลี่ผู่เยว่เสร็จจึงปรายสายตามาที่ตนเป็นการบอกว่าให้พาไปได้ เขาเข้าใจดีจึงผายมือออกเชิญนางให้ตามตนมา

"พี่ผู่เยว่เชิญ" หลี่ผู่เยว่ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรแล้วเดินตามตนออกไปจากตัวตึกอย่างเงียบๆ