[หอจิวหลิ่งอิน (หอข่าวสารราชการลับ)]

『 ถนนสิบลี้ 』

หอจิวหลิ่งอิน ( 阄岭音 )

โชคชะตาจากเสียงแห่งสายลม

หอที่ตั้งอยู่ภายในนครฉางอัน อัดแน่นไปด้วยดวงไฟส่องสว่างท่ามกลางหมู่แมกไม้ที่ปกคลุมทั่วถนน หอสูงใหญ่ที่ใช้หินขัดอย่างดีสร้างตั้งแต่พื้นลามไปถึงตัวเรือน ก่อให้เกิดเป็นหอสีเทาอ่อนที่ทั้งเด่นเป็นสง่าแต่ก็ยังกลมกลืนไปกับทัศนียภาพของเมือง ในบรรดาชาวฉางอันล้วนทราบกันดี ว่าที่แห่งนี้มีไว้เพื่อมาขอคำปรึกษาปัญหาทางด้านชีวิตคู่ หรือท่องเที่ยวอย่างปลอดภัยในยุทธจักร โดยสิ่งเหล่านี้คือฉากหน้าของหอจิวหลิ่งอิน แต่ฉากหลังแท้จริงเป็นความลับที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ แม้แต่ขุนนางชั้นผู้ใหญ่หรือเชื้อพระวงศ์ ด้วยผู้คนในหอแห่งนี้ทำงานรับใช้จักรพรรดิโดยตรง ไร้ตำแหน่ง ไร้ชื่อเสียง ไร้นาม ไร้เบี้ยหวัด พวกเขาทำงานด้วยความภักดีและอยู่ในเงามืดของแผ่นดิน ภายในหอแห่งนี้ส่วนมากมักเป็นทำเนียบรายชื่อผู้คนทั่วแผ่นดินและขุนนางในราชสำนักทั้งหมด รวมไปถึงเหตุการบ้านเมืองที่สำคัญ ๆ 

ที่ผ่านการกลั่นกรองเพื่อรายงานจักรพรรดิ

ลู่ ชางหรง

[ดูประวัติเต็มที่นี่ คลิก]

『 ป้ายประกาศ 』

- รับบริการปรึกษาปัญหาชีวิตคู่ครอง และ การท่องยุทธจักรอย่างปลอดภัย -

แบบฟอร์มรับปรึกษาความรัก

นาม (หรือสมญานาม):

....................................................

อายุโดยประมาณ:

○ ต่ำกว่า 20 ปี

○ ระหว่าง 20 – 30 ปี

○ มากกว่า 30 ปี

○ ข้ามภพมาเกิดใหม่ (โปรดระบุ)

เพศ:

○ ชาย

○ หญิง

○ มิระบุ

○ แปรผันตามฤดูกาล

สถานภาพแห่งดวงใจ:

○ มีคนในดวงใจแล้ว

○ กำลังแอบรัก

○ อยู่ในความสัมพันธ์ที่สับสน

○ หัวใจร้างไร้คู่

○ เคยมีรัก แต่กลายเป็นควันธูปไปเสียแล้ว

🌸 โปรดบอกเล่าความในใจของท่าน

1. ท่านกำลังประสบปัญหาในเรื่องใด?

(เช่น รักต้องห้าม, ท่านอาจารย์เย็นชา, เขาไม่รู้ใจเรา, หรือเราสองผู้เป็นศัตรูแต่ใจกลับคล้องรัก)

......................................................................................

......................................................................................

2. ท่านคาดหวังสิ่งใดจากการปรึกษาครั้งนี้?

(อยากได้แนวทาง, คำแนะนำ, คำปลอบโยน, หรือแม้แต่บทกลอนส่งใจ)

......................................................................................

3. ท่านเคยลองทำสิ่งใดมาแล้วบ้าง?

(เช่น ฝากจดหมาย, ทำของหวานไปให้, ตั้งใจสบตา, หรือเฝ้ามองแต่ไม่กล้าพูด)

......................................................................................

4. ความสัมพันธ์ของท่านกับอีกฝ่ายเป็นเช่นไร?

○ เคยพูดคุยกัน

○ เป็นศิษย์-อาจารย์

○ ท่านสูงศักดิ์เกินเอื้อม

○ เขา/นางไม่รู้จักเราด้วยซ้ำ

○ อยู่คนละแคว้น แต่ใจเดียวกัน

🍃 เสริมเพิ่มเติม (ถ้ามี)

อยากเล่าอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับบุคคลนั้น หรือความรู้สึกของท่าน

......................................................................................

......................................................................................

หมายเหตุ: หากมาติดต่องานติดต่อกับพนักงานเท่านั้น และค่าบริการแล้วแต่ศรัทธา

แต่ก็ไม่ควรน้อยเกินไปหากคุณพึงพอใจ และ ไม่ต้องระบุชื่ออีกฝ่ายได้

กรณีคุณไม่อยากให้เป็นข่าวลือหลุดไป

LinYa ดี

วันที่ 29 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 11.00 - 12.00 น. ณ ถนนสิบลี้ หอจิวหลิ่งอิน (หอข่าวราชการลับ)

อีเว้นท์ ภารกิจ “มิตรภาพเหนือกาลเวลา”

เมื่อก้าวเข้าสู่เขตหอจิวหลิ่งอิน หลินหยาก็ถึงกับหยุดยืนงงไปชั่วครู่ บรรยากาศภายในเย็นเฉียบและเงียบเกินปกติ แสงตะเกียงตามเสาไม้สูงส่องแสงอ่อน ๆ ขับให้หอสีเทาอ่อนดูสง่างามแต่แฝงความน่าหวั่นเกรง เสียงใบไม้ไหวเบา ๆ จากหมู่แมกไม้ด้านนอกยิ่งทำให้ความเงียบชัดเจนขึ้น หญิงสาวย่างเท้าเข้าไปด้วยความระแวดระวัง สายตาหลายคู่ที่เหมือนจะซ่อนอยู่ในเงามืดจับจ้องมาที่เธอทุกฝีก้าว แม้จะไม่เห็นชัด แต่หลินหยารู้แน่ว่ากำลังถูกเฝ้าดูอยู่ไม่ห่าง เธอพยายามทำหน้าเรียบเฉยแต่อดรู้สึกขนลุกไม่ได้

ภายในหอใหญ่ รายชื่อมากมายถูกจัดเรียงบนแผ่นกระดาษแผ่นไม้ติดอยู่เต็มกำแพง ดวงไฟกระทบตัวอักษรที่ถูกจารด้วยลายมืออันคมกริบ หลินหยามองแล้วกลืนน้ำลาย ความรู้สึกเหมือนตนกำลังเดินอยู่ท่ามกลางเงามืดของราชสำนัก นางเดินไปยังโต๊ะรับแขกด้านหน้า มีบุรุษหนุ่มในชุดสีดำเรียบ ๆ นั่งรออยู่ สายตาคมจ้องมาเหมือนจะทะลุทะลวงใจเธอได้ หลินหยาส่งยิ้มแหย ๆ ให้แล้วพูดเสียงเบา “เอ่อ...ข้าอยากปรึกษาเรื่องข้อมูลเจ้าค่ะ”

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วตอบเรียบ “เรื่องความรักใช่หรือไม่? หากท่านต้องการขอคำปรึกษา หอจิวหลิ่งอินเรายินดีรับฟังทุกความในใจ—”

“แง้! ไม่ใช่ความรักเจ้าค่ะ!” หลินหยาถึงกับยกมือปฏิเสธแทบไม่ทัน “ข้าไม่ได้มาปรึกษาหัวใจหรอกนะเจ้าคะ แต่อาจจะเกี่ยวข้องด้วยเหมือนกัน…เอิ่ม ข้ามาเพื่อ...เอ่อ...ข้อมูลเจา้ค่ะ” บุรุษในชุดดำเงียบไปชั่วครู่ สายตาคมกริบยังคงจ้องมองเธออย่างจับผิด ราวกับจะอ่านว่าเธอพูดความจริงหรือไม่ หลินหยาสูดลมหายใจ แล้วรีบควักตราประทับของเถียนเฟิงออกมายื่นให้ 

“ต้าซือคงส่งข้ามา เขาบอกแค่นั้นบอกว่าพวกท่านจะเข้าใจ” เมื่อแสงตะเกียงสะท้อนตราของเถียนเฟิง ชายหนุ่มคนนั้นชะงักเล็กน้อย สีหน้าท่าทีเคร่งขรึมขึ้นกว่าเดิม ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ และลุกขึ้น “เชิญตามข้ามา...” หลินหยาพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง “โอ้โห...เถียนเฟิง ข้าจะฆ่าเจ้า ถ้าให้ข้ามาที่นี่แล้วโดนจับกินแทนหม้อไฟนะ” แต่ถึงจะบ่นแค่ไหน หญิงสาวก็ต้องฝืนยิ้มแล้วเดินตามชายหนุ่มในชุดดำเข้าไปสู่ส่วนลึกของหอจิวหลิ่งอิน ที่ความลับทั้งหลายกำลังรอเปิดเผยอยู่…

ภายในห้องของหอจิวหลิ่งอิน เงียบสงัดจนได้ยินเพียงเสียงพลิกหน้ากระดาษแผ่วเบา บุรุษที่นั่งอยู่กลางห้องสวมชุดสีน้ำเงินเข้มปักลายกระบี่ลมพัด ดวงตาคมเย็นชาดุจดาบไร้ฝักสะท้อนแสงตะเกียง เส้นผมยาวถูกรวบขึ้นอย่างเรียบร้อย แต่กลับมีปอยผมบางเส้นร่วงระใบหน้าเพิ่มเสน่ห์ที่ดูละเมียดละไมและแฝงความอันตราย หลินหยาก้าวเข้ามาในห้องพร้อมคนพาของเธอที่ส่งสัญญาณให้ชายคนนั้น เหมือนเขาจะรับรู้บางอย่างเพราะแววตาที่กำลังเรียบนิ่งกลับเปลี่ยนเป็นเฉียบคมทันที

"มีอะไรกับหอจิวหลิ่งอินหรือมานั่งระบายเรื่องชายเจ้าชู้ให้ฟัง?" น้ำเสียงเรียบแต่ทิ่มแทง หญิงสาวถึงกับอยากเบ้ปากใส่แต่ก็ต้องเก็บไว้ในใจ "นี่ท่าน...ข้าดูเหมือนคนมาเล่าปัญหาความรักตรงไหนกัน?เจ้าคะ?”

ชายคนนั้น ลู่ ชางหรง หรือจือเหริน ยักคิ้วเล็กน้อยก่อนวางเอกสารลงบนโต๊ะไม้ เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ จ้องมองหลินหยาด้วยแววตากึ่งหยอกกึ่งเย้ย “ก็มันเป็นเรื่องที่คนส่วนใหญ่เข้ามาที่นี่เพื่อขอคำปรึกษาแบบนั้นนี่ ข้าจะคิดอย่างอื่นได้อย่างไรล่ะ แม่นาง?”

"หยุดพูดปากเสียสักครั้งได้ไหมเจ้าคะ" หลินหยาสวนกลับทันที เธออยากมือเท้าเอวด้วยสีหน้าไม่พอใจแต่ยังไม่สนิทเลยทำอะไรไม่ได้ "ข้ามาที่นี่เพราะมีเรื่องสำคัญเจ้าค่ะ" 

ชางหรงหัวเราะในลำคอเบา ๆ เสียงนั้นทั้งยียวนและจริงใจในเวลาเดียวกัน "หึ...พูดแบบนี้แล้วน่าสนใจ ข้าล่ะอยากฟังเสียแล้วว่าท่านต้าซือคงถึงกับส่งเจ้ามาเอง" เขากล่าวพลางเอื้อมมือไปรับตราประทับของเถียนเฟิงที่หลินหยายื่นให้ แววตาคมกริบกวาดมองตรานั้นแล้วพยักหน้าเบา ๆ "เอาล่ะ แม่นางพูดมา ข้าฟังอยู่...แม้ว่าจะปากเสีย แต่ข้าก็ทำงานจริงจัง" ชางหรงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เหมือนมีรอยยิ้มเจืออยู่ มองหลินหยาด้วยสายตาของผู้ที่พร้อมจะฟังทุกอย่าง ทว่าความคมกริบในดวงตานั้นบ่งบอกชัดว่า หากมีสิ่งใดผิดพลาดแม้แต่น้อย เขาจะเป็นดั่งมัจจุราชเงียบที่ไม่มีใครหลบพ้น

หลินหยาสูดลมหายใจ ก่อนจะก้าวไปนั่งตรงข้ามจือเหริน เธอจ้องเขาตอบอย่างไม่เกรงกลัว "ข้าต้องการข้อมูล...เกี่ยวกับจงฉางชื่อเจ้าค่ะ" ทันทีที่สิ้นคำพูด ห้องทั้งห้องเหมือนจะเงียบลงกว่าเดิม รอยยิ้มเย้ยหยันผุดขึ้นมุมปากของชางหรง "โอ...คนที่แม้แต่เงาก็ยากจะตาม...เจ้ามันบ้าหรือกล้ากันแน่แม่นาง?"

"ทั้งสองอย่าง" หลินหยาตอบสั้น ๆ แต่น้ำเสียงหนักแน่น

ชางหรงหัวเราะในคออีกครั้ง คราวนี้เสียงหัวเราะเต็มไปด้วยความสนใจที่จริงจัง “ข้อมูลที่แม่นางต้องการ มันจะไม่ทำให้เจ้าสบายใจแน่ แล้วแม่นางช่วยบอกได้ไหม? ว่าแม่นางทำไมถึงอยากได้ข้อมูลของจงฉางชื่อนัก” เขาขอถามหลินหยาโดยที่ไม่ถามกระทั่งชื่อ เพราะเขาไม่จำเป็นต้องถามชื่อหลินหยาด้วยซ้ำ

“ข้าชอบเขา” หลินหยามองตอบอย่างไม่หลบสายตาแม้ร่างกายจะแฝงความตึงเครียด

“พระเจ้า…” ชางหรงพึมพำคล้ายกับกำลังด่าใครในใจ เขาพิงพนักเก้าอี้และถอนหายใจแรง “แม่นางเจ้า…ตาบอดหรือเปล่า? นี่มันงานช้างของจริง” จากนั้นก็หันมามองหลินหยาอย่างตั้งคำถาม “แล้วแม่นางมาทำให้ข้าเดือดร้อนถึงที่นี่เพื่ออะไร บอกตามตรงนะ นอกจากหัวเจ้าจะร้อนแล้ว เจ้ากล้าดีแค่ไหนถึงอยากสืบเรื่องจงฉางชื่อ?”

หลินหยาจับมือที่วางบนโต๊ะแน่น เธอกัดริมฝีปากแล้วตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เพราะข้าอยากรู้ความจริง ข้าอยากรู้ว่าในเงามืดที่เขาซ่อน ข้าอยู่ตรงไหน…สำหรับเขา เขาทำอะไรกับคนรอบข้างของข้า มันหนักหนาถึงเพียงใด” ชางหรงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ แต่ไม่ใช่เสียงหัวเราะที่ขบขัน หากเป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความเยาะหยันและเหนื่อยหน่าย “เรื่องหัวใจงั้นหรือ…หนักหนาจริงเชียว…แม่นางไม่รู้หรือว่ามันเป็นเกมที่เจ้าจะเสียเปรียบตั้งแต่แรก”

“ไม่ว่ามันจะเป็นเกมหรือกับดัก ข้าต้องการรู้ไม่งั้นข้าจะมืดบอดและตัดสินใจอะไรไม่ได้เลย” หลินหยายังคงสบตาเขาโดยไม่กะพริบ

“แม่นางเจ้ารู้ไหมว่าจงฉางชื่อเป็นใครในโลกนี้” ชางหรงพูดช้า ๆ ชัดถ้อยชัดคำ “เขาไม่ใช่คนที่ให้ใครมาแอบสืบแล้วจะรอดกลับไปได้ง่าย ๆ เขาเป็นจงฉางชื่อ ไม่ใช่แค่ขันที เขาเป็นปีศาจในคราบมนุษย์ ใครคิดจะล่วงรู้ความลับของเขา…จะต้องแลกด้วยอะไรบางอย่างเสมอ” หลินหยากัดฟันแน่นแต่ยังคงตอบเสียงหนักแน่น “แม้ต้องแลก ข้าก็อยากรู้เจ้าค่ะ” ชางหรงเงียบไปครู่หนึ่งแล้วเอียงคอเล็กน้อย ดวงตาคมกริบกวาดมองหญิงสาวตรงหน้า “ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังทำเพื่อตัวเองหรือเพราะเจ้าหลงทางจนไม่เหลือสติ แต่ข้าจะถามอีกครั้ง…เจ้าแน่ใจหรือไม่ว่าอยากก้าวเข้าไปในเงามืดของเขา? ที่นั่นอาจไม่มีแสงสำหรับเจ้าหรอก”

หลินหยาสูดลมหายใจลึก “ข้าแน่ใจ” 

ชางหรงถอนหายใจแล้วเอนตัวไปข้างหน้า มือเขากระแทกกับโต๊ะเบา ๆ พลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้หลินหยาจนเธอสัมผัสได้ถึงแรงกดดัน “ดี…แม่นางก็จำคำพูดนี้ไว้ ข้าจะหาข้อมูลให้ แต่เมื่อข้าหามา แม่นางต้องพร้อมรับทุกสิ่งที่ได้ยิน ไม่ว่าจะเลวร้ายแค่ไหน”

ลู่ชางหรงยกมือขึ้นลูบขมับ พลางเอนหลังพิงเก้าอี้ไม้เก่า ๆ ที่ส่งเสียงเอี๊ยดเบา ๆ แววตาของเขามองหลินหยาอย่างพิจารณา ริมฝีปากแสยะยิ้มบางแบบคนที่เจอเรื่องยุ่ง ๆ อยู่บ่อยจนชิน แต่ก็ยังอดถอนหายใจไม่ได้ “ข้าจะพูดตรง ๆ นะ ความสัมพันธ์ของแม่นางกับจงฉางชื่อคนนั้น...มันประหลาด มันไม่ใช่สิ่งที่คนปกติควรเข้าไปยุ่งด้วยหรอก” น้ำเสียงของเขานั้นนิ่ง ทว่าซ่อนความหนักใจเอาไว้ชัดเจน

หลินหยานั่งนิ่ง เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว ถึงจะมีแววเศร้าลึก ๆ แต่ก็ยังชัดเจนว่าเธอไม่ได้ลังเลกับสิ่งที่ต้องทำ ลู่ชางหรงหันหน้าหนีไปอีกด้านหนึ่ง ก่อนเอ่ยต่อเสียงต่ำ “แต่ข้าจะไม่ถามว่าแม่นางทำไปเพื่ออะไร เพราะไม่ว่าคำตอบจะเป็นยังไง แม่นางก็เดินมาถึงจุดนี้แล้ว... ข้าหาข้อมูลให้ได้ แต่...อาจใช่เวลาเรื่องพวกนี้มันไม่ได้ได้มาง่าย ๆ และยิ่งเป็นคนอย่างคนผู้นั้น...ข้อมูลของเขาแทบจะนับว่าเป็นพิษต่อผู้ที่ถือครอง”

หลินหยายกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะแผ่ว ๆ เหมือนขำทั้งสถานการณ์และตัวเอง “ข้าไม่เป็นไรหรอก เอาเท่าที่พวกท่านไหวรักษาตัวเองให้รอดเพียงพอ ได้ข้อมูลอะไรแจ้งข้ามาด้วยแล้วกันเจ้าค่ะ” ว่าแล้วนางก็เอื้อมมือไปหยิบห่อผ้าออกจากแขนเสื้อ วางมันลงบนโต๊ะเสียงดังหนักแน่น เมื่อคลี่ออกมาก็เผยให้เห็นทองคำที่ส่องประกายสะท้อนกับแสงไฟ 50 ตำลึงเต็มจำนวน “นี่...” หลินหยายื่นไปตรงหน้าเขา แววตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนสบกับเขาอย่างไม่หลบเลี่ยง “ห้าสิบตำลึงทอง จ่ายให้ล่วงหน้า ถ้าได้ข้อมูลดี ข้าจะให้เพิ่มอีก ตามกำลังที่ข้าศรัทธา” น้ำเสียงของเธอนิ่งเฉยแต่กลับแฝงความมุ่งมั่นที่ไม่ต้องการปฏิเสธ

ลู่ชางหรงเหลือบตามองทองคำพวกนั้น จากนั้นก็ปรายตามองหญิงสาวที่นั่งนิ่งอยู่ตรงข้าม ริมฝีปากของเขายกยิ้มเย็นที่ไม่รู้ว่าล้อเล่นหรือจริงจัง “ใจเด็ดนักแม่นาง... ได้ ข้าจะทำงานให้คุ้มกับราคาที่เจ้ามอบ” เขาหยิบถุงทองไปพลิกดูเล็กน้อย ก่อนจะเก็บลงในแขนเสื้อของตน “รอข่าวของข้า... แล้วอย่าไปสร้างเรื่องให้ตัวเองตายก่อนจะได้คำตอบที่อยากรู้ล่ะ” น้ำเสียงทิ้งท้ายของเขานั้นเจือความประชด แต่สายตากลับเต็มไปด้วยความจริงจังอย่างปิดไม่มิด

แต่กระนั้นลู่ชางหรงก็ยังคงเท้าคางมองหลินหยาที่อาจจะมีหลากหลายอารมณ์ด้วยจากดวงตาของเขาที่ตอนนี้มองนางด้วยสายตากึ่งสมเพชกึ่งขบขัน “ข้าอาจช่วยเจ้าได้แค่หาข่าว แต่วิธีที่จะทำให้เจ้าหายฟุ้งซ่าน ข้าไม่มีหรอกเพราะเรื่องนี้มันไปไกลเกินกว่าที่ข้าจะคาดคิด” เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูราวกับกำลังคิดคำนวณอะไรบางอย่าง “แต่ข้าเคยได้ยินว่า ในตลาดตะวันออก มีซินแสคนหนึ่ง...ไม่ธรรมดา”

หลินหยาย่นคิ้ว แสดงท่าทีสงสัยชัดเจน “ซินแสหรือเจ้าคะ? คนทำนายดวงอะไรพวกนั้นเหรอ?”

“ไม่ใช่พวกปากพล่อยที่หลอกเอาเงินชาวบ้านหรอก” ลู่ชางหรงยิ้มมุมปาก พูดพลางเอนตัวพิงเก้าอี้ “ว่ากันว่าคนนั้นชี้เส้นทางให้คนหลงทางได้ โดยเฉพาะพวกที่ในหัวมีแต่เรื่องยุ่งเหยิงเหมือนเจ้า...พวกที่ไม่รู้จะก้าวต่อไปทางไหนดี” หญิงสาวทำตาเขม็งใส่เขาทันที “ท่านนี่มันปากร้ายจริง ๆ” ลู่ชางหรงมองหน้าหลินหยาแล้วรีบตอบทันควัน “ข้าแค่พูดความจริง” ชางหรงหัวเราะแผ่ว มองใบหน้าของหลินหยาอย่างสนุกที่ได้ยั่วเธอ ก่อนจะเอ่ยต่ออย่างจริงจัง “เขามักจะปรากฏตัวที่ตลาดตะวันออก ช่วงยามเว่ย...ถ้าเจ้าสนใจก็ลองไปดู แต่ระวังตัวด้วย เพราะคนที่เดินกับโชคชะตามักไม่ธรรมดา”

หลินหยากอดอก ถอนหายใจเบา ๆ แต่ในแววตากลับมีประกายความสนใจ “ได้สิเจ้าคะ ข้าจะลองไป”

 

“ดี” ลู่ชางหรงพยักหน้าช้า ๆ สายตาคมเข้มจ้องเธอราวกับกำลังบอกเป็นนัย “แล้วอย่าลืม...ถ้ามีปัญหาก็มาหาข้าอีกได้ แต่อย่ามาร้องไห้ฟูมฟายใส่ก็แล้วกัน ข้าปลอบคนไม่เก่ง” หลินหยาเลิกคิ้ว มุมปากยกยิ้มบาง “ใครจะไปร้องต่อหน้าท่านกันเล่าเจ้าค่ะ...” นางตอบพลางหันหลังเตรียมออกไปจากห้อง ทิ้งให้ชางหรงนั่งมองตามหลังเธอด้วยแววตาที่อ่านยาก ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบา ๆ “เด็กสาวคนนี้...ช่างบ้าบิ่นจริง ๆ”

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: 

จ่ายค่าข่าวตามกำลังศรัทธา 50 ตำลึงทอง

(เอาข้อมูลมาด้วยจ้า ฉันไม่จ่ายเงินฟรี ๆ หรอกนะ)

(เอาข้อมูลม๊าาาาาา)

รางวัล: ได้รับ "ข้อมูลลับเกี่ยวกับจางกงกง" (ไอเท็มประกอบฉาก)

พบและพูดคุยกับ [NPC ตัวประกอบ ลู่ ชางหรง]

SuYao ดี

วันที่ 27 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11
ยามไฮ่ (เวลา 21.00 - 23.00 น.)

ท่ามกลางความเงียบสงบยามราตรีแห่งนครฉางอันที่ค่อย ๆ คลี่คลุม ดวงไฟสีนวลนับพันนับหมื่นดวงที่ถูกจุดขึ้นตามถนนหนทางและริมระเบียงของบ้านเรือนต่าง ๆ พากันส่องแสงอบอวลไปทั่วทั้งเมือง แม้แต่หอจิวหลิ่งอินซึ่งตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกลจากใจกลางตลาด ก็ยังประดับประดาด้วยโคมไฟที่เปล่งแสงนุ่มนวลชวนฝัน คอยขับเน้นให้เห็นหอสูงใหญ่ที่ก่อร่างขึ้นจากหินขัดเนื้อดี สีเทาอ่อนของตัวหอที่ผุดผ่องไร้ริ้วรอยนั้นช่างดูโดดเด่นเป็นสง่า ทว่าก็กลมกลืนไปกับหมู่แมกไม้นานาพันธุ์ที่แผ่กิ่งก้านสาขาปกคลุมอยู่โดยรอบได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ

ซูเหยาค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้อาคารแห่งนั้น หัวใจของนางเต้นรัวแรงด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยเต็มใจนัก นางจำต้องมาในค่ำคืนนี้ตามคำนัดหมายของคุณชายห่าวหมิง ชายผู้นั้นที่แม้จะช่วยชีวิตนางไว้ (ด้วยกรอกยาแก้พิษแต่ก็คร่าผู้มีพระคุณของนางเช่นกัน) แต่ก็ทำให้นางรู้สึกหวาดหวั่นจนแทบไม่อยากเข้าใกล้ เมื่อคิดถึงคำขู่กลาย ๆ ของเขาที่กล่าวว่าหากปฏิเสธงานของเขาชีวิตของนางอาจจะลำบากยิ่งกว่าเดิม ความกลัวนั้นก็ทำให้นางจำต้องมาตามนัดอย่างเสียไม่ได้

ขณะที่ความคิดกำลังสับสนอยู่นั้น มือปริศนาคู่หนึ่งก็ฉวยคว้าแขนนางไว้ ก่อนจะลากนางให้เดินเข้าไปในเงามืดที่ซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้ใหญ่ ซูเหยารู้สึกตกใจจนร่างสะท้าน ทว่าเมื่อนางเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นชายชุดดำที่นางคุ้นเคยยืนอยู่พร้อมกับก้มหน้าเล็กน้อยเพื่อแสดงความเคารพ นางจึงรู้ทันทีว่าคนผู้นั้นคือลูกน้องของคุณชายห่าวหมิงนั่นเอง ชายชุดดำเพียงแค่ชี้มือไปยังอาคารด้านหน้าซึ่งมีห้องลับซ่อนอยู่ นางจึงเดินนำเข้าไปอย่างเงียบ ๆ

ภายในห้องลับนั้นค่อนข้างคับแคบ ทว่ากลับดูสะอาดสะอ้านและมีแสงสว่างพอควรจากตะเกียงน้ำมันที่จุดไว้บนโต๊ะไม้กลมเล็ก ๆ ที่ทำจากไม้จันทน์หอม ตรงกลางห้องมีร่างของชายผู้หนึ่งยืนรออยู่ก่อนแล้ว แผ่นหลังของเขากว้างใหญ่และดูแข็งแกร่งจนน่าเกรงขาม ชายผู้นั้นหันหน้ามาสบตากับนาง ดวงตาภายใต้หน้ากากครึ่งหน้าที่ถูกแกะสลักอย่างประณีตนั้นฉายแววลึกล้ำเกินกว่าจะคาดเดา ซูเหยาเพียงแค่ย่อตัวลงคำนับให้เขาเบา ๆ เพื่อเป็นการขออภัยที่มาถึงช้า ก่อนที่นางจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาว่า

"คะ...คุณชายห่าวหมิง ข้าขออภัยที่มาช้าเจ้าค่ะ เนื่องจากมีเหตุฉุกเฉินต้องช่วยรักษาผู้ป่วย ท่านโปรดอย่าได้ถือโทษข้าเลยนะเจ้าคะ"

คุณชายห่าวหมิงเพียงแค่โบกมือเบา ๆ เป็นเชิงว่าไม่สนใจในเรื่องนั้น สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่นาง ก่อนที่เขาจะเอ่ยปากออกมาด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและเย็นชาจนน่าขนลุก

"ข้าไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้น เจ้ามาแล้วก็ดี ข้ามีภารกิจใหม่ให้เจ้าทำ ภารกิจนี้สำคัญยิ่งกว่าชีวิตของเจ้าเสียอีก"

เมื่อกล่าวจบ เขาก็ล้วงหยิบม้วนกระดาษม้วนหนึ่งออกมาจากชายแขนเสื้อของเขา แล้วยื่นมันให้นาง ซูเหยารับมันมาอย่างสั่นเทา ก่อนที่เขาจะกล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียงที่เบาลง ทว่ากลับแฝงไปด้วยพลังอำนาจที่ทำให้คนฟังรู้สึกหนาวสะท้าน

"ในหอจิวหลิ่งอินแห่งนี้ มีสายลับที่แฝงตัวอยู่ พวกมันคอยส่งข่าวให้พวกหวยหนานหวาง...ข้าต้องการให้เจ้าสืบหาตัวมัน"

ซูเหยากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ภารกิจที่เขาบอกมานั้นช่างดูอันตรายและเกินตัวสำหรับนางอย่างยิ่ง

"คุณชาย...ข้าเป็นเพียงแค่หมอคนหนึ่ง จะให้ข้าสืบราชการลับได้อย่างไรเจ้าคะ?"

คุณชายห่าวหมิงเพียงแค่แสยะยิ้มที่มุมปาก

"เจ้าไม่ต้องทำอะไรมาก เพียงแค่เข้าไปทำงานในหอจิวหลิ่งอินนี้ เก็บข้อมูลเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่น่าสงสัย แล้วนำมารายงานข้าก็พอ ที่เหลือข้าจะจัดการเอง"

เขาเดินเข้ามาใกล้นางมากขึ้น จนนางสามารถมองเห็นเงาของเขาที่ทาบทับลงบนพื้นได้อย่างชัดเจน เสียงของเขาที่กล่าวออกมานั้นแหบพร่า ทว่ากลับหนักแน่นและกังวานอยู่ในโสตประสาทของนาง

"จำไว้ว่าอย่าให้ใครรู้ว่าเจ้าทำงานให้ข้า หากเจ้าถูกจับได้...เจ้าก็รู้ว่าผลจะเป็นอย่างไร"

คำขู่ที่แสนตรงไปตรงมานั้นทำให้ซูเหยารู้สึกหวาดกลัวจนตัวชา นางรับภารกิจนี้ไปอย่างเสียไม่ได้ เพราะความกลัวในใจนั้นมีมากกว่าสิ่งอื่นใด หากนางปฏิเสธไป ก็คงไม่พ้นต้องตายอย่างแน่นอน

หลังจบประโยคนั้นความเงียบก็เข้าปกคลุมบรรยากาศ คุณชายห่าวหมิงก้าวถอยห่างจากซูเหยาเล็กน้อย เขากำลังจะหันหลังกลับ ทว่าคล้ายกับนึกอะไรขึ้นมาได้จึงเอ่ยปากออกมาช้า ๆ

"ข้าได้ประสานงานกับผู้ดูแลหอจิวหลิ่งอินแล้ว และขอให้เจ้าเข้ามาทำงานชั่วคราวเป็นหมอประจำหอเป็นเวลาสามวัน เพื่อเป็นข้ออ้างให้เจ้าสามารถเข้าถึงสถานที่ต่าง ๆ ในหอได้โดยไม่ผิดสังเกต"

ซูเหยารับคำอย่างหวาดหวั่นในใจ ก่อนที่จะเอ่ยปากถามออกมาด้วยความไม่แน่ใจ

"แต่...ถ้ามีคนไข้..."

"ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น" เขาตอบกลับมาทันควัน ราวกับรู้ว่านางจะถามอะไร "เจ้าเพียงแค่ออกตัวว่ามีธุระสำคัญให้ต้องไปทำข้างนอกเสียก่อน หากมีคนไข้ที่อาการหนักจริง ๆ พวกเขาก็จะประสานงานไปให้เจ้าในภายหลัง แต่ถ้าหากเป็นแค่อาการป่วยเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ไม่จำเป็นต้องใส่ใจ"

ซูเหยาได้แต่พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก คุณชายห่าวหมิงเห็นว่านางรับทราบแล้ว จึงกล่าวต่อ

"พรุ่งนี้เจ้าก็เริ่มงานได้เลย ที่นี่มีคนของเราคอยเฝ้าดูเจ้าอยู่ หากมีเรื่องไม่ชอบมาพากลใด ๆ ก็ให้รีบแจ้งคนของเราทันที"

เมื่อพูดจบ เขาก็หันหลังให้ซูเหยา แล้วเดินจากไปในเงามืดอย่างเงียบ ๆ ทิ้งให้นางยืนอยู่เพียงลำพังในห้องลับที่มืดสลัว ความหวาดหวั่นและความกังวลเข้าจู่โจมจิตใจของนาง นางไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าชีวิตของตนเองจะต้องมาพัวพันกับเรื่องราวที่อันตรายและลับลมคมในเช่นนี้ นางถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา แล้วจึงค่อย ๆ เดินออกจากห้องนั้นไปตามทางที่เข้ามา เพื่อมุ่งหน้ากลับสู่โรงหมอเจิ้งเทียน

เควสปลดใจ: เงาอำมหิตในวังวน (2)
เป้าหมาย: ตกลงรับภารกิจอย่างเสียไม่ได้ (ทางเลือกอื่นคือความตาย)

@Watcher   

SuYao ดี

วันที่ 28 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11
ตลอดทั้งวัน

ยามเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น ณ หอจิวหลิ่งอิน ที่แม้จะไม่ได้พลุกพล่านด้วยผู้คนเฉกเช่นยามค่ำคืน แต่กลับอบอวลไปด้วยบรรยากาศที่ขึงขังและเปี่ยมด้วยระเบียบวินัย ลมหนาวบางเบาที่พัดผ่านเข้ามายังโถงใหญ่ของหอคอยแห่งนี้ ทำให้ซูเหยาต้องกระชับเสื้อผ้าให้แน่นขึ้นอีกเล็กน้อย นางก้าวเดินเข้าไปในตัวหอด้วยท่าทีที่สุภาพเรียบร้อย ทว่าในใจกลับรู้สึกประหม่าอย่างที่สุด มือของนางที่ถือห่อผ้าบรรจุเครื่องมือทางการแพทย์ดูราวกับกำลังจับก้อนหินหนักอึ้ง

ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องทำงานที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้ นางก็พบกับชายวัยกลางคนผู้หนึ่งที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว ชายผู้นั้นมีใบหน้าเคร่งขรึมดูน่าเกรงขาม ดวงตาของเขากวาดมองซูเหยาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างพิจารณา ก่อนที่เขาจะเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและเปี่ยมไปด้วยอำนาจ

“ท่านคือหมอซูเหยาใช่หรือไม่?”

ซูเหยาผงกศีรษะรับเบา ๆ พร้อมกับก้มตัวลงทำความเคารพอย่างนอบน้อม

“ใช่เจ้าค่ะ ท่านคือ...”

“ข้าคือผู้ดูแลหอจิวหลิ่งอินแห่งนี้” ชายผู้นั้นแนะนำตัวอย่างสั้น ๆ “เมื่อคืนท่านห่าวหมิงได้ส่งสารมาบอกเรื่องของท่านแล้ว ท่านเข้ามาทำงานที่นี่ได้เลย”

เขาชี้นิ้วไปยังโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้องทำงาน ซึ่งมีป้ายไม้แกะสลักคำว่า ‘หมอ’ วางอยู่ด้านบน ป้ายนั้นถูกวางเคียงคู่กับถุงผ้าสีดำสนิทที่วางนิ่งอยู่ข้างกัน ซูเหยาเข้าใจทันทีว่านี่คือป้ายแสดงตัวตนของนาง และสิ่งที่อยู่ในถุงผ้าก็คงจะเป็นสิ่งของที่ใช้ในการติดต่อกับคนของคุณชายห่าวหมิงนั่นเอง

ซูเหยารู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัวเมื่อนึกถึงคำขู่ของชายผู้นั้น ก่อนที่นางจะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด

“ข้าต้องรบกวนท่าน นำพาข้าไปพบกับเหล่าสหายร่วมงานของข้าในหอแห่งนี้ด้วยนะเจ้าคะ ข้าจะได้แนะนำตัวและทำความรู้จักกับพวกเขา”

เขาผายมือไปยังประตูห้องอย่างสุภาพ

“ตามสบาย”

การแนะนำตัวเป็นไปอย่างเรียบง่าย ทว่าเปี่ยมไปด้วยความกระอักกระอ่วนใจ ซูเหยาพยายามยิ้มแย้มและสร้างมิตรกับทุกคนเท่าที่จะทำได้ นางพูดคุยทักทายกับเหล่าสายลับแต่ละคนที่ปรากฏตัวตามจุดต่าง ๆ ของหออย่างเป็นธรรมชาติ ก่อนจะกล่าวแนะนำตัวเองด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“ข้าชื่อซูเหยา เป็นหมอที่ได้รับมอบหมายให้มาดูแลสุขภาพของพวกท่านทุกคน หากมีสิ่งใดที่ข้าพอจะช่วยได้ ก็ขอให้ท่านอย่าได้เกรงใจนะเจ้าคะ”

บรรยากาศเริ่มผ่อนคลายลงเมื่อทุกคนต่างก็รู้สึกดีกับท่าทีที่เป็นกันเองของนาง และเมื่อได้เวลาที่นางจะต้องเริ่มทำงาน ซูเหยาก็เริ่มสำรวจตรวจร่างกายของเหล่าสายลับทีละคนอย่างละเอียดตามคำสั่งของคุณชายห่าวหมิง ภายใต้สายตาที่คอยตรวจจับชีพจรและสังเกตอาการภายนอกที่ดูเหมือนจะเป็นการรักษาตามปกติ สายตาของนางกลับสอดส่องและจดจำรายละเอียดปลีกย่อยต่าง ๆ ของแต่ละคนอย่างแนบเนียน

ซูเหยานั่งลงบนเก้าอี้ไม้แกะสลักอย่างประณีต ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะทำงานคือชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ผู้หนึ่งที่กำลังนั่งหันหลังให้นางอยู่ เขาเป็นหนึ่งในสายลับที่ทำงานในหอแห่งนี้ ทันทีที่ซูเหยาแตะนิ้วลงบนข้อมือของเขาเพื่อตรวจชีพจร นางก็สังเกตเห็นรอยแผลเป็นจาง ๆ ที่อยู่ด้านในแขนเสื้อที่เลิกขึ้นเพียงเล็กน้อย รอยนั้นมีลักษณะคล้ายกับรอยไหม้ที่เกิดจากไฟไหม้ แต่ก็มีลักษณะแปลกไปจากรอยไหม้ธรรมดาเล็กน้อย นางพยายามนึกทบทวนในใจว่าเคยเห็นรอยแผลเป็นแบบนี้จากที่ใดมาก่อนหรือไม่ แต่ก็ไม่สามารถนึกออกได้ จึงได้แต่จดจำรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ไว้ในใจ แล้วก็ถามชายหนุ่มขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจ

“ท่านดูท่าจะพักผ่อนไม่เพียงพอเลยนะเจ้าคะ ใบหน้าดูอิดโรยนัก”

ชายหนุ่มตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“เป็นเพราะเมื่อคืนต้องทำงานจนดึกดื่นขอรับ”

ซูเหยาเพียงแค่ยิ้มบาง ๆ ก่อนที่จะแนะนำให้เขาดื่มชาสมุนไพรบำรุงสุขภาพ

“ชาดอกเก๊กฮวยจะช่วยให้ท่านรู้สึกสดชื่นขึ้น และจะช่วยให้การพักผ่อนของท่านดีขึ้นนะเจ้าคะ”

การตรวจร่างกายดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง ซูเหยาใช้โอกาสนี้ในการพูดคุยกับทุกคนอย่างเป็นธรรมชาติ บางครั้งก็ชวนคุยเรื่องทั่วไปเพื่อดูท่าที บางครั้งก็ถามเรื่องสุขภาพเพื่อดูปฏิกิริยา ตอบสนองของพวกเขา อย่างชายอีกคนหนึ่งที่เข้ามา นางก็ชวนเขาคุยเรื่องยาสมุนไพรที่ใช้ในการทำงาน

“ยาสลบที่พวกท่านใช้กันนั้นเป็นตัวยาที่อันตรายยิ่ง หากใช้ไม่ถูกวิธีจะทำให้ผู้ใช้ถึงแก่ความตายได้นะเจ้าคะ”

ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าซูเหยาได้ยินดังนั้นก็ตอบกลับมาทันควัน

“ข้าทราบแล้วขอรับหมอซู ข้าไม่คิดว่ามันจะอันตรายขนาดนั้น”

ซูเหยาเห็นท่าทีที่ดูผิดสังเกตของเขาจึงกล่าวต่อไป

“ยาบางชนิดก็ไม่ได้มีผลต่อร่างกายมนุษย์ได้โดยตรง แต่หากนำไปผสมกับตัวยาอื่นก็อาจจะทำให้เกิดพิษร้ายแรงได้ เช่นเดียวกับที่ท่านใช้ยาสลบไปพร้อมกับ...”

ก่อนที่ซูเหยาจะพูดจบ ชายหนุ่มคนนั้นก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยสีหน้าที่ซีดเผือด

“ข้าขอตัวไปทำธุระก่อนขอรับ”

ซูเหยาได้แต่ยิ้มบาง ๆ และมองตามแผ่นหลังที่กำลังเดินออกไปอย่างรวดเร็วของชายหนุ่มผู้นั้นด้วยความรู้สึกที่คาใจ ไม่เพียงแค่การตรวจร่างกายในยามกลางวันเท่านั้น ซูเหยายังใช้เวลาในยามค่ำคืนในการสำรวจพื้นที่ต่าง ๆ ในหอจิวหลิ่งอินอย่างลับ ๆ อีกด้วย

แสงจันทร์สีนวลอ่อนที่ส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่างของหอจิวหลิ่งอิน ทำให้บรรยากาศในยามราตรีแห่งนี้ดูเงียบสงบและลึกลับ ซูเหยาสวมใส่เสื้อผ้าสีเข้มเพื่อกลมกลืนไปกับความมืดมิด นางค่อย ๆ ย่องออกมาจากห้องพักของตนเองอย่างเงียบกริบ พยายามไม่ให้เกิดเสียงฝีเท้าใด ๆ นางเดินสำรวจไปตามโถงทางเดินที่ว่างเปล่าราวกับมีเพียงแค่เสียงลมที่พัดผ่านมาเพียงเท่านั้น

ในขณะที่เดินสำรวจไปตามทางเดินแคบ ๆ ที่ทอดยาวไปยังปีกตะวันออกของหอ สายตาของซูเหยาก็ไปสะดุดเข้ากับร่างของชายผู้หนึ่งที่กำลังเดินอยู่ไม่ไกลจากนาง ชายผู้นั้นมีรูปร่างสูงโปร่งและมีท่าทีที่ดูไม่ปกติ นางจำได้ทันทีว่าเขาคือหลี่ซื่อหมิงหนึ่งในสายลับที่ทำงานอยู่ในหอแห่งนี้ที่นางได้แนะนำตัวไปเมื่อช่วงเช้าที่ผ่านมา นางตัดสินใจที่จะสะกดรอยตามเขาไปอย่างเงียบ ๆ

หลี่ซื่อหมิงเดินตรงไปตามทางเดิน ก่อนจะหยุดลงที่หน้าประตูบานหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นประตูธรรมดาทั่วไป ทว่าเขากลับล้วงเอาแผ่นกระเบื้องเล็ก ๆ ที่ถูกแกะสลักออกมาจากชายแขนเสื้อ แล้วนำมันไปสอดเข้าไปในช่องเล็ก ๆ ที่ซ่อนอยู่ด้านหลังโคมไฟข้างประตูบานนั้น จากนั้นจึงหมุนกระเบื้องแผ่นนั้นไปทางซ้ายอย่างช้า ๆ ทันใดนั้นประตูที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรพิเศษก็ค่อย ๆ เลื่อนเปิดออกอย่างช้า ๆ เผยให้เห็นทางเดินที่ทอดยาวลงไปในความมืด หลี่ซื่อหมิงก้าวเดินเข้าไปในประตูบานนั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ประตูจะเลื่อนปิดลงอย่างเงียบกริบ

ซูเหยารู้สึกตกใจและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน นางก้าวเข้าไปใกล้ประตูนั้นมากขึ้น พยายามใช้มือและสายตาสำรวจอย่างถี่ถ้วนเพื่อหาทางเปิดประตูบานนั้น แต่ก็ไม่พบอะไรที่สามารถเปิดมันได้ นางได้แต่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูบานนั้นด้วยความรู้สึกที่สับสนและกังวลใจเป็นอย่างยิ่ง การกระทำของหลี่ซื่อหมิงนั้นช่างน่าสงสัยเหลือเกิน ทว่านางก็ไม่สามารถที่จะเข้าไปตรวจสอบได้

หลังจากการสำรวจในช่วงค่ำคืนนี้ ซูเหยาก็ได้ข้อมูลที่น่าสนใจอยู่ไม่น้อย นางตัดสินใจที่จะจดบันทึกทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้พบเห็นและได้สังเกตการณ์ลงในกระดาษ ก่อนที่จะพับมันอย่างเรียบร้อยและซ่อนมันไว้ในกล่องไม้ที่อยู่ในห้องพักของตนเอง นางรู้ดีว่าข้อมูลที่ได้มาในวันนี้จะเป็นประโยชน์ในการทำงานอย่างแน่นอน และหลี่ซื่อหมิงก็จะเป็นบุคคลแรกที่นางจะต้องจับตามองอย่างใกล้ชิด

ทุกการโรลเพลย์รักษาชาวบ้านในอาการเล็ก ๆ อย่าง ไข้หวัด , โรคกระเพาะ , หมดสติจมน้ำ และโรคเล็กอื่น ๆ ได้รับ EXP +10

สังเกตการณ์วันที่ 1

เควสปลดใจ: เงาอำมหิตในวังวน (3)
เป้าหมาย: สังเกตการณ์และรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับผู้ต้องสงสัยในหอจิวหลิ่งอิน เป็นเวลา 3 วัน โดยเน้นไปที่คนที่มีพฤติกรรมน่าสงสัย เช่น การพูดคุยลับๆ การรับส่งจดหมายแปลกๆ หรือการหายตัวไปในเวลากลางคืน

@Watcher   

SuYao ดี

วันที่ 29 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11
ตลอดทั้งวัน

เมื่อดวงตะวันทอแสงสีทองอร่ามบนปลายฟ้าอีกครา นกน้อยหลายตัวเริ่มส่งเสียงเจื้อยแจ้วปลุกป่าเขาให้ตื่นจากนิทรา ซูเหยาก็ได้เริ่มต้นการทำงานในฐานะหมอประจำหอจิวหลิ่งอินเป็นวันที่สอง บรรยากาศภายในหอคอยยังคงสงบเงียบแต่แฝงไว้ด้วยความตึงเครียดที่ยากจะสัมผัสได้ ลมเย็นในยามเช้าพัดผ่านหน้าต่างเข้ามาปะทะใบหน้าของซูเหยาขณะที่นางกำลังจัดเตรียมโต๊ะทำงานให้เป็นระเบียบเรียบร้อย ชุดผ้าฝ้ายสีอ่อนที่นางสวมใส่ในวันนี้ทำให้ใบหน้าของนางดูอ่อนโยนยิ่งขึ้น ทว่าในดวงตาคู่สวยกลับฉายแววมุ่งมั่นและหนักแน่นผิดจากท่าทีภายนอก

แสงแดดอ่อน ๆ สาดส่องเข้ามาในห้องทำงานของซูเหยา ชายผู้หนึ่งก้าวเข้ามาอย่างเงียบเชียบ ใบหน้าของเขาดูซีดเซียวและมีรอยคล้ำใต้ตาอย่างเห็นได้ชัด ซูเหยาทักทายเขาด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรพลางเชิญให้นั่งลง ชายผู้นั้นแนะนำตัวเองว่าเขาคือหวังเจา เป็นหนึ่งในสายลับที่ทำงานด้านการสื่อสาร

ซูเหยาเริ่มการตรวจรักษา นางนั่งลงฝั่งตรงข้ามแล้วใช้ปลายนิ้ววางลงบนข้อมือของหวังเจาอย่างแผ่วเบาเพื่อตรวจชีพจร ในทันทีที่ได้สัมผัสปลายนิ้วลงบนผิวหนัง นางก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติบางอย่างที่แสดงออกมาในรูปของชีพจรที่ตื้นและรวดเร็ว บ่งบอกถึงภาวะความเครียดสะสมและการพักผ่อนที่ไม่เพียงพอ นางประเมินสภาพร่างกายโดยรวม ก่อนจะให้เขาแลบลิ้นออกมาเพื่อดูสีและลักษณะของฝ้าบนลิ้น อันเป็นส่วนหนึ่งของการดูโรคจากลิ้น

"ท่านหวัง ปกติแล้วท่านมีอาการปวดศีรษะและนอนไม่หลับหรือไม่เจ้าคะ?"

ซูเหยาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่สายตากลับสังเกตท่าทีของหวังเจาอย่างถี่ถ้วน นางสังเกตเห็นว่าที่เอวของเขามีถุงผ้าสีน้ำตาลที่ถูกปิดผนึกอย่างแน่นหนา ดูแล้วไม่น่าจะบรรจุสิ่งของทั่วไป ซูเหยาใช้โอกาสที่เขากำลังผ่อนคลายจากการถูกตรวจร่างกายเพื่อชวนคุยอย่างเป็นกันเอง

"ขอรับหมอซู บางครั้งข้าต้องเดินทางทั้งวันทั้งคืนเพื่อส่งสาร ทำให้มีอาการเช่นนั้นอยู่บ้าง" หวังเจาตอบพลางกระชับถุงผ้านั้นให้แน่นขึ้น

"การเดินทางที่ต้องปิดบังตัวตนเช่นนี้คงต้องใช้สมาธิและระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะยามใดท่านก็ต้องถือถุงผ้าใบเล็กนี้ติดตัวไว้ตลอด ดูเหมือนจะเป็นสิ่งของสำคัญยิ่ง" ซูเหยาพูดพลางชี้ไปที่ถุงผ้าที่เอวของเขา หวังเจาหันไปมองถุงผ้านั้นด้วยสายตาประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะรีบเก็บมันเข้าไปในสาบเสื้อ

"มันเป็นแค่เอกสารสำคัญบางอย่างเท่านั้นขอรับ" หวังเจาตอบอย่างสั้น ๆ แต่แววตาของเขากลับสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด

ซูเหยาเก็บความสงสัยนั้นไว้ในใจ แล้วก็ดำเนินการตรวจรักษาต่อโดยไม่ได้ซักถามอะไรอีก นางตัดสินใจใช้สมุนไพรอย่างเก๊กฮวยและเก๋ากี้ ที่มีสรรพคุณช่วยบำรุงสายตาและลดอาการอ่อนเพลียและใช้ชะเอมเทศ เพื่อช่วยบำรุงปอดและช่วยให้ระบบหายใจทำงานได้ดีขึ้น นางจัดการปรุงยาให้เขาอย่างพิถีพิถันก่อนที่จะแนะนำให้เขากลับไปพักผ่อน

ยามค่ำคืนในหอจิวหลิ่งอินนั้นมักจะเงียบสงัดจนได้ยินเพียงเสียงแมลงยามค่ำคืนและเสียงลมพัดผ่าน ซูเหยาตัดสินใจที่จะออกสำรวจอีกครั้ง นางสวมใส่ชุดสีเข้มและเคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้มีเสียงดังรบกวนการทำงานของใคร ๆ จุดหมายปลายทางของนางในคืนนี้คือห้องลับที่นางเคยพบเห็นเมื่อคืนก่อน

ซูเหยามาถึงหน้าประตูห้องลับนั้นในเวลาไม่นาน นางเลือกที่จะซ่อนตัวอยู่หลังเสาต้นหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากประตูบานนั้นนัก ในความมืดมิดที่กลืนกินทุกสิ่ง นางมองเห็นร่างของชายผู้หนึ่งกำลังเดินเข้ามาในทางเดินนั้นอย่างเชื่องช้า ซูเหยาหรี่ตาลงเล็กน้อยเพื่อมองให้ชัดเจนยิ่งขึ้น และก็พบว่าชายผู้นั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลี่ซื่อหมิง สายลับผู้มีท่าทีน่าสงสัยที่นางได้พบเมื่อคืนก่อน

หลี่ซื่อหมิงเดินมาหยุดที่หน้าประตูบานนั้น เขาไม่ได้รีบร้อนแต่กลับดูเหมือนว่าจะรอบคอบเป็นพิเศษ เขามองซ้ายมองขวาเพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ ก่อนที่จะล้วงมือเข้าไปในสาบเสื้อและหยิบเอาแผ่นกระเบื้องเล็ก ๆ ชิ้นเดิมออกมา ซูเหยาแอบมองการกระทำของเขาอย่างใจจดใจจ่อ หลี่ซื่อหมิงนำแผ่นกระเบื้องนั้นไปสอดเข้าไปในช่องลับที่ซ่อนอยู่ด้านหลังโคมไฟอย่างที่เคยทำเมื่อคืนก่อน จากนั้นก็หมุนแผ่นกระเบื้องไปทางขวาอย่างช้า ๆ

ทันใดนั้นเอง ประตูหินที่ดูธรรมดาบานนั้นก็ค่อย ๆ เลื่อนเปิดออกอย่างช้า ๆ เผยให้เห็นทางเดินที่ทอดยาวลงไปในความมืดมิด หลี่ซื่อหมิงรีบก้าวเข้าไปในห้องลับนั้นอย่างรวดเร็วก่อนที่ประตูจะปิดลง ซูเหยาจดจำรายละเอียดทั้งหมดที่เห็นไว้ในใจอย่างละเอียด นางรู้ดีว่าช่องลับนั้นน่าจะเป็นกุญแจสำคัญในการเข้าถึงความลับภายในหอคอยแห่งนี้ และหลี่ซื่อหมิงจะต้องเป็นหนึ่งในบุคคลสำคัญที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับความลับนั้นอย่างแน่นอน นางตัดสินใจที่จะกลับไปยังห้องพักของตนเองเพื่อวางแผนสำหรับวันต่อไป

ทุกการโรลเพลย์รักษาชาวบ้านในอาการเล็ก ๆ อย่าง ไข้หวัด , โรคกระเพาะ , หมดสติจมน้ำ และโรคเล็กอื่น ๆ ได้รับ EXP +10

สังเกตการณ์วันที่ 2

เควสปลดใจ: เงาอำมหิตในวังวน (4)

เป้าหมาย: สังเกตการณ์และรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับผู้ต้องสงสัยในหอจิวหลิ่งอิน เป็นเวลา 3 วัน โดยเน้นไปที่คนที่มีพฤติกรรมน่าสงสัย เช่น การพูดคุยลับๆ การรับส่งจดหมายแปลกๆ หรือการหายตัวไปในเวลากลางคืน


@Watcher   

SuYao ดี

วันที่ 30 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11
ตลอดทั้งวัน

สายลมยามอรุณรุ่งพัดพาไอเย็นในยามเช้าให้เข้ามาสัมผัสผิว ซูเหยาตื่นขึ้นแต่เช้าตรู่ นางไม่ได้นอนหลับอย่างเต็มอิ่มนักเพราะแผนการที่วนเวียนอยู่ในหัวตลอดทั้งคืน สองตาภายใต้ขนตายาวหนากำลังใคร่ครวญถึงสิ่งที่ได้พบเจอเมื่อคืนก่อนอย่างละเอียด ตั้งแต่รหัสลับที่ซ่อนอยู่หลังโคมไฟไปจนถึงการปรากฏตัวอย่างลึกลับของหลี่ซื่อหมิง

แสงอาทิตย์อ่อน ๆ ในยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานไม้แกะสลัก นางเริ่มทำภารกิจประจำวันด้วยการดูแลสมุนไพรในกระถางเล็ก ๆ ที่วางเรียงรายอยู่ริมหน้าต่าง พลางรำพึงรำพันกับตัวเองว่า นี่คือวันที่สามและเป็นวันสุดท้ายที่นางจะได้ทำงานในหอคอยแห่งนี้ ก่อนที่ภารกิจสำคัญอันแท้จริงจะเริ่มต้นขึ้น

ไม่นานนักเสียงฝีเท้าของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นหน้าห้อง นางหันไปมองและพบกับจางหลิน ชายหนุ่มวัยกลางคนที่มีท่าทีลุกลี้ลุกลนอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าของเขาซีดเซียว ดวงตาเหม่อลอยคล้ายคนไม่ได้พักผ่อน ซูเหยาผายมือเชิญให้เขาเข้ามานั่ง ก่อนจะเริ่มซักถามอาการ

“ปกติแล้ว ท่านมีอาการเจ็บหน้าอกและหายใจไม่สะดวกบ่อยหรือไม่เจ้าคะ?”

ซูเหยาเอ่ยถามพลางใช้นิ้ววางลงบนข้อมือของจางหลินอย่างแผ่วเบาเพื่อตรวจชีพจร ลมหายใจของนางแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่สายตาของนางกลับจับจ้องไปยังท่าทางอันกระสับกระส่ายของเขาอย่างถี่ถ้วน นางสังเกตเห็นว่าชายผู้นี้ไม่สามารถนั่งอยู่เฉย ๆ ได้ เขากระดิกปลายนิ้วอยู่ตลอดเวลาและบางครั้งก็เผลอกำมือแน่นเหมือนกำลังข่มอารมณ์บางอย่างเอาไว้

เมื่อตรวจชีพจร นางก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ ชีพจรของจางหลินนั้นตึงและแข็งกระด้าง คล้ายกับสายธนูที่ถูกดึงจนตึงอย่างเต็มที่ บ่งบอกถึงภาวะตับและถุงน้ำดีที่ทำงานผิดปกติ ซึ่งเกิดจากการเก็บกดความเครียดสะสมไว้เป็นเวลานาน สอดคล้องกับอาการเจ็บหน้าอกและหายใจไม่สะดวกที่เขาเป็นอยู่ ซูเหยาพยักหน้าเล็กน้อยและจัดการเขียนตำรับยา นางเลือกใช้ไฉหู เพื่อช่วยคลายความตึงเครียดของตับ เจียวกู่หลาน เพื่อช่วยทำให้จิตใจสงบ และตังกุย เพื่อช่วยบำรุงเลือดและบรรเทาอาการเจ็บหน้าอก

ในขณะที่กำลังจัดยาอยู่นั้น เสียงฝีเท้าอันคุ้นเคยก็ดังขึ้น หวังเจาชายหนุ่มผู้มีหน้าที่เป็นสายลับส่งสารก้าวเข้ามาในห้องทำงานของนางอีกครั้ง แม้จะเป็นเพียงวันที่สองที่ได้พบกัน แต่ซูเหยาก็เริ่มคุ้นชินกับบรรยากาศที่ดูแปลก ๆ รอบกายของเขาได้เป็นอย่างดี

“ท่านหมอซู วันนี้ข้ามาขอให้ท่านช่วยตรวจดูอาการอีกครั้งขอรับ”

เขาเอ่ยอย่างสุภาพพลางส่งยิ้มให้ แต่ซูเหยาก็สังเกตเห็นถึงความผิดปกติที่ซ่อนอยู่ภายใต้รอยยิ้มนั้นอีกครั้ง วันนี้หวังเจามีรอยคล้ำใต้ตาชัดเจนกว่าเดิม และท่าทีของเขายังคงมีความประหม่าอยู่เล็กน้อย นางพยักหน้ารับคำและเชิญให้นั่งลง ตรววจชีพจรของเขาก็พบว่ายังมีชีพจรที่ตื้นและรวดเร็วเหมือนเดิม เพียงแต่คราวนี้มีอาการอ่อนแรงเพิ่มเข้ามาอีกอย่างหนึ่ง

“ท่านหวัง ดูเหมือนท่านจะไม่ได้พักผ่อนเอาเสียเลย”

นางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง แต่สายตากลับสังเกตไปยังถุงผ้าที่เอวของเขาอีกครั้ง และครั้งนี้มันไม่ได้ว่างเปล่าเหมือนเมื่อวาน ภายในถุงนั้นมีม้วนผ้าไหมเล็ก ๆ ที่ถูกมัดและปิดผนึกอย่างแน่นหนาด้วยตราประทับ ซูเหยาทราบในทันทีว่านี่คือจดหมายลับที่ใช้ในการติดต่อสื่อสารระหว่างสายลับ ซึ่งเป็นสิ่งที่ต้องเก็บไว้เป็นความลับสูงสุด

“การเดินทางครั้งใหม่คงจะทำให้ท่านอ่อนเพลียมากเป็นพิเศษ” ซูเหยาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้หวังเจาไม่ได้ตอบคำถามใด ๆ เขาเพียงยิ้มเจื่อน ๆ ก่อนที่จะกระชับถุงผ้านั้นให้แน่นขึ้น

ซูเหยาตัดสินใจใช้โสมซานชี ซึ่งมีสรรพคุณช่วยบำรุงพลังชีวิตและบำรุงร่างกายให้แข็งแรง และหวงฉี เพื่อช่วยเพิ่มพลังลมปราณและเสริมภูมิคุ้มกัน นางจัดการปรุงยาให้เขาอย่างพิถีพิถันก่อนที่จะกำชับให้เขากลับไปพักผ่อนให้มาก

ยามค่ำคืนในหอจิวหลิ่งอินนั้นมักจะเงียบสงัดจนได้ยินเพียงเสียงแมลงยามค่ำคืนและเสียงลมพัดผ่าน ซูเหยาตัดสินใจที่จะออกสำรวจอีกครั้ง นางสวมใส่ชุดสีเข้มและเคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้มีเสียงดังรบกวนการทำงานของใคร ๆ จุดหมายปลายทางของนางในคืนนี้คือห้องลับที่นางเคยพบเห็นเมื่อคืนก่อน

ซูเหยามาถึงหน้าประตูห้องลับนั้นในเวลาไม่นาน นางเลือกที่จะซ่อนตัวอยู่หลังเสาต้นหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากประตูบานนั้นนัก ในความมืดมิดที่กลืนกินทุกสิ่ง นางมองเห็นร่างของชายผู้หนึ่งกำลังเดินเข้ามาในทางเดินนั้นอย่างเชื่องช้า ซูเหยาหรี่ตาลงเล็กน้อยเพื่อมองให้ชัดเจนยิ่งขึ้น และก็พบว่าชายผู้นั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลี่ซื่อหมิง สายลับผู้มีท่าทีน่าสงสัยที่นางได้พบเมื่อคืนก่อน

หลี่ซื่อหมิงเดินมาหยุดที่หน้าประตูบานนั้น เขาไม่ได้รีบร้อนแต่กลับดูเหมือนว่าจะรอบคอบเป็นพิเศษ เขามองซ้ายมองขวาเพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ ก่อนที่จะล้วงมือเข้าไปในสาบเสื้อและหยิบเอาแผ่นกระเบื้องเล็ก ๆ ชิ้นเดิมออกมา ซูเหยาแอบมองการกระทำของเขาอย่างใจจดใจจ่อ หลี่ซื่อหมิงนำแผ่นกระเบื้องนั้นไปสอดเข้าไปในช่องลับที่ซ่อนอยู่ด้านหลังโคมไฟอย่างที่เคยทำเมื่อคืนก่อน จากนั้นก็หมุนแผ่นกระเบื้องไปทางขวาอย่างช้า ๆ

ทันใดนั้นเองประตูหินที่ดูธรรมดาบานนั้นก็ค่อย ๆ เลื่อนเปิดออกอย่างช้า ๆ เผยให้เห็นทางเดินที่ทอดยาวลงไปในความมืดมิด หลี่ซื่อหมิงรีบก้าวเข้าไปในห้องลับนั้นอย่างรวดเร็วก่อนที่ประตูจะปิดลง ซูเหยาจดจำรายละเอียดทั้งหมดที่เห็นไว้ในใจอย่างละเอียด นางรู้ดีว่าช่องลับนั้นน่าจะเป็นกุญแจสำคัญในการเข้าถึงความลับภายในหอคอยแห่งนี้ และหลี่ซื่อหมิงจะต้องเป็นหนึ่งในบุคคลสำคัญที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับความลับนั้นอย่างแน่นอน นางตัดสินใจที่จะกลับไปยังห้องพักของตนเองเพื่อวางแผนสำหรับวันต่อไป

นางไม่ได้ก้าวเข้าไปในห้องลับนั้นเหมือนอย่างที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก แต่กลับเลือกที่จะเดินกลับมายังห้องพักของตนเอง นางจุดตะเกียงน้ำมันขึ้นมาอีกครั้งและหยิบกระดาษและพู่กันที่เตรียมไว้สำหรับเขียนบันทึกประจำวันออกมา นั่งลงบนโต๊ะทำงานอย่างเงียบงัน ซูเหยาเริ่มเขียนทุกสิ่งที่ได้พบเจอลงบนกระดาษอย่างละเอียดถี่ถ้วน ตั้งแต่การรักษาจางหลินที่กระวนกระวายจนน่าสงสัย การปรากฏตัวของหวังเจาผู้มีจดหมายปิดผนึกอย่างแน่นหนา ไปจนถึงการแอบเข้าไปในห้องลับของหลี่ซื่อหมิง

นางจดบันทึกทุกรายละเอียดที่ได้เห็นและได้ยินลงไปในแผ่นกระดาษอย่างเป็นระบบ ไม่ว่าจะเป็นลักษณะท่าทางของแต่ละคน อาการทางกายที่ผิดปกติ หรือแม้แต่สิ่งที่พวกเขาสวมใส่และพกพา นางไม่ต้องการให้สิ่งใดเล็ดลอดสายตาไปได้แม้แต่น้อย เพราะข้อมูลทั้งหมดที่รวบรวมมานี้จะเป็นรายงานสำคัญสำหรับคุณชายห่าวหมิง เพื่อให้เขาใช้ในการวิเคราะห์และวางแผนขั้นต่อไปในภารกิจนี้

ดวงตะเกียงส่องสว่างกระทบใบหน้าของนางจนเห็นเงาจาง ๆ ซูเหยาจดจ่ออยู่กับการเขียนบันทึกจนเวลาล่วงเลยไปเกือบครึ่งค่อนคืน แผ่นกระดาษกองแล้วกองเล่าถูกเขียนจนเต็มและวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ นางรวบรวมทั้งหมดแล้วม้วนเก็บอย่างดี ก่อนจะเดินไปซ่อนไว้ในช่องลับที่ซ่อนอยู่ใต้แผ่นไม้ปูพื้นห้อง

"ทุกอย่างพร้อมแล้ว" นางพึมพำกับตัวเองเบา ๆ "พรุ่งนี้เมื่อสิ้นสุดภารกิจในหอแห่งนี้ ข้าจะนำรายงานทั้งหมดไปมอบให้คุณชายห่าวหมิงแล้วเป็นอิสระเสียที"

ซูเหยาดับตะเกียงและล้มตัวลงนอนอย่างเงียบสงบ บนใบหน้าของนางมีรอยยิ้มบางเบาอย่างพึงพอใจ เพราะนางรู้ดีว่าการมาประจำการเป็นหมอในหอแห่งนี้ของนางนั้น ไม่ใช่การมาเพื่อรักษาผู้ป่วยเพียงอย่างเดียว แต่เป็นการเข้ามาเพื่อล้วงความลับอันดำมืดที่ซ่อนอยู่ภายในกำแพงแห่งนี้ต่างหาก

ทุกการโรลเพลย์รักษาชาวบ้านในอาการเล็ก ๆ อย่าง ไข้หวัด , โรคกระเพาะ , หมดสติจมน้ำ และโรคเล็กอื่น ๆ ได้รับ EXP +10

สังเกตการณ์วันที่ 3 (วันสุดท้าย)

เควสปลดใจ: เงาอำมหิตในวังวน (5)

เป้าหมาย: สังเกตการณ์และรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับผู้ต้องสงสัยในหอจิวหลิ่งอิน เป็นเวลา 3 วัน โดยเน้นไปที่คนที่มีพฤติกรรมน่าสงสัย เช่น การพูดคุยลับๆ การรับส่งจดหมายแปลกๆ หรือการหายตัวไปในเวลากลางคืน

@Watcher   

XueXi ดี

วันที่ 1 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอิ๋น เวลา 03.00 - 04.00 น.

╰┈➤ พบเจอจางเชียน

แสงจันทร์เพ็ญสาดต้องหลังคากระเบื้องสีครามของเรือนใหญ่แห่งหนึ่งในย่านด้านใต้ของนครฉางอัน ที่แห่งนั้นคือหอจิวหลิ่งอินสถานที่ที่ชาวเมืองจำนวนมากต่างรู้จักในนาม “ที่พึ่ง” สำหรับปัญหาหัวใจและการเดินทาง หากสามีภรรยาขัดใจกันก็จะมีคนมาแอบถาม 

หากมีนักเดินทางจะออกท่องยุทธจักรก็มาขอเส้นทางปลอดภัย แต่ทั้งหมดนั้นเป็นเพียงฉากหน้า

เบื้องหลังแท้จริงของหอนี้กลับดำมืดลึกซึ้งยิ่งนักคือแหล่งรวมข้อมูลข่าวกรองทั้งจากในวังและนอกยุทธภพ ไม่มีใครล่วงรู้ความจริง เว้นแต่ผู้ที่ได้รับอนุญาตให้ก้าวเข้าสู่ชั้นใน และค่าของข้อมูลมิได้แลกเปลี่ยนด้วยทองคำเพียงอย่างเดียว หากแต่ขึ้นอยู่กับสิ่งที่ผู้ครองข้อมูลต้องการ

เมื่อถอดรหัสลวดลายบนผ้าไหมโบราณได้บางส่วนที่โรงชาเมฆาซ่อนจันทร์ เสวี่ยซีกับเหลียนเจี้ยก็รู้ทันทีว่าหากจะไขปริศนาต่อ จำเป็นต้องมีข้อมูลเชิงลึกมากกว่านี้ คำตอบคงอยู่ในที่ใดที่หนึ่ง และหอจิวหลิ่งอินก็คือเป้าหมาย

ทั้งสองเดินเคียงกันในตรอกเงียบสงบ ร่างของเสวี่ยซีสะท้อนแสงจันทร์จนผิวขาวซีดราวกับหยกแกะสลัก ขณะสายลมพัดปลายผมดำให้พลิ้วไหว เหลียนเจี้ยเหลือบตามองอย่างเคยชิน ก่อนแสร้งไอกระแอม “เจ้าคิดอะไรอยู่หรือ เสวี่ยซี ดูเหม่อเชียว”

เสวี่ยซียิ้มบาง “ข้าแค่ครุ่นคิดเรื่องลายแทง มันยังติดอยู่ในหัว เหมือนจะมีบางอย่างที่ข้าไม่เข้าใจ แต่ก็รู้สึกว่ามันต้องเชื่อมโยงกับเรื่องเล่าที่ท่านว่าแน่”

เหลียนเจี้ยตอบพลางหัวเราะในคอ “ดีแล้วที่เจ้ายังจำได้ ไม่ใช่มัวแต่คิดเรื่องเครื่องประดับหรือชาอร่อย ๆ ที่โรงน้ำชาหรอกนะ”

“หึ!” เสวี่ยซีตีแขนเขาเบา ๆ “ชอบเย้าแหย่ข้าเสียจริง”

เมื่อทั้งสองมาถึงหอจิวหลิ่งอิน บรรยากาศเคร่งขรึมประหนึ่งก้าวเข้าสู่สถานที่ต้องห้าม ประตูไม้ใหญ่เปิดเพียงครึ่ง ด้านในมีเพียงแสงตะเกียงเล็ก ๆ ลอยวับแวม บรรยากาศเงียบเชียบจนได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจ

บุรุษผู้หนึ่งในชุดคลุมสีเข้มนั่งรออยู่แล้ว ใบหน้าเรียบเฉย แต่แววตาคมปลาบดุจใบมีด “พวกเจ้ามีธุระอันใดกับหอจิวหลิ่งอิน” เสียงทุ้มหนักดังขึ้น

เหลียนเจี้ยโค้งคำนับเล็กน้อย ก่อนกล่าวตรงไปตรงมา “เราต้องการข้อมูลเกี่ยวกับขุนนางผู้ทรยศเมื่อสมัยก่อน กับสมบัติที่เขาซ่อนไว้”

สายลับเลิกคิ้วเล็กน้อย “ข้อมูลเช่นนั้นใช่ว่าจะได้มาฟรี ข้าสามารถให้สิ่งที่พวกเจ้าต้องการได้ แต่ต้องแลกกับสิ่งที่ข้าสนใจเสียก่อน”

เสวี่ยซีหันไปมองเหลียนเจี้ยด้วยแววตาเป็นกังวล ราวกับจะถาม ‘แล้วเราจะเอาอะไรไปแลกเล่า’ เหลียนเจี้ยยกมือขึ้นเบา ๆ ราวปลอบ “ใจเย็น ข้าจะลองต่อรองก่อน”

เขาเอ่ยเสียงเรียบ “พวกเรามิได้มาด้วยมือเปล่า แต่ก่อนที่ท่านจะเรียกร้องสิ่งใด ข้าอยากรู้ว่า เรื่องที่ท่านเล่ามาจะมีน้ำหนักแค่ไหน ถ้าข้อมูลไร้ค่า ต่อให้เจ้าขอสมบัติทั้งคลังข้าก็ไม่มีวันยอม”

สายลับหัวเราะหึในลำคอ “เจ้ารอบคอบดีนัก แต่ข้ามิใช่พ่อค้าในตลาด ที่นี่คือหอจิวหลิ่งอินข่าวกรองทุกชิ้นคือสิ่งล้ำค่า และข้าไม่เคยบิดพลิ้ว”

เสวี่ยซีเห็นท่าทางเคร่งเครียดของทั้งคู่ จึงสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะก้าวออกไปยืนกลางห้องอย่างสง่างาม ดวงตาสีอำพันส่องประกายวาววับ “เช่นนั้นข้าจะเป็นผู้แลกเปลี่ยนเอง ข้าเป็นนายโลมแห่งหอว่านหงเหริน สิ่งที่ข้าได้ยินได้ฟังจากปากเหล่าขุนนางและผู้ทรงอำนาจมากมาย อาจเป็นสิ่งที่ท่านสนใจ”

เหลียนเจี้ยขมวดคิ้ว “เสวี่ยซี!” แต่เสวี่ยซีกลับหันมายิ้มหวาน “ท่านอย่าห่วงเลย หากไม่คุ้มค่า ข้าก็จะไม่พูดออกมา”

สายลับหรี่ตา มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย “น่าสนใจว่ามาสิ”

เสวี่ยซีจึงโน้มตัวลง พูดเสียงแผ่วราวกับสายลมพัดผ่าน เขาเล่าเรื่องที่เคยได้ยินจากปากแขกผู้ทรงอำนาจบางคนเรื่องความลับเล็กน้อยในวัง เรื่องขุนนางบางคนที่มีเบื้องหลังน่าสงสัย ซึ่งไม่เคยมีใครบอกต่อ เสียงหวานนั้นราวกับดนตรีที่ค่อย ๆ คลี่คลายบรรยากาศตึงเครียด

สายลับฟังเงียบ ๆ ดวงตาส่องประกายทีละน้อย จนในที่สุดก็พยักหน้า “ดี ข้อมูลที่เจ้ามอบให้มีค่ายิ่งนัก”

เหลียนเจี้ยจึงรีบถามต่อ “แล้วข้อมูลที่เราต้องการเล่า”

สายลับตอบพลางก้มตัวเล็กน้อย ราวกับกล่าวคำสารภาพต่อความมืด “ขุนนางผู้ทรยศที่เจ้าพูดถึงนั้น…เป็นผู้ที่เคยมีอำนาจใหญ่หลวงในราชสำนัก เขาได้ซ่อนสมบัติและหลักฐานสำคัญไว้ก่อนถูกกวาดล้างตามบัญชา เมื่อครู่ที่พวกเจ้าพูดถึงลายแทงบนผ้าไหม ข้าจึงมั่นใจ…สถานที่นั้นอยู่ใกล้ ศาลเจ้าสัจเทพอี๋เหอ ทางทิศใต้ของฉางอัน”

เสวี่ยซีเบิกตากว้าง “ศาลเจ้าอี๋เหอ สถานที่ที่ผู้คนไม่ค่อยกล้าเข้าไปยามวิกาล นั่นเองรึ”

เหลียนเจี้ยพึมพำเสียงต่ำ “เป็นเช่นนี้เอง ที่แท้ลายแทงบนผ้าไหมก็พาเรามุ่งไปที่นั่น”

สายลับยิ้มจาง ราวกับเงาที่เลือนหายไปในความมืด “ข้อมูลข้าส่งมอบแล้ว ส่วนจะใช้ให้ได้ประโยชน์หรือจะกลายเป็นหายนะก็ขึ้นอยู่กับพวกเจ้า”

เมื่อออกจากหอจิวหลิ่งอิน ลมกลางคืนพัดแรงขึ้นเล็กน้อย เงาสองร่างเดินเคียงกันไปตามตรอกมืด เสวี่ยซีเอ่ยขึ้นเบา ๆ “เจ้าว่า…เราจะพบสิ่งใดกันแน่ที่ศาลเจ้าอี๋เหอ”

เหลียนเจี้ยหันมามองเห็นดวงตาสีอำพันของอีกฝ่ายส่องประกายสะท้อนแสงจันทร์ ก็แค่นหัวเราะ “ไม่ว่าเจอสิ่งใด อย่างน้อย…เราก็ไม่ได้เดินไปคนเดียว”

XueXi ดี

วันที่ 5 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซวี เวลา 21.00 - 22.00 น.

╰┈➤ หาเบาะแสข้อมูลชุดที่ 2และ3

ค่ำคืนในเมืองฉางอันเย็นยะเยือก เสวี่ยซีเดินทางไปยังหอจิวหลิ่งอิน แหล่งข่าวกรองที่ใหญ่ที่สุดในเมือง บรรยากาศภายในหอสงบและเข้มงวด ทุกเสียงฝีเท้าดังสะท้อนบนพื้นหินเย็น มือไม้ของเสวี่ยซีเกร็งเล็กน้อย แต่ความตั้งใจของเขาเต็มเปี่ยม เขาต้องสืบหาข้อมูลเพื่อปกป้องต้าซือถูหรือก็อาจารย์ของเขา

เขาเดินผ่านโถงกว้าง และถูกพนักงานหอกรอกตรวจสอบอย่างรอบคอบ เสวี่ยซีถูกพาไปยังห้องรับรองส่วนตัว ซึ่งเมี่ยวหลิงหัวหน้าหอข่าว ลอยตัวอยู่กลางห้องในชุดดำคลุมยาว ดวงตาของเธอเย็นชาปราศจากรอยยิ้ม แต่มีประกายฉลาดล้ำลึกดุจดวงดาว

“เสวี่ยซี…” เมี่ยวหลิงเอ่ยชื่อด้วยเสียงเรียบ แต่อารมณ์กลับชัดเจนว่าเธอรู้จักเรื่องราวทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับตงฟางซั่ว

เสวี่ยซีค้อมตัวเล็กน้อย “ข้าต้องการขอข้อมูลเกี่ยวกับกลุ่ม ‘เงาอดีต’ ขอรับ หวังว่าท่านจะให้ความช่วยเหลือ”

เมี่ยวหลิงพยักหน้าเล็กน้อย พลางก้าวเข้าใกล้โต๊ะไม้ขนาดใหญ่ เธอวางมือบนแผนที่เมืองฉางอันและชี้ไปยังจุดสำคัญต่าง ๆ

“กลุ่มนักฆ่าเหล่านี้มีความเชื่อมโยงกับขุนนางเก่าที่ถูกตระกูลตงฟางโค่นล้มในอดีต พวกมันยังคงแค้นฝังลึก และวางแผนจะลอบสังหารตงฟาง ซั่ว ในงานเลี้ยงสำคัญที่จะจัดขึ้นอีกสามวันข้างหน้า” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

เสวี่ยซียกมือข้างหนึ่งจับพู่กันขนกระต่าย ๆ บนโต๊ะ เขาเงยหน้ามองเมี่ยวหลิง “แล้วเราจะหาตัวผู้บงการได้จากที่ใด”

เมี่ยวหลิงวางนิ้วชี้ลงบนแผนที่อีกครั้ง “มีสองจุดสำคัญที่อาจพบเบาะแส แม่น้ำเว่ย และศาลเจ้าร้างนอกเมืองที่เรียกว่า ยามซานเกิงปั้นเย่ เจ้าต้องไปตรวจสอบทั้งสองแห่ง”

เสวี่ยซีพยักหน้าอย่างตั้งใจ “ข้าจะไปทันที แต่มีความเป็นไปได้ไหมที่พวกเขาจะจับสังเกตข้าระหว่างทาง?”

เมี่ยวหลิงหยุดเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเสียงต่ำ “ใช่…เจ้าต้องระวังตัวอย่างยิ่ง หากทำผิดพลาดเพียงเล็กน้อยข้อมูลทั้งหมดอาจเสียหาย”

ดวงตาอำพันของเสวี่ยซีฉายประกายตั้งใจ เขาเอ่ยเสียงนิ่ง “ข้าจะระมัดระวังทุกฝีก้าว แต่ต้องได้ข้อมูลเพื่อหยุดยั้งแผนการของพวกมัน เพื่อช่วยอาจารย์”

เมี่ยวหลิงพยักหน้า เธอวางมือบนแผนที่อีกครั้งแล้ววาดเส้นทางอย่างละเอียด “จากที่นี่ เจ้าจะต้องไปตามฝั่งแม่น้ำเว่ยก่อน เส้นทางลัดจะนำเจ้าผ่านตรอกเล็ก ๆ และป่ารกเล็กน้อยแต่หากเจ้าระมัดระวัง จะสังเกตเห็นร่องรอยของพวกเขา จากนั้นศาลเจ้าร้างยามซานเกิงปั้นเย่ เจ้าต้องใช้วิจารณญาณอย่างสูงในการสังเกตและตีความสัญลักษณ์”

เสวี่ยซีเอียงหน้า สายตาเต็มไปด้วยความอยากรู้ “แล้วข้าจะสังเกตอะไรเป็นอันดับแรก?”

เมี่ยวหลิงหันหน้าไปทางหน้าต่างมองออกไปนอกหอ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาและลึกลับ “ทุกสิ่งเริ่มจากการสังเกตรายละเอียดเล็ก ๆ เจ้าต้องฟังเสียงฝีเท้า มองร่องรอยการเดินทาง และสังเกตผู้คนรอบตัว การตีความสัญลักษณ์ในสิ่งแวดล้อมจะเป็นกุญแจสำคัญให้เจ้าค้นพบความจริง”

ขณะที่เมี่ยวหลิงพูดอยู่ เสวี่ยซีได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ จากด้านหลัง พอหันไปก็เห็นเงาร่างหนึ่งหลบอยู่หลังเสาไม้ เสียงหายใจแผ่วเบา บ่งบอกชัดว่ามีคนของเถียนเฟิงกำลังติดตามเขาตามคำสั่งของต้าซือคง

เสวี่ยซียกมือเล็ก ๆ ประเมินระยะและพยักหน้าสงบ “ข้าจะคอยระวัง และจะไม่ทำให้เบาะแสนี้หลุดมือ”

เมี่ยวหลิงยิ้มบาง ๆ “ดีและหากเจ้าพบเบาะแสอะไร แปลความหมายทุกคำพูด ทุกเสียง ทุกท่าที อย่ามองข้ามแม้เศษเสี้ยวเดียว”

เสวี่ยซีลุกขึ้น พร้อมกับปรับสติให้พร้อมสำหรับการเดินทาง “ข้าจะออกไปทันที และจะกลับมาพร้อมข้อมูลสำคัญ”