[เมืองผานอวี้ ]

广

番禺

ผาน

อวี้

广番禺 l ผานอวี้
มหานครการค้าสหัสวรรษ

“...ฟ้าฝนตกต้องตามฤดูกาล ผู้คนใช้ชีวิตเรียบง่าย ทิวทัศน์งามพร้อมทั้งสี่ฤดูดุจสมญานาม ‘เมืองแห่งบุปผชาติ’ อุดมสมบูรณ์พรั่งพร้อมด้วยสินค้าและความรุ่มรวย…”

เมืองผานอวี้นับเป็นหัวเมืองท่าที่เจริญรุ่งเรืองเนิ่นนานนับแต่อดีตกาล จากการที่มีเส้นทางน้ำจูเจียง [แม่น้ำไข่มุก] ที่ไหลผ่านตลอดเมืองจรดปากอ่าว การคมนาคมทางน้ำจึงเจริญรุ่งเรืองอย่างยิ่ง มีการติดต่อเคลื่อนไหวที่สำคัญทางเศรษฐกิจประหนึ่งสายลมใต้แห่งความรุ่งโรจน์ ดินแดนแห่งนี้จึงถูกขนานนามว่า “มหานครแห่งการค้าขาย” อุดมพรั่งพร้อมและเฟื่องฟูด้วยสินค้าจากหลากหลายอารยธรรม แม้นมิได้รุ่งเรืองฟุ้งเฟ้อเฉกเช่นเมืองหลวง ก็สังเกตเห็นถึงความมั่งคั่งได้ทุกย่อมหญ้า

แม้อากาศของเมืองผานอวี้จะมีสี่ฤดูอย่างครบถ้วย ทว่าฤดูหนาวกลับไม่หนาวจัด ฤดูร้อนไม่ร้อนมาก อากาศดีตลอดทั้งปี สภาพภูมิอากาศเช่นนี้เหมาะสมอย่างยิ่งกับการปลูกพืชฤดูร้อน จำพวกลิ้นจี่ ลำไย กล้วยหอม มะละกอ ซึ่งถูกส่งเป็นเครื่องบรรณาการล้ำค่าแก่วังหลวง

เมืองท่าอาจมีบรรยายของความวุ่นวายแต่ก็นำพามาซึ่งความรุ่มรวยทางพหุวัฒนธรรมที่แจ่มชัดที่สะท้อนผ่านเครื่องเรือนและวิถีชีวิต กระนั้นภูมิประเทศที่มีอาณาเขตติดกับทะเลสมบูรณ์พร้อมด้วยอาหารและเกลือก็นำพามาซึ่งมรสุมร้าย ภัยธรรมชาติทางน้ำ พายุลูกเห็บยักษ์ ตลอดจนปีศาจและมารทางน้ำที่อุ่นหนาฝาคั่งตลอดปี ดินแดนแถบนี้เรื่องใช้กำลังจำพวกสำนักคุ้มภัยและจอมยุทธ์ [มาเฟีย] จึงโดดเด่นมาก

Ximenqing ดี

10 ปี ก่อน

ศาสตร์การล่าสัตว์ (มือฉมังแห่งนักล่า)

"อาชิง ในฐานะมือกระบี่เจ้าจะฝึกฝนอย่างเดียวไม่ได้ ถ้าเจ้าฟันแต่ลม สุดท้ายเวลาเจ้าฟันคนจริงๆ หรือสิ่งมีชีวิตเจ้าจะจำไม่ได้ เพราะงั้นเจ้าต้องฝึกฝนเรื่องการล่า" เสียงชายหนุ่มที่ดูท่าทางมีอายุกำลังสั่งสอนเด็กหนุ่ม

"เข้าใจแล้วขอรับท่านพ่อ" เด็กน้อยคารวะบิดาของเขา และกำลังฟังคำสั่งสอน

บิดาของเขาได้พาเขาเข้าป่า ล่าสัตว์ รวมถึงจัดการพวกโจน ได้ตั้งแต่เขาอายุ 4 ขวบปี ที่ถือกระบี่ได้ นับตั้งแต่วันแรกที่เขาหยิบอาวุธ เขาก็โดนสั่งสอนให้เอาตัวรอดแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นการแกะรอยสัตว์ป่า การหาผลไม้ รวมไปถึงการเอาตัวรอดในพื้นที่ต่างๆ

เเม่น้ำ ทะเล ภูเขา ป่า แต่ละที่ ตั้งแต่อายุ 10 ขวบ เขาโดนพ่อจับโยนไปให้เอาชีวิตรอดให้ได้อย่างน้อย 1 สัปดาห์ หลายครั้งต่อหลายครั้งที่เขาเกือบตายแต่เขาก็รอดมาได้ ด้วยกระบี่และมีดล่าสัตว์ในมือของเขา

ในทุกๆวัน เขาจะฝันถึงกระบี่สีเงิน ความรู้สึกที่จับนั้นช่างเย็นสบาย กระทบมือ มีชื่อสลักอยู่ที่ด้ามกระบี่ว่า 'เยวี่ยปิง' เป็นแรงผลักดันช่วยให้เด็กหนุ่มเอาตัวรอดออกมาได้

หลังจากนั้นทุกๆ ปี ก่อนที่จะออกเดินทาง พ่อของเขาจะเอาเขาโยนเข้าไปในสภาพแวดล้อมต่างๆ พร้อมกับอาวุธ และชุดเกราะ

แรกๆ พอให้เสบียง กับ ชุดจุดไฟมา แต่หลังๆ ช่วงอายุ 13 เหมือนพ่อเขาอยากให้เขาเอาตัวรอดได้เอง ไม่ทิ้งเเม้กระทั่งอาวุธด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มต้องหากิ่งไม้และหิน มาเหลาเป็นกระบี่ใช้เองเพื่อเอาตัวรอด

จนเขาออกเดินทางมายังนี้ทำให้เขาได้รับทักษะการล่าสัตว์ติดตัวมาด้วย!

@Admin นักล่า / พราน จ้า

https://imgur.com/TDSO5ui

ศาสตร์การล่าสัตว์  (มือฉมังแห่งนักล่า)
1) ทุกการแล่วัตถุดิบจากสัตว์ที่คุณล่าจะได้รับทรัพยากรจากสัตว์ได้ถึงสองเท่า x2
2) สามารถโรลเพลย์ล่าสัตว์ธรรมดา โดยไม่ต้องประลองระบบได้ วันละ 1 ครั้งไม่จำกัดไบต์
โรลต่อไป 10,000 ไบต์ สูงสุด 5 ครั้ง (ระบุสัตว์ที่ล่า - เลขไบต์หลักสุดท้าย)
3) ทุกการล่าปีศาจหรือมาร จะได้รับโบนัส +20 ตบะฝึกฝน และ เพิ่มอัตราดรอปเลข 5 เข้าไปในตัวแปรอัตราดรอป
4) เมื่อแข็งแกร่งระดับหนึ่ง จนมีฝีมือดีเลิศในการล่าสัตว์ คุณจะได้รับสกิล ยอดนักล่า พรจากเทพ
จะสุ่มรับทรัพยากรจากสัตว์ 1 ชนิดทุกครั้งที่กดใช้สกิล

LinYa ดี

รับความชำนาญเฉพาะตัว ศาสตร์การดนตรี

(ผู้ช่ำชองศาสตร์ดนตรีทุกแขนง)

10 ปี ก่อน

          ยามบ่ายคล้อยลงเมื่อแสงแดดสีทองอ่อน ๆ สาดส่องผ่านปลายชายคาโค้งของจวนเจ้าเมืองแห่งกว่างโจวสกุลหนาน เขตหลิงหนาน เงาไม้ไหวสะท้อนลงบนพื้นหินเรียงข้างทางเดินคดเคี้ยวกลางสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้และดอกบัวบานสะพรั่ง ผืนน้ำใสราวกับแผ่นกระจกสะท้อนกลีบบัวและเมฆสีขาวสที่ล่องลอยผ่านท้องฟ้าสีคราม ดอกไม้งามเริ่มโปรยปรายปลิวตามลมอ่อนไปตามธรรมชาติของมัน กลิ่นหอมหวานเจือความชื้นของแดนใต้ช่างอบอุ่นและงดงามเกินกว่าจะเป็นเพียงบ่ายธรรมดาในปลายฤดูใบไม้ผลิ

          ใต้ศาลาไม้ริมสระด้านหนึ่งของจวนซึ่งตกแต่งด้วยระแนงแกะไม้ลายละเอียด เด็กหญิงวัยเพียงห้าขวบปีที่สวมเสื้อผ้าฝ้ายเนื้อนิ่มสีอ่อนนั่งขัดสมาธิอยู่บนเบาะกลมหน้าโต๊ะไม้เตี้ย ๆ ดวงตากลมโตของเธอใสบริสุทธิ์จับจ้องไปทางขลุ่ยไม้ไผ่ในมือเล็ก ๆ ของตนเอง นางสูดลมหายใจเข้าเงียบ ๆ ก่อนที่จะยกขลุ่นนั้นจ่อไปที่ริมฝีปากเล็ก ๆ ของเธอ แล้วเป่าลมออกอย่างระมัดระวัง เสียงแรงแแกมานั้นแผ่วเบาและสั่นพร่า แต่มันก็เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความตั้งใจและอ่อนโยน เสียงขลุ่ยของแม่นางน้อยแม้ยังจะไม่อาจเรียกว่าไพเราะได้หรือลื่นไหลเป็นน้ำดั่งผู้เชียวชาญ แต่กลับมีความสะอาดบริสุทธิ์ในแบบของเด็กน้ยอที่กำลังฝึกฝนด้วยหัวใจซื่อบริสุทธิ์ เสียงนั้นแทรกเข้าไปในเสียงของธรรมชาติรอบตัวอย่างไม่ขัดแย้ง รับกับเสียงน้ำกระเพื่อมเบา ๆ เสียงใบไผ่สั่นไหวและเสียงนกร้องระหว่างเกาะกิ่งไม้ตรงสวนต้นงามของต้นท้อ

          ลมพัดใต้ขึ้นทำให้เส้นผมสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำของนางนั้นปลิวไปเล็กน้อย ดวงหน้าน้อย ๆ เต็มไปด้วยความพยายามในการฝึกเป่าซ้ำแล้วซ้ำเล่าแสดงถึงความุม่งมั่นชนิดที่ผู้ใหญ่หลายคนยังขาด ข้างตัวนางมีอะไรก็ไม่รู้เปิดไว้ ขีดเขียนด้วยลายมือไก่เขี่ยชนิดที่ไม่มีใครอ่านออก

          บรรยากาศในสวนแห่งนี้เหมือนภาพวาดที่เคลื่อนไหวได้ ช่างน่าให้หยุดเวลาเช่นนี้จริง ๆ

          "หยาเอ๋อร์..นั่งให้หลังตรง” เสียงของหญิงชราผมขาวดุจหิมะในอาภรย์ชุดขาวครีมสะอาดเดินมาที่ตรงหลานสาวของตนเองที่กำลังฝึกฝนอยู่สายตาแน่วแน่ของนางถือของมาด้วยเหมือนกับมาฝึกให้กับหลานสาวตัวน้อยของตนเอง หลินหยาเงยหน้ามองแล้วขยับเด้งตัวขึ้นไม่งอหลังราวกับสปริงล้มลุกดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นยิ่งกว่าการเขียนเสียอีก พวงแก้มแดงนวลขยับตามจังหวะหายใจขณะกำลังเปลี่ยนเป็นโน๊ตตัวต่อไป

          “อย่ากำแน่นเกินไป ไผ่มันไม่ใช่ดาบ ต้องให้ลมไหลเข้าไปภายในได้” เสียงของท่านย่าคลายดูตำหนิแต่แฝงไปด้วยความเมตตาอย่างชัดเจน หลินหยาเหมือนจะพยักหน้าน้อย ๆ ก่อนยกเครื่องดนตรีมาเป่าแนบปาก สูดลมหายใจเข้าออกเต็มออก เสียงที่ได้บางครั้งก็ฌเป็นเสียงลมเปล่า ๆ ที่ส่งผ่านท่อไม้และยังไม่มีความสะเทือนในอากาศ และค่อย ๆ เริ่มเป็นตัวโน๊ตดี ๆ

          “หยาเอ๋อร์ตัวน้อย เจ้าร้องไห้เสียงดังนัก ทำไมเป่าลมกลับไม่มีแรงเลยล่ะ” ท่านย่าเอ่ยอย่างเอ็นดูแล้วยกผลไม้งามออกมา “มากินก่อนเถอะ” เมื่อหลิงหยาเห็นแบบนั้นก็ปล่อยเครื่องดนตรีแล้ววางไว้ข้าง ๆ แล้วระบายยิ้ม “ท่านย่ารู้ใจข้าที่สุดเลย” ก่อนที่จะหยิบผลไม้ของลูกท้อสีเหลืองทองมากินเงียบ ๆ ท่าทางเป็นสุขกับความอร่อยของมัน

          “หากเจ้าขยันทำอย่างอื่นเหมือนกับเล่นดนตรี ปลูกต้นไม้กับลองหมักน้ำแปลก ๆ ก็ดีสิหยาเอ๋อร์” ท่านย่าเอ่ยบอกหลานสาวของตนเองเช่นนั้นแล้วเมื่อกินเสร็จก็เริ่มสอนการทำโน๊ตเปลี่ยนนิ้วให้ชำนาญ ให้นางทำไปซ้ำไปซ้ำมาจนเริ่มจับจังหวะการควบคุมกล้ามเนื้อสำหรับการเป่าลมและนิ้วเรียวสำหรับการเปลี่ยนตัวโน๊ตดนตรี..

          ทุกวันหลานสาวจะแอบมาฝึกดนตรีที่สวนแห่งนี้ งดงามเหมือนคนชอบดนตรีงาม เสียงขลุ่ยอ่อนโยนแบบเด็ก ๆ เสียงซุนที่ดังกลมวนราวกับรสชาติอันกลมกล่อม ไหนจะเครื่องดนตรีบางอย่างที่นางอาจจะไม่ได้พิศวาทมันแต่กลับเรียนรู้อย่างความชอบ..สะกิดบางอย่างในใจของผู้เป็นครูเฒ่าที่เคยได้ฝึกดนตรีแห่งสงครามมาทั้งชีวิต

          “เจ้าจะเล่นดนตรีได้ดีกว่าข้าในวันหนึ่งหยาเอ๋อร์” นางบอกหลานสาวตัวเองเช่นนั้น เสียงดนตรียังไม่เสนาะแต่ซื่อตรง เสียงที่ออกมายังไม่สมบูรณ์แต่เปี่ยมไปด้วยใจรัก และหลินหยาก็เริ่มฝึกดนตรีมาเรื่อย ๆ จนครบ 10 ปีแล้วล่ะ

@Admin

รูปภาพ: (เฉพาะคนแรกได้สิทธิ์เลือกภาพ 84x84 px)

ทักษะความชำนาญ:

1) ทุกการโรลเพลย์บรรเลงดนตรี 10,000 ไบต์ให้ฝูงชนฟัง (สแต็กช้อนกันได้ 5 สแต็กเท่านั้น)

ผู้ฟังเสียงดนตรีของคุณจะได้รับ +5 EXP และ ตัวคุณได้รับ (เลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง +30 พลังใจ หรือ +5 บารมี)

2.1) มีโอกาสได้รับเชิญไปร่วมจัดการแสดงต่อหน้าพระพักตร์จักรพรรดิในวาระโอกาสต่าง ๆ

จะได้รับความโปรดปรานพิเศษ +10 โบนัส และ +15 บารมี

2.2) บรรเลงดนตรีจีบ NPC จะได้รับโบนัสความสัมพันธ์+5

3) เมื่อแข็งแกร่งระดับหนึ่ง จนมีฝีมือการดนตรีเป็นเลิศ จนได้รับพรจากเทพ ยอดนักดนตรี

เมื่อกดใช้สกิล จะสามารถเลือกบรรเลงดนตรีให้กับเหล่าสัตว์อสูรแข็งแกร่งขึ้นได้ (พวกเขาจะได้รับ +2 Point)

และตัวคุณเองจะมีตบะเพิ่มพูนขึ้นเช่นเดียวกัน (+15 ตบะฝึกฝน)