[กระโจมจอมทัพ - ต้าซือหม่า: เว่ยชิิง]

กระโจมจอมทัพ

กระโจมจอมทัพ

ใจกลางโซนที่พักทหารเป็นที่ตั้งของกระโจมขนาดใหญ่

อันเป็นที่พำนักชั่วคราวของต้าซือหม่าจอมทัพแห่งค่ายพยัคฆ์

โดยรอบกระโจมได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนามีทหารเวรยาม

ผลัดสับเปลี่ยนตลอดทั้งวัน นอกจากเป็นที่สำหรับพักผ่อนแล้ว 

กระโจมแห่งนี้ยังใช้เป็นที่ประชุมแผนลับทางการทหารที่สำคัญ

และใช้เป็นที่รับแขกเหรื่อของท่านจอมทัพอีกด้วย

จอมทัพ/ผู้บัญชาการทหารสูงสุด [大司马 - ต้าซือหม่า]

ผู้ดำรงตำแหน่งปัจจุบัน: เว่ย ชิง

RongXiuying มาร

วันที่ 14 จิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 10.30 น.

กองทหารใหม่เคลื่อนพลอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยตามการนำทางของนายกองมาจนถึงบริเวณด้านหน้ากระโจมของจอมทัพ ทหารอารักขายืนเรียงกันขนาบทั้งสองข้างด้านหน้าทางเข้า เสียงกลองดังขึ้นพร้อมการปรากฏตัวของผู้บังคับบัญชาเลื่องชื่อ ‘ต้าซือหม่าเว่ยชิง’ ที่ยืนประจำตำแหน่งอย่างน่าเกรงข้ามหน้ากระโจม ด้านหลังของเขามีทหารจำนวนหนึ่งยืนถือกองตำราจำนวนมากมายซึ่งซิ่วอิงเองก็ไม่รู้ว่าเขาเอามาทำไรอะไรกัน นางได้แต่ยืนมองนายกองเดินตรงไปทำความเคารพผู้บังคับบัญชาและรายงานบางอย่าง

“เรียนท่านแม่ทัพ ข้าน้อยได้นำเหล่าทหารใหม่ที่ผ่านการคัดเลือกในรอบนี้มารายงานตัวขอรับ”

“ให้พวกเขาเข้ามาได้”

นายกองเริ่มทำการอ่านรายชื่อของทหารแต่นายที่ได้รับการผ่านคัดเลือกโดยเริ่มจากทหารยศสูงก่อน แต่ละคนเริ่มทยอยกันเข้าทำความเคารพต่อผู้บังคับบัญชาทีละคน เพื่อรับตำรากฎทหารจากท่านตาซือหม่าด้วยตัวของพวกเขาเอง ซิ่วอิงที่เป็นทหารใหม่ที่ยศชั้นผู้น้อยที่สุดก็ยืนรอต่อไปจนรากแทบงอกเพราะรายชื่อของนางคงจะอยู่ลำดับท้าย ๆ เมื่อเปรียบเทียบกับเหล่าพลทหารและทหารชั้นสูงอื่น ๆ 

จนกระทั่งมีเสียงการขานชื่อของนางดังขึ้น

“หรงซิ่วอิง”

นางสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเดินตรงไปที่ท่านต้าซือหม่าจากการดูตัวอย่างคนก่อนหน้าหลาย ๆ คนเขาทำกัน 

“ข้าน้อยหรงซิ่วอิง คาราวะท่านแม่ทัพ” 

นางประสานมือทำความเคารพต้าซือหม่าที่อยู่ด้านหน้า เขาพยักหน้ารับเล็กน้อยก่อนจะหันไปหยิบตำราเล่มหนึ่งที่ถูกจัดเตรียมไว้สำหรับทหารใหม่มาถือไว้ในมือ

“จงจดจำวันนี้เอาไว้ให้ดี วันที่เจ้าฝ่าฟันอุปสรรคและความลำบากกว่าจะได้เข้าร่วมกองทัพอันทรงเกียรติ อย่าทำให้ข้าผิดหวังที่เลือกเจ้า”

ต้าซือหม่าพูดจบก็ยื่นตำรากฎทหาร แม้จะเป็นการสนทนาเพียงสั้น ๆ แต่ก็จุดประกายไฟในใจของคุณหนูตระกูลหรงให้มีแรงฮึดสู้ได้มากโข ไม่ว่าหลังจากนี้จะมีอุปสรรคมากมายเพียงใดนางก็มั่นใจว่าจะผ่านพ้นไปได้ขอเพียงแค่ยังมุมานะและอดทน เสียงประกาศรายชื่อทหารคนถัดไปดังขึ้นเหมือนเป็นการบอกกลาย ๆ ให้คนที่รับตำราเสร็จรีบถอยไปได้แล้วเพื่อให้คนใหม่ได้เข้ารับต่อ นางจึงรีบเดินออกไปให้พ้นทางแล้วกลับไปเข้าแถวดังเดิม

หลังจากที่ทหารทุกคนได้รับตำรากันจนครบ ท่านต้าซือหม่าก็มีการให้โอวาทและแสดงความยินดีกับเหล่าทหารหาญที่ได้รับการคัดเลือกในครั้งนี้ทุกคนเพื่อเป็นขวัญและกำลังใจ

“ข้าขอกล่าวแสดงความยินดีต่อเหล่าทหารทุกนายที่ได้ผ่านการคัดเลือก หลังจากวันนี้เป็นต้นไปพวกเจ้าจะได้รับการฝึกอย่างเข้มข้น จงเตรียมใจและกายไว้ให้พร้อม หนทางสู่เกียรติยศในภายภาคหน้าอยู่ในมือของพวกเจ้าแล้ว ขอให้พวกเจ้ารำลึกถึงวันที่พวกเจ้าลำบากกว่าจะมาถึงวันนี้ได้เพื่อเป็นแรงผลักดันดึงศักยภาพของพวกเจ้าออกมารับใช้กองทัพ องค์จักรพรรดิ และแผ่นดินต้าฮั่นแห่งนี้”

หลังจากที่ท่านต้าซือหม่ากล่าวจบ เสียงกลองก็ดังปลุกใจเหล่าทหารอีกครั้ง นายกองแสดงความเคารพต่อแม่ทัพใหญ่อีกครั้งก่อนที่ทุกคนจะยืนส่งท่านต้าซือหม่ากลับเข้ากระโจม นายกองเข้ามารับช่วงต่อในลำดับถัดไปเพื่อแบ่งทหารไปเข้าประจำที่กระโจมที่พักของตนเอง

“พวกเจ้าจงแบ่งแถวละ 20 นาย ปฏิบัติ!”

ซิ่วอิงขยับแถวตามคนอื่น ๆ จนแบ่งได้เป็นกองละ 20 นาย จากนั้นนายกองก็เริ่มนำทางเหล่าทหารใหม่ไปยังโซนกระโจมที่พักซึ่งอยู่ห่างจากกระโจมจอมทัพอยู่ไกลพอสมควร ก็อย่างว่าแหละชั้นผู้น้อยต้องอยู่รอบนอกอยู่เกิดอะไรขึ้นบุคคลสำคัญต้องรอดก่อนเป็นเรื่องธรรมดา ว่าแล้วขบวนแถวของนางก็เคลื่อนตัวอีกครั้งออกจากบริเวณกระโจมจอมทัพ

[NPC-10] เว่ย ชิง

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวบ้า โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+10

ชื่อตำรา: ตำรากฎทหาร

รายละเอียดตำรา: ‘หากปราศจากมาตรฐานแล้ว ขอบเขตก็หามีไม่’ ตำราว่าด้วยกฎพื้นฐานของกองทัพ ครอบคลุมในเรื่องสิ่งที่พึงปฏิบัติ ข้อห้าม/ข้อควรระวัง การประพฤติตนต่อหน้าผู้บังคับบัญชา ไปจนถึงข้อมูลอันเป็นประโยชน์ต่อการทำศึกสงครามรวบรวมปรับปรุงจากประสบการณ์ของเหล่าผู้นำกองทัพแต่ละยุคสมัยเพื่อสร้างกองทัพอันแข็งแกร่งเป็นปึกแผ่นในสมรภูมิ

@@Admin 

RongXiuying มาร

วันที่ 19 ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 11

เวลา 10.30 น.

หลังจากแยกกับคุณชายตงฟาง ซิ่วอิงก็แอบลอบกลับเข้าสู่ค่ายพยัคฆ์โดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้ นางซ่อนตัวอยู่ในเงามืดของกำแพงไม้สูงใหญ่ ลัดเลาะเข้าทางด้านหลังซึ่งไม่มีเวรยาม ถึงแม้ว่าค่ายพยัคฆ์จะขึ้นชื่อว่าแม้แมลงวันเพียงตัวเดียวก็ยังยากจะเล็ดลอดเข้าไปได้ แต่ซิ่วอิงนั้นเป็นหนึ่งในผู้ที่รู้ทางเข้าออกเป็นอย่างดี ในเมื่อนางคือเวรยามที่ต้องคอยเฝ้าระวังและตรวจตราอยู่ทุกคืน แล้วช่องโหว่ใดจะรอดพ้นสายตาคุณหนูแห่งตระกูลหรงผู้นี้ไปได้? นางย่อมรู้ดีว่ามุมไหนของค่ายที่ไร้เงาเวรยามและจุดใดที่สายตาผู้คนไม่ทันมองถึง 

เช้าวันถัดมาซิ่วอิงทำหน้าที่ของตนราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น นางออกมายืนเรียงแถวฝึกพร้อมเหล่าทหารร่วมกระโจม แม้ทุกคนจะรู้ว่านางหายไปหลายวัน แต่เมื่อเห็นว่านางกลับมาได้อย่างไร้ร่องรอยของการถูกจับกุม ทุกคนจึงเลือกที่จะไม่กล่าวสิ่งใด พวกเขาเพียงสบตากันเงียบ ๆ ตราบใดที่นายกองไม่ถามพวกเขาก็จะไม่รู้ไม่เห็นสิ่งใดทั้งนั้น

จนกระทั่งระหว่างฝึกทหาร เสียงของนายกองก็ดังขึ้นกลางลานฝึก

“ทหารใหม่หรงซิ่วอิง อยู่ที่ใด?” 

สายตาทหารนับร้อยหันมองหากันไปมา บรรยากาศตึงเครียดขึ้นในทันใด

“ทหารใหม่หรงซิ่วอิง!!! ก้าวออกมาหน้าแถว”

“ซวยแล้ว…” ซิ่วอิงกลืนน้ำลาย ใจของนางเต้นแรงราวกลองศึก ก่อนจะกัดฟันก้าวเท้าออกมาช้า ๆ

ทันทีที่นางยืนประจันหน้าแถว พลทหารสองนายก็เข้าล็อกแขนนางอย่างรวดเร็วราวกับเตรียมการไว้ล่วงหน้าแล้ว

“ลากตัวไป!” นายกองประกาศ

“กะ…เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ?” นางเอ่ยถามเสียงสั่น แต่ก็ไม่มีผู้ใดตอบ

นางถูกพาไปยังกระโจมของต้าซือหม่าผู้บัญชาการสูงสุดของกองทัพ เมื่อเข้าไปถึงด้านในนางก็ถูกผลักให้คุกเข่าลงบนพื้นหน้ากองเอกสารที่กองสูงบนโต๊ะไม้สลักลายละเอียด ต้าซือหม่านั่งอยู่หลังโต๊ะ เพียงแค่เขาเหลือบมองนางนิดเดียวก็ทำให้นางเย็นวาบไปทั้งร่าง

“ข้าน้อยนำตัวทหารใหม่หรงซิ่วอิงมาแล้วขอรับ”

“พวกเจ้าออกไปได้” สิ้นเสียงต้าซือหม่า ทหารทุกนายก็คำนับแล้วถอยออกไป เหลือเพียงซิ่วอิงผู้เดียวที่นั่งคุกเข่าอยู่กลางกระโจม

“ซิ่วอิงคาราวะต้าซือหม่าเจ้าค่ะ”

เขาพยักหน้าเพียงนิดเดียว ซิ่วอิงในตอนนี้ตัวแข็งไปหมด นางรู้ดีว่าหากถูกลากมาที่นี่ก็แปลว่าเรื่องใหญ่แน่นอน

“เจ้ารู้ใช่หรือไม่ ว่าเหตุใดข้าถึงเรียกเจ้ามาที่นี่”

“เพราะข้าไม่กลับค่ายสามวันใช่หรือไม่เจ้าคะ?” นางถามแบบเกรง ๆ

"ถูก แล้วรู้หรือไม่ว่าผู้ฝ่าฝืนกฎทหารต้องโดนลงโทษเช่นไร?"

"ทราบเจ้าค่ะ"

"เช่นนั้นแล้วเหตุใดจึงกล้าฝ่าฝืนกฎของกองทัพ?"

“ขะ..ข้า…” ซิ่วอิงอ้ำอึ้ง หากบอกความจริงไปว่าเดินทางไปใจกลางเขาหัวซานเพื่อหยุดยั้งพลังประหลาดกับบุรุษลึกลับผู้หนึ่ง เห็นทีจะโดนกล่าวหาว่าเพ้อเจ้อหรืออาจจะหนักกว่านั้นเป็นแน่

“เอาเถอะ! ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด” 

ซิ่วอิงยังคงไม่กล้าสบตา

“ความจริงแล้วข้าควรสั่งลงโทษเจ้าให้หนัก แต่ไม่รู้เหตุใดเมื่อคืนนี้จู่ ๆ ต้าซือถูก็มาขอพบข้าถึงที่จวน…บอกข้าว่าขอให้ละเว้นโทษทหารที่ชื่อ หรงซิ่วอิง เพราะนางไปช่วยภารกิจด่วนที่เขาหัวซาน”

“ต้าซือถู…?” เขาคือใครกัน ต้าซือถูที่เป็นตำแหน่งอัครมหาเสนาบดี หรือว่าคนแซ่ต้า ชื่อซือถู? แต่ถ้าเป็นต้าซือถูที่เป็นตำแหน่ง นางจะไปรู้จักคนใหญ่คนโตเช่นนั้นได้อย่างไรกัน?

“เส้นใหญ่เหลือเกินนะ” เขาพูดนิ่ง ๆ แต่ฟังดูแปลก ๆ

นางเองก็ยังไม่เข้าใจ เหตุใดผู้ใหญ่ในราชสำนักถึงมาขอช่วยนาง? แล้วเขารู้ได้อย่างไรว่านางไปที่เขาหัวซาน?

“ช่างเถอะ ในเมื่อเจ้าไปเพื่อกอบกู้ความสมดุลของเขาหัวซานก็ถือว่าพอมีความชอบอยู่บ้าง และข้าเองก็ไม่ได้อยากขัดเจตนารมณ์ของต้าซือถูที่อุตส่าห์มาขอด้วยตนเอง…”

ซิ่วอิงลอบถอนหายใจ คิดว่าตนเองรอดพ้นแล้ว ทว่า…

“แต่แม้ความผิดจะถูกล้างได้ด้วยความชอบ ก็ใช่ว่าจะล้างได้หมด…”

คำพูดประโยคนี้ทำให้นางถึงกับชะงัก

"ถึงข้าจะไม่สั่งโบยเจ้าหรือขับเจ้าออกจากกองทัพ แต่เจ้าก็ควรมีความสำนึกต่อโทษของตนเสียบ้าง"

“ซิ่วอิงสำนึกผิดแล้วจริง ๆ เจ้าค่ะ หากจะลงโทษก็น้อมรับเจ้าคะ” นางก้มศีรษะลงจนหน้าผากแนบพื้น เยี่ยงผู้สำนึกผิดโดยแท้

ต้าซือหม่าลุกจากโต๊ะ เดินตรงมาหานาง เสียงฝีเท้ากระทบพื้นแต่ละก้าวทำนางสั่นไปหมด

“เร็ว ๆ นี้จะมีออกประกาศรับสมัครทัพหน้าไปชิงไห่…” เขาก้มหน้าลงกระซิบเย็นยะเยือก “เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าเจ้าควรทำเช่นไร”

เขาไม่รอฟังคำตอบแค่หมุนตัวแล้วออกจากกระโจมไป ปล่อยให้ซิ่วอิงคุกเข่าอยู่ลำพัง เสียงก้าวเดินของเขาจางหายไปอย่างรวดเร็ว ซิ่วอิงนั่งตัวสั่นระริกรับรู้ทันทีถึงความหมายในคำกล่าวนั้น...

หากอยากล้างโทษ ต้องไปรบในแนวหน้า... ถ้ารอดกลับมาได้ ก็คือผู้มีความดีทดแทนความผิด

แต่ถ้าตายในสนามรบ... ก็ถือว่าชดใช้ด้วยชีวิตแล้ว

[NPC-10] เว่ย ชิง

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวมาร โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15

@Admin