[กระโจมทหารใหม่]

กระโจมทหารใหม่

กระโจมทหารใหม่

กระโจมที่พักขนาดใหญ่สำหรับทหารใหม่ชั้นผู้น้อยที่เพิ่งได้รับการบรรจุ

ถือเป็นกระโจมที่มีความสะดวกสบายน้อยที่สุดในกองทัพด้วยความแออัดจัดเต็ม

หนึ่งกระโจมจะมีทหารพักอยู่ด้วยกัน 20 นาย ที่นอนถูกจัดวางเรียงกันไว้

ในแต่ละวันจะมีเจ้าหน้าที่คอยตรวจตราความเรียบร้อยทั้งกลางวันและกลางคืนแบ่งเป็นรอบตามเวลาเพื่อให้แน่ใจว่าเหล่าทหารใหม่จะไม่ออกนอกลู่นอกทาง

รายนามทหารประจำกอง

ชื่อทางการ : หรงซิ่วอิง

 ชื่อรอง : - 

วันเกิด : วันที่ 8 ซื่อเยว่ จงหยวนศก ปีที่ 3

 ลักษณะนิสัย : 

สตรีผู้มีใบหน้างามดุจดอกท้อแย้มบานในฤดูใบไม้ผลิ มีความฉลาดหลักแหลม กล้าหาญ เป็นจอมวางแผน สนใจที่ผลลัพธ์มากกว่าวิธีการ นิสัยซุกซนเป็นลิงทโมน ความเป็นกุลสตรีมีเพียงครึ่ง ไม่ถนัดงานฝีมือประณีต และดื้อรั้นปราบยากดั่งม้าพยศ

{ชีวประวัติย่อ}

NPC

N/A

RongXiuying มาร

วันที่ 14 จิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 11.00 น.

กองกำลังทหารใหม่หลังจากที่ได้รายงานตัวต่อต้าซือหม่าเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็เคลื่อนขบวนตามนายกองมายังโซนของกระโจมทหารใหม่ที่ถูกตั้งเรียงรายอยู่ชั้นนอก แต่ละกองถูกแบ่งจำนวนคนเป็นกองละ 20 คน ยืนหยุดประจำอยู่หน้ากระโจมแต่ละจุด จากนั้นนายกองก็เริ่มชี้แจง

“เบื้องหน้าของพวกเจ้าแต่ละกองคือกระโจมที่พักของพวกเจ้า หนึ่งกระโจมจะพักรวมกัน 20 นายไม่แบ่งแยกชายหญิง หลังจากจบขั้นตอนในวันนี้พวกเจ้าจงไปเก็บสัมภาระมาไว้ที่กระโจมของพวกเจ้า เมื่อเสร็จแล้วให้พวกเจ้าไปเบิกชุดเกราะทหารใหม่ที่กระโจมยุทโธปกรณ์ ในส่วนนี้รับผิดชอบตนเองไปในช่วงที่พวกเจ้าว่างก็ได้ แต่วันรุ่งพรุ่งนี้ในเวลาซ่อมทุกคนต้องพร้อมในชุดเครื่องแบบเข้าใจหรือไม่?”

“รับทราบขอรับ/เจ้าค่ะ” 

กองทหารใหม่ทุกคนขานรับพร้อมกัน จากนั้นนายกองก็สั่งเลิกแถวให้เหล่าทหารใหม่พักตามอัธยาศัยเพื่อเข้าไปสำรวจกระโจมและจับจองที่นอนของตนเองให้เรียบร้อย 

ซิ่วอิงเองหลังจากที่ได้รับคำสั่งก็ทยอยเดินตามเหล่าเพื่อนทหารเข้าไปด้านในกระโจมของเธอเอง สภาพด้านในเรียกได้ว่ามีเพียงเสื่อผืนหมอนใบและตะเกียงสำหรับจุดเทียน ถ้าเทียบกับสภาพความเป็นอยู่ในช่วงทดสอบความสามารถที่มีเพียงการนอนกลางดินกินกลางทราย ผ้าใบคลุมหลังคาเพียงผืนเดียวก็นับว่ากระโจมแห่งนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายนัก เมื่อเจอสิ่งที่แย่ที่สุดแล้วย่อมไม่มีคำว่าแย่กว่าในความคิดของนาง

“คงต้องรีบจับจองที่นอนเสียแล้ว”

พอทหารแต่ละคนเข้ามาในกระโจมต่างคนต่างก็ล็อกเป้าหมายพุ่งตรงไปยังที่นอนที่ต้องการอย่างรวดเร็วเสียจนซิ่วอิงเองไม่ทันได้เลือกที่ของตัวเอง แทบทุกจุดก็โดนจับจองไปเกือบหมดแล้ว แม้แต่มุมริมสุดที่ดูมีความเป็นส่วนตัวที่สุดก็ทุกจองไว้เป็นจุดแรก ๆ ตั้งแต่ทุกคนก้าวเข้ามา สุดท้ายแล้วนางจึงได้ที่นอนริมทางออกกระโจมซึ่งเป็นจุดที่มีคนเดินเข้าออกตลอดเวลา และเป็นจุดสังเกตแรกที่นายกองจะเห็นเมื่อเข้ามาในกระโจมเรียกได้ว่าเป็นที่นอนที่ไม่มีทหารคนใดอยากนอนมากที่สุด

“ริมทางออกแบบนี้ต้องหนาวกว่าจุดอื่นแน่”

นางได้แต่ถอนหายใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้พอมองไปทางใดเพื่อนร่วมกระโจมส่วนใหญ่ก็มีแต่บุรุษ แม้นางจะยังไม่ค่อยชินแต่ก็คงต้องปรับตัวและหาทางป้องกันตัวเองไว้เผื่อสถานการณ์ที่ไม่คาดฝัน เลยคิดว่าอย่างน้อยนอนริมทางออกก็ไม่ได้แย่นัก มีเรื่องอะไรไม่ดีเกิดขึ้นจะได้เผ่นออกนอกกระโจมได้อย่างทันท่วงที 

ซิ่วอิงเดินออกจากกระโจมเพื่อไปเก็บข้าวของสัมภาระของตนที่ลานระดมพล ก่อนจะกลับเข้ามายังกระโจมจัดแจงวางของสัมภาระไว้บริเวณจุดที่นอนของตนเอง นางพยายามซ่อนของที่มีราคาไว้อย่างมิดชิดอย่างไรเสียนางก็เป็นลูกผู้ดีคนหนึ่งย่อมพอจะมีของมีค่าหรือเสื้อผ้าราคาแพงจะให้ใครเห็นมากไม่ได้ มิเช่นนั้นคงได้โดนขโมยเป็นแน่

“เรียบร้อย ทีนี้ก็ไปเบิกชุดเกราะ”

เมื่อจัดแจงทุกอย่างเข้าที่แล้วนางก็เดินทางออกไปเพื่อไปยังกระโจมยุทโธปกรณ์จะได้เบิกเครื่องแบบให้เรียบร้อย หลังจากนั้นจะได้พักผ่อนเสียทีหลังจากวุ่นวายกับเรื่องการบรรจุมาตลอดช่วงครึ่งวัน

จับจองที่นอนในกระโจมทหารใหม่

@@Admin 

RongXiuying มาร

วันที่ 31 ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 11

เวลา 05.00 น.

ดวงอาทิตย์ยังไม่ทันทอแสงในยามเช้าแต่กระโจมต่าง ๆ กลับเต็มไปด้วยความวุ่นวาย เสียงลมแผ่วเบาพัดกระทบผืนธงเหนือค่ายทหารอย่างสม่ำเสมอ กลิ่นดินแห้งและกลิ่นอับจากเสื้อเกราะรอบตัวคละคลุ้งอยู่ในอากาศ ซิ่วอิงลืมตาช้า ๆ พลางขยับร่างกายอันปวดเมื่อยจากการนอนบนที่นอนอันแข็งกระด้างของกระโจมทหารใหม่ ความวุ่นวายในกระโจมนั้นราวกับจะบอกว่าวันใหม่ของชีวิตนักรบได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังใกล้เข้ามายังที่นอนของซิ่วอิง "เจ้าตื่นแล้วหรือ?" นางพยักหน้าเบา ๆ ยังรู้สึกเมาขี้ตาอยู่บ้างแต่ก็พยายามตบที่แก้มเบา ๆ ด้วยมือทั้งสองข้างเพื่อเรียกสติให้ตื่นเตรียมพร้อมสำหรับวันสำคัญ “รีบเก็บสัมภาระด้วย พวกเราต้องเคลื่อนพลไปลานหน้าพระราชวังชั้นหน้าในอีกครึ่งชั่วยาม เจ้าอย่าชักช้า!” เขาแบกห่อสัมภาระของตนเองขึ้นบ่า ก่อนจะเดินจากไปพร้อม ๆ กับสายลมที่พัดให้ผ้าใบกระโจมไหวสะบัด ซิ่วอิงถอนหายใจพลางเริ่มเก็บของที่จำเป็นลงในห่อผ้า นางใช้เวลาสั้น ๆ ปัดฝุ่นออกจากเสื้อเกราะ แล้วสวมใส่อย่างแน่นหนา ง้าวโลหะถูกขัดจนเป็นมัน แม้จะหนักจนหลายคนยกไม่ไหว แต่นางกลับใช้มันได้คล่องแคล่ว เมื่อออกจากกระโจม เสียงค่ายก็เริ่มคึกคัก มีทหารนับร้อยเดินขวักไขว่ นักรบหลายคนกำลังฝึกอาวุธ บ้างก็จัดเกราะให้แน่นหนา บ้างก็กำลังสวมรองเท้าหนังทหารที่เต็มไปด้วยคราบดิน เตรียมตัวเข้าร่วมพิธีเคลื่อนทัพ แผ่นผ้าแดงเลือดถูกผูกไว้ที่ปลายอาวุธของทหารแต่ละนาย เป็นสัญลักษณ์ของคำสาบานที่จะไม่กลับมาเว้นแต่จะมีชัย ซิ่วอิงก้าวเดินไปตามทางเดินดินระหว่างแถวกระโจมที่ตั้งเรียงรายได้ไม่นาน ก็มีเสียงตะโกนดังแว่วไปทั่วค่าย “ทหารเดินเท้า! จัดแถวหน้าแนวธงใหญ่โดยพลัน!” ซิ่วอิงเร่งฝีเท้าไปสมทบกับแถวทหารเดินเท้า ท่ามกลางเหล่านักรบอีกร่วมสองร้อยชีวิต แต่ละคนสะพายอาวุธพร้อมสัมภาระบนบ่า บางคนแบกโล่ห์ บ้างถือดาบหรือทวน บ้างมีใบหน้าที่ยังไม่ลบความง่วงจากยามดึกที่ผ่านมาได้หมด ทว่าสายตาทุกคู่ล้วนจริงจัง เคร่งเครียด และรู้ว่ากำลังจะออกเดินทางสู่จุดเปลี่ยนของชีวิต ซิ่วอิงยืนแทรกอยู่ในแถว ไม่โดดเด่นนัก ง้าวในมือของนางตระหง่านเหนือหัวบางคนเล็กน้อย มีเสียงสนทนาสั้น ๆ แว่วเบามาจากแถวด้านหลัง “ทหารม้าของแม่ทัพฮั่วออกเดินทางไปก่อนแล้วหรือ?” “ใช่ ล่วงหน้าไปตั้งแต่ก่อนฟ้าสาง มีตั้งหกร้อยนาย” เสียงตะโกนของนายกองดังขึ้นอีกครั้งจากด้านหน้า “วันนี้ทหารเดินเท้าแห่งค่ายพยัคฆ์ จักเคลื่อนพลสู่พระราชวังหลวง! ก้าวไปในนามของเกียรติยศและนำชัยกลับมา!” “ขอรับ!” ทุกคนพูดอย่างพร้อมเพรียง พื้นดินเริ่มสั่นเบา ๆ เมื่อแถวทหารเริ่มเคลื่อนไหว ก้าวเท้าแต่ละคู่เหยียบลงพร้อมกันราวกับเป็นหนึ่งเดียวกัน ซิ่วอิงปรับจังหวะการเดินให้ตรงกับแถว ท้องฟ้าเบื้องบนเริ่มเปิดกว้างแสงเช้าส่องทางประหนึ่งว่าเป็นการส่งเหล่าทหารกล้าให้เดินทางนำทัพไปอย่างภาคภูมิ

เดินทางไปลานอิ้งหรง

@Admin