[ห้องเสนอสร้าง NPC ประกอบภายในฉางอัน]

WeijiaLianhua ดี

魏佳慕弘

ชื่อทางการ NPC — เว่ยเจีย มู่หง | Weijia Muhong | 魏佳慕弘 ชื่อรอง NPC — จื่อเฉิง | 子澄 สมญานาม — ผู้กลืนฎีกาพันเล่ม วันเกิด — ต้นสารทฤดู วันที่ 18 ชีเยว่ เฉียนหยวนศกปีที่ 5 อาชีพ NPC — สำนักงานราชวินิจฉัย [侍御史 - ซื่อยู่สื่อ] ข้อบกพร่องร้ายแรง — คนมือร้อน และ สายตาสั้น โรคประจำตัว — ไม่มี บุคลิกภาพ — “ตราชั่งเถตรงแม้นดีงาม ทว่าเงาทมิฬที่ทอดยาวหลังตราชั่งย่อมต้องให้เงามืดกล่อมเกลา” ความยุติธรรมที่ได้รับสืบทอดจากบิดานั้นทำให้เขาเป็นคนยึดมั่นในกฎเกณฑ์ ทว่าสิ่งที่เขาเป็นมากกว่าคือการสัมผัสกับเงามืดของครอบครัวและโชคเคราะห์แห่งผู้ปองร้ายทายาทสกุลเว่ยเจีย เขาจึงมากด้วยแผนการที่ต่อให้แปดเปื้อนมือสักหน่อย ทว่าล้างออกให้ดีแล้วชื่นชมผลงานที่ต้องการสักหน่อยคงไม่เสียหายกระมัง ?

ชีวประวัติ

   “ยุติธรรมใช้ได้ทุกชนชั้น ช่วงเวลา และ สถานที่ ทว่าหากสิ่งใดที่เบียดเบียนความยุติธรรมในใต้หล้าโดยอาศัยเงามืด ย่อมต้องก้าวเข้าเงามืดเพื่อกระชากออกมาตัดสินโทษทัณฑ์” เว่ยเจียมู่หรง เป็นบุตรชายคนโตของสกุลเว่ยเจีย บิดาคือ เว่ยเจียฟูหยาง เจ้ากรมโยธาธิการ มารดาคือ เฉินเจียเหยา เขาถือกำเนิดมาภายใต้ความรักของบิดาและมารดาแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้รักกันจริง ๆ ก็ตาม ทว่าเป็นเช่นนี้ได้เพียงห้าปีเท่านั้น บิดาผู้เที่ยงธรรมก่อเกิดรักแท้ ณ ลั่วหยางจนมีพยานรักในท้องของสตรีผู้นั้น นั่นทำให้มารดาของเขาผู้เป็นดั่งกิ่งมู่ตานฮวา กลายเป็นกิ่งเหมยในเหมันต์ฤดู

   เว่ยเจียมู่หงนั้นคล้ายบิดาอยู่เจ็ดส่วน ได้ความงดงามจากมารดามาอีกสามส่วน สติปัญญาที่เฉียบแหลมนี้สมกับที่เป็นตระกูลบัณฑิตในหนานหยาง เขาเข้าร่วมสำนักศึกษาในวัยสิบสองหนาว ร่ำเรียนจบตอนสิบห้าหนาวก็ได้รับการคัดเลือกเป็นผู้ช่วยผู้ว่าราชการเมืองว่านในอายุสิบหกหนาว ดำรงตำแหน่งด้วยความขยันขันแข็งและความมุ่งมั่นตามประสาบัณฑิตหน้าใหม่ ไฟในการทำงานยังคงโชติช่วงก่อนที่จะได้ไต่เต้าขึ้นเป็นขุนนางระดับล่างในกรมตรวจราชการเนื่องจากได้รับการเสนอชื่อเป็นขุนนางดีเด่นแห่งแคว้นหนานหยาง เขาที่ได้โอกาสมากมายทั้งจากพรสรรค์ พรแสวง ความสามารถ และตระกูลที่คอยหนุนหลังทำให้ในช่วงวัยยี่สิบหนาวขึ้นเป็น ซื่อยู่สื่อ คอยตรวจสอบแผ่นดินตามผลงานที่เด่นในการเขียนฎีกามาตลอด ด้วยเหตุนี้เองทำให้เขาได้รับการขนานนามว่า

   “ผู้มีความสามารถตามรอยบิดาผู้เป็นขุนนางตั้งแต่วัยเยาว์” หรือ “ผู้กลืนฎีกาพันเล่ม”

   หากเรียนถามความรู้สึกนั้น เขาดูจะขบขันในสมญานามที่สองเหลือเกิน

大司農

รัฐมนตรีกรมการคลัง

ยอดกระเรียนเหนือหมู่เมฆ — ซ่างกวน ซีโหลว

“ เหนือเมฆยังมีฟ้า เหนือผู้ทรงปัญญายังมีเขา ”

ชื่อทางการ: ซ่างกวน ซีโหลว — Shàngguān Xīlóu — 上官希楼
ชื่อรอง: เวินซวน — Wénxuān — 文轩
อาชีพ NPC: ต้าซือหนง (รัฐมนตรีกรมการคลัง)
วันเกิด: สิบหก เดือนแปด เชียนหยวนศกที่ 7 ในรัชสมัยฮั่นเหวินตี้
ข้อบกพร่อง: ไม่มี
โรคประจำตัว: ไม่มี

บุคลิกภาพ

ดั่งกระเรียนในหมู่กา — อดีตป้างเหยี่ยนในการสอบหน้าพระที่นั่งเช่นเขา ไม่ว่ากี่ปีก็มิเคยเปลี่ยน

ต้าซือหนงคนปัจจุบันในราชสำนักเป็นผู้เพียบพร้อมทั้งด้านกิริยาวาจาและความคิด หลายคนกล่าวกันว่าซ่างกวนซีโหลวนั้นเป็นทั้งที่รักและที่ชัง หนึ่งคือเป็นที่รักในความสุภาพ ซื่อสัตย์ ไม่ว่าปรากฏตัวที่ใดล้วนเป็นที่อุ่นใจของประชาชน สองคือเป็นที่ชังในความเลือดเหล็กยอมหักไม่ยอมงอ เด็ดขาด ฉลาด และเที่ยงตรงยิ่งกว่าตาชั่ง ตัวเขานั้นเกิดมามีความสามารถด้านการมองเนื้อแท้ของผู้คน ไม่สนการประจบสอพลอ เป็นที่เคารพและหวาดกลัวของเหล่าลูกน้องไปจนถึงขุนนางกรมต่าง ๆ เพราะทำงานละเอียดถี่ถ้วนจนยากที่จะมีใครคิดคัดค้านผลงานของเขา เบื้องหน้าแม้จะดูเข้าถึงยาก แต่กลับได้ชื่อว่ารักครอบครัวและภรรยาเป็นอย่างมาก

ชีวประวัติโดยสังเขป

ตระกูลซ่างกวนรุ่งโรจน์มาตลอดหลายชั่วอายุคนในหลาย ๆ บทบาท โดยเฉพาะบทบาทของขุนนางผู้ภักดี ‘ซ่างกวน ซีโหลว’เองก็เช่นกัน เขาเกิดมาเป็นบุตรชายคนโตของซ่างกวนป๋อเหวิน ขุนนางดีเด่นในรัชสมัยฮั่นเหวินตี้ มีมารดาเป็นท่านหญิงที่ใช้ชีวิตสันโดษ ไม่สุงสิงกับใครทำให้มีโอกาสน้อยนักที่คนนอกจะได้เห็นพ่อแม่ลูกอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แต่ถึงแม้ว่าจะเกิดมาในครอบครัวขุนนางฝ่ายบุ๋น ซีโหลวกลับมีความสนใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับวรยุทธ์และการศึก น่าเสียดายก็ตรงที่ทางบ้านไม่ส่งเสริม จึงได้แต่หันมาอุ้มชูวีรชนผู้กล้าและกลายมาเป็นหนึ่งในขุนนางที่สนับสนุนผู้มีความสามารถอย่างเห็นได้ชัด

ถึงความปรารถนาลึก ๆ ในใจจะไม่ราบรื่น แต่คนมีความสามารถ ไม่ว่าจะทำอะไรย่อมประสบความสำเร็จ ซีโหลวผ่านการเคี่ยวเข็ญของบิดาจนสอบได้ตำแหน่งป้างเหยี่ยนในการสอบหน้าพระที่นั่ง เดิมทีเข้ามาเป็นขุนนางในกรมการคลังแต่ด้วยความเฉลียวฉลาดอาศัยเวลาเพียงไม่กี่ปีก็เลื่อนขึ้นมาเป็นเจ้ากรมรัษฎากรได้สำเร็จจนสร้างผลงานที่น่าชื่นชมเอาไว้มากมาย ไม่ว่าจะเป็นการที่เขาสามารถเก็บภาษีได้ตามเป้าและเกินเป้าหมายอยู่หลายครั้ง หรือการคัดค้านการกินสินบน คัดค้านการซื้อขายตำแหน่งขุนนาง และเชื่อว่าหน้าที่ผูกมัดกับคำว่าศักดิ์ศรีและคุณธรรม

ทว่าที่โจษจันที่สุดสำหรับนายท่านซ่างกวนกลับไม่ใช่ชีวิตการทำงาน แต่เป็นเรื่องราวความรักที่ไม่ธรรมดา ราวสามสิบปีก่อนต้าฮั่นมีเรื่องเล่าขานถึงวีรสตรีใจกล้าแห่งซีเหลียงบุตรีแม่ทัพไปหลี่ผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยบุกเบิกเส้นทางองค์รักษ์หญิงและคุ้มครองไทเฮาองค์ปัจจุบันจนสูญเสียดวงตาหนึ่งข้าง บาดแผลสำหรับบุรุษเรียกว่าเกียรติยศขณะสตรีนับเป็นมลทิน เดิมแรกผู้คนโจษจันว่านางไม่พ้นเป็นหม้ายจะมีตระกูลใดสิ้นคิดยอมรับสตรีที่ด่างพร้อยเข้าตระกูล จนเมื่อขบวนสู่ขอจากลั่วหยางลบคำครหานั้นโดยไม่สนเสียงนกเสียงกา ‘ซ่างกวน ซีโหลว’ ประกาศก้องว่า ‘วิสัยทัศน์ของผู้กล้ามองเห็นได้ด้วยใจ’ เขารับเอา ‘ไป๋หลี่ เสวียนอี’ วีรสตรีในเรื่องเล่าเป็นฟูเหรินเพียงหนึ่งเดียวแห่งจวนเจ้ากรมรัษฎากรทั้งปฎิบัติต่อนางด้วยความให้เกียรติ เรื่องราวความรักของทั้งสองกลายเป็นตำนานที่ชาวลั่วหยางต่างซาบซึ้งภาคภูมิ

กล่าวถึงตระกูลซ่างกวนแห่งลั่วหยางเป็นที่นับหน้าถือตาในฐานะขุนนางผู้ใจซื่อมือสะอาด บรรพบุรุษสร้างคุณูปการไร้จุดด่างพร้อย ‘ซ่างกวน ซีโหลว’ เจ้ากรมรัษฎากรประมุขตระกูลรุ่นปัจจุบันใช้ชีวิตเรียบง่ายพรั่งพร้อมทั้งภรรยาและทายาทชายหญิงอนาคตไกลทั้งสอง ‘ซ่างกวน ซีเหยียน’ บุตรชายคนโตเลิศในวิชาการรั้งตำแหน่งสมุหราชเลขาประจำพระองค์ ‘ซ่างกวน ฝูฮ่วน’ บุตรีคนรองถนัดเชิงบู๊เหมือนมารดาออกติดตามแม่ทัพผู้เฒ่าไป๋หลี่สร้างความชอบจนเลื่อนยศเป็นขุนพลหญิง มองผิวเผินสกุลซ่างกวนบริบูรณ์พร้อมด้วยความรุ่งเรืองดั่งยุคทองทว่าหากถามพวกเขาถึงสาเหตุล้วนตอบสียงเดียวกันว่า ‘ทุกสิ่งราบรื่นเพราะดาวนำโชคถือกำเนิดในตระกูลเรา’

เกร็ดเพิ่มเติม

• เคยยื่นกีฎาลาออก 3 ครั้ง ตลอดเวลา 10 ปี
(1.ไม่อยากทำงานกับพวกฉ้อราษฎ์บังหลวง 2. ขุนนางหยามหมิ่นภรรยารัก 3. ลูกสาวคนสุดท้องป่วยหนักต้องกลับบ้านมาบำรุงใจคนในจวน แต่ได้ลาพักร้อนแทน)
• สุภาพบุรุษลั่วหยาง โด่งดังจากการสู่ขอฮูหยิน 'ไป๋หลี่ เสวียนอี' วีรสตรีที่เป็นกระแสที่สุดในเวลานั้นทั้งทางดีทางร้าย เขาชื่นชมความกล้าหาญยอมเสียสละของนาง และปักใจว่าสตรีที่เสมอบุรุษคนนี้คือคู่แท้ หลังตามตื้ออยู่เป็นปีสุดท้ายก็ได้ฮูหยินสมใจ
• หลังมีบุตรชายฮูหยินเคยพยายามให้เขามีอนุ เขาเลยอุ้มสตรีผู้นั้นไปตากน้ำค้างทิ้งไว้นอกจวนทั้งคืนแทน
• หลังมีบุตรสาวคนรองแตกคอกับบ้านพ่อตาที่ต้องการตัวหลานสาวไปสืบทอดทางทหาร สองบ้านไม่คุยกันสามปีจนสุดท้ายลูกสาวหนีไปฝึกวิชากับท่านตาที่ชายแดนแทน
• ขึ้นชื่อว่ารักครอบครัว หน้าตึงใส่ทุกคนยกเว้นฮูหยินและลูกสาว เขากวดขันลูกชายอย่างหนักจนสอบได้ทั่นฮวาและกลายมาเป็นราชเลขาคนปัจจุบัน
• เคยวิวาทกับขุนนางกรมโยธาเพราะมาหยามภรรยาจนอีกฝ่ายฟันร่วงหมดแถว ก่อนจะเดินส่งตัวเองเข้าคุกไม่รอตัดสินทั้งที่มียศขุนนาง
• ไม่ได้กลัวภรรยาแค่ให้ความเคารพเกรงใจสูงสุด หากวันไหนฮูหยินไม่พอใจเขาจะหนีไปเป็นเพื่อนคุยกับไทเฮาที่วังเสมอ
• ชอบวาดภาพทราย เดินหมาก ฟังลูกสาวร้องเพลง ตรวจกีฎาลูกชาย คัดสายพันธุ์และเพาะเลี้ยงม้า เชี่ยวชาญการคลัง อาวุธที่มีเรื่องราว

LuBairan ดี

白锦鸿

เซียนกระบี่พเนจร

ผู้ดูแลร้านค้าเซียงเฉินเสี่ยวพู้ - ไป๋จิ่นหง

“ สรรพสิ่งล้วนมีจริงและเท็จ มนุษย์เองก็เช่นกัน ”

ชื่อทางการ: ไป๋ จิ่นหง | Bái Jǐnhóng | 白锦鸿
ชื่อรอง: หยางอวิ๋น | Yángyún | 杨云
อาชีพ NPC: เซียนกระบี่พเนจร | ผู้ดูแลร้านค้า เซียงเฉินเสี่ยวพู้
วันเกิด: วันที่ 19 เดือน 3 ปีเกิดไม่แน่ชัด
ข้อบกพร่อง: เมตตาต่อทุกชีวิตยกเว้น ‘ตัวเอง’
โรคประจำตัว: ไม่มี

บุคลิกภาพ

ผู้พเนจรเหนือหมอกเมฆ เฉกเช่นวายุจากทางใต้

เข้าหาได้ง่ายเขาเป็นบุรุษที่ไม่ถือตัวแต่ทุกถ้อยคำพูดล้วนมีน้ำหนัก ไม่มีคำฟุ่มเฟือยหรืออ้อมค้อม พูดในสิ่งที่คิดพูดในสิ่งที่เห็น เป็นคนอารมณ์ดีและท่าทีอารมณ์ดีของเขาก็ไม่ใช่เพียงภาพลวงตา ยิ้มเพราะรู้ว่ารอยยิ้มเปลี่ยนโลกได้และเขาก็ชอบเห็นคนรอบข้างสบายใจแต่ภายในรอยยิ้มนั้นเขากลับรับฟังทุกอย่าง ดูทุกการเคลื่อนไหวและรู้ว่าใครจริงใจหรือจ้องจะแทงข้างหลัง รู้ว่าใครควรระวังหรือใครควรไว้ใจ

เขารู้จักความโหดร้ายของโลกใบนี้ดีแต่ไม่เคยยอมให้มันเปลี่ยนแปลงตนเอง ยังเลือกใช้ความเมตตาเพราะเชื่อว่าความเมตตาไม่ใช่สิ่งที่อ่อนแอแต่มันคือการควบคุมพลังไม่ให้ถูกใช้อย่างพร่ำเพรื่อเพราะรู้ว่าตนเองทำลายได้แต่ตนเลือกที่จะรักษามันไว้มากกว่าใคร ใจดีกับคนที่ควรได้รับความอ่อนโยนแต่เมื่อมีภัยก็จะเป็นคนที่ลุกขึ้นปกป้องโดยไม่ต้องรอให้ใครเรียกหรือร้องขอ พร้อมเผชิญหน้าและยื่นคมดาบให้ตรงจุดและตัดสินใจเฉียบขาดในเวลาที่ผู้อื่นยังลังเล

ไป๋ จิ่นหงไม่ใช่คนที่เดินนำหน้าเพื่อให้คนตามแต่เขาจะเดินข้าง ๆ เพราะเชื่อว่ามิตภาพไม่ควรมีลำดับเวลา ไม่ใช่ผู้นำที่เสียงดังแต่ทุกคนก็เลือกที่จะเงียบลงเมื่อเขาต้องการพูด มีเสน่ห์ไม่ใช่เพราะหน้าตาแต่เพราะความสม่ำเสมอความอบอุ่นและความเด็ดขาดที่ควบคุมได้ จิตใจดีแต่รู้จักขีดเส้นไม่เคยปล่อยให้ใครข้ามหัว และเมื่อเขาโกรธใครจริงจะไม่ตะโกนหรือโวยวาย ทำเพียงพูดช้า ๆ ชัด ๆ และจะไม่ยอมให้คนนั้นได้พูดประโยคถัดไปอีกเลย

ชีวประวัติโดยสังเขป

ไม่มีผู้ใดรู้แน่ชัดว่าเขาเป็นใคร เขาปรากฎตัวขึ้นเป็นครั้งแรกที่ประตูทิศเหนือของเมืองฉางอันช่วงกลางฤดูเหมันต์ในปีก่อน เห็นว่าพบร่างชายคนหนึ่งนอนนิ่งแนบพื้นดินใต้ร่มเงาไม้มีบาดแผลฉกรรจ์ทั่วแผ่อก แขนและขาทั้งสองข้าง เลือดแทบจะจับตัวเป็นเกล็ดน้ำแข็งไปแล้วแต่ที่สะดุดตาคือมือข้างหนึ่งของเขายังกำกระบี่หักครึ่งแน่นจนปลายนิ้วซีดไม่มีวี่แววจะคลายแม้จะหมดสติ เมื่อผู้คนพาเขาไปรักษาอาการก็พบว่าร่างชายผู้นี้แทบจะเสียเลือดจนตายน่าแปลกนักที่หลังของเขาไร้ร่องรอยบาดแผล

“เหมือนกับว่าเขาสู้จนขาดใจโดยไม่เคยหันหลังให้ใครเลยแม้เพียงครั้งเดียว”

การรักษาของเขาใช้เวลานานนับหลายเดือนแต่ในทุกวันคืนที่ผ่านเขาแสดงตนว่าเป็นคนอ่อนโยน เข้ากับคนง่ายแต่กลับไม่พูดสิ่งที่มาจากอดีตทำเพียงยิ้มแล้วไม่ตอบสิ่งใดเลย อ่อนโยนกับสัตว์น้อยใหญ่และเฉียบขาดเวลาคนต้องการสิ่งใดก็จะช่วยเหลือไม่มีอิดออด แม้ในบางคราวการยิ้มขชองเขาคล้ายระยะระหว่างคนบนดินกับหมู่เมฆบนฟ้า ดวงตาคู่นั้นดูเป็นมิตรแต่ไม่เปิดเผยราวกับบางส่วนของใจตนนั้นได้ปิดขาดจากโลก และดูเหมือนเขาก็ตั้งใจให้เป็นเช่นนั้น

เมื่อชายหนุ่มหายดีเขาร่ำลาผู้คนและให้สัญญาจะนำค่ารักษามาคืนให้ได้แต่ตอนนี้เขามีเพียงกระบี่เล่มเดียวที่หักครึ่งและไร้ทางไป สักวันจะกลับมาตอบแทนแน่นอนแล้วเดินออกไปจากโรงหมอ

ต่อมาเขาได้ยืนอ่านป้ายกระดาษที่ติดไว้ที่ป้ายหางานป้ายประกาศสีจางลายมือห่วยแตกเหมือนคนที่เขียนหนังสือด้วยนิ้วเท้าของตนเอง ว่ารับสมัครผู้ดูแลร้านค้า ให้เงินเดือนดี หากต้องการที่พักจะจัดหาให้ และกล่าวว่าผุ้สมัครควรมีความรู้พื้นฐานของราคาสินค้าหลายอย่าง เข้าใจสินค้าหลายประเภท รักสัตว์ และไม่แพ้ขนแมว หากมีความสามารถด้านการต่อสู้จะเพิ่มเงินเดือนให้และพิจารณาเป็นกรณีพิเศษ

คนส่วนใหญ่แทบไม่หยุดอ่านมันเพราะอ่านไม่ออกด้วยซ้ำแต่ ไป๋ จิ่นหง อ่านออกแม้จะใช้เวลาสักพักก่อนที่จะหยิบป้ายแผ่นนั้นอย่างสุภาพแล้วเดินหายไปในตรอกด้านหลังโดยไม่มีคำอธิบายไม่มีใครรู้ว่าเหตุใดเขาถึงไปสมัครร้านค้าประหลาด แต่เขากลับได้งานนั้นมาโดยง่ายเพราะเจ้าของร้านเป็นเด็กสาวแปลก ๆ ที่ดันเชื่อใจคนง่ายเกินกว่าที่เขาจะเข้าใจ และแทบไม่ถามพื้นหลังของเขา

เขาใช้ชีวิตกับการเปิดร้านทำความสะอาดดูแลแมวในร้านที่ตั้งชื่อแปลก ๆ อดีตของเขาถูกเก็บไว้ในรอยแผลที่แอกและขาและเรื่องเล่าที่เขาไม่เอ่ยเขาอยู่เงียบ ๆ ทำงานตรงเวลาจัดของอย่างพิถีพิถัน และบางครั้งก็แอบนอนซุกพุงแมวขาวเวลาไม่มีใครมาร้าน

เกร็ดเพิ่มเติม

• พกกระบี่ที่หักครึ่งติดตัวเสมอ
• สนิทกับชือฟ่านแบบงง ๆ หลังจากลองให้ซือฟ่านทานน้ำค้างเก็บใหม่แทนน้ำจากโอ่ง
• รับมือกับผู้หญิงไม่เก่ง แต่กลับเป็นที่เอ็นดูของลูกค้าสตรี