จวนสกุลเว่ย

จวนสกุลเว่ย

{ ถนนลิบลี้ }

【 จวนสกุลเว่ย 】
『ป้อมปราการแห่งยอดขุนพล 』

ตั้งอยู่ใกล้ประตูเสวียนอู่ของวังหลวงฉางอัน จวนสกุลเว่ยคือที่พำนักของเว่ยชิง จอมทัพผู้ทรงบารมีแห่งราชวงศ์ฮั่น โดดเด่นด้วยความสง่างามเรียบง่าย ต่างจากจวนขุนนางทั่วไปที่มักหรูหรา ภายในเงียบสงบ เต็มไปด้วยคนงานชายผู้มีระเบียบวินัย ราวกับค่ายทหาร ทุกพื้นที่สะท้อนถึงวิถีนักรบ ไม่ว่าจะเป็นลานฝึกกระบี่ สวนหิน ห้องสมุดตำราศึก หรือผนังที่ประดับด้วยอาวุธและแผนที่รบ จวนแห่งนี้จึงมิใช่เพียงที่พักอาศัย แต่คือป้อมปราการของชายชาติทหารผู้เฝ้าแผ่นดินด้วยหัวใจภักดี

 

【 เจ้าของจวน 】
『 ต้าซือหม่า - เว่ยชิง 』

{ ประวัติเพิ่มเติม }

แม้ว่า จอมทัพเว่ยชิงจะยังคงครองโสด จวนแห่งนี้ก็มิได้อ้างว้าง หากแต่กลับอบอวลไปด้วย พลังแห่งชายชาติทหาร ที่พร้อมจะอุทิศชีวิตเพื่อแผ่นดินฮั่น เป็นดั่งป้อมปราการที่แข็งแกร่ง ที่ซึ่งยอดขุนพลผู้ยิ่งใหญ่ได้ปลีกวิเวกจากโลกภายนอก เพื่อเฝ้าระวังความสงบสุขของแผ่นดินอย่างไม่เสื่อมคลาย

LiangQingru -

หลังลืมตา ข้าเป็นใคร? “คุณหนู! คุณหนู!” ท่ามกลางความอลม่านเสียงสาวใช้จวนสกุลเลี่ยงที่เหลือรอดบ้างก็หลบใต้ร่มเงาต้นไม้ บ้างก็วิ่งหนีเตลิดเปิดเปิง ผู้ที่ตะโกนวิ่งถามหาคุณหนูสกุลเลี่ยงคงจะมีเพียงแม่นมหวังเพียงเท่านั้น ที่รักและดูแลเลี่ยง ชิงหรูมาตั้งแต่เกิด เสียงเหล็กปะทะ เสียงระเบิด รวมถึงม้าที่หลุดจากบังเหียนไม่ไเ้ทำให้อม่นมหวังหยุดตะโกนหาคุณหนูของนางเลย แต่ช่างโชคร้าย แรงระเบิดหนที่สองทำให้ปลายทางสุดท้ายของแม่นมหวังมีเพียงภาพรถม้าที่พุพัง เห็นเพียงชายกระโปรงสีเขียวอยู่แลายสายตา หญิงชราแม้วาระสุดท้ายก็ยังคงหวงหาเด็กน้อยที่เปรียบเสมือนดวงใจของตนที่นางคอยดูแลมาตั้งแต่น้อยหลังบางๆที่คดลงเรื่อยๆเผยสู่ฟ้าพร้อมกับลมหายใจที่สิ้นสุดของหญิงชราหวัง ความวุ่นวายดำเนินไปจนจบ กลายเป็นความสูญเสียของสกุลเลี่ยงทรัพย์สินทั้งหมดโดนปล้นขึ้นหลังม้าของทหารหนีทัพที่ผันตัวไปเป็นโจร คุณหนูสกุลเลี่ยงเองก็คงจะไม่รอดหากนางยังมีลมหายใจอยู่ แม้กลายเป็นโจรแต่ก็ไม่เสียเกียรติกระทั่งปล้นสวาทกับศพหญิงสาว พวกมันเก็บทรัพท์สินมีค่าทั้งหมดไปละเว้นเพียงศพทั้งหลายที่เหลือรอด . เลี่ยง ชิงหรูกลายเป็นป้ายวิญญาณไปพร้อมกับขบวนไว้อาลัยแจ้งข่าวแก่สกุลเลี่ยงที่ลั่วหยาง สร้างความเศร้าโศกแก่คนในตระกูลเหลือคณา โทษตัดหัวถูกละเว้นเพราะอุบัติเหตุทั้งได้รับพระราชทานหีบห่อไว้อาลัยจากผู้เป็นฮ่องเต้ แต่นั้นเป็นเรื่องราวหลังจากที่ผ่านไปหลายเดือน . สตรีร่างบางในชุดฮั่นฝูสีเขียวถูกคว้าขึ้นหลังอานม้าโดยต้าซือหม่าเว่ยชิงหลังค้นพบว่าสตรีผู้นี้เหลือลมหายใจเพียงรวยรินในมือนางแม้จะไร้สติแต่ยังคงกำห่อสัมภาระห่อหนึ่งแน่นไม่ยอมปล่อย เขาจึงทำได้เพียงหยิบมันกลับมาพร้อมกับนางและหน่วยลาดตระเวนวิ่งกลับเข้าสู่ฉางอัน หมอถูกเรียกมายังจวนเว่ยกระทันหันเพื่อดูแลสตรีที่บัดนี้แทบจะเป็นสตรีเพียงผู้เดียวในจวนที่แม้กระทั่งข้ารับใช้ส่วนใหญ่ยังเป็นชาย ในเรือนเล็กอลม่านวุ่นวายไปหมดแต่ถึงกระนั้นเมื่อไร้ซึ่งสตรีในจวนจึงมิกล้ามีผู้ใดผัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นาง ลมหายใจรวยรินสุดท้ายถูกยื้อไว้โดยหมอมือฉมังในที่สุดหญิงสาวผู้งามพร้อยก็หายใจสม่ำเสมอ ชั่วขณะต่อมาคิ้วงามกลับขมวดจนเกิดรอยย่นบนหน้าผากมนเปลือกตาบางค่อยๆถูกเปิดนางรู้สึกปวดศรีษะจนมือบางต้องถูกยกขึ้นมากุม การขยับกายเล็กๆทำให้ข้ารับใช้ผู้ไม่รู้จะทำเช่นไรจึงทำได้แต่เพียงตามนายท่านของตนมาเท่านั้น ไหนเลยผู้ใดจะคาด ต้าซือหม่าแห่งต้าฮั่นจะยอมมาดูสตรีเพียงผู้เดียว เขาเข้ามาพบกับสตรีผู้นั้นกำลังยันตัวเองลุกจากเตียง ดวงตากลมสบประสานกับนัยน์ตาคม เขาไม่เข้าใจเหตุใดนางจึงจ้องเขาไม่วางตาเช่นกัน ทั้งสองมัวแต่จ้องกันอยู่เช่นนั้น มิมีผู้ใดเอ่ย มิมีผู้ใดถาม ผ่านไปหนึ่งก้านธูปก็แล้ว สองก้านธูปก็แล้ว ครึ่งชั่วยามก็แล้ว ต่างฝ่ายต่างรออีกฝ่ายถาม กระทั่งคนแรกที่ทนไม่ไหวคือสตรีผู้นั่งอยู่บนเตียงตั้งละสายตาจากอีกฝ่ายมองไปรอบๆด้วยแววตาที่ไร้เดียงสา ราวกับไม่เข้าใจใดๆ เสียงเปาะแปะกระทบหลังคากระเบื้องดังขึ้นแสดงถึงสายฝนที่โปรปรายร่างบางจึงค่อยๆก้าวขาลงจากเตียง สายตาของเว่ยชิงมองตามนาง สายตาข้ารับใช้มองตามนาง สตรีอรชรยื่นมืออกไปรองน้ำฝนมาดื่มทุกคนถึงได้รู้ว่าที่นางไม่เอ่ยสิ่งใดเพราะนางกระหายน้ำนั้นเอง สิ่งที่น่าเหลือเชื่อเกิดขึ้นเมื่อแม่นางผู้นั้นรองน้ำฝนตรงมาให้ต้าซือหม่าแห่งต้าฮั่น ข้ารับใช้ทุกคนงงงวย ก้มหน้าก้มตามองหน้ากันไปมา “ข้าไม่กระหายน้ำ”ในที่สุดเสียงทุ้มก็ถูกเอ่ยออกจากลำคอ เจ้าของดวงตามนเอียงคอสงสัยในที่สุดเสียงหวานก็เอ่ยปากออกมาบาง “เช่นนั้นหรือ ข้านึกว่าท่านกระหายน้ำเช่นกันเลยไม่พูดกับข้า”คำตอบใส่สื่อถูกเอ่ยออกมาพร้อมกับนางที่ดื่มน้ำในอุ้งมือเล็กๆต่อไป เว่ยชิงเห็นเช่นนั้นจึงยื่นมือออกไปสั่งกับข้ารับใช้ให้เอาน้ำมาให้นาง อีกครั้งที่ศรีษะเล็กๆเอียงข้าง “ดื่มได้หรือ?” “ดื่มได้”สิ้นวาจากล่าวนางหยิบจอกน้ำในมืออีกฝ่ายมาดื่มทันที เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายช่างดูไม่รู้เรื่องอันใดเลย“เจ้าเป็นใคร” ในที่สุดคำถามนั้นก็ถูกเอ่ยถาม แต่นางนั้นกลับไม่สามารถตอบเขาได้ “ข้าเป็นใคร?”นางตอบเขาด้วยคำถาม“ข้าไม่รู้ ท่านรู้หรือไม่?” เว่ยชิงรู้สึกถึงเส้นเลือดที่ขมับกำลังขยับเต้นตุ้บๆ ราวกับรู้สึกว่าตนเก็บอะไรบางอย่างที่ยุ่งยากมาเสียแล้ว

LiangQingru -

ข้ารับใช้จวนเว่ย ข้าคือหลันหรู “ข้าเป็นใคร?”นางตอบเขาด้วยคำถาม“ข้าไม่รู้ ท่านรู้หรือไม่?” สิ้นประโยคทำเอาเว่ยชิงกุมขมับ เขาหันไปถามหมอในทันใด “นี่หมายความว่าเช่นไร” น้ำเสียงทุ้มถามอย่างหนักอกหนักใจไม่น้อย จนหมอผู้ถูกเรียกมาต้องก้มศรีษะกล่าวอย่างหัวหด "คาดว่าแม่นางผู้นี้คงจะได้รับการกระทบกระเทือนที่ศรีษะทำให้ความทรงจำปั่นป่วนขอรับ" ชายชราผู้มากฝีมือในการรักษากล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “แล้วจะหายไหม” คำถามที่ทำเอาชายชราจนใจก้มมองพื้นด้วยสายตาเลิ่กลั่กก่อนจะตัดสินใจเอ่ยตอบอย่างจนใจ "เรื่องนี้กระผมเองก็ตอบได้ยากขอรับ หากได้ใช้ชีวิตประจำวัน พยายามรื้อฟื้นความทรงจำอาจจะจำอะไรได้บ้างต้องตรวจสอบดูอีกทีขอรับว่าแม่นางยังจำอะไรได้บ้าง" ชายชราร่ายยาวแต่ยังก้มมองอยู่ที่พื้น “แล้วท่านก้มมองอะไรล่ะ มาดูนางสิ” แม้เว่ยชิงจะไม่ได้พูดตะคอกหรือตะโกนใดๆ แต่ก็ยังทำให้หมอชาวบ้านกลัวเกรงอยู่ไม่น้อย ชายชรารีบตรงปรี่ไปหาสตรีเพียงผู้เดียวที่ยืนอยู่กลางจวน "แม่นางท่านมีนามว่าอันใด" เริ่มต้นด้วยคำถามพื้นฐานเพียงแต่นางก็ไม่มีคำตอบให้เขา “ข้าไม่ทราบเจ้าคะ” "ทำไมท่านถึงไม่ดื่มน้ำจากเหยือก" เขาเริ่มจากถามการกระทำของนางก่อน “เพราะข้ายังไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าบ้าน” คำตอบของนางทำเอาชายชราเริ่มเข้าใจบางอย่าง "เจ้าบ้าน?" “เขา” นางผินหน้าไปทางเว่ยชิง "ข้าขอถามได้หรือไม่ว่าเหตุใดแม่นางจึงคิดเช่นนั้น" “การแต่งกายของเขา คนรอบข้างที่ให้ความเคารพเขา ท่าทางของเขา” น้ำเสียงหวานเอ่ยค่อยๆสบายๆตามที่ตนเข้าใจ "แม่นางรู้หรือไม่ว่านี้มีความหมายว่าอย่างไร?" ชายชราหยิบกระดาษที่เขียนคำว่า 'บ้าน' ขึ้นมา แต่สตรีตรงหน้าหรี่สายตาก่อนจะเริ่มปวดศรีษะ มือบางยกมากุมขมับ ก่อนจะจ้องไปที่ตัวหนังสือบนกระดาษอีกครั้ง “บะ..บ้าน” นางไม่เข้าใจเหตุใดตนถึงอ่านมันออก แต่นางรู้สึกปวดศรีษะเกินกว่าจะมองอะไรได้อีก "เช่นนั้นแม่นางทราบหรือไม่ว่าบ้านของตนอยู่ที่ใด" น้ำเสียงของชายชรานางยิ่งฟังยิ่งปวดศรีษะ แต่นางเข้าใจว่าอีกฝ่ายเป็นหมอ จึงพยายามตอบต่อไปแม่มือยังคงกุมอยู่ที่ขมับ “ข้าไม่รู้” นางเริ่มปวดหัวหนักขึ้นเมื่อพยายามนึก ภาพตรงหน้าเริ่มพร่ามัว เสียงหวี๊ดดังขึ้นภายในศรีษะ "แม่นางทราบหรือไม่ว่ามาทำอะไรที่ฉางอัน" “ไม่รู้” ครานี้นางเริ่มจิกที่เส้นผมตนเองจนยุ่งเยิง คิ้วเรียวขมวดจนแทบจะผูกเป็นปม เมื่อชายชราเห็นดังนั้นจึงหยุดถาม และพอคาดสถานการณ์ได้เขาจึงหันไปหาเว่ยชิง ยกมือทำความเคารพก่อนรายงานสถานการณ์ "แม่นางผู้นี้แม่ความทรงจำยังเรือนราง แต่ยังจำวิธีการใช้ชีวิตพื้นฐาน วัฒนธรรมและยังอ่านหนังสือออก หากค่อยๆรับประทานยาเป็นประจำ และพูดคุยกับนางอาจจะพอมีวิธีฟื้นความทรงจำได้บ้างขอรับ" เขาร่ายยาวแต่เจ้าของจวนอย่างต้าซือหม่าแห่งต้าฮั่นก็เข้าใจ เขาทำความเข้าใจแล้วก็โบกมือให้หมอออกไปและแวะเข้ามาเป็นครั้งคราวก่อนจะหันมาพิจารณาสตรีตรงหน้า การแต่งกายและวางตัวของหญิงสาวตรงหน้าก็พอจะเดาได้ว่าอาจจะเลยวัยปักปิ่นแล้ว ทั้งยังน่าจะเป็นผู้ที่มีฐานะแต่จะให้เขาในนางอาศัยอยู่ที่นี้เปล่าๆชื่อเสียงนางจะเสียหายหรือไม่ แม้หญิงสาวจะปวดศรีษะเพียงใด แต่ฟังจากบทสนทนานางน่าจะเป็นที่ยุ่งยากแก่อีกฝ่ายไม่น้อย ริมฝีปากบางถูกกัด สัญชาตญาณเอาตัวรอดถูกปลุก นางคุกเข่าลงกับพื้นประสานมือไว้ข้างศรีษะโขกพื้นแก่ผู้เป็นเจ้าบ้าน “ให้ข้าเป็นข้ารับใช้ที่นี้เถอะเจ้าคะ! ข้ารู้ว่าข้าไม่มีที่ไป และสร้างความลำบากแก่ท่านผู้มีพระคุณเหลือเกิน เพื่อตอบแทนบุญคุณให้ข้าล้างจาน ถูพื้น ซักผ้า ข้าทำได้หมดเจ้าคะ ขอแค่อย่าพึ่งไล่ข้าออกไป ข้าไม่รู้จะไปที่ไหนจริงๆเจ้าคะ” นางกล่าวอย่างถ่อมตนเหลือขณาหวาดกลัวว่าจะต้องไปอยู่ข้างถนน หากเป็นหญิงรับใช้อยู่ที่นี้ก็ยังพอมีกิน ยังอาจจะพอฟื้นความทรงจำได้บ้าง อาจจะกลับไปยังที่ที่เรียกว่าบ้านได้ แต่หากไปอยู่ข้างนอกนางก็ไม่รู้จะอยู่ได้กี่วัน ของมีค่าติดตัวนางจะทันได้ขายหรือไม่จะโดนขโมยก่อนหรือไม่ “ใจเย็นๆก่อน ข้าก็ไม่ได้จะไล่เจ้าไปไหน” เขาตอบทันควันเมื่อเห็นคนตรงหน้าหมอบกราบเช่นนั้น ทำให้เขารู้ว่าตนนั้นเผลอพลั้งปากรับนางไว้เรียบร้อยแล้ว “เช่นนี้แล้วกัน จวนนี้มีแต่คนงานผู้ชาย ถ้าเจ้าไม่มีที่ไปสามารถอยู่ที่นี่ได้ ข้ายินดีจ้างเจ้าเพิ่มสักคนก็ได้ สาวใช้จวนสกุลเว่ย เบี้ยหวัดเดือนละ 3 ตำลึงได้หรือไม่” “จะ 3 ตำลึง หรือ 1 ตำลึง หรือไม่ให้เลยข้าก็ยินดีเจ้าคะ ท่านช่างมีพระคุณต่อข้าเหลือเกิน ข้าจะไม่ทำให้นายท่ายผิดหวังแน่นอนเจ้าคะ!” . นั้นเป็นเรื่องราวเมื่อหลายเดือนก่อนที่นางจะได้มาอยู่ที่จวนเว่ย นายท่านเว่ยชิงผู้เป็นต้าซือหม่าแห่งต้าฮั่นช่างจิดใจดีผิดกับใบหน้าที่ดุดันนางโดนเรียกว่า 'หลันหรู' หลันจากดอกกล้วยไม้ที่อยู่ในห้องวันนั้น หรูจากป้ายหยกห้อยเอวของนางที่ติดตัวมานายท่านตั้งชื่อให้นางอย่างเรียบง่ายก่อนจะออกจากห้องไปสั่งการสิ่งต่างๆไว้เรียบร้อยก่อนที่ไม่นานนางจะถูกย้ายมายังเรือนข้ารับใช้ที่อยู่ห่างไกลไปหน่อยเพราะนางเป็นสตรีเพียงผู้เดียวในจวน ทั้งยังให้เงินไปซื้อของใช้ติดตัว 15 ตำลึง แต่แม้กระทั่งตอนนี้นางก็ยังไม่ได้ใช้มันเพราะไม่กล้าออกไปกลัวอันตรายด้วยสัญชาตญาณ และนางก็พึ่งรับรู้ว่าตนมีห่อผ้าสัมภาระที่ติดตัวมาอยู่ด้วย ภายในนั้นมีสิ่งใดหลันหรูไม่อาจทราบได้ เพราะทุกครั้งที่ตนพยายามจะเปิดมันออกนางปวดศรีษะเหลือคณาจึงทำได้เพียงกองมันไว้อยู่ภายในมุมห้องเล็กๆของตนและออกมาทำงานของตน วันนี้แดดดีหลันหรูเลยตั้งใจออกมาซักผ้าภายใต้อาภรณ์ข้ารับใช้สีเทาเรียบง่ายเหมาะแก่การซักผ้าภายในจวน ผ้าปูที่นอนของนายท่านได้เวลาเปลี่ยนแล้วพี่ฝูที่เป็นข้ารับใช้ใกล้ตัวของนายท่านบอกให้นางไปเปลี่ยนก่อนนายท่านจะกลับมาหลันหรูจึงตัดสินใจซักผ้าผืนเก่าตากก่อนที่แดดจะหายและรีบไปปูที่นอนใหม่ให้เว่ยชิง ห้องของนายท่านช่างกว้างขวางแต่ถูกจักแต่งอย่างเรียบง่ายปิดกับตำแหน่งที่สูงส่ง นางเคยได้ยินที่มาของเขา แต่หลันหรูหรือจะมีสิทธิ์ไปวิพากย์วิจารณ์นางไม่สนใจด้วยซ้ำเพราะแค่ตนเองก็เอาตัวไม่รอดแล้ว "หลันหรู" เสียงก้องกังวานของพี่ฝูตะโกนเรียกนาง เมื่อได้ยินเช่นนั้นนางจึงรีบวิ่งออกจากห้องนายท่านทันทีและชะโงกหน้าออกไป “เจ้าคะ?” นางเอ่ยตอบเสียงไม่ดังไม่เบาพอให้อีกฝ่ายได้ยิน "อ่า! เจ้าอยู่ที่นี้นี่เอง ข้าลืมไปว่าวันนี้วันหยุดของเจ้า ไปพักผ่อนเถอะเดียวข้าทำต่อเอง" ผู้คนที่นี้ช่างแสนใจดี มีแม้กระทั่งวันหยุด ทั้งเบี้ยหวัดให้นางไม่น้อยเลยทีเดียว “ขอบคุณมากเลยเจ้าคะ” ได้วันหยุดทั้งทีหลันหรูก็ไม่ปฏิเสธให้มากความ อยู่ที่นี้ได้พักใหญ่นางติดนิสัยตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อมจากคนที่นี้ไม่น้อย ไม่มีเล่ห์กล ไร้เลศนัย รอยยิ้มหวานส่งตรงไปให้พี่ฝูอย่างเรียบง่าย อีกฝ่ายรู้สึกใบหน้าเก่อร้อนขึ้นมาเล็กๆก่อนหัวเราะแห้งๆกลบเกลือน "พักเถอะๆ เห็นคราวก่อนเจ้าบอกว่าอยากลองไปจัตุรัสไม่ใช่หรือ ถือโอกาสวันนี้เลยสิ วันนี้ผู้คนคึกคักเป็นพิเศษไม่อันตราย" ได้ยินเช่นนั้นหลันหรูก็เอียงคอยิ้มกว้าง “เช่นนั้นข้าจะไป ขอบคุณพี่ฝูที่มาบอกเจ้าคะ” นางกล่าวลาอีกฝ่ายก่อนจะจัดอาภรณ์ให้เรียบร้อยและเตรียมตัวที่จะออกไป ได้รับเงินจากเว่ยชิง 15 ตำลึง

LiangQingru -

จวนเว่ย บุญคุณต้องตอบแทน สตรีในอาภรณ์เถาฮวากำลังเดินเข้าประตูเล็กข้างจวนเว่ย นางคงจะได้เข้าไปแล้วหากไม่โดนเรียกให้หยุดเสียก่อน "แม่นาง นี่จวนสกุลเว่ยไม่มีธุระห้ามเข้า" อีกฝ่ายทำเสียงเคร่งขรึ้มจนหลันหรูต้องหันไปมอง “พี่หมาง นี่ข้าเอง” อีกฝ่ายได้ยินเช่นั้นก็ขมวดคิ้ว และเมื่อพินิจมองดีๆถึงได้รับรู้ว่าสตรีที่เขากล่าวด้วยเป็นใคร "หลันหรู! เจ้าเองหรอกรึ? ข้าก็นึกว่าแม่นางคนงามที่ไหน แต่งกายงามจนผิดหูผิดตาเลยทีเดียว ไก่งามเพราะขนคนงามเพราะแต่งจริงๆ" เขากล่าวชมไม่หยุดทำเอาหลันหรูต้องปิดปากหัวเราะ “ท่านพูดอะไร ข้าก็งามของข้าอยู่แล้วเถอะ” นางอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อเขาก่อนจะขอตัว “งั้นพี่หมางข้าขอเข้าไปก่อนนะ” "เข้าเถอะๆ ให้ข้าช่วยถือของดีหรือไม่?" “ไม่เป็นไรท่าน ข้าจะไปครัวนี่แหละ” นางกล่าวยิ้มๆก่อนจะทิ้งให้อีกฝ่ายยืนงงอยู่ด้านหลัง หลันหรูเดินตรงมายังครัวเมื่อเห็นไม่มีคนใช้อยู่จึงวางไก่เตรียมอุปกรณ์ทำอาหาร ใช่แล้วนางจะทำอาหารไปให้นายท่านเพื่อตอบแทนบุญคุณ หลังจากเดินวนรอบจัตุรัสอยู่นาน นางไม่รู้เลยว่าควรซื้ออะไรกลับมาให้ผู้เป็นนายของตนเพื่อตอบแทนดี สุดท้ายก็กลับมาพึ่งฝีมือทำอาหารของตนเองพร้อมกับสุราชั้นดีหวังเอาใจนายท่านเสียหน่อย เมื่อคนในครัวเห็นสตรีเพียงผู้เดียวของจวนกำลังวุ่นวายอยู่กับอะไรบางอย่าง เรียกให้เหล่าคนครัวมามุงอยู่ไม่น้อย "จะทำอะไรรึหลันหรู?" สุดท้ายก็มีคนทนไม่ไหวเอ่ยถาม “ข้าจะทำไก่ขอทานไปตอบแทนนายท่านเจ้าคะ อย่างน้อยก็เป็นอาหารที่ข้าทำได้มั่นใจ” นางกล่าวทั้งตักนั้นนี่มาใส่อย่างคล่องแคล่ว ไม่นานก็เสร็จ “ท่านเอาไปให้นายท่านให้ข้าหน่อยได้ไหมเจ้าคะ?” เนื่องจากหลันหรูไม่ได้เจอหน้าเว่ยชิงมานานทำให้ไม่กล้าสู้หน้า แต่ใครเล่าจะกล้าเอาของที่ตนเองไม่ได้ทำไปให้นายท่านของตน "เจ้าอยากตอบแทนบุญคุณไม่ใช่รึ ก็เอาไปให้เองสิ แบบนั้นได้ตอบแทนมากกว่าไม่ใช่หรือ?" หลันหรูฟังตามก็เข้าใจ สุดท้ายจึงเดินออกจากครัวตรงไปยังห้องทำงานนายท่านของจวน “ขออภัยเจ้าคะ หลันหรูเจ้าคะ” นางพูดข้ามประตูไม้ในสภาพหัวใจเต้นโครมครามเพราะตนไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลย ปรกติก็ทำตามหน้าที่ไปเลย อีกอย่างกลัวไม่ถูกปากเจ้านาย หากเขาปาทิ้งบอกเป็นของถูกๆจะทำเช่นไร แต่ยังไม่ทันคิดจบสุรเสียงหลังประตูก็ขานรับ “เชิญ” หลันหรูสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ก่อนจะเปิดเข้าไป “หลันหรูคารวะนายท่านเจ้าคะ” อีกฝ่ายก้มอ่านเอกสารก่อนจะเหงยหน้าขึ้นมามองนาง นางก้มศรีษะอยู่เลยไม่รู้ว่าเขาทำอะไรชัดเจน แต่ผ่านไปครู่ใหญ่เขาก็ยังไม่ตอบรับการคารวะของนาง “นายท่านเจ้าคะ...” “อา.. อ่อ ไม่เป็นไร มีอะไร?” ได้ยินเช่นนั้นหลันหรูก็ยืนตรงก่อนจะเดินหิ้วกล่องอาหารไปให้เว่ยชิง “ข้าไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณนายท่านอย่างไร จึงตัดสินใจทำไก่ขอทานกับนำสุราชั้นดีที่ซื้อที่จัตุรัสมาให้เจ้าคะ ไม่รู้จะถูกปากรึปล่าว” เวลานางทำอะไรไม่ถูกมักจะร่ายยาวพูดทุกสิ่งออกมา บอกเขาทำไมว่าซื้อจากจัตุรัส น่าจะบอกว่าไปซื้อจากร้านเหล้าชั้นดีหรืออะไรก็ว่ากันไป อย่างนี้เขาจะท่านหรือไม่?! “อืม..วางไว้เถอะ” หลันหรูเม้มปากก่อนจะก้าวถอยออกมา “เช่นนั้นข้าขอตัว” เอาเถิดไปแล้วก็แล้วไป กินไม่กินก็เรื่องของเขาละกัน! เอฟเฟคพรสวรรค์ลาภลอย : มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่ [NPC-10] เว่ย ชิง +5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน +25 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดทอง(ไก่ขอทาน) + (+5) สุรา(สุราไผ่เขียว) = +35 ความสัมพันธ์

LiangQingru -

จวนเว่ย หลันหรู วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันธรรมดาของหลันหรู นางก็ใช้ชีวิตตามปรกติเช่นเคย ออกมาซักผ้าบ้าง ถูพื้นบ้าง แต่อีกหนึ่งสิ่งที่นางมักจะทำคือการเอาอาหารไปวางไว้หน้าห้องของนายท่านเว่ย นางเลือกทำข้าวอบลำไผ่ที่ทำได้ง่ายกับชาเบญจมาศและนำไว้วางไว้หน้าห้องพร้อมกับกระดาษที่เขียนด้วยลายมือตวัดๆไม่งามนักของนาง แต่ก็ต้องตกใจเมื่ออีกฝ่ายเปิดประตูออกมา “คะ...คารวะนายท่านเจ้าคะ” เขาก้มมองนางที่นางยองวางปิ่นโตอยู่เบื้องล่าง คิ้วใบหลิวของอีกฝ่ายขมวดลงหลันหรูจึงนึกขึ้นได้ว่าตนควรลุกขึ้นมาคารวะดีๆ “คารวะนายท่านเจ้าคะ” ครานี้นางก้มศรีษะมองพื้นเม้มปากสายตาเลิ่กลั่กไปมา “นี่คือ?” นิ้วหนาชี้ไปที่กล่องอาหารนางจึงรีบเอ่ยปากตอบ “ข้าวอบลำไผ่ที่กับชาเบญจมาศเจ้าค่ะ” “เจ้าทำเอง?” “เจ้าค่ะ” เขาไม่เอ่ยสิ่งใดต่อแต่ก้มลงไปหยิบกล่องอาหารและหมุนตัวเดินเข้าไป โดยไม่ลืมทิ้งท้ายประโยค “คราหน้ามาก็เคาะประตูเรียกอย่าวางไว้หน้าห้อง” ก่อนที่ประไม้จะปิดลง “ระ..รับทราบแล้วเจ้าคะ” สงสัยไม่กล้ากินของไม่รู้จัก ว่าแต่...เอากระดาษที่นางเขียนไปด้วยรึ?! เอฟเฟคพรสวรรค์ลาภลอย : มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่ [NPC-10] เว่ย ชิง +5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน +15 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดน้ำเงิน(ข้าวอบลำไผ่) + (+5) ชา(ชาเบญจมาศ) = +25 ความสัมพันธ์

LinYa ดี

วันที่ 28 เดือน 5 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโฉ่ว เวลา 01.00 น. เป็นต้นไป ณ ถนนสิบลี้ จวนสกุลเว่ย ป้อมปราการแห่งยอดขุนพล

          ยามโฉ่วของจวนสกุลเว่ยนั้นเงียบสงัดประหนึ่งห้วงทะเลลึกยามรัตติกาล แสงจันทร์เสี้ยวบางคล้ายคิ้วของสตรีงามที่กำลังทอดเงาลงบนระแรงของหลังคาจวน พาดผ่านพื้นศิลาสีเทาราวกับพู่กันที่แต้มสีสัน เรือนใหญ่ทางทิศตะวันออกของจวนยังมีตะเกียงสว่างหนึ่งดวงส่องลอดฉากผ้าโปร่งบางเบาภายในห้องของต้าซือหม่าแห่งแผ่นดิน ร่างสูงสง่าของเว่ยชิงยืนหันหลังอยู่เบื้องหน้าโต๊ะ เขาสวมเพียงเสื้อคลุมยาวสีครามเข้มประดับลวดลายปักเงินจาง ๆ เหมือนพยัคฆ์ขาวสะท้อนใต้แสงเทียนราวมีชีวิต ฝ่ามือแกร่งวงแนบบนพล่องแผ่นไม้บางอย่างที่เรียบง่าย ด้านในนั้นมีไหสุรานารีแดงที่เขายังไม่แตะแต่มันเป็นเหมือนราวสมบัติจากคนสำคัญ

          เขายืนนิ่งมานานราวกับใจยังไม่หวนกลับจากคุกหลวงที่ได้ไปเยี่ยมเยือนเมื่อเย็นก่อนหน้า แม้นางจะมิใช่สตรีขอความเมตตา ไม่คิดด้วยซ้ำว่าเหตุใดเขาถึงดูมีอำนาจถึงเพียงนั้นในการสั่งทหาร นางมิใช่สตรีสูงศักดิ์แต่งกายหรูหรา ทว่ายามนางนั่งเป่าขลุ่ยท่ามกลางแสงจันทร์ผ่านกรงเหล็ก,,กลับไม่อาจสะบัดใบหน้านั้นออกได้ คลายหยาดหยดแสงจันทร์บนสระบัวในฤดูใบไม้ร่วง อ่อนหวานและเดียวดาย เงียบงันแต่ไม่สยบยอม ดวงตานางเปล่งประกายแต่ไม่ได้มี รัก อยู่ภายในนั้นแม้แต่น้อยยามมองเขา เขาเองก็มองนางมิต่างจากน้องสาวคนหนึ่ง ให้คิดถึงพี่สาวที่จากไปครั้งนางยิ้มเช่นนั้นออกมา

          มุมปากของชายผู้เคยสังหารศัตรูโดยไม่กระพริบตา ผ่านเลือดมานักต่อนัก ผ่านชีวิตที่ล้มตายเผลอขยับยิ้มเพียงนิดอย่างไม่รู้ตัว เขาหันไปทางประตูไม้บานใหญ่เมื่อนายทหารคนสนิทนั้นเดินทางมาถึงเขาถึงกล่าวเสียงนิ่ง ทุ้มต่ำแต่มีอำนาจเฉกเช่นแม่ทัพ “ไปตามตัวหมอคนนั้นกลับมา..เขาพึ่งลาราชการเมืองสองวันก่อน บอกเขาว่าข้าสั่งให้กลับมายังฉางอันทันที”

          เงาร่างนั้นของทหาร ก้มลงรอคำสั่งแล้วชะงักเล็กน้อยแต่กลับถามต่อ “ใต้เท้าขอรับ..ให้แจ้งด้วยเหตุผลใดด้วยหรือไม่ขอรับ?”

          เว่ยชิงเหลือบมองนายทหารคนสนิทครู่หนึ่ง แววตาเรียบนิ่ง แต่แฝงความชัดเจนอย่างไม่เปิดช่องเจรจา “ไม่ต้อง บอกแค่ว่าต้องกลับมา” เขากล่าวเพียงคำสั้น ๆ ที่ฟังแล้วแทบจะเปลี่ยนแปลงฤดูกาลในจวนแห่งนี้

          นายทหารรับคำสั่งทันที แม้ไม่เข้าใจชัดเจน แต่คนตรงหน้าคือต้าซือหม่าผู้ชาญการรบและมองผู้คนออกแบบทะลุปรุโปร่งแม้จะมีเงาของความสงบและสุภาพชนอยู่แต่ความจริงเขาคือวีรบุรุษผู้ห้าวหาญเกินเอ่ย นายทหารก้มศีรษะลงลึกก่อนถอยออกไปท่ามกลางเงาของช่วงเวลาราตรีมืด ทิ้งเว่ยชิงไว้กับความเงียบและเสียงของใจตนที่ไม่รู้ว่ากำลังมุ่งไปที่ใด สำหรับเว่ยชิง แม้แม่นางน้อยหลินหยาจะมิรู้ว่าเขาคือผู้ใด แม้ในสายตานางเว่ยจ้งชิงเป็นเพียงนายทหารหรือนักเดินทางใจดีคนหนึ่ง แต่เขากลับมองนางเป็นหนึ่งในแสงดาวไม่กี่ดวงที่ยังพอหลงเหลืออยู่ในท้องฟ้าอันมืดมิดของคนที่สูญเสียครอบครัว

          ใต้แสงจันทร์ยามโฉ่วที่ทอดตัวบนพื้นระเบียงใหญ่ อยู่ ๆ เสียงฝีเท้านายทหารกองสังเกตการณ์ก็ดังขึ้นแทรกความเงียบเข้ามาเช่นพายุย่อม ๆ ฝ่าเรือนใหญ่ของตระกูลแม่ทัพใหญ่ ใบหน้าเปื้อนเหงื่อของนายทหารหนุ่มซีดเล็กน้อยแต่ไม่เกรงกลัวสิ่งใดเขาเห็นผู้บังคับบัญชาก่อนที่จะคุกเข่าเช่นชายชาตรีชาติทหารเบื้องหน้าเว่ยชิง ผู้ซึ่งยังคงอยู่ในชุดคลุมสำหรับการออกตรวจที่ยังไม่ได้เปลี่ยน มือหนึ่งวางบนด้ามกระบี่ทองคำประจำตำแหน่งของต้าซือหม่า อีกมือสอดอยู่ในชายเสื้อเหมือนพร้อมจะชักมันออกมาทุกเมื่อหากจำเป็นเหมือนเขากำลังจะไปไหนสักที่

          “เรียนใต้เท้า สายข่าวจากชายแดนทางเหนือ รายงานว่ามีกองทัพปีศาจกำลังมุ่งหน้าสู่ฉีเหลียงซาน เหนือเมืองหลวง ยังไม่ทราบจำนวนแน่ชัด แต่เคลื่อนทัพเร็วเกินคาดขอรับ!”

          เว่ยชิงชะงักเพียงชั่วครู่ ดวงตาดำขลับของเขาหลุบต่ำลงรับข่าวโดยไม่ถามซ้ำ แม้ในใจจะยังคิดถึงสตรีที่กำลังนอนบนฟูกในคุกเหลือง รอคอยหมอจากชายแดนที่อาจจะช่วยยืดชะตากรรมของนางได้อีกเพียงสักเสี้ยวลมหายใจ แต่แผ่นดินฮั่นนี้สำหรับเขาต้องมาก่อน เขาไม่ได้รับผิดชอบชีวิตเพียงชีวิตเดียว เขารับผิดชอบคนหลายชีวิต และแม่นางหลินหยาเองก็ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว กำลังใจของเขามีให้สตรีที่เป็นดั่งน้องสาวคนนี้เสมอ

          ต้าซือหม่า ไม่เคยปล่อยให้ศัตรูได้เหยียบชายผืนแผ่นดินของบ้านเมืองนี้แม้แต่ก้าวเดียว หากคิดร้ายกับต้าฮั่น ก็ต้องกำจัดทิ้งให้ไม่เหลือกำลัง เขาหันหลังกลับไปเพียงหนึ่งก้าว “เรียกระดมทัพ เร่งออกคำสั่งเรียกสามเหล่าทัพทันที” เสียงของเขานิ่งแต่หนักแน่นเหมือนคบกระบี่ที่ตวัดฟันคอศัตรู

          นายทหารเบิกตากว้าง ก่อนจะคุกเข่ารับคำโดยไร้ข้อแม้ใด ๆ เว่ยชิงหันไปอีกทาง พร้อมกับออกคำสั่งโดยไม่เสียเวลา "แจ้งไปยังวังหลวง ขอพระราชานุญาตเร่งด่วนจากองค์เหนือหัว เรื่องนี้ต้องไม่ล่าช้าแม้ครึ่งชั่วยาม" เขาก้าวออกจากเรือนโดยไม่หันกลับ แม้จะรู้ดีว่าเบื้องหลังประตูบานหนึ่งยังมีหญิงสาวผู้ไม่เคยขออะไรจากเขา แม้แต่คำสัญญาแต่ในมือเขาในเวลานี้ ถือชะตาของแผ่นดิน ไม่ใช่หัวใจตนเอง

          ม่านลมยามราตรีโบกพัดชายเสื้อคลุมแม่ทัพผู้สูงศักดิ์ เหล่าทหารในจวนขยับเคลื่อนไหวทันทีราวกับกลองเคลื่อนทัพที่ถูกปลุกด้วยเสียงสั่ง เขาก้าวขึ้นม้าอย่างไม่ลังเล ดวงตาคมปลาบของเว่ยชิงมองไปยังทิศเหนือของฉางอันอย่างคาดการณ์ล่วงหน้า