กองพลาธิการ

กองพลาธิการ

กองพลาธิการ

กระโจมหลังใหญ่คลุมด้วยผ้าใบหนา เป็นศูนย์กลางแห่งการบริหารเสบียงและเบี้ยเลี้ยง ภายในมีโรงครัวจัดเตรียมอาหารร้อนทุกวัน เสิร์ฟตามลำดับชั้นอย่างเคร่งครัด ทหารแต่ละนายต้องเข้ารับมื้ออาหารตามเวลาที่กำหนด พร้อมกับรับเบี้ยรายเดือนซึ่งแจกจ่ายทุกสิ้นเดือน โดยเจ้าหน้าที่จะบันทึกชื่อและจำนวนในบัญชีไม้ไผ่อย่างแม่นยำ ข้างกระโจมมีคลังเก็บข้าว เนื้อ ผัก และเกลืออยู่ในความดูแลของเจ้าหน้าที่ผู้เปี่ยมด้วยความรอบคอบ กระโจมนี้มิได้เป็นเพียงสถานที่แจกจ่ายอาหารและเบี้ยเลี้ยง หากแต่เป็นหัวใจของการเตรียมพลให้พร้อมทั้งกายและใจก่อนยามศึกจะมาถึง

ทานอาหารฟรี +100 พลังงาน / วัน

RongXiuying มาร

วันที่ 30 ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 11

เวลา 16.00 น.

ซิ่วอิงยืนนิ่งอยู่ในแถวยาวเหยียดที่ทอดยาวออกไปไกลจนสุดลูกหูลูกตา เสียงก้าวเท้าของเหล่าทหารที่ทยอยเดินเข้าสู่ลานกว้างหน้ากองพลาธิการนั้นหนักแน่นดุจจังหวะกลองรบ ทุกคนต่างรู้ดีว่าการมารวมตัวกันอย่างพร้อมเพรียงในวันนี้ย่อมต้องเป็นเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ที่ไม่เข้าใครออกใคร จากการเป็นลูกขุนนางที่อยู่อย่างสุขสบายจนแทบไม่รู้ค่าของเงิน พอถึงวันที่ไม่มีอะไรติดตัว แม้แต่หนึ่งอีแปะนางก็เห็นเป็นดั่งทองคำ

ซิ่วอิงยืดหลังตนเองให้ตรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้จะยืนรอนานจนขาแข็งปวดเมื่อยไปหมด ทว่านางก็ไม่ปริปากบ่น ทหารหญิงตำแหน่งทหารใหม่เช่นนางไม่มีสิทธิ์ใดให้ร้องขอ จะก้าวหน้าได้ก็ต้องรอให้เลือดเปื้อนดินเสียก่อน

“แถวนี้ไม่ขยับเลย…” เสียงกระซิบของเพื่อนทหารข้างหลังดังขึ้น

“ยังเหลืออีกหลายกองร้อยด้านหน้า ทั้งทหารขุนนาง ทหารอาวุโส...พวกเราคงได้กลุ่มสุดท้ายเหมือนเดิมนั่นแหละ” ซิ่วอิงเหลียวมอง

“ดีแล้ว พอถึงคิวเรา เบี้ยจะถูกนับใหม่ทั้งหมด จะได้ไม่ต้องห่วงว่าโดนโกง”

“หรือไม่ก็อาจจะไม่ได้เลย…” ซิ่วอิงตอบพลางหัวเราะแห้ง “ถ้าถุงเงินหมดกลางทาง ข้าจะถือง้าวไปทวงถึงจวนแม่ทัพเลยคอยดู!”

ทั้งสองพูดคุยหยอกล้อกันเบา ๆ กลบเกลื่อนความเงียบงันในใจของเหล่าทหารที่ต่างรู้ว่าเช้าวันพรุ่งนี้พวกเขาจะต้องเคลื่อนพลไปยังฉีเหลียงซาน ดินแดนที่ว่ากันว่าถูกปีศาจยึดครองอยู่

“เจ้ากลัวหรือไม่?” เพื่อนทหารถามนาง

ซิ่วอิงนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบออกไป 

“ข้าเคยกลัว แต่ตอนนี้...ไม่รู้จะกลัวไปเพื่ออะไร”

เสียงทหารคุมแถวดังขึ้นเสียงดัง

“แถวขวา ขยับ! แถวซ้าย เตรียมรายชื่อ!”

แถวยาวค่อย ๆ ขยับทีละก้าว การเคลื่อนไหวนั้นช้าเสียจนดูเหมือนเวลาในลานกองพลาธิการหยุดนิ่ง ทหารที่รับเบี้ยก่อนหน้าจะต้องประทับตรา ตรวจสอบชื่อ และลงลายมือรับเงินในบัญชีหลวง ทุกขั้นตอนเป็นไปอย่างเข้มงวดโดยเฉพาะในช่วงสงครามที่กองทัพต้องควบคุมรายจ่ายอย่างเข้มงวด

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม พระอาทิตย์ก็คล้อยลงต่ำซิ่วอิงยืนอยู่หน้าสุดของกลุ่มทหารชั้นผู้น้อยที่เหลืออยู่เพียงหยิบมือ ผู้คุมบัญชีชายวัยกลางคนยกสายตามองนางพลางเอ่ยเรียบ ๆ

“หรงซิ่วอิง ตำแหน่งทหารใหม่ เบี้ยรายเดือนห้าสิบตำลึงเงิน”

เสียงกริ๊กของเหรียญเงินกระทบกันในถุงผ้าหนาแน่นทำให้หัวใจของซิ่วอิงเต้นเร็วขึ้นนิดหนึ่ง ไม่ใช่เพราะจำนวนเงิน (ถึงจะใช่ส่วนหนึ่งก็เถอะ) หากแต่เพราะนี่อาจเป็นเบี้ยครั้งสุดท้ายที่นางจะได้รับ หากการศึกพรุ่งนี้คือศึกสุดท้ายของชีวิต

นางประทับตราด้วยมือที่เริ่มด้านแข็งจากการฝึกซ้อมอย่างหนัก ก่อนรับถุงเงินมาวางแนบอก แล้วเดินก้าวออกจากแถวนั้นอย่างช้า ๆ กลับกระโจมที่พักโดยไม่เหลียวหลัง

รับเบี้ยหวัดประจำเดือน: 50 ตำลึงเงิน 

@Admin