บ้านหลังเล็ก (คุณชายอันเล่อ)

LinYa ดี

วันที่ 04 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามจื่อ เวลา 23.00 - 00.00 น. ณ ถนนสิบลี้ บ้านหลังเล็ก คุณชายอันเล่อ

ยามจื่อคล้อยเข้าสู่ความเงียบสงัดของค่ำคืน บ้านหลังเล็กที่ตั้งอยู่ริมทางสายหลักของถนนสิบลี้เงียบสงบ มีเพียงแสงตะเกียงน้ำมันโคมเล็กที่ลุกโชนสั่นรไหวเบา ๆ ตามสายลม และกลิ่นอ่อนของขนมหอมหวานที่ยังลอยคลุ้งเจือปนกลิ่นไม้สุกจากเตาอบในครัว ชายหนุ่มในชุดเรียบง่ายสีหม่นเดินเข้าไปหยิบกล่องไม้ไผ่ถักฝีมือประณีตที่วางอยู่บนหิ้งในห้องด้านใน ก่อนจะส่งให้หญิงสาวที่ยืนรออยู่หน้าโต๊ะไม้ซึ่งเรียงขนมหลากสีเอาไว้เต็ม ทั้งกุ้ยฮวาเซาปิ่งไหมฟ้าและขนมไร้กังวลต่างวางเรียงละเมียดละไมราวกับสวนดอกไม้ย่อส่วนในฤดูใบไม้ผลิ

"หรงเล่อชอบขนมพวกนี้ เจ้านำไปให้นางสิ" น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ ดวงตาไม่ได้มองหญิงสาวโดยตรงหากแต่เป็นกล่องไม้ในมือที่ยื่นให้แทน

หลินหยาหันไปมองเขาแล้วหัวเราะเบา ๆ อย่างนึกขันในใจ "อ้าวท่าน หรงเล่อไม่ได้ไปนอนที่จวนใหญ่หรอกหรือเจ้าคะ?" เธอแกล้งถามเสียงใสมือก็เรียงขนมลงกล่องอย่างตั้งอกตั้งใจ แป้งบาง ๆ ที่แทรกไส้และน้ำผึ้งเยิ้มถูกวางเคียงถั่วหอมบดละเอียด ใส่กระดาษรองลายเมฆมงคลในแต่ละชั้น หลิวอันตอบโดยไม่หันกลับมา “ไม่ไป” ก่อนจะทิ้งช่วงแล้วเอ่ยเสียงราบแต่ฟังดูอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย “ข้าไม่ได้ชวนนางมา เพราะนางน่าจะหลับไปแล้ว” คำพูดนั้นไม่หวาน ไม่อ่อนโยนเหมือนชายอื่นที่เคยผ่านชีวิตหญิงสาวมานับไม่ถ้วน ทว่ากลับเต็มไปด้วยน้ำหนักของความรู้สึกที่เก็บไว้เงียบ ๆ อย่างคนที่ไม่ค่อยชินกับการเปิดเผย

หลินหยาไม่ได้พูดอะไรต่อ นางเพียงยิ้มบาง ๆ คล้ายเข้าใจ ใจหนึ่งก็รู้สึกขอบคุณเขาที่มีเจตนาดีแบบนั้น อีกใจก็ปนขำเบา ๆ กับความซื่อดื้อเงียบของคนตรงหน้าที่ไม่รู้เลยว่าแม้ไม่พูดนางก็สัมผัสได้…กับบุตรสาวตัวเองยังปากแข็งแล้วกับนางจะไปเหลืออะไรล่ะ?

และเมื่อขนมบรรจุลงกล่องแล้วเรียบร้อยกลับไม่ใช่แค่กล่องเดียวแต่ต้องใช้ถึงสองกล่องในการใส่ขนมเพราะจำนวนมันเยอะและของที่หลินหยาทำนั้นไม่ใช่แค่ขนม แต่มันเต็มไปด้วยความรัก ความห่วงใยและความสุขเล็ก ๆ ที่อบอวลอยู่ในแต่ละคำ นางถือกล่องทั้งสองเดินออกจากห้องครัวแห่งนี้ไปเรื่อย ๆ ทิ้งให้กลิ่นขนมยังคงอบอวลในห้องครัวที่ควันจางแล้ว ขณะที่ดวงดาวบนฟ้าสะท้อนในดวงตาเธอเมื่อย่างเท้าเข้าสู่เรือนใหญ่ของบ้านหลังเล็กเพื่อไปหาใครคนหนึ่ง

ภายในเรือนกลางหรงเล่อหลับสนิทอยู่บนเตียง บนโต๊ะข้างหัวเตียงยังมีโคมจันทน์เล็ก ๆ จุดไว้ส่องแสงเรืองรอง หลินหยาไม่กล้าปลุกนางขึ้นมานางเพียงวางกล่องขนมลงอย่างแผ่วเบาและหยิบกระดาษพับสองทบออกมาจากแขนเสื้อ ก่อนจะเขียนข้อความสั้น ๆ ด้วยลายมือสุดห่วยที่เหมือนไก่เมายาบ้ากระโดดลงไปข่วนกระดาษ

‘เจ้าชอบขนมใช่ไหม ข้าทำมาให้...หวังว่าจะอร่อยนะ ข้าคิดถึงเจ้า ’ ข้อความสั้น ๆ ไม่ได้แต่งเป็นกลอน ไม่ได้มีวาทศิลป์หวานใด ๆ มีเพียงถ้อยคำธรรมดาจากหัวใจของคนธรรมดาคนหนึ่งที่ห่วงใยคนอีกคน หลินหยาแนบจดหมายไว้ข้างหัวเตียง วางมือเบา ๆ ลงบนผ้าห่มของหรงเล่อครั้งหนึ่งก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็หมุนตัวเดินจากไปอย่างเงียบงัน ราวกับเงาที่แทรกผ่านแสงดาวในยามค่ำคืน

คืนนั้น ถนนสิบลี้ยังเงียบสงบเหมือนเดิม มีเพียงสายลมที่หอบเอากลิ่นหอมของขนมหวานลอยกรุ่นไปทั่วตรอกเล็กตรอกน้อย และชายหนุ่มที่นั่งรอใต้ต้นไม้แสงดาวในยามค่ำคืนนั้นพราวพรายเต็มฟ้า ราวกับม่านผืนใหญ่ที่พระพายบรรจงกางออกเหนือหลังคาบ้านหลังเล็ก เสียงจิ้งหรีดแผ่วเบาในพุ่มไม้คลอไปกับสายลมเย็นที่พัดโชยตัดกลิ่นขนมหวานที่ยังคงอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ

ใต้ต้นหลิวใหญ่หลังบ้าน โต๊ะม้าหินทรงกลมที่ตั้งอยู่ตรงนั้นเหมือนเป็นมุมสงบที่มีไว้สำหรับความเงียบมากกว่าคำพูด ชายหนุ่มในชุดเรียบนั่งทอดสายตามองขึ้นฟ้ามือเรียวยาววางบนโต๊ะอย่างไม่เร่งรีบ เขาไม่พูดอะไรจนกระทั่งเสียงฝีเท้าเบา ๆ ของใครบางคนดังขึ้นจากทางเดินกรวด หลินหยาก้าวออกมาจากในเรือน สะโพกกลมกลึงเอียงเล็กน้อยตามจังหวะเดินเมื่อเธอเห็นร่างสูงนั่งอยู่เพียงลำพัง ใบหน้านั้นแม้จะเงียบขรึมทว่าในเงาสลัวใต้โคมไม้ที่แขวนไว้กับกิ่งต้นหลิวกลับดูอ่อนลงอย่างประหลาด

“ท่านยังไม่นอนหรือเจ้าคะ?” หญิงสาวเอ่ยถามเสียงนุ่ม เธอยกมือไพล่หลังแล้วเดินเข้ามาใกล้ แววตาใสกระจ่างใต้เส้นผมที่ปล่อยสยายอย่างเป็นธรรมชาติแม้มันจะไม่ได้ยาวดังเคยแต่มันก็ทำให้สายลมพัดผ่านได้ตลอด

หลิวอันไม่หันมามองทันที เขาเพียงขยับนิ้ว “ข้ายังไม่นอน… เห็นเจ้ากลับมาแล้วเลยคิดว่า...เจ้ากับหรงเล่อคงเข้ากันได้ดี” เมื่อได้ยินหลินหยาก็ยิ้มบางขยับตัวเข้าใกล้อีกนิดก่อนจะหยุดลงตรงขอบโต๊ะ “หรงเล่อนอนแล้วเจ้าค่ะ” แล้วเสียงหวานก็ลดต่ำลง “...ข้านั่งข้าง ๆ ท่านได้ไหม?” ครั้งนี้ชายหนุ่มหันมามองเธอ ดวงตานิ่งลึกและอบอุ่นในเงาของแสงตะเกียง "อืม" เขาพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมขยับตัวเปิดที่ว่างข้างตัวเธออย่างไม่ต้องเอ่ยคำซ้ำ

หลินหยาจึงค่อย ๆ ทรุดตัวนั่งลงข้างเขา ชายกระโปรงแตะข้างเข่าอีกฝ่ายเบา ๆ กลิ่นหอมจาง ๆ จากเนื้อตัวหญิงสาวคล้ายกลิ่นดอกไม้ในยามค่ำ ดึงให้บรรยากาศตรงนั้นเงียบงันและนุ่มนวลจนเหมือนโลกทั้งใบสงบลงชั่วคราว เธอเงยหน้ามองฟ้าแล้วพ่นลมหายใจบางเบา “คืนนี้ดาวสวยดีนะเจ้าคะ” น้ำเสียงของเธอเหมือนแมวตัวน้อยที่กำลังพึมพำกับตัวเอง แต่กลับทำให้หลิวอันหันไปมองเธออีกครั้ง

เขาไม่พูดอะไรในตอนแรก เพียงเฝ้ามองเสี้ยวหน้าของหญิงสาวข้างกาย ริมฝีปากนุ่มที่ไม่มีเครื่องสำอางแต่งแต้ม ดวงตาคู่นั้นเปล่งประกายในเงา เธอดูสงบเรียบง่ายแต่ชวนให้อยากอยู่ใกล้อย่างประหลาด "เจ้า..." เขาเริ่มเอ่ยเสียงต่ำช้า "เป็นคนแปลก ข้าไม่เข้าใจเจ้าทั้งหมดหรอก…แต่บางครั้ง...ข้าก็ไม่อยากเข้าใจเท่าไร"

เมื่อได้ยินหลินหยาก็เหลือบมองเขาพลางยกคิ้วเล็กน้อย “หืม? นี่ชมข้าหรือกำลังบอกว่าไม่อยากยุ่งกับข้ากันแน่เจ้าคะ?”

“เปล่า...แค่บางอย่าง...ไม่ต้องเข้าใจก็ดีพอแล้ว แค่นั่งเงียบ ๆ ด้วยกันแบบนี้ก็พอ” คำพูดนั้นเรียบง่าย แต่กลับมีอะไรบางอย่างในน้ำเสียงที่อ่อนลงอย่างน่าประหลาด หญิงสาวมองหน้าเขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มแล้วเอนศีรษะพิงไหล่อีกฝ่ายโดยไม่พูดอะไรอีก แสงจันทร์ลูบไล้ผ่านใบไม้ ส่องลอดระหว่างกิ่งไม้กระทบผิวขาวนวลของเธอราวกับทอแสงสีเงินบนผืนผ้าไหม บรรยากาศเย็นสบายในยามดึกทำให้ไม่มีใครรู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรแล้ว ท่ามกลางความเงียบงันและดาวพราวเต็มฟ้า มีเพียงลมหายใจสองสายที่เคลื่อนไหวเบา ๆ ข้างกัน

หลิวอันยังคงมองฟ้าด้วยแววตาลึกซึ้ง ก่อนจะยกมือเรียวยาวขึ้น ชี้ไปยังดาวสว่างดวงหนึ่งที่ตั้งมั่น ณ ใจกลางฟากฟ้า “นั่นคือ...ดาวเหนือ” น้ำเสียงของเขาอ่อนลงไม่เหมือนทุกทีแทบจะนุ่มละมุนราวกับไม่ใช่เสียงของชายที่เด็ดขาดและเงียบขรึมมาตลอด “หากวันใดเจ้าทุกข์ใจ หากเจ้าหลงทาง...มองไปที่ดาวดวงนั้น มันจะอยู่ตรงนั้นเสมอ…คอยนำทางผู้คน” เขาเว้นช่วงเล็กน้อย ก่อนเสียงทุ้มนุ่มจะแทรกซึมเข้ามาอีก “เหมือนกับข้าที่จะอยู่ตรงนั้น...ไม่ว่าเจ้าจะไปที่ใดจะเคียงข้างเจ้าเสมอไป”

คำพูดนั้นเหมือนคมมีดบางเฉียบที่ห่อหุ้มด้วยแพรไหมบาดลึกอย่างน่าประหลาด หลินหยาเหลือบตามองใบหน้าเขาด้วยแววตาอ่อนโยนยิ่งนัก มุมปากโค้งเป็นรอยยิ้มจาง ๆ ที่ฉาบแสงจันทร์ละมุนบนแก้มนวล ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ แล้วหันหน้ากลับไปมองท้องฟ้า “รู้ไหมเจ้าคะ...ครั้งที่สองที่เราพบกัน” หลินหยากล่าวเบา ๆ ราวเสียงของสายลม “เราพบกันที่หอดาราเฟยเทียน คืนที่ฟ้ามืดสนิทแต่เต็มไปด้วยดาว ข้ายังจำได้อยู่เลยว่าท่านใส่ชุดสีเข้ม ถักเปียเล็ก ๆ ตรงเส้นผม” นางหัวเราะเบา ๆ เมื่อย้อนคิด พลางกระซิบต่อ “ตอนนั้นข้าเป็นฝ่ายชวนคุย ท่านกลับตอบว่า…ท่านหลับยากมาโดยตลอด และประโยคสุดท้ายคือข้างล่างมันเสียงดัง”

เสียงหัวเราะนั้นเบาราวเสียงกระดิ่งประดับหน้าวัง แต่กลับก้องอยู่ในใจชายข้างกายยิ่งนัก หลิวอันไม่หันไปมองเธอโดยตรง ทว่าแววตาที่ทอดไปยังดวงดาวกลับสั่นไหวเล็กน้อย เขาเงียบอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะยกมืออีกครั้งชี้ไปยังกลุ่มดาวเล็ก ๆ ทางทิศใต้ “และตรงนั้น...” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เบากว่าครั้งใด “คือดาวที่เจ้าบอกว่า...เป็นดาวบ้านเกิดของเจ้า” เขาชี้ดวงดาวดวงน้อยที่วางตัวอยู่อย่างเงียบงันใต้กลุ่มดาวใหญ่ มองจากตรงนี้มันเล็กมากจนแทบไม่เห็น หากไม่จ้องจริงจังก็คงผ่านไปแล้วไม่รู้ตัว “ใต้ดาวดวงนั้น...เจ้าว่าเมืองเกิดของเจ้าอยู่ตรงนั้น”

หลินหยาหันมองเขาช้า ๆ แววตาสั่นไหวในแสงตะเกียงและแสงดาราปลายนิ้วนางขยับขึ้นมาซ้อนทับบนหลังมือของเขาโดยไม่รู้ตัว “ท่านยังจำได้…”

หลิวอันไม่ได้ตอบในทันทีเขาเพียงเบือนหน้าไปทางเธอช้า ๆ แววตานิ่งสงบแต่ปั่นป่วนในความเงียบ ใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเห็นสายตาคู่นั้นของหลินหยาที่มองมา ความอ่อนโยน ความสดใส ความทรงจำและความจริงใจทั้งหมดที่นางเป็น ได้หลอมรวมกันเป็นบางสิ่งที่ล่วงล้ำเข้ามาในหัวใจเขาช้า ๆ โดยไม่มีสิ่งใดขวางกั้นได้อีก

"เจ้าทำให้ข้าจำได้" เขากล่าวเสียงเบาลมหายใจติดขัดเล็กน้อยอย่างไม่คุ้นเคย หลินหยาไม่พูดอะไรอีก เธอเพียงยิ้มแล้วเลื่อนมือจากมือของเขามาวางบนหัวเข่า นางานั่งข้างเขาในความเงียบอันอบอุ่น ใบหน้าของนางสะท้อนแสงดาวเรืองรองอย่างอ่อนโยนในยามค่ำที่เงียบงันนั้น เส้นผมปลิวเบา ๆ ไปตามแรงลมอ่อนของราตรี นางหันหน้าไปมองเขาแผ่วเบา ราวกับจะมองให้ชัดเจนกว่านี้อีกสักหน่อย ไม่ใช่ด้วยดวงตา...แต่ด้วยใจที่เปิดออกอย่างไม่มีสิ่งใดกั้น

"ขอบคุณนะเจ้าคะ…" น้ำเสียงนางเบาเหมือนสายลมพัดผ่านแนวซุ้มดอกไม้ในยามปลายฤดูหนาว “ที่ท่านทำให้เมืองฉางอัน...ไม่ลำบากเกินไปนัก” คำพูดนั้นฟังดูเรียบง่าย แต่ทุกถ้อยคำกลับหนักแน่นและเปี่ยมด้วยความรู้สึก นางเหลือบตามองเขาอีกครั้งมุมปากยกยิ้มบาง ๆ ก่อนที่สายตาจะทอดมองออกไปไกลตามแนวสวนหลังบ้านที่เงียบสงบราวสวรรค์ซ่อนตัวในเงามืดของค่ำคืน 

“เมืองนี้น่ะเจ้าค่ะ...มันหนาวมากเลยตอนข้ามาถึงครั้งแรกหนาวไม่ใช่เพราะอากาศหรอกนะเจ้าคะ แต่เพราะไม่มีใครเลยไม่มีอะไรต้อนรับ ไม่มีที่ยืนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอยู่เพื่ออะไร” นางหัวเราะเบา ๆ อย่างไม่ถือสาอดีตของตนเอง ก่อนจะพูดต่อในน้ำเสียงที่กลับมาอบอุ่น “แต่ท่าน...ท่านกับทุกคนทำให้มันเปลี่ยนไป” นางหันมาสบตาเขาตรง ๆ คราวนี้ไม่หลบ ไม่เบนหน้าไปทางอื่น "ท่านเป็นเหมือนสายลมในฤดูใบไม้ผลิ อุ่นและหอมหวาน...ไม่ร้อนแรงจนแผดเผา ไม่เย็นชาให้เจ็บปวด…แม้ตอนแรกจะเหมือนเย็นชามาก ๆ ก็เถอะเหมือนช่วงต้นฤดูใบไม้ผลินั้นแหละ" เสียงนางอ่อนโยนจนหัวใจแทบละลายแล้วนางก็ยิ้ม ยิ้มเล็ก ๆ ที่อ่อนหวานอย่างแท้จริงไม่ใช่ยิ้มเย้า ไม่ใช่ยิ้มล้อเล่น แต่เป็นรอยยิ้มที่มาจากเบื้องลึกของหัวใจ

“ท่านหลิวอัน...ท่านเป็นส่วนใหญ่เลยล่ะเจ้าคะ ที่ทำให้มันอุ่นเสมอมา”

หลิวอันนิ่งไป ไม่ใช่เพราะไม่รู้จะพูดอะไร...แต่เพราะในชั่วขณะนั้น ใจของเขาแน่นจนไม่มีถ้อยคำใดสามารถล้นผ่านออกมาได้ ชายผู้เคยว่างเปล่า เคยตั้งตนอยู่นอกเหนือความรู้สึกนึกคิด เคยใช้ความเงียบแทนคำว่ารัก...วันนี้กลับรู้สึกเหมือนถูกสายลมของหลินหยาห่มหุ้มใจตนเองเสียจนไม่อาจพูดอะไรออกมา

เสียงลมเบา ๆ พัดโชยผ่านยอดไม้เหนือเรือนเล็ก เสียงใบไม้เสียดสีกันคล้ายบทเพลงกล่อมจากธรรมชาติ สว่างเพียงแสงดาวบาง ๆ บนฟากฟ้าที่ทอดเงาอ่อนลงมากระทบใบหน้าหญิงสาวผู้หนึ่งซึ่งนั่งพิงข้างเขาอย่างแผ่วเบา หัวของนางเอนลงบนไหล่กว้างแน่นหนานั้นเหมือนแมวขี้เซาที่ไม่ทันระวังตัวไม่ได้ตั้งใจจะน่ารักแต่กลับน่ารักจนเขาไม่อาจถอนสายตา

หลิวอันหันหน้าไปมองนางซึ่งตอนนี้อยู่ใกล้มาก ใกล้เสียจนลมหายใจอุ่น ๆ ของนางกระทบเส้นผมด้านข้างของเขา ใกล้จนสามารถนับขนตางามที่เรียงตัวชัดเจนได้และในช่วงเวลานั้น...แม้นางไม่ได้แต่งหน้าใด ๆ แม้จะไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำใดทว่าความอ่อนล้าอันเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่นของนางกลับทำให้เขาอยากจะยกมือขึ้นแตะใบหน้านั้นเบา ๆ แต่ก็ไม่อาจทำได้

เขาเพียงจ้องมอง...จ้องมองเหมือนชายคนหนึ่งที่มองแมวเร่ร่อนตัวน้อยที่หลงเข้ามาในบ้าน แล้วนั่งเฝ้ามันจนเผลอรู้สึกปั่นป่วนใจอย่างประหลาด ดวงตาคู่นั้นของเขา...ไม่แสดงความรู้สึกใดออกมาเลย แต่ในอกกลับปั่นป่วนจนยากจะอธิบาย 

หลิวอันกระชับแขนเสื้อของตนก่อนจะค่อย ๆ ขยับตัว ล้วงมืออ้อมผ่านแผ่นหลังบาง แล้วประคองร่างน้อย ๆ นั้นขึ้นมาในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอมจนแทบไร้เสียง หลินหยายังไม่ตื่น ดวงตานางยังคงปิดสนิท ริมฝีปากสีระเรื่อคล้ายกลีบผลท้อหวานเผยอออกน้อย ๆ ตามแรงลมหายใจ เขาอุ้มนางไว้อย่างมั่นคงอ้อมแขนนั้นแข็งแรงแต่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน เขาไม่เคยรู้ตัวเลยว่าตนเองเคยอุ้มใครด้วยความระวังเท่านี้มาก่อน ไม่เคยเลย...ตั้งแต่สูญเสียคนรักไปเมื่อสิบปีก่อน

เสียงฝีเท้าของเขาเบาดังสายลมขณะที่พาหลินหยาผ่านสวนหลังบ้าน เลี้ยวเข้าสู่เรือนรับรองที่เธอใช้นอนประจำ เขาเปิดประตูบานไม้เล็กเบา ๆ แล้วเดินเข้ามาในห้องอันเงียบสงบ แสงตะเกียงที่ติดอยู่มุมห้องยังเรืองรองพอประมาณ เขาก้มตัวลงอย่างช้า ๆ วางนางลงบนฟูกอ่อนที่ปูเรียบ ดึงผ้าห่มผืนบางขึ้นห่มให้ถึงอก ลมหายใจของนางยังคงสม่ำเสมอมือหนึ่งของเธอขยับเล็กน้อยคล้ายจะควานหาผ้าห่ม เขาจึงจับขอบผ้าคลุมให้แนบตัวนางอีกครั้ง

แล้วหลิวอันก็โน้มตัวลงกระซิบเสียงต่ำ ดวงตาคมคายกวาดมองใบหน้าอันเปี่ยมด้วยชีวิตชีวานั้นอีกครั้ง ดวงตานั้น ดื้อรั้น ใจไม่ยอมแพ้แต่เปราะบางในแบบที่เขาไม่อาจเมินเฉยได้ "...ราตรีสวัสดิ์...เจ้าแมวน้อยโง่เง่า.." เขาวางมือลงที่ข้างเตียงเบา ๆ ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวออกจากห้อง...เงียบงัน ราวกับไม่เคยมีใครอยู่ตรงนั้น ทว่ากลิ่นหอมอ่อนของซิ่งเหรินโต้ฟูที่นางทำไว้ยังคงอบอวลอยู่ไม่จางหายในความทรงจำ เช่นเดียวกับความรู้สึกบางอย่างในใจของเขาที่กำลังค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นอย่างเชื่องช้าแต่หยั่งรากลึก…เกินจะถอน

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: บทหวานขนาดนี้พระรองได้ไง..เอ่ออออ มันเริ่ดเด้อ

รางวัล: หัวใจ 10 ดวงแล้วจ้า ต้องรอปลดแถวสองแต่ทำยังไงอ่ะการปลดแถวสองอ่ะ

+5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-04] หลิว อัน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

(ใส่ไปทำไมไม่รู้แต่ก็จะใส่ไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะให้ปลดแถว 2) 

LinYa ดี

วันที่ 08 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ ถนนสิบลี้ บ้านหลังเล็กคุณชายอันเล่อ

ยามเหม่าแรกแสงอรุณสีอ่อนเริ่มปะทะขอบม่านหน้าต่างผ้าฝ้ายของบ้านหลังเล็กที่ตั้งอยู่ด้านปลายถนนสิบลี้ เสียงไก่ขันดังแว่วจากบ้านข้างเคียงทั้งที่ไก่บ้านนั้นไม่เคยขันตรงเวลาเลยสักวัน หลินหยาลืมตาขึ้นมาช้า ๆ ซุกใบหน้าลงกับหมอนนุ่มอีกข้างก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ เหมือนคนอยากจะนอนต่อแต่แล้ว...เธอก็นึกขึ้นได้

“งึม ๆ ..วันนี้ต้องไปหาวัตถุดิบมาเตรียมเปิดร้านนี้หว่า..ห่าววววว”

เสียงพึมพำงัวเงียตามมาด้วยการลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้ ร่างเล็กเดินเซไปเข้าห้องน้ำ อาบน้ำด้วยท่าทีเร่งรีบแต่ยังไม่ลืมจะถูแก้มตัวเองเบา ๆ เพื่อปลุกให้สดชื่น เมื่อแต่งตัวเสร็จ เสื้อคลุมสีฟ้าอ่อนกับกางเกงผ้าสีเข้มถูกสวมแบบสบาย ๆ พร้อมหมวกใบเล็กที่เธอเริ่มชอบขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวหลินหยามองโต๊ะข้างเตียงที่มีถุงผ้าใบหนึ่งแขวนอยู่ เธอเดินไปหยิบอย่างคุ้นเคยกระเป๋าผ้าเจ็ดสมบัติ ที่ไม่รู้ใครเป็นคนตั้งชื่อแต่ก็มีของสารพัดยัดแน่นจนดูเหมือนมันมีมิติย่อยของตัวเองอยู่ภายใน..ไม่สิ..มันมีมิติแยกจริง ๆ นี้หว่า วันนี้เธอหยิบทั้งพลั่วคู่ใจ (เพิ่งปลิดชีพพลทหารหนูไปเมื่อวาน) กับมีดแล่ปลาที่ซื้อมาจากตลาดเมื่อวานใส่ถุงแล้วก็โยนใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย หยิบกระเป๋าสวมขึ้นม้วน ๆ ให้มันเล็ก ๆ แล้วเดินอย่างคล่องแคล่วพลางพึมพำกับตัวเอง..

"เอาน่า…ยังไม่มีร้านก็จริง แต่ของที่จะขายมันก็ต้องเริ่มจากอะไรสักอย่างก่อนปะวะ…ชีวิตแม่ค้าไม่ได้เริ่มจากป้ายร้านทองคำเสียหน่อย..." เธอเดินออกจากบ้านหลังเล็ก พลางหันกลับไปมองมันอีกครั้ง บ้านไม้เงียบสงบขนาดพอเหมาะเตียงไม่แข็งน้ำไม่ค่อยเย็นตำแหน่งบ้านอยู่ไม่ไกลตลาดมาก และที่สำคัญคือไม่มีเสียงบ่นของพวกขุนนางหรือกงกงให้เธอได้ยินทุกเช้า

หลินหยาระบายยิ้มบาง ๆ ….เธอหมุนตัวกลับ แล้วเดินก้าวยาว ๆ ออกจากถนนสิบลี้อย่างคึกคักกว่าเดิม ดวงตากลมหวานทอประกายแวววาว “วันนี้ออกนอกเมืองไปหาวัตถุดิบ...แต่พรุ่งนี้ไปหาหรงเล่อล่ะกัน คิดถึงหน้าเจ้าคุณหนูตัวน้อย ๆ เสียแล้วล่ะ เอาขนมไปฝากด้วย เดี๋ยวหน้ายู่เพราะไม่ได้กินขนมอีก”

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ของหญิงสาวที่เดินไปตามถนนร้างในยามรุ่งสาง ช่างเข้ากับแสงอ่อนของอรุณที่เพิ่งเริ่มคลี่ม่านได้พอดีอย่างประหลาดวันนี้...หลินหยาอาจยังไม่มีร้าน แต่เธอมีกระเป๋าที่เพิ่มได้ไม่จำกัด เย่ มีหัวใจที่ดื้อรั้น และพลั่วที่ใช้ทุบวิญญาณปีศาจเท่านี้ก็พอจะลุยต่อได้อีกวันแล้วล่ะ

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: -

รางวัล: -

LinYa ดี

วันที่ 16 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ ถนนสิบลี้ บ้านหลังเล็ก คุณชายอันเล่อ

เสียงนกกระจิบกระจอกแว่วเบาใต้แสงทองอ่อนยามเหม่าไล้ทาท้องฟ้าด้านนอก หน้าต่างไม้เลื่อนเผยให้เห็นม่านผ้าบางไหวระริกตามแรงลมสายแรกแห่งวัน หลินหยาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย แขนเล็กเหยียดยาวอย่างคนที่เพิ่งตื่นจากนิทราอันยาวนาน...ยาวนานเกินไปเสียด้วยซ้ำ "เมื่อวานโคตรบ้า…แฮ่ก...ข้า...หลับไปกี่วันเนี่ย..." เสียงพึมพำปนหาวหวานแผ่วเบา ขณะเจ้าตัวนอนแผ่หลาอยู่บนฟูกนุ่มของห้องรับรองเรือนหลังเล็กในจวนคุณชายอันเล่อ ใครจะไปรู้ว่าเบื้องหลังชื่อเรียบง่ายของเรือนรับรองแห่งนี้ กลับเป็นสถานที่พักผ่อนส่วนตัวของ 'หวยหนานหวาง หลิว อัน' ผู้เป็นหนึ่งในเสาหลักของราชสำนัก...แต่สำหรับหลินหยามันก็คือ "บ้าน" หลังชั่วคราวที่นอนยาวเหมือนจะฝังรากกลายเป็นเห็ดจริง ๆ แล้ว!

เธอลุกขึ้นบิดตัวเล็กน้อยก่อนจะยกมือลูบผมยุ่งของตัวเองแล้วหาวฟ่ออีกครั้งอย่างไม่สนภาพลักษณ์ใด ๆ สภาพตอนนี้คือยัยสาวขี้เซาที่เหมือนเพิ่งโดนเสกกลับมาจากนรกขี้เกียจ

"โอ๊ย...นอนจนขี้ตาจะกลายเป็นหินงอกหินย้อยอยู่ละ..." นางสบถเบา ๆ ขณะควานหาผ้าพันเอวและสายรัดถุงอุปกรณ์ประจำตัว มือไวหยิบมีดแล่ปลายัดกระเป๋าเจ็ดสมบัติไว้เช่นเคย ก่อนจะหยิบพลั่วคู่ใจขึ้นมาตวัดอากาศเบา ๆ พลางยิ้มกรุ้มกริ่ม "วันนี้เจ้าจะได้ออกไปสัมผัสโลกอีกครั้งแล้วนะ...พลั่วสะท้านฟ้า!" หลังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จนางก็มัดผมรวบง่าย ๆ ตามประสาคนที่ปล่อยผมยังไม่ได้เพราะมันยังไม่ยาวขนาดนั้น พร้อมสวมชุดแม่ค้าหน้าใหม่แบบเรียบสบายเดินตรงออกจากบ้านหลังเล็กโดยไม่ลืมทิ้งโน้ตขอบคุณเอาไว้ให้เจ้าบ้านคุณชายอันเล่อที่ไม่รู้ว่าวันนี้จะกลับมานอนที่นี่อีกหรือไม่

เดินข้ามเส้นทางไม้เล็ก ๆ ที่เชื่อมต่อระหว่างส่วนเรือนกับทางออกหลัก หลินหยาก็ยกมือขึ้นบังแดดยามเช้าแล้วพึมพำกับตัวเองด้วยใบหน้าร่าเริงปนกังวลเล็กน้อย 

"หรงเล่อน่าจะงอนเป็นตูดหมึกไปแล้วแน่ ๆ…สัญญาว่าจะไปหาแต่เจือกหลับยาวเกินมนุษย์…เฮ้อออ เอาน่า! วันนี้ต้องไปง้อนางให้ได้!" ว่าจบก็ก้าวเดินอย่างกระฉับกระเฉงออกจากจวนมุ่งหน้าสู่จวนหวยหนานหวางในเมืองหลวงฉางอันทันที ระหว่างทางนางยังหอบถุงกระดาษเล็ก ๆ ใส่ขนมที่พกมาจากบ้านหลังเล็กมาด้วยตั้งใจจะเอาไปฝากหรงเล่อเพื่อเป็นของขอโทษ

แม้ยามเช้าจะอบอวลไปด้วยแสงแดดอ่อนโยน และกลิ่นขนมสดใหม่จากแผงขายของข้างถนน แต่ในห้วงใจของหลินหยานั้น กลับคล้ายมีม่านหมอกบาง ๆ คลี่คลุมอยู่เสมอ นางเดินทอดน่องไปตามถนนสิบลี้อย่างไม่รีบร้อนท่ามกลางเสียงเร่ขายของและผู้คนที่กำลังเริ่มต้นวันใหม่ หลินหยาก้มหน้าลงมองปลายเท้าตนที่ก้าวไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้าบางคราวสายตาก็ลอบชำเลืองภาพสะท้อนในแอ่งน้ำเล็ก ๆ ที่พื้นทางเดิน หญิงสาวหลับตาลงชั่วครู่สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แล้วปล่อยออกมาอย่างยาวนาน

"วันนี้ไม่ใช่วันของความฝัน ไม่ใช่เวลาสำหรับความเจ็บปวด..." เสียงพึมพำของเธอแผ่วเบาจนแทบกลืนหายไปกับเสียงลม

หลินหยารู้ดีว่าหัวใจตนเองยังคงเต้นแรงเมื่อคิดถึงภาพท่านชายห่าวหมิง…ไม่สิ จางกงกง กับอดีตนั้นเรื่องของพันธะในศาลา เรื่องปีศาจจิ้งจอก หรือแม้แต่เรื่องของชายผู้ถูกทำให้เสียสิ้นศักดิ์ศรีในความทรงจำล้วนแต่คือเรื่องที่ยังไม่อาจเปิดผนึกได้ในเวลานี้และใช่…นางรู้ดี แต่ก็เพราะรู้ดีเช่นนั้น หลินหยาจึงเลือกจะวางมันลงแม้ชั่วครู่ก็ยังดีกว่ามากนัก

"ข้าจะใช้ชีวิตก่อน...ให้สมกับที่ยังหายใจอยู่" เสียงเธอเอ่ยกับตนเองอย่างหนักแน่นแม้แววตาจะยังคงหม่นเศร้าจากรอยฝันที่หลอกหลอน เพราะอย่างไรเสียวันนี้นางยังต้องไปที่เดิม สถานที่แห่งความลับและเงาในใจ สถานที่ที่ทั้งจางกงกงและท่านชายห่าวหมิงอาจจะรออยู่ไม่ว่าภายใต้ชื่อใดก็ชื่อหนึ่ง หลินหยาไม่คิดจะหนีไม่ใช่เพราะไม่กลัวแต่เพราะนางรู้...ว่าชีวิตของตน ไม่อาจถูกปกคลุมด้วยความกลัวตลอดไป

มือหนึ่งของหญิงสาวกำขอบพลั่วในกระเป๋าแน่นขึ้น พลั่วสะท้านฟ้า (แน่นอนว่าตั้งชื่อเอง) ที่ช่วยให้นางรอดจากปีศาจมาได้หลายคราวันนี้ก็จะเป็นเครื่องเตือนใจว่า “หลินหยา” ยังมีมือ มีเท้า มีลมหายใจและมีจุดยืนของตัวเอง "เจอก็เจอสิ...เจ้าขันทีบัดซบ" รอยยิ้มแผ่วแล่นผ่านมุมปากก่อนที่นางจะเร่งฝีเท้าเบา ๆ อย่างมีจังหวะ สะโพกแกว่งไปมาตามสไตล์แม่ค้าร้อยเล่ห์มืออีกข้างถือถุงขนมที่ตั้งใจจะเอาไปให้หรงเล่อเพราะก่อนจะเจอปีศาจในเงาเงียบเหล่านั้น นางยังมีเพื่อน มีชีวิต และยังมีรอยยิ้มที่ต้องมอบให้ผู้คน

และนั่น...คือสิ่งที่หลินหยาเลือกเสมอ

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ขอบคุณที่ได้ใช้เวลาสักกะที ดีใจจังค้าบ

รางวัล: -

SuYao ดี

วันที่ 20 ลิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว (เวลา 17.00 - 19.00 น.)

การสะกดรอยตามเกวียนบรรทุกสมุนไพรนำพาซูเหยา ลึกเข้าไปในย่านที่อยู่อาศัยอันเงียบสงบห่างไกลจากความวุ่นวายของตลาด ในที่สุดเกวียนก็หยุดลงที่หน้าเรือนไม้สูงหนึ่งชั้นขนาดกลางที่ตั้งอยู่ช่วงปลาย ถนนลิบลี้ซึ่งมีผู้สัญจรผ่านไปมามากมาย ตัวเรือนดูสะอาดสะอ้านและมีการดูแลเป็นอย่างดี แม้จะไม่ได้โอ่อ่าฟู่ฟ่า แต่ก็บ่งบอกถึงฐานะของผู้เป็นเจ้าของได้ เสียงกระซิบกระซาบและเสียงขยับเขยื้อนของวัตถุหนัก ๆ ดังออกมาจากภายในบ้าน ชายฉกรรจ์กลุ่มเดิมกำลังช่วยกันขนหีบไม้ขนาดใหญ่เข้าไปในบ้านอย่างเร่งรีบ ท่าทางของพวกเขาดูรีบร้อนและกระสับกระส่าย คล้ายกำลังทำบางสิ่งที่ต้องปกปิดเป็นความลับ

ไม่นานนักหลังจากหีบไม้ทั้งหมดถูกขนเข้าไปในบ้าน ประตูก็ถูกปิดลงอย่างเงียบเชียบ ความมืดและความเงียบสงัดเข้าปกคลุมอีกครั้ง ทิ้งให้ซูเหยาอยู่กับความรู้สึกประหลาดใจและสับสน ซูเหยารออยู่พักใหญ่จนแน่ใจว่าบริเวณนั้นปลอดคน จึงค่อย ๆ ย่องเข้าไปใกล้เรือนไม้ นางสำรวจรอบ ๆ เพื่อหาจุดที่สามารถแทรกซึมเข้าไปได้ กำแพงบ้านดูแข็งแรงและหน้าต่างทุกบานก็ปิดสนิท แต่สายตาของนางก็เหลือบไปเห็น ช่องเล็ก ๆ ใกล้กับพื้นดินที่ดูเหมือนจะเป็นช่องสำหรับสัตว์เลี้ยง ซึ่งอาจจะพอให้คนร่างเล็กเช่นนางเบียดตัวเข้าไปได้

ซูเหยาค่อย ๆ สอดตัวผ่านช่องเล็ก ๆ ใกล้พื้นดินอย่างระมัดระวัง แม้จะคับแคบแต่ด้วยรูปร่างที่บอบบางของนางก็สามารถเบียดเสียดเข้าไปได้อย่างทุลักทุเล กลิ่นอับชื้นและกลิ่นสมุนไพรบางชนิดโชยเข้าจมูกทันทีที่เท้าของนางเหยียบย่างเข้ามาภายในตัวบ้าน ความมืดมิดภายในทำให้ซูเหยาต้องใช้ประสาทสัมผัสอื่นช่วยในการนำทาง นางย่างก้าวอย่างเงียบเชียบที่สุด พยายามไม่ให้เกิดเสียงแม้เพียงน้อยนิด

ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ของบุรุษหลายคนก็ดังแว่วมา ซูเหยารีบหลบเข้ามุมมืดที่กำบังตัวได้ดีที่สุด นางรอจนเสียงฝีเท้าเหล่านั้นค่อย ๆ จางหายไป ก่อนจะเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง หัวใจของนางเต้นระรัวด้วยความระทึกใจและความสงสัย ก้าวแต่ละก้าวพาให้นางลึกเข้าไปในความลับของบ้านหลังนี้

เสียงที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ นำทางซูเหยาไปสู่โถงทางเดินแคบ ๆ ที่ปลายทางมีประตูไม้บานใหญ่ปิดสนิท แสงสลัว ๆ ลอดออกมาจากช่องว่างใต้บานประตู บ่งบอกว่ามีกิจกรรมบางอย่างเกิดขึ้นภายในห้องนั้น ซูเหยาแนบหูลงกับบานประตู พยายามจับใจความบทสนทนาที่เล็ดลอดออกมา แต่เสียงพูดคุยนั้นเบาและอู้อี้เกินกว่าจะจับใจความได้ทั้งหมด

ด้วยความมุ่งมั่นที่จะไขปริศนา ซูเหยาตัดสินใจค่อย ๆ แง้มบานประตูออกเพียงเล็กน้อยพอให้สอดสายตาเข้าไปได้ ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าทำให้นางแทบหยุดหายใจ ห้องขนาดใหญ่เบื้องหน้าเต็มไปด้วยหีบไม้ที่คุ้นตา ตั้งเรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบเกือบจรดเพดาน กลิ่นสมุนไพรที่รุนแรงขึ้นจนแทบสำลักอบอวลไปทั่วทั้งห้อง ชายฉกรรจ์กลุ่มเดิมที่นางเห็นขนหีบเข้ามา กำลังสาละวนอยู่กับการจัดเรียงหีบเหล่านั้น บางคนกำลังเปิดหีบออก เผยให้เห็นห่อสมุนไพรจำนวนมากที่บรรจุอยู่ภายใน

"กลิ่นสมุนไพรแรงขนาดนี้ คุณชายอันเล่อจะไม่สงสัยเอาหรือ?" ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยความกังวล "นี่เราแอบใช้บ้านนายท่านมากักตุนยาเถื่อนกันแบบนี้ หากจับได้พวกเราตายสถานเดียวนะ"

"เจ้าโง่เอ๊ย!" หัวหน้ากลุ่มดุขึ้น "คุณชายกลับมาถึงเรือนตั้งแต่ยามเซินแล้วก็อุ้มแม่นางหนานเข้าห้องไปไม่ยอมออกมาอีกเลย ข้าแอบไปส่องดูแล้ว ตอนนี้เขากำลังเฝ้าอาการนางจนฟุบหลับอยู่ข้างเตียง นั่นแหละคือโอกาสทองของเรา รีบจัดการให้เสร็จก่อนรุ่งสาง!"

หัวใจของซูเหยาเต้นระรัว เมื่อได้ยินบทสนทนานั้น ความจริงปรากฏชัดขึ้นตรงหน้า ที่นี่ไม่ใช่แค่เรือนที่อยู่อาศัย แต่เป็นแหล่งกักตุนยาเถื่อน! และที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือ พวกมันกำลังใช้ประโยชน์จากความเจ็บป่วยของแม่นางหนาน (ใครกัน?) และความอ่อนเพลียของคุณชายอันเล่อเป็นช่องทางในการก่ออาชญากรรม

เสียงกระทบกันของภาชนะบางอย่างดังขึ้นเบา ๆ จากมุมหนึ่งของห้อง ด้วยความตกใจซูเหยาที่กำลังจดจ่อกับการฟังบทสนทนาจึง สะดุ้งสุดตัวและชนเข้ากับบานประตูอย่างแรง ประตูไม้ที่แง้มอยู่เล็กน้อยถูกผลักให้เปิดออกกว้างขึ้น เผยให้เห็นร่างของนางที่ยืนอยู่ด้านนอก สมุนไพรจำนวนมากที่ซ้อนกันเป็นตั้งอยู่ใกล้ประตูถูกแรงกระแทกจน หีบไม้โยกโคลงเคลงก่อนจะล้มครืนลงมาพร้อมกับเสียงอันดังกึกก้อง สมุนไพรจำนวนมากทะลักออกมาจากหีบ กระจัดกระจายเต็มพื้น

"ใครน่ะ!" เสียงตะโกนของหัวหน้ากลุ่มดังขึ้นอย่างตื่นตระหนก ชายฉกรรจ์ทุกคนหยุดชะงักและหันขวับมาทางต้นเสียง ดวงตาคมกริบของพวกเขากวาดมองไปรอบห้อง ก่อนจะจับจ้องมาที่ซูเหยาซึ่งกำลังยืนตัวแข็งทื่ออยู่ท่ามกลางกองสมุนไพรที่ร่วงหล่น

"จับตัวมัน!" หัวหน้ากลุ่มสั่งเสียงกร้าว ชายฉกรรจ์สองคนพุ่งตรงเข้ามาหาซูเหยาหมายจะจับกุมตัว นางไม่มีทางเลือกนอกจากจะต้องขัดขืน ถึงแม้จะไม่มีวรยุทธ์แต่สัญชาตญาณเอาชีวิตรอดก็บอกให้นางต้องตอบโต้ ซูเหยาคว้าขวดโหลที่วางอยู่บนหีบใกล้ ๆ ขว้างใส่ชายคนหนึ่งเต็มแรง โหลแตกกระจายพร้อมกับของเหลวสีข้นที่สาดกระเซ็นไปทั่วใบหน้าของเขา

"อ๊ากกก!" ชายคนนั้นร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด ดวงตาของเขาแสบร้อนจนต้องยกมือขึ้นกุมใบหน้าไว้ ซูเหยาใช้จังหวะนั้นพุ่งตัวหนีไปอีกทาง พยายามหาทางออก แต่ชายอีกคนก็พุ่งเข้ามาประชิดตัวอย่างรวดเร็ว นางคว้าสมุนไพรแห้งกำมือหนึ่งสาดใส่หน้าเขาไปอีก ชายผู้นั้นสำลักไออย่างรุนแรง แต่ก็ยังคงมุ่งหน้าเข้ามา

ขณะที่ซูเหยากำลังถูกไล่ต้อน สององครักษ์ที่เถียนเฟิงส่งมาติดตามก็มองเห็นเหตุการณ์ไม่ชอบมาพากลจากด้านนอก พวกเขาสังเกตเห็นความวุ่นวายภายในบ้านและร่างของซูเหยาที่กำลังถูกคุกคาม

“แย่แล้ว!” องครักษ์คนหนึ่งพึมพำ ก่อนที่ทั้งสองจะพุ่งทะยานตรงเข้าสู่ประตูหมายจะเข้าไปช่วยเหลือ

แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะถึงประตู หัวหน้าคนร้ายก็เหลือบไปเห็นเงาตะคุ่มของคนสองคนกำลังเคลื่อนไหวอยู่นอกบ้าน

“นั่นใคร!” เขาตะโกนเสียงแข็ง ดวงตาหรี่ลงด้วยความสงสัย เมื่อเห็นการแต่งกายของคนทั้งสองที่ดูไม่ใช่คนของเรือน เขาก็ตระหนักได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่แค่ผู้บุกรุกคนเดียว

“นังนี่มันมาพวกมาด้วย! ออกไปจัดการพวกมันด้านนอก!” หัวหน้าสั่งลูกน้องอีกสองคนที่เหลือ

ชายฉกรรจ์อีกสองคนพุ่งออกไปนอกบ้านทันทีเพื่อรับมือกับองครักษ์ของเถียนเฟิง เสียงปะทะกันของอาวุธและเสียงคำรามของบุรุษดังขึ้นจากด้านนอก บ่งบอกถึงการต่อสู้ที่ดุเดือด

ในขณะที่การต่อสู้นอกบ้านยังคงดำเนินไปอย่างดุเดือด ภายในห้องยาเถื่อนซูเหยาก็ถูกชายฉกรรจ์ที่เป็นหัวหน้าลากเข้ามาด้านในอย่างรวดเร็ว นางพยายามขัดขืนสุดกำลัง ทั้งถีบ ต่อย จิกข่วน เพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการ แต่ด้วยพละกำลังที่เหนือกว่าของชายผู้นั้น นางก็ไม่สามารถทำอะไรได้มากนัก สุดท้ายซูเหยาก็ถูกผลักลงกับพื้นอย่างแรง เขาก้มลงจับคอของนางและยกนางขึ้นจากพื้น ดวงตาของเขาฉายแววอำมหิต

“บอกมา! ใครส่งเจ้ามา!” เสียงของหัวหน้ากลุ่มกดต่ำลงจนน่ากลัว มือของเขาบีบคอของซูเหยาแน่นขึ้นเรื่อย ๆ จนลมหายใจของนางเริ่มติดขัด ใบหน้าของซูเหยาเริ่มซีดเผือด ดวงตาเบิกกว้างด้วยความทรมาน ภาพเบื้องหน้าเริ่มพร่ามัว แต่ถึงกระนั้นนางก็กัดฟันแน่น ไม่ยอมปริปากพูดอะไร

“ข้าถามว่าใครส่งเจ้ามา!” หัวหน้ากลุ่มตะคอกซ้ำ พลางออกแรงบีบคอเพิ่มขึ้นอีก ซูเหยาดิ้นรนเฮือกสุดท้าย อากาศในปอดร่อยหรอลงทุกที ร่างกายนางเริ่มอ่อนแรงลง แสงสว่างในดวงตาเริ่มเลือนหายไป…

ในขณะที่ซูเหยากำลังจะหมดลมหายใจพลันมีเสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างสงบแต่ทรงพลัง

“พอได้แล้ว ปล่อยนางเสีย”

เสียงนั้นทำให้คนในห้องหยุดชะงัก หัวหน้ากลุ่มหันขวับไปมองทางต้นเสียง ชายฉกรรจ์ที่กำลังต่อสู้อยู่ด้านนอกก็ชะงักมือลงเช่นกัน

ร่างสูงโปร่งของหลวงจีนในจีวรสีเทา ก้าวเข้ามาในห้องอย่างช้า ๆ ใบหน้าของท่านเปี่ยมไปด้วยความสงบและเมตตา แม้ในสถานการณ์ที่ตึงเครียดเช่นนี้ ผมของท่านถูกโกนจนเกลี้ยงเกลา มือของท่านประสานกันอยู่ด้านหน้า แววตาของท่านสงบและลึกซึ้งราวกับห้วงน้ำที่ไม่อาจหยั่งถึง บุคคลผู้นั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากไต้ซือจื่อหลิงนั่นเอง

ไต้ซือจื่อหลิงมองมาที่หัวหน้ากลุ่มด้วยสายตาที่ไร้อารมณ์ใด ๆ

“กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมตามสนอง อย่าได้สร้างบาปไปมากกว่านี้เลย”

หัวหน้ากลุ่มคลายมือจากคอของซูเหยาโดยไม่รู้ตัว นางร่วงลงไปกองกับพื้น พยายามสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่หลวงจีนผู้มาเยือนอย่างไม่เข้าใจ ไม่เว้นแม้แต่ซูเหยาเอง นางสำลักอากาศอย่างแรง พยายามกอบโกยลมหายใจที่ร่อยหรอเข้ามาในปอด เมื่ออาการดีขึ้นเล็กน้อย นางก็หันไปมองไต้ซือจื่อหลิงด้วยความประหลาดใจระคนสงสัย

"ท่านไต้ซือ...ท่านมาที่นี่ได้อย่างไรเจ้าคะ?"

"อาตมาเห็นโยมซูที่ตลาดตะวันตก โยมทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ คล้ายกำลังแอบติดตามผู้ใดอยู่ อดเป็นห่วงมิได้ จึงติดตามมาดู" ไต้ซือจื่อหลิงคลี่ยิ้มบางเบา ดวงตาเปี่ยมด้วยเมตตา

"ฮ่า ๆ ๆ หลวงจีนอย่างแกจะมาช่วยอะไรได้? ไม่ต้องให้คนอื่นลงมือหรอก ข้าคนเดียวก็จัดการพวกแกได้สบาย" หัวหน้ากลุ่มลักลอบตุนยาเถื่อนหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

เสียงการต่อสู้จากด้านนอกกลับมาดังขึ้นอีกครั้ง บ่งบอกว่าองครักษ์ของเถียนเฟิงกำลังปะทะกับลูกน้องของหัวหน้ากลุ่มอย่างดุเดือด ไต้ซือจื่อหลิงยืนขวางหน้าซูเหยาไว้ ร่างสูงโปร่งของท่านดูมั่นคงดุจภูผา

"แม้อาตมาจะไม่มีอาวุธใดติดตัว แต่ก็จะไม่ยอมให้ผู้ใดมาแตะต้องโยมผู้นี้ได้เด็ดขาด"

"แล้วแกจะมีอะไรมาสู้กับข้า!" หัวหน้ากลุ่มกล่าวอย่างท้าทาย

ไต้ซือจื่อหลิงประสานมือเบื้องหน้า นัยน์ตาสงบแต่แฝงด้วยความเฉียบคม

"ปากของอาตมาอย่างไรเล่า"

หัวหน้ากลุ่มยาเถื่อนเลิกคิ้วขึ้นอย่างเย้ยหยัน

"ฮ่า ๆ ๆ จะเทศนาสั่งสอนให้ข้ากลับตัวกลับใจอย่างนั้นรึ? ฝันไปเถอะ!"

ไต้ซือจื่อหลิงยังคงยืนสงบนิ่ง ดวงตาของท่านทอประกายแห่งความเมตตา แต่แฝงเร้นด้วยความเฉียบคมที่ยากจะคาดเดา ท่านกวาดสายตามองหัวหน้ากลุ่มและสมุนที่เหลืออย่างช้า ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าทุกคำพูดกลับแฝงด้วยพลังที่สั่นสะเทือนจิตใจ

"พวกโยมนี่มันน่าสมเพชจริง ๆ! เกิดมาเป็นคนทั้งที แทนที่จะสร้างบุญกุศล กลับมัวแต่กอบโกยผลประโยชน์บนความทุกข์ยากของผู้อื่น! จิตใจพวกโยมมันทำด้วยอะไรกันห๊ะ? ถึงได้ด้านชา ไร้สำนึกถึงขนาดนี้! โยมไม่ละอายใจบ้างเลยหรือ!"

คำพูดของไต้ซือราวกับคมมีดที่กรีดแทง หัวหน้ากลุ่มถึงกับชะงัก สีหน้าเริ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ยังคงแสร้งทำเป็นไม่สะทกสะท้าน

"หุบปากไปเลยไอ้หลวงจีน! แกไม่รู้เรื่องอะไรก็อย่ามายุ่ง!"

ไต้ซือไม่สนใจคำสบถนั้น ท่านยังคงเทศนาต่อไป เสียงของท่านเริ่มหนักแน่นขึ้นเรื่อยๆ ราวกับค้อนที่ฟาดลงบนก้อนหิน

"ไม่รู้เรื่อง? นี่โยมคิดว่าอาตมาโง่นักหรือไร? เห็นแก่ตัวจนตาบอดขนาดนี้ ยังจะมาอ้างว่าอาตมาไม่รู้เรื่องอีก! ทำเรื่องเลวร้ายถึงขนาดนี้ แล้วคิดว่าจะลอยนวลไปได้รึ? คิดว่ากฎแห่งกรรมมันไม่มีจริงหรือไร? หรือพวกโยมคิดว่านรกไม่มีอยู่จริง? พอตายไป โยมก็จะได้รู้เองว่านรกขุมไหนเหมาะกับพวกโยมที่สุด!"

หัวหน้ากลุ่มเริ่มมีเหงื่อซึมออกมาจากหน้าผาก เขาพยายามเบือนหน้าหนี แต่คำพูดของไต้ซือก็ยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาท ราวกับเสียงก้องจากยมโลก

"พวกโยมทำนาบนหลังคน! เอาความเจ็บป่วยของคนอื่นมาเป็นบันไดไต่เต้า! ไม่ละอายใจเลยรึ? โยมคิดว่าพวกโยมจะร่ำรวยได้อย่างยั่งยืนด้วยการทำบาปแบบนี้งั้นหรือ? ฝันไปเถอะ! เงินที่ได้มาจากการกดขี่ผู้อื่นมันร้อนเป็นไฟนรก! ยิ่งร่ำรวยเท่าไหร่ จิตใจพวกโยมยิ่งเน่าเฟะเท่านั้นแหละ! โยมสมควรได้รับผลกรรม!"

ไต้ซือจื่อหลิงก้าวเท้าเข้ามาใกล้ขึ้นอีกก้าว ใบหน้าเปี่ยมด้วยความสงบ แต่แววตาของท่านกลับสาดประกายแห่งความเดือดดาลที่ยากจะบรรยาย

"มองหน้าอาตมาสิ! มองให้อาตมาสิพวกโยม! พวกโยมเคยเห็นหน้าพ่อหน้าแม่ของตัวเองตอนพวกท่านตายแล้วร้องไห้เสียใจเพราะสิ่งที่พวกโยมทำไหม? ไม่เคยเลยใช่หรือไม่? เพราะพวกโยมมันไร้จิตสำนึกไง! อย่าหวังว่าจะได้ตายดีเลย! โยมจำคำอาตมาไว้! เวรกรรมมันตามทันแน่นอน! ไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้ ไม่ชาตินี้ก็ชาติหน้า โยมจะต้องชดใช้ในสิ่งที่พวกโยมทำ!"

ใบหน้าของหัวหน้ากลุ่มบิดเบี้ยวด้วยความทุกข์ทรมาน เขาตัวสั่นเทิ้มราวกับถูกผีเข้าสิง เหงื่อไหลซึมไปทั่วร่าง เสื้อผ้าเปียกชุ่มด้วยความหวาดกลัวและสำนึกผิด ลูกน้องคนอื่น ๆ ทรุดฮวบลงกับพื้น บางคนเริ่มร้องไห้คร่ำครวญราวกับเห็นนรกอยู่ตรงหน้า

"ยังไม่เจ็บพอหรือไรโยม! นี่โยมคิดว่าคำพูดอาตมามันเบาบางนักหรือ! หรือโยมต้องให้ยมทูตมาฉุดกระชากวิญญาณโยมลงไปในขุมนรก โยมถึงจะสำนึกได้! โยมคิดว่าชีวิตนี้โยมจะลอยนวลไปได้จริง ๆ หรือ! ฝันไปเถอะ! นรกมันรอโยมอยู่แล้ว! ทุกวินาทีที่โยมหายใจอยู่บนโลกนี้ คือการสะสมบาปกรรมที่หนักขึ้นเรื่อย ๆ! โยมกำลังสร้างทางเดินให้ตัวเองลงสู่อเวจีที่มืดมิดและไร้ที่สิ้นสุด!"

ไต้ซือจื่อหลิงก้าวเข้าไปประชิดตัวหัวหน้ากลุ่มอีกก้าว ดวงตาของท่านเป็นประกายโชติช่วงไปด้วยเพลิงแห่งธรรมะที่เผาผลาญความชั่วร้าย

"ยาเถื่อนที่โยมกักตุนไว้ มันคือเชื้อไฟที่กำลังเผาผลาญชีวิตของโยมให้มอดไหม้! ทุกห่อสมุนไพรที่โยมขายออกไป คือตะปูที่ตอกลงบนฝาโลงของโยมเอง! โยมคิดว่าเงินทองที่ได้มามันหอมหวานนักหรือ! มันคือเลือด คือน้ำหนอง คือความทุกข์ทรมานของคนบริสุทธิ์! มันจะตามหลอกหลอนโยมไปทุกหนทุกแห่ง! โยมจะไม่ได้หลับได้นอน! โยมจะกินไม่ลง! ทุกคำข้าวที่กลืนลงไป มันจะกลายเป็นก้อนถ่านเพลิงที่เผาผลาญลำไส้โยมให้ปวดรวดร้าว! โยมจะใช้ชีวิตอย่างคนไร้ค่า! คนที่สังคมรังเกียจ! คนที่แม้แต่สัตว์เดรัจฉานก็ยังไม่อยากคบหา!"

เสียงของไต้ซือดังราวกับฟ้าผ่า ผ่าลงกลางใจของหัวหน้ากลุ่มจนเขาสะดุ้งเฮือก

"โยมคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่มาจากไหน! คิดว่าจะรวยแล้วมีอำนาจค้ำฟ้าหรือ! ฝันไปเถอะ! ต่อให้โยมมีเงินทองกองเท่าภูเขา มีอำนาจเหนือกว่าใคร! แต่ในท้ายที่สุด โยมก็ต้องเผชิญหน้ากับความจริงอันน่าสมเพช! ความจริงที่ว่าโยมคือคนบาปหนา! คนที่ทำนาบนหลังคน! คนที่ขูดรีดเอาเปรียบผู้อื่น! คนที่จิตใจต่ำทรามยิ่งกว่าเดรัจฉาน! โยมมันแค่เศษสวะของสังคม! ไม่มีใครอยากจดจำโยมในฐานะคนดีหรอก! พวกเขาจะจดจำโยมในฐานะคนเลว! คนชั่วช้าสามานย์! และเมื่อโยมตายไป โยมจะไม่มีแม้กระทั่งที่ยืนในนรกภูมิ!"

ไต้ซือจื่อหลิงกวาดสายตามองไปที่ลูกน้องที่เหลือ เสียงของท่านยังคงดุดันและทรงพลัง

"พวกโยมก็เช่นกัน! คิดว่าตามน้ำไปกับหัวหน้าแล้วจะรอดพ้นหรือ! พวกโยมคือผู้สมรู้ร่วมคิด! พวกโยมคือมือที่ร่วมสร้างบาปกรรม! โยมจะหนีความผิดของตัวเองไม่ได้! ทุกหยาดเหงื่อที่เสียไปเพื่อขนยาเถื่อน คือเชื้อเพลิงที่กำลังเติมความร้อนให้นรกขุมที่พวกโยมจะต้องไปชดใช้! คิดว่าตัวเองเป็นคนดีพอที่จะเข้าสวรรค์หรือไง? ฝันไปเถอะ! พวกโยมมันน่าสมเพช! เกิดมาเป็นคนทั้งที กลับเลือกเส้นทางของอบายมุข! เลือกเส้นทางที่นำพาตัวเองไปสู่นรกอเวจี!"

ไต้ซือจื่อหลิงชี้ไปที่กองหีบสมุนไพรเถื่อนที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น

"พวกโยมเห็นไหม! นี่มันไม่ใช่แค่สมุนไพร! มันคือความเจ็บป่วย! มันคือความตาย! มันคือความหายนะที่โยมกำลังนำพาไปสู่ผู้คน! โยมจะหลับตาลงได้อย่างไรในเมื่อรู้ว่ายาที่โยมขายออกไป มันกำลังคร่าชีวิตคนบริสุทธิ์ไปทีละคนสองคน! เลือดเนื้อของพวกเขาจะไหลซึมลงมาเกาะติดมือของโยม! วิญญาณของพวกเขาจะตามหลอกหลอนโยมไปจนวันตาย! โยมจะไม่มีวันสงบสุขได้เลย!"

เสียงคำรามสุดท้ายของไต้ซือจื่อหลิงดังก้องไปทั่วห้อง ราวกับระเบิดที่ลงกลางใจ หัวหน้ากลุ่มยาเถื่อนกรีดร้องออกมาสุดเสียง ใบหน้าซีดเผือดราวกับศพ เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป

"พอแล้ว! พอเถอะท่านไต้ซือ! ใครก็ได้! เอาข้าไปคุกเถอะ! ดีกว่าต้องมาฟังปากท่านเทศนา! พระอะไรด่าเจ็บชะมัด!" เขายื่นมือออกไปหาใครก็ได้ที่อยู่ใกล้ที่สุด ลูกน้องที่เหลือก็ทรุดตัวลงกับพื้น ร้องไห้คร่ำครวญ และยื่นมือออกไปเช่นกัน

"ใช่ ๆ! พอแล้ว! พาพวกเราไปเถอะ!" เสียงของสมุนคนหนึ่งแหบแห้งด้วยความหวาดกลัว

ทันใดนั้นองครักษ์สองคนของเถียนเฟิง ก็พุ่งเข้ามาในห้อง พวกเขารีบเข้ามัดผู้ร่วมขบวนการทั้งหมดอย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพ ผูกมือไพล่หลังแน่นหนา ก่อนที่กำลังเสริมจะตามมาหลังจากนั้นไม่นานเพื่อรวบรวมของกลางและพาคนร้ายไปส่งกรมราชทัณฑ์

ซูเหยาที่ยังคงยืนตะลึงกับเหตุการณ์ตรงหน้า หันไปมององครักษ์ทั้งสองด้วยความประหลาดใจ

"พวกท่านเป็นใคร แล้วมาที่นี่ได้อย่างไรเจ้าคะ?" ซูเหยาเอ่ยถามด้วยความสงสัย

องครักษ์คนหนึ่งก้มศีรษะลงเล็กน้อย

"เรียนแม่นางใต้เท้าเถียนส่งพวกข้ามาเพื่อช่วยเหลือแม่นางโดยเฉพาะขอรับ ท่านเป็นห่วงแม่นางยิ่งนัก (จริง ๆ คือกลัวแม่นางทำเสียแผน)"

ซูเหยาโค้งคำนับเล็กน้อย

"ขอบคุณพวกท่านมากเจ้าค่ะ และฝากคำขอบคุณไปถึงใต้เท้าเถียนด้วยนะเจ้าคะ"

ไม่นานนักคนของต้าซือคง ก็ทยอยเข้ามาในเรือนอย่างเงียบเชียบ พวกเขาเริ่มรวบรวมหีบสมุนไพรเถื่อนและของกลางทั้งหมดอย่างเป็นระบบ ก่อนจะนำผู้ต้องหาที่ถูกมัดแล้วออกไปจากเรือนทีละคนอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็จัดการเก็บกวาดทำความสะอาดพื้นที่ที่เคยเป็นแหล่งกักตุนยาเถื่อนจนหมดจด ราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นมาก่อน ความมืดและความเงียบสงัดกลับเข้ามาปกคลุมเรือนอีกครั้ง เหลือเพียงซูเหยาและไต้ซือจื่อหลิงยืนอยู่ท่ามกลางความเงียบงัน ซูเหยาหันมาทางไต้ซือจื่อหลิง ใบหน้าของนางยังคงมีร่องรอยความตกใจ แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

"ขอบพระคุณท่านไต้ซืออย่างสูงเจ้าค่ะ หากท่านไม่มาช่วย ข้าน้อยคงแย่ไปแล้ว" ซูเหยาประสานมือคำนับอย่างนอบน้อม

ไต้ซือจื่อหลิงมองสำรวจรอยแดงช้ำรอบลำคอระหงของนางด้วยแววตาเป็นห่วง ใจหนึ่งอยากจะเอื้อมมือเข้าไปแตะเบา ๆ เพื่อตรวจดูอาการ แต่ก็ตระหนักว่าตนเป็นพระภิกษุ ไม่ควรกระทำการสัมผัสกายสตรี จึงได้แต่สำรวมอินทรีย์ประสานมืออยู่เบื้องหน้าแทน

"โยมซู เป็นอย่างไรบ้าง? บาดเจ็บมากหรือไม่?" เสียงของท่านยังคงเปี่ยมด้วยความเมตตา

ซูเหยาคลี่ยิ้มบาง ๆ

"ไม่เป็นไรแล้วเจ้าค่ะท่านไต้ซือ เพียงแค่กลับไปดื่มยาขนานหนึ่งก็น่าจะหายดีแล้วเจ้าค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าน้อยเป็นหมอย่อมดูแลตัวเองได้อยู่แล้ว"

ไต้ซือจื่อหลิงถอนหายใจเบา ๆ  

"โยมซู..อาตมาเข้าใจว่าโยมมีความมุ่งมั่น แต่การทำสิ่งใดที่เสี่ยงอันตรายเช่นนี้ย่อมไม่เป็นผลดีต่อตัวโยมเอง หากวันนี้อาตมามิได้บังเอิญมาพบเจอเรื่องราวนี้ โยมอาจจะตกอยู่ในอันตรายที่ร้ายแรงกว่านี้"

ซูเหยาพยักหน้ารับคำอย่างเข้าใจ

"เจ้าค่ะ ข้าน้อยจะพึงระลึกไว้"

"เหตุการณ์ในวันนี้ ถือเป็นบทเรียนอันล้ำค่าให้โยมได้พึงระลึกถึงอันตรายที่แฝงเร้นอยู่ในโลกใบนี้เสมอ" ไต้ซือกล่าวด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลลง "เอาล่ะ ถึงเวลาที่เราควรแยกย้ายกันกลับแล้ว อาตมาจะเฝ้ารอข่าวคราวความคืบหน้าของคดีนี้ในภายหลัง"

ซูเหยาพยักหน้าอีกครั้ง ก่อนจะโค้งคำนับลาไต้ซือจื่อหลิงอีกครั้ง แล้วทั้งสองก็เดินออกจากเรือนไม้ร้างไปตามเส้นทางที่แตกต่างกัน ทิ้งไว้เพียงความเงียบสงบในยามค่ำคืน รอคอยวันพรุ่งนี้ที่จะมีข่าวคราวความคืบหน้าของคดีนี้มาถึง

เควสปลดหัวใจ: สัจธรรมแห่งการเยียวยา (4)

เป้าหมาย : เผชิญหน้ากับกลุ่มคนที่กักตุนยาและได้รับความช่วยเหลือจากไต้ซือจื่อหลิง

รางวัล

ค่าความสัมพันธ์กับไต้ซือจื่อหลิงเพิ่มขึ้นปานกลาง

หลักฐานการต่อสู้

เลื่อนขั้นพรสรรค์จาก หมอฝึกหัด (ไม้) เป็น หมอป่า (น้ำเงิน)

เงื่อนไขพัฒนาคลาส:

- Level 15 เป็นต้นไป

- สเตตัส INT 15 ขึ้นไป

- สเตตัส VIT 20 ขึ้นไป

คุณสมบัติพิเศษจำเพาะ

- สกิลพิเศษติดตัว: สุ่มวัตถุดิบของป่า ประเภท สมุนไพร อาทิ เม็ดเก๋ากี้

LinYa ดี

วันที่ 29 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามไห่ เวลา 21.00 - 23.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก บ้านหลังเล็กของคุณชายอันเล่อ

หลินหยาเดินทางกลับมาที่บ้านหลังเล็ก เธอตรงไปที่ห้องทำเต้าหู้ของท่านหลิวอันทันทีแต่ไม่ได้เดินหรือขยับเข้าไปด้านใน “ท่านหลิวอันเจ้าคะ…” นางเรียกเสียงนุ่ม แต่มั่นคง “ข้ามีเรื่องจะบอก ท่านออกมาพบข้าได้หรือไม่เจ้าคะ” เสียงประตูไม้เล็กดังเอี๊ยดเบา ๆ เมื่อหลิวอันก้าวออกมาจากห้องทำเต้าหู้ แสงโคมข้างเรือนทอดเงาแหลมคมบนใบหน้าสงบนิ่งของเขา กลิ่นถั่วเหลืองจาง ๆ ลอยตามมา แต่แววตากลับเย็นเฉียบ ราวกับรู้ว่าสตรีที่ยืนอยู่เบื้องหน้ามีเรื่องสำคัญจะพูด หลินหยาที่ปกติจะทำหน้าทะเล้นหรือยิ้มขี้เล่น ตอนนี้กลับยืนตรง สายตาส่องประกายจริงจั เขาเดินช้า ๆ เข้ามาหา แผ่นหลังตรง มาดของอ๋องผู้ไม่หวั่นไหวต่อสิ่งใดทำให้บรรยากาศรอบกายเย็นลงเล็กน้อย “ว่ามา” น้ำเสียงราบเรียบแต่กดต่ำจนสัมผัสได้ถึงแรงกดดันบางอย่าง

หลินหยาสูดลมหายใจ “ข้าจะออกจากฉางอันเจ้าค่ะ…สองถึงสี่สัปดาห์ ข้าจะไปตามลายแทงสมบัติ” นางบอกแบบชวนเล่น แต่ดวงตากลับไม่ได้ล้อเล่นแม้แต่น้อย หลิวอันหรี่ตาคม มองทะลุคำโกหกนั้นได้ทันที “เจ้าโกหก” เขาก้าวเข้ามาใกล้หนึ่งก้าว “ธุระอะไรที่ทำให้เจ้าต้องปิดบังข้า?” น้ำเสียงไม่ดังแต่กลับมีแรงกดดันมากพอทำให้คนปกติขาสั่น

หลินหยาระบายยิ้มบาง คล้ายยอมรับความจริง “…ข้าไปตามหาความจริงของโชคชะตา ตามคำทำนายของซินแสตงฟางเจ้าค่ะ” นางเอ่ยเสียงเบา ดวงตาสั่นเล็กน้อยแต่แฝงความเด็ดเดี่ยว

ความเงียบชั่วครู่ทำให้ลมยามค่ำยิ่งหนาว หลิวอันยืนนิ่ง ริมฝีปากกระตุกเป็นเส้นตรง ก่อนพูดช้า ๆ “เจ้ารู้หรือไม่ ว่าสถานที่ที่ไป…อาจไม่มีทางกลับมาได้” หลินหยาหัวเราะในลำคอเบา ๆ “ข้ารู้เจ้าค่ะ…แต่ข้าไม่อาจยืนอยู่เฉย ๆ อีกต่อไปนี้เจ้าคะ” นางเงยหน้ามองเขา ตาเป็นประกายอย่างคนที่ตัดสินใจแล้ว “ท่านไม่ต้องห่วง ข้าจะกลับมาแน่นอน” 

หลิวอันจ้องหน้านางนิ่งเนิ่นนาน ก่อนเอ่ยเสียงต่ำราวคำสั่ง “หากเจ้าหายไปนานกว่านั้นแม้เพียงหนึ่งวัน…ข้าจะไปตามเจ้าเอง ต่อให้ต้องเหยียบซากภูเขาไฟหรือฝ่าดงปีศาจก็ตาม”

“ตกลงเจ้าคะ…ข้าสัญญา” คำพูดนั้นทำเอาหัวใจหลินหยากระตุก นางระบายยิ้มอุ่น 

ภายใต้แสงโคม หลิวอันยื่นมือไปแตะศีรษะของแมวน้อยที่เขาไม่เคยห้ามใจได้ ถึงนางจะหน้างอไม่ให้ลูบ แต่คืนนี้นางไม่หลบ มือใหญ่ที่เต็มไปด้วยพลังอุ่นแตะลงบนผมนุ่มเบา ๆ “ไปเถอะ…และกลับมาในฐานะหลินหยาที่ข้ารู้จัก อย่ากลับมาเป็นเงาของตัวเอง” คำพูดนั้นคมดุจคำสั่งของอ๋อง แต่กลับอบอุ่นราวเกราะที่ปกป้องหลินหยาในความเงียบงัน

ลมยามค่ำพัดผ่านเบา ๆ กลิ่นใบไม้และน้ำหมึกจาง ๆ ลอยคลุ้งในอากาศรอบเรือนเล็ก หลินหยาที่เพิ่งได้ยินก็พยักหน้าเบา ๆ ราวกับตอบรับคำพูดของท่านหลิวอัน ก่อนเงยตาขึ้นสบสายตาเขาอย่างมั่นคงแต่แฝงความนุ่มนวล “จะให้ข้าเตรียมม้าให้หรือไม่?” เสียงต่ำของหลิวอันดังขึ้นนิ่งสงบ แต่แฝงด้วยแววห่วงใยที่ฟังออกได้ชัด หลินหยาส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มบาง “ไม่ต้องเจ้าค่ะ ข้าจะไปกับคาราวานสินค้า อีกอย่าง…ข้าขี่ม้าไม่เก่งเท่าไร ไปกับพวกเขาปลอดภัยกว่าด้วย”

หลิวอันนิ่งฟัง ก่อนปล่อยลมหายใจช้า ๆ ความตึงเครียดในดวงตาอ่อนลงเล็กน้อย เขายอมรับว่ารู้สึกอุ่นใจอยู่บ้างที่นางยังเลือกทางที่มีคนคุ้มกันมากกว่าออกไปเดี่ยว ๆ “แล้วร้านค้าของเจ้าล่ะ…จะให้ข้าจัดการอย่างไร?” เขาถามต่อด้วยน้ำเสียงเรียบที่มองทะลุทุกอย่าง

หลินหยาหลุบตาลงเล็กน้อยก่อนระบายยิ้มหวานคล้ายจะกลบเกลื่อนความกังวลที่ซ่อนอยู่ เธอล้วงกระดาษซองเล็ก ๆ สามซองออกมาอย่างทะนุถนอม แล้วยื่นให้เขาพร้อมแววตาเจ้าเล่ห์ “ฝากท่านหลิวอันเอาจดหมายนี้ไปให้คนทั้งสามด้วยนะเจ้าคะ…หรงเล่อ ใต้เท้าเถียนเฟิง และท่านชายไป๋ที่ช่วยดูแลร้านข้าอยู่” หลิวอันก้มมองซองจดหมายในมือ ความคิดแรกที่แล่นผ่านหัวคือลายมือไก่เขี่ยคงทำให้คนอ่านต้องพยายามตีความเหมือนถอดปริศนาแผ่นสลักโบราณ ดวงตาคมหรี่ลงเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้มมุมปากที่แทบไม่เห็น “เจ้าคิดจะฝากข้าไปสร้างความปวดหัวให้พวกเขาหรือ?”

หลินหยาหัวเราะแผ่ว ๆ เสียงเหมือนระฆังเงิน “ไม่ใช่นะเจ้าคะ ข้าเขียนด้วยใจ ถึงลายมันจะ…เอ่อ…อ่านยากไปหน่อยก็ตาม” เขารับซองจดหมายเก็บไว้ในแขนเสื้อ ท่าทางนั้นเคร่งขรึมดั่งอ๋องผู้มีอำนาจแต่ในแววตากลับอบอุ่นจนน่าประหลาด หลิวอันเอ่ยช้า ๆ น้ำเสียงนั้นราบเรียบแต่หนักแน่น “ข้าจะส่งให้ครบทุกคน และข้าจะเฝ้ามองให้แน่ใจว่าเจ้ากลับมาโดยปลอดภัยด้วย”

หลินหยามองเขาเงียบไปชั่วขณะ ก่อนยิ้มกว้างขึ้น แม้แสงตะเกียงจะสลัว แต่ประกายในดวงตาของนางกลับชัดเจน “ขอบคุณนะเจ้าคะ…ท่านหลิวอัน” ค่ำคืนนี้จึงดำเนินต่อไปในบรรยากาศแผ่วอุ่น ท่ามกลางความเงียบที่ไม่อึดอัด มีเพียงสายลมไหวพริ้วและคำสัญญาที่ไม่ได้พูดออกมาแต่ทั้งสองต่างเข้าใจกันดี

หลินหยาเหมือนนึกขึ้นได้ นางยกมือแตะหน้าผากเบา ๆ ราวกับเพิ่งนึกได้ว่าอะไรบางอย่างตกหล่นไป ก่อนจะค่อย ๆ ล้วงหยิบจดหมายเล็ก ๆ อีกฉบับออกมา ซองกระดาษนั้นถูกพับอย่างประณีตผิดจากทุกครั้ง เหมือนนางพยายามเต็มที่แล้วที่จะทำให้มันดูดีที่สุด เธอยื่นจดหมายเล็กนั้นไปตรงหน้าหลิวอัน ดวงตาใสแฝงประกายจริงจัง “แล้วก็…ฝากอันนี้ให้หรงเล่อด้วยนะเจ้าคะ บอกให้นางเอาไปให้เสี่ยวจ้าวจื่อหากพบเขา ข้าเป็นห่วง กลัวทุกคนจะเป็นห่วงข้า”

หลิวอันก้มมองจดหมายนั้น รับมันมาไว้ในมือใหญ่ของเขา ความเงียบปกคลุมอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เสียงต่ำเรียบของเขาจะดังขึ้น “เจ้าคิดถึงคนอื่นก่อนตัวเองเสมอสินะ” แววตาคมสอดแทรกทั้งความเข้าใจและความรู้สึกบางอย่างที่ไม่ได้เอ่ยออกมา เขาเก็บจดหมายลงแขนเสื้ออย่างระมัดระวัง “ข้าจะทำตามที่เจ้าขอ…ไม่ต้องกังวล” น้ำเสียงของเขาหนักแน่นเหมือนคำสัญญาที่ไม่เคยล้มเหลว หลิวอันรู้ดีว่าหลินหยามีผู้คนรอบกายมากมายที่ห่วงหา และในใจเขาเองก็นับตัวเองเป็นหนึ่งในนั้นอย่างไร้เงื่อนไข

หลินหยาระบายยิ้มเล็ก ๆ โล่งใจ “ขอบคุณเจ้าค่ะ” นางเอ่ยเบา ๆ แต่เต็มไปด้วยความจริงใจ หลิวอันเพียงพยักหน้า ไม่พูดอะไรมากไปกว่านั้น ท่ามกลางความเงียบสงบของยามค่ำ มีเพียงสายตาคมนั้นที่ติดตามนางอยู่เงียบ ๆ เหมือนจะบอกว่า ต่อให้เจ้ามีเพื่อนมากเท่าไร ข้าก็จะเป็นคนหนึ่งที่เฝ้ามองและคอยปกป้องเจ้าเสมอ

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ:  มาแจ้งพ่อ(?) ว่าจะไม่อยู่บ้าน

รางวัล: -

99 EXP [LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point

SuYao ดี

วันที่ 8 ชีเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามไฮ่ (เวลา 21.00 - 23.00 น.)

ยามไฮ่ของค่ำคืนล่วงเข้าสู่ห้วงเวลาที่เมืองหลวงหลับใหล ผู้คนบนท้องถนนเริ่มบางตาลงไปมากแล้ว มีเพียงแสงสลัวจากโคมไฟที่ส่องนำทางให้แก่ผู้ที่ยังคงสัญจรไปมา ซูเหยาเดินไปตามตรอกแคบ ๆ ที่เงียบสงบ ดวงตาของนางยังคงทอประกายคมกริบเกินกว่าท่าทีอ่อนหวานที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความเงียบงัน ถุงผ้าเล็ก ๆ ที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อด้านในให้ความรู้สึกหนักอึ้งราวกับบรรจุความลับอันน่าสะพรึงกลัวเอาไว้ นางรู้ดีว่าไม่สามารถนำตัวอย่างพิษกลับไปที่โรงหมอเจิ้งเทียนได้ หากคนในโรงหมอโดยเฉพาะท่านหมอเจิ้งทราบเข้า อาจจะห้ามนางไม่ให้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องราวอันซับซ้อนนี้เพราะเกรงว่านางจะได้รับอันตราย แต่นาง...ไม่อาจยอมให้เรื่องนี้เงียบหายไปได้

จู่ ๆ ความคิดเรื่องบ้านหลังเล็กของคุณชายอันเล่อก็พลันผุดขึ้นมาในหัว ซูเหยาจำได้จากคำบอกเล่าของคนไข้ที่แวะเวียนมารักษาในโรงหมอว่าบ้านหลังนี้ในช่วงนี้เหมือนว่าจะไม่มีคนอยู่เพราะคนในบ้านออกเดินทางไปต่างเมือง การแอบเข้าไปในบ้านของผู้อื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตนั้นผิดหลักการที่นางยึดถือมาโดยตลอด ความรู้สึกผิดเล็กน้อยก่อตัวขึ้นในใจ แต่นางก็ให้เหตุผลกับตนเองว่าเป็นการทำเพื่อช่วยชีวิตผู้อื่น และเมื่อเรื่องราวทุกอย่างจบลง นางจะบอกความจริงและขอโทษคุณชายอันเล่อเป็นการส่วนตัวอย่างแน่นอน

เมื่อตกลงใจแล้วว่าจะทำ ซูเหยาก็เริ่มสาวเท้าไปยังเรือนพักของคุณชายอันเล่อทันที ไม่นานนักนางก็มาหยุดอยู่หน้าประตูไม้บานใหญ่ที่ปิดสนิท แสงจันทร์ทอแสงนวลตาต้องเงาของต้นไม้ใหญ่ที่ทอดยาวลงมาบนพื้นดิน เงาของซูเหยาค่อย ๆ เคลื่อนที่ไปอย่างช้า ๆ เพื่อสำรวจบริเวณรอบ ๆ นางกวาดสายตาไปรอบกำแพงที่สูงใหญ่ของเรือนอย่างละเอียด ก่อนจะพบว่าที่กำแพงมีช่องว่างขนาดไม่ใหญ่นักอยู่ นางนึกขึ้นได้ทันทีว่าช่องนี้คือทางที่นางเคยใช้ลอบเข้ามาในเรือนแห่งนี้ครั้งก่อน เมื่อครั้งที่ต้องสืบหาความจริงเรื่องการกักตุนสมุนไพรของคนงานของคุณชายอันเล่อ

ซูเหยาค่อย ๆ ย่อตัวลงในท่าที่คล่องแคล่วที่สุดเท่าที่จะทำได้ จากนั้นก็มุดตัวเข้าไปในช่องว่างนั้นอย่างเงียบเชียบ เมื่อเข้ามาในตัวเรือนได้แล้วนางก็รีบเดินไปตามทางที่มืดมิดทันที เสียงของลมที่พัดผ่านต้นไม้และใบหญ้าช่างเป็นเสียงที่ดังเสียจนซูเหยารู้สึกใจไม่ดี และเมื่อมองไปยังเรือนหลักของบ้านก็ปรากฏความเงียบสงบที่ชวนให้รู้สึกวังเวงอย่างประหลาด ความมืดมิดและเงียบสงัดโอบล้อมรอบตัวนางเอาไว้จนแทบจะรู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กาย

ซูเหยาตัดสินใจที่จะตรงไปยังห้องเก็บของที่อยู่ด้านหลังเรือนหลัก เพราะเป็นห้องที่เคยเกิดคดีการกักตุนสมุนไพรขึ้นเมื่อครั้งก่อน และห้องนี้เป็นห้องที่เงียบสงบ ไม่มีผู้คนพลุกพล่าน และเหมาะสำหรับการทำงานวิเคราะห์พิษของนางเป็นอย่างยิ่ง ซูเหยาเดินไปตามทางเดินอันมืดมิดไปอย่างช้า ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครสังเกตเห็นนางได้ และในที่สุดนางก็มาถึงหน้าประตูของห้องเก็บของที่ปิดสนิท ประตูลูกกรงไม้ที่แข็งแรงถูกปิดลงอย่างแน่นหนาจนยากที่จะเปิดเข้าไปได้ ซูเหยาจึงค่อย ๆ ใช้เข็มเงินที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อค่อย ๆ แงะลูกกรงไม้ออกอย่างช้า ๆ เสียงโลหะที่กระทบกับไม้ดังขึ้นเพียงเล็กน้อย แต่ก็มากพอที่จะทำให้นางรู้สึกหวาดระแวง และรู้สึกผิดกับการกระทำของตนเองมากขึ้นไปอีก

ท่ามกลางความเงียบงันที่โอบล้อมเรือนคุณชายอันเล่อ ซูเหยาค่อย ๆ ดันบานประตูลูกกรงไม้ที่แน่นหนาให้เปิดออกได้ในที่สุด กลิ่นอับชื้นของไม้เก่าและฝุ่นละอองที่ลอยคละคลุ้งในอากาศพุ่งเข้าปะทะกับจมูกของนางทันทีที่เท้าก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไปภายในเรือน นางก้าวเข้าไปอย่างช้า ๆ แล้วจุดตะเกียงน้ำมันขนาดเล็กที่เตรียมมา เมื่อเปลวไฟสีส้มส่องสว่างขึ้น แสงสลัว ๆ ก็เผยให้เห็นสภาพภายในห้องเก็บของที่ว่างเปล่า มีเพียงโต๊ะไม้เก่า ๆ ที่ตั้งอยู่มุมห้อง และรอยฝุ่นที่จับตัวหนาอยู่ทั่วทั้งบริเวณอันกว้างขวาง แสดงให้เห็นว่าไม่มีใครเข้ามาใช้งานห้องนี้นานแล้วตั้งแต่จบคดีเก่า ซูเหยาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่ตัดสินใจถูกในการเลือกสถานที่แห่งนี้มาใช้เป็นห้องปฏิบัติการชั่วคราว

ภายใต้แสงสลัวจากตะเกียงน้ำมันเพียงดวงเดียว ซูเหยาค่อย ๆ วางถุงผ้าที่บรรจุตัวอย่างพิษลงบนโต๊ะไม้เก่า ๆ อย่างแผ่วเบา นางหยิบตำราแพทย์ที่ปกคลุมด้วยฝุ่นออกมาจากย่ามผ้าแล้วปัดฝุ่นออกอย่างประณีตราวกับเป็นสิ่งล้ำค่า จากนั้นจึงคลี่ตำราออกไปยังหน้าที่มีภาพวาดของดอกไม้แห้งสีชมพูอมม่วงซึ่งมีชื่อกำกับไว้ว่า 'พิษดอกท้อ' ซึ่งในตำรานั้นบรรยายสรรพคุณของมันไว้อย่างละเอียดลออว่าพิษดอกท้อเป็นพิษที่หายาก มีการเตรียมที่ซับซ้อน และมีพิษสงที่ร้ายกาจยิ่งนัก พิษชนิดนี้มักซ่อนตัวอยู่ในตำรับยาจีนโบราณที่ใช้บำรุงหัวใจ ทำให้ยากที่จะตรวจสอบหากไม่มีความรู้เฉพาะทางที่ลึกซึ้ง

ซูเหยาหยิบกล่องไม้ขนาดเล็กออกมาจากแขนเสื้อ ภายในบรรจุเข็มเงินหลายเล่ม ขนหางกระรอก และถ้วยกระเบื้องขนาดเล็กหลายใบ นางวางอุปกรณ์ทั้งหมดลงบนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ จากนั้นจึงใช้เข็มเงินที่มีขนาดเล็กที่สุดเพื่อค่อย ๆ ปาดตัวอย่างพิษที่ติดอยู่บนเข็มที่เพิ่งนำออกมาจากศพของเหมยฮวา และนำไปหยดลงในถ้วยกระเบื้อง ก่อนจะเติมน้ำร้อนลงไปเล็กน้อยเพื่อให้พิษละลายอย่างสมบูรณ์

ในตำราพิษกล่าวไว้ว่าเมื่อพิษดอกท้อถูกผสมกับน้ำร้อนมันจะเกิดปฏิกิริยาที่ทำให้สารพิษในนั้นเปลี่ยนสี เมื่อมันผสมกับตัวยาอื่นที่อยู่ในร่างของเหมยฮวา และถ้าหากมันถูกให้ในปริมาณมาก มันจะทำให้หัวใจของผู้ที่รับพิษเข้าไปทำงานผิดปกติจนหยุดเต้นอย่างกะทันหัน ซึ่งหากไม่มีการชันสูตรโดยผู้ที่มีความเชี่ยวชาญในด้านพิษโดยเฉพาะก็ย่อมไม่มีทางทราบได้อย่างแน่นอนว่าผู้เสียชีวิตถูกวางยาพิษ และนั่นเป็นเหตุผลที่ซูเหยาเลือกที่จะมาสถานที่แห่งนี้เพื่อวิเคราะห์พิษนี้ด้วยตนเองอย่างละเอียด

ซูเหยาค่อย ๆ หยดน้ำจากดอกไม้แห้งลงไปในถ้วยกระเบื้อง จากนั้นจึงใช้ขนหางกระรอกค่อย ๆ คนให้ตัวยาในนั้นเข้ากัน เมื่อน้ำในถ้วยกลายเป็นสีเหลืองทอง นางก็นำมันไปวางลงบนตะเกียงเพื่อให้ความร้อน และเมื่อน้ำในถ้วยเริ่มเดือดมันก็เปลี่ยนสีจากสีเหลืองทองเป็นสีเขียวอมดำ

“พิษดอกท้อจริงด้วย...พิษชนิดนี้มีขั้นตอนการเตรียมที่ซับซ้อน” ซูเหยาพึมพำกับตนเอง “ไม่ใช่ใครจะสามารถนำมาใช้ได้อย่างแน่นอน...”

ซูเหยาลอบถอนหายใจออกมาแผ่วเบาด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในอก การยืนยันชนิดของพิษยิ่งทำให้เรื่องราวซับซ้อนและอันตรายมากขึ้นไปอีก พิษดอกท้อนั้นไม่ใช่สมุนไพรที่จะหาได้ตามท้องตลาด หรือแม้แต่ในป่าลึกก็แทบจะไม่มี หากจะมีผู้ใดครอบครองได้ย่อมต้องเป็นผู้ที่มีความรู้ด้านสมุนไพรและพิษขั้นสูง หรือไม่ก็ต้องมีความเกี่ยวพันกับแพทย์หลวงหรือนักปรุงโอสถที่ทำงานให้กับชนชั้นสูงเท่านั้น

นางนึกถึงเรื่องราวที่ได้ยินมาอีกครั้ง ชื่อของคุณชายรองสกุลหลี่ และ ใต้เท้าเถียนเฟิง ต่างผุดขึ้นมาในความคิดของนาง พวกเขาทั้งคู่เป็นชนชั้นสูงผู้มีอำนาจและอิทธิพลมากพอที่จะบิดเบือนการชันสูตรพลิกศพของทางการได้ ยิ่งไปกว่านั้น...พวกเขายังมีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนกับเหมยฮวาอย่างน่าสงสัย

ท่ามกลางความเงียบงันที่โอบล้อมเรือนคุณชายอันเล่อ ซูเหยาเงยหน้าขึ้นมองเปลวไฟในตะเกียงที่เต้นไหวไปมาอย่างช้า ๆ ในหัวของนางยังคงคิดถึงเรื่องราวที่ซับซ้อนนี้ นางมองดูถ้วยกระเบื้องที่มีน้ำสีเขียวอมดำอยู่ภายในอย่างครุ่นคิด แล้วจึงลุกขึ้นยืนเดินวนไปมาอยู่รอบ ๆ โต๊ะไม้เก่า ๆ เพียงลำพัง ในเมื่อพิษดอกท้อเป็นพิษที่หายาก และการชันสูตรถูกบิดเบือนไปจากความเป็นจริงนั่นหมายความว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังการฆาตกรรมจะต้องเป็นผู้ที่มีอำนาจและอิทธิพลมากพอที่จะทำเช่นนั้นได้

ในบรรดาผู้ต้องสงสัยทั้งสองคนนี้ ใต้เท้าเถียนเฟิง เป็นขุนนางใหญ่ผู้ใกล้ชิดกับเหล่าราชสำนักและบรรดาแพทย์หลวงในวัง ย่อมมีแนวโน้มที่จะเข้าถึงพิษชนิดนี้ได้ง่ายที่สุด และ คุณชายรองสกุลหลี่ ผู้เป็นบุตรชายของขุนนางใหญ่ ที่อาจมีความรู้หรือความสัมพันธ์กับใครบางคนที่สามารถจัดหาพิษนี้มาให้เขาได้เช่นกัน

แต่ถ้าจะว่ากันด้วยเหตุผลในการสังหารแล้วล่ะก็...มันกลับชี้ไปที่คนเพียงคนเดียวเท่านั้น…

นางนึกถึงคำพูดของหญิงชราที่มาหาหมอที่โรงหมอ ‘คุณชายรองสกุลหลี่...แต่เหมยฮวาดูเหมือนจะไม่ชอบเขาเท่าไหร่’ และ ‘บางคนบอกว่าเห็นเหมยฮวามีปากเสียงกับชายสูงศักดิ์คนหนึ่งก่อนที่นางจะเสียชีวิตไม่นานนัก’

เมื่อนำคำบอกเล่าเหล่านั้นมาประติดประต่อกัน ซูเหยาก็เริ่มมองเห็นภาพที่ชัดเจนขึ้น หากเหมยฮวาไม่มีใจให้ท่านชายรองสกุลหลี่ และอาจปฏิเสธความรักหรือการเข้าหาของเขาอย่างรุนแรง การถูกหยามหน้าเช่นนี้ย่อมทำให้คุณชายผู้มีอำนาจและอิทธิพลต้องโกรธแค้นเป็นธรรมดา และหากความสัมพันธ์กับใต้เท้าเถียนเฟิงผู้เป็นขุนนางใหญ่ถูกเปิดเผย...นั่นย่อมเป็นภัยคุกคามต่อใต้เท้าเถียนเฟิงเช่นกัน หากเหมยฮวาตัดสินใจที่จะเปิดเผยเรื่องความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนนี้กับคนอื่น และคุณชายรองสกุลหลี่ได้ยินเข้า...เขาอาจตัดสินใจที่จะกำจัดนางทิ้งเพื่อปกป้องเกียรติของตนเองและวงศ์ตระกูล

ในขณะที่ใต้เท้าเถียนเฟิง...เป็นไปได้ว่าเขาอาจจะต้องรับผิดชอบต่อการตายของเหมยฮวาในฐานะผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้อง แต่คงไม่ถึงขนาดลงมือสังหารคณิกาด้วยตนเอง และที่สำคัญ...หากใต้เท้าเถียนเฟิงมีความเกี่ยวพันกับเหมยฮวาจริง ทำไมเขาถึงต้องปล่อยให้ข่าวลือเรื่องความสัมพันธ์แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงขนาดนั้น? การสังหารเงียบ ๆ ย่อมดีกว่าการปล่อยให้เรื่องราววุ่นวายเช่นนี้เกิดขึ้น

นั่นหมายความว่าคุณชายรองสกุลหลี่ น่าจะเป็นผู้ต้องสงสัยที่น่าจะอยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมดนี้มากที่สุด ซูเหยาตั้งข้อสันนิษฐานในใจอย่างแน่วแน่และไม่ผิดไปจากความเป็นจริงเท่าใดนัก เขาน่าจะใช้เงินและอิทธิพลเพื่อเข้าถึงพิษชนิดนี้ และเมื่อลงมือสังหารเหมยฮวาแล้วก็คงใช้เงินและอำนาจเพื่อบีบบังคับให้ทางการลงความเห็นว่าการตายของนางเป็นเพียงอุบัติเหตุ

เมื่อคิดได้อย่างนั้น ซูเหยาก็รีบเดินตรงไปยังโต๊ะไม้เพื่อเก็บอุปกรณ์วิเคราะห์พิษของนางเข้าที่อย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะเดินออกจากห้องเก็บของไปอย่างเงียบเชียบเพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็น และเมื่อเดินมาถึงประตูทางเข้าของเรือนแล้ว ซูเหยาก็ลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่สามารถรอดพ้นจากอันตรายในยามวิกาลเช่นนี้ไปได้

ในยามที่ซูเหยากำลังจะก้าวออกจากประตูไม้ของเรือนคุณชายอันเล่อ นางหารู้ไม่ว่าในมุมมืดของเรือน...มีเงาร่างหนึ่งยืนซุ่มซ่อนอยู่ มันเป็นเงาที่กลืนหายไปกับความมืดมิดของยามราตรีได้อย่างแนบเนียน ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากชายผู้นั้นแม้แต่น้อย เงาในมุมมืดมองตามซูเหยาไปจนกระทั่งนางหายลับไปจากสายตา ก่อนจะหันหลังกลับไปและหายลับไปจากสายตาในมุมมืดของเรือน

เควสปลดหัวใจ : เงาอดีตในคดีปริศนา (3)

ภารกิจ : ใช้ความรู้ทางการแพทย์ และอุปกรณ์ที่ตนเองมี เพื่อวิเคราะห์พิษ

รางวัลหลัก : ทราบชนิดของพิษ และแหล่งที่มาของพิษ

ไอเท็มประกอบฉาก : ตำราแพทย์โบราณเกี่ยวกับพิษวิทยา

XueXi ดี

วันที่ 25 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน เวลา 07.00 - 09.00 น.

╰┈➤ พบเจอจางเชียน

เหลียนเจี้ยพาเสวี่ยซีมายังบ้านหลังเล็ก… เนื่องจากเป็นบ้านของคนรู้จักของเหลียนเจี้ย

บ้านเล็กของคุณชายอันเล่อ ตั้งอยู่ท่ามกลางตรอกเงียบสงบ แม้จะไม่หรูหราเท่าคฤหาสน์ใหญ่ แต่ก็ดูอบอุ่นและสะดวกสบาย ครัวที่ปลายเรือนหลังเล็กมีเพียงหม้อดินขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางเตา ฟืนถูกจัดเรียงไว้อย่างเรียบร้อย กลิ่นไม้แห้งอบอวลเมื่อถูกจุดไฟแรก เสียงเปลวเพลิงแตกเปรี๊ยะๆ ดังขึ้นประหนึ่งกำลังเรียกเชิญให้เริ่มต้นการปรุงรสชาติแห่งการเดินทางครั้งใหม่

“เอาล่ะ มาเริ่มทำบะหมี่กันเลย” เสวี่ยซีตาเป็นประกาย เขาลากแขนเหลียนเจี้ยเข้ามาในครัวอย่างไม่รอช้า “ท่านช่วยสอนข้าหน่อย”

เหลียนเจี้ยหัวเราะเบาๆ เสียงทุ้มแฝงความขบขัน “ข้าไม่เคยทำบะหมี่มาก่อนหรอก แต่ข้าจะช่วยเจ้าเท่าที่ทำได้”

“ไม่เป็นไร ข้ามีความตั้งใจ ข้าว่ามันต้องออกมาใช้ได้แน่ๆ” เสวี่ยซีเชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ แม้ว่าเพียงแค่หยิบถุงแป้งขึ้นมา ฝุ่นแป้งก็ฟุ้งกระจายไปทั่วห้องจนเหลียนเจี้ยต้องยกมือขึ้นปัดเบาๆ

“ระวังหน่อยสิ เจ้าทำราวกับหิมะตกในครัวแล้ว” เหลียนเจี้ยพูดยิ้มๆ

“หิมะก็งดงามดีมิใช่รึ” เสวี่ยซีหัวเราะสดใส แต่ไม่ทันไรแป้งก็เปรอะเต็มแก้มและผมสีดำยาวของเขาเสียแล้ว

เขาเริ่มผสมแป้งกับน้ำ แต่ด้วยความเร่งรีบ น้ำจึงไหลพรวดออกมาจนท่วมแป้งเกือบครึ่งถัง เสวี่ยซีเบิกตากว้าง รีบเอามือกอบแป้งขึ้นมานวด แต่กลับทำให้แป้งเหนียวติดมือจนดึงไม่ออก พยายามยกมือขึ้นสลัด แต่กลับกลายเป็นว่าแป้งเหนียวกระเด็นไปโดนแขนเสื้อของเหลียนเจี้ย

“อ๊ะ! ขอโทษ! ข้าไม่ได้ตั้งใจ—” เสวี่ยซีรีบพยายามปัดออก แต่ยิ่งปัดก็ยิ่งเลอะ

เหลียนเจี้ยมองภาพนั้นแล้วส่ายหน้าอย่างจนใจ “เจ้าคงไม่ใช่กำลังทำบะหมี่เจ้ากำลังทำเสื้อใหม่ให้ข้าต่างหาก”

เสวี่ยซีหัวเราะคิกๆ หน้าตาเปื้อนแป้งยิ่งทำให้เขาดูน่าหยอกนัก “ท่านใส่ได้ก็ดีนะ เสื้อแป้งพิเศษ”

เหลียนเจี้ยหัวเราะกลั้นไม่อยู่ ครู่หนึ่งจึงหยิบผ้ามาเช็ดมือแล้วจับมือเสวี่ยซีไว้ช่วยดึงแป้งออก “นวดช้าๆ ไม่ใช่สลัดแป้งใส่กันแบบนี้ เอามือกดลงไปแบบนี้”

เขาโน้มตัวลงสอนอย่างใกล้ชิด เสียงทุ้มอบอุ่นดังข้างหู เสวี่ยซีหน้าแดงระเรื่อแต่ยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ พยายามทำตาม แม้จะยังดูเก้ๆ กังๆ แต่แป้งก็ดูนวลขึ้นบ้าง

หลังจากได้เส้นบะหมี่พอสมควร เสวี่ยซีลองดึงเส้นยืดออก แต่เพราะออกแรงมากเกินไป เส้นกลับดีดใส่หน้าเขาเองจนเปื้อนแป้งเต็มปากเต็มจมูก เหลียนเจี้ยถึงกับหัวเราะลั่นเป็นครั้งแรก

“ข้า…ข้าไม่เป็นไร” เสวี่ยซีพูดไม่ชัดเพราะมีแป้งติดปาก ก่อนจะหัวเราะตามไปด้วย

เมื่อหันไปจัดการน้ำซุป เสวี่ยซีเทน้ำลงหม้อดินใหญ่ จากนั้นใส่ปลาและเครื่องเทศตามที่เหลียนเจี้ยเล่าไว้ แต่ด้วยความตื่นเต้น เขากลับหยิบเครื่องเทศผิดเป็นลูกจันทน์ลงไปทั้งกำมือ น้ำซุปเลยส่งกลิ่นแรงฉุนออกมา

“ซีซี นี่ไม่ใช่ซุปยาจีน” เหลียนเจี้ยเอ่ยกลั้วหัวเราะ รีบคว้าทัพพีมาตักออก “ใส่แค่เล็กน้อยก็พอ เจ้าคิดจะเคี่ยวซุปหรือปรุงยาสำหรับหมอหลวงกันแน่”

เสวี่ยซีหน้าเจื่อน แต่ก็ยังยิ้มเจื่อนๆ “ข้าก็แค่อยากให้รสเข้มหน่อย”

“เข้มจนดื่มไม่ได้ละสิ”

ทั้งคู่ช่วยกันแก้ไข ลองชิมทีละนิดจนรสชาติออกมากลมกล่อมขึ้น แม้ยังไม่อร่อยเลิศนักแต่ก็มีกลิ่นหอมเฉพาะตัว

ระหว่างที่เส้นบะหมี่ถูกลวกในหม้อน้ำร้อน เสวี่ยซีเผลอทำเส้นตกลงไปครึ่งหนึ่ง เขาร้องเสียงหลงพยายามจะตักขึ้น แต่ความรีบร้อนทำให้ทัพพีสะบัดน้ำซุปกระเด็นใส่แขนเหลียนเจี้ย

“โอ๊ย! ร้อน!” เหลียนเจี้ยขมวดคิ้ว แต่ไม่ใช่เพราะเจ็บนัก หากเพราะตกใจกับความซุ่มซ่ามของเสวี่ยซี

“ข้าไม่ได้ตั้งใจอีกแล้ว! ท่านเจ็บหรือไม่!?” เสวี่ยซีวิ่งวุ่นหาผ้าเปียกมาเช็ดให้ พลางตีอกชกหัวตัวเองเบาๆ “โง่เอ๊ยเสวี่ยซี!”

เหลียนเจี้ยจับมือเขาไว้ไม่ให้ตีตัวเองต่อ “ไม่เป็นไร แค่ร้อนนิดหน่อย เจ้าหยุดโทษตัวเองเสียที” เขายิ้มบาง “ทำครัวแบบนี้ ใครๆ ก็ต้องมีพลาดทั้งนั้น”

บรรยากาศในครัวจึงคลายตึงเครียดไป กลายเป็นเสียงหัวเราะคละเคล้าแทน เส้นบะหมี่ถูกยกขึ้นใส่ชาม ราดด้วยน้ำซุปหอมกลิ่นปลาและเครื่องเทศ แม้จะไม่สมบูรณ์ แต่ก็นับว่าเป็นจานแรกที่เสวี่ยซีทำได้สำเร็จ

“เสร็จแล้ว” เสวี่ยซีตาเป็นประกาย ยื่นชามบะหมี่ให้เหลียนเจี้ย “ลองชิมดูสิ ข้าทำด้วยใจจริงๆ”

เหลียนเจี้ยรับมา ลองชิมคำแรกแล้วพยักหน้าช้าๆ “รสชาติพอใช้ได้”

“แปลว่าไม่อร่อยใช่หรือไม่” เสวี่ยซีทำหน้าหม่น

เหลียนเจี้ยหัวเราะในลำคอ “ไม่อร่อยนักแต่ก็ไม่ได้แย่ และที่สำคัญ มันเต็มไปด้วยความตั้งใจของเจ้า ข้าจึงคิดว่าเป็นบะหมี่ที่มีค่าที่สุด”

คำพูดนั้นทำให้เสวี่ยซียิ้มกว้างขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาอำพันสุกใสราวเด็กได้รับคำชม เขายกชามขึ้นซดเองอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนจะหัวเราะ “ข้าเองก็ว่าน่าจะกินได้ล่ะ!”

เสียงหัวเราะสดใสก้องกังวานไปทั่วห้องครัวเล็กๆ …

ไอเทมเควสปลดหัวใจ จาง เชียน

@Watcher