พระราชวังหนานเจ้า

南诏王宫

พระราชวังหนานเจ้า

[หนานเจ้า]

พระราชวังหนานเจ้า เป็นศูนย์กลางแห่งอำนาจของ ราชวงศ์จื่อเซวียน ผู้สืบสายโลหิตจาก เจ้าแม่หนี่วา เทวีผู้ปั้นมนุษย์และซ่อมฟ้าด้วยหินห้าสี เป็นราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ที่ได้รับการยอมรับจากสวรรค์ให้ครองแผ่นดินทางตอนใต้มาตั้งแต่ยุคบรรพกาล โดยมีหน้าที่สำคัญคือ พิทักษ์ “ไข่มุกวารี” สมบัติเจ็ดประการที่ว่ากันว่าสามารถควบคุมพลังแห่งธาตุน้ำ และปิดผนึกอสูรร้ายใต้พิภพได้



โดยใจกลางของสวนกลางพระราชวังหนานเจ้า มีต้นไม้ใหญ่ที่ใบของมันเป็นสีเงินเรืองรอง เปล่งแสงนวลดั่งแสงจันทรา จึงเรียกขานกันว่า “ต้นจันทร์กระจ่าง” ว่ากันว่าเป็นต้นไม้ที่ก่อกำเนิดจากองค์หญิงผู้เสียสละเพื่อหนานเจ้าครั้นยุคบรรพกาลสามอาณาจักร ในยุคที่หนานเจ้าเป็นเพียงเมืองขึ้น การเสียสละกลืนจอกสุราพิษเพื่อรักษาสัมพันธ์ต่อพันธมิตรเป็นการบูชาลมหายใจเพื่อพิสูจน์และแสดงถึงความซื่อสัตย์ ความกล้าหาญ และความภักดีของชาวหนานเจ้า นามขององค์หญิงผู้นั้นคือ เหวยซูเหยียน

WeijiaLianhua ดี

ลมคิมหันต์พัดโบกแย้มกลีบเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่สามสิบ ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
ยามเฉิน ( 07.00 น. )

   หายนะของหนานเจ้าสิ้นสุดมาได้ร่วมสัปดาห์แล้ว เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้ที่ได้รับการแบ่งปันให้นอนห้องเดียวกับองค์หญิงแห่งหนานเจ้า หากจะบอกว่านางแข็งแรงดีแล้วหรือไม่นั้นไม่อาจเอ่ยได้เต็มปากนัก

   ณ วันที่มารปีศาจหายสาบสูญไป ร่างกายของสตรีผู้บอบบางที่สุดในคณะเดินทางก็ทรุดลง บาดแผลที่ไม่ทันจะสมานดีก็ฉีกอีกครา ครานี้มันกลับร้ายแรงกว่าคราก่อนนักแลกมากับพลังอันสามารถขับไล่มารปีศาจได้ เนื้อตัวร้อนผ่าว ลมหายใจหอบกระชั้น เรี่ยวแรงพลันหายไปจนไม่อาจยืนขึ้นมาได้ ฉางซานเซียนหวางที่คอยจดจ้องนางอยู่ข้างหลังมาตลอดเร่งโอบอุ้มร่างเล็กขึ้นและหาผู้คนรักษาให้ไวที่สุด

   การขอพลังที่เกินตัวมาพร้อมกับภาระของร่างกายที่หนักหนายิ่ง พหูสูตรน้อยจึงหลับใหลราวสามวันได้ก่อนที่จะตื่นมาในสภาพที่ดูดีขึ้นบ้าง และจากตอนนั้นก็ผ่านมาร่วมสี่ห้าวันแล้ว รวมทั้งหมดราว ๆ เจ็ดวันที่นางอยู่บนเตียงนิ่ง ๆ ไม่ได้แม้แต่จะปล่อยเท้าเล็กได้แต่พื้นเลยสักนิด นางจึงใช้โอกาสนี้ในการอ่านตำราที่นางซื้อสะสมเสียเยอะแยะเก็บไว้ภายในแหวนดาราจรัส

   “ตื่นแล้วหรือ เหลียนฮวา”

   จื่อเซวียนชิงหลีที่ออกจากห้องแต่งตัว นางในอาภรณ์งดงามสมกับเป็นองค์หญิงผู้ขึ้นเป็นกษัตรีย์ หากองค์หญิงผู้นี้เป็นบุรุษ สถานะของเว่ยเจียเหลียนฮวาในยามนี้คงทำให้ต้าฮั่นกับหนานเจ้าต้องสั่นคลอนภายในพริบตา ไม่พระสนมผู้มีใจออกห่างโอรสสวรรค์ หรือ กษัตริย์แห่งหนานเจ้ากักขังพระสนมของโอรสสวรรค์แห่งต้าฮั่นในห้องบรรทมตลอดเจ็ดราตรี จะอย่างไรก็น่าปวดหัวทั้งสิ้น

   “ตำราเล่มต่อไปของเจ้าใกล้จะเขียนจบแล้วรึ ?”

   มือเรียวที่มือหนึ่งถือกระดาษ อีกหนึ่งมือถือพู่กันขีดเขียน ได้ละจากหน้าที่ชั่วครู่เพื่อปล่อยให้นัยเนตรสีน้ำตาลเกาลัดหวานเลื่อนออกจากการจดจ่อตรงหน้าขึ้นมาสนทนากับผุ้เป็นใหญ่ในดินแดนแห่งนี้

   “อีกเพียงไม่กี่บทก็จะมีตำราสมุนไพรให้ผู้คนได้ใช้งานขั้นพื้นฐานแล้วล่ะ”

   “แต่ตำราของเจ้ามีส่วนที่อธิบายยาพิษนี่นา เจ้าไม่คิดว่าเป็นการชี้โพรงให้กระรอกรึ ?”

   “หากเอาแค่คิดเช่นนั้น แล้วจะรอให้ผู้คนต้องพิษแล้วค่อยควานหายาถอนพิษหรืออย่างไร พิษใดสังเกตได้ ย่อมป้องกันไว้ก่อนจะเป็นการดี”

   “สมแล้วที่เป็นเจ้าจริง ๆ ”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาแย้วสรวลออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะบรรจงลากตวัดพู่กันต่ออีกครา ในช่วงเวลาที่นางได้รับการดูแลปานธิดาแห่งสวรรค์แสนบอบบางก็ไม่ได้ทำให้นางรู้สึกหน่ายแต่อย่างใด ความรู้สึกแรกที่ได้รับคือนางได้พักเสียที การนอนโง่ ๆ นั้นคือสิ่งที่นางเฝ้าฝันมาตลอดนับตั้งแต่การเดินทางแสนยาวนานได้เริ่มต้นขึ้น

   กาลเวลาค่อย ๆ ผ่านไปเรื่อย ๆ จนเข้าไปร่วมเกือบชั่วยามได้ก็มีเสียงจากข้างนอกเรียกนาง มันคือเสียงของจื่อเซวียนชิงหลีอีกแล้ว

   “เหลียนฮวา เหลียนฮวา เจ้าทำอะไรอยู่”

   “เพิ่งจะเขียนตำราจบ มีอะไรหรือ ?”

   “บ่าวในวังเรียนแจ้งว่าเจ้าไม่ได้ยินเสียงเรียกพวกนางเลยยังไม่ได้รับสำรับอาหารสักที ข้าผ่านมาพอดีเลยมาดูน่ะ”

   “บอกแล้วอย่างไรเล่าว่าหากไม่ตอบก็เอาเข้ามาวางไว้ได้เลย”

   เหลียนฮวาถอนหายใจที่คนที่นี่ไม่ปล่อยให้นางเดินแม้แต่น้อย นางที่อ่อนแรงจากการรับพลังของมุกวารีก็เริ่มมีกำลังวังชาแล้ว แผลที่บ่าเล็กแม้ยังไม่หายจนปลิดทิ้ง ทว่ามันก็สมานแผลและเริ่มแห้งดีแล้ว ไม่ได้รู้สึกปวดจนต้องขอยาต้มระงับปวดเช่นเดิม สตรีผู้เป็นพระสนมเสียนอี๋แห่งต้าฮั่นพ่วงด้วยตำแหน่งพระสหายกษัตรีย์แห่งหนานเจ้าในบัดนี้ตำราที่ซื้อเก็บไว้เริ่มพร่องไปมากแล้ว ความต้องการเติมเต็มด้วยตำราใหม่ ๆ จึงก่อกำเนิดความรู้สึกอยากไปเดินข้างนอกบ้าง

   นางคิดว่าคงได้เวลาเดินออกจากเตียงนอนนุ่ม ๆ ไปเดินเล่นเสียแล้ว

- สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)

- สามารถโรลเพลย์เขียนตำราทางวิชาการขึ้นมา 1 เล่ม (สร้างบล็อกของเรา) +50 EXP : +2 Point : +100 ชื่อเสียงคุณธรรม (หากเป็นสนม +50 บารมี) (สร้างตำราสัปดาห์ละครั้ง)

- หลังเขียนตำราเสร็จแล้ว แนบรายละเอียดไว้ส่วนบนของบล็อก ชื่อตำรา: รายละเอียดโดยสรุปสังเขปตำรา: ตำราดังกล่าวจะถูกบัณฑิตทั่วไปช่วยกันนำไปเผยแพร่จนแพร่หลายทั่วฉางอัน

@Admin

WeijiaLianhua ดี

ลมคิมหันต์พัดโบกแย้มกลีบเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่สิบเจ็ดอู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด

   “เจ้าไม่คิดจะออกจากห้องเลยหรือ”

   เหตุการณ์เดิมที่วนซ้ำราวกับว่าฉายภาพเดิม ๆ แม่กาลเวลาจะเดินไปข้างหน้าก็ตาม เว่ยเจียเหลียนฮวาคนงามยังคงนั่งที่ตั่งนั่งตั้งแต่ยามเหม่าเพราะตื่นเป็นเพื่อนจื่อเซวียนชิงหลี มือเรียวถือตำราในมือไล่อ่านตัวอักษรราวกับว่ากิจวัตรที่นางต้องการกระทำมีแค่ กิน นอน อ่านตำรา จับพู่กันสักหน่อย แล้วก็วนเช่นนี้ไปเรื่อย ๆ ในทุก ๆ วัน แม้ว่าสองวันก่อนจะพอได้เห็นนางขยับบ้าง ทว่าวันต่อมานางก็เป็นเช่นเดิม เพิ่มเติมด้วยกองม้วนตำราม้วนใหม่ ๆ ที่กองรอบกายสาวราวกับอาณาเขตแห่งปัญญา

   สิ่งที่ต่างจากเดิมอีกอย่างคือการที่เว่ยเจียเหลียนฮวาจะลุกขึ้นไปนั่งที่โต๊ะเขียนอักษร อ่านตำราใหม่ ๆ อ้างอิงและเริ่มเขียนตำราเล่มต่อไปของตัวนางเอง

   พหูสูตรน้อยเคยกล่าวไว้ว่า สำนวนบางครั้งไม่ได้ตรงตัว บางครั้งมาจากความเคยชิน บางครั้งมาจากตำนาน เรื่องเล่าขาน ทำให้การเข้าใจในสำนวนของผู้คนนั้นไม่ได้ตรงกันเสียทีเดียว หากเป็นไปได้ แม้จะเป็นแพียงผู้คนที่อ่านอักษรออกก็ตาม อย่างน้อยก็ขอให้ตำรานี้ได้เป็นช่องทางที่ได้อธิบายขยายความหมายให้มากขึ้น

   “เจ้าจะถามข้าทุกวันเลยหรือ จื่อเซวียนชิงหลี”

   “ก็เจ้าตื่นมาก็เอาแต่อ่านตำรา”

   “ก็มันสนุกดี”

   “สนุก ??”

   ดวงตาของจื่อเซวียนชิงหลีเบิกกว้างด้วยความงุนงง หากเป็นวรรณกรรมประโลมโลกที่นางเคยพากันอ่านคืนก่อน ๆ พระนางพอเข้าใจ ทว่าในมือของพระสหายคนดีคือตำราว่าด้วยการสื่อสารของผู้คนใต้หล้าเชียว เช่นนั้นแล้วจะเอาประโยคช่วงใดของตำรากันมาเรียนอธิบายให้ทราบได้ถึงความสนุกของมัน

   “ข้าจะเข้าใจว่าเจ้าสนุกกับการเขียนตำราก็แล้วกัน เหลียนฮวา”

   “ขอบพระทัยเพคะ หนี่หวาง”

   สิ้นวจีหวานของสตรีผู้ยอมละสายตาจากตำราขึ้นมาต่อปากต่อคำสักหน่อย ห้องบรรทมของหนี่หวางพลันเติมเต็มด้วยใบหน้าแย้มสรวลและเสียงหัวเราะ ราวกับเสียงของนกการะเวกร้องบรรเลงทำนอง เมื่อใกล้ถึงเวลาแล้วจื่อเซวียนชิงหลีก็ต้องออกไปว่าราชการ จัดการราชกิจทั้งหลายต่อตามหน้าที่ของนาง ส่วนเว่ยเจียเหลียนฮวาก็ตวัดพู่กันเขียนตำราทั้งวันจนกว่าจะถึงเวลานัดหมายกับโจวจิน

   เพื่อฟังความคืบหน้าของหอสดับพิรุณในวันนี้

   กาลเวลาค่อย ๆ ดำเนินไปจนถึงช่วงยามเซิน ช่วงเวลาที่หอสดับพิรุณใกล้จะเปิดทำการ เป็นช่วงเวลาที่โจวจินจะมาพบเว่ยเจียเหลียนฮวาก่อนที่จะไปยังหอสดับพิรุณ แสร้งทำเป็นลูกค้าประจำตีสนิทมามาผู้คุมหอคณิกาขึ้นชื่อ

   “เป็นเช่นไรบ้าง โจวจิน”

   “ตอนนี้เท่าที่จับตาดูยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ยังไม่มีคณิกานางใหม่ที่ดูเป็นสตรีสูงศักดิ์ คณิกาที่นำขึ้นประมูลพรหมจรรย์ต่างเป็นสาวชาวบ้านกันหมด”

   ในวันนี้เรื่องราวของหอคณิกาเองก็ยังคงเงียบเชียบราวกับเป็นลมเบาที่พัดพาความสงบมาก่อนที่พายุจะโหมกระหน่ำ นางไม่อาจไปจากหนานเจ้าได้ในเร็ววันนี้เพราะความผิดปกติบางอย่างที่สืบเสาะได้ในหอคณิกาโดยท้ มือเล็กยกขึ้นลูบใบหน้าเบา ๆ เพื่อคลายความเครียดที่กลับมาทำให้นางกลายเป็นสตรีคิดมากจนปวดหัวอีกครา

   พอไม่ได้เดินทาง ไม่ได้มีผู้ใดสนทนามากนัก ก็กลับมาเป็นตัวเกียจคร้านจอมคิดไปเรื่อยเช่นเดิมอีกแล้ว

   “อย่าฝืนตัวเอง เข้าใจไหมโจวจิน”

   “เข้าใจ แต่ข้าคือผู้ใดกัน โจวจิน พ่อค้าแห่งหงหยุนหลาย ไม่มีทางทิ้งงานที่รับตำลึงทองมาแล้วได้หรอก เจ้าถูกจัดอยู่ในหมวดของผู้มีอุปการคุณหลักของข้าเชียวนะ”

   “จะไปไหนก็ไปเสีย”

   ในเมื่อไม่มีสิ่งใดเพิ่มเติมจะอยู่ให้ช่างจ้อล้อเล่นปั่นหัวก็กระไรอยู่ นางเอ่ยบอกปัดให้โจวจินไปทำสิ่งที่เขาต้องทำ ทิ้งไว้เหลือเพียงนางที่ยืนใต้ต้นจันทร์กระจ่างราวกับให้เสี้ยวจิตวิญญาณโอบกอดเคียงกาย

   สายลมกลางคิมหันต์เช่นนี้ กลับหนาวเกินกว่าที่คิด

- สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)

- สามารถโรลเพลย์เขียนตำราทางวิชาการขึ้นมา 1 เล่ม (สร้างบล็อกของเรา) +50 EXP : +2 Point : +100 ชื่อเสียงคุณธรรม (หากเป็นสนม +50 บารมี) (สร้างตำราสัปดาห์ละครั้ง)

- หลังเขียนตำราเสร็จแล้ว แนบรายละเอียดไว้ส่วนบนของบล็อก ชื่อตำรา: รายละเอียดโดยสรุปสังเขปตำรา: ตำราดังกล่าวจะถูกบัณฑิตทั่วไปช่วยกันนำไปเผยแพร่จนแพร่หลายทั่วฉางอัน


@Admin

WeijiaLianhua ดี

ลมคิมหันต์พัดโบกแย้มกลีบเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่สิบแปด อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด

   ช่อผกาคิมหันต์แย้มบ้าน ลมอ่อนใกล้ยามเชี่ยจื้อหอบเอาความรู้สึกร้อนวาบไล้กายเป็นระลอก อาจเป็นเพราะว่าวันนี้เป็นวันที่พิเศษสำหรับตัวของร่างเล็ก เว่ยเจียเหลียนฮวาที่มักจะอยู่แต่ในห้องบรรทมจึงออกมาเอนกายนั่งอ่านตำรา ณ สวนจันทร์กระจ่างที่ตั้งชื่อตามต้นจันทร์กระจ่างตั้งตระหง่านกลางสวน

   ในวันพิเศษที่ว่านั้น วันนี้คือวันที่เว่ยเจียเหลียนฮวาได้ลืมยาขึ้นมายลคิมหันต์ฤดูรอบที่สิบเจ็ด

   เช่นนั้นข้ออ้างนี้จึงถูกหยิบยกขึ้นมาเป็นแรงกระตุ้นในการก้าวเดินออกมาจากห้องบรรทมของจื่อเซวียนชิงหลี ทำเอานางเอ่ยเรื่องนี้อย่างอารมณ์ดีนักราวกับว่าไม่เคยพบเคยเจอนางอยู่ท่ามกลางแสงแดดและฟ้าใส เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้ที่ยอมเปลี่ยนสถานที่อ่านม้วนตำรามานั่งศาลากลางสวน อ่านเรื่องราวการวิเคราะห์วรรณกรรมของบัณฑิตนอกคอกที่น่าสนใจ

   “วิเคราะห์บทกลอนสตรีผู้งดงามสื่อถึงค่านิยมของสตรีที่ดีในสังคมงั้นหรือ เข้าใจตั้งคำถามดีนี่”

   นางนั่งอ่านเช่นนี้มาราว ๆ ชั่วยามได้จนปลายม้วนกระดาษไปกองอยู่กับพื้นศาลาอย่างไม่ใส่ใจก่อนที่จะมีเสียงเรียกของบ่าวที่เฝ้าหน้าศาลาใต้ร่มหลังคาว่ามีผู้ประสงค์เข้าเฝ้า

   “เข้ามาสิ”

   สิ้นวจีหวาน ร่างของหนึ่งสตรีหนึ่งเจ้าตัวขนก็เข้ามาในลานสายตา ดวงตากลมดั่งเมล็ดซิ่งละสายตาจากตัวอักษรทันทีเมื่อรู้สึกได้ถึงสองอุ้งเท้าที่ถ่ายน้ำหนักมาที่ตักบางจนรู้สึกเจ็บเล็กน้อย เจ้าตัวขนตรงหน้าของนางคือเว่ยซาน หมาป่าที่นางเลี้ยงดูจากเขาเทียนซาน พร้อมกันนั้นเองที่นางรู้สึกได้ว่าไม่ได้มีมันเพียงตัวเดียว ภาพของสตรีผู้อ่อนน้อมตลอดเวลาแสนคุ้นเคยได้ปรากฎอยู่ตรงหน้าเช่นกัน

   “จ้าวหนิงเฟย ? เว่ยซาน ? ได้อย่างไร ?”

   “เป็นสิ่งที่ฉางซานเซียนหวางทรงฝากมาถวายพระสนมเพคะ”

   มือเล็กหยิบกระดาษแผ่นบางที่จ้าวหนิงเฟยยื่นมาให้ก่อนที่จะเปิดอ่าน ภายในเป็นตัวอักษรงดงามและมั่นคง หนักแน่นทว่ากลับพริ้วไหว เป็นตัวอักษรที่นางรู้สึกชื่นชมจนอดไม่ได้ที่จะแอบคัดตามในบางครั้ง

ในวันที่งดงามที่สุดในคิมหันต์ฤดู ยามสายลมพัดโบกหวังว่าของขวัญชิ้นนี้จะไปเคียงข้างเจ้าได้ทันกาล

  จีหยาน

   “...น่าตายนัก”

   แม้ปากจะเอ่ยบ่นไปเช่นนั้น ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคือริมฝีปากบางกลับแย้มสรวลออกมาอย่างเบาบางและอ่อนโยน นางหันไปทางบ่าวใช้ของหนานเจ้าก่อนจะเอ่ยขอกู่ฉินและกู่เจิงจากบ่าวใช้ ครั้นเมื่อที่แห่งนี้เหลือแค่พวกนางเท่านั้นก็เริ่มไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบ

   “พวกเจ้าเดินทางมาลำบากหรือไม่”

   “ไม่เลยเพคะ องค์หวางเย่ช่วยเหลืออย่างดีจนมาถึงที่นี่ได้อย่างราบเรียบ”

   “นั่นสิ…งั้นวันนี้ข้าจะเล่นอะไรสักหน่อยฉลองที่เราได้กลับมาอยู่ด้วยกันก็แล้วกัน แต่ว่าเจ้าเล่นกู่เจิงเพลงนี้ได้ใช่หรือไม่”

   ครั้นเมื่อกู่ฉินและกู่เจิงได้ประทับ ณ ศาลากลางสวน มือเรียวดีดบรรเลงเพลงที่สำคัญสำหรับนาง เป็นเพลงที่มารดาสอนสักเป็นเพลงแรก และเป็นเพลงที่นางจะเล่นมันซ้ำ ๆ ในทุก ๆ ปี ในวันเช่นนี้ วักที่นางได้ลืมตากำเนิดมายังใต้หล้า

   “เพลงนี้หม่อมฉันไม่คล่องเท่าไหร่ โปรดช่วยชี้แนะได้หรือไม่เพคะ”

   บัดนั้นการสอนบรรเลงกู่เจิงในเวลาสำคัญของนางให้จ้าวหนิงเฟยก็เริ่มขึ้นโดยมีเว่ยซานนอนสดับฟังอย่างว่าง่าย ช่วยนางได้เกลาเส้นท่วงทำนองจนไหลลื่นในระดับที่พอใจ เมื่อนั้นก็ได้เวลาเฝ้าฟังเสียงประสานของกู่ฉินและกู่เจิง

   ในศาลาไม้หอมกลางสวนจันทร์กระจ่าง เสียงจักจั่นแว่วเบา ดอกบัวบานสะพรั่งกลางสระมรกต แผ่กลิ่นหอมจาง ๆ ท่ามกลางอากาศอบอุ่นของหน้าร้อน แสงสุริยันที่อ่อนแสงยามใกล้สนธยา พระสนมเว่ยเจียเหลียนฮวา นั่งบนเบาะผ้าแพร ด้านหน้าคือกู่ฉินไม้ดำขลับซึ่งขัดเงาจนเห็นเงาที่สะท้อนลาง ๆ นางสวมผ้าโปร่งบางสีอ่อน ผมยาวถูกรวบขึ้นสูงด้วยปิ่นดอกบัว เสียงน้ำไหลเอื่อยจากกระบอกไม้ไผ่ข้างศาลาพลันประสานกับเสียงจิ้งหรีด เหมือนเป็นจังหวะเบื้องหลังที่เตรียมพร้อมรับบทเพลง

   เหลียนฮวาหลุบตาลงอย่างอ่อนโยน นางเอื้อมปลายนิ้วสัมผัสสายกู่ฉินอย่างแผ่วเบา เสียงสายแรกที่บังเกิดช่างนุ่มนวลและลึกล้ำ ราวกับน้ำในสระบัวยามแสงสนธยาทอแสง

   “บทเรียนก่อนที่จะเริ่มการบรรเลงของเรา เจ้าจงฟังจังหวะของหัวใจ” เหลียนฮวาตรัสเบา ๆ “ให้เสียงเจ้าเบาเหมือนลมที่พัดกลีบบัว มิใช่เสียงฝนกระหน่ำต้นหลิวเอนไหว”

   จ้าวหนิงเฟยพยักหน้า นางค่อย ๆ ดีดสาย เสียงกู่เจิงของนางคล้ายหยาดน้ำค้างบนใบบัว รินไหลลงเคียงคู่กับเสียงกู่ฉินของสตรีผู้เป็นนายอย่างประสานกลมกลืน พระสนมหรี่ตาลงเล็กน้อย กลิ่นบุปผางามในสวนแห่งนี้โชยแตะจมูกนางเบา ๆ ก่อนที่จะค่อย ๆ เกาสายกู่ฉินในท่วงทำนองที่คุ้นเคยและคะนึงหา บทบรรเลงที่เล่นดำเนินไปเรื่อย ๆ โอบล้อมด้วยเสียงหรีดหริ่ง เสียงสายน้ำ เสียงลมกลางหน้าร้อน ทุกอย่างคล้ายรวมตัวกันเป็นบทกวีที่ไม่มีถ้อยคำ

   เมื่อบทเพลงถึงจุดสุดท้าย เว่ยเจียเหลียนฮวาค่อย ๆ ปล่อยเรียวนิ้วจากสายกู่ฉิน ราวกับแสงสนธนาที่ได้วูบดับ แสงโคมตะเกียงถูกจุดและแสงจันทราฉายส่องลอด วินาทีนั้นทิวทัศน์เบื้องหลังคือต้นจันทร์กระจ่างที่พริ้วไหวสะท้อนแสงงดงาม กลีบใบไม้สีเงินปลิวไหวลง ณ สายกู่ฉินพร้อมเสียงสุดท้ายของบทบรรแลงและเสียงในห้วงฤทัย

   ค่ำคืนนี้ แม้เป็นเพียงวันธรรมดาของฤดูร้อน กลับบรรจุความทรงจำมากมายไว้ในบทเพลง — และจะถูกบรรเลงซ้ำอีกครั้ง ในทุกปีตราบลมหายใจยังคงอยู่

   ณ ดินแดนแห่งปฐมบทโลกา ฉินแทนวาจาเอื้อนผ่านบทบรรเลง

พรสวรรค์ อัจฉริยะ
- สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)

- สามารถโรลเพลย์สอนสั่งความรู้ ระบุเป้าหมายในปาร์ตี้ของเรา หรือ โคกับเพื่อน(กรณีเป็น Member หรือปาร์ตี้เพื่อน) (วันละครั้ง) +30 EXP



ศาสตร์การดนตรี (ผู้ช่ำชองศาสตร์ดนตรีทุกแขนง)
1) ทุกการโรลเพลย์บรรเลงดนตรี 10,000 ไบต์ให้ฝูงชนฟัง (สแต็กช้อนกันได้ 5 สแต็กเท่านั้น) ผู้ฟังเสียงดนตรีของคุณจะได้รับ +5 EXP และ ตัวคุณได้รับ ( +5 บารมี) ได้ไหมนะ ผู้ฟังมี จ้าวหนิงเฟย เว่ยซาน
3) เมื่อแข็งแกร่งระดับหนึ่ง จนมีฝีมือการดนตรีเป็นเลิศ จนได้รับพรจากเทพ ยอดนักดนตรี เมื่อกดใช้สกิล จะสามารถเลือกบรรเลงดนตรีให้กับเหล่าสัตว์อสูรแข็งแกร่งขึ้นได้ (พวกเขาจะได้รับ +2 Point) และตัวคุณเองจะมีตบะเพิ่มพูนขึ้นเช่นเดียวกัน (+15 ตบะฝึกฝน) เว่ยซานนับสัตว์อสูรยังอ่ะ...

@Admin