หอสดับพิรุณ

หอสดับพิรุณ

ถิงอวี่โหลว

香巷深深锁暮烟，
花灯不语照朱帘。
青楼人静听春雨，
一曲离歌梦未圆。
ตรอกสุคนธ์ลึกเร้นในม่านหมอกยามพลบ
โคมบุปผาไร้ถ้อยคำ สะท้อนม่านแดงเงียบงัน
หอคณิกาเงียบสงบในเสียงฝนฤดูวสันต์
เพลงลาจากยังขับขาน… ในฝันที่ไม่สมบูรณ์

หอคณิกาเลื่องชื่อของเมืองหนานเจ้าในตรอกย่านน้ำหอมอันกำจายเชิญชวนให้ผู้คนหลงใหล เรือนไม้งดงามประดับโคมแดงอันเป็นสัญลักษณ์ของกิจการบริการความเริงรมย์ มีทั้งคณิกาขายศาตร์ศิลป์และคณิกาผู้งดงามทั้งหลายอวดโฉมตลอดทั้งคืน ในต้นยามซวีจะมีคณิกาชื่อดังผู้ขายศิลป์มาแสดงทั้งร้อง รำ ดนตรี หรือแม้จะเป็นการสนทนาบนเวทีการแสดง ตวัดพู่กันประมูลสินค้าจากคณิกาชื่อดัง เป็นแหล่งหมุนเวียนตำลึงชั้นเยี่ยม

ชั้นหนึ่งของหอสดับพิรุณนั้นจะเป็นพื้นที่ทั่วไปสำหรับผู้ที่ต้องการชมการแสดงของคณิกาหน้าเวที มีโต๊ะตั่งให้เลือกนั่งและมีผู้ให้บริการไม่ขาด
ชั้นสองของหอสดับพิรุณเป็นพื้นที่ส่วนตัวสำหรับผู้ที่ต้องการนางคณิการ่วมรื่นรมย์โดยที่ไม่ต้องนั่งร่วมกับผู้คนมากหน้าหลายตาชั้นล่างมีระเบียงที่ทอดมองเวทีได้อย่างชัดเจน มีทั้งห้องที่มีที่กั้นนั่งรวมกัน ห้องเดี่ยวเปิดโล่ง และห้องเดี่ยวมีประตูปิดมิดชิดในช่วงลึกเข้าไปของหอคณิกาแห่งนี้ ว่ากันว่าเป็นสถานที่สำหรับผู้ที่ประมูลคณิกาและต้องการชื่นชมความงดงามตลอดทั้งราตรี
ชั้นสามของหอสดับพิรุณเป็นพื้นที่สำหรับนางคณิกาให้ได้พักผ่อน มีการเฝ้ายามที่บันไดทางขึ้นตลอดเพื่อป้องกันผู้ใดมาบุกรุกคณิกาผู้งดงาม

WeijiaLianhua ดี

ลมคิมหันต์พัดโบกแย้มกลีบเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่สาม อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
ยามเว่ย( 13.00 น. )

   ขลุ่ยบรรเลงเสียงใส เสียงน้ำไหลผ่านน้ำตกจำลองในสวนชวนสงบใจ กลิ่นชาหอมกำจายคุ้งทั่วทั้งโรงน้ำชา ณ โรงน้ำชาเมฆาซ่อนจันทร์เมื่อกลางยามอู่ ครั้นบุรุษและสตรีทั้งสองผู้เดินออกจากโรงเตี๊ยมโคมดาราเพื่อหาที่นั่งจิบหาอ่านม้วนตำราสักเล็กน้อย ในห้องชั้นสองที่หน้าต่างเปิดกว้าง แสงแดดยามเที่ยงวันแม้สว่างเจิดจ้า ทว่ารั้วหลังคาและสายผมที่ลอดผ่านทำให้เบาความร้อนในคิมหันต์ฤดูได้พอควร ในห้องที่ไม่ได้มีประตูปิดนอกจากม่านกั้น หนึ่งสตรีกระทำเพียงถมตำราไว้ข้างกายราว ๆ สี่ห้าม้วนได้ ส่วนบุรุษก็แอบรินน้ำชาดูแลสตรีโดยไม่ปริปาก ทั้งยังแอบสั่งขนมหวานเพิ่มเงียบ ๆ ราวกับไม่อยากทำลายความสงบของนาง

   หนึ่งสตรีคือ เว่ยเจียเหลียนฮวา

   หนึ่งบุรุษคือ ฉางซานเซียนหวาง

   ความสงบนี้มีเพียงเสียงม้วนตำราที่ดังขึ้นตามวิสัยของบัณฑิตสาวในคราบของพระสนม กาลเวลาผันไปได้ราวกับจะนิ่งเฉยตลอดกาล ทว่าไม่นานกลับมีสิ่งที่ทำลายความสงบนี้เรียบร้อย

   “ขออภัยหวางเย่ กระหม่อมมีรายงานด่วยพะยะค่ะ”

   วินาทีนั้นเองที่เว่ยเจียเหลียนฮวาเกือบจะเอนกายกับพื้นห้องพลันลุกขึ้นนั่งราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นมาก่อน มือเล็กวางม้วนตำราลงตักก่อนจะพยักหน้าตอบฉางซานเซียนหวางที่มองมาที่นางราวกับขอเสียมารยาททำลายความสงบนี้

   “ว่ามา”

   “กระหม่อมได้ข่าวจากแถวตรอกย่านเครื่องหอม ผู้เฒ่าไป๋เหยียน แห่งแคว้นไป๋หลันแดนเหนือ ได้ ลอบเข้ามาในหนานเจ้า โดยไม่แจ้งทางการ ทั้งยังมีข่าวลือว่า อดีตพระชายารองขององค์ชายเก้า ผู้ที่ได้หายตัวไปจากเมืองหลวงแคว้นไป๋หลันเมื่อสิบกว่าปีก่อน พบอีกครา ณ หอสดับพิรุณในย่านตรอกเครื่องหอมพะยะค่ะ สายของเราเฝ้าติดตามดูแล้วมีขุนนางผู้หนึ่งยัดตำลึงให้มามาผู้คุมหอถุงใหญ่พร้อมกับตัวพระนางด้วย ไม่อาจทราบได้ว่างถูกขายหรือเพียงกักขังไว้พะยะค่ะ”

   ข่าวนี้ทำให้ฉางซานเซียนหวางชะงักค้าง วงคิ้วขนงคมขมวดเข้าด้วยกัน พินิจจากที่ได้สดับฟังย่อมตริตรองได้ว่าเรื่องราวนี้ช่างมีเงื่อนงำ เช่นนั้นแล้วหากไม่ตรวจสอบให้ดีเกรงจะเป็นภัยใต้น้ำกระทบหนานเจ้า เมืองที่เขาอุตส่าห์ร่วมหัวจมท้ายกอบกู้มาได้ ทั้งวจีเอ่ยยศของสตรีผู้นั้นไซร้ย่อมเป็นผู้ที่เขารู้จักดี ผู้ที่เขาช่วยเหลือตามหาเมื่อสิบรอบเหมันต์ที่ผ่านมาแสนนานไยนางถึงเพิ่งมีข่าวคราวเอาป่านนี้ได้

   ผู้ใดกันที่กลบข่าวเสียมิดจนตามดมสิ่งใดไม่ได้กลิ่น

   “หากให้ข้าเดา ท่านจะไปหอสดับพิรุณนั่นใช่หรือไม่ ?”

   “ย่อมเป็นเช่นนั้น” เสียงทุ้มเอ่ยตอบ

   “หากจะสืบข่าวใด ๆ ย่อมต้องสืบจากคนใน ตอนนี้เราไม่รู้ว่านางถูกขายเป็นนางคณิกา หรือว่าผู้คุมหอคณิกามีส่วนรู้เห็นผ่านถุงตำลึงถุงใหญ่จึงปิดตาให้ความร่วมมือกักขังนาง หรืออีกทางคือเขาเพียงแค่รับเงินค่าห้อง แล้วก็ไม่สนใจสิ่งใดต่อจากนั้นแล้ว แต่ไม่ว่าจะเป็นกรณีใดก็ตาม นับว่าฉลาดดี ซ่อนต้นไม้ย่อมซ่อนในป่า ซ่อนบุปผาย่อมต้องซ่อนในสวน” น้ำเสียงหวานเอ่ยพร้อมทั้งม้วนตำราในมือเก็บเข้าแหวนดาราจรัสก่อนจะหยิบเครื่องประทินผิวออกมา…แม้ว่ามันจะเป็นเครื่องประทินผิวแปลก ๆ ก็ตาม “เช่นนั้นแล้ว ข้าจะปลอมตัวเป็นหญิงรับใช้ในหอคณิกา โชคดีนักที่ใบหน้าของข้ามิใช่ที่จดจำเท่าใดนัก แต้มกระ กลบผิวสักนิดคงไม่มีผู้ใดจดจำได้”

   “นั่นไม่อันตรายเกินไปหรอกหรือ”

   “แล้วท่านจะทำเช่นไร โยนตำลึงเรียกนางคณิกามาเยือนเรียงเป็นฉากเนื้อกั้นลมแล้วค่อยพินิจทีละผู้ทีละนางหรือ หากว่านางมิได้อยู่ในที่แจ้ง มิได้ให้บริการผู้ใด เช่นนั้นแล้วมันไม่เหมือนท่านกำลังงมหาเหมยฮวากลางสวนอิงฮวาหรอกหรือ”

   “แต่นี่ก็มิใช่เหตุให้เจ้าต้องมาเสี่ยงอันตราย เหลียนฮวา”

   “ก็แค่เป็นหญิงรับใช้สักวัน ไม่เป็นอะไรมากนักหรอก แถมหากเป็นหญิงรับใช้ขยันทำงานก้มหน้าก้มตา จะเดินไปทางไหนย่อมไม่มีพิรุจ ท่านที่มีใบหน้างดงามเช่นนั้น ไปขอทำงานเกรงว่าจะกลายเป็นหนุ่มคณิกาแทนกระมัง”

   “เจ้ากล่าวเกินไปแล้ว ข้าเพียงเป็นห่วงเจ้า”

   “แต่ข้าก็แค่อยากช่วยเหลือท่าน คิดการใหญ่จำต้องใช้คนให้ถูกงาน ข้าแค่เสนองานที่ถูกกับข้าก็เท่านั้น”

   ราวกับว่านางไม่สนใจแล้วว่าเขาจะคักค้านสิ่งใด มือเล็กบรรจงหยิบพู่กันแต้มผงถ่านผสมสีดินเหนียวมาแต้มเป็นจุด ๆ กระจายตามใบหน้าเกลี้ยงเกา ไล้ใบหน้าให้ดูเข้มขึ้นก่อนจะหยิบคันฉ่องทองเหลืองออกมาส่องมองดูผลงานของนาง

   “เท่านี้ก็หมดราศีพระสนมเสียแล้ว ท่านว่าอย่างไร ?”

   ครั้นเมื่อใบหน้าที่แต่งแต้มตำหนิเข้าไปเงยขึ้นจากคันฉ่องเพื่อให้เขายลเต็มสองตา ผิวสีซีดดูเข้มขึ้นมาสักหน่อย แก้มใสและจมูกรั้นเต็มไปด้วยแต้มกระดินเหนียว ทว่านางก็ยังคงเป็นเว่ยเจียเหลียนฮวาในสายตาของเขา เป็นดรุณีผู้ที่งดงามในสายตาเขาเช่นเดิม

   นี่มันไม่ทำให้นางดูสดใสน่ารักเช่นดรุณีผู้วิ่งกลางแสงแดดมาตลอดหรอกหรือ ?

   “เอ่อ…อือ ดูไม่ใช่พระสนมแล้ว”

   สิ้นวจีทุ้มแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับการแต่งแต้มใบหน้าของนางเองแล้ว มือเล็กก็หยิบชุดธรรมดาที่ซื้อตามเมืองตอนเดินทางผ่านเส้นทางสายไหมรอบก่อน เป็นชุดธรรมดาที่เดินเหินคล่องตัวทั้งยังสามารถแต่งกายได้เองโดยไม่ต้องให้บ่าวใช้จัดการ ดวงตาของนางละจากอาภรณ์ในมือขึ้นมาสบดวงตาคมก่อนจะเลื่อนสายตาออกไปนอกห้อง ส่งสัญญาณบอกว่า นางจะเปลี่ยนชุดตรงนี้

   “เดี๋ยว เจ้าไม่กลับวังก่อน”

   “เช่นนั้นก็ไม่ทันการหรอกเพคะ หากจะไปขอทำงานย่อมต้องไปยามที่แขกเรื่อไม่มาก มามาคุมหอคณิกาจะได้มีเวลาครุ่นคิดสักน้อยให้ข้าได้เข้าทำงาน ทั้งใบหน้าพวกนี้อย่างไรก็ไม่มีทางได้รับแขกหรอก”

   แม้จะทำท่าทางราวกับต้องการเอ่ยบางสิ่ง ทว่าความรั้นในสิ่งที่นางตัดสินใจไปแล้วนั้นก็ทำให้เขายอมเดินออกจากห้องไปเฝ้าหน้าประตูแต่โดยดี ไม่นานเท่านั้นที่เว่ยเจียเหลียนฮวาแปลงโฉมตนเองให้ดูเป็นสตรีธรรมดาต้องการเข้าทำงานสักที่เพื่อเลี้ยงปากท้อง

   ในช่วยใกล้ยามเว่ยนี้เองทั้งสองก็ออกเดินทางไปยังหอสดับพิรุณ

   “ท่านจะต้องไปส่งข้าในฐานะผู้ดูแลที่ต้องการเอาข้ามาทำงานหาเงินชดใช้ค่าข้าวเปลือกที่เลี้ยงดูจนเติบใหญ่ ตกลงตามนี้หรือไม่”

   “ใยต้องบทนี้เล่า”

   “ก็ดูสมเหตุสมผลที่สุดที่ข้าจะไปขอทำงานโดยที่ท่านเดินไปด้วยนี่นา มิเช่นนั้นข้าจะเข้าไปคนเดียว แล้วท่านค่อยตามไปทีหลัง เลือกอย่างแรกหรืออย่างหลัง”

   “อย่างแรก ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าเข้าไปคนเดียวหรอก”

   “ทั้ง ๆ ที่สุดท้ายข้าก็ต้องเข้าไปข้างในจุดที่หญิงรับใช้ต้องทำงานอยู่ดีแท้ ๆ ”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้ไม่ได้คิดถึงสิ่งใดเลยนอกจากการตามหาข้อมูลที่พอจะช่วยเหลือเขาได้ก็กระโดดลงจากรถม้าไปก่อนใครเขา ทำเอาบุรุษผู้ที่ดูจะร้อนรนกว่าแม่นางน้อยต้องเร่งเดินตามเข้ามา

   “มีสิ่งใดให้รับใช้ ท่านใต้เท้า”

   “พอดีว่าข้ามีเด็กรับใช้ไม่ได้เรื่องเลยอยากจะเอานางมาทำงานที่นี่ชดใช้ค่าข้าวเปลือกสักพักแทนน่ะ”

   สิ้นวจีทุ้มเต้มไปด้วยคารมคมคายของบุรุษงดงามมามาผู้ดูแลหอคณิกาก็ตกหลุมชายงามเข้าจนได้จึงเลื่อนดวงตามามองนาง มือเรียวของสตรีผู้มากประสบการณ์ทางโลกเชยคางเล็กขึ้นเพื่อพินิจใบหน้าให้ดี แม้ว่าใจจะแอบหวังว่าจะได้คณิกาน้ำงามเข้าหอ ทว่าเมื่อพินิจดูแล้วก็ได้สาวใช้แทนกระมัง

   “เจ้ามีนามว่าอะไร”

   “้เหลี— หลันฮวา ไม่มีแซ่เจ้าค่ะ”

   “ใบหน้ามีเค้าพอดูได้ เสียนักที่เป็นกระฝ้าเต็มแก้ม ทั้งผิวกร้านแดดจนไม่อาจเอาไปขึ้นประมูลได้ในเร็ววัน แม้แต่งแต้มได้ทว่าไม่ยั่งยืน วันนี้เจ้าไปเป็นหญิงรับใช้คณิกาแทนก่อนก็แล้วกัน”

   “ข ข ขอบพระคุณมามาที่ให้งานทำเจ้าค่ะ”

   เพื่อให้ดูบกพร่องมากขึ้น นางจึงได้แสร้งเอ่ยติดอ่างน่ารำคาญ ในตอนที่มามาเอ่ยว่านางนั้นพอเอาขึ้นประมูลได้ใจก็ตกวูบโหวงลงไปอยู่กับตาตุ่มแทน พอได้ยลยินว่านางในวันนี้ไม่อาจเอาไปขายได้ก็โล่งใจ เพราะอย่างไรนางก็คงอยู่ไม่เกินวันหรอกกระมัง จากนั้นก็ลาขาดจากสถานะในหอคณิกานี้เสีย

   “ท่านใต้เท้าสนใจชมนกชมไม้ในหอคณิกาหรือไม่เจ้าคะ ส่วนนางผู้นี้ประเดี๋ยวให้เด็กช่วยนำทางไปเรียนรู้งาน”

   “คงต้องรบกวนมามาแล้ว”

   “โฮะ ๆ ย่อมได้เจ้าค่ะ”

   ในเมื่อการแสดงได้เริ่มต้นขึ้นแล้วจำต้องแสดงต่อไป เว่ยเจียเหลียนฮวาในนามของ หลันฮวาไร้แซ่ ก็ดำเนินต่อไปโดยดี ทั้งสองสบดวงตากันครั้งสุดท้ายก่อนจะแยกย้ายกันสืบหาข้อมูล

   บุรุษผู้งดงามสืบหาข้อมูลจากที่แจ้ง

   สตรีผู้แต่งแต้มแผนการสืบข้อมูลจากที่มืดแทน

@Admin

WeijiaLianhua ดี

ลมคิมหันต์พัดโบกแย้มกลีบเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่สาม อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
ยามเซิน( 15.00 น. )

   แม้ยามบ่ายแก่ ๆ ทว่าภายในหอคณิกานั้นมิได้เงียบเหงาแต่อย่างใด โดยเฉพาะช่วงเวลาที่ใกล้จะเปิดให้บริการในยามโหย่ว พื้นที่ช่วงด้านหลังของหอคณิกาล้วนเต็มไปด้วยสตรีมากมายทั้งหญิงรับใช้ในเสื้อผ้าธรรมดาทั่วไผ สตรีผู้สวมอาภรณ์งดงามยั่วยวนไม่ใช่น้อยอย่างนางคณิกา ทว่าจากที่ดู ๆ ไปแล้ว สตรีเหล่านี้ที่กำลังใช้พื้นที่แต่งกายประทินโฉมร่วมกันย่อมมิใช่คณิกาชื่อดังเป็นแน่

   เว่ยเจียเหลียนฮวาเดินตามหญิงรับใช้นางหนึ่งที่ได้รับมอบหมายพานางเข้ามาภายในสถานที่ที่ดูจะเป็นพื้นที่ทำงานของนางนับจากนี้เป็นต้นไป ครั้นมาถึงที่หมายสตรีตรงหน้าก็หยิบอาภรณ์ธรรมดาสามัญอันเป็นอาภรณ์แบบเดียวกันกับที่พวกนางใส่ เป็นรูปแบบการแสดงชนชั้นที่ดีไม่ต่างจากวังหลังทีเดียว

   “ชุดของเจ้า คงรู้วิธีใส่ใช่หรือไม่” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบราวไม่ใส่ใจเท่าใดนัก สำหรับนางที่ต้องมารับหน้าที่ฝึกฝนเด็กใหม่ที่ไม่อาจรับประกันได้ว่าจะอยู่ยาวนานหรือไม่นั้นช่างน่าเหนื่อยหน่ายและรำคาญใจในบางครั้ง “มามาบอกให้เอาเครื่องประทินผิวให้เจ้าด้วย ไม่รู้ว่าจะเอาให้ทำไมกัน ไม่รู้จะอยู่นานแค่ไหน ไว้สักสองราตรีต่อจากนี้หากเจ้ายังไม่หายหน้าข้าจะเอาเครื่องประทินผิวให้”

   “ร รับทราบเจ้าค่ะ”

   จากการที่สตรีตรงหน้าเอ่ยออกมา นั่นหมายความว่ามีผู้คนที่เข้ามาชั่วครู่สั้น ๆ แล้วหนีไปก็มี เช่นนั้นหากสืบเบาะแสใดได้แล้วจะหายไปก็คงไม่แปลกนัก

   “ไปเปลี่ยนอาภรณ์ให้เรียบร้อย”

   สตรีผู้ที่เป็นผู้สูงศักดิ์มาตลอด อย่างน้อยแม้เป็นเรือนหลังของจวนสกุลเว่ยเจียทว่าก็มิได้แร้นแค้นถึงปานนั้น การที่นางต้องมาอยู่ในสถานที่เช่นนี้นับว่าเป็นการจำลองความตกต่ำของชีวิตคนผู้หนึ่งได้ดีจริง ๆ นางไม่รอช้ารีบเดินเข้าห้องที่หญิงรับใช้อวุโสกว่าชี้นำให้เข้าไป อาภรณ์ที่ดูทึมทื่อได้ถูกปลดเปลื้องออก สวมทับกายบางด้วยอาภรณ์ของหญิงรับใช้ แม้ว่ามันจะไม่ได้ยั่วยวนเช่นนางคณิกา ทว่าก็งดงามในวิถีของไม้ประดับในสวนบุปผชาติ

   “ข้ามีนามว่า ซวีฉิน เจ้ามีนามว่าหลันฮวาใช่หรือไม่ ?” นางหยุดเอ่ยเพื่อรอดูปฏิกิริยาของร่างเล็กผู้เข้ามาใหม่ ทว่าแค่เพียงนางพยักหน้าไม่ทันจะตอบรับก็ผินใบหน้ากลับไปแล้วเดินนำไปยังสถานที่ต่อไป “นับจากนี้จะเป็นผู้ดูแลของเจ้า งานง่าย ๆ ในตอนนี้นั้นก็เป็นงานใช้แรงงานหน่อย อดทนทำไปก็พอ ที่แห่งนี้มีห้องหับมีข้าวน้ำและเบี้ยหวัดรายเดือนให้ อยากได้มากกว่านี้ก็ต้องไต่เต้า ไวหน่อยก็เต้าไต่ทำเงินให้มามา”

   ใช้เวลาไม่นานเท่านั้นก็เดินทางมาถึงห้องครัวที่กำลังวุ่นวายเพื่อจัดเตรียมอาหารจำนวนมากสำหรับรองรับลูกค้าผู้มีอุปการคุณทุกท่าน แต่ว่าในห้องครัวนี้หาได้มีพื้นที่ให้นางอยู่ไม่ ราวกับว่านี่คือการนำเดินแนะนำสถานที่เพียงเท่านั้น

   “ที่นี่คือห้องครัว เด็กใหม่ไม่ค่อยได้เข้าครัวนักหากไม่ขาดคนจริง ๆ แต่ตอนนี้ต่อให้ขาดคนอยู่ เจ้าที่เข้ามาได้ไม่ถึงชั่วยามคงไปเกะกะพวกนางเปล่า ๆ สิ่งที่เจ้าต้องทำคือสิ่งนี้” ซวีฉินเอ่ยพร้อมยกถาดน้ำชาให้ “วันแรกให้เดินไปไหนมาไหนคงปวดหัว เจ้าอยู่แค่แถวนี้แล้วคอยรินน้ำชาให้พวกนางคณิกาชั้นบนก็แล้วกัน แค่ชั้นบนพอ ไม่ต้องขึ้นไปชั้นสาม ชั้นสามพวกนั้นเป็นนางคณิกาชั้นสูง มีนางรับใช้ส่วนตัวอยู่แล้ว ไว้ชาในกาหมดค่อยลงมาชงใหม่ที่นี่ เข้าใจหรือไม่”

   “เข้า จ ใจเจ้าค่ะ”

   “ถ้าเจ้าไม่อาจเอ่ยได้อย่างฉะฉานก็อย่าไปชวนนางคณิกาบางคนสนทนาด้วยเชียว หากเจ้าไม่อยากโดนถ้วยชาลอยใส่หัวตั้งแต่วันแรก”

   หากเปรียบให้เห็นภาพ นางรับใช้เช่นพวกนางก็เป็นเพียงนางกำนัล นางคณิกาชั้นบนที่กำลังแต่งโฉมอยู่เป็นนางสนมชั้นต่ำผู้ที่วางอำนาจได้เพียงในพื้นที่ของพวกนาง ส่วนนางคณิกาชั้นสูงที่อยู่ชั้นสามย่อมต้องเปรียบดั่งพระสนมเอกขึ้นไปเป็นแน่ อยู่ในพื้นที่ของนางอันแสดงอภิสิทธิโดยชอบธรรม ไม่จำเป็นต้องวางอำนาจก็ย่อมมีผู้หวั่นเกรง

   จะวังหลังหรือหอโคมแดงก็มิได้ต่างกันนัก ที่ใดมีสตรีรวมกันย่อมมีการชิงดีชิงเด่นเป็นเรื่องธรรมดา

   เว่ยเจียเหลียนฮวาในคราบของหลันฮวาผู้ไร้แซ่ได้เดินไปตามทางที่เดินผ่านมา นางจดจำพอได้ว่าขึ้นบรรไดไปจะเจอเข้ากับห้องแต่งตัวของนางคณิกาทั่วไปของหอสดับพิรุณ ร่างเล็กที่กำลังถือถาดกาน้ำชาหอม ๆ อยู่ก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะขอเข้าไปยังภายในห้องแต่งตัว

   “ข ขออนุญาตเจ้าค่ะ”

   “หญิงรับใช้รินน้ำชาประจำห้องนี้หรือ คนใหม่อีกแล้วงั้นรึ ?”

   นางคณิการที่รับรู้ถึงการมาของเว่ยเจียเหลียนฮวาก็เอ่ยปากทักทันที

   “จะคนใหม่กี่คนก็ช่าง มารินชาให้ข้าหน่อย”

   หนึ่งถาดประกอบด้วยกาน้ำชาหนึ่งกา ถ้วยน้ำชาอีกแปดถ้วย ครบจำนวนนางคณิกาในแต่ละห้องที่ใช้ร่วมกัน เมื่อนางคณิการ้องขอชาแล้วนางก็เร่งเดินไปรินน้ำชายื่นให้ทีละนางอย่างนอบน้อมที่สุดเท่าที่จะกระทำได้ เป็นเช่นนี้ไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งน้ำชาในกาหมดก็เป็นนิมิตรหมายอันดีที่นางจะไปลองเดินสำรวจพื้นที่โดยรอบโดยแสร้งว่าหาห้องครัวไม่เจอ

   “น้ำชาในกาหมด ด-เดี๋ยวข้าขอตัวไปชงชามาให้ ม-ใหม่สักครู่เจ้าค่ะ”

   ไร้ผู้ใดสนใจ มีเพียงนางที่ค่อย ๆ เดินถือถาดกาน้ำชาออกมาและเริ่มแสร้งมองซ้ายมองขวาหลงทาง เหลียนฮวาการละครได้เริ่มต้นอีกครั้ง

สืบหาเบาะแส 1/3

@Admin

WeijiaLianhua ดี

ลมคิมหันต์พัดโบกแย้มกลีบเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่สาม อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
ยามเซิน( 16.00 น. )

   ท่ามกลางผู้คนวุ่นวาย ภาพของผู้คนเดินไปเดินมานั้นทำให้การเดินของเว่ยเจียเหลียนฮวาดูไม่แปลกกว่าใครเขานัก ยิ่งอยู่ในอาภรณ์ของหญิงรับใช้แล้วด้วยนั้นยิ่งทำให้นางเหมือนเป็นเพียงมดงานที่กำลังเดินไปกระทำหน้าที่ของตนเอง

   เพื่อไม่ให้ดูว่างงานและใช้เป็นข้ออ้างในการเดินไปเดินมา ร่างเล็กยังคงถือถาดกาน้ำชาดินเผาหนัก ๆ เดินต่อไปเรื่อย ๆ ยามนี้นางใช้ใบหูที่เล่นดนตรีมาตลอดครั้นอยู่สำนักศึกษาพยายามแยกเสียงว่ามีเสียงใดน่าสนใจหรือไม่

   เช่นเสียงของมามา หรือ เสียงสนทนาที่น่าจะเป็นหลักฐานได้

   เว่ยเจียเหลียนฮวาพยายามสอดส่อง และเพ่งสมาธิให้มากขึ้น ค่อย ๆ ก้าวเดินแสร้งว่ากลัวจะทำกาน้ำชาดินเผาหนัก ๆ นี้ตกหล่นลงพื้น นางกระทำเช่นนี้ได้ไม่ถึงหนึ่งก้านธูปก็พบกับผืนผ้าเล็ก ๆ หนึ่งผืนตกที่พื้น ด้วยความจำเป็นเลิศของสตรีผู้ได้รับการขนานนามว่าไม่ต่างจากบัณฑิตมากความสามารถทำให้นางรู้สึกคุ้นเคยกับมันจึงนั่งยอง ๆ วางถาดกาน้ำชาในมือลงกับพื้นเพื่อหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นขึ้นมากางดู ผ้าเช็ดหน้าไหมงดงามเนื้อดี ลวดลายปักด้ายเป็นหมาป่าคาบจันทรา เป็นผ้าเช็ดหน้าที่นางคุ้นเคยว่าเคยเจอที่ไหนสักที่ นางนึก ๆ ดูอีกทีก็นึกได้ว่าในตอนที่เขายกผ้าเช็ดหน้ามาซับไม่ว่าจะในสถานการณ์ไหน ก็เป็นผ้าเช็ดหน้าลายนี้

   ถึงแม้ว่าผืนนี้จะดูเก่ามากกว่าที่เคยเห็น แต่ไม่มั่นใจว่าเป็นผืนเก่าเก็บที่เขาเดินผ่านแถวนี้แล้วทำตก หรือว่าเป็นของผู้ใดกันแน่

   “เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?”

   แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เว่ยเจียเหลียนฮวาไม่มีเวลาให้ครุ่นคิดเสียแล้ว นางเร่งเก็บผ้าเช็ดหน้าเข้าในอกเสื้อก่อนจะปั้นหน้าปวดเมื่อยแล้วหันไปมองคนข้างหลัง สตรีนางนี้สวมอาภรณ์เหมือนกันกับนางไม่มีผิด สงสัยคงคิดว่าเป็นอะไรไปกระมัง จิตใจดีเสียจริง

   “ม–ไม่หรอกเจ้าค่ะ พอดีว่าข้าเมื่อยมือเลยแวะพักวาง ถ–ถาดน้ำชาลงหน่อย กาน้ำชาอันนี้มันหนักมากเลยน่ะเจ้าค่ะ”

   “เจ้าคงเป็นเด็กใหม่สินะ กาน้ำชาดินเผาอันนี้คงจะหนักไปสักหน่อยแต่ว่าหากเจ้าทำงานไปจนมีคนใหม่มาก็จะเลิกรินน้ำชาแล้วล่ะ”

   สตรีผู้นั้นช่วยเหลียนฮวายกถาดน้ำชาขึ้นมาเพื่อแบ่งเบาภาระให้นางได้ลุกขึ้นเองได้อย่างเต็มตัว ครั้นเมื่อแลเห็นว่าร่างเล็กน่าจะไม่เป็นแล้วก็ถึงเวลาที่จะต้องไปทำหน้าที่ของตนเองต่อ

   “เอ้า อดทนหน่อยเล่า”

   “ขอบพระคุณ จ—เจ้าค่ะ”

   เมื่อสตรีผู้นั้นหันกลับไปตามทางของนาง เว่ยเจียเหลียนฮซาก็รู้สึกได้ว่านางคงจะออกมานานเกินไปเสียแล้ว ร่างเล็กเร่งฝีเท้าเดินไปทางห้องครัวเพื่อชงชากาใหม่ให้คณิกาประจำห้องที่ได้รับมอบหมาย หากนางเล่นหายไปนาน ๆ คงได้ถูกจับโยนออกจากหอสดับพิรุณเป็นแน่

เก็บผ้าเช็ดหน้าเอาไว้ สืบหาเบาะแส 2/3

อัจฉริยะ (ทอง)(+20)
เงื่อนไขพัฒนาคลาส:
- Level 50 เป็นต้นไป
- สเตตัส INT 50 ขึ้นไป
- อัปเกรด นักวิชาการ ถึงระดับสูงสุด 20 (ใช้หินอัปเกรด)
- มีโรลเพลย์และผ่านการโต้วาทีประลองปัญญากับใครสักคน 2 ครั้ง
1 | 2

@Admin

WeijiaLianhua ดี

ลมคิมหันต์พัดโบกแย้มกลีบเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่สาม อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
ยามโหย่ว( 17.00 น. )

   บัดนี้หอสดับพิรุณเปิดทำการแล้ว นางคณิกาในห้องแต่งตัวค่อย ๆ ทยอยเดินออกไปเพื่อทำการแสดงเปิดร้านบ้าง หรือไม่ก็ถูกเรียกตัวไปให้บริการนายท่านทั้งหลายบ้าง เว่ยเจียเหลียนฮวาที่ยืนรินน้ำชาอยู่ครึ่งชั่วยามได้นั้นก็ได้หน้าที่ใหม่ในช่วงเวลาที่ต้องรับแขกคือการคอยรินสุราให้นายท่านผู้มีอุปการคุณทั้งหลาย

   จากกาน้ำชาสู่กาน้ำเมา นางต้องเดินไปตามทางผู้คนมากมายยามใดที่นางคณิกาเรียกให้ไปรินสุราให้นายท่านของพวกนางก็ต้องเดินไปตามที่พวกนางเรียกเพื่อเป็นการขายสุราชนิดเดินไปรินถึงที่ ส่วนนางคณิกาก็จะเป็นผู้จดจำจำนวนร่วมกับเสี่ยวเอ้อร์ผู้มีหน้าที่จดบันทึกสุราที่รินไปตามแต่บะโต๊ะที่ได้รับมอบหมาย แล้วก็นำตัวเลขนี้ไปเรียนแจ้งแก่เสี่ยวเอ้อร์ผู้คิดเงินตำลึงของแต่ละโต๊ะ นับว่าเป็นระบบการจัดการภายในร้านที่เอื้อต่อลูกค้าผู้สูงศักดิ์ทั้งหลายที่ต้องการรื่นรมย์ แต่ในขณะเดียวกันการจดให้เช่นนี้ก็ทำให้พวกเขาทั้งหลายหมดตัวไปไม่รู้ตัวเช่นกัน

   ไหนจะค่าสตรีที่ให้บริการเอย ค่าสุราที่ไม่รู้ว่าจอกที่เท่าไหร่แล้วเอย ยิ่งบางคนโยนถุงตำลึงแจกนางคณิกาอีก น้ำเมานี่ร้ายกาจนัก

   เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้กำลังรินสุราใส่จอกให้นายท่านผู้หนึ่งอยู่ก็ได้พบว่าสุราในกาได้หมดลงเป็นที่เรียบร้อยพอดี นางจึงได้ขอตัวเดินไปหลังหอคณิกาเพื่อเติมสุราใส่กาสุราให้เต็ม ทว่าก่อนที่นางจะเดินกลับเข้าไปที่เดิมนั้น มามาผู้เดิมที่รับนางเข้ามาก็เดินมาหาและแจ้งให้นางไม่ต้องไปทำที่เดิมอกีแล้ว

   "นายท่านแจ้งให้ขอให้เจ้าไปยืนรินสุราข้างบนชั้นสอง อย่ากระทำอะไรให้เสียชื่อหอสดับพิรุณเล่า"

   "ข---เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ"

   แล้วเว่ยเจียเหลียนฮวาก็ได้เดินขึ้นไปยังชั้นสอง ชั้นที่ให้บริการใต้เท้าทั้งหลาย ขุนนางกระเป๋าหนัก หลังเลื่อนสายตาไปได้ไม่นานนักก็แลเห็นบุรุษโแมงานนั่งท่ามกลางสตรีกำลังคุยจ้อสนุกสนาน ช่างเป็นคนที่แสดงได้เก่งกาจจริง ๆ วินาทีที่นางกำลังพินิจสิ่งที่ตาเห็นนั้นเขาก็โบกมือทักทายน้อย ๆ หากให้นางเดาคงจะเป็นเขาที่เรียกนางขึ้นมาชั้นสองเป็นแน่ มือหนากวักเรียกราวกับลูกค้าผุ้มีอุปการคุณท่านหนึ่งก่อนจะเอ่ยออกในสิ่งที่เขาสามารถอำนวยความสะดวกในการสืบเบาะแสของนางได้

   "เจ้าเป็นคนรินสุราประจำห้องนี้ใช่หรือไม่ เจ้าวางกาสุราไว้แล้วออกไปเดินเล่นตามใจเจ้าไป ข้าจะแจ้งกับมามาเองว่าข้าต้องการความเป็นส่วนตัว"

   "ข---ขอบพระคุณนาย ท---ท่านเจ้าค่ะ"

   ชั่วคณะที่เงยใบหน้าขึ้นได้สบดวงตาที่กำลังไร้อารมณ์ต่อสตรีข้างกายทั้งสองสามนางก็รู้สึกขบขันขึ้นมาทันใด ไม่รู้ว่านางจะสงสารเขาที่ต้องแสร้งเรียกพวกนางเหล่านี้มาสืบหาเบาะแสได้เนียนตาขึ้น หรือว่าจะสงสารพวกนางเหล่านี้ที่ต้องมาให้ความรื่นเริงแก่บุรุษผู้ที่กำลังแอบรำคาญผ่านดวงตากันแน่ แต่ไม่ว่าจะฝ่ายไหนนางก็ต้องขอบคุณที่เขาทำให้นางได้มีเวลาเดินสำรวจอีกครั้ง

สืบหาเบาะแส 3/3

@Admin

WeijiaLianhua ดี

ลมคิมหันต์พัดโบกแย้มกลีบเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่สาม อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
ยามซวี( 19.00 น. )

   ในเมื่อสบโอกาส ขึ้นมาชั้นสองที่นางน่าจะไม่ได้มาง่าย ๆ แล้วนั้นย่อมต้องเดินสำรวจให้เต็มที่ เว่ยเจียเหลียนฮวาเดินไปตามห้องทั้งหลาย ทั้งเจอห้องที่กำลังให้บริการอย่างถึงพริกถึงขิง และห้องที่ต้องมารับมือกับนายท่านหลากหลายอารมณ์ ได้ยินเสียงร้องไห้ตัดพ้อฟูเหรินที่บ้านเอย ตัดพ้อร้านรวงที่พังทลายเอย หัวเราะหยอกเอินกับเหล่าสตรีงามเมือง ไร้เนื้อหาที่ต้องการ ไม่มีแม้แต่เรื่องที่น่าจะใส่ใจได้เลยแม้เพียงนิด

   เว่ยเจียเหลียนฮวาที่เดินไปครบสองฟากของหอนางโลมนี้จนเหลือแค่หอด้านใน สถานที่ที่เต็มไปด้วยคาวโลกีย์จนแค่เพียงเดินเข้าไปใกล้ก้ได้ยินเสียงหวานเล็ดลอดออกมาจนทำใบหน้าเล้กขึ้นสีชาดฝาดระบายทั่วแก้มใส แม้นางจะเคยอยากรู้อยากเห็นจนแอบไปเปิดอ่านตำรากามสูตรที่จางกงกงเอามาให้ประกอบการเรียนครั้นสมัยเป็นเพียงเหม่ยเหรินก็เถิด ทว่านางที่ไม่เคยใช้งานจริง ๆ ย่อมต้องรู้สึกกระดากอายกับอะไรเช่นนี้อยู่แล้ว

   ต่อให้ผู้คนภายนอกจะคิดว่านางถวายรับใช้ตั้งแต่สมัยฝ่าบาทมาบรรทมตำหนักเถียนเซี่ยก็เถอะ แต่ว่านางที่นอนกอดหมอนข้างหลับไปแทนนั้นจะเรียกว่านอนจับมือยังไม่ได้เลย…

   ในช่วงเวลานั้นเองที่ตั้งใจฟังให้ดี เสียงที่ลอดผ่านเสียงสวาทของนางคณิกามีเสียงสนทนาอันคุ้นเคย เสียงของ มามา ผู้คุมหอคณิกาแห่งนี้ เว่ยเจียเหลียนฮวาในคราบของหลันฮวาผู้เป็นหญิงรับใช้ค่อย ๆ เดินตามเสียงนั้นไปจนไปถึงห้องที่ปิดประตูมิดชิดจนไม่อาจแลเห็นผู้ใดอยู่ภายในได้ ต้องขอบคุณที่นางได้สนทนากับมามาบ้างจึงพอจะจดจำว่าเป็นเสียงของนาง

   “รีบส่งนางออกไปได้แล้ว บัดนี้ไม่มีสิ่งใดปลอดภัย พอมารปีศาจหายไป คนขององค์ชายเก้าดันเข้ามาในช่วงเวลาเช่นนี้ ไม่มีเวลาปั้นนางเป็นตัวเรียกตำลึงแล้ว”

   “ใจเย็นก่อน ข้าติดต่อขุนนางราชสำนักต้าฮั่น เขาจะมาซื้อตัวนางในราคาสูง แบบนั้นก็ได้ราคาดีที่เราต้องการแล้ว อีกไม่กี่วันคงได้ข่าวคราวว่าเขาจะซื้อขายอย่างไร”

   บทสนทนานี้เองทำให้นางได้มั่นใจว่ามีคนที่กำลังปกปิดอยู่ภายในหอคณิกาจริง ๆ นางที่ไม่ได้แลเห็นสตรีที่ดูมาใหม่ หรือดูไม่ต้องการทำงาน หรือถูกกระทำมากนักภายในหอคณิการชั้นบนและหญิงรับใช้ในชั้นล่าง แสดงว่าพวกนี้ต้องเก็บพระนางผู้นั้นไว้ในห้องคณิกาชั้นสูงที่มีเวรยามเฝ้าตลอดเป็นแน่

   นั่นไม่ใช่เพราะต้องการเฝ้ายามไม่ให้ผู้ใดเข้าไปได้เพียงอย่างเดียว คงเฝ้ายามมิให้ผู้ใดวิ่งออกมาด้วยกระมัง

   เท่าที่ฟังแล้วท่าทางคงจะไม่ได้การแล้ว นางกำลังจะถูกขายในอีกไม่กี่วัน ร่างเล็กที่ยืนฟังอยู่จนหูแนบกับผนังก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงที่ค่อย ๆ เข้ามาใกล้ประตู พวกเขากำลังจะออกมาแล้ว ครั้นนางกำลังจะหันมองซ้ายขวาหาที่หลบภัย ร่างบางพลันถูกอุ้มจนตัวลอย

   “อ๊ะ—”

   “ชู่ ข้าเอง กอดคอไว้”

   น้ำเสียงทุ้มคุ้นหูเอ่ยขึ้น ดวงใจที่คิดว่าคงไม่รอดจากการถูกจับได้แล้วก็โล่งใจขึ้นมาโดยพลัน มือเล็กรับกอดคอแกร่ง ฝังใบหน้าลงกับไหล่กว้างราวกับว่าต้องการหลบซ่อนใบหน้าจากผู้คนทั้งโลก ทันใดนั้นเองที่มามาออกมาเพราะได้ยินเสียงของนางที่ร้องลั่นเมื่อครู่ แต่ก็ได้พบกับนายท่านผู้งดงามกำลังโอบอุ้มหญิงรับใช้ไม่รู้ว่านางคนไหน

   “ที่ไหนได้ นายท่านคนงามนี่เอง จะไปห้องส่วนตัวหรือเจ้าคะ”

   “ใช่แล้ว ข้ามาครั้งแรกไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหนนี่สิ”

   “ท่านเดินไปทางขวามือจะเจอห้องรับรองมากมาย แต่เดี๋ยวข้าจะส่งนางคณิกาไปให้ท่านอีกทีนะเจ้าคะ”

   “ไม่ต้อง ข้าเลือกนาง”

   “แต่…”

   “ไม่มีแต่ ข้าจะเอานางผู้นี้”

   เพื่อป้องกันมิให้มามาจดจำได้ว่าเป็นนางหน้ากระที่เขาเป็นคนเอามาขายเองจึงถูใบหน้ากับบ่ากว้างบ้าง แขนเสื้อบ้าง เพื่อลบรอยกระที่หายไปเหลือเพียงหน้าเกลี้ยงเกลา ชั่วขณะที่เดินผ่านมามา เมื่อแลเห็นว่านางไม่ได้เอะใจอะไรก็ปล่อยให้เขาโอบอุ้มไปเช่นนี้พร้อมกับแอบสนทนาเบา ๆ ที่น่าจะไม่มีผู้ใดได้ยิน

   “นางบอกว่าจะขายให้ขุนนางราชสำนักต้าฮั่น เรื่องนี้ต้องคุยกันเจ้าค่ะ”

   “ได้ รอเข้าห้องก่อน”

   ในช่วงเวลาที่เดินผ่านห้องหับต่าง ๆ ก็มีสตรีทั้งนางคณิกาและนางรับใช้เดินผ่านไปมา ต่างแลเห็นแล้วสุนทนาซุบซิบอย่างออกรส มีทั้งความอิจฉาและความทึ่งที่หญิงรับใช้คนใดกันยั่วยวนบุรุษงามได้ถึงขนาดเปิดห้องส่วนตัวเช่นนี้ นางจะไม่กลายเป็นคณิกาชั้นสูงคนใหม่ในเร็ววันหรอกหรือ เสียงเหล่าสตรีที่เอ่ยสนทนากันนี้เองทำเอานางที่กลายเป็นหัวข้อสนทนาต้องมุดใบหน้าลงกับบ่ากว้างเพื่อไม่ให้ผู้ใดแลเห็นใบหน้าของนางทั้งนั้น

   นางคณิกาอันใดกัน ข้าแค่มาทำงาน

   ใช้เวลาเพียงหนึ่งเค่อเท่านั้นในการเดินหาห้องที่ดูจะเงียบสงบที่สุด ไร้เสียงประกอบฉากเร้าใจจนไม่เป็นอันทำมาหากิน เมื่อปิดประตูห้องเพื่อความเป็นส่วนตัวเรียบร้อยแล้วก็ได้เวลาปล่อยนางลงจากอ้อมแขนของเขาเสียที

   “เจ้า…ไม่เป็นไรนะ”

   “ไม่…ไม่เป็นอะไร”

   ต่อให้นางจะเป็นอะไรก็ไม่อาจเป็นได้หรอก จะโวยวายเขาได้อย่างไรในเมื่อมันเป็นวิธีที่ช่วยนางออกจากสถานการณ์เช่นนั้นได้ ทั้งภายในหอคณิกาเช่นนี้ บุรุษมากรักและเงินตราย่อมเลือกสรรสตรีใดก็ได้ แม้ว่านางผู้นั้นจะเป็นเพียงนางรับใช้ก็ตาม เช่นนั้นแล้วการที่จะเล่นละครให้แนบเนียนที่สุดย่อมออกมาในแนวทางนี้

   แต่เพราะว่าเป็นเขาด้วยกระมัง ถึงได้วุ่ยวายใจเช่นนี้

   “ก่อนอื่น พวกเขาคุยกันในห้อง ข้าได้ยินเสียงบุรุษผู้หนึ่ง น่าจะเป็นคนในสายข่าวของท่าน พวกเขาคุยกันว่าบัดนี้มีคนขององค์ชายเก้าเข้ามาในหนานเจ้า ตอนแรกพวกเขาน่าจะขายนางในหอคณิกาเอาตำลึงเงิน แต่ตอนนี้เขากำลังติดต่อกับขุนนางในราชสำนักต้าฮั่นที่จะซื้อตัวนางในราคาสูง”

   “เป็นเช่นนี้ย่อมมีสองทาง หากไม่หาตัวนางให้เจอ ก็ต้องจับตาดูมามาเอาไว้”

   “จริง ๆ ข้าอยากให้จับตาดูชายผู้นั้นอีกคนด้วย แต่เสียดายนักที่ไม่เห็นสิ่งใดเลยทั้งนั้น”

   ไม่ทันจะกระซิบคุยสิ่งใดต่อฉางซานเซียนหวางก็ยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้นางเงียบสักครู่ ก่อนจะยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้กระซิบข้างหู

   “มีคนยืนหน้าห้อง…”

   “...อ๊ะ! ท่านจะทำอะไรน่ะ”

   ครั้นสิ้นวจีทุ้มเอ่ยบอกว่ามีผู้อื่นอยู่หน้าห้อง เจ้าตัวเสแสร้งก็ร้องออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยจนทำให้บุรุษตรงหน้าถลึงตาทันที เป็นสาวเป็นนางร้องเช่นนี้ได้อย่างไร เมื่อร่างเล็กเห็นว่าอีกคนไม่ร้องด้วยกันก็บรรจงตี แป๊ะ! เข้าที่แขนแกร่งทันที

   “อ๊ะ–!”

   แม้ว่ามันจะเป็นเสียงที่ออกมาเพราะความเจ็บ แต่ว่ามันก็ไม่ได้ทรัพย์มากพอที่จะก่อให้เกิดความเข้าใจผิดได้ เท่านี้เขาก็เข้าใจแล้วว่าต้องเล่นอะไรต่อ

   “นางตัวดี ต่อปากต่อคำกับข้าตั้งแต่เมื่อครู่นี้แล้ว วันนี้ข้าจะทำให้เจ้าสิ้นฤทธิ์จงได้”

   “อ๊า–อย่านะ !”

   แม้เสียงจะล่อแหลม แต่การกระทำช่างตรงข้าม อีกคนนั่งพูดเฉย ๆ ส่วนร่างเล็กเดินไปทั่ว พยายามทำให้ห้องดูรกมากราวกับผ่านสมรภูมิรัก เดินไปนอนกลิ้งบนตั่งเตียง ขยำ ๆ ให้ดูเหมือนว่ามีคนใช้งานอย่างหนักหน่วงจนดูไม่ได้

   “ไม่มีคนแล้ว เท่านี้ก็น่าจะพอ…”

   ร่างเล็กของเว่ยเจียเหลียนฮวาได้ยินเช่นนั้นก็นอนแผ่หลาจนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน ทั้ง ๆ ที่วันนี้นางตั้งใจจะมาทานอาหารที่โรงเตี๊ยมก็เท่านั้น ไยมันเลยเถิดถึงเพียงนี้ นางอยากจะทึ่งหัวตัวเองทิ้งซะ จะโทษใครก็ไม่ได้ โทษตัวนางเองที่อาสาเข้ามากระทำอะไรแบบนี้เอง

   “ท่าน..คิดว่าเราต้องอยู่ในห้องเช่นนี้สักกี่ชั่วยามกัน”

   นางที่อ่านแค่ตำรากามสูตรจะรู้ได้อย่างไรว่าคนเราประกอบกิจนานเท่าไหร่

   เยี่ยม…เยี่ยมจริง ๆ —

@Admin

WeijiaLianhua ดี

ลมคิมหันต์พัดโบกแย้มกลีบเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่สาม อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
ยามไห่( 22.00 น. )

   “อีกสักชั่วยามคงพอ ปลายยามไห่ค่อยออกจากที่นี่”

   ร่างสูงที่เอ่ยออกมามานั้นดูเหมือนจะเคร่งเครียดขึ้นมา หน้าที่ของเงาแห่งราชบัลลังก์ดังก้องในหัว ผู้เป็นหมาป่าล่าเนื้อของราชวงศ์มีหรือจะปล่อยไว้ได้ ยิ่งได้ยลยินคำว่า ขุนนางราชสำนักต้าฮั่น แล้วไซร้ย่อมต้องไม่ใช่เรื่องปกติธรรมดา การทำร้ายคนจากไป๋หลั่นโดยคนของต้าฮั่น ไม่ว่าจะมองจากมุมใดก็ทำให้ผู้คนต่างเข้าใจว่าเป็นต้าฮั่นที่ต้องการฉีกความสงบสุขของแผ่นดิน ก่อความวุ่นวายทั้งเหนือใต้ เป็นเช่นนี้ไม่พ้นจบที่สงคราม

   เช่นนั้นแล้วนี่คือสิ่งที่เขาต้องจัดการ แม้ใจจะไม่อยากทิ้งนางไว้เท่าใดนัก ทว่าการเดินทางของเขาต่อจากนี้ก็ไม่ปลอดภัยสำหรับนางเช่นกัน

   ครั้นเมื่อช่วงเวลาผ่านไปจนถึงราวปลายยามไห่ส่ิงที่ทำให้เขาต้องปวดเศียรเวียนเกล้าก็มาถึงอีกครา เมื่อถึงเวลาที่พวกเขาต้องจากห้องแล้ว เช่นนั้นเขาก็จำต้องออกไปพร้อมนางอย่างสมจริง เช่นนั้นแล้วสภาพที่ดูเรียบร้อยเกินไปคงมิใช่เรื่องดี

   และดูเหมือนเว่ยเจียเหลียนฮวาจะคิดเช่นเดียวกัน นางที่นั่งบนเตียงก็ดึงคอเสื้อให้คลายออกเล็กน้อย ดึงปิ่นออกเล็กน้อยคลายเรือนผมให้ยุ่งเหยิงมากขึ้น พอทำเช่นนี้แล้วแม้จะดูไม่ดีเสียหน่อยทว่าตอนนี้นางปลอมตัวอยู่ หากไม่มีผู้ใดจดจำได้ย่อมไม่มีคนรับรู้ว่านางกำลังทำเรื่องที่เสื่อมเสียชื่อเสียงเป็นใด

   อยู่ต่างแดนก็ดูเหมือนว่าจะกระทำแต่เรื่องเสี่ยงนอนเล่นในตำหนักเย็นนัก

   “ข้าว่าท่านก็ควร…แต่งตัวให้เหมาะสมกับบทบาทเสียสักหน่อยนะ” เสียงหวานเอ่ยเมื่อแลเห็นว่าเขายังคงเรียบร้อย สะอาดสะอ้านเช่นเดิมเหมือนไม่เคยเกิดสิ่งใดขึ้น…ที่จริงมันไม่เคยกิดสิ่งใดเลยจริง ๆ นั่นแหละ ทว่าบัดนี้การแสดงว่าได้ร่วมหอกับหญิงรับใช้แล้วย่อมต้องกรระทำตนให้เหมือนมีอะไรด้วย “ท่านช่วยขยำเสื้อท่านให้ยับขึ้นหน่อย ทำให้เกษาของท่านยุ่งสักเล็กน้อยก็คงได้กระมัง”

   ส่งพุทธองค์ต้องส่งให้ถึงทิศประจิมฉันใด หากต้องกระทำสิ่งใดย่อมต้องกระทำให้เต็มที่ฉันนั้น มือหนาจัดอาภรณ์ให้ดูยุ่งขึ้นมาสักหน่อยตามที่นางบอกก่อนจะเดินไปที่ตั่งเตียง สถานที่ที่นางกำลังประทับนั่งอยู่

   “ขออภัยด้วย”

   “ว๊าย—!?”

   บัดนั้นแขนแกร่งพลันโอบอุ้มนางขึ้นจนตัวลอย หากจะเอานางออกไปพร้อมกันโดยไม่ให้ผู้ใดจับได้ว่าเป็นนาง เช่นนั้นแล้วย่อมต้องกระทำเช่นเดิมที่เข้ามา เว่ยเจียเหลียนฮวาที่ถูกอุ้มขึ้นลอยจากพื้นไม่ทันตั้งตัวจำต้องยื่นแขนเล็กโอบรอบลำคอแกร่งเพื่อหาที่ยึด จากนั้นดวงตากลมก็หรี่เล็กลงอย่างคาดโทษ ราวกับแม่วิฬาร์น้อยกำลังขู่ฟ่อแฟ่เมื่อถูกบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวโดยไม่บอกล่าว

   “อย่ามองข้าแบบนั้น หากต้องเอาเจ้าออกไปด้วย แบบนี้จะปลอดภัยที่สุด คนอื่นจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าเจ้า”

   สิ่งที่เขาเอ่ยมานั้นไม่อาจโต้เถียงได้เลย ในสถานการณ์นางถูกอุ้มเข้าไปนั้น การที่ถูกเขาอุ้มออกไปด้วยย่อมทำให้สถานการณ์ของนางเหมาะแก่การถูกปล่อยออกไปยิ่งขึ้น แต่ว่ามีหรือมามาจะปล่อยได้ง่าย ๆ อย่างน้อยนางต้องบอกให้เขาซื้อตัวไถ่นางออกไปเป็นแน่

   “ท่านไม่กลัวถูกมามารีดไถอ้างว่าซื้อไถ่ตัวข้าหรือ ?”

   “ถือว่าเป็นประสบการณ์ไถ่ตัวพระสนมอย่างหาได้ยากก็แล้วกัน”

   “???”

   ดวงตาเบิกกว้างราวกับต้องการเอ่ยถามว่าเขาได้ยินสิ่งที่พระองค์เองตรัสออกมาหรือไม่ ? แต่ไม่นานเท่านั้นทัศนียภาพพลันถูกบดบัง มือแกร่งใช้มือค่อย ๆ ประคองศีรษะน้อย ๆ ให้ซบลงบ่ากว้าง ความใกล้ชิดที่ไม่อาจต้านได้เร่งจังหวะดวงใจให้เร็วขึ้น ใบหน้าเล็กให้ความร่วมมือในการฝังใบหน้าซบลงบ่ากว้างไม่ให้ผู้ใดแลเห็นใบหน้าของนาง…และไม่ให้เขาได้แลเห็นใบหน้าที่ถูกแต้มระบายสีชาดทั่วแก้มใสจนน่าอาย เหลือเพียงใบหูเล็กที่โผล่พ้นออกมาจากเรือนผม ใบหูสีแดงน่ารักน่าเอ็นดู

   ซึ่งใบหูนี้เองได้ถูกเขาทอดมองผ่านคันฉ่องเงาปลายเตียงอย่างชัดแจ้งจนริมพระโอษฐ์งามขยับยกขึ้นอย่างอดไม่ได้จริง ๆ

   “จะออกไปแล้ว ใช้บ่าข้าบดบังใบหน้าเจ้าเถิด”

   สิ้นวจีทุ้มร่างของทั้งสองก็เดินออกจาห้องพักราวกับภาพของขุนนางผู้ถูกใจหญิงรับใช้จนจะเอานางไปด้วย ภาพนี้เองส่งกระแสความอิจฉาให้แก่อิสตรีภายในหอสดับพิรุณ พวกนางทั้งหลายต่างทำงานด้วยความหวังว่าจะมีบุรุษผู้แสนดีมาไถ่ชีวิตออกจากความสิ้นไร้ไม้ตอกอันดำมืดนี้ มามาผู้คุมหอคณิกาแลเห็นเช่นนี้ก็เร่งจ้ำอ้าวเดินมาดักหน้าราวกับว่าไม่อาจปล่อยถุงเงินหนักของนางไปได้

   “ช้าก่อนท่านใต้เท้า หอของข้าไม่มีบริการนอกสถานที่ ไม่อาจปล่อยให้ท่านนำหญิงรับใช้ของข้าไปได้หรอกเจ้าค่ะ” นางเอ่ยพร้อมแย้มยิ้มงามก่อนจะคลี่พัดปกปิดใบหน้าครึ่งหนึ่งไว้ราวกับไม่ต้องการให้บุรุษถุงตำลึงของนางต้องแลเห็นความกระหยิ่มยิ้มย่องจนจะฉีกถึงรูหู “แต่หากใต้เท้าถูกใจนางจริง ๆ ข้าให้ท่านไถ่ตัวนางอยู่ที่…สัก 20 ตำลึงเงินเป็นเช่นไร”

   “เช่นนั้นเอาไป ไม่ต้องทอน”

   มามาผู้นี้คงไม่รู้ว่ากำลังสนทนากับผู้ใด บุรุษผู้นี้เป็นเชื้อสายของสกุลหลิวน่าตายที่มักจะโยนตำลึงใส่สตรีเชียว นางยังจดจำได้ว่าได้รับถุงตำลึงทองจากทั้งสองภายในเวลาไล่เลี่ยกันได้อยู่เลย เช่นนั้นแล้วกับอีแค่ยี่สิบตำลึงเงินไม่ทำให้ขนหน้าแข้งเขาร่วงแม้เพียงเส้น ซึ่งเป็นเช่นนั้นจริง ๆ หลิวชุ่นขยับแขนแกร่งจัดให้นางถูกโอบอุ้มด้วยแขนข้างซ้ายก่อนที่จะใช้มือขวาล้วงกระเป๋าโยนถุงตำลึงทองที่มีราว ๆ ห้าตำลึงทองได้ มามาผู้รับเงินมาแล้วแกะแลเห็นตำลึงทองห้าก้อนพลันตาลุกวาวเร่งก้าวออกจากเส้นทางเดินทันที

   “ข้าเอานางไปได้หรือยัง”

   “เชิญเลยเจ้าค่ะ เชิญเลย โฮะๆๆๆ”

   เสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นฉากหลังนับจากที่พลังของตำลึงทองได้ทำงาน ทางเดินทุกอย่างก้าวในหอคณิกาช่างง่ายดายราวกับเคี้ยวเต้าหู้ เพื่อความปลอดภัยที่สุดเขาจำต้องอุ้มนางไว้เช่นนี้จนถึงรถม้าที่จอดเอาไว้ตั้งแต่ช่วงยามเว่ยจนถึงบัดนี้ได้เวลาขยับล้อเกวียนกลับไปยังพระราชวังหนานเจ้าเสียที

   กาลเวลาผ่านไปไม่ถึงสองเค่อ ในที่สุดทั้งสองก็มาถ้าหน้าทางเข้าหลักพระราชวังหนานเจ้า เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้กลับมาเป็นตัวนางเช่นเดินจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ขมวดปิ่นให้แน่นขึ้นราวกับว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นทั้งนั้น มีเพียงสีชาดจางคล้ายเลือดฝาดระบายแต้มแก้มใสเป็นหลักบานของเรื่องราวที่ได้เผชิญต่อจากนี้ ครั้นเมื่อหยุดอยู่หน้าประตูวัง แทนที่จะได้ลงกลับถูกมือหนายื้อหยุดไว้ก่อน

   “ข้า…คงอยู่ต่อไม่ได้แล้ว”

   วงคิ้วขมงขมวดเป็นปมอย่างไม่เข้าใจ เขาเป็นอะไรไยประทับอยู่ไม่ได้ต่อ ร่างสูงผู้เอื้อนเอ่ยแลเห็นปฏิกิริยาเช่นนี้แล้วรู้สึกขบขันอยู่ในที อย่างน้อยนางก็ยังคงมีปฏิกิริยากับคำว่า ไม่อยู่ ของเขา ไม่ว่าจะครั้งสมัยกลับฉางซาน หรือ ณ ตอนนี้

   “หากเรื่องนี้เป็นเรื่องราวที่ก่อให้เกิดสงครามเหนือใต้จริง ๆ ข้าคงมีเรื่องต้องสะสาง” ร่างสูงเอ่ยก่อนจะกุมมือบางไว้ มือเล็กผิวซีดเฉกเช่นสตรีในห้องหอ ดูเหมือนว่าการเดินทางร่วมกันจะทำให้ผิวของนางเข้มขึ้นเล็กน้อย “ข้า…ขอบคุณเจ้าจากใจจริง ไม่ว่าจะเรื่องราวที่ช่วยเหลือเมืองของข้า ตัวข้า หรือการสืบความในครานี้…”

   หรือแม้แต่ขอบคุณที่มาอยู่ตรงหน้าของข้า

   ถ้อยคำหวานที่เขาไม่อาจเอื้อนเอ่ยได้ติดตรึงเอาไว้ในอก นี่ยังไม่เหมาะสม ด้วยสถานะกับความรู้สึกนี้ หากต้องไขว้คว้า…จำต้องกระทำให้ถูกต้อง

   “เรื่องในครานี้ข้าต้องไปหาคนผู้หนึ่ง เพื่อไม่ให้เกิดสิ่งใดก่อเกิดอันตรายต่อต้าฮั่น เพื่อมิให้กฎบ้านเมืองถูกเหยียดหยามจนสิ้นอำนาจ เพื่อปกป้องมิให้เกิดสงครามที่อาจนำไปสู่การฉวยโอกาสบุกรุกของปีศาจที่เราป้องกันมาตลอด ขุนนางผู้นั้นจำต้องโดนลงโทษ เพื่อการนั้นคงจำต้องปล่อยให้เรื่องราวในหนานเจ้าดำเนินไปตามแผนการของพวกมัน…จนกว่าจะคลำหางเจอ”

   “จากนี้โปรดถนอมตนเองให้ดี เรื่องในคืนนี้ข้าจะไม่ปริปากแพร่งพรายให้เจ้าเสื่อมเสีย ส่วนของหอสดับพิรุณ หากเจ้าแลเห็นสิ่งใดเคลื่อนไหว จงอย่าเข้าไปเด็ดขาด รักษาตัวเจ้าไว้จนกว่าจะกลับฉางอัน ”

   “ในเดือนหน้า ต้น..ไม่ก็กลางเดือน ขอให้เราได้พบกันอีกครา ณ ฉางอัน”

   ดวงตาเมล็ดซิ่งกลมใสสบพระเนตรแห่งสายเลือดสกุลหลิว ความจริงจังและความจริงใจที่ถ่ายทอดออกมาทำให้มือเล็กที่จากเป็นผูกถูกกุมค่อย ๆ ขยับกอบกุมมือหนาเช่นกัน ทุกถ้อยคำที่เอื้อนเอ่ยช่างแฝงด้วยความเป็นห่วงเล็ดลอดออกมาจนสัมผัสได้

   เป็นอีกคราที่เขาจำต้องจากนางไปที่ไกลแสนไกล

   “ท่านเองก็ได้โปรด…ถนอมพระวรกายด้วยเพคะ…”

   ไม่รู้ว่ากลับฉางอันแล้วจะเป็นเช่นไร นางไม่อาจรับรู้ได้เลยว่าการพบกันอีกคราที่เขาเอ่ยจะอยู่ในฐานะใด แต่หากเป็นฉางอัน การได้เอ่ยนามของเขา การได้จับมือแกร่ง การได้โอบกอด คงเป็นเพียงฝันละเมอเช่นพันปีก่อนที่ฉายชัดแว่วเข้ามา

   สิ้นวจีหวาน มือเล็กที่ดูอ่อนแรงเหลือทนค่อย ๆ ปล่อยมือจากเขา ดวงตาที่สบกันนั้นค่อย ๆ ผินใบหน้าไปยังปลายทางที่ต้องก้าวเดิน ร่างเล็กของเว่ยเจียเหลียนฮวาค่อย ๆ ลงจากรถม้าสูงเดินเข้าพระราชวังหนานเจ้าอันเป็นสถานที่พักพิงของนาง ณ ตอนนี้

   ครั้นสติล่องลอย สองเท้าก้าวเดินอย่างไร้จุดหมาย รู้ตัวอีกทีตรงหน้านางเป็นต้นไม้งดงามทอแสงกระจ่างราวกับแสงจันทรา ใบเรียวสีเงิน ส่องประกายงดงามสะกิดให้นางตระหนักถึงต้นไม้ในความทรงจำ สถานที่แห่งนี้คงเป็นสถานที่สุดท้ายของเหวินซูเหยียน การหลับไหลตลอดการใต้อ้อมกอดของบุรุษที่รักยิ่ง มือเล็กค่อย ๆ ยื่นมือไปสัมผัสลำต้นงดงาม หน้าผากมนค่อย ๆ เอนประทับราวกับเอนกายผิงซบอกของสตรีผู้หนึ่งที่คงจะเข้าใจนางมากที่สุดในโลกใบนี้ แม้ว่านางจะเป็นเพียงเสี้ยวจิตหรือสิ่งใดก็ตาม…

   “ไม่ว่าจะท่าน หรือข้า ต่างไม่อาจได้เคียงข้างเขาเลยสักคน”

   ดูเหมือนว่าดวงใจของนาง คงมีวาสนาได้พบหน้า ทว่ากลับไร้บุพเพได้เคียงกาย

@Admin