[เมืองอี้โจว]

益州郡

อี้โจว

[ อี้โจว ]

“เมืองใต้ฟ้าอ่อนโยนดั่งสายธารา สะพรั่งบัวหลวงในเช้าวันฝนพรำ สนเขียวคลุมเขา ดอกไม้ผลิบานตามฤดู ทุกสิ่งสงบนิ่งแต่มีชีวิตชีวา — นี่แหละอี้โจว”

   เมืองอี้โจว ตั้งอยู่ทางใต้ของแผ่นดินต้าฮั่น เป็นเมืองชายแดนที่เงียบสงบ ติดกับอาณาเขตของหนานเจ้า มีภูมิประเทศอุดมสมบูรณ์ด้วยภูเขา ป่าไผ่ และลำธารสายเล็กที่ไหลผ่านหมู่บ้านเรือนริมบึง ความชื้นในอากาศหล่อเลี้ยงให้แมกไม้เขียวชอุ่มตลอดปี เมื่อยามฤดูร้อนมาเยือน ดอกบัวหลวงในบึงน้ำกลางเมืองจะเริ่มผลิบาน กลีบชมพูขาวลอยละล่องเหนือผืนน้ำสะท้อนแสงตะวันจาง ๆ สร้างภาพงามราวภาพฝัน ผู้คนท้องถิ่นนิยมปลูกต้นพลับไว้หน้าบ้าน ซึ่งจะออกผลในปลายฤดูใบไม้ร่วง รสหวานอ่อนและเนื้อแน่น เป็นผลไม้ประจำถิ่นที่นิยมนำมาเป็นของฝากแด่ผู้มาเยือนจากแดนไกล

   เมืองนี้ขึ้นชื่อเรื่องความเงียบสงบและวิถีชีวิตเรียบง่าย เรือนแถวยกพื้นไม้ปลูกตามแนวลำธาร เสียงขลุ่ยหรือเสียงพิณแว่วมาในยามเย็น มักเป็นบัณฑิตหรือนักเดินทางที่พักค้างในเรือนรับรอง แล้วหยิบเครื่องดนตรีมาบรรเลงคลายความคิดถึงบ้าน ต้นสนสูงใหญ่คลุมเงาแนวเขาโดยรอบ เปรียบดั่งผู้เฝ้าระวังที่ไม่หลับใหล ศาลเจ้าไม้ไผ่ในป่าทางตะวันออกเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่ผู้คนเชื่อว่ามีวิญญาณโบราณสถิตอยู่ คอยปกปักรักษาเมืองจากภัยพาล แม้จะอยู่ชายแดนและห่างไกลความเจริญจากเมืองหลวง แต่อี้โจวยังคงอบอวลด้วยกลิ่นอายของวัฒนธรรม และกลายเป็นที่พักใจของเหล่าผู้เดินทางที่แสวงหาความสงบในท่ามกลางเสียงโลกอันวุ่นวาย

   ผู้คนในอี้โจวสุภาพอ่อนน้อม แต่มิใช่ไร้ไหวพริบ เมืองนี้จึงกลายเป็นที่ซ่องสุมของข่าวลือ ขบวนการลับ หรือแม้แต่ผู้ร่อนเร่ที่ต้องการลี้ภัยจากการตามล่า นอกจากธรรมชาติและสมุนไพรพื้นบ้านที่ขึ้นเองตามแนวป่าลุ่มน้ำ อี้โจวยังมีหมอแผนโบราณที่เชี่ยวชาญการปรุงยา บางรายว่ากันว่ารักษาได้แม้แต่โรคเรื้อรังที่หมอหลวงยังต้องยอมแพ้ บางผู้กล่าวว่าเคยเห็นคนบาดเจ็บสาหัสจากศึก ถูกอุ้มเข้าหมู่บ้านและลุกเดินได้ในเวลาไม่นาน หากท่านใดต้องการซ่องสุม พักฟื้น ตีสนิท ขายข่าว หรือแม้แต่ไล่ตามอดีต เมืองอี้โจวแห่งนี้ ยินดีเปิดประตูต้อนรับเสมอ—ใต้เงาไม้สนและเสียงพิณแว่วนั้น ยังมีเรื่องราวอีกมากรอให้เขียนขึ้นด้วยมือของท่านเอง

WeijiaLianhua ดี

荷香万里夏
กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้
วันที่ยี่สิบเอ็ด อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด

   การเดินทางได้เริ่มอีกครา ในวันที่สายลมอ่อน แสงแดดจางยามเช้าตรู่ เว่ยเจียเหลียนฮวาเลือกที่จะเดินทางหลังจากพักผ่อนจนแข็งแรงดีแล้ว ในเมื่อยามนี้ไม่มีสิ่งใดคืบหน้ามากนัก ถึงแม้จะคืบหน้า..ทว่ามันกลับเป็นสิ่งที่นางต้องหลับตาข้างเดียวเพื่อให้ได้หลักฐานที่มัดตัวแน่นหนาเช่นที่เขี้ยวทมิฬรับใช้มังกรสวรรค์ได้เอ่ยขอไว้ ด้วยเหตุนี้เองพระสนมผู้ไม่ควรห่างจากวังหลวงได้นานนักจึงบอกลากับจื่อเซวียนชิงหลีเพื่อลากลับฉางอัน

   “เจ้าอยู่นานกว่านี้มิได้หรือ ?”

   ใบหน้างามของกษัตรีย์ผู้ยอมเลื่อนการประชุมเช้าเพื่อออกมาส่งสหายรักของนางและสตรีผู้ร่วมกอบกู้หนานเจ้า มือบางผู้ใส่กำไลทองมงคลกอบกุมมืองสีซีดผู้ดูเหมือนจะผิวเข้มขึ้นมาเล็กน้อยระหว่างเดินทางอย่างยากลำบาก ทว่ามันยังคงซีดสมแล้วที่นางมักจะหมกตัวในห้องไม่ยอมออกไปไหนเลย

   “มิได้หรอกชิงหลี ข้ามิใช่ตาสีตาสาเดินเหินกินลมตลอดไปได้เสียหน่อย ตำหนักของข้าปล่อยร้างมิได้ จำต้องกลับไปสู่สถานที่ที่ควรอยู่”

   “แล้วเจ้าไม่กลับไปพร้อมนางหรือ โจวจิน”

   “ข้ายังมีเรื่องต้องทำที่นี่น่ะ เห็นทีพระสนมต้องเดินทางด้วยตัวเองแล้ว”

   “ถือว่าทำงานคุ้มค่าจ้างดี มีสิ่งใดก็จดเอาไว้รอเอามาให้ข้าที่ฉางอัน”

   ต้องขอบคุณเงินตราที่ทำให้พวกนางได้เข้าใจกันมากขึ้น หากไม่มีเรื่องราวที่ต้องเข้ามาสนทนาทุกวันแม้เป็นเรื่องของการรายงานผลการทำงานก็ตาม นางคงจะเสียพ่อค้าผู้เป็นกำลังพลชั้นดีคนหนึ่งและสหายที่รู้ใจไปเสียแล้ว ในยามนี้จำต้องจากเพียงชั่วคราว แต่ทุการจากลาย่อมมีร่องรอยที่ว่างเปล่าให้รู้สึกโหวงในใจเสมอ มือเล็กยกขึ้นตบบ่าของสหายทั้งสองเบา ๆ ก่อนจะยกยิ้มจาง ๆ

   “มีวาสนาได้พบพาน มีบุพเพได้ผูกสัมพันธ์ ยามนี้ต้องจากเพียงกาย ทว่ามิตรภาพของเราจะยั่งยืนตลอดไป มีสิ่งใดก็เขียนจดหมายมาหาข้าได้ ข้าจะให้สิทธิพิเศษตอบกลับเจ้าอย่างไวว่องเชียว”

   “แสดงว่าเจ้าเป็นพวกตอบจดหมายช้าสินะ”

   “อย่าทำให้บรรยากาศที่ข้าอุตส่าห์สร้างพังลงได้หรือไม่”

   ในเมื่อความซึ้งกินใจนั้นไม่เหมาะกับสหายทั้งสามเท่าไหร่จึงต้องจากกันด้วยรอยยิ้ม การเดินทางในครานี้จื่อเซวียนชิงหลีมอบรถม้าอย่างดีให้หนึ่งคันพร้อมม้าและผู้ขับติดตามไป จ้าวหนิงเฟยที่ตรวจสอบสัมภาระพร้อมกับกำลังอุ้มเว่ยซานขึ้นรถม้าก็เร่งหันกายมาช่วยเหลือสตรีผู้เป็นนายขึ้นรถม้าออกเดินทางจากหนานเจ้า

   การเดินทางที่เคยรอบข้างด้วยผู้คนมากมายบัดนี้เหลือเพียงนาง จ้าวหนิงเฟยและเว่ยซานตัวน้อยที่วิ่งตามรถม้าด้วยความร่าเริง ในใจของสตรีผู้ได้ลิ้มรสชาติของอิสระในรอบหนึ่งเหมันต์กลับรู้สึกได้ว่าเสียงของสายลมช่างดูเงียบงันอย่างไม่น่าเชื่อ มุมปากของสตรีผู้เอนกายเอกขเนกในรถม้าถูกยกขึ้น วงคิ้วเบิกเลิกด้วยความประหลาดใจในความรู้สึกที่ตระหนักได้ ความเหงา มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ได้สัมผัสมาเนิ่นนานเสียแล้วตั้งแต่จบจากสถานบันมาเนิ่นนาน

   อา…ไม่นานประเดี๋ยวก็คงชินชาเอง

   แต่บางทีนางคงไม่อาจชินชาได้โดยง่ายกระมัง ร่องรอยของมิตรภาพอยู่รอบตัวถึงเพียงนี้ อาหารที่โจวจินไปรวบรวมให้ ม้วนตำราที่ชิงหลีมอบให้เต็มเนื้อที่ในแหวนดาราจรัส แม้แต่ตำราในมือเองก็ยังเป็นของขวัญจากจื่อเซวียนชิงหลี นับว่ากลับฉางอันครานี้ตำหนักเถียนเซี่ยของนางคงเต็มไปด้วยม้วนตำราอย่างแท้จริง

   “สุคนธ์บัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้ — เข้าใจแล้วเหตุใดเจ้าถึงบอกให้ข้าอ่านม้วนนี้ม้วนแรกกัน”

   ใช้เวลาเดินทางตลอดทั้งวัน สตรีผู้หวนคืนสู่รั้วกรงนกสีทองเดินทางไปจนถึงเมืองอี้โจว

[NPC-13] โจวจิน
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์
โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

[NPC-14] จื่อเซวียน ชิงหลี
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์
โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม


พรสวรรค์ อัจฉริยะ
- สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)




@Admin