[เมืองจางเค่อ]

章柯郡

จางเค่อ

[ อี้โจว ]

“เงาหมอกคลุมเขา เสียงพิณแผ่วพลิ้วในหุบห้วย ดอกจื่อหลานบานในยามค่ำ คืนจันทร์คล้อยไม่อาจรบเร้าให้เมืองตื่น—ที่นั่นคือจางเค่อ ดินแดนซึ่งสรรพสิ่งล้วนเอื้อนถ้อยในความเงียบงัน”

   เมืองจางเค่อ (章柯) ตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของมณฑลอี้โจว เป็นเมืองภูเขาที่ซ่อนตัวเงียบงามอยู่ในม่านหมอกและทิวสน เมืองนี้มีภูมิประเทศเป็นที่ราบเชิงเขา รายล้อมด้วยหน้าผา หุบธารา และลำธารสายเย็นที่ไหลเวียนมาจากยอดเขาหลวงซ่างอวิ๋น แม้เส้นทางเข้าสู่จางเค่อจะคดเคี้ยวและต้องอาศัยความชำนาญในการเดินทาง แต่ก็เปรียบเสมือนดินแดนสงบนิ่งที่ผู้ใฝ่ธรรม หรือผู้ต้องการหลบเร้นจากโลกภายนอกต่างเฝ้าฝันถึง

   กลางมณฑลแห่งนี้มีเมืองสำคัญคือ กู้จื่อหลาน (故梓兰) อดีตเคยเป็นที่พำนักของตระกูลขุนนางเก่า และเป็นศูนย์กลางการแพทย์โบราณที่รุ่งเรืองมาหลายชั่วอายุคน ชื่อ "กู้จื่อหลาน" หมายถึง “ต้นจื่อหลานแห่งอดีตกาล” กล่าวกันว่าก่อนเมืองนี้จะถูกตั้งขึ้น ที่ดินผืนนี้เคยเป็นทุ่งดอกจื่อหลาน (梓兰) ซึ่งเป็นไม้ดอกป่าสีม่วงจางที่มีกลิ่นหอมอ่อน ใช้เป็นส่วนประกอบสำคัญในยาหอมและยาบำรุงหัวใจของหมอหลวงในยุคโบราณ แม้ในปัจจุบันจะหาพบได้ยาก แต่ยังมีบางต้นที่ยังคงเบ่งบานอยู่ในสวนลับด้านหลังศาลเจ้าเก่า เป็นร่องรอยของอดีตที่ยังไม่เลือนหาย

   กู้จื่อหลานเป็นเมืองที่มีการผสมผสานระหว่างความงามอันอ่อนช้อยของวัฒนธรรมตะวันออก และความลึกลับของภูมิปัญญาท้องถิ่น เรือนพักมุงกระเบื้องเขียวล้อมลานหิน จัดเรียงตามแนวแม่น้ำที่ไหลเอื่อย ผ่านสะพานไม้เก่าแก่ที่มีเถาวัลย์พันเกี่ยว ชาวเมืองนิยมสวมเสื้อผ้าสีอ่อน ปักลวดลายดอกจื่อหลานเป็นเครื่องหมายของโชคลาภและการปกป้องจากโรคภัย บางครอบครัวที่สืบทอดตำรายาสมุนไพรจะมีห้องปรุงยาลับอยู่ใต้เรือน หรือเก็บเมล็ดพันธุ์ไม้หายากไว้ในกล่องไม้จันทน์

   บรรยากาศของเมืองจางเค่อนั้นเงียบเย็น ราวกับเสียงแห่งโลกภายนอกไม่อาจลอดผ่านหุบเขาได้ สายหมอกบางจะลอยคลอทั่วลานหินในยามเช้า และจะบางเบาจนมองเห็นเงาของผู้คนเมื่อยามบ่ายมาเยือน ศาลเจ้าเซียนหลัวที่ตั้งอยู่บนเขาเล็ก เป็นจุดสูงสุดที่ชาวเมืองมักขึ้นไปจุดธูปและขอพรในวันที่ฟ้าหม่น ส่วนในฤดูใบไม้ผลิ กลุ่มคนหนุ่มสาวจะพากันเดินป่าขึ้นไปเก็บยอดสมุนไพรบนดอย เตรียมไว้ตากแดดและเก็บเข้าห้องยา เพื่อใช้ในฤดูหนาว

   ผู้ใดที่เดินทางมาถึงจางเค่อแล้วได้เยือนกู้จื่อหลาน มักกล่าวเป็นเสียงเดียวกันว่า ที่นี่มิใช่เพียงเมือง แต่เป็นเสี้ยวหนึ่งของความฝันที่ปลุกไม่ตื่น — เสียงพิณยังคลอเบาใต้ศาลเจ้า น้ำยังไหลใต้สะพานไม้ และกลิ่นจื่อหลานยังคงไม่จาง

WeijiaLianhua ดี

荷香万里夏
กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้
วันที่ยี่สิบสอง อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด

   ในครานี้หาได้เร่งรีบเพื่อกู้ชีพผู้ใดไม่ นางยังคงตื่นในยามเหม่าเช่นเดิม ที่ประหลาดคงจะเป็นในยามนี้นางเตรียมตัวอย่างว่าง่าย ตื่นง่าย และจบที่ไปนอนอีกสักงีบบนรถม้าต่อด้วยเหตุนี้เองทำให้จ้าวหนิงเฟยเข้าใจแล้วว่าไยสตรีผู้เป็นตัวเกียจคร้านแห่งวังหลังถึงขยันตื่นนัก

   นางมิได้ตื่น นางเพียงเปลี่ยนที่นอน

   ราวกับผ่านเพียงทางรอบเมืองมิได้เข้าไปภายในตัวเมืองหรือหมู่บ้านใด ๆ ทำให้สตรีสองสตรี บ่าวขับรถม้าและหมาป่าหนึ่งตัวจึกต้องเดินทางต่อไปเรื่อย ๆ ตั้งแต่หัววัน เดินทางไปได้ราว ๆ สองชั่วยามจากต้นยามเฉิน เว่ยซานที่กำลังนอนขนกับพื้นรถม้าก็ทำท่าทางเหมือนได้กลิ่นบางอย่าง มันเห่าออกมาเสียงดังก่อนจะตะกุยประตูรถม้าจนทำเอาเว่ยเจียเหลียนฮวาต้องเปิดประตูให้มัน พร้อมกันนั้นรถม้าก็หยุดกระทันหัน

   “เกิดอะไรขึ้น”

   “เรียนพระสนม เหมือนจะมีบางสิ่งนอนขวางถนนพะยะค่ะ”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาที่ชาชินกับการก้าวเดินลงไปสำรวจด้วยตนเอง ติดนิสัยของผู้เดินทางกอบกู้มาตลอดหนึ่งเดือน บัดนี้ตรงหน้ารถม้าคือร่างของสุนัขตัวสีดำขลับขนาดตัวเล็กกว่าเว่ยซานมากเฉกเช่นลูกสุนัข มันกำลังบาดเจ็บและหิวโหย อ้างว้างและสั่นเทา ด้วยรูปร่างที่ไม่ต่างจากเว่ยซานเท่าไหร่ ต่างก็สีขนที่ดำขลับราวกับรัตติกาล ดวงหน้าดุดันและน่ารักในเวลาเดียวกัน ดวงตาสีทองของตระกูลสุนัขดูงดงาม เจ้าตัวนี้ต้องเป็นสุนัขตัวหนึ่งเป็นแน่ เว่ยซานที่ดูเหมือนว่าจะเข้าไปดมกลิ่นและเห่าคล้ายให้นางเข้าไปดูบริเวณแผลจึงได้พบว่าเจ้าตัวนี้กำลังบาดเจ็บเป็นรอยยาวพอควร

   “ช้าก่อน คุ้น ๆ ว่าข้าได้ตำรารักษาสัตว์จากชิงหลีมา เจ้าทั้งสองเฝ้าเอาไว้นะ”

   พหูสูตรน้อยครานี้คงพ่วงด้วยห้องตำราเดินได้ด้วยกระมัง นางเร่งก้าวขึ้นรถม้าเพื่อแอบซ่อนจากสายตาของบ่าวใช้ หยิบตำราจากแหวนดาราจรัสม้วนแล้วม้วนเล่าจนกองเต็มพื้นรถม้ากว่าที่นางจะได้ม้วนที่ต้องการในมือ ใบหน้าของสตรีผู้เติบโตขึ้นพอควรในช่วงเวลาหนึ่งปีนี้งดงามขึ้นในแบบของตัวนางเองและใบหน้านั้นกำลังแย้มยิ้มด้วยความรู้สึกสนุก อยากรู้อยากเห็นที่จะได้ลองรักษาตามตำรา

   “เจ้าหนู ข้าจะกู้ชีพเจ้าเอง”

   มือเล็กยกขาหลังของมันมาล้างด้วยน้ำสะอาดเบา ๆ ไม่รู้ว่าโชคร้ายหรือโชคดีกันที่เจ้าตัวนี้สลบไปแล้ว มือเล็กที่รู้สึกได้ถึงความกดดันว่าต้องรักษาให้ได้แม้ว่าจะอุ้มไปฝังง่าย ๆ เลยก็ไม่ผิด ทว่า…หากโอกาสได้ช่วยมันอยู่ตรงหน้า ไยต้องยอมแพ้ก่อนจะลงมือเต็มที่เท่าที่นางมีความรู้

   หากจะเป็นอัจฉริยะโดยไม่อาจเอาสิ่งใดมาใช้งาน ก็ไปต้มม้วนตำรากินแทนข้าวแทนโต้วาทีเสียเถิด

   “ทั้ง ๆ ที่กะจะเก็บไว้ศึกษาตอนนอนสบายที่ตำหนักแท้ ๆ”

   ดวงตากลมไล่อ่านให้ไวที่สุดเพื่อเปิดหาการรักษาใดที่เข้ากับเจ้าสุนัขตัวนี้ให้รวดเร็วที่สุด โชคดีนักที่พอจะเหลือยาจากตอนที่เดินทางอยู่บ้างทำให้นางตัดสินใจหยิบสมุนไพรมาปิดแผล รากอู่เวิน, ใบฝาง, ชะเอมป่า ถูกบดผสมกันเพื่อโปะลงแผลและพันแผลให้เรียบร้อย เว่ยซานที่กระดิกหางเบา ๆ ยืนให้กำลังใจส่งเสียงแหลมออดอ้อนราวกับถามว่าเจ้าตัวนี้จะปลอดภัยหรือไม่

   “มันต้องไม่เป็นอะไร เว่ยซาน เราทิ้งมันคงไม่ได้ ฝากอุ้มมันขึ้นรถม้าที”

   มือเรียวที่มีกลิ่นสมุนไพรได้เอื้อมไปลูบขนเจ้าสหายผู้ภักดีเบา ๆ ก่อนจะบอกให้บ่าวอุ้มร่างของเจ้าตัวขนสีดำเข้ารถม้า ต้องยอมรับอีกหนึ่งประการคือการที่ใส่สมุนไพรจำนวนมากนี้ ช่วยกลบกลิ่นสัตว์ป่าได้ดีจริง ๆ

   ในวันนี้ที่เดินทางต่อไปจนเข้าเจตของเมืองจางเค่อ การเดินทางนี้จำต้องเข้าเมืองเพื่อตามหาโรงหมอ ต่อให้หมอจะไม่อาจถนัดรักษาสัตว์ได้ก็ตาม อย่างน้อยการเดินทางในวันนี้จำต้องได้ซื้อสมุนไพรสำหรับสัตว์ตามม้วนตำรานี้ให้ได้

   เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้เป็นห่วงเจ้าขนดำนั้นไปซื้อฟางมาก่อกองในรถม้า เนรมิตพื้นไม้ให้กลายเป็นคอกหลังโตสำหรับมันพร้อมกับหยิบใบกุ้ยฮวาและจันทน์หอมมาวางไว้ เห็นว่ามันจะช่วยคลายความกังวลให้สัตว์เลี้ยงได้พอควร

   “ท่าทาง…พระสนมจะได้สุนัขทรงเลี้ยงเพิ่มอีกตัวนะเพคะ”

   “นี่ข้าต้องมานั่งคิดชื่ออีกแล้วหรือ”

   ในคืนนี้ที่ที่เว่ยเจียเหลียนฮวา จ้าวหนิงเฟย บ่าวใช้จากหนานเจ้า เว่ยซานและเจ้าตัวขนดำได้พักผ่อน คือใต้ท้องนภาเมืองจางเค่อ

- สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)

ศึกษาตำรารักษาสัตว์เพื่อเจ้าตัวขนดำ...

@Admin