[เมืองอู่หลิง]

武陵郡

อู่หลิง

[ จิงโจว ]

“หากโลกภายนอกพลุ่งพล่านเกินกว่าจะเข้าใจ จงล่องเรือสู่หลินหยวน แผ่นดินซึ่งฤดูกาลไม่เร่งเร้า ดอกไม้ไม่หลอกลวง และคำพูดไม่จำเป็น”

   เมืองอู่หลิง (武陵) ตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของมณฑลจิงโจว เป็นเมืองที่ถูกโอบล้อมด้วยแนวเขาสูงชันและแม่น้ำสายกว้าง แม้จะเป็นดินแดนห่างไกลจากเส้นทางราชการใหญ่ หากแต่ก็มีชื่อเสียงในหมู่นักเดินทางและนักกวีว่าเป็น “เมืองที่มีฤดูใบไม้ผลิอ้อยอิ่งอยู่ตลอดปี” ด้วยอากาศอบอุ่น สายลมชื้น และพรรณไม้เขียวสดชั่วกาล เมืองนี้เป็นเส้นทางผ่านที่ต้องแล่นเรือเข้าลึกสู่ป่าและหุบเขา จนถึงที่ราบที่หุบหายและเผยเมืองเล็กสงบที่ดูเหมือนหลบซ่อนจากโลกภายนอก

   เมืองหลินหยวน (林苑) คือหัวใจของอู่หลิง เมืองนี้ตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำอู่อี๋ และลึกเข้าไปในป่าริมเชิงเขา ชื่อหลินหยวนแปลว่า "สวนแห่งพฤกษา" และชื่อนี้ไม่ได้กล่าวเกินจริง — เรือนชาที่ตั้งตามไหล่เนินถูกกลบด้วยเงาไม้สูง สน มะพลับ ปอจีน ไผ่ดำ และเถาไม้ดอกป่าเลื้อยพันระเบียง บริเวณโดยรอบเมืองมีสวนสมุนไพรโบราณที่ยังได้รับการดูแลจากหมอยาผู้สืบเชื้อสายบรรพชนแต่โบราณ

   ในฤดูใบไม้ผลิ ดอกหยู๋หลาน (玉兰 – ดอกแมกโนเลียขาว) จะผลิบานทั่วเขา กลีบขาวบริสุทธิ์ตัดกับใบไม้เขียวชอุ่ม ในฤดูร้อน กลิ่นหอมของดอกหลาน (兰花 – กล้วยไม้) จะลอยคลอไปตามสายลม ส่วนฤดูใบไม้ร่วง เมืองทั้งเมืองจะถูกย้อมด้วยสีทองแดงของใบเมเปิ้ลป่า ราวกับหลินหยวนทั้งเมืองกำลังจุดคบเพลิงอ่อนในยามเย็น

   ชาวเมืองหลินหยวนสงบเสงี่ยม มีนิสัยรักสงบและนิยมวรรณศิลป์ ช่างฝีมือในเมืองสร้างขลุ่ยไม้ไผ่คุณภาพเลื่องชื่อไปถึงเมืองหลวง ขณะที่หมอยาท้องถิ่นก็ขึ้นชื่อเรื่องยาสมุนไพรที่ปรุงจากพืชเฉพาะถิ่นซึ่งหาไม่ได้จากที่อื่น ในช่วงเทศกาลขึ้น 9 ค่ำ เดือน 9 จะมีการลอยกระทงยาหอมไปกับสายน้ำเพื่อขับไล่โรคภัยและรำลึกถึงผู้จากไป

   หากเดินลึกเข้าไปในเขตเงาไม้ จะพบ “สะพานเงียบ” ซึ่งเป็นสะพานไม้เก่าแก่ที่ทอดผ่านธารน้ำใส สะพานแห่งนี้มีตำนานว่าหากผู้ใดเดินข้ามในยามฟ้าหม่นพร้อมร่ายกวีให้ครบหนึ่งบท วิญญาณที่สถิตในป่าจะมอบนิมิตหรือความฝันที่ไขความจริงแก่ตน

   แม้หลินหยวนจะไม่มีความคึกคักของตลาดใหญ่หรือเสียงฆ้องกลองแห่งสนามยุทธ แต่ก็เป็นที่หลบเร้นอันแสนปลอดภัยของจอมยุทธ์ผู้หลีกหนีโลก ชาวเร่ที่ใฝ่สงบ นักพรตผู้บำเพ็ญ หรือแม้แต่กวีผู้สิ้นหวังและมารดาผู้ต้องการพบบุตรในนิมิต—ต่างก็เคยทิ้งรอยเท้าไว้บนผืนดินนี้

ระยะเวลาพบเจอเหตุการณ์อัศจรรย์

-- 23 - 30 เดือนมิถุนายน 2025 --

-- เขียนโรลเพลย์ผ่านมายังริมแม่น้ำนอกเมืองอู่หลิง

-- เขียนโรลเพลย์เจอนักพรตท่านหนึ่งสวมหมวกไผ่ผ้าคลุมสีขาวบริสุทธิ์กำลังนั่งตกปลา

“ปลาตัวใหญ่ มักไม่แหวกผิวน้ำ… เช่นเดียวกับชะตาใหญ่ มักซ่อนอยู่หลังความเงียบ” เขาขยับหมวกงอบให้เงาทาบบังดวงตา แล้วเอ่ยขึ้นเบา ๆ “เจ้ามีลมปราณแปรปรวน... จิตไม่สงบ หรือว่า... ฝันประหลาดเมื่อคืน?” 

เขายกสายตาขึ้นมาช้า ๆ มองสบตาคุณแวบหนึ่ง แววตานั้นมีทั้งความหยอกเย้าและลึกล้ำราวกับอ่านใจได้ 

“วาสนานำพาให้เจ้าผ่านทางนี้... สนใจทำนายอักษรหรือไม่?” “เพียงบอกอักษรหนึ่งตัว... ข้าจะแลกมันกับชะตาหนึ่งบท”

-- เขียนโรลเพลย์ (1) สนใจทำนาย (+30 ตำลึงเงิน) | (2) เดินผ่านไป

-- หากทำนาย แนบอักษรจีนท้ายโรลเพลย์ และ แจ้งเรื่องที่ต้องการทำนาย 1 เรื่อง

-- หลังทำนายเสร็จ และคุณแค่หันหลังแวบเดียว หันกลับมาอีกที เขาก็หายไปราวกับกลีบเมฆแล้ว ไม่เหลือแม้แต่รอย

รางวัลพบเจอ

-- รับคำทำนาย 1 เรื่อง | +2 Point --

WeijiaLianhua ดี

荷香万里夏
กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้
วันที่ยี่สิบสาม อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด

   ขอบคุณจางเค่อที่ทำให้นางได้สมุนไพรมาเพียบเชียว

   การเดินทางยังคงดำเนินไป ในวันนี้ดูเหมือนว่าเจ้าตัวก้อนขนดำจะดูมีแรงขึ้นมาแล้ว ถึงจะมีอาการเหมือนจะขู่กันบ้าง ทว่าขอบคุณเว่ยซานที่เห่าไปเห่ามามันก็รู้เรื่องราวกับเว่ยซานกำลังบอกว่าพวกนางคือคนที่รักษามัน ชีวิตภายในรถม้าจึงพอจะสงบขึ้นมาได้บ้าง และขอบคุณที่มันยังเป็นเจ้าตัวน้อยทำให้การเปลี่ยนผ้าพันแผลและการใช้สมุนไพรนั้นไม่ได้มากเท่าที่ประเมินไว้ตอนแรก

   เว่ยเจียเหลียนฮวาทำแผลให้มันซ้ำตอนช่วงก่อนออกจากจางเค่อ บัดนี้พวกนางกำลังเดินทางมายังเมืองต่อไปอย่างเมืองที่เป็นเมืองคั่นกลางของมณฑลอี้โจวอย่างอู่หลิงเขตมณฑลจิงโจว การเดินทางครานี้ทำให้นางได้ตระหนักถึงการดึงดูดสัตว์ตัวน้อยจำพวก ‘หมา’ ทั้งหลาย ว่าแล้วก็รู้สึกว่าเหมือนในจำนวนของที่ได้จากจื่อเซวียนชิงหลีจะมีสิ่งที่เรียกว่าไข่ของหมาป่าสีเงินอยู่ ปีศาจที่เป็นจ่าฝูงบนหุบเขาเทียนซาน

   “หากข้าฟักมันออกมาก็คงทำให้เว่ยซานรู้สึกเหมือนอยู่ในฝูงแบบที่เคยอยู่ได้กระมัง ?”

   “พระสนมยังจะทรงเลี้ยงเพิ่มอีกตัวหรือเพคะ ?”

   จ้าวหนิงเฟยที่ได้ยินเสียงสตรีผู้เป็นนายเอ่ยกับหมาป่าข้างกายจำต้องโงหัวขึ้นมาจากการเย็บปักตรงหน้าทันที การที่บอกว่าถ้าฟักมันออกมาหมายความว่าเข้าไข่นั่นคือสัตว์อสูรในตำนานงั้นหรือ ที่พวกเล่าปากต่อปากเป็นเรื่องเล่ามันกำลังอยู่ภายในแหวนดาราจรัสของสตรีผู้มีสุนัขแล้วถึงสองตัวและกำลังจะมีตัวที่สามในเร็ววันนี้เสียด้วย

   “ก็ถ้ามันได้มีโอกาสเลี้ยงจริง ๆ มันก็น่าสนใจมิใช่หรือ”

   ว่าจบก็เอาไข่ของหมาป่าสีเงินออกมาอวดโอ้ราวกับว่าได้เจอสมบัติล้ำค่าก่อนจะเก็บกลับคืนเพราะสตรีผู้นี้กังวลเรื่องความปลอดภัย ในยามนี้ยังไม่อาจรู้ได้ว่าต้องทำอย่างไรให้ฟักออกมาเป็นตัวจึงต้องถนอมไว้ก่อนจะยกตำราว่าด้วยเรื่องการเลี้ยงสัตว์เลี้ยงม้วนพิเศษที่ว่ากันว่าเป็นความรู้ที่ลึกและแน่นขึ้น ช่วงเวลานี้เองที่เจ้าก้อนขนสีดำเริ่มเดินหยองแหยงมาเล่นกับชายกระโปรงของสตรีผู้รักษามันด้วยความสนอกสนใจ เมื่อนั้นเองที่ดวงตากวาดไปเจอเรื่องของการตั้งชื่อให้สัตว์เลี้ยงนั้นสำคัญเพียงใด

   “ตั้งนามดี สัตว์ย่อมจำ ตอบรับโดยมิลังเล
   ตั้งนามพลั้ง สัตว์ย่อมหลง ไร้รากไร้จิตผูกพัน”

   “ชื่อ คือเสียงแห่งพันธะ”
   “เสียง คือสายใยแห่งชีวิต”

   ตำราว่าด้วยการตั้งชื่อนั้นเป็นดั่งการผูกจิตร่วมชะตา ทั้งมีข้อห้ามในการตั้งชื่ออย่าง อย่าตั้งชื่อซ้ำกับคนในตระกูล – เป็นการไม่เคารพ, อย่าใช้นามต้องห้ามของวังหลวงหรือวัด – อาจนำเคราะห์, อย่าเปลี่ยนชื่อพร่ำเพรื่อ – จิตสัตว์อาจสับสน พันธะจางคลาย, สัตว์ที่อยู่ด้วยชั่วคราว อย่าตั้งนามเกินตน – เช่น ตั้งชื่อสูงศักดิ์แก่สัตว์เร่ร่อน อาจเกินกรรมสัตว์นั้นแบกไว้

   เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้อ่านตำราแล้วลิงคิดตามก็ริอยากตั้งชื่อให้เจ้าก้อนขนสีดำขึ้นมาจนต้องขยับลุกจากการเอนกายพิงหมอนเอกขเนกมาอุ้มเจ้านุ่มนิ่มเล็กนี้ขึ้นมาวางที่ตักก่อนจะจดจ้องดวงตาราวกับว่าต้องการสื่อไปให้ถึงจิตใจ แม้ในสายตาของสตรีผู้นี้จะแลเห็นเป็นเพียงแค่สัตว์ตัวน้อยน่ารักก็ตาม

   “ขนสีดำ ดูน่าจะโตไปเป็นเจ้าตัวดุดันไม่น้อย เฮยเฉวียน (หมัดดำ) เป็นอย่างไรเล่า ?”

   ในตำราว่าไว้ว่าหากชื่อใดถูกชะตาให้เอาอาหารไปวางไว้ให้มันกินแล้วลองเรียกสามครา หากมันหันแสดงว่าถูกชะตา ทว่ายามนี้นางที่เพิ่งจะคิดชื่อออกยังไม่เตรียมสิ่งใดเจ้าเฮยเฉวียนก็เห่าออกมาพร้อมส่ายหางน่ารักน่าชังราวกับรู้เรื่องรู้ราวเสียนี่ บัดนั้นร่างกายำพลันรู้สึกเหนื่อยอ่อนพร้อมกับว่ามีเสียงแว่วเข้ามาราวกับสื่อสารภาษาของกันและกันได้

   “ข้ามีนามว่าเฮยเฉวียน ข้ามีนามว่าเฮยเฉวียน !”

   “เดี๋ยวก่อน เจ้าพูดได้ ?”

   แม้ว่าจะเหนื่อยเพียงใด ทว่ายามนี้ความตกใจมีมากกว่า ก่อนหน้านี้นางยังฟังเสียงเห่าไม่รู้เรื่องแท้ ๆ ใยบัดนี้กลับรู้ทุกคำที่มันต้องการสื่อได้เล่า จ้าวหนิงเฟยเองก็ดวงตาเบิกโพลงขึ้นมา สุนัขตัวนี้สื่อสารภาษาต้าฮั่นได้

   “อย่าบอกนะว่า…”

   นี่นางเก็บสัตว์อสูรตัวน้อยได้งั้นหรือ

   ไม่รู้ว่าเพราะเผลอไปตั้งชื่อให้สัตว์อสูรหรือไม่ เรี่ยวแรงของเว่ยเจียเหลียนฮวาพลันหดหายไปจนหมดสิ้น สตรีผู้ที่หลับข้ามการเวลาอย่างเอร็ดอร่อยลงมาจากรถม้าอีกคราก็กลายเป็นว่ายามนี้นางอยู่ ณ ริมแม่น้ำนอกเมืองอู่หลิงเสียแล้ว ในช่วงเวลาที่จันทราส่งสว่าง การเดินทางจำต้องหยุด ณ ที่แห่งนี้

   สตรีผู้นอนเอาเป็นเอาตายเมื่อครู่นี้ได้โอกาสเดินเหินเล่นบ้างก็เดินกินลมชมทัศนาร่วมกับเว่ยซานและเฮยเฉวียนที่เดินตามไม่ห่าง จ้าวหนิงเฟยและบ่าวรับใช้ผู้ที่มีนามว่า จางสู่ บอกว่าจะตระเตรียมสถานที่และมื้ออาหารให้อย่างดีจึงวางใจเดินออกมาไกลเสียหน่อย ทว่ายังแลเห็นควันไฟจาง ๆ ท่ามกลางสายลมคิมหันต์พัดโบก ณ จุดที่เคยว่างเปล่าพลันปรากฎร่างของนักพรตท่านหนึ่ง สวมหมวกไผ่ผ้าคลุมสีขาวบริสุทธิ์กำลังนั่งตกปลา

   “ปลาตัวใหญ่ มักไม่แหวกผิวน้ำ… เช่นเดียวกับชะตาใหญ่ มักซ่อนอยู่หลังความเงียบ” เขาขยับหมวกงอบให้เงาทาบบังดวงตา แล้วเอ่ยขึ้นเบา ๆ “เจ้ามีลมปราณแปรปรวน... จิตไม่สงบ หรือว่า... ฝันประหลาดเมื่อคืน?”

   บุรุษผู้นั้นละสายตาจากคันไผ่ตกปลาขึ้นมาช้า ๆ ผินใบหน้าที่แลไม่ชัดทว่าดวงตากลับจดจ้องสบมองชั่วขณะ แววตานั้นมีทั้งความหยอกเย้าและลึกล้ำราวกับอ่านใจได้

   “วาสนานำพาให้เจ้าผ่านทางนี้... สนใจทำนายอักษรหรือไม่? เพียงบอกอักษรหนึ่งตัว... ข้าจะแลกมันกับชะตาหนึ่งบท”

   คำทำนายงั้นหรือ ?

   วงคิ้วบางดั่งใบหลิวของสตรีผู้สูงศักดิ์เลิกขึ้นด้วยความสงสัยระคนใคร่รู้ หากคำทำนายนี้ได้มาด้วยชะตาหรือต้มตุ๋น เจียดตำลึงเงินที่มีให้สักหน่อยคงไม่เป็นไรกระมัง เมื่อนั้นที่ถุงตำลึงเงินจำนวนหนึ่งถูกยื่นไปให้พร้อมวจีหวานเอื้อนเอ่ย เมื่อนั้นคำตอบรับของคำถามก็บังเกิดขึ้น

缘
yuán
(วาสนา)

  

พิธีตั้งชื่อสัตว์อสูร (โดยไม่ได้ตั้งใจ)
- ใช้ตบะ 500 หน่วย: +8 Level ทันที

รางวัลพบเจอ
-- รับคำทำนาย 1 เรื่อง | +2 Point --



พรสวรรค์ อัจฉริยะ
- สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)


@Admin