12
ตั้งกระทู้ใหม่ กลับไป
เจ้าของ: Admin

[ห้องขังหมายเลข 1][ คุกหลวง ] หลิน หยา

[คัดลอกลิงก์]
โพสต์ 2025-6-28 01:26:48 | ดูโพสต์ทั้งหมด


วันที่ 27 เดือน 5 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ ถนนสิบลี้ คุกหลวงห้องขังหมายเลขหนึ่ง


เสียงลมเบา ๆ ของยาวโหย่วนั้นพัดเลื้อยผ่านตะแกรงเหล็กที่ปิดหน้าต่างห้องขังไว้ ดวงตะวันคล้อยต่ำหากเป็นในทุกวันนางจะทำงานอยู่แต่วันนี้ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เงานั้นทอดยาวตามแนวลูกกรงเป็นเส้นเงาขนาดทอดผ่านร่างกายบางของหลินหยา หญิงสาวผู้ต้องขังของคุกหมายเลข 1 ในคุกเหลือง..หลินหยาเพิ่งจัดการกับมื้อเย็นที่หรูเกินกว่าคุกหลวงจะควรมีเสร็จสิ้น นางจึงตักน้ำใส่ถังไม้เล็ก ๆ เพื่อเช็ดตัวแบบง่าย ๆ ภายในห้องขังอับชื้นนั้น เสียงน้ำกระทบผ้าแผ่วเบา ผิวขาวซีดที่โดนไอลอยชื้นเริ่มปรากฏรอยแดงบางตามแนวเสื้อผ้าเก่า แม้จะอยู่ใน สถานการณ์ลำบาก แต่นางยังคงรักษาความสะอาดและศักดิ์ศรีของตนไว้เสมอ


ทว่า..สายตาน่าเกลียดของใครบางคนกลับเล็ดลอดเข้ามาเสียอย่างงั้น..


หลินหยาตวัดสายตาของนางมองลอดช่องประตูแหล็กออกไปเห็นพวกทหารยามบางคนแกล้งทำเป็นเดินไปมา แต่กลับหันมามองเข้าเป็นระยะ สายตาพวกนั้นบางคนราวกับสุนัขป่าที่จับจ้องเหยื่อในค่ำคืนที่หิวโหย..


“ข้าเห็นนะ” เสียงเย็นชาเปล่งออกมาจากริมฝีปากแดงเรื่อที่ยังมีร่องรอยความร้อนจากมื้อเป็ดปักกิ่งเมื่อครู่ “มองอีก...อยากตาบอดรึ?” นางเบ้ปากใส่ให้จงรู้ว่าไม่สะทกสะท้าน แล้วยักคิ้วอย่างยียวน ส่งแรงสะท้อนกลับไปให้ชายพวกนั้นต้องรีบเบนหน้าหนีอย่างอับอาย แต่ทันทีที่พวกทหารเงียบลง นางก็กลับมานั่งสงบ เปิดผ้าพันแผลที่มือขวาซึ่งพันไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ก่อนจะชะงักไปทันทีที่เห็นบางสิ่งที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแผ่วช้า


เส้นเลือดใต้ผิวเนื้อบริเวณหลังมือปูดขึ้นมาเป็นเส้นเรืองรองเล็กน้อย ราวกับมีหมึกสีเขียวปริศนาแทรกซึมอยู่ภายใน...แถบสีเขียวนั้นแม้ไม่เข้มขึ้นรวดเร็วเหมือนเมื่อวาน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเพิ่มจากก่อนหน้านี้ หลินหยานิ่งไปครู่หนึ่ง นิ้วเรียวลูบไปตามเส้นเลือดนั้นเบา ๆ สัมผัสได้ถึงความอุ่นวูบบางจุด ความอุ่นผิดธรรมชาติเหมือนของสิ่งแปลกปลอมในร่างกาย ไม่ใช่อาการบาดเจ็บทั่วไปแน่…


นี่มัน…” นางพึมพำ..แล้วหลุบตาลง..มีพิษจริง ๆ อย่างงั้นหรือ?..


คำพูดของจางกงกงเมื่อกลางวันนั้นยังสะท้อนขึ้นในความคิดของนาง.. ตอนนี้ในร่างกายเจ้าก็เหมือนมีพิษอยู่แล้ว…นี้เขา.. “ท่านใส่พิษในร่างกายข้าหรอ..” นางคิดเล็กน้อยกับตัวเอง ดวงตาไหวด้วยความลังเลและสับสน..และเหมือนจะโกรธ..แต่หากใช่จริง..แล้วเขาใส่เข้ามาตอนไหนกัน? หากไม่ใช่ทางปากก็อาจจะเป็นเลือด…หรือว่านางขมวดคิ้วแน่น มือขวาสั่นนิด ๆ ขณะกำแน่นช้า ๆ พลางเงยหน้าขึ้นมองเพดานคุกสีหม่น…


ภาพในความทรงจำสลับตัดไปถึงค่ำคืนหนึ่งคืนนั้นที่เขา…


นางกัดริมฝีปากแน่น รู้สึกเหมือนโดนกระชากเกียรติอีกครั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า และแม้จะไม่มีใครพูดถึงมันตรง ๆ แต่นางรู้…ร่างกายของนางกำลังแปรเปลี่ยนไปโดยไม่ใช่เพราะเงื่อนไขของโชคชะตา แต่มันคือผลของใครบางคนที่ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ ดวงตาหวานสั่นเล็กน้อย แล้วค่อย ๆ แข็งกร้าวขึ้นอีกครั้ง


“จางกงกง...ท่านมันสารเลวโดยสมบูรณ์แล้วจริง ๆ” ไม่รู้ว่าระหว่างพิษในกาย กับความขมในใจอะไรมันกัดกินเธอมากกว่ากันในเวลานี้


เสียงฝีเท้าของทหารยามข้างนอกค่อย ๆ จางหายไปตามทางเดินที่ทอดยาวของคุกหลวง หลงเหลือเพียงเสียงเงียบงันปะปนกับเสียงลมหายใจเบา ๆ ของหลินหยาภายในห้องขังหมายเลขหนึ่ง หญิงสาวหลุบเปลือกตาลงช้า ๆ ขยับมืออย่างเงียบเชียบเพื่อเปลี่ยนจากชุดนักโทษสีขาวที่เริ่มเปรอะเปื้อนจากฝุ่นคุกในช่วงเช้าถอดออกให้เรียบร้อยแล้วก็พับให้ด้วย วางไว้เป็นระเบียบ เธอสวมชุดตัวใหม่ที่เหมือนจะมีคนจัดหาให้ คล้ายกับจะมีคนเฝ้าดูอยู่ห่าง ๆ และยังคงคิดถึงความสะดวกสบายของนางอยู่บ้างหรืออาจเพื่อจุดประสงค์ใดกันแน่ ไม่มีผู้ใดรู้ได้ เบาะนอนที่แปลกแยกจากสภาพคุกที่เหลือถูกวางไว้เรียบร้อย สีขาวสะอาด ราบเรียบไม่ต่างจากความเงียบงันของจิตใจที่เธอกำลังต่อสู้อย่างเงียบ ๆ อยู่ภายใน หญิงสาวค่อย ๆ ล้มตัวลงนอน ปล่อยให้น้ำหนักร่างกายถ่ายทอดลงไปบนเบาะนุ่มที่อ่อนโยนยิ่งกว่าพื้นโลกที่เคยประคองเธอไว้ในวันที่แข็งแกร่ง


เธอขยับมือตัวเองขึ้นมากุมแน่นไว้ตรงอก รู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่กำลังพยายามยืนยันการมีอยู่ของตัวตน...แม้ภายในมันจะอ่อนแรง แม้ภายนอกจะฝืนยิ้ม “ข้า..ยังมีชีวิตอยู่..” นางพูดออกมาและจิตใจของตนเองก็กำลังกู่ร้องตะโกนออกมาด้วย เสียงของความเชื่อมั่นในตัวเองนั้นแผ่วเบาแต่ยืนหยัด สะท้อนในคุกที่เย็นเฉียบอันนี้..และใช่ นางรู้ดีว่านางไม่ได้ต่อสู้เพียงลำพัง ยังมีใครหลายคนที่เชื่อในตัวนางอยู่ ไม่ว่าจะในความเงียบหรือความมืด..


แต่ในขณะเดียวกัน นางก็พยายามจะลบ..ลบใบหน้าใครบางคนออกจากหัวใจ..


ใบหน้าของคนที่หัวเราะเยาะนางในวันที่อ่อนแอที่สุด คนที่ยื่นมือมาเพียงเพื่อจะเหวี่ยงนางลงเหวอีกคราทุกครั้งไป ใบหน้านั้นแฝงความอ่อนโยนเจือพิษร้าย ใบหน้าที่ครั้งหนึ่งเคยเหมือนแสงสว่างแต่บัดนี้กลับกลายเป็นมลทินชั่วชีวิต.. “คนใจร้าย..เลวทราม”...หลินหยาเพียงกระซิบ สถบผ่านริมฝีปากแผ่วเบาเท่านั้น แต่มันหนักแน่นเกินกว่าจะเรียกว่าคำบ่น มันคือบาดแผลที่สลัดไว้กลางอกของนางเอง..หลินหยาเบือนหน้าหนีไปอีกด้านตรงกำแพง


หลับตาลงทั้งที่ภาพความทรงจำยังวิ่งวนในหัว ทั้งเสียง ทั้งสายตา ทั้งคำพูดหรือน้ำตาปลอม ๆ ที่เขาแสร้งบีบให้มันหยดลงกลางพื้นหน้าห้องครั้ง..หลายครั้งนางถามตัวเองว่าทำไมยังคิดหวนคิดภาพเหล่านั้น แต่สุดท้ายก็ไม่เคยมีคำตอบใด ๆ ที่จะตอบออกมา..มีเพียงแค่รอยยิ้มเย็นชาในใจนั้น..ที่นางต้องพูดกับตัวเอง..


เพ้อเจ้อน่า.



@Admin 


พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: -

รางวัล: -


แสดงความคิดเห็น

((ปลดล็อกเหตุการณ์ใหม่)) ดูใน PM  โพสต์ 2025-6-28 01:28
เห็นเลข 9 แวบๆ  โพสต์ 2025-6-28 01:27
โพสต์ 25549 ไบต์และได้รับ 16 EXP! [VIP]  โพสต์ 2025-6-28 01:26
โพสต์ 25,549 ไบต์และได้รับ +5 EXP +10 คุณธรรม +10 ความโหด จาก คนดวงแข็ง  โพสต์ 2025-6-28 01:26
โพสต์ 25,549 ไบต์และได้รับ +10 EXP +25 คุณธรรม +20 ความโหด จาก กระเป๋าเจ็ดขุมทรัพย์(D)  โพสต์ 2025-6-28 01:26
←อุปกรณ์ที่สวมใส่อยู่→
แหวนดาราจรัส(D2)
ตำราอาหารลับของเสี่ยวจ้าวจื่อ
ด้ายแดงแห่งโชคชะตา
ยอดคีตศิลป์
ปราณกระเรียนขาว(ไม้)
ดาวนำโชค
ขลุ่ยพันธะในเงาศาลา
พลั่ว
กระเป๋าเจ็ดขุมทรัพย์(D)
ทักษะผู้ขี่มังกรตะวันตก
←ไอเท็มที่มีอยู่→
x1
x1
x20
x15
x20
x52
x50
x25
x182
x1
x4
x4
x44
x1
x2
x2
x10
x10
x34
x2
x1
x122
x2
x18
x14
x5
x13
x60
x16
x49
x48
x74
x1
x1
x114
x2
x6
x1
x1
x1
x3
x9
x5
x3
x2
x1
x6
x6
x10
x5
x132
x40
x19
x7
x15
x42
x4
x1
x1
โพสต์ 2025-6-28 04:11:57 | ดูโพสต์ทั้งหมด

วันที่ 28 เดือน 5 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโฉ่ว เวลา 01.00 น. เป็นต้นไป ณ ถนนสิบลี้ คุกหลวงห้องขังหมายเลขหนึ่ง


ราตรีอันเงียบงันภายในห้องคุมขังของคุกหลวงของฉางอัน กลิ่นดินชื้นและอากาศอับชื้นจากผนังหินยังคงตีขึ้นมาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนหลินหยายังคงนอนก่ายกระเป๋าใบเก่าซึ่งยัดด้วยเศษผ้าทำเป็นหมอนข้างอย่างเคย ร่างเล็กซุกตัวในผ้าห่มตรงเบาะนอนนุ่ม ๆ ที่จนถึงตอนนี้ก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าใครเป็นคนเตรียมให้ นางคิดว่าวันนี้คงเป็นอีกคืนธรรมดา...เงียบ ง่วง เหนื่อย และขมขื่นนิด ๆ แบบที่นางเริ่มจะชินชาเสียแล้ว ทว่า...ในห้วงฝันที่ยังไม่ทันจะเริ่มต้น เสียงหนึ่งกลับดังขึ้นในร่างของตนเองก่อน นั่นคือเสียง "แกร๊ก!" เบา ๆ ที่เหมือนกล้ามเนื้อในขาขวาแถวใต้หัวเข่ามีชีวิตขึ้นมาเอง แล้วมันก็ตามมาด้วยเสียงในหัวที่ตะโกนสั้น ๆ ทันทีว่าซวยล่ะสิ!!


"เหี้ยยยยยย!!" หลินหยากรีดร้องด้วยเสียงที่ตัดกับบรรยากาศอันสงบนั้นทันที ร่างน้อย ๆ ที่เพิ่งจะขยับขาเผลอผิดองศาไปนิดเดียวถึงกับตะคริวกินพรวดเดียวเต็มน่อง ลมหายใจติดขัด มือข้างหนึ่งรีบคว้าไปที่กล้ามเนื้อตรงน่อง อีกข้างก็คว้าหมอนปลอมที่เคยกอดไว้แน่นกระชับฟาดลงกับพื้นอย่างหัวเสีย


"ตายแล้วววว โอ๊ยย ไอ้บ้าขาาา ขากูวววว!!" เสียงหลินหยาโอดโอยพลางดิ้นอยู่บนผืนฟูกอย่างคนหมดท่า แววตานั้นเปี่ยมไปด้วยความสิ้นหวังปนขำไม่ออก นางถีบตัวเองพอจะเปลี่ยนท่าแต่กลับทำให้ตะคริวมันขึ้นสูงขึ้นไปอีก "เฮ้ย! ไม่ ไม่ขึ้นซ้ำอีกนะ ไอ้ชิบหายยยอ๊ากก!!"


"วันอะไรของข้าวะเนี้ยหลินหยาาาา" เธอแหกปากก่นด่าตัวเองแบบไม่ไว้หน้าใคร เสียงสะท้อนในคุกหลวงเหมือนจะขำใส่เธอซ้ำอีก ร่างเล็กนอนชักกระตุกงอขาไปมาเหมือนปลากระดี่ขาดน้ำก่อนจะเริ่มทำหน้ากึ่งร้องไห้กึ่งขำ หยิบเศษผ้าห่มมากัดไว้กันเสียงกรีดร้องหลุดออกไปมากกว่านี้ “อ๋อยยยย…นี่หรือวาสนาแห่งตระกูลหนาน…” นางบ่นอย่างหมดอาลัยตายอยาก ก่อนจะกัดฟันนวดน่องตัวเองสุดแรงเกิด เพราะตอนนี้นางเจ็บสุด ๆ


ท่ามกลางความเจ็บปวดจนเหงื่อซึมทั่วหน้าผาก ไม่ว่าจะถูกกล่าวหาหรือกดขี่ด้วยการเมืองแค่ไหน หลินหยาก็ไม่เคยน้ำตาร่วงสักหยด…แต่มาโดนตะคริวกลางดึกนี้แหละ น้ำตามาเต็มสองข้างตาเลยจริง ๆ ฮืออ หนูจะมาเป็นงี้เพราะตะคริวกินไม่ได้นะ..


เสียงฝีเท้าคู่หนึ่งที่เดินแผ่วเบาเข้ามาใกล้จากอีกด้านของโถงหินนั้นในยามดึกสงัด เรียกความสนใจของหลินหยาได้ชั่วครู่แม้ตอนนี้จะยังนอนเหยียดขาไม่ได้เต็มที่นักก็ตาม ดวงตาแดงก่ำของนางที่ยังคงบวมเล็กน้อยจากน้ำตา (ซึ่งไม่ใช่เพราะความอ่อนแอใด ๆ เลยนะ แต่เพราะมันโคตรจะเจ็บ!) เงยขึ้นมองก่อนจะเห็นเป็นคุณทหารหนุ่มหน้าขรึมที่ประจำอยู่ตรงกรงเหล็กด้านหน้าเดินเข้ามาชะโงกดูด้วยท่าทีที่เหมือนทั้งรำคาญ ทั้งสงสัย และทั้งอดขำไม่ได้ในเวลาเดียวกัน


“แม่นาง...เป็นอะไร?” เขาถามน้ำเสียงเรียบเฉยติดจะง่วงงุนนิด ๆ เหมือนคนที่ไม่คิดว่าจะต้องเจอนักโทษร้องโอดครวญกลางดึกเป็นบทโอเปร่าต้อนรับข้างขึ้น


“ตะคริวกินขาเจ้าค่ะ!!” หลินหยาแหวเสียงสูงจนเกือบเป็นเสียงแหลม ดวงหน้าเปื้อนเหงื่อของนางนั้นยุ่งเหยิงแต่ยังระบายสีชมพูเข้มจากความอับอายผสมเจ็บปวดได้อย่างน่ารักจนเกินเหตุ มือยังนวดน่องตัวเองไม่หยุด ขาสองข้างยังกระตุกเบา ๆ เหมือนร่างจะประท้วงว่าสมควรจะได้รับเตียงที่ดีกว่านี้ในชีวิตบ้าง


คุณทหารหนุ่มเงียบไปหนึ่งอึดใจ ก่อนจะทำหน้าตายแล้วยกคิ้ว “ร้องเหมือนแมวโดนจับอาบน้ำเลยนะขอรับ..”


….เงียบ..

อีตาหมอนี้มันวอนเท้าหรอ..


แล้วหลินหยาก็ทำหน้าแบบจะเอาใช่ไหมฮะ?!! ขึ้นมาในบัดดล นางก้มลงนิดหนึ่งก่อนจะชันตัวนั่งหลังตรง มือลูบผมกระเซิงตัวเองกลับหลังเล็กน้อย จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นช้า ๆ จนดวงตาหวานฉ่ำของนางสบตาเขา แล้ว… "เมี้ยว~" เสียงเล็กแหลมพร้อมหน้าบูดเล็ก ๆ ยู่ปากเหมือนลูกแมวหงุดหงิดที่โดนน้ำร้อนราดหัวเมื่อเช้า


นายทหารถึงกับสะอึก ทำหน้าเหมือนจะกลั้นขำแต่ก็ต้องเก๊กไว้แบบมืออาชีพสุด ๆ เพราะนางดันน่ารักมากน่ะสิ..เขาคงไม่แปลกใจว่าเหตุใดพวกใต้เท้าถึงวนเวียนเข้ามาหานางนัก..พลางรีบเดินหนีไปอีกทางหนึ่ง ส่วนหลินหยาก็เบ้ปากตามหลังเขาอย่างภาคภูมิใจ แล้วฟุบหน้าลงกับหมอนกระเป๋าตัวเองอีกครั้งตอนนี้อาจจะยังเจ็บอยู่บ้าง แต่น้อยกว่าเดิมแล้วล่ะ...น้อยมากนัก เพราะอย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องนั่งเดียวดายไร้ใครถามไถ่ในคืนเงียบอีกต่อไป และก็ไม่ต้องร้องเหมือนแมวโดนจับอาบน้ำอีก (ถ้าไม่จำเป็นน่ะนะ!)



@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: -

รางวัล: -


แสดงความคิดเห็น

รอบที่ 2 แล้วโว้ยยย สาธุๆๆๆ ชาบูๆๆๆๆๆ  โพสต์ 2025-6-28 04:20
โพสต์ 21290 ไบต์และได้รับ 16 EXP! [VIP]  โพสต์ 2025-6-28 04:11
โพสต์ 21,290 ไบต์และได้รับ +5 EXP +10 คุณธรรม +10 ความโหด จาก คนดวงแข็ง  โพสต์ 2025-6-28 04:11
โพสต์ 21,290 ไบต์และได้รับ +10 EXP +25 คุณธรรม +20 ความโหด จาก กระเป๋าเจ็ดขุมทรัพย์(D)  โพสต์ 2025-6-28 04:11
โพสต์ 21,290 ไบต์และได้รับ +10 คุณธรรม จาก ทักษะนักดนตรีข้างถนน  โพสต์ 2025-6-28 04:11
←อุปกรณ์ที่สวมใส่อยู่→
แหวนดาราจรัส(D2)
ตำราอาหารลับของเสี่ยวจ้าวจื่อ
ด้ายแดงแห่งโชคชะตา
ยอดคีตศิลป์
ปราณกระเรียนขาว(ไม้)
ดาวนำโชค
ขลุ่ยพันธะในเงาศาลา
พลั่ว
กระเป๋าเจ็ดขุมทรัพย์(D)
ทักษะผู้ขี่มังกรตะวันตก
←ไอเท็มที่มีอยู่→
x1
x1
x20
x15
x20
x52
x50
x25
x182
x1
x4
x4
x44
x1
x2
x2
x10
x10
x34
x2
x1
x122
x2
x18
x14
x5
x13
x60
x16
x49
x48
x74
x1
x1
x114
x2
x6
x1
x1
x1
x3
x9
x5
x3
x2
x1
x6
x6
x10
x5
x132
x40
x19
x7
x15
x42
x4
x1
x1
โพสต์ 2025-6-28 07:45:29 | ดูโพสต์ทั้งหมด

วันที่ 28 เดือน 5 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโฉ่ว เวลา 02.00 น. เป็นต้นไป ณ ถนนสิบลี้ คุกหลวงห้องขังหมายเลขหนึ่ง


ใต้แสงตะเกียงน้ำมันที่แขวนไว้ด้านนอกกรงเหล็กนั้น เงาร่างเล็กของหลินหยาก็นั่งทอดลงบนพื้นในคุกบนเบาะนุ่ม ๆ ที่ไม่รู้ว่าใครให้มากันแน่จนนางไม่คิดอะไรแล้วของคุกหมายเลขหนึ่ง สะท้อนภาพของหลินหยาที่นั่งขัดสมาธิเหยียบขาเหยียดแขนแบบสิ้นความเป็นกุลสตรีใด ๆ ของยุคฮั่นอย่างสิ้นเชิง..หากใครผ่านมาเห็นภาพนี้ก็คงนึกว่าเป็นนักโทษบ้ากล้ามสิ่งตัวนางมากกว่าสตรีจากบุตรขุนนาง ถึงจะเป็นขุนนางชายขอบก็ตาม เธอกำลังใช้ข้อศอกยันต้นขาตัวเองไว้ พลางนวดน่องด้วยมือน้อย ๆ ที่ทั้งสั่นทั้งแดงอย่างไม่ยอมแพ้เลยสักนิด


"โอ๊ยยย เวรเอ๊ย..." หลุดครางคำหยาบออกมาระลอกที่สิบในรอบชั่วยาม นางขยับขาอย่างแผ่วช้า พยายามยืดปลายนิ้วเท้าเข้าหาตัวเพื่อให้เส้นมันคลาย แต่พอขยับแรงไปก็สะดุ้งเฮือก เจ็บจี๊ดเหมือนเส้นเอ็นจะระเบิด "หลินหยาาาา นี่มันคืนเวรของเจ้าแท้ ๆ!! ปกติก็นอนไม่หลับอยู่แล้ว ยังจะมาตะคริวแดกอีก ไอ้เหี้ยยย"


เสียงนางดังพอที่จะทำให้พี่ทหารเวรเมื่อครู่นั้นหยุดเท้ากลัวหันมองนางช้า ๆ เขามองภาพตรงหน้าของหลินหยาแล้วเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะถอนหายใจเฮือกใหญ่เดินมาทิ้งตัวนั่งยอง ๆ นอกกรงเหมือนจะอดรำคาญไม่ได้ แต่ความจริงเป็นเพราะเอ็นดูมากกว่า "แม่นาง…" เขาเอ่ยเสียงเรียบติดจะแหย่นิด ๆ "ข้าเตือนด้วยความหวังดี ว่าถ้ายังนั่งท่านั้นต่อไป พรุ่งนี้เช้าข้าคงต้องหาหมอให้เจ้าทั้งสองขาแล้วล่ะ"


หลินหยาหน้ายู่ใส่เล็กน้อย "ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ" หลินหยาตอบทั้งที่หน้าเบี้ยว มือยังนวดอยู่ไม่หยุด "ปวดหนึบ ๆ แค่นั้นเองเจ้าค่ะ...ข้าเป็นแบบนี้ประจำ นวด ๆ เดี๋ยวก็หาย" เธอแหงนหน้าขึ้นไปยิ้มให้ทั้งที่เหงื่อซึมเต็มหน้าผาก แก้มแดงเพราะความเจ็บปะปนกับความเหนื่อย ขนตายาวปัดแสงไฟจนเงาสะท้อนในดวงตาสั่นระริก นางไม่พูดว่าเจ็บขนาดไหน ไม่พูดว่าจริง ๆ แล้วแค่อยากให้ใครสักคนอยู่ตรงนี้ต่ออีกสักนิด...แค่ให้มีใครสักคนคอยมองเธอ ไม่ปล่อยให้ต้องเจอกับความเงียบของคุกหลวงคนเดียว


คุณทหารยังคงยืนดอกอกมองอยู่สักพักก่อนที่จะบ่นพึมพำคล้ายพูดกับตัวเอง “เจ้าก็เหมือนแมวเปียกน้ำจริง ๆ นั้นแหละ” พอหลินหยาได้ยินเช่นนั้นก็หันควับไปทันทีเพราะอีกฝ่ายเอ่ยเช่นนั้นอีกแล้วหรอ อยากโดนดีหรอฮะ นางกัดซี่กรงแล้วงับหัวเขาได้นะ


แล้วคุณทหารก็ลุกขึ้นไปยืนพิงเสาเท่ ๆ แทน..เท่ตายล่ะพ่อคุณ เขาเอียงหน้ามองเธอด้วยสายตาครุ่นคิด ราวกับมีเรื่องบางอย่างเก็บไว้ในใจมานานแต่เพิ่งจะกล้าถามในค่ำคืนนี้ที่เงียบเกินไปหน่อย "แม่นาง…ข้าถามได้ไหม" น้ำเสียงเขาไม่ใช่แบบตอนแซวเธอเมื่อครู่ แต่ดูนิ่ง ๆ จริงจังขึ้นมาหน่อย "เหตุใดท่านจึงรู้จักคนใหญ่คนโตนัก ต้าซือคง ใต้เท้าเถียนเฟิง ...หรือแม้แต่ขันทีระดับสูงข้ายืนเฝ้าคุกหลวงนี้มาตั้งนาน ยังไม่เคยเห็นนักโทษหญิงคนไหนโชคดีเท่าแม่นางเลยสักคนเดียว"


หลินหยาได้ยินก็ไม่ได้เพียงอะไร มือนางนวดขาต่อด้วยสีหน้าทื่อ ๆ แล้วถอนหายใจช้า ๆ “ท่านคิดว่าอันนี้คือโชคดีสินะ..ก็คงงั้น ข้าทำงานที่หอว่านหงเหรินมาก่อน..ที่นั้นมีแขกแวะเวียนมากมาย บ้างเป็นพ่อค้า บ้างเป็นขุนนาง หรือพวกคนระดับสูง ข้าก็แค่เจอคนเหล่านั้นบ่อย ๆ เท่านั้นเองเจ้าค่ะ” เธอเงยหน้ามองเขา พูดต่ออย่างไม่โอ้อวด ไม่มีแววภูมิใจแม้แต่นิด “ไม่มีอะไรมากกว่านั้นหรอก ข้าไม่ได้สำคัญอะไร และพวกเขาก็ไม่ได้คิดกับข้าแบบนั้นหรอก...บางทีพวกเขาก็แค่เมตตา เพราะข้าเป็นคนที่เขาเคยเจอ…แค่นั้น”


ทหารหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย ยืนกอดอกพิงผนังเหล็กเก่า ๆ ไว้ เขามองเธอสักพักก่อนพึมพำออกมาเบา ๆ "แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังไม่เหมือนใครอยู่ดีล่ะน่า" เขายักไหล่แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ไม้เตี้ย ๆ ข้างประตูกรง ตัดสินใจอยู่ยามแบบนั่งคุยกับนักโทษสาวไปด้วย เพราะคืนนี้มันเงียบเกินไปและหลินหยาก็ดูไม่ใช่คนอันตรายอะไร นอกจากจะชอบนั่งนวดขาแล้วสบถด่าตัวเองเสียงดังอยู่บ่อย ๆ


"นั่งคุยกับข้าก็ได้ ข้ารู้สึกว่าข้างนอกคืนนี้เงียบเกินไป หมาเฝ้าคุกยังไม่เห่าซักตัว...สงสัยจะอารมณ์ไม่ดีเพราะอากาศชื้น"


"แม่นาง.." เขาถามต่อเหมือนคนเฝ้ายามที่เหงาจัด "แล้วคนที่ท่านว่าเคยเจอบ่อย ๆ นั้น…มีใครที่ทำให้ท่านอยากเจออีกไหม?"


หลินหยานิ่งไปพักใหญ่เมื่อได้ยินคำถามนั้น ริมฝีปากเล็กเม้มแน่น ดวงตาที่เคยดูขี้เล่นขี้สงสัยกลับทอดต่ำลงอย่างแปลกประหลาด แววตาคล้ายคนที่กำลังชั่งใจระหว่างพูดหรือเงียบ แต่สุดท้ายนางก็หายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะระบายลมหายใจออกช้า ๆ แล้วว่าเสียงแผ่วเบา “ใครก็ได้..ที่ไม่ใช่เขาเจ้าค่ะ..” นางพูดออกมาเล็กน้อย เสียงนางเบาราวกับกลัวใครอีกคนจะได้ยิน ริมฝีปากยังคงยิ้มนิด ๆ แบบที่เคยยิ้มอยู่เสมอ แต่ดวงตานั้นกลับไม่ยิ้มตาม รอยขมวดคิ้วเล็ก ๆ ผุดขึ้นกลางหน้าผากที่มักจะเปื้อนยิ้ม ลมหายใจนางสั่นนิดหนึ่ง


"จงฉางชื่อผู้นั้น...ข้าไม่อยากแม้แต่จะเห็นหน้าอีกเลยด้วยซ้ำ" เสียงนางกลายเป็นเหนื่อยเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะขาเพิ่งเป็นตะคริว แต่เพราะใจมันระส่ำ นางกัดฟันขบคำในลำคอ แวบหนึ่งในแววตาดูจะเจ็บปวดและผิดหวังเหลือเกินก่อนจะถูกกลบลงด้วยน้ำเสียงประชดตนเองเบา ๆ “ข้าก็แค่..คนไร้ชื่อ ไร้ราคา ไร้ความสำคัญ..ไม่มีสิ่งใดที่คู่ควรให้นึกถึง” นางหันหน้าไปอีกทาง หลบสายตาทหารยามที่นั่งเงียบอยู่ไม่ไกล พลางยกมือขึ้นกอดเข่าตัวเองไว้แน่น อ้อมแขนเล็ก ๆ ของนางดูไร้พลังอย่างบอกไม่ถูก ก่อนนางจะพึมพำออกมาเบา ๆ แทบไม่ได้ตั้งใจให้ใครได้ยิน


"ข้าควรจะไม่พูดกับเขาตั้งแต่แรกเลยด้วยซ้ำ..."


หลินหยาหลับตาลง ฝืนกลืนก้อนแข็งในลำคอ นางไม่ได้บอกเล่าทั้งหมด ไม่ได้เอ่ยถึงเหตุการณ์ในคืนนั้น ไม่ได้บอกว่าความสัมพันธ์ของนางกับขันทีหนุ่มผู้นั้นมันคลุมเครือและบาดลึกเพียงใด สิ่งเดียวที่ยอมรับออกมา...คือความเข็ด ความเจ็บ และความกลัวที่ยังหลงเหลือ



@Admin 


พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: -

รางวัล: -


แสดงความคิดเห็น

สามแล้วโว้ยยยยย วู๊ยยยๆๆๆๆ ผลจากการโพสทุก 2 ชั่วโมงเว้ยยย  โพสต์ 2025-6-28 07:47
โพสต์ 26129 ไบต์และได้รับ 16 EXP! [VIP]  โพสต์ 2025-6-28 07:45
โพสต์ 26,129 ไบต์และได้รับ +5 EXP +10 คุณธรรม +10 ความโหด จาก คนดวงแข็ง  โพสต์ 2025-6-28 07:45
โพสต์ 26,129 ไบต์และได้รับ +10 EXP +25 คุณธรรม +20 ความโหด จาก กระเป๋าเจ็ดขุมทรัพย์(D)  โพสต์ 2025-6-28 07:45
โพสต์ 26,129 ไบต์และได้รับ +10 คุณธรรม จาก ทักษะนักดนตรีข้างถนน  โพสต์ 2025-6-28 07:45
←อุปกรณ์ที่สวมใส่อยู่→
แหวนดาราจรัส(D2)
ตำราอาหารลับของเสี่ยวจ้าวจื่อ
ด้ายแดงแห่งโชคชะตา
ยอดคีตศิลป์
ปราณกระเรียนขาว(ไม้)
ดาวนำโชค
ขลุ่ยพันธะในเงาศาลา
พลั่ว
กระเป๋าเจ็ดขุมทรัพย์(D)
ทักษะผู้ขี่มังกรตะวันตก
←ไอเท็มที่มีอยู่→
x1
x1
x20
x15
x20
x52
x50
x25
x182
x1
x4
x4
x44
x1
x2
x2
x10
x10
x34
x2
x1
x122
x2
x18
x14
x5
x13
x60
x16
x49
x48
x74
x1
x1
x114
x2
x6
x1
x1
x1
x3
x9
x5
x3
x2
x1
x6
x6
x10
x5
x132
x40
x19
x7
x15
x42
x4
x1
x1
12
ตั้งกระทู้ใหม่ กลับไป
ขออภัย! คุณไม่ได้รับสิทธิ์ในการดำเนินการในส่วนนี้ กรุณาเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง เข้าสู่ระบบ | ลงทะเบียน

รายละเอียดเครดิต

เว็บไซต์นี้ มีการใช้คุกกี้ 🍪 เพื่อการบริหารเว็บไซต์ และเพิ่มประสิทธิภาพการใช้งานของท่าน (เรียนรู้เพิ่มเติม)

ตอบกระทู้ ขึ้นไปด้านบน ไปที่หน้ารายการกระทู้