ซูเหยา | Sū Yáo | 苏瑶

Su Yao | 苏瑶

ชื่อสกุล : ซู | Sū | 苏

ชื่อทางการ : เหยา | Yáo | 瑶

ชื่อรอง : -

วันเกิด : วันที่ 24 สือเยว่ จงหยวนศก ปีที่ 5

เชื้อชาติ : ชาวฮั่น

สถานที่เกิด : เมืองเฉิงตู มณฑลอี้โจว

ปณิธาน/อุดมการณ์ : 救人一命，勝造七級浮屠 | ช่วยหนึ่งชีวิต ดีกว่าการสร้างเจดีย์เจ็ดชั้น

ศาสนา : ลัทธิเต๋า

งานอดิเรก : 

❦ ศึกษาตำราสมุนไพร
❦ ค้นหาสมุนไพรหายาก
❦ คิดค้นสูตรยาใหม่
❦ ค้นหาวิธีการรักษาใหม่ ๆ
❦ ฝึกฝังเข็มบนหุ่นไม้
❦ ทำเครื่องหอม
❦ ฝึกสมาธิด้วยการชงชา
❦ ทำสวน
❦ ปักผ้า

สิ่งที่ชอบ : 

❦ กลิ่นหอมของสมุนไพรแห้ง

❦ เข็มฝังเข็ม

❦ กำยาน

❦ ถุงหอม

❦ ตำราเก่า

❦ ชาทุกชนิด

❦ เรื่องเล่าจากคนไข้

❦ ผ้าที่ผ่านการซักจนเนื้อนุ่ม

❦ ทำบุญ ทำทาน สร้างกุศล (ไม่เกี่ยงศาสนา)

สิ่งที่ไม่ชอบ : 

❦ ผู้ที่ไม่เห็นคุณค่าของชีวิตผู้อื่น

❦ การถูกหลอกใช้

❦ การถูกหลอกขายสมุนไพรด้อยคุณภาพ

❦ คนไข้ที่ไม่ให้ความร่วมมือในการรักษา

❦ คนป่าเถื่อน

❦ อาหารรสจัด

❦ ขนมหวานที่รสหวานจัด

ครอบครัว :

พ่อ : ยังเป็นปริศนา

แม่ : ยังเป็นปริศนา

ตา (บุญธรรม / อาจารย์หมอ) : ซูมู่เฉิน (苏慕塵) อายุ 78 ปี เสียชีวิต

สิ่งที่ทำให้คุณมีความสุข : การต่อชีวิตให้ผู้คน หรือ การทำให้คนได้กลับมาใช้ชีวิตอย่างปกติได้อีกครั้ง 

ความกลัว : ตายก่อนที่จะสานต่อเจตนารมณ์ของท่านตาได้สำเร็จ

ข้อบกพร่องร้ายแรง : ไม่เป็นวรยุทธ์

โรคประจำตัว : โรคนอนไม่หลับ ประกอบกับเป็นคนชอบดื่มชา ทำให้หลับยากกว่าปกติต้องใช้เวลาเป็นชั่วโมงในการข่มตานอน แม้จะไม่ได้เกิดขึ้นทุกวันแต่ก็ทำให้คุณภาพในการพักผ่อนไม่ค่อยดีนัก 

บุคลิกภาพ

ซูเหยาเป็นหญิงสาวผู้มีจิตใจเปี่ยมด้วยเมตตาและความโอบอ้อมอารี นางมักยื่นมือช่วยเหลือผู้อื่นโดยไม่ลังเล แม้บางครั้งความช่วยเหลือนั้นจะย้อนกลับมาเบียดเบียนตนเองก็ตาม ความสามารถทางการแพทย์ของนางนั้นโดดเด่น ทั้งด้านสมุนไพรและศาสตร์แห่งการเยียวยา ซึ่งนางศึกษาอย่างลึกซึ้งและจริงจัง แต่นอกเหนือจากความเป็นหมอแล้ว ซูเหยายังเป็นหญิงที่มีอารมณ์ละเมียดละไม รักในธรรมชาติ นางรักการอ่านตำราโบราณและบทกวี มีใจใฝ่รู้และเปิดกว้างทางความคิด ชอบตั้งคำถามกับโลกและมักครุ่นคิดถึงความหมายของชีวิตอยู่เสมอ นางเป็นคนช่างสังเกตแต่ไม่ใช่เพื่อจับผิด หากแต่เพื่อเข้าใจผู้คนรอบข้างอย่างลึกซึ้ง นิสัยที่อ่อนโยนของซูเหยาทำให้นางดูสงบเสงี่ยมในสายตาของคนทั่วไป ทว่าหากเป็นเรื่องของความยุติธรรม นางไม่เคยยอมถอย ยินดีเอาตัวเข้าแลกเพื่อปกป้องผู้ที่ไร้เสียงหรือไม่มีพลังพอจะยืนหยัดด้วยตนเอง แม้จะไม่ใช่นักรบในสมรภูมิ แต่นางก็คือนักต่อสู้ในแบบของตนเอง 

ซูเหยาเป็นคนละเอียดอ่อนในความรู้สึก สามารถสัมผัสอารมณ์ของผู้อื่นได้อย่างลึกซึ้ง นางจึงเป็นผู้ฟังที่ดี รู้จักเก็บความลับ และรู้ว่าเมื่อใดควรเงียบ เมื่อใดควรพูด แม้นางมักดูสงบนิ่งในสังคมใหญ่ แต่เมื่ออยู่กับคนสนิท นางกลับเป็นคนมีอารมณ์ขัน ชอบแหย่คนด้วยคำพูดที่แยบยลและแฝงนัย ทำให้คนรอบข้างหัวเราะโดยไม่รู้ตัว นางไม่ใช่หญิงสาวประเภทที่เรียกร้องให้โลกยอมรับนาง แต่เป็นหญิงสาวที่ยืนอยู่กับความถูกต้อง ความเรียบง่าย และความดีอย่างมั่นคง

กำเนิดหมอหญิงแห่งแผ่นดิน

ณ ชายป่าด้านตะวันตกของเมืองเฉิงตู อันห้อมล้อมด้วยแมกไม้เขียวชอุ่มและธารน้ำใสไหลริน มีหมู่บ้านเล็ก ๆ ซ่อนเร้นตัวอยู่ในหุบเขา ที่นั่น ‘ซูเหยา’ ได้ถือกำเนิดใหม่ มิใช่ด้วยสายเลือด หากแต่ด้วยความเมตตาอันเปี่ยมล้น

นางเป็นเด็กทารกที่ถูกทอดทิ้งตั้งแต่ยังไม่ทันข้ามวันแรกของชีวิต นางถูกวางไว้ในตะกร้าริมธารน้ำสายหนึ่ง ท่ามกลางฤดูหนาวอันเย็นยะเยือก ไร้ชื่อ ไร้ผู้ปกป้อง ไร้แม้แต่ผืนผ้าอบอุ่นห่อหุ้มโชคชะตา หากแต่ชะตานั้นก็ได้นำพานางมาสู่มือของชายชราผู้หนึ่งนามว่า ‘ซูมู่เฉิน’ อดีตบัณฑิตแพทย์ผู้มิหลงไหลในลาภยศชื่อเสียงจึงปลีกวิเวกจากสังคมสวยหรูและผันตัวมาใช้ชีวิตอย่างสมถะ ซึ่งในภายหลังกลายเป็นทั้งผู้เลี้ยงดูและอาจารย์ของนาง

ซูเหยาเติบโตขึ้นท่ามกลางกลิ่นสมุนไพรและควันยาต้มภายในเรือนไม้หลังเล็กกลางป่า ดวงตาของนางจดจำลวดลายใบไม้ได้ดียิ่งกว่าอักษรจีนชุดแรกที่เรียนรู้ มือเล็ก ๆ ถูกสอนให้คัดแยกดอกไม้แห้ง รากไม้ และผงสมุนไพร ได้ก่อนจะจับผู้กันเสียอีก วิชาการแพทย์ที่นางรับมาแต่เยาว์วัย มิได้เป็นเพียงการท่องจำตำรา หากแต่ซึมซาบลงในจิตใจดั่งน้ำซึมสู่ผืนดิน นางเรียนรู้ไม่เพียงแต่การวินิจฉัยโรคหรือจ่ายยาให้ถูกต้อง แต่เข้าใจลึกซึ้งถึงความทุกข์ของผู้ป่วย ความหวังของญาติ และภาระของคนเป็นหมอ ด้วยเหตุนี้นางจึงมิได้เพียงกลายเป็นผู้เยียวยาร่างกาย แต่เป็นผู้ปลอบโยนจิตใจของผู้คนที่นั่นด้วย แม้เป็นจะเพียงสตรีผู้หนึ่งที่ไม่รู้วรยุทธ์ ไร้ยศศักดิ์ แต่นางกลับได้รับความนับถือจากผู้คนในหมู่บ้านและละแวกใกล้เคียงยิ่งกว่าขุนนางบางคนในเมือง นางออกตรวจเยี่ยมผู้ป่วยตามบ้าน ซ่อมแซมชีวิตที่ร้าวรานด้วยความอ่อนโยนและไม่ย่อท้อ พร้อมกันนั้นยังเป็นผู้ช่วยสำคัญในการทดลองวิธีรักษาใหม่ ๆ ซึ่งสืบเนื่องมาจากความใฝ่ฝันของผู้เลี้ยงดูนาง หนึ่งในความฝันสูงสุดของเขา คือ ‘ศาสตร์แห่งการต่ออวัยวะ’

อย่างไรก็ตามชีวิตท่ามกลางภูเขาอันสงบเงียบมิได้ปราศจากเงามืดไปเสียทีเดียว ด้วยความมุ่งมั่นจะพัฒนาศาสตร์แพทย์ที่ยังไม่มีในยุทธภพ ซูมู่เฉินชายชราผู้เลี้ยงดูนางเลือกที่จะใช้ร่างกายตนเองเป็นเครื่องทดลองเรื่อยมา สุดท้ายเมื่อร่างกายมิอาจรับไหว เขาก็ล้มลงท่ามกลางเรือนยาของตนเองโดยมีซูเหยาเป็นผู้เห็นวาระสุดท้ายของชีวิตนั้น การสูญเสียผู้มีพระคุณหาได้พรากความมั่นคงในใจของนางไม่ ตรงกันข้ามกลับโหมเปลวไฟในหัวใจนางให้ลุกโชน 

ทว่าเคราะห์กรรมหาได้หยุดเพียงเท่านั้น ฤดูถัดมาหลังการจากไปของซูมู่เฉิน โรคร้ายไม่ทราบชนิดได้แพร่ระบาดเข้าสู่หมู่บ้านของนาง เริ่มจากเพียงเด็กน้อยคนหนึ่งมีไข้สูงไม่ลด แล้วแพร่ต่ออย่างไร้ทิศทาง ซูเหยาแม้จะเร่งจัดยาต้ม คัดสมุนไพร ตั้งจุดกักกัน แต่โรคนี้กลับไม่ตอบสนองต่อวิธีรักษาใด ๆ อาการแพร่กระจายเร็วกว่าที่นางจะต้มยาทัน แม้จะถ่ายทอดวิชาให้ชาวบ้านบางคนไว้ก่อนหน้าแต่มันก็เกินกำลังจะต้านทาน ไม่นานนักหมู่บ้านที่เคยเปี่ยมด้วยชีวิตชีวาก็เงียบงัน ซูเหยาช่วยไว้ได้เพียงไม่กี่ชีวิต ที่เหลือล้มตายหรือละทิ้งหมู่บ้านไปเพื่อเอาชีวิตรอด ผู้ที่เหลืออยู่ต่างสิ้นศรัทธาในโชคชะตา บ้างเลือกออกเดินทางหายสาบสูญ บ้างตัดใจปักหลักในเมืองใหญ่ เรือนยากลางป่าที่เคยอบอวลด้วยกลิ่นสมุนไพร กลับกลายเป็นที่เก็บศพชั่วคราว เตาไฟที่เคยต้มยาไม่เว้นวัน เหลือเพียงขี้เถ้าดำและหม้อเปล่า ซูเหยามิอาจทนมองภาพเช่นนั้นโดยไร้การลงมือทำสิ่งใด หากแต่นางก็เข้าใจดีว่านี่คือจุดสิ้นสุดของหมู่บ้านที่นางรัก

ในยามที่ทั้งท่านตาและผู้คนจากไปแล้ว ซูเหยาจึงไม่เหลือสิ่งใดต้องห่วงหา นางจดจำคำพูดของชาวบ้านผู้หนึ่งก่อนจากลาว่า ‘โลกภายนอกยังต้องการหมอเช่นเจ้ามากกว่าที่นี่’ ประโยคนั้นฝังลงในใจของนางและกลายเป็นเข็มทิศสุดท้ายที่เหลือในชีวิต เมื่อตัดสินใจได้นางจึงหอบหิ้วตำราจำนวนหนึ่ง สมุนไพรบางชนิด และย่ามใบเก่าของท่านตา ออกเดินทางสู่ฉางอัน เมืองหลวงแห่งแผ่นดิน ที่ซึ่งภูมิปัญญาอันหลากหลายรวมตัวกันราวสายธารอันเชี่ยวกราก นครหลวงที่อาจเต็มไปด้วยโอกาสใหม่ และคำตอบที่เรือนยากลางป่ามิอาจให้ได้

การออกเดินทางในครั้งนี้มิใช่เพื่อชื่อเสียง มิใช่เพื่อเกียรติ หากแต่เพื่อสิ่งเดียว คือ การสืบสานเจตนารมณ์ของท่านตาและเติมเต็มสิ่งที่ยังค้างคาในหัวใจ นั่นคือหนทางแห่งการรักษาที่ไม่ใช่แค่เพียงการประคองร่างกาย หากแต่ช่วยให้ผู้คนได้กลับมายืนหยัดในโลกอย่างสง่างามอีกครั้ง ด้วยใจอ่อนโยนและจิตวิญญาณแห่งหมอ ซูเหยาจึงกลายเป็นหญิงสาวผู้แบกรับความหวังนี้ไว้ในมือ และใช้สองเท้าก้าวไปบนเส้นทางซึ่งแม้คลุมเครือด้วยหมอก หากแต่เต็มไปด้วยแสงของปณิธาน ครานี้ไม่มีสิ่งใดฉุดรั้งนางไว้อีกแล้ว…