❁𓊈หมอลำแกร่งแรงเกินร้อย𓊉❁

 

Memory

ความทรงจำที่ 1┃ความทรงจำที่ดูไม่งาม

ความทรงจำที่ 2┃ความทรงจำภาษาไทยแน๊จ้า

ความทรงจำที่ 3┃เทศกาลหน้ากาก (พบว่าที่สามีกรี๊ดดด)

ความทรงจำที่ 4┃

ความทรงจำที่ 5┃

ความทรงจำที่ 6┃

LinYa ดี

ความทรงจำที่ 1 : คืออัปสราหลงฟ้า

(จะฟังไปด้วยก็ได้ค่ะ แปะเฉย ๆ 5555)

คืนเดือนเพ็ญกระจ่างฟ้า งานลอยกระทงบ้านโคกม่วงปีนั้นช่างครึกครื้นยิ่งกว่าทุกปีที่ผ่านมา เวทีไม้ไผ่กลางลานวัดประดับไฟพรายพร่าง ไฟนีออนสีฟ้าชมพูเขียวหมุนเวียนสว่างไสวท่ามกลางหมู่มวลดอกดาวเรืองและธูปเทียนที่ลอยกลิ่นหอมกรุ่น… บรรยากาศอบอวลด้วยกลิ่นขนมครก เสียงพัดลมโบราณ และเสียงหัวใจของบรรดาชายหนุ่มที่รัวรัวเมื่อพิธีกรตะโกนชื่อบนเวทีนั้น…

“หมายเลข 12 นางสาวชิดตะวัน รับอรุณ ชั้น ม.5 โรงเรียนสุรนารีวิทยา!” เสียงเฮกึกก้องราวเวทีแตก ฝูงชนหน้าฮ้านต่างโบกไม้โบกมือบอกต่อกันว่า "แม่นางหมอลำลูกป๊าเหลาไง!" ขบวนเสียงแตรและกลองยาวหยุดนิ่ง เมื่อนางสาวผู้ครองโบแดงและห่มสไบยกลายลวดลายทองคู่นั้น ค่อย ๆ ก้าวขึ้นสู่เวทีด้วยรองเท้าส้นสูง 7 นิ้วที่สะท้อนแสงดาวเหนือกระจกเวทีราวราชินีแห่งแสงไฟ

“เพลงเซิ้งอัปศรา ขอเชิญนางสาวชิดตะวันทำการแสดงความสามารถพิเศษ!”

ดนตรีลำซิ่งแปรเปลี่ยนเป็นทำนองเซิ้งอัปศราผสมประยุกต์ระนาดไทยกับซินธิไซเซอร์สมัยใหม่ จังหวะเร้าใจแต่สง่างาม สาวน้อยเจ้าของชื่อ ชิดตะวัน โน้มตัวเบา ๆ แล้วแย้มยิ้ม ดวงตาคมวาวสู้แสงไฟข้างหน้า แล้วเธอก็เริ่มร่ายรำ…นิ้วเรียวไหวระริก มืออ่อนหวานยิ่งกว่ากลีบบัวที่เพิ่งบานในยามค่ำ ข้อเท้าทั้งสองก้าวย่างด้วยความมั่นใจบนรองเท้าส้นสูงเสียดฟ้า แต่ไม่ไหวเอนแม้แต่น้อย ราวกับเธอคือเทพีในตำนานที่เหยียบนภาแล้วเหลือเพียงเมฆสีทองให้โลกจับต้อง ทุกจังหวะลำเอียงสะโพก เซิ้งกลับหลังหมุนวงอย่างพลิ้วไหว กลายเป็นภาพที่สะกดทั้งหมู่บ้าน

“พ่องานหายใจบ่ทันเลยเด๊!” เสียงผู้ใหญ่บ้านแว่วข้างเวที

ขณะเดียวกัน ณ ม้านั่งหน้าสุด ที่มีผ้าขาวปูเรียบกับขวดน้ำดื่มเย็นชื่นวางไว้ พ่อเหลา หรือ ‘อาป๊าเหลา’ พ่อหนุ่มจีนหัวใจไทยอีสานแท้ ผู้แต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตฮาวายกับผ้าขาวม้าใหม่เอี่ยม กำลังเชิดหน้าภูมิใจน้ำตารื้น “ลูกสาวข่อย…สุดยอด! เสียชาติเกิดเป็นคนจีนบ่ได้ลูกแบบนี้เด๊!!” เขาเงยหน้าคุยกับผู้ใหญ่เปาอย่างยิ้มหน้าบาน “เซิ้งแบบนี้ สาวฮ่องกงยังต้องแพ้!” ทว่าอีกฝั่งของเวที คือเงาสะท้อนของอารมณ์ที่ต่างกันสุดขั้ว... แม่บังอร นั่งหน้าบูดเหมือนถูกบีบมะนาวใส่ใจกลางอก มือยกพัดไม้ไผ่โบกพรึ่บ ๆ พลางถอนหายใจเฮือกแล้วพูดกับน้าจันทร์เพื่อนบ้าน

“อันผู้สาวข่อยนี่ ถ้าบ่สวยจนหัวกระไดบ่เคยแห้ง ข่อยกะบ่ปวดเฮดดอกเด้! มื้อนี้กะสิแห่กันมาอีกเป็นขโยง ป๊าดดด...เอิ้นมาจีบคือแจกบัตรคิวฮ้อน!”

ขณะเดียวกัน…เสียงกรี๊ดจากกลุ่มนักเรียนชาย(?????ฉินจ๊ะะะ) ก็ดังแข่งกับดนตรี ‘อ้ายชัดเจน ม.6’ ลูกชายหมออนามัยถึงกับทำดอกไม้ตกจากมือ ขณะที่ ‘บักศักดิ์’ และ ‘โจ้สายเปย์’ แห่งวงโยฯ กะเบียดคนข้างหน้าเพื่อตะโกน คะแนนเต็มสิบถูกชูขึ้นโดยคณะกรรมการพร้อมรอยยิ้มยกเว้นครูสายฝนที่อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมรำแบบนี้มันถึงมีสเต็ปขาแอบเด้งยั่วเบา ๆ ปนมาแบบล้ำลึก…

พระจันทร์เพ็ญเต็มดวงยังต้องมีเมฆบัง แสงไฟเวทีสว่างจับตา แต่ไม่มีใครรู้เลยว่า เงาที่แท้จริงกำลังจะเผยตัว เสียงเพลงเซิ้งอัปศรายังระบำจังหวะเร้าใจ นิ้วของชิดตะวันยกขึ้นอย่างนุ่มนวล แขนขาวละมุนค่อย ๆ ไหวในท่ากระหวัดคลื่น อิริยาบถนุ่มละมุนละไมจนกรรมการบางคนเริ่มน้ำตาคลอ แม่ค้าลูกชิ้นหยุดเสียบไม้ เด็กชายหยุดเคี้ยวสายไหม สาวน้อยบ้านโคกม่วงกำลังส่องแสงสุดท้ายเพื่อคว้ามงกุฎในฝัน…

แต่แล้ว... ชะตากรรมแม่งดันขีดเขียนด้วยด้ายเย็บผ้า!

“ฟึ่บบบ!!”

เสียงเหมือนผ้าฉีกแว่วกลางเวทีพร้อมกับลมโชยเบา ๆ ผ้าถุงผืนงามลายดอกทองคำที่สั่งตัดพิเศษจากร้านผ้าสีชมพูแถวตลาดสด… ไหลรูดลงจากเอวสวยอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย!!!! เหี้ยยยยยยยย

ทุกคนเงียบ... เสี้ยววินาทีนั้นทั้งวัดหยุดหายใจ และเบื้องหน้าทุกสายตาที่จับจ้อง…มันไม่ใช่กางเกงในลูกไม้ลูกตะเข็บหวานแหวว…ไม่ใช่กางเกงซับในเนื้อแพรหรูจากร้านเครื่องนุ่งห่มข้างวัด…มันคือ…

บ๊อกเซอร์ลายเบ็นเท็น!!!! ไม่ใช่ลายเบ็นเท็นธรรมดา… แต่เป็นเบ็นเท็นเวอร์ชั่น 10 ขวบ กำลังแปลงร่างเป็นเอเลี่ยนร่างแดง มือยิงพลังพุ่งออกจากแขน นี้มัน ทาสรักช่างปะปาว่ะค่ะ!!! ชิดตะวันยืนอ้าปากค้างกลางแสงสปอตไลต์ กางแขนอยู่ในท่ารำ เทพีคืนฟ้า แต่มันกลายเป็น เทพีเบ็นเท็นแทนแล้วไอ้สัสสสสสสส เสียงตึงตังของวงกลองหยุดลงทันที เด็กน้อยในชุดนักเรียนร้อง “แม่ เบ็นเท็น!” แล้ววิ่งไปชี้เวที

กรรมการชายวัยเกษียณล้มพับลงกับโต๊ะน้ำดื่ม กรรมการหญิงสำลักน้ำหวาน ผู้ใหญ่บ้านหงายหลังลงเก้าอี้

“ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ!!!” เสียงกรี๊ดของชิดตะวันดังแหลมเสียดฟ้าพร้อมมือคว้าผ้าถุงถกขึ้นอย่างบ้าคลั่ง เธอพยายามรำต่อด้วยท่ารำ เก็บเมฆด้วยสไบ แบบกลบเกลื่อนแต่ยิ่งถกก็ยิ่งเห็นเบ็นเท็น! ยิ่งรำก็ยิ่งแถ!! เสียงคนดูเริ่มเฮ! แม่ถึงกับปิดหน้า พ่อเหลาเอามือทาบอกแล้วพูดว่า “โอ๊ยลูกสาวข่อย... แฮ่! สะท้านเวทีอีหลี!!!”

ตอนประกาศผล ทุกคนคิดว่าคงโดนปลดชัวร์ โดนตัดสิทธิ์แน่นอน… แต่เปล่าเลย… กรรมการกลับมาประกาศด้วยน้ำเสียงสั่นเครือแบบพยายามกลั้นขำ..“รางวัลนางนพมาศประจำปีนี้ ได้แก่... นางสาวชิดตะวัน รับอรุณ! และ... รางวัลขวัญใจมหาชน!!”

“เฮ้ยยยยยยยมึ๊งงงงงงงงง” เสียงโห่แทรกจากฝูงเพื่อนชาย(???เอาตรง ๆ ก็กระเทยนั้นแหละ) ม.ปลายที่ล้มโต๊ะน้ำแตงโมในซุ้มหน้าวัด ชิดตะวันเดินรับรางวัลทั้งน้ำตา… สวมมงกุฎด้วยผ้าถุงที่ยกขึ้นรัดรอบเอวแน่นเป็นพิเศษ พร้อมกลีบดอกดาวเรืองที่โปรยจากเพดานจนกลบรอยลายเบ็นเท็นไปจนหมด…

ฮือออ ไอ้เหี้ย…กูอายจนมุดแผ่นดินหนีใส่คนทั้งอำเภอ แม่ยืนงง ๆ ข้างเวที “อีหล่าเอ้ย... เบ็นเท็นกะสิพาเอ็งได้นางนพมาศเนาะ…” พ่อเหลาไม่พูดอะไร แต่ชูป้าย BEN 10 THE LEGEND กลางหน้าเวทีแทน

@Admin 

ทุกการปลดความทรงจำ(แนบท้ายโรล): +35 EXP , +20 ตบะฝึกฝน

LinYa ดี

ความทรงจำที่ 2 : ครูสอนภาษาไทยให้เขียนเรียงความ

ยามบ่ายคล้อยของวันศุกร์…

นักเรียนสาว ม.ต้นแห่งโรงเรียนบุญวัฒนา เธอผู้สวมคอซองสีขาว ผูกโบขาว กระโปรงพลีทยาวถึงเข่า แก้มกลมแดงแดดแดนลมแล้ง กับผมมัดแกละคู่พอง ๆ พร้อมสายตาแพรวพราวแบบลูกสาวชาวบ้านที่มีความฝันจะลำซิ่งขึ้นเวทีงานหมอลำให้จงได้ ปากแดงแบบทาอุทัยทิพย์หน้าขาวด้วยแป้งเจ้านาง น้ำหอมกลิ่น Bvlgari Omnia Amethyste Eau de Toilette ที่แอบจิ๊กเงินป๊าไปซื้อมา

เสียงจักจั่นดังก้องในสวนหลังบ้านใต้ร่มมะม่วงแก่ แสงแดดลอดผ่านใบไม้จนเห็นเป็นลายเงาเส้นพาดบนพื้นดิน ชิดตะวันเดินเหงา ๆ กางสมุดบานแผนกภาษาไทย พร้อมกับสีหน้าเหนื่อยหน่ายปนไม่เข้าใจ บนบ่ามีกระเป๋านักเรียนสีฟ้าอ่อนยี่ห้อดังที่ข้างในแน่นไปด้วยหนังสือเล่มหนาและพวงกุญแจตุ๊กตาใส่ถุงพลาสติกเงาวับ เธอกวาดตามองรอบบ้านก่อนตะโกนลั่น

“อี๊เผาะ! ขอถามเน๊! การบ้านไทยข้อสุดท้ายนี้มันคือหยังคะเนี่ย! บอกให้แปลความหมายคำพังเพยว่า ‘ชักแม่น้ำทั้งห้า’ มันหมายถึงหยังน้อ!”

เสียงนุ่ม ๆ ลั่นดังทะลุสวนผ่านกลิ่นหอมของผัดกระเพราหมูสับจากครัวที่แม่ของเธอกำลังทำอยู่ พ่อของเธอ ‘อาป๊าเหลา’ หรือชื่อจริง ‘หลัวเหลาเฉียง’ อดีตพ่อค้าจากเยาวราชผู้ย้ายมาเปิดร้านซ่อมลำโพงอยู่บ้านทุ่ง เขาใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงผ้าขาวม้าลายส้ม มือหนึ่งถือประแจ อีกมือกำลังยกหม้อเครื่องขยายเสียงขึ้นมาเป่าลม ฝุ่นฟุ้งเต็มหน้าผากแต่รอยยิ้มกลับสดใสแบบคนที่มีความสุขกับชีวิตเรียบง่ายบนแผ่นดินอีสาน

“โอ้ย! ลูกสาวป๊านี่มันม่วนแท้! สิถามอีหยัง กะถามมาโลดดดด” เสียงพ่อหัวเราะหึ ๆ พลางวางเครื่องมือ แล้วปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก “มา มานั่งนี่ก่อน ข่อยสิสอนให้แบบครูไพศาลบ่ต้องอายใคร!” ชิดตะวันล้มตัวลงนั่งแหมะตรงเก้าอี้ไม้ไผ่ใต้ต้นมะม่วง มือยังถือสมุดพร้อมหน้าที่วงคำว่า คำพังเพย เอาไว้แน่น ดวงตากลมโตเป็นประกายอย่างมีหวัง พ่อหัวเราะอีกหนหนึ่งก่อนเคลียร์คอเล็กน้อย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแปร่ง ๆ ที่ผสมสำเนียงจีนกับอีสานจนกลายเป็น ‘ลูกผสมรสเด็ด’  แบบที่ชิดตะวันเคยแอบเล่าให้เพื่อนฟังจนหัวเราะกันทั้งห้อง ว่าเหมือนคุณเจย์ร้าน Hotpot Man ของแม่ยุ้ย

“‘ชักแม่น้ำทั้งห้า’ แปลว่า เอาเรื่องอิหยังอิหยังมาเว่ารวมกัน พอให้คนเชื่อหรือเห็นดีนำ เป็นจั่งใด๋ล่ะ เช่นว่า ถ้าเอ็งอยากไปงานลำซิ่ง แต่แม่เจ้าบ่ให้ไป เอ็งก็ต้อง ‘ชักแม่น้ำ’ ใส่แม่ ว่าเพิ่นนั้นชวน เพิ่นนี้รอ ว่ามันบ่ไกล ว่าไปแล้วบ่เป็นหยัง แล้วเอาเรื่องดี ๆ มารวมไว้หลาย ๆ อย่าง เพื่อให้แม่ยอมใจอ่อน โอเค๊?” ชิดตะวันฟังแล้วหัวเราะพรืด ยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้ม “แปลว่าโกหกเก่งแบบหนูเลยติ๊?”

“บ่แม่นโกหก! นี่เรียกว่าใช้วาทศิลป์ จั่งแม่นหมอลำดี ๆ นี่แหละ เอาเรื่องมาโยงให้คนซึ้ง แล้วก็ปรบมือกันเกรียว!” สาวน้อยพยักหน้าแรง ๆ พลางจดบันทึกลงไปอย่างขะมักเขม้น พ่อพยักหน้า ยิ้มมุมปากแบบภูมิใจ ก่อนจะเดินกลับไปที่เครื่องเสียงแล้วบ่นลอย ๆ ว่า “ลูกสาวข่อย ถ้าได้ขึ้นเวทีลำซิ่งแล้วล่ะกะ คนในหมู่บ้านสิได้อ้าปากหวอแน่! เสียงเอ็งมันบ่แม่นของธรรมดา มันคือของขลัง!”

หลังจากนั้นก็สอนภาษาไทยให้ลูกเรื่อยมาก...แต่ทว่า…พอเกรดออกมาครึ่งเทอมเท่านั้นล่ะ พ่อหัวร้อนไฟแลบตะแล็บแต๊บ ถามดังลั่นบ้านเหมือนถูกหักหลังจากชาติพันธุ์ว่า…

“อีหล่า! เจ้าเป็นคนไทยแท้บ่นี่??” 

เสียงตะโกนของอาป๊าเหลา ทะลุครัวจนแมวบนลังปลาทูตกใจเผ่นหนีเข้าพงไผ่ ด้านชิดตะวันผู้กำลังยืนยัดผลไม้รวมราดนมข้นหวานเข้าปากหน้าตาเฉยก็สะดุ้งโหยงหันไปตอบด้วยหน้านิ่งไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“บ่แม่นดอกพ่อ... ข่อยเป็นคนลาว”

อาป๊าช็อกค้าง มือค้างอยู่ที่ขาโต๊ะ พูดบ่ทันจบคำ หยิบผลการเรียนที่ยังอุ่นจากกระเป๋านักเรียนขึ้นมาดูอีกรอบ ภาษาไทย 1.5 ภาษาอังกฤษ 4.0 แล้วบ่ได้หัวเราะธรรมดา แต่หัวเราะเสียงดังปานผีเจ้าที่สิง “ฮ่าๆๆๆๆ อาหล่าของป๊า! เจ้าเฮ็ดได้จังได๋วะเนี่ย!!” ชิดตะวันกะหัวเราะงึ่ก ๆ ตามไปนำ ท่าทางบ่สลดเลยแม้แต่น้อย จนพ่อถึงกับเอื้อมมือไปแตะหน้าผากลูกเบา ๆ เหมือนตรวจว่ามีไข้หรือเปล่า แล้วเอ่ยถาม “แล้วเจ้าเฮ็ดหยังกะครูอังกฤษ ถึงได้เกรด 4 มาแบบนี้?”

“กะ...ก็หนูไปเล่าให้ครูฟังแหน่ะพ่อ!” พูดไปยิ้มไป หน้าใสแบบบ่รู้ผิดชอบ แล้วสูดหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพ่นภาษาอังกฤษสำเนียงสาวบาร์ลั่น "ฮัลโลวว เว้ลค้าม แฮฟรูมแฮฟคอนด้อมแฮฟเควาย กู้ดเทคแคร์ ดูเอวี่ติง ฟัคแอส ฟัคพุ๊ซซี่ ซัคยัวร์ดิก ลิคยัวร์บอล ลิคยัวร์แอส ซัลองเวกู๊ดจ๊อบโบลว จ๊อบแฮนด์จ๊อบฟุตจ๊อบ ฟัคมายแอสคัมมิงมายเม้า ฟัคมายเม้าคัมมิงมายแอส ฟัคมายแอสคัมมิงมายเฟค ลุคกิ้งมายอาย แต้งกิ้ว เวลคัม ม๊วฟฟ!"

เสียงยังไม่ทันจบดี อาป๊าเหลากะเอามือทาบอกเหมือนลั่นลำโพงเบิ้มกลางศาลาวัด “โอ๊ยยย แม๊ะคุณเอ๊ย! สำเนียงนี้มันบาร์เบียร์ซอย 7 ชัด ๆ! เจ้าไปเอามาจากไส๊!!?” ชิดตะวันหัวเราะลั่น “ก็หนูเปิดยูทูบดูอ่ะป๊า คลิปเขาฝึกสำเนียงแบบว่าเพื่อการแสดงออก! พอหนูพูดจบ ครูเขานั่งอึ้งไปสามวิ แล้วก็ให้ A+ บอกว่า ‘excellent pronunciation, very expressive’ อิอิ”

พ่อถอนหายใจแถมปาดเหงื่อยังกะเพิ่งยกแอมป์ 12 นิ้วบนเวทีบั้งไฟ “แล้วภาษาไทยเจ้าไปเว้าแบบใด๋ถึงได้ 1.5 เนี่ย”

“อันนั้น...หนูเขียนเรียงความเรื่อง ‘แม่ของฉัน’ ว่า... ‘แม่ข่อยเฮ็ดกับข้าวบ่แซบ หยั่งวะกินบ่ได้เลย ถ้าแม่หายใจเสียงดังตอนนอนอีก ข่อยสิหนีออกจากบ้าน’... แล้วเขียนส่งครูแมว ครูเลยบอกว่าก้าวร้าว เหิมเกริม บ่เคารพผู้ใหญ่”

พ่อล้มโต๊ะ “อีหล่าาาาา!!! แล้วเจ้ายังไปเฮ็ดหน้ายิ้มแบบบ่ยั่นอีกเนาะ!!”

เธอยังหัวเราะคิกๆ หัวส่ายเบา ๆ แล้วเดินเอาน้ำปั่นมาให้พ่อ “อย่าคิดมากเน๊อี๊เผาะ~ หนูตั้งใจแก้ตัวเทอมหน้าแล้ว สิแต่งกลอนหมอลำส่งครูไทย รับรองเกิน 3 แน่นอน!” อาป๊าเหลากลอกตาอย่างเหนื่อยใจ แต่สุดท้ายก็หลุดยิ้มจนได้ “เอาเถอะ ๆ ถ้าสิเก่งกะให้มันเก่งให้ถูกทางหน่อยเถอะ ถ้าเทอมหน้าข่อยเห็นเกรดไทยต่ำกว่าสามอีก ข่อยสิยึดไมค์ลำ!” แต่ชิดตะวันทำหน้าเบ้ “ฮึ่ยยย! อย่าด๊ายยยยยย! ไมค์นั่นคือชีวิตหนูเด้~!!” ชิดตะวันร้องลั่น สองมือกอดไมค์ลำพลาสติกหลอกที่ไว้ฝึกหน้ากระจกแน่นแล้ววิ่งขึ้นห้อง

เสียงหัวเราะของพ่อยังดังตามหลัง พร้อมเสียงตะโกน “แล้วอย่าไปซ้อมสำเนียงแบบนั้นอีกเด้อ!!! เพิ่นสิเข้าใจผิดว่านักเรียนหมอลำเป็นเด็กบาร์!!!”

@Admin 

ทุกการปลดความทรงจำ(แนบท้ายโรล): +35 EXP , +20 ตบะฝึกฝน

LinYa ดี

ความทรงจำที่ 3 - จังหวะตกหลุมรักเป็นอย่างงี้

เดือนมีนาคม ปีนี้... เมืองเลยไม่เคยร้อนแรงเท่านี้มาก่อน! เมื่อเทศกาล “วัฒนธรรม 3 ผี” รวมพลังกับงาน “เทศกาลสีสันเมืองเลย” และ “Mask Festival หน้ากากนานาชาติ” ปะทะกันในเวทีเดียว บรรยากาศทั้งเมืองกลายเป็นงานรื่นเริงแห่งจิตวิญญาณและศิลปะจากทั่วโลกมีทั้งขบวนผีตาโขน ผีบุ้งเต้า ผีปู่ย่าจากฝั่งอีสาน ขบวนหน้ากากแอฟริกันจากไนจีเรียและหน้ากากโนห์จากญี่ปุ่น โลดแล่นแทรกผ่านผู้คนราวกับโลกมนุษย์และวิญญาณประสานกันได้จริง

และในท่ามกลางความอลังการนั้นเอง…

เธอก็ปรากฏตัว “ชิดตะวัน รับอรุณ” เจ้าของฉายา “สายฟ้าตะวันเดือด” ที่ตอนนี้ไม่ใช่แค่ดาวหมอลำ แต่ได้กลายเป็นไอคอนของการแสดงวัฒนธรรมร่วมสมัยไปแล้ว วันนี้เธอมาในฐานะ "สต๊าฟสุดแซ่บแห่งงานหน้ากากนานาชาติ" เธอสวมเสื้อแจ็คเก็ตหนังโอเวอร์ไซส์สีดำกับกระโปรงลายสก็อตสั้นสุดจี๊ด ใส่บู๊ตหนังสูง เข็มขัดโลหะเด่น กระดิ่งคล้องเอวกรุ๊งกริ๊ง ผ้าคลุมสีเลือดนกปลิวสะบัดตามลมยามเดินฝ่าฝูงชน มือถือโทรโข่งสีดำมันวาว เตรียมตะโกนคุมขบวนผีตาโขนที่กำลังหลงทางออกนอกเส้นทาง

“น้องผีตาโขนนั่นอย่าไปเดินใกล้รถไอติมเด้อ! เดี๋ยวผีขมำเอา! มาทางนี้ๆ เอื้อยจะจัดขบวนให้เอง~” เสียงเธอทุ้มต่ำแต่แฝงแววฮึกเหิมบรรดาสต๊าฟหนุ่ม ๆ สาว ๆ ที่เหลือได้แต่เบิกตาโตในความเด็ดขาดของแม่สาวคนนี้ ผู้ไม่ใช่แค่คนคุมขบวน...แต่คือขวัญใจมหาชนในหน้ากากสายแฟชั่น! แม้แต่ฝรั่งหัวทองจากสเปนที่ถือหน้ากากคาร์นิวัล ก็ต้องเอ่ยด้วยภาษาอังกฤษงง ๆ “Who’s that... fiery girl?” แล้วก็ตามด้วย “Can I take photo with her, please? She look like the queen of ghosts!”

ขณะที่บูธขายหน้ากากฝั่งญี่ปุ่นก็กำลังแตกตื่น เมื่อชิดตะวันเดินเข้าไปจ้องหน้ากากโอนิสีแดงอย่างสนอกสนใจพร้อมหันไปบอกเพื่อนสต๊าฟ “อันนี้แซ่บดีเนาะ ถ้าข่อยใส่ไปลำบนเวที คงเหมือนผีอีสานข้ามภพปะทะซามูไรแน่ ๆ!” คืนนี้ ขบวนหน้ากากไฟแสงสุดท้ายชิดตะวันต้องขึ้นแสดงด้วยนี้หว่า เสียงลำซิ่งผสมพิณโมเดิร์นจะลั่นกลางเมืองเลยให้ฝรั่ง ญี่ปุ่น เขมร ลาว และคนไทยต้องยืนตะลึงในเสน่ห์ของสาวหมอลำเมืองโคกม่วงที่บัดนี้… แซ่บระดับอินเตอร์ไปแล้ว!!

กลางคืนของเมืองเลยราวกับสรวงสวรรค์บนดินไม่ใช่เพราะแสงจันทร์หรือเสียงเพลงบรรเลงอีสานใต้ต้นโพธิ์… แต่เพราะพลุกว่าร้อยนัดจุดทะยานขึ้นฟ้าเสียงตึงตังเหมือนสงครามปลดปล่อยวิญญาณประจำปี สีเขียว แดง ทอง ม่วง ฟ้า ประกายกลิตเตอร์ระเบิดเป็นวงกลมดาวกระจายจนแม้แต่ผีก็ยังต้องหยุดผวาแล้วเงยหน้าดู

“ตึงงงงงง!!! ปั้งงงงงงง!!!”

เสียงพลุดังระรัวไม่หยุดติดต่อกันเกือบห้านาที ชิดตะวันที่เพิ่งล้างเครื่องสำอางจากการแสดงรอบแรกเสร็จ ยังไม่ทันได้พักขาก็โดนแรงดึงดูดจากกลิ่นน้ำมันทอด กะทิสด ไก่ย่างและเสียงคนตะโกนเรียกลูกค้า “ไข่นกกระทาร้อน ๆ เด้อ! ข้าวเกรียบว่าวแผ่นใหญ่กว่าหน้าแฟนเก่าเด้อ!!” เธอเดินเข้ามาในโซนขายอาหารของงานวัฒนธรรมด้วยชุดแคชชวลสไตล์นัวร์เมืองเลย เสื้อยืดครอปแขนกุดกับกางเกงยีนส์เอวสูง และผ้าขาวม้าผูกเอวเป็นแฟชั่นประจำถิ่นที่แซ่บจนคนขายลูกชิ้นยังหยุดยืนมอง... แม้จะกำลังสับจิ้มลูกชิ้นจิ้มน้ำจิ้มมือสั่นอยู่ก็ตาม

“เอาขนมเบื้องไส้เค็ม 1 กล่อง ครกไข่นกกระทา 20 ฟอง ขนมถังแตก 2 ชิ้น ข้าวเกรียบว่าว 1 ถุง ข้าวโพดอบเนยขอใส่เนยเบิ้ม ๆ ปลาหมึกย่างขอหนวดกับเนื้ออย่างเดียว ขนมโตเกียวไส้เด็ม ไข่เต่าครึ่งกล่อง ลูกชิ้นเอาไม้ที่เสียบแน่น ๆ แล้วก็... ไก่ทอดสมุนไพรตรงนั้นด้วย!” แม่ค้าทุกบูธหันมาพร้อมกัน “โอ๊ยอีนาง! มาซื้อของหรือเปิดบุฟเฟ่ต์วัด!!!”

ชิดตะวันหัวเราะเสียงใส พลางถืออาหารทั้งสองมือพะรุงพะรังจนปลาหมึกหนวดห้อยจนเกือบสะกิดหน้าคนเดินข้าง ๆ เธอหันมองซ้ายมองขวา “เอื้อยข่อยสิเป็นลม! ถือบ่ไหวแล้วเด้อ!!” ก่อนจะเหลือบเห็นม้านั่งใต้ต้นก้ามปูใกล้ ๆ ที่มีไฟหยดน้ำระยิบระยับประดับบนพุ่มไม้เป็นโต๊ะไม้เก่า ๆ ข้างลำธารปลอมที่เขาจัดฉากขึ้นใกล้บูธศิลปะหน้ากาก เธอรีบสาวเท้าด้วยท่ากึ่งวิ่งกึ่งเต้น ข้าวเกรียบว่าวปลิวแผ่วตามลม พอถึงโต๊ะก็นั่งลงอย่างสง่างามไม่ให้เส้นผมยุ่งแม้จะมีครกไข่นกกระทาวางบนตัก ถุงมะดันดองหนีบไว้ใต้รักแร้และแก้วโค้กโอ่งตั้งข้างตัวเหมือนศพในพิธีเรียกผีที่รอจุดธูป…

“ฮื้อออออ... แซ่บบบบบบบบบ!!” เธอลั่นเสียงหลังคำแรกของขนมโตเกียวไส้ไข่เค็มหมูหยองลาวาร้อนจี๋พุ่งเข้าปาก เสียงพลุระลอกใหม่ขึ้นมาอีกครั้ง เปรี้ยง! แล้วเธอก็ยกโค้กแก้วโอ่งขึ้นชนกับตัวเองพลางยิ้มให้ดอกพลุเหนือฟ้า... ค่ำคืนนี้ของเมืองเลยเต็มไปด้วยกลิ่นปิ้งย่าง เสียงพลุ และหญิงสาวผู้ถือขนมเบื้องในมือหนึ่ง กับมะดันดองในอีกมือ

พลุระลอกสุดท้ายเพิ่งจบลงไปเสียงเงียบของฟ้ายามค่ำหลังระเบิดสีจบลงทำให้ทุกอย่างดูนิ่งสงัดชั่วครู่ เหมือนทั้งงานเทศกาลเพิ่งได้หายใจ ดวงไฟหยดน้ำพราวระยิบระยับอยู่ตามต้นไม้ เสียงเพลงหมอลำเบา ๆ ลอยคลออยู่ไกล ๆ บรรยากาศช่างโรแมนติกจนน่าหอบคนไปสารภาพรักกลางลานวัดให้รู้แล้วรู้รอดแต่ชิดตะวันในเวลานั้นยังไม่ว่างจะโรแมนติก… เพราะเธอกำลังเดินไปทิ้งขยะ มือหนึ่งถือแก้วโอ่งโค้กหมดเกลี้ยงอีกข้างถุงเศษไม้ลูกชิ้นขนมโตเกียวแห้งแข็งค้างในห่อ กระดาษไข่เต่าเลอะน้ำจิ้มและเศษมะดันดองที่แอบอมไว้แล้วคายทิ้งใส่ถุงน้อย ๆ

สาวหมอลำในคราบพลเมืองดีเดินแกว่งถุงขยะอย่างภูมิใจสายตากวาดมองหาถังขยะสีเขียวข้างบูธไก่ทอด ทว่า…

ตูมมมมม!!

เสียงระเบิดจากพลุท้ายเวทีดังตู้มกลางอากาศสะท้อนทั่วสนามหญ้า คนหันควับตามเสียงนั้นพร้อมกันและในจังหวะที่แสงวาบนั้นสว่างวาบจนเห็นเงาทุกคนลอยชัดบนพื้น…

“ปึก!” ชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งพรวดผ่านฝูงชนมา เขาสูงราว 188 ซม. รูปร่างผอมสมส่วนในเสื้อเชิ้ตขาวปล่อยชายและกางเกงสีเข้มดูเหมือนสต๊าฟหรือคนดูงานก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าเขาพุ่งชนร่างของชิดตะวันเข้าเต็มแรงในจังหวะเหมือนเทพจัดคิว เธอผงะไปสองก้าวแต่ยังคงถุงขยะไว้แน่ ตาเบิกโพลง กางขาเอียงตัวเหมือนสาวในมิวสิควิดีโอที่เพิ่งโดนพระเอกปะทะกลางใจ

"โอ้ย!!" ขยะไม่หล่นแต่หัวใจหล่นแทน…

(เอาเท่าไรคะ น้องอยากได้เท่าไรพี่ให้น้องทั้งตัวเลยค่ะ)

ชายหนุ่มหันมาพอดีแววตาสีเข้มคมจ้องสบกับดวงตากลมโตของเธอเหมือนทั้งคู่เงียบในวินาทีนั้นไม่มีใครพูดอะไรดนตรีในหัวชิดตะวันก็ดังขึ้นอย่างกับแทร็กของรักแรกในอนิเมะ 

♪ ♫ "จังหวะตกหลุมรัก เป็นอย่างนี้ เสี้ยววินาทีที่ฉันได้เจอ จังหวะเราพบ จังหวะสบตา อยากหยุดช่วงเวลานี้ไว้ได้ไหม..." ♫ ♪

พระเจ้า...หน้านี่คือโคตรตรงสเป็ค! หนุ่มตี๋ คิ้วเข้ม ผิวดี เหงื่อผุดประปรายเหมือนวิ่งมาเต็มฝีเท้า แต่นั่นไม่ทำให้ความหล่อหายไปแม้แต่น้อย "เชี้ยยย..." เธอพูดกับตัวเองเบา ๆ ปากค้างอย่างจริงจัง

ในค่ำคืนที่พลุจบไปแล้ว...แต่หัวใจยังระเบิดไม่ยอมจบง่าย ๆ แม้เสียงปังตูมจะเงียบไป เหลือเพียงเสียงลมหอบผ่านแนวซุ้มขนมจีน น้ำยาเข้มข้นและกลิ่นใบมะกรูดแห้ง ๆ ลอยอยู่เบา ๆ แต่สำหรับเธอ… ทุกอย่างเพิ่งเริ่มต้น ในวินาทีที่ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตานั้นหันหน้ากลับมาชั่วพริบตา

“对不起 !”

เสียงทุ้มใสติดลมหายใจเร่งรีบเอ่ยออกมา เขาพูดด้วยสำเนียงจีนกลางเป๊ะจนน่าตกใจแต่สิ่งที่ตกใจกว่าคือ... ความหล่อโคตรพ่อเทพบุตรที่อยู่เบื้องหน้า เสี้ยววินาทีนั้นแสงไฟจากงานวัดสาดจับบนใบหน้าเขาอย่างแม่นยำ ผิวขาวผ่องแต่ไม่ซีด ตาคมเฉียบแต่แฝงความอ่อนโยน ผมยุ่ง ๆ จากการวิ่งกลับดูเซ็กซี่ประหนึ่งนายเอกในซีรีส์จีนทุนสร้างพันล้าน คิ้วเข้มชัดเจน ริมฝีปากที่เพิ่งเปล่งคำขอโทษยังคงขยับน้อย ๆ เหมือนจะพูดต่อ แต่...เขาหันกลับแล้ววิ่งต่อไปทันที ...วิ่งไล่ตามเด็กชายตัวเล็กในชุดเสื้อยืดที่น่าจะหลงจากผู้ปกครอง…หรือไม่ก็คืออะไรบางอย่างที่เธอไม่อาจรู้

ชิดตะวันยืนอยู่ตรงนั้น โลกหมุนช้าลงจนแทบจะหยุด เธอไม่รู้ว่าหัวใจตัวเองเต้นหรือหยุดเต้นไปแล้วด้วยซ้ำ “เชี้ย...เทพบุตรจุติบังเกิด…ไอ้เหี้ย… นี่มันหมาบ๊อกแบ๊กที่โคตรตรงสเป็คกู!!” เธอพึมพำราวกับโดนมนตร์สะกดเสียงพลุในใจกลับมาดังอีกรอบแม้ไม่มีใครจุด

♪ ♫ ปั้ง ปั้ง ปั้งงงง ♫ ♪

หัวใจเธอเหมือนโดนลั่นไกด้วยสายตามรณะขั้นสี่ของเขา รอยเหงื่อที่ข้างขมับเขามันสะท้อนแสงวิ้ง ๆ ยิ่งกว่าฟิลเตอร์กล้องไอโฟน 1xโปร เธอเอาหัวโขกถังขยะตรงหน้าแล้วตะโกนว่า “นี่มันอะไร! กูยังไม่รู้จักชื่อเขาเลย!” มือของเธอยังถือถุงขยะ แต่ใจเธอเต็มไปด้วยคำถาม

เขาเป็นใครวะ? ชื่ออะไร? มาได้ไง? หนีอะไร หรือไล่ตามอะไรอยู่? ทำไมชนแล้วยังขอโทษหล่อ ๆ ด้วยน้ำเสียงเทพสามัญอย่างนั้นล่ะเว้ยยยย!!

เธอหันมองตามเงาเขาที่ยังวิ่งไกลออกไป กลางทางที่ผู้คนเดินขวักไขว่และบูธขนมหวาน เสียงลมพัดเส้นผมเธอพริ้วเหมือนฉากในหนังและบางทีใครเลยจะรู้ว่า “การชนกัน” ครั้งนี้… อาจไม่ใช่แค่เพราะพลุแต่เพราะโชคชะตาบอกว่าหมอลำแห่งใจตะวันกับหนุ่มตี๋หน้าหล่อ... ต้องพบกันอีกครั้งในวันใดวันหนึ่ง ที่ใด ที่หนึ่ง ส่วนหลินหยาตอนนี้ทำยังไงน่ะหรอ ...นั้นฉันหรอ!! นั้นฉันทำไมแต่งตัวแบบนั้น แล้วไอ้หนุ่มที่ฉันตกหลุมรัก ทำไมมันหน้าตาตรงสเป็คขนาดนี้วะเนี้ย อ๊าคคคคคคคคคคค

@Admin 

ทุกการปลดความทรงจำ(แนบท้ายโรล): 2 Point , +20 ตบะฝึกฝน

LinYa ดี

ความทรงจำที่ 4 - หล่อๆๆๆ อย่างผม แล้วใครจะทนไหวเล่า หน้าตาดีๆ อย่างนี้ สมควรต้องเรียกไอ้หล่อเหลา

ในห้วงฝันที่มืดหม่น หลินหยาพลันถูกดึงกลับไปสู่กลิ่นอายที่แสนคุ้นเคย กลิ่นเครื่องสำอางถูกกับแป้งฝุ่นไฮเอ็นท์ กลิ่นสเปรย์ฉีดผมกับไฟฟ้าจากเวที และเสียงคนเฮฮาสนั่นปนกลิ่นเหล้าขาวราคาถูกของชาวบ้าน เสียงซุบซิบและหัวเราะของคนหลายร้อยดังผสมกับเสียงเครื่องดนตรีหมอลำที่กำลังจูนสายอย่างเร่งรีบ ภาพที่ปรากฏตรงหน้านั้นชัดเจนเกินฝัน เธอเห็นตัวเองในอดีต ชิดตะวัน นักร้องหมอลำวัย 28 ปี เจ้าของฉายา สายฟ้าตะวันร้อน กำลังยืนหลังเวทีในงานบวชนาคอำเภออุบลรันต์ จังหวัดขอนแก่น ปีนั้น งานใหญ่โตจนแทบล้นอำเภอ เจ้าภาพจัดโต๊ะจีนถึงพันโต๊ะ ความอลังการราวกับคอนเสิร์ตระดับชาติแต่เต็มไปด้วยความบ้าน ๆ ที่เป็นเสน่ห์

ชิดตะวันในวันนั้นสวมชุดคอสตูมสีแดงสดวาววับ ดีไซน์แสบตาเสียจนคนมองแล้วต้องร้องว้าว ด้านบนเป็นบราเลื่อมปักเพชรปลอมระยิบระยับสะท้อนแสงไฟเวทีจ้า เต้าอัดแน่นทะลุคัพจนแทบล้น ราวกับจะท้าทายแรงโน้มถ่วงของโลกทุกวินาที ส่วนช่วงเอวถูกขับด้วยลายหัวใจสีชมพูเด่นตัดกับสายกลิตเตอร์ที่ห้อยระย้าลงมาเป็นพู่ระหง สะบัดทีละแวววาวราวกับม่านเงินของคาราโอเกะเคลื่อนที่ ด้านล่างจบด้วยบูทส้นสูงสีเพลิงที่เพิ่มความสูงให้เธอดูสง่าและแซ่บไฟลุก

ทุกย่างก้าวที่เหยียบขึ้นบันไดเวที ส้นสูงนั้นเหมือนจะพร้อมเด้งเป้าใส่หน้าใครสักคนหรือเจาะหัวศัตรูที่บังอาจมองแรง ชุดสีแดงเพลิงกับดีเมลกลิตเตอร์เงินสะท้อนแสงสปอร์ตไลต์จ้า ร่างของชิดตะวันเหมือนเปลวไฟที่กรีดกลางราตรี

เสียงพิธีกรตะโกนประกาศ “สายฟ้าตะวันร้อนนน!!!” เสียงผู้คนเฮดังสนั่น ลั่นสนั่นทุ่ง กล้องมือถือถูกชูขึ้นถ่ายกันเป็นแถบ ๆ เธอยิ้มกว้าง หัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นและความสุข มันคือครั้งที่ 77 บนเวทีใหญ่ของเธอ เสียงกลอง เสียงพิณ เสียงแคนประสานกันขึ้นเพลงเปิดตัว

เสียงดนตรีหมอลำเพลงยายแลมยังไม่ทันหยุดดี ท่วงทำนองยังค้างคาในอากาศ พรึ่บบบ! ไฟสปอร์ตไลต์ขนาดมหึมาหลุดร่วงลงมาราวกับเงื้อมมือของยมทูตกำลังยื่นมาเก็บวิญญาณ สายโซ่เหล็กที่เคยยึดมันไว้อย่างมั่นคงกลับขาดเสียงดัง แกร๊ง!

ปั่ก!!

ทุกอย่างเกิดขึ้นในเสี้ยววินาที สปอร์ตไลต์ตกลงมากระแทกกลางกระหม่อมของชิดตะวันอย่างจัง ร่างในชุดคอสตูมแดงเพลิงพราวกลิตเตอร์หยุดนิ่งทันที ราวกับเวลาในงานหยุดลง เสียงดนตรีสะดุดขาดไปกลางคัน ติ๊ดดดดด ไมค์ที่ถืออยู่ในมือร่วงกระแทกพื้น ส่งเสียงดังสะท้อน

เสียงกรี๊ดของผู้ชมดังระงม สตรีหลายคนถึงกับกุมหน้า หลายคนยกโทรศัพท์ขึ้นถ่ายทั้งที่ตัวเองก็สั่นไปด้วยความตกใจ พิธีกรที่ยังไม่ทันตั้งสติรีบตะโกนลั่นเวที “โอยยยย! หยุดเพลงก่อนนน!! มีคนเจ็บ!!!” แล้ววิ่งพรวดเข้ามา ญาติฝ่ายเจ้าภาพยืนอ้าปากค้างตาค้าง น้ำแก้วที่ถืออยู่ร่วงแตกกระจายกับพื้น เด็ก ๆ ในงานร้องไห้จ้าเพราะตกใจ นาคเจ้าของงานถึงกับช็อก ตัวแข็งอยู่กับที่เหมือนวิญญาณหลุดไปแล้ว

ทีมงานวิ่งเข้ามากันเป็นพัลวัน บางคนตะโกนเรียกกู้ภัย บางคนพยายามยกสปอร์ตไลต์ที่ยังร้อนฉ่าออกจากร่างชิดตะวัน แดนเซอร์ทั้งชายหญิงที่เมื่อครู่ยังเด้งเป้ากันมันส์สุดเหวี่ยงพากันหงายหน้าซีดเผือด รู้สึกเหมือนตัวเองรอดจากหายนะเฉียดเส้นด้าย แต่คนที่โดนอย่าง ชิดตะวัน… เธอนอนนิ่งอยู่ตรงนั้น ใบหน้าเปื้อนกลิตเตอร์สะท้อนกับแสงไฟกระพริบที่ยังไม่ดับสนิท ดวงตาที่เคยเปล่งประกายไฟชีวิตปิดลงอย่างสงบ รอยยิ้มที่เคยเป็นดาวเด่นของเวทีกลับแข็งค้าง ร่างเธออยู่ในท่วงท่าที่ราวกับฟ้ากำหนดให้เป็นฉากสุดท้ายของโชว์ เสียงรอบข้างเริ่มพร่าเลือน ความโกลาหลห่างออกไปเรื่อย ๆ จนเหลือเพียงความเงียบในหัวของเธอ

ชิดตะวันรู้สึกได้เพียงว่า…ทุกสิ่งดับลงอย่างช้า ๆ ความมืดเข้ากลืนกินทุกอย่างในสายตา ก่อนที่ร่างกายจะเบาหวิว ดุจถูกดึงออกจากโลกใบนี้โดยสิ้นเชิง และในวินาทีสุดท้ายก่อนสติจะดับสนิท มีเพียงความคิดหนึ่งแผ่วเบาลอยอยู่ในใจเธอ “โคตรบ้าเลยตายเพราะเด้งเป้าเนี้ยนะ…”

กลางความโกลาหลในงานบวช เสียงผู้คนโหวกเหวกและไซเรนที่เริ่มใกล้เข้ามา วิญญาณของชิดตะวันร่างที่ลอยออกจากกายกลับเงียบสงบ ล่องลอยเหนือเวทีที่เธอล้มลงโดยปราศจากน้ำหนัก ความเจ็บปวดหายไปหมดสิ้น เหลือเพียงความว่างเปล่าและความสงบที่เย็นเยียบ ในขณะนั้นเอง เสียงเครื่องยนต์คำรามแผ่ว ๆ ก็ดังแทรกเข้ามาในห้วงมืด รถสปอร์ตเปิดประทุนสีแดงเพลิงปรากฏขึ้นกลางถนนลูกรังริมงานบวช มันไม่ควรอยู่ที่นั่นเลย แต่ก็แล่นมาราวกับตัดขาดจากกฎแห่งความจริง รถ Ferrari SF90 Spider ดีไซน์คมกริบ ราคา 50 ล้านไม่รวมเงินภาษีนำเข้าจากเมืองไทย ตัวรถเปล่งประกายสะท้อนแสงยามเย็นเหมือนแสงพระอาทิตย์ยามจะลับฟ้า พลังงานของมันเหมือนจะแหวกโลกคนเป็นกับโลกวิญญาณออกจากกัน

ประตูเปิดขึ้นอย่างช้า ๆ และบุรุษหนึ่งก้าวลงมาชายหนุ่มผมทองรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมเข้มในชุดลำลองธรรมดา รูปลักษณ์ของเขาเปล่งประกายความเย็นชาที่แฝงความร้อนแรงในคราวเดียว ใบหน้าคมคายรับกับกรามคมชัด ริมฝีปากเรียวได้รูปประหนึ่งสลักขึ้นจากหินอ่อน สายตาคมสีอำพันเหมือนเปลวตะวันยามรุ่งสางที่พร้อมจะแผดเผาหัวใจผู้คนที่สบมอง ผมสีทองหม่นยุ่งน้อย ๆ ราวกับต้องแสงสุริยาที่เพิ่งแตะฟ้าในยามเช้า เขาสวมเสื้อเชิ้ตลายสก็อตทับด้วยแจ็กเก็ตหนังสีดำที่ดูเท่ดิบและทรงพลัง ขับกับไหล่กว้างและสรีระสูงโปร่งในแบบนักรบหนุ่มแห่งแสงสว่าง เสื้อผ้าธรรมดาแต่กลับมีบางสิ่งที่ทำให้เขาโดดเด่นเหนือมนุษย์ ดวงตาสีทองสว่างวาบราวกับดวงอาทิตย์ในร่างคน เขาไม่ใช่คนธรรมดา ไม่ใช่เพียงผู้ขับรถหรู แต่คือ เทพผู้เป็นสหายขององค์เทพเยว่เหล่า ชิดตะวันก็คิดเลย เหมือนมีเพลงนี้ขึ้นมาตอนไอ้หนุ่มถูกสเป็คเธอเดินลงมา 

♪ ♫หล่อ ๆ ๆ อย่างผม แล้วใครจะทนไหวเล่า♫ ♪

♪ ♫หน้าตาดี ๆ อย่างนี้ สมควรต้องเรียกไอ้หล่อเหลา♫ ♪

สายตาของเขาหันมาตรงไปยังวิญญาณของชิดตะวันที่กำลังลอยเคว้งอยู่กลางความวุ่นวาย ดวงตาสีทองนั้นจับจ้องเธออย่างแรงกล้า ทั้งสงบ ทั้งดุดัน ทั้งอบอุ่นในเวลาเดียวกัน

วิญญาณชิดตะวันสะท้านไปทั้งตัว ทำไมเขามองเห็นเรา?

ดวงตาทั้งสองสบกันอย่างจัง ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุน ความเงียบเข้าปกคลุมรอบตัว เหลือเพียงเสียงลมหายใจของโชคชะตาและแรงเต้นหัวใจของเธอที่ดังสะท้อนในหู วิญญาณรู้สึกถึงความร้อนวาบในอก ราวกับเขากำลังเชื่อมโยงบางสิ่งเข้ากับเธอ เสียงของเขา…ชัดเจนและมั่นคงราวกับเทพเจ้าประกาศชะตาลงบนแผ่นดิน "เป็นคนที่ไม่เลวเลย"  แค่ถ้อยคำสั้น ๆ แต่กลับสั่นสะเทือนลึกเข้าไปถึงแก่นวิญญาณของหลินหยา หรือในตอนนั้นคือ ชิดตะวัน ที่ยังไม่รู้แม้แต่ชะตากรรมของตัวเอง บุรุษรูปงามผู้มาพร้อมแสงอาทิตย์และพลังของเทพโบราณคนนั้นยกนิ้วขึ้นชี้ตรงมาทางเธอ

คำพูดของเขาดังแทรกในห้วงความว่างเปล่า ดุจเสียงก้องที่ไม่ใช่แค่เข้าหู แต่สั่นสะเทือนถึงแก่นวิญญาณของชิดตะวัน ร่างวิญญาณที่โปร่งใสของเธอสั่นสะท้านไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะพลังของเขาที่ราวกับกำลังสั่งการสรรพสิ่งได้ในชั่วพริบตา ดวงตาสีทองของชายหนุ่มคนนั้นทอประกายเจิดจ้าไปทั่วบริเวณ จนโลกวิญญาณที่ไร้แสงสว่างกลับมีแสงทองแผ่วส่องอาบเธอ

“นับจากนี้ข้าจะขอแช่แข็งดวงวิญญาณของเจ้า” ความเย็นลึกล้ำก็แผ่ซ่านรอบตัวเธอ ราวกับคลื่นน้ำแข็งที่ไม่ทำร้ายแต่กลับโอบกอดเธอไว้ ดวงวิญญาณของชิดตะวันเริ่มแข็งตัวทีละน้อยไม่ใช่ในความหมายของการถูกทำลาย แต่เป็นการถูกปกป้องด้วยพลังอันศักดิ์สิทธิ์ เหมือนถูกเก็บรักษาไว้ในคริสตัลแห่งกาลเวลา ขณะที่ความเย็นนั้นคลุมตัวเธอ เสียงของเขาก็ยังคงดังชัดเจน

“จนกว่าโลกนี้จะอุบัติขึ้นใหม่…” คำพูดนั้นทำให้ชิดตะวันตระหนักว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้จบเพียงเพราะเธอตาย แต่นี่คือการเริ่มต้นของบางสิ่งที่ใหญ่กว่านั้น ภัยร้ายที่อาจทำลายโลกใบนี้ได้ และในโลกที่ฟื้นใหม่ เธอจะต้องตื่นขึ้นมาอีกครั้ง…

“เมื่อนั้นดวงวิญญาณเจ้าจะได้รับการปลดปล่อย และไปสู่ที่ของสัจเทพอี๋เหอเพื่อจุติยังโลกใหม่” เสียงเขาอ่อนโยนแต่หนักแน่นราวกับประกาศต่อฟากฟ้า ภาพรอบตัวเริ่มแตกสลายเป็นเสี่ยงแสงเหมือนเศษกระจกที่ถูกลมพัดพา ดวงตาของชายผู้นั้นยังคงจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เหมือนรู้อนาคตทุกเส้นทาง ก่อนที่เขาจะเอ่ยคำสุดท้ายอย่างแผ่วเบา 

“ปกป้องสิ่งสำคัญที่พวกเราปกป้องหลงเหลือไว้ด้วยล่ะสาวน้อย”

 

ทันใดนั้น ความเย็นสุดขั้วก็กลืนกินทุกสิ่ง โลกกลายเป็นความมืดสนิท ความรู้สึกสุดท้ายที่ชิดตะวันรับรู้คือการถูกโอบอุ้มด้วยพลังที่ทั้งอบอุ่นและเย็นยะเยือกในเวลาเดียวกัน ก่อนที่สติจะดับวูบหายไป

และนับจากวินาทีนั้นเธอก็กลายเป็นวิญญาณไอติม…แช่แข็ง..อืมครับ โดนแช่แข็งซะแล้ว ถูกกักเก็บไว้ในผลึกน้ำแข็งของกาลเวลา ไม่มีความเจ็บปวด ไม่มีความรู้สึก ราวกับกำลังหลับใหลอยู่ในนิทราอันยาวนาน จนกระทั่ง…โลกใหม่เริ่มก่อร่างขึ้น

...เมื่อแสงเรืองรองที่อาบกายของหลินหยาสาดส่องนำวิญญาณที่เยือกแข็งนั้นผ่านม่านหมอกของกาลเวลา ความว่างเปล่าที่ไร้จุดสิ้นสุดก็ค่อย ๆ ถดถอยราวกับถูกฉีกออก เผยให้เห็นภูมิทัศน์ที่ยิ่งใหญ่เหนือคำบรรยาย สรวงสวรรค์ชั้นสูงเต็มไปด้วยเมฆหมอกสีเงินอมทอง ลอยล่องรอบ ๆ ตำหนักสัจเทพอี๋เหอ สถาปัตยกรรมสีทองและหินขาวทอดยาวขึ้นสู่ฟากฟ้า วิจิตรบรรจงเกินกว่ามนุษย์จะจินตนาการ เสากรีดสูงประดับลายเทพอักษรโบราณส่องแสงระยิบระยับสะท้อนแสงรุ้งจากดอกไม้สวรรค์ที่เบ่งบานอยู่รอบ ๆ เสียงสายลมคล้ายท่วงทำนองแห่งสัจธรรมกระซิบแผ่ว ๆ ในหู ดวงวิญญาณของหลินหยา ในขณะนั้นไม่ใช่ร่างกาย แต่เป็นแสงเล็ก ๆ ที่ยังคงความเป็นตัวตน สั่นไหวเบา ๆ เพราะความยิ่งใหญ่ที่ห้อมล้อม

ท้องฟ้าเหนือสรวงลอยเรืองรองด้วยรัศมีที่ไม่มีดวงอาทิตย์ หากแต่เต็มไปด้วยประกายแสงของดาวหมื่นดวง ล้อมรอบศูนย์กลางตำหนักอันสูงตระหง่าน ที่นั่น…มีพลังหนึ่งที่คุ้นเคยและทรงอำนาจยิ่ง

เมื่อหลินหยาก้าวเข้าไปตามแรงนำ พื้นหินคริสตัลที่โปร่งใสราวกับแผ่นน้ำรองรับวิญญาณเธออย่างอ่อนโยน ทุกย่างก้าวของนางมีละอองแสงแตกกระจายตามหลังราวกับดอกไม้แห่งสวรรค์ผลิบาน อากาศที่นี่เต็มไปด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ กลิ่นหอมละมุนของดอกไม้และน้ำค้างสวรรค์ ทำให้หัวใจที่เคยหนาวเหน็บค่อย ๆ อุ่นขึ้น

และที่เบื้องหน้าบนบัลลังก์สูงซึ่งเปล่งประกายดั่งเพชรน้ำหนึ่งนั่งอยู่ สัจเทพอี๋เหอ องค์เทพสูงสุดผู้มีรัศมีดุจดวงดารา ทรงเครื่องสีขาวประดับด้วยทองคำแท้ เส้นผมยาวสลวยไหลลงดุจสายน้ำ ท่วงท่าละมุนแต่ทรงพลัง ดวงตาลึกซึ้งมองทะลุสรรพสิ่ง รวมทั้งวิญญาณของหลินหยาที่เพิ่งมาถึง เสียงของสัจเทพอี๋เหอ...อ่อนโยนแต่ทรงอำนาจ เหมือนเสียงของจักรวาลเองที่เอื้อนเอ่ย

"ดวงวิญญาณที่ถูกแช่แข็งโดยแสงอาทิตย์...ในที่สุดเจ้าก็มาถึง"

หัวใจของหลินหยาสั่นสะท้าน นางจำได้ว่าที่นี่คือที่ที่เธอเคยมาในเสี้ยวความทรงจำก่อนที่จะได้เกิดใหม่ในโลกต้าฮั่น ที่นี่คือ จุดกำเนิดใหม่ของเธอ และที่นี่…คือที่ที่เธอจะได้รู้คำตอบของสิ่งที่เหล่าเทพและชายคนนั้นฝากไว้ให้เธอปกป้อง

@Admin 

ทุกการปลดความทรงจำ(แนบท้ายโรล): 2 Point , +20 ตบะฝึกฝน