เกี่ยวกับฉัน
ชื่อสกุล: จู | Zhū | 朱
ชื่อทางการ :: ซีหลิง | Xǐlíng | 喜玲
ชื่อรอง ::
วันเกิด: 30 ปาเยว่ จงหยวนศก ปีที่ 5
เชื้อชาติ: ชาวฮั่น
สถานที่เกิด: เมือง โช่วชุน เขต จิ่วเจียง มณฑล หยางโจว
ปณิธาน/อุดมการณ์:
天赋若不践行,犹如明珠蒙尘。
(Tiānfù ruò bù jiànxíng, yóurú míngzhū méng chén.)
“พรสวรรค์ที่ไร้การลงมือ ก็ไม่ต่างจากไข่มุกที่คลุกฝุ่น”
ศาสนา: ลัทธิเต๋า
งานอดิเรก:
เก็บของเก่า
เรียนรู้การทำการค้า
สิ่งที่ชอบ:
ตำราที่เจอตามกองของเก่า
การหาของเก่า
ชาที่ท่านพ่อชงให้
เรื่องเล่าจากของเก่าที่พบ
ขลุ่ยไม้ไผ่เก่าที่พ่อซื้อให้ตอนเด็ก
สิ่งที่ไม่ชอบ:
คนเหยียดฐานะหรืออดีต
เสียงเอะอะวุ่นวาย
พวกตระกูลสูงนิสัยเสีย
คนที่ไม่ยอมทำอะไรเลย
ควันไฟขโมง
ครอบครัว:
พ่อ: 朱大林 | จู ต้าหลิน | Zhū Dàlín อายุ 45 ปี (พ่อที่เก็บนางมาเลี้ยง)
แม่:
พี่น้อง:
อื่น ๆ:
สิ่งที่ทำให้คุณมีความสุข: การได้เห็นท่านพ่อมีความสุข
ความกลัว: กลัวว่าความรุ่งเรืองที่มีอยู่ตอนนี้เป็นเพียงความฝัน กลัวว่าความสุขนี้สักวันมันจะหายไป
ข้อบกพร่องร้ายแรง: ปนเรื่องอดีตของตัวเอง และที่ไม่มีแม่
โรคประจำตัว:
บุคลิคภาพ:
จู ซีหลิง (朱喜玲) เป็นหญิงสาววัยเยาว์ที่เติบโตจากรากเหง้าแห่งความเรียบง่ายและความลำบาก
ทว่าในแววตาของนางกลับเรืองรองด้วยประกายแห่งปัญญาและความมุมานะที่ยากจะพบในหญิงใดวัยเดียวกัน
นางเป็นคน สุขุม รอบคอบ และประหยัดคำพูด แต่หากเอ่ยวาจาเมื่อใด คำนั้นย่อมมีน้ำหนักดั่งหินผายามลมสงบ นางไม่ใช่ผู้พูดเก่งหรือชอบเป็นจุดสนใจ แต่กลับดึงดูดผู้คนด้วยท่าทีสงบเยือกเย็น และแววตาที่เหมือนอ่านความคิดของสิ่งเก่าได้
ด้วยชีวิตที่เริ่มต้นจากความว่างเปล่า นางจึง เข้าใจคุณค่าของทุกสิ่งแม้เพียงเศษผ้าเก่า มักใช้เวลานิ่ง ๆ ในการฟังเรื่องเล่าจากของเก่า ไม่ว่าจะเป็นตำรา ขลุ่ยไม้ไผ่ หรือแม้แต่กล่องไม้ที่หลงลืม—ทุกอย่างล้วนมีเรื่องราวรอให้นางค้นพบ
ภายใต้ความสุขุมของนางนั้น มี ความกลัวอันลึกซึ้งซ่อนอยู่—ความกลัวว่าชีวิตที่อบอุ่นในตอนนี้เป็นเพียงภาพฝันที่วันหนึ่งอาจพังทลาย ความไม่มีแม่และความจริงที่มิใช่ลูกแท้ ๆ ของผู้เลี้ยงดูนั้น ทำให้นางกลายเป็นผู้ ไม่เคยปล่อยให้ตนเองหยุดนิ่ง เพราะเชื่อว่า...หากหยุดเมื่อใด พรสวรรค์และโชคชะตาทั้งหมดอาจหลุดลอยไปตลอดกาล
นางไม่กลัวความลำบาก แต่ เกลียดความล่องลอยไร้แก่นสาร ความเฉยชา ความเอาแต่ใจของชนชั้นสูงผู้ไม่เคยแตะพื้นดินของชีวิต นางเป็นคนที่พร้อมจะเรียนรู้ทุกอย่างแม้ไม่รู้จุดหมายที่แท้จริงของตน เพราะสิ่งที่นางมีคือ “พ่อ” ผู้เป็นแสงสว่างหนึ่งเดียวในโลกนี้ และการได้เห็นพ่อยิ้มในแต่ละวัน คือความสุขที่ทำให้นางลืมความกลัวทั้งหมดไปชั่วขณะ
โดยรวม ซีหลิงเป็นหญิงสาวที่เงียบงาม ละเอียดอ่อน แต่แข็งแกร่งอย่างแนบเนียน เป็นเช่น หยกที่ยังไม่ถูกเจียระไน—งดงามจากภายใน ไม่ต้องการการยอมรับจากภายนอกเพื่อพิสูจน์ตนเอง