[ถ้ำใต้ผาเร้นลับแห่งสุสานเซี่ยงเส้าหลง]

幽崖秘潭，情花不语

❖ ถ้ำใต้ผาเร้นลับแห่งสุสานเซี่ยงเส้าหลง ❖

นอกเมืองฉางอัน

“ในเงามืดของเหวลึก มีต้นไม้ต้นหนึ่งเฝ้ารักเงียบงัน
หากเจ้ารอดจากความตายมาได้—จงถามใจตน ว่ารักนั้นมั่นพอจะฝ่าความเงียบนี้หรือไม่”

ลึกลงไปใต้ผาใกล้กับสุสานเซี่ยงเส้าหลงมีโพรงหินอันเร้นลับซึ่งไม่มีทางเดินปกติใดนำไปถึงได้ หากแต่เปิดเผยตนเฉพาะผู้ที่ "พลัดตก" หรือ "ถูกโชคชะตาพัดพา" ภายในโถงหินยักษ์นั้นมี สระน้ำ ใสสงบสะท้อนแสงจากปล่องผาเบื้องบน ใจกลางสระ มี ต้นไม้เรืองรองสีชมพูอ่อน ตั้งตระหง่านบนเกาะหินเล็ก ลำต้นบิดเกลียวผูกติดตรึงห้วงคะนึงอย่างงดงาม กลีบดอกปลิวอย่างช้า ๆ …แต่ไม่เคยแตะผิวน้ำ เว้นแต่ยามหัวใจผู้ใดมีรักจริง

บรรยากาศทั้งถ้ำเงียบงันเกินธรรมชาติ
มีเพียงเสียงหยดน้ำ… กับความรู้สึกเหมือนมีใครบางคนเคยเฝ้ารอ ณ ที่แห่งนี้มาก่อน



ตำนานเล่าขานแห่งต้นไม้ผู้เฝ้ารัก

“ใต้สุสานของแม่ทัพเซี่ยงเส้าหลง มีความลับที่ไม่ถูกฝัง—คือคำรักที่ไม่ทันกล่าว”

ตามตำนานโบราณของฉางอัน เล่าว่า แม่ทัพเซี่ยงเส้าหลง ถูกฝังพร้อมทั้งดาบและความลับในใจ ความรักของเขาไม่เคยมีผู้ใดรู้ว่านางเป็นใคร มีเพียงบันทึกสุดท้ายกล่าวถึง "นางในฝัน ผู้ข้ามแดนใจมาเพียงชั่วคืน" หยดเลือดจากหัวใจของเขาซึมลงสู่รอยแยกใต้ดิน และกลายเป็นรากของต้นไม้ต้องห้าม—ต้นเหยียนซู (延誓木) ว่ากันว่า หากผู้ใดหลบภัยหรือเผชิญวิกฤตด้วยหัวใจที่ยังมีรักไม่สิ้นหวัง ต้นไม้นั้นจะเปล่งแสงนุ่มนวล...เพื่อโอบอุ้มความรักที่ไม่ถูกกล่าวออกมา

WeijiaLianhua ดี

荷香万里夏
กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้
วันที่ยี่สิบเจ็ด อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
ต้นยามซื่อ ( 9.30 น. )

   ติดถ้ำวันที่ 1

ตู้ม ตู้ม !

   ธารธาราแตกกระจายตามแรงของสิ่งที่ตกกระทบ ร่างของอสูรตัวขนสีทมิฬจมลงใต้บึงน้ำใสราวกับเบาะรองให้สองร่างที่ตกลงมาอีกทีไม่จมลงไปกระแทกโขดหินใด ๆ ครั้นเมื่อกายของสองบุรุษสตรีจมลงมาอย่างปลอดภัยพร้อมกับและเห็นว่ามีความเคลื่อนไหวเฮยเฉวียนงับชายอาภรณ์ลากคนทั้งสองให้ชิดริมเกาะหินอันมีพฤกษางามยืนตระหง่านราวกับท่านสถิตแห่งเซียน เมื่อมาถึงที่ปลอดภัยเช่นนี้มันก็กลับเป็นร่างปกติ

   ในส่วนของหลิวชุ่นผู้ยังประคองสติไว้ได้ก็อุ้มร่างบางราวหลิวยอดเอนอ่อน กายบางที่แน่นิ่งทำให้ดวงใจของเขาเต้นระรัวด้วยความกลัวที่จะต้องเสียนางไป แขนแกร่งที่โอบอุ้มค่อย ๆ ปล่อยร่างเล็กวางนอนกับพื้น พยายามตบแก้มเล็กเบา ๆ ให้รู้สึกตัว

   “เหลียนฮวา เหลียนฮวา ฟื้นสิเหลียนฮวา”

   เรียวนิ้วแกร่งอังบริเวณจมูกเล็กดูว่านางยังหายใจหรือไม่ ก่อนจะเริ่มกดหน้าอกเบา ๆ ตามตำราการช่วยชีวิตคนจมน้ำ เขากดหน้าอกเช่นนี้ราว ๆ เกือบยี่สิบคราได้ร่างที่แน่นิ่งก็สำลักน้ำออกมาพร้อมทั้งหายใจหอบเอาอากาศเข้ากาย

   “แค่ก ๆ ”

   “เหลียนฮวา เป็นอะไรหรือไม่”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้เพิ่งฟื้นจากการจมน้ำหมาด ๆ ไอสำลักเอาน้ำที่ท้นเข้ากายไปออกจนสิ้น สัญญาณการยังคงมีชีวิตของสตรีผู้นี้ทำให้บุรุษข้างกายคว้านางมากอดแนบแน่นราวกับว่าต้องการรับรู้ว่านางยังคงมีชีวิตอยู่

   เสียงหัวใจที่กำลังเต้น เสียงลมหายใจที่เข้าออก ทั้งหมดนี้ทำให้เขารู้สึกดีใจจนแทบบ้า

   หากนางเป็นอะไรขึ้นมาเขาไม่อาจรู้ได้เลยว่าตนเองจะมีจุดจบเช่นไร

   “ข้าขอโทษที่ต้องทำให้เจ้าต้องมาตกที่นั่งลำบากเช่นนี้”

   ยามร่วมออกรบไม่ว่าจะที่ฉางซานหรือหนานเจ้าเขายังไม่เคยหวาดหวั่นเช่นนี้เลยสักครั้ง วงแขนที่มากด้วยกำลังกลับสั่นเทาเช่นผู้ไร้เรี่ยวแรง เว่ยเจียเหลียนฮวาแลเช่นนี้ก็ค่อย ๆ ผละกายออกจากพร้อมยกมือแกร่งมาแนบแก้มใส

   “ข้ายังไม่เป็นอะไรเสียหน่อยท่านอย่าได้หวาดเกลัวถึงเพียงนั้นเลย”

   ต้องใช้เวลาให้สติหวนคืน ร่างกายสงบจากอาการผวาจนตัวสั่นทั้งนางและเขา ดวงตากลมใสทอดมองไปรอบ ๆ สระน้ำใสราวกับบ่ออัมฤทธิ์ ต้นไม้สีชมพูสวยที่ยืนต้นตระหง่านเป็นเบื้องหลังแสนงดงาม ถ้ำจากผาสูงนี้ช่างคุ้นเคยกับตำนานท้องถิ่นที่นางเคยได้ยินจากโรงเตี๊ยมชางลั่งถิง

   แม่ทัพเซี่ยงเส้าหลง ถูกฝังพร้อมทั้งดาบและความลับในใจ ความรักของเขาไม่เคยมีผู้ใดรู้ว่านางเป็นใคร มีเพียงบันทึกสุดท้ายกล่าวถึง "นางในฝัน ผู้ข้ามแดนใจมาเพียงชั่วคืน" หยดเลือดจากหัวใจของเขาซึมลงสู่รอยแยกใต้ดิน และกลายเป็นรากของต้นไม้ต้องห้าม—ต้นเหยียนซู (延誓木) ว่ากันว่า หากผู้ใดหลบภัยหรือเผชิญวิกฤตด้วยหัวใจที่ยังมีรักไม่สิ้นหวัง ต้นไม้นั้นจะเปล่งแสงนุ่มนวล...เพื่อโอบอุ้มความรักที่ไม่ถูกกล่าวออกมา

   ตำนานเหล่านี้ทั้งงดงามและน่าสงสารในคราเดียวกัน

   “ช้าก่อน— จีหยาน แผลท่าน!”

   เมื่อนางได้วกกลับมาพินิจกายบุรุษข้าง ๆ อีกทีก็แลเห็นหยากโลหิตชุ่มโชก ยิ่งผ้าพันแผลเปียกด้วยยิ่งทำให้น่าเป็นห่วงยิ่งกว่าอะไรดี ใบหน้าหล่อเหลาซีดเซียดขึ้นจากการเสียเลือดและกายที่เย็นลงจากการเปียกน้ำทำให้เขาดูอ่อนแรงขึ้นทุกคน ไม่รอช้านางเร่งหยิบของจากแหวนดาราจรัสมาเตรียมทำแผลที่ควรจะต้องได้ทำตั้งแต่เกือบชั่วยามก่อนแท้ ๆ

   “เดี๋ยวข้าทำแผลให้ ท่านจะได้นอนพัก”

   ณ วันนี้ตลอดทั้งวันมีเพียงเว่ยเจียเหลียนฮวาที่คอยเข้าดูแลร่างสูงตลอดทั้งวันคืนจนเผลอหลับไปเมื่อใดก็ไม่ทราบได้

@Admin

WeijiaLianhua ดี

荷香万里夏
กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้
วันที่ยี่สิบแปด อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด

   ติดถ้ำวันที่ 2

   ณ ใต้พฤกษาใหญ่ในตำนานเล่าขานของผู้คนฉางอัน

   ไม่รู้ว่าวันเวลาในยามนี้ผ่านไปเท่าใดนัก มีเพียงแสงจางจากปลายยอดผาฉายลงมาให้ได้รับทราบทั่วกันว่าช่วงเวลาตอนนี้เป็นยามย่ำรุ่ง เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้แบกข้าวของมากมายใส่แหวนดาราจรัสมาก็เอาของออกมาตั้งและเริ่มจัดข้าวของเพื่อเริ่มดำเนินการบดสมุนไพรทั้งสำหรับต้มและใส่แผล ซึ่งสมุนไพรต้มนางกำลังครุ่นคิดอยู่เชียวว่าในถ้ำชื้น ๆ นี้จะก่อไฟอย่างไร

   โชคดีนักที่ยังมีใบพฤกษางามร่วมประดับจึงยังพอมีเชื้อไฟอยู่—แม้ว่ามันจะชื้นแฉะเพียงใดก็ตาม

   เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้มีใบหน้าซีดลงสามส่วมจากการตกน้ำและไม่ยอมหลับตลอดทั้งคืนเพื่อเฝ้าอาการบุรุษผู้ปกป้องนางจนบาดแผลที่ควรจะสมานกลับฉีกอีกครา มือเล็กที่อ่อนแรงลงไปพอควรสั่นเทาอย่างอดกลั้นไม่ได้ ขีดจำกัดของร่างกายของนางเหมือนจะมาถึงแล้ว

   “ทีก่อนหน้านี้อ่านตำราทั้งราตรียังไม่เห็นจะเป็นเช่นนี้ การทรมานร่างกายก่อนตกน้ำมานี่มันหนักหนาเสียจริง”

   น้ำเสียงหวานเอ่ยเบา ๆ กับตัวนางเอง ก่อนจะเดินไปหยิบอุปกรณ์ผ้าสะอาดพร้อมสมุนไพรบดสมานแผลมายังใต้ต้นไม้ใหญ่อันมีร่างของบุรุษผู้งดงามนอนหลับไหลใต้เสื้อคลุมสีชาดหนาของสตรีผู้ที่ตอนนี้กำลังอยู่ในอาภรณ์บางโดยแท้จริง แม้ว่าจะน่าอายนักเนื่องจากอาภรณ์ที่แอบออกจากตำหนักลอดทางหมาลอดออกจากวังมานั้นเป็นชุดนอนในกลางคิมหันต์ฤดู ไหนเลยจะหนาจนต้านความหนาวเย็นในถ้ำชื้นใต้ผาสูง

   สตรีบางค่อย ๆ วางข้าวของก่อนที่จะถือวิสาสะขยับเสื้อคลุมที่นางห่มให้เขา แม้การกระทำจะเบาบางทว่าบุรุษผู้ได้รับการฝึกฝนมาตลอดนั้นกลับรู้สึกตัวได้ทันทีว่ามีการเปลี่ยนแปลงต่อกายเขา

   “อั่ก—”

   “ตื่นแล้วหรือ ข้ากำลังจะเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ท่านใหม่จีหยาน อดทนสักครู่แล้วลุกขึ้นนั่งได้หรือไม่”

   ใบหน้าคมคายของเขาค่อย ๆ พยักหน้าเบา ๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นตามแรงประคองของอ้อมกอดเล็ก เมื่อเข้าที่แล้วมือบางที่ดูคล่องแคล่วกับการทำแผลมากขึ้นกว่าเมื่อวานนี้ก็เริ่มจัดแจงแกะผ้าห่อเก่าและกวักน้ำมาชุบผ้าสะอาเพื่อซับแผลและสมุนไพรเก่าออกไปเป็นการล้างแผล ร่องรอยความโหดร้ายบริเวณสีข้างของเขาทำเอาใจของนางปวดหนึบ ในหัวอื้ออึงจนไม่อาจทราบได้เลยว่านางควรต้องทำสิ่งใดต่อ ด้วยหลักเหตุผลที่นางมีมาตลอดกำลังโต้เถียงกับเสียงหัวใจของตนเอง

   ใจหนึ่งกำลังบอกนางว่านางไม่ควรมาที่นี่เลยทั้งสิ้น หากตระหนักดี ๆ ใยนางจะไม่สังเกตเห็นความผิดแปลกเกินทนนี้ได้ ทั้งใครก็ไม่ทราบมายื่นจดหมายให้ ทั้งจดหมายของเขาที่ส่งมาหลัจากฉบับก่อนหน้าเพียงสองยามเท่านั้น หากนางไม่ปล่อยให้ดวงใจลิงโลดเช่นนี้เขาคงไม่ต้องมาจบเช่นนี้

   ทว่าอีกใจหนึ่งกลับบอกว่าดีแล้วที่ได้อยู่เคียงข้างเขา ไม่รู้ว่าเขาที่อยู่ตัวคนเดียวจะต่อกรกับนักฆ่าระดับสูงเป็นร้อยชีวิตได้อย่างไรกัน หรือไม่ถ้าเขาต้องมาอยู่ในที่แห่งนี้คนเดียวเขาจะเป็นเช่นไร

   บัดนั้นหยาดน้ำตาพลันหลั่งรินเงียบ ๆ จนไม่รู้เนื้อรู้ตัว มือเล็กสั่นเทาอย่างห้ามไม่ได้ ตอนนี้นางที่เพิ่งจะตกน้ำมาในสถานที่ประหลาดทั้งยังไม่ได้พักผ่อนเลยแม้ชั่วครู่ ต้องมาพบบาดแผลของบุรุษที่รักทำให้นางรู้สึกไร้ค่าขึ้นมาทันตา

   ความรักทั้งเป็นกำลังให้นางเดินต่อ แต่ก็เป็นสิ่งที่นางเฝ้าถนอมจนไม่อาจกระทำสิ่งใดได้เลย

   “เหลียนฮวา…เจ้าเป็นอะไรหรือ”

   เรียวนิ้วแกร่งยกขึ้นมาปาดน้ำตาของนางเบา ๆ ดวงใจผู้พิจเห็นเช่นนี้เองย่อมต้องปวดหนึบไม่ต่าง ชายหนุ่มผู้บาดเจ็บก็กำลังโทษตัวเขาเองที่เป็นต้นเหตุให้นางต้องมาประสบเหตุการณ์เช่นนี้

   “ข้าเพียง…คิดว่าข้าควรอยู่ตรงนี้หรือไม่ หากข้าไม่มาหาท่าน ท่านอาจจะเอาตัวรอดจนไม่ต้องมาอยู่ใต้หุบเหวเช่นนี้ก็ได้เจ้าค่ะ…” เสียงหวานแสนสั่นเครือเอ่ยออกมาอย่างอ่อนแอ แต่ถึงอย่างนั้นมือเล็กก็ยังคงเช็ดแผลให้เขาอย่างเบามือ “บาดแผลของท่าน…อย่างน้อยก็ไม่ต้องมาฉีกซ้ำแล้วซ้ำเล่าเช่นนี้”

   แม้ริมฝีปากน้อย ๆ จะอ้าปากบ่นตัดพ้อว่านางไม่ควรมาที่แห่งนี้อย่างไรบ้าง ทว่านางก็ยังคงใส่ยาและพันแผลใหม่ให้เขาอยู่ดี ทุกการกระทำนั้นถูกจับจ้องด้วยดวงตาสีรัตติกาลที่มองด้วยความเอ็นดูและรักใคร่อย่างไม่ปิดบัง เป็นคราแรกที่ได้แสดงออกดั่งใจต้องการ

   เพราะที่แห่งนี้ไร้เงาของผู้ใด มีเพียงเขากับนางเท่านั้น

   หลิวชุ่นที่ค่อย ๆ สำรวจร่างกายของสตรีตรงหน้าว่านางมีอาการบาดเจ็บที่ไหนหรือไม่ นอกจากรอยแดงเล็ก ๆ น้อย ๆ ราวกับรอยข่วนและรอยกระแทกช้ำจาง ๆ เห็นทีสิ่งที่น่าเป็นห่วงที่สุดนั้นกลับแสดงออกผ่านใบหน้าของสตรีผู้นี้แทน ผิวที่ซีดอยู่แล้วซีดลงไปอีกจนเสมือนไร้สีชาดในกาย ดวงตาปรากฎสีคล้ำและช้ำจางจากการหลั่งน้ำตาและการอดนอน

   “เจ้าได้พักบ้างหรือยัง เหลียนฮวา”

   “ก็พัก—หาวว”

   ไม่ทันจะโกหกเข้าไปครึ่งคำก็หาวออกอาการถึงเพียงนี้ ศีรษะน้อย ๆ เต้นตุบ ๆ อย่างไม่อาจหักห้ามได้ ครั้นมือหนาลองจับกายบางอีกสักคราก็พบว่าสตรีตรงหน้าร้อนรุ่มยิ่งกว่าแดดกลางเสี่ยวสู่ นางที่ตกลงมาในธารน้ำเย็ยเกยียบไม่ได้งีบหลับแม้เพียงนิด ในขณะที่เขากลับกำลังนอนเต็มอิ่มใต้ต้นไม้ให้นางดูแล

   ใจของเขาทั้งพองโตด้วยความปิติในความรู้สึกที่ได้เป็นบุรุษที่สำคัญยิ่งในดวงใจของนาง ทว่าในขณะเดียวกันกลับรู้สึกผิดยิ่งนักที่นางต้องมาดูแลเขาจนไม่ได้พักผ่อนเช่นนี้

   “ตอนนี้ข้ายังหาวิธีก่อฟืนไม่ได้ ด้วยวิธีดั้งเดิมแรงข้าไม่พอ หวังว่าแค่ยาพอกบาดแผลคงจะพอบรรเทาอาการของท่านได้” เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยอธิบายด้วยน้ำเสียเพียงเบาบาง ด้วยความเงียบของถ้ำนี้ เพียงเอ่ยปากก็ชนะเสียงหยดน้ำแล้ว “ท่านนอนพักเถิด เดี๋ยวข้าจะลองหาทางอื่นที่น่าสนใจดู”

   ครั้นเมื่อนางเอ่ยจบกำลังจะลุกขึ้นยืน มือแกร่งกลับยกขึ้นรั้งแขนเล็กไว้เพื่อไม่ให้นางขยับไปไหนได้ ใบหน้าของเขารู้สึกได้ถึงความไม่สบายใจอยู่สักพักก่อนที่จะตบที่พื้นหินข้างกายให้นางนั่ง เหลียนฮวาแลเห็นเช่นนั้นก็ค่อย ๆ หย่อนกายกลับไปนั่งอีกครา

   “เจ้าเองก็พักเถิด รู้ตัวหรือไม่ว่ากายเจ้าสั่นเช่นนี้”

   “ก็แค่หนาวอากาศจนสั่นเฉย ๆ—”

   “เจ้ากำลังมีไข้ต่างหาก ตัวดื้อดึง—ข้ารู้ว่าเจ้าทนได้ทว่าไยเจ้าต้องทน พักสักหน่อยเถิด”

   มือแกร่งขยับโอบกายสาวให้แนบอิงอกแกร่ง เลื่อนเสื้อคลุมสีชาดหนาให้ห่อความอบอุ่นไปสู่คนทั้งสอง ในคราแรงร่างบางดูจะยื้อกายหมายจะลุกหนี ทว่าเมื่อเขายืนยันที่จะให้นางแอบอิงเช่นนี้สตรีตัวน้อยในอ้อมแขนเขาก็ค่อย ๆ ทิ้งกายและขยับหาไออุ่นเพื่อพักผ่อนและคลายหนาวที่ได้ยอมรับเสียทีว่านางตอนนี้กำลังอ่อนแอเพียงใด

   ลมหายใจเข้าออกสงบนิ่ง ดวงตาหวานซุกซ่อนหายไปในนิทรา กายบางทิ้งน้ำหนักขยับหาไออุ่นจนทำเอามุมริมฝีปากขยับขึ้นทำมุมเป็นรอยแย้มสรวลอบอุ่นอันหาได้ยาก ดวงตาสีรัตติกาลที่ค่อย ๆ ไล่พิจใบหน้าหวานที่อยู่ใบเพียงแค่สามชุ่น นัยน์ตาที่เคยเปล่งประกายดั่งหยกม่านฟ้า บัดนี้หลับพริ้มอยู่ใต้ขนตาเรียงงามราวปลายพู่กัน สันจมูกเล็กโด่งละมุนกับริมฝีปากที่เม้มไว้บางเบาดุจกลีบดอกท้อแรกแย้ม ผิวพรรณขาวนวลราวหยกหิมะนั้นงดงามยิ่งนักแม้ว่าบัดนี้จะซีดเซียวลงด้วยการหักโหมจนไม่หลับไม่นอนของตัวนางเอง เรือนผมยาวสีมะเกลือปกคลุมไหลบางมีเพียงปิ่นปักผมสีเงินที่เขาปักให้เท่านั้นที่เก็บเรือนผมครึ่งศีรษะเอาไว้เรียบร้อยแม้จะมีลูกผมหลุดบ้างจากการวิ่งและกระโดดน้ำมาถึงเพียงนี้ อาภรณ์สีอ่อนที่สวมอยู่ขับผิวงดงามทว่ากลับเบาบางจนน่ากังวล

   เขาสลักไว้ในใจว่าจบเรื่องนี้เมื่อไหร่เขาจะกำชับไม่ให้นางออกมาจากตำหนักด้วยอาภรณ์เช่นนี้อีกเป็นอันขาด

   หลิวชุ่นที่เพิ่งจะตื่นมาดวงตาจึงสว่างจนไม่อาจหลับพักได้ทันทีต่างกับสตรีข้างกายที่ยามนี้น้อมเอนกายอยู่ในอ้อมกอดของเขาผู้เฝ้ารักษานางเสมือนอัญมณีล้ำค่า แม้ความเงียบจะครอบงำรอบกาย ทว่าระลอกลมหายใจอันแผ่วเบาของนาง กลับแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนลึกซึ้งที่ไม่มีคำใดบรรยายได้ถึง

   นิ้วเรียวของบุรุษผู้สวมแหวนดาราจรัสไม่ต่างจากนางจนดูราวกับแหวนคู่ค่อย ๆ ไล้กรอบหน้ามนเพื่อปัดเส้นผมออกจากบริเวณดวงตาที่ปิดสนิท เขารู้สึกได้ว่าตอนนี้เขามาไกลเกินกว่าจะถอยหลังกลับเสียงแล้ว ใบหน้าคมค่อย ๆ ลดระยะห่างเพื่อประทับจุมพิตเบา ๆ กลางหน้าผาก

   “พักผ่อนเถิด เสี่ยวเหลียนฮวาของข้า ขอให้ห้วงฝันนี้เจ้าฝันถึงข้าก็แล้วกัน”

   ในอ้อมกอดอุ่น ทั้งสองได้เคียงกายใต้ต้นไม้ใหญ่เพื่อข้ามผ่านเวลาและรักษาร่างกายและจิตใจ

@Admin

WeijiaLianhua ดี

荷香万里夏
กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้
วันที่ยี่สิบเก้า อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด

   ติดถ้ำวันที่ 3

   ในวันนี้ดูเหมือนว่าการได้นอนพักจะทำให้ทั้งสองคนดูดีขึ้นมาหน่อย

   จากเมื่อวานนี้บุรุษผู้หนึ่งบาดเจ็บโดยที่ยังขยับไม่ค่อยได้เท่าใดนัก กับสตรีนางหนึ่งจมน้ำแล้วไม่ยอมรักษาอุณหภูมิร่างกายให้อบอุ่นเอาไว้ เสียสละดูแลเขาทั้งคืนจนป่วยไข้ ตอนนี้ภาพเหล่านั้นมลายหายไปในพริบตา

   หลิวชุ่นที่แผลเริ่มแห้งแล้วร่วมกับฤทธิ์ยาสมุนไพรบรรเทาปวดใส่ร่วมไปในนี้ด้วยก็เริ่มขยับออกจากใต้พฤกษางามเพื่อขยับเดินตามโขดหินไปยังสถานที่ที่เป็นพื้นมั่นคง ไร้สายน้ำล้อมกายแบบก่อนหน้าที่ผ่านมา

   แม้ว่าเขาจะไม่อยากปฏิเสธเท่าใดนักว่าสถานที่นี้ดูงดงามจนเหมือนได้มาเที่ยวเล่นกับนางสองต่อสองก็ตาม

   ข้าวของบางส่วนเหลียนฮวาให้เฮยเฉวียนที่ขยายร่างโตมาช่วยแบกข้าวของเอา นางคิดว่าวันนี้ยังไม่ควรจะเดินทางไปไหนไกลเท่าใดเพราพว่าแผลของเขาเพิ่งจะแห้งดี หากขยับมากเข้า เดินนานจนสะเทือนแผลฉีกคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ เช่นนั้นแล้วในวันนี้ที่เขาดึงดันจะช่วยก่อกองไฟก็ทำให้ทั้งสองคนหนึ่งตัวได้ไออุ่นใหม่นอกจากการห่อเสื้อคลุมด้วยกันอีกต่อไปแล้ว

   แต่แน่นอนว่าไม่ใช่แค่ไออุ่น การทำอาหารก็ได้ทำอะไรที่มันสร้างสรรค์ขึ้นมาหน่อย ไม่ใช่หยิบแค่เนื้อแดดเดียวแห้งที่เหลือจากการเดินทางที่ผ่านมามานั่งเคี้ยวประทังชีวิต นี่น่ะน่าอดสูยิ่งนัก

   เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้เป็นแม่ครัวจำเป็นก็เริ่มลงมือทำเมนูง่าย ๆ อย่างไก่ขอทานเพื่อมาฉีกให้คนป่วยได้รับเนื้อเยอะ ๆ จะได้ฟื้นตัวไว ๆ

   “ไก่ขอทานเจ้าค่ะจีหยาน”

   หลิวชุ่นได้กลิ่นอาหารแล้วก็อดยอมรับไม่ได้ว่านี่น่ะหอมยิ่งนักในช่วงเวลาที่ไม่มีสิ่งใดแล้ว ยิ่งเป็นอาหารฝีมือของสตรีนางนี้ที่เขาเคยได้ลองลิ้มลองอยู่เนือง ๆ ยิ่งไม่ต้องกังวลเรื่องรสชาติเท่าใดนัก

   แม้จะไม่ใช่อาหารอร่อยล้ำ แต่กลับเป็นอาหารที่เต็มไปด้วยเอกลักษณ์และตัวตนของนาง

   เขาคิดอะไรได้บางอย่าง จากที่กำลังจะเอื้อมมือไปรับถ้วยดินเผาจากมมือเล็กก็แสร้งเจ็บบาดแผลขึ้นมาจนไม่อาจยื่นมือไปได้

   “จ—จีหยาน เจ็บแผลหรือ”

   “อืม เห็นทีคงขยับไม่ได้แล้ว รบกวนเจ้าป้อนข้าที”

   ด้วยสมองอันชาญฉลาดของนางได้ประมวลผลตรงหน้าพร้อมวิเคราะห์ความเป็นไปได้แล้วก็รู้สึกได้ว่าอีกคนกำลังแกล้งนางเล่นแล้ว ดวงตากลมเมล็ดซิ่งแลเห็นความหยอกเย้าคลอในดวงตาสีรัตติกาลก็ยืนยันสิ่งที่นางคิด

   “อั่ก— ข้าเจ็บยิ่งนักเหลียนฮวา”

   “ข—เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ไม่ต้องขยับใด ๆ ทั้งสิ้น ประเดี๋ยวข้าป้อนเอง”

   แม้จะรู้ว่าเสแสร้ง ทว่าก็ใจอ่อนยินยอมแต่โดยดี ใครว่านางเป็นตัวเสแสร้งกัน เมื่อมาอยู่ต่อหน้าบุรุษสกุลหลิวไม่เคยจะสู้ได้เลยสักครา มือเล็กใช้ตะเกียบคีบเนื้อไก่ป้อนเขาทีละคำ ตามด้วยใช้ช้อนตักข้าวต้มร้อน ๆ ทานคู่กันโดยที่ไม่ลืมที่จะเป่าเพื่อไม่ให้ลวกปากเขาในทุก ๆ คำ

   นางไม่เคยดูแลคนป่วยหรอก สิ่งที่นางทำนั้นคือสิ่งที่นางอ่านเอาทั้งสิ้น ร่อยรองม้วนตำราที่กางกับพื้นหินมากมายเป็นเครื่องยืนยันว่านางค้นคว้าหลาย ๆ อย่างเพื่อที่จะดูแลเขาให้ดีที่สุด และสิ่งที่ทำให้นางได้รับอิทธิพลมากที่สุดก็คงเป็นความทรงจำที่มารดาเฝ้าไข้ไม่ห่างครั้นยังเป็นเพียงดรุณีน้อย เช่นนี้แล้วนางจึงรวบรวมทุกเรื่องที่มีมาดูแลเขา

   ผ่านไปราว ๆ เกือบครึ่งชั่วยามก็กินอิ่มกันหมด แน่นอนว่านางไม่ลืมที่จะป้อนเฮยเฉวียนด้วย ดังนั้นแล้ววลีที่ว่าหนังท้องตึงหนังตาหย่อนนั้นคือสิ่งที่สามารถพิสูจน์ได้ในทุก ๆ ครั้งที่ทานข้าวเสร็จ

   “จีหยาน ท่านมานอนตรงนี้สิ”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยก่อนที่จะให้เขาขยับตัวมานอนพิงเฮยเฉวียนร่างโต แม้ว่ามันจะไม่ได้มีพุงนุ่ม ๆ มากนัก ทว่ามันก็อุ่นและมีขนนุ่มมากกว่าผนังหินเย็น ๆ มือเล็กหมายจะห่มเสื้อคลุมให้เขา ทว่ากลับถูกเขาดึงให้มานอนเอนกายพิงเขาอีกคราแล้วค่อยคลุมเสื้อคลุมปิดท้าย

   “คือว่า ไม่ชิดกันเกินไปหรือเจ้าคะ”

   “เมื่อวานก็นอนเช่นนี้มิใช่หรือ”

   “แต่วันนี้ข้าไม่ได้ป่วยนะ”

   “อย่าขยับเลย นอนได้แล้ว เดี๋ยวแผลข้าจะฉีกเอานะ”

   โดยเขาให้ข้ออ้างแผลฉีกเข้าไปก็จำต้องหยุดดื้อดึงแล้วพักผ่อนเอาแรง

   เพื่อในวันพรุ่งนี้ที่นางและเขาตกลงกันว่าจะหาทางออกจากที่นี่ จะได้มีพละกำลังเดินทางต่อ

พรสวรรค์ อัจฉริยะ
- สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)

@Admin

WeijiaLianhua ดี

荷香万里夏
กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้
วันที่ยี่สิบเก้า อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด

   ติดถ้ำวันที่ 4

   “เก็บของเรียบร้อย”

   เครื่องมือทำมาหากินทั้งหลายถูกจัดเก็บเข้าในแหวนดาราจรัสเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เสื้อคลุมที่ถูกใช้ต่างผ้าห่มได้กลับมาประจำ ณ ไหล่บางเช่นเดิมเพราะว่าอาภรณ์ของนางช่างเบาบางนักจนเขายืนกรานว่านางต้องใส่มัน

   หลิวชุ่นกวาดสายตาไปมองบริเวณรอบ ๆ แล้วก็ทำได้แค่ถอนหายใจ จะกลับทางเดิมก็ไม่ได้ พวกเขาลงมาด้วยวิธีที่พิเศษยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น วิธีพิเศษฉับไวและเสี่ยงโหม่งโลกาไปก่อนใครเสียด้วย

   “ตอนนี้คงทำได้แค่เดินหน้าต่อแล้วล่ะเจ้าค่ะ”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาเองก็รู้สึกว่านอกจากเดินตามทางเดียวที่มีอยู่ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะต้องเดินทางไหนอีกแล้ว จะปีนขึ้นไปก็ไม่ได้ เฮยเฉวียนเองก็ไม่ได้จะสามารถปีนขึ้นผาสูงได้เช่นกัน มันเหาะไม่ได้ และมันเป็นสุนัข

   หลิวชุ่นได้แต่พยักหน้าเห็นด้วยเท่านั้นก่อนที่เขาจะเดินไปกอบกุมมือเล็กเพื่อจับจูงเดินไปตามถ้ำตลอดทาง

   ช่วงเวลานี้ผ่านไปราวกับไร้กาลเวลา ตอนนี้พวกนางไม่รู้ว่าว่ากลางวันหรือกลางคืน ไร้แสงใดลอดผ่านจนน่าหวาดกลัว สิ่งที่รู้สึกโล่งใจคืออย่างน้อยก็ยังหายใจได้และรู้สึกถึงสายลมอ่อน ๆ สิ่งที่พวกนางควรทำคือการตามสายลมนั่นไป

   แต่เมื่อเดินไปเรื่อย ๆ ก็จำต้องหยุดพักเพราะว่าร่างสูงยังคงบาดเจ็บอยู่แม้ว่าจะดีขึ้นมากแล้วก็ตาม เว่ยเจียเหลียนฮวาไม่ต้องการให้มีสิ่งใดมาทำให้เขาอาการแย่ไปกว่านี้จึงยืนยันที่จะให้เขานอนพักในช่วงเวลาที่ร่างกายรู้สึกว่าน่าจะถึงเวลานอนได้แล้ว



@Admin

WeijiaLianhua ดี

荷香万里夏
กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้
วันที่สามสิบ อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด

   ติดถ้ำวันที่ 5

   ไม่รู้ว่าอรุณเบิกฟ้าหรือไม่ ทว่าตอนนี้กลับตื่นเสียแล้ว

   คงเพราะไม่มีแสงใดลอดบอกเวลากระมัง แค่รู้สึกตัวเท่านั้นก็เท่ากับว่านี่คือเวลาเช้าสำหรับนาง เว่ยเจียเหลียนฮซาผู้ที่ต้องตื่นมาทำแผลให้เขาตลอดทุกวันตั้งแต่ที่ลงมาอยู่ในถ้ำนี้จำต้องขยับกายเพื่อลุกไปเตรียมข้าวของ ทว่าเมื่อร่างเล็กขยับเพียงนิด อ้อมแขนแกร่งที่โอบกอดพลันกระชับแน่นจนไม่อาจลุกไปไหนได้

   “จีหยาน…ได้เวลาเปลี่ยนผ้าพันแผลแล้วเจ้าค่ะ”

   “...ข้าขออีกประเดี๋ยว”

   ความดื้อดึงเล็ก ๆ ในยามตื่นนอนนี้ทำเอาร่างเล็กอดไม่ได้ที่จะขบขันออกมาเบา ๆ แม้พยายามจะเกาะมือหนานั่นเท่าใดกลับขยับกอดแน่นราวกลับกลัวว่านางจะหายไปอย่างไรอย่างนั้น เว่ยเจียเหลียนฮวาได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ เมื่อเขาเป็นเช่นนี้แต่ก็ไม่พยายามจะขยับต่ออีกแล้ว

   “ไยทำเหมือนข้าจะหายไปเล่าเจ้าคะ นี่มิใช่ความฝันเสียหน่อย”

   “แต่การมีเจ้าอยู่ข้างกายข้าในยามนี้…ราวกับฝันยิ่งนัก”

   ครานี้เป็นนางที่ค่อย ๆ ขยับไปคลำใบหน้าหล่อเหลา ครั้นได้ตำแหน่งที่แม่นยำแล้วก็ค่อย ๆ ขยับกายจุมพิตเบา ๆ ที่มุมริมฝีปากของเขาด้วยความเขินอายไม่กล้าที่จะเป็นฝ่าบประทับลงไปตรง ๆ นางเพียงต้องการให้เขาได้รับการยืนยันว่านางยังอยู่ตรงนี้ก็เท่านั้น

   “ไยท่านไม่ตื่นมาดูว่ามันไม่ใช่ความฝันเล่า”

   “ก็ได้ ก็ได้”

   ในที่สุดเขาก็ขยับกายลุกขึ้นเสียที ทั้งยังแอบยกยิ้มอย่างพอใจเสียด้วย แม้ว่าในถ้ำนี้จะมืดเพียงใด ทว่ามันยังพอแลเห็นอยู่ราง ๆ บ้าง ทำให้นางยังคงจับได้ว่าเขากำลังพอใจที่นางเป็นคนรุกเขาก่อนในยามเข้านี้

   มารดาต้องกรีดร้องเป็นแน่

   เหลียนฮวาถอนหายใจเบา ๆ ก่อนที่จะจัดการทำแผลให้เขาใหม่ ในตอนนี้รู้สึกได้ว่าแผลกำลังสมานอย่างเห็นได้ชัด อีกไม่นานก็คงจะตกสะเก็ดและเริ่มแห้งสนิท มือเล็กค่อย ๆ ล้างแผละและบดสมุนไพรใส่ยาให้เรียบร้อย ส่วนยาบำรุงนี้ได้การจุดไฟจากเขาช่วยให้นางได้ต้มสมุนไพรมาบำรุงร่างกายเขาเพิ่มประสิทธิภาพเข้าไปอีก นี่จึงพอเข้าใจได้ว่าทำไมเขาถึงหายไวเช่นนี้

   มีนางพยาบาลดีเช่นนี้ไยไม่หายไวเล่า

   “ยังเจ็บอยู่หรือไม่” นางถามโดยไม่สบตา

   “เพียงเจ้ามาใส่ยาให้ข้าทุกวันเช่นนี้ ข้าก็ยอมเจ็บไปอีกสักเจ็ดราตรี”

   เหลียนฮวาหลบตา มือหยุดชั่วครู่บนบ่าของเขาที่กำลังได้รับการพันผ้าพันแผลสะอาดใหม่ ใบหน้าของนางปรากฎสีชาดจางระบายทั่วแก้มใส นางกระแอมไอก่อนจะเริ่มพันอีกสักครู่ให้เสร็จเรียบร้อย

   “ท่านปากหวานเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไร”

   “ตั้งแต่ได้จูบเจ้ากระมัง”

   “น่าตายนัก”

   มือเล็กตีไหล่หนาเบา ๆ ก่อนที่จะเก็บของ บัดนี้ใบหน้าของนางแดงจนใบหูขึ้นสีจางเสียแล้ว ทำเอาหลิวชุ่นหัวเราะออกมาอย่างพออกพอใจ ในส่วนของสตรีที่โดนเช่นนี้ก็เป็นฝ่ายว้าวุ่นเสียเอง

   การเดินทางนี้ตรงไปเรื่อย ๆ ทั้งตามเสียงน้ำไหล ตามสายลมที่พัดโบก เป็ฯการเดินทางที่เรียบง่ายและเงียบเชียบ มีเพียงมือที่กอบกุมกันตลอดทางที่รับรู้การมีอยู่ของกันและกัน

@Admin

WeijiaLianhua ดี

荷香万里夏
กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้
วันที่หนึ่ง ลิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด

   ติดถ้ำวันที่ 6

   ไม่รู้ว่าอรุณเบิกฟ้าหรือไม่ ทว่าตอนนี้กลับตื่นเสียแล้ว…อีกครา

   ทว่ารอบนี้นางไม่ได้รีบขยับกายไปไหน รั้งรอให้เขาเริ่มรู้สึกตัวก็เริ่มขยับให้เขารู้ว่านางตื่นแล้ว ในวันนี้กิจยามเช้าเป็นไปได้ด้วยดีเช่นเดิม นางถอดผ้าพันแผล ล้างแผล ใส่ยา และพันแผนใหม่

   ต้องยอมรับว่าในช่วงแรกที่แผลเริ่มหายดีนั้นนางไม่อาจสบดวงตาเขาได้ แต่ก็ไม่อาจจดจ่อกับกายของเขาได้เช่นกัน พอยิ่งความสบายใจว่าเขาเริ่มหายดีเข้ามาแทนที่ความเป็ฯห่วง ดวงตาพลันเริ่มสำรวจกายเขามากขึ้นกว่าเดิมจนเก้อเขินไปหมด มือไม้เก้เก้กังกังขึ้นมาเสียอย่างนั้น

   ครั้นทำแผลเรียบร้อย กินมื้ออาหารเช้าให้อิ่มท้องก็เดินทางต่อโดนมีเฮยเฉวียนนำทางควยดมหาทางออกให้ พวกนางเดินทางไปเรื่อย ๆ หากต้องเจอทางที่ค่อนข้างเกินกำลังก็ขึ้นหลังเฮยเฉวียนแล้วให้มันช่วงกระโดดลงไป เมื่อเจอเวส้นทางคับแคบก็ให้เฮยเฉวียนกลับร่างลูกสุนัขเพื่อให้นางอุ้มเดิน เป็นเช่นนี้จนถึงเวลาที่ร่างกายอ่อนล้า ได้เวลาพักผ่อนเสียแล้ว

   “ออกไปครานี้ท่านจะทำอย่างไรหรือ”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยในขณะที่กำลังนั่งข้าง ๆ เขามองกองไฟที่จุดปะทุเบา ๆ

   “ก็คงต้องรีบรายงานสถานการณ์กระมัง เจ้าล่ะ”

   “ไม่พ้นเร่งกลับวังหรอกเจ้าค่ะ”

   คำตอบของนางทำให้เขารู้สึกโหวงในดวงใจ ในตอนนี้เขายังไม่อาจครอบครองนางได้ นางยังคงเป็นสตรีของพระเชษฐา ความจริงนี้ทำให้รู้สึกขมในริมฝีปากยิ่งกว่าตอนดื่มยาต้มฝีมือนางเสียอีก แขนแกร่งค่อย ๆ เลื่อนไปโอบกอดเอวบาง ใบหน้าคมคายซบลงบ่าเล็ก เขารู้สึกว่าตนเองนั้นช่างอ่อนกำลังเหลือเกิน ทั้งตัดพ้อว่าไยเขาไม่เป็นบุรุษคนแรกที่ได้รู้จักนาง

   ด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย ทำให้ร่างสูงค่อย ๆ มัวเมาในกลิ่นกายสาวและความอบอุ่นในอ้อมแขน เขาที่รู้สึกว่าออกจากถ้ำนี้ไปแล้วคงไม่อาจกระทำเช่นนี้ได้อีกสักพักใหญ่ก็รู้สึกไม่อยากปล่อยนางไปจากเขาเลย ริมฝีปากที่ชิดใกล้ค่อย ๆ ประทับลงตามไหล่บาง ค่อย ๆ เลื่อนมาที่ลำคอระหงส์และขึ้นมาครอบครองริมฝีปากนุ่มนี้

   ความรู้สึกอยากครอบครอง ความรู้สึกต้องการนางกำลังปะทะเข้ากับความคิด ศีลธรรม และศักดิ์ศรีที่ต้องรักษาเอาไว้เพื่อนาง เมื่อได้คำนวณแล้วว่าสิ่งใดต้องรักษาเขาจึงอดกลั้นก่อนจะจบลงที่โอบกอดนางไว้ทั้งอย่างนั้น

   “ข้า…จะไม่ทำร้ายเจ้าเด็ดขาด” ทำเสียงแกร่งช่างอบอุ่นแต่ในขณะเดียวกันกลับสะท้อนความอดกลั้นที่เขามี

   นั่นทำให้ผู้ฟังอย่างเว่ยเจียเหลียนฮวารู้สึกอบอุ่นหัวใจยิ่งนักที่เขาให้ความสำคัญแก่นางถึงเพียงนี้

   และทั้งคู่ก็ผ่านช่วงเวลานี้ไปพร้อมกับห้วงนิทราในอ้อมแขนของกันและกัน

@Admin

WeijiaLianhua ดี

荷香万里夏
กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้
วันที่สอง ลิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด

   ติดถ้ำวันที่ 7

   ในวันนี้เป็นวันที่เจ็ดที่พวกนางอยู่ในถ้ำ

   การทำแผลทุกวันทำให้เขาหายดีไวขึ้นอย่างที่คิดไว้ บัดนี้อาดแผลตกสะเก็ดสื่อถึงแผลแห้งไม่ฉีกขาดจากกันได้อีกต่อไปแล้ว ทว่านางยังคงไม่วางใจจึงใส่ยาต่อไปแม้ว่าจะไม่ได้ใส่ยาบรรเทาอาการปวดแล้วก็ตาม

   ในวันนี้เป็นวันที่เฮยเฉวียนตื่นเต้นกว่าปกติ มันบอกว่ารู้สึกได้ว่าทางออกอยู่ไม่ไกลจากนี้แล้ว เว่ยเจียเหลียนฮวาและหลิวชุ่นมองหน้ากันก่อนจะแย้มยิ้มดีใจ

   แม้ว่าจำต้องจาก ทว่าการได้ยืนเคียงกันใต้ฟ้ากว้างอย่างถูกต้องย่อมดีกว่าเป็นไหนไหน

   ใช้เวลาอยู่นานพอสมควรเชียวกว่าจะเดินทางมาจนถึงจุดที่แลเห็นแสงสว่าง มือของทั้งสองที่กอบกุมกันค่อย ๆ เดินไปยังแสงสว่างที่แลเห็นอยู่รำไร แต่ครั้นเมื่อแสงสว่างมากขึ้นทุกทีเขากลับปล่อยมือแลว้เดินมาน้ำหน้านาง

   “เดี๋ยวข้าจะเดินไปดูก่อน หากปลอดภัยข้าจะกลับมารับ”

   “ไยไม่เดินไปด้วยกันเล่า”

   “หากผานี้พวกมันรู้จักทางออกขึ้นมา เจ้าจะเป็นอันตรายได้”

   “ให้ข้าไปแทนเถิดขอรับ”

   ตั้งแต่ที่มันอยู่กับนายทั้งสองมานี้มันได้เรียนรู้ที่จะรับใช้อย่างถูกวิธีแล้ว ในเมื่อพวกเขาไม่เดินทางออกไปเองมันก็อาสาที่จะนำทาง และไม่รั้งรอสิ่งใดมันก็เดินไปดม ๆ ไป

   “ไม่มีกลิ่นผู้มดทั้งสิ้น ปลอดภัยขอรับ”

   ความโล่งใจตีขึ้นมาในอก เว่ยเจียเหลียนฮวากระโจนกอดเขาด้วยความปิติยินดียิ่ง ในที่สุดก็ได้ออกจากที่แห่งนี้เสียที เขารับอ้อมกอดของนางก็รู้สึกไม่ต่าง ในหัวของเขาได้วางแผนไว้แล้วว่าจะกระทำอย่างไรต่อไปบ้างนับจากนี้

   แล้วทั้งสองมนุษย์ หนึ่งสัตว์อสูรก็ได้ก้าวออกจากถ้ำแห่งนี้เสียที

ออกจากถ้ำสักทีค่ะ อยากไปพลอดรักกันบนติดแล้วววว

@Admin