กองพระภูษา

กองพระภูษา

{ เขตพื้นที่ราชการ }

【 กองพระภูษา 】
『 เฉิดฉันจรัสฉายด้วยฝีด้ายชาวภูษา 』

หนึ่งในหน่วยงานที่คงอยู่อย่างเงียบเฉียบทว่าสำคัญเป็นอย่างยิ่งย่อมหนีไม่พ้นหน่วยงานของ ‘กองพระภูษา’ ซึ่งตั้งอยู่ในเขตกองราชการที่แบ่งพื้นที่แต่ละส่วนกันได้เป็นอย่างดี โดยอาคารของกองพระภูษานั้นจะเป็นอาคารไม้หนึ่งชั้นที่แตกออกเป็นสี่เรือนขนาดใหญ่ตามหน้าที่ของสี่แผนกไม่ว่าจะเป็น ฝ่ายพระคลัง , ฝ่ายเย็บปัก , ฝ่ายเครื่องประดับ และฝ่ายศาสตราวุธ โดยทุกการเบิกภูษาจะต้องติดต่อผ่านเรือนใหญ่อย่างเรือนของแผนกพระคลังเพื่อเบิกทรัพย์สินที่มีอยู่แล้ว ทว่าหากต้องการแก้ขนาดหรือซ่อมแซมส่วนใด ๆ ก็สามารถติดต่อที่เรือนซึ่งอยู่ถัดกันไปได้เช่นกัน

【 หัวหน้าฝ่ายพระคลัง 】

โจว เฉียนฟาน (27)

หนุ่มมากฝีมือผู้ไต่เต้าจากข้าราชการชั้นผู้น้อยจนได้มาขยับมารับตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายพระคลังกองภูษา มีหน้าที่คอยตรวจสอบดูรายการเข้าออกของภายในคลัง โดยพื้นเพโจวเฉียนฟานเป็นคนมีมารยาทแต่ก็ไม่สุงสิงกับคนเท่าใดนัก ดังนั้นเขาจึงมักสนทนาเท่าที่จำเป็น และขึ้นชื่อในเรื่องการแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีสันสดใส

LuBairan ดี

รับอาภรณ์

ใคร ๆ ต่างก็เห็นว่านางเข้มแข็งเช่นภูผา สตรีที่พึ่งเผชิญกับการถูกคนแปลกหน้าก้าวเข้ามาด่าฉอด ๆ แล้วยังสามารถหาช่องโต้กลับได้อย่างหมดจดนับว่าเป็นหญิงฉลาดมากความสามารถ ท่วงท่าที่นางใช้เพื่อต่อกรกับคนเอาแต่ใจจัดว่าองอาจ แต่ในขณะเดียวกันกลับไม่มีใครสักคนรับรู้ถึงความเปราะบางภายใต้หน้ากากที่เรียกว่า ‘ผู้เก่งกาจ’

ไป๋หรั่นยกมือขึ้นจับไหล่ที่ถูกทุบตี ใบหน้างามบูดเบี้ยวเล็กน้อยเกรงว่าหลังจากนี้คงต้องปวดเนื้อปวดตัวไปอีกสักพัก.. โชคยังดีที่ตลอดทางหลังจากผ่านมรสุมก่อนหน้านี้มาก็ไม่เหลือผู้คนแล้ว ลู่เหม่ยเหรินลอบจัดเสื้อผ้าหน้าผมเท่าที่ตัวเองทำได้ นางปิดเปลือกตาลงเรียกคืนความสงบนิ่งให้กลับมา ก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้นในยามที่ย่างกายเข้าไปยังเขตกองพระภูษา

ที่นี่ตลอดสองฝั่งมักมีแต่ราวแขวนผ้า พร้อมด้วยคนดูแลมากมายที่ประเดี๋ยวช่วยกันแขวน ประเดี๋ยวช่วยกันปลด ไป ๆ มา ๆ ก็มีอีกคนรีบพับผ้าแล้ววิ่งไปอีกทาง ดูแล้วคึกคักราวกับตลาดค้าผ้าที่นางเคยไปมาก่อน … หากเป็นปกติแล้วนางอาจจะอยากสอบถามทางใครสักคนว่าสถานที่รับอาภรณ์ตำแหน่งอยู่ที่ใด แต่ด้วยสภาพแบบนี้ ไป๋หรั่นหัวเราะเพียงเสียงเย็นอยู่เพียงลำพัง นางใช้สายตากวาดมองขณะพิจารณาโดยรอบที่แบ่งออกเป็นเรือนแต่ละเรือน ผนวกกับคิดคำนวนดูลำดับความสำคัญแล้วจึงได้ตัดสินใจก้าวเข้าไปยังเรือนใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางกองพระภูษา

“ เหลือชุดอีกกี่ตัว ” น้ำเสียงเรียบนิ่งดังขึ้นจากใจกลางฝ่ายพระคลังของกองภูษา

“ สั่งตัดเพิ่มแล้ว คาดว่ายังที่มีอยู่ยังสามารถรองรับเหม่ยเหรินที่เข้ามาได้ขอรับ ”

ท่าทางหนนี้นางจะเดาถูก

“ ใต้เท้า.. ข้ามารับชุดเหม่ยเหรินเจ้าค่ะ ”

เสียงหวานดังขึ้นกลางความวุ่นวายของเหล่าคนทำงาน เสมียนน้อยที่พึ่งจะรายงานเรื่องให้หัวหน้าทราบเมื่อเห็นว่ามีแขกก็ลอบมองเล็กน้อยก่อนจะตะลึงงันไปครู่หนึ่ง ผิดกับหัวหน้าฝ่ายพระคลังกองภูษาที่แค่กล่าวขึ้นโดยไม่มองว่า “ ชื่อ ”

“ ลู่ไป๋หรั่น ”

สายตาเฉียบคมของผู้ดูแลบัญชีกองภูษาเหลือบมองมาเล็กน้อย ก่อนจะเบี่ยงสายตาตรวจดูรายชื่อในมือ

“ เจ้า หยิบชุดเหม่ยเหรินให้นางหนึ่งชุด ”

คำสั่งการของหัวหน้ามีผลทันที เสมียนน้อยที่หน้าแดงซ่านก้มหน้าก้มตารีบวิ่งไปหยิบเอาชุดเหม่ยเหรินมาส่งให้กับหญิงสาว ไป๋หรั่นย่อลงเป็นการขอบคุณเล็กน้อยตามมารยาทก่อนจะใช้สองมือรับอาภรณ์สีอ่อนตามาแนบที่อก

“ ลู่เหม่ยเหริน ทางด้านขวามือห้องให้ผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ เมื่อเปลี่ยนเสร็จแล้วหากไม่พอดีตัวท่านสามารถไปที่ฝ่ายตัดเย็บที่เรือนซ้ายมือได้ ที่นั่นจะให้ความช่วยเหลือท่านเอง ” โจวเฉียนฟานแม้จะแต่งกายสีหวานแหววแต่คำพูดคำจากลับติดไปทางแข็งกระด้างทั้งยังเย็นชาเป็นอย่างมาก หลายวันมานี้เขาพูดปากเปียกปากแฉะกับว่าที่สนมไปหลายราย จำนวนคำพูดในปัจจุบันจึงน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด

“ ขอบคุณใต้เท้า ” ไป๋หรั่นรับคำเพียงเท่านั้น นางย่อกายอีกครั้งเป็นการร่ำลา ก่อนจะเบี่ยงกายไปเยือนยังพื้นที่เปลี่ยนอาภรณ์ นางใช้เวลาอยู่ในนั้นไม่นานก่อนจะก้าวออกมาอีกครั้งภายใต้อาภรณ์สีขาวสะอาดราวปุยเมฆ แต่ก็คงสีสันความอ่อนหวานไว้ด้วยสายคาดเอวและผ้าคล้องแขนที่เป็นสีชมพูผ้าโปร่งส่งให้ผู้สวมใส่อ่อนหวานราวสาวแรกรุ่น ติดก็แต่แขนเสื้อที่… รุ่มร่ามไม่น้อย ดรุณีหยกยกมือขึ้นมองแขนเสื้อที่คลุมทั้งแขน ลากไปจนจะถึงพื้นแล้วก็ได้แต่หัวเราะแห้ง ๆ ไม่รู้ว่านี่เป็นสิ่งที่สมควรต้องไปปรับแก้หรือไม่ แต่ถ้าหากจำไม่ผิด… เหล่าสตรีที่เดินสวนนางไปหลายคนก็จัดได้ว่ามีแขนเสื้อที่ยาวพอจะใช้พันรอบเอวได้อีกหลายทบ

ช่างมันเถอะ นางคิดเงียบ ๆ ก่อนจะตัดสินใจพาตัวเองเดินกลับเรือนเมิ่งเหยา

ชื่อชุด : ชุดเหวินเฉิน
คำอธิบายชุด : <-i><-b> ‘ ดั่งสายหมอกยามรุ่งสาง พานวลนางฉานฉาย’<-/b><-/i><-/font> อาภรณ์ขาวสัมผัสนุ่มที่ตัดเย็บเข้าทรวงทรงแต่เพียงพอดีนี้เป็นผลงานการออกแบบของ <-i><-b>‘ หงลี่หยาน • รองหัวหน้านางกำนัลฝ่ายตัดเย็บ ’<-/b><-/i><-/font> ผู้โดดเด็ดในซ่อนฝีเข็มและขับเน้นรูปร่างของอิสตรี โดยนางเลือกสรรวัตถุดิบชั้นเลิศที่หลากกลเม็ดเพื่อให้ได้มาซึ่งผลงานที่ดีที่สุด ไม่ว่าจะเป็นผ้าไหมหิมะเรียบลื่นละมุนผิวที่มีสรรพคุณพิเศษในการรักษาความเย็นที่เหมาะสำหรับจะใส่ในหน้าร้อน รวมไปถึงผ้าคาดเอวสีกลีบบุปผาที่ทำมาจากผ้าโปร่งก็ยังมีลูกเล่นที่ซ่อนเลื่อมลายไหมเงินระยิบระยับยามเมื่อต้องแสง ทางด้านแขนเสื้อก็ไม่น้อยหน้า นางจงใจตัดเย็บให้ยาวเป็นพิเศษเพื่อชูโรงในความสุขสบายของเหล่าเหม่ยเหริน พร้อมกับกำชับว่า <-i><-b> ‘ สาวงามมีหน้าที่ปรนนิบัติ การทำตัวให้ดูอ่อนหวานก็มีผลดีต่อบุรุษ หากสวมอาภรณ์นี้ร่ายรำต่อหน้าฝ่าบาท ร้อยทั้งร้อยย่อมต้องตกรางวัลให้อย่างแน่นอน ’<-/b><-/i><-/font>
ลิงค์ภาพ : h ttps://i.imgur.com/htVzIIJ.png

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน

   ว่าด้วยตำแหน่ง เหม่ยเหรินล้วนต้องมีสิ่งที่เรียกว่า อาภรณ์ประจำตำแหน่ง

   เว่ยเจียเหลียนฮวาได้ยินมาจากสาวใช้ที่เวียนมาปรนนิบัติเกี่ยวกับการรับอาภรณ์ ณ กองพระภูษาของพระสนมทุกคน เช่นนั้นแล้วมีหรือนางจะไม่ออกจากเรือนไปรับเสื้อผ้าอาภรณ์ตามระเบียบ แม้สามารถหอบข้าวของมาได้ทว่ามันมิได้สามารถหอบมาเป็นหลายสิบหีบ เช่นนั้นแล้วการมีอาภรณ์ผลัดเปลี่ยนเยอะ ๆ ล้วนเป็นการดี

   ดรุณีแน่งน้อยในอาภรณ์ไหมปักดิ้นทองงามตา เค้าหน้ากลมพวงแก้มใสประปรายด้วยสีแดงระเรื่อ ความเพรียวบางนี้แม้ไม่ได้มากทรวดทรงองค์เอวด้วยเพราะต้นทุนแสนน้อยทว่าก็ใช่ไร้เสน่ห์ ความงามทั้งหมดนี้ล้วนยกความดีความชอบให้สาวใช้ในวังหลวง การประทินผิวหลายขั้นตอน การตกแต่งใบหน้างดงามแลน่าพิศคงฝึกปรือฝีมือมาอย่างดี

   “ขอบใจเจ้ามาก” เหลียนฮวาเอ่ยไปตามที่ตนรู้สึก “กองพระภูษาอยู่ตรงไหนหรือ เจ้าช่วยนำทางข้าที”

   สิ้นวาจาแห่งพระสนมยศเหม่ยเหริน สาวใช้ผู้เวียนมารับใช้นางในวันนี้้พอดีก็ยอบกายรับคำสั่งก่อนจะเดินนำทางนางออกจากเมิ่งเหยาอู่ซั่วผ่านทางเดินต่าง ๆ ดวงตาดำตัดขาวแลกลมโตนี้พิศมองทัศนียภาพแสนงดงามแล้วได้แต่จดจำทางทดสถานที่ภายในใจ ไว้เก็บข้าวของเรียบร้อยมีแรงเหลือจะลองเดินสำรวจที่ทางเสียบ้าง

   มิใช่เพียงหาสถานที่อภิรมย์อยู่อาศัย ทว่าต้องหาทางหนีทีไล่ในโอกาสต่าง ๆ

   ด้วยความที่นางไม่ได้มีใจทะเยอทะยานหรือมักใหญ่ใฝ่สูง แรงบันดาลใจเดียวของความโดดเด่นในกาลก่อนล้วนมาจากความต้องการเล่นสนุกบนความทุกข์ของพี่หญิง ทั้งสถานที่แห่งนี้คือวังหลัง สวนงามรวมบุปผามากฤทธิ์ขององค์หวงตี้ แม้ยังคงต้องเกาะชายอาภรณ์มังกรสวรรค์ ทว่านางไม่เชื่อในจิตใจของบุรุษผู้นี้แม้แต่น้อย เช่นนั้นแล้วในวันที่นางมิได้มากยศเกินกว่าใครเขาในวันหน้า จำต้องเอาตัวรอดให้ดี

   ใช้เวลาราว ๆ สองเค่อนางก็พบสถานที่อันแน่นขนัดด้วยสนมทั้งหลาย นางเปรยตาพิศมองให้ทั่ว ปลายแถวไม่พ้นเหล่าสามัญชนได้ยศไฉหนวี่ ยวี่หนวี่ เป่าหลินตามลำดับ ในสุดของวงสตรีมุงคงไม่พ้นเหล่าสนมใน ตำแหน่งเอ้อร์สือชีซื่อฟู่ (二十七世婦)*

   มากสตรี มากเรื่องราว ประโยคนี้ไม่เคยผิดเพี้ยนสักครา

   “นั่นเว่ยพระสนมเจียเหม่ยเหรินนี่”

   “ใช่ที่เป็นบุตรีคนรองของเจ้ากรมโยธาธิการคนนั้นหรือไม่ ?”

   “หลบทางเร็ว”

   เว่ยเจียเหม่ยเหรินก้าวเดินเข้าไปต่อหลังสตรีที่นางจำได้ลาง ๆ ว่าเป็นไฉหนวี่คนหนึ่งเงียบ ๆ หวังปล่อยให้มุงกันไปไม่เข้าคลุกวงใน ทว่าไม่ทันจะได้ยืนนิ่งก็มีสายตาเหลือบเห็นนางพอดี น้ำเสียงมากมายเอ่ยชื่อนางก่อนจะยอบกายถอยให้ของเหล่าปาสืออียวี่ชี (八十一禦妻)**เป็นเส้นทางส่งตรงถึงวงในอย่างช่วยไม่ได้ ริมฝีปากงามแอบจิ๊ปากเบา ๆ ด้วยความขัดใจกับการกระทำชูให้นางดูโดดเด่นเกินเรื่องของสนมชั้นล่างก่อนจะเชิดใบหน้าเดินผึ่งผายเข้าไปตามทาง

   “ทักทายพระสนมเว่ยเจียเหม่ยเหริน”

   เมื่อเดินไปจนสุดทางที่เปิดก็พบกับสตรีนางหนึ่งในตำแหน่งไฉเหรินมิได้หลบเลี่ยงซ้ำยังยอบกายเคารพอย่างอาจหาญ แลเหมือนได้กลิ่นอายของเจ้าตัวความทุกข์ใหม่ให้นางมีความสุขในวังหลวงแห่งนี้หรือเปล่าหนา ? เจ้าของนามเว่ยเจียเหม่ยเหรินพยักใบหน้ารับคำทักทายของสตรีตรงหน้า พิศมองดวงตาถือดีแล้วแย้มยิ้มพิมพ์ใจกลับ กดใบหน้าเมียงมองด้วยฐานะสูงกว่าแลเอ่ยวาจาหวานหูเกินจริง

   “ทักทายเหม่ยเหมย เจ้าใช่พระสนม… เจาไฉเหริน ?”

   “จ้าวไฉเหรินเจ้าค่ะ”

   “ขออภัยที่ข้าจำผิด สนมมากมายเหลือคนานับ ตัวข้าหาใช่ผู้ความจำดีเลิศไม่”

   หาใช่ผู้ความจำดีเลิศ ? สตรีผู้ได้รับการยกย่องจากอาจารย์ในสถานศึกษาลั่วหยางน่ะหรือจะเป็นเช่นนั้น เมียงมองจากยอดขุนเขาย่อมมองออกว่านางไม่คิดใส่ใจจะจดจำ มือเรียวของจ้าวไฉเหรินที่กอบกุมเก็บไว้พลันเกิดริ้วขาวไร้สีชาดแลเห็นดวงไฟในดวงตาแข็งค้าง ภาพตรงหน้านี้กลายเป็นภาพน่าพิศมองทันใดสำหรับสตรีผู้เก็บภาพเช่นนี้ของพี่หญิงตนเองมาหัวเราะทุกเมื่อเชื่อวัน

   “จริงสิ พับผ้าอาภรณ์มากมายนัก เหม่ยเหมย เจ้าชอบตัวใดหรือ ?”

   “ตัวนี้เจ้าค่ะ”

   นิ้วเรียวของจ้าวไฉเหรินชี้พับอาภรณ์สีทะมึนแลเหมือนแม่หม้ายในอาราม คงชี้ให้นางได้แลเห็นว่าชอบสีอื่นกันทางมิให้นางยื้อแย่งสีที่นางชมชอบจริง ๆ ช่างคิดลึกนัก เว่ยเจียเหลียนฮวาหยิบอาภรณ์พับผืนขึ้นมากางเทียบร่างของผู้เอ่ยบอกว่าชมชอบมัน…และกล่าวชื่นชมทันใด

   “ฟุ่ยโหยว! เจ้าเหมาะกับมันมากเหลือเกินพระสนมจ้าวไฉเหริน ดูเสียสิ สีเข้มนี้แลสุขุมทั้งยังขับให้ผิวกายขาวราวเครื่องกระเบื้อง ขับให้ร่างกายเจ้าดูบอบบางน่าถนอม เช่นนั้นเจ้าก็ได้อาภรณ์ที่เจ้าต้องการแล้ว ดียิ่งนักที่เจ้าจะได้พักผ่อนไว ๆ มีน้ำใจให้สนมผู้อื่นได้เลือกต่อโดยไม่เสียเวลามาก” เหลียนฮวาเอ่ยก่อนจะยื่นให้ข้าหลวงในกองพระภูษาจัดการพับให้งดงาม “อาภรณ์นี้ของจ้าวไฉเหริน พับให้ดีอย่างให้มีริ้วรอยยับย่น”

   ดวงตาของสตรีตรงหน้าพลันเบิกโพลงด้วยอารามตกใจปนโกรธกริ้ว ทว่าไม่อาจทัดทานนางได้ด้วย หนึ่งยศฐาที่สูงกว่า สองสกุลที่พ่วงท้ายเป็ฯถึงสกุลเจ้ากรมโยธาธิการและสามคำกล่าวดึงสนมคนอื่นราวกับรั้งรอนางจนขาแข็ง จ้าวไฉเหรินที่พ่ายแพ้จำต้งรับอาภรณ์แม่หม้ายในอารามนี้ไปอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะกระทืบเท้าหน้าบึ้งตึงกลับเรือนไป

   เมื่อตนต้องอยู่รอด หากโอนอ่อนยอมให้นางครานี้อันเป็นคราแรกของการเข้าวังคงมีผู้คนปีนจมูกเหยียบหน้านางในคราวหน้าเป็นแน่ เว่ยเจียเหม่ยเหรินแย้มยิ้มพอใจก่อนจะกวาดสายตาหยิบอาภรณ์สีถูกใจโดยไม่ลองเทียบกายให้มากความ จัดการธุระให้ลุล่วงและปลีกกายออกจากกองพระภูษาแห่งนี้เสียให้ผู้คนได้ทำหน้าที่ต่อไป

   “วานเจ้าเอาอาภรณ์ข้ากลับเมิ่งเหยาอู่ซั่ว ประเดี๋ยวข้าจะไปเดินเล่นสักหน่อย หากเสร็จธุระที่ข้าสั่งเรียบร้อยก็ไปตามที่เจ้าต้องไปเถิด”

   นางเอ่ยกับสาวใช้ในวันนี้ของนางก่อนที่จะตบเท้าก้าวเดินไปตามทางเรื่อย ๆ เพื่อเดินชมทัศนียภาพงดงามกล่อมเกลาจิตใจ

  

         * "ยี่สิบเจ็ดพระสนมชั้นสูง"มีทั้งหมด 3 ตำแหน่ง โดยกำหนดตำแหน่งละ 9 คน ได้แก่ เจี๋ยยวี๋ (婕妤) เหม่ยเหริน (美人) ไฉเหริน (才人)

    ** "แปดสิบเอ็ดสนมชั้นล่าง" มีทั้งหมด 3 ตำแหน่ง โดยกำหนดตำแหน่งละ 27 คน ได้แก่ เป่าหลิน (寶林) ยวี่หนวี่ (禦女) ไฉหนวี่ (採女)

FuMi ดี

อาภรณ์ส่งเสริมผู้สวมใส

           ‘ ก่อนเข้าเฝ้าท่านผู้นั้นมีระเบียบฝ่ายในที่พึงปฎิบัติอยุ่บางประการ… ’

           ‘ หนึ่งคือความเหมาะสม หากให้บ่าวประเมินด้านกิริยาวาจานายหญิงน้อยมิได้มีจุดใดให้ตำหนิ เพียงแต่.. วังมีกฎวัง ชุดเครื่องแบบของเหล่านางในใช้แยกแยะถึงสิ่งที่ผู้คนพึงปฎิบัติต่อท่าน ’

           ‘ หาได้จำเป็นต้องตัดเย็บด้วยตนเอง กองพระภูษาได้เตรียมอาภรณ์ประจำตำแหน่งของท่านไว้แล้วเพียงนำสิ่งนี้ติดตัวไปด้วยทุกอย่างย่อมราบรื่น ’

           ถ้อยคำของถงกูกูแห่งตำหนักเซวียนเต๋อทวนย้อนในความคิด หลังได้พักผ่อนอย่างเต็มอิ่มในรอบหลายเดือนฝูมี่ค่อยเชื่อแล้วว่า ‘ชีพจรมังกร’ ช่วยสะกดข่มปราณปีศาจที่ตามรังควานนางได้จริงๆ สองแก้มนางสดใสเจริญอาหารขึ้นมาก็มีเรี่ยวแรงพร้อมเริ่มต้นวันใหม่ เมื่อตั้งใจแล้วว่าวันนี้ตนต้องไปถวายพระพรไท่โฮ่วตามคำขอแกมน้ำตาของคนสนิทท่านแม่ตามลำดับสมควรไปรับเครื่องแบบ

          ‘เครื่องแบบประจำตำแหน่ง’  ให้ความรู้สึกคล้ายทำงานมากกว่าเป็นสนมชอบกล

           สองเท้าก้าวเดินตามคำบอกทางของเหล่านางกำนัลที่เข้ามาผูกมิตรกับนายหญิงน้อยคนใหม่แม้ว่าฝูมี่จะสวมหน้ากากทองบดบังครึง่ใบหน้าตลอดเวลา ทว่าด้วยรอยยิ้มกระจ่างน้ำเสียงเป็นมิตรมีเอกลักษณ์เมื่อพบใครก็กระตุ้นให้เกิดความรู้สึกเป็นมิตรโดยง่าย 

           “ ทางด้านนี้เจ้าค่ะซ่างกวนเหม่ยเหริน ใต้เท้าอยุ่ด้านใน หากเป็นระดับสนมขั้นสี่สามารถเลือกสีของอาภรณ์ได้ด้วย ”

           “ขอบใจมากที่ช่วยนำทางให้.. วังหลวงกว้างใหญ่นักเกิดหลงขึ้นมาไม่รู้ว่าผ่านไปกี่วันถึงออกมาได้ ” ฝูมี่มอบใบหม้ทองคำแทนสินน้ำใจแก่อีกฝ่าย นางกำนัลน้อยของสักตำหนักที่บังเอิญเดินชนกันแล้วถามทาง

           “ ช่วยเหลือแบ่งเบาเหล่านายหญิงเป็นหน้าที่ของบ่าวอยู่แล้วเจ้าค่ะ! มีสิ่งไหนให้บ่าวช่วยก็เรียกหาได้เสมอ! ”

           เมื่อแยกจากนางกำนัลน้อยคนนั้นแล้วฝูมี่เดินลึกขเ้าไปในกองพระภูษา เฝฝ้ามองลวดลายย้อมสีสันของเหล่าฉลลองพระองค์ที่ยังตัดเย้บไม่เสร็จดี อีกด้านคือราวผ้าไหมหลากสีสันเพื่อพร้อมสำหรับการนำไปใช้งาน บรรยากาศสดใสหลากหลายสีสันทำเอาคนชื่นชอบงานปักอย่างนางดวงตาวิบวับ..

           นี่ช่าง.. เป็นสวรรค์ของเหล่าช่างปักโดยแท้

           กวางน้อยตาหวานถูกดึงดูดด้วยลวดลายภูษาทรงคาดว่าเป้นของไท่โฮ่วด้วยสีแดงเข้มเดินลวดลายพญาหงส์ ฝีมือการตัดเย็บปราณีตซ่อนด้ายทองใต้ลวดลายและมีการบุรองชั้นด้านในอย่างดีทำให้ผู้สวมใส่รุ้สึกสบายปราศจากความระคาย

           “ ท่านมารับเครื่องแบบหรือ.. “

            เสียงที่โผล่ขึ้นมาปุบปับทำเอานงคราญสะดุ้งโหยง ฝูมี่พยักหน้ารับคำเสียก่อนจะหันไปมองต้นกำเนิดเสียงด้วยซ้ำ เด็กสาวเน่งน้อยจดจำคำของกูกูได้จึงนำแผ่นหยกสลักชื่อและขั้นยศวางลงในถาดด้านหน้าเจ้ากรมภูษา 'เหม่ยเหรินระดับ 4 ซ่างกวนฝูมี่' สะกิดอีกด้วยว่าตนชอบสีสสว่างสักหน่อย

           เพื่อหลีกเลี่ยงการป่าวประกาศดึงดูดความสนใจโดยไม่จำเป็นเสี่ยวฝูมี่เลือกใช้ป้ายหยกแสดงฐานะ และแล้วก็ได้รับ หลังรับอาภรณ์มายังได้ถามอีกว่าจะเป็นอันใดไหม หากกตนจะดัดแปลงหรืออย่างน้อยปักลวดลายลงบนชุดเดิมก็ยังได้ 

           ไม่ได้รับการตอบรับรึปฎิเสธ ฝูมี่จะถือว่าตนสามารถทำได้.. !!

เอฟเฟคพรสวรรค์ลาภลอย : มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

@Admin   อาวชุดมาาา

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน
วันที่ยี่สิบห้า ชีเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ ต้นยามซื่อ (09.00 น.)

     เป็นอีกครั้งสำหรับการมาเยือนกองพระภูษาในรั้วราชวังแห่งนี้ เหตุการณ์กดศีรษะไฉเหรินสักคนครั้นมารับอาภรณ์ยังคงตราตรึงในดวงใจไม่จางหาย ริมฝีปากบางขยับแย้มยิ้มพอใจในการกระทำของตนเองครานั้นอย่างไม่รู้สึกรู้สาใด ๆ ว่าจะทำให้ใครเจ็บช้ำทั้งสิ้น มีเพียงความอยู่รอดและการป้องกันตนเท่านั้นที่นางแลเห็นในการกระทำ

   อย่าให้ผู้ใดเหยียบจมูก ปีนศีรษะนางขึ้นสูงได้เป็นอันขาด

   นางไม่ใช่คนชมชอบชัยชนะ ทว่าแล้วเหตุใดนางต้องพ่ายแพ้ ? หากสตรีนางใดจะก้าวขึ้นสูงเหนือนางก็ก้าวไป ทว่าหากจะก้าวขึ้นโดยกดหัวนางลงคงต้องขอขัดข้งหาให้ล้มไปเสียก่อนคงไม่เกินกว่าเหตุ

   เว่ยเจียเหลียนฮวาเดินมาจากเถียนเซี่ยกง ลัดเลาะมาตามเส้นทางเดิมราวกับระลึกความทรงจำแรกของการมาเหยียบที่แห่งนี้และตรงเข้ามายังกองพระภูษาเพื่อแจ้งแก่ข้าหลวงประจำที่แห่งนี้ให้จัดเตรียมอาภรณ์ให้ดี

   “ข้ามารับอาภรณ์ของข้า”

   น้ำเสียงใสเอ่ยขึ้น เมื่อขึ้นตำแหน่งใหม่นางแลดูวางอำนาจมากขึ้นหรือไม่กันนะ ? หรือเป็นเพราะใกล้ชิดกับผู้ทรงอำนาจมากเกินไป สุรเสียงหนักแน่นนั้นเลยติดปากนางไปโดยปริยาย การประพฤติตามกันของมนุษย์โดยสัญชาตญาณช่างน่ากลัวนัก

   ข้าหลวงได้ยินเช่นนี้ก็เร่งมาเชื้อเชิญให้นางนั่งพักรอสักครู่และวิ่งกรูไปตระเตรียมอาภรณ์มากมายมาให้นางพิศมอง จากที่ต้องมาเลือกหยิบพับผ้ามากมายยื้อแย่งกับสตรีอื่น ครานี้นางได้เวลาครุ่นคิดตัดสินใจยิบจับอยู่นานเชียว ทั้งยังมีสาวใช้ที่คอยถืออาภรณ์ที่นางเลือกให้และมีสาวใช้ที่คอยมายืนให้นางลองทาบกายให้เห็นภาพรวมของอาภรณ์นั้น ๆ

   “พวกเจ้าเอาทั้งหมดนี้กลับเรือนไปก่อน ข้าจะเดินเล่นของข้าไปสักพัก”

   เมื่อสิ้นวจรของสตรีผู้มากอำนาจที่สุดในที่แห่งนี้ตอนนี้ นางกำนัลตัวน้อยประจำตำหนักเถียนเซี่ยก็รับคำสั่งและช่วยกันถืออาภรณ์กลับเรือนไป ส่วนนางผู้เอ่ยปากสั่งก็กล่าวขอบคุณข้าหลวงในกองพระภูษาและยืมอาภรณ์ธรรมดา ๆ สักชุดมาผลัดเปลี่ยนเพื่อแอดหนีไปเดินเล่นนอกวังเสียหน่อย สำหรับคนแรกที่ขึ้นสู่ตำแหน่งนั้น

ชื่อชุด: ชุดฉิงโหรว

คำอธิบายชุด: ‘ ดุจท้องนภาสีคราม ดั่งเมฆาอ่อนโยน ’ อาภรณ์ไหมสีครามสวยไล่ระดับสีจากอ่อนไปเข้ม ปักดิ้นเงินสวยงามลวดลายเมฆานวลละมุน ผ้ารัดเอวโอบขอดแสดงซวดทรงปล่อยชายระย้างามพริ้วไหวยามก้าวเดิน ไหมโปร่งสีนภาอ่อนคลุมทับและคล้องเรียวแขนด้วยผ้าคลุมไหล่งามสีครามเข้มเข้าคู่กัน ทั้งหมดนี้คือผลงานการออกแบบของ ‘ หงลี่หยาน • รองหัวหน้านางกำนัลฝ่ายตัดเย็บ ’ ผู้มากฝีมือแห่งกองพระภูษาประจำพระราชวังหยิบยกเซียนหญิงผู้งดงามยามแสงตะวันฉายกลางท้องนภาเป็นภาพสื่อของอาภรณ์ชุดนี้

รูปภาพชุด: 

 

https://i.imgur. com/Ls2RGJE.png

@@Admin 
เมื่อไหร่ผมจะได้เจอฟูจวินที่แท้จริงของดวงใจผม รักนะคะ หว่ออ้ายหนี่ ซารางเฮโย ฉางซานเซียนหวาง

LuBairan ดี

รับอาภรณ์
วันที่ 28 เดือน 07 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10
เวลาสิบสามนาฬิกาเป็นต้นไป

เพราะบรรดาศักดิ์เปลี่ยนไปแล้วเครื่องแบบที่ได้รับมาก็ถึงเวลาผลัดมือด้วยเช่นกัน ลู่เจี๋ยยวี่เดินนำหน้าธารกำนัลทั้งหลายมาตามระเบียงทางเดินซวิ่นเยว่นับเป็นครั้งแรกในรอบเจ็ดวันเต็มที่นางหายหน้าไปจากสายตาของผู้คน และในครั้งที่ได้ปรากฏตัวกลับมาก็ไม่เคยทำให้ผู้ใดผิดหวัง นงคราญหยกภายใต้อาภรณ์สีขาวปลอดโปร่งของเหม่ยเหรินยังคงงดงามน่ารักเหมือนอย่างครั้งแรกที่พบต่างก็เพียงแค่ความสงบสูงส่งที่คล้ายจะเพิ่มพูนขึ้นผ่านการได้รับใช้ใกล้ชิดไท่โฮ่วซึ่งนับว่าเป็นจุดสูงสุดของการเป็นลูกสะใภ้

กองพระภูษาครั้งนี้ไม่เหมือนกับครั้งแรกเลยแม้แต่น้อย

เนตรดุจหงส์ของสตรีหยกเคลื่อนขึ้นมองหมู่เรือนภายในเขตกองพระภูษาด้วยสายตาสงบ ครั้งแรกที่ได้พิศมองทิวทัศน์นี้นางโดดเดี่ยว เจ็บปวดและชอกช้ำเกินกว่าจะลืมเลือนได้ แต่แล้วอย่างไร? สุดท้ายคนที่ได้กลับมายืนที่นี่พร้อมบทบาทฐานะที่มากขึ้นก็ไม่พ้นเป็นนาง

เป็นนางที่ค่อย ๆ เติมหนามลงบนร่างเพื่อเป็นการป้องกันตัว ผู้มาเยือนกองพระภูษาเดินเข้ามายังเรือนใหญ่ตรงกลางอันเป็นที่ตั้งของฝ่ายพระคลัง

“ บ่าวไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าเหตุใดจึงต้องให้พระสนมมารับด้วยตนเอง ” เป็นเสียงของนางกำนัลน้อยผู้หนึ่งที่พอพูดจบก็อมลมไว้ในแก้มจนดูคล้ายกระรอกที่อมของกินเอาไว้ในปาก การพูดครั้งนี้ฟังเผิน ๆ ดูเหมือนตัดพ้อแต่ใครกันที่จะไม่รู้ว่าน้ำเสียงไม่พอใจนั้นแทรกไปด้วยความจิกกัดถึงชายที่ยืนอยู่กลางเรือน

โจวเฉียนฟานเบี่ยงหน้าหันมามองเล็กน้อย หัวหน้าฝ่ายพระคลังเช่นเขาย่อมไม่ฉุนเฉียวแค่เพราะได้วาจาเลื่อนลอยที่แฝงใบมีด “ เป็นพระสนมท่านใดมารับอาภรณ์? ” ผู้มีหน้าที่ตรวจสอบการเข้าออกของเครื่องแบบภายในเปรยถามเสียงเรียบ

“ เจ้า—- ” นางกำนัลน้อยที่เคยออกปากพูดจากระทบกระทั่งทนไม่ไหวอีกต่อไปเมื่ออีกฝ่ายกล่าวถามอย่างไม่ไว้หน้าพระสนมที่นางรับใช้จนเผลอโพล่งคำออกมาหนึ่งคำ แต่สุดท้ายก็ถูกห้ามด้วยหนึ่งฝ่ามือขาวเนียนที่ยกขึ้นปราม

ท่าทางของบ่าวมีผลต่อชื่อเสียงของผู้เป็นนาย เมื่อครู่ถึงคนฝั่งนายจะเป็นฝ่ายเสียมารยาทก่อนแต่ต่อมาเมื่อนายหญิงแสดงกิริยาที่ประกาศว่าไม่ต้องการให้ยุ่งกับเรื่องนี้ ร่างเล็กที่ดูพร้อมจะปะทะของนางกำนัลก็กลับมายืนเหยียดตรงอย่างสงบเสงี่ยมสร้างความประหลาดใจระคนชื่นชมให้กับ ‘ พระสนม ’ ที่ควบคุมคนของตนเองอย่างเคร่งคัด

“ เมื่อครู่คนของข้าเสียมารยาทต่อท่านหัวหน้า หวังว่าจะไม่ถือสา ” จะมีสนมชั้นต้น ๆ ผู้ใดบ้างที่นอบน้อมถึงเพียงนี้ ลู่ไป๋หรั่นแย้มยิ้มตรึงจิตใจของผู้ที่พบหน้า แต่ละคนคล้ายตื่นตะลึงไปกับความงามราวกับนางอัปสรที่ลงมาจุติบนโลกมนุษย์โดยหาได้รู้ตัวว่าในทุก ๆ เสี้ยววินาทีที่แตกตื่นอยู่นั้น ยังมีคนงามที่ก้าวขาเดินเข้าไปใกล้โต๊ะทำงานของผู้ดูแลกองพระภูษาแห่งนี้อยู่เรื่อย ๆ

“ กระหม่อมไม่ถือสา ”

เฉียนฟานกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะหลุบตาลงมองแผ่นหยกสลักขั้นและชื่อซึ่งจะได้รับพร้อมกับราชโองการแต่งตั้งของเหล่าสนมที่พึ่งจะถูกวางโดยอาศัยมือขาวผุดผาดนั้นเป็นผู้หยิบออกมาอวดโฉม โดยบนแผ่นหยกนั้นถูกสลักขึ้นเป็นคำว่า ‘ เจี๋ยยวี๋ ขั้นสาม ชั้นเอก • ลู่ไป๋หรั่น ’

เป็นอันตอบข้อสงสัยได้เป็นอย่างดี ‘ งามพิลาสล้ำเหนือกว่าผู้ใดทั้งปวง กิริยามารยาทเรียบร้อยบริสุทธิ์ หากมิใช่เทพธิดาที่ย้อมหยกจนเฉิดฉายเช่นจันทราแล้วจะเป็นผู้ใดไปได้อีก ’ หัวหน้าฝ่ายคลังภูษายันกายขึ้นหันไปสั่งการคนของตัวเองให้เร่งไปหยิบเครื่องแบบเจี๋ยยวี๋ออกมาหนึ่งชุดก่อนจะหันกลับไปทางพระสนมที่กำลังเก็บแผ่นป้ายหยกของตัวเองลงในแขนเสื้อ

“ ลู่เจี๋ยยวี่โปรดรอสักครู่ กระหม่อมให้คนไปนำชุดมาแล้ว ส่วนสาเหตุที่ต้องให้ท่านลำบากมารับด้วยตัวเองนั้น… ”

“ ข้าเข้าใจ ท่านอย่าได้กังวล ”

ถึงจะไม่สามารถพูดว่าเข้าใจได้อย่างท่องแท้แต่ก็พอเข้าใจอยู่บ้าง ที่นี่ไม่ใช่วังหลังทั่วไปที่ยกยอสตรีขึ้นหิ้งเสียขนาดห้ามขยับเนื้อขยับตัว กลับกันที่นี่คือวังหลังของจักรพรรดิฮั่นอู่ตี้ผู้เกรียงไกรในสนามรบ เขาย่อมไม่ใส่ใจถึงความละเอียดอ่อนภายในบ้าน หรือไม่ก็รู้ แต่เลือกที่จะใช้สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เล่านี้ตอกย้ำสถานการณ์ความเป็นจริงให้พวกนางได้ทราบ

ต่อให้เป็นสนมของหวงตี้แต่ก็ยังเป็นราษฎรใต้อาณัติกฏบ้านกฏเมืองและฝ่าบาท ไม่มีข้อยกเว้นหรือการหย่อนยาน ทั้งหมดล้วนเป็นการย้ำเตือนใจที่เงียบงันและชัดเจน

คอยอยู่ไม่นานนักถาดอาภรณ์ขั้นเจี๋ยยวี่ก็ถูกนำออกมามอบให้ถึงมือ ลู่เจี๋ยยวี่ยอบกายลงขอบคุณในความลำบากครั้งนี้เล็กน้อยก่อนจะเป็นฝ่ายถือถาดในมือออกไปหนึ่งชุด นางแจ้งแก่เขาว่าจะขอนำชุดกลับไปสวมที่ตำหนักตนและจะให้บ่าวซักล้างช่วยทำความสะอาดก่อนส่งกลับคืน ซึ่งโจวเฉียนฟานก็ไม่ปฏิเสธ เพื่อเป็นการให้เกียรติเจี๋ยยวี่ลำดับที่สอง หัวหน้าฝ่ายพระคลังร่วมทางเดินออกมาส่งนางที่หน้ากองพระภูษาพร้อมกับเหล่านางกำนัลผู้ติดตามที่ประคองถาดชุดสำรองและเครื่องประดับประจำขั้นตามออกไปด้วย

รับชุดขั้นเจี๋ยยวี่

พิมพ์นิยม (น้ำเงิน)(+10) >
เงื่อนไขพัฒนาคลาส:
Level 15 เป็นต้นไป [เช็ค]
สเตตัส CHA 20 ขึ้นไป [เช็ค]

Longyue บ้า

มารับชุดแล้วค้าบบบ @Admin

CHAPTER 17.4

วันที่ยี่สิบแปดเดือนเจ็ดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ วันพุธ เวลา 12.00 น.

หญิงสาวชาติกำเนิดสูงส่งที่เข้าวังมาพร้อมกับใบหน้าเย่อหยิ่งมีอยู่หลายคน มุมปากประดับรอยยิ้มหวานละไมและท่วงทีที่หาได้เกรงกลัวต่อผู้ใดเช่นหญิงสาวตรงหน้าก็หาได้อย่างดาษดื่น แต่ละนางล้วน ‘ไม่ตายดี’

ความจริงหญิงสาวผู้อยู่ต่อหน้าโจวเฉียนฟานก็แคล้วคลาดจากความตายมาแล้วคราหนึ่ง ทว่านางมิได้เรียนรู้การวางตัวเพิ่มขึ้นเลยสักนิด ‘นายหญิงน้อยตวนมู่’ เวลานี้เอนกายอยู่บนเก้าอี้รับรองที่บ่าวรับใช้ยกมาให้ ในมือประคองพัดกลมโบกคล้ายร้อน ท่วงท่าเฉิดฉันแฝงความโอหังถึงเจ็ดส่วน

ครั้นเห็นโจวเฉียนฟานเต็มตา นางก็ยกพัดขึ้นปิดปาก นัยน์ตาแฝงแววหยอกล้อ

“ชุดของเจ้า— งดงามราวกับเทพสวรรค์ มองดูแล้วไม่เบื่อหน่ายสายตา เหตุไฉนไม่เปลี่ยนเครื่องแบบขันทีและข้าราชการเป็นเช่นนี้บ้างเล่า ชุดของพวกเขาอึมครึมสิ้นดี!”

“ถวายบังคมนายหญิงน้อย” โจวเฉียนฟานเมินถ้วยคำก่อนหน้าของหลงเยวี่ยจนหมดสิ้น ทว่าก็ทำความเคารพอย่างเหมาะสมตามพิธี

จือซินที่ติดตามมาด้านข้างรีบเอ่ยแจ้งธุระ “นายหญิงน้อยมารับชุดประจำตำแหน่งเหม่ยเหริน”

“อ้อ—” โจวเฉียนฟานเอ่ยรับหนึ่งคำ แล้วหันไปสั่งการคนใต้บัญชา ไม่นานก็มีขันทีท่าทางคล่องแคล่วว่องไววิ่งกุลีกุจอมาทางหลงเยวี่ย “นายหญิงน้อยนี่คือชุดประจำตำแหน่งเหม่ยเหรินพ่ะย่ะค่ะ เรียกว่า ชุดเหวินเฉิน ออกแบบอย่างงดงามปราณีต นายหญิงน้อยเชิญลองชุดก่อนทางด้านนี้ หากมีจุดไหนระคายเคืองร่างกายอันล้ำค่าจนรู้สึกไม่สบายตัวแล้วละก็…บ่าวจะได้เร่งรีบแก้ไขให้นายหญิงน้อยทันที พวกเจ้า พวกเจ้าวางมือก่อน มาช่วยนายหญิงน้อยเปลี่ยนชุด ส่วนพวกเจ้าออกไปให้หมด”

ขันทีคนดังกล่าวสั่งอย่างเป็นงานเป็นการ แล้วผายมือไปที่หอ้งลองชุด “นายหญิงน้อยเชิญทางนี้”

หลังปรับแก้ชุดประจำตำแหน่งเรียบร้อยแล้ว หลงเยวี่ยก็ออกจากห้องลองชุดด้วยอาภรณ์อันงดงามประจำตำแหน่ง หญิงสาวที่ชมชอบแต่งกายด้วยสีสันฉูดฉาดและลายผ้าปักอันประณีตเช่นนาง ยอมแต่งกายในเครื่องแบบเฉกหญิงทั่วไปย่อมคิดเคืองในใจเป็นธรรมดา

ระยะหลังมีแต่เรื่องไม่ได้ดั่งใจ ใบหน้างามแฝงความไม่พอใจอย่างเลือนราง

“นายหญิงน้อย—กฎของวังความจริงก็ไม่ได้เข้มงวด ท่านสวมอาภรณ์นี้แล้วงดงามเจิดจริส ถ้าประดับปิ่นอีกเล็กน้อยสวมเสื้อคลุมโปร่งบางบ้าง…นอกจากจะดึงดูดหัวใจผู้มองแล้วจะยิ่งส่งเสริมให้ท่านงามหยดย้อยขึ้นไปอีก—-”

ผู้ใดบ้างไม่ชมชอบคำเยินยอโป้ปดอันหอมหวาน

หลงเยวี่ยยกมุมปากเหยียดรอยยิ้ม “กองพระภูษามีเจ้าช่างเจรจาพาที ตกรางวัล” จือซินเดินไปมอบเงินถุงหนึ่งแก่ขันที พร้อมกับที่เขาโขกศีรษะเอ่ยคำขอบคุณเสียยาวเหยียด