ป้อมฉีเหลียง

RongXiuying ดี

วันที่ 5 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามเฉิน (เวลา 07.00 น.)

เสียงกลองรัวเร่งเร้าของวันใหม่ดังขึ้นปลุกผู้คนในค่ายทหารให้ตื่นจากการหลับใหล ซิ่วอิงลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสดชื่น แม้เมื่อคืนจะผ่านพ้นการดื่มฉลองมาอย่างหนักหน่วง แต่นางก็ไม่ได้รู้สึกปวดหัวหรือมึนงงแม้แต่น้อย ร่างกายที่แข็งแกร่งและฟื้นตัวได้รวดเร็วยังคงเป็นสมบัติล้ำค่าที่ติดตามตัวนางมาแต่ไหนแต่ไร นางจัดการกิจวัตรประจำวันของตัวเองอย่างรวดเร็ว กวาดล้างร่างกายและสวมชุดทหารที่ดูสะอาดสะอ้าน ก่อนจะเดินออกจากกระโจมไปรวมตัวกับเหล่าทหารคนอื่น ๆ ที่ลานกว้าง เช้าวันนี้บรรยากาศในค่ายยังคงอบอวลไปด้วยความสุขและความคึกคัก เหล่าทหารพูดคุยหัวเราะกันอย่างออกรสถึงงานเลี้ยงเมื่อคืนที่ผ่านมา ซิ่วอิงได้แต่ยิ้มบาง ๆ ให้กับบทสนทนาที่ได้ยิน ก่อนที่สายตาของนางจะเหลือบไปเห็นซุ้มแลกรางวัลพระราชทานที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากกองพลาธิการ ซิ่วอิงใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งในการมองดูแผ่นป้ายบอกราคาแลกเปลี่ยนที่เขียนด้วยลายมือบรรจงว่ารางวัลแต่ละอย่างต้องใช้ป้ายผลงานจำนวนเท่าไหร่ในการแลกบ้าง ป้ายผลงานของนางที่ได้มาจากการสังหารปีศาจมังกรดำในสงครามนั้นมีอยู่กว่าร้อยแผ่นในกล่องเก็บป้ายขนาดเล็ก นางยังคงมีผลงานติดตัวที่ยังไม่ได้แลกเป็นป้ายอีกบางส่วน บางทีนางควรแลกมันให้หมดเสียก่อน แล้วค่อยมาตัดสินใจว่าจะใช้ป้ายพวกนี้แลกสิ่งใด นางกวาดสายตาไล่ดูรายการราคาจนพบว่า หนึ่งผลงานสามารถแลกได้ถึงหนึ่งร้อยป้าย หากเป็นเช่นนั้น ผลงานที่ยังไม่ได้แลกของนางทั้งเจ็ดอย่างก็สามารถแลกได้มากถึงเจ็ดร้อยป้าย! ดวงตาของซิ่วอิงเปล่งประกายวาววับในทันที ก่อนที่เรียวขาของนางจะเร่งฝีเท้าตรงไปยังซุ้มแลกรางวัลอย่างไม่รีรอ นางเดินเข้าไปใกล้จนได้กลิ่นหอมของหมึกที่เพิ่งแห้งจาง ๆ บนแผ่นไม้รายชื่อ ซิ่วอิงพบกับเจ้าหน้าที่ผู้สูงวัยผู้หนึ่ง เขากำลังใช้พู่กันจุ่มหมึกเติมลงในป้ายชื่อของรางวัลที่เพิ่งถูกแลกไปจนหมด เจ้าหน้าที่คนนั้นสวมชุดขุนนางชั้นผู้น้อย ใบหน้าของเขามีริ้วรอยตามกาลเวลาแต่ดวงตายังคงเฉียบคมราวกับเหยี่ยวที่เฝ้ามองสิ่งของล้ำค่า ซิ่วอิงโค้งคำนับอย่างนอบน้อมก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแจ่มใส “ท่านเจ้าหน้าที่ ขอข้าน้อยแลกป้ายผลงานด้วยเจ้าค่ะ” เจ้าหน้าที่ผู้สูงวัยเงยหน้าขึ้นจากงานที่ทำ เขามองสำรวจซิ่วอิงตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาประเมินผล ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยแล้วผายมือไปที่โต๊ะด้านข้าง “นำมาวางได้เลย” ซิ่วอิงค่อย ๆ วางกล่องไม้เล็ก ๆ ลงบนโต๊ะ เสียงป้ายผลงานทองแดงกระทบกันเป็นเสียงก้องกังวานเบา ๆ ราวกับเสียงกระดิ่งของเหรียญเงินที่กำลังไหลลงสู่กองสมบัติ จากนั้นนางก็หยิบม้วนผ้าไหมสีน้ำตาลเข้มออกมาจากกระเป๋าเสื้อด้านใน มันคือบันทึกหลักฐานที่ยังไม่ได้นำไปแลกเป็นป้าย เจ้าหน้าที่ผู้สูงวัยเปิดม้วนผ้าออกอย่างช้า ๆ มือของเขาสั่นเล็กน้อยยามที่เห็นลายเซ็นและตราประทับของแม่ทัพฮั่วประทับอยู่ทุกรายการ ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองซิ่วอิงอีกครั้งด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง “เจ้าคือคนที่ช่วยท่านแม่ทัพฮั่วในการสังการแม่ทัพปีศาจงั้นหรือ?” เสียงของเขาสั่นเครือด้วยความนับถือซิ่วอิงพยักหน้ารับอย่างถ่อมตัว นางไม่เคยคิดว่าผลงานของตัวเองจะเป็นที่จดจำได้ถึงขนาดนี้ “ข้าขออนุญาตใช้เวลาสักครู่ในการคำนวณป้ายให้เจ้า โปรดรออยู่ตรงนี้ก่อน” เจ้าหน้าที่ผู้สูงวัยกล่าวจบก็รีบหันไปหยิบลูกคิดออกมาจากลิ้นชัก เขาดีดมันไปมาอย่างรวดเร็ว เสียงดังกรุ๋งกริ๋ง ๆ ดังขึ้นอย่างสม่ำเสมอในความเงียบสงบยามเช้าที่เริ่มมีผู้คนพลุกพล่านขึ้นบ้าง ไม่นานนัก เขาก็หันกลับมาพร้อมกับป้ายทองแดงที่สลักคำว่า ‘อู่เต๋อ’ อย่างประณีตในปริมาณมหาศาล ป้ายแต่ละแผ่นมีขนาดเล็กกะทัดรัดแต่ก็หนาพอที่จะรู้สึกได้ถึงน้ำหนักเมื่อถือไว้ในมือ เจ้าหน้าที่ผู้สูงวัยวางป้ายทั้งหมดลงบนโต๊ะเบื้องหน้าของซิ่วอิงอย่างระมัดระวัง “ทั้งหมดเจ็ดร้อยป้ายพอดีไม่มีขาดตกบกพร่อง และรวมกับป้ายเดิมที่เจ้ามีอีกหนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้าแผ่น ตอนนี้เจ้ามีป้ายผลงานทั้งหมดแปดร้อยเจ็ดสิบห้าแผ่นแล้วนะ” ซิ่วอิงรับกล่องไม้ที่อัดแน่นไปด้วยป้ายทองแดงจากเจ้าหน้าที่ด้วยความรู้สึกยินดี หัวใจของนางเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น ราวกับได้พบเจอสมบัติล้ำค่าที่ไม่ได้ตั้งใจจะตามหา ยามนี้ป้ายผลงานกองใหญ่ในกล่องดูงดงามจับตาไปหมดทุกแผ่น ทุกแผ่นเปรียบดั่งความสำเร็จที่นางได้มาจากการต่อสู้กับอสูรที่ร้ายกาจในสงคราม และตอนนี้มันได้กลายเป็นกุญแจสำคัญที่จะเปิดประตูสู่สิ่งของที่นางปรารถนาในรายการรางวัลพระราชทาน ในที่สุดซิ่วอิงก็ถอยออกมาจากหน้าซุ้มแลกรางวัล ปล่อยให้เหล่าทหารคนอื่น ๆ ที่รอคอยอยู่ได้เข้าไปทำธุระของตนเอง ซิ่วอิงเปิดม้วนรายการออกอย่างช้า ๆ สายตาไล่สำรวจรายการต่าง ๆ อีกครั้ง ราวกับเป็นนักล่าที่กำลังเลือกเหยื่อที่ล้ำค่าที่สุด บรรยากาศรอบตัวนางพลันเปลี่ยนไปจากความคึกคักของค่ายทหารกลายเป็นความเงียบสงบในภวังค์ของตนเอง นางใช้เวลาอยู่นานในการพิจารณารายการแต่ละอย่างอย่างถี่ถ้วน จะต้องคำนวณและแลกแต่ของที่คุ้มที่สุดมาเท่านั้น!

แลกเปลี่ยน 7 ผลงาน = 700 ป้ายผลงาน

หลักฐานการสร้างผลงาน ฆ่าปีศาจสะสมครบ 50 ตัว +3 ผลงาน

โบนัสสังหารขุนพล: ทำให้แม่ทัพและรองแม่ทัพเลือดเหลือครึ่งหลอด +4 ผลงาน 

@Watcher 

RongXiuying ดี

วันที่ 5 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามเฉิน (เวลา 07.15 น.)

หลังจากครุ่นคิดพิจารณารายการรางวัลอยู่นานดุจดังนักปราชญ์ผู้ขบคิดตำราปรัชญาโบราณ ซิ่วอิงก็ตัดสินใจได้ในที่สุด ดวงตาคู่คมของนางพลันหยุดนิ่งอยู่ที่รายการหนึ่งที่ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกลจากซุ้มแลกรางวัล มันคืออาวุธที่วางอยู่บนแท่นไม้แกะสลักอย่างประณีต ตัวทวนยาวกว่าสามเมตร ทอดตัวสงบนิ่งอยู่บนแท่นวางราวกับมังกรที่กำลังหลับใหล ง้าวกรีดนภา...ชื่อนี้สลักไว้บนป้ายไม้สีดำสนิทที่แขวนไว้ข้างกัน ซิ่วอิงมองเห็นรายละเอียดของมันได้อย่างชัดเจน แม้จะยืนอยู่ห่างออกไปหลายก้าว นางก้าวเดินเข้าไปใกล้อาวุธชิ้นนั้นอย่างช้า ๆ หัวใจพลันเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น ราวกับได้พบกับเนื้อคู่ที่ตามหามานานหลายปี สองมือนางเลื่อนขึ้นไปสัมผัสปลายด้าม ความเย็นยะเยือกของเหล็กที่ซ่อนอยู่ภายในทำให้รู้สึกถึงน้ำหนักอันมหาศาลของมัน ง้าวเล่มนี้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อผู้ใช้ที่มีเรี่ยวแรงมหาศาล และซิ่วอิงก็รู้ในทันทีว่า...มันเกิดมาเพื่อเป็นของนาง! ซิ่วอิงไม่ลังเลอีกต่อไป นางหันกลับไปยังซุ้มแลกรางวัลอีกครั้ง เจ้าหน้าที่ผู้สูงวัยยังคงนั่งทำงานอยู่เช่นเดิม เขามองเห็นการมาของซิ่วอิงจึงผงกศีรษะให้เล็กน้อยเป็นเชิงทักทาย "ข้าน้อยตัดสินใจได้แล้วเจ้าค่ะ" ซิ่วอิงกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น นางหยิบกล่องไม้ที่เต็มไปด้วยป้ายทองแดงออกมาวางบนโต๊ะ "ข้าน้อยต้องการแลกง้าวกรีดนภา!" เจ้าหน้าที่ผู้สูงวัยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก เขาหยิบง้าวเล่มนั้นออกมาจากแท่นวางอย่างระมัดระวัง แล้ววางมันลงบนโต๊ะเบื้องหน้าของซิ่วอิง พร้อมกับหยิบลูกคิดออกมาอย่างรวดเร็ว เสียงดีดลูกคิดดังกรุ๋งกริ๋งอีกครั้ง ไม่นานนักเขาก็หยิบป้ายทองแดงจำนวนสามร้อยแผ่นออกมาจากกล่องของซิ่วอิง แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงชื่นชม "เป็นอาวุธที่เหมาะสมกับเจ้าแล้วจริง ๆ" เขากล่าวพลางยื่นทวนให้ซิ่วอิง "ขอให้เจ้าได้ใช้มันอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องบ้านเมือง" ซิ่วอิงรับง้าวเล่มนั้นมาถือไว้ในมือ รู้สึกได้ถึงพลังที่อัดแน่นอยู่ภายในตัวอาวุธ เลือดในกายของนางพลันสูบฉีดอย่างรุนแรง ใบหน้าของนางประดับไปด้วยรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ "ขอบคุณเจ้าค่ะ" นางกล่าวด้วยความเคารพ ก่อนจะเดินห่างออกมาจากซุ้มแลกรางวัลอีกครั้งพร้อมกับง้าวคู่ใจเล่มใหม่ นางกวัดแกว่งง้าวในอากาศเบา ๆ อานุภาพของมันยังคงซ่อนเร้นอยู่ภายในแต่ซิ่วอิงก็สัมผัสได้ถึงพลังอันมหาศาลเพียงแค่ถือมันไว้ในมือเพียงเท่านั้น ทุกครั้งที่ปลายคมของง้าวตวัดผ่านอากาศจะเกิดเสียงดัง ฟิ้ว… ราวกับสายลมที่กำลังเคลื่อนที่ และทุกครั้งที่หางของง้าวกวาดผ่านอากาศก็จะเกิดเสียงคล้ายมังกรคำราม! มันเป็นเสียงที่ไม่สามารถหาคำมาบรรยายได้ทั้งหมด แต่มันช่างไพเราะราวกับเสียงเพลงในหูของนาง ง้าวเล่มนี้จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของนาง เป็นแขนขาที่สามที่จะช่วยให้นางได้แสดงความสามารถของตัวเองออกมาได้อย่างเต็มที่อย่างแน่นอน!

แลกง้าวกรีดนภา

ใช้ป้ายผลงาน: 300 ป้ายผลงาน

@Watcher 

RongXiuying ดี

วันที่ 5 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามเฉิน (เวลา 07.30 น.)

ซิ่วอิงกวัดแกว่งง้าวใหม่เล่นอยู่สักพัก จู่ ๆ อาการแน่นอึดอัดที่เคยเกิดขึ้นก็กลับมาอีกครั้งในคราวนี้ มันเป็นความรู้สึกที่คล้ายกับครั้งแรกในช่วงบูรณะป้องฉีเหลียง แต่ครานี้พลังงานที่อัดแน่นในร่างกลับยิ่งรุนแรงกว่าเดิมหลายเท่า ราวกับพายุที่ถูกกักขังไว้ในภาชนะที่เล็กเกินไป ซิ่วอิงก้มมองดูง้าวในมือ พลังของมันไม่ใช่แค่ความคมกล้า แต่คือคลื่นพลังที่เชื่อมต่อกับเลือดเนื้อของนาง ทำให้กระแสปราณในกายปั่นป่วนจนแทบจะควบคุมไม่ได้ นางนึกถึงประสบการณ์ครั้งก่อนที่อาการเหล่านี้หายไปอย่างน่าประหลาดเมื่อได้อธิษฐานต่อสัจจเทพอี๋เหอ นางเลือกที่จะทำสิ่งเดิมอีกครั้งเพื่อความแน่ใจในผลลัพธ์ ซิ่วอิงมองหาเศษหินที่พอจะใช้ได้ แล้วจัดเรียงมันขึ้นเป็นเจดีย์เล็ก ๆ อย่างประณีต นิ้วมือเรียวค่อย ๆ วางหินแต่ละก้อนลงบนอีกก้อนอย่างบรรจง ราวกับสร้างแท่นบูชาอันศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมาในพริบตา เมื่อเจดีย์หินตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ซิ่วอิงก็นั่งลงคุกเข่าอย่างสงบ นางหลับตาลง พยายามรวบรวมสมาธิทั้งหมดที่มีเพื่อส่งคำอธิษฐานอันหนักแน่นออกไป “ข้าแต่สัจเทพอี๋เหอ ผู้ทรงอำนาจแห่งแดนเทพ ข้าขออัญเชิญพลังของท่านมาสถิตในกาย เพื่อปลดล็อกขีดจำกัดและก้าวสู่ศักยภาพที่แท้จริง ขอให้พรแห่งท่านนำพาข้าไปสู่ความแข็งแกร่งอันไร้ขีดจำกัด!” คลื่นพลังลี้ลับที่มองไม่เห็นค่อย ๆ แผ่ซ่านเข้ามาในร่างของนางอย่างเชื่องช้า ความรู้สึกอึดอัดที่เคยมีค่อยๆ คลายตัวลงเหมือนสายน้ำที่ไหลออกจากเขื่อนที่กำลังจะพังทลาย ผิวหนังของนางรู้สึกอุ่นขึ้นเล็กน้อย และเส้นทางเดินปราณที่เคยคับแคบก็รู้สึกกว้างขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ซิ่วอิงลืมตาขึ้นอีกครั้ง พบว่าอาการแน่นอึดอัดนั้นหายไปสิ้นเชิงราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน นางสัมผัสได้ถึงปราณที่ไหลเวียนในกายอย่างสงบและทรงพลังกว่าที่เคย ใบหน้าของซิ่วอิงผุดรอยยิ้มบาง ๆ อย่างพึงพอใจ นางตัดสินใจได้ในทันทีว่าเส้นทางที่ต้องมุ่งไปต่อจากนี้คือการพัฒนาพลังปราณของตนเองให้แข็งแกร่งขึ้น ซิ่วอิงกลับไปที่ซุ้มแลกรางวัลอีกครั้ง ดวงตาคู่คมของนางกวาดมองไปทั่วรายการรางวัลอันมากมาย ก่อนจะหยุดอยู่ที่สิ่งหนึ่งซึ่งดึงดูดสายตานางได้ในทันที นั่นคือ เตาพลังวิญญาณ วางตั้งอยู่บนโต๊ะไม้เรียบง่าย มันไม่ใช่แค่เตาธรรมดา แต่เป็นสิ่งที่จะช่วยยกระดับการฝึกฝนของนางให้ก้าวไปอีกขั้นหนึ่งได้อย่างแน่นอน นางก้าวเข้าไปใกล้เตาพลังวิญญาณอย่างช้า ๆ แล้วค่อย ๆ ใช้ปลายนิ้วสัมผัสที่ผิวหิน สิ่งที่นางรู้สึกได้คือคลื่นพลังงานที่สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งร่าง คลื่นนั้นไม่ใช่ความร้อนหรือความเย็น แต่มันคือพลังที่ทำให้จิตใจของนางสงบลงอย่างประหลาด ราวกับเตานี้กำลังชำระล้างความว้าวุ่นในจิตใจของนางให้หมดสิ้นไป ซิ่วอิงรู้ได้ในทันทีว่าเตานี้คือสิ่งที่นางต้องการ และเมื่อเห็นว่ารายการระบุว่าใช้ป้ายทองแดงเพียงแปดสิบแผ่นในการแลกเปลี่ยน นางก็ยิ่งตัดสินใจได้ในทันที ซิ่วอิงจึงหันไปหาเจ้าหน้าที่ผู้สูงวัยที่นั่งอยู่หลังซุ้มอีกครั้ง “ข้าต้องการแลกเตาพลังวิญญาณเจ้าค่ะ” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาดและหนักแน่น เจ้าหน้าที่พยักหน้าเล็กน้อยด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย เขายื่นมือออกมารับป้ายทองแดงจำนวนแปดสิบแผ่นจากกล่องของซิ่วอิง แล้วจึงหยิบเตาพลังวิญญาณที่ตั้งอยู่บนโต๊ะมาวางลงเบื้องหน้านาง “ขอให้เจ้าได้ใช้มันอย่างเต็มที่นะ” เจ้าหน้าที่กล่าวเพียงสั้น ๆ ก่อนจะหันกลับไปทำบัญชีต่อโดยไม่สนใจสิ่งใดอีก ซิ่วอิงโอบกอดเตาพลังวิญญาณไว้ในอ้อมแขน สัมผัสถึงพลังงานปราณที่ไหลเวียนออกมาจากมันอย่างต่อเนื่อง การมีเตาพลังวิญญาณนี้จะทำให้การฝึกปราณของนางไม่เพียงแต่มีประสิทธิภาพมากขึ้น แต่ยังเป็นการเปิดประตูสู่โลกใบใหม่ของการฝึกฝนที่สูงขึ้นไปอีกขั้นหนึ่งด้วย นางมองดูเตาตรงหน้า ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจและเต็มไปด้วยความคาดหวังถึงอนาคตที่กำลังจะมาถึง

แลกเตาพลังวิญญาณ (กลาง)

ใช้ป้ายผลงาน: 80 ป้ายผลงาน

[LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point (อย่าลืมลบ EXP ให้ด้วยน้า)

@Watcher 

RongXiuying ดี

วันที่ 5 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามเฉิน (เวลา 07.45 น.)

ซิ่วอิงโอบกอดเตาพลังวิญญาณไว้ในอ้อมแขนพลางสัมผัสถึงพลังปราณที่แผ่ซ่านออกมาอย่างต่อเนื่อง ใบหน้าของนางประดับด้วยรอยยิ้มพึงพอใจและเปี่ยมไปด้วยความคาดหวังถึงการฝึกฝนที่จะก้าวไปอีกขั้นหนึ่ง แต่แล้วรอยยิ้มนั้นก็ค่อย ๆ จางหายไปอย่างช้า ๆ เมื่อสายตาคู่คมกวาดมองไปทั่วบริเวณซุ้มแลกของรางวัลอีกครั้งหนึ่ง ในใจพลันนึกถึงง้าวที่เพิ่งได้มา ไม่ว่าจะเป็นความแข็งแกร่งอันน่าเกรงขามหรือความงดงามที่สะท้อนแสงวับวาว เมื่อมีอาวุธอันเลิศล้ำแล้ว เครื่องแต่งกายก็ต้องไม่น้อยหน้ากัน ซิ่วอิงยังคงยืนอยู่ ณ ที่เดิมราวกับรากงอกยึดติดกับพื้นดิน นางใช้เวลาครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วน ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อยเพื่อเพ่งมองไปยังรายการของรางวัลที่เหลืออย่างละเอียดถี่ถ้วน ในที่สุดสายตาของนางก็หยุดนิ่งอยู่ที่รายการหนึ่งซึ่งตั้งอยู่เหนือสุดของแผงไม้ นั่นคือ หงอนคู่ราชันย์ ปรากฏอยู่บนแผ่นไม้ที่ดูเก่าแก่จนแทบจะกลายเป็นสีดำ เมื่อได้เห็นรายการดังกล่าว มุมปากของซิ่วอิงก็ยกขึ้นอย่างพอใจ มันคือสิ่งที่นางต้องการอย่างแท้จริง รายละเอียดระบุว่าใช้ป้ายทองแดงเพียงหนึ่งร้อยแผ่นเท่านั้น ซิ่วอิงรู้สึกว่าราคานี้ช่างคุ้มค่าเหลือเกิน นางตัดสินใจได้ในทันที หากง้าวเปรียบเสมือนคมเขี้ยว หงอนนี้ก็คงไม่ต่างจากสัญลักษณ์แห่งความยิ่งใหญ่ เป็นสิ่งที่จะบ่งบอกถึงสถานะอันสูงส่งและพลังอำนาจที่เหนือกว่าใคร แม้ว่านางยังเป็นแค่พลทหารต๊อกต๋อยก็เถอะ นางก้าวเข้าไปใกล้โต๊ะที่วางแสดงหงอนคู่ราชันย์อย่างช้า ๆ ราวกับกลัวว่ามันจะสลายหายไปในอากาศ หงอนที่ว่านั้นมิได้เป็นเพียงสิ่งประดับธรรมดา แต่เป็นงานฝีมือชั้นสูงที่หาได้ยากยิ่ง แต่สิ่งที่ทำให้มันโดดเด่นเหนือสิ่งอื่นใดคือขนที่ประดับอยู่บนหงอนเหล่านั้น ขนแต่ละเส้นนั้นพลิ้วไหวราวกับสายน้ำ เป็นความงามที่ยากจะหาผู้ใดเปรียบได้ แต่ที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่านั้นก็คือ เรื่องราวที่เล่าขานกันมา ขนแต่ละเส้นนั้นหาใช่ขนของนกธรรมดาไม่ หากแต่เป็นขนนกในตำนานอย่างหงส์เฟิ่งหวง ว่ากันว่าผู้ที่สวมใส่หงอนนี้จะมีพลังแข็งแกร่งดุจพยัคฆ์ ล้มราชสีห์ได้ด้วยมือเปล่า ซึ่งบ่งบอกถึงพลังอำนาจที่เหนือล้ำของมันได้อย่างชัดเจน ซิ่วอิงค่อย ๆ เอื้อมมือออกไปสัมผัสหงอนคู่ราชันย์อย่างแผ่วเบา สัมผัสถึงพลังงานที่แผ่ออกมาอย่างสงบแต่หนักแน่น มันไม่ใช่พลังปราณที่พลุ่งพล่าน แต่เป็นพลังที่ให้ความรู้สึกน่าเกรงขามและมั่นคงราวกับขุนเขา นางตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาดทันทีว่าต้องครอบครองมันให้ได้ และจะสวมใส่มันคู่กับง้าวคู่ใจเพื่อสร้างความน่าเกรงขามแก่ผู้พบเห็น นางหันกลับไปหาเจ้าหน้าที่สูงวัยที่นั่งอยู่หลังซุ้มอีกครั้ง ดวงตาคู่คมจ้องมองเจ้าหน้าที่อย่างแน่วแน่ “ข้าต้องการแลกหงอนคู่ราชันย์เจ้าค่ะ” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาดและหนักแน่นกว่าครั้งไหน ๆ เจ้าหน้าที่เงยหน้าขึ้นจากสมุดบัญชีอย่างเชื่องช้า เขาจ้องมองซิ่วอิงครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าอย่างช้า ๆ เป็นเชิงอนุญาต เจ้าหน้าที่ยื่นมือออกมารับป้ายทองแดงจำนวนหนึ่งร้อยแผ่นที่นางหยิบออกมาจากกล่องเก็บของส่วนตัว แล้วจึงหยิบหงอนคู่ราชันย์มาวางลงเบื้องหน้านางอย่างแผ่วเบา “เจ้าใส่แล้วจะต้องเด่นมากแน่ ๆ” เขากล่าวเพียงสั้น ๆ ก่อนจะก้มหน้ากลับไปจดบันทึกบัญชีของตนเองต่อโดยไม่สนใจสิ่งใดอีก ซิ่วอิงบรรจงรับหงอนคู่ราชันย์มาถือไว้ในมืออย่างระมัดระวัง นางจินตนาการถึงภาพตัวเองในชุดเกราะที่งดงาม สวมหงอนอันน่าเกรงขาม และถือง้าวอันเลิศล้ำ รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าอีกครั้ง นางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเบื้องบนอย่างเงียบงัน ดวงตาเป็นประกายด้วยความมุ่งมั่นและเต็มไปด้วยไฟที่ลุกโชนในใจ ของชิ้นต่อไปจะแลกอะไรดีนะ?

แลกหงอนคู่ราชันย์

ใช้ป้ายผลงาน: 100 ป้ายผลงาน

@Watcher 

RongXiuying ดี

วันที่ 5 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามเฉิน (เวลา 08.00 น.)

แสงอรุณรุ่งสาดส่องเข้ามายังบริเวณซุ้มแลกของรางวัล พาดผ่านหงอนคู่ราชันย์ในมือของซิ่วอิงจนเกิดประกายระยิบระยับ ขนหงส์เฟิ่งหวงสีขาวนวลพลิ้วไหวในสายลมยามเช้าที่แสนสดชื่นราวกับมีชีวิต นางบรรจงวางเตาพลังวิญญาณลงบนพื้นอย่างนุ่มนวลก่อนจะเงยหน้ามองหงอนคู่นั้นด้วยแววตาเป็นประกาย ค่อย ๆ สวมหงอนเข้ากับมุ่นผมที่รวบไว้ด้านบนอย่างประณีต เมื่อหงอนถูกวางบนศีรษะ ร่างกายของนางพลันรู้สึกถึงคลื่นพลังงานอันเย็นเยียบแต่ทรงพลังที่ไหลเวียนเข้าสู่จุดศูนย์กลางของจิตวิญญาณ “แต่งขนาดนี้ ใครไม่มองให้มันรู้ไป!” ซิ่วอิงพึมพำกับตัวเอง ใบหน้าเต็มไปด้วยความพึงพอใจและมั่นใจเกินร้อย นางหมุนตัวไปมาอย่างอารมณ์ดีเพื่อพิจารณาความงามของเครื่องประดับชิ้นใหม่ และเมื่อมองไปยังเงาสะท้อนในบานกระจกทองเหลืองที่ตั้งอยู่ข้างซุ้มรางวัล นางก็ยิ่งยิ้มกว้าง แต่นางก็ต้องชะงักเมื่อภาพสะท้อนนั้นไม่ได้มีแค่ความสง่างามเท่านั้น แต่กลับดูเหมือนหญิงสาวที่กำลังเดินไปร่วมงานฉลองพร้อมเครื่องประดับศีรษะที่โอ่อ่าเกินควร...แต่เสื้อผ้ากลับเป็นชุดทหารธรรมดา ดูไม่เข้ากันอย่างสิ้นเชิง รอยยิ้มบนใบหน้าของซิ่วอิงเริ่มจางหายไปอีกครั้ง สายตากวาดมองชุดเกราะของเหล่าทหารที่เดินสวนไปมาอย่างสำรวจตรวจตรา แม้ว่าจะเป็นชุดเกราะที่ผลิตขึ้นมาจำนวนมากและไม่ได้สวยงามอะไร แต่เมื่อสวมใส่แล้วกลับดูสมบูรณ์แบบและน่าเกรงขาม นั่นทำให้ซิ่วอิงตระหนักได้ว่าหากมีเพียงหงอนคู่ราชันย์ที่งดงามเหนือใคร แต่ร่างกายกลับสวมใส่เพียงชุดพลทหารต๊อกต๋อยธรรมดา ก็คงดูตลกขบขันมากกว่าที่จะดูน่าเกรงขาม นางหรี่ตาลงเล็กน้อยครุ่นคิดถึงสิ่งที่ขาดหายไปอย่างถี่ถ้วนในใจ "เครื่องหัวอย่างเดียวมันก็ไม่เต็มยศน่ะสิ...มันจะต้องมีชุดเกราะเท่ ๆ ด้วยถึงจะสมกับการเป็นยอดพลทหาร!" นางรำพึงอย่างหนักแน่นในใจ ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในสมอง ทำให้ซิ่วอิงหันกลับไปสอดส่องรายการของรางวัลอีกครั้ง สายตาคู่คมกวาดมองอย่างละเอียดจากบนลงล่างอย่างใจจดใจจ่อ และในที่สุดมันก็หยุดนิ่งอยู่ที่รายการหนึ่ง ‘เสื้อเกราะหอคอยหิมะ’ แค่ชื่อก็ฟังดูทรงพลังและน่าเกรงขามแล้ว ซิ่วอิงคิดพลางอ่านรายละเอียดที่เขียนไว้ นางอดรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยไม่ได้เมื่อเห็นภาพประกอบที่ดูแปลกประหลาด มันไม่ใช่เกราะที่แข็งแกร่งหรือดุดันเหมือนเกราะของแม่ทัพผู้เก่งกล้า แต่กลับมีรูปร่างที่ดูประหลาดสีขาว ดำ ทองแถมมีขนจิ้งจอกอีก นางขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะสลัดความคิดเหล่านั้นทิ้งไป "ช่างมันเถอะ เราต้องไม่มองที่รูปลักษณ์ แต่เราต้องมองที่คุณสมบัติของมัน!" นางย้ำกับตัวเองในใจอย่างหนักแน่น ซิ่วอิงตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาด นางก้าวเข้าไปหาเจ้าหน้าที่สูงวัยอีกครั้งด้วยความมุ่งมั่นเต็มเปี่ยม เจ้าหน้าที่เงยหน้าขึ้นจากสมุดบัญชีแล้วมองนางด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจไม่น้อย “เจ้ากลับมาอีกแล้วรึ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยรอยยิ้มบางเบา นางพยักหน้าอย่างหนักแน่นก่อนจะเอ่ยปาก “ข้าต้องการแลกเสื้อเกราะหอคอยหิมะเจ้าค่ะ” เจ้าหน้าที่พยักหน้าช้า ๆ เขาไม่มีท่าทีแปลกใจอีกแล้วเมื่อเห็นนางหยิบป้ายทองแดงอีกหนึ่งร้อยแผ่นออกมาจากกล่องเก็บของส่วนตัว เขารับป้ายเหล่านั้นไปอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะหยิบเอาเสื้อเกราะหอคอยหิมะที่ถูกพับเก็บไว้อย่างเรียบร้อยออกมาวางลงบนโต๊ะเบื้องหน้าซิ่วอิง “รับไปได้เลย” เขากล่าวเพียงสั้น ๆ แล้วก้มหน้าลงไปจดบันทึกต่อทันที ซิ่วอิงรับเสื้อเกราะมาถือไว้ในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอม สัมผัสถึงความเย็นที่แผ่ซ่านออกมาจากชุดเกราะอย่างต่อเนื่อง แม้จะเป็นเกราะที่มีลักษณะแปลกประหลาดแต่น้ำหนักกลับเบาอย่างน่าประหลาดใจ นางจินตนาการถึงภาพตัวเองในชุดเต็มยศ ทั้งง้าวอันเลิศล้ำ หงอนคู่ราชันย์อันงดงาม และเสื้อเกราะหอคอยหิมะอันทรงพลัง ใบหน้าของนางประดับด้วยรอยยิ้มกว้างอย่างมีความสุข นางหันมองไปรอบ ๆ ซุ้มแลกของรางวัลอย่างสำรวจตรวจตรา "ถ้าวันนี้ของไม่เต็มตัว ข้าจะไม่เดินออกจากบริเวณนี้แน่!" เสียงในใจของนางก้องกังวานด้วยความมุ่งมั่นแน่วแน่...แล้วของชิ้นต่อไปจะเป็นอะไรกันนะ?

แลกเสื้อเกราะหอคอยหิมะ

ใช้ป้ายผลงาน: 100 ป้ายผลงาน

@Watcher 

RongXiuying ดี

วันที่ 5 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามเฉิน (เวลา 08.15 น.)

แสงตะวันยามสายเริ่มทอแสงแรงขึ้น สาดส่องกระทบผืนดินจนเกิดเป็นริ้วคลื่นความร้อนในอากาศ แต่ภายในซุ้มแลกของรางวัลยังคงเย็นสบายราวกับมีม่านพลังบางอย่างปกป้องเอาไว้ ซิ่วอิงนั่งลงบนม้านั่งไม้เก่าแก่ตัวหนึ่ง นางบรรจงวางเสื้อเกราะหอคอยหิมะไว้บนตักอย่างแผ่วเบาแล้วใช้ปลายนิ้วสัมผัสไปตามเนื้อผ้าที่เย็นเยียบและลื่นมือราวกับไข่มุก นางเอื้อมมือไปแตะหงอนคู่ราชันย์ที่สวมอยู่บนศีรษะ แล้วเงยหน้ามองเสื้อเกราะในอ้อมแขน สองสิ่งนี้ดูแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง หงอนนั้นเต็มไปด้วยความโอ่อ่าสง่างามสมกับเป็นของราชันย์ ส่วนเสื้อเกราะกลับให้ความรู้สึก…ไฮแฟชั่น…ซิ่วอิงพึมพำกับตัวเองด้วยความพึงพอใจว่าสองสิ่งนี้แม้จะมาจากคนละขั้ว แต่เมื่อรวมกันแล้วกลับเสริมส่งกันจนเกิดเป็นความสมบูรณ์แบบที่ลงตัว แต่แล้วความคิดของนางก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นผ้าคลุมผืนหนึ่งที่ถูกจัดแสดงไว้ด้านข้างซุ้มรางวัล เป็นผ้าคลุมสีเขียวอ่อนราวกับแสงจันทร์ต้องยอดหญ้าในยามเช้า มีชื่อกำกับไว้ว่า 'ผ้าคลุมหยกขจี' หัวใจของซิ่วอิงเต้นระรัวอย่างประหลาดเมื่อได้เห็นมัน ไม่ใช่เพราะความงามที่ฉูดฉาด แต่เป็นเพราะความรู้สึกที่คุ้นเคยอย่างประหลาด นางรู้สึกราวกับเคยเห็นมันมาก่อน ทั้งที่มั่นใจว่านี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นของชิ้นนี้จริง ๆ ซิ่วอิงนึกถึงรายละเอียดที่เจ้าหน้าที่เขียนไว้ในรายการของรางวัล ผ้าคลุมนี้ทำจากไหมชิงฟางที่ร้อยแมลงไม่กล้ำกราย มีความทนทานต่อของมีคมด้วยการเสริมใยเหล็กอย่างแนบเนียน ปกเสื้อถูกฉลุด้วยด้ายทอง ส่วนบนอกนั้นประดับด้วยอัญมณีตาแมวหายาก นางจินตนาการถึงภาพของตัวเองที่สวมผ้าคลุมผืนนี้ทับบนชุดเกราะหอคอยหิมะ มันจะต้องเป็นภาพที่น่าตื่นตะลึงและสร้างความประทับใจให้กับทุกคนที่ได้พบเห็นอย่างแน่นอน นางตัดสินใจอย่างรวดเร็วราวกับมีแรงดึงดูดบางอย่าง นางลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงไปที่หน้าต่างแลกของรางวัลอีกครั้ง เจ้าหน้าที่สูงวัยยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ใบหน้าของเขาดูเรียบเฉยจนยากที่จะคาดเดาความคิด แต่ซิ่วอิงกลับรู้สึกราวกับเห็นรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขา เมื่อนางเดินเข้าไปใกล้ เจ้าหน้าที่ก็เงยหน้าขึ้นแล้วมองนางอย่างสงบ นางไม่พูดอะไร เพียงแต่ยื่นป้ายทองแดงจำนวนหกสิบแผ่นให้เขาด้วยมือที่สั่นเทาเล็กน้อย เจ้าหน้าที่รับป้ายเหล่านั้นไปอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะหยิบเอาผ้าคลุมหยกขจีที่ถูกพับเก็บไว้ในกล่องไม้แกะสลักอย่างดีออกมาวางลงบนโต๊ะ “ผ้าคลุมนี้เป็นของที่หาได้ยากยิ่ง ขอให้เจ้ารักษาไว้ให้ดี” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่างไปจากเดิมเล็กน้อย มันดูนุ่มนวลและแฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ซิ่วอิงไม่อาจเข้าใจได้ นางรับผ้าคลุมมาไว้ในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอม สัมผัสถึงความนุ่มละมุนของไหมที่เย็นเยียบราวกับสายน้ำ มันเบาจนแทบไม่มีน้ำหนัก ซิ่วอิงบรรจงกางผ้าคลุมออกแล้วมองไปยังแสงแดด มันส่องผ่านผ้าคลุมจนเห็นใยไหมที่ทอขึ้นอย่างประณีตราวกับใยแมงมุม นางสวมผ้าคลุมทับลงบนชุดพลทหารที่นางสวมอยู่ ผ้าคลุมหยกขจีผืนนี้ราวกับเป็นชิ้นส่วนที่ขาดหายไปอย่างแท้จริง มันเข้ากันได้อย่างน่าอัศจรรย์กับหงอนคู่ราชันย์และเสื้อเกราะหอคอยหิมะ ทำให้ภาพลักษณ์ของนางในตอนนี้ดูสมบูรณ์แบบอย่างที่นางตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก “เอาล่ะ…ตอนนี้เครื่องทรงก็ครบแล้ว” ซิ่วอิงรำพึงกับตัวเองเบา ๆ รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้า นางยืนนิ่งอยู่ที่หน้ากระดานรายชื่อของรางวัลด้วยแววตาแน่วแน่และครุ่นคิดถึงสิ่งที่ขาดหายไปอย่างถี่ถ้วนในใจ เสียงรอบข้างที่เคยเงียบสงบพลันดูเหมือนจะกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง เสียงพูดคุยของเหล่าทหารที่เดินผ่านไปมา เสียงลมพัด และเสียงเจื้อยแจ้วของนกนานาพันธุ์ที่บินวนอยู่บนฟ้า ล้วนแต่เป็นเสียงที่ขับกล่อมความรู้สึกของซิ่วอิงให้ดำดิ่งลงไปสู่ห้วงแห่งการใคร่ครวญ ซิ่วอิงไม่ยอมแพ้และจะไม่ออกไปจากที่แห่งนี้จนกว่าจะมั่นใจว่าได้แลกของที่คุ้มค่าที่สุดและสมบูรณ์แบบที่สุดมาครอบครองไว้ในมือของตัวเองอย่างแท้จริง

แลกผ้าคลุมหยกขจี

ใช้ป้ายผลงาน: 60 ป้ายผลงาน

@Watcher 

RongXiuying ดี

วันที่ 5 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามเฉิน (เวลา 08.30 น.)

ซิ่วอิงเดินกลับมาหยุดยืนเบื้องหน้ากระดานไม้ที่แขวนรายการสิ่งของสำหรับแลกรางวัลอีกครั้ง เหล่าทหารที่เดินผ่านไปมาต่างมองมาที่นางด้วยความสนใจ แต่ซิ่วอิงหาได้สนใจไม่ นางยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาภายใต้ขนตายาวหนาเพ่งมองไปที่กระดานอย่างถี่ถ้วน ท่ามกลางเสียงจอแจของทหารที่แวะเวียนมาเลือกของรางวัล นางกลับรู้สึกว่าทุกสรรพเสียงเงียบหายไป ราวกับว่ามีเพียงตัวนางและกระดานรางวัลเบื้องหน้าเท่านั้น สายตาของซิ่วอิงกวาดสำรวจทีละตัวอักษร มีหลายอย่างให้แลกแต่สิ่งของเหล่านั้นก็หาได้น่าสนใจเท่าสิ่งที่นางเพิ่งค้นพบไม่ ริ้วรอยแห่งความสงสัยปรากฏขึ้นบนใบหน้าเมื่อนางเหลือบไปเห็นหัวข้อ ‘ยุทธปัจจัยและเสบียง’ มันถูกเขียนเอาไว้ด้วยลายมือที่ดูเร่งรีบจนเกือบจะไม่น่าอ่าน แต่สิ่งที่เขียนกำกับไว้ใต้หัวข้อกลับทำให้นางต้องหยุดชะงักและยิ้มออกมาบางเบา ของรางวัลในหมวดนี้ดูเหมือนจะไม่ได้ดึงดูดความสนใจจากเหล่าทหารที่หมายมั่นจะล่าปีศาจเพื่อสะสมเหรียญตราเอามาแลกอาวุธชั้นยอดมาไว้ในครอบครอง แต่สำหรับซิ่วอิงแล้ว นี่คือขุมทรัพย์ที่ล้ำค่ากว่าสิ่งใดในโลก นางอ่านรายละเอียดทีละอย่าง ไล่เรียงตั้งแต่ ข้าวสาลี ข้าวเปลือก เนื้อสัตว์ ซี่โครงเป็ด ซี่โครงไก่ เนื้อเป็ดอูยา ใบชา และสิ่งที่ทำให้ดวงตาของนางเป็นประกายที่สุดก็คือ ‘เนื้อกวาง’ ซึ่งไม่ใช่จะหาได้ง่าย ๆ เพราะกวางโดนต้อนไปอุทยานหลวงจนหมดชาวบ้านตาดำ ๆ ไม่มีวันได้กินมันหรอกถ้าไม่มีคนนำมาขายในราคาแพงระยับจากการนำเข้าจากเมืองอื่น นางจินตนาการถึงภาพตัวเองกำลังทำอาหารเลิศรสจากวัตถุดิบเหล่านี้ ใบหน้าของนางฉายแววมีความสุขอย่างแท้จริง การกินข้าวต้มกับเนื้อแห้งทุกมื้อในค่ายทหารเป็นสิ่งที่สร้างความเบื่อหน่ายให้กับซิ่วอิงอย่างมาก และการได้เห็นรายการยุทธปัจจัยนี้ก็เหมือนกับได้เห็นสวรรค์ตรงหน้า นางคิดว่าหากได้ของเหล่านี้มาแล้ว นางคงจะพอมีพอกินไปอีกนานแสนนานโดยไม่ต้องพึ่งพิงอาหารที่น่าเบื่อของกองทัพอีกต่อไป ทว่าความตื่นเต้นของนางก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อนางหันกลับไปมองซ้ายและขวา ภายในซุ้มแลกของรางวัลแห่งนี้มีสิ่งของมากมายกองสุมกันอยู่จนเต็มไปหมด ทั้งถุงผ้าที่ใส่ยุทธปัจจัยและกล่องไม้ที่บรรจุอาวุธ นางครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วนถึงขนาดของสิ่งของเหล่านั้นที่จะต้องใช้ในการขนย้ายและเก็บรักษา หากนางแลกอาหารเหล่านั้นมาทั้งหมด นางจะเอาไปเก็บไว้ที่ไหน? ภายในกระโจมเล็ก ๆ ที่คับแคบของนางคงไม่มีพื้นที่เพียงพอที่จะบรรจุสิ่งของได้มากมายขนาดนั้นอย่างแน่นอน ความผิดหวังฉายชัดอยู่ในดวงตาของซิ่วอิงชั่วครู่ แต่แล้วนางก็หวนนึกถึงของรางวัลบางอย่างที่นางเคยเห็นผ่านตาเมื่อครู่ที่ผ่านมา และมันทำให้รอยยิ้มกลับมาสู่ใบหน้าของนางอีกครั้ง 'แหวนดาราจรัส' ถูกเขียนไว้บนป้าย แม้จะเป็นสิ่งของที่มีค่าป้ายแลกถึงหนึ่งร้อยห้าสิบป้าย แต่เมื่อเทียบกับคุณสมบัติของมันแล้ว ซิ่วอิงก็คิดว่ามันคุ้มค่าอย่างแน่นอน นางอ่านรายละเอียดที่เขียนไว้ด้วยลายมือที่สวยงามราวกับบทกวี น้ำหนักของคำบรรยายที่เน้นย้ำถึงความงดงามของแหวนวงนี้ทำให้ซิ่วอิงนึกถึงแหวนที่ทำจากเพชรน้ำงามที่เคยเห็นในโลกก่อนของนาง นางมองภาพที่ถูกวาดอย่างหยาบ ๆ แต่ก็พอจะเห็นเค้าโครงของแหวนที่ดูคล้ายดวงดาวที่ส่องประกายระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้ายามราตรี แหวนวงนี้เล่ากันว่าเป็นของพิเศษที่หลู่ปังสร้างขึ้นจากหินอุกกาบาตที่ร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้า และคุณสมบัติที่สำคัญที่สุดของมันก็คือการสามารถเก็บสิ่งของเข้าไปในมิติพิเศษภายในแหวนได้ นางไม่ได้สนใจเรื่องที่ว่าแหวนนี้มีที่มาจากไหน แต่สิ่งที่น่าสนใจคือมันสามารถเก็บของได้มากขนาดไหนต่างหาก เมื่อคิดได้อย่างนั้น ซิ่วอิงก็ตัดสินใจทันทีว่าจะแลกแหวนวงนี้มาไว้ในครอบครองก่อนที่จะไปแลกอาหารที่นางปรารถนา ความรู้สึกอยากอาหารอร่อย ๆ ที่คุ้นเคยยังคงรบกวนจิตใจของนางอยู่ไม่คลาย นางรีบเดินกลับไปที่หน้าต่างแลกของรางวัลอีกครั้ง เจ้าหน้าที่สูงวัยยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ใบหน้าของเขาดูเรียบเฉยเช่นเคย ซิ่วอิงยื่นป้ายทองแดงจำนวนหนึ่งร้อยห้าสิบแผ่นให้เขาด้วยมือที่มั่นคงกว่าเดิมมากนัก นางไม่ต้องพูดอะไร เจ้าหน้าที่ก็เงยหน้าขึ้นและมองมาที่นางด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ เขารับป้ายเหล่านั้นไปอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะล้วงเข้าไปในลิ้นชักที่อยู่ใต้โต๊ะแล้วหยิบกล่องไม้สีดำขนาดเล็กออกมาวางลงบนโต๊ะเบื้องหน้าของนาง “แหวนวงนี้มีความพิเศษมาก เจ้าต้องสวมมันไว้กับตัวตลอดเวลา อย่าให้มันห่างจากกายเป็นอันขาด” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่แตกต่างออกไปจากตอนที่เขาให้ผ้าคลุมหยกขจี มันดูเคร่งขรึมและจริงจังมากกว่าเดิมหลายเท่า ซิ่วอิงรับกล่องไม้มาไว้ในมืออย่างระมัดระวัง นางเปิดกล่องออกอย่างช้า ๆ และเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ด้านใน หัวใจของนางก็เต้นระรัวด้วยความรู้สึกที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุข แหวนดวงดาวเจิดจรัสประดับอยู่บนเบาะกำมะหยี่สีแดง ซิ่วอิงบรรจงหยิบแหวนขึ้นมาสวมลงบนนิ้วชี้ข้างขวาของนางทันที แหวนที่ดูเหมือนจะใหญ่เกินไปกลับเข้ากับนิ้วของนางได้อย่างพอดี นางหลับตาลงและสัมผัสถึงความเย็นเยียบของตัวแหวนที่ซึมซาบเข้าไปในผิวหนังของนางอย่างรวดเร็ว วินาทีที่นางสวมแหวน ความรู้สึกถึงมิติอันกว้างใหญ่ที่อยู่ภายในแหวนก็ไหลผ่านเข้ามาในสมองของนางทันที มิติแห่งการเก็บของที่ว่างเปล่าราวกับจักรวาลที่ไม่มีที่สิ้นสุด นางรู้สึกถึงความตื่นเต้นอย่างที่สุดจนแทบจะกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ ทีนี้ก็จะแลกเสบียงกลับไปให้เยอะ ๆ เลย!

แลกแหวนดาราจรัส

ใช้ป้ายผลงาน: 150 ป้ายผลงาน

ปล.สวมแหวนแล้ววงหนึ่ง วงนี้จะส่งมาเป็นลูกบาศก์หรือแหวน?

@Watcher 

RongXiuying ดี

วันที่ 5 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามเฉิน (เวลา 08.45 น.)

ซิ่วอิงลูบแหวนดาราจรัสที่ประดับอยู่บนนิ้วชี้ข้างขวาเบา ๆ สัมผัสถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมาจากตัวแหวนราวกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย ความรู้สึกถึงมิติอันไร้ขอบเขตที่อยู่ภายในแหวนทำให้จิตใจของนางล่องลอยราวกับได้ยืนอยู่บนเมฆหมอก

นางหยุดยืนอยู่หน้ากระดานรางวัลอีกครั้ง สายตาที่เคยเต็มไปด้วยความลังเลในตอนแรก บัดนี้กลับเต็มไปด้วยความแน่วแน่และมุ่งมั่น นางเหลือบมองไปที่รายการ ‘ยุทธปัจจัยและเสบียง’ อีกครั้ง รายละเอียดของสิ่งของต่าง ๆ ที่เคยเห็นว่าน้อยนิด บัดนี้กลับดูมากมายและยิ่งใหญ่จนแทบจะกลืนกินทุกสิ่งในโลก นางรู้ดีว่าของรางวัลในหมวดนี้ไม่ได้เป็นที่หมายปองของเหล่าทหารส่วนใหญ่ เพราะสำหรับพวกเขาแล้ว การได้ครอบครองอาวุธชั้นยอดหรือยุทธภัณฑ์ที่ช่วยให้การต่อสู้มีประสิทธิภาพมากขึ้นนั้นสำคัญกว่าอาหารปากท้อง แต่สำหรับซิ่วอิงแล้ว อาหารเหล่านี้คือขุมทรัพย์ที่แท้จริง เป็นสิ่งที่หล่อเลี้ยงทั้งร่างกายและจิตใจให้มีพลังในการใช้ชีวิตในโลกที่แสนจะโหดร้ายนี้

นางใช้ป้ายทองแดงที่เหลืออยู่แปดสิบแผ่นแลกสิ่งของต่าง ๆ ที่นางหมายตาไว้ในทันที นางเดินไปหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าเจ้าหน้าที่สูงวัยอีกครั้งด้วยความมั่นใจ เขาเงยหน้าขึ้นมองนางอย่างเรียบเฉย ซิ่วอิงยิ้มบางเบาก่อนจะเอ่ยปากแจ้งความประสงค์ของนางอย่างชัดเจน 

“ข้าต้องการแลกยุทธปัจจัยอาหารสี่ชุดเจ้าค่ะ” นางเว้นช่วงเล็กน้อยแล้วจึงพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่แฝงไว้ด้วยความแน่วแน่ “แต่ข้ามีข้อกำหนดสำหรับใบชา แต่ละชุดข้าต้องการใบชาที่แตกต่างกัน ชุดแรกขอใบชาหลงจิ่ง ชุดที่สองขอใบชาไป๋หาวอิ๋นเจิน ชุดที่สามขอใบชาหวงซานเหมาเฟิง และชุดที่สี่ขอใบชาลิ่วอันกวาเพี่ยนเจ้าค่ะ”

เจ้าหน้าที่สูงวัยรับป้ายของนางไปอย่างเงียบเชียบ เขามองหน้าซิ่วอิงด้วยแววตาที่อ่านไม่ออกก่อนจะเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ 

“เจ้าจะแลกทั้งหมดนี้แล้วเอาไปเก็บไว้ที่ใด?” ซิ่วอิงเพียงยิ้มบาง ๆ และชูนิ้วที่มีแหวนดาราจรัสประดับอยู่ให้เขาดู เจ้าหน้าที่สูงวัยเบิกตากว้างเล็กน้อย แววตาที่เคยเรียบเฉยพลันฉายแววประหลาดใจอย่างที่สุด ก่อนที่เขาจะหุบปากลงและไม่เอ่ยถามสิ่งใดอีกเลย เขาจัดแจงรายการสิ่งของตามที่ซิ่วอิงต้องการก่อนจะส่งมอบสิ่งของเหล่านั้นมาให้นาง เมื่อของรางวัลทั้งหมดถูกนำมากองไว้ตรงหน้า นางใช้จิตสัมผัสของตัวเองส่งสิ่งของเหล่านั้นเข้าไปในมิติแห่งการเก็บของของแหวนทันที ภาพกองข้าวสาลีที่ส่องประกายสีทองอร่าม ถุงผ้าที่บรรจุเนื้อสัตว์แห้งจนพองโต และกล่องไม้ที่อัดแน่นไปด้วยใบชาชั้นดีหลากหลายชนิดที่ลอยละล่องเข้าไปในห้วงอวกาศอันว่างเปล่าของแหวน

นางย่างเท้าออกจากซุ้มแลกรางวัลด้วยความรู้สึกพึงพอใจอย่างที่สุด บรรยากาศรอบข้างที่เคยคึกคักไปด้วยผู้คนเริ่มเงียบสงบลง เหล่าทหารที่แลกรางวัลเสร็จแล้วต่างแยกย้ายกันกลับไปยังกระโจมของตนเองเพื่อพักผ่อนจากความเหน็ดเหนื่อยตลอดทั้งวัน แต่ทว่าเท้าของซิ่วอิงกลับมิได้มุ่งตรงไปยังกระโจมพักของนาง นางหันไปทางลานกว้างที่ตั้งอยู่ไม่ไกลนัก ที่นั่นมีกองเจดีย์หินเล็ก ๆ ที่นางก่อขึ้น

เสียงลมที่พัดผ่านแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน ขับไล่ความเงียบงันที่เข้าครอบงำบริเวณนั้น นางเดินเข้าไปใกล้กองเจดีย์หินอย่างเชื่องช้า ความรู้สึกอึดอัดที่แผ่ซ่านอยู่ในกายเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นอีกครั้ง มันไม่ใช่ความเจ็บปวด หากแต่เป็นความรู้สึกที่ร่างกายถูกกดทับด้วยพลังงานบางอย่างที่แข็งแกร่งจนแทบจะระเบิดออกมาจากภายใน นางรู้ดีว่านี่คือสัญญาณที่บ่งบอกว่าร่างกายของนางกำลังพยายามที่จะปลดปล่อยพลังที่ถูกปิดกั้นเอาไว้

ซิ่วอิงนั่งคุกเข่าลงเบื้องหน้าเจดีย์หินที่ก่อขึ้นอย่างบรรจงที่สุด นางหลับตาลงและสัมผัสได้ถึงพลังงานที่ไหลเวียนอยู่ภายในจิตใจ ราวกับกำลังเชื่อมโยงกับพลังอันศักดิ์สิทธิ์ที่มองไม่เห็น นางประสานมือเข้าหากันแน่นแล้วเอ่ยถ้อยคำอธิษฐานด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงและเปี่ยมด้วยศรัทธา 

“ข้าแต่สัจเทพอี๋เหอ ผู้ทรงอำนาจแห่งแดนเทพ ข้าขออัญเชิญพลังของท่านมาสถิตในกาย เพื่อปลดล็อกขีดจำกัดและก้าวสู่ศักยภาพที่แท้จริง ขอให้พรแห่งท่านนำพาข้าไปสู่ความแข็งแกร่งอันไร้ขีดจำกัด!”

สิ้นคำอธิษฐาน แสงสีทองอ่อน ๆ ก็เริ่มเปล่งประกายออกมาจากร่างของนางทีละน้อย แสงนั้นค่อย ๆ ห่อหุ้มร่างของซิ่วอิงเอาไว้ทั้งหมด คล้ายดวงวิญญาณของนางได้ถูกปลดปล่อยให้ล่องลอยไปในห้วงอวกาศอันกว้างใหญ่ที่ไม่มีจุดสิ้นสุด นางสัมผัสได้ถึงพลังงานอันมหาศาลที่หลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายอย่างต่อเนื่อง เส้นลมปราณที่เคยตีบตันพลันขยายกว้างขึ้น เลือดเนื้อที่เคยอ่อนแอกลับแข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้า ทุกอณูของร่างกายถูกเติมเต็มด้วยพลังอันบริสุทธิ์

เวลาผ่านไปเนิ่นนานเพียงใดไม่อาจทราบได้ เมื่อซิ่วอิงลืมตาขึ้นอีกครั้ง แสงสีทองก็พลันเลือนหายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้เพียงความรู้สึกถึงพลังที่อัดแน่นอยู่ภายในร่างกาย นางรู้สึกสดชื่นและกระปรี้กระเปร่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ราวกับได้กำเนิดใหม่จากเถ้าถ่านที่หลงเหลืออยู่ จากนั้นจึงได้เดินทางออกไปจากบริเวณนั้นเพื่อกลับกระโจมที่พักของตน

แลกยุทธปัจจัยอาหาร 4 ชุด

ชุดที่ 1 : ใบชาหลงจิ่ง

ชุดที่ 2 : ใบชาไป๋หาวอิ๋นเจิน

ชุดที่ 3 : ใบชาหวงซานเหมาเฟิง

ชุดที่ 4 : ใบชาลิ่วอันกวาเพี่ยน

ใช้ป้ายผลงาน: 80 ป้ายผลงาน

[LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point (อย่าลืมลบ EXP ให้ด้วยน้า)

@Watcher 

RongXiuying ดี

วันที่ 13 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามเฉิน (เวลา 07.00 - 09.00 น.)

แสงแรกอรุณรุ่งสาดส่องลงมายังผืนดินแห้งแล้งของป้อมปราการฉีเหลียง ขับไล่ความมืดมิดที่เข้าปกคลุมมาตลอดราตรี ในกระโจมที่พักชั่วคราวซึ่งตั้งอยู่ใกล้กำแพงดินที่กำลังอยู่ในช่วงบูรณะ ซิ่วอิงบรรจงพับผ้าห่มเนื้อหยาบสีเขียวขี้ม้า พลางใช้มือลูบผืนผ้าที่เต็มไปด้วยฝุ่นผงจากการทำงานหนักตลอดแรมเดือนที่ผ่านมา ก้มลงมองรองเท้าหนังที่สภาพเริ่มสึกจากการแบกหินและดินอยู่ตลอดเวลา จากนั้นจึงสวมใส่มันอย่างทะนุถนอมแล้วมัดปลายผ้าพันขาให้แน่นหนา เพื่อช่วยพยุงไม่ให้กล้ามเนื้ออ่อนล้าและป้องกันไม่ให้ทรายเข้าสู่ภายในรองเท้า

พลทหารรอบข้างต่างช่วยกันจัดเก็บเครื่องใช้ส่วนตัว เสื้อเกราะถูกปลดออกมาแล้วเช็ดด้วยผ้าเปียกอย่างคร่าว ๆ เพื่อชำระคราบเหงื่อไคลและฝุ่นที่จับหนา กลิ่นหอมจาง ๆ จากเครื่องหอมที่ซิ่วอิงนำติดตัวมาตั้งแต่เมืองฉางอันยังคงติดอยู่ที่ปลายเสื้อผ้า แม้กลิ่นนั้นจะจางหายไปตามกาลเวลาและสภาพอากาศที่โหดร้าย แต่กลิ่นของมันก็ทำให้หัวใจของนางอบอุ่นขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ

ด้านนอกกระโจม เสียงกรอบแกรบของฟางข้าวแห้งดังแว่วมาตามสายลมยามเช้าที่พัดผ่านมาเป็นระยะ ๆ ทหารหลายคนกำลังเตรียมบังเหียนม้าศึกที่ผูกเอาไว้กับเสาไม้ที่ปักไว้รอบ ๆ กระโจม ควันจากปากของม้าที่หอบหายใจออกมาเป็นไอสีขาวจาง ๆ นั้นดูเด่นชัดกว่าปกติในอากาศที่เย็นจัด ทหารบางคนกำลังเช็ดเกราะที่เปื้อนฝุ่นให้กลับมาเปล่งประกายอีกครั้ง ในขณะที่บางคนก็ใช้มีดพับขนาดเล็กเหลาปลายลูกศรให้แหลมคมอยู่ใกล้ ๆ กองไฟที่เริ่มมอดดับลงแล้ว

เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ทหารทุกคนต่างทยอยกันเดินไปยังลานกว้างใจกลางค่ายพัก คนในกองทัพต่างยืนเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบ ท่ามกลางเสียงพูดคุยที่เบาลงเรื่อย ๆ จนกระทั่งเงียบสนิทลงเมื่อแม่ทัพหนุ่มอายุน้อยในชุดเกราะที่ส่องประกายวาววับเดินออกมายืนตรงกลางลาน ทั่วทั้งลานเงียบกริบ มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านแผ่วเบาเท่านั้น ฮั่วชวี่ปิ้งจ้องมองดวงหน้าของทหารทุกคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าทีละคนอย่างช้า ๆ แววตาของเขาบ่งบอกถึงความมุ่งมั่นและความหนักแน่น

"ทหารหาญทั้งหลาย" เสียงของเขาดังก้องไปทั่วทั้งลาน "งานบูรณะป้อมปราการฉีเหลียงสำเร็จลุล่วงแล้ว! พวกเราได้ทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายจากเบื้องบนสำเร็จลุล่วงแล้ว บัดนี้ได้เวลาที่เราจะกลับไปยังฉางอัน เมืองหลวงอันรุ่งโรจน์ของเรา!"

ทันทีที่เขากล่าวจบ เสียงเฮของทหารหาญก็ดังก้องขึ้นอย่างพร้อมเพรียง หลายคนน้ำตาคลอเบ้าด้วยความปลาบปลื้มใจที่จะได้กลับบ้านในที่สุด ฮั่วชวี่ปิ้งยกมือขึ้นเหนือศีรษะเป็นสัญญาณให้ทุกคนเงียบลง จากนั้นจึงกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาดแต่เปี่ยมด้วยความหนักแน่น

"อย่างไรก็ตาม ทัพหลักจะกลับไปเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น ข้าได้เลือกทหารกองหนุนสามพันนายให้ประจำการอยู่ที่นี่เพื่อป้องกันการรุกรานจากพวกชนเผ่าในอนาคต พวกเจ้าจะได้รับเสบียงที่เหลือทั้งหมดเพื่อให้มีกำลังใจและพละกำลังที่เพียงพอสำหรับภารกิจอันยิ่งใหญ่นี้"

ซิ่วอิงเหลือบมองไปยังทหารบางคนในแถวซึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวังเมื่อรู้ว่าตนเองต้องอยู่ที่นี่ต่อไป นางเข้าใจความรู้สึกของพวกเขาดี แต่คำสั่งของแม่ทัพฮั่วชวี่ปิ้งถือเป็นคำสั่งจากเบื้องบนที่ทุกคนไม่อาจขัดขืนได้ นางจึงก้มหน้าลงต่ำเพื่อซ่อนความรู้สึกที่ปะปนกันอยู่ในใจ

หลังจากที่เขาประกาศเสร็จแล้ว ก็มีการแบ่งปันเสบียงอย่างรวดเร็ว ข้าวสาร เนื้อแห้ง และผักดองที่เหลืออยู่ถูกส่งมอบให้กับกองกำลังที่ต้องประจำการอยู่ที่นี่อย่างเท่าเทียมกัน ในขณะที่กองทัพหลักจะเก็บเสบียงไว้เพียงส่วนหนึ่งเพื่อใช้ในการเดินทางเท่านั้น ฮั่วชวี่ปิ้งเน้นย้ำว่าเสบียงที่เหลือเป็นของขวัญสำหรับพวกเขาทั้งสามพันนายก่อนที่กองทัพหลักจะออกเดินทาง

"ในวันนี้ เราจะพักที่เมืองซีตูเพื่อพักแรมเติมเสบียงน้ำให้เพียงพอ จากนั้นจะเดินทางต่อทันทีเพื่อไม่ให้เสียเวลา" ฮั่วชวี่ปิ้งกล่าวสั่งการอย่างกระชับ "บัดนี้ กองทัพหลักเตรียมตัวออกเดินทางได้!"

เสียงกลองศึกดังก้องขึ้นเป็นจังหวะที่หนักแน่น บ่งบอกถึงการเริ่มต้นการเดินทางครั้งใหม่ ซิ่วอิงและเพื่อนทหารในแถวของนางจึงก้าวเท้าออกเดินไปข้างหน้าอย่างพร้อมเพรียง ตามหลังทัพม้าที่ออกเดินทางไปก่อนหน้าแล้ว กองทัพขนาดใหญ่เคลื่อนพลไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ท่ามกลางบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทิ้งไว้เพียงฝุ่นควันและร่องรอยการเดินทางบนพื้นดินที่ยังคงเด่นชัด…

ออกเดินทัพกลับฉางอัน

@Watcher