เสวี่ยซี | 雪汐 | Xuě Xī

ชื่อสกุล : เสวี่ย | 雪 | Xuě

ชื่อทางการ : ซี | 汐 | Xī

ชื่อรอง : ซีซี

วันเกิด : วันที่ 14 ปาเยว่ เฉียนหยวนศก ปีที่ 3

เชื้อชาติ : ชาวฮั่น

สถานที่เกิด : เมืองอู๋ มณฑลหยางโจว

ปณิธาน/อุดมการณ์ : “ข้าไม่ได้อยากเป็นสมบัติของใคร…เพียงอยากเป็นคนที่ถูกรัก”

ศาสนา : ลัทธิบูชาภูตผี

งานอดิเรก : เล่นกับสัตว์ประเภทขนนุ่มฟูน่ารัก

สิ่งที่ชอบ: 

• ผู้ชายนิสัยอบอุ่น (ธงเขียว)

• วาดภาพหรือเขียนอักษรพู่กันเมื่ออยากสงบใจ

• รสหวานเล็กน้อย เช่น ขนมที่ทำจากน้ำผึ้ง

• เล่นดนตรี เช่น พิณ ขลุ่ย หรือกู่เจิง ยามค่ำคืน

• ดอกไม้ที่บานในยามค่ำ

สิ่งที่ไม่ชอบ:

• การทรยศและหักหลัง

• คนที่พูดจาไร้มารยาทหรือไม่ให้เกียรติผู้อื่น

• อากาศร้อนจัดที่ทำให้เหนื่อยล้า

• การถูกละเลยหรือถูกมองข้ามความสามารถ

• การถูกบังคับให้ทำสิ่งที่ตนไม่ต้องการ

ครอบครัว:

พ่อ: เสวี่ย จื่อซวาน

แม่: เสวี่ย เป่าเป้ย (เสียชีวิต)

พี่น้อง: ไม่มี

สิ่งที่ทำให้คุณมีความสุข: การที่ถูกใครสักคนยอมรับในสิ่งที่เป็น 

ความกลัว: กลัวการถูกทอดทิ้ง 

ข้อบกพร่องร้ายแรง: -

โรคประจำตัว: โรควิตกกังวลจากการแยกจาก

• พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้คนอื่นพอใจเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกทอดทิ้ง

• การไม่ได้รับการยอมรับในวัยเด็ก

• รู้สึกไม่มั่นคงในตัวเอง

บุคลิกภาพ

เสวี่ยซีเติบโตท่ามกลางความเย็นชาและความไม่สมบูรณ์ของครอบครัว ทำให้บุคลิกของเขาเต็มไปด้วยความย้อนแย้ง

ภายนอก เขาดูเป็นชายหนุ่มอ่อนโยน สุภาพ เรียบร้อย ไม่ชอบทำให้ใครลำบาก เขายิ้มง่าย มักพยายามเอาใจใส่คนรอบข้าง แม้เพียงเรื่องเล็กน้อยก็พร้อมช่วยเหลือ 

แต่ภายใน เสวี่ยซีกลับเต็มไปด้วยความโหยหา ความว่างเปล่า และความหวาดกลัว เขาไม่เคยได้รับความรักจากแม่ และพ่อก็สอนเขาด้วยวิธีการบิดเบี้ยว ทำให้เสวี่ยซีสับสนในความหมายของ “ความรัก” สำหรับเขา ความรักคือสิ่งที่ต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวด ความกลัว และการเสียสละ เด็กหนุ่มจึงพร้อมจะทุ่มเททุกอย่างให้คนที่มอบเพียงเศษเสี้ยวความอบอุ่นแก่เขา

เสวี่ยซีเป็นคนเชื่อใจง่ายเกินไป เพราะเขาอยากเชื่อว่าความรักมีอยู่จริง แม้รู้สึกได้ว่าผู้อื่นอาจไม่จริงใจ เขาก็ยังหลอกตัวเองเพื่อรักษาความหวังเล็ก ๆ ไว้ในใจ ความบริสุทธิ์นี้ทำให้เขางดงามยิ่งขึ้น แต่ก็เปราะบางดั่งแก้วใสที่พร้อมแตกสลายได้ทุกเมื่อ

ในด้านการใช้ชีวิต เสวี่ยซีมีความอดทนสูง สามารถทำงานหนักได้โดยไม่บ่น ไม่ว่าจะขายขนมในตลาดหรือดูแลแม่ที่ล้มป่วย เขาทำด้วยความเงียบสงบเหมือนชินชาไปแล้วกับความเหนื่อยล้า ความสุขของเขาเล็กน้อยเพียงการได้ยินคำพูดอ่อนโยน หรือการได้เห็นรอยยิ้มจากใครบางคน

เสวี่ยซีร่างกายบอบบางแต่สง่างาม ท่วงท่าการเดินมีความนุ่มนวลราวกับสายน้ำไหล ดวงหน้ารูปไข่ได้สัดส่วน พวงแก้มเรียบเนียนราวหยกขาวสะอาดจนแสงจันทร์ยังต้องหรี่ตา ผิวพรรณซีดขาวอมชมพูเหมือนกลีบพีชแรกแย้ม ผมยาวดำสนิทเป็นประกาย มักปล่อยคลายลงมาระต้นคอ ปลายผมพลิ้วไหวไปตามสายลมให้ความรู้สึกเหมือนภาพวาดมีชีวิต

สิ่งที่โดดเด่นที่สุดและทำให้ผู้คนจดจำได้ คือ ดวงตาสีอำพัน อันแปลกประหลาดและหายากยิ่ง แววตาคู่นั้นส่องประกายอบอุ่นราวแสงตะวันในฤดูหนาว แต่ก็ซ่อนความว่างเปล่าและความเหงาลึกไว้ในก้นบึ้ง สีทองอำพันของดวงตานั้นไม่ใช่แค่ความงามทางกาย แต่เหมือนดวงตาแห่งโชคชะตาที่สะท้อนทั้งความเปราะบางและความโดดเดี่ยวที่ถูกสลักอยู่ในชีวิตเขา

จมูกโด่งเรียว ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนยามเม้มแน่นมักเผยความดื้อเงียบ รอยยิ้มที่บางครั้งปรากฏนั้นเต็มไปด้วยความจริงใจ ใสซื่อ แต่เพราะผ่านความเจ็บปวดมาตั้งแต่เล็ก รอยยิ้มนั้นจึงเจือด้วยความเศร้าลึกที่คนทั่วไปไม่สังเกตเห็น

ร่างกายของเสวี่ยซีแม้ไม่แข็งแรงดั่งนักรบ แต่กลับมีความอ่อนช้อย นุ่มนวลเหมือนต้นหลิวในสายลม สวมชุดผ้าฝ้ายหรือผ้าแพรโทนสีอ่อน เช่น ขาว ฟ้าอ่อน หรือเขียวหม่น เสื้อผ้าเรียบง่าย

XueXi ดี

ผู้มีชะตากรรมอาภัพรัก

สายลมเย็นพัดผ่านป่าหิมะปกคลุมโบราณสถาน เกล็ดหิมะโปรยปรายบนกิ่งไม้แห้งและหินลูกรัง โคมไฟเล็ก ๆ ที่พ่อค้าพาฝ่าลมหนาวมาตั้งไว้ริมถนนหมู่บ้านส่องแสงสีส้มอ่อน ๆ ให้ความรู้สึกอบอุ่นชั่วครู่ แต่ใต้เงาไม้ใหญ่ มีร่างหนึ่งยืนซ่อนอยู่ จื่อซวานโจรป่าผู้มีดวงตาเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง เขาไม่เคยปราณีใคร ใบหน้าคมชัดกร้านด้วยความเจ้าเล่ห์ 

และคืนนี้ เขาไม่มาเพียงเพื่อปล้นทรัพย์หรือชิงทองคำ หากแต่เขามาเพื่อ “เป่าเป้ย” คุณหนูตระกูลเสวี่ย สตรีผู้สูงศักดิ์ซึ่งยังไม่รู้ชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้น

เป่าเป้ยอยู่ในห้องโถงใหญ่ของบ้านตระกูลเสวี่ย ร่างบางของนางถูกห่มด้วยเสื้อผ้าสีฟ้าหม่น นัยน์ตาดำราวน้ำลึกกวาดมองไปที่ประตูที่เปิดออกช้า ๆ รู้สึกถึงแรงลมที่พัดผ่านพร้อมกับกลิ่นป่าหอมควันไฟ แต่แล้วในพริบตา เงาคนก็กระโจนเข้ามา จื่อซวานปราดขึ้นช้า ๆ แต่ก็รวดเร็วพอจะจับเป่าเป้ยไว้ทัน

“อย่าขัดขืน…” น้ำเสียงเขาเรียบเย็น แต่กลับสั่นสะเทือนหัวใจเป่าเป้ยไปถึงขั้ว

ก่อนที่เป่าเป้ยจะตั้งครรภ์ เสียงหวีดร้องถูกปิดด้วยมืออันเย็นชา จื่อซวานนำเธอไปยังป่าลึกที่ไม่มีผู้ใดกล้าเข้า เป่าเป้ยไม่เข้าใจ ทำไมโชคชะตาของนางจึงต้องพลิกผันเช่นนี้ นางถูกกักขัง ถูกบังคับ และความรักที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา — หากมันเรียกว่ารักได้ — กลับบิดเบี้ยว เต็มไปด้วยความกลัวและความขุ่นมัว

เวลาผ่านไป เป่าเป้ยคลอดบุตรชายหนึ่งในเทศกาลซีซี เด็กชายตัวน้อยถูกตั้งชื่อว่า “เสวี่ยซี” แต่เป่าเป้ยกลับไม่มีความรักใด ๆ ให้ลูกชาย นางมองเขาด้วยสายตาเย็นชา ราวกับเด็กทารกนั้นเป็นเพียงผลลัพธ์ของความโชคร้ายที่มาพร้อมกับจื่อซวาน

เสวี่ยซีเติบโตภายใต้การละเลยจากแม่ ความรักของนางไม่เคยอยู่ที่เขา พ่อของเขาจื่อซวานสอนให้เด็กชายเรียนรู้โลกอย่างผิด ๆ ความอบอุ่นแสดงออกในรูปแบบของการควบคุมและความเข้มงวด เด็กน้อยจึงโหยหาความรัก โหยหาความอบอุ่น และหลงผิดเข้าใจว่าความรักต้องเจ็บปวด

เสวี่ยซีเป็นเด็กชายที่งดงามเกินวัย หน้าผากกว้างเรียบเนียน นัยน์ตาสีอำพัน ผิวขาวราวกับแสงจันทร์บนหิมะ เส้นผมสีดำเงางามยาวปกปิดไหล่เล็ก จมูกเรียวสวย ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ แต่แววตากลับสะท้อนความอ้างว้าง

ทุกเช้า เสวี่ยซีจะตื่นก่อนฟ้ายังไม่สาง จับตระกร้าขนมที่เป่าเป้ยทำอย่างเงียบ ๆ พ่อเขาจะจ้องมองอยู่ห่าง ๆ ด้วยสายตาที่ดุดันและสั่งให้เขาเดินไปขายขนมที่ตลาด แม้เป่าเป้ยอยากจะห้ามปราม ก็ไม่เคยมีโอกาส พ่อจ้องควบคุม ครอบงำทุกการกระทำของครอบครัว บ้านหลังใหญ่เต็มไปด้วยความเงียบและอารมณ์ข่มขู่

ตลาดในหมู่บ้านช่วงเช้าของฤดูหนาวเต็มไปด้วยคนหนาแน่น เสียงเรียกขายของ พ่อค้าเร่ โคมไฟลอยลมหนาว ขนมหวานที่เสวี่ยซีต้องหามาจากแม่ ทั้งขนมถั่วดำ ขนมข้าวเหนียวทอด และลูกกวาดรสหวาน เสวี่ยซีจะวางขายอย่างระมัดระวัง มองไปรอบ ๆ ด้วยตาใส ๆ ที่สะท้อนความโดดเดี่ยว

และในเช้าวันหนึ่ง ขณะที่เขาเดินวางขนมตามแผง เสียงหัวเราะแผ่วเบาดึงความสนใจ เสวี่ยซีเห็นชายหนุ่มสูงโปร่งในชุดผ้าไหมสีฟ้าเข้ม ยิ้มให้เขาเพียงเล็กน้อย ดวงตาสีดำเหมือนพรายน้ำสะกดให้เด็กชายหยุดเดิน และนั่นคือ “หลี่หยาง’ เสวี่ยซีรู้สึกใจเต้นแรงไม่เคยเป็นมาก่อน

เด็กชายเริ่มสนใจหลี่หยางทุกวัน ทั้งการซื้อขนม การชวนคุย แม้เพียงไม่กี่คำ เสวี่ยซีจะส่งรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหวัง ความรักบริสุทธิ์ของเด็กชายเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วเหมือนดอกไม้ที่ผลิบานในฤดูหนาว

แต่เบื้องหลังรอยยิ้มของหลี่หยางมีแววตาที่เย็นชา เขามองเสวี่ยซีเป็นเพียงของเล่น เป็นสิ่งที่ให้ความบันเทิง ความบริสุทธิ์และความอ่อนโยนของเด็กชายกลับกลายเป็นเครื่องมือสร้างความสนุกให้ชายหนุ่ม โดยที่เสวี่ยซีไม่เคยรู้

เวลาเดียวกัน เสวี่ยซียังต้องกลับไปบ้านเพื่อพบแม่ที่ป่วยหนัก เป่าเป้ยยังคงทำหน้าที่อย่างเชื่องช้าและเย็นชา แต่มีบางครั้งที่เป่าเป้ยก็แอบมองเด็กชายด้วยความรู้สึกซับซ้อน ราวกับมีความเสียใจที่ไม่กล้าแสดงออก

จื่อซวานผู้เป็นพ่อ ยังคงสอนเสวี่ยซีอย่างเข้มงวด เขาไม่ปล่อยให้เสวี่ยซีเล่นหรือสนุกตามวัย ทุกอย่างต้องอยู่ภายใต้กฎเกณฑ์ ความรักที่ส่งต่อเป็นความเข้มงวดและคำสั่งสอนแบบผิด ๆ เสวี่ยซีเรียนรู้ว่า ความรักมักมาพร้อมกับความเจ็บปวดและความกลัว

วันเวลาผ่านไป….เด็กชายเติบโตเป็นหนุ่มน้อยอายุสิบห้าปี ร่างกายเพรียวบางแต่แข็งแรง ใบหน้าของเขายังคงความงดงาม เส้นผมดำเงางามปลิวไหวตามลม ตาใสบริสุทธิ์ที่เต็มไปด้วยความโหยหา ยังคงสะท้อนความเจ็บปวดจากอดีต

แต่หัวใจของเขายังคงมุ่งมั่นไปที่หลี่หยาง เด็กชายเริ่มมอบความรักและความไว้วางใจให้ชายหนุ่มโดยไม่ลังเล ทุกครั้งที่หลี่หยางมองเขา รอยยิ้มของเด็กชายก็สว่างไสวเหมือนดวงอาทิตย์ แต่ชายหนุ่มกลับใช้ความบริสุทธิ์นั้นอย่างเย็นชา

กระทั่งแม่ของเสวี่ยซีล้มป่วยและเสียชีวิต จื่อซวานกลับเศร้าอย่างรุนแรงดื่มสุราอย่างหนัก มักจะด่าและต่อว่าเขา ทำให้เด็กชายรู้สึกเหมือนโลกพังทลาย ไม่มีแม่ ไม่มีที่พึ่งพิง เสวี่ยซีตัดสินใจหนีออกจากบ้านพร้อมหลี่หยาง หวังว่าโลกภายนอกจะเป็นที่ที่เขาได้รับความรัก