[เมืองซินเย่] เนินป๋อหวัง (เนินบกพ๋อง)

เนินกุหลาบทศทิศ - เนินป๋อหวัง

{ นอกนครซินเย่ }

【เนินกุหลาบทศทิศ】

『“มิมีกุหลาบใด ที่ไร้หนาม มิมีสัญญาใด ไร้คุณค่า"』

เนินเขาเสวี่ยหลงทางตอนใต้ห่างจากตัวเมืองซินเย่ร้อยลี้มีทุ่งบุปผา

กลิ่นหอมของดอกเหมยกุ้ยหลากสีส่งตามสายลมไปได้ไกลนับสิบลี้

น้อยคนได้รู้ที่มาของของทุ่งแห่งความรักอันเต็มไปด้วยหนามและความงาม

ว่ากันว่าในรัชสมัยฮั่นอู่ตี้ได้มีพ่อค้าชายชาวตะวันตกผู้หนึ่งเดินทางรอนแรม

เขาทำการค้าในแดนฮั่นจนร่ำรวยทว่าในใจนั้นกลับว่างเปล่าขาดบางสิ่ง

จนเมื่อชายหนุ่มได้พบผู้ที่ปรารถนาจะเคียงคู่ จึงพบคำตอบของชีวิต

น่าเสียดายครอบครัวของสตรีผู้นั้นเป็นชาวฮั่นที่เคร่งครัดกีดกันชาวต่างแดน

พวกเขาเชื่อมั่นในขงจื้อจนทำลายความสุขชั่วชีวิตของบุตรสาวเพียงคนเดียว

นางอันเป็นที่รักตรอมใจ ชายชาวตะวันตกผู้นั้นจึงคิดมอบของขวัญสุดท้าย

เขาได้นำทรัพย์สินทั้งหมดที่หาได้ในแดนฮั่นกว้านซื้อที่ดินในชื่อนาง

ในทุกๆ หนึ่งวัน จะปลูกดอกเหมยกุ้ยหนึ่งร้อยต้น ร้อยวัน หมื่นต้น

เมื่อมีผู้ถามว่าทำไมจึงเป็นดอกเหมยกุ้ยที่เต็มไปด้วยหนามแหลมคม

ชายผู้นั้นจึงตอบว่า 'เพราะกุหลาบคือตัวแทนความรักในดินแดนข้า'

เขาหวังเพียงความจริงใจนี้ให้นางรับรู้แม้ไม่อาจอยู่ร่วมกันได้ชั่วชีวิต

XueXi ดี

วันที่ 28 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 16.00 น.

╰┈➤ สำรวจเนินป๋อหวัง 1/3

เส้นทางออกจากเมืองซินเย่ทอดยาวสู่เนินเขาทางทิศตะวันตก แสงอาทิตย์ยามเย็นค่อย ๆ ลาลับทิวเขา ทิ้งไว้เพียงเงายาวทอดทับพื้นหญ้า เสวี่ยซีก้าวเท้าไปบนทางหินกรวดด้วยความเงียบสงัด ไม่มีเสียงพูดคุย ไม่มีเสียงเกวียนขนสินค้าดังเช่นถนนเส้นอื่น มีเพียงเสียงลมพัดราวกับกำลังชักนำเขาไปยังจุดหมาย

ยิ่งเดินไกลออกไปจากเมือง ความเงียบกลับยิ่งทวีขึ้นจนเสวี่ยซีเริ่มรู้สึกผิดปกติ ปกติแล้วเส้นทางข้ามเขาที่ติดต่อระหว่างเมืองควรจะมีพ่อค้า นักเดินทาง หรือแม้แต่เกวียนบรรทุกสินค้า แต่ทว่าวันนี้กลับไร้เงามนุษย์แม้แต่คนเดียว

ชายหนุ่มหยุดยืนชั่วครู่ ดวงตาสีอำพันทอดมองไปยังเนินสูงด้านหน้า แสงตะวันสุดท้ายเคลือบขอบฟ้าเป็นสีแดงเรื่อ ราวกับทาบทับด้วยโลหิตบรรยากาศที่ควรจะงดงามกลับให้ความรู้สึกอึมครึมกดดัน เสวี่ยซีกอดอกแน่น ร่างบอบบางสั่นเล็กน้อย แต่ยังคงกัดริมฝีปากแล้วก้าวต่อไป

เมื่อเดินผ่านโค้งเขา เสียงอีกาโผบินขึ้นจากพุ่มไม้ดัง กระพือปีกกราว ทำเอาเสวี่ยซีสะดุ้งสุดตัว ใจเต้นแรงจนแทบทะลุอก “โอ๊ย...ก็แค่กา...” เขาบ่นกับตัวเองพอให้คลายเก้อทว่าขามิได้หยุดสั่นแม้แต่น้อย

ทางลาดชันขึ้นเรื่อย ๆ จนเสวี่ยซีต้องใช้มือเกาะรากไม้ช่วยพยุงตัว เส้นทางหินขรุขระบาดฝ่าเท้าจนรู้สึกเจ็บทุกย่างก้าว แต่เขายังฝืนก้าวต่อไป ความเหน็ดเหนื่อยค่อย ๆ กดทับหัวใจ ทว่าในใจยังเต็มไปด้วยความกังวลว่าเบื้องหน้าจะมีสิ่งใดรออยู่

กระทั่งเดินมาถึงช่วงทางแคบที่โอบด้วยหน้าผาทั้งสองด้าน เสวี่ยซีกลับชะงักกึก เบื้องหน้ามีสิ่งหนึ่งนอนขวางอยู่บนพื้นหิน เป็นซากเกวียนที่แตกพัง ล้อไม้หักบิดเบี้ยว ไม้กระดานกระจัดกระจายราวกับถูกแรงบางอย่างฉีกขาด

เขาเดินเข้าไปใกล้อย่างระมัดระวัง หัวใจเต้นรัว ตึก ตึก ตึก มือบางเอื้อมแตะไม้ที่แตกหัก รอยแผลบนเนื้อไม้หยาบคาย ไม่เหมือนถูกธรรมชาติทำลาย แต่ราวกับมีเล็บแหลมคมหรืออาวุธบางอย่างกรีดขาดเป็นริ้ว ๆ

เสวี่ยซีกลืนน้ำลายลงคอหันมองรอบด้าน พุ่มไม้เงียบงันไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหว แต่ความรู้สึกเหมือนถูกจ้องมองกลับหนาวเยือกไปทั่วร่าง

เขาก้มลงพบเศษผ้าขาดสีอ่อนติดอยู่กับซี่ไม้ที่แตก เส้นด้ายยังใหม่สะอาดไม่ต่างจากผ้าไหมที่หญิงสาวใช้สวมใส่ กลิ่นหอมอ่อน ๆ จาง ๆ ยังติดอยู่จนเสวี่ยซีถึงกับหยุดหายใจชั่วขณะ

ริมฝีปากบางพึมพำ “นี่อาจเป็นของนาง”

เขาเดินสำรวจรอบ ๆ ต่อ พบคราบสีคล้ำกระจายเป็นหย่อม ๆ ตามพื้นหิน เมื่อเอื้อมมือแตะจึงรู้ว่ามันเหนียวข้น แม้สีจะหม่นคล้ำไปแล้ว แต่กลิ่นคาวยังแทรกขึ้นมาอย่างจาง ๆ — เลือด

เสวี่ยซีเผลอถอยหลังไปสองก้าว หัวใจเต้นแรงไม่หยุด ความหวาดหวั่นปนเวทนาถาโถมเข้ามาพร้อมกัน ภาพชายพ่อค้าผู้ร้องไห้เมื่อนครซินเย่แล่นวาบเข้ามาในความทรงจำ

เขายืนอยู่ท่ามกลางซากเกวียนพังพินาศและร่องรอยการต่อสู้เงียบ ๆ ลมเย็นพัดใบไม้ไหวกราว ราวกับกำลังเล่าเรื่องราวอันโหดร้ายที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน เสวี่ยซีเม้มริมฝีปากแน่น ความกลัวกัดกินหัวใจ แต่ดวงตาสีอำพันกลับสั่นไหวด้วยความมุ่งมั่น

“ข้าจะต้องหาคำตอบให้ได้”

เสียงของเขากลืนหายไปกับสายลม เสวี่ยซีก้าวต่อขึ้นสู่ทางลาดของเนินป๋อหวัง โดยไม่รู้เลยว่าข้างหน้ายังมีเงามืดและปริศนารอคอยอยู่มากเพียงใด

XueXi ดี

วันที่ 28 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 16.00 น.

╰┈➤ สำรวจเนินป๋อหวัง 1/3

แสงตะวันคล้อยต่ำไปจนเกือบลับขอบฟ้า เมื่อเสวี่ยซีเดินลึกเข้าสู่เส้นทางทางใต้ เส้นทางลาดเลาะไปสู่เทือกเขา เสียงลมที่เคยแห้งแล้งกลับเปลี่ยนไป แทรกมากับกลิ่นหอมหวานชวนให้หัวใจวูบไหว

ชายหนุ่มเผลอหยุดสูดลมหายใจเต็มปอด กลิ่นนั้นหอมละมุนเกินบรรยาย ราวกับมีมืออ่อนนุ่มกำลังลูบไล้ข้างแก้มเบา ๆ ทำให้รู้สึกทั้งอบอุ่นทั้งเวทนา

ไม่นานนักภาพตรงหน้าก็เผยออกมา ทุ่งบุปผากว้างใหญ่สุดสายตา พื้นดินปกคลุมด้วยดอกเหมยกุ้ยหลากสี สีแดงสด สีชมพูอ่อน สีเหลืองอร่าม และขาวบริสุทธิ์แซมประดับกันเป็นพรมดอกไม้หนาแน่นจนมองไม่เห็นพื้นดิน เสวี่ยซีถึงกับเบิกตาโพลงปากอ้าพะงาบ ๆ

“อ่านี่หรือเนินป๋อหวัง ไม่สิ ชาวบ้านเรียกว่าเนินเสวี่ยหลง” เขาพึมพำเสียงสั่น ๆ

สายลมพัดพากลีบดอกปลิวไสวเหมือนหิมะโปรย ความงามนั้นเกินบรรยายจนแทบลืมหายใจ แต่ทว่าท่ามกลางความงามนั้นกลับมีบางสิ่งแฝงอยู่ กลีบบุปผาที่ปลิวมากระทบแก้มเขา เผยให้เห็นว่ามี หนามเล็ก ๆ ซ่อนอยู่ตามกิ่งใบ ยามสัมผัสทำให้รู้สึกเจ็บแปลบ เสวี่ยซีสะดุ้งแล้วร้องเสียงหลง

“โอ๊ย! ดอกอะไร...งดงามเหมือนเทพธิดา แต่ดันเจ็บ!”

เขารีบชักมือกลับมากุมไว้ น้ำตาคลอเบ้าอย่างน่าสงสาร ความงดงามชวนฝันกลับกลายเป็นกับดักหนามที่พร้อมทิ่มแทงทุกเมื่อ เสวี่ยซีมองไปรอบ ๆ ความเวิ้งว้างของทุ่งบุปผาอันกว้างใหญ่ทำให้รู้สึกเหมือนตนเองเล็กจ้อยจนแทบหายไป

เขาเดินต่อไปตามทางเล็กที่พาดผ่านกลางทุ่ง ไม่นานนักพลันสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ ท่ามกลางดอกไม้ที่สมบูรณ์กลับมีบางจุดที่เหี่ยวเฉา กลีบถูกขยี้จนแหลกเละ ราวกับมีอะไรบางอย่างดิ้นรนท่ามกลางทุ่งนี้

เสวี่ยซีก้าวเข้าไปสำรวจใกล้ ๆ ในพุ่มนั้นมี ปิ่นปักผมไม้ประดับหยกชำรุด หล่นอยู่ขอบหยกหักบิ่นด้ามไม้มีคราบเลือดเล็กน้อยติดอยู่ หัวใจของเสวี่ยซีเต้นแรงอีกครั้ง มือบางค่อย ๆ ยกขึ้นแตะปิ่นนั้นอย่างสั่นระริก

“นี่มัน ของสตรีผู้หนึ่งแน่”

เสียงลมหวีดหวิวพัดผ่านราวกับกำลังหัวเราะเยาะ ใบไม้และดอกเหมยกุ้ยสั่นไหวเป็นระลอก ๆ เสวี่ยซีรีบเงยหน้ามองรอบด้าน หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

ความเงียบกดทับบรรยากาศ ไม่มีสัตว์เล็กให้เห็นแม้แต่ตัวเดียว ไม่แม้แต่เสียงจักจั่นหรือเสียงนก แค่ลมหอบแรง ๆ กับกลีบดอกที่ปลิวเกลื่อนก็เพียงพอให้หัวใจคนบอบบางแทบหลุดออกมาแล้ว

เขาก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว “ไม่ใช่ว่าจะมีปีศาจซ่อนอยู่แถวนี้หรอกนะ ข้าเพิ่งจะมาถึงเอง ข้ายังไม่อยากถูกหักคอ”

คำพูดนั้นหลุดออกมาด้วยความตลกขบขัน แต่เสียงสั่นจนแทบจะกลายเป็นเสียงสะอื้น น้ำเสียงใส ๆ ที่มักฟังแล้วนุ่มนวล กลับสั่นสะท้านด้วยความหวาดหวั่น

และแล้วสายตาของเขาก็สะดุดกับบางสิ่งอีกครั้ง บนพื้นหญ้าข้างทางมีกองผ้าไหมสีอ่อน ๆ ขาดรุ่งริ่งถูกทิ้งอยู่ ผ้าบางเบานั้นชุ่มไปด้วยคราบสีคล้ำที่แห้งกรัง เสวี่ยซีรีบยกมือปิดปากทันที ความรู้สึกทั้งเวทนาและหวาดกลัวถาโถม

เสียงสายลมพัดพลิ้วอีกครั้ง กลีบดอกนับร้อยปลิวขึ้นฟ้า ลอยวนราวกับกำลังประกอบพิธีศพเงียบ ๆ เสวี่ยซีตัวสั่น ร่างบอบบางก้าวถอยหลังไปจนชนกิ่งหนามอีกครั้ง

“โอ๊ย!” เขาร้องเสียงแหลมแล้วรีบชักมือกลับ น้ำตาคลอเบ้า

XueXi ดี

วันที่ 28 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 16.00 - 17.00 น.

╰┈➤ สำรวจเนินป๋อหวัง 3/3

เสวี่ยซีก้าวฝ่าทุ่งบุปผาที่ทั้งหอมหวานและแฝงหนามเจ็บแปลบไปอย่างทุลักทุเล แต่ละก้าวเหมือนต้องลุ้นว่าจะโดนทิ่มตรงไหนอีกบ้าง ร่างกายที่อ่อนบางอยู่แล้วก็เต็มไปด้วยรอยขีดข่วนแดงเป็นเส้น ๆ พอเหลียวมองแขนขาตัวเองก็เผลอพึมพำเบา ๆ

“เฮ้อ หาไม่เจอเลย”

เสียงบ่นตัดกับภาพชายหนุ่มหน้าตางามราวหยกกำลังเบ้ปากเหมือนเด็กโดนบังคับให้กินผักขม มันชวนให้ทั้งน่าสงสารและน่าขำไปพร้อมกัน

หลังจากฝ่าทุ่งบุปผาเสมือนสวรรค์แต่เต็มไปด้วยหนาม เสวี่ยซีก็มาถึงพื้นที่โล่งกว้างบนเนิน เสียงรองเท้าสีขาวหม่นของเขาก้าวเหยียบหินที่เย็นจัดยามค่ำ ดวงจันทร์ที่ลอยสูงเหนือหัวสาดแสงลงมาทำให้ลานหินกว้างใหญ่สว่างโพลนราวกับถูกปูด้วยผ้าสีเงิน

เสวี่ยซีถอนหายใจเฮือกใหญ่ทั้งเหนื่อยทั้งโล่งใจ “อย่างน้อยตรงนี้ก็ไม่มีดอกไม้จะทิ่มข้าอีก” เขาบ่นเสียงเบา แต่ยังไม่ทันยิ้มออก ร่างบางก็เซถลาเพราะเหยียบก้อนอะไรแข็ง ๆ ดังกรอบแกรบ

เขารีบยกเท้าขึ้น มองต่ำลงไปก็พบกองเถ้าถ่านดำกรังเกลื่อนบนพื้นหิน ร่องรอยของ กองไฟเก่า ที่ดับไปนานแล้ว กลิ่นไหม้อ่อน ๆ ยังติดอยู่กับลมเย็นยามค่ำ ราวกับมันเพิ่งถูกใช้ไม่นานมานี้

หัวใจเขากระตุกวูบ “มีคนมาที่นี่จริง ๆ”

เมื่อมองใกล้เข้าไป เขาเห็นไม้ฟืนหลายท่อนถูกหักครึ่งแบบไม่เรียบร้อย เหมือนถูกกระแทกหรืองัดด้วยแรงมากเกินกว่ามือมนุษย์จะทำได้ เสวี่ยซีหน้าซีดเผือด ถอนหายใจถี่ ริมฝีปากสั่นจนต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่

“อาจจะ...แค่ลมแรงหรือใครมาล่าสัตว์แล้วรีบหนีไปก็ได้” เขาพยายามปลอบใจตนเอง เสียงพูดสะท้อนก้องไปทั่วลานจนเขาเผลอตกใจตัวเอง รีบยกมือปิดปากแทบไม่ทัน

เมื่อก้าวลึกเข้าไปกลางลาน เสวี่ยซีเห็นเศษผ้าขาดวิ่นสีซีดตกอยู่ข้างกองหินก้อนใหญ่ ผ้านั้นเป็นเนื้อดีอย่างเห็นได้ชัด ลายปักละเอียดงดงามเกินกว่าจะเป็นของพ่อค้าธรรมดา แต่กลับถูกฉีกจนรุ่ย เสวี่ยซีค่อย ๆ ยื่นมือไปหยิบขึ้นมา ปลายนิ้วสั่นระริกเพราะกลัวจะเจอรอยเลือดอีก

ทันใดนั้น กลิ่นหอมแปลก ๆ ก็ลอยมากับสายลม ไม่ใช่กลิ่นดอกไม้หอมหวานเหมือนก่อนหน้านี้ แต่เป็นกลิ่นคาวอ่อน ๆ เจือปนกลิ่นชื้นของดิน กลิ่นนั้นทำให้เสวี่ยซีขนลุกเกรียว ร่างบางรีบหมุนตัวมองรอบทิศ

“ใครอยู่ตรงนั้นหรือไม่?”

ไม่มีเสียงตอบกลับมา มีเพียงเสียงลมที่พัดหวิว ๆ ผ่านยอดไม้ด้านหลัง ทุ่งบุปผาเบื้องล่างสั่นไหวราวกับคลื่นทะเลในความมืด

เสวี่ยซีพยายามตั้งสติ แต่ยิ่งเงี่ยหูฟังก็ยิ่งเหมือนมีเสียงบางอย่างตามติด เสียงฝีเท้าเบา ๆ ที่ดังแล้วหยุด สลับกับเสียงกิ่งไม้หักกรอบแกรบ เขารีบหันซ้ายหันขวาแต่ก็ไม่เห็นเงาใคร มีเพียงความว่างเปล่า

ชายหนุ่มกลืนน้ำลายอีกครั้ง มือบางกำชายเสื้อแน่นพลางบ่นงึมงำ “นี่ข้ากำลังสืบเรื่องหายตัว หรือกำลังจะเป็นเหยื่อเสียเองกันแน่”

ความกลัวทำให้เขาก้าวถอยหลังไปเรื่อย ๆ จนสะดุดก้อนหินกองหนึ่ง ล้มตูมลงไปนั่งกองกับพื้น กลีบผมดำยาวหล่นระใบหน้า เขารีบสะบัดออกด้วยสีหน้าทั้งเจ็บทั้งเขิน ก่อนจะส่ายหัวแรง ๆ ไล่ความคิดฟุ้งซ่าน

แต่ท่ามกลางความโกลาหลในใจ เขากลับมองเห็นอีกสิ่งหนึ่งอยู่ข้างหิน รอยลากบนพื้นดิน ลากยาวจากชายป่าขึ้นมาถึงกลางลาน ร่องรอยนั้นลึกเหมือนถูกอะไรบางอย่างหนัก ๆ ฉุดกระชากขึ้นมา แล้วหายไปตรงกองเถ้าถ่าน

ดวงตาสีอำพันของเสวี่ยซีเบิกกว้าง ความงุนงงและสยดสยองตีตื้นขึ้นมาพร้อมกัน “หรือว่ามีคนถูกลาก...มาที่นี่?”

เสียงลมหวีดหวิวพัดแรงขึ้นอีกครั้ง กลีบดอกไม้จากทุ่งเบื้องล่างปลิวทะลักขึ้นมาตามช่องเขาเหมือนหิมะหล่น เสวี่ยซีเงยหน้ามอง พลันหัวใจเต้นกระหน่ำเหมือนจะหลุดออกมา ร่างบางสั่นสะท้านจนแทบยืนไม่อยู่

แต่ถึงจะหวาดกลัวเพียงใด เขาก็รู้แล้วว่าลานกว้างบนเนินเสวี่ยหลงแห่งนี้ ซ่อนความลับของการหายตัวไป แน่นอน

สำรวจ 3/3

มีโรลเพลย์เดินสำรวจก่อนหน้า 2 รอบ

XueXi ดี

วันที่ 28 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 18.00 น.

╰┈➤ พบเจอปีศาจแพนด้า

หลังจากพบลานหินเสวี่ยซียังคงเดินตามร่องรอยที่เห็นบนพื้น รอยลากลึกที่คล้ายมีร่างถูกกระชากไปอย่างทารุณ ร่องรอยนั้นทอดยาวออกจากลาน ผ่านแนวพุ่มไม้หนาม แล้วมุ่งสู่หุบเขาเล็กทางด้านทิศตะวันตก

กลิ่นคาวในอากาศเริ่มชัดขึ้น ยิ่งก้าวเข้าไป เสียงแปลก ๆ ก็ยิ่งดังชัดขึ้นเช่นกัน คล้ายเสียงหัวเราะทุ้มต่ำปนแหบแห้ง ประกอบกับเสียงกรีดร้องของสตรีที่ถูกกลบเอาไว้ด้วยความอับชื้น เสวี่ยซีชะงักงัน หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกจากอก มือบางกำสาบเสื้อแน่น ดวงตาสีอำพันเบิกโพลง

เขาค่อย ๆ ก้าวเข้าไปใกล้ พลางหลบอยู่หลังโขดหินใหญ่ ข้างหน้าเป็นโพรงถ้ำลึกที่ปากถ้ำเต็มไปด้วยเถาวัลย์แผ่ลงมาปกคลุม แต่ในความมืดกลับมีแสงไฟริบหรี่ลอดออกมา ราวกับว่ามีใครก่อกองไฟอยู่ข้างใน

เมื่อกวาดตามองเสวี่ยซีถึงกับตัวชา ภาพเบื้องหน้าคือปีศาจแพนด้าสามตน ร่างใหญ่โตมหึมาขนขาวสลับดำปกคลุม แต่ดวงตาเป็นสีแดงเพลิง มันไม่ได้ดูอ่อนโยนดังสัตว์กินไผ่ในนิทาน หากแต่แผ่ความกระหายและความป่าเถื่อนออกมาเต็มเปี่ยม

ที่น่าตกใจกว่าคือ หญิงสาวสองนางถูกมันจับกดไว้ คนหนึ่งถูกบีบแขนตรึงกับผนังถ้ำ อีกคนถูกดึงเข้ามาแนบอกอย่างหยาบคาย เสื้อผ้าไหมหรูหราของนางทั้งสองขาดรุ่งริ่งเผยให้เห็นร่องรอยการต่อสู้และการฉุดรั้งอย่างทารุณ เสียงสะอื้นขาดห้วงดังสลับกับเสียงหัวเราะหื่นกระหายของพวกมัน

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“มนุษย์นี่ช่างบอบบางดีนัก” เสียงปีศาจตนหนึ่งแค่นหัวเราะ กรงเล็บหนาสีดำลากไปตามลำคอขาวซีดของหญิงสาว ทำให้นางกรีดร้องเสียงหลง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว

อีกตนหนึ่งใช้มือใหญ่กำต้นแขนของหญิงสาวอีกคนอย่างแรงจนร่างเล็กแทบจมไปกับอกอันเต็มไปด้วยขนหนา นางดิ้นรนสุดกำลัง แต่ก็ถูกกดไว้แน่น ริมฝีปากของมันเผยยิ้มแสยะ แววตาเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย

เสวี่ยซีมองภาพนั้นแล้วขาทั้งสองถึงกับสั่น หายใจติดขัด ร่างบอบบางแทบทรุดลงตรงนั้น ความงดงามของทุ่งบุปผาที่ผ่านมา ถูกบดขยี้จนเหลือเพียงภาพอันโหดร้ายตรงหน้า

เขาเอามือปิดปากแน่นเพื่อไม่ให้เสียงใดเล็ดลอดออกมา ดวงตาสีอำพันสั่นระริกด้วยความตกใจสุดขีด แต่ในหัวใจกลับพลุ่งพล่านด้วยความเวทนาและโกรธเกรี้ยว

เสียงร้องไห้ขอชีวิตของหญิงสาวสองนางสะท้อนก้องอยู่ในถ้ำ “ปล่อยข้าเถิด ได้โปรด”

แต่สิ่งที่ได้รับกลับมีเพียงเสียงหัวเราะต่ำ ๆ ของปีศาจแพนด้าที่แฝงความโหดร้าย “ร้องไปเถอะ ไม่มีผู้ใดช่วยเจ้าได้หรอก”

เสวี่ยซีหลับตาลง หัวใจบีบรัด เขากำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ เขาอาจจะอ่อนแอ บอบบาง และไร้พลังเหมือนใครต่อใครมอง แต่ต่อหน้าโศกนาฏกรรมเช่นนี้ เขาไม่อาจหลีกหนีได้อีกแล้ว

เสียงหัวเราะต่ำอันน่าขนลุกสะท้อนก้องในโพรงหิน เสียงร้องไห้ขอชีวิตของหญิงสาวแทรกสลับเข้ามาเป็นระยะ ความสิ้นหวังนั้นบาดลึกเข้าไปในหัวใจของเสวี่ยซีราวกับมีมีดคมกรีดซ้ำไม่หยุด

เขาเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาสีอำพันสั่นระริก แววตาเต็มไปด้วยความสับสนและหวาดหวั่น มือบางกำสาบเสื้อจนสั่นสะท้าน ความคิดในหัววิ่งพล่าน “ข้าจะทำอะไรได้เล่า ข้าไม่มีพลัง ไม่ได้ฝึกวรยุทธ์เหมือนผู้อื่นด้วยซ้ำ”

แต่แล้วเสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของหญิงสาวที่ถูกกรงเล็บกดข่วนเข้าที่ไหล่ก็ดังขึ้นอีกครั้ง เลือดสีแดงสดไหลซึมเปื้อนอาภรณ์ขาว ความทรมานนั้นราวกับแรงผลักดันสุดท้าย เสวี่ยซีเบิกตากว้าง น้ำตารื้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“ถ้าข้ายังยืนดูเฉย ๆ แล้วจะมีค่าอะไรกับการที่ถูกส่งมา”

ร่างบอบบางค่อย ๆ ขยับออกจากที่กำบัง เขาหลบเร้นอย่างระมัดระวัง เสียงหัวใจของตนเองดังก้องในหูยิ่งกว่าลมที่พัดลอดเข้ามาในถ้ำ ทุกย่างก้าวราวกับต้องใช้ความกล้าหาญเกินกว่าที่เคยมีในชีวิต

มือข้างหนึ่งคว้าก้อนหินเล็กที่พื้นขึ้นมาแน่น ดวงตาสีอำพันจับจ้องไปยังปีศาจแพนด้าที่กำลังหัวเราะด้วยความสะใจ เขากัดริมฝีปากจนเจ็บแล้วสูดหายใจลึกครั้งหนึ่ง

“หยุดนะ!!!”

เสียงที่เปล่งออกมาดังก้องไปทั่วถ้ำ ชั่วขณะนั้น ทุกสิ่งเหมือนหยุดนิ่ง ปีศาจแพนด้าสามตนชะงัก หันหน้าพร้อมกัน ดวงตาแดงฉานจ้องตรงมาที่เงาร่างบอบบางซึ่งยืนอยู่ตรงปากถ้ำ

หญิงสาวสองนางหันมองด้วยความตกใจปนไม่เชื่อสายตา ‘ใครกัน กล้าที่จะเข้ามาในรังปีศาจ’

เสวี่ยซีแม้หัวใจเต้นระรัวแทบหลุดออกมา แต่ก็ยืนหลังตรง ดวงตาสีอำพันฉายแววเด็ดเดี่ยวผิดจากเมื่อครู่ เขายกก้อนหินขึ้นแนบอกแม้จะไร้ค่าในสายตาศัตรู แต่สำหรับเขามันคือสิ่งเดียวที่ทำให้กล้าเผชิญหน้า

“ปล่อยพวกนางเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงสั่นเครือ แต่หนักแน่นราวกับมีแรงบางอย่างหนุนอยู่เบื้องหลัง

ปีศาจแพนด้าตนหนึ่งหัวเราะก้องจนหินถ้ำสะเทือน “หึหึ...มนุษย์บอบบางแค่นี้ กล้ามาสั่งพวกเรา?” ดวงตาแดงก่ำหรี่ลง แววตาหื่นกระหายพลันแปรเป็นเกรี้ยวกราด

อีกตนหนึ่งปล่อยหญิงสาวลงกับพื้นอย่างแรง แล้วก้าวออกมาข้างหน้า ขยับไหล่จนกล้ามหนาแน่นปูดเด่น “เจ้าหนุ่มอยากตายแทนพวกนางหรือไร”

เสวี่ยซีสูดลมหายใจลึก กำก้อนหินแน่นจนสั่น เขาไม่ถอยแม้เพียงก้าวเดียว ทั้งที่ขาทั้งสองแทบไร้แรง

หญิงสาวที่ถูกปล่อยลงพื้นหันมองเขา ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา เสียงแผ่วสั่นสะท้อนออกมา “เจ้าคนแปลกหน้า...อย่าเข้ามาเลย หนีไปเถิด!”

แต่เสวี่ยซียืนกรานในใจ “ไม่...ครั้งนี้ ข้าจะไม่หันหลังหนี”

ปีศาจแพนด้าทั้งสามก้าวเข้ามาพร้อมกัน เงาร่างมหึมาปกคลุมร่างบอบบางจนเล็กจ้อยราวกับใบหญ้า เสียงคำรามต่ำสะท้อนดังก้องไปทั่วโพรง

เสวี่ยซีขยับเท้าไปข้างหน้าเล็กน้อย ดวงตาสีอำพันฉายประกายกล้าหาญที่แม้เจ้าตัวเองยังไม่เคยเห็นมาก่อนและในชั่วขณะนั้นเอง ความเงียบชั่ววูบก็ถูกฉีกขาดด้วยเสียงคำรามของปีศาจ กับเสียงหายใจฮึดฮัดของเสวี่ยซี

เปิดดันเจี้ยน

@Watcher

XueXi ดี

วันที่ 28 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามโหย่ว เวลา 18.00 - 19.00 น.

╰┈➤ พบเจอปีศาจแพนด้า

เสียงหัวเราะต่ำของปีศาจแพนด้าก้องสะท้อนภายในถ้ำหิน เสียงนั้นคล้ายผสมระหว่างคำรามของสัตว์ร้ายกับเสียงเยาะเย้ยของคนที่มั่นใจในอำนาจ ร่างมหึมาของมันบดบังแสงไฟจากโพรงด้านบนจนมืดทึบ เสวี่ยซีซึ่งยืนอยู่เพียงลำพังเบื้องหน้าพวกมัน ตัวสั่นเล็กน้อยเพราะแรงกดดันมหาศาลจนลมหายใจติดขัดในอก

แม้หัวใจเต้นแรงแทบทะลุอก แต่เมื่อเหลือบไปเห็นหญิงสาวสองนางที่ถูกกักไว้ในมุมถ้ำ ร่างเปลือยเปล่าของพวกนางบอบช้ำสะท้อนแสงริบหรี่ ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาและความหวาดกลัว ทำให้เสวี่ยซีไม่อาจยอมถอยอีกต่อไป

เขากัดฟันแน่น มือบางยกกระบี่คู่ที่เก็บได้จากกองอาวุธเก่าซึ่งทิ้งอยู่ในโพรงเมื่อครู่ขึ้นมา ดวงตาสีอำพันสั่นไหว แต่แฝงด้วยความมุ่งมั่นที่แข็งกร้าวยิ่งกว่าครั้งใดในชีวิต

“ข้าจะไม่ยอมให้พวกเจ้าแตะต้องพวกนางอีกแล้ว”

ปีศาจแพนด้าตัวหนึ่งคำรามลั่น พุ่งร่างสูงใหญ่เข้ามาพร้อมเล็บคมราวมีดดาบ เงามหึมาปกคลุมร่างเสวี่ยซีจนเล็กจ้อยราวกับใบหญ้าในพายุ เขายกกระบี่ขึ้นไขว้ป้องกัน แรงปะทะมหาศาลทำให้แขนสั่นสะท้าน เลือดซึมจากแผลถลอกที่มือแทบจะจับกระบี่ไม่อยู่

อีกตัวหนึ่งโถมเข้าตามติด ร่างบอบบางของเสวี่ยซีถูกบังคับให้ถอยกรูดติดผนังหิน เสียงเล็บข่วนผ่านผิวผนังดังแสบหู เศษหินแตกกระจาย เขาสูดหายใจลึกดวงตาอำพันจับจ้อง ก่อนจะก้าวข้ามความกลัวและโต้กลับด้วยการฟันกระบี่คู่ตัดผ่านอากาศ

เสียงโลหะเสียดสีกับกรงเล็บดังลั่น ถ้ำทั้งถ้ำสะเทือนสะท้าน เสวี่ยซีถูกแรงปะทะสะบัดจนล้มลง เลือดพุ่งจากบาดแผลที่ไหล่ซ้าย แต่เขากัดฟันยันกายลุกขึ้นอีกครั้ง แม้เสื้อคลุมยาวสีจันทร์อ่อนเปื้อนเลือดจนกลายเป็นสีแดงเข้ม เขายังไม่ยอมวางอาวุธ

การต่อสู้ดำเนินไปดั่งสายฟ้าที่ปะทะกับพายุ กงเล็บปีศาจฉีกอากาศทุกครั้งที่พุ่งเข้าหา ส่วนกระบี่คู่ในมือเสวี่ยซีสะบัดอย่างบ้าคลั่ง แม้ท่าทางไม่ประณีตแต่กลับเต็มไปด้วยความสิ้นหวังที่แปรเป็นพลังสู้ตาย

เสียงคำรามของปีศาจดังสะท้อนก้องไม่หยุด เสวี่ยซีสะบัดตัวหลบการโจมตีฉิวเฉียดหลายครั้ง เล็บแหลมคมเฉียดผิวแก้มจนเลือดซึมเป็นทาง เขาสูดหายใจลึก พุ่งกระบี่แทงเข้าใส่หน้าท้องปีศาจตัวหนึ่ง มันคำรามก้อง เลือดดำทะลักกระเซ็นเปรอะเต็มใบหน้าขาวของเขา

ร่างมหึมาสะบัดดิ้น แต่เสวี่ยซีฝืนกายกระชากกระบี่อีกข้างฟันซ้ำ ร่างนั้นสั่นสะท้าน ก่อนจะสลายหายไปในหมอกดำ เศษเงามืดกระจัดกระจายหายไปกับอากาศ

แต่ยังเหลือตัวหนึ่งที่คำรามเกรี้ยวกราดยิ่งกว่าเดิม มันถลันเข้ามาพร้อมแรงอาฆาต สองกรงเล็บตวัดใส่จนเสวี่ยซีไม่มีแรงหลบเต็มที่ บาดแผลฉีกยาวกลางอก เลือดแดงสดไหลพราก ร่างบอบบางเซถอยแทบล้ม

หญิงสาวทั้งสองที่มุมถ้ำกรีดร้องพร้อมกันด้วยความสิ้นหวัง แต่เสวี่ยซีไม่ยอมล้มลงง่าย ๆ เขายกกระบี่ขึ้นอีกครั้ง ดวงตาอำพันวาววับด้วยไฟแห่งการไม่ยอมแพ้ แม้สติแทบเลือนหาย แต่หัวใจกลับแน่วแน่ยิ่งกว่าเดิม

เขารวบแรงเฮือกสุดท้าย กระโจนเข้าใส่ ฟันกระบี่ไขว้ตัดเป็นเส้นโค้งพาดผ่านร่างปีศาจ เสียงแผดร้องดังสะท้านเลื่อนลั่นไปทั่วโพรงหิน ก่อนร่างมหึมาจะค่อย ๆ แตกกระจายเป็นหมอกดำและหายวับไป

ความเงียบอันหนักอึ้งปกคลุมทั่วทั้งถ้ำ เสียงหอบหายใจของเสวี่ยซีดังสะท้อนชัดเจน เขาทรุดตัวลงคุกเข่า เลือดอาบร่างจนแทบยืนไม่ไหว แต่ยังฝืนกายยันขึ้น เดินโซเซไปหาหญิงสาวทั้งสอง

พวกนางอยู่ในสภาพน่าเวทนา ร่างเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยรอยช้ำและรอยข่วน น้ำตาอาบแก้มไม่หยุด สั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะเอื้อมมือหา เขาถอดผ้าคลุมที่ขาดวิ่นเปื้อนเลือดของตนออก คลุมให้ทั้งสองคนด้วยมือสั่นระริก

“พวกเจ้าปลอดภัยแล้ว ข้าอยู่ตรงนี้แล้ว” น้ำเสียงสั่นพร่าแต่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน ดวงตาสีอำพันมองพวกนางด้วยความเมตตา แม้ร่างกายตนเองจะใกล้ล้มลงก็ตาม

หญิงสาวทั้งสองร่ำไห้โผกอดเขาแน่น สั่นสะท้านด้วยความสิ้นหวังที่เพิ่งปลดเปลื้องไปได้บางส่วน เสวี่ยซีประคองพวกนางไว้ แม้จะรู้สึกถึงแรงกดทับบาดแผลจนแสบเจ็บ เขาก็ไม่ผลักออก กลับยกมือบางลูบศีรษะพวกนางเบา ๆ ราวกับปลอบเด็กเล็ก

ทว่ายังไม่ทันได้พักหายใจ เสียงฝีเท้าหนักเป็นจังหวะก็ดังสะท้อนจากทางเดินลึกด้านใน แสงคบเพลิงสว่างวาบทีละดวง เผยให้เห็นร่างของกลุ่มนักบวชในอาภรณ์สกปรกสีคล้ำ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยสักประหลาดและรอยยิ้มบิดเบี้ยว

เบื้องหลังพวกเขายังมีกลุ่มชายชุดดำติดอาวุธครบมือเดินตามมานับสิบ บรรยากาศเย็นยะเยือกพลันปกคลุมทั่วโพรง

“หึ...ปีศาจแพนด้าของพวกเราหายไปไหนกัน?” นักบวชผู้หนึ่งเอ่ยเสียงเย็นพลางหรี่ตา มองไปยังร่างเสวี่ยซีที่อาบเลือด ยืนประคองหญิงสาวสองนางไว้

กลุ่มคนทั้งหมดชะงักไปชั่วขณะ เมื่อเห็นเพียงชายหนุ่มร่างบอบบางผู้ไม่คุ้นหน้า กับซากความพินาศในถ้ำที่ควรมีปีศาจเฝ้าอยู่

แววตาของนักบวชนอกรีตพลันเปลี่ยนเป็นกราดเกรี้ยวพร้อมคำรามต่ำ “เจ้าทำลายสัญญาของพวกเรา...”

เสียงดาบชักออกจากฝักดังพร้อมกัน เงามืดเคลื่อนไหวปกคลุมทั่วถ้ำ เสวี่ยซีกัดฟันแน่นประคองหญิงสาวไว้ข้างผนังหิน ก่อนจะยกกระบี่คู่ขึ้นอีกครั้ง 

และในชั่วขณะที่เงาร้ายทั้งหมดกำลังกรูก้าวเข้ามา การต่อสู้ครั้งใหม่ก็ใกล้ปะทุขึ้นอีกครา...

ผลการต่อสู้ ปีศาจแพนด้า 

เปิดดันเจี้ยน 

กลุ่มนักบวชนอกรีตและลูกสมุนชุดดำ 

@Watcher 

XueXi ดี

วันที่ 28 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซวี เวลา 19.00 - 20.00 น.

╰┈➤ พบเจออินซื่อป๋อ

เผยเงาร่างของกลุ่มนักบวชนอกรีตสามคน ก้าวออกมาพร้อมกันอย่างเชื่องช้า บทสวดภาษาประหลาดดังพึมพำอยู่ในลำคอ เสียงนั้นแผ่วเบาแต่กลับก่อให้เกิดแรงกดดันมหาศาลราวกับขอบฟ้ามืดทึบกำลังบดขยี้

เบื้องหลังพวกมันคือกลุ่มชายชุดดำสิบกว่าคน แต่ละคนถืออาวุธต่างกันไป ดาบสั้น มีดโค้ง โซ่เหล็ก หรือแม้กระทั่งคทาไม้ที่ถูกหุ้มด้วยโลหะ ขยับร่างเงียบเชียบราวกับเงามืดไร้ชีวิต การก้าวเท้าเป็นจังหวะเดียวกันสร้างบรรยากาศกดดันให้ถ้ำดูเล็กลงทันตา

เสวี่ยซีซึ่งยังคงยืนหอบเหนื่อย เลือดแห้งติดตามรอยแผลที่อกและแขน สายตาอำพันสั่นไหวเล็กน้อย แต่เขากลับไม่ยอมก้มหนี ดวงหน้าเปรอะเปื้อนเลือดและฝุ่นหันมองเหล่าหญิงสาวที่ซุกตัวอยู่ชิดผนัง เขายกยิ้มบาง ๆ แทบจะมองไม่เห็นในความมืด ก่อนจะก้าวออกไปข้างหน้า

“หากอยากผ่านไป... จงเหยียบข้าก่อน”

คำพูดนั้นทำให้นักบวชนอกรีตทั้งสามหัวเราะพร้อมกัน น้ำเสียงแปร่งปร่าดังสะท้อนในถ้ำ

“เจ้าเพียงเด็กหนุ่มบอบบาง แต่กลับทำลายปีศาจรับใช้ของพวกเราได้ แปลกยิ่งนัก”

“ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด เจ้าก็ต้องสังเวยอยู่ที่นี่”

สิ้นเสียงบทสวดแปลกประหลาดพลันดังชัดขึ้น เสียงพึมพำดังก้องราวกับผสานเข้ากับผนังหิน ความเย็นเยียบพัดวูบออกมา 

เสวี่ยซีขยับตัวเล็กน้อย มือบางกำกระบี่คู่แน่น แววตาอำพันสะท้อนแสงสีเขียวลึกลับ เขาสูดลมหายใจลึก ก่อนจะมองหญิงสาวทั้งสองคน เขาจำเป็นต้องสู้เพื่อปกป้องพวกนางด้วยเช่นนั้น ฉะนั้นมันไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากต้องกำอาวุธแน่นขึ้น

เสียงเหล็กฟาดฟันสะท้อนสนั่น กระบี่คู่ของเขาเฉือนผ่านสายเวทย์แสงสีเขียวจนแตกกระจาย นักบวชคนหนึ่งชะงัก ร่างสะบัดถอย เสวี่ยซีไม่รอช้า หมุนกายฟันกระบี่อีกข้างเข้าหา เสียงแหวกอากาศดังฉับ! 

เลือดแดงฉีดกระเซ็นบนพื้นหิน

นักบวชคนนั้นร้องโหยหวน ก่อนร่างล้มลงกับพื้นเลือดไหลนองเต็มผ้าอาภรณ์สีคล้ำ

สองคนที่เหลือคำรามเสียงต่ำ เสวี่ยซีไม่ปล่อยให้โอกาสนั้นเกิด เขาเร่งฝีเท้ากระบี่คู่ตวัดไปมาเป็นประกายวูบวาบ

เสียงโลหะปะทะกับคทานักบวช ความเร็วของเสวี่ยซีบีบให้ทั้งสองต้องถอยรับไม่หยุด เพียงชั่วอึดใจเขาสะบัดกระบี่เฉือนต้นแขนอีกฝ่าย เลือดกระฉูดนักบวชร้องลั่น และไม่กี่จังหวะต่อมาร่างนั้นก็ร่วงลงข้างเพื่อน

เหลือเพียงคนสุดท้ายที่ยังพยายามต้าน เสวี่ยซีฝืนแรงกดดันพุ่งเข้าฟันจนประกายกระบี่แหวกม่านหมอกทมิฬแตกสลาย ร่างนักบวชสุดท้ายสะดุ้งเฮือกก่อนจะล้มลง เลือดทะลักเต็มพื้น

ความเงียบโรยตัวชั่วขณะ เสียงหอบหายใจของเสวี่ยซีดังสะท้อนในโพรงถ้ำ เขามองร่างทั้งสามที่นอนแน่นิ่ง สายตาอำพันสั่นไหว แต่ยังไม่ทันได้ถอนใจ เสียงก้าวเท้าของเหล่ามือสังหารชุดดำก็ดังก้องขึ้นพร้อมกัน

“...!”

เขาชะงักทันทีเมื่อรับรู้ถึงแรงกดดันที่ต่างออกไป คนเหล่านี้กลับเป็นนักฆ่าฝีมือจัดจ้าน การเคลื่อนไหวช่ำชองและเฉียบขาดยิ่งกว่า

พวกมันไม่พูดแม้แต่คำเดียว เพียงโบกมือสัญญาณ ก่อนแยกเป็นสองวงล้อมเขาไว้

เสวี่ยซียกกระบี่ขึ้นป้องกัน เฝ้าระวังอย่างระทึกในอก เสียงลมหายใจยังหอบถี่จากการสู้ศึกต่อเนื่อง ร่างกายที่บอบบางยิ่งอ่อนแรง แต่ใจกลับยังไม่ถอย

มือสังหารคนหนึ่งพุ่งเข้าใส่รวดเร็วราวสายลม ดาบสั้นสะบัดแสงวูบ เสวี่ยซีตวัดกระบี่รับทัน แต่แรงปะทะทำให้แขนสั่นสะท้าน อีกสองคนตามติดทันควันเขาถูกบีบจนถอยกรูดอย่างรวดเร็ว

เสียงโลหะกระทบกันดังสนั่นไม่ขาดสาย ทุกการโจมตีเฉียบคมและว่องไวราวกับผ่านการฝึกฝนมาเพื่อล่าสังหารเพียงอย่างเดียว

เสวี่ยซีพยายามโต้ตอบกระบี่คู่ของเขายังคงวาดวงสวยงามเฉือนอากาศออกเป็นเส้นโค้ง แต่ทุกครั้งที่หวังโจมตี มือสังหารกลับเลี่ยงหลบได้ราวกับคาดการณ์ไว้ก่อนแล้ว

แรงกดดันบีบกระหน่ำไม่หยุด ผ่านไปเพียงสิบกว่าจังหวะ เสวี่ยซีถูกบังคับให้ถอยจนแผ่นหลังชิดผนังหิน หายใจหอบหนัก ใบหน้าซีดเผือดแต่ยังกัดฟันยกกระบี่ขึ้น

มือสังหารอีกสามคนเข้าพร้อมกันในคราเดียว เงาอาวุธแปรเป็นพายุสลับตัดผ่านช่องว่างจนเขาแทบไม่มีที่ให้หลบ เสวี่ยซีพยายามปัดป้องอย่างสุดแรง เสียงโลหะกระแทกกันดังระรัวจนแขนแทบชาด้าน

แม้เขายังยืนหยัดอยู่ได้แต่ความจริงชัดเจน ความเร็วและประสบการณ์ของพวกมันเหนือกว่ามาก

สุดท้ายกระบี่ในมือซ้ายของเขาถูกสะบัดหลุดกระเด็นไปไกล เหลือเพียงกระบี่ข้างขวา มือบางสั่นไหวเล็กน้อย แต่ยังฝืนยกขึ้นสู้ต่อ

เขารวบแรงเฮือกสุดท้ายพุ่งเข้าโจมตีด้วยความสิ้นหวัง กระบี่แทงฉับใส่มือสังหารคนหนึ่งจนถลาหลบไม่ทัน ได้บาดแผลเฉียดแขน เลือดซึมไหลแดง

แต่จังหวะนั้นเอง อาวุธจากอีกสองคนก็สะบัดเข้าหา เขาปัดรับไม่ทัน ถูกแรงดันสะบัดจนกระบี่สุดท้ายกระเด็นตกพื้น

ร่างเสวี่ยซีเซถอย หายใจแรงใบหน้าขาวซีดเต็มไปด้วยเหงื่อ คราบเลือด เขากัดฟันแน่นพยายามยืนหยัด แต่ไม่มีอาวุธในมือแล้ว

มือสังหารทั้งหลายหยุดการโจมตีชั่วครู่ ยืนล้อมเขาไว้ราวกับจะตัดสินว่าควรฆ่าทันทีหรือเก็บไว้ในภายหลัง

เสวี่ยซียืนนิ่งหอบหนักแต่ไม่ยอมคุกเข่าลง แม้ไม่มีแรงต่อสู้ต่อ แต่ดวงตาสีอำพันยังคงส่องประกายแน่วแน่

เสียงเหล็กปะทะกันยังดังก้องอยู่ในถ้ำ แต่ในวินาทีที่เสวี่ยซีใกล้หมดแรง เสียงแหวกอากาศของอาวุธชุดใหม่ก็ดังขึ้นจากทางเดินอีกด้าน

เคร้ง! เคร้ง!

ประกายไฟกระจายเมื่อดาบยาวของบุรุษแปลกหน้าปะทะกับคมมีดของมือสังหาร เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นต่อเนื่อง กลุ่มคนแต่งกายด้วยชุดประจำตระกูลก้าวเข้ามาอย่างเป็นระเบียบ คมดาบ คทา และหอกเรียงเป็นแนวป้องกันชัดเจน

เบื้องหลังพวกเขา คือเงาร่างสูงสง่า บุรุษหนุ่มผู้มีผิวพรรณขาวสะอาด ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยอำนาจ สวมอาภรณ์เรียบหรูตัดเย็บอย่างพิถีพิถัน มือหนึ่งถือพัดไม้หอมสะบัดเบา ๆ ทุกการก้าวแฝงไว้ด้วยความสงบที่น่าเกรงขาม

การปรากฏตัวของเขาเพียงเท่านั้น ก็ทำให้เหล่ามือสังหารชุดดำชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะถูกกองกำลังของเขาเข้าประชิด

เสียงปะทะดังสะท้อนทั่วโพรงถ้ำเพียงครู่เดียว ฝีมือและระเบียบวินัยของเหล่าคนที่มาใหม่กลับกดดันพวกมือสังหารได้อย่างชัดเจน แม้บางคนหลุดรอดการปะทะไปได้ แต่บุรุษถือพัดด้านหลังเพียงเหลือบตามอง เหล่าคนของเขาก็เข้าโอบล้อมอย่างรวดเร็ว

ท่ามกลางเสียงต่อสู้นั้น ชายผู้หนึ่งในกองกำลังรีบเข้ามาคุกเข่ารายงานต่อบุรุษงามสง่าคนนั้น

“เราจับคนได้หนึ่งคนขอรับ นายท่าน”

ชายหนุ่มผู้ถือพัดหันสายตามองเพียงเล็กน้อย แววตาเย็นสงบสั่นสะท้อนด้วยอำนาจที่ไม่จำเป็นต้องเปล่งวาจาออกมา เสียงตอบรับเรียบเย็นเอื้อนเอ่ยออกมาสั้น ๆ

“นำตัวเขากลับไปจวน”

สิ้นคำสั่งนั้น คนผู้นั้นก็รีบค้อมศีรษะรับคำ แล้วลากตัวนักฆ่าที่ถูกจับตรึงไปอย่างไม่ลังเล บุรุษถือพัดไม่ได้เข้าใกล้เสวี่ยซีหรือสตรีทั้งสอง เพียงยืนห่างออกไป แววตาเหมือนกำลังครุ่นคิดบางอย่าง ก่อนจะสะบัดพัดเบา ๆ หันหลังเดินออกจากถ้ำไป

เหล่าคนของเขาตามคุ้มกันอย่างเป็นระเบียบ ทิ้งไว้เพียงความเงียบ และกลิ่นคาวเลือดจาง ๆ ในอากาศ

เสวี่ยซียังหอบหายใจแรง ดวงตาอำพันจับจ้องแผ่นหลังของบุรุษถือพัดคนนั้น ความสงสัยมากมายผุดขึ้น แต่เขายังไม่มีโอกาสถามแม้สักคำ

และในขณะเดียวกัน

เสียงทุ้มก้องแผ่วเบาก็ดังขึ้นในความมืด “เจ้าผู้กลับชาติมาเกิดเอ๋ย...”

เสวี่ยซียังไม่ทันได้ตั้งสติ พื้นหินใต้เท้าพลันแปรเปลี่ยนเป็นวงแสงมืด เงาหมอกดำก่อร่างขึ้นล้อมรอบทั้งเขาและสตรีสองนาง ก่อนที่ทุกสิ่งรอบกายจะบิดเบี้ยวและดับวูบลง

เพียงเสี้ยวอึดใจต่อมา ร่างของเสวี่ยซีก็ไม่ปรากฏในถ้ำแห่งนั้นอีกแล้ว

เขาถูกผู้เฝ้าดูเทเลพอร์ตออกไปสู่ถ้ำวั่วหลง

[NPC-23] อิน ซื่อป๋อ

+35 ความสนิทสนมกับอินซื่อป๋อ

ผลการต่อสู้  

กลุ่มนักบวชนอกรีตชนะ 3 คน

และลูกสมุนชุดดำแพ้