[เมืองผิงหยวน]

平原

[เมืองผิงหยวน - จี้โจว (เหอเป่ย)]

เมืองผิงหยวน

[ ดินแดนแห่งความอุดมสมบูรณ์ จุดกำเนิดผู้ยิ่งใหญ่ ]

เมืองผิงหยวนเป็นเมืองที่มีพื้นที่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของฉางอัน ในยุคฮั่นอู่ตี้เมืองผิงหยวนเป็นเมืองสำคัญในฐานะที่เป็นศูนย์กลางการปกครองในระดับมณฑล ภูมิประเทศของเมืองผิงหยวนเป็นที่ราบลุ่มและอุดมสมบูรณ์ เนื่องจากมีแม่น้ำไหลผ่าน ทำให้เมืองนี้เป็นแหล่งเกษตรกรรมที่สำคัญ ผู้คนส่วนใหญ่เป็นเกษตรกรที่ปลูกพืชผลทางการเกษตร เช่น ข้าวฟ่างและข้าวสาลี นอกจากนี้ยังมีพ่อค้าแลช่างฝีมือที่อาศัยอยู่ในตัวเมืองซึ่งเป็นศูนย์กลางการค้าในท้องถิ่น

LinYa ดี

วันที่ 14 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ณ เมืองผิงหยวน มณฑลจี้โจว จักรวรรดิต้าฮั่น

หลังจากการเดินทางมาทั้งหมดหลินหยาก็เดินทางจนถึงเมืองผิงหยวนสักที เอาความจริงมันค่อนข้างสวยนะเนี้ยเมืองนี้ เมืองผิงหยวนเบื้องหน้าช่างงดงามยิ่งนัก เมื่อหลินหยาขี่เจ้าเยวี่ยเหยียน ม้าดำทมิฬคู่ใจเข้าสู่ประตูเมืองก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศอันต่างจากเมืองหลวงฉางอันอย่างสิ้นเชิง ที่นี่แม้จะไม่ใหญ่โตโอ่อ่าเทียบเท่าเมืองหลวง แต่กลับเต็มไปด้วยความเป็นระเบียบและความสงบร่มเย็น เส้นทางภายในเมืองตัดตรงเป็นแนวคล้ายตารางบ้านเรือนเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ กำแพงเมืองสูงใหญ่ห้อมล้อมไว้อย่างมั่นคง ป้อมยามทั้งสี่มุมตั้งตระหง่านดังปราการเหล็กขับให้เมืองนี้ดูดั่งป้อมปราการแห่งผืนแผ่นดินฮั่น

เสียงกลองยามดังขึ้นเบา ๆ แว่วตามสายลม ผู้คนภายในเมืองกำลังขนข้าวฟ่างและข้าวสาลีขึ้นเกวียน หญิงสาวในชุดผ้าฝ้ายธรรมดาต่างยกตะกร้าใส่ผักผลไม้เดินเรียงราย ขณะที่ชายหนุ่มผู้เป็นช่างเหล็กกำลังตีเหล็กอยู่หน้าร้าน เสียงตีดังกังวานปะปนกับเสียงเด็ก ๆ วิ่งเล่นไล่จับกันไปมา หลินหยามองภาพเหล่านี้ด้วยรอยยิ้ม มันเป็นภาพเรียบง่ายแต่น่าอบอุ่นนัก

เธอพาเยวี่ยเหยียนไปหยุดพักที่โรงเตี๊ยมท้องถิ่นขนาดกลาง ตั้งอยู่ใกล้ตลาดหลักของเมือง หลังจากได้ห้องพักแล้วหลินหยาก็ปล่อยตัวลงบนเตียงไม้ที่ปูด้วยฟูกข้าวฟ่างเรียบง่าย ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางทั้งวันทำให้ร่างกายรู้สึกผ่อนคลายยิ่งนัก คืนนี้เธอหลับสนิทในเมืองผิงหยวนด้วยเสียงลมอ่อนพัดลอดหน้าต่างและกลิ่นหอมของดอกหญ้าที่ปลิวเข้ามา

รุ่งเช้าหลินหยาลุกขึ้นแต่เช้า เดินออกมาเห็นทิวทัศน์เมืองผิงหยวนยามอรุณที่งดงามยิ่ง แสงทองจากตะวันอ่อนสาดกระทบกับท้องทุ่งรอบเมืองซึ่งเต็มไปด้วยรวงข้าวสีทองปลิวไสวราวคลื่นทะเลสีทอง มีหมอกบาง ๆ ลอยเหนือแม่น้ำที่ไหลผ่านด้านทิศใต้ของเมือง เกวียนบรรทุกพืชผลทยอยเคลื่อนเข้าสู่ประตูเมือง ส่วนพ่อค้าในตลาดก็กำลังเริ่มเปิดร้านค้าด้วยความคึกคัก

หลังจากรับอาหารเช้าง่าย ๆ อย่างเกี๊ยวต้มและน้ำชาอุ่น หลินหยาก็ขึ้นขี่เจ้าเยวี่ยเหยียนอีกครั้ง นางเอ่ยกับมันเสียงนุ่มว่า "อีกไม่นานนัก เราจะได้กลิ่นทะเลแล้ว เจ้าจะได้เห็นผืนน้ำกว้างใหญ่ไพศาลเลยแหละนะ" เจ้าเยวี่ยเหยียนกระทืบเท้าเบา ๆ เหมือนตอบรับด้วยความตื่นเต้น หลินหยาระบายยิ้มบางแล้วค่อย ๆ ขี่ม้าออกจากประตูทิศตะวันออกของเมืองผิงหยวน มุ่งหน้าไปทางตะวันตกเฉียงเหนือ

เส้นทางเบื้องหน้าคือทุ่งหญ้าเขียวสลับกับพื้นที่เพาะปลูก กว้างไกลสุดสายตา บางช่วงมีแม่น้ำสายเล็กคดเคี้ยวผ่านให้ต้องหยุดพักดื่มน้ำและให้ม้าได้กินหญ้า หลินหยารู้สึกถึงลมฤดูใบไม้ร่วงที่พัดผ่านแผ่วเบา บ่งบอกว่าความหนาวเย็นแห่งฤดูหนาวใกล้เข้ามาเต็มที แต่เธอกลับยิ้มบางอย่างสงบใจ นี่คือเส้นทางใหม่ที่กำลังนำพาเธอเข้าสู่เขตป๋อไห่และเสียงคลื่นทะเลที่รออยู่เบื้องหน้า…

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่นๆ : ยังไม่มีอะไร