[เมืองซินเย่]

เมืองซินเย่

เมืองซินเย่ตั้งอยู่ในภูมิภาคจิงโจว ซึ่งเป็นพื้นที่ลุ่มแม่น้ำอุดมสมบูรณ์ ล้อมรอบด้วยแม่น้ำสายหลักและลำธารสาขาที่ช่วยสร้างระบบชลประทานธรรมชาติ เหมาะสำหรับการเพาะปลูกข้าวและพืชไร่อื่น ๆ พร้อมภูเขาเตี้ยและเนินเขาระยะไกลที่ช่วยเป็นแนวป้องกันตามธรรมชาติ สภาพอากาศอบอุ่นชื้นพร้อมฤดูฝนชัดเจนส่งเสริมการเกษตรอย่างยั่งยืน

เศรษฐกิจของซินเย่จึงพัฒนาขึ้นจากการเกษตรเป็นหลัก โดยมีการผลิตข้าวและพืชไร่เพื่อบริโภคในท้องถิ่นและส่งออกยังพื้นที่อื่น นอกจากนี้ยังเป็นศูนย์กลางของงานหัตถกรรม เช่น การทอผ้าไหมที่มีชื่อเสียง การผลิตเครื่องมือโลหะโดยการหล่อเหล็ก รวมถึงการทำเครื่องปั้นดินเผาและงานไม้ต่าง ๆ ซึ่งสนับสนุนทั้งการใช้งานภายในและการค้าขายกับเมืองใกล้เคียง

การตั้งอยู่บนทำเลที่เชื่อมโยงกับแม่น้ำและเส้นทางบกสำคัญ ทำให้ซินเย่เป็นจุดยุทธศาสตร์ที่มีความสำคัญทั้งทางเศรษฐกิจและการทหาร โดยมีการวางผังเมืองและโครงสร้างพื้นฐานที่ตอบสนองต่อการป้องกันและการพาณิชย์อย่างเป็นระบบ ส่งผลให้เมืองนี้มีความมั่นคงและรุ่งเรือง

XueXi ดี

วันที่ 28 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 14.00 น.

╰┈➤ ตามหาเบาะแส

กองฟางนุ่มที่มีกลิ่นหญ้าแห้งผสมกลิ่นเล้าหมูอบอวล เสียงหายใจของหมูอ้วนหลายตัวดังฮืดฮาดประสานกัน เสวี่ยซีลืมตาขึ้นอย่างมึนงง ร่างบอบบางครึ่งหนึ่งจมอยู่ในฟาง อีกครึ่งหนึ่งถูกหมูอ้วนสองตัวเบียดแน่น ริมฝีปากสวยเผยอขึ้นเล็กน้อย พ่นลมหายใจที่เต็มไปด้วยความงงงวย

“นี่มันที่ใดกัน” เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ เสียงสั่นระริกยังไม่ทันจะจบ เจ้าหมูสีชมพูที่นอนแผ่ใกล้ ๆ กลับหันหัวมามองตาแป๋ว 

ก่อนร้อง "อู้ดดดดด~~" ใส่เสียงดังจนฟางร่วงลงมาใส่หน้าชายหนุ่ม

เสวี่ยซีรีบยันกายขึ้น แต่พอขยับนิดเดียว เจ้าหมูอีกตัวก็เอาจมูกใหญ่ ๆ ดุนหลังเขาจนเซล้มลงไปในกองฟางอีกครั้ง ใบหน้าขาวเนียนเปรอะด้วยเศษหญ้าแห้ง เขารีบสะบัดออกด้วยความตกใจ “โอ๊ย ๆ อย่ามาดุนข้านะ ข้ามิใช่อาหารเจ้าสักหน่อย!”

แต่ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ หมูอีกสามตัวพากันเข้ามาเบียดแย่งที่นอนราวกับคิดว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของฟาง ทั้งเล้าดังก้องไปด้วยเสียงหมูร้องอื้ออึง ทำเอาเสวี่ยซีเผลอหัวเราะทั้ง ๆ ที่ตกใจ 

เขาค่อย ๆ คลานออกมาอย่างทุลักทุเลพอฟื้นตัวได้ก็ลุกขึ้นยืน ผมยาวดำขลับที่เคยสลวยพลิ้วกลับพันกันยุ่งเหยิง ฟางหญ้าติดเต็มหัว ราวกับสวมมงกุฎแปลกประหลาด ร่างบอบบางในชุดอาภรณ์ชื้นเปื้อนดินตรงปลายชายผ้า เสวี่ยซีมองซ้ายมองขาเห็นว่ารอบ ๆ เล้าหมูยังเงียบสงัด ไม่มีผู้ใดเห็นเขาตกลงมาจึงถอนหายใจโล่งอก

“โชคยังดีหากมีใครมาเห็น ข้าคงหมดสภาพยิ่งกว่านี้แน่” เขาบ่นงึมงำกับตัวเอง แล้วรีบสะบัดเศษฟางออกจากร่าง แต่ยิ่งสะบัดก็ยิ่งฟุ้งกระจายจนจามไม่หยุด

เมื่อจัดเนื้อจัดตัวพอสมควรแล้ว เสวี่ยซีก็เดินออกจากเล้า สายตาสีอำพันทอดมองไปยังเส้นทางที่ทอดเข้าสู่ตัวเมืองซินเย่ เบื้องหน้าคือถนนหินกรวดที่คึกคักด้วยเสียงเกวียน เสียงคนค้าขาย และกลิ่นอาหารหอมกรุ่นที่ลอยมาเตะจมูก

เขาเดินเข้าไปอย่างระวัง พลางครุ่นคิดถึงคำพูดของเงาลึกลับในถ้ำ “หมู่บ้านซานเย่...หญิงสาวหายไป...เผ่าปีศาจ...” ทุกถ้อยคำยังคงวนเวียนในหู แต่เมื่อก้าวเข้าสู่ย่านการค้าของเมือง เขากลับถูกสิ่งรอบตัวดึงความสนใจจนเกือบลืมเป้าหมาย

เสียงแม่ค้าตะโกนขายเกี๊ยวทอดดังแข่งกับพ่อค้าขายผ้าเสียงโหวกเหวก กลิ่นขนมหวานและหม้อซุปเดือดพล่านทำให้ท้องของเขาร้องเบา ๆ จนเจ้าตัวหน้าแดง รีบกอดท้องไว้หวังกลบเกลื่อน

เขาพยายามรวมสติ ตั้งใจจะสอบถามเรื่องหญิงสาวที่หายไป แต่ยังไม่ทันเอ่ยปาก แม่ค้าคนหนึ่งที่ขายผักกลับหันมาหัวเราะ “หนุ่มน้อยเจ้าหน้าสวย มาหาผักกาดไปทำซุปหรือไม่ล่ะ?”

“เอ่อ...มิใช่ ข้าอยากถามว่า—”

“โอ้ย อย่าถามเลย ข้าขายแต่ผัก ไม่ขายข่าวลือหรอกนะ” แม่ค้าพูดพลางยัดผักกาดสดใส่มือเสวี่ยซี เขาตกใจจนทำหน้าเหวอ รีบคืนให้ แต่แม่ค้ากลับหัวเราะแล้วผลักไหล่เบา ๆ “อย่าทำหน้าซีดเช่นนั้นสิ เจ้าหน้าหวานราวกับสาวงาม ข้าล้อเล่นหรอก!”

เสวี่ยซีอึกอักไปครู่ใหญ่ จนเผลอหลุดหัวเราะออกมาอย่างเก้อ ๆ แล้วเดินต่อไปยังร้านน้ำชาที่อยู่ไม่ไกล เขาคิดว่าอาจได้ข้อมูลจากนักเดินทางที่มานั่งพัก

ภายในร้านน้ำชาคึกคักด้วยเสียงสนทนา ชายชรากลุ่มหนึ่งนั่งล้อมวงเล่นหมากล้อม บ้างหัวเราะเฮฮา บ้างโวยวายเสียงดัง เสวี่ยซีค่อย ๆ ย่องเข้าไปนั่งโต๊ะว่างแล้วสั่งชาร้อนมาหนึ่งกา

ยังไม่ทันได้จิบเขาก็เงี่ยหูฟังเสียงชายสองคนโต๊ะข้าง ๆ ที่กำลังคุยกันเสียงดัง

“ข้าได้ยินมาว่า สตรีที่หายไป ถูกปีศาจแมวขโมยไปนะ! หูยาว ตาเขียวแวววาว กระโจนปราดเดียวก็หายไปในความมืด”

อีกคนส่ายหน้าแรง “ไม่ใช่หรอก! มันคือปีศาจกบต่างหาก กระโดดตุ้บเดียวก็พาหญิงสาวหายเข้าไปในบึงลึก”

เสวี่ยซีทำตาโต หันไปฟังด้วยความสนใจแต่เมื่อคนที่สามแทรกขึ้น “พวกเจ้าเลอะเทอะทั้งนั้น มันคือวิญญาณหญิงผมยาวต่างหาก นางหึงหวงเพราะไม่มีใครสนใจเลยลักพาสตรีไปอยู่เป็นเพื่อน!”

ทั้งสามคนเถียงกันไปมาอย่างเอาจริงเอาจัง จนโต๊ะสั่นสะเทือน เสวี่ยซีได้แต่ยกถ้วยชาขึ้นจิบแก้เขิน รู้สึกว่าข้อมูลที่ได้กลับทำให้เขางงหนักกว่าเดิม

หลังจากเดินออกจากร้านน้ำชา เขายังคงพยายามสอบถามผู้คนต่อไป บ้างก็ตอบว่าเป็นฝีมือโจร บ้างบอกว่าเป็นการลงโทษจากสวรรค์ บ้างบอกว่า “อ๋อ หญิงสาวหายไปก็เพราะแต่งงานหนีตามชายหนุ่มน่ะสิ!”

แต่เมื่อถามต่อว่าหนีไปกับใคร ทุกคนกลับยักไหล่หัวเราะแห้ง ๆ แล้วเปลี่ยนเรื่องทันที เสวี่ยซีเดินจนขาล้า รู้สึกว่าทุกถ้อยคำที่ได้มามีแต่ความวกวนปนเปกันไปหมด ไม่อาจจับต้นชนปลายได้

แต่แม้จะยังไม่รู้อะไรแน่ชัด เขาก็รู้สึกได้ว่าภายใต้เสียงหัวเราะและความคึกคักของเมืองซินเย่นี้ มีบางสิ่งบางอย่างซ่อนอยู่ในเงามืด ราวกับกำลังเฝ้าดูทุกฝีเท้าของเขาอย่างเงียบเชียบ

XueXi ดี

วันที่ 28 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 14.00 - 15.00 น.

╰┈➤ พบเบาะแส

แสงอาทิตย์สีส้มทองทอดยาวผ่านเสาไม้และชายคา ร้านรวงเริ่มปิดตัวลงทีละแห่ง กลิ่นควันไฟจากเตาถ่านคลุ้งปะปนไปกับกลิ่นอาหารที่ปรุงเสร็จใหม่ ๆ ผู้คนเดินสวนกันจนบางทีเสวี่ยซียังรู้สึกเวียนหัว แต่ก็ยังพยายามกวาดตามองหาคนที่อาจให้เบาะแสได้จริงเสียที

ขณะกำลังจะเดินเลี้ยวเข้าซอยเล็ก ๆ เสียงไอแห้ง ๆ ดังขึ้นจากมุมเงามืดใต้ต้นเสาไม้เก่าแก่

“หนุ่มน้อยเจ้ามีเวลาสักครู่หรือไม่?”

เสวี่ยซีหันไปเห็นชายวัยกลางคนผู้หนึ่งนั่งพิงเสา เสื้อผ้าที่สวมยับย่นเปื้อนฝุ่น ร่างกายดูซูบผอมดวงตาลึกโหล แม้จะดูอ่อนแรง แต่แววตากลับแฝงไปด้วยประกายร้อนแรงแปลกประหลาด ราวกับกำลังไขว่คว้าเส้นด้ายสุดท้ายของชีวิต

เสวี่ยซีลังเลเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ เอียงคอมองด้วยแววตาเป็นห่วง “ท่านลุงมีอะไรเหรอ เป็นอะไรหรือเปล่า?”

ชายคนนั้นยกมือสั่น ๆ ขึ้น “ไม่ต้องห่วงข้าแต่ลูกสาวของข้า...นาง...นางยังอยู่ที่นั่น” เสียงเขาแตกพร่า น้ำตาคลอเบ้า

เสวี่ยซีสะดุ้งเล็กน้อย หัวใจเต้นแรงขึ้นเพราะสัมผัสได้ถึงความสิ้นหวังที่แท้จริง ไม่เหมือนกับข่าวลือเหลวไหลที่ได้ยินมาตลอดทั้งวัน

“ท่านหมายถึงที่ใดหรือ”

ชายคนนั้นกัดฟันแน่น หอบหายใจเฮือกใหญ่ราวกับกำลังรวบรวมเรี่ยวแรง “เนิน...ป๋อหวัง...เส้นทางข้ามเขาไปยังเมืองตะวันตก...ข้าพาลูกสาวไปค้าขาย แต่ถูก...พวกมัน...พวกปีศาจชุ่ม...ซุ่มโจมตี...”

คำว่าปีศาจชุ่ม ทำเอาเสวี่ยซีขนลุกวาบ ความเย็นยะเยือกแล่นผ่านสันหลัง แม้เขาไม่รู้จักชื่อนี้มาก่อน แต่เพียงได้ยินก็รู้สึกได้ถึงอันตรายที่ไม่ธรรมดา

ชายคนนั้นยังพูดต่อ น้ำเสียงสั่นพร่าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “พวกมันมืดคล้ำราวกับควัน พุ่งเข้ามาหาเราไม่หยุด ข้าคิดว่าคงตายแน่ แต่ลูกสาวของข้า...นางผลักข้าออกไป แล้วสละตัวเองยื้อพวกมันไว้...จนข้าหนีมาได้...ตั้งแต่นั้น...ข้าไม่รู้ว่านางเป็นหรือตาย”

น้ำตาไหลรินบนใบหน้าหยาบกร้านของชายผู้เป็นบิดา มือสั่นเทาเอื้อมเข้าไปในอกเสื้อ ก่อนดึงห่อผ้าเล็ก ๆ ออกมา คลี่ออกเผยให้เห็นหินสีแดงเข้มขนาดเท่ากำปั้นเรืองแสงอุ่นเรืองรองอยู่ภายใน

“นี่คือ...หินเพลิงเทพเป็นสมบัติที่ตกทอดมาในตระกูลพ่อค้าของข้า...มันอาจช่วยท่านได้ในยามคับขัน...ข้าไม่มีเรี่ยวแรงจะไปต่อแล้วแต่เจ้า” ชายชรามองตรงมาที่เสวี่ยซี แววตาสั่นไหวแต่หนักแน่น “ข้ารู้สึกได้ว่าเจ้าถูกส่งมาด้วยชะตาบางอย่าง ช่วยลูกสาวของข้าที...”

เสวี่ยซีเบิกตากว้าง มองหินเพลิงเทพที่เปล่งประกายราวกับมีชีวิต ความร้อนจากมันอาบผ่านผิวกาย แม้ไม่สัมผัสตรง ๆ แต่ก็รับรู้ได้ถึงพลังแปลกประหลาดที่ซ่อนอยู่ในนั้น

“ท่านลุง...แต่ข้า” เขาอึกอัก ลมหายใจติดขัด ร่างบอบบางสั่นเล็กน้อย “ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้าจะต่อสู้กับปีศาจได้หรือไม่ ข้าเพียงแค่”

แต่ชายคนนั้นกลับยื่นหินเพลิงเทพเข้ามาใกล้ แทบจะยัดใส่มือเขา “เจ้าต้องทำได้! ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด ข้ารู้ข้ามองเห็นเจ้ามิใช่คนธรรมดา”

เสวี่ยซีตะลึงจนพูดไม่ออก ฝ่ามือขาวบางรับหินนั้นมาโดยไม่รู้ตัว 

ชายคนนั้นหัวเราะทั้งน้ำตา “หากนางยังมีชีวิตอยู่ นางต้องรอเจ้าไปเถิด ไปที่เนินป๋อหวังจุดที่พวกปีศาจชุ่มโจมตี”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยแรงวิงวอนปนสิ้นหวัง ดวงตาสีอำพันของเสวี่ยซีสะท้อนภาพชายผู้นี้ไว้ชัดเจน หัวใจของเขาบีบแน่นอย่างไม่อาจห้ามได้

เงียบงันครู่หนึ่ง เสวี่ยซีจึงเอ่ยช้า ๆ เสียงสั่นระริกแต่หนักแน่น “ข้าสัญญาจะไปตามหาลูกสาวท่าน ไม่ว่าชะตาจะเป็นเช่นไร ข้าจะพยายามพานางกลับมาให้ได้”

ชายคนนั้นยกมือสั่นเทากุมหน้าผาก ราวกับยกภาระหนักออกจากบ่า ก่อนพึมพำขอบคุณซ้ำ ๆ น้ำเสียงแผ่วเบาจนแทบกลืนไปกับสายลมยามเย็น

เบาะแสแรกปรากฏแล้ว — เนินป๋อหวัง จุดที่ปีศาจชุ่มโจมตี... และชะตาของหญิงสาวที่ยังไม่รู้ว่ามีชีวิตหรือไม่ กำลังรอคอยคำตอบอยู่ที่นั่น

(เลขไบต์หลักรองสุดท้าย คือ เบาะแสที่ได้รับ)

จากโพสต์ด้านบนได้ 

22,733 / เท่ากับ 3