[หอหลิงเยี่ยนเกอ]

หอหลิงเยี่ยนเกอ

หอหลิงเยี่ยนเกอ เป็นหอสูงตระหง่านที่สุดของนครฉางอัน  

หอแห่งนี้เป็นสถานที่ศูนย์รวมของบรรดาปราชญ์กวีและปัญญาชนจากทั่วทุกสารทิศ 

ซึ่งก็ได้ฝากผลงานบทกวีที่มีชื่อไว้ไม่น้อย กรณีที่ต้องการที่ร่มมีหลังคาบังฝน ในช่วงที่ไร้การถกปรัชญาเชิงลึก

ก็จะเป็นสถานที่หลบแดดบังฝนของเหล่าปัญญาชน หรือแลกเปลี่ยนภูมิความรู้กันและกัน

กิจกรรมภายในหอหลิงเยี่ยนเกอ

งานโต้วาทีหลักการการปกครอง

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน

   ไร้ซึ่งเว่ยเจียเหม่ยเหริน มีเพียงเสี่ยวเหลียนฮวาผู้ออกท่องฉางอันยามวิกาล นางในอาภรณ์สาวใช้สวมหมวกไผ่ผ้าคลุมก้าวเดินออกจากรั้ววังด้วยความระมัดระวังจนนึกย้อนไปครั้นแอบมารดาหนีเที่ยวในวัยเยาว์ด้วยอารามเบื่อหน่ายผู้คนในจวน ร่างบางก้าวเดินไปเรื่อย ๆ ออกจากแดนใต้อาณัติโอรสสวรรค์สู่ถนนสิบลี้มากด้วยผู้คนขวักไขว่ จุดหมายของนางมิใช่การเดินชมแสงสีแต่เป็นการเข้าร่วมประลองปัญญาที่หอหลิงเยี่ยนเกอ

   ร่างเล็กองอาจเดินก้าวเข้าหอบัณฑิต เรือนผมสีมะเกลือขยับไหวตามจังหวะเดิน สายลมจากประตูพัดโบกแง้มผ้าคลุมบางให้แลเห็นเงากรอบหน้าหวานของสตรี เหลียนฮวาหันซ้ายเจอบัณฑิตขงจื๊อ หันขวาเจอบัณฑิตนับถือผี เรียวปากแย้มยิ้มชอบใจที่จะได้เถียงกระไรให้ออกกำลังความคิดไม่ให้อ่อนซ้อม

   “ข้ามาลงประลองปัญญา”

   เสียงหวานเอ่ยอย่างฉะฉานแสดงเจตจำนงอย่างแท้จริง ดียิ่งที่ต้าฮั่นแห่งนี้นับถือลักทธิม่อจื๊อเป็นส่วนใหญ่ ผู้คนจึงยกย่องผู้มากความสามารถมากกว่าเพศหรือใบหน้าเท่านั้น มือเล็กหยิบพู่กันตวัดเขียนนามอันดาษดื่นที่เป็นเพียงนามแห่งบุปผาเหนือวารีไร้สกุลพ่วง

莲

花

(เหลียนฮวา)

   เจ้าของนามที่เขียนลงกระดาษยกมุมปากแย้มยิ้มอย่างพอใจแลนึกสนุกก่อนจะวางพู่กันเดินไปหาโต๊ะนั่งรอจัดลำดับคู่ประลองปัญญาสักครึ่งชั่วยามได้

   โดยไม่อาจทราบได้เลยว่าตนนั้นตกอยู่ในสายตาของผู้ใด

   ผ่านไปราว ๆ ครึ่งชั่วยามตามที่นางคาดไว้การประลองปัญญาว่าด้วยการปกครองก็เริ่มขึ้น บัณฑิตมากมายในฉางอันต่างโต้ความรู้ไปมาอย่างสุขุม…บ้าง ช่างน่าเลื่อมใส นางนั่งฟังไปนึกคิดไปว่าผู้ใดมีกลิ่นอายการตอบโต้เช่นไรจนมาถึงรอบของนางอย่างรวดเร็วเกิดคาดหมาย คู่แลกเปลี่ยนความเห็นของนางเป็นบัณฑิตผู้ออกตัวว่าตนคือผู้นับถือลัทธิขงจื๊อเจ้าของข่าวลือว่าร้าย ลู่คนงามของนาง เช่นนี้แล้วควรหักดวงใจผู้ศรัทธาสักนิดสักหน่อยจะเป็นกระไรไป ?

   “เชิญท่านเริ่มก่อนเลยเจ้าค่ะ”

   “อะแฮ่ม” บุรุษผู้นั้นได้ยินนางกล่าวก็กระแอมไอราวกับต้องการข่มด้วยน้ำเสียงดุดัน “เริ่มด้วยการปกครองของลัทธิขงจื๊อนั้นมุ่งเน้นที่ความเมตตากรุณา ความกตัญญู การประพฤติตนในกฎและจารีตประเพณี ความยุติธรรม ความซื่อสัตย์ ทุกสิ่งล้วนเป็ฯองค์ประกอบของความสงบสุขทั้งสิ้น การเมตตากรุณาต่อกันเป็นความดีงามเพื่อเอื้อเฝื้อแด่เพื่อนมนุษย์ร่วมผืนดิน ความกตัญญูต่อผู้มีพระคุณ ครอบครัว จะทำให้ครอบครัวแน่นแฟ้นและก่อเกิดยอดอ่อนที่งดงามไร้มลทิน การประพฤติตามจารีตประเพณีทั้งหลายล้วมมีเพื่อระเบียบในสังคมและหล่อหลอมให้ผู้คนเป็นคนดีอยู่ในกฎเกรณ์ ความยุติธรรมและซื่อสัตย์จะก่อให้ต้าฮั่นผาสุขด้วยพลเมืองอันดีงาม”

   “หลักปรัชญาขงจื๊อช่างงดงามนัก ผู้น้อยขอคารวะด้วยใจจริง” นางเอ่ยตอบโต้พลางยกมือขึ้นคารวะตามที่กล่าวแม้นมิได้ออกมาจากใจเสียเท่าใดนักก็ตาม “หากทุกสิ่งเป็นได้เช่นนั้นไหนเลยจะเกิดความขัดแย้ง ทว่าเราทั้งหลายคือมนุษย์ผู้มากด้วยกิเลส จิตใจอ่อนไหวราวผิวน้ำมีสิ่งใดกระทบย่อมเกิดวงคลื่นอย่างหลีกเลี่ยงมิได้แม้ใจแข็งเพียงใดก็ตาม เช่นนั้นแล้วดูกรเถิดหากเกิดเหตุการณ์เช่นนี้พวกท่านจะคิดเห็นเช่นไร”

   “หากพวกท่านผู้นับถือลัทธิขงจื๊อล้วนเมตตาต่อผู้อื่น หากผู้อื่นมิได้เมตตาตอบท่านคิดเห็นเช่นไร ? หากผู้ที่พวกท่านนับถือเป็นผู้มีพระคุณแท้จริงแล้วโหดร้ายเพียงใดท่านจะเลือกสิ่งใดระหว่างความกตัญญูและความยุติธรรม ? หากท้ายที่สุดแล้วเป็นพวกท่านทั้งหลายที่มากความสามารถทว่าถูกกดไว้เพียงเพราะประเพณี ชื่อเสียงและความรู้คุณ ?”

   การโต้ตอบด้วยการเอ่ยถามเพื่อต่อยอดความสงสัยและชักชวนให้ครุ่นคิดสร้างความเห็นอย่างหลากหลายทั้งผู้ชมล่างเวทีและผู้อยู่ฝั่งตรงข้าม บัณฑิตขงจื๊อผู้นั้นไม่ย่อท้อต่อการตอบโต้แม้ในใจแอบหวั่นเกรงก็ตาม

   “ความกตัญญูใช่ว่าส่งผลเสียเสียที่ไหน การรู้คุณเช่นนั้นแล้วก็ชดใช้ไร้ติดค้างก็แทนที่ด้วยความยุติธรรม แล้วม่อจื๊อที่ยกยอผู้มีความสามารถเล่า หากมีความเก่งกาจทว่าไร้ระเบียบแบบแผนจะไม่แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นหรอกหรือ ? ”

   “เพราะนี่คือธรรมชาติของผู้ทะเยอทะยานจึงต้องชิงดีชิงเด่น สุดท้ายแล้วการแข่งขันเพื่อความรู้ย่อมส่งผลดีต่อประเทศชาติ หากพ่อค้าต้องการแข่งขันย่อมต้องหาสิ่งล่อใจหรือบุกเบิกเส้นทางใหม่ ผู้ที่รับผลประโยชน์ย่อมเป็นผู้คนและประเทศชาติ บัณฑิตต้องการคำสรรเสริญย่อมต้องประพฤติตนให้คู่ควรย่อมเป็นศรีแก่ต้าฮั่น เช่นนั้นแล้วการแข่งขีนใช่มีเพียงแค่ความวุ่นวาย เพราะการพัฒนาย่อมตามมาเช่นกัน”

   ใช้เวลาตอบโต้อีกไม่นานเวลาก็หมดลง พร้อมกับชัยชนะที่ตกเป็นของ เหลียนฮวา ผู้นี้

  หลักฐานคนเถียงกันค่าาาา

   อยากมีคนจริงใจที่เป็น หวาง สักคนมาโผล่มาดูคนเถียงกันจังน้า ผ่าน ๆ ตาหน่อยสิ เฮ้อ อยากเจอคนงามในฝันจังเลย

@Admin 

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน

   การประลองปัญญาในคราแรกผ่านพ้นไป ต่อมาเป็นรอบที่เหลียนฮวาจะได้ประลองฝีปากกับบัณฑิจากปาสู่ เป็นคุณชายสกุลโจวมู่ ดวงตาสีราตรีกาลหรี่มองหน่วยก้านอีกคนแลใช้ได้ แม้นไม่อาจประเมินท่าทางของบุรุษคงแก่เรียนแต่ที่แน่ ๆ บุรุษผู้นี้ฝีปากไม่ธรรมดา ร่างบางก้าวเดินขึ้นไปยังแท่นสำหรับผู้แข็งขันในรอบถัดมาการประชันกันนั้นย่อเป็นหัวข้อเดิม ทว่าลัทธิใหม่…

   “ท่านทั้งหลายเชื่อในดวงวัญญาณของพวกท่านแสนประเสริฐหรือไม่ ท่านทั้งหลายเชื่อมั่นในการกระทำของตนเองหรือไม่ว่ามันไม่ได้เป็นการกระทำอันแปดเปื้อนดวงจิตแสนผ่องใส เราทั้งหลายมีดวงจิต เราทั้งหลายมีดวงวิญญาณ เช่นนั้นแล้วจงนึกถึงญาติพี่น้อง บรรพบุรุษที่ต่อกำเนิดรากเหง้าแห่งต้าฮั่น พวกเราทั้งหลายจึงต้องจัดวันรำลึกบรรพบุรุษเพื่อสักการะดวงวิญญาณ หากเราเคารพสิ่งเหล่านี้ย่อมหล่อหลอมให้ผู้คนล้วนกระทำดีเพื่อดวงวิญญาณที่ล่วงลับ”

   …ลัทธิผีสางนี่เอง

   “เช่นนั้นแล้ว เปิ่นเสี่ยวเจียขอบังอาจเรียนถามท่านชายโจวมู่ ดวงวิญญาณที่หวนคืนสู่ภพภูมิอื่นมีอิทธิฤทธิ์ใดที่ทำให้เราควรค่าแก่การบูชาจริงจัง การกระทำดีเพื่อดวงวิญญาณที่ล่วงลับ เช่นนั้นแล้วหากข้าเกลียดบิดาสุดดวงใจข้าต้องทำดีเพื่อเขาหรือไหม ?”

   “หากมีผู้คนเช่นนี้มากมายกว่าที่พวกท่านตระหนักเล่าบ้านเมืองจะเป็นเช่นไร เราไม่ลองกลับมาหวนคิดดูเล่าว่าความดีที่พวกท่านจะกระทำนั้นผู้ใดที่ได้ผลประโยชน์ ย่อมเป็นพวกท่าน ต่อให้เราไม่ได้เคารพรักบรรพบุรุษอย่างสุดหัวใจทว่าเราทำความดีด้วยใจตั้งมั่นชีวิตของเราย่อมมั่นคงต่อไป ไม่มีผู้ใดจะมาถ่วงรั้งความเจริญของคนได้หากไม่มาจากฝีมือของผู้นั้นเอง”

   “แม่นาง เช่นนั้นแล้วไม่ต้องมีความกตัญญูเลยหรือ ?”

   “ข้าเอ่ยบอกท่านยามใดว่าจงไร้กตัญญู” นางเอ่ยอย่างหนักแน่น “ทว่าสิ่งที่ข้าต้องการเอ่ยคือจงกตัญญูต่อผู้ที่สมควรได้รับมัน”

   แล้วการประชันปัญญาในรอบนี้ก็เป็น เหลียนฮวา อีกครั้งที่ได้รับชัยชนะ

  หลักฐานคนเถียงกันค่าาาา

   อยากมีคนจริงใจที่เป็น หวาง สักคนมาโผล่มาดูคนเถียงกันจังน้า ผ่าน ๆ ตาหน่อยสิ เฮ้อ อยากเจอคนงามในฝันจังเลย

          @Admin 

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน

   ได้ปะทะฝีปากบ้างหัวเบาขึ้นไม่น้อย เว่ยเจียเหลียนฮวาลงจากแท่นยืนประลองปัญญาในรอบที่สองด้วยอารมณ์ที่แสนสดใส สตรีร่างบางไม่รอช้าก้าวเดินไปหย่อนกายที่เก้าอี้ของนางด้วยต้องการเอนหลังพิงพนัก จิบชารสดาษดื่นอย่างจรรโลงใจ แม้ไม่มีตาทิพย์ก็ยังคงสามารถรับรู้ได้ว่าผู้คนรอบข้างมองนางด้วยความรู้สึกหลากหลายเพียงใด ทั้งประหลาดใจ ทั้งใคร่รู้ ทั้งเหยียดสตรีความคิดแปลกตา แถมยังได้ยินแว่วเสียงที่เอ่ยสนทนาลับหลังนางอย่างสตรีเช่นนี้จะออกเรือนได้หรือ

   หารู้ไม่ว่าสตรีผู้นี้ที่พวกท่านห่วงหนักหนาได้ออกเรือนกับบุรุษแสนยิ่งใหญ่โดยไม่จำเป็นต้องคำนับฟ้าดินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

   การแข่งขันค่อย ๆ เข้นข้นขึ้น ผู้คนที่แพ้ชนะค่อย ๆ ปรากฎจนเวียนมาบรรจบกับรอบรองสุดท้ายที่แข่งขันเพื่อเฟ้นหาผู้ไปชิงชนะเลิศในการประลองครานี้ เสียงประกาศนามบัณฑิตผู้หนึ่งเป็นคุณชายซีหลานก่อนที่จะประกาศว่าผู้แข่งขันกับเขาคือนาง เหลียนฮวาผู้นี้

   “ข้านับถือความคิดแม่นางอย่างยิ่ง ข้ามีนามว่าซีหลานเสวียน โปรดชี้แนะ”

   “ท่านชายซีเหลียนกว่าเกินจริงนัก เป็นข้า เหลียนฮวา ต่างหากที่ต้องขอให้ท่านชี้แนะ”

   สิ้นการทักทายตามมารยาทผู้ที่เริ่มก่อนเป็นฝ่ายของบุรุษสกุลซีหลาน จากท่าทาง(ที่ไม่ทราบว่า)นอบน้อมแปรเปลี่ยนเป็นบุรุษทะนงตนในทันตา ร่างสูงเหยียดแผ่นหลังยืดอกผายไหล่กว้างก่อนจะกระแอมไอเป็นสัญญาณการเริ่มประลองปัญญา

   “การปกครองนั้นคือการปกครองผู้คนทั้งต้าฮั่น หากเราทั้งหลายย้อนกลับมาสู่รากฐานอย่างการขัดเกลาจริยธรรมของตน แน่นแฟ้นในสัมพันธ์ตามสถานะทั้งห้า ความสัมพันธ์ระหวางผู้ปกครองกับผู้ที่อยู่ใต้ปกครอง พ่อแม่กับลูก พี่กับน้อง สามีกับภรรยา และเพื่อนกับเพื่อน ยึดมั่นในจารีตและความเป็นจริงตรงหน้า เคารพในความแตกต่างของลำดับขั้นความสัมพันธ์ เมื่อทุกสิ่งกระทำร่วมกันจะเป็นการเกิดความสามัคคีภายในต้าฮั่น ก่อเกิดการปกครองที่มากด้วยความสงบสุข”

   “จากที่ข้าเคยกล่าวไปในรอบแรกที่ข้าเอ่ยความคิดเห็น ความเชื่อพวกนี้ล้วนสวยงามและน่าเลื่อมใส ทว่ากลับไม่มั่นคงพอสำหรับการปกครองมนุษย์ทั้งปวง”

   “ไม่มั่นคงเช่นไรโปรดชี้แนะ”

   “หนึ่ง การขัดเกลาจริยธรรมนั้นมิใช่ว่าผู้ใดจะกระทำได้อย่างเท่าเทียม ต้องจริยธรรมมากเพียงใดหรือจึงจะสามารถเป็นคนดีในสังคม ผู้คนมากความคิดต่างมุมมอง สำหรับท่านการมากด้วยคุณธรรมคือการช่วยเหลือผู้อื่น หากคุณธรรมของข้าเป็นเพียงแค่ไม่ต้องไปเดือดร้อนผู้ใดพออเล่าจะถึงเกณฑ์ที่เรียกได้ว่ามากจริยธรรมหรือไม่ สองความสัมพันธ์อันแบ่งแยกด้วยลำดับขั้นล้วนเป็นการกดขี่ผู้น้อยมิให้เติบใหญ่ ความเท่าเทียมเช่นไรไหนเลยจะเป็นเพียงการเท่าเทียมภายในชนชั้นวรรณะ”

   “การปกครองคนนั้นต้องใช้ผู้ที่มีความสามารถเหนือสายเลือด ยิ่งกว่าผู้ปกครองคือสิ่งที่เป็นเครื่องมือปกครอง หากเอ่ยว่าจงปูรากฐาน ทว่าร้อยรากหลากพันธุ์ย่อมแตกต่าง การเติบโตย่อมไม่เท่าเทียม เช่นนั้นแล้วการกำหนดเกณฑ์ที่ชัดเจนไม่ว่าจะชนชั้นใดไม่ถือว่าเป็ฯการปกครองที่มีประสิทธิภาพกว่าหรือ ?”

   สองผู้มากปัญญาต่างถกเถียงแลกเปลี่ยนความเห็นอยู่นานสองนานจนกระทั่งก้านธูปก้านที่สามหมดลง และผู้ที่อยู่รอดในครานี้คือ เหลียนฮวา

  หลักฐานคนเถียงกันค่าาาา

   อยากมีคนจริงใจที่เป็น หวาง สักคนมาโผล่มาดูคนเถียงกันจังน้า ผ่าน ๆ ตาหน่อยสิ เฮ้อ อยากเจอคนงามในฝันจังเลย @Admin 

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน

   และในที่สุดการประลองครั้งสุดท้ายก็มาถึง การประลองปัญญา ณ หอหลิงเยี่ยนเกอในรอบชิงชนะเลิศระหว่างนางและผู้ที่นางสังเกตมาตลอดแและได้รับทราบอย่างถ่องแท้ว่าบุรุษผู้นี้คือผู้ศรัทธาในผีสางร่วมพุทธะ เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้เคยได้รับการขนานนามว่าเป็นเลิศในสถานศึกษาเอนกายรอการประกาศ ภายในใจนึกทั้งขบขันและตลกร้ายกับความเชื่อมั่นอย่างการนับถือเทพยดาของผู้คนในดินแดนต้าฮั่นช่างเหนียวแน่นเสียจริง

   “มีบุรุษผู้หนึ่งต้องการมอบสิ่งนี้ให้แม่นางขอรับ”

   ในระหว่างนี้เองก็มีบ่าวใช้ผู้ใดไม่ทราบได้ตรงมาหานางพร้อมกับถุงผ้าไหมงามใบน้อยบรรจุเหรียญตำลึงทองสองตำลึง มือเรียวผิวขาวซีดราวเครื่องกระเบื้องบอบบางยื่นไปรับมาด้วยอารามทั้งตกใจ ประหลาดใจ ใคร่รู้และงุนงง สตรีน้อยพลิกถุงผ้าแลดูสักพักก่อนที่จะเงยใบหน้าขึ้นหมายมั่นคืนถุงผ้านี้ให้แก่บ่าวผู้นั้นคืน ทว่าบัดนี้ภาพตรงหน้าพลันว่างเปล่าราวกับไม่มีผู้ใดมายืนตรงหน้านางมาก่อน เหลียนฮวาถอนหายใจอย่างปลงตก เงินทองแม้ไม่อยากรับเปล่าจากผู้ใด ทว่าหากให้มาด้วยเสน่หาเช่นนี้ย่อมไม่มีสิทธิคิดทวงคืน มือเล็กเร่งผูกเชือกร้อยถุงตำลึงที่เอวโดยพลัน

   พิธีกรประจำงานประลองได้เอ่ยแนะนำผู้ท้าชิงและเชื้อเชิญให้นางขึ้นเวทีประลองปัญญาคราสุดท้ายกับบุรุษผู้ชนะในรอบก่อน คุณชายมู่หยงแห่งกูซู เหลียนฮวาค้อมการคำนับด้วยความเลื่อมใสที่อยู่รอดจนถึงตอนนี้ได้ก่อนที่จะให้อีกฝ่ายเป็นผู้ริเริ่มเปิดประเด็นให้แสดงความคิด

   “การปกครองที่เหมาะสม ไม่ใช่การปกครองที่หย่อนยาน ไม่ใช่การปกครองที่เข้มงวด แต่เป็นการอยู่กึ่งกลางของสรรพสิ่ว ไม่มีอะไรดีหรือเลวที่สุด ทุกอย่างมีวิถีทางของตนเอง ไม่มีความจำเป็นต้องแทรกแซงเรื่องใดหรือสิ่งใด ๆ ควรปล่อยให้เป็นไปเอง จะเติบโตหรืองอกงามก็เป็นไปตามวิถีของสิ่งนั้น กระทำสิ่งใดย่อมได้ผลตามที่กระทำ”

   “หากเป็นเช่นนั้นท่านเคยได้ยินแลประสบเห็นบ้างหรือไม่ ทำดีได้ดีมีที่ไหน ทำชั่วได้ดีมีถมไป การเดินทางสายกลางย่อมเป็นสิ่งที่ดีงาม การอยู่ในสมดุลจะทำให้เราไม่หลงทางในสรรพสิ่ง ทว่าการยึดถือหลักการนี้เห็นทีจะให้ได้เพียงผู้มีอันจะกินไม่ต้องเดือดเนื้อร้อนใจ ไม่คิดคดไม่ทะเยอทะยาน”

   “ผู้คนย่อมต้องการความสุขสบาย และความสุขสบายในทางโลกคือการดิ้นรน การดิ้นรนเหล่านี้เรียกว่าการปล่อยให้เป็นไปตามวิถีทางของตนเองหรือ ?”

   “ความสามารถ เพียงความสามารถเท่านั้นจะนำพาซึ่งความเจริญรุ่งเรืองและตอบสนองความใคร่แห่งมนุษย์ได้อย่างภาคภูมิ” 

          .

          .

          .

          “สุดท้ายนี้ แม้ว่าสุดท้ายแล้วคนเราจะเป็นเช่นไร ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าชีวิตเรากำหนดได้ด้วยสองมือของเรา” สิ้นประโยคทิ้งทวนของเหลียนฮวา ผู้คนมากมายต่างปรบมือเป็นการจบการประลอง ผู้คนมากมายต่างเอนเอียงมาทางผู้นับถือผู้คนมากความสามารถและการเสริมความมั่นใจในการกระทำที่จะนำมาซึ่งผลลัพธ์ที่ตนปรารถนา เช่นนั้นแล้วผู้ชนะของการประลองจะไปไหนไกลนอกจะนาง

   “ผู้ชนะการประลองปัญญา ณ หอหลิงเยี่ยนเกอได้แก่ เหลียนฮวา !!!!”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาย่อกายถอนสายบัวรับเสียงกู่ร้องด้วยความยินดีของรางวัลอันมากมายนั้นแม้นางจะดีใจที่ได้มัน ทว่าไม่มีสิ่งใดจะทำให้นางมีความสุขไปเท่ากับการได้เชิดใบหน้ารับชัยชนะและได้แลเห็นผู้แพ้โศกาให้แก่นาง ร่างเล็กยื่นมือไปรับรางวัลตามที่แจ้งในกระดานก่อนจะหมายมั่นภายในใจถึงการกลับเรือนพักทันทีที่งานมอบรางวัลนี้จบลง

  หลักฐานคนเถียงกันค่าาาา

รางวัล

+50 พลังใจ , +15 ตำลึงทอง , +3000 อีแปะ , +10 ตบะฝึกฝน และ +35 EXP และรางวัลยอดเยี่ยม สุรานารีแดง 1 ไห

   ความสัมพันธ์กับฉางซานเซียนหวาง+35 แต้ม

   อยากมีคนจริงใจที่เป็น หวาง สักคนมาโผล่มาดูคนเถียงกันจังน้า ผ่าน ๆ ตาหน่อยสิ เฮ้อ อยากเจอคนงามในฝันจังเลย

@Admin 

Ximenqing ดี

      โจวจินหลังจากที่รับรู้แล้วว่า ซากหมันโถวนี้นั่นน่าจะเป็นกุญแจที่จะนำไปสู่การช่วยชีวิตคนได้ เขาที่ไม่มีปัญญาในการแก้ไข และอ่านตัวอักษรนี้ได้ตัดสินใจไปหอที่รวมเหล่านักปราช์ทั้งหลาย หวังว่าจะแก้ไขและอ่านข้อความนี้ได้ เขารู้ทุกวัน และ ทุกเวลาที่เสียไปอาจจะทำให้ชีวิตคนที่ต้องการความช่วยเหลือนั้นตายจากไป



โจวจินค่อยๆเดินไปทางเค้าเตอร์ของหอหลิงเยี่ยนเกอและกล่าวถามพนักงานที่นั่งอยู่ตรงนั้น


"พี่ชาย พอมีนักปราชท่านใดที่เก่งเรื่องการแกะอักษรไหม ตัวข้า  ได้รับจดหมายขอความช่วยเหลือตอนสู้กับพวกปีศาจปลา ข้าใช้เวลาซักพัก ไม่เจอเบาะแส และร่องรอยอะไรเลย เจอแต่หมันโถวที่ตกอยู่ตามพื้น ด้วยความที่ข้าก็จนปัญญาเรื่องการแกะข้อความ สถานที่ ที่ข้าคิดว่าจะให้ความช่วยเหลือแก้ ประชาชน ผดุงความยุติธรรมก็มีแค่ หอ หลิงเยี่ยนเกอ ที่มีเหล่าปราช ที่มีความรู้มากมายสามารถแกะ ข้อความชุดนี้ ได้" โจวจินเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และกล่าวขอความช่วยเหลือจากพนักงานท่านนั้น


"พี่ชาย ที่ท่านต้องการก็แค่เดินเข้าไป ท่านเห็นนักปราชคนไหนท่าทางดูเก่งกาจ ท่านก็ไปยื่นข้อเสนอให้เขา เขาอาจจะต้องการตำลึงทอง การเลี้ยงอาหาร สุดแล้วแต่ท่านเจรจา ขอให้ท่านโชคดี"พนักงานกล่าวแนะนำ ด้วยหน้าตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม


โจวจินค่อยๆเดินไปหา ปราชที่ท่าทางดูเก่งกาจและกล่าวถาม


โจวจินได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ปราชคนนั้น ฟัง ปราชคนนั้น พูดสวนมาเลยว่า "50 ตำลึงทอง" โจวจินหน้าเสีย และเดินถอยออกมา ก่อนที่โจวจินเดินจากไป ก็ได้ยินคำสบถว่า "ถุ้ย พวกจอมยุทธ์ไส้แห้ง


ปราชคนที่ 2 โจวจินเลือกสังเกตุ จากคนที่อ่านหนังสือเกี่ยวกับภาษาครั้งนี้เขาเดินเข้าไปเล่าเรื่องราวให้ฟัง เหมือนเดิม ปราชท่านนั้น ก็พยักหน้าหงึกๆ แต่พอโจวจินเอาหมันโถวให้ ปราชคนนั้นกลับบอกว่า "ตัวอักษรอะไรก็ไม่รู้ข้าอ่านไม่ออก หรอกนะ เรื่องแต่งเจ้าก็สนุกดี แต่เจ้าหลอกข้าไม่ได้หรอก ท่าทางอ่อนแออย่างเจ้าเนี่ยนะจอมยุทธ์ " ปราชคนนั้นสวนโจวจินเข้าอย่างจัง


ชายหนุ่มก็ไม่ละความพยายามที่จะช่วยเหลือชีวิตคน เขาพยายามมองหาปราชที่น่าจะเก่งพอ รับฟัง และพอจะช่วยเข้าต่อไป.....




-----------------------------------


สรุป โจวจินมาหาปราชที่หอ หลิงเยี่ยนเกอ เขาจะเจอปราชที่จะช่วยไขปริศนาหรือไม่ นั้นเป็นคำที่กล่าวได้ยากเป็นแน่เเท้


@Admin เปิดใช้งานพรสวรรคลาภลอยด้วยฮะ ขอมีคนใจดีโผล่มาด้วยเถอะ เพี้ยงๆ