[สำนักคุ้มภัยอินทรีฟ้า]

นครฉางอัน☣ถนนปัจจิม

สำนักคุ้มกันภัยอินทรีฟ้า

บนถนนโลกีย์ทิศปัจจิมที่แวดล้อมด้วยหอคณิกาแและบ่อนการพนันมีสำนักคุ้มกันภัยนาม 'อินทรีฟ้า' ตั้งอยู่สุดสายทาง มีชื่อเสียงเรื่องการเดินทางในแถบทะเลทราย เดิมเป็นกลุ่มโจรออกปล้นสดมภ์ชาวบ้านต่อมาล้างมือประกอบอาชีพสุจริต คนในสำนักเสียงดังใจนักเลง ร่างกายสูงใหญ่ ทว่าลึกๆ อ่อนโยนปฏิบัติต่อผู้อ่อนแออย่างให้เกียจ แม้เป็นสำนักขนาดเล็กในยุทธภพก็ยึดมั่นในคุณธรรมอาชีพเทียมฟ้า

- ช่องสัมภาระที่คุณพกติดตัว คุณจะต้องโรลเพลย์จริง ๆ ว่าใช้กระเป๋าขนาดเท่านั้นเท่านี้ ดังนั้นในตัวคุณพกสัมภาระเท่าไหร่ ในโรลเพลย์จริง ๆ ก็ต้องโรลเพลย์พกสัมภาระเท่านั้นด้วย -

หากใครไม่โรลเพลย์ไม่พูดถึงเกวียนบรรทุกนี้นานเกินไป
ระบบจะเอาเกวียนออกจาก My Status หรือเกวียนโดนรีเช็ตเลเวล 0
เกวียนจะถือว่าพังและถูกทำลาย ทำให้ช่องความจุหายไป
รวมไปถึงเกวียนหายไป กรณีที่ลืมใส่ในโรลเพลย์พูดถึงเกวียน

[เกวียนเสริม]

เกวียนบรรทุกสินค้า (เล็ก)

โควต้าสามารถซื้อได้ 1 เกวียน

- มูลค่า: 40 ตำลึงทอง (ความจุ 70)

เกวียนบรรทุกสินค้า (กลาง) (พร้อมทาสตัวประกอบลาก 1 คน)

โควต้าสามารถซื้อได้ 1 เกวียน

- มูลค่า: 90 ตำลึงทอง (ความจุ 100)

Longyue ดี

@Admin แอดค้าบขอเปิด โจรป่า lv4 - 3 คน ; หัวหน้าโจรป่า lv6 - 1 คน ; หมาป่า lv5 - 2 ตัว ครับผม

CHAPTER 6

แผนที่ของพนักงานโรงเตี๊ยมเขียนอย่างละเอียดรอบคอบ แม้เป็นคนที่มานครฉางอันครั้งแรกเช่นนางก็ยังเข้าใจได้โดยง่าย หลงเยวี่ยเดินตามแผนที่มาจนถึงซอยถนนที่สองข้างทางเรียงรายไปด้วยหอคณิกาและบ่อนการพนัน ในเวลาบ่ายเช่นนี้หอคณิกาเพิ่งตื่นจากการหลับใหล เด็กรับใช้ในเรือนกำลังวิ่งออกไปด้านนอก ส่วนบ่อนการพนันนั้นยังคงมีผู้คนเข้าออกไม่ขาดสาย ที่เข้าก็เข้าไปด้วยความกระเหี้ยนกระหือรือ ส่วนที่ออกมากลับหมดอาลัยตายอยาก

สุดปลายสายทางเส้นนั้นมีสำนักคุ้มภัยที่ใช้ตรา ‘อินทรีฟ้า’ เป็นสัญลักษณ์ตั้งอยู่ ตรงกับที่หญิงในโรงเตี๊มอธิบายแก่นาง หลงเยวี่ยเดินเข้าไปด้านในก็พบคนกลุ่มหนึ่งกำลังซ้อมวิชาและฝึกยุทธอยู่ คนแต่ละผู้มีร่างกายสูงใหญ่ราวยักษฺดุจมาร หากแต่ยามเห็นหน้านางก็คลี่ยิ้มละมุนละไม เอ่ยทักทายอย่างมีไมตรีจิต

“แม่นางน้อย ที่นี่คือสำนักคุ้มกันภัยอินทรีฟ้า หากมีเรื่องเรียกหาให้เราช่วยก็อย่ารีรอ รีบเข้ามาด้านในเถิด”

หลงเยวี่ยประสานมือคำนับฝ่ายนั้นหนึ่งครา “ข้ามีนามว่า อวี้ถู เป็นผู้อาสารับภารกิจคุ้มกันขบวนสินค้าเปาเปียว”

อีกฝ่ายมีทีท่าชั่งใจ “เพียงสตรีคนเดียว เจ้าแน่ใจหรือว่าสามารถรับมือโจรภูเขาตามทางได้ นอกจากโจรภูเขาแล้วยังมีปีศาจอีกตั้งเท่าใด”

“แน่นอน”

นาง…หลงเยวี่ยมาถึงขั้นนี้แล้วจะให้กล่าวว่า ‘ข้ากลัวเหลือเกิน ขอยกเลิกงาน’ เช่นนั้นก็น่าขันเกินไปหน่อยแล้ว เวลานี้นางสวมชุดยุทธภพสำหรับสตรีท่าทางทะมัดทะแมงปราดเปรียว เมื่อรวมกับท่าทีอวดดีแล้ว คนก็คร้านจะอยากพูดต่อ

“ทรัพย์สินแต่ไรมาก็เป็นของนอกกาย แม่นางอวี้ถู…หากจวนตัวจริงๆ เจ้าจงเอาชีวิตรอดกลับมาก่อน”

“ขอบคุณพี่ชายที่หวังดี อวี้ถูซาบซึ้งในน้ำใจของท่าน เพียงแต่ท่านกล่าวเช่นนี้มิใช่ดูถูกข้าเกินไปหน่อยหรือ”

“ยุทธภพกว้างใหญ่อันตรายมากมี หากเจ้าไม่ยินดีฟังข้าก็ไม่พูดต่อแล้ว” เขาเอ่ยพลางผายมือไปทางด้านหนึ่งซึ่งมีเกวียนอย่างดีเทียมวัวยืนอยู่ “นี่คือสินค้าที่จะต้องส่งไปที่หมู่บ้านตงซิง มีกระสอบข้าวสิบกระสอบ เกลือสองกระสอบ น้ำตาลสองกระสอบ และเนื้อตากแห้งอีกหนึ่งกระสอบ”

หลงเยวี่ยเดินดูกระสอบของที่อยู่ด้านหลังพลางพยักหน้า “เจ้า…ขับวัวเทียมเกวียนเป็นหรือ”

“นั่นไม่ใช่ปัญหา”

“ส่วนนี่แผนที่ หมู่บ้านนี้อยู่ถัดจากป่าไผ่ทางทิศตะวันตก เช่นนั้นก็ขอให้เจ้าโชคดีเดินทางปลอดภัย ”

อำลาก็อำลาแล้ว อวยพรก็อวยพรแล้ว หลงเยวี่ยขึ้นนั่งประจำที่นั่งคนขับแล้วกระทุ้งเท้าถีบไล่วัวให้ออกเดินทางมุ่งไปที่หมู่บ้านตงซิง…

Ximenqing ดี

โจวจินเดินเข้ามาที่สำนักคุ้มกันอินทรี



"สวัสดีขอรับ ข้ามาติดต่อรับภารกิจคุ้มกันสินค้าคาราวานเปาเปียว" โจวจินโชว์ตราสัญลักษณ์จอมยุทธ์


"ได้เลย สมาคมพ่อค้าเปาเปียวอยู่ทางโน้น เจ้าขับรถม้าได้ใช่ไหม" ชายร่างใหญ่ท่าทางดูแข็งแรงของสมาคมอินทรีกล่าวถาม


"ได้ขอรับเห็นงี้ ข้าก็เป็นพ่อค้าเหมือนกันนะ" โจวจินโชว์์สัญลักษณ์ถ่อค้าตระกูลโจว


"ดีมากเจ้าติดต่อที่ท่านเปาได้เลย" ชายร่างใหญ่ชี้ไปทางหน้าตึก


"สวัสดีขอรับ ท่านเปา ข้าน้่อยโจวจิน จอมยุทธ์ชั่วคร่าว สมาชิกของกองคาราวานสกุลโจว ขอรับภารกิจคุ้มกันการส่งสินค้าและเก็บของป่าขอรับ" โจวจินโชว์ตราสัญลักษณ์ให้ลูกค้า


"อ่ะ พ่อหนุ่มโจวเองเหรอ ข้ารู้จักพ่อเจ้าอยู่ เหมือนพี่ชายเจ้าก็เคยมารับภารกิจนี้จากข้านะเนี่ยแต่ข้าไม่เจอเขานานแล้ว" ท่านเปาจากคารวานกล่าวทักทาย


"ทะ ท่านเจอพี่ชายข้าด้วย!" โจวจินทำหน้าตกใจก่อนที่จะนึกได้ว่าเขาต้องทำงานก่อน


"เรามาค้าขายกันให้เสร็จก่อนดีกว่าขอรับ หลังจากนั้นข้าอาจจะขอซื้อข้อมูลของพี่ชายข้าจากท่านนะ" โจวจินกล่าวกับท่านเปาก่อนจะเริ่มงาน


"ท่านเปาขอรับ ถ้าพวกโจรมีมากเกินไป ไม่ต้องห่วงข้า ข้าจะยันไว้ให้แล้วพวกท่านก็สามารถ หลบหนีได้เลยนะขอรับ สำหรับพ่อค้าอย่างพวกเราสินค้า และความมั่งคั่งคือสิ่งสำคัญที่สุด" โจวจินกล่าวสำทับ


"ได้เลยหลานยชายไม่ต้องห่วงเห็นท่าไม่ดีข้าก็เผ่นกันแล้ว" ท่านเปายกนิ้วให้กับคำเตือนนี้

โจวจินพยักหน้าก่อนที่จะขึ้นไปขี่ม้าคุ้มกันขบวนระหว่างเดินทาง

XueXi ดี

วันที่ 16 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน เวลา 07.00 - 09.00 น.

╰┈➤ พบเจอเถียนเฟิง

เสวี่ยซีเดินเคียงข้างด้วยใบหน้าซีดเผือดเพราะยังอ่อนแรงจากเหตุการณ์ เขากำมือเสื้อเถียนเฟิงไว้แน่น รู้สึกได้ว่ามือใหญ่ที่อบอุ่นคอยประคองต้นแขนเขาอยู่ตลอดไม่เคยปล่อย ความอบอุ่นนั้นทำให้หัวใจเขาสั่นไหวแต่ก็พยายามสงบสติไว้

เมื่อทั้งสองเข้ามา หัวหน้าสำนักคุ้มกันภัยก้าวออกมาต้อนรับ

“ต้าซือคงเถียนเฟิง นานนักมิได้มาเยือนสำนักของข้า” เสียงของซ่งอวิ๋นทุ้มกังวาน เขายกมือคารวะเล็กน้อย ก่อนปรายตาไปยังเสวี่ยซีผู้ยืนอยู่ด้านหลังเล็กน้อย “และผู้นี้เล่า ดูท่าจะมิใช่ผู้ติดตามธรรมดา?”

เสวี่ยซีสะดุ้งเล็กน้อย รีบก้มศีรษะทว่ามือของเถียนเฟิงกลับกุมแน่นขึ้น พลางเอ่ยตอบแทน “ผู้นี้คือซีซี… ข้าเป็นหนี้ชีวิตเขาในวันนี้ หากมิใช่เพราะเขาขวางคมมีดแทน ข้าคงมิได้มายืนอยู่ที่นี่”

หัวหน้าสำนักคุ้มกันภัยเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนหัวเราะหึ ๆ “ช่างกล้าหาญนัก สำหรับบุรุษร่างบอบบางเช่นนี้”

บรรยากาศในห้องโถงใหญ่ของสำนักเงียบสงัดลงเมื่อเถียนเฟิงเอ่ยเข้าประเด็น เขาเล่าเหตุการณ์นักเลงที่บุกเข้ามาหาเรื่อง และเชื่อว่ามีผู้บงการอยู่เบื้องหลัง

“ข้าต้องการสืบให้แน่ว่า ใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้” เถียนเฟิงเอ่ยอย่างเด็ดขาด “แต่ด้วยตำแหน่งของข้า หากเคลื่อนไหวโจ่งแจ้งเกินไปอาจถูกจับตามอง สำนักอินทรีฟ้ามีชื่อเสียงในเรื่องข่าวกรอง ข้าจึงมาขอความช่วยเหลือ”

หัวหน้าสำนักคุ้มกันภัยครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนสายตาคมกริบจะหันมาที่เสวี่ยซี “ข้าพร้อมจะช่วยท่านเถียนเฟิง แต่สำนักของเรามีธรรมเนียม หากต้องการเบาะแสต้องมีสิ่งตอบแทน”

เถียนเฟิงนิ่งฟัง แต่ไม่ทันได้กล่าวอะไร หัวหน้าสำนักคุ้มกันภัยก็กล่าวต่อ “มิใช่ทรัพย์สินทองเงิน หากแต่เป็น—ภารกิจลับ”

คำพูดนั้นทำให้เสวี่ยซีตัวแข็งทื่อ

“ภารกิจอะไรหรือ” เถียนเฟิงถามเสียงขุ่น

หัวหน้าสำนักคุ้มกันภัยหัวเราะเบา ๆ “เป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับผู้กล้า เพียงส่งใครบางคนไปสืบความลับในหอจิวหลิ่งอินซึ่งอยู่ถัดไปไม่กี่ตรอก หอแห่งนั้นเป็นที่มั่วสุมของพวกขุนนางทุจริต ข้าต้องการพยานหลักฐานและคนที่จะปลอมตัวเข้าไป” เขาชี้ไปยังเสวี่ยซี

เถียนเฟิงขมวดคิ้วทันที “ไม่! เขาไม่ใช่คนในแวดวงนี้ เสวี่ยซีเป็นเพียง…” เขาชะงักเมื่อคิดถึงคำที่จะใช้ ทว่ามือที่กุมเอาไว้กลับอบอุ่นขึ้นอีก

เสวี่ยซีค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น แม้สีหน้าหวาดหวั่นแต่สายตาเต็มไปด้วยความจริงจัง “ข้าเป็นเพียง นายโลมธรรมดาคนหนึ่ง ข้า…ไม่อาจทำภารกิจอันตรายเช่นนี้ได้ ข้าไม่มีฝีมือการต่อสู้ ไม่มีความรู้ด้านการเมือง ข้า…” เสียงสั่นลงช้า ๆ น้ำตาคลอ “หากเข้าไป ข้าอาจไม่รอดกลับมาเลย”

หัวหน้าสำนักคุ้มกันภัยเลิกคิ้ว “หากปฏิเสธ…พวกเจ้าก็อย่าหวังได้ข่าว”

เถียนเฟิงก้าวมาข้างหน้า สายตาแข็งกร้าว “เช่นนั้นข้าจะหาทางเอง ไม่ต้องพึ่งสำนักคุ้มกันอินทรีฟ้า”

บรรยากาศในห้องโถงตึงเครียดจนบ่าวผู้คุมสำนักต่างขยับมือแตะอาวุธ เสวี่ยซีรีบยื่นมือจับแขนเสื้อเถียนเฟิงแน่น พยายามห้ามไม่ให้เรื่องบานปลาย

“ท่านเถียนเฟิง” เขาเอ่ยเสียงสั่นแต่หนักแน่น “ได้โปรด…อย่ายอมให้ข้าต้องเสี่ยงตายเช่นนั้นเลย ข้าไม่คู่ควรกับเรื่องการเมือง ไม่คู่ควรที่จะเกี่ยวข้องกับศัตรูของท่าน หากเป็นเรื่องที่จะปกป้องท่านจริง ๆ ข้ายินดีใช้ชีวิตตนเองบังไว้ แต่ไม่ใช่การเดินเข้าสู่รังเสือด้วยมือเปล่า”

เถียนเฟิงหันมามองเขา ความดื้อดึงในสายตาค่อย ๆ คลายลง เมื่อเห็นร่างบอบบางที่พูดด้วยน้ำตาแต่เต็มไปด้วยความจริงใจ

หัวหน้าสำนักคุ้มกันภัยมองภาพตรงหน้าสักพักก็ถอนหายใจ “ช่างเถิด หากเจ้ามิอาจรับภารกิจนี้ ข้าก็ไม่อาจบังคับได้ แต่ข้าเตือนก่อนว่า หากไร้เบาะแส เจ้าคงยากจะรู้ตัวผู้บงการ”

เถียนเฟิงยกมือคารวะสั้น ๆ “ข้าจะหาหนทางเอง ขออภัยที่รบกวน”

เมื่อออกจากสำนักมาแล้ว ท้องฟ้าค่ำคลี่คลายแสงดาวพร่าง เสวี่ยซีกำชายเสื้อเถียนเฟิงแน่นเหมือนกลัวว่าจะถูกทิ้ง เขารู้สึกผิดเล็กน้อยที่ตนปฏิเสธ แต่ก็โล่งใจในเวลาเดียวกัน

“ข้าขอโทษที่ทำให้ท่านเสียโอกาส” เขาพูดเสียงเบา

เถียนเฟิงหยุดเดิน หันมาจับสองบ่าของเขาไว้แน่น “เจ้าคือสิ่งที่ข้าอยากปกป้องที่สุด หากเจ้าต้องเสี่ยงเพียงเพื่อเบาะแส ข้าจะมีชีวิตอยู่ไปทำไม? ไม่ว่าอย่างไร ข้าจะหาหนทางอื่น เราไม่จำเป็นต้องยอมให้ใครมาใช้เจ้าเป็นเบี้ย”

(เควสล้มเหลว)