[ลานศิลานักปราชญ์]

ลาน

ศิลา

นักปราชญ์

ลานศิลานักปราชญ์

“นิทราใต้ผืนพสุธา รอกาลเวลาหมุนเวียน”

ไกลออกไปจากป่านอกเมืองฉางอัน เดินเข้าไปในใจกลางของขุนเขาตั้งตระหง่าน เมื่อแสดงสุริยันทอแสงส่องปรากฎลำแสงประกายกระทบแผ่นศิลาหินสลักเก่า ๆ กลางลานกวางอยู่ตั้งอยู่ใจกลางหุบเขาอันเป็นสถานที่ลับเกินใครล่วงล้ำและหยั่งถึง

เขตแดนนี้เฉพาะผู้มาจากต่างโลกที่จะเข้ามาได้ และ ตงฟางซั่ว

เซียนผู้เฝ้าศิลาแห่งปราชญ์



[ข้อมูล NPC]

Ximenqing ดี

วันที่ 3 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  5.00 น ลานศิลาปราช




คืนนี้โจวจินนั้นฝัน เขาฝันว่าเขาต้องไปที่ศิลาแห่งนึงรอบนอกเมืองฉางอัน


ทันใดนั้น โจวจินเขาก็สะดุ้งตื่นและรีบแต่งตัว อะไรดลใจเขาก็ไม่รู้แต่ว่าความฝันนั้นช่างเหมือนจริงยิ่ง ชายหนุ่มรีบแต่งตัวและออกเดินทางมาที่ลานศิลานักปราชญ์


โจวจินตัดสินใจเดินทะลุเข้ามา เขาจำแทบไม่ได้ด้วยซ้ำเขาเข้ามาที่นี่ได้ยังไงเพียงแค่เดินผ่านป่า รอบนอกเมืองซักพักเขาก็มาเจอเสาหินและชายหนุ่มคนนึง กำลังนั่งอยู่แถวนั้น


"สวัสดีผู้มีชะตาต้องกัน ตัวเจ้านั้นเป็นผู้ถูกเลือกซินะไม่ต้องกลัวๆ นั่งพักคุยกันก่อนก็ได้ ตัวข้ามีนามว่าหลีหยาง เจ้าเรียกข้าว่าพี่หลี่ก็ได้" พี่หลีกล่าวให้โจวจินสงบและเเนะนำตัว


"ผู้น้อยโจวจินขอรับ ข้านั้นฝันประหลาด ฝันว่าอย่างน้อยๆตัวข้าต้องมาที่นี้ซักครั้ง แล้วข้าก็ได้มาจริงๆ" โจวจินกล่าว


"จริงๆ วิธีมาที่นี่ก็ง่ายนะเพียงเจ้าตั้งจิตให้นิ่งคิดถึงสถานที่นี้ ในพื้นที่ธรรมชาติเดี้ยวเจ้าก็เข้ามาที่นี่เองแหละ" พี่หลีหยักไหล่พลางกล่าวแนะนำ


"แต่เจ้าก็ตั้งจิตได้นิ่งดี สมแล้วที่รู้จักกับเจ้าหนูนั่น" พี่หลี่กล่าว


"ท่านหมายถึงที่พี่หมานสอนข้านั่งสมาธิซินะครับ ข้าคิดแล้วว่ามันต้องดี แต่ข้าไม่คิดว่ามันจะดีขนาดนี้" โจวจินพยักหน้าหงึกๆ


"เอาล่ะการที่เจ้ามาที่นี่ คงเพราะเจ้าจะมาเพื่อรับภารกิจ เเห่งทวยเทพเจ้าลองมองไปที่ศิลาเจ้าจะเห็นภารกิจที่ทวยเทพเเนะนำ ลองเลยซิ รอช้าอยู่ไยเจ้าหนู" พี่หลีกล่าวพลางตบหลังโจวจิน


โจวจินมองเข้าไป ที่ศิลาปราชญก็เห็นภารกิจ

การก่อกวนของปีศาจต่างแดน (ครั้งเดียวจบ) (ทำได้คนละครั้ง)

เงื่อนไข: ระดับ 20 แต่ระดับไม่เกิน 30

วันหมดอายุ: 31 สิงหาคม 2024

เหล่าจอมยุทธ์ผู้กล้าเอ๋ย เวลานี้ดูเหมือนหลายเมืองในแถบเจียงหนานจะเกิดอุทกภัยน้ำท่วม

ดูเหมือนจะเป็นฝีมือของปีศาจต่างแดน เทียนโก้ว เป็นปีศาจจากตะวันออกไกลของต้าฮั่น

ตอนนี้พวกมันหลายตัวกำลังสร้างความวุ่นวายให้กับพื้นที่แถบเจียงหนาน

จนเกิดอุทกภัยแล้งแห้งมากมาย เพียงแต่ตอนนี้พวกมันยังซุ่มซ่อนตัวอยู่ไม่มีใครพบเห็น

ทำให้ผู้คนคิดว่าเกิดจากแม่น้ำฉางเจียงแปรปรวนตามธรรมชาติปกติ

"ปีศาจที่ทำความเดือดร้อนให้พื้นที่เจียงหนานงั้นรึ ข้าขอรับภารกิจนี้" โจวจินมองไปที่ศิลาพลางกล่าวรับงาน

"เยี่ยมมาก สมกับเป็นเป็นผู้ถูกเลือก จะรอช้าอยู่ไย ไปลุยกันเลย"พี่หลี่ตบหลังโจวจิน และส่งศิลาตามหาปีศาจให้

"นี่เป็นศิลาตามหาปีศาจ มันจะส่องสว่างถ้าเจ้าพบปีศาจตัวนี้อยู่ใกล้ๆ ใช้ให้เป็นประโยชน์ข้าเชื่อในตัวเจ้านะ" พี่หลี่โบกมือลา

ทันใดนั้นเองศิลาปราชก็ส่งชายหนุ่มไปยังเมืองซินตู้

------------------------------------------

@Admin เปิดใช้งานพรสวรรค์ผู้มีบุญด้วยนะงับ แล้วตอนนี้ต้องไปสร้างแมพเมืองซินตู้เพื่อจัดการเทียนโกว้ รวมถึงโรลวิธีหาพวกเขาเนอะ

Ximenqing ดี

วันที่ 3 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  9.00 น ป่าเมืองซินตู



เเปะๆ เป็นเสียงปรบมือที่ดังขึ้น

"เก่งมากน้องชายเจ้าใช้เวลาไม่นานก็ทำภารกิจสำเร็จ" พี่หลีปรบมือให้

"เวลาผ่านไปได้นานรึยังครับพี่หลี่ ข้านั้น รู้สึกเหมือนฝัน ข้าเดินทางข้ามเมืองไปยังซินตู้และกลับมาฉางอันด้วยเวลาไม่ถึงวัน"โจวจินตะลึง

"ฮ่ะ ฮะ เจ้ายังตะลึงมากกว่านี้อีก เจ้าลองเอามือทาบไปที่ศิลาปราชญ์ซิ" พี่หลี่กล่าว

โจวจินก็ทำตาม

วิ้งง

อยู่ดีๆโจวจินก็ได้ยินเสียงในหัว

"ทำดีมากเจ้าหนุ่ม รับไปซินี่คือรางวัลของเจ้า" เป็นเสียงผู้หญิงที่โจวจินคุ้นเคยมาก แต่เขานึกเท่าไรก็นึกไม่ออก

พริบตาเดียวชายหนุ่มก็ลืมตา พบกับ 9 ตำลึงทองและ อัญมณีประหลาดที่โจวจินจับก็ละลายเข้าตัวโจวจินไปเลย

"เจ้าอาจจะต้องใช้เวลาปรับตัวซักพักนะพ่อหนุ่มขอให้เจ้าโชคดีพักผ่อนเถอะ" พี่หลีโบกมือลาโจวจินที่ทำท่ามึนงง

รู้ตัวอีกทีโจวจินก็มาโผล่ที่ชายป่าใกล้ประตูเมืองแล้ว




-------------------------------

- รางวัลงาน: +100 พลังใจ, 9 ตำลึงทอง , +55 EXP และ +2 Point +เศษเสี้ยวความทรงจำโลกเก่า 1 ชิ้น

@Admin เปิดใช้งานพรสวรรค์ผู้มีบุญ

Ximenqing ดี

วันที่ 22 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา 5.30 น




หลังจากตื่นเช้า อาบน้ำทำตัวให้สดชื่น ชายหนุ่มก็พร้อมทำภารกิจ


เขาเดินทางผ่านป่า ตั้งจิต และก้าวข้าวมายังลานศิลาปราชดุจก้าวเข้ามายังโลกลับแล


"เจ้า จะรับภารกิจไหม"พี่หลีกล่าวถามด้วยสีหน้าเร่งรีบ


"ระ รับขอรับ" ชายหนุ่มทำหน้างง


"เจ้ารีบเอามือทาบศิลาข้าจะบอกรายละเอียด และจะรีบส่งเจ้าใบในบันดล" พี่หลีกล่าว


ชายหนุ่มไม่รอช้า เอามือทาบศิลาปราช และรับฟังรายละเอียด


กล่าวคือ อุกกาบาตจะพุ่งลงมาบนหลังเรือวาฬ หมู่บ้านกลางทะเลตงไห่ เกิดการต่อสู้ไม่ทันตั้งตัวมนุษย์มารที่ยากเกินเยียวยากำลังโจมตีชาวบ้านอย่างคลุ่มคลั่ง และดูเหมือนพวกเขาจะเต็มไปด้วยไอมารหนาแน่นกว่ามนุษย์มารทั่วไป ไม่สามารถดูดซับไอมารออกจากร่างพวกเขาได้อีกแล้ว


"เจ้าเข้าใจแล้วนะ เพราะงั้น ไปเลย" พี่หลีตบไหล่โจวจิน หลังจากนั้น ชายหนุ่มก็กลายเป็นละอองเเสงหายไป


@Admin ขอปีศาจเจวี่ยฮวา 4 ตัวที่งับแอดดดดด ที่ทะเลตงไห่

Ximenqing ดี

วันที่ 22 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา 10.00 น




"อาโจว เจ้าทำได้ดีมาก รับรางวัลแล้วไปพักเถอะ" หลังจากที่ชายหนุ่มกลับมาพี่หลี่ก็ได้ตบไปที่ไหลของชายหนุ่ม


ชายหนุ่มที่มึนหัวจากการวาป ก็พยักหน้างึกๆ และทาบมือไปที่ศิลาเพื่อรับรางวัล


จากนั้นชายหนุ่มก็คารวะพี่หลี่ และกลับไปพักผ่อนต่อที่เมือง


-------------------------------------

- รางวัลงาน: +100 พลังใจ, 15 ตำลึงทอง +50 ตบะฝึกฝน , +60 EXP และ +2 Point

@Admin ผู้มีบุญขอรับ

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบานชั่วราตรี
วันที่ยี่สิบห้า ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
ต้นยามเฉิน (07.00 น.)

   นิมิตฝันที่นางเห็นครั้นเมื่อนางหลับยามบ่ายทำให้รู้สึกเป็นกังวลจนไม่อาจมีสมาธิกระทำสิ่งใดได้ เว่ยเจียเหลียนฮวานึกได้ถึงคำเอ่ยของบุรุษผู้หนึ่งที่นางได้ไปช่วยเขาไขปริศนาว่าด้วยนักปราชญ์นอกเมืองจึงรู้สึกได้ว่าเรื่อวที่นางพบเจอในครานี้ไม่อาจปรึกษาใครได้นอกจากนักปราชญ์ผู้นั้น พระสนมเสียนอี๋เมื่อเข้าเฝ้ารายงานตัวถวายพระพรยามเช้ากับองค์ไท่โฮ่วเรียบร้อยแล้วก็เร่งบอกให้นางกำนัลไปแจ้งเตรียมรถม้า ใช้อำนาจของนางในการออกจากวังหลวงโดยติดสินบนผู้คนให้เงียบปากเอาไว้ หากเป็นก่อนหน้านี้นางคงไปเปลี่ยนชุดรอเวลาเงียบ ๆ แต่ครานี้ต่างกัน นางต้องการความเร่งรีบและรู้เรื่องราวให้มากที่สุด

   เว่ยเจียเหลียนฮวาทำเพียงสวมหมวกไผ่ผ้าไหมโปร่งปกคลุมใบหน้าเท่านั้น ใช้ผ้าม่านรถม้าที่บอกให้เอารถที่นางจะสามารถเดินทางได้ไวที่สุดปิดบังผู้ที่อยู่ข้าางในแทนการปลอมตัว ใช้เวลาไม่นานจากวังหลวงก็มาถึงป่าลึกนอกฉางอัน

   “เรียนพระสนม หากต้องการความว่องไว ขี่ม้าจะเป็นการดีที่สุดพะยะค่ะ”

   ด้วยนางมาสองคนกับจ้าวหนิงเฟยเท่านั้น ดีที่จ้าวหนิงเฟยพอจะมีพื้นฐานขี่ม้าจึงอาศัยจ้าวหนิงเฟยช่วยเหลือให้นางขี่ ส่วนเหลียนฮวาซ้อน นางใช้ความรู้สึกนำทางไปเรื่อย ๆ อาศัยชี้ทางบอกผู้ช่วยเหลือคนเก่งของนางให้ขับไปตามที่นางรู้สึกว่าควรไปจนกระทั่งป่ารอบข้างได้หายไป เหลือเพียงพื้นที่โล่งให้แสงสาดส่องลงมาที่ศิลาหินเก่า ๆเคียงคู่กับบุรุษผู้หนึ่งผู้ที่ให้ความรู้สึกดุจดั่งเทพเซียนก็ไม่ปาน

   “จ้าวกู่กู จอดก่อน”

   พระสนมเอ่ยกับนางกำนัลข้างกายของนางให้จอดก่อนจะให้ช่วยนางลงจากหลังม้าอย่างปลอดภัยแม้ว่ากายบางจะสั่นด้วยบาดแผลในใจก็ตาม เว่ยเจียเหลียนฮวาพยายามหายใจเข้าลึก ๆ สงบสติให้นิ่งไว้ก่อนจะเอ่ยบอกให้จ้าวกู่กูรั้งรอตรงนี้ ส่วนนางเดินไปทางบุรุษผู้นั้น ผู้ที่เคียงข้างศิลาเก่าเฉกเช่นเซียนพิทักษ์ศิลา

   “เปิ่นกู่เหนียงคารวะคุณชาย ขอสอบถามได้หรือไม่ว่าศิลานี้คือสิ่งใด ที่แห่งนี้คือที่ไหน ?”

   บุรุษที่นั่งนิ่งไม่ไหวติงค่อย ๆ ขยับใบหน้าผินมามองนางช้า ๆ ขยับพิศศิลาสลักอักษรเรืองแสงสีทองและกลับมามองนางเช่นเดิม

   “ผู้กำเนิดพร้อมด้วยพรแห่งเทพชะตาเอ๋ย ในที่สุดเจ้าก็มาเยือนศิลานักปราชญ์เสียที มีสิ่งใดต้องการเรียนถามก็จงเอ่ยมาเถิด”

   เช่นนั้นแล้วนี่คงจะเป็นผู้เฝ้าศิลาหินนี้ นางได้ยินเกี่ยวกับผู้ได้รับพรสวรรค์ในใจก็ต้องการถามำถามมากมายเหลือเกิน ทว่าสิ่งที่นางต้องการรู้มากที่สุดคือเรื่องที่นางนิมิตฝันเมื่อวานนี้…

   “เปิ่นกู่เหนียงขอเรียนถามซึ่งนิมิตฝันที่ได้แลเห็น…”

   นางเอ่ยเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ภาพขุนเขาคีรีสูงที่นางคาดว่าเป็นภูเขาเทียนซาน สตรีผู้หนึ่งและมารไฟ ภาพของเมืองที่ถูกแผดเผา ภาพของเมืองที่ผู้คนกลายเป็นเพียงผีดิบเดินดินไร้อารมณ์ ภาพของบุรุษที่นางห่วงเหลือทนและภาพไข่มุกทอแสงสีฟ้า พร้อมด้วยเสียงของปีศาจปลาที่นางคุ้นเคยและมั่นใจมาก ๆ ว่านางปราบไปแล้วก่อนหน้านี้

   “เปิ่นกู่เหนียงจำได้ว่าบุรุษที่ช่วยเหลือได้จัดการจ้าวปีศาจปลาไปแล้ว เช่นนั้นแล้วเหตุใดจึงแลเห็นมันได้”

   “เจ้าแน่ใจแล้วหรือว่าสิ่งที่เจ้าแลเห็นคือการดับสูญของมัน”

   บัดนั้นนางก็รู้แจ้งแก่ใจ หากสิ่งที่นางเห็นเป็นเพียงการสูญสิ้นพลัง มิได้ดับสูญ เช่นนั้นแล้วการคงอยู่ของมันใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

   “เช่นแล้ว ขอเซียนกู่โปรดชี้แนะเจ้าค่ะ…”

[สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)]

(ฟังวิธีคิด บรรลุซึ่งคำตอบของการคงอยู่ขอมาร)

@Admin

Watcher ชั่ว

WeijiaLianhua ตอบกลับเมื่อ 2024-8-30 14:55
#LianH01 {
            border: 0px solid;
    border-radius: 10px;

[คำแนะนำจากท่านเซียน]

ดูเหมือนจ้าวปีศาจปลาตนนั้นคงจะได้รับไอมารบางส่วนที่พยายามเล็ดลอดเข้ามาสู่โลกใบนี้ทำให้มันเกิดใหม่กลายเป็นเผ่ามาร

และความโกรธเกรี้ยวและแค้นเคืองเจ้ากับสหายอีกคนทำให้มันมุ่งมั่นอย่างแรงกล้ามีพลังมากกว่าก่อนที่เป็นเพียงปีศาจ

ตามหิ่งห้อยตัวนี้ไป เมื่อเจ้ารู้สึกหลงทาง มันจะนำทางเจ้าสู่หนทางยับยั้งภัยร้ายครั้งนี้

แต่พึงระวัง มนุษย์ย่อมไม่เลิกการค้นคว้า หมู่บ้านนั้นพบเจอหินมารและคิดจะดึงพลังศึกษาค้นคว้ามันในการปรุงยากับสมุนไพรพิษ

แต่กลับทำให้เกิดเภทภัยแปรเปลี่ยนชาวบ้านทั้งหมดเป็นผีดิบหิวกระหายตลอดเวลา เพียงแต่มันกลัวแสงแดดยามกลางวัน

เมื่อแสงสุริยาสูญหาย ผีดิบจะลุกขึ้นอาละวาด พึงระวังอย่าให้พวกมันกัด มิเช่นนั้นเจ้าก็อาจไม่รอดการกลายพันธุ์เหล่านี้

นิมิตที่เจ้าเห็นคือเหตุการณ์อนาคต ปกป้องทายาทหนี่วาให้ได้ แล้วนิมิตที่เจ้าเห็นจะคลี่คลายเป็นปกติดั่งเดิม

ภัยครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะความอยากรู้อยากเห็นของมนุษย์ที่ต้องการรู้อย่างไม่มีสิ้นสุด ระวังการล่อลวง

การเดินทางครั้งนี้ของเจ้าอาจถูกล่อลวงโดยบางสิ่งบางอย่างจนไขว้เขว และทุกอย่างที่ทำมาจะสูญเปล่า

Longyue ดี

CHAPTER 26.2

วันที่ยี่สิบสองเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ

วันพุธ ช่วงเวลา 12.00 น.

ลานหินของทวยเทพ

หลงเยวี่ยคิดว่าบาดแผลเพียงเท่านี้ยังเล็กน้อยมาก ในวันนี้นางเตร็ดเตร่ออกมาถึงนอกเมืองฉางอัน พลันพบเข้ากับทำเลมังกร— มีหุบเขาโอบล้อมตลอดสี่ทิศ ใจกลางที่แห่งนั้นมีศิลาแผ่นหนึ่งตั้งตระหง่าน ลำแสงจากดวงตะวันลอดผ่านตกกระทบแผ่นหินพอดี ชวนให้คิดว่า เป็นป้ายหลุมศพของใครสักคน ทำแผ่นหินใหญ่เพียงนี้ นางคิดว่าคุณูปการแต่ปางหลังของวีรชนที่หลับใหลอยู่ใต้แผ่นดินจะต้องมากมายเป็นแน่

ครั้นเดินลงไป ความรู้สึกอันสงบเงียบก็แผ่กำจาย ต่อเมื่อยืนอยู่หน้าแผ่นหินนั้นแล้ว หลงเยวี่ยก็ต้องประหลาดใจอย่างที่สุดที่พบว่ามันเป็นเพียงแผ่นหินเปล่าเปลือยไร้ตัวอักษรใด “น่าประหลาดยิ่งนัก” หลงเยวี่ยอดพึมพำขึ้นมามิได้ “เป็นป้ายหลุมศพแต่กลับไร้อักษรจารึกสดุดี”

“เพียงแต่เปิดโอกาสให้ผู้พบเห็นใช้ใจมอง”

หลงเยวี่ยกระชับกระบี่ในมือ นัยน์ตาคมปรายตวัดมอง พบว่าเยื้องไปทางด้านหลังของตนมีชายผู้หนึ่งยืนอยู่ด้วยท่วงท่าสุขุมปลอดโปรง ประหนึ่งเป็นเนื้อเดียวกับที่แห่งหนึ่ง แวบหนึ่งความคิดอุตรีวาบขึ้นมาว่า เขาคือเจ้าของหลุมศพตรงหน้านางนี้—

นอกรีตนัก คนตายจะยืนอยู่ต่อหน้านางได้เยี่ยงไร

ร่างของเขาแผ่กลิ่นอายเป็นมิตร หลงเยวี่ยจึงเก็บกระบี่ไว้ที่เดิม ต่างฝ่ายต่างยกมือประสานคำนับกัน “ท่านสุภาพบุรุษ (เซียนเซิง)”

“ผู้น้อยสกุลฝูมีนามว่าหลีหยาง”  เขาเอ่ยต่อ “หลีจากอักษรแยกจาก และหยางจากอักษรสุริยัน”

ผู้อื่นมากมารยาท หลงเยวี่ยควรต้องปฏิบัติตามธรรมเนียม ทว่าชื่อสกุลของนางเป็นสิ่งต้องห้าม หลงเยวี่ยมีสีหน้าอ่อนลง ริมฝีปากแฝงรอยยิ้มละไม “เวลานี้ข้าไม่มีสกุลไร้นาม เรียกข้าว่า อวี้ถู”

“อวี้ถู…” ปลายเสียงของหลีหยางเบาลงเล็กน้อย “ 'กระต่ายหยกบนดวงจันทร์แท้จริงแล้วคือเสือ' อวี้มาจากหยก ถูมาจากหวูถู ที่แปลว่าเทพเจ้าเสือกระมัง”

“ท่านฝูมีความรู้กว้างขวาง เป็นเช่นนั้น” หลงเยวี่ยแปลกใจนัก น้อยคนที่จะมีความรู้ในเรื่องนี้ ที่ปรึกษาของตวนมู่เจี้ยนเต๋อซึ่งนางนับถือเป็นท่านลุง เคยเอ่ยเล่ากวีโบราณให้ฟัง เอ่ยว่าหวูถูหรืออวี้ถู [เทพเจ้าเสือ] เป็นที่ยกย่องและถูกนำไปตั้งเป็นชื่อภูเขาและลำน้ำ ต่อมามีการตีความบทกวีโบราณเพี้ยนจึงกลายเป็น กระต่ายหยก

กระต่ายและเสือมีความเกี่ยวข้องกัน ชื่อจริงของนางมีคำว่า เยวี่ย[พระจันทร์] และเคยมีชื่อเล่นว่า ทูทู่ [กระต่าย] จึงใช้นามใหม่ให้นางว่า อวี้ถู [เสือหยก] ให้สอดคล้องกัน ดังที่เซียนเซิงท่านนี้เปรยไม่ผิดเพี้ยน

เรื่องชื่อนั้นช่างเถิด…หลงเยวี่ยผินหน้าไปทางแผ่นหิน “แผ่นหินจารึกแผ่นนี้มีไว้เพื่อสิ่งใดกัน” หลงเยวี่ยถาม

ฝูหลีหยางผินหน้ามองแผ่นหิน นัยน์ตาประหนึ่งมองผ่านเลยไปถึงห้วงกาลไร้สิ้นสูญ “แม่นางอวี้ถู พอมองออกหรือไม่—”

น้ำเสียงเขากระหนึ่งนามหยดลงในคนโทแก้ว ก้องกังวานและแจ่มชัด เบื้องหน้ากระเพื่อมไหวราวกับมีพู่กันที่มองไม่เห็นสลักหมึกหยดลงบนแผ่นศิลาทีละตัวอักษร หลงเยวี่ยไล่สายตาตามอักษรทองทีละตัว นัยน์ตาเบิกกว้างแฝงความไม่เชื่อและงุนงง “อักขระทอง…” นามเสียงของนางขาดห้วง ความกริ่นเกรงผุดขึ้นมาประหนึ่งฟองอากาศใต้น้ำ

เหล่าจอมยุทธ์ผู้กล้าเอ๋ย เวลานี้ดูเหมือนหลายเมืองในแถบเจียงหนานจะเกิดอุทกภัยน้ำท่วม ดูเหมือนจะเป็นฝีมือของปีศาจต่างแดน เทียนโก้ว เป็นปีศาจจากตะวันออกไกลของต้าฮั่น ตอนนี้พวกมันหลายตัวกำลังสร้างความวุ่นวายให้กับพื้นที่แถบเจียงหนาน จนเกิดอุทกภัยแล้งแห้งมากมาย เพียงแต่ตอนนี้พวกมันยังซุ่มซ่อนตัวอยู่ไม่มีใครพบเห็น ทำให้ผู้คนคิดว่าเกิดจากแม่น้ำฉางเจียงแปรปรวนตามธรรมชาติปกติ

เสียงของฝูหลีหยางเอ่ยคลอ “อักขระทองคำจากจิตวิญญาณแห่งทวยเทพ มีเพียงผู้ถูกเลือกที่มองเห็น…”

หลงเยวี่ยทั้งตระหนกทั้งนิ่งงัน…ปีศาจตะวันออก เทียนโก้วนั่น… ดังเช่นที่ได้ยินจากไทเฮาไม่ผิดเพี้ยน หลีหยางยังคงมีภาพลักษณ์สุขุมแผ่กลิ่นอายอันนิ่งสงบ ผิดจากหลงเยวี่ยที่อารมณ์เปลี่ยนราวกับละครหน้ากาก เขาเอ่ย “เมื่อแม่นางเห็นแล้วจะไปหรือไม่”

“ไปหรือ?” หลงเยวี่ยคล้ายยิ้มหยัน “ไปอย่างไร”

นับจากตรงนี้ไปที่เจียงหนาน อย่างน้อยก็ร่วมสัปดาห์ ฝูหลีหยางย่อมแจ้งชัดในความกังวลของนาง เขาเอ่ยอย่างมากมารยาท

“แม่นางมองเห็นแล้ว… ด้วยอำนาจแห่งเทพ หาใช่เป็นไปไม่ได้”

หลงเยวี่ยกำมือแน่น

บ้านเกิดของนางที่เจี้ยนเย่ก็ตั้งอยู่ริมแม่น้ำฉางเจียนเช่นกัน น้ำหลากเกิดอุทกภัยซ้ำยังมีปีศาจร้าย หลงเยวี่ยรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ การต่อสู้กับซีเหมินชิงเมื่อสองวันก่อนทำให้หัวไหล่ของนางเคล็ดไปด้านหนึ่ง การจับดาบถนัดน้อยลง…ก่อนหน้านี้นางเคยเจ็บมาแล้ว ยังสามารถสังหารปีศาจได้…ครั้งนี้ก็คงจะสามารถทำได้เช่นกัน

“ข้าไป”

สิ้นคำนั้น ประหนึ่งพายุพัดโหมกระหน่ำรอบกาย รุนแรงจนแสบผิว หลงเยวี่ยได้ยินเสียงของท่านฝูแหวกว่ายสายลม “เทียวโก้วกำลังซ่อน เจ้าต้องหา”

รับเควสต์การก่อกวนของปีศาจต่างแดน  @@Admin 

Longyue ดี

CHAPTER 26.9

วันที่ยี่สิบสองเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ

วันพฤหัสบดี ช่วงเวลา 18.30 น.

จบภารกิจปีศาจเทียนโก้ว

แสงสว่างเจิดจ้าจนนัยน์ตาของหลงเยวี่ยพร่ามัว

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครานางกลับพบว่าเบื้องหน้าคือแผ่นศิลาไร้อักษรแผ่นหนึ่ง— ราวกับว่าเมื่อครู่เป็นเพียงภาพฝันอันแจ่มชัดภาพหนึ่งเท่านั้น ริ้วหน้าของหญิงสาวแฝงด้วยความงุนงง นางอาจเคยได้ยินถึงตำนานเรื่องเล่าปรัมปราที่กล่าวถึงพลังอันน่าอัศจรรย์ อาจเคยหลงใหลในอิทธิฤทธิ์ของเทพมารดรที่ปรากฏในคัมภีร์เต๋า ทว่ากลับเพิ่งพบพานและประจักษ์แจ้งว่าความมหัศจัรรย์พันลึกนั้นมีอยู่จริง

หลงเยวี่ยมองหน้าอันนิ่งสงบของฝูหลีหยางอย่างตะลึงพรึงเพริด

ในใจพลันรู้สึกถึงความยากจะหยั่ง เขาครอบของพลังเช่นนี้กลับเป็นเพียงสุภาพบุรุษในหุบเขา “จบแล้วหรือ?”

ฝูหลีหยางยิ้มบางเบา “จบแล้ว” คล้ายผ่านไปเนิ่นนานจึงเอ่ยอีกครั้ง “ปีศาจลักซ่อนชอบเล่นปิดตา สมบัติของมันที่ท่านนำติดกายกลับมามีคุณสมบัติลักซ่อนดุจเดียวกัน”

หลงเยวี่ยมองหน้ากากเทียนโก้วในมือ มันคล้ายหน้ากากในงานเทศกาล ไม่นึกว่าของเช่นนี้จะมีคุณสมบัติอื่นแอบแฝง หลีหยางเอ่ยต่อ “ของสิ่งนี้มีกลิ่นไอของมนตราพรางกายมีประโยชน์ต่อแม่นางไม่น้อย”

“มีประโยชน์ต่อข้าหรือ บนโลกนี้มีสิ่งใดที่ข้าต้องปกปิดอำพราง”

สีหน้าของบุรุษเบื้องหน้าไม่แปรเปลี่ยนแม้แต่น้อย “ดุจเดียวกับนามของท่าน แม่นางประจักษ์แจ้งว่าเป็นสิ่งใด—”

หลงเยวี่ยยกยิ้ม บุรุษผู้นี้กระจ่างในตัวนางประหนึ่งพิจารณาสิ่งของในมือ ชวนให้ยำเกรงยิ่ง

“ข้าทราบแล้ว ขอบคุณท่านฝูที่แนะนำ”

ฝูหลีหยางพยักหน้า เอ่ยอีกคำ “เหล่านี้คือสิ่งตอบแทน หวังว่าวันหน้าแม่นางจะไม่รังเกียจสถานที่ไกลห่าง กลับมาเยี่ยมเยือนอีกครา”

จบเควสต์การก่อกวนของปีศาจต่างแดน

 รางวัลงาน: +100 พลังใจ, 9 ตำลึงทอง, 

+55 EXP และ +2 Point

  @@Admin 

Ximenqing ดี

วันที่ 25 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  7.00




'ที่นี่มันที่ใดกัน ทำไมข้าถึงรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาดใจ' เด็กหนุ่มคิดในใจ


'ลานศิลาเก่าๆ นี่มันอะไรกันทำไมข้ารู้สึกอยากสัมผัส' เด็กหนุ่มยื่นมือไปสัมผัสที่ศิลาก็รู้สึกว่ามีข้อมูลบางอย่างไหลเข้ามาในหัว


"ยินดีต้อนรับผู้มาใหม่ เจ้าดูท่าทางขยันขันแข็งหน่วยก้านดีนะ" ชายหนุ่ม(?) กล่าวทักทายเด็กหนุ่ม


"อ่ะ ขออภัยครับนี่ข้ามารบกวนที่ของท่านรึเปล่า ตัวข้ามีนามว่าซื่อเทียนขอรับ" เด็กหนุ่มผละมือออกจากศิลา และหันหน้าไปทางชายหนุ่มที่ทักเขา น่าแปลกใจปกติถ้ามีคนเเปลกหน้ามาทักทายเขา เขาจะต้องระวังตัวมากกว่านี้ แต่กับคนๆนี้เหมือนสัญชาตญาณของเด็กหนุ่มจะไม่ทำงานจะว่ากระไรดี เหมือนกับเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ


"ข้าหลีหยาง ผู้มาจากต่างโลกตัวน้อย" ชายหนุ่มกล่าว


"ไม่ต้องตกใจ ข้าจะอธิบายเงียบๆแล้วฟังข้าก็พอ"ชายหนุ่มเห็นเด็กหนุ่มเอ่ยปากทำท่าจะถามอะไรบ้างอย่างก็เอ่ยหยุดก่อนและกล่าวยาว


กล่าวคือสถานที่เเห่งนี้นั้นเป็นสถานที่ ที่ให้บุคคลจากต่างโลก หรือผู้ที่เข้าถึงธรรมชาติได้นั้นไซร้ได้เข้ามาผจญภัยในที่ตรงนี้ โดยมีภารกิจที่ได้รับการมอบหมายจากทวยเทพ ซึ่งเเต่ละภารกิจล้วนมีรางวัลให้มากมาย บางรางวัลอาจจะเป็นความทรงจำเกี่ยวกับอดีตชาติ


"เป็นไงได้ฟังแล้วเจ้าอยากจะลองทำภารกิจเลยใช่ไหมล่ะ" พี่หลีที่กล่าวยาวก็ไม่มีท่าทีคอแห้ง กล่าวถามเด็กหนุ่ม


"ใช่ขอรับ ตอนทีข้าแตะศิลาเหมือนจะมีภารกิจที่น่าสนใจ" เด็กหนุ่มนึกไปถึงภารกิจล่าปีศาจเทียนโก้วที่โผล่เข้ามา ปีศาจที่ดุจดั่งภัยธรรมชาติรึ ช่างน่าสนใจ


"ภารกิจนั้นงั้นเหรอ ถ้างั้นเจ้าอย่าลืมนำสิ่งนี้ไปด้วย"พี่หลีส่งศิลาแปลกๆให้เด็กหนุ่ม


"นั่นคือศิลาไอปีศาจ ถ้าพบเจอปีศาจจะเปล่งเเสง" เขากล่าวแนะนำ


"ที่นี้เจ้าก็ไปได้แล้ว" พี่หลีโบกมือ ทันใดนั้นเอง เด็กหนุ่มก็อันตธารหายไปจากที่ตรงนี้ไปโผล่ที่ซินตู.....