[ทะเลสาบเยว่ปิงเหอ]

ทะเลสาบเยว่ปิงเหอ

ทะเลสาบขนาดเล็กกลางป่าเขาที่แตกสายมาจากแม่น้ำลั่วเหอบรรจบอยู่กลางเขาฉินหลิง
ยามค่ำน้ำในทะเลสาบจะสะท้อนแสงจันทร์สีเห็นเป็นสีทองและแสงหิ่งห้อยบินวนเวียนเหนือผิวน้ำ
รายล้อมด้วยหินเรืองแสงอย่างน่าอัศจรรย์มากมาย สร้างความดึงดูดใจแก่ผู้คน
มีหลายครั้งที่คู่เดทมากมายมักจะมายังที่นี่และเป็นอันเสร็จทุกราย ไม่มีคู่ใดรอดพ้น
พรแห่งความรักจากสรวงสวรรค์ ตำนานเล่าขานมาช้านาน

【อีเว้นท์ต้อนรับพิภพเทพ】

- ระยะเวลา: 17 - 30 กรกฎาคม 2025 (ยามเว่ย) -

- สามารถสร้างสตอรี่มาพบเจอได้ แต่เขาจะไม่แนะนำตัว จนกว่าจะโรลคุยครบห้าครั้งถึงจะแนะนำตัว 

- ในครั้งที่ 6 คุณมาเจอเขา เขาจะเกริ่นว่าเขากำลังตามหาสุราเซียนเมามายที่ขึ้นชื่อของแดนมนุษย์

ได้ยินว่าสุรานี้ดีนัก อยากจะรู้ว่าคนตั้งชื่ออ้างเซียนในพิภพเซียนนี่พวกเขามีดีจริงหรือแค่ขี้โม้

หากสามารถหาสุราเซียนเมามายมาให้เขาลิ้มลองได้ 1 ไห ได้รับรางวัล:

หินเซียน 10 ก้อน

LuBairan ดี

กล่าวขานนามว่าผูกพันใต้ต้นหลิว
วันที่ 6 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10
เวลาสิบสองนาฬิกายี่สิบห้านาทีเป็นต้นไป

กว่าจะได้แยกย้ายกับเหล่าขุนนางก็เหมือนอย่างเคย จากเช้าอากาศสดใสเปลี่ยนมาเป็นช่วงบ่ายที่พึ่งผ่านยามอาทิตย์ตรงศีรษะและกลายมาเป็นการคล้อยตกรอเวลาพักหน้าที่ ครั้งนี้ไม่คล้ายกับหนก่อนเสียทีเดียว ลู่ไป๋หรั่นในอาภรณ์รุ่มร่ามสีครามเข้มก้าวมาอย่างเชื่องช้า เนื่องจากวันนี้นับว่าเป็นวันที่ต้องกลับวังหลวงแล้ว นางจึงสวมใส่ชุดฉิงโหรวตามลำดับขั้นที่ตนอยู่เพื่อไม่ให้เป็นที่ครหาสำหรับสายตาหลายคู่ที่จับจ้อง ทว่าก่อนที่จะได้กลับไปเผชิญหน้ากับสายตาเหล่านั้น บ่ายวันนี้นางได้รับเชิญจากฝ่าบาทให้มุ่งหน้ามายังบริเวณเนินสูงหลังแนวตั้งกระโจมโดยที่ทราบอยู่แล้วว่าถูกเรียกหาเพราะเหตุใด

“ ยอดอาชานี้มีนามว่าสวีหรือเพคะ? ”

เสียงหวานของนงคราญมาถึงก่อนตัวนางเสียอีก ถัดออกไปผ่านร่างนางราว ๆ หกถึงเจ็ดก้าวยังมีแผ่นหลังของโอรสสวรรค์ผู้ยืนเคียงกับอาชาแดงฉานราวเปลวเพลิง ฉลองพระองค์ของฝ่าบาทวันนี้เป็นสีครามเข้มปักพาดลาดมังกรสีเงินกลางหมู่เมฆ หลิวเช่อขยับใบหน้าหันไปด้านหลังเพื่อปรายตามองผู้มาพร้อมคำถามเล็กน้อย

“ สวีเวยคือนามของมัน ” สวีที่แปลว่าเนิบช้า และเวยที่แปลว่าอานุภาพน่าเกรงขาม นับว่าเป็นนามลึกล้ำที่แปลกหูสำหรับยอดอาชา ตัวเวยยังว่าเข้าท่าแต่สวีเนิบช้านี้..

“ พระพี่นางเป็นผู้ตั้ง ”

เป็นอันเข้าใจได้ หากว่าทั้งหมดนี้มาจากการตัดสินใจของผิงหยางกงจู่

“ เปลี่ยนชุดแล้ว? ”

คำถามนี้ของหลิวเช่อฟังดูไม่เข้าท่าอยู่บ้าง ไป๋หรั่นขมวดคิ้วเล็กน้อยในความคิดนางมองว่าตอนนี้ใกล้ถึงเวลากลับวังอยู่รอมร่อ ฉะนั้นหากได้วนกลับมาอีกครั้งแม้แต่กระโจมเล็กให้เปลี่ยนชุดคงไม่มีเหลือแล้ว ดังนั้นเพื่อความสะดวกนางจึงต้องเปลี่ยนตั้งแต่ก่อนเดินทางเพื่อที่จะได้ไม่เป็นการลำบากต่อผู้คนรอบตัว

ผิดกับหลิวเช่อที่ดูจะไม่ได้ใส่ใจเรื่องความยากลำบากของสายตาผู้คน เพียงแต่.. ไม่ค่อยจะได้เห็นนางใส่ชุดสีเข้มดูยวนตาเช่นนี้เท่าใดนัก ฮั่นอู่ตี้เหวี่ยงกายขึ้นคร่อมหลังม้าพลางใช้สันเท้ากระทุ้งท้องม้าเป็นสัญญาณให้มันเดินหน้าเข้าใกล้สนมตน

“ หรือว่าหม่อมฉันควรกลับไปเปลี่ยนเป็นชุดเดิมเพคะ? ” ลู่เจี๋ยยวี่กางแขนออกพลางก้มหน้าสำรวจตัวเองอีกครั้ง ชุดนี้รุ่มร่ามไปบ้างแต่ก็ไม่ได้เทอะทะลำบากในการเดินทาง หรือว่าสวีเวยไม่อาจรับน้ำหนักได้มาก นางสวมชุดผ้าหนาเท่ากับเพิ่มน้ำหนักให้กับมัน? .. แต่สุดท้ายนางก็พับเก็บความคิดนี้ไปเพราะมันไม่เข้าท่าเอาเสียเลย ยอดอาชาแบกชายชุดเกราะได้แล้วเหตุใดจะรองรับน้ำหนักนี้ไม่ได้

“ ไม่ต้อง ”

จบคำทั้งร่างของนงคราญก็ลอยวืด หลิวเช่อคว้าแขนนางก่อนจะดึงให้ทั้งร่างนั้นถลามานั่งไพล่ตรงเบื้องหน้าเขา ท่อนแขนแกร่งข้างหนึ่งโอบประคองเอวบางไว้ให้แนบชิดพลางหลุบตาลงมองใบหน้างามที่ซีดขาวไปด้วยความตกใจ “ มือ ” รับสั่งของโอรสสวรรค์สั้นกระชับแต่ก็แผ่วเบาราวเสียงกระซิบ อาจเป็นเพราะความงุนงงทำให้การเคลื่อนไหวของนางเชื่องช้าไม่ถูกใจเขา หลิวเช่อดึงสายบังเหียนมายัดใส่ในมือขาวก่อนจะเคลื่อนมือหนาขึ้นทาบหลังมือเนียนนั้นเพื่อเป็นการกุมไว้ทั้งส่วนหนึ่งของนาง และสายควบคุมทิศทางม้าซึ่งมีผลมากต่อการควบขี่

“ หากไม่ถนัดก็พิงเจิ้นไว้ ”

เขาจงใจหรือไม่ก็ไม่อาจทราบ น้ำเสียงหนักแน่นนั้นกล่าวขึ้นเหนือหูนางอีกครั้งก่อนจะปล่อยให้ม้าก้าวเท้าไปตามทางโดยไม่แม้แต่จะก้มมองลงมา ทว่าการใกล้ชิดนี้ก็สมจริงเกินกว่าจะเป็นแค่มายาลวงหลอก ในอ้อมแขนเขาไป๋หรั่นสงบเสงี่ยมเป็นอย่างมาก นางเหยียดหลังตรงแต่ก็มิวายสูงได้เพียงแค่บ่ากว้างของโอรสสวรรค์ ตลอดทางที่เคลื่อนผ่านล้วนเต็มไปด้วยแมกไม้ลำธาร ไป๋หรั่นกวาดสายตามองรอบข้างอย่างสนใจกระทั่งมีเสียงทุ้มกล่าวขึ้น “ มีทิวทัศน์ที่เจ้าอยากชมหรือไม่ ”

ทิวทัศน์ที่นางอยากชม..? คำถามนี้ของหลิวเช่อทำให้นงคราญแซ่ลู่กดใบหน้าลงครุ่นคิดไประยะใหญ่ “ หม่อมฉันชอบทิวทัศน์ที่ครบสมบูรณ์เพคะ มีต้นไม้ มีบึงน้ำ มีพื้นที่กว้าง.. พูด ๆ ไปแล้วตำหนักตงเฉินเองก็เป็นหนึ่งในทิวทัศน์ที่หม่อมฉันชื่นชอบเป็นอย่างมาก ” เจ้าของตำหนักระบายยิ้มเบาบางเมื่อพูดถึงเขตส่วนตัวที่ครบสมบูรณ์พร้อมในความงาม

“ นับเป็นความโชคดีของหม่อมฉันที่ฝ่าบาทพระราชทานตำหนักตงเฉินให้เป็นที่พำนัก ” ใครจะบอกว่านี่เป็นการกลบรัศมีก็ไม่สำคัญ ตำหนักตงเฉินแค่ชื่อก็บอกแล้วว่าเป็นอรุณแห่งเหมันต์ ไหนเลยจะเย็นชืดจืดจางอย่างตำหนักเย็น ทว่าเมื่อคิดถึงส่วนนี้ดวงหน้าของโฉมสะคราญก็พลันนิ่งไป “ ขอหม่อมฉันถามพระองค์สักหนึ่งคำถามได้หรือไม่เพคะ ”

หลิวเช่อที่ควบม้าให้เดินเหยาะ ๆ ไปเรื่อยเปื่อยหลุบสายตาลงมองคนที่เงยหน้าขึ้นถาม เดิมทีเขากำลังตริตรองว่ามีที่แห่งใดเหมาะสมสำหรับการพานางไปชมทิวทัศน์เพื่อกลบฝังภาพจำเลวร้ายก่อนหน้านี้บ้าง.. แต่ในเมื่อนางมีสิ่งข้องใจ “ ว่ามา ”

“ เหตุใดฝ่าบาทจึงมอบตำหนักคงเฉินให้กับหม่อมฉัน? ”

นับเป็นคำถามที่ค้างอยู่ในใจมานาน ทุกครั้งที่ฝ่าบาทพระราชทานตำหนักล้วนไม่มีผู้ใดทราบเหตุผล และเชื่อว่าคงไม่มีใครกล้าทูลถามเพราะคงกลัวที่จะต้องเผชิญกับคำตอบเชิงว่าเลือกไปส่ง ๆ โดยไม่ได้ไยดีความหมาย.. แต่ลู่ไป๋หรั่นไม่ได้เกรงกลัวในเรื่องเช่นนั้น

“ เหตุใดหรือ.. ” เพราะสมาธิไม่ได้อยู่แค่ที่เพียงคำถาม เขายังต้องประคองทั้งม้าทั้งคน โอรสสวรรค์ทวนทำถามออกมาผ่านเสียงพูดแค่ไม่ถึงครึ่ง ส่วนที่เหลือก็ดังซ้ำชัดอยู่ในห้วงความคิดของเขา “ เจ้าเป็นคนที่ดูเหมาะกับตำหนักนั้น ”

ทรงเห็นหม่อมฉันเป็นผู้ทรงศีลหรือ? ไป๋หรั่นกะพริบตาช้า ๆ พลางพยายามทำความเข้าใจกับคำว่าดูเหมาะกับตำหนักนั้น ใครบ้างที่ไม่รู้ว่าตำหนักตงเฉินมักเป็นที่ประทับของสนมผู้ซึ่งเลื่อมใสหรือมีผลงานโดดเด่นในด้านความกตัญญูมาตลอดหลายรัชสมัย.. ทว่านางกลับไม่ทันได้นึกว่าความหมายของเขาจะเป็นสิ่งที่ลึกซึ้งกว่านั้นมาก

ไป๋หรั่นอาจคล้ายโฉมงามปานเทพีฉางเอ๋อบนจันทรา ทว่าในสายตาโอรสสวรรค์นางกลับเป็นสุริยาดวงน้อยที่พร้อมไปด้วยเสน่ห์แผดเผาใจรวมไปถึงความสามารถในการโน้มน้าวที่ทำให้ผู้คนล้วนตกอยู่ในภวังค์ คล้ายกับพระอาทิตย์ส่องแสงในยามสนธยา งดงามยิ่ง จำเป็นยิ่ง และดูสงบยิ่ง

แต่เมื่อเปรียบนางเป็นฤดูกาล หลิวเช่อค้นพบว่าสาวงามดั่งวสันต์มีอยู่มากแต่ที่สงบราวเหมันต์กลับมีน้อยนัก ภายใต้ชุดขาวสีหวาน ลู่ไป๋หรั่นสามารถเปลี่ยนความชดช้อยอ่อนแอให้กลายมาเป็นสูงส่งได้ไม่ยาก ประจวบกับตัวตนของนางที่นวลตาคล้ายกับหยกเย็นก้อนหนึ่ง ดังนั้นจึงไม่มีที่ไหนเหมาะกับนางไปมากกว่าตงเฉิน และในขณะเดียวกันสถานที่ตั้งของตำหนักก็นับว่าเป็นบริเวณที่ดีมาก

ที่นั่นห่างไกลจากความวุ่นวาย คล้ายมุ่งหน้าสู่แดนลับแลซึ่งมีเซียนหญิงสถิตย์อยู่ อีกทั้งบทสนทนาของเขาและนางมักเป็นการหารือที่ใช้ความคิด หลิวเช่อเลยชื่นชอบเป็นพิเศษหากว่าตนมีเวลาได้ครุ่นคิดไปตลอดการเดินทางระหว่างสองตำหนักว่าสมควรรับมือกับนางแบบไหน ทดสอบนางเช่นใด เพียงแค่คิดเท่านี้โอรสสวรรค์ก็ดูจะอารมณ์ดีขึ้นมาก มือหนาที่กอบกุมมือนางไว้กระชับสัมผัสให้แน่นขึ้นพลางเร่งความเร็วม้าราวกับตัดสินใจได้แล้วว่าสถานที่ปลายทางจะเป็นจุดใด

“ ฝ่าบาท เราออกห่างจากบริเวณตั้งกระโจมถึงเพียงนี้เป็นเรื่องดีแน่หรือเพคะ หากว่ากลับไปไม่ทั—- ”

“ เราจะไม่กลับไป ”

เสียงของนางขาดช่วงไป หาใช่เพราะคำตอบนั้น แต่เป็นเพราะใบหน้าคมคายเปี่ยมเสน่ห์ที่ก้มลงเอ่ยในยามที่นางเงยหน้าขึ้นมองเขาพอดี ปลายจมูกเชิดรั้นของคนงามสัมผัสเข้ากับส่วนปลายที่งุ้มลงของอวัยวะเดียวกัน ต่างก็เพียงจมูกนั้นไม่ใช่ส่วนของจมูกบนใบหน้านางอีกต่อไป

ห้วงเวลาหยุดชะงักเช่นเดียวกับลมหายใจที่เงียบไป เบื้องหน้าของกันและกันต่างก็เป็นผู้ครองโฉมเลิศล้ำระดับผลาญใจคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งลู่ไป๋หรั่นที่นับสวยวันสวยคืนไม่มีท่าทีว่าจะหยุดพัฒนาความงามนี้ลงได้ ต่อหน้านงคราญงามหยาดฟ้าแม้แต่ผู้ที่แข็งดุจหินผายังต้องสั่นไหว

ระยะห่างของใบหน้าทั้งสองเริ่มร่นเข้าหากันช้า ๆ ตามแรงดึงดูดของธรรมชาติที่ผลักให้ต่างฝ่ายล้วนตกอยู่ในภวังค์ รวมไปถึงความปรารถนาลึกในใจที่อยากจะซึบซาบกลิ่นฝูหรงเบาบางในระยะชิดใกล้ จวบจนเสียงร้องครวญสายหนึ่งดังขึ้นขัดการเคลื่อนไหว เป็นไป๋หรั่นเองที่เบี่ยงหน้าหลบพระพักตร์มังกรก่อนจะวางมืออีกข้างทาบลงกับมือแกร่งที่บีบแน่นจนมือขาวใต้แรงนั้นพลันเจ็บไปด้วย เพราะถึงแม้สัญชาติญาณจะนำพาให้เข้าหา แต่ความพยายามในการควบคุมตนเองก็ส่งออกมาผ่านส่วนอื่นของร่างกาย

จักรพรรดิไร้ซึ่งคำขอโทษ หลิวเช่อที่ยืนหยัดในความคิดนี้มาเสมอผ่อนลมหายใจออกผ่านริมฝีปากพลางประคองมือนงคราญที่แดงช้ำขึ้นพิศดู “ เจ็บมากหรือไม่ ” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงมาหลายระดับ ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะรู้สึกผิด หรือกลัวว่านางจะหวั่นเกรง

“ .. หากออกแรงต่อไปอีกนิด เชื่อว่าคงมากอยู่เพคะ ” ไป๋หรั่นไม่ใช่จำพวกที่ตอบว่า ‘ ไม่เจ็บเลย ’ หรือ ‘ เจ็บมาก ’ นางปัดสองตัวเลือกนั้นทิ้งพลางสร้างเส้นทางใหม่ขึ้นมาที่ไม่ทำให้ผู้คนต้องลำบากใจมากจนเกินไป สาวงามแซ่ลู่ระบายยิ้มช้า ๆ พลางพลิกมือเป็นฝ่ายจรดนิ้วลงกับอุ้งมือหนา “ อีกเดี๋ยวก็คงหายแล้ว ว่าแต่ที่พระองค์ทรงตรัสว่าไม่กลับไปนี่? ”

“ เจิ้นบอกเว่ยชิงให้นำขบวนหลวงกลับไปตามทางสายหลักมิต้องรอพวกเรา เจ้าเป็นคนที่ออกนอกรั้ววังน้อยสุดทั้งยังไม่ค่อยได้ไปไหนไกล พาเจ้าเที่ยวชมรอบนอกเสียหน่อย ไม่นับว่าเสียเวลา ” ว่าจบเขาก็กระตุกสายบังเหียนส่งให้ม้าเดินไปอย่างเชื่องช้าตามเส้นทางขึ้นเขาสายหนึ่งที่ดูแล้วไม่คล้ายว่ายังอยู่ในพื้นที่เดิม เจ้าแผ่นดินทราบดีว่ายามนี้ตนพานางออกมาจากเขตหลวงเป็นที่เรียบร้อย คาดว่าแถวนี้คงเป็นเส้นขึ้นสันเขาฉิงหลิน .. และหากพูดถึงเขาฉิงหลิน ย่อมต้องนึกถึงทะเลสาบเยว่ปิงเหอ

“ อีกไม่ไกลจะมีทะเลสาบแห่งหนึ่ง หากเจ้าชอบบรรยากาศนั้นเราก็พักให้ม้าดื่มน้ำกินหญ้ากันสักครู่ ” เป็นครั้งแรกในรอบวันที่โอรสสวรรค์บอกกล่าวก่อนตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง แน่นอนว่าไป๋หรั่นก็ไม่ปฏิเสธ เจ้าของม้าว่าอย่างไร นางก็เห็นชอบตามนั้น ดังนั้นทั้งสองจึงอาศัยม้าเดินย่ำเอื่อยอาดไปจนถึงทะเลสาบแห่งหนึ่งที่งดงามราวกับภาพฝัน..

แม้จะไม่ใช่ทะเลสาบกว้างไกลไพศาลแต่ก็แผ่พื้นที่ไปเกือบหนึ่งส่วนสามของเชิงเขา รอบด้านปกคลุมไปด้วยต้นหลิวผสานมากับต้นสนที่คอยยื่นกิ่งหย่อนลงพรมผิวน้ำที่คล้ายจะสงบแต่ก็ไม่ตลอด เหล่าผู้มาเยือนล้วนปล่อยสายตามองกระแสน้ำแช่มช้าอันเป็นการประกาศผ่านวิธีทางธรรมชาติว่าทะเลสาบแห่งนี้เกิดขึ้นได้เพราะมีทางน้ำไหลผ่าน พลางก้มลงมองหินกรวดด้านใต้น้ำใสที่แวววาวรับแสงอาทิตย์เกิดเป็นภาพเพ้อฝันถึงบึงอัญมณีที่ระยิบระยับไปด้วยแสงดาว

“ ชอบหรือไม่ ”

หลิวเช่อถามคนที่เหม่อลอยไปหลายอึดใจด้วยน้ำเสียงที่เจือความขบขันเอาไว้จนเมื่อเห็นว่าเนตรหงส์นั้นสั่นระริกด้วยความปลาบปลื้ม โอรสสวรรค์ก็ไม่รีรออีกต่อไป ชายร่างสูงเพรียวคล้ายอ้อมแขนออกจากตัวนางพลางตวัดขาลงจากหลังม้า และหันกลับมาอุ้มสาวงามลงจากม้าด้วยสองมือของตนเอง

“ เจิ้นจะนำม้าไปผูก เจ้าหาที่นั่งหรือไม่ก็เดินชมโดยรอบไปก่อนเถิด ” และเมื่อพูดจบ เขาก็หันจูงม้าเดินไปอีกทางโดยไม่รอให้เจี๋ยยวี่หยกได้ตอบรับเลยแม้แต่น้อย ทว่าเรื่องนั้นจะไปสำคัญอย่างไรเมื่ออยู่ต่อหน้าทิวทัศน์ระดับแดนเซียนนี้

ไป๋หรั่นก้าวเดินช้า ๆ พร้อมสูดกลิ่นธรรมชาติอันบริสุทธิ์ยิ่งกว่าที่ใดที่นางเคยไป ร่างอรชรในอาภรณ์ครามหมุนรอบกายจนดูคล้ายนางเซียนผู้ลงมาเที่ยวเล่นในทุ่งหญ้าของโลกมนุษย์โดยมีชายโชคดีคนหนึ่งเดินย้อนกลับมาเห็นเข้าพอดี การได้เห็นทั้งทิวทัศน์ล้ำเลิศ และคนงามเฉิดฉันในเวลาเดียวกันช่วยชะลอฝีเท้าของโอรสสวรรค์ให้ช้าลงราวกับอย่างหน่วงเวลานี้ไว้ให้ยืดยาว

ทว่าเซียนหญิงกลับเห็นเข้าเสียแล้ว นางหันกลับมายิ้มให้กับเขาและก้าวเดินเข้ามาใกล้อย่างช้า ๆ “ ริมนั้นมีต้นหลิวใหญ่ช่วยบังแดดได้ไม่เลว ฝ่าบาทคิดอย่างไรเพคะ พวกเรานั่งใต้ร่มไม้นั้นสักประเดี๋ยวดีหรือไม่ ” นางถามความเห็นเขาก่อนในทุกครั้งที่จะตัดสินใจ ส่วนนี้นับว่าเป็นหนึ่งในความน่าเอ็นดูที่ทำให้ลู่เจี๋ยยวี่ไต่ขึ้นมาเป็นสตรีอันดับต้น ๆ ในสายตาของเขา

“ อยากนั่ง? ” เขาถามกลับเสียงเรียบ

“ หม่อมฉันเพียงแค่มองหาบริเวณที่ดีต่อพระองค์ที่สุดเพคะ ”

ไม่ใช่ชอบหรือไม่ชอบแต่เป็นการนึกถึงเขา?

หลิวเช่อทราบดีอยู่แล้วว่าเทพธิดาน้อยผู้นี้มีฝีปากไม่ธรรมดาถึงขนาดที่ต่อรู้อยู่แล้วก็ยังไม่สามารถตั้งตัวให้ชินได้อยู่ดี “ งั้นก็นั่งเถอะ ” โอรสสวรรค์ปล่อยให้นางนำไป ส่วนตัวเองก็เดินตามอย่างไม่เร่งร้อนจนมาถึงใต้ไม้ใหญ่ที่สาวงามทรุดกายลงนั่งกับพื้นได้โดยไม่มีท่าทางอิดออด พร้อมกันนั้นยังคลี่กระโปรงคลุมพื้นคล้ายเตรียมที่นั่งไว้ให้เขาพร้อมสรรพ

“ ไม่จำเป็นต้องใส่ใจถึงเพียงนี้ ” ฮั่นอู่ตี้ปฏิเสธความหวังดีอย่างไร้เยื่อใย เขาปัดผ้าส่วนของอาภรณ์สตรีออก และทิ้งตัวลงนั่งพิงลำต้นอยู่ข้างกายนาง เทพธิดาจำแลงลอบพิจารณาดูใบหน้าของชายสูงศักดิ์ที่ยามนี้เปลี่ยนมาอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบเรียบง่ายแต่ก็ยังดูสูงส่งด้วยความประหลาดใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขายื่นหอบผ้าขนาดใหญ่ของนางมาให้

“ นับว่าโชคดีอยู่บ้างที่หม่อมฉันเตรียมอาหารมา ” ไป๋หรั่นคลายปมของห่อผ้าออกเผยให้เห็นผีผาและกล่องอาหารอยู่ราว ๆ สามสี่กล่อง สองในสี่นั้นเป็นกล่องอุปกรณ์ ส่วนอีกสองกล่องนั้นคือข้าวและกับที่เตรียมไว้และเมื่อเปิดฝากล่องออกก็พบกับกุ้งผัดชาหลงจิ่งชั้นดีที่ส่งกลิ่นหอมฉุยคล้ายพึ่งออกมาจากกะทะ “ กุ้งผัดชาหลงจิ่งหากทานกับชาบุปผาจะรสชาติดียิ่งนัก ฝ่าบาททรงควบม้ามาไกล เสวยเติมแรงสักนิดเถิดเพคะ ”

เจี๋ยยวี่แซ่ลู่พูดไปก็รินชาไป นับเป็นการปรนนิบัติเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พบเห็นจนชินตาทว่าก็ไม่คล้ายเดิมไปเสียทีเดียว ทั้งหลิวเช่อและลู่ไป๋หรั่นต่างใช่เวลารับประทานอาหารกลางวันร่วมกันอย่างเงียบงัน จนกระทั่งถึงคราวเก็บสำรับที่เมื่อเก็บเสร็จแล้วตามประสาผู้ดีมีเงินก็สมควรที่จะไปล้างมือเสียหน่อย ตรงพื้นที่แถวบฝริมทะเลสาบเป็นพื้นเรียบทำให้นางมีความมั่นใจว่าจะไม่ผลัดตก

สองมือจุ่มลงกับน้ำเย็นใสกระจ่าง โฉมงามปล่อยสายตาเลื่อนลอยไปกับผิวน้ำจนสะดุดกับเหล่าใบไม้ที่ปลิวพริ้วร่วงหล่น .. กินข้าวก็กินแล้วแต่ฝ่าบาทยังไม่มีท่าทีจะลุกไปไหน หรือว่าต้องนั่งพักอีกสักเดี๋ยว? แต่จะให้นั่งพักไปโดยไร้จุดหมาย ไป๋หรั่นก็พลันรู้สึกอึดอัดเกินกว่าจะปล่อยให้มันดำเนินไปตามเส้นทางนั้น นงคราญหยกลอบถอนหายใจช้า ๆ พลางเอื้อมไปหยิบใบไม้ที่ทรงต่างกันมาสะบัด ๆ น้ำออก ก่อนจะเดินกลับไปหาสวามีที่ยังคงนั่งรออยู่ใต้ร่มไม้

“ ฝ่าบาทเคยฟังขลุ่ยใบไม้หรือไม่เพคะ? ”

คำถามนี้เรียกให้เนตรมังกรตวัดกลับมามองบนร่างบางที่เดินเยื้องย่างเข้ามานั่งอยู่ข้างกายตนอีกครั้ง “ เคย ” ยังคงความเป็นเสือยิ้มยากทั้งยังปากหนักเหมือนอย่างเคย หลิวเช่อหลุบตาลงมองมวลใบไม้ชื้นบนมือสนมของตัวเองแล้วก็ขบขันอยู่ในใจ แม้แต่แนวทางการเลือกใบไม้ยังทำไม่ถูก ดูแล้วแม่นางน้อยคงนึกอยากทดลองสิ่งใหม่

“ หม่อมฉันมักเห็นพ่อค้าคาราวานที่รู้จักเป่าอยู่บ่อย ๆ เหมือนว่าตอนเด็กเองก็เคยฝึก.. เสียก็แต่จำไม่อาจจำได้แล้วว่าเป่าออกมาดีหรือร้าย ” ไป๋หรั่นปล่อยกองใบไม้ในมือลงกับตัก เช่นเดียวกับสายตาคมของโอรสสวรรค์ที่พินิจดูใบไม้เหล่านั้นก่อนจะเอื้อมมาหยิบใบไม้ออกไปหนึ่งใบเพื่อนำมาพลิกเล่นไปมาผ่านปลายนิ้วที่คีบอยู่กับก้านอ่อนของตัวใบ

ใบไม้เขียวทรงอ้วนถูกยกขึ้นจรดกับริมฝีปากบางต่อหน้าสายตาเฝ้าคอยของชายผู้ทราบวิธีเป่าเป็นอย่างดี เมื่อได้เห็นสีหน้าแววตาจริงจังรวมไปถึงท่าทางที่พอจะดูใช้ได้ของอีกฝ่าย จากความคิดที่จะออกปากปรามก็เปลี่ยนมาเป็นปล่อยผ่านและมองตามอย่างรอคอยจวบจนนงคราญหยกเปิดริมฝีปากสูดเอาลมหายใจมากักเก็บไว้ในตัว ก่อนจะเป่าออกมาเสียงดัง—- ฟิ้ว…

ใบไม้เมื่อต้องลมยังลอยเอื่อย แล้วนับประสาอะไรกับการถูกเป่าในระยะประชิด

ส่วนหนึ่งของต้นไม้ที่บอบบางยิ่งปลิวไสวตามลมจากปากฉ่ำมุ่งไปจนเกือบแปะเข้ากับใบหน้าของโอรสสวรรค์ เคราะห์ดีที่ฝ่ายชายเอียงศีรษะหลบได้อย่างสบาย ๆ จึงส่งผลให้ใบไม้นั้นสัมผัสเข้ากับลำต้นหลิวก่อนจะคล้อยตกลงมาประดับอยู่บนบ่ากว้างของคนที่พึ่งหลบการโจมตีโดยไม่ทันตั้งตัวนี้ไปหมาด ๆ

“ ที่แท้หาใช่การบรรเลงเพลง แต่เป็นลอบทำร้ายนี่เอง ”

แทนที่จะเป็นความอับอาย นางกลับรีบโน้มเข้ามาปัดใบไม้ตัวร้ายออกจากช่วงไหล่ของสวามีพร้อมสีหน้ายับยุ่งที่แฝงความเป็นห่วงมาอีกหนึ่งระลอก “ ฝ่าบาทถูกใบไม้บาดหรือเพคะ? ” ดูเหมือนครั้งนี้ลู่ไป๋หรั่นจะไม่ได้คิดทบทวนว่าคนตรงหน้าเป็นใคร แล้วสิ่งที่ตัวเองเป่าออกไปนั้นเป็นแค่อะไร

“ เจิ้นดูเหมือนคนที่บาดเจ็บได้แค่เพราะใบไม้ใบเดียวหรือ ”

อันที่จริงก็ไม่..

“ แน่นอนว่าไม่ แต่หากว่าบังเอิญเป็นจังหวะที่เหมาะสมโดยไม่รู้ตัว ”

“ เจ้ามีความสามารถมากเพียงนั้นเชียว? ”

ครั้งนี้คนงามไร้ซึ่งคำโต้แย้งใด ๆ

หลังจากอึกอักอยู่พักใหญ่ สาวงามที่หมายจะยอมแพ้ต่อการพยายามหากิจกรรมยามว่างก็หันไปอีกทางพลางพูดขึ้นว่า “ หม่อมฉันไปเดินเล่นสักนิ—- ” แม้จะยังไม่ทันได้ลุกหนี แต่ทั้งร่างก็ถูกดึงกลับให้ซวนเซไปชนกับอกแกร่ง กลายเป็นอีกครั้งที่นางตกอยู่ในกำมือของโอรสสวรรค์ผู้เดิม

สองเนตรคมเชิดดูร้ายกาจมองสบกันใต้เงามืด หลิวเช่อประคองกายบางให้ลุกนั่งดี ๆ อีกครั้งพลางยกใบไม้ในมืออีกข้างของตนขึ้นสู่ระดับสายตาของนาง “ บางไปไม่ดี หากจะเป่าสมควรใช้ความหนาเช่นใบนี้ ” ที่แท้แต่แรกเขาก็คัดใบดีใบเดียวที่ใช้ได้ในกองออกไปแล้ว ไป๋หรั่นละสายตาจากใบไม้สีเขียวสดกลับไปเป็นใบหน้าคมคายนั้นอย่างช้า ๆ

“ อย่าใช้ลมจากอก เจ้าต้องใช้ลมจากท้อง ”

กล่าวจบหลิวเช่อก็ดันแผ่นหลังออกจากการพิงต้นไม้ใหญ่ เปลี่ยนมาเป็นการจรดใบสีเขียวลงกับกลีบปากสวย “ มือ ” เขาพูดถึงมือนางก็ได้แต่ยกมือ เหมือนกับตอนที่กุมบังเหียนไว้ไม่มีผิด หลิวเช่อปล่อยให้นางเป็นฝ่ายสัมผัสกับสิ่งของ ก่อนจะนำมือของตัวเองมาทาบทับจัดรูปแบบให้เข้าที่เข้าทาง

“ ลองอีกครั้ง ” ครั้งนี้แม้แต่สายลมยังสงบคล้ายรอรับฟังความสำเร็จ.. ไป๋หรั่นหรี่ตาลงเล็กน้อยพร้อมสูดหายใจเข้ารับทั้งกลิ่นใบไม้เขียวสดรวมไปถึงกลิ่นเจือจางของควันไม้อวลตลบที่โชยมาจากโอรสสวรรค์ ก่อนจะเป่าลมเหล่านั้นออกมาเป็นเสียงแหลมสูงก้องกังวานหนึ่งสาย

ไป๋หรั่นเปิดเนตรหงส์ขึ้นเต็มขนาด นงคราญหยกนิ่งงันไปเล็กน้อยหลังจากได้เ้ห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เรื่องน่าตะลึงไม่ใช่การที่รื้อฟื้นความสามารถเก่า ๆ ขึ้นมาได้ แต่กลับเป็นดวงหน้าสลักเสลาคมคายที่หยักยิ้มมุมปากเบา ๆ พลางกล่าวขึ้นว่า “ ก็ทำได้นี่ ”

“ หม่อมฉัน.. หม่อมฉันว่าตัวหม่อมฉันสมควรทำอย่างอื่นดีกว่า ” นางแซ่ลู่หลบหลีกความรู้สึกประหลาดเหล่านี้อย่างรวดเร็ว นางถอนริมฝีปากออกจากใบไม้ที่ตนถือไว้ และค่อย ๆ ดึงมือของตัวเองออกจากการกอบกุมภายใต้สายตาพิจารณาของผู้เป็นสามี หลิวเช่อก็ไม่ได้บีบคั้นบังคับ โอรสสวรรค์ถอยกลับมาพลิกหมุนใบไม้ที่เคยสัมผัสริมฝีปากสาวงามไปมาเหมือนอย่างก่อนหน้านี้ ด้านเจี๋ยยวี่หยกขาวที่ยอมแพ้จากการพยายามก็นางกลับมายกผีผาของตัวเองขึ้นปรับสายไปพลาง ๆ ก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงพื้นบ้านกล่อมเกลาบรรยากาศให้กลับมาปลอดโปร่งเช่นเคย

…

“ เพลงดี ”

หลังจบเพลง ชายที่หลับตาฟังเสียงเล็กแหลมของเครื่องสายก็ลืมตาขึ้นมองคนข้างกาย “ ตำลึงทองสองห่อนี้หากข้าให้เจ้าเลือก เจ้าจะเลือกห่อใด ” ราวกับเขากลัวว่านางจะขับข้องใจกระมังที่ปรนนิบัติเขาแต่กลับไม่ได้ของตอบแทนมาเลยสักชิ้น ห่อตำลึงทองสองห่อไม่ระบุจำนวนถูกยืนมาตรงหน้า ห่อที่ใหญ่กว่าถูกเย็บขึ้นมาจากผ้าสีถ่านปักลายเรียบด้วยด้ายดำดูกลืนไปกับพื้นผิวแต่ก็ยังเห็นร่องรอยเส้นฝีเข็ม ส่วนอีกห่อที่เล็กลงมาเป็นห่อตำลึงจากผ้าสีเงินปักลายพยัคฆ์ไว้ ดูคล้ายของที่เหล่าแม่ทัพนายกองนิยมพก

ถึงจะประหลาดใจ แต่สาวงามผุดผาดยังคงใช้ความคิดอย่างสงบ ดูแล้วเพลินตาเป็นอย่างมาก ไม่เว้นแม้แต่ในเวลาที่นางอ้าปากกล่าววาจาทีเล่นทีจริงออกมา ยังแทรกไว้ด้วยกิริยาอ่อนโยนสงบนิ่งถึงเจ็ดส่วน “ ดูแลปรนนิบัติท่าน ลำพังแค่มื้ออาหารก็ใช้ทุนทรัพย์ไปไม่น้อย หม่อมฉันย่อมต้องเลือกห่อใหญ่ ” คำตอบของนางเขาได้ฟังแล้ว ทว่าหลิวเช่อกลับไม่คิดว่าตัวเลือกจริงจะเป็นอย่างนั้น โอรสสวรรค์ไม่ตัดสินแค่เพียงคำพูด สีหน้าของเขาเรียบนิ่งพร้อมยื่นมือที่ถือห่อตำลึงทองไปตรงหน้านงคราญอีกครั้ง

“ ไหนกล่าวว่าการปรนนิบัติเจิ้นใช้ทุนทรัพย์เยอะนัก ” ดังคาดการกระทำของนางหาได้ไปทางเดียวกับคำพูดเมื่อก่อนหน้านี้ หลิวเช่อมองดูคนที่หยิบห่อตำลึงทองที่มีขนาดเล็กกว่าอีกห่อออกไปด้วยสายตาที่อ่อนลงอย่างไม่รู้ตัว

“ หม่อมฉันเป็นสนม ไม่มีเหตุจำเป็นให้ต้องพกเงินถุงเงินถังเยอะเกินตัว จริงอยู่ที่แต่ละสำรับหลายครั้งหม่อมฉันลงทุนด้วยตนเอง แต่ถ้าเทียบแล้วทุนที่ฝ่าบาทใช้ในการชุบเลี้ยงเหล่าสนมก็มีมากเกินกว่าจะประเมินได้ อีกอย่าง.. ต้นทุนที่ดีอยู่ในมือพระองค์ย่อมได้รับการต่อยอด สำหรับหม่อมฉันมีแค่พอจับจ่ายของสวย ๆ งาม ๆ ส่วนตัว หรือเก็บไว้เสริมทุนให้พระองค์ก็พอแล้ว ” เดิมทีตระกูลลู่ก็รวยล้นฟ้าอยู่แล้ว .. มาอยู่ในวังช่วยลดเรื่องค่าใช้จ่ายบางส่วน แต่ในขณะเดียวกันก็เสียไปไม่น้อยกับการเตรียมของปรนนิบัติ

ลู่ไป๋หรั่นเป็นนักขยายความที่ดีเยี่ยม หลิวเช่อฟังเหตุผลจากปากนางพลางพยักหน้ารับเป็นจังหวะ แม้ในใจลึก ๆ จะรู้สึกได้ถึงความห่างเหินบางอย่าง..

“ ผู้ใดได้เจ้าเป็นภรรยา นับว่าโชคดี ”

คำพูดนี้ของเขาฟังแล้วน่าขบขันอยู่บ้าง นงคราญหยกหัวเราะเสียงเบาพร้อมกับหันมองทิวทัศน์ทะเลสาบดุจแดนเซียนด้วยสายตาเศร้าโศกเจือจาง “ ฝ่าบาท พระองค์คือสามีของหม่อมฉัน ” ผูกพันธะโดยไร้งานวิวาห์ ขาดการกราบไหว้ฟ้าดิน แม้แต่คืนร่วมหอยังไม่อาจเรียกได้ว่ามี.. ความสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยานี้ทั้งเบาบางและตื้นเขิน

“ … ”

“ เช่นนั้นเรียกข้าว่าฟูจวิน (สามี) ”

เสียงทุ้มที่ดังขึ้นคลายความเย่อหยิ่งถือดีลงไปหลายส่วน เหลือเพียงคราบของชายชาตรีห้าวหาญที่สามารถเป็นได้ทั้งนักรบเก่งกล้าหรือปัญญาชนเคร่งจารีต ดวงตาเปี่ยมเสน่ห์ราวดอกท้อเคลื่อนขึ้นมองเสี้ยวหน้างามที่หันกลับมาช้า ๆ ผู้ร่วมชมความเป็นไปของโลกหล้า ผู้เชื่อมใยผสานวาสนา เส้นทางคราวเคราะห์ของมวลมนุษย์ล้วนแต่ถูกทักถอขึ้นผ่านจุดเริ่มต้นเพียงหนึ่งเดียว

การเป็นหวงตี้ที่ดี.. แลกมากับไม่สามารถเป็นสามีที่ดีได้ดังควร

และการเป็นภรรยาที่ดี.. ก็ขัดกับเส้นวิถีการเป็นสนมที่ปลอดภัย

วาสนารวมไปถึงโชคชะตานี้เดิมพันด้วยชีวิตทั้งมากและน้อย เรื่องราวของนางในใจเขา.. อาจเป็นได้เพียงหนึ่งเส้นทางเล็ก ๆ ที่ถูกบีบรัดให้หลบซ่อนใต้เงามืด ต่างจากเรื่องราวของชายในใจสตรีที่ถูกขับให้แสดงออกเพื่อความมั่นคง หากตอบรับ ความไม่เท่าเทียมนี้จะกัดกินใจไปอีกนานชั่วนาน ทว่าเมื่ออยู่ต่อหน้ากำแพงเหล็กที่กำลังแง้มประตูออกในรอบหลายสิบปี

แม้แต่คำว่าสมบูรณ์แบบก็ยังไม่เพียงพอต่อการพรรณนาถึงเรือนร่างอันเพรียวบางที่มาพร้อมรูปลักษณ์ของโฉมงามล่มบ้านล่มเมือง ดวงหน้าบริสุทธิ์ไร้เดียงสาปราศจากโลกีย์นั้นดูคล้ายเทพธิดาจันทราลงมาจุติ ไร้ตำหนิ ไร้ข้อด้อย เพียงแย้มยิ้มก็ปัดเป่าทุกข์โศกให้เลือนหาย ชั่วขณะหนึ่งที่ดวงตาดอกท้อจรดมองบนร่างนั้นก็ค่อย ๆ ได้ยินเสียงแผ่วเบาที่มาพร้อมการขยับริมฝีปาก

ที่แท้เป็นคำว่า ‘ ฟูจวิน ’ ที่ลอยมาตามลมอย่างแผ่วเบา เลื่อนลอย และตื้นเขิน ราวกับฝันตื่นหนึ่ง

[NPC-01] ฮั่นอู่ตี้
+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน
+20 ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี
+25 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดทอง และ +5 ชาหรือสุราก็ได้
+5 โบนัสความสัมพันธ์อาหารประเภท อาหารปรุง
+5 โบนัสความสัมพันธ์ชาประเภทชงชา

ทำกิจกรรมสันทนาการกับหวงตี้ +15 บารมี
ปลอมตัวเที่ยวฉางอันกับหวงตี้ตามลำพังสองคน 1 วันเต็ม +30 บารมี - ขีดฆ่าคำว่าปลอมตัว
ทุกครั้งที่ความสัมพันธ์หัวใจหวงตี้หรือไท่โฮ่วเพิ่มขึ้น 1 ดวง +50 บารมี
ครับ จะโบนัสอีเว้นท์อะไรก็ว่ามา

GongziLoongxuan ดี

วันที่ 25 เดือน 8 เจี้ยนหยวนศกที่ 10

เวลา 14.00-18.00

ทะเลสาบกลางป่าเขาเป็นสถานที่อันเงียบงัน หลงเสวียนค่อย ๆ เดินมาอย่างช้า ๆ คอยชมมองดูธรรมชาติทอดผ่านสายตาเย็นเฉียบ

อาภรณ์ขาวบริสุทธิ์ดุจดั่งเทพเซียนพริ้วไสว นัยน์ตาสังเกตเห็นบุรุษผู้หนึ่งกำลังอยู่ที่แห่งนี้ด้วยเช่นเดียวกัน และเหมือนว่ามีชายสวมใส่ชุดสีดำสนิทปกปิดใบหน้าเข้าไปหาชายคนนั้น

โจรป่าชักดาบจากฝักขู่ชี้หน้า “ถ้าไม่อยากตายส่งทรัพย์สินมีค่าของแกออกมาให้หมด”

บุรุษผมดำเหลือบมองโจร ทุกอย่างอยู่ในสายตาหลงเสวียน เมื่อเห็นคนที่กำลังได้รับความเดือดร้อนเจ้าของเกศาสีครามจึงถีบเข้าที่หลังโจรชั่วเข้าจัง ๆ 

“เฮ้ย” โจรป่าร้องอุทาน 

“เป็นอะไรหรือเปล่า” หลงเสวียนถาม

“ข้าไม่เป็นอันใด” เว่ยชิงตอบกลับ ต้าซือหม่าแท้ที่จริงแล้วเขาเองก็เตรียมที่จะจัดการกับโจรป่า แต่ดูเหมือนว่าจะโดนอีกฝ่ายชิงตัดหน้าไปเสียก่อน ดวงตาคมเห็นบางสิ่งบางอย่าง “เจ้าไปค่ายพยัคฆ์มารึ”

“?” หลงเสวียนขมวดคิ้ว “ใช่ ข้าไปสมัครทหาร” ชายคนนั้นรู้ได้เยี่ยงไร

“เช่นนั้นข้ากับเจ้าอาจจะได้เจอกันใหม่ในเร็ว ๆ นี้ นามของข้าคือ จ้งชิง”

“ข้าเสวี่ยตง” เขาหยิบสุรานารีแดงยื่นให้อีกคน “ข้าบังเอิญได้มาน่ะ รับไว้สิ”

“ขอบคุณ”

โจรป่า - ชนะ

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=188

[NPC-10] เว่ย ชิง

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

โบนัสความสัมพันธ์จากเกรดสุรานารีแดง +25 ความสัมพันธ์ 

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

RongXiuying ดี

ปีศาจหอย

“รู้โล่งอกอย่างไรก็ไม่รู้”

ซิ่วอิงถอนหายใจความรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกเมื่อจัดการเรื่องพี่รองได้สำเร็จ ความลับเรื่องการหนีมายังฉางอันของนางยังคงเป็นความลับต่อไป หลังจากที่แยกกับพี่รองแล้วนางก็มุ่งหน้าไปที่ทะเลสาบเยว่ปิงเหอโดยตั้งใจจะออกล่าปีศาจเพื่อเป็นการฝึกทักษะในการต่อสู้ก่อนที่การทดสอบของกองทัพจะมาถึง

“ไม่เคยมาที่นี่เลยสักครั้ง หวังว่าจะพบปีศาจสักตัวข้าจะได้จัดการให้เรียบร้อย”

ซิ่วอิงควงทวนไปมาออกกำลังแขนให้ร่างกายแข็งแรงในขณะที่สายตาก็มองกวาดไปบริเวณรอบ ๆ เพื่อมองหาปีศาจ 

“ออกมาดี ๆ นะเจ้าปีศาจข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่” นางตะโกนออกไปเคยได้ยินว่าถ้าจะมาตามหาปีศาจหอยก็ต้องมาตามแหล่งน้ำเช่นนี้

“ไม่เห็นมีเลย—”

พูดยังไม่ทันขาดคำสิ่งที่ชีวิตที่หน้าตาคล้ายกับหอยแต่ดูน่าขยะแขยงกว่าก็ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาใกล้มันคงรู้ว่าซิ่วอิงเป็นผู้บุกรุก จึงออกมาเพื่อขับไล่สตรีผู้น่ารำคาญคนนี้ เห็นดังนั้นนางก็รีบตั้งท่าถือทวนยาวออกแรงแทงแบบไม่อยากให้เสียเวลามากมาย

กึก!

เจ้าหอยหลบเข้าไปในเปลือกอย่างรวดเร็วทำให้แทงไม่เข้า เปลือกของปีศาจหอยนี้แข็งใช่เล่นทางเดียวที่นางจะสามารถจัดการมันได้คงต้องทำให้มันออกมาจากเปลือกของมันแล้วจัดการแทงให้ตายเสีย

“อย่าขี้ขลาดไปหน่อยเลยเจ้าปีศาจหอย เจ้าสังหารมนุษย์และสูบพลังวิญญาณอย่านึกว่าข้าไม่รู้เชียว”

ก๊อง ก๊อง ก๊อง 

ซิ่วอิงใช้ปลายทวนเคาะเปลือกหอยครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อเรียกให้มันออกมาต่อสู้กันเสียที

“ออกมาสิ เจ้าปีศาจหอย เจ้าจะหลบอยู่แต่ในเปลือกแบบนี้ไม่ได้มันเสียเวลาข้า”

จู่ ๆ เปลือกของก็กลิ้งด้วยความเร็วมากระแทกร่างของซิ่วอิงจนกระเด็น พอไม่ค่อยได้กินอะไรดี ๆ แอบผอมแห้งแรงน้อยไม่มากเหมือนกัน พอตั้งหลักได้นางก็ลุกขึ้นมาอีกครั้ง ใช้ทวนปัดป้องการโจมตีของปีศาจหอย ขณะเดียวกันก็ใช้สายตามองหาจุดอ่อนของมันจนพบรูที่มันมุดเข้าไปในเปลือกหากนางหาจังหวะแทงเข้าไปในรูทางเข้าได้เจ้าปีศาจหอยก็จะสิ้นฤทธิ์เป็นแน่

นางยืนในท่าตั้งรับอีกครั้งเพื่อรอการโจมตีของปีศาจหอยจนเมื่อมันพุ่งเข้ามาจังหวะกลิ้งอย่างรวดเร็ว นางก็ใช้ความไวรีบเสียบทวนไปที่รูทางเข้าทันทีที่องศาประจบเหมาะ ของเหลวพวยพุ่งออกมาจากเปลือก นางแทงซ้ำอีกครั้งเพื่อมั่นใจว่ามันจะตายสนิท ก่อนลงมือเก็บของที่ได้จากปีศาจหอยแล้วเดินทางออกจากทะเลสาบ

หลักฐานการต่อสู้

ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ): +15 ตบะฝึกฝน

(เอฟเฟค x2 ปกติ)

หอยเป๋าฮื้อ (เลขไบต์หลักสุดท้าย)

พรสวรรค์: คนแข็งแรง

ทุกการต่อสู้ (ประลองระบบ) จะยิ่งทำให้คุณแข็งแกร่งขึ้น ได้รับโบนัสค่าประสบการณ์เติบโต +30 EXP

@@Admin 

Longyue ดี

CHAPTER 26

วันที่ยี่สิบเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ

วันอังคาร ช่วงเวลา อาทิตย์อัสดง

การพบกันของสองจอมยุทธ์

(สมมุติว่าพระอาทิตย์ตก)

ฤดูร้อนเดินทางมาถึงช่วงปลายแล้ว ยามดวงอาทิตย์คล้อยต่ำไปทางทิศตะวันตกก็คล้ายนำพาความอบอุ่นไปจากผืนแผ่นดินด้วย อากาศยามอัสดงคล้ายจะหนาวเย็นขึ้นเล็กน้อย บนเส้นขอบฟ้าปรากฏแสงทินกรสาดส่องผิวทะเลสาบ งดงามจงลืมหายใจ แผ่นน้ำกระเพื่อมไหวราวกับประกายของอัญมณี เงียบงันและงดงาม 

ในยามนี้เยวี่ยปิงเหอมิอาจเป็น เยวี่ย(ดวงจันทร์) ได้อีก 

หญิงสาวเกี่ยวจอกสุรา “นารีแดง” ขึ้นจรดริมฝีปาด ดื่มด่ำกับทัศนียภาพอันงดงามเบื้องหน้า นัยน์ตาเรียวคล้ายเมล็ดซิ่งมองผ่านผ้าโปร่งของที่คลุมผมสีขาวออกไป แม้จะเลือนรางก็ไม่อาจบดบังความงดงามเบื้องหน้าได้ 

ฝักกระบี่ที่แขวนไว้ตรงบั้นเอวกลืนไปกับสีสันของหญ้าต้นเล็กและดอกไม้สีเขียวมรกต แดงทับทิม กลมกลืนจนคล้ายเนื้อเดียวกัน

โปรดติดตามผ่านโรลเพลย์ซีเหมินชิง @ximenqing

หลงเยวี่ยสะบัดกายลุกขึ้นนั่งหันไปทางต้นเสียง มีคนผู้หนึ่งอยู่ที่นี่ แต่นางกลับไม่รู้? หัวคิ้วของนางกดลง ดวงหน้าบึ้งตึง ครั้นมองไปก็พบว่ามีเด็กหนุ่มที่แลดูอ่อนเยาว์กว่านางนอนแผ่อยู่ทางด้านนั้นจริงๆ ท่วงท่าของเขาคล้ายไม่แยแส ทว่าหลงเยวี่ยกลับรู้สึกเหมือนถูกฉีกหน้าอยู่บ้าง

“อาศัยอะไรมาตำหนิไหสุราของข้า” นางเอ่ย… “สุนทรียศาสตร์แห่งการร่ำสุราอยู่ที่ใจปลอดโปร่ง ทิวทัศน์ดี และสหายดี บัดนี้ข้ามีทิวทัศน์ดีและดวงใจที่ปลอดโปร่งยิ่ง”

โปรดติดตามผ่านโรลเพลย์ซีเหมินชิง @ximenqing

“เจ้ากล้า!” หลงเยวี่ยเดิมทีก็หาได้มีความอดทนสูงส่งถึงเพียงนั้น ย่อมไม่อาจทนการถูกดูหมิ่นซ้ำถึงสามครา กระบี่สลักจันทราเล่มหนึ่งพลันพุ่งทะยานออกไปทางเด็กหนุ่ม เนื่องจากมิได้เป็นการหมายเอาชีวิต คมกระบี่จึงเพียงเฉียดไปเท่านั้น

โปรดติดตามผ่านโรลเพลย์ซีเหมินชิง @ximenqing

คิ้วบอบบางของหญิงสาวขมวดเข้าหากัน เด็กหนุ่มผู้นี้ช่างโอหังนัก! นางแค่นเสียงหนึ่งประโยค “อย่างเจ้าหรือริอาจสั่งสอนข้า” นัยน์ตาคมกล้าตวัดมอง หากมิใช่จอมยุทธ์ผู้มีฝีมือ มีหรือจะสามารถซุกตัวอยู่ไม่ห่างนางได้นานถึงเพียงนั้น ช่างน่าขบขันยิ่งนัก หากมิใช่ทรนงในตัวของตน มีหรือจะกล้าพกกระบี่และโต้ตอบ เอ่ยวาจาสามหาวเช่นนั้น

นางเอ่ยด้วยเสียงหวานละไม แยกไม่ออกว่าตัดพ้อหรือยียวน “แล้วเจ้าเป็นชาวบ้านธรรมดาเสียที่ไหน”

หญิงสาวเหล่มองไปทางด้านหนึ่งครุ่นคิด… “การต่อสู้ที่ไร้การเอ่ยนามนับว่าไร้เกียรติและไม่มีมูลอันใด (ว่างเปล่า) ” หลงเยวี่ยเห็นท่วงท่าเช่นนั้นในใจก็เต็มไปด้วยความเลื่อมใส ทว่านามของนางหาใช่สิ่งที่สามารถเอ่ยออกมาได้ตามอำเภอใจ “ผู้กล้าเช่นเจ้านับว่าเป็นยอดคน นามของข้าคือ อวี้ถู”

นับแต่เริ่มฝึกวิชายุทธ์หลงเยวี่ยเชื่อมั่นมาตลอดว่าเปิดก่อนได้เปรียบ 

แม้กระบี่เล่มหนึ่งถูกซัดออกไปแล้วทว่าตัวนางใช้กระบี่คู่ ยังมีอีกหนึ่งเล่มในมือ หญิงสาวตวัดกระบี่ออกจากฝักอย่างห้าวหาญไม่แพ้กัน แล้วพุ่งเข้าโจมตี

โปรดติดตามผ่านโรลเพลย์ซีเหมินชิง @ximenqing

การพูดคุยระหว่างต่อสู้มีนัยยะเดียวคือทำให้ไขว้เขว่

หลงเยวี่ยหรี่นัยน์ตา คิดว่าคนผู้นี้มากเล่ห์นัก นางหมุนตัวฟาดกระบี่ใส่ฝ่ายตรงข้ามอีกครา กลับเห็นว่าเด็กหนุ่มสามารถรับกระบี่ของนางได้อย่างน่าอัศจรรย์ ในโลกนี้สิ่งที่ยุติธรรมและเที่ยงตรงที่สุดคือโมงยาม

ผู้กล้าไม่หวาดกลัวผู้มากพรสวรรค์ แต่ยำเกรงผู้พากเพียรแต่เยาว์วัย

เพียงแค่คิดว่า หากเด็กหนุ่มผู้นี้มีอายุเท่ากับนางคงจะสามารถโต้กลับกระบี่นี้ได้อย่างแน่นอน มิหนำซ้ำอาจจะสามารถรุกคืบและเอาชนะนางได้ เพียงคิดหลงเยวี่ยก็รู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่จากกลางหลัง…เป็นความรู้สึกราวกับถูกคุกคาม

หลงเยวี่ยได้ยินเสียง ‘เปรี๊ยะ’ ดังถี่อยู่คราหนึ่ง แต่ด้วยพัวพันกับการต่อสู้จึงมิได้ใส่ใจนัก ยังคงฟาดกระบี่ต่อไป ตัวนางเป็นเพียงหญิงบอบบาง แต่แขนนี้ก็หยิบจำอาวุธมาตั้งแต่เด็ก ด้วยกลยุทธ์อย่างทหาร จึงส่งเสริมให้มีเรียวแรงไม่น้อย

หญิงสาวโถมแรงสู้กลับไป

โปรดติดตามผ่านโรลเพลย์ซีเหมินชิง @ximenqing

หลงเยวี่ยคลับคล้ายได้ยินคำว่า ‘มิได้มีเจตนาล่วงเกิน’ ปะปนมากับเสียงกระบี่ อันที่จริงเสียงของ ซีเหมินชิง ความจริงมิได้เบา เพียงแต่หลงเยวี่ยไม่ได้จดจ่อสนใจเท่านั้น

“เอ่ยว่า ‘มิได้มีเจตนาล่วงเกิน’ ยังคงกล่าวเหน็บแนมข้าอยู่หลายคำ คาดไม่ถึงเลยว่าน้องชายจะมีอารมณ์ขันเช่นนี้”

หลงเยวี่ยคล้ายเอ่ยด้วยรอยยิ้มละไม อีกฝ่ายเรียกขานนางว่า ‘พี่สาว’ หลงเยวี่ยย่อมเอ่ยว่า ‘น้องชาย’ ได้อย่างไม่อายปาก นางผละออกมาชั่วครู่ แล้วย้ายเท้าเสือกแทงอีกครั้ง

“ข้าอยากรู้จริงๆ ว่าความหวังดีของเจ้า จริงใจเพียงใด!”

โปรดติดตามผ่านโรลเพลย์ซีเหมินชิง @ximenqing

คมกระบี่สลักจันทราเดิมทีปะทะกับใบมีดของกระบี่ในมือของซีเหมินชิง ใครจะคาดคิดว่ากระบี่ของเจ้าเด็กคนนั้นจะเปราะบางถึงเพียงนี้ รอยปริแยกจากตรงปลายก่อนจะร้าวและแตกสลายไปต่อหน้าต่อตา

นัยน์ตาเมล็ดซิ่งเบิกกว้าง กระบี่ในมือพุ่งไปแล้วไม่อาจย้อนคืน อันที่จริงนางมิได้คิดจะเอาชีวิตอีกฝ่าย การโต้กลับกับชาวยุทธ์บางครั้งก็เพียงประมือกันประชัร นางย่อมรู้อยู่แก่ใจว่าอีกฝ่ายมิได้จะหมายมาดเอาชีวิตตนเช่นกัน ไม่เช่นนั้นในตอนแรกที่นางไม่ระวังตัวก็คงจะลงมือสังหารแล้ว

หลงเยวี่ยเห็นแก่น้ำใจนั้นจึงเบี่ยงกระบี่หลบ ด้วยระยะทางเพียงเท่านี้หญิงสาวจึงพลอยเสียหลัก ทว่านางหรือจะยอมล้ม หลงเยวี่ยคุกเข่าข้างหนึ่งอยู่ด้านหน้าซีเหมินชิง คมกระบี่ที่ยั้งมือไว้ห่างจากดวงตาของเขาเพียงหนึ่งคืบ

แต่แขนที่ถูกการย้อนกลับของกำลัง กลับร้าวระบมไปถึงหัวไหล่ นางข่มฟันข่มอาการเจ็บนั้นไว้ แล้วใช้กระบี่ค้ำยันกายลุกขึ้น

ถูกแววตาเอาเรื่องเช่นนั้นจ้องมอง ความโกรธของหลงเยวี่ยจึงลดลงกว่าครึ่ง คนผูกพันกับอาวุธ นางจึงคิดจะกล่าวปลอบใจเขาสักประโยค

“ กระบี่นี้ไม่คู่ควรกับฝีมือของเจ้าแม้แต่น้อย ”

โปรดติดตามผ่านโรลเพลย์ซีเหมินชิง @ximenqing

หลงเยวี่ยเชื่อมั่นที่สุดคือตนเอง ด้วยเหตุนั้นจึงฝึกอาวุธหลายประเภท มีบางอาวุธที่นางชมชอบเป็นพิเศษ แต่ก็มิได้ยึดมั่นในอาวุธถึงเพียงนั้น ฉะนั้นหญิงสาวหาได้เข้าใจความยึดติดของซีเหมินชิงอย่างถ่องแท้ไม่

เมื่ออาวุธไม่เหมาะกับฝีมือก็มีเพียงต้องทิ้งและหาอาวุธใหม่

ดังเช่นกระบี่ในมือเด็กหนุ่ม ไม่อาจรองรับอยู่คู่มือของเขาไปจนชั่วดินฟ้าสลาย ต่อให้มิได้แตกร้าวใต้คมกระบี่ของนางสักวันก็ต้องร้าวด้วยมือของผู้อื่น แม้เขาในวันนี้จะไม่เข้าใจ แต่การได้ผลักดันคนมีฝีมือผู้หนึ่งไปข้างหน้ามิได้ทำให้นางเสียอารมณ์เท่าไหร่นัก

“ได้– ข้าให้สัญญาแก่เจ้า เราจะได้เจอกันอีก”

(แนบผลการประลอง)

คนแข็งแรง +30 exp ทุกครั้งที่ประลองผ่านระบบ

คนกำยำ สกิลพิเศษฝึกฝนยุทธ์

+2 Point เมื่อ Level up ( LV. 26)

  @@Admin 

Ximenqing ดี

วันที่ยี่สิบเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ ช่วงเวลา อาทิตย์อัสดง

ฤดูร้อนเดินทางมาถึงช่วงปลายแล้ว ยามดวงอาทิตย์คล้อยต่ำไปทางทิศตะวันตกก็คล้ายนำพาความอบอุ่นไปจากผืนแผ่นดินด้วย อากาศยามอัสดงคล้ายจะหนาวเย็นขึ้นเล็กน้อย บนเส้นขอบฟ้าปรากฏแสงทินกรสาดส่องผิวทะเลสาบ งดงามจงลืมหายใจ แผ่นน้ำกระเพื่อมไหวราวกับประกายของอัญมณี เงียบงันและงดงาม

        ในยามนี้เยวี่ยปิงเหอมิอาจเป็น เยวี่ย(ดวงจันทร์) ได้อีก

        โปรดติดตามจากโรลเพลย์ของ @Longyue

        “ไหสุราเจ้ากำลังบังวิวข้าอยู่” เด็กหนุ่มเอ่ยบอก หญิงสาว ที่วางไหเหล้าบังวิวเขา

“เจ้าอาจจะไม่เห็นข้าแต่ตัวข้านั้นไซร้ นอนพักอยู่ตรงนี้ได้นานแล้ว แล้วเจ้าก็เข้ามานั่งร้ำสุรา” เด็กหนุ่มกล่าวอธิบาย

“มีเรื่องเครียดจนถึงขั้นต้องร่ำสุราชมบรรยากาศขนาดนั้นเชียว” เด็กหนุ่มนอนแผ่อยู่ที่พื้นเอวที่คาดกระบี่เดี่ยวยาวสามเซี๊ยะอยู่พลางมองฟ้า

โปรดติดตามจากโรลเพลย์ของ @Longyue

“อาศัยการที่ข้ามาพักผ่อน นั่งทำสมาธิอยู่ที่นี่มาก่อนกระมัง” เด็กหนุ่มมองหญิงสาวที่ท่าทางขี้โมโห ด้วยสีหน้าราบเรียบ

“เจ้าน่าจะเมาแล้ว เห้อ ช่างขัดการบำเพ็ญสมาธิของข้าจริงๆ ดูท่าข้าคงต้องไปหาที่สงบที่อื่น” เด็กหนุ่มเด๊าะลิ้นและเตรียมตัวจะลุกขึ้นยืน

“ตัวเจ้านั้นควรพักผ่อน อยู่กับตัวเองและทำสมาธิเยอะๆนะ ใจเจ้าตอนนี้นั้นเต็มไปด้วยความขุ่นมัว ราวกับถูกบดบังด้วยอะไรบ้างอย่าง ข้าขอเเนะนำ” เด็กหนุ่มกล่าวเเนะนำหญิงสาว ด้วยความที่เขาสังเกตุได้ว่าแม่นางผู้นี้ค่อนข้างที่จะเจ้าอารมณ์และใช้อารมณ์เป็นใหญ่ เด็กหนุ่มจึงกล่าวเเนะนำให้ไปทำสมาธิ จะได้มีสติมากขึ้น

โปรดติดตามจากโรลเพลย์ของ @Longyue

“โฮ่งๆ” เป็นเสียงหมาคู่ใจเห่าเตือนเด็กหนุ่ม

เด็กหนุ่มชักกระบี่ขึ้นมากัน แต่ก็สู้แรงของหญิงสาวไม่ไหว กระเด็นออกมา 3 ก้าว

‘นี่คงเป็นสตรีบ้าพลังในข่าวลือเป็นแน่แท้’ เด็กหนุ่มคิดในใจ แต่ตีสีหน้านิ่ง

“เจ้าจิตใจขุ่นมัวจริงๆด้วย แค่เจ้าอารมณ์เสียเจ้าถึงกับทำร้ายคนอื่น ข้าถาม ถ้าวันนี้ข้าไม่ใช่จอมยุทธ์นั้น เเต่กลับเป็นชาวบ้าน ตัวข้าคงตายคากระบี่เจ้า” เด็กหนุ่มชักกระบี่ออกจากฝักและสะบัดปลายกระบี่ลงไปที่พื้น

“ถ้างั้น วันนี้ข้าจะขอสั่งสอนเจ้าเอง” เด็กหนุ่มกล่าวและชี้กระบี่ไปทางหญิงสาว

“ตัวข้ามิสู้กับผู้ไร้นาม ข้า ซีเหมินชิง จอมกระบี่แห่งกว่างโจว” เด็กหนุ่มกล่าวจบก็สะบัดกระบี่ออกด้านข้าง

โปรดติดตามจากโรลเพลย์ของ @Longyue

เด็กหนุ่มเห็นหญิงสาวใช้กระบี่คู่ก็ทำเสียงจ๊ปากนิดหน่อย

‘พี่สาวผู้นี้ไม่รู้จักความโรมานซ์ของการใช้กระบี่เดี่ยวเสียจริง’ เด็กหนุ่มคิดในใจ

แม้ใจเขาจะคิดเช่นนี้แต่เขาก็รู้ดีว่าเขาไม่สามารถสู้แรงของหญิงสาวผู้นี้ได้ เด็กหนุ่มพยายามใช้เชิงกระบี่ที่เขาได้ฝึกฝนและร่ำเรียนมา ต้านทานการโจมตีที่ดุดันราวกับพายุบุเเคมของ หญิงสาว ปัดป้องได้ ปัดป้อง สวนได้สวน ไม่ตั้งรับกระบี่ตรงๆ

แต่ถึงกระนั้น เหมือนกระบี่ของเด็กหนุ่มนั้นจะเปราะเกินไป หรือไม่ก็แรงของหญิงสาวนั้นทรงพลังมาก กระบี่เข้าเขามีเสียงร้องลั่น เปรี๊ยะๆ

“เดี้ยวๆ เจ้าฝึกฝนมายังไง ทำไมพละกำลังถึงมหาศาลเช่นนี้” เด็กหนุ่มมีสีหน้าตะลึง เขาค่อนข้างมั่นใจว่าเชิงกระบี่เขาเหนือกว่าหญิงสาว แต่ แรงเขาสู้เธอไม่ได้!

โปรดติดตามจากโรลเพลย์ของ @Longyue

หลังจากที่เด็กหนุ่มเห็นนางไม่คอบคำถาม และเสียงกระบี่ของเขานั้นเริ่มลั่นแปลกๆ เด็กหนุ่มก็สังหรณ์ใจไม่ดี

เขาพยายามคุยกับหญิงสาวไป ฟาดกระบี่ไปด้วยสีหน้าที่เริ่มไม่นิ่งแล้ว

“พี่สาว ใจเย็นๆ ตัวข้านั้นเเค่เตือนท่านด้วยความหวังดีเพียงเท่านั้น ข้ามิได้มีเจตนาจะล่วงเกินพี่สาวแต่อย่างใด”

ถึงปากเด็กหนุ่มจะพูดยั่งงั้น แต่เขาก็ฟาดฟันกระบี่ใส่หญิงสาว ถึงแม้เขาจะใช้เพียงเเค่สันของกระบี่ก็เถอะ

เด็กหนุ่มออกเพลงกระบี่ไปได้หลายเพลง เขาก็เหลือไปสังเกตุว่า ใบมีดของตัวกระบี่ของเขานั้นเริ่มมีลายเเปลกๆ แต่จะให้เขาหยุดสู้ตอนนั้น เขาตงโดนหญิงสาวเจ้าโมโหฟาดตายเป็นแน่แท้เขาจึงกัดฟันสู้ต่อ

โปรดติดตามจากโรลเพลย์ของ @Longyue

เพล้ง

สิ้นเสียงของหญิงสาว และกระบี่คู่ที่ฟาดมา ก็เกิดเสียงดังเพล้งขึ้น กระบี่ของเด็กหนุ่มพลันแตกออก

ยามยลเสียงกระบี่แตกเด็กหนุ่มพลันหน้าขาวซีด ทรุดตัวลงกับพื้น ไม่สนใจเสียงเห่าของเจ้าหมา และไม่สนใจกระบี่ที่พุ่งเข้าหาตัวเขา

ตัวที่ทรุดลงกับพื้นก็ค่อยๆมีน้ำตาไหลออกมาและค่อยๆก้มเก็บเศษกระบี่

แววตาที่น้ำตาไหลรินนั้น จ้องมองไปที่อวี้ถูอย่างเอาจริงเอาจัง ราวกับจะสลักหน้าของแม่นางผู้นี้ไว้

โปรดติดตามจากโรลเพลย์ของ @Longyue

“เจ้าจะไปรู้อะไร กระบี่น่ะไม่ผิดหรอกนะ คนที่ผิดคือข้าเอง ข้าน่าจะดูแลมันได้ดีกว่านี้ ทุกวันนี้ข้าทำได้แค่เช็ดกระบี่กับลับคมกระบี่วันละชั่วโมง ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ข้าจะดูแลมันให้ดีกว่านี้มันจะได้อยู่กับข้านานกว่านี้” เด็กหนุ่มที่สติแตกกับกระบี่ที่แตกไป ค่อยๆก้มลงเก็บเศษกระบี่ ที่ละชิ้น ใส่ถุงกระสอบเตรียมเอาไปฝัง

“อาวุธแตกก็เหมือนคนตาย ข้าแพ้แล้ว ผู้ชนะจะทำอะไรกับผู้เเพ้ก็ได้ ข้าเข้าใจในจุดนี้ ข้าขออภัยที่กล่าวอ้างแล้วอวดดี กล่าววาจาตักเตือน และสั่งสอนพี่สาว ข้าน้อยขออภัย แต่ครั้งหน้าจะไม่ใช่แบบนี้แน่” เด็กหนุ่มตอนนี้หลุดมาดนิ่งที่เขาตีครึมมาตลอด สภาพของตอนนี้จ้องไปที่หญิงสาว พร้อมน้ำตาที่ยังรินไหลอยู่กับเศษกระบี่ที่เขาถือเตรียมเอาไปฝัง

“แล้วเราจะได้เจอกันอีก”เด็กหนุ่มกล่าว

“หงิงๆ” เจ้าหมาที่เห็นเด็กหนุ่มเศร้าก็เดินมาคลอเคลีบที่ขาปลอบใจเด็กหนุ่ม

โปรดติดตามจากโรลเพลย์ของ @Longyue

https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=384 ชิง ต่อสู้กับ ตวนมู่

LinYa ดี

วันที่ 29 เดือน 5 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ทะเลสาบเยว่ปิงเหอ

แดดอ่อนยาวเซินโปรยตกกระทบผิวน้ำที่ทะเลสาบเยว่ปิงเหอจนระยิบระยับเป็นประกายคล้ายแสงแก้วใสร่วงหล่นจากฟากฟ้า เสียงลมฤดูใบไม้ร่วงหอบผ่านแนวไม้เบื้องหลัง พลางไล้เส้นผมของหญิงสาวผู้หนึ่งที่สั้นเพียงไหล่ ชุดผ้าแพรบางสีอ่อนโบกไหวตามการก้าวเดินช้า ๆ นั้น ทุกฝีก้าวเหมือนเธอกำลังนับจังหวะลมหายใจตัวเองให้ไม่กระตุก นางยกมือสัมผัสบ่าของตนผ่านเนื้อผ้าบาง แผลที่หลังยังเต้นตุบเบา ๆ ทุกย่างก้าว กระแสปราณของพิษอ่อนยังวนเวียนในลมหายใจ แม้หมอที่รักษาจะสั่งห้ามเดินทางไกลหรือล้าเกินไป

แผ่นฟ้าสีอ่อนยามใกล้ปลายเซินทาบลงบนผืนน้ำเงียบสงบที่เยว่ปิงเหอ เสียงใบไม้เสียดสีกันเบา ๆ ตามจังหวะลม เหมือนบทขับกล่อมของฤดูกาล หลินหยาเหม่อมองแสงสะท้อนในน้ำ พลางยกมือป้องหน้าจากแดดเบา ๆ แล้วหรี่ตามองเงาอะไรบางอย่างขยับผ่านแนวไผ่ด้านหลังร่างสูงในชุดขุนนางสีกลาง คุ้นตาเหลือเกินจนทำให้นางเผลอยืนขึ้นทันที แม้จะแปลบที่แผลหลังนิดหน่อยก็ตามที

“ใต้เท้าเถียนเฟิง…??” เสียงของหลินหยานั้นติดความประหลาดใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะอยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน

ใต้เท้าเถียนเฟิงหยุดชั่วครู่ ดวงตาคมปรายมองหญิงสาวตรงหน้า ริมฝีปากกระตุกยิ้มบาง ๆ เหมือนไม่คาดว่าจะพบอีกฝ่ายเช่นกัน เขาพลิกพัดขนนกในมือหนึ่งรอบ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ ทว่าไม่ได้เย็นชาเหมือนกับเวลาเขาคุยกับคนอื่นขนาดนั้น “แปลกทีเดียว ข้าไม่คิดว่าจะพบเงาใครบางคนที่นี่ในยามนี้”

“ข้าก็ไม่คิดเหมือนกันเจ้าค่ะที่จะได้พบท่านที่นี่ ท่านมาพักผ่อนหรือเจ้าคะ?” หลินหยาเอ่ยถามระหว่างยืนมองหน้าอีกคนที่อยู่ด้านหลังตนเอง ส่วนใต้เท้าเถียนเฟิงก็พยักหน้าเหมือนจะตอบรับว่าตัวเองมาพักผ่อนหรือทำให้สมองโล่งในบางครั้งที่นี่

เถียนเฟิงเหลือบตามองแผลบริเวณบ่าใต้คอเสื้อบางของนางอย่างไม่ให้เสียมารยาท ก่อนจะหลุบตาลง “ข่าวว่าท่านหมอเจ้าห้ามเครียดไม่ใช่หรือ” เขาเอ่ยถามนางขึ้นมาแบบตัวเองก็ไม่ได้รู้ข่าวช้ากว่าใครเขาหรอก 

“ก็ไม่ได้เครียดนี่เจ้าคะ?..ข้าน่ะแค่ออกมาเดินเอาอากาศดี ๆ เข้าปอดเจ้าค่ะ อากาศเย็น ๆ ยามเย็นแล้วท่านเองก็มาที่นี่ประจำหรือเจ้าคะ?” นางเชิดหน้านิดหน่อย ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เถียนเฟิงไม่ตอบในทันที แต่เดินไปหยุดอยู่ใกล้โขดหินที่ใช้เป็นที่นั่งประจำของเขา พลางเอนกายเล็กน้อยเหมือนคุ้นเคยกับการอยู่ตรงนี้อย่างเงียบสงบมานาน “ที่นี่เงียบพอให้ข้าได้เรียบเรียงหมากในหัว…แม้บางครั้งจะมีเสียงสายลมพัดเข้ามาขัดบ้าง” เขาหันไปมองหลินหยาแวบหนึ่งในประโยคนั้น ส่วนหลินหยาก็หัวเราะแห้ง ก็แน่ล่ะ สำหรับคนที่มองคนอื่นเป็นหมากกระดานแบบเขาก็ประมาณนี้..ไม่น่ารู้จักกับอีตาหมอนี้เลยจริง ๆ “ข้าเป็นเสียงลมสำหรับท่านหรือเจ้าคะใต้เท้า?” นางเอ่ยถามพลางขยับมือกอดอกเล็กน้อย ถึงจะเป็นใต้เท้าแต่หลินหยาก็ไม่ได้มีความเกรงใจขนาดเถ้าแก่ร้านเต้าหู้อย่างหลิวอันหรอก

“เสียงลม..ที่เล่นผีผาไพเราะ..แต่เข้าใจยาก” เขาพึมพำเบา ๆ ราวกับพูดกับตัวเองมากกว่า ส่วนหลินหยาที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยักไหล่ตัวเองแล้วนั่งลงแบบห่างจากเขาเล็กน้อย “ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะ?..ดีกว่าเสียงลมที่เงียบแล้วทำให้คนหลงผิดคิดว่าตัวเองอยู่คนเดียวโดดเดี่ยวลำพัง” เถียนเฟิงเอียงหน้าเล็กน้อย เหลือบมองใบหน้าอีกฝ่ายที่กำลังเงียบอย่างสงบ รู้ดีว่าแม้ปากจะยิ้ม ตาแม่นางหลินหยา...กลับมีคลื่นอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าวันใด ความคิดของนางบางครั้งก็เข้าใจบางครั้งก็ไม่น่าเข้าใจ นางอารมณ์แปรปรวนจนเดาไม่ได้ แต่บางทีก็ไม่ได้เดายากจนไม่รู้ควรคิดยังไง

ใต้ต้นหลิวสูงริมทะเลสาบ เยว่ปิงเหอ ลมยามเซินพัดเอื่อยเฉื่อยผ่านแนวไม้ เรียกกลิ่นหญ้าแห้งและกลิ่นน้ำใสขึ้นแตะจมูกเบา ๆ แสงอาทิตย์ตกกระทบผิวน้ำเป็นประกายระยิบคล้ายเกล็ดแก้ว ล้อแสงแดดที่ทะลุผ่านปอยผมของหลินหยาทำให้เงาของนางทอดบนพื้นดินเป็นรูปโค้งกลมกลืนงดงามในธรรมชาติ ราวกับว่าทั้งตัวตนก็หลอมรวมไปกับแสงและสายลมแล้วจริง ๆ

หลินหยานั้นเงยหน้าขึ้นเงียบ ๆ เหลือบมองคนด้านข้างตัวเองที่นั่งห่างกันอยู่พอสมควร..หลินหยาเพียงยิ้ม รอยยิ้มของคนที่ไม่ได้ต้องการอะไรนอกจากได้มองอีกฝ่ายในเวลาที่ฟ้าสวยและลมดี "ขอบคุณที่ท่านไปเยี่ยมข้าที่คุกหลวงเมื่อวันก่อนนะเจ้าคะ เป็ดปักกิ่งของท่านอร่อยดี ข้ากินทีเดียวไปตั้งครึ่งตัวเลย" เสียงนางนุ่ม ใส เรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความจริงใจ แล้วเธอก็ยื่นมือออกไป หยิบไหสุราสีแดงกลีบบัวผูกเชือกทองขึ้นมา ส่งตรงไปยังเขา

“อ่ะ..สุรานารีแดง..ข้าพกไว้นานละ ปกติข้าไม่ให้ของท่านเลยน่าาา เพราะงั้นรับไว้ด่วนเลยเจ้าค่ะ กินเองนะเจ้าคะ อย่าไปให้ใครกิน ข้าเคยให้อาหารคนแต่เขาเอาไปให้คนอื่นเกิดเรื่องใหญ่เลย มีแต่เรื่องวุ่นวายตามมา” นางพูดพลางยิ้มตาหยีแบบประมาณว่าห้ามปฎิเสธพลางบ่นกระปอดกระแปด “ข้าอยากให้ท่าน ขอบคุณที่อุตส่าห์เอาอาหารมาให้ข้าทั้งที่ข้าไม่ใช่หมากในกระดานของท่านอีกแล้ว ท่านไม่จำเป็นต้องทำเลย แต่ท่านก็ทำ...เพราะงั้นรับไปเถอะนะเจ้าคะ" นางยื่นสุราให้เขาด้วยสองมือ แววตาแน่วแน่ไม่ต่างจากตอนที่นางเถียงเขา แต่ไม่ใช่เพื่อเอาชนะ เป็นเพียงน้ำใจแท้จริงที่ซื่อและบริสุทธิ์

เถียนเฟิงรับไหสุรานั้นไว้ในมือเงียบ ๆ สีหน้าแทบไม่เปลี่ยน แต่หากมองลึกเข้าไปในดวงตา จะเห็นคลื่นบางสิ่งก่อตัวขึ้นเงียบเชียบ ริมฝีปากเขาขยับเพียงน้อย ก่อนพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบลึก “ข้าไม่ชอบรับของจากใคร...โดยเฉพาะจากผู้ที่ไม่มีอะไรจะแลกเปลี่ยน” มือของเขาขยับเล็กน้อยราวกับจะคืนไหสุรานั้นกลับมา แต่ก่อนที่นางจะเข้าใจผิด เขากลับหันไปวางไว้ข้างตัวอย่างระมัดระวัง แล้วพูดต่อ “แต่เพราะเจ้าบอกว่า...ให้ใครทีไรมีเรื่องวุ่นวาย ข้าจึงรับไว้”

หลินหยาที่มองก็ขมวดคิ้ว ฮะ?? อยากเจอเรื่องวุ่นวายเราะอีกตานี้..หลินหยาหรี่ตามองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าเอือมระอาเล็ก ๆ แบบคนที่กลัวว่ากำลังจะโดนลากเข้าเรื่องวุ่นวายอีกแล้วหรือเปล่า นางถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดขึ้นพลางเบือนหน้าหนีนิด ๆ อย่างงอนนิด ๆ แต่ก็ยังอ่อนโยน

"ไม่เอาแล้วเจ้าค่ะ ท่านอย่าพูดว่าจะวุ่นวายอะไรอีกเลย ข้าพอแล้ว...โดนขังคุกรอบเดียวก็เข็ดจะแย่อยู่แล้ว" นางพูดพร้อมชูมือขึ้นเล็กน้อยเหมือนป้องกันตัว รอยยิ้มนั้นดูตลกแต่แฝงความอ่อนล้า "ข้าไม่อยากโดนขังอีกแล้ว...แล้วข้าก็ไม่อยากเห็นท่านโดนขังด้วย" ดวงตาของนางที่เคยสดใส ตอนนี้นิ่งสงบขึ้น ราวกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ผ่านบททดสอบแห่งชีวิตมาเพียงพอจะเข้าใจว่าเส้นแบ่งระหว่าง ‘เล่นสนุก’ กับ ‘เจ็บปวดจริง’ นั้นบางแค่ไหน

"ท่านอย่าลืมพักผ่อนนะเจ้าคะ ใต้เท้าเถียนเฟิง" เสียงของหลินหยาอ่อนลง จางลง แต่แฝงแรงบางอย่างที่จริงใจยิ่งนัก นางคลี่ยิ้มก่อนจะเอ่ยต่อ เสียงคล้ายแซวแต่แฝงความอบอุ่น "ข้าคงไม่ได้เจอกันที่หอว่านหงเหรินอีกแล้ว...หากมีวันไหนที่ข้าอยากเจอท่าน ข้าจะมาแอบหาท่านที่นี่ เวลานี้เลยแล้วกัน"

เถียนเฟิงยืนอยู่ตรงนั้น ข้างไหสุราที่เขารับไว้ สีหน้าไม่ได้เปลี่ยนมากนัก หากแต่ในแววตากลับปรากฏร่องรอยของความลังเล ความเอ็นดู และอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่ความผูกพันแบบผิวเผิน "หากเจ้าจะมาที่นี่...ข้าคงต้องมาให้ตรงเวลาเสียแล้ว"

หลินหยาที่ได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะ “อย่าจริงจังสิเจ้าคะ..แหม่..ท่านก็มาตามปกตินั้นแหละ อยากมาก็มา ไม่อยากมาก็ไม่ต้องมา เอาล่ะ ข้าจะไปกินข้าวกับเพื่อนสาวละ แม่นางหรงเล่อรอข้าอยู่ ไปล่ะเจ้าค่ะ เจอกันนะเจ้าคะ” นางเอ่ยก่อนที่จะโบกมือให้กับอีกคนก่อนที่จะเดินทางออกไป..แม้แผ่นหลังจะเห็นรอยของผ้าพันแผลที่พันทั้งตัวและแขนขวาขนาดนั้น แต่หลินหยาก็ยังคงร่าเริงเหมือนเคย…

แผลใจอาจจะใหญ่ แต่คงจะเริ่มรักษาเรื่อย ๆ แล้วล่ะ

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: -

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-08] เถียน เฟิง

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

มอบ สุรานารีแดง เหล้าเกรดแดง ความสัมพันธ์ +25

LinYa ดี

วันที่ 17 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 15.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ทะเลสาบเยว่ปิงเหอ (พบ องค์เทพเยว่เหล่า)

ใต้ฟ้ากว้างเหนือสายน้ำกว้างใหญ่…ทะเลสาบเยว่ปิงเหอในยามบ่ายของยามเว่ยสะท้อนประกายแดดนุ่มละมุน พื้นน้ำนิ่งงันราวกระจกใสล้อมรอบด้วยไผ่เขียวเอนกายอ้อยอิ่งตามสายลม นกกระเรียนขาวบินร่อนช้า ๆ บนฟากฟ้า ขับกล่อมบรรยากาศให้คล้ายแดนเซียนเงียบสงบ เสียงฝีเท้าเบาราวกลีบเหมยตกแตะพื้นดินเบื้องริมบึง…หลินหยาที่เดินทอดน่องชมทิวทัศน์ตามลำพังพลางเอามือลูบต้นแขนซ้ายที่ยังระบมจากบาดแผลเก่า สีหน้าเรียบเฉยแต่ในแววตากลับมีบางอย่างซ่อนเร้น นางไม่ได้มองไปยังเส้นทางเบื้องหน้าเพราะในใจยังคิดถึงหลายเรื่องที่พันกันยุ่งยากราวเส้นด้ายในมือแม่เฒ่า จึงไม่ทันได้เห็นใครบางคน(?) ที่ยืนอยู่ใต้ต้นไผ่ริมผืนน้ำ

"อ๊ะ!" จากความไม่ระวังเพราะก้าวพลาดเลยเหยียบลงบนก้อนกรวดเปียกน้ำ หลินหยาจึงเสียหลักไปข้างหน้าเกือบจะทรุดลงกับพื้น แต่แขนข้างหนึ่งกลับยื่นมาคว้าข้อมือนางไว้แน่นทว่าอ่อนโยนดุจสายไหม

"จงมีสติ" เสียงนั้นเบาราวกระซิบแต่ก้องอยู่ในใจนาง ชายหนุ่มในชุดขาวผืนยาวดุจหิมะ เส้นผมดำสนิทยาวสลวยถูกรวบไว้เรียบร้อย ใบหน้าของเขาขาวซีดราวหยกเนื้อดีดวงตาสีดำสงบนิ่งจ้องมองนางโดยไม่กล่าวแนะนำชื่อหรือถามไถ่ใด ๆ กลีบปากเรียวบางเม้มสนิทราวกับไม่ใช่เพราะปากเขาที่พูดแต่เป็นจิตที่สัมผัสกัน อาภรณ์ขนอ่อนของสัตว์หิมะขลิบบนบ่าของเขาขยับเบา ๆ ตามแรงลมราวคลื่นเย็นที่แผ่ซ่านออกมาจากร่าง สูงสง่าและเยือกเย็นราวเทพเจ้าแห่งหิมะฤดูปลายปีที่หลุดมาอยู่กลางฤดูร้อน ชายผู้นี้ช่างไม่เข้ากับทุกสิ่งรอบตัว…แต่กลับกลมกลืนกับบรรยากาศศักดิ์สิทธิ์เหนือผิวน้ำ….ใส่เสื้อขนสัตว์ในหน้าร้อน?...ฉินจ๊ะะะ 

หลินหยาเบิกตาเล็กน้อยเมื่อถูกคว้าไว้ นางไม่ได้กลัว…แต่ใจสั่นนิด ๆ อย่างไรชอบกล ราวกับสัมผัสได้ถึงแรงอ่อนโยนที่ไม่ใช่ของมนุษย์ทั่วไป ดวงตานั้น…ไม่ได้สะท้อนเพียงเงาของนาง แต่ราวกับมองทะลุไปถึงความผูกพันบางอย่างที่ยังไม่ได้ถูกเปิดเผย

นางเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วเบา "ขอบคุณเจ้าค่ะ…ท่าน…?" เอ่ยเหมือนสงสัยและอยากจะถามชื่อจริง ๆ ว่าเขาคือใครที่ช่วยเธอเอาไว้ แต่เขาไม่ตอบสิ่งใดใบหน้านิ่งเฉยดังหิมะเก่าแก่บนยอดเขา ยืนนิ่งในท่าทีสูงส่งแต่ไม่หยิ่งผยองก่อนจะผละมือออกช้า ๆ อย่างนุ่มนวลดุจไม่อยากให้นางเจ็บจากแรงกุม ขณะที่สายลมพัดผ่านพุ่มไผ่เสียงกระซิบจากธรรมชาติลอยมาชิดโสต "เมื่อเวลาเหมาะสม…เจ้าจะรู้เอง" ใบหน้าของเขายังคงนิ่งงันร่างไม่ขยับไปไหน ทว่าน้ำในทะเลสาบกลับสะท้อนเส้นด้ายบางบางเส้นหนึ่งในแสงอาทิตย์ตก ราวกับสายใยสีแดงจางกำลังโยงไปยังข้อมือของนาง…และหายวับไปในบัดดล

นางไม่รู้ว่าเพราะบาดแผลยังเจ็บ หรือเพราะจิตใจนางกำลังหวั่นไหวอย่างแปลกประหลาดไม่ใช่ความรัก…แต่ในช่วงเวลาหนึ่งหลินหยากลับรู้สึกว่าตนอยู่ในสายตาของผู้เฝ้ามองชะตาทั้งหลายทั้งปวงผู้ที่ไม่ได้พูดชื่อ ไม่ได้เดินเข้ามาใกล้…แต่กลับรู้จักความในใจของนางอย่างแม่นยำกว่าใครทั้งหมดในใต้หล้า

…องค์เทพเยว่เหล่า ปรากฏแล้วในรูปกายของชายหนุ่มปริศนาและนางก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้าคือตัวตนที่หาใช่มนุษย์เดินดินเช่นนาง

แววตาของหลินหยาวูบไหวน้อย ๆ เมื่อเขาปล่อยมือออกจากข้อมือของนาง ใจหนึ่งโล่งใจที่ไม่ได้ล้มจริง แต่อีกใจก็ยังข้องขัด…ในอกคล้ายถูกบางสิ่งกระทบกระเพื่อมเป็นระลอก ทั้งเสียง ทั้งสายตาของชายแปลกหน้า ทั้งความรู้สึกเยือกเย็นลึกล้ำที่ประหนึ่งว่ากำลังถูกพิจารณาโดยสิ่งที่ไม่อาจมองเห็น นางชะงักอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเลิ่กลั่ก เอ่ยเบา ๆ พร้อมก้าวถอยหลังอย่างสุภาพ “ข้าต้องขอบคุณท่านอีกคราเจ้าค่ะ…แต่ว่า…ข้าคงต้องไปแล้วเจ้าค่ะ ข้ามีนัดสำคัญ…”

ริมฝีปากของเขากระตุกขึ้นเล็กน้อย…เล็กเสียจนแทบไม่เห็นราวกับสายลมหยอกเย้าในวันอ่อนแดด ก่อนเสียงทุ้มเรียบนิ่งจะดังขึ้นอีกครั้งโดยไม่เร่งรีบ “ศาลาจื่อเถิงฮวา…ยามเย็นวันนี้…ช่างเป็นช่วงเวลาที่น่าสนใจเสียจริง” หลินหยาที่กำลังจะหมุนตัวกลับถึงกับชะงักขา หันกลับมาเลิกคิ้วอย่างงุนงง “…ท่านรู้ได้อย่างไรว่า…” แต่เขาไม่ตอบนัยน์ตาสีดำลุ่มลึกยังคงมองออกไปไกลเหนือผืนน้ำเยือกเย็นราวไม่รับรู้ว่าตนกล่าวอะไรไปเมื่อครู่ เพียงปล่อยให้ความเงียบขจรคลุมบรรยากาศอีกครั้ง ดอกหญ้าไหวเอนใต้ลมกลิ่นดินชื้นริมบึงแตะจมูกเบา ๆ แล้วเขาก็เอ่ยเบา ๆ อีกครั้ง เสียงคล้ายถ้อยกระซิบจากอีกภพหนึ่ง

“ระวัง…สิ่งที่แม้แต่นกกระเรียนยังไม่กล้าร้องบอก อาจกำลังร้อยด้ายแดงเป็นปมในเงามืด…” หลินหยาเบิกตากว้างหันไปมองเขาอีกครั้งพลางเอ่ย “…ว่าอย่างไรนะเจ้าคะ?” นางรู้สึกงุนงงเหมือนกำลังเจอกับหมอดูพเนจรที่ชอบพูดอะไรคลุมเครือ แต่เมื่อก้าวเท้าเข้าไปใกล้…ร่างของเขากลับไม่อยู่ตรงนั้นแล้วเดินหนีเสียอย่างงั้น ทิ้งไว้เพียงเงาไผ่ไหวกับเสียงสายลมแผ่วบาง…

หลินหยายืนนิ่งกลางพงไผ่ชั่วครู่ ใบหน้าแสดงออกถึงความมึนงงเต็มขั้น “อะไรกัน…ชายแปลกหน้าคนนั้น…เขารู้เรื่องที่นางจะไปศาลาจื่อเถิงฮวา? รู้ได้ยังไง? แล้วเรื่อง…ด้ายแดง? อะไรอีก? แล้วใครกันที่นกกระเรียนไม่กล้าร้องบอก…” เธอยกมือขึ้นแตะแก้มตนเองอย่างเหม่อลอยก่อนจะถอนหายใจยาว คิ้วเรียวขมวดแน่นเหมือนคนที่กำลังไขปริศนาไม่ออก “ช่างเถอะ…ข้าต้องไปก่อน ไม่งั้นเขาจะคิดว่าข้าเบี้ยวนัด…” เสียงฝีเท้าของหลินหยาเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง ขณะนางรีบก้าวออกจากพงไผ่สู่เส้นทางไปศาลาจื่อเถิงฮวาโดยไม่หันกลับไปมอง

หากนางหันกลับไป…บางทีอาจเห็นเงาร่างหนึ่งยืนอยู่ริมทะเลสาบอีกครั้ง…พร้อมรอยยิ้มแผ่วบางราวสายลมยามปลายฤดู ดวงเนตรที่มองเห็นเส้นด้ายของชะตากรรมยังคงเฝ้ามองอยู่จากเงาร่มไผ่…องค์เทพเยว่เหล่า ไม่เคยกล่าวล่วงเกินชะตาใคร ท่านเพียง…เตือนในยามจำเป็น

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: เมื่อวานไปไหว้ท่าน วันนี้ท่านโผล่ ศักดิ์สิทธิ์จริง ๆ ชาบูๆๆๆ

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [GOD-02] ผู้เฒ่าจันทรา (เยว่เหล่า)

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 18 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย เวลา 13.00 - 15.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ทะเลสาบเยว่ปิงเหอ (พบ องค์เทพเยว่เหล่า)

เสียงลมพัดเบา ๆ พาเอากลิ่นของดอกบัวและไอแดดอ่อนละมุนจากผิวน้ำทะเลสาบเยว่ปิงเหอแตะต้องแก้มนวลของหลินหยา นางเดินทอดน่องอย่างเงียบงันพลางยกมือปัดปอยผมที่หลุดลงมาจากข้างแก้ม แผลที่ต้นแขนเริ่มหายดีแม้ยังไม่กล้าเคลื่อนไหวแรงนักแต่ก็พอให้เดินชมบรรยากาศเย็นใจในยามเว่ยได้บ้าง ทะเลสาบแห่งนี้ยังงดงามเหมือนเมื่อวานกระจกน้ำเงียบสงบจนเห็นเงาของเมฆฟูฟ่องเคลื่อนไหวไปมา แต่ชายหนุ่มปริศนาผู้นั้นกลับไม่มีวี่แววราวกับเมื่อวานเป็นเพียงความฝัน... นางหันซ้ายแลขวาอย่างระแวดระวังเล็กน้อย แต่ไม่เห็นผู้ใดจึงถอนใจบาง ๆ พร้อมหัวเราะให้กับความคิดของตัวเอง

"เราคงฝันกลางวัน...ใครจะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ซ้ำกันสองวันติดกันเล่า"

แต่แล้ว…

"โชคชะตา...จะเล่นตลก" เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นเบื้องหลัง ราบเรียบ เยือกเย็น และมั่นคงจนทำให้หลินหยาหยุดก้าวทันที เธอหันขวับกลับไปทันใด และ…ใช่แล้ว…ชายคนนั้นชายหนุ่มแปลกหน้าจากเมื่อวานยืนอยู่ที่เดิ ใต้เงาไม้หลิวที่พลิ้วไหว เงาสะท้อนของเขาบนผิวน้ำไหววูบอย่างแผ่วเบา ผิวพรรณเขาขาวซีดราวกับหินอ่อน ดวงตาเรียบนิ่งดังผืนน้ำก่อนลม วาจาที่เอื้อนเอ่ยออกมานั้นแผ่วเบาแต่กลับกรีดลึกในจิตใจ "ระหว่างด้ายสีชาด…จะพันเกี่ยวมากกว่าหนึ่งเส้น...เคียงไปไม่ห่างกาย" ถ้อยคำที่หลุดจากเรียวปากเขาฟังดูแปลกประหลาดและน่าขนลุกปนขบขันจนหลินหยาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ เธอรู้สึกวูบวาบที่ต้นคออีกครั้งเหมือนเมื่อวานไม่มีผิด

"...ท่านพูดอะไรของท่านหรือเจ้าคะ?" นางหลุดถามออกไป ดวงตาคมหวานเต็มไปด้วยความระแวงปนงุนงง "ด้ายสีชาดอะไรของท่านอีกล่ะ คราวก่อนก็พูดเหมือนจะทำนายอะไรซักอย่าง..." ชายคนนั้นกลับยืนนิ่งยกปลายนิ้วขึ้นประสานกันเบา ๆ ราวกับจะวาดอะไรกลางอากาศ เงาของสายลมเคลื่อนไหวไปรอบกายเขาราวกับธาตุอากาศเชื่อฟังคำสั่ง

"หากมีสองมือ...ที่ควรจับไว้พร้อมกันในห้วงเวลาเดียวกัน...แต่จะจับไหวหรือ?" เขาถามขณะดวงตายังคงแนบแน่นกับนาง ไม่รุกล้ำแต่ไม่ปล่อยผ่าน คล้ายผู้มองเห็นบางสิ่งไกลเกินกว่าดวงตาสามัญจะเข้าถึง

หลินหยายืนอึ้งนางขยับปากจะพูดบางอย่าง แต่ไม่รู้จะตอบเช่นไร ในใจลึก ๆ กลับสะท้อนเงาของบุรุษหลายคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตช่วงสั้น ๆ นี้ ทั้งจางกงกงผู้เย็นเยียบดุจเข็มน้ำแข็ง ทั้งท่านหลิวอันที่ยังคงอ่อนโยนและไม่เรียกร้องสิ่งใดกับนาง เถียนเฟิงผู้ดื่มแล้วแทงแขนของหลินหยา แล้วนี่อะไรอีก…ด้ายแดงสองเส้น? ร้อยไปพร้อมกันเหรอ? หัวใจหนึ่งจะรับได้มากเพียงนั้นเชียวหรือ?

"ข้าไม่เข้าใจ..." นางพูดแผ่ว ๆ แต่รู้ดีว่าสิ่งที่ได้ยินไม่ใช่เพียงคำพูดเปล่า มันเหมือนคำทำนายมันเหมือนคำเตือน

“โชคชะตา ไม่ใช่เส้นตรง หากเจ้าเดินโดยไม่มองเส้นที่พันอยู่กับนิ้ว เจ้าอาจล้มโดยไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด” ชายแปลกหน้ากล่าวไว้เช่นนั้นดวงตาของหลินหยาเบิกโพลงวูบหนึ่งขณะชายหนุ่มผู้นั้นกล่าววาจาอย่างเรียบเรื่อยแต่ดั่งระฆังสะท้อนลึกลงกลางใจ “สละทางโลกบำเพ็ญตบะ…อาจเป็นทาง แต่กรรมเก่า…ยังต้องใช้” เสียงนั้นราวสายลมในหุบผาเย็นเฉียบแต่ไม่ไร้ใจ ราบเรียบแต่เปี่ยมด้วยแรงส่งแห่งความหมาย และที่ทำให้หลินหยาต้องเงียบงันอยู่อึดใจคือประโยคถัดมา “และ…โชคชะตากำลังหมุนกงล้อ”

เธอหันขวับมองเขาอย่างไม่เชื่อหูตนเอง…ริมฝีปากเม้มแน่น สีหน้าระคนไปด้วยความฉงนและความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบายออกมาเป็นคำพูด "...ท่านรู้ได้อย่างไร...?" นางเอ่ยแผ่วขมวดคิ้วแน่นขึ้น ลมหายใจของหลินหยาสะดุดไปชั่วขณะ ดวงหน้านวลที่บัดนี้เริ่มระบายสีแดงจางๆ จากความตกใจและความรู้สึกเหมือนมีคนล้วงเข้าไปในใจอย่างไร้การขออนุญาต เพราะสิ่งที่เขาพูด…มันคือเรื่องเมื่อไม่กี่ชั่วยามก่อน…การขึ้นไปยังลานกระบี่เหินมรรคา…การตั้งใจจะฝึกฝนตบะเพื่อหาหนทางใหม่ให้แก่ตน แม้สุดท้ายจะจบลงด้วยการเสียสมาธิไปกับความคิดจุกจิกบางอย่างก็ตาม…

ชายผู้นั้นกลับมองหลินหยาอย่างไม่กล่าวตอบนัยน์ตาคู่นั้นไม่ยิ้ม แต่แฝงความเข้าอกเข้าใจราวกับชายชราผู้เห็นรุ่นลูกรุ่นหลานเดินหลงทางไปยังจุดที่ตนเองเคยเหยียบผ่านมาก่อน ไม่มีความยินดี ไม่มีตำหนิ มีเพียงเมตตาอันลึกล้ำที่วางนิ่งอยู่ในแววตา "เจ้ายังไม่พร้อมลืมความเศร้า...จึงยังไม่เข้าถึงความสงบ" ถ้อยคำนั้นแทบไม่ได้เอื้อนด้วยเสียง แต่ดังขึ้นในหัวใจของหลินหยาดังระฆังภายในวัดร้าง 

นางหลุบตาลงเล็กน้อยกำมือตนเองเบา ๆ ความรู้สึกประหลาดเริ่มไหลบ่า เหมือนโดนอ่านใจ โดนมองทะลุเหมือนแผลที่เพิ่งแห้งสนิทถูกลูบผ่านด้วยปลายนิ้วอุ่นเย็นปนเปกัน “ท่านเป็นใครกันแน่เจ้าคะ…” หลินหยาเอ่ยพึมพำดวงหน้าเงยขึ้นมองเขาอีกครั้งอย่างคล้ายจะค้นคำตอบ แต่...เขายังคงเป็นชายแปลกหน้าในชุดเรียบที่ดูราวคนเดินทางผ่าน ไม่มีสัญลักษณ์ไม่มีศาสตรา ไม่มีสิ่งใดที่บ่งบอกว่าเขาคือผู้ใด หรือมาจากที่ใด แต่สิ่งที่เขาพูดทุกคำทุกพยางค์มันกลับสะท้อนในใจอย่างแม่นยำและน่าหวาดหวั่นราวกับรู้จักนางมานานกว่าผู้ใด

"โชคชะตาจะไม่เคยรอ...แม้แต่คนที่ยังลังเล" เขากล่าวพร้อมกับเดินจากไปอีกครั้งเหมือนวันก่อน ร่างสูงนั้นเคลื่อนไปตามทางดินริมทะเลสาบอย่างช้า ๆ ไม่หันหลัง ไม่เอ่ยลาชัดเจน

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: เห่อ เทพเจ้าขา หนูจะบ้า

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [GOD-02] ผู้เฒ่าจันทรา (เยว่เหล่า)

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม