วันที่ 22 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11
ยามซวี เวลา 19.00 - 21.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้
อีเว้นท์ ภารกิจ “สหายร่วมค้า เหนือความคาดหมาย”
ภายในร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ยามซวีต้นนั้นอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมจาง ๆ ของไม้จันทน์และเกสรบุปผาแห้ง แสงไฟจากโคมกระดาษน้ำมันกระพริบวูบไหวเหนือชั้นวางไม้ไผ่ที่อัดแน่นไปด้วยขวดยา ซองเครื่องหอม และของแปลกประหลาดสารพัด ขณะเสียงกระดิ่งเล็กหน้าร้านดังขึ้นเพราะประตูไม้เปิดออก "เจ้าของร้านใจดี แมวก็น่ารัก ข้าไม่ได้ล้อหรอกน่า" โจวจินพูดข้างหูหลินหยาตอนก้าวเข้า
หลินหยาที่แทบอึ้งเพราะนี้มัน..ระ..ร้านเธอ…เอาไงดีจะบอกโจวจินยังไงดี? แต่แล้วเจ้าไก่บ้าก็ทำตัวประหลาด ๆ “แล้วนั่นอะไร?” หลินหยาเอียงคอชี้ไปทางไก่แจ้เฮยจีที่กำลังสะบัดปีกใส่ตุ๊กตาแมวหน้าร้านอย่างถือดีเต็มประดา “มันแค่หวงตำแหน่งสัตว์เลี้ยงสุดเท่ในฉางอันน่ะ อย่าไปใส่ใจ” โจวจินตอบหน้าตายแต่ก่อนจะได้พูดอะไรอีก เสียงทุ้มนุ่มหนึ่งก็ดังขึ้นก่อน
“อ่าว ท่านโจวจิน? นานเลยนะไม่ได้เจอ...” ผู้ที่เดินออกมาจากด้านในร้านคือชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้างดงามราวภาพวาด ดวงตาสีน้ำตาลเข้มฉายแววอ่อนโยนสบายใจในยามมองผู้มาเยือน เขาแต่งกายเรียบง่ายแต่สะอาดสะอ้าน กลิ่นยาจาง ๆ ลอยอบอวลติดปลายชายแขนเสื้อ
ไป๋จิ่นหง เจ้าของเดิมของกระบี่เซียนผู้มีดาบหักครึ่งหันมาจัดยาและบำบัดใจผู้คนด้วยเครื่องหอมและสมุนไพรเพราะต้องการนำเงินไปตอบแทนเหล่าผู้มีพระคุณ “แม่นางผู้นี้...” เขามองหลินหยาแวบหนึ่ง ก่อนจู่ ๆ ก็ยกชายเสื้อขึ้นแล้วโน้มกายเล็กน้อย คำนับอย่างสุภาพ “เถ้าแก่ ท่านกลับมาเร็วกว่าที่คิด...ให้ข้าเตรียมน้ำชาหรือจะให้พาไปดูสินค้าใหม่ก่อนดี?”
…
…….
“...ห๊ะ?” เสียงโจวจินออกมาจากเขา
“ค่อก?” เสียงเจ้าไก่เฮยจีที่เหมือนจะอึ้งแล้วสะดุดขาตัวเอง
ส่วนหลินหยาตอนนี้คือยิ้มแห้งแล้วเอ่ยเฉไฉนิดหน่อย “เออ...ข้า...อืม…คือว่า...ท่านรู้ได้ยังไงว่าข้าเป็นเจ้าของร้านหรือเจ้าคะ?” นางหัวเราะแห้ง ๆ ดวงตาเบิกขึ้นเล็กน้อยเพราะแม้จะไม่ปิดบังเรื่องร้านนี้ แต่ก็นึกไม่ถึงว่าท่านไป่จิ่นหงจะประกาศเสียเต็มยศเช่นนี้ “ก็...เอกสารร้านทั้งหมดยังลงชื่อแม่นางไว้ ส่วนทะเบียนร้านก็เปลี่ยนชื่อเจ้าของคนใหม่เรียบร้อยแล้วนี่ขอรับ” ไป๋จิ่นหงพูดเรียบ ๆ ราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร พลางยิ้มเล็กน้อย “หรือแม่นางลืม?” หลินหยาหน้ายุ่งขึ้นมา “เปล๊า! ไม่ได้ลืม! ข้าแค่…ยังไม่ค่อยชินน่ะเจ้าค่ะ”
“แต่ว่า...เอ๊ะเดี๋ยวนะ” โจวจินหรี่ตาใส่หลินหยา “ร้านนี่เจ้าของคือเจ้า? ข้าพามาเพื่อให้เจ้าได้เบาะแส...แต่กลับกลายเป็นเจ้าเป็นเจ้าของ?” เฮยจีทำหน้าเหมือนจะร้อง “งงปีก” ออกมาอีกคำหนึ่งด้วยซ้ำ “เจ้าไม่เคยบอกข้าเลยนี่!” โจวจินยกพัดชี้หน้าหลินหยาทันที “แบบนี้แสดงว่าร้านหงหยุนหลายข้าคงต้องไปเขียนป้ายใหม่ว่า ‘ค้าขายกับคนไม่เปิดเผยฐานะ!’ แล้วมั้ง!”
“ท่านหุบปากไปเลย!” หลินหยาเบ้ปากใส่เขาแรง “ข้าไม่ได้ปิดบังนะ! แค่ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเกี่ยว!” โจวจินถอนหายใจแรง “โอเค ๆ เอาเถอะ...แล้วไอ้เรื่องพลังงานอาฆาตอะไรนั่นล่ะ ร้านเจ้านี่พอจะรู้บ้างไหม?” หลินหยาเลยหันมาทางไป๋จิ่นหง “ท่านไป๋จิ่นหงคงพอรู้อะไรบ้างใช่ไหมเจ้าคะ??” ชายหนุ่มผู้อ่อนโยนยิ้มมุมปากนิด ๆ ก่อนพยักหน้า “ข้าเก็บตัวอย่างของบางสิ่งที่ปนเปื้อนพลังงานอาฆาตไว้เมื่อสามวันก่อน...หากท่านอยากดู ข้าเตรียมไว้ในแล้ว”
คราวนี้โจวจินถึงกับเงียบไปวูบหนึ่ง ก่อนจะกระซิบกับไก่แจ้เฮยจีเสียงเบา “เจ้าว่าข้า...กำลังหลุดเข้าไปในเครือข่ายแม่ค้าแปลก ๆ อยู่ใช่ไหมนะ?” เฮยจีมองหน้าเจ้านายแล้วพยักหน้าเบา ๆ แบบไม่ช่วยเลยแม้แต่น้อย หลินหยาเลยเบ้ปากใส่โจวจินกับเจ้าไก่บ้านั้น แล้วหันไปมองไป๋จิ่นหงเพราะเขานินทาเธอหน้าด้าน ๆ
“เช่นนั้นแล้วท่านไป๋จิ่นหงไปดูแลร้านเถอะเจ้าค่ะ มีสินค้าใหม่ด้วย เดี๋ยวกับท่านโจวจินข้าจัดการเองเจ้าค่ะ”
ไป๋จิ่นหงเพียงยิ้มน้อย ๆ ก่อนรับคำอย่างอ่อนโยน “ข้าจะจัดการดูแลร้านให้ดี แล้วพวกท่านค่อยว่ากันต่อ” เขาก้มศีรษะอย่างนอบน้อมแล้วหันกายจากไปเงียบ ๆ คล้ายลมหอมบางพัดผ่านในยามเย็น ไม่กล่าวแทรกหรือขัดจังหวะแม้แต่น้อย สมกับเป็นบุรุษที่รู้กาละเทศะชนิดหาได้ยากนักในฉางอัน พอเขาหายลับไปทางหลังร้านหลินหยาก็เบ้ปากใส่โจวจินทันทีอย่างไม่รักษาภาพอะไรทั้งนั้น แล้วชี้หน้าเฮยจีเสริมด้วยคิ้วกระตุก “ส่วนแกน่ะ ถ้ายังจะทำหน้าหมั่นไส้แบบนั้น ข้าจะจับย่างกินจริง ๆ ให้รู้แล้วรู้รอด” ไก่แจ้สะดุ้งปีกราวกับรู้ว่าสถานการณ์เริ่มไม่เป็นมิตร รีบหดคอหรี่ตาเดินหลบไปยืนหลังขาเจ้านายทันที
โจวจินหัวเราะพรืด หยิบพัดขึ้นมากระพือเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น “โอ้โห ใจร้ายจังเลยน้า ข้าแค่ช็อกนิดหน่อยเอง ใครจะไปคิดว่าแม่ค้าหน้าใหม่ที่ชอบเบ้ปากจ่ายตังค์พลาดบ่อย ๆ จะเป็นเจ้าของร้านเครื่องหอมของเมืองแบบนี้ได้ล่ะ ฮะ ๆ ๆ”
“อย่ากวนข้านะ ข้าจริงจังนะเจ้าคะ” หลินหยาว่าพลางถอนหายใจ มองหน้าอีกฝ่ายอย่างมีแววหม่นชั่วครู่ ก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจังผิดกับท่าทางขี้เล่นปกติ “ช่วงนี้ที่ข้าเจอ...มันไม่ใช่แค่ของปลอม แต่เป็นของที่มาจากปีศาจจริง ๆ อย่างกระเพาะปลาปีศาจ เมือกดำจากครีบปลา หรือพวกเนื้อจากไก่ปีศาจ มันมีพลังงานบางอย่างแฝงอยู่ ตอนแรกข้าคิดว่าแค่รู้สึกไปเอง แต่พอใช้การจับตาดูแล้วก็...”
“...มีอะไรบางอย่างไหลเข้ามาในตัวเจ้า?” โจวจินทวน “ใช่เจ้าค่ะ” หลินหยาพยักหน้าเบา ๆ “ข้าว่าที่มันแพร่ไปทั่วเมืองเร็วขนาดนี้ เพราะไอ้ของพวกนี้มันถูกนำมาแปรรูปหรือปรุงรวมกับอย่างอื่นโดยที่คนไม่รู้ตัว แค่กินเข้าไปก็รับพลังงานอาฆาตเข้าไปแล้ว เหมือนวางกับดักใส่จานข้าว แต่เป็นแค่บางชิ้นเท่านั้นเจ้าค่ะ”
โจวจินนิ่งไปสีหน้าครุ่นคิดขึ้นชัดเจน “แล้วพวกสมุนไพรหรือเครื่องหอมที่ข้าใช้พอจะช่วยได้?” เขาถาม “ได้บางส่วนเจ้าค่ะ แต่ต้องผสมให้ถูกต้อง” หลินหยาเดินไปที่ชั้นหนังสือของร้าน หยิบตำรายาสมุนไพรพื้นฐานที่สันปกหลุดลุ่ยเล่มหนึ่งออกมา แล้วเดินกลับมายื่นให้เขา “ตามหนังสือนี่เลย เจ้าอ่านดู...หน้า 47 ถึง 55 มีพวกสมุนไพรพื้นบ้านที่ใช้ดูดซับหรือปัดเป่าพลังงานมืดได้ ข้าคิดว่าจะลองผสมพวกนี้กับกลิ่นหอมแบบที่ร้านทำดู เผื่อจะได้ผลนะเจ้าคะ”
โจวจินรับมาแล้วเปิดไล่ดูอย่างรวดเร็ว ดวงตาเปล่งประกายวาว ๆ ขึ้นทันใด “ข้าชอบแนวคิดนี้แฮะ...สมุนไพรกับเครื่องหอม...บวกกับความรู้การปรุงของร้านเจ้าของร้านอย่างเจ้า บางทีเราน่าจะลองสร้าง ‘เครื่องหอมกันปีศาจ’ ขึ้นมาด้วยกันดูไหม?”
หลินหยามองเขาแล้วแสยะยิ้มขำ “ข้าทำเพื่อเอาตัวรอดเจ้าค่ะท่านอยากขายเอากำไรแน่ ๆ ใช่ไหมล่ะ?”
“ก็...” โจวจินยักไหล่ “ถ้าได้ทั้งสองอย่าง ก็ดีไม่ใช่หรือ?” เฮยจีรีบพยักหน้าเป็นชุด ปีกสั่นเป็นจังหวะราวกับไก่แดนซ์ พร้อมกระโดดขึ้นไปยืนตบขาตัวเองบนโต๊ะเหมือนจะบอกว่า “เฮ้ ทำเลย ทำเลย!” หลินหยาหลุดขำอีกครั้ง...คราวนี้เสียงหัวเราะของนางดูเบาใจขึ้นกว่าทุกครั้งที่เจอกัน “ก็ได้ ๆ เจ้าค่ะ เซ้าซี้จังงั้นไว้พรุ่งนี้เราลองเริ่มกันนะเจ้าคะ แต่เอาความจริงข้าไม่ได้เป็นคนทำเองหรอก แค่ส่งคนอื่นให้ทำแต่พอทำได้เจ้าค่ะ...แต่ต้องให้ข้าเลือกกลิ่นนะถ้าทำออกมาแล้วเหม็น ข้าไม่รับผิดชอบนะบอกไว้ก่อน”
“ข้ายอม...ตราบใดที่เจ้าช่วยไม่ให้ไก่ข้าถูกจับไปย่าง” โจวจินกล่าวเสียงจริงจัง ทำเอาหลินหยาขำจนตัวสั่นอีกรอบ ตอนนี้บรรยากาศในร้านเครื่องหอมแห่งนี้ กลับอุ่นขึ้นเรื่อย ๆ ท่ามกลางค่ำคืนยามซวีที่กำลังล่วงเลยไปอย่างเงียบงันในฉางอัน
“เช่นนั้นข้าคงต้องขอตัวก่อน” โจวจินขมวดคิ้วเบา ๆ เมื่อหลินหยาบอกว่าจะกลับก่อน “อ้าว จะทิ้งกันกลางทางแบบนี้เลยหรือ?” เขาทำเสียงเหมือนจะตัดพ้อ แต่ท่าทางก็ไม่จริงจังนัก ดวงตายังระยับขำขันตามสไตล์พ่อค้าที่หัวไว หลินหยาหันมาหรี่ตามองเขานิดหน่อย “ข้าไม่ได้ทิ้งนะเจ้าคะ! แค่...ไปทำหน้าที่เจ้าของร้านต่างหากล่ะ” ว่าพลางเบือนหน้าหนีทำเป็นสำรวม แล้วหมุนตัวไปทางด้านในของร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ด้วยจังหวะพลิ้ว ๆ อย่างคนรู้เส้นทางดี
พอเดินลึกเข้ามาหลังร้าน ก็พบกับบุรุษหน้ามนผู้แสนอ่อนโยน ท่านไป๋จิ่นหงกำลังยกลังไม้ลงจากรถเล็กอย่างเบามือ เขาใช้ผ้าคลุมแขนรองกล่องไว้ราวกับเกรงว่าดอกไม้ข้างในจะบอบช้ำ ดวงตาคู่นั้นยังเปล่งแสงอบอุ่น ราวกับมองสิ่งของที่ขนส่งอยู่เป็นชีวิต มีเสียงเจ้าแมวตัวอ้วนที่นอนขดข้างลังครางหงิง ๆ อย่างพอใจบรรยากาศ หลินหยาเดินเข้าไปแล้วค้อมหัวเล็กน้อย “ข้าขอเช็คของหน่อยนะเจ้าคะ พอดีสินค้ารอบนี้มาลงตรงวันหยุดคนเยอะแน่คนคงเยอะแน่เลย”
“เชิญเลย แม่นาง” ไป๋จิ่นหงว่าพลางเลื่อนลังให้เปิดปากกล่องให้สะดวกขึ้น กลิ่นของดอกไม้แห้งผสมสมุนไพรเบาบางลอยออกมาทันที กลิ่นหอมสะอาดชนิดที่รู้เลยว่าเจ้าร้านนี้ใส่ใจแม้แต่ลมที่ผ่านกล่อง หลินหยานั่งยองข้างลัง ชำเลืองมองของที่เรียงราย
“ดอกเหลียนฮวา 150 ดอก ดอกกุ้ยฮวา 150 ชุด ดอกเบญจมาศ 150 ดอก ดอกไม้จีน 150 ชุด...” นางนับไล่ไปพลางเช็คในบัญชีไปพลาง “ใบบัว 150 ใบ เผือก 100 หัว งา 100 ถุง เมล็ดซิ่งเหริน 100 ถุง น้ำผึ้ง 100 โหล ไข่ไก่ 100 ฟอง พุทราแห้ง 200 ชิ้น…” แม้ตัวเลขจะดูมหาศาล แต่คนอย่างหลินหยาที่เคยเห็นผู้คนต่อคิวซื้อดอกไม้แบบยกกระเช้า คว้าพุทราแห้งทีละสิบ ๆ เม็ด หรือกว้านซื้อน้ำผึ้งคนละขวดสองขวดอย่างไม่ยั้งมือก็น่าจะรู้ดีกว่าใครว่า “นี่มันแค่พอประคองตู้แค่สามวันในฤดูดี ๆ เองนะ”
ไป๋จิ่นหงยืนมองอย่างเงียบ ๆ คิ้วเขาเลิกขึ้นเล็กน้อย คล้ายรู้ว่าหลินหยากำลังคิดอะไรอยู่ “ของล็อตนี้ข้าเลือกเองทุกชิ้นนะ น้ำผึ้งนั่นมาจากหมู่บ้านเชิงเขาทางใต้ ดอกเบญจมาศก็เป็นพันธุ์ใหม่ปีนี้ สีเหลืองทองเข้มมากเป็นพิเศษ กลิ่นหอมชัดเจนกว่าเดิมด้วย”
“อืม...ดีเลยเจ้าค่ะ ข้าจะลองทำยาชาน้ำชงแบบหวานหอมดู เผื่อจะได้อะไรไว้รับมือกับเรื่องพวกนั้นบ้าง” หลินหยาพึมพำเบา ๆ พลางหยิบดอกเบญจมาศขึ้นมาแนบจมูกสูดกลิ่น สีหน้าเธอเปลี่ยนเล็กน้อยเมื่อได้กลิ่นที่แฝงปราณบางเบา ราวกับความหวังบางอย่างกำลังเริ่มต้นใหม่ โจวจินที่แอบเดินตามมาแบบไม่ให้เสียฟอร์ม เดินผ่านมาดูด้วยแล้วกอดอก “โห ของพวกนี้ดีใช้ได้เลยนี่หว่า ไม่แปลกใจเลยที่ร้านเจ้าถึงขายดีจนคนแย่งกันซื้อเป็นสิบ ๆ ชุด เจ้าคงรวยน่าดูสิ?”
“ข้าไม่ได้รวย” หลินหยาว่า “แต่ข้ารู้ว่าอะไรช่วยคนได้...แล้วก็คัดมาเฉพาะที่เชื่อว่าดีเท่านั้นล่ะเจ้าค่ะ”
“พูดเท่ชะมัด” เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วหันไปมองกล่องอีก “เอาล่ะ งั้นข้าจะไม่รบกวนแล้ว เดี๋ยวข้าจะไปรวบรวมข่าวฝั่งตลาดใต้สักหน่อย...แต่ถ้าเจ้าทำ ‘เครื่องหอมกันปีศาจ’ เสร็จแล้ว อย่าลืมเอามาให้ข้าทดลองด้วยนะ!”
“ได้สิ ถ้าท่านไม่แพ้กลิ่นหอม ๆ น่ะนะ” หลินหยาว่าแล้วมองเขาขึ้น ๆ ลง ๆ ก่อนจะหัวเราะเล็ก ๆ “ถ้าไก่เจ้าทำหน้าเบ้ใส่อีก ข้าจะเอาน้ำผึ้งป้ายจะงอยปากมันแล้วจับแปะสติ๊กเกอร์ ‘เจ้าตัวป่วน’ ไว้เลย คอยดู!” โจวจินสะดุ้งพลันก่อนจะรีบพยายามชิ่งออกจากร้านไปราวกับลมวูบ เฮยจีวิ่งตามเขาติด ๆ เหมือนจะร้องประท้วง แต่ทว่าโจวจินที่กำลังจะเดินพ้นธรณีประตูร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ไปถึงกับชะงักฝีเท้าเมื่อได้ยินเสียงของหลินหยาดังตามหลังมาอย่างไม่รีบร้อนแต่ชัดเจน
"ข้าน่ะ ไม่ได้ขายของเป็นตำลึงทองอย่างท่านหรอกนะเจ้าคะ" น้ำเสียงของนางเรียบเรื่อย เจือกลิ่นขำขันคล้ายกำลังเหน็บแนมด้วยความเอ็นดูมากกว่าความขุ่นเคือง "ลูกค้าส่วนใหญ่ของข้ามีแต่ชาวบ้าน...เด็กบ้าง ผู้หญิงสูงวัยบ้าง หรือพวกคนทำกับข้าวให้ร้านเล็ก ๆ บ้างล่ะ" เขาหันกลับมา เห็นเจ้าของร้านสาวยืนกอดบัญชีไม้ไผ่ไว้ในอก มุมปากยกยิ้มบาง ๆ ดวงตาฉายแววอบอุ่นเจือความดื้อรั้นเล็ก ๆ "ของที่ขายก็เป็นของพื้น ๆ ที่เหมาะจะทำอาหาร หรือจะเอาไปประดับวางในครัวเรือน ข้าก็แค่ตั้งราคาไม่เกินหลักร้อยทุกชิ้นขายเป็นเหรียญอู่จูทั้งหมด" เธอว่าอย่างนั้น แล้วก็หัวเราะเบา ๆ เหมือนพูดกับตัวเองมากกว่า
"...อืม...อาจจะไม่เหมาะจะเป็นพ่อค้าหน้าเลือดที่ดีแบบท่านก็ได้ เพราะข้าดันใจดีเกินไปหน่อยน่ะเจ้าค่ะ" นางยกนิ้วขึ้นแตะมุมปาก คล้ายจะปิดไม่ให้หลุดรอยยิ้มออกมาอีก แต่ดวงตานั่นยังระยิบระยับอย่างเด็กสาวที่ภูมิใจในสิ่งเล็ก ๆ ของตนเอง "แต่นั่นแหละเสน่ห์ของข้าไงล่ะ" ประโยคสุดท้ายนั้นกลายเป็นลูกธนูดอกเล็ก ๆ ที่พุ่งเสียบเข้าตรงอกของพ่อค้าวาณิชหน้าเลือดเข้าเต็มเปาไม่ใช่ด้วยความเจ็บ แต่ด้วยความรู้สึก ‘เอ็นดูว่ะ’ อย่างห้ามไม่อยู่ โจวจินหัวเราะในลำคอ ลูบปลายคางเบา ๆ ก่อนจะเดินย้อนกลับมาอีกสองก้าวยื่นหน้าเข้ามาใกล้เล็กน้อยพลางยักคิ้ว
"แม่นางหลินหยา...หากเจ้ารู้ว่าพ่อค้าอย่างข้าใช้คำว่า 'เสน่ห์' ในการต่อรองราคาจนเจ้าของโรงงานน้ำหมึกหัวเราะลั่นแล้วลดให้สิบตำลึง เจ้าจะยังกล้าเอาคำนั้นมาอ้างกับข้าอีกหรือไม่?"
"แน่นอนสิเจ้าค่ะ" หลินหยาหันมาเลิกคิ้วใส่เขาทันควัน "เพราะเสน่ห์ของข้าน่ะ ไม่ได้เอาไว้ต่อรองราคากับใคร...แต่เอาไว้ให้คนอยากซื้อของข้าโดยไม่ต้องต่อราคาเลยต่างหาก" โจวจินนิ่งไปหนึ่งอึดใจตอนได้ยิน มองอีกฝ่ายอย่างกับเห็นตะวันตกขึ้นทางตะวันออก "...โห เจ็บแต่จริง ข้านี่สิยอมแพ้" เจ้าไก่เฮยจีที่อยู่ข้างเขาถึงกับสะบัดหงอนเบี้ยว ๆ เหมือนจะพ่นไฟแต่ไม่มีไฟ แล้วกระโดดเกาะขอบโต๊ะในร้านก่อนจะหัวเราะด้วยเสียงประหลาด ๆ อย่างไก่มีจิตสำนึกทางเศรษฐกิจ
ไป๋จิ่นหงที่อยู่ด้านในสุดของร้านเงยหน้าขึ้นจากลังสินค้า มองภาพนั้นแล้วยิ้มน้อย ๆ เขาคิดอยู่ในใจไม่ใช่แค่เสน่ห์หรอกที่แม่นางหลินหยามี...บางทีเธออาจจะไม่ได้เหมาะกับการค้าขายแบบรีดกำไร แต่เธอกลับเหมาะอย่างยิ่งกับการทำให้ “ชีวิตคน” ดีขึ้น ทีละถุงสมุนไพร ทีละขวดน้ำผึ้ง ทีละกลิ่นหอมของดอกไม้ และทีละรอยยิ้มที่มอบให้คนในเมืองวุ่นวายนี้ แบบนั้นแหละ…ที่ไม่ใช่พ่อค้า…แต่เป็น เถ้าแก่ที่คนอยากซื้อของให้มากกว่าอยากต่อราคา และนั่น…ก็อาจจะมีค่ากว่าเงินทองเสียอีก
@Admin
พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)
มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่
อื่น ๆ: ----
สินค้าลงร้านค้าสำหรับขายให้ NPC
เหลียนฮวา จำนวน 150 ชิ้น, ดอกกุ้ยฮวา จำนวน 150 ชิ้น, ดอกเบญจมาศ จำนวน 150 ชิ้น
ดอกไม้จีน จำนวน 150 ชิ้น, ใบบัว จำนวน 150 ชิ้น, เผือก จำนวน 100 ชิ้น
งา จำนวน 100 ชิ้น, เมล็ดซิ่งเหริน จำนวน 100 ชิ้น, น้ำผึ้ง จำนวน 100 ชิ้น
ไข่ไก่ จำนวน 100 ชิ้น, พุทราแห้ง จำนวน 200 ชิ้น
รวมเป็น 1450 ชิ้น
รางวัล: ตำรายาสมุนไพรพื้นฐาน (ไอเท็มประกอบฉาก)
พบและพูดคุยกับ [NPC ตัวประกอบ ไป๋จิ่นหง]
99 EXP [LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point
โพสต์ 2025-7-22 11:41:30
โพสต์ 2025-7-25 12:25:55
