[หอประมูลสือฟั่ง] *เปิดการประมูลรอบใหม่ ลงชื่อได้เลย

หอประมูลสือฟั่ง

{ เมืองฉางอัน }

        

หอประมูลใหม่ที่เจ้าสัวเยี่ยสือชี เปิดขึ้นใช้เวลาเพียงห้าปีก็ประสบความสำเร็จมีชื่อเสียงทั่วฉางอัน

 ไม่มีใครไม่รู้จัก แต่ไม่มีใครเคยพบเจอเถ้าแก่ ปกติคนดูแลหอ จะเป็นคนจากคฤหาสน์ตระกูลเจา 

ภายหลังไม่มีใครทราบเหตุผลทำไมหอประมูลที่มีรายได้มหาศาลถูกถ่ายโอนสู่ตระกูลเจา 

ตระกูลเก่าแก่ที่มีรากฐานการค้าหลากหลายธุรกิจในเครือมาแต่ต้นราชวงศ์โจว 

แม้จะผ่านช่วงกลียุคมามากมาย แต่ธุรกิจตระกูลเจาหอประมูลนี้ก็ยังมิซบเซาเลย

พวกเขายังคงเปิดกิจการมาได้อย่างยาวนาน รุ่นแล้วรุ่นเล่า

[เงื่อนไข]

- โรลเพลย์ลงทะเบียน ณ หอประมูลสือฟั่งก่อนวันที่ 25 สิงหาคม

(ค่าลงทะเบียนเข้าร่วมประมูล 5 ตำลึงทอง ที่นั่งปกติ) (20 ตำลึงทอง ที่นั่งส่วนตัวมีม่านบัง)

ท่านจะได้รับม้วนกระดาษอธิบายกติกาการประมูลและการร่วมประมูลพร้อมที่นั่งเก้าอี้ในหอ

[กติกาการประมูล]

- การประมูลขั้นต่ำ 10 ตำลึงทองขึ้นไป แต่ต้องอยู่หลักสิบ ตัวอย่าง 10 20 30 40 50 100 ได้ทั้งหมด)

- เคลียร์โรลเพลย์ให้หมด และต้องพร้อมโรลเพลย์อัปเดทวันปัจจุบัน เวลาโพสต์วันที่ 27 สิงหาคม - 2 กันยายน และ โอนเงินหลังโรลเพลย์เสร็จ

- หลังโรลเพลย์จะเริ่มทยอยส่งของประมูลเข้าไอดีทุกคน (โดยในโรลได้ของไปเลยหลังจบการประมูลทุกอย่าง ไปรับที่เคาน์เตอร์เจ้าหน้าที่หอ)

- การประมูลจะเริ่มใน Discord ผู้เข้าร่วมประมูลจะต้องพร้อมเข้า Telegrame ในวันที่ 26 สิงหาคม เวลา 21.00 โดยประมาณ

(แจ้งชื่อในเทเลแกรมท้ายโรล)

(เพื่อทดสอบระบบคอลของเทเลแกรม)

โดยสุ่มวงล้อก่อน 4 ครั้ง เสมือน NPC ประกอบประมูลกัน และ ผู้เล่นเริ่มแข่งกันคนที่ 5 เป็นต้นไป

วันที่ประมูล: 26 เดือน 7 เจี้ยนหยวนศก ปีที่ 11

[รายการของประมูล]

ม้าน้ำตาล (Level 1): มูลค่าเริ่มต้น 80 ตำลึงเงิน [ 1 ตัว ]

รถม้า (Level 1): มูลค่าเริ่มต้น 1 ตำลึงทอง (ประมูล 1 ตัว/คัน)

แพะจากภูเขาเทียนซาน (Level 5): มูลค่าเริ่มต้น 70 ตำลึงทอง (ประมูล 1 ตัว)

ยอดอาชาแห่งทุ่งหญ้าตอนเหนือ ม้าดำทมิฬ (Level 15): มูลค่าเริ่มต้น 100 ตำลึงทอง  (ประมูล 1 ตัว)

Ximenqing ดี

วันที่ 1 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา 20.00 น ณ โรงประมูล




กรงเล็บโลกันต์


หลังจากที่โจวจินค้าขายชุดใหญ่ที่ คาราวานของสกุลลู่แล้ว โจวจินก็นึกขึ้นได้ว่าเขามีของที่ระลึกจากเเพนด้าตัวนั้น ของสิ่งนี้แม้ว่าจะมีค่า และทรงพลัง แต่เขาก็ไม่อาจจะกล้าที่จะใช้มัน โจวจินตัดสินใจเดินทางมาที่โรงประมูลเพื่อส่งสินค้าเข้าโรงประมูล รวมถึง โจวจินก็ทำการหาข้อมูลของพี่ชายเขา ของกระบี่ดีๆ ซักเล่มเหมือนกัน เขาคิดว่าเขาต้องเริ่มตามหาคนในครอบครัว และ ทำการ หายุทธพันธ์ และ ชุดเกราะใหม่แล้ว


โจวจินเปิดประตูหอประมูลเข้าไป


"ข้าขอทักทาย ท่านใช่ ท่านเยี่ยที่เป็นเจ้าของโรงประมูลหรือไม่ขอรับ" โจวจินกล่าวทักทายชายท่าทางมีอายุและดูทรงภูมิ


"ข้าน้อยไม่ใช่หรอกขอรับ แต่ท่านมีอะไรยั่งงั้นเหรอ ได้ติดต่อเถ้าเเก่ไว้ไหมขอรับ" ชายคนนั้น รับคำและกล่าวถามกลับ


"ข้ามีนามว่าโจวจิน เป็นพ่อค้าและจอมยุทธ์ ข้านั้นมีสมบัติชิ้นนึง อยากให้ทางโรงประมูลนั้นตรวจสอบ หากวัตถุชิ้นนี้มีค่า ข้าอยากให้เข้าร่วมในการประมูลน่ะขอรับ" โจวจินกล่าว


"ร่วมถึงหาข้่อมูลของพลังแปลกๆ กระบี่ดีๆ หรือแม้กระทั่งข้อมูลคนด้วยขอรับที่ข้าตามหา" โจวจินกล่าวเสริม


"งั้นเชิญคุณผู้ชายห้องนี้เลยขอรับ" เหมือนชายคนนั้นจะเหลือบไปเห็น ตราพ่อค้าสกุลลู่ ทำให้ชายหนุ่มดูมีความน่าเชื่อถืออยู่บ้าง เขาจึงพาไปที่ห้องประเมิน


ณ ห้องประเมิน


"ของที่ข้าจะนำมาประเมิน และประมูล เป็นกระดูกวิญญาณส่วนแขน ของปีศาจแพนด้าขอรับ " โจวจินหยิบกรงเล็บโลกันต์ขึ้นมาให้คนตรวจสอบ


" นะ นี่ มันกระดูกวิญญาณ! โอกาสน้อยมากที่จะหลุด ออกมา ระ เรื่องนี้ต้องถึงหูท่านเยี่ย ท่านรอข้าก่อนนะขอรับ" นักประเมินรีบวิ่งเเจ้นไปเรียกท่านเยี่ย


เวลาผ่านไปซักพัก ท่านเยี่ยก็เข้ามา


"สวัสดียามค่ำน้องชายโจว น้องเดินทางมาเหนื่อยๆ ข้าขอเสียมารยาทเสิร์ฟชาให้เจ้าละกันนะ" บุคคลท่าทางดูภูมิฐานและมีอำนาจปรากฎตัวทักทายชายหนุ่ม


"คา่รวะ ท่านเยี่ยเเล้ว ข้าน้อยแค่อยากนำสิ่งของให้ทางโรงประมูลตรวจสอบเฉยๆ ขอรับ หากผ่านเกณฑ์จะขอให้ได้เข้าร่วมประมูล" โจวจินกล่าวคารวะ


"ยินดีน้องชาย เจ้าสามารถส่งสินค้ามาให้พวกเราก่อนได้ เราจะส่งตั๋วประมูล และ วันที่ประมูลให้เจ้า หลังวันประมูลเจ้าสามารถรับเงินได้เลยน้องชาย" พี่เยี่ยยกนิ้ว พลางคิดว่า โรงประมูลน่าจะคึกคักอีกแล้วเร็วๆนี้


"แต่ข้ามีเรื่องอยากรบกวน ถ้าท่านใดมีข่าวสารเกี่ยวกับชายที่ชื่อว่าโจวไค่ แล้ว ท่านรู้โปรดบอกข้าที เขาเป็นพี่ชายข้า และ ท่านพอจะมีเเหล่งซื้อขายอาวุธดีๆ ไหม ตอนนี้ อาวุธและชุดเกราะข้านั้น ค่อนข้างตามฝีมือข้าไม่ทันแล้ว" โจวจินหลังจากส่งกระดูกวิญญาณให้ โรงประมูล และรับ เอกสารมาก็กล่าวถามถึงข้อมูลที่ต้องการ


"ไม่ต้องห่วงน้องชาย เรื่องพี่ชายเจ้าข้าจะช่วยหาข้อมูลให้ ส่วนเรื่องกระบี่และชุดเกราะ ข้าก็จะตามเรื่องให้ ขอบคุณเจ้ามากที่นำสินค้าดีๆมาที่โรงประมูล" ท่านเยี่ย กล่าวคารวะ


"ไม่เป็นไรท่าน ถ้าข้ามีของใดๆ ข้าจะคิดถึงที่นี่เป็นที่แรกแน่นอนขอรับ " โจวจินประสานมือคารวะก่อนที่จะเดินออกไป


---------------------------------------------


กรงเล็บโลกันตร์ ★★★★ ส่งให้โรงประมูล รอประมูล - Request ตั๋ว หรือเอกสารการประมูลครับ



ข้่อมูลที่ขอเพิ่มเติม


ข่าวสารพี่ชาย โจวไค่
สถานที่ ที่ขายอาวุธ และ ชุดเกราะที่ดีกว่าเดิม

@Admin เปิดใช้งานพรสวรรค์ผู้มีบุญ เผื่อเจอสิ่งที่น่าสนใจ

Ximenqing ดี

วันที่ 12 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา 17.30 น




หลังจากที่ชายหนุ่มขายของเสร็จเขาก็เดินทางมาที่โรงประมูลเพื่อทำการตามสินค้าที่เขาส่งไปประมูล


"เถ้าแก่ขอรับ รอบประมูลขอข้าน้อยนั้นวันที่เท่าไร" ชายหนุ่มกล่าวถาม


"วันที่ 15 นี้แหละ คุณชาย ถ้าท่านสะดวกข้าแนะนำให้ท่านเข้าร่วม มีของดีอย่าบอกใครเชียว" เถ้าแก่กล่าว


ชายหนุ่มได้ยินแล้วก็พยักหน้า


"อ่ะ สวัสดีขอรับพี่หลิน" โจวจินกล่าวทักทาย หลินซาง


"เจ้าก็มาโรงประมูลด้วยงั้นเหรอวันที่ 15 นี้มีของน่าสนใจมาจริงๆแหละ ถ้าเจ้าเป็นพ่อค้าจริงๆเจ้าควรเข้าร่วมนะ" หลินซางกล่าวแนะนำกับโจวจินด้วยความหวังดี


"แน่นอนขอรับพี่ชาย ว่าแต่ ปกติท่านไปบึงสุ่ยปี้ทุกวันเลย ครั้งหน้าเราลองออกทำภารกิจด้วยกันไหม ช่วงนี้มนุษย์ปีศาจปลาค่อนข้างเยอะน่ะขอรับ ในมุมของข้า ข้ามีแผนจะล่าพวกมันทุกวัน" ชายหนุ่มตอบรับ และกล่าวชักชวนพี่หลิน


หลินซางทำหน้าคิด


"ได้ซิ ไว้เรามาล่าด้วยกัน ช่วงนี้ทางโรงเตี๊ยมก็ไม่ค่อยมีภารกิจที่บึงสุ่ยปี้ ถือซะว่าไปซ้อมมือกับพวกปีศาจปลา" พี่หลินกล่าว


จากนั้นทั้งคู่ก็ได้คุยกันอีกซักพักแล้วก็แยกย้ายกันไป


@Admin ผู้มีบุญ + ปลดความสัมพันธ์ 2 ดาว หลิว ซุ่นขอรับ


---------

@wisteriank คนประมูลแทน

Ximenqing ดี

วันที่ 15 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  18.00 น


ชายหนุ่มเดินทางเข้ามาที่โรงประมูล


"จอมยุทธ์โจวเชิญทางนี้" หลินซางโบกมือเรียกชายหนุ่มไปร่วมประมูลด้วย


"วันนี้ค่อนข้างคึกคักเลย ข้าหวังว่าจะได้ในสิ่งที่ต้องการนะ" โจวจินกล่าว


"จอมยุทธ์โจวต้องการอะไรงั้นเหรอ" เป็นพี่หลินกล่าวถาม


"ข้าต้องการแหวนที่ประมูลแหวนชิ้นสุดท้าย" โจวจินกล่าว



"ว้าว เจ้าเตรียมเงินมาพอไหมเนี่ย สู้ๆนะ" หลินซางกล่าว


"ท่านล่ะพี่ชายหลิน ท่านอยากจะประมูลอะไรงั้นรึ" โจวจินกล่าวถาม


"ข้าต้องการประมูลหินอัพเกรดน่ะ" พี่หลินกล่าว


"ถ้าท่านต้องการหินอัพเกรดท่านติดต่อข้าได้นะ" โจวจินเปิดกระเป๋าโชว์หินอัพเกรด และ หินตีบวกให้ท่านหลิน


"เจ้านี่สมกับเป็นพ่อค้าจริง" พี่หลินยิ้ม 'เจ้านี่ มีประโยชน์แน่ๆ'


หลังจากนั้นการประมูลก็ได้เริ่มต้นขึ้น


-------------------------------------


@Admin ผู้มีบุญขอรับ + ปลดล็อคหัวใจหลิวซุ่น 2 ดาว

[การแข่งขันการประมูล]

ผู้ประมูลชนะหินตีบวกก้อนที่ 1

ผู้ชนะการประมูล: หลินชาง ในราคา 182 ตำลึงทอง

ผู้ประมูลชนะหินตีบวกก้อนที่ 2

ผู้ชนะการประมูล: หลินชาง ในราคา 132 ตำลึงทอง

ผู้ประมูลชนะหินตีบวกก้อนที่ 3

ผู้ชนะการประมูล: หลินชาง ในราคา 172 ตำลึงทอง

ผู้ประมูลชนะหินตีบวกก้อนที่ 4

ผู้ชนะการประมูล: หลินชาง ในราคา 92  ตำลึงทอง

ผู้ประมูลชนะหินตีบวกก้อนที่ 5

ผู้ชนะการประมูล: หลินชาง ในราคา 112 ตำลึงทอง

กรงเล็บโลกันตร์: มูลค่าเริ่มต้น 40 ตำลึงทอง (เจ้าของ โจวจิน)

ผู้ชนะการประมูล: คุณชายหาน ในราคา 150 ตำลึงทอง

แหวนดาราจรัส: มูลค่าเริ่มต้น 300 ตำลึงทอง

ผู้ชนะการประมูล: ลู่ไป๋หรั่น 390 ตำลึงทอง

[การโรลเพลย์]

@LuBairan

- โรลเพลย์เข้าร่วมการประมูล ในวันที่ 15 เดือน 8 ช่วงเวลา 18.00 - 22.00 น. และบิดแวหนดาราจรัส คนที่ 5

พร้อมโอนเงินมาที่ไอดี Admin

@zhoujin

- โรลเพลย์เข้าร่วมการประมูล ในวันที่ 15 เดือน 8 ช่วงเวลา 18.00 - 22.00 น. และรับเงินจากการประมูลกรงเล็บโลกันตร์ 150 ตำลึงทอง

Ximenqing ดี

เวลาในโรล : วันที่ 15 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 | เวลา : 19.00 - 23.00

---

หลังจากที่โจวจิน ได้เห็นหลินซาง ประมูลหินอัพเกรดไปก็ได้แต่คิดในใจ สหายทำไมไม่ซื้อของข้า โจวจินตกใจจนสลบไป ในใจเขาติดว่า หินอัพเกรดยังราคาขนาดนี้ แหวนที่เป็นของเเรร์ที่สุดจะขนาดไหน เขาคงไม่มีปัญญาเป็นเจ้าของแล้วแหละ

ชายหนุ่มสลบเมือดกลางงานประมูล

“เอาละครับ ผู้ที่ประมูลแหวนได้่แก่ ลู่ไป่หรัน ในราคาเพียงแค่ 390 ตำลึงทอง” เสียงของผู้ประกาศดังขึ้นมา

‘ไม่จริง นี่ข้าพลาดแหวนที่ราคาไม่ถึง 400 ตำลึงทองไปได้เยี่ยงไร หากรวมกับกระดูกวิญญาณข้าน่าจะพอซือได้ จะ จริงซิกระดูกขายได้เท่าไร’ ชายหนุ่มคิดและมองไปที่ป้ายประกาศ

กรงเล็บโลกันต์ ราคาขาย 150 ตำลึงทอง

‘ข้าพลาดไปจริงๆล่ะไม่ได้การข้าต้องไปติดต่อซื้อใบประมูลนั้น’ ชายหนุ่มคิด

“คารวะพี่หลิน ข้าขออภัยด้วยข้าขอลา ข้าต้องการแหวนนั่นจริงๆ ข้าจะไปติดต่อซื้อใบประมูลต่อจากพระสนม ขอลาพี่หลินเสียมารยาทแล้ว หากท่านต้องการหินอัพเกรดราคาย่อมเยาว์โปรดติดต่อข้าโดยตรงข้าจัดหาให้ท่านได้แน่นอน” ชายหนุ่มขยิบตาให้พี่หลินก่อนที่จะเดินไปยังทิศทางที่พระสนมอยู่

“คารวะพระสนมลู่ ข้าน้อยพ่อค้าตัวเล็กๆ สกุลโจว ที่สังกัดคาราวานสกุลลู่ขออนุญาติเข้าพบขอรับ” โจวจินตัดสินใจเดินไปทางพระสนม กล่าาวเเนะนำตัวและขอเข้าพบ

ติดตามต่อได้ที่ @LuBairan

“ด้วยความที่ข้าน้อยนั้นเป็นพ่อค้า การที่มีสิ่งของวิเศษที่ใส่สิ่งของปริมาณมากได้อย่างแหวนวิเศษนั้นช่างทรงคุณค่ายิ่งนัก หากพระสนมเมตตา ขอท่านช่วยขายใบรับสินค้าให้แก่ข้าน้อยได้หรือไม่” ชายหนุ่มกล่าวยาว ก่อนที่จะคารวะ รอการตอบรับจากท่านหญิง

ติดตามต่อได้ที่ @LuBairan

“ข้าน้อยจะไม่ให้ท่านเสียเปรียบแน่นอน ท่านประมูลได้ในราคา 390 ตัวข้านั้นขอซื้่อต่อในราคา 400 ตำลึงทองขอรับ อีกทั้ง หากท่านต้องการสินค้าหายากใดๆ ท่านสามารถติดต่อข้าน้อยได้ ข้าน้อยพร้อมขายให้ท่านได้ในราคาที่ย่อมเยาว์ และข้าขอนำเสนอ หินอัพเกรด เกรดแดงนี้ให้ท่านทันที 1 ชิ้น ” ชายหนุ่มกล่าวซื้อต่อ โฆษณาตัวเอง และ ส่งมอบของหายากให้ด้วยความเคารพ

ติดตามต่อได้ที่ @LuBairan

“ขอขอบคุณพระสนมที่เมตตา” โจวจินกล่าา และส่งถุงเงินให้พระสนม และรับใบรับสินค้ามา

ติดตามต่อได้ที่ @LuBairan

หลังจากนั้นชายหนุ่มก็นำใบรับของที่ได้มาเซ็นรับรอง และเดินกลับมาหาหลินซาง

“คารวะพี่หลิน ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไป ข้านั้น ซื้อใบรับของมาแล้วจากพระสนมลู่ ข้าไม่มีคนรู้จักอื่นใดแล้ว ขอรบกวนพี่หลินเป็นพยานให้ข้าน้อยได้หรือไม่” ชายหนุ่มคารวะหลินซาง

“เจ้านี่ ถ้าอยากประมูลสิ่งใดทำไมไม่บอกข้าเล่า อ่ะ เจ้าสลบไปนี่เนอะ ไหนขอข้าดูหน่อย” หลินซางแบมือขอรับใบรับของจากโจวจิน

ชายหนุ่มก็ส่งให้

“มีชื่อเจ้ามีชื่อพระสนม  ถูกต้อง ว้าว เจ้านีรวยเหมือนกันนะเนี่ย 400 ตำลึงทองเลยเหรอ” พี่หลินอ่านเเละตรวจสอบรายละเอียด

“โอเคข้าเป็นพยานให้เจ้าได้ ไปที่โรงประมูลกันเลยไหม ข้าจะไปชำระเงินและไปรับของด้วย” พี่หลินกล่าวเเละเดินนำโจวจินไปรับของ

ชายหนุ่มก็เดินตามเพื่อไปรับของและรับเงิน

“ท่านชายหลินนี่ของรับของของท่าน” พนักงานส่งของให้หลินซาง และรับเงิน

“ท่านโจวจินขอรับ นี่เงินค่ากระดูกวิญญาณขอรับ ครั้งหน้าหากท่านมีของดีๆ โปรดติดต่อทางโรงประมูลได้เลยนะขอรับ” พนักงานส่งเงินให้และกล่าวกับชายหนุ่ม

“ข้าขอรับดาราจรัสด้วยนะครับ ข้าซื้อใบรับของมาจากพระสนมลู่เรียบร้อยแล้ว มีพยานเป็นพี่ชายหลินซางขอรับ”โจวจินกล่าวคารวะกับทางพนักงาน

“ประเด็นนี้ช่างน่าสนใจ” เขารับใบรับของและมองหน้าชายหนุ่ม

“หากท่านชำระค่าสินค้า เเหวนนี้จักเป็นของท่าน” พนักงานกล่าว

ชายหนุ่มก็ส่งเงินไปและรับของมา

“ขอบคุณพี่หลินมากนะขอรับที่มาช่วยเป็นพยาน” ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณหลินซาง

“ไม่เป้นไรคนกันเองทั้งนั้น ฮ่ะ ฮะ” พี่หลินกล่าว

จากนั้นทั้งสองคนก็คุยกันอีกซักพักแล้วก็แยกย้ายกันไป

—----------------------------------------

@Admin ผู้มีบุญ + เนื้อเรื่องปลดล็อคค่าความสัมพันธ์ NPC หลิวซุ่นครับ

LuBairan ดี

หอประมูลสือฟั่ง
วันที่ 15 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10
เวลาสิบแปดนาฬิกาเป็นต้นไป

ลู่ไป๋หรั่นมีแผนการของตัวเองอย่างที่เคยกล่าวไว้

ผู้ครองยศพระสนมขั้นสองชั้นเอกอย่างเจาอี๋ลอบปลอมตัวออกจากวังหลวงเพียงลำพัง โดยปล่อยนางกำนัลหลี่ผู่เยว่ไว้ที่ตำหนักเพื่อรับมือกับสถานการณ์ไม่คาดคิด สาวงามผุดผาดขยับหมวกไผ่ผ้าคลุมบนหน้าในระหว่างที่สองขาก้าวเดินไปตามเส้นถนนสิบลี้แสนยืดยาวผ่านตึกรามบ้านช่องมากมาย

“ เร่เข้ามา เร่เข้ามาา วันนี้หอประมูลสือฟั่งมีวาระใหญ่ ”

เสียงตะโกนโหวกเหวกเรียกความสนใจของลู่ไป๋หรั่นให้หันไปมอง หอประมูลสือฟั่งและเครือข่ายค้าขายของหอชุนหลันฉีเคยมีประวัติร่วมมือกันอยู่หลายครั้ง ถึงตอนนี้นางจะไม่ได้มีสิทธิ์มีเสียงในจวนเท่าแต่ก่อน ทว่าข่าวคราวหากฟังไว้ได้..

“ เจ้าว่าวันนี้หอประมูลสือฟั่งมีอะไรอีก ”

“ จะเป็นอะไรไปได้อีกเล่า— คนเขาพูดกันไปทั่วว่าเจ้าของโรงประมูลดันไปมือดีควานหาแหวนดาราจรัสมาได้น่ะสิ ! ”

เมื่อสิ้นเสียงของเขา ฝีเท้าของนงคราญหยกขาวก็หยุดชะงัก โฉมงามผินหน้าไปฟังกลุ่มสนทนาของชายชาตรีเหล่านั้นจนจับใจความได้ว่าหอประมูลสือฟั่งเปิดรับคนรอบนี้มีของเลิศล้ำมากมาย นำทัพด้วยแหวนดาราจรัส กรงเล็บโลกันต์ และหินดาวเคราะห์ลี้ลับไม่ทราบสรรพคุณจำนวนห้าก้อนที่เรียกได้ว่าอาศัยแค่การประกาศรายชื่อเท่านี้ก็แทบจะเรียกคนจากทั่วแผ่นดินมาได้แล้ว

สองตาหงส์ลอบมองรอบกายอย่างเงียบงัน ชุนหลันฉีไม่เคยพลาดการประมูล ต่อให้ไม่ได้ส่งรายใหญ่มาด้วยตนเองก็ยังต้องส่งลูกน้องมาเงียบ ๆ แต่นี่ดูแล้วเกรงว่าคงจะไม่มีใครมาทัน.. ถึงเมืองหลวงจะมีเถ้าแก่หลี่แต่งานในโรงรับจำนำก็มีมากจนเกินไป ท่าทางนางคงต้องเตือนท่านพ่อให้ส่งคนมาประจำการที่เมืองหลวงเพิ่ม

พระสนมที่แฝงตัวมากับฝูงชนลักลอบปลงทะเบียนเข้าร่วมการประมูลโดยอาศัยป้ายหยกขาวสลักนูนด้วยอักษร 璐 ห้อยกับพู่ถักสีแดงดั่งชาด เป็นที่ทราบกันในแวดวงการค้าป้ายแสดงตัวว่าเป็นคนของสกุลหยกล้วนต้องทำจากหยกแท้พร้อมเก็บขอบด้วยการหลอมทองคำบริสุทธิ์เข้าฉลุรับกับตัวป้าย โดยสีหยก และลวดลายของกรอบทองนั้นจะบ่งบอกตัวบุคคลที่มาเยือน หยกนิลลี้ลับพร้อมด้วยทองหล่อรูปพยัคฆ์แสดงให้ทราบถึงผู้นำตระกูลเพียงหนึ่งเดียว หยกเหลืองประกายเช่นจันทร์เพ็ญพร้อมด้วยกรอบมวลบุปผาเป็นของฟูเหรินใหญ่เท่านั้น

หยกสีมรกตเข้ากับกรอบทองลายปักษาโผบิน หายไปนานจากแผ่นดินแต่ก็พอรู้ว่าเป็นของคุณหนูใหญ่ ส่วนหยกสีผสานฟ้าแกมเขียวพร้อมกรอบเมฆาก็คงเป็นของใครไปไม่ได้หากไม่ใช่ลูกชายคนรอง และส่วนสุดท้าย.. ป้ายหยกที่หายากไม่ว่าจะทางด้านมูลค่า หรือการหยิบมาใช้งาน

หยกขาวเหลือบลายม่วงที่หลายคนอาจไม่เหลียวแลยามนี้ถูกล้อมด้วยกรอบทองลายจิ้งจอกและกลายมาเป็นป้ายยืนยันถึงสถานะบุตรสาวคนเล็กของคหบดีอันดับหนึ่งแห่งลั่วหยาง สาวงามหยาดฟ้าผู้ที่ข้ามผ่านทุกคำครหาจนได้ขึ้นเป็นพระสนมยศเจาอี๋ในรัชกาลปัจจุบัน

“ ค คุณหนู ไม่สิ ล ลู่เจ—- ”

“ เปิ่นกงมาอย่างเงียบ ๆ ในฐานะคนแซ่ลู่ผู้หนึ่ง .. ลงนามไว้ในส่วนที่นั่งธรรมดาก็พอ หากสุดท้ายมิได้ประมูลสิ่งก็มิจำเป็นต้องป่าวประกาศการมาถึง ” พระสนมเอกกำชับไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะหยิบแผ่นกระดาษที่ระบุกฏกติกาในการประมูลที่วางอยู่บนโต๊ะลงนามและเดินปลีกตัวออกมาอีกทาง

ไป๋หรั่นเลือกที่จะเข้าไปนั่งด้านในหอประมูลก่อนเป็นอันดับแรก นางไม่ต้องการเบียดเสียดกับอีกหลายคนในตอนที่ทุกขีวิตมีเป้าหมายเดียวกันคือการมาเพื่อหาที่นั่งของตัวเอง ดังนั้นเพื่อตัดปัญหาการเข้ามานั่งตั้งแต่ต้นย่อมเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด หลังจากนั่งลงกับที่นั่งของตัวเองแล้ว แผ่นกระดาษอธิบายนั้นก็ถูกคลี่ออกเพื่ออ่านผ่าน ๆ หนึ่งครั้ง กฏระเบียบและวิธีการก็เป็นแบบทั่วไป

จริงอยู่ที่นางสนใจผลึกที่ตกจากฟากฟ้านั้น แต่ดูท่าราคาของมันคงสูงลิบไม่ต่างอะไรไปจากแหวนดาราจรัส

โชคดีที่นี่เองก็เริ่มค่ำแล้วนางเลยไม่จำเป็นต้องรอนาน

สิ่งแรกที่ถูกนำขึ้นมาประมูล.. เป็นหินดาวเคราะห์ดังที่คาด

สองแขนยกขึ้นกอดอกปล่อยให้คนรอบกายมากันยกมือชูป้ายขึ้นเพื่อประมูลของล้ำค่าหายากเหล่านั้น มันน่าตลกที่หลายชีวิตรอบกายนางก็มิได้ดูเชี่ยวชาญ แต่ด้วยความโลภในมูลค่าที่อาจเป็นไปได้ ทั้งหมดจึงเดิมพันด้วยทุกสิ่งที่มีและปีนป่ายเสริมราคาให้รุนแรงยิ่งขึ้นไปอีก ผิดกับผู้ที่ปรารถนาของจริงที่ไม่ลงมาร่วมเปื้อนฝุ่นโคลนของการต่อสู้แต่กลับสยบทุกการเคลื่อนไหวของผู้คนได้ในพริบตา

“ ยินดีกับนายท่านหลินชางที่ได้หินดาวเคราะห์ก้อนที่สามไปครอง โดยให้ราคาประมูลถึง 172 ตำลึงทอง !! ”

ราคาแพงหูฉีกกับหินลึกลับไร้ที่มาไม่กี่ก้อน หากมีเงินมากจะว่าคุ้มก็คุ้มแต่ถ้าทุนน้อยการลงทุนครั้งนี้ก็นับว่าเกินตัวไปมาก.. หลินชางผู้นั้นนั่งอยู่บนที่นั่งประมูลส่วนตัว ปิดบังหน้าตาและไม่ปรากฏกายให้มากความ ภายในคืนเดียวเขาใช้เงิน 660 ตำลึงทองไปกับหินห้าก้อน ลู่เจาอี๋ลอบหัวเราะเสียงเบาระหว่างที่คลี่พัดป้องริมฝีปากพลางรับชมการประมูลกรงเล็บโลกันตร์

ถ้าไม่ติดว่าใส่แล้วจะไม่สามารถถอดได้โดยง่าย นางก็คงร่วมสนุกกับพวกเขาไปแล้ว

แต่แล้วอยางไร? สุดท้ายกรงเล็บน่าเกรงขามนั้นก็หาใช่สิ่งที่นางรอคอย เป็นแหวนดาราจรัสวงนั้นที่อวดโฉมพร้อมแสดงตัวอย่างการใช้งานบนแท่นสูงตรงหน้ายามนี้ต่างหากที่นางหมายตา กลีบปากสีสดเหยียดออกเป็นรอยยิ้มใต้ผ้าแพรขาว นางหุบพัดพร้อมหรี่ตาลงพิจารณาโดยไร้ผู้สังเกตเห็น

“ 310 ! ”

“ 330 ! ”

“ 340 !!! ”

“ บ้าไปแล้ว แค่ราคาเริ่มต้นก็แทบจะเป็นรายได้ตลอดทั้งชีวิตของเหล่าชาวบ้าน .. แหวนดาราจรัสอะไรนั่น น่ากลัวจริง ๆ ” บุคคลปริศนาที่นั่งเคียงข้างนางมาตลอดการประมูลพึมพัมเสียงเบา โดยมีสหายของเขาชะเง้อคอคอยมองการห้ำหั่นของเหล่าเศรษฐีทั้งหน้าใหม่และเก่าที่กำลังแย่งชิงของล้ำค่า

“ ที่น่ากลัวไม่ใช่แหวน แต่เป็นคนที่ให้ค่ากับมันมากถึงขนาดนั้นต่างหาก แค่นี้ก็รู้แล้วว่าความสะดวกสบายแทบจะมีไว้ให้แค่เฉพาะคนรวยเท่านั้นล่ะ ” สหายของเขาผู้นั้นกล่าวถึงด้วยน้ำเสียงที่เจือความเย้ยหยันต่อโลกอันกว้างใหญ่ ในขณะที่ราคาประมูลก็กำลังพุ่งขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า บ่งบอกถึงความเป็นที่ต้องการของตัวสินค้า

ดูเหมือนว่าราคาของแหวนดาราจรัสจะเริ่มคงที่แล้ว ผู้ประกาศการประมูลเริ่มขานการเลขถอยหลังเมื่อเห็นว่าหลายคนเริ่มไม่กล้าที่จะสู้ต่อในศึกแย่งชิงของล้ำค่าในครั้งนี้ ทว่าในระหว่างที่เลขวินาทีสุดท้ายจะถูกเปล่งออกจากปาก ก็มีป้ายหมายเลขลำดับท้าย ๆ ยกขึ้นโดยมือขาว ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหวานแผ่วเบาที่สยบเสียงหือหาของรอบกาย

“ 390 ”

ราคาที่นางพูดออกมาเป็นจำนวนไม่น้อย อีกนิดก็จะแตะขอบสี่ร้อยตำลึงทองอยู่แล้ว แต่ตัวผู้เสนอราคาประมูลกลับมีท่าทีประหนึ่งเสนอเศษเงินของตัวเอง ไป๋หรั่นสงบมาก.. มูลค่าเท่านี้ต่อให้นางจ่ายไม่ได้ หอชุนหลันฉีที่ขยายเครือข่ายทั่วแผ่นดินก็ยังจ่ายได้ ชื่อเสียงเรียงนามของคหบดีอันดับหนึ่งแห่งลั่วหยางที่ใกล้จะได้เป็นหนึ่งในแผ่นดินไม่ใช่แค่คำล้อเล่นผิวเผิน

แหวนดาราจรัสเป็นของชั้นเลิศมีไว้สำหรับสายการค้าโดยท่องแท้ ดูจากที่ราคาตกต่ำได้เพียงนี้แน่นอนว่าเป็นเพราะบางส่วนใช้อำนาจเงินเฟ้นหาจนได้มากันหมดแล้ว ส่วนนางที่ออกจากตระกูลมาเข้าวังก็ไม่ได้มีเหตุให้ต้องใช้มากมาย ทว่าดูเหมือนพี่ชายจะยังขาดของที่เอื้อต่อการเดินทางชิ้นนี้

“ 390 ตำลึงทอง จากลู่ไป๋หรั่น ยินดีกับลู่เจาอี๋ด้วยขอรับ ! ”

อะไรนะ?

แม้แต่หลินชางที่ไม่สนใจผู้ใดยังต้องเหลียวกลับมามองร่างบางที่ลุกขึ้นเดินฝ่าหลายชีวิตออกไปอีกทางเพื่อที่จะไปติดต่อรับใบประมูลที่ลงนามของนางไว้ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ.. ลู่เจาอี๋ที่เด่นดังผู้นั้นมาปรากฏตัวในโรงประมูลทั้งยังทุ่มเงินจำนวนไม่น้อยให้กับแหวนดาราจรัส ไม่รู้ว่าเป็นความต้องการที่จะครอบครองของล้ำค่า หรือว่ามีเหตุจำเป็นให้ต้องใช้ แต่เชื่อได้เลยว่าอาศัยแค่การมาเยือนครั้งนี้ของนาง หอประมูลสือฟั่งก็คงจะได้รับชื่อเสียงไปอีกนาน

“ ไม่จริง… ”

‘ นี่ข้าพลาดแหวนที่ราคาไม่ถึง 400 ตำลึงทองไปได้เยี่ยงไร ’

คล้อยหลังการมีอยู่ของสตรีผู้ประมูลของล้ำค่าไปได้ในราคาที่ไม่นับว่าไกลเกินเอื้อมยังมีเด็กหนุ่มที่เฝ้าคอยแหวนดาราจรัสมาอย่างสุดซึ้งแต่ก็ยังไร้วาสนาและขาดโอกาสได้ครอบครอง สองมือสากยกขึ้นทาบข้างศีรษะทั้งสองข้างพร้อมด้วยสีหน้าเสียดายปานจะขาดใจ

โจวจินขบริมฝีปากตนเองเล็กน้อย พลางชำเลืองตาไปมองป้ายประกาศที่บอกผลการประมูลฉบับสุดท้ายที่นำออกมาประกาศ เขามีทุนมากพอที่จะประมูลแหวนดาราจรัสในราคานี้ได้ถึงสองวงเลยด้วยซ้ำ ถ้ามิใช่ว่า.. หางตาดอกท้อเคลื่อนมองสหายหลินชางที่ทอดสายตามองแผ่นหลังบางของสตรีนางนั้นด้วยความลำบากใจ

การได้เห็นสหายตนเองทุ่มเงินซื้อสิ่งที่เขามีอยู่ในราคาที่สูงมากมันก็ทำให้โจวจิน.. ตะลึงจนสิ้นสติไปชั่วขณะหนึ่งได้จริง ๆ

“ พี่หลิน ขออภัยด้วย เราสองคงต้องแยกทางกันก่อนแล้ว ข้าต้องการแหวนนั่นจริง ๆ ฉะนั้นข้าจะไปติดต่อซื้อใบประมูลต่อจากนาง โจวจินเสียมารยาทแล้วที่ต้องร่ำลาจากท่านตั้งแต่ตอนนี้ ทว่าก่อนไป ผู้น้อยขอฝากอีกหนึ่งคำพูดไว้ให้พี่หลินได้ทราบ หากว่าท่านต้องการหินดาวเคราะห์ราคาย่อมเยาว์ หนหน้าโปรดติดต่อผู้น้อยโดยตรงเถิด ผู้น้อยสามารถจัดหาให้ท่านได้แน่นอน ”

พ่อค้าหนุ่มระบายยิ้มพลางขยิบตาอย่างที่บุรุษทราบกันดี จะทั้งความทะเล้นช่างเจรจาหรือไหวพริบปฏิภาณ โจวจินล้วนครอบครองมันอยู่ทั้งหมด เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งอำลากับสหายแซ่หลินด้วยความเกรงใจก่อนจะรีบเร่งเท้าเก้าไปหาสตรีที่ครองใบประมูลผู้นั้นทันที

และเพราะตัวเขาเป็นเด็กหนุ่มที่เปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นรวมไปถึงความจำที่ดีเลิศ เมื่อมาใกล้ถึงร่างอรชรก็รีบประสานมือโค้งกายลง “ คารวะพระสนมลู่ ข้าน้อยพ่อค้าตัวเล็ก ๆ สกุลโจว ที่สังกัดคาราวานสกุลลู่ ขออนุญาติเข้าพบขอรับ ”

ขณะที่นางกำลังตรวจสอบใบประมูลที่ได้มา ลู่ไป๋หรั่นกลับพบชายแปลกหน้าผู้หนึ่งเดินปรี่เข้ามาทักอย่างนอบน้อม ‘ คารวะพระสนมลู่ ’ คำนี้เมื่อฟังจากคนนอกช่างทำให้รู้สึกแปลกหูพิกล.. ทว่าเมื่อดูเอาจากความคล่องแคล่วปราดเปรียว กล้าพูดกล้าแสดงออกถึงขนาดที่รวบรัดตัดขั้นตอนหลาย ๆ อย่างออก และแนะนำตนเองจนเสร็จสรรพ ก็พอจะทำให้นางนึกเอ็นดูได้อยู่บ้าง

“ พ่อค้าโจวนี่เอง เปิ่นกงเคยได้ยินชื่อเสียงของท่านมาก่อน ” ลู่เจาอี๋พยักหน้ารับเล็กน้อย รายชื่อของคนค้าขายในขบวนตระกูลลู่มีกลุ่มคนแซ่โจวอยู่ ซึ่งนางก็เคยได้ยินชื่อเสียงของเขามาบ้างจริง ๆ แม้แต่ในช่วงนี้ที่เข้าวังมาแล้วก็เหมือนว่าจะเคยได้ยินอยู่บ้าง “ มีเรื่องอันใดหรือจึงได้รวมความกล้ามาทักเปิ่นกงเยี่ยงนี้.. ท่านกล่าวเถิด ”

“ ข้าน้อยนั้นเป็นเพียงพ่อค้า การมีสิ่งวิเศษที่สามารถใส่สิ่งของปริมาณมากได้อย่างแหวนวิเศษนั้นช่างทรงคุณค่ายิ่งนัก หากพระสนมเมตตา โปรดขายใบรับสินค้าให้แก่ข้าน้อยได้หรือไม่ ” โจวจินขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างประหม่า ด้วยฐานะของเขาหากนางกล่าวคำเดียวว่า ‘ ไม่ ’ การที่จะไปตามตื๊อตอแยต่อก็จะเป็นภัยแก่ตัวเขาเอง แต่หากมัวแต่อมพะนำไม่พูดไม่กล่าว เกรงว่าชาตินี้ทั้งชาติกว่าเขาจะได้ครองแหวนดาราจรัสก็คงต้องเป็นเอาตอนแก่เฒ่า

ไม่ใช่ว่านี่คือครั้งแรกที่นางพบกับการเข้าหารูปแบบนี้ สาวงามใต้แพรขาวพยักหน้าในระหว่างที่ฟังเป็นจังหวะตอบรับไม่ช้าไม่เร็วราวกับว่านางกำลังตั้งใจฟังในสิ่งที่เขากล่าว ทว่าเสียดายที่ไม่อาจเห็นถึงแววตา มิเช่นนั้นทั้งสองคงได้ทราบไปแล้วว่าต่างฝ่ายต่างก็เป็นนักการค้าที่มีฝีมือผู้หนึ่ง “ แหวนดาราจรัสเป็นของหายาก แน่นอนว่าด้วยศักยภาพของมัน คนอย่างท่านย่อมใช้งานคุ้มค่ากว่า ”

วาจานี้อาจคล้ายตอบรับอย่างเห็นดีเห็นงามไปกับเขา ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่หลังจากเป็นสนมแล้วนางจะได้พบกับการเจรจาซื้อขาย ฉะนั้นแล้วในน้ำเสียงของลู่เจาอี๋ยามนี้จึงมีความสนอกสนใจแทรกอยู่เป็นสัญญาณดีให้คู่เจรจาทราบว่ายังสามารถหารือต่อไปได้ ทว่าอีกฝ่ายกล่าวเองว่าตนเป็นพ่อค้า.. ข้อเสนอระหว่างการค้า ก็ต้องมีด้วยเช่นกัน

“ ทว่านี่เองก็เป็นการค้าขาย ท่านพ่อค้าโจวมีข้อเสนอใดมาแลกกับแหวนดาราจรัสนี้เล่า? ”

ไม่ง่ายอย่างที่คาด โจวจินทราบว่านอกจากฐานะลู่เจาอี๋ของนางแล้ว ครั้งหนึ่งนางยังเป็นถึงคุณหนูเล็กของครอบครัวคหบดีอันดับต้น ๆ ในแผ่นดิน ที่เรียกได้ว่าเป็นนายใหญ่ตราบเท่าที่เขายังต้องแนะนำตัวว่าอยู่ในสังกัดของคาราวานสกุลลู่

“ ข้าน้อยย่อมไม่ให้ท่านต้องเสียเปรียบ ท่านประมูลได้ในราคา 390 ฉะนั้นตัวข้าจึงจะจ่ายให้ท่านด้วยจำนวน 400 ตำลึงทอง พร้อมด้วยหินดาวเคราะห์ในการครอบครองของข้าน้อยที่ผู้คนล้วนให้ค่ากับมันมากมายมหาศาลอีกหนึ่งชิ้น ในกรณีที่พระสนมทรงตกลงทำข้อเสนอกับข้าน้อย อีกทั้งจากนี้หากท่านต้องการสินค้าหายากใด ๆ ท่านสามารถติดต่อข้าน้อยได้ ข้าน้อยพร้อมเสาะหามาพร้อมด้วยข้อเสนอดี ๆ ที่ท่านจะมิอาจหาได้จากพ่อค้ารายอื่น ”

เรียกง่าย ๆ ก็คือนำตัวเองมาเป็นหนึ่งในมูลค่าที่ใช้แลกกับกระดาษหนึ่งใบ.. เขาเป็นพ่อค้าที่ไม่แย่เลย ไป๋หรั่นคิดอย่างชื่นชมอยู่ในใจ หนึ่งสิ่งที่นางทราบคือจากราคาที่อีกฝ่ายเสนอมาให้นาง ดูแล้วตัวเขาคงสามารถประมูลเองได้ด้วยซ้ำ ทว่าดูแล้วคงมีปัญหาบางประการที่ทำให้ไม่สามารถออกหน้าได้เลยตั้งใจมารับซื้อภายหลัง ซึ่งมันก็ไม่ใช่ความคิดที่แย่.. แต่ก็เสี่ยงมาก หากคนที่ได้แหวนไปคือผู้อื่นมิใช่นาง

แม้ว่าข้อเสนอที่ยกมาจะไม่ได้มีความน่าแปลกใจ โจวจินเป็นพ่อค้า เขาเสนอช่องทางรับซื้อขายก็เหมาะกับเป็นการตัดสินใจของพ่อค้า ทว่าเรื่องเส้นสายในการหาข้าวของแน่นอนว่านางมีไม่ขาด? เรื่องอะไรถึงจะต้องใช้งานเขา ฉะนั้นในทีแรกนางจึงตั้งใจที่จะปฏิเสธ

แต่เมื่อมาคิดดูอีกที บางครั้งการใช้ครอบครัวออกหน้าให้ทั้งหมดก็นับว่าเป็นเรื่องที่อันตราย ลู่เจาอี๋คิดทบทวนอีกครั้ง จนสุดท้ายนางก็ระบายลมหายใจออกมาพร้อมกับตอบว่า “ เข้าใจแล้ว สี่ร้อยตำลึงพร้อมด้วยความช่วยเหลือจากท่าน แลกกับแหวนดาราจรัสนี้ ”

“ ท่านพ่อเคยกล่าวชมว่าคุณชายโจวหน่วยก้านไม่เลว วันหน้าอาจได้เป็นเจ้าคาราวานใหญ่ และจากที่เปิ่นกงพบท่านในวันนี้ก็ดูเหมือนสายตาของบิดาจะยังเฉียบคมอยู่เหมือนเคยเลย ” ยังคงเป็นนางที่รู้จักสรรหาวิธีมาชื่นชมผู้อื่นได้โดยไม่ซ้ำกันแม้แต่โจวจินที่นับว่าช่างเจรจาอยู่แล้วเมื่อได้ยินประโยคนี้ก็ยังนิ่งอึ้งไปหลายอึดใจก่อนจะระบายยิ้มตอบกลับอย่างนอบน้อม

“ ขอบคุณพระสนมที่เมตตา ”

“ คนกันเอง ไม่ต้องมากพิธีไป ”

อย่างไรครั้งหนึ่งก็เคยมีอาชีพใกล้เคียงกัน อีกอย่างลดภาระความวุ่นวายที่นางต้องไปเดินเรื่องเอกสาร หรือต้องไปตอบคำถามของคนในวังว่าเพราะอะไรถึงได้ออกมาประมูลของซึ่ง ๆ หน้าหรือไม่ก็คำถามจำพวกที่ว่าต้องการทำอะไรถึงได้สนใจในของจำพวกนี้ทั้ง ๆ ที่นางสามารถกินดีอยู่ดีภายในตำหนักโดยไม่ต้องลำบากแบกข้าวของ

เดี๋ยวก่อน.. จะว่าไป —- “ คุณชายโจวอย่างไรเสียท่านก็เป็นพ่อค้า เห็นแก่ที่นับจากนี้ท่านกล่าวว่าตนเองสามารถช่วยเหลือเปิ่นกงได้ ถ้าเช่นนั้นมิสู้ให้เปิ่นกงส่งเสริมท่านเสียหน่อย ” คาราวานแซ่ลู่มีธรรมเนียมปฏิบัติเก่าแก่อยู่หลายกระบวน หนึ่งในนั้นคือการถ้อยทีถ้อยอาศัยและโอนอ่อนเป็นพิเศษเล็กน้อยสำหรับผู้ที่ได้รับคำแนะนำมา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง.. เมื่อเป็นการแนะนำของลูกสาว

ไป๋หรั่นสั่งให้คนในโรงประมูลไปหากระดาษพู่กันและหมึกมา ก่อนจะเริ่มร่างเขียนหนังสือแนะนำฉบับย่อ ๆ ที่แฝงไว้ซึ่งรหัสลับยืนยันตนที่รู้กันแค่เพียงสายงานของตระกูล “ สิ่งนี้คือหนังสือแนะนำจากเปิ่นกง หากว่ายื่นให้ทางตระกูลคิดว่าคงสามารถช่วยเหลือท่านได้บ้าง ”

ไป๋หรั่นส่งหนังสือแนะนำและใบประมูลพร้อมรับบรรดารายการของแลกเปลี่ยนที่ตกลงกันไว้จากคุณชายโจวพร้อมรอยยิ้ม “ ถ้าเช่นนั้นที่เหลือคงต้องเป็นท่านจัดการแล้ว เปิ่นกงยังมีธุระอื่น ต้องขอตัวก่อน ” ทันทีที่กล่าวจบนางก็แค่กดศีรษะลงเล็กน้อยก่อนจะเดินจากออกไป ปล่อยให้หลังจากนั้นอีกราว ๆ ครึ่งเค่อมีคนงานน้อยผู้หนึ่งเดินมาหาพ่อค้าหนุ่มโจวจินด้วยรอยยิ้มพร้อมกับบอกว่า

“ พระสนมฝากมี่จือฉาเชาจานนี้และชาเบญจมาศมาให้คุณชายโจวขอรับ ”

[NPC-13] โจว จิน
+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน
+20 โบนัสความสัมพันธ์หัวดี
+15 ความสัมพันธ์อาหารเกรดน้ำเงิน และ +10 ชา/สุราเกรดน้ำเงิน
+5 โบนัสความสัมพันธ์จากอาหารประเภทอาหารปรุง
+5 โบนัสความสัมพันธ์จากชาประเภทชงชา
มีการค่าขาย และมอบหนังสือแนะนำที่หายากให้ (มีโบนัสม๊าย)

[NPC-05] หลิว ชุ่น
+20 โบนัสความสัมพันธ์หัวดี
+5 ความสัมพันธ์เจอกันผ่าน ๆ ประจำวัน (LOL)

LinYa ดี

วันที่ สิบเก้า เดือน ห้า รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ เวลา 09.00 เป็นต้นไป ณ หอประมูลสือฟั่ง ประตูหลัง

         ทางเท้าที่เคยเต็มไปด้วยแสงแดดตอนนี้เหมือนเริ่มกลายเป็นเงามืดยามที่สองฝั่งบ้านทั้งสองชขั้นบังแสงไว้หมด สายลมที่พัดผ่านตรอกแคบเริ่มหอมเอากลิ่นเครื่องหอมจาง ๆ ปนกับกลิ่นอะไรก็ไม่รู้เก่า ๆ และแผ่นไม้เคลือบหลุดลอห นี้ไม่ใช่ทางของคนสามัญที่มักจจะมาเดินเล่นแน่นอน แต่หลินหยาก็ยังเดินตามพ่อบ้านไปยังที่หมาย กล่องไม้ปริศนาในอ้อมแขนของเธอเย็นชืดอย่างประหลาดทั้งที่เป็นฤดูร้อนแท้ ๆ …อะไรวะเนี้ย

         พ่อบ้านนั้นเดินนำหน้าเธอโดยไม่หันมามอง ไม่พูดไม่อธิบลาย ไม่แม้แต่จะทำให้รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน จนกระทั่ง…

         ตึง..

         เสียงฝ่าเท้าหนักของพ่อบ้านนั้นหยุดตรงประตูไม้บานหนึ่ง สีคล้ำซีดจากการเวลา ไม่มีป้ายชื่อ ไม่มีสัญลักษณ์ใด ๆ มีเพียงซุ้มไม้ซ้อนกันอย่างเงียบ ๆ อยู่ตรงหัว พร้อมกับป้ายเล็กที่ลบเลื่อนไปครึ่งจนอ่านไม่ออก หลินหยากวาดตามอง รูปทรง เสียงจากด้านใน การเงียบที่ไม่ผกติ ทั้งหมดเหมือนเคยได้ยินคนพูด..อืม?..หอ?..ประมูลปะเนี้ย? ไม่เคยมาด้วยสิ?

         แล้วทำไมกล่องอันนี้มามาหยุดตรงนี้วะเนี้ย? พ่อบ้านนั้นหันกลับมาช้า ๆ สบตากับหลินหยาก่อนที่จะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ “รอตรงนี้ อย่าไปไหน” ไม่ใช่คำขอ แต่เป็นคำสั่ง จากนั้นเขาก็ผลักประตูไม้เปิดออก เงาในนั้นกลืนตัวเขาไปอย่างเงียบงัน ไม่มีเสียงฝีเท้า ไม่มีเสียงประตูกระแทกอะไรแม้แต่นิดเดียว หลินหยาที่ยืนอยู่ตครงนั้นสองแขนยังโอบกล่องไม้ที่เย็นจับใจ เธอเหลียวมองซ้ายขวาแบบหวาด ๆ ไม่มีใคร ไม่มีเสียง นอกจากเสียงหัวใจตนเอง

         แต่ไม่นานเสียงไม้กระทบพื้นก็ดังเบา ๆ มาจากด้านใน เด็กชายสองคนในชุดคลุมเดินเข้ามาสะอาดสะอ้าน ออกมาจากช่องประตูด้านหลังเงามืด ..เธอไม่รู้ว่าอายุเท่าไร ทั้งคู่หน้าตาเรียบเฉยอย่างผิดวัยนัก ยืนตรงเป๊ะเหมือนกับเครื่องจักร..เด็กทั้งสองไม่พูดแต่ยื่นมือมารับให้หลินหยาไม่ต้องถือ เธอเก็บความสงสัยไว้ภายในแล้วยื่นกล่องไปให้อย่างสงบ..

         มือเด็กสองคนนั้นรับกล่องไปอย่างมั่นคง น้ำหนักนั้นไม่ได้เบาสำหรับเด็กทั่วไป แต่ทั้งสองไม่แสดงสีหน้าหนักหรือเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย และเด็กทั้งสองก็เดินถือตามพ่อบ้านเข้าไปด้านในเงามืดของอาคารนั้นไป หลินหยารู้สึกบางอย่าง..ไม่รู้สิ..เธอไม่ค่อยชอบเท่าไร แต่นี้มัน..อา..พระเจ้า เธอจะบ้าตาย..แต่ก็..อืม ยืนนิ่ง ๆ

         ปลายเท้าหลินหยาวางอยู่บนพื้นอิฐเย็น ๆ ตรงมุมมืดของซุ้มประตูที่เพิ่งกลืนร่างพ่อบ้านหลิวเข้าไป เธอไม่ได้ขยับอีกเลยตั้งแต่กล่องปริศนานั้นถูกเด็กสองคนนั้นรับไป แค่นั่งเงียบ มือจับชายเสี้อพอให้รู้ว่าตัวเองยังมีอะไรให้จับ ไม่ใช่เพราะนิ่งเพราะว่างหรอก แต่นั่งนิ่งเพราะไม่อยากขยับก็ยังเสียวอยู่ เงาจากซุ้มประตูกระเพื่อมเล็กน้อยตอนมีใครบางคนก้าวเข้ามา หลินหยาก็ขยับสายตาไปมองแบบคนที่ไม่อยากมองโดยตรงเพราะกลัวจะมีเรื่องให้โดนลากไปต่อยหน้าหรือฆ่าทิ้ง..

         ชายผู้นั้นร่างสูงใหญ่ ไหล่กว้างแบบที่ใส่ชุดคลุมจีนแล้วดูเหมือนเสื้อจะร้องขอชีวิต ผิวคล้ำแดด ตาคม ริมฝีปากตึง ปลายคิ้วเฉียงขึ้นนิด ๆ ทำให้หน้าดุแม้จะยังไม่พูด สายตาเขามองหลินหยาเพียงครู่เดียว แต่ตอนนั้นเหมือนเอาก้อนหินมาปาหน้าวางทับบ่าหลินหยาชัด ๆ ไม่ต้องพูด ไม่ต้องชี้เลยสักนิด ไม่ต้องถามอะไรเลย สายตาอันนั้นมันมองเธอว่า อยู่นิ่ง ๆ ตรงนั้นแหละ ถ้าไม่อยากโดนดี..

         หลินหยาก็กระพริบตาปริบ ๆ ..แล้วนั่งแบบสงบเสงี่ยม..แง้ แม่จ๋า หนูมาทำอะไรที่นี้วะเนี้ย

         นางนั่งหลังตรงแต่ไม่แข็งเกินไปเหมือนสาวใช้ดี ๆ คนหนึ่งนี้แหละ หน้าตุ๊กตาแค่นั้นเอง..เสียงขยับดาบเบา ๆ ตรงเข็มขัดชายร่างใหญ่ทำให้เลือดหลินหยาไหลย้อนกลับนิด ๆ ..แง้..ไม่ใช่ว่าจะไม่มีคนทำร้ายเธอได้นะ แต่ความจริงที่ว่าหลินหยานั้นไม่มีทางสู้ถ้าถูกลาเข้าไป ก็เพียงพอที่จะทำให้สาวใช้ที่ตอนนี้ใช้ชื่อว่า เสี่ยวหนาน นั่งสงบเสงี่ยมได้กว่าตอนที่ไหว้สัจจะเทพอี้เหออีก…บรรยากาศตรงนี้นิ่ง ไม่เงียบแบบร่มเย็น แต่เงียบแบบตอนนี้หนูกัดเล็บทันไหม

         หลินหยานั่งรออยู่ตรงนั้น..เธอรู้แล้วล่ะ ว่าตอนนี้ชีวิตอันแสนสงบ มันเข้าใกล้อะไรบางอย่างที่คนธรรมแม่งไม่ควรจะเข้าใกล้เลยสักนิด..

@Admin

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: -

รางวัล: -

LinYa ดี

วันที่ สิบเก้า เดือน ห้า รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอู่ เวลา 11.20 เป็นต้นไป ณ หอประมูลสือฟั่ง ประตูหลัง

         ยามสายคล้อยนัก ใต้เงาไม้หลังหอประมูล แดดแรงเหมือนจะแผดเผาทั้งแผ่นดิน แต่ร่มเงาตรอกแคบกลับเย็นเฉียบเยี่ยงรอยแยกของความเงียบ หลินหยา หรือว่าเสี่ยวหนาน สาวใช้ตัวปลอมและปลอมตัวจากจวนโอวหยางยังคงนั่งอยู่ที่เดิม สองแขนประคองตัก นั่งเงียบด้วยสภาพของคนที่ไม่อยากมีเรื่องกับใคร และไม่อยากขยับแม้แต่กล้ามเนื้อที่อาจดึงความสนใจของเจ้าคนตัวใหญ่ที่ยืนเฝ้าประตู เวลาผ่านไป..เหมือนการลงโทษ และพ่อบ้านก็ยังไม่กลับมา

         และในจังหวะนั้นเองที่เธอกำลังจะคิดว่าหลับตาซุกกำแพงงีบเสียดีไหม เสียงฝีเท้าอันเรียบสงบแต่มั่นคงก็ดังแว่วมาจากปากตรอก ผู้มาใหม่เดินมาด้วยความนิ่งไม่เร่งรีบ ท่าทางราวกับคนที่แม้โลกจะสั่นคลอนแต่ตัวเองก็ไม่น่าจะต้องรีบทำอะไรนอกจากทำเต้าหู้ ชุดคลุมเนื้อดีนั้นไร้ลวดลายตัดกับแสงแดดเฉียบเฉียนที่ไม่บ่งบอกฐานะชัดเจน แต่บุคลิกหนักแน่นของเขา เยียบเย็น และทรงพลังเกินกว่าชายสามัญทั่วไป เขามีดวงตาลึกที่มองมาแล้วเหมือนวิญญาณจะให้หยุดหายใจชั่วครู่้ หลินหยาแทบขนลุกซู่ทั้งที่ไม่ได้หันไปมอง

         ชายผู้นั้นหยุดเดินเมื่อเหลือบเห็นร่างของหลินหยาอยู่ที่มุมกำแพง คิ้วเข้มของเขาขยับเข้าหากันเพียงเล็กน้อยไม่ได้แสดงความประหลาดใจนัก ราวกับเพียงกำลังพิจารณาภาพหนึ่งในโลกที่เขาเฝ้าดูมานาน

         “ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับคนทั่วไปจะนั่งอยู่นานนัก” เสียงเขาเย็นเยือกแฝงแรงกดดันบางเบา แต่กลับชัดเจนว่าไม่มีความโกรธใด ๆ เพียงแต่เต็มไปด้วยความเคยชินสำหรับการทำอะไรแปลก ๆ ของแม่นางน้อยคนนี้แล้ว หลินหยาที่เงยหน้าขึ้นเร็ว ๆ เหมือนพยายามประมวลผลว่าควรทำยังไง..และเธอก็ได้งัดสกิลตอแหลที่ตัวเองมีทั้งหมดออกมาใช้อย่างเป็นธรรมชาติจนน่าเหลือเชื่อ

         “สวัสดีเจ้าค่ะ ท่านเถ้าแก่ร้านเต้าหู้..ข้ามารอพ่อบ้านเจ้าค่ะ ข้ามาส่งของ เขาบอกให้รอตรงนี้” หลินหยาเอ่ยบอกอีกฝ่ายว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิด หลิวอันก็ทำเพียงพยักหน้าช้า ๆ สายตาละออกจากดวงหน้าหวานที่เหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบนั้นอย่างง่าย ๆ ก่อนกวาดไปทางประตูหอประมูลแล้วริมฝีปากนั้นก็ขยับขึ้นอีกครั้งเบา ๆ

         “หอประมูลหลังนี้ ของมีค่ามีเยอะนัก อย่านั่งเพลินจนไปขโมยของเขาล่ะ” เขาเอ่ยบอกราวกับเป็นคำพูดที่ไม่จำเป็นต้องเปล่งออกมา เพราะเขาแค่อาจจะแซ่วหลินหยาเฉย ๆ แต่เธอนี้สิแทบอยากจะกระชากหัวอีตาคนตรงหน้าแล้วยัดเหล้าใส่ปากมันให้รู้แล้วรู้รอด หลินหยาแย้มแห้ง ๆ ก้มหน้าอย่างเคยชิน เธอสัมผัสได้ว่าตอนนี้ไม่ควรเลยจริง ๆ นรกส่วนบุคคลชัด ๆ อีตานี้..แต่ยังไม่เท่าใต้เท้าเถียนเฟิง..

         “ข้าไม่คิดขโมยหรอกเจ้าค่ะ ใครจะไปทำอย่างงั้น ก็บอกอยู่ว่าทำงานนะเจ้าคะ เนี้ย ทำงานเป็นสาวใช้” น้ำเสียงเหมือนจะหงุดหงิดอยู่ละ แต่ก็หน้าหน้างอคอหักไปเสียแบบนั้นแหละ ใบหน้าทำให้อารมณ์ของเธอเหมือนอยากจะเทเท้ากลางตรอกไปทางท้องอีกคนแต่ทำไม่ได้ตัวสูงเกิน

         “ถ้าท่านจะไปทำงานก็รีบ ๆ ไปเถอะเจ้าค่ะ จะเดินเล่นก็ไป ร้านเต้าหู้รอท่านอยู่น่ะ ไปเลยนะเถ้าแก่ร้านเต้าหู้” เอ่ยพูดเร็วปรื้อแล้วยกมือปัด ๆ แล้วเป็นครั้งแรกที่หลินหยาเหมือนจะพยายามสัมผัสตัวของหลิวอันอย่างตั้งใจ เธอแอบดัน ๆ เอวของเขาแบบที่ยังไม่แตะตัว แต่เป็นเชิงว่า ไปได้แล้ว

         หลิวอันยืนนิ่งสีหน้าไม่เปลี่ยนไปสักระเบียดนิ้ว ทว่าแววตากลับกระพริบวูบอย่างอ่านบางอย่างด้วยในท่าทางตรงนั้น “อืม...” เขาขานรับเบา ๆ ไม่ขัด ไม่ดุ ไม่ปริปากซ้ำ แค่พยักหน้าเหมือนรับรู้แล้วหันหลังจะไปตามทางของตน แต่ก่อนจะพ้นมุมกำแพงไป เขาหยุดลงชั่ววินาที เอ่ยเบา ๆ โดยไม่หันกลับมา “ถ้าทำงานหนักเกินไปอย่าลืมกินข้าวล่ะ” เสียงนั้นราบเรียบ แต่ไม่ใช่เย็นชา เหมือนเป็นการทิ้งเงาไว้ในลมก่อนจากไป

         และร่างสูงของเขาก็เดินหายไปจากเงาแดด เสียงฝีเท้าไปไกลเรื่อย ๆ หลินหยาสูดลมหายใจเฮือกหนึ่งอย่างเหนื่อยใจ กำลังจะสลบในลำคอว่า เวรเอ้ย แต่ทำไม่ได้ เลยกลืนมันไปความกับความรู้สึกแปลก ๆ เสียเลย..แล้วนั่งที่เดิมเฝ้าประตูต่อจนกว่าพ่อบ้านจะกลับมา

@Admin

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: เอาไว้เป็นโพสเจออีเว้นท์ปลดหัวใจได้เลยนะเนี้ย

รางวัล: -