[โรงเตี้ยมชางลั่งถิง] โถงกลาง

Ximenqing ดี

วันที่ 21 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา 9.00 น




"พวกเจ้ารอนี่นะ เดี้ยวข้าไปส่งภารกิจเดี้ยวญาติพวกเจ้าจะมารับ" ชายหนุ่มกล่าวกับพวกชาวบ้านที่เขาได้ช่วยมา


"เข้าใจแล้วขอรับ" ชาวบ้านกล่าวตอบรับและโค้งขอบคุณโจวจิน


"แม่นางขอรับ รบกวนไปแจ้งชาวบ้านสกุลโอวหยางที ข้าช่วยมาได้ 5 คนครับคราวนี้" ชายหนุ่มกล่าวกับแม่นาง


"เข้าใจแล้วค่ะนี่รางวัลนะคะ"พนักงานกล่าวตอบรับและส่งรางวัลให้ชายหนุ่ม


------------------------------------

- รางวัลช่วยชาวบ้านครบ 3 คน: +100 พลังใจ, 70 ตำลึงเงิน (เปลี่ยนเป็น 7000 อีแปะแทนได้) ,

+65 EXP และ +50 ค่าคุณธรรม (ได้รับ: ชาจวินซานหยินเจิน) 2 กา)

@Admin ผู้มีบุญขอรับ

RongXiuying ดี

ลงทะเบียนจอมยุทธ์

แยกย้ายกับคุณชายโหรวได้เพียงไม่นานตอนนี้ซิ่วอิงรู้วิธีหุงข้าวแล้ว หากแต่หุงข้าวเป็นก็ใช่ว่าจะมีที่ให้หุง นางจำเป็นต้องหาที่พักแรมและวิธีการหาเงินให้ได้เสียก่อน บางทีอาจมีสักที่ให้นางรับจ้างทำอะไรสักอย่าง จะให้ทำอะไรย่อมได้ซิ่วอิงไม่ใช่คนที่เกี่ยงงานหนัก ถ้าไม่ใช่การไปเป็นนางโลมล่ะก็ต่อให้ต้องแบกหินแบกปูนนางก็ยอมถ้ามันจะทำให้มีข้าวกิน

“โรงเตี้ยมชางลั่งถิง…”

ฝีเท้าหยุดลงในทันทีที่ผ่านมาเห็นโรงเตี๊ยม ซิ่วอิงอาจจะพักที่นี่ได้เข้าไปลองสอบถามราคาเข้าพักหน่อยคงไม่เสียหายอะไร ว่าแล้วก็ตบเท้าเดินเข้าไปด้านในฝูงชนคับคั่ง โรงเตี๊ยมแห่งนี้คงจะเป็นโรงเตี๊ยมยอดนิยมของชาวเมืองเป็นแน่ ซิ่วอิงไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปถามเถ้าแก่ของร้านเกี่ยวกับรายละเอียดการขอเข้าพัก

“ไม่ทราบว่าแม่นางมีสิ่งใดให้ข้ารับใช้”

“ข้าต้องการที่พักไม่ทราบว่าโรงเตี๊ยมของท่านพอจะมีห้องว่างสักห้องหรือไม่”

“มีแน่นอน โรงเตี๊ยมของข้ามีอาหารเลิศรส ห้องพักกว้างขวางอยู่สบาย เพียงคืนละ 20 ตำลึงเงินเท่านั้น”

ได้ยินราคาซิ่วอิงก็ถึงกับตาโต

“แพงขนาดนั้นเชียว…” ซิ่วอิงมานึกย้อนดู นางกลายเป็นคนมองว่า 20 ตำลึงเงินเป็นสิ่งที่แพงไปตั้งแต่เมื่อใดกัน ที่ผ่านมาใช้วิตสุขสบายใช้เงินเป็นเบี้ยเป็นน้ำมาโดยตลอด มาถึงบัดนี้ในยามที่ไม่มีเงินเพียงไม่กี่อีแปะก็ถือว่าเป็นของมีค่า 

“โรงเตี๊ยมของข้าราคาสมเหตุสมผลถ้าแม่นางไม่มีเงิน เกรงว่าข้าคงให้แม่นางเข้าพักไม่ได้”

“เช่นนั้นเถ้าแก่พอจะรู้วิธีหาเงินบ้างไหม?” ถามเลยแล้วกัน เถ้าแก้อาจช่วยได้

“ข้าก็พอจะมีอยู่ แม่นางเห็นกระดานนั่นไหม?”

ซิ่วอิงมองตามมือที่ผายออกไปของเถ้าแก่ มันคือป้ายประกาศงานของโรงเตี๊ยม รอยยิ้มค่อย ๆ เผยบนใบหน้าของคุณหนูตกอับผู้นี้

“นี่แหละทางรอดของข้า! เถ้าแก่ข้ารอรับงานนี้ได้หรือไม่?”

“ได้แน่นอน เพียงแต่ว่าแม่นางจะต้องลงทะเบียนจอมยุทธ์เสียก่อน” แบบฟอร์มถูกวางลงบนโต๊ะให้ซิ่วอิงดู

“ลงเลย ๆ ข้าจะลง” ไม่พูดพร่ำทำเพลงให้มากความซิ่วอิงก็จรดพู่กันลงทะเบียนในทันที

“ไม่ทราบว่าแม่นางสนใจงานไหนหรือ?” เถ้าแก่ยื่นแผ่นกระดองเต้าให้หลังลงทะเบียนเสร็จ

“ปีศาจปลา ข้าว่าข้าน่าจะจัดการมันได้”

“ที่บึงน้ำนอกเมืองช่วงนี้มีฝูงปีศาจปลาจำนวนมากกำลังอาละวาดคอยก่อกวนชาวบ้านที่ผ่านไปมาบริเวณนั้น ถ้าแม่นางช่วยได้ก็จะดีมาก ปราบพวกมันให้ได้ 5 ตัวแล้วเก็บเมือกของมันมาเป็นหลักฐานข้าจะตกรางวัลให้อย่างงาม”

“เชื่อมือข้าได้เลย” ซิ่วอิงรับแผ่นกระดองเต่ามาจากนั้นก็เดินทางออกจากโรงเตี๊ยมเพื่อออกตามหาปีศาจปลาที่ว่า มันจะแค่ไหนกันเชียว

แบบฟอร์มลงทะเบียนจอมยุทธ์

ชื่อสกุล: หรง

ชื่อทางการ: ซิ่วอิง

ชื่อรอง: - 

ระดับจอมยุทธ์เริ่มต้นที่ลงทะเบียน(Level): 4

รับภารกิจสังหารปีศาจปลา

GongziLoongxuan ดี

วันที่ 25 เดือน 8 เจี้ยนหยวนศกที่ 10

เวลา 08.30

เมื่อไปลงทะเบียนสมัครทหารหน้าใหม่มาเขาจึงคิดว่าควรที่จะหาอะไรทำระหว่างรอเรียกตัวซึ่งไม่รู้ว่าจะได้หรือไม่

ความเชื่อในดวงชะตา

หลงเสวียนมั่นใจถึงคุณสมบัติอันครบถ้วน ไม่มีทางใดเลยที่เขาจะไม่ได้หรอก

โรงเตี๊ยมชางลั่งถิงเป็นแหล่งรวมข้อมูล แล้ววันนี้ชายหนุ่มก็ได้ยินข่าวลือที่เกิดอุทกภัยจากผู้คนที่พูดคุยกัน

ดูเหมือนในซูโจวจะเกิดอุทกภัย ดินฟ้าอากาศแปรปรวนเป็นฝีมือของปีศาจอาทิตย์อุทัย โชคดีที่ผิงหยางกงจู่เสด็จไปบรรเทาอุทกภัย และตอนนี้ได้ช่วยเหลือชาวซูโจวปกป้องเมืองอย่างห้าวหาญ

ขณะเดียวกันหลงเสวียนติดต่อเจ้าหน้าที่ของโรงเตี๊ยมเพื่อที่จะทำงานในครัว การช่วยเป็นลูกมือทำอาหาร คุณชายตระกูลใหญ่มีฝีมือการทำอาหารที่หลากหลาย 

และเขาไม่อยากให้พวกอิสตรียุ่งวุ่นวายนัก จึงไม่เลือกที่จะเป็นพนักงานเสิร์ฟอาหารด้านนอก

โรลเพลย์ทำงานพาร์ทไทม์ประจำวัน (ทุก ๆ 3 วันครั้ง)ค่าจ้าง: 200 อีแปะ - 15 EXP

+15 EXP สำหรับผู้ฟังข่าวลือ

GongziLoongxuan ดี

วันที่ 26 เดือน 8 เจี้ยนหยวนศกที่ 10

เวลา 14.00-18.00

หลงเสวียนบังเอิญเดินชนกับชายคนหนึ่งระหว่างเข้าโรงเตี๊ยมชางลั่วถิง

นัยน์ตาแน่นิ่งเหลือบมองต่ำแด่ผู้ชน ก่อนจะต้องประหลาดใจเมื่อพบว่า คนที่บังเอิญชน เป็นชายคนเดียวกับเมื่อไม่กี่วันก่อนที่หลงเสวียนช่วยไว้จากโจรป่าที่จะมาปล้น 

“คุณชายเสวี่ยตง” อีกฝ่ายเป็นคนพูดขึ้นก่อน

“ไม่นึกว่าจักเจอกันที่นี่อีก คุณชายจ้งชิง”

ในฐานะตอนนี้ต่างฝ่ายต่างแทนด้วยชื่อรองและเรียกคุณชาย เพราะเขาเองก็ไม่รู้แท้จริงแล้วจ้งชิงเป็นใครกัน แต่ดูจากการแต่งตัวไม่น่าใช่สามัญชนทั่วไป

“จะไปนั่งทานอาหารด้วยกันไหม”

“ไม่เป็นไร” เขาปฏิเสธนิ่ง ๆ ก่อนหยิบยื่นสุรานารีแดงมอบให้จ้งชิง “รับไว้สิ ตัวข้าจะไปทำงานในครัวของโรงเตี๊ยมน่ะ” เป็นการบอกเชิง ๆ ที่ปฏิเสธไปนั้นมีเหตุผล

“เป็นเช่นนี้เอง” ต้าซือหม่าพยักหน้าแล้วรับสุราชั้นเลิศ

หลงเสวียนติดต่อพนักงานโรงเตี๊ยมเพื่อมาทำงาน ก่อนเดินไปที่ด้านหลังของบานประตูที่ใช้ไว้สำหรับพนักงานเท่านั้น

[NPC-10] เว่ย ชิง

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

โบนัสความสัมพันธ์จากเกรดสุรานารีแดง +25 ความสัมพันธ์ 

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โรลเพลย์ทำงานพาร์ทไทม์ประจำวัน (ทุก ๆ 3 วันครั้ง)ค่าจ้าง: 200 อีแปะ - 15 EXP

Longyue ดี

CHAPTER 24.5
วันที่สิบเจ็ดเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบวันเสาร์ ช่วงเวลาบ่ายสามโมงครึ่ง

ออกจากพระราชวังต้องห้ามแล้ว หลงเยวี่ยหาได้เจตนาไปที่อื่นไกล นางสวมชุดเฉกเช่นจอมยุทธ์ พรางกายเป็นอวี้ถูออกมาที่โรงเตี๊ยมชางลั่งถิง ตัวนางเวลานี้นอกจากปราชญ์และยังมีบัณฑิตกลุ่มหนึ่งจดจำได้ว่าเป็นสนมนางใน แม้จะไม่เปิดเผยเป็นวงกว้างก็ยังมีการปฏิบัติต่อนางอย่างนับหน้าถือตา

สังเกตได้จากเมื่อเดินเข้ามาก็มีคนลุกขึ้นคารวะ เรียก “แม่นางอวี้ถู”

หรืออีกผู้ที่ทักทายอย่างเป็นกันเอง “ไมได้พบกันเสียนาน ท่านจอมยุทธ์สบายดีกระมัง”

แม้แต่ชางเยี่ยนเป่ยยังอุตส่าห์แบกหน้ามาพบชั่วเวลาหนึ่ง ให้เกียรตินางจริงๆ! ทว่าจุดประสงค์ของหลงเยวี่ยที่มาในวันนี้คือการออกกำลังกายและยืดเส้นยืดสาย จะให้นางอุดอู้อยู่แต่ในวังได้อย่างไร… นัยน์ตาเมล็ดซิ่งปรายมองป้ายประกาศภารกิจ พลันสะดุดตาเข้ากับงานชิ้นหนึ่ง

หมู่บ้านร้างมานานหลายสิบปีที่อยู่นอกเมืองฉางอัน เล่ากันว่ารกร้างมานานนับศตวรรษ เนื่องด้วยสมัยก่อนหัวหน้าหมู่บ้านเล่นคุณไสยและทดลองบางอย่างเกี่ยวกับปราณเผ่าปีศาจ จนนำพาหายนะมาสู่หมู่บ้าน เกิดไอปีศาจฟุ้งปกคลุมไปทั่วบริเวณ ทางการได้สั่งห้ามชาวบ้าน ผ่านเข้าไปในเขตเพื่อป้องกันไอปีศาจทำร้ายคุณ ด้วยไอปีศาจในหมู่บ้านนั้นแทรกซึมเข้าร่างกาย และค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นมนุษย์ปีศาจ มีชาวบ้านเข้าป่าไปและพลัดหลงไปในเขตหมู่บ้านโอวหยาง พวกเขาไม่ได้กลับมา ในฐานะสมาคมยุทธจักรขอวานจอมยุทธ์ผู้กล้าที่พร้อมเสี่ยงชีวิตไปตรวจสอบ

“งานนี้ไม่เลวเลยจริงๆ” นางเอ่ยพลางยื่นภารกิจพร้อมแผ่นกระดองเต่าให้พนักงานตรวจสอบ 

หญิงสาวความเห็นเพิ่มเติมอีกเล็กน้อย “งานนี้ความจริงแล้วอันตรายมาก…ผู้ที่เก่งกล้าไปแล้วไม่กลับมาก็หลายคน หากแม่นางเห็นท่าไม่ดีก็รีบถอยเถิด แม้เงินจะมากแต่ยังด้อยกว่าชีวิต”

รับเควสต์หมู่บ้านเก่าแก่  @@Admin 

Longyue ดี

CHAPTER 24.7
วันที่สิบเจ็ดเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบวันเสาร์ ช่วงเวลาประมาณหนึ่งทุ่มครึ่ง

หลงเยวี่ยนำบรรดาคนที่กลายเป็นปีศาจเจวี๋ยฮว่ากลับมาที่โรงเตี๊ยมชางลั่งถิง พลางเอ่ยกับพนักงานว่า “พวกเขาล้วนแต่เป็นผู้ที่หลงเข้าไปในหมู่บ้านโอวหยาง และกลายเป็นปีศาจเพราะสูดดมอายพิษเข้าไป ตอนนี้พิษถูกชำระล้างถึงได้กลับร่างกลายเป็นมนุษย์” หลงเยวี่ยเอนพิงผนังเอ่ยอธิบายอย่างรวบรัด

“คนพวกนี้ต่างอยู่ในรายชื่อแจ้งคนหาย ข้าน้อยจะนำเรื่องนี้ติดต่อกับทางการเพิ่ม รบกวนแม่นางอวี้ถูแล้ว…” คนงานร้านวันนี้เป็นผู้ชาย “รางวัลของแม่นางอวี้ถูอยู่ทางด้านนี้ นี่คือเงินเจ็ดพันอีแปะ…รวมที่ช่วงตามหาคนหายและรอดชีวิตกลับมา นอกจากนี้ทางผู้จ้างวานเอ่ยว่ามีชาดีที่เพิ่งเก็บมา ขอมอบให้แม่นางเป็นสินน้ำใจ ขอแม่นางโปรดรับไว้ด้วย…”

“ดี!” หลงเยวี่ยเอ่ย นางแย้มยิ้มภายใต้หมวกผ้าไม้ไผ่ พึงพอใจกับรางวัลนี้มาก เนื่องจากการตบตีกับปีศาจเป็นงานอดิเรกของนาง อีกทั้งชาวยุทธ์ส่วนใหญ่ก็รู้จักกัน หลงเยวี่ยไม่เคยตระหนี่กับคนรู้จักและสหาย จะจอมยุทธ์สมาคมชางลั่งถิง หรือบัณฑิตที่เคยมีเรื่องกันนางนับเป็นคนรู้จักทั้งสิ้น

หญิงสาวเอามือไขว่หลัง ประกาศไปทางบรรดาคนในร้านที่กำลังดื่มกินสังสรรค์ ท่าทางสง่างามและย่ามใจ “วันนี้ข้าปราบปีศาจที่หมู่บ้านร้างสกุลโอวหยางได้สำเร็จได้รับรางวัลมามากมาย ซ้ำยังช่วยชีวิตคนได้ ถือเป็นเรื่องมงคลอย่างยิ่ง วันนี้ข้าขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงอาหารทุกท่าน หวังว่าท่านทั้งหลายจะรับน้ำใจ”

“ร่วมดื่มเฉลิมฉลองในวันมงคลนี้!”

หลงเยวี่ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงยินดี นางสามารถล้มปีศาจที่แข็งแกร่งกว่าตนเองได้…ได้รับมุกปีศาจ อีกทั้งยังได้เงินกว่าเจ็ดพันอีแปะ จำนวนนี้มากกว่าค่าเบี้ยหวัดในวังของนางเสียอีก ไหนเลยจะไม่ยินดี “เถ้าแก่ชางจัดการให้ด้วย” นางเอ่ยกับชางเยี่ยนเป่ย

งานเลี้ยงเล็กๆ นี้เป็นงานเลี้ยงฉลองการกลับมาของบรรดาผู้หายสาปสูญที่หมู่บ้านโอวหยางด้วย อีกทั้งสถานะของหลงเยวี่ย ยามนี้คืออวี้ถูก ไม่จำเป็นต้องจัดงานหรูหราอะไร เพราะไม่มีผู้ใดจะตราหน้าหรือดูหมิ่นนางแน่ สังคมจอมยุทธ์มิได้ใจคอคับแคบอีกทั้งยังชินกับอาหารหยาบกระด้าง จึงใช้เป็นอาหารชุดชาวบ้านรากหญ้าจำนวน 20 ชุดแทน 

อย่างไรคนในร้านก็มิได้มีมากมายถึงเพียงนั้น

ในร้านของชางเยี่ยนเป่ย เวลานี้ผู้สูงศักดิ์นอกจากหลงเยวี่ยแล้วยังมีขุนนางอีกสองผู้นั่งดื่มสนทนากัน พวกเขาบังเอิญพบกันในเมืองฉางอันอันกว้างใหญ่ อาจด้วยเรื่องงานหรืออะไรไม่ทราบบัดนี้ทั้งสองนั่งอยู่โต๊ะหนึ่ง สายตาจับจ้องมาที่หญิงสาวซึ่งใจกว้างเลี้ยงอาหารคนในโรงเตี๊ยม

“นั่นมิใช่… ‘เหนียงเหนียง’ ในงานเฉลิมฉลองวันนั้นหรือ?” นัยน์ตาเรียวซุกซ่อนประกายฉลาดเฉลียวของรัฐมนตรีกรมการทูตจางเหลียนเจี๋ยมองที่ร่างในชุดผ้าคลุมบาง แม้จะปกคลุมด้วยผ้าขาว ทว่าใบหน้าคลับคล้ายเย่อหยิ่ง คลับคล้ายหวานละไมก็ยังแจ่มชัดในดวงตา เขาเคยพบพานคนผู้นี้เพียงครั้งเดียว ความทรงจำยังพร่ามัวอยู่บ้าง ไม่อาจชี้ชัดได้ว่าเป็นใคร

เหนียงเหนียง คำนี้ นอกจากจะใช้เรียกสตรีสูงศักดิ์ในรั้ววังแถบพื้นที่อื่นยังใช้เรียกหญิงที่ถูกผู้คนเคารพ จางเหลียนเจี๋ยใช้คำนี้มิได้ผิดแปลกประการใด ทว่าคำว่า ‘งาน’ นี้ย่อมหมายถึงงานเลี้ยงในวันคล้ายวันพระราชสมภพของไท่โฮ่ว

ทว่าจางจิ่งสิงนั้นไม่เหมือนกัน เขาคลุกคลีกับหญิงสกุลตวนมู่ในฐานะผู้ต้องสงสัยถึงสองวัน ย่อมจดจำได้อย่างชัดเจน เพียงแต่หญิงที่ยโสอวดดีเช่นคนผู้นั้นเวลานี้กลับหน้าใหญ่ใจโตยิ่ง เขาเอ่ยให้ความกระจ่าง “ไม่ผิด”

คิดอยู่สักครู่ก็เอ่ยเสริม “นางมาจากสกุลหวู่มีความสามารถด้านนี้อย่างชัดเจน กฎธรรมเนียมมิได้เคร่งครัดว่าคนด้านในเขตมังกรห้ามออกมา…นางคงจะออกมาช่วยปราบอธรรม”

ฝ่าบาทก็เป็นเช่นนี้ ฉางซานเซียนหวางก็เป็นเช่นนี้ ผิงหยางจ่างกงจู่ก็เป็นเช่นนี้ ราชวงศ์ล้วนสู้ศึกกับปีศาจเพื่อชาวประชา สตรีผู้ที่อยู่ตรงนั้นเดินเหินออกจากวังในทางลับมาช่วยแก้ไขปัญหาให้กับชาวฉางอันถือเป็นการเจริญรอยตามฝ่าบาท จางเหลียนเจี๋ยมิได้เอ่ยซักไซ้เพิ่มเติม บนโต๊ะของพวกเขายังคงได้อานิสงค์จากงานเลี้ยงของชาวยุทธ์

เด็กในร้านนำไก่ขอทานซึ่งเป็นอาหารที่กำเนิดจากคนยากจนมาวางให้ที่โต๊ะ ยังเปิดสุราซีเฟิ่งซึ่งมีกลิ่นหอมหวาน จางเหลียนเจี๋ยเข้าคนง่าย เขาอ่านบรรยากาศได้ดี จึงยกจอกร่วมอวยชัย ยินดีกับการกลับมาของชาวบ้านที่หายสาบสูญอย่างมิถือตนหรือมากยศอย่าง

หากแต่จางจิ่งสิงที่มีรอยยิ้มบางเบาเฉกเช่นสุภาพชน กลับรู้สึกถึงความขมปร่าที่เจือจางในอก ต่อหน้าคนผู้นั้นเขาเคยได้ถูกกลั่นแกล้วให้ได้รับน้ำชาแทนจอกสุรา…หากแต่ในสถานการณ์นี้กลับมีกาสุราชั้นดีวางต่อหน้า การปฏิบัติหลายมาตรฐานดังนี้ช่างเกิดแก่เขาอย่างลื่นไหล

คลับคล้ายว่าเขาคงจะถูกเกลียดชังเข้าแล้วจริงๆ

เพียงแต่จางจิ่งสิงทำงานอย่างเที่ยงธรรม ความยึดมั่นในกฎหมายของเขาสร้างความเกลียดชังมากมาย เพิ่มมาอีกคนหาใช่สิ่งที่ควรค่าจะเก็บงำให้ใจต้องขุ่นมัว จึงทำแค่ดื่มกินอาหารในงานเลี้ยงเล็กๆ นี้ เพื่อร่วมแสดงความยินดี

- รางวัลช่วยชาวบ้านครบ 3 คน: +100 พลังใจ, 7000 อีแปะ, 

+65 EXP และ +50 ค่าคุณธรรม (ได้รับ: ชาจวินซานหยินเจิน) 2 กา)

งานเลี้ยงเร็กๆ ในร้านประมาณ 20 คน จ่าย 2000 อีแปะ

คนกำยำ สกิลพิเศษฝึกฝนยุทธ์

+2 Point เมื่อ Level up ( LV. 23)

[NPC-09] จาง ทัง

+25 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดทองชา/สุราเกรดทอง (+15) (ไก่ขอทานและสุราซีเฟิง)

+5 ความสัมพันธ์ โบนัสอาหารปรุง

+10 ความสัมพันธ์ หัวบ้า

[NPC-12] จาง เชียน

+25 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดทองชา/สุราเกรดทอง (+15) (ไก่ขอทานและสุราซีเฟิง)

+5 ความสัมพันธ์ โบนัสอาหารปรุง

+10 ความสัมพันธ์ หัวบ้า

จบเควสต์หมู่บ้านเก่าแก่  @@Admin 

Longyue ดี

CHAPTER 24.8
วันที่สิบเจ็ดเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบวันเสาร์ ช่วงเวลาประมาณสองทุ่ม

หลงเยวี่ยนั่งดื่มกินกับชาวยุทธ์สมาคมชางลั่งถิง พวกที่ไม่เปิดเผยตัวตน ไปมาอย่างไร้ร่องรอยนั้นมีมาก แต่ผู้กล้าที่พบปะกันได้ง่ายก็มีไม่น้อย หลงเยวี่ยนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งกับบุคคลร่างกายใหญ่โต มองดูแล้วน่าจะมีกำลังวังชามาก หัวของมันเตียนโล่งมีรอยสักรูปมังกรดำพาดผ่านครึ่งศีรษะ เอ่ยพูดคุยกับนาง

“แม่เสือ! เจ้าหายหน้าหายตาไปนานคงไม่รู้กระมัง ลือกันว่านายทหารที่อุทยานเม่าหลินมีหมาป่ายักษ์สีเงิน ขนของมันสะท้อนแสงอาทิตย์เป็นเงินยวง งดงามอย่างยิ่ง ไม่รู้ว่าเป็นปีศาจหมาป่าเงินหรือหมาป่าธรรมดา!”

“จะปีศาจหรือหมาป่าเรื่องนั้นจะน่าสนอะไร” หญิงสาวงดงาม ริมฝีปากแดงฉานเอ่ย ในมือของนางมีนกเค้าแมวนั่งอยู่ นางลูบขนมันอย่างอ่อนโยน “ที่สำคัญคือบรรดาเศรษฐีที่ได้ยินข่าวต่างพากันตั้งค่าหัวอยากได้ขนสีเงินของมันไปทำชุดคลุมสำหรับหน้าหนาวปีนี้ รางวัลสูงละลิ่วเชียว…แต่ว่า…อย่างที่รู้ๆ กัน อุทยานเม่าหลินเป็นเขตพระราชฐาน ถึงมีใจก็ไม่อาจเข้าไป…” น้ำเสียงเย้ายวนของนางแลดูคะนึงหา

“จะมีใครโชคดีเฉกเช่นลู่เจี๋ยอวี๋ที่ได้เสด็จประพาสนอกวังอย่างเต็มยศกับฝ่าบาทเล่า…หากเป็นนาง ขออะไรก็คงได้  แบบนี้ถึงเรียกว่าเป็นคนโปรดอย่างแท้จริง หมาป่าตัวนั้นกลัวว่าจะถูกถลกหนักทำเป็นชุดคลุมฤดูหนาวให้แก่นางแล้วกระมัง”

มือที่ยกจอกสุราของหลงเยวี่ยชะงักค้าง… อีกฝ่ายคล้ายไม่สังเกต ยังคงเอ่ยต่อ “ภรรยาของทหารอารักขาที่ไปยังอุทยานเม่าหลินพร้อมกับฝ่าบาทและลู่เจาอี๋เล่าว่า...”

“ห๋า…ลู่เจาอวี๋” อีกผู้ย้ำขึ้น

เสียงพลันเปลี่ยนเป็นกระซิบ “ระหว่างเสด็จประพาส ทรงอวยยศให้นาง”

“โอ…” คนต่างพากันตะลึง “เป็นคนโปรดจริงๆ”

คนผู้หนึ่งเอ่ยเรื่องที่เล่าค้างไว้ต่อ “ภรรยาทหารอารักขาคนนั้น นางได้ยินจากสามีว่า ลู่เจาอี๋ถึงจะเป็นคนโปรดที่แท้จริง ระหว่างประพาสอุทยานทนุถนอมนางมาก—”

“มิใช่ทะนุถนอมเฉกเช่นเฮ่อถูเจี๋ยอวี๋หรอกกระมัง”

“เรื่องนั้นใครเล่าจะไปรู้ แต่ฟังว่าตอนที่นางพลัดตกน้ำฝ่าบาทดูแลห่วงหานางอย่างดี…”

“โอ๊ะ! เรื่องพลัดตกน้ำนั้นทำให้ข้านึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้” คนผู้หนึ่งกางพัดพับคลี่ออกบังหน้า คล้ายพยายามสร้างบรรยากาศลึกลับ “พวกบัณฑิตขงจื๊อเอาอีกแล้ว! ราวกับจะสร้างความเป็นศัตรูกับคนในรั้ววังให้ได้ หนังสือนั่นข้าเพิ่งได้รับแจกมาฉบับหนึ่งจะลองอ่านให้พวกเจ้าฟัง…”

[ลัทธิขงจื๊อเปี่ยมด้วยคุณธรรม สี่คุณธรรม สามคล้อยตาม วางตัวสตรีเพียบพร้อมและศรีภรรยา แต่ม่อจื่อกลับสร้างความยุ่งเหรินแก่ครัวเรือน สร้างความชิงดีชิงเด่นในความสามารถจนเกิดความโกลาหลในครอบครัว อีกทั้งสนมนางหนึ่งก็แอบนัดคบชู้รักยามวิกาลทั้งที่มีโทษกักบริเวณ อีกนางสนมก็มากด้วยเล่ห์วางแผนสารพัดเพื่อผลักนางสนมผู้โปรดปรานตกธารา]

“วิจารณ์ม่อจื่อ ใส่ร้ายสนมนางใน…เฮ้อ…ล้วนมีแต่ผู้ไม่รู้ความ สงสัยหัวอยู่บนบ่าดีๆ ไม่ชอบ…”

หลงเยวี่ยขมวดคิ้วมุ่น “ตกน้ำหรือ?”

“ใช่ ที่ลู่เจาอี๋พลัดตกน้ำอย่างไรเล่า…เห็นว่าที่จริงมีผู้วางแผนผลักนางลงน้ำหวังเอาชีวิตนาง!”

นางอยู่ในวังแท้ๆ กลับไม่ได้ยินเรื่องนี้มาก่อน…กลุ่มขงจื่อกล้าเอามาพูด ฝ่าบาทไม่ใส่พระทัยจนไม่เกิดเป็นคดี เห็นชัดเจนว่าผู้นี้ถูกครหาว่าผลักลู่เจาอี๋ไม่ใช่นาง… หลงเยวี่ยอดคิดไม่ได้ว่า วังหลวงช่างราวกับป่ารกทึบเต็มไปด้วยสัตว์ร้าย

“เรื่องในวังสกปรกโสมม พูดถึงเรื่องอื่นดีกว่า ช่วงนี้ข้าลาดตระเวนทำภารกิจล่าปลาปีศาลอยู่นาน พบเรื่องแปลกๆ เกี่ยวกับพวกมัน”

“แปลกอย่างไร?” ผู้หนึ่งเอ่ยซัก

“ช่วงนี้พวกมันจับกลุ่มรวมตัวกันเป็นกลุ่มๆ ต่อสู้กันเอง มองดูแล้วไม่สามัคคีดังแต่ก่อน พลอยทำให้บรรดาสหายยุทธ์และนักเดินทางต้องระมัดระวังมากขึ้น อีกทั้งยังมีหญิงสาวหายสาบสูญไปในระแวกนั้นมากขึ้นอีก น่าขนหัวลุกจริงๆ”

“ไม่เพียงแค่นั้น” ผู้หนึ่งเอ่ยเสริม “แถวที่ข้าอยู่ยังปรากฏพวกปีศาจปลาพลัดดถิ่น ออกห่างจากแม่น้ำลำคลองที่เป็นเขตของมัน เข้าปะทะสู้รบกับปีศาจอื่นๆ ที่แนวชายป่าอย่างผิดนิสัย”

“ไร้ระเบียบไร้กระบวน แต่ก่อนพวกมันมีแบบแผนมากกว่านี้ มิใช่ว่าเกิดอาเภทอะไรหรอกกระมัง”

หลงเยวี่ยหมดอารมณ์ตั้งแต่เรื่องเล่าลือนินทารั้ววังแล้ว นางลุกขึ้น “ดึกดื่นมืดค่ำ ข้าขอตัวก่อน” 

“สหายยุทธ์ ไปดีมาดี”

หลงเยวี่ยพยักหน้าหนึ่งครา แล้วเดินออกมาจากโรงเตี๊ยม คนผู้หนึ่งตะโกนตามมา “นอกเมืองชางอันมีโรงเตี๊ยมอยู่แห่งหนึ่ง ชื่อชิงหมิง แม่เสือหากเจ้าเบื่อหน่ายลองแวะไปดูภารกิจที่นั่นสิ”

หลงเยวี่ยฟังแล้วคิดว่าน่าสนใจ แต่นางยังไม่มีแก่ใจจึงผงกหัวอีกครา เอ่ยว่า “เข้าใจแล้ว”

.เหม่อ. นึกได้ว่าลืมฟังข่าวลือ

ข่าวลือ ทหารลาดตระเวนเจอหมาป่ายักษ์สีเงิน +15 EXP เห็นฝ่าบาทและลู่เจี๋ยอวี๋ประพาสนอกวัง +15 EXP ข่าวจากเมียทหารลาดตระเวน เจอว่าฝ่าบาทโปรดลู่เจาอี๋ +15 EXP กลุ่มขงจื่อเขียนหนังสือเทศน์ +15 EXP ปีศาจปลาสู้กันเอง แตกกลุ่ม วุ่นวาย +15 EXP คนกำยำ สกิลพิเศษฝึกฝนยุทธ์ +2 Point เมื่อ Level up ( LV. 24)

 @@Admin 

RongXiuying ดี

วันที่ 2 จิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 12.30 น.

เวลาพักยังพอมีเหลือซิ่วอิงจึงเดินทางมาที่โรงเตี้ยมชางลั่งถิงเพื่อจะดูว่ามีงานเล็ก ๆ น้อย ๆ อะไรให้ทำบ้าง คราวก่อนยังรู้สึกเจ็บใจไม่หายที่ระดับขั้นของนางดันเกินเสียก่อนที่จะทำภารกิจออกล่าปีศาจปลาจบทำให้นางพลาดเงินรางวัลไปอย่างน่าเสียดายที่สุด คราวนี้นางจะไม่มีทางให้เกิดความผิดพลาดเป็นครั้งที่สอง

“เถ้าแก่ช่วงนี้มีงานอะไรให้ข้าทำบ้างหรือไม่?”

มาถึงซิ่วอิงก็ตรงไปยังโต๊ะที่เถ้าแก่ประจำการอยู่แล้วรีบถามออกไปในทันใด มองมาจากเทือกเขาฉินหลิงยังดูรู้เลยว่าร้อนเงิน

“มีหลายอย่างเลยเจ้าลองดูที่กระดานก่อนได้”

เถ้าแก่ผายมือไปที่กระดานภารกิจที่มีภารกิจให้เลือกหลากหลาย นางใช้สายตาไล่มองดูภารกิจต่าง ๆ บนนั้น ส่วนมากเป็นภารกิจที่ดูจะเกินกำลังของนางมากไปเสียหน่อย แต่ก็มีอยู่ภารกิจหนึ่งที่ดูสะดุดตา

“เถ้าแก่ข้าขอฟังรายละเอียดเรื่องโจรปล้นคาราวานได้หรือไม่?” ถ้าเป็นภารกิจนี้ก็น่าจะพอทำได้…

“ช่วงนี้พ่อค้าเดินทางมาจากซีอวี้ ชาวโหรวหร่านมาทำการค้าขายในต้าฮั่น แต่ระหว่างทางเจอลิงภูเขาบริเวณอันติง ข้าได้ยินมาว่าพวกมันมีปีศาจลิงอยู่ในหมู่พวกมันด้วยแล้วก็ปล้นสดมภ์สินค้าไปจนหมดเลย พวกข้าต้องการแค่สินค้าคืนไม่ได้ต้องการที่จะฆ่าพวกมัน ถ้าเจ้าเอาสินค้าทั้งหมดกลับคืนมาได้ก็มีรางวัลตอบแทนอย่างงาม”

“พอจะบอกจำนวนเงินได้หรือไม่?”

“100 ตำลึงเงิน” เถ้าแก่ป้องปากกระซิบ

“100 ตำลึงเงิน!” ซิ่วอิงถึงกับตาโต เงินมากมายขนาดนี้พอซื้อของกินได้อีกหลายมื้อ

“เถ้าแก่อย่าได้ห่วงข้าจะรับงานนี้ และจะนำสินค้าทั้งหมดมาคืนให้ท่านเอง วางใจเถอะ”

“ถ้าเช่นนั้นก็ขอให้แม่นางโชคดี ข้าจะรอฟังข่าวที่โรงเตี๊ยมนี้”

“ข้าจะทำตามสัญญา…ขอเวลาอีกไม่นาน…”

“ประโยคคุ้น ๆ นะแม่นาง”

“ท่านอย่าใส่ใจเลย”

เมื่อรับงานเสร็จก็ดูเหมือนว่าใกล้จะหมดเวลาพักของค่ายทหารแล้ว นางจึงรับลาเถ้าแก่และเดินทางออกจากโรงเตี๊ยมเพื่อรีบกลับไปยังค่ายพยัคฆ์ให้ทันเวลา

รับภารกิจโจรปล้นคาราวาน

@@Admin 

Ximenqing ดี

วันที่ 17 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  13.00


          หลังจากที่เด็กหนุ่มเสร็จสิ้นการทำภารกิจล่าปีศาจเขาคิดถึงการทำงานพาร์ทไทม์อีกครั้ง เขาได้ยินมาที่โรงเตี๊ยมชางลั่งถิงนั้นให้เงินและประสบการณ์ ที่ค่อนข้างดีในการทำงาน เขาจึงตั้งใจที่จะมาลองสมัครงานที่โรงเตี๊ยม


          เด็กหนุ่มเดินไปที่โต๊ะสมัครงานและขอสมัครงานในฐานะของเสี่ยวเอ้อร์ของโรงเตี๊ยม


          หลังจากสมัครงานเสร็จเด็กหนุ่มไม่รอช้า เปลี่ยนชุด และวิ่งรับออเดอร์ และรายการอาหาร พร้อมทั้งเสิร์ฟอาหารด้วยท่าทางที่คล่องเเคล่ว และว่องไว


          'ใช่จริงๆ ด้วยการเป็นเสี่ยวเอ้อร์นั้นช่วยข้าในเรื่องการฝึกวรยุทธ์' เด็กหนุ่ม คิดในใจ การวิ่งสลับฟันปลาในการเสิร์ฟอาหาร ช่วยในการฝึกฝนวิชาตัวเบา การจดจำออเด้อร์ลูกค้าช่วยในการฝึกสมาธิ การยกอาหารเสิร์ฟ ช่วยเพิ่มกำลังแขน


           'การทำงานฝึกฝนบ่อยๆก็จะช่วยข้าในเรื่องการพัฒนาตบะเช่นกัน' เด็กหนุ่มคิดในใจพลางคิดว่าต้องหาเวลามทำงานบ่อยๆเพื่อพัฒนาตบะซะแล้ว


           หลังจากนั้นไม่นานก็หมดชม ทำงานเด็กหนุ่มก็รับเงินเเละเดินจากไป



----------------------------


ค่าจ้าง: 200 อีแปะ - 15 EXP

Ximenqing ดี

วันที่ 19 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  22.00




เด็กหนุ่มเดินทางมาที่โรงเตี๊ยมนี้เพื่อลงทะเบียนจอมยุทธ์ในการรับงานทำ


เขาเดินไปที่เค้าเตอร์และกรอกเอกสารสมัครทันที

ชื่อสกุล: ซีเหมิน

ชื่อทางการ: ชิง

ชื่อรอง: ซื่อเทียน

ระดับจอมยุทธ์เริ่มต้นที่ลงทะเบียน(Level): 10

"แม่นางของรับช่วยลงเบียนให้ข้าที่" เด็กหนุ่มยื่นใบสมัครไปทางแม่นางน้อย

นางรับมาแล้วพยักหน้าเงียบๆ ก่อนที่จะกรอกรายละเอียดใส่ในกระดองเต๋า และยื่นให้เด็กหนุ่ม

เด็กหนุ่มกล่าวขอบคุณ และเดินจากไปเตรียมไปพักผ่อน