เรือวาฬแห่งหมู่บ้านลู่ไห่

เมื่อครั้นสิ้นสุดสงครามเทพมาร ตำนานเล่าขานว่ามีเซียนแห่งท้องทะเลองค์หนึ่งรักกับสตรีชาวมนุษย์ด้วยต้องทำสงคราม หาใช่เพื่อฟ้าทว่าเพื่อแผ่นดิน ครั้นตบะเทพเซียนที่บำเพ็ญมาตลอดหลายพันปีค่อย ๆ หมดลง สิ่งสุดท้ายที่เพียรขอพระราชทานจากองค์เทียนจวิน ละซึ่งหน้าที่ ปลดระวางจากอำนาจ เหลือเพียงกายที่ขอใช้ชีวิตกับสตรีที่รัก องค์เทียนจวินเห็นแก่ความดีความชอบเทพแห่งท้องทะเลองค์นี้จึงพระราชทานช่วงเวลาพักช่วงสุดท้ายให้เขาผู้กลายเป็นอดีตเทพมหาสมุทร เมื่อองค์เทพกลับทะเลตงไห่สัตว์เทพอย่างวาฬประกายดาราพลันร่ำไห้ขอติดตามไปจนสุดลมหายใจ

ครั้นเมื่อผลกระทบจากสงครามบังเกิด น้ำทะเลหนุนสูง ชาวบ้านริมทะเลถูกคลื่นซัด เพื่อช่วยเหลือหมู่บ้านที่อยู่อาศัยร่วมกับคนที่รักจึงเรียกให้ผู้คนขึ้นหลังวาฬ ยามนี้อพยพไปที่ใดย่อมโดนคลื่นซัด เช่นนั้นแล้วก็อาศัยไปบนหลังวาฬเสีย ช่วงเวลาที่ลอยคออยู่นั้นชาวบ้านตาดำ ๆ หาได้สนใจไม่ว่าตนหวาดกลัวเช่นไรจึงยอมรับการช่วยเหลือและเริ่มขึ้นมาอยู่อาศัยบนหลังวาฬ หวังเพียงเมื่อน้ำทะเลลดลงจะกลับคืนสู่แผ่นดิน

ทว่ากาลเวลาผันผ่าน ตบะที่ร่อยหรอ ร่องรอยของการต่อสู้ตีเข้ากายแกร่งของอดีตทวยเทพ เขาค่อย ๆ โรยราลงช้า ๆ ใช้พลังชีวิตสุดท้ายที่หลอมรวมเข้ากับวาฬอันเป็นสัตว์เทพของตนเอง ปลดพันธะรับใช้สวรรค์ มีเพียงคำสุดท้ายก่อนสิ้นใจที่มอบให้คือ “จงปกป้องทุกชีวิตบนหลังเจ้าแทนข้าด้วยเถิด” เป็นตำนานการก่อกำเนิดของหมู่บ้าน ลู่ไห่ หมู่บ้านบนหลังวาฬผู้ภักดีต่อมหาสมุทร