[ยอดเขาหัวซาน] ลานกระบี่เหินมรรคา

RongXiuying มาร

วันที่ 15 ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 11

เวลา 16.00 น.

แดดบ่ายคล้อยลงต่ำ ลำแสงสีทองอ่อนทอดผ่านหมอกบางที่ลอยเอื่อยปกคลุมไหล่เขาหัวซาน ซิ่วอิงเพิ่งเสร็จจากการฝึกซ้อมในค่ายพยัคฆ์ แม้จะมีเวลาไม่มากก่อนตะวันลับฟ้า แต่ในใจของนางกลับไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อยว่าจะใช้เวลานี้เพื่อออกเดินทาง

นางสะพายห่อผ้าผืนหนึ่งไว้บนไหล่ ภายในบรรจุอาหารง่าย ๆ กับไหสุราหนึ่งไห เป็นสุรารสดีที่นางเพิ่งได้มาจากตลาดล่างเขา รสหวานหอมไม่บาดคอ นางตั้งใจจะเก็บไว้ฉลองในโอกาสพิเศษ แต่วันนี้นางรู้ดีว่าโอกาสนั้นได้มาถึงแล้ว เพียงแค่นึกถึงคนที่ไม่ได้พบหน้ากันมาพักใหญ่ก็อยากที่จะไปร่ำสุราด้วยกันกับเขา

เท้าของนางเหยียบพื้นเขาอย่างมั่นคงทุกย่างก้าว เส้นทางขึ้นเขาหัวซานแม้จะชันและมีหินกรวดคมคาย ทว่ามิได้ทำให้นางหยุดชะงักแม้แต่น้อย ด้วยวิถีของทหารผู้แบกหอกหนักยามฝึกฝน นางเคยชินกับความเหนื่อยล้าเสียจนมันกลายเป็นเพียงอากาศธาตุ

ลานกระบี่เหินมรรคาบนยอดเขาเปิดโล่งต่อสายตาราวกับเป็นดินแดนแยกขาดจากโลกภายนอก และที่นั่นภาพหนึ่งที่เคยตราตรึงอยู่ในความทรงจำก็ปรากฏเบื้องหน้า บุรุษผู้หนึ่งนั่งสมาธิอยู่กลางลาน ผ้าคลุมสีขาวสะอาดปลิวเบา ๆ ตามแรงลม เขาลืมตาขึ้นทันทีที่นางย่างเท้าเข้าสู่ลาน ราวกับรับรู้ได้ถึงการมาของผู้มาเยือนก่อนที่สายตาจะเห็น เขาลุกขึ้นด้วยท่าทีสงบนิ่งแล้วเดินตรงเข้ามา สีหน้ายังคงอ่อนโยนและเยือกเย็นตามแบบของเขา

“ไม่ได้เจอกันเสียนาน สบายดีหรือไม่?” เสียงนุ่มลึกของคุณชายตงฟางทักซิ่วอิง

“พอดีว่าช่วงนี้ข้าฝึกหนักเจ้าค่ะ เลยไม่ค่อยมีเวลาแวะออกมาเท่าไหร่” ซิ่วอิงตอบด้วยท่าทีนอบน้อม หากแต่ในดวงตานั้นมีแววอบอุ่นที่ยากจะซ่อนไว้

“เช่นนี้เอง ข้าเองก็นึกไปว่าแม่นางคงจะลืมสหายเช่นข้าไปแล้วเสียอีก” เขายิ้มบาง เอ่ยประโยคแซวเล่นเบา ๆ

“สะ…สหายหรือเจ้าคะ?” ซิ่วอิงชะงัก ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย

“เหตุใดแม่นางจึงทำหน้าตกใจเช่นนั้น?” คุณชายตงฟางถามกลับด้วยแววตาขบขัน

“คะ…คือว่า…” นางเบือนหน้าเล็กน้อย เสียงแผ่วลงเหมือนคนที่ไม่มั่นใจจะพูดออกไปดีหรือไม่

“หรือแม่นางไม่ได้คิดว่าข้าเป็นสหาย ถ้าเช่นนั้นข้าก็ขออภัย” เสียงของคุณชายตงฟางยังคงนุ่มนวลเช่นเดิม ทว่าแฝงความผิดหวังจาง ๆ ในน้ำเสียง

“มะ…มิใช่นะเจ้าคะ!” 

“!?!” คุณชายตงฟางชะงักเล็กน้อย เงยหน้ามองซิ่วอิงด้วยความแปลกใจ

“คุณชายเป็นคนที่ข้านับถือมากเจ้าค่ะ” ซิ่วอิงกล่าวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะผ่อนเสียงลงอย่างจริงใจ “ข้าไม่รู้ว่าควรจะกล่าวสิ่งใดให้สมกับบุญคุณที่ท่านมีต่อตัวข้า หากจะเปรียบท่านเป็นฟ้าบนสรวงสวรรค์ ข้าก็กลัวจะเป็นการลบหลู่ฟ้า หากจะเปรียบท่านเป็นเซียนก็ยังรู้สึกว่าไม่อาจเทียบเคียงได้...ท่านช่วยข้ามาหลายครั้งหลายครา ท่านมิหนำซ้ำยังนำโอสถมอบให้ข้า ช่วยทำแผลให้ด้วยตนเองโดยไม่เรียกร้องสิ่งใดตอบแทน ท่านมิได้เอ่ยอวดว่าตนมีคุณธรรม ท่านมิได้อ้างว่าตนเคยช่วยข้า ท่านเพียงเงียบงัน ท่านคือผู้มีคุณธรรม เปี่ยมเมตตา…”

ซิ่วอิงก้มหน้าลงเล็กน้อยเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนเสียงของนางจะดังขึ้นอีกครั้ง

“ข้าอยากเป็นสหายของคุณชายมาตลอดเจ้าค่ะ...แต่นั่นก็เป็นเพียงสิ่งที่ข้าคิดเพียงฝ่ายเดียว ข้าไม่กล้าคิดว่าท่านจะเห็นข้าเป็นสหายได้เช่นกัน…”

คุณชายตงฟางมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาแปลกใจ ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ เสียงหัวเราะที่ไม่ได้เย้ยหยัน หากแต่เปี่ยมไปด้วยความจริงใจ

“เจ้าก็กล่าวเกินไป ข้าเป็นเพียงคนธรรมดา หาใช่เทพเซียนที่ไหน...เหตุใดเราจะเป็นสหายกันมิได้เล่า?”

“จริงหรือเจ้าคะ!?” ซิ่วอิงเงยหน้าขึ้นดวงตาเป็นประกายสดใสราวเด็กน้อย หากนางมีหางจริง ๆ บางทีตอนนี้หางนั้นคงกำลังกระดิกอย่างร่าเริง

คุณชายตงฟางไม่ได้ตอบ เพียงยิ้มบางบนใบหน้า และพยักหน้าเบา ๆ อย่างอ่อนโยน

“ถ้าเช่นนั้นก็ขอฉลองให้กับมิตรภาพของเราเจ้าค่ะ!” ซิ่วอิงคว้าไหสุราซีเฟิ่งออกจากห่อผ้าด้วยมือหนึ่ง ส่วนอีกมือหนึ่งหยิบถ้วยดินเผาออกมาคู่กัน มิหนำซ้ำยังมีไก่ขอทานที่ตั้งใจเตรียมมาฝากคุณชายอีกด้วย  

“ได้สิ” 

คุณชายตงฟางมองสิ่งที่แม่นางหรงผู้นี้จัดแจงไว้ตรงหน้า สีหน้าของเขานิ่งแต่ในแววตากลับมีรอยยิ้มแฝงอยู่ชัดเจน พลางนั่งลงบนพื้นลานกระบี่อย่างเงียบขรึมในแบบของเขา ซิ่วอิงรินสุราให้ถ้วยของเขาก่อน แล้วจึงรินให้ของตน

“ขอให้มิตรภาพของเรายั่งยืนตราบนิจนิรันดร์” ซิ่วอิงยกจอกสุราขึ้น

“ตราบนิจนิรันดร์” คุณชายตงฟางรับคำสั้น ๆ ก่อนยกจิบ

รสสุราแตะปลายลิ้นทั้งนุ่มนวลและแฝงความร้อนผ่าว เหมือนกับความรู้สึกที่คล้ายจะเปลี่ยนไปเล็กน้อยระหว่างพวกเขา บรรยากาศโดยรอบพลันเงียบลง เหลือเพียงเสียงสายลมและเสียงหัวเราะเบา ๆ ที่ดังสลับกันเป็นระยะบนลานกระบี่เหินมรรคาแห่งนี้

ปลดล็อกหัวใจตงฟาง ซั่ว

[NPC-07] มอบไก่ขอทาน และ สุราซีเฟิ่ง ให้ ตงฟาง ซั่ว

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

+25 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดทอง + สุราเกรดทอง (+15)

อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5

หัวบ้า โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+10

เชิดชูยกย่อง [NPC-07] ตงฟาง ซั่ว ใช้ค่าคุณธรรม 1,000 หน่วย

ทุก ๆ 1000 ค่าคุณธรรม = 25 ความโปรดปรานต่อ NPC คนนั้น

@Admin 

RongXiuying มาร

วันที่ 28 ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 11

เวลา 16.00 น.

หลังผ่านเหตุการณ์มากมาย ณ เขาหัวซาน ครั้นว่างเว้นจากการฝึกซ้อมในค่ายพยัคฆ์ ซิ่วอิงจึงถือโอกาสเดินทางขึ้นเขาอีกครั้ง ครานี้มิใช่เพื่อการตามหาพลังงานประหลาดใด แต่เพื่อเยี่ยมเยือนสหายนักปราชญ์หนุ่มผู้สงบเย็นที่นางนับถือยิ่ง

ซิ่วอิงมาถึงลานกระบี่ มือหนึ่งถือห่อผ้าที่เตรียมมาด้วยใจ นางเดินมาด้วยกิริยาสงบนิ่ง แม้จะเหนื่อยจากการปีนเขา แต่แววตายังคงเปี่ยมไปด้วยความตั้งใจ สองเท้าหยุดลงเมื่อเห็นชายหนุ่มผู้ได้ชื่อว่าเป็นสหายกำลังนั่งอย่างสงบอยู่กลางลาน

นางยืนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ข้ามารบกวนหรือไม่เจ้าคะ?”

“ไม่หรอก ข้าทำสมาธิเสร็จได้สักพักแล้ว” เขาลืมตาขึ้นหันมาทางนาง

“ถ้าเช่นนั้นมาร่วมดื่มกับข้าได้หรือไม่เจ้าคะ รอบนี้มิใช่สุราหากแต่เป็นชาหวงซานเหมาเฟิง และข้าก็เตรียมโค่วโร่วมาด้วยเจ้าค่ะ” ซิ่วอิงยิ้มพร้อมยกห่อผ้าให้เขาดู

“ได้สิ” คุณชายตงฟางพยักหน้า

ทั้งสองนั่งลง ลานกระบี่แห่งนี้จึงกลายเป็นดั่งหอชาในฉับพลัน กลิ่นชาอบอวลไปตามสายลม ซิ่วอิงจัดเรียงสำรับอย่างประณีต ขณะที่คุณชายตงฟางนั่งมองอย่างเงียบงัน ครั้นได้เวลาอันสมควร เขาก็เอ่ยถามด้วยเสียงทุ้ม

“กลับค่ายแล้วเป็นเช่นไรบ้าง โดนทำโทษหรือไม่?”

“มิโดนหรอกเจ้าค่ะ ดูเหมือนว่าต้าซือถูจะไปพูดคุยกับต้าซือหม่าช่วยข้าไว้”

“งั้นหรือ?” เขารับคำเบา ๆ

“แต่มันก็น่าแปลก เหตุใดขุนนางชั้นผู้ใหญ่เช่นนั้นถึงช่วยข้า” นางเอ่ยพลางเทชาลงถ้วย

“ก็ดีแล้วมิใช่หรือ?” คุณชายตงฟางยิ้มบาง ๆ 

“มันก็ดีนะเจ้าคะ แต่ข้าก็อดสงสัยมิได้ว่าต้าซือถูผู้นั้นรู้ได้เยี่ยงไรว่าข้าไปที่เขาหัวซาน”

“เจ้าได้พบเขาหรือ?” คุณชายตงฟางทำหน้าสงสัย

“มิได้พบเจ้าค่ะ ต้าซือหม่าเพียงเล่าให้ข้าฟัง” นางตอบตามตรง

คุณชายตงฟางไม่ได้ตอบในทันที เพียงยกถ้วยชาขึ้นจิบ แววตาไหววูบเล็กน้อยราวเก็บบางสิ่งไว้ไม่ให้หลุดออกมา

“แล้วเจ้าคิดว่าต้าซือถูผู้นั้นเป็นเช่นไรเล่า?”

“ข้าคิดว่าน่าจะเป็นตาเฒ่าพุงพลุ้ยที่เล่ห์เหลี่ยมเยอะหรือไม่เจ้าคะ? ตำแหน่งเช่นนั้นน่าจะเป็นผู้ที่ผ่านโลกมามากแล้ว” นางพูดไปพลางทำท่าทีเหมือนคิดวิเคราะห์ไปด้วย ตามลักษณะที่ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ควรจะเป็น

คุณชายตงฟางถึงกับสำลักชาเล็กน้อย รีบเบือนหน้ากลั้นหัวเราะ จนถึงบัดนี้ก็ดูเหมือนว่าแม่นางน้อยผู้นี้จะมิได้ระแคะระคายว่าสหายที่นางกำลังนั่งสนทนาพาทีอยู่ด้วยคือต้าซือถูแห่งราชสำนักฮั่น แต่เขาก็คิดว่ายังมิใช่เวลาที่จะบอกนางจึงเลือกที่จะเก็บไว้ต่ออีกสักหน่อย

“ขำอะไรหรือเจ้าคะ?” ซิ่วอิงหันขวับ

“แค่นึกเรื่องตลกขึ้นมาได้ เจ้าอย่าใส่ใจ”

นางมิได้ซักต่อ แค่ยิ้มบาง ๆ แล้วถอนหายใจเบา ๆ

“แต่ถึงจะไม่โดนทำโทษก็เหมือนโดนอยู่ดี…”

“ทำไมหรือ?” คุณชายตงฟางหันมามอง

“ต้าซือหม่าให้ข้าไปร่วมทัพหน้าปราบปีศาจที่ฉีเหลียงซานเจ้าค่ะ”

คุณชายตงฟางหุบยิ้มทันที ริมฝีปากเม้มแน่นเล็กน้อย เขาได้ยินเรื่องนี้ในการประชุมที่ท้องพระโรงมาแล้ว เพียงแต่มิคิดว่าผู้ที่ต้องไปร่วมทัพจะเป็นนาง แม้จะแปลกใจแต่ก็ยังเลือกทำท่าทีสุขุมอยู่ 

“ไปเมื่อใด?”

“ยังไม่ทราบเจ้าค่ะ แต่ข้าลงชื่อแล้ว…ข้าก็ไม่เคยออกศึกจริง ๆ แม้จะฝึกยุทธ์มาแต่อย่างไรก็ยังตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย”

“เจ้าอย่าได้ห่วงขุนชนะชัยเป็นผู้มีฝีมือ จะต้องนำชัยกลับมาได้แน่”

“แล้วท่านรู้ได้เยี่ยงไรว่าข้าจะไปกับขุนชนะชัยเจ้าคะ?” ซิ่วอิงสงสัย

“ก็…ข้าได้ยินชาวบ้านเขาลือกัน…” คุณชายตงฟางกระแอมเบา ๆ แล้วรีบแก้ตัว

“ข่าวไปไวเสียจริง” ซิ่วอิงไม่แม้แต่จะสงสัยใด ๆ

“ไปครานี้คงนานร่วมเดือน ข้าคงมิได้มาพบคุณชายอีกนานเลยเจ้าค่ะ” ซิ่วอิงเอ่ยเสียงแผ่ว

“เช่นนั้นการนั่งสมาธิของข้าก็คงจะสงบมิน้อย”

“คุณชาย!” ซิ่วอิงขึ้นเสียงเล็กน้อย พองแก้มงอนนิด ๆ เหมือนจะขบเขี้ยวเคี้ยวฟันแต่ก็ไม่ถึงกับโกรธ

เขาหัวเราะในลำคอ แต่ก็ไม่พูดต่อ ถึงแม่นางผู้นี้จะวุ่นวายจนน่าเวียนหัว แต่พอคิดว่าอีกหลายวันจะไม่ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วเช่นนี้อีก ลานกระบี่ที่เงียบอยู่แล้ว ก็ดูจะเงียบลงยิ่งกว่าเดิมเสียอีก…

[NPC-07] มอบโค่วโร่ว และ ชาหวงซานเหมาเฟิง ให้ ตงฟาง ซั่ว

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

+20 ความสัมพันธ์อาหารเกรดม่วง + ชา/สุราเกรดม่วง (+10) 

อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5

หัวมาร โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15

@Admin 

LinYa ดี

วันที่ 18 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ นอกฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่เหินมรรคา

แสงแดดยามเฉินทอดผ่านม่านเมฆบางเหนือยอดเขาหัวซาน กลีบดอกเหมยสีชมพูขาวโปรยปรายตามแรงลมตะวันออกเฉียงเหนือ เสียงสายลมที่โหมพัดเฉียดไหล่เขาแว่วผ่านดั่งเสียงกระบี่ตวัดตัดผ่านอากาศสะท้อนความว่างเปล่าที่สงบเสงี่ยมแต่แฝงไว้ด้วยพลังดุจเดียวกับสถานที่แห่งนี้ หลินหยายืนอยู่หน้าลานหินอ่อนวงกลมที่เรียบเนียนราวถูกขัดด้วยดวงจันทร์เอง นางสวมชุดผ้าฝ้ายสีอ่อนธรรมดาไม่มีอาภรณ์หรูหราไม่มีอาวุธใดในมือ มีเพียงกระเป๋าเจ็ดสมบัติสะพายไว้ข้างหลังและผ้าคลุมไหล่กันลมผืนบาง เธอเงยหน้ามอง “ประตูแห่งการลืมเลือน” ประตูหินทรงโค้งสูงประดับลวดลายกลีบกล้วยไม้ กับตัวอักษรจีนโบราณที่แทบจะลบเลือนจากกาลเวลาแต่ยังคงเปล่งประกายไร้ผู้ใดแตะต้องได้

ลานกระบี่เหินมรรคาว่างเปล่า มีเพียงเรือนตรวจการเก่าแก่ด้านหนึ่งที่ไร้ผู้เฝ้า ราวกับที่แห่งนี้เป็นดินแดนลืมเลือนที่แม้เทพเจ้าก็ไม่อาจจารึกชื่อไว้ในผืนแผ่นดิน "ก็เขาว่าที่นี่เป็นดินแดนแห่งการลืมทุกข์สินะ..." เสียงหลินหยาพึมพำแผ่วเบาดวงตาคู่นั้นทอดมองไปยังขอบฟ้าที่เบื้องล่างคือไอหมอกและแสงอรุณ นางยืนอยู่เฉย ๆ ชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจแผ่ว มือหนึ่งยกขึ้นดึงสายกระเป๋าลงวางไว้บนหินริมขอบลาน จากนั้นจึงถอดผ้าคลุมไหล่ออก ก้าวเข้าสู่กลางลานกระบี่เงียบ ๆ ก้มลงนั่งขัดสมาธิ ดวงตาหลับลงช้า ๆ

ลมหายใจแรกเข้าเต็มปอดกลิ่นหินเย็น กลิ่นเหมยป่า กลิ่นฟ้าหลังฝน

ลมหายใจที่สองหัวใจยังคงวุ่นวาย

ลมหายใจที่สาม...นางพยายามปล่อยให้ความคิดไหลผ่านดั่งสายลม แต่...

“เอ่อ… หรือข้าควรจะเริ่มจากปล่อยจิตก่อนนะ?” หลินหยาขมวดคิ้วในใจเบา ๆ “ไม่เอาน่า หลินหยาเจ้าทำได้ ถ้าพวกเซียนกระบี่นทำได้เจ้าก็ทำได้สิ!” นางปลอบใจตนเองในใจพลางข่มไม่ให้เปิดเปลือกตาขึ้นแต่กระนั้น…ภาพในห้วงสำนึกกลับแว่วเสียงใครบางคนขึ้นมาแทน

เสียงหัวเราะหยันเบา ๆ ของจางกงกงที่เคยทำให้นางสั่นสะท้าน แวบมาไม่รู้ตัว ภาพรอยยิ้มอ่อนโยนของเสี่ยวจ้าวจื่อที่คอยประคองมือเธอไว้เงียบ ๆ ก็แทรกเข้ามา และแม้กระทั่งใบหน้าเย็นชาของหลิวอันตอนพูดว่า “อย่าอ่อนแอ” ก็กระทบจิตอย่างเงียบงัน หลินหยาเผลอกัดริมฝีปากตัวเองเบา ๆ ใช่สิ ยังจะฝึกตบะอะไรอีกล่ะตัวนางน่ะใจวอกแวกยิ่งกว่าแม่น้ำโขงเสียอีกแต่เพราะแบบนั้นนางถึงต้องมา นางไม่ได้ต้องการเป็นเซียนกระบี่นางแค่อยากแข็งแกร่งมากพอ... มากพอจะไม่ต้องหวาดกลัวใครอีกไม่ต้องกลั้นใจฝืนยิ้มเพื่อผ่านวันต่อวันอย่างในอดีต มากพอจะเลือกเองได้ว่าวันนี้จะร้องไห้หรือจะหัวเราะออกมาจากใจจริง

“เจ้าไม่มีดาบในมือ แต่เจ้ามีสิ่งที่หนักกว่า...” เสียงของใครบางคนแว่วขึ้นในความเงียบอาจจะเป็นเพียงลมหรือเป็นแค่จินตนาการแต่มันชัดยิ่งกว่าสิ่งใด 

หลินหยาเงียบลง…ปล่อยลมหายใจครั้งใหม่อย่างมั่นคง ปราณแห่งตนเริ่มเคลื่อนไหวแม้ไม่ใช่ปราณกระบี่ชัดเจนดังผู้ฝึกจริงจัง แต่คล้ายมีสายใยอุ่นบาง ๆ แผ่จากจุดตันเถียนกลางหน้าท้องกระจายแทรกไปทั่วร่างกายทีละชั้นอย่างเชื่องช้าและนุ่มนวลใจเธอเริ่มนิ่งขึ้นทีละนิด และเมื่อเธอเริ่มหลอมรวมจิตเข้ากับธรรมชาติ รอบข้างเงียบลง แม้แต่เสียงของลม…ก็กลายเป็นเพียงบทเพลงอำไพ ณ ลานกระบี่เหินมรรคา หลินหยาผู้ไม่ใช่เซียน ไม่ใช่ยอดฝีมือ ไม่ใช่นางยุทธ์ผู้โด่งดัง…ได้เริ่มก้าวแรกของการฝึกฝน “หัวใจ” ของตนเองอย่างเงียบงัน

ปราณแห่งตนที่กำลังไหลเวียนเนิบช้าอย่างมั่นคงในร่างหลินหยาพลันสะดุด…ดั่งคลื่นน้ำที่ถูกขว้างด้วยหิน ความสงบนิ่งที่เพิ่งบรรจบแทบจะพังครืนลงทั้งระบบ ดวงตาที่หลับพริ้มอย่างสงบในลานกระบี่เหินมรรคาถึงกับกระตุกคิ้ว ริมฝีปากเม้มแน่นก่อนที่พวงแก้มขาวนวลจะขึ้นสีชมพูอ่อนจางๆ... แล้วแดงจัดอย่างควบคุมไม่ได้

“จุมพิต…เหรอ…” เสียงในหัวของตัวเองแว่วขึ้นอีกทีอย่างเย็นเยียบแต่ร้อนรุ่ม “ถ้าค่ามัดจำจะร้อนแรงขนาดนี้…ข้าคงต้องเร่งทำภารกิจให้เสร็จไว ๆ แล้วกลับมาเก็บ ‘รางวัลที่เหลือ’ ให้ทันที…เสี่ยวหยา”

ตึง———!

สติหลุดดิ่งลงเหวทันทียอดเขาหัวซานหายกลายเป็นเปลวไฟในนรกแห่งความเขินอาย หลินหยาที่นั่งขัดสมาธิอยู่กะพริบตาปริบ ๆ พยายามกลั้นความรู้สึกระเบิดใจที่เดือดปุด ๆ อยู่ข้างใน แต่สุดท้ายก็… “อ๊าคคคคคค!! ไม่ ไม่ ไม่ ไม่เอา!! ใจเย็น ๆ สิเว้ยหลินหยา!!” นางสะบัดหัวเองแรง ๆ อย่างสิ้นหวัง มือยกขึ้นปิดหน้า ปิดหู ปิดใจ! แต่ทุกอย่างมันไม่ช่วยเลย!

ทำไมอยู่ดี ๆ ต้องนึกถึงเสียงต่ำ ๆ ที่เจ้าขันทีสวมหน้ากากกระซิบที่ข้างหูด้วย! ทำไมต้องเป็นจังหวะที่ลมหอบหอมเฉียดลำคอพอดี!? แล้วทำไมสีหน้าตอนนั้นของเขามันถึงได้... ได้ “ไม่ ไม่ ไม่! ข้าจูบเขาเพราะเอาคืนนะ! ข้าทำเพราะประชด! ไม่ใช่เพราะ...อ๊าคคคคคค!” แต่ใบหน้าของหลินหยากลับแดงขึ้นทุกที หัวใจที่ควรปล่อยว่างกลับเต้นดังราวกับจะทะลุออกมาจากอก ฝ่ามือเริ่มเย็นเหงื่อมือไม้นางเริ่มสั่นกับตัวเองทั้งที่ไม่มีอะไรสั่นอยู่เลยในโลกจริง 

“บ้าจริง! แล้วนี่ข้าจะฝึกตบะยังไงต่อได้ล่ะหา!?” นางโอดครวญในใจพร้อมกับซบหน้าลงกับเข่า ท่ามกลางลานกระบี่อันศักดิ์สิทธิ์ที่ว่ากันว่าเป็นสถานที่ลืมทุกข์แต่ในใจของหลินหยาเวลานี้กลับเต็มไปด้วยขุนเขาแห่งความเขินจนแทบจะไม่มีพื้นที่ให้ใส่อะไรอีกแล้ว…

สงบที่ไหนกันเล่า…บัดซบเอ๊ย

ลมหายใจเข้าลึก… กลิ่นหินชื้นสะอาดของยอดเขาหัวซานแผ่ซ่านเข้าสู่โพรงจมูกหลินหยาอย่างอ่อนโยน ดวงตาที่แดงระเรื่อเพราะความว้าวุ่นเมื่อครู่หลับพริ้มลงอีกครา ฝ่ามือวางลงบนตักนั่งสมาธิอย่างเรียบง่ายริมลานกระบี่เหินมรรคา ท่ามกลางหมอกจางของยามเช้าและเสียงลมพัดแผ่วเบา นางสูดลมหายใจเข้าช้า ๆ อย่างที่เคยได้ยินคนเฒ่าคนแก่สอน... "ดั่งดอกไม้บาน" ใช่แล้ว... ใจต้องอ่อนโยนเหมือนดอกไม้ ไม่ใช่...ไม่ใช่ลั่นทมแห้ง ๆ แบบที่เจ้าขันทีหน้ากลัวนั่นทำให้นึกถึง แต่ต้องเป็นดอกเหมยในสวนของบ้านตอนหน้าหนาว ดอกที่แม้จะโดนหิมะทับยังบานได้ ไม่ใช่เพราะมันดื้อ แต่มันรู้ว่าจะบานเมื่อไรอย่างสง่างาม

ลมหายใจออกช้า ๆ … "ดั่งภูผาใหญ่กว้าง" หลินหยาพยายามให้จิตใจหนักแน่นราวเขาลูกใหญ่ ไม่ไหวเอนเพียงเพราะเสียงกระซิบกระซาบน่าหยิกแบบนั้น

สูดลมหายใจเข้า… "ดั่งสายน้ำฉ่ำเย็น" นางจินตนาการถึงลำธารสายเล็ก ๆ จากเมืองหนานไห่ที่บ้านเก่าของตน เสียงน้ำไหลใสสะอาดเย็นจับใจ ท่ามกลางพุ่มไม้ กลิ่นดินอ่อน ๆ กับหญ้าเขียวชื้นที่ไม่เคยจางหายจากความทรงจำของเด็กหญิงที่วิ่งเปลือยเท้าเล่นในท้องทุ่ง

ลมหายใจออกอีกครา… "ดั่งนภาอากาศอันบางเบา" นางยอมปล่อยให้ทุกสิ่งลอยละลิ่วไปกับลมหายใจนั้น ความรู้สึกวาบหวามปั่นป่วนเมื่อครู่ค่อย ๆ จางลง กลายเป็นเพียงเงาเลือนในม่านเมฆของจิตใจ

นั่งอยู่นานหลินหยาก็เริ่มสัมผัสได้ถึงกระแสปราณอันบางเบาที่เคลื่อนไหวภายในร่าง มันไม่อึกทึก ไม่พลุ่งพล่าน แต่มาอย่างแผ่วเบา ราวกับกิ่งหลิวต้องลม ใจเริ่มสงบลงอย่างแท้จริง คราวนี้ไม่มีขันทีบ้าหื่นหน้ากากใดมาวนเวียนในหัวอีกอย่างน้อยก็ในช่วงครู่หนึ่ง “อือ…ดีขึ้นแล้ว” เธอพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง ลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตาที่สั่นไหวกลับมีความมั่นคงมากขึ้น ปราณภายในค่อย ๆ สะท้อนในนัยน์ตาเป็นประกายอ่อนจางแม้ใจของนางจะยังไม่แกร่งเทียมดาบ แต่มันก็เริ่มเฉียบคมและสงบนิ่งขึ้นเพียงพอที่จะเริ่มการฝึกอย่างแท้จริงเสียที

ก็ถ้าไม่เผลอคิดถึงเสียงหัวเราะต่ำ ๆ กับคำเรียก ‘เสี่ยวหยา’ อีกละก็นะ…........

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาฝึกตบะเพราะตีมอนไม่ได้ ฮือ ๆ

รางวัล: 

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 30000 = 150 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 99 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 150 ตบะฝึกฝน, 99 ตำลึงเงิน

LinYa ดี

วันที่ 19 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ นอกฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่เหินมรรคา

ยอดเขาหัวซานในยามเช้าเงียบสงบท้องฟ้าเบื้องบนยังมีหมอกบางลอยเคล้ากับแสงแดดอ่อนกลั่นแสงสว่างผ่านม่านเมฆให้กระทบพื้นหินขัดของ ลานกระบี่เหินมรรคา ดูคล้ายกระจกใสบานใหญ่ที่สะท้อนภาพฟ้ากับเขาเข้าด้วยกันจนแยกไม่ออก หลินหยาเหยียบปลายเท้าลงอย่างแผ่วเบาแต่หนักแน่น ก้าวหนึ่งต่อจากอีกก้าวราวมีเส้นพลังในใจที่พาให้เธอกลับมาสู่จุดเดิมทุกเช้า ราวกับการกลับมาสารภาพต่อท้องฟ้าว่าความตั้งใจของนางนั้นยังไม่สั่นคลอน ต้นแขนซ้ายของหลินหยายังมีริ้วรอยของแผลเก่าจากกระบี่ของใต้เท้าเถียนเฟิง แม้มิได้ลึกนักแต่ก็บาดพอจะเตือนใจว่าแม้ร่างกายจะรักษา แต่จิตใจที่เต็มไปด้วยความค้างคา...กลับยากจะเยียวยาเช่นเดียวกัน หลินหยาเงยหน้ามองประตูแห่งการลืมเลือนที่ตั้งตระหง่านตรงขอบลานกระบี่ เงาระเบียบศิลาสลักโบราณทอดเงาแนบพื้นหินเย็นเฉียบ ลายเส้นของมรรคาถักทอเป็นวงกลมราวกับเชิญชวนให้เธอก้าวเข้าสู่ใจกลางตนเองอีกครา

"ข้าจะไม่ใช่เซียนกระบี่ก็ช่าง..." นางพึมพำกับตนเองเบา ๆ สายลมหยอกเส้นผมยาวดำขลับของนางให้โบกเบา "แต่ข้าจะเป็นข้า...ที่แข็งแกร่งกว่าเมื่อวาน" นางทรุดกายนั่งกลางลาน กระชับผ้าคลุมบางให้แน่น ลมหายใจเริ่มผ่อนเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ลานกระบี่เหินมรรคา เงียบสงัดไร้ผู้คน วันนี้ไม่มีใคร...มีเพียงเธอเท่านั้น

ความวุ่นวายจากเมืองหลวง...เสียงขู่คำรามของขันทีผู้คล้ายยิ้มละไมแต่กริบคม...ภาพเงาขององค์เทพใต้เงาจันทร์...และแววตาสั่นไหวของเพื่อนใหม่ที่ยื่นอาหารให้จากใจแท้...ทุกภาพสลับเวียนเข้ามาในหัวเหมือนเกลียวน้ำวน หลินหยาหลับตาลงแน่น หอบลมหายใจเข้ายาวและช้า "ดั่งดอกไม้บาน...ภูผาใหญ่กว้าง...ดั่งสายน้ำฉ่ำเย็น ดั่งนภาอากาศอันบางเบา..." นางรำลึกบทคำแห่งจิตเบิกบานที่ได้ยินมาจากพวกนักพรต บังคับให้เสียงในหัวเริ่มสงบ แม้ใจจะยังไม่นิ่งสนิทแต่เธอก็กำลังฝึกที่จะนิ่ง ความอึดอัดในอกค่อย ๆ คลี่คลายลงทีละชั้น แม้จะยังเหลือสิ่งที่ไม่สามารถกลืนลงไปได้แต่หลินหยาก็ไม่เร่งร้อน นางเรียนรู้ว่าการบำเพ็ญตบะมิใช่เพื่อขจัดความรู้สึกออกไปให้สิ้น...หากแต่เรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับมัน โดยไม่ให้มันกลืนกินตน

ขอบฟ้าเริ่มเปิดสายลมพัดไล่หมอกให้บางลง แสงแดดยามเฉินพาดผ่านเรือนตรวจการเก่าแก่ บนพื้นหินกลางลาน...ร่างของเด็กสาวคนหนึ่งยังคงนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น เปลือกตาหลับสนิทลมหายใจคงที่ ปลายนิ้วแตะพื้นอย่างนิ่งสงบ แม้นนางไม่ใช่ผู้มีปราณกระบี่หากแต่หัวใจของนางก็ถือดาบทิพย์ไร้รูป ที่หั่นแบ่งอดีต ความลังเล และความหวาดกลัว ออกจากกันอย่างเงียบงัน

แต่จะให้ใจสงบอยู่กับคำว่า ‘ดั่งนภาอากาศอันบางเบา’ ไปได้นานสักเท่าไรเล่า ในเมื่อความทรงจำอันน่าเจ็บกระเส่ากับใบหน้าบัดสีของบุรุษหน้าด้านคนนั้นยังตามมาหลอกหลอนแม้กระทั่งในท่ามกลางความสงบเงียบแห่ง ลานกระบี่เหินมรรคา นางหลับตาเพ่งจิตไว้ในใจกลางลมหายใจตนอยู่ครู่หนึ่งก็พลันรู้สึกเหมือนบางสิ่งลอยวาบขึ้นมาในสมอง

‘เจ้าจะไม่ดมก็ได้...แต่ถ้าอยากพิสูจน์จริง ๆ...ก็ต้องชิมต่างหาก’

หลินหยาเบิกตากว้างทันที!

"ฮึ่ย!!!" นางกัดฟันสะบัดหน้าแรง ๆ หนึ่งทีจนเส้นผมปลิวปรู๊ดเหมือนจะไล่วิญญาณขี้ล้อจากสมองไปให้พ้น ทั้งที่อากาศบนยอดเขายามเช้านั้นแสนจะบริสุทธิ์และเงียบสงบ แต่หัวใจของนางกลับรู้สึกร้อนผ่าวเหมือนมีคบไฟจุดอยู่ในอก

‘ริมฝีปากข้า’

อ๊าคคค!! ตาบ้า! เจ้าขันทีบ้า!! กล้าดียังไงถึงพูดจาแบบนั้นกับข้า! หลินหยาแทบลุกขึ้นมาเดินย่ำเท้าอย่างเด็กงอแงถ้าไม่ติดว่ายังอยู่กลางลานศักดิ์สิทธิ์ที่คนทั่วไปเขามานั่งฝึกฝนตบะกัน! ใบหน้าขาวของนางเริ่มเปลี่ยนสีจากชมพูระเรื่อกลายเป็นแดงเข้ม ลามไปถึงใบหูข้างหนึ่งที่ชัดเจนว่านางกำลังคิดมาก "...แต่ข้าจูบคอเขาเองนี่หว่า..." นางพึมพำเบา ๆ แล้วเอาผ่ามือกุมหน้า จิตใจของหลินหยาในตอนนี้คือสนามรบระหว่างความต้องการสงบเยี่ยงเซียน กับภาพลางของขันทีโรคจิตที่ชอบพูดอะไรลามกแบบนิ่ง ๆ แล้วปล่อยให้นางไล่ตีเขาในใจไปเอง น้ำเสียงของเขาก้องขึ้นมาในหัวเป็นรอบที่เท่าไรไม่รู้แล้ว ยิ่งคิด ยิ่งหน้าร้อน ยิ่งอับอาย ยิ่งไม่สามารถกลับเข้าสมาธิได้เลยแม้แต่เค่อเดียว

“ไม่เอาแล้ว!! ข้าจะลงจากเขา!!” นางเกือบจะพูดออกมาดัง ๆ ถ้าไม่ติดว่ายังพอมีสติกลั้นไว้ได้ ยิ่งฝืนสมาธิเท่าไรยิ่งรู้ว่าจิตใจตนเองกำลังหลุดไปทุกที หลินหยาถอนหายใจแรงเฮือกใหญ่แบบคนหมดแรง ก้มหน้าก้มตานั่งทบทวนชีวิตตัวเองกลางลานกระบี่ ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ฝึกได้อะไรสักอย่าง รู้ตัวอีกที...เจ้าขันทีบ้านั่นก็ยึดพื้นที่ในหัวของนางไปหมดแล้ว

นางควรจะมีสมาธิ...ควรจะบำเพ็ญตบะ...ควรจะ

‘ริมฝีปากข้า...’

โอ๊ยยยย!! พอแล้ว

และแล้วก็เป็นอีกครั้งที่ความพยายามนั่งนิ่งฝึกจิตใต้หุบฟ้า ณ ลานกระบี่เหินมรรคา ของหนาน หลินหยา ต้องสั่นสะเทือนจนแทบจะระเบิดตู้มออกจากกลางยอดเขา! แม่นางน้อยผู้นี้นั่งหลังตรงสวยท่ามกลางลมเย็นยามเช้า เส้นผมปลิวเบา ๆ ตามแรงลม สายตาหลับลงอย่างผู้สงบ แต่หากได้สังเกตดี ๆ จะพบว่าหางคิ้วของนางกระตุกน้อย ๆ ทุกคราเมื่อความสงบเริ่มมาเยือน แต่...ยังไม่ทันถึงครึ่งเค่อดี…

‘แล้วทำไมหน้าเจ้าตึงนักล่ะ แม่นางไม่หึงทั้งที่คนอื่นเขาลูบแขนข้า ลากข้าไปกินเหล้ารำสุรา เอียงตัวกระซิบคำหวานข้างหูไม่หยุด?’

ปัง! เหมือนมีเสียงสายฟ้าฟาดลงกลางกระหม่อม!

ใบหน้าขาวสะอาดที่แดงระเรื่ออยู่แล้วพลันเปลี่ยนเป็นสีเลือดฝาดเหมือนลูกท้อสุกจัด หลินหยาถลึงตาเบิกโพลง ก่อนจะกำมือแน่นสะบัดหน้ารัว ๆ เหมือนจะไล่ฝันร้ายออกจากหัว “ฮึ่ยยยย!! ไปให้พ้น! พวกเจ้าไปไกล ๆ เลยนะ!!” เสียงกรีดร้องอยู่ในหัวเท่านั้นแต่นางกัดฟันกรอดพยายามกลั้นไว้ไม่ให้มันหลุดออกมาจากปากอย่างบ้าคลั่ง

เอียงตัวกระซิบคำหวานข้างหูไม่หยุด...?

เธอเผลอนึกภาพสตรีชุดบางที่ตัวหอม ๆ ลูบไล้ต้นแขนของคนผู้นั้นแล้วใช้ปลายนิ้วจิ้มอกเขาเบา ๆ ขณะกระซิบอะไรบางอย่างเข้าไปใกล้จนลมหายใจรินรดแก้ม… “อ๊าาาาาาาาา!!” หลินหยาคว้าหัวตัวเองไว้แทบจะกลิ้งไปบนลานกระบี่! "เป็นขันทีแท้ ๆ!! ทำไมถึง...ทำไมถึงมีคนเอียงตัวกระซิบด้วย! แล้วทำไมข้าต้องคิดภาพแบบนั้นด้วย! ข้าไม่ได้อยากรู้!! ข้าไม่ได้หึง!!" ใช่สิ ข้าไม่ได้หึง ข้าแค่...แค่ไม่พอใจเล็กน้อยนิดเดียวเอง! ใครจะไปชอบขันทีพูดจาลามกคนหนึ่งได้! ใครกันเล่า...ใครกันจะหลงไปชอบคนที่ชอบกวนประสาทคนอื่นแบบนั้นกัน! ไม่ใช่ข้าแน่ ๆ!

‘...แต่ทำไมหน้าเจ้าตึงนักล่ะ...’

“ตึงบ้านเจ้าสิ!” เธอเผลอสบถออกเสียงเบา ๆ จนแม้แต่นกที่เกาะกิ่งไม้ใกล้ ๆ ยังสะดุ้งบินหนี หลินหยาฟาดผ้าคลุมด้านหลังเบา ๆ แล้วนั่งนิ่งกัดฟันกรอด ไม่ได้ฝึกสมาธิ ไม่ได้บำเพ็ญอะไรแล้วตอนนี้ มีแต่ มโนภาพ กับ เสียงลมหายใจจาง ๆ ของคนที่ไม่ควรจะยึดหัวใจของนางได้แม้แต่นิดเดียว แต่กลับฝังรากอยู่กลางอกเหมือนหนามตำแล้วดึงไม่ออกเสียอย่างนั้น สุดท้ายก็ได้แต่ซุกหน้าลงกับเข่า กอดเข่าตัวเองอย่างคนหมดแรงจะเถียงกับสมอง "...ไอ้บ้าเอ๊ย..." นางพึมพำเสียงเบา ติดจะอู้อี้

ลมบนยอดเขาหัวซานยังคงพัดเอื่อยเนิบ ดอกหญ้ารอบขอบผายังคงไหวเอนตอบรับกับแรงธรรมชาติ แสงอาทิตย์ยามสายส่องลอดผ่านกลุ่มเมฆบางเบา ชะโลมแสงลงบน ลานกระบี่เหินมรรคา อย่างแผ่วเบาและศักดิ์สิทธิ์ หลินหยาผละใบหน้าออกจากเข่า รวบผมที่ปลิวให้แน่นอีกครั้งก่อนจะนั่งหลังตรงอย่างจริงจัง ดวงตาคู่นั้นยังแฝงแววเอาเรื่อง ราวกับว่าจะไม่ยอมปล่อยให้ความคิดฟุ้งซ่านในสมองย่ำยีสติของตนอีกต่อไป

ใช่ วันนี้ไม่ใช่วันสำหรับการวอกแวก วันนี้...ต้องรู้ให้ได้ว่าท่านจางทังเป็นตายร้ายดีอย่างไร!

"เจ้าขันทีบ้า...หากเจ้ากล้าทำอะไรเพื่อนข้าแม้แต่นิดเดียวนะ..." เสียงแผ่วเบากระซิบลอดไรฟันขณะที่นางหลับตาลงช้า ๆ ลมหายใจเริ่มรินรดออกอย่างสม่ำเสมอ เธอเคยเป็นเด็กสาวที่เกลียดการถูกควบคุม และเกลียดที่สุดคือความเงียบอันอึดอัดภายในวังหลวง แต่ตอนนี้แม้จิตจะว้าวุ่น ความทรงจำจะรุมเร้า แต่เพราะมีเป้าหมายชัดเจนความสงบก็เริ่มก่อร่างขึ้นอย่างเงียบงัน “จางทัง...ถิงเว่ยคนนั้นหายไปเพราะข้าและเขา? เพราะตัวข้าเอง และตอนนี้ข้าให้อสรพิษกลับกลอกอย่างจางกงกงไปให้ช่วยตามหาเพราะเขาเป็นคนเริ่มทุกอย่าง? เขาบอกจะช่วยข้า...แต่ข้าไม่ไว้ใจเขาได้เลย ข้าไม่รู้ว่าเขาแค่เล่นสนุกหรือเขากำลังปิดบังอะไรบางอย่าง”

ลมหายใจเข้าลมหายใจออก หลินหยาเอ่ยภาวนาในใจตามที่ได้ยินจากนักพรตในตลาดเมื่อหลายวันก่อน ใจดั่งสายน้ำ ไม่เร่งไม่ช้า ไม่ขุ่นไม่ใส แต่ไหลไปตามมรรคา เส้นผมปลิวเบา ๆ ใบหน้าแดงจัดจากความขุ่นใจค่อย ๆ คลายลง กลายเป็นสงบนิ่ง คิ้วเรียวไม่ขมวดมุ่นอีกต่อไป เธอกำลังพยายามบรรลุ...ไม่ใช่บรรลุแก่นปราณกระบี่เพราะนั่นคงไม่นางนางนัก สำหรับนางแต่คือบรรลุความแน่วแน่ที่จะ ไม่ให้ใครมาชักจูงอารมณ์และความคิดอีก หลินหยายังไม่รู้หรอกว่าเธอกำลังเดินอยู่บนทางของผู้มีพรสวรรค์ แต่ไม่ยอมถูกลิขิตด้วยพรสวรรค์นั้น เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของหลินหยากลับดูนิ่งลึกและคมชัดขึ้นเล็กน้อย ไม่หวั่นไหวไปกับอดีตที่พัดวนในความคิด ไม่ตกใจไปกับคำพูดร้ายลึกแฝงกลที่เจอมาเมื่อคืน และไม่ลังเลที่จะทำสิ่งที่ควรทำ

"เจ้าจะบอกข้าแน่...ไม่ว่าจะด้วยดีหรือร้าย ข้าจะไม่ยอมให้ใครทำลายเพื่อนของข้าผู้มีพระคุณของข้า" นางพึมพำขึ้นเบา ๆ ลุกขึ้นจากท่านั่งบนลานกระบี่ แผลที่แขนเริ่มหาย ความปั่นป่วนในใจเริ่มสงบ ร่างกายเริ่มแข็งแรงขึ้น สติเริ่มมั่นคงขึ้น และหัวใจของหลินหยาก็พร้อมจะเผชิญหน้ากับ เจ้าขันทีปากดีคนนั้น อย่างที่ไม่ใช่แค่ ‘เสี่ยวหยา’ อีกต่อไป

หากเจ้ามีคำตอบ...ข้าจะฟัง

หากเจ้าโกหก...ข้าจะรู้

หากเจ้าไม่พูด...ข้าจะ บีบให้พูด

สายลมเย็นบางเบาที่พัดพาไอหมอกจากไหล่เขาหัวซานโอบล้อมร่างของหญิงสาวผู้ยืนอยู่กลางลานหินอ่อนทรงกลม ลานกระบี่เหินมรรคา ณ ความสูงที่เมฆยังลอยต่ำกว่าปลายผมของเธอ หลินหยาไม่พูด ไม่ขยับ ปล่อยให้ร่างกายยืนอยู่อย่างนั้นนิ่งราวกับเสาหิน ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของยอดเขา เธอมองไกลออกไปสุดสายตา ทิวเขาไกลสุดลูกหูลูกตาแผ่กว้างซ้อนทับกันไปจนจรดเส้นขอบฟ้าสีจาง ขอบประตูแห่งการลืมเลือนทอดเงายาวเฉียงทาบผ่านพื้นหินอ่อน ในดวงตาหลินหยาสะท้อนเพียงสีฟ้าอ่อนของนภาและความทรงจำที่เธอไม่อาจสลัดได้

"ลมหายใจเข้า..." เสียงเธอแผ่วเบาเหมือนกระซิบให้ตนเองฟัง "ลมหายใจออก..."

นางปล่อยให้ปลายผมสะบัดตามแรงลม ใบหน้าเผยความเรียบนิ่ง และภายในใจที่ผ่านสมรภูมิความคิดมายาวนาน เธอรู้ดีว่าความเงียบนี้...ไม่ได้หมายถึงความว่างเปล่าแต่คือการเติบโตที่ไม่มีเสียง พิษในร่างของหลินหยาพิษที่ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุแน่ชัดเพราะนางไม่ได้ชั่งใจว่าไฉนพิษของปราณอสรพิษกลับอยู่ในกายของนางยังคงไหลวนอยู่ในเส้นชีพจรและรากปราณ อาการเจ็บแปลบเป็นพัก ๆ ที่ต้นแขนและบ่าซ้ายยังไม่เลือนหาย เธอรู้ว่ามันไม่ได้หายไปไหนเพียงแต่ร่างกายเธอเริ่ม ชินชา

แต่ความชินชานั้น...หาใช่ความยอมจำนนไม่

"เจ้าคิดจะอยู่กับข้าตลอดไปงั้นหรือ?" หลินหยาพึมพำกับความว่างเปล่าในลำคอ ถามถึงพิษนั้นเหมือนมันมีชีวิต "ข้าจะอยู่กับเจ้าเช่นกัน...แต่ข้าจะเป็นคนควบคุมเจ้า ไม่ใช่ปล่อยให้เจ้าควบคุมข้า" นางนั่งลงอีกครั้ง ตรงกลางลานกระบี่ ท่าเดิม เรียบง่าย ไม่โอ้อวด มือวางประสานบนตัก ลำตัวตั้งตรงแผ่นหลังแนบแน่นกับกระแสลม แม้ไม่มีใครสอนนางให้ฝึกฝนตบะตามหลักนักพรต แม้ไม่มีเคล็ดวิชาให้ตามอ่านหรือตำราสืบทอด หากแต่ในหัวใจหลินหยารู้ว่าความสงบเป็นสิ่งเดียวที่ยังสามารถ อยู่ร่วมกับสิ่งเลวร้ายที่ไม่อาจถอนทิ้งได้

นางไม่รู้ว่าพิษนี้จะกำเริบขึ้นเมื่อไร หรือวันใดจะกัดกินจนร่างกายทรุดลงไปจริง ๆ แต่ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ และจิตใจไม่ถูกเงามืดกลืนกิน นางก็จะไม่ยอมพ่ายง่าย ๆ ยอดเขานี้เย็นยะเยือกแต่กลับไม่อ้างว้าง เสียงลมนี้กึกก้องแต่ไม่เคยบั่นทอน แม้พิษในกายจะราวกับคำสาปแต่จิตใจที่แน่วแน่ในอกของหลินหยานั้นคือไฟที่ไม่เคยดับ

“จางกงกง...เรื่องที่เกี่ยวกับท่านทั้งหมด...ข้าจะเอาความจริงออกมาจากปากท่าน...ไม่ว่าเลือดจะต้องไหลอีกกี่หยดก็ตาม” บัดนี้ดวงจิตที่หวั่นไหวกำลังจะหลอมกลายเป็นดาบที่ไม่มีใครมองเห็น แต่แกร่งขึ้นเรื่อย ๆ จนพร้อมจะ เฉือนความลวงออกจากความจริง ได้ในไม่ช้า

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาอีกวันแล้วจ้าาา มาเลย

รางวัล: 

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 60000 =300 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 99 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 300 ตบะฝึกฝน, 99 ตำลึงเงิน

LinYa ดี

วันที่ 20 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ นอกฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่เหินมรรคา

แสงแดดยามเฉินทอสีทองบาง ๆ สะท้อนผ่านปลายยอดเขาหัวซานที่ยังเย็นเฉียบด้วยกลิ่นหมอกบางคลุ้งล้อม หลินหยาผละมือจากหินเย็นใต้ฝ่าเท้า พลางยืนอยู่กลางลานกระบี่เหินมรรคา ดินแดนแห่งการลืมทุกข์ที่ซึ่งเธอพยายามมาเยือนทุกเช้าเพื่อต่อรองกับใจตน

พื้นหินอ่อนขัดจนเรียบลื่นใต้เท้าเป็นวงกลมสมบูรณ์แบบ แผ่รัศมีเงาสะท้อนร่างบางในชุดฝึกอ่อนชื้นเหงื่อ หลินหยายืนนิ่ง ดวงตาหวานเศร้ามองไปยังประตูแห่งการลืมเลือนที่ทอดตัวสูงราวกับจะลบล้างทุกสิ่งให้เงียบงัน นางยกมือขึ้นปลดผ้าคลุมไหล่ที่ห่มคออยู่ก่อนจะโยนมันวางลงกับขอบหิน เผยให้เห็นผิวเนื้อขาวจัดตรงช่วงคอและต้นไหล่ที่เต็มไปด้วยรอยจูบ รอยกัด รอยช้ำจางแต่ชัดพอที่จะอ่านอารมณ์ของผู้ฝากร่องรอยไว้ว่า ‘มิใช่เพียงความปรารถนา’ แต่คือการปักตราราวกับต้องการลบล้างสิทธิ์ใด ๆ ของโลกใบนี้ที่มีต่อนาง

หลินหยาพ่นลมหายใจออกยาว สายตาเหม่อมองเบื้องหน้าราวกับจะผ่านทะลุขอบฟ้าเหนือหน้าผาออกไป “จางกงกง…ท่านซ่อนอะไรไว้ในรอยยิ้มนั้นกันแน่ ไม่รู้จักพอเลยจริง ๆ สินะ” เสียงเธอเบาราวลมใต้จันทัน ไม่ได้ต้องการคำตอบจากใครทั้งนั้น เมื่อคราวก่อนเขาพูดกับนางถึงจางทังอย่างอ้อมค้อม แฝงรอยจงใจ นัยน์ตาดุจสิงห์ที่ซ่อนเล็บยิ่งชวนให้นางแน่ใจว่าบุรุษสวมหน้ากากผู้นั้นกำลังใช้บางสิ่งเป็นเดิมพัน และ 'ถิงเว่ย' เพื่อนคนสำคัญที่ฝากฝังไว้ก็คืออีกชื่อที่พาดพิงถึงเบื้องหลังอันเยือกเย็นของคนผู้นั้น

แม้ใจจะว้าวุ่นจนแทบหลุดจากร่าง หลินหยาก็ทรุดกายลงกลางลาน หันหน้าเข้าหาจุดศูนย์กลาง ปลายนิ้วชี้และนิ้วโป้งประสานกันตรงหน้าตัก หลับตาลงอย่างช้า ๆ ลมหายใจเข้า…เธอพยายามนึกถึงดอกเหมยที่ผลิบานใต้หิมะ ลมหายใจออก…ดั่งหยาดน้ำค้างที่ไหลลงปลายกลีบโดยไม่ทิ้งรอย ดินแดนแห่งการลืมทุกข์เป็นเช่นไรนางยังไม่รู้แต่เธอขอแค่ได้พักใจแม้เพียงชั่วครู่ เพราะในยามที่ปราณสงบ ภายในวังวนของการฝึกฝนและลมหายใจนางจะได้ยินเพียงเสียงลม เสียงของหัวใจตนและเงาสะท้อนของชายผู้ซ่อนใบหน้าหลังหน้ากากครึ่งซีกที่ก่อความว้าวุ่นในใจไม่เลือน 

หลินหยาจะยังไม่ถอย ไม่เลยจนกว่าจะรู้…ว่าความจริงของจางทังคืออะไรและคนผู้นั้นต้องการอะไรจากสิ่งที่เขาทำกันแน่

หลินหยานั่งนิ่งอยู่กลางลานกระบี่เหินมรรคา ลมยามเช้าเย็นสบายกระทบผิวเนื้อราวกับพัดปลายขนนกนิ่มเบา หากแต่มิอาจคลายอึดอัดในอกที่ตีตื้นขึ้นราวคลื่นใต้น้ำพายุ ริมฝีปากของนางเม้มแน่น เหลือบตาขึ้นมองม่านหมอกที่ค่อย ๆ คลี่ตัวอยู่ระหว่างสันเขาเบื้องหน้าเหมือนม่านตาที่ปิดบังโลกแห่งความจริงของตน ลมหายใจแรกซึมลึกเข้าสู่ปอดหลินหยาจับความสับสนที่พลุ่งพล่านอยู่ข้างในให้หยุดนิ่ง ราวกับคว้าผีเสื้อกลางพายุวางมันลงกลางฝ่ามือแล้วมองตรง ๆ ว่านี่คืออะไรแน่

เขินอาย? — ใช่ แต่เพียงเสี้ยวเดียว

โกรธ? — ย่อมมี เมื่อคิดถึงรอยกัดบนผิวและเสียงยั่วเย้า

หวาดหวั่น? — ยิ่งกว่า ทั้งต่อพิษในกาย ทั้งต่อชะตาของจางทัง

ทว่าสิ่งท่วมท้นกว่านั้นคือ สับสน สับสนว่าจะช่วยอย่างไรโดยไม่เหยียบย่ำหัวใจใครอีกคน สับสนว่าตนควรเชื่อหรือลังเลในรอยยิ้มหลังหน้ากากครึ่งซีก เธอหลับตาปล่อยลมหายใจออกยาวดิ่งผ่านอกลงสู่พื้นหินเย็นของลานกระบี่

ไม่ใช่เพียงแค่เขินอายเหมือนที่ผ่านมาอีกต่อไป ไม่ใช่แล้ว... ไม่ใช่รอยจูบ รอยกัด รอยที่ฝากไว้บนเนื้อกายจะทำให้นางสะท้าน หากแต่เป็นความคิดของหัวใจที่เริ่มเดินนำเหตุผลไปไกลเสียแล้ว “ข้า...ต้องไม่ปล่อยให้สิ่งเหล่านี้กลืนข้าไป...” เสียงกระซิบในลำคอเบาจนเหมือนลมหายใจ

นางรู้ดีว่าจางกงกงไม่ใช่คนธรรมดา แม้ในคราบขันที แต่นั่นมิใช่ข้อจำกัดสำหรับความอันตรายของเขา ความเฉียบขาด การลงมืออย่างไร้ความลังเลและแววตาโรคจิตที่เหมือนเย็นชาแต่กลับแฝงแรงดึงดูดน่าพรั่นพรึง นางรู้ว่าหากวันหนึ่งต้องยืนอยู่ตรงกลางระหว่างเขา...และมิตรสหายของตนเลือดหนึ่งหยดอาจเปื้อนมือเขาแต่คำสัญญาหนึ่งคำอาจเปื้อนใจเธอ

หลินหยาพ่นลมหายใจออกยาวนางเริ่มต้นสมาธิอีกครั้งด้วยจิตที่แหลมคมกว่าเดิม คราวนี้นางไม่เพียงตั้งใจฝึกเพื่อขจัดคลื่นความคิดอันโกลาหลเท่านั้น แต่เพื่อหาทางออก…หาช่องว่างระหว่างทุกความขัดแย้งที่โอบล้อมตนไว้ "ข้าต้องช่วยจางทังให้รอด...แต่ต้องไม่ให้จางกงกงรู้ว่าเจตนาข้าคืออะไร"

"และ...ข้าก็ต้องช่วยจางกงกงให้ไม่ทำร้ายผู้คนเพราะข้าอีก...ไม่ใช่ด้วยการห้ามเขาแต่ต้องทำให้เขาไม่คิดจะทำต่างหาก" แววตาหลินหยาเปิดขึ้นอีกครั้ง เยือกเย็นราวน้ำแข็งผสมน้ำค้างบนเขา พลางพูดกับตัวเองเสียงแผ่ว “มันต้องมีทางออก...ที่ไม่ต้องแลกด้วยเลือดใครทั้งนั้น ข้าเชื่ออย่างนั้น แม้แต่เงามืด...ก็ใช่ว่าจะไม่มีจุดอ่อน” เมื่อความจริงกระจ่าง ต้องยื่นทางเลือกให้จางกงกงทางที่ไม่พาเขาเข้าสู่จุดแตกหัก ทว่าไม่เปิดช่องให้เขาใช้อำนาจขู่ใครได้อีกเธอยังไม่เห็นภาพชัด แต่เชื่อว่าย่อมมีจุดสมดุลระหว่างกฎหลวงกับช่องว่างสีเทาที่ชายผู้นั้นถนัดยืน มัดรวบพิษในกายและพิษในใจให้อยู่หมัดใช้การฝึกทุกเช้าที่ลานกระบี่หล่อเลี้ยงปราณให้มั่นคงถึงวันที่จะต้องเผชิญหน้าไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมาเช่นไร

“ทุกอย่างย่อมมีทางออกที่ดีที่สุด” เธอกระซิบกับลมบนยอดเขา มือรวบผ้าคลุมขึ้นพาดไหล่อีกครั้งไม่ใช่เพื่อซ่อนรอยจูบหากแต่เป็นเครื่องเตือนใจว่า

‘เมื่อยอมรับความปั่นป่วนได้ จิตก็เริ่มสงบ เมื่อจิตสงบ ปัญญาก็จะเปิดทาง’

วันนี้หลินหยายังไม่ใช่ผู้บรรลุงต่อสิ่งใดเลยแม้สักนิดแต่ก้าวที่เธอทำลงบนลานหินเย็นตรงนี้ ก้าวสู่หนทางที่จะแก้ปมทุกเส้นด้วยมือและหัวใจของตนเองมั่นคงกว่าทุกวันที่ผ่านมา นางยืนขึ้นจากพื้นหินอ่อน สะบัดฝุ่นบางออกจากชายเสื้อ ก่อนจะหันหลังให้ประตูลืมเลือนแล้วก้าวกลับสู่เส้นทางเดิมอีกครั้ง แต่หัวใจของหลินหยาในเช้านี้ไม่เหมือนทุกวันนางจะไม่หลบหนีความจริงอีกต่อไป ทางเลือกอาจลำบาก และผลลัพธ์อาจไม่ได้สวยงาม แต่นางเลือกแล้วว่าจะเป็นคนที่เผชิญหน้าทั้งแผนการ...ทั้งผู้คน...และทั้งใจของตนเอง

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาเอาเงินไม่ได้มาทำตบะหรอกจริง 5555+ แต่หลินหยามาเพื่อตบะไง

รางวัล: 

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 30000 = 150 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 99 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 150 ตบะฝึกฝน, 99 ตำลึงเงิน

ได้รับ 128 EXP จากโพส = เกิน 99 EXP

99 EXP [LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point

LinYa ดี

วันที่ 21 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่เหินมรรคา

ยามเหม่าแสงแรกของวันยังไม่ส่องผ่านขอบฟ้าอย่างชัดเจนนัก สายลมยามรุ่งอรุณที่ยอดเขาหัวซานหนาวเหน็บเป็นพิเศษเมื่อกระทบผิวเนื้อ แต่หลินหยายังคงยืนนิ่งอยู่ที่ลานกระบี่เหินมรรคา สายตาจับจ้องไกลออกไปยังม่านหมอกที่เบาบางเคลื่อนไหวคล้ายม่านบางของสรวงสวรรค์ ร่างบางในชุดผ้าฝ้ายบางเบาแฝงกลิ่นอายธรรมะยืดกายสงบอยู่บนลานหินซึ่งเต็มไปด้วยพลังลี้ลับ แม้วันนี้นางจะไม่ได้มาที่นี่เพื่อฝึกยุทธ์ ไม่ได้มานั่งสมาธิเพื่อกลั่นปราณ ไม่มีดวงตาแน่วแน่ที่เคยจ้องท้องฟ้าหรือยอดเขาอื่น ๆ อย่างมุ่งมั่น

วันนี้…ดวงตาคู่นั้นมีเพียงความสับสนและเศร้าสร้อยและความรู้สึกที่ยากเกินบรรยายความรู้สึกออกมาได้

"ข้าควรทำหน้ายังไง...หากต้องเจอท่านอีกกันท่านหลิวอัน" เสียงแผ่วเบาถามลมที่โอบรอบกาย น้ำเสียงของหญิงสาวสั่นพร่าเล็กน้อย แววตาหนักแน่นที่เคยดื้อดึงและร่าเริง วันนี้กลับเหมือนปีกนกที่เปียกฝน ร่วงโรยและอ่อนล้าเกินกว่าจะกางออกโบยบิน

เมื่อวาน…หลินหยาเพียงตั้งใจมานั่งเล่นริมทะเลสาบให้ลืมโลก แต่กลับลงเอยด้วยการร้องไห้จนหลับไปในอ้อมแขนของชายผู้สูงศักดิ์ท่านหลิวอันผู้เป็นอ๋องที่เปี่ยมด้วยศักดิ์ศรี แต่ยอมสละทุกอย่างเพื่อเธอ แค่คิดถึงสายตาที่เขามองนางตอนพูดว่า 'รัก' น้ำตาก็แทบจะรื้นอีกครั้ง เธอกลัวที่จะเจอเขา...ไม่ใช่เพราะกลัวโดนตำหนิ ไม่ใช่เพราะความผิดหวัง แต่เพราะเธอรู้ว่าเขาจะไม่ตำหนิ…เขาจะยังคงมองนางด้วยสายตาเดิม…สายตาของคนที่รักอย่างไม่มีเงื่อนไข

สายลมพัดผ่านกลีบดอกเหมยซึ่งเพิ่งเริ่มบานกระจายปลิวไหว ลานกระบี่ที่เคยดุดันยามฝึกกลับเงียบสงบและงดงามดั่งแดนสวรรค์เมื่อยามเช้า หลินหยาหลุบตามองปลายรองเท้าตนเองที่หยุดอยู่ริมขอบหิน ก่อนจะพึมพำในใจ “ข้าทำร้ายท่าน...แม้ท่านจะไม่พูดอะไรสักคำ” แล้วเงยหน้าสูดอากาศลึกในอก “แต่ข้าก็ไม่อาจโกหกหัวใจของข้าเช่นกัน” หากเจอเขาอีก…หลินหยาจะทำหน้าเช่นไร? ยิ้มแบบที่เคยหรือก้มหน้าหลบตา? บอกเขาว่ายังเจ็บปวดอยู่หรือทำเป็นว่าอะไรไม่เคยเกิดขึ้น? หญิงสาวไม่มีคำตอบ นางรู้เพียงว่าหัวใจของนางเหมือนภูเขาทั้งลูกที่กำลังพังทลายเงียบ ๆ จากข้างใน

เงาร่างของเธอบนลานหินทอดยาวไปกับแสงอ่อนของรุ่งอรุณ สะท้อนเงาความว้าวุ่นในใจที่ไม่อาจกลั่นกรองได้ด้วยปราณหรือวิชายุทธ์ใด ๆ ได้อีกต่อไปแล้วในเช้านี้ ยอดเขาหัวซานยังคงตื่นขึ้นมาเงียบงัน แต่นางกลับรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบยังไม่ยอมให้นางได้พักหายใจแม้เพียงครู่เดียว

หลินหยานั่งนิ่งอยู่กลางลานกระบี่เหินมรรคา ขัดสมาธิอย่างที่เคยทำมาตลอดหลายเดือนนับตั้งแต่เหยียบสู่เส้นทางแห่งการฝึกฝนจิตใจและวิถีธรรม แต่ครานี้กลับต่างออกไปนัก…สายลมบนยอดเขาหัวซานที่เคยให้ความรู้สึกเย็นชื่น หอบพาเอาความสงบและสมาธิมาด้วยเสมอ มาบัดนี้กลับเย็นเยียบและเปล่าเปลี่ยวจนแทบจะแทรกซึมเข้าสู่ชั้นในของจิตใจ เปลือกตางามนั้นหลับลง เส้นขนตาสั่นระริก นางพยายามรวบรวมจิตให้มั่นสถิตอยู่ที่จุดตันเถียนล่าง หายใจเข้า...นับหนึ่ง...สอง...สาม...หายใจออก...แต่ยังไม่ทันจะถึงสิบ ความคิดก็หวนคืนกลับมา ภาพในหัวของหลินหยาไม่ใช่ลานกระบี่ ไม่ใช่วิชาตบะที่อาจารย์เคยสอนให้จดจำ แต่เป็นใบหน้าเคร่งขรึมของบุรุษผู้หนึ่ง บุรุษผู้มีแววตาลึกซึ้งไร้ถ้อยคำเอ่ย ทว่าแฝงไปด้วยทุกอารมณ์ที่โลกมิอาจบรรยาย หลินหยารู้ดีว่านั่นคือภาพของหลิวอัน ภาพสุดท้ายที่เห็นก่อนจะหลับไปในอ้อมแขนเขาเมื่อคืน

“ข้าร้องไห้...คาอกเขา...แล้วเขาก็เพียงกอดข้าไว้ ไม่พูดอะไรอีกเลย...” นางพึมพำเบา ๆ แม้เพียงความเงียบก็ไม่สามารถไล่ความคิดในหัวให้ออกไปได้ ทันใดนั้น…ลมหายใจที่พยายามรักษาให้สม่ำเสมอกลับติดขัด เสมือนร่างกายกำลังปฏิเสธการเข้าสมาธิอย่างรุนแรง ทั้งหัวใจ ทั้งสมอง ต่างตะโกนขัดแย้งกันอยู่ในอก

"ข้าแค่อยากสงบใจ…ขอแค่สักหน่อยg5vtot…" นางครางในลำคอเบา ๆ เหมือนกำลังอ้อนวิงวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในลานนี้ ทว่าทุกครั้งที่พยายามปล่อยวาง ภาพบางอย่างก็หวนกลับมา ความรู้สึกผิด การทำร้ายคนที่ดีเหลือเกิน คนที่ปกป้องนางไว้ไม่หวังสิ่งใด แต่กลับต้องมานั่งโอบกอดซากหัวใจของนางที่มอบไปให้บุรุษผู้หนึ่ง…บุรุษที่นางรักอย่างมิอาจห้ามใจได้แม้เขาจะเคยเหยียบย่ำวิญญาณของนางมาแล้วก็ตาม

ครบครึ่งยาม หลินหยายังคงนั่งนิ่งแต่ภายในกลับวุ่นวายราวกับพายุ

ครบหนึ่งยาม…นางยังไม่อาจสงบได้แม้แต่วินาทีเดียว

มือทั้งสองที่วางบนหน้าตักเริ่มสั่น เสียงลมหายใจไม่อาจปกปิดความร้อนรนในใจได้อีกต่อไป ดวงตาของนางเปิดออก…ไม่ใช่ด้วยความสงบ แต่เพราะจิตใจที่เหมือนจะระเบิดออกมา “ข้าไม่ไหว…” เสียงสั่นเบาราวกับกระซิบกับตนเอง แต่นั่นคือถ้อยคำจากใจของหญิงสาวผู้ที่แม้จะฝึกฝนตบะมาเพียงใด ก็ยังคงเป็นมนุษย์ผู้หนึ่งที่แบกรับความรู้สึกเกินกว่าความอดทนจะรับไหว นางถอนหายใจเบา ๆ แล้วลุกขึ้นมายืนช้า ๆ ปล่อยให้สายลมกระทบแก้มที่เริ่มเปียกชื้นอีกครั้ง

ยอดเขาหัวซานยังคงงดงามเช่นเคย แต่ในอกของหลินหยากลับเหมือนกำลังหลงทางในทะเลหมอกหนาทึบ…ไร้ทิศ ไร้ปลายทาง และไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอต้องการคือการหลบหนีหรือเผชิญหน้า สายลมของยอดเขาหัวซานยังพัดแรงไม่เปลี่ยน แต่อุณหภูมิในใจของหลินหยากลับอุ่นขึ้นอย่างน่าประหลาด…นางสูดลมหายใจลึกยืดอกให้อากาศเย็นจัดของเช้าตรู่ซึมผ่านร่างกาย เหลียวมองผืนนภาที่กำลังเปลี่ยนจากม่วงเทาไปสู่ฟ้าอ่อน ลำแสงแรกของยามเหม่าเจิดจ้าแตะยอดหิมะบางเบาที่ปกคลุมยอดไม้ไกลโพ้น เงาสะท้อนนั้นแวววาวดุจผลึกแห่งความจริง ความจริงที่นางเริ่มยอมรับ

"เอาเถอะ…" น้ำเสียงของหลินหยานั้นนิ่งขึ้นเล็กน้อย พลางพึมพำกับสายลมที่ไม่มีวันตอบ “ในเมื่อข้าไม่หนีความรู้สึกที่มีต่อเขา ชายผู้ที่ทำให้ข้าเจ็บแทบตาย…เหตุใดเล่า…ข้าต้องหนีความรู้สึกต่อท่านหลิวอันด้วย” นางหลับตาไว้ชั่วครู่ ให้แสงแดดไล้เปลือกตาจนรู้สึกถึงความร้อนระเรื่อเบา ๆ นางไม่ได้รู้สึกละอายที่ร้องไห้เมื่อวาน ไม่ละอายที่ยอมเปราะบางให้ใครเห็น ไม่ละอายแม้แต่ที่ทำร้ายบุรุษผู้หนึ่งที่ยื่นหัวใจให้

หลินหยาเปิดตาขึ้นอีกครั้ง สายตามั่นคงดั่งน้ำบนผิวนิ่งของทะเลสาบเยว่ปิงเหอ นางรู้แล้วว่าความรู้สึกที่นางมีให้ท่านหลิวอันไม่ใช่ความรักเช่นชายหญิง นางรู้ว่านั่นคือสิ่งที่ใสสะอาด น่าเคารพ เป็นความอบอุ่นที่ไม่มีวันจางหาย เป็นแสงไฟในฤดูหนาว ไม่ใช่เปลวเพลิงที่เผาใจ "ข้าเพียงอยากให้ท่านรู้…ข้าไม่อาจรักท่านในแบบที่ท่านต้องการ แต่นั่นมิได้แปลว่าข้ามิรู้คุณ" นางกล่าวในใจ คล้ายเอ่ยกับเขาแม้เขาไม่อยู่ตรงนี้

"ท่านหลิวอันคือบุคคลที่ข้าเคารพรัก เป็นผู้มีพระคุณของข้า…ข้าจะไม่มีวันลืม ไม่ว่าวันใดข้าจะเป็นใคร อยู่ที่ใด" ดวงตาหลินหยาอ่อนโยนลงขณะปล่อยให้ความเงียบและลมของเขาหัวซานเป็นพยานแทนเขา "ข้าปรารถนาดีต่อท่านเสมอ…เช่นเดียวกับที่ท่านปรารถนาดีต่อข้า"

ถ้อยคำสุดท้ายนั้นหลุดออกจากริมฝีปากสีจาง แผ่วเบาดุจคำสัญญาที่ล่องลอยไปในฟ้า แต่มั่นคงดุจแผ่นศิลา วันนี้…หลินหยายังไม่อาจเข้าสมาธิได้ แต่หัวใจของนางกลับมั่นคงขึ้นกว่าทุกวันที่ผ่านมา นางรู้แล้วว่าเจ็บปวดเพียงใดก็ต้องมองไปข้างหน้า เพราะต่อให้ไม่มีใครจับมือไว้…นางก็ยังมีตนเองที่กล้าเผชิญความจริง และนั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: เห่อออออออ หลินหยามันขี้บ่นนะ อ้อ ลืมไปน้องเป็นคนคิดมาก

รางวัล: 

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 30000 = 150 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 99 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 150 ตบะฝึกฝน, 99 ตำลึงเงิน

99 EXP [LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point

LinYa ดี

วันที่ 22 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามอิ๋น เวลา 03.00 - 05.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่หินมรรคา

แสงจันทร์รางเรื่อคล้อยต่ำเหนือแนวขอบฟ้า เสี้ยวจันทร์สีงาช้างปรากฏอยู่ท่ามกลางม่านหมอกบางยามรุ่งสาง ยอดเขาหัวซานล้อมรอบด้วยความเงียบอันศักดิ์สิทธิ์ ราวกับทั้งโลกได้หยุดหายใจเพื่อเคารพบูชาแด่ห้วงเวลาแห่งสมาธิและการละวาง ณ ลานกระบี่หินมรรคาซึ่งทอดยาวไปสุดลูกหูลูกตา ท่ามกลางสายลมหนาวที่พัดเอื่อยราวกับจะกล่าวเตือนว่าความคิดใด ๆ ก็เป็นเพียงฝุ่นละอองในห้วงมหาสมุทรแห่งจิต หลินหยานั่งลงบนแผ่นหินกลางลานที่แตะต้องแสงจันทร์ก่อนใครเพื่อน มือเรียวของนางค่อย ๆ วางดอกไม้หอมไว้เบื้องหน้า มวลดอกม่วงอ่อนกลีบบางที่เก็บมาจากเชิงเขา กลิ่นหอมละมุนแผ่วเบาราวกับเสียงถอนหายใจของหญิงสาวผู้แบกหัวใจอันวุ่นวาย

ลมหายใจหนึ่งถูกสูดเข้าอย่างแผ่วเบาแล้วผ่อนออกยาวนาน นางหลับตาลงในที่สุด “หลินหยา...สูดเข้า...” นางพึมพำกับตัวเองเบา ๆ “สูดเอาเพียงกลิ่นดอกไม้...ไม่ใช่กลิ่นเขา...ไม่ใช่กลิ่นชุดผ้าของจางกงกง...ไม่ใช่กลิ่นจาง ๆ ของท่านหลิวอันตอนเขากอดข้าไว้...” คิ้วของนางกระตุกเมื่อใจเริ่มสั่นไหว ไม่สิ นางมาเพื่อขจัดภาพเหล่านั้นไม่ใช่หรือ? นางบอกตัวเองเช่นนั้น แล้วพยายามตั้งจิตอีกครั้ง

หากแต่ในห้วงจิตเบื้องลึก เงาร่างสองสายที่แตกต่างกันยังวนเวียนไม่เลือนหาย คนหนึ่งดั่งเพลิงลุกที่แผดเผาหัวใจจนแทบไหม้ อีกคนเย็นสงบแต่มั่นคงจนแทบยอมหลอมละลาย นางกัดฟันน้อย ๆ หลับตาแน่นยิ่งกว่าเดิม “ไม่...ไม่เอา...ข้าต้องสงบ...ข้าไม่ใช่กาน้ำเดือดที่ใครจะมาเปิดฝาแล้วใส่บางอย่างเข้าเมื่อไรก็ได้...” เสียงนางอู้อี้ราวกับต่อสู้กับเงาของตัวเอง ลมเหนือพัดผิวแก้มของนางอย่างอ่อนโยน นางไม่รู้ว่าคือแรงลมจากยอดเขา หรือใจของใครคนหนึ่งที่ยังตามมาถึงในห้วงคิด

เวลาค่อย ๆ ไหลผ่านไหลเวียนในท่ามกลางความเงียบ หลินหยาพยายามผ่อนลมหายใจ สงบตัวเองทุกครั้งที่ความร้อนวูบวาบแล่นผ่านกายโดยไม่มีเหตุผล ทุกครั้งที่ภาพริมฝีปากของใครบางคนแล่นผ่านมุมตาในความคิด นางจะสูดกลิ่นดอกไม้กลับคืนมา

กลิ่นดอกไม้ที่เป็นของจริง...ไม่ใช่กลิ่นกายของเขา...ในยามนี้

นางอยู่ในท่านั้นนานจนเหงื่อเย็นซึมหลังมือ แม้เสื้อจะหนาแต่มันไม่ช่วยให้นางหลุดจากการจมดิ่งในวังวนของความคิดอันวุ่นวายได้เลย แต่สุดท้าย...นางก็ค่อย ๆ คลายไหล่ลง แม้ดวงตาจะยังปิดอยู่แต่ลมหายใจเริ่มนิ่งกว่าเดิม เพราะแม้เงาทั้งสองจะยังอยู่ในใจนางแต่นางก็เลือกที่จะนั่งมองมัน ไม่ใช่ตกอยู่ในนั้นอีก “ข้ายังมีชีวิตอยู่...ไม่ใช่เพื่อให้คนอื่นมากำหนดหัวใจข้าเสียทุกครั้ง...” นางพูดเสียงเบาราวกับจะพูดให้ตัวเองในอดีตฟัง แม้จะยังไม่หลุดพ้นจากความคิดทั้งมวล...แต่วันนี้ หลินหยาก็ได้นั่งลงกับใจตัวเองอีกครั้งและนั่น...คือก้าวเล็ก ๆ ที่ยิ่งใหญ่ในคืนแห่งยอดเขาหัวซาน

สายลมห้วงยามอิ๋นพัดผ่านลานกระบี่หินอย่างเงียบงัน หอบกลิ่นหอมบางเบาของดอกไม้ขจรขจายคลอเคลียปลายจมูกหลินหยา คล้ายบทเพลงของธรรมชาติที่บรรเลงช้า ๆ อย่างอ่อนโยน ทุกสรรพสิ่งรอบตัวเหมือนไร้ตัวตนแม้แต่ก้อนหินสูงใหญ่เบื้องหน้า หรือแม้แต่ฟากฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนจากน้ำเงินสนิทเป็นสีเทานวล… ลมหายใจของหญิงสาวผ่อนยาวราวกับปลดปล่อยบ่วงบางอย่างที่เคยรัดแน่นในใจ

"เงียบจัง..." นางพึมพำอยู่ในอกเสียงเล็กเบาราวกับไม่ต้องการให้โลกได้ยิน

ร่างกายนางไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย แผ่นหลังตรงสง่างาม เส้นผมปลิวเบา ๆ ตามกระแสลม ดวงหน้าที่เคยยุ่งเหยิงเต็มไปด้วยความคิดว้าวุ่น บัดนี้กลับดูสงบนิ่งราวกับน้ำในชามหยก ริมฝีปากอิ่มสีธรรมชาติก็ไร้คำพูดใด สะท้อนเงาของหญิงสาวผู้ยังคงมีรอยแผลในใจ แต่เลือกจะประคองมันไว้ด้วยมือของตนเอง

เมื่อได้ที่นางก็ปล่อยใจให้ไหลไปตามห้วงหาวแห่งจิต ปล่อยร่างจิตให้ลอยเคว้งตามสายลมไต่ยอดไม้ ลอยข้ามแม่น้ำ ข้ามหุบเหว และไหลวกกลับมาสู่อ้อมแขนของตัวเอง ดั่งนางได้กลับมาพบ "ตัวตน" ที่แท้จริงอีกครั้ง ไม่ใช่ลูกขุนนาง ไม่ใช่สาวใช้ ไม่ใช่หญิงของจางกงกง หรือแม้แต่ผู้ที่ถูกหวยหนานหวางหมายปอง… แต่เป็นแค่ “หลินหยา” ผู้หญิงที่ยังหายใจ และยังพอมีแรงจะเลือกหนทางของตน กลิ่นดอกไม้...อบอวลเหมือนกอดจากโลกที่ไม่กล่าวคำใด นานเท่าไรไม่มีใครรู้ ดวงตางามก็เริ่มขยับเล็กน้อย เฉดขนตาไหวตามลม ก่อนจะค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นช้า ๆ เผยให้เห็นดวงตาสัน้ำตาลมะพร้าวอ่อนที่ทอแสงคล้ายหยดน้ำผึ้งในแสงอรุณแรก

เบื้องหน้าแสงเงินของรุ่งอรุณเริ่มแทรกทะลุผ่านม่านหมอกเหนือขุนเขา ทาบเงาทองอ่อนลงบนแผ่นหินโบราณของลานกระบี่ ลำแสงแรกยามรุ่งเช้าชโลมร่างของหลินหยาเอาไว้ราวกับแสงแห่งการเริ่มต้นใหม่ นางรู้สึกได้ถึงไออุ่นบางเบาที่ต่างจากค่ำคืนก่อนหน้า "วันนี้…ข้าจะไม่หนีความคิดของตัวเองเผชิญหน้ากับมันให้นิ่งงันพอที่จะก้าวต่อไป" นางพูดกับตัวเองเบา ๆ

แม้เส้นด้ายของโชคชะตายังพันกันยุ่งเหยิง แม้หัวใจจะยังสั่นไหวกับแค่เพียงการคิดถึงใครบางคน แต่ในเช้าวันนี้ ณ ยอดเขาหัวซาน...หลินหยาได้พบความสงบที่ไม่เคยได้ลิ้มรสมานาน และนั่น…คือของขวัญจากธรรมชาติ ที่แม้แต่เทพเจ้าก็อาจมอบให้ไม่ได้ หากนางไม่ยอมยื่นมือรับด้วยตนเอง นั้นแหละคือสิ่งที่มนุษย์ต้องฟันฝ่าและมันจะเป็นแบบนี้

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: เห่อออออออ หลินหยามันขี้บ่นนะ อ้อ ลืมไปน้องเป็นคนคิดมาก

รางวัล: 

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 20000 = 100 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 99 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 100 ตบะฝึกฝน, 99 ตำลึงเงิน

LinYa ดี

วันที่ 23 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่หินมรรคา

แสงตะวันแรกของยามเหม่าส่องลอดปลายยอดไม้ที่แตะขอบฟ้า ก้อนเมฆสีอ่อนเรื่อบางเบาแต้มท้องฟ้าสีน้ำเงินจาง ท่ามกลางความเงียบสงัดที่ไม่มีเสียงอื่นใดนอกจากเสียงลมหายใจของป่าและเสียงลมพัดกรูไปตามปลายยอดสน หลินหยาก้าวเท้าขึ้นสู่ลานกระบี่หินมรรคาอีกครั้ง...สถานที่ที่เธอใช้หลอมรวมจิตใจและพักพิงจากเรื่องราวอันวุ่นวายในเมือง ยามลมเย็นกระทบผิวแก้ม หลินหยาก็หลับตา สูดหายใจลึกเข้าไปในอกแล้วอ้าปากหาววอดเล็กน้อยเหมือนแมวเพิ่งตื่นนอน นางเงยหน้ามองฟ้าอย่างผ่อนคลาย แสงแดดที่ยังไม่แรงจัดทำให้ผิวรู้สึกอบอุ่นกำลังดี นางยกแขนขึ้นยืดตัว หันเอียงซ้ายทีขวาทีเหมือนจะวอร์มร่างกาย พลางบ่นเบา ๆ กับตัวเองด้วยน้ำเสียงสดใส

"วันนี้อากาศดีชะมัด...ข้าควรจะขุดดอกไม้สักอย่างกลับไปปลูกดีไหมนะ?" เสียงฝีเท้าเบา ๆ ของตนเองที่ย่ำลงบนพื้นหินและใบไม้แห้งยิ่งทำให้นางรู้สึกว่าโลกใบนี้เงียบสงบดีอย่างประหลาด หลินหยาจึงเดินทอดน่องไปรอบลานกระบี่ ก้าวเท้าอย่างอิสระ ไม่รีบร้อน ไม่มีภาระ ไม่มีใครไล่ล่า ไม่มีเสียงขู่จากใต้เท้าผู้ใด ดอกหญ้าเล็ก ๆ ที่ชอนไชขึ้นตามร่องหินเริ่มโบกไหวตามแรงลม นางก้มลงไปแตะปลายยอดมันเบา ๆ ยิ้มขำให้กับความเปราะบางที่ยังแข็งแรงดีต่อใจของตัวเอง

"สวัสดีตอนเช้านะเจ้าตัวเล็ก"

พูดเสร็จนางก็ลุกขึ้นมายืนตรงกลางลานอีกครั้ง สูดหายใจยาวเหยียดแขนยืดเอว แล้วปล่อยมือออกกว้างยามที่สายลมปะทะใบหน้า หลินหยาหลับตาลง...ให้สายลมนำพาความรู้สึกทุกอย่างออกไปจากใจ ไม่มีความเครียด ไม่มีห่วงหาอาวรณ์ มีเพียงตนเองกับโลกใบนี้ และรอยยิ้มบาง ๆ ที่แต่งแต้มบนริมฝีปากนางในยามที่แสงตะวันอาบลงมาบนเรือนผมสีดำสนิทจนเป็นประกาย

หลินหยาก้าวไปยืนที่ขอบลานกระบี่ หินผืนใหญ่เบื้องหน้าเธอทอดยาวออกสู่ขอบฟ้าทางทิศตะวันออก ลานโล่งนั้นชื้นเย็นด้วยไอละอองหมอกที่ยังไม่จางหาย แสงทองยามเช้าสาดอาบเสี้ยวหน้าของนางอย่างแผ่วเบา ราวกับกำลังลูบไล้เส้นผมสีดำขลับที่ถูกรวบไว้อย่างเรียบร้อย บางเส้นพลิ้วไปตามแรงลมเบา ๆ คล้ายสายไหมร้อยมนต์ นางหันหน้าเข้าหาฟ้า ก้าวถอยหลังออกมาสามก้าวอย่างตั้งใจ แล้วจึงทรุดกายลงนั่งบนเบาะผ้าทอมือสีเรียบที่นำติดตัวมาด้วย นางวางดอกไม้หอมไว้ข้างหน้า กลีบของมันยังคงชุ่มไอหมอก หอมอบอวลกลิ่นอ่อน ๆ ของชะลูดหอมเจือกฤษณา ช่วยปลุกจิตใจให้สงบลงจากภายใน ดวงตาของหลินหยาค่อย ๆ ปิดลง ลมหายใจถูกปรับให้ลึกและยาว

ลมหายใจเข้า... รู้สึกถึงกลิ่นของดอกไม้... กลิ่นที่แฝงด้วยความอ่อนโยนและบริสุทธิ์ ลมหายใจออก... ปล่อยวางทุกความคิดที่ไม่จำเป็น... ให้ไหลออกไปเหมือนสายลมที่พัดผ่าน นางท่องอยู่ในใจอย่างเงียบ ๆ "ใจดั่งสายธาร มิยึดมั่น… ใจดั่งกลีบบุปผา มิเหนียวแน่น…" ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เนิบช้า ทว่าหนักแน่นนัก

คลื่นจิตภายในเริ่มราบเรียบ ราวผิวน้ำในทะเลสาบยามสงบ หัวใจของนางไร้ซึ่งแรงสะเทือนจากภายนอก ไม่มีเสียงคน ไม่มีความเร่งรีบจากโลกมนุษย์ ไม่มีเงาของจางกงกงที่คอยหลอกหลอนหัวใจเธอในยามปกติ ไม่มีแม้แต่ความคิดถึงใบหน้าของใครคนหนึ่งที่ยิ้มให้เธอในยามเธอล้มเสมอมา นางรู้ดีว่าเมื่อใดที่ใจถูกชักนำออกไปจากตนไป ก็ต้องดึงมันกลับมาด้วยมือของตนเท่านั้น หลินหยาไม่พยายามหนีจากความคิดพวกนั้น นางเพียงแต่ปล่อยให้มันผ่านมาผ่านไป เหมือนลมเฉื่อย ๆ ที่เลียผิวไม้ แล้วก็หายลับไปในเงาเขา

ลมหายใจเข้า… เธอรู้สึกถึงชีพจรตัวเองเต้นอย่างสม่ำเสมอเหมือนเสียงธรรมชาติ ลมหายใจออก… เธอรู้สึกว่ากระแสพลังในกายเริ่มเคลื่อนอย่างช้า ๆ จากจุดตันเถียนขึ้นสู่กลางอก แล้วไหลเวียนไปทั่วกายเหมือนหยาดฝนหล่อเลี้ยงผืนดิน นางเข้าสู่สมาธิได้อย่างสมบูรณ์เป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน ร่างกายที่เคยอ่อนล้าและจิตใจที่มักถูกรบกวนด้วยเสียงความคิดของผู้อื่นบัดนี้เงียบสงบ… ดั่งดอกไม้ผลิบานท่ามกลางสายลมฤดูร้อน มิรีบร้อน มิแข็งกร้าว แต่เต็มเปี่ยมด้วยชีวิตและพลังงาน

เวลาผ่านไปราวกับไม่มีอยู่จริงในลานกระบี่แห่งนี้ และหลินหยาก็ปล่อยให้ตนเองล่องลอยไปในห้วงสภาวะนั้นอย่างอิสระ ไม่แบกอดีต ไม่คาดหวังอนาคต... มีเพียง “ตอนนี้” ที่เปี่ยมด้วยความหมาย เมื่อแสงแดดเริ่มแรงขึ้นเล็กน้อย ดอกไม้ตรงหน้าเริ่มสั่นไหวจากสายลมที่เปลี่ยนทิศ หลินหยาก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความแจ่มใส จิตใจเธอสงบ และว่างพอสำหรับจะเผชิญหน้ากับทุกสิ่งอีกครั้งในวันใหม่

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: เอาล่ะ มาเอาเงินจ้า

รางวัล: 

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 20000 = 100 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 99 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 100 ตบะฝึกฝน, 99 ตำลึงเงิน

99 EXP [LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point

LinYa ดี

วันที่ 24 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่หินมรรคา

ท่ามกลางแสงอรุณอ่อนที่เริ่มฉายผ่านม่านหมอกเบาบางแห่งยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่หินมรรคาซึ่งมักเงียบงันก็กลับดูอบอุ่นขึ้นเล็กน้อยในเช้าวันนี้เพราะเสียงฝีเท้าเบา ๆ กับเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของใครบางคนและ…หมาน้อยขนปุกปุยหนึ่งตัว หลินหยาในชุดผ้าบางสีอ่อนปักดอกไม้ฝีมือตนเอง อุ้มเจ้าหมาน้อยที่ชื่อว่า ‘เซียนเฉ่า’ ไว้แนบอก เจ้าตัวขนฟูนั่นดูยินดีนักที่ได้ออกมารับลมหนาวยามเช้า หางกระดิกไม่หยุด ขนสีน้ำตาลดำเงางามนุ่มลื่น ดวงตากลมใสและฉายแววความสุขเหมือนเจ้าของไม่ผิด

“ดูสิเจ้าเซียนเฉ่า วันนี้ฟ้าใสขนาดนี้ เจ้าโชคดีนะที่ได้มา ไม่ใช่ทุกวันนะที่ลมจะเบาขนาดนี้ ข้าก็เกือบจะนอนต่ออยู่แล้วเชียว” หลินหยาบ่นพึมพำกลั้วหัวเราะขณะวางเจ้าหมาน้อยลงบนพื้นหญ้าที่ขึ้นแซมตามรอยแยกของลานหิน เซียนเฉ่าก็เริ่มเดินย่ำไปมาอย่างมีความสุข ตะกุยดินบ้าง ล้มตัวนอนกลิ้งบ้าง แล้วเงยหน้าขึ้นบอกเสียงใส ๆ อย่างน่ารักอย่างที่สุด “วันนี้อากาศดีจริง ๆ ขอรับคุณหนูหลิน ข้าชอบแบบนี้ที่สุดเลย~” เสียงของเซียนเฉ่ากังวานใสราวเสียงของเด็กน้อยผู้ใสซื่อ ไม่มีใครคิดว่ามันจะสามารถพูดได้จริง ๆ จนหลินหยาต้องกลั้นยิ้มพลางถอนหายใจเบา ๆ

“โอ๊ย เจ้าอย่าพูดน่ารักนักสิ วันแรกที่ได้ยินเจ้าพูดนะ ข้าเกือบสำลักข้าวเช้าแทนเลยนะรู้ไหม…” เซียนเฉ่าเอียงคอมองแล้วยิ้มอย่างเขินอาย ขณะที่หลินหยาก็เดินวนรอบลานหินเพื่อยืดเส้นยืดสาย โดยมีเจ้าหมาน้อยวิ่งตามอยู่ไม่ห่าง

“วันนี้ข้าจะอยู่ที่นี่ไม่นานหรอก เดี๋ยวก็ต้องลงเขาแล้วไปส่งเจ้าดูร้านกับเจ้าชือฟ่านและท่านชายไป๋อีก เจ้าเซียนเฉ่า พอถึงร้านแล้วเจ้าต้องไม่วุ่นวายนะ เข้าใจไหม?”

“รับทราบขอรับ!” เซียนเฉ่าตอบเสียงใส แล้วนั่งลงอย่างสงบเสงี่ยมสมเป็นสุนัขดีเด่น “ข้าจะเป็นเด็กดีที่สุดในร้าน จะไม่เห่า ไม่วิ่งไล่ลูกค้า และจะไม่แอบกินขนมในกล่องหลังร้านอีกแล้ว!” หลินหยาหัวเราะออกมาทันที “อย่าให้ข้าจับได้นะว่าขนมงาผสมน้ำผึ้งหายไปอีกครั้ง เจ้าอย่าคิดว่าข้าจำกลิ่นลมหายใจของเจ้าตอนกินของหวานไม่ได้หรอก!” เซียนเฉ่าหลุบหูลงแต่ก็ยิ้มตาใสอยู่ดี

แดดเช้าที่เริ่มทาทาบลานหินมรรคา กลิ่นไอดินและกลิ่นหญ้าชื้นสดใหม่ เสียงสายลมพัดเบา ๆ ปะปนเสียงฝีเท้าเล็ก ๆ กับเสียงหัวเราะของหญิงสาว…ทั้งหมดนั้นทำให้เช้าวันนี้ดูมีชีวิตชีวากว่าทุกเช้า และแม้ว่าจะเป็นเช้าที่ไม่มีเหตุการณ์ใดแปลกประหลาดเกิดขึ้นเลยก็ตามมันก็ยังอบอุ่นอย่างเงียบงันอยู่ดี

หลินหยาย่อตัวลงใกล้เจ้าหมาน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปเกาหัวมันเบา ๆ นิ้วเรียวไล้ผ่านใบหูที่ตั้งชันด้วยความเอ็นดู กลุ่มขนนุ่ม ๆ สีน้ำตาลเข้มกับดำดูตัดกันอย่างเป็นธรรมชาติ เจ้าหมาน้อยเซียนเฉ่าหลับตาพริ้มเล็กน้อยด้วยความสุข สมเป็นสัตว์ติดหรูที่โปรดปรานการถูกเอาใจยิ่งกว่าสิ่งใดในพิภพนี้ "เอาล่ะ เจ้าไปวิ่งเล่นได้เลยนะ แต่ระวังอย่าวิ่งไปไกล เดี๋ยวจะตกลงไปจากยอดเขาหัวซานนี่ล่ะ ถึงข้าจะฝึกสมาธิเจ้าญาญอยู่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะบินไปอุ้มเจ้ากลับมาได้ทันหรอกนะ เข้าใจไหม?" หลินหยายิ้มเอ่ยพลางใช้นิ้วจิ้มเบา ๆ ที่จมูกหมาน้อย

เซียนเฉ่าผงกหัวสองสามที แล้วกระดิกหางเป็นการตอบรับ “ขอรับคุณหนูหลิน ข้าจะเดินอย่างสำรวม วิ่งอย่างงามสง่า ดุจคุณชายตระกูลใหญ่ ไม่ตกเขาแน่นอนขอรับ!” พูดจบมันก็กระโดดพรวดพลาดออกไปทันที โดยไม่ลืมหันกลับมาหลิ่วตาใส่หนึ่งทีแบบเจ้ากะล่อนแสนรู้ "อืม… สำรวมงั้นหรือ… วิ่งเหมือนหมาป่าหลงฝูงยังไงยังงั้น" หลินหยาอดพึมพำพลางส่ายหน้าอย่างขบขันไม่ได้ นางลุกขึ้นหันหน้าไปยังแนวยอดเขา ลมเบา ๆ ปะทะปลายผมที่ถูกรวบไว้หลวม ๆ ด้านหลัง 

เธอหายใจเข้า...ช้า ๆ ลึก ๆ...ดั่งดอกไม้ที่กำลังผลิบาน เสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ของเซียนเฉ่าที่วิ่งวนไปรอบ ๆ พร้อมเสียงดมดินสลับเห่าเบา ๆ ทำหน้าที่แทนดนตรีประกอบสมาธิในเช้าวันนี้ได้อย่างดี หลินหยาทิ้งกายลงนั่งอย่างสงบ เหนือพื้นหินที่อุ่นด้วยแดดยามเช้า ริมฝีปากยกยิ้มบางขณะหลับตาลง …และในขณะที่เจ้าหมาน้อยวิ่งวนอยู่แถวรอบลาน บางทีก็แหงนหน้ามองท้องฟ้า บางทีก็ก้มดมกลิ่นไม้หอมที่ปลิวมากับลมเช้า หลินหยาก็เข้าสู่ภวังค์แห่งการบำเพ็ญจิตของตนเองอย่างเงียบงัน แสงอาทิตย์ที่เริ่มโผล่พ้นปลายเขาคล้ายเป็นผู้เฝ้ามองคู่หนึ่งนี้อยู่ห่าง ๆ ราวกับรู้ว่าพวกเขากำลังใช้เช้าวันใหม่เติมพลังให้ทั้งใจและกาย…ในแบบที่เป็นตัวเองที่สุด

เสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ดังตึ๊บ ๆ อยู่ด้านหลังเมื่อหลินหยาคลายมือจากท่าฝ่ามือวางตัก ลมหายใจสุดท้ายในสมาธิเลื่อนผ่านเรียวปากอ่อนหวาน ก่อนที่เปลือกตางามจะปรือเปิดอย่างช้า ๆ ราวกับดอกพุดซ้อนที่ผลิบานยามรุ่งสาง กลิ่นหอมของเช้าวันใหม่ยังลอยอยู่รอบกาย เสียงนกร้องและลมเย็นปะทะแก้มเบา ๆ เหมือนย้ำว่าโลกยังหมุนต่ออย่างแผ่วเบา แต่แล้วภาพทุกอย่างกลับถูกแทนที่ด้วยเจ้าน้อยร่างอวบป้อมที่กระโจนพรวดใส่ตักเธอ

“ฮ้าววว ท่านคุณหนู! ข้ากลับมาแล้วขอรับ! วิ่งได้ครบสามรอบลานกระบี่! ไม่ตกเขา! ไม่มีอันตรายใด ๆ แต่ว่า...” เจ้าหมาน้อยเซียนเฉ่าแหงนหน้าส่งเสียงหอบหายใจเล็กน้อย ขณะถูกหลินหยาอุ้มขึ้นแนบอกตามนิสัยประจำ เธอหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเกยคางลงบนหัวมัน "อื้ม เจ้าทำดีมาก ๆ วันนี้เก่งจริง ๆ นะ" นางลูบหัวมันอย่างเอ็นดู ปลายนิ้วไล้ผ่านขนละเอียดตรงหูเล็ก ๆ จนมันเริ่มหรี่ตาอย่างพึงใจ แต่ก็แค่ไม่ถึงครึ่งกะพริบตา เจ้าหมาน้อยก็เงยหน้าขึ้น ถามเสียงใสที่ทำเอาหลินหยาสะอึก

“ว่าแต่... วันนี้ท่านจะไปพบท่านชายกลิ่นแปลก ๆ อีกหรือเปล่าขอรับ?”

“…กลิ่น…แปลก?” หลินหยาชะงักไปหนึ่งจังหวะ ก่อนที่สีแก้มขาวจัดจะถูกย้อมด้วยสีชมพูระเรื่อทันที ดวงตากลมโตเบิกโพลงเล็กน้อยขณะลดมือที่กอดเซียนเฉ่าลงมาน้อย ๆ แล้วหันหน้ามองเจ้าหมาน้อยด้วยแววตาคล้ายจะฆ่าแต่มันก็ยังคงส่งสายตาใสซื่อมาอย่างคนไม่รู้เรื่องรู้ราว 

“ก็กลิ่นแบบ…แบบกลิ่นที่สะอาดและสุขุมเป็นพื้นฐาน กลิ่นไม้หอมหรูหรา หรือเครื่องเทศบางเบาปนกลิ่นไม้แปลก ๆ กับมีกลิ่นอายของความเย็นชา ลึกลับ ความเฉียบคม…แล้วก็…มีอันตราย ๆ ด้วยขอรับ…” เซียนเฉ่าเงยหน้าบรรยายอย่างจริงจัง ใช้จมูกดมผ้าคลุมไหล่ของหลินหยาเบา ๆ แล้วกระดิกหางช้า ๆ “ข้าจำได้ กลิ่นท่านนั้นแรงมากเลย อยู่ติดท่านคุณหนูตั้งหลายครั้งแน่ะ แทบทุกวันเลย”

“เซียนเฉ่า! พอเลย! เจ้าพูดมากเกินไปแล้ว!” หลินหยาสะบัดหน้าเร็วจี๋ ก่อนจะกอดหมาน้อยแน่นกว่าเดิมเหมือนใช้มันบังหน้า ริมฝีปากแดงน้อย ๆ เม้มแน่น ร้อนผ่าวทั้งสองแก้ม "เฮอะ! ข้าก็แค่ถามว่าเราจะไปหาท่านนั้นอีกหรือเปล่า...เห็นช่วงนี้ไม่เจอก็คิดว่าคงคิดถึง กลิ่นนั้นมันอบอุ่นดีนะขอรับแต่อันตรายแปลก ๆ คล้าย ๆ...กลิ่นของคนที่แอบชอบท่านมากกว่าผู้เป็นเจ้าของกลิ่นเสียอีก"

"เจ้าหมาน้อยบ้า!" หลินหยาเบะปาก ดึงหูมันเบา ๆ อย่างหมั่นไส้ ทั้งที่หน้าแดงจนไปถึงซอกคอ "ข้าก็แค่…แค่ยังไม่รู้ว่าจะไปหรือไม่ไป! แล้วมันก็ไม่ใช่กลิ่นแปลกอะไรทั้งนั้น! เป็นกลิ่น…กลิ่นคนบ้าอำนาจก็แบบนั้นแหละ!"

“อืม…ข้าจำได้ว่าเมื่อวานท่านแอบสูดกลิ่นที่แขนเสื้อตัวเองก่อนนอนด้วยนะขอรับ…”

“เซียนเฉ่าาาาาาาาาาาา!!” เสียงโวยวายของหลินหยา กลบเสียงลมยามเช้าไปหมดสิ้น ในขณะที่เจ้าหมาน้อยยังคงส่งเสียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ คล้ายผู้ที่ได้เปิดโปงความลับสำคัญของเจ้านายสาวได้สำเร็จอีกหนึ่งคราแล้ว…

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: ไอ้หมานี้มันต้องเข้ากับจางกงกงได้ดีแน่เลย...

รางวัล: 

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 30000 = 150 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 99 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 150 ตบะฝึกฝน, 99 ตำลึงเงิน

99 EXP [LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point

LinYa ดี

วันที่ 25 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่หินมรรคา

สายลมยามเช้าที่โอบรัดยอดเขาหัวซานยังคงเย็นสบาย แสงแรกของรุ่งอรุณสาดส่องลงบนพื้นหินอ่อนของลานกระบี่หินมรรคาเป็นประกายงดงาม หลินหยาก้าวขึ้นสู่ลานอย่างคุ้นชิน ปล่อยให้สายตาละเลียดไปตามหมอกบางที่ลอยคลอคลุมยอดไม้รอบข้าง ความสงบของสถานที่แห่งนี้ราวกับซึมเข้าสู่จิตใจนางในทันที หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกจนเต็มปอด กลิ่นหญ้าและดอกไม้ป่าผสมกับไอหมอกจางทำให้หัวใจเธอแผ่วเบาลงทีละน้อย หลินหยาวางสัมภาระลงช้า ๆ ก่อนจะก้าวไปกลางวงหินอ่อนที่ขัดเรียบเป็นวงกลม นั่งคุกเข่าในท่าที่สบาย คลายไหล่ลง หยุดสายตาอยู่กับท้องฟ้าที่เริ่มสว่างไสว

“วันนี้…ทำใจให้สงบก่อน” นางพึมพำกับตัวเอง น้ำเสียงอ่อนโยนแฝงความมุ่งมั่น ก่อนหลับตาลง ปล่อยให้ความคิดฟุ้งซ่านค่อย ๆ เลือนหาย ลมหายใจเข้า - ออกสม่ำเสมอราวกับจังหวะของธรรมชาติ เสียงนกก้องกังวานจากยอดไม้ไกล ๆ คล้ายจะกลายเป็นเพลงประกอบให้การบำเพ็ญของนาง ดอกไม้ป่าลู่ไปตามสายลมอย่างอ่อนโยน ดั่งพลังรอบกายกำลังหลอมรวมกับจิตใจของหลินหยา

นางค่อย ๆ ผ่อนคลายทุกความกังวลที่ติดอยู่ในหัวใจ ความวุ่นวายจากเมืองฉางอัน ความปั่นป่วนจากผู้คนที่รายล้อม…ทุกสิ่งถูกสลายไป เหลือเพียงความเงียบและความสงบภายในจิตใจของนางเอง เตรียมพร้อมสำหรับภารกิจที่รออยู่เบื้องหน้าอย่างแน่วแน่

สายหมอกยามเช้าเคลียคลอรอบยอดเขาหัวซาน ราวกับม่านบางที่โอบห่มทุกสิ่งให้กลืนไปกับความสงบ หลินหยานั่งนิ่งในสมาธิอยู่นานจนร่างกายเริ่มรู้สึกเบาเหมือนไร้น้ำหนัก ทุกจังหวะลมหายใจเข้าออกกลายเป็นหนึ่งเดียวกับเสียงลมที่พัดผ่านยอดไม้ และความเงียบที่แผ่วราวกับสรวงสวรรค์บนดิน เวลาคล้ายหยุดหมุนไปในห้วงแห่งความสงบที่นางสร้างขึ้นเอง เมื่อความคิดในหัวเริ่มนิ่งสนิทเหมือนน้ำในบ่อที่ไร้คลื่น หลินหยาจึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ แสงอาทิตย์สีทองที่ลอดผ่านม่านหมอกกระทบเข้าดวงตาเจือประกายระยิบ นางขยับตัวลุกขึ้นอย่างสง่างาม ลมหายใจยังคงสม่ำเสมอราวกับจังหวะหัวใจที่นิ่งลงแล้ว

ก้าวเท้าเบา ๆ ไปยังขอบลานกระบี่หินมรรคา หลินหยายืนมองทิวเขาที่ทอดตัวไกลสุดสายตา เส้นขอบฟ้ากับยอดเขาลูกน้อยใหญ่เรียงรายซ้อนทับกันเป็นชั้นคล้ายภาพวาด สายหมอกเคลื่อนคล้อยไหลรินไปตามหุบเขา ราวกับสายน้ำขาวนวลพริ้วไหวในอากาศ ดวงตาของนางจับจ้องภาพตรงหน้าอย่างเงียบงัน โดยไม่คิดจะเอื้อนเอ่ยคำใด

ในช่วงเวลานี้ หลินหยาพยายามสลัดทุกความคิดที่พยายามจะไหลกลับเข้ามา ไม่คิดถึงจางกงกง ไม่คิดถึงคำพูดที่กรีดลึกลงหัวใจ ไม่คิดถึงความรู้สึกสับสนที่ยังซ่อนอยู่ในมุมหนึ่งของจิต นางปล่อยทุกสิ่งให้เลือนหายไปกับสายลมที่พัดแรงขึ้นเล็กน้อย ปล่อยให้ธรรมชาติเป็นผู้โอบอุ้มความเงียบของเธอแทน

หญิงสาวหลับตาลงอีกครั้งสั้น ๆ เหมือนกับจะจดจำสัมผัสของลม แสง และความว่างเปล่าที่โอบรัดอยู่รอบตัว ก่อนที่นางจะลืมตาขึ้นมองทิวเขาอีกครั้งด้วยแววตาที่สงบและแน่วแน่กว่าเดิม ยืนอยู่เช่นนั้นเนิ่นนาน ปล่อยให้ความงามของโลกกลืนทุกความรู้สึกวุ่นวายไปจนหมดสิ้น ขณะเดียวกัน หัวใจของหลินหยาก็เต้นเบา ๆ แต่มั่นคง ราวกับกำลังบอกตัวเองว่า ไม่ว่าอะไรจะรออยู่ข้างหน้า นางพร้อมจะก้าวไปเผชิญมันด้วยใจที่มั่นคงแล้ว

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: คิดมะออกแง๊ววววว

รางวัล: 

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 10000 = 50 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 99 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 50 ตบะฝึกฝน, 99 ตำลึงเงิน