[ร้านหงหยุนหลาย ∣ โชคลาภมาถึง]

鸿

运

来

โชค

ลาภ

มา

ถึง

鸿运来 l โชคลาภมาถึง
ร้านขายสารพัดนึก

"...จะผู้มั่งมีหรือยากจนล้วนแต่อยากเป็นผู้ที่มี ｢โชคลาภวาสนา｣ " หากแต่พอถามถึงวิธีที่จะได้ครอบครองโชคลาภกลับไม่มีผู้ใดล่วงรู้...

ร้านขายของสารพัดนึกซึ่งมีนามว่า ｢鸿运来 l โชคลาภมาถึง｣ตั้งอยู่ที่มุมหนึ่งของถนนสิบลี้ เป็นธุรกิจอันรุ่งเรืองของพ่อค้ารุ่นเยาว์หน้าตาเกลี้ยงเกลานามว่า โจวจิน ซึ่งถูกกล่าวขวัญว่าเป็นยอดฝีมือผู้เยี่ยมยุทธ์ผู้หนึ่งในเมืองฉางอัน มักจะผดุงคุณธรรมโดยการปราบปีศาจร้ายและนำชิ้นส่วนของพวกมันมาขายที่ร้านของตนเอง สินค้าของที่นี่จึงหลากลายและเอาแน่เอานอนไม่ได้ ถึงกับมีคนผู้หนึ่งออกปากว่า "ร้านขายสารพัดนึก แท้จริงแล้วหาใช่ลูกค้านึกคิด แต่เป็นความคำนึงของท่านผู้ขาย"

ตัวร้านเป็นห้องแถวชุดหนึ่งที่ถูกบูรณะให้ใหม่และทันสมัยด้วยไม้หวางฮวาหลี [พะยูงหอม] อันเลื่องชื่อ ด้านในเต็มไปด้วยสินค้าซื้อขายมากมาย ที่แม้จะพยายามจัดตกแต่งให้เรียบร้อยเพียงใดก็ยังมีร่องรอยและเศษซากอันไม่เป็นระเบียบเกิดขึ้นอยู่ทุกที เพราะการจัดเก็บของมากมายเช่นนี้ดูจะเปลืองเวลาหาสินค้าชิ้นใหม่เข้าร้านหนักเอาการ

[เลือกดูรายการสินค้า] 
[LINK]


เจ้าของร้าน

โจวจิน┃ Zhou Jin ┃周金
ประวัติ NPC

สัตว์เลี้ยงคู่ใจ



เฮยจี┃ Hēi Jī┃黑鸡

สินค้าภายในร้านมีให้เลือกสรรมากมาย ไม่ว่าจะเป็น ผ้าแพรไหม อาทิ ผ้าแพรไหมจันทร์หนาว ที่มักจะพบในรังของพวกปีศาจ วัตถุดิบล้ำค่าสำหรับทำอาหารที่เป็นของ "ทำมือ" ทุกชิ้น เจ้าของร้านกล้ารับประกันว่า เนื้อ หอย ปลา ปู กุ้ง เหล่านี้ เขาจับมาแล่และทำความสะอาดเองกับมือ

หากท่านลูกค้าไม่สนใจสินค้าข้างต้น ยังมีบรรดาเครื่องประดับ เครื่องราง กระดูกวิญญาณ หินเพลิงฟ้า มุกปีศาจ และของหายากอื่นๆ มากมาย ตามแต่เทศกาลและบุพเพวาสนาที่นำพาเจ้าของร้านและลูกค้ามาพบเจอ พูดกันตามตรง ร้านนี้ขายของกันตามดวง อยากได้อะไรโปรดสั่งจองไว้ล่วงหน้าจะเป็นการดี แต่มีของขายให้เมื่อไหร่นั้น...ตอบได้ยาก!

RongXiuying ดี

วันที่ 30 ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 08.00 น.

“น่าจะอยู่แถวนี้นะ…อ๊ะ!เจอแล้ว!” วันนี้ซิ่วอิงออกจากโรงเตี๊ยมที่แสนห่างไกลมาเข้าเมืองแต่เช้า หลัก ๆ ก็เพื่อมาซื้อของตามรายการที่นางต้องการ ได้ยินว่ามีร้านค้าแห่งหนึ่งในเมืองมีของที่นางต้องการซื้อจึงได้เดินตามหาจนพบเข้ากับร้านหงหยุนหลาย นางเดินเข้าไปด้านในอย่างไม่มีลังเล “ร้านหงหยุนหลายยินดีต้อนรับ ไม่ทราบว่าแม่นางต้องการซื้อสิ่งใด?” “ข้ามองหาใบชา ร้านของท่านพอจะมีใบชาขายหรือไม่?” “ตอนนี้ร้านของข้ามีชาอยู่สองชนิดขอเวลาสักครู่ ข้าจะเอามาให้ท่านเลือก” ระหว่างที่เถ้าแก่กำลังไปนำใบชาของร้านออกมาให้ดู นางก็เดินสำรวจมองรอบ ๆ ร้าน สินค้ามีมากมายจนลายตา นางแอบหยิบจับสินค้าบางอย่างดูเล็กน้อย พอนึกได้ว่าอาจมีราคาแพงจนนางไม่สามารถรับผิดชอบไหวหากซุ่มซ่ามไปทำแตกเสียหายจึงรีบนำมันวางกลับไว้ที่เดิม ดูแต่ตามืออย่าต้อง “มาแล้วแม่นาง วันนี้มีใบชาหลงจิ่งและใบชาไป๋หาวอิ๋นเจิน ไม่ทราบว่าแม่นางจะรับใบชาชนิดไหนดี?” “งั้นข้าขอทั้งสองชนิดอย่างละ 12 ก็แล้วกัน” นางถือคติหากเลือกไม่ได้ก็แค่ไม่ต้องเลือกซื้อมันทั้งสองอย่างจะเป็นไรไป นานปีมีหนจะได้เจอใบชาชั้นดีเยี่ยงนี้ จะปล่อยให้หลุดลอยไปเห็นทีคงไม่ได้ “ทั้งหมด 1440 อีแปะ” “นี่เงินของข้า” นางหยิบเงินในถุงจ่ายให้เถ้าแก่ พอเห็นจำนวนที่ร่อยหรอของมันในถุงแล้วก็เหนื่อยใจ ใช้เงินไม่บันยะบันยังแบบนี้ไม่นานคงได้ถังแตกแน่ เห็นทีห้องรีบไปรายงานตัวที่ค่ายทหารเร็ว ๆ นี้เสียแล้วก่อนจะอดตายไปเสียก่อน เสร็จธุระแล้วนางก็รับเอาใบชาทั้งหมดที่เถ้าแก่จัดการห่อให้เป็นอย่างดีเก็บลงในกระเป๋า แล้วเดินออกไปจากร้าน

ซื้อ

ใบชาหลงจิ่ง 12x60 = 720 อีแปะ

ใบชาไป๋หาวอิ๋นเจิน 12x60 = 720 อีแปะ

รวมทั้งหมด 1440 อีแปะ

@@Admin 

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบานชั่วราตรี
วันที่ยี่สิบหก ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
ต้นยามซื่อ (09.00 น.)

   ด้วยความร้อนใจเนื่องจากนี่ก็ราว ๆ หกราตรีแล้วที่เขาตรงไปฉางซาน นางที่กลัวว่าจะเกิดเรื่องกับบุรุษผู้นั้นตามนิมิตจึงเร่งเอาม้วนราชโองการออกมาจากราชวังตั้งแต่หัววัน ครานี้หาใช่การหลบซ่อนไม่ นางมาด้วยรถม้าจากราชวังพร้อมนางกำนัลคอยรับใช้ อาภรณ์สีขาวลายหมึกประจำตำแหน่งในวันนี้มิได้มีหมวกไผ่ผ้าคลุมปกปิดใบหน้าอีกต่อไป นางเลือกที่จะเอามันไว้บนรถม้า

   นางได้ยินว่าเขาเปิดร้านที่ถนนสิบลี้ เป็นร้านรับจ้างสารพัดและขายซึ่งทุกสิ่งที่เขาจะหาได้ ชื่อร้านว่า ‘หงหยุนหลาย’ ในระหว่างที่รถม้าเคลื่อนตัวไป นางก็ยกม้วนตำรามาอ่านเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมเสมอ นางอ่านตำราว่าด้วยบทกลอนที่เอ่ยถึงเขาเทียนซาน และมีม้วนที่วางไว้ข้างตัวที่เป็นสารนุกรมปีศาจที่นางเคยคิดว่าเป็นเพียงเรื่องน่าขบขันนัก แต่จะเอามาศึกษาเสียตั้งแต่ตอนนี้ก็คงจะไม่สายไป ใช้เวลาราว ๆ เกือบครึ่งชั่วยามได้ก็มาถึงร้านค้าของเขาผู้นั้น

   “ท่าทางคงจะต้องเรียกใช้งานแล้วกระมัง ?”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาตบเท้าก้าวเดินไปในร้าน มองไปรอบ ๆ ก่อนจะเลื่อนมาหยุดที่เจ้าของร้านที่เดินมาต้องรับนาง

   “นี่มัน ไป๋ฮวากู่เหนียงนี่นา”

   “ไป๋ฮวา ??? นี่เจ้า— ”

   มือเล็กยกขึ้นเพื่อรั้งไม่ให้ผู้อื่นที่ติดตามมากับนางปริปากออกมาอีกแม้แต่ครึ่งคำก่อนที่จะเผยรอยยิ้มอ่อนหวานเท่าที่นางจะประดิษฐ์ได้

   “ต้องขออภัยกงจื่อที่ไม่อาจแสดงตนออกไปในครานั้นได้ ในเมื่อโจวจินกงจื่นเป็นถึงผู้ช่วยชีวิต เช่นนั้นแล้วต้องขอแนะนำตนอย่างเป็นทางการ เปิ่นกงมีนามว่า เว่ยเจียเหลียนฮวา เป็นพระสนมเสียนอี๋ในองค์จักรพรรดิ”

   “พระสนม???”

   “แม้อาจแลเสียมารยาทนัก ทว่าที่เปิ่นกงต้องขอให้เจ้าคุกเข่าประเดี๋ยวนี้” เหลียนฮวาเอ่ยก่อนจะเอื้อมมือไปรับราชโองการมาอ่าน “โจวจิน โปรดรับราชโองการ”

   ทันใดนั้นที่นางเอ่ยถึงราชโองการ ผู้คนทั้งร้านจำต้องคุกเข่าลงเพื่อรับฟังมัน

   “บัดนี้มีลางแห่งเภทภัยก่อตัวขึ้น โจวจิน วรยุทธ์ผู้กำจัดจ้าวปีศาจปลานั้นมากด้วยคุณธรรมและความสามารถ ขอจงช่วยเหลือแผ่นดินร่วมกับขบวนวังหลวงอันขึ้นตรงต่อพระสนมเว่ยเจียเสียนอี๋”

   “ขอบพระทัยในพระมหากรุณาธิคุณอันล้นพ้นพะยะค่ะ” โจวจินเอ่ยอย่างสับสนกับราชโองการนี้และรับม้วนไหมสีทองไป “แต่กระหม่อมบังอาจถามพระสนม กระหม่อมนั้นไม่อาจขัดพระราชโองการ ทว่าหากกระหม่อมไป แล้วร้านของกระหม่อม สินค้าของกระหม่อมเล่า”

   “เจ้าปิดร้านสักพักคงไม่เป็นไรนัก ส่วน…พวกของสดทั้งหลาย หรือสิ่งของที่ไม่อาจอยู่ค้างได้นานเปิ่นกงจะชดใช้ให้เจ้าเอง” นางชี้จากหน้าร้านมาจนถึงหลังร้าน “ทั้งหมดนี้ เท่าไหร่?”

   “ยี่สิบเจ็ดตำลึงทอง หกตำลึงเงิน กับ ห้าร้อยอีแปะพะยะค่ะ” เขาเอ่ยตอบอย่างอึ้งและสับสนยิ่งขึ้น “อย่าบอกนะว่าพระสนมจะกระทำจริง ๆ ”

   “แล้วเปิ่นกงเป็นคนเอ่ยวาจาเพียงลมปากไร้หลักมั่นหรือ” นางล้วงถุงเงินของนางโยนไปให้คนตรงหน้า “สามสิบตำลึงทอง ไม่ต้องทอน ถือว่าเป็นค่าจ้างจากเปิ่นกงอีกแรงที่ให้เจ้ามาทำงานให้เปิ่นกงด้วย เราจะเดินทางภายในวันพรุ่งนี้เช้า เตรียมตัวให้ดี ส่วนสินค้าพวกนี้เปิ่นกงจะให้บ่าวใช้ของวังขนไปเก็บเองไม่ต้องห่วง”

   แล้วนางก็เดินทางกลับวังเพื่อเตรียมตัวให้ดี

ใบชาหลงจิ่ง 50 x 60 = 3,000 อีแปะ
ใบชาไป๋หาวอิ๋นเจิน 50 x 60 = 3,000 อีแปะ
เนื้อเป็ดอูยา 20 x 50 = 1,000 อีแปะ
เนื้อกวาง 50 x 50 = 2,500 อีแปะ
เกลือ 520 x 500 = 260,000อีแปะ
เนื้อไก่ดำ 100 x 70 = 7,000 อีแปะ
รวมทั้งหมด 276,500 อีแปะ

จ่าย 30 ตำลึงทองไปแบบไม่ต้องทอนค่ะ ให้เป็นค่าจ้างมาเป็นมือเป็นเท้าตอนเจอมอน 555555555

[สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)]


[NPC-13] โจวจิน
+5 พูดคุยประจำวัน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์

@Admin

WeijiaLianhua ดี

ยามเหลียนฮวาเบ่งบานชั่วราตรี
วันที่ยี่สิบหก ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ
ต้นยามซื่อ (09.30 น.)

   ในช่วงเวลาที่นางโยนถุงตำลึงไปเพื่อจ่ายค่าสินค้าทั้งหมดที่นางซื้อนั้น จู่ ๆ ก็มีสิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นเมื่อมีชาวบ้านเป็นบุรุษผู้หนึ่งกระโจนมาแย่งถุงตำลึงของนางไปและวิ่งออกไปด้วยความไวที่นางตกใจไม่ทันด้วยกระมัง ด้วยความที่นางในครานี้มาพร้อมกับราชโองการจึงทำให้มีองครักษ์ของราชวังมาพร้อมสรรพ พวกเขาจึงออกตัววิ่งไปตามแล้ว เว่ยเจียเหลียนฮวาที่ตั้งสติได้จึงหันไปแจ้งโจวจิน

   “แลเหมือนเจ้าจะเป็นบุคคลมีชะตาต้องตกระกำสักคราก่อนได้ถุงตำลึงหนักดีนะ โจวจินกงจื่อ” นางเค้นหัวเราะอย่างตลกร้าย “ช่างเถิด ประเดี๋ยวทหารหลวงก็คงไปตามมาได้ อย่าได้ใจหายไป หลายตำลึงทองในนั้นย่อมเป็นของเจ้า ไปหาที่นั่งตั่งเตียงมาวางเสีย คงมีการพิจารณาความในร้านเจ้าสักหน่อยเป็นแน่”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยจบ โจวจินผู้เป็นเจ้าของร้านก็เร่งไปยกแก้อี้มาให้นางนั่งกลางร้าน บัดนี้ร้านค้านี้ได้ถูกทหารหลวงที่ทิ้งกำลังไว้อารักขานางกั้นอาณาบริเวณเรียบร้อย ไม่มีผู้ใดอยู่ภายในร้าน และไม่มีผู้ใดเข้ามาได้ทั้งนั้น ใช้เวลาไม่นาน ราวหนึ่งเค่อก็แลเห็นร่างของบุรุษผู้นั้นถูกบุรุษผู้หนึ่งมัดกายดึงเข้ามาภายในร้าน ผู้ที่ถูกดึงนางพอจำเค้าลางได้ว่าเป็นโจรขโมยตำลึงทอง ทว่าอีกคนเล่า ไยมิใช่ทหารหลวงเป็นผู้พาเจ้ามา

   “ทหารหลวงวิ่งไปตั้งเยอะแยะ ไยเป็นท่านจอมยุทธ์มาจับโจรแทนเล่า ? ”

   ดวงเนตรแห่งพระสนมเสียนอี๋เลื่อนไปมองทหารหลวงที่เดินมาตามหลังติด ๆ และก้าวขึ้นมารายงานสถานการณ์ด้วยสภาพเปื้อนฝุ่นและมีรอยช้ำที่ใบหน้าบ้างให้พอเดาออกว่าเจ้าหนุ่มคนนี้คงมีวิชาไม่น้อย

   “เรียนพระสนม กระหม่อมวิ่งตามไปหมายจับโจรขโมยตำลึงทอง ทว่าด้วยความประมาทไม่นึกว่าเป็นผู้มีทักษะการต่อสู้และใช้ที่ทางเพื่อเอื้อผลประโยชน์เร้นกายในตรอก…จึงได้ท่านจอมยุทธ์ช่วยเหลือมาส่งพะยะค่ะ”

   “แลเหมือนว่าเปิ่นกงคงต้องเรียนแจ้งฝ่าบาทให้เข้มงวดกับพวกเจ้ามากขึ้นแล้วกระมัง”

   น้ำเสียงหวานที่มักจะสดใสบัดนี้เจือความเย็นเยียบไม่น้อย ทว่านางก็หาได้สนใจเหล่าทหารไม่ นางแลเห็นว่าเป็นเพียงทหารหลวงก็เท่านั้น หาใช่ทหารมากฝีมือหรือองครักษ์ส่วนพระองค์นางจึงปัดความคาดหวังใด ๆ ทิ้งไปอย่างง่ายดาย ใบหน้าที่ผินมองด้านข้างค่อย ๆ เลื่อนไปมองตัวการความวุ่นวายนี้ก่อนจะมองร่างสูงผู้สร้างผลงานในครานี้ ชั่วครู่ที่ได้ยลเห็น ชั่วขณะที่ได้สบดวงตา สัญชาตญาณของนางก็ร้องว่าบุรุษผู้นี้มีกลิ่นอายบางอย่างที่แตกต่างจากผู้อื่น

   เช่นโจวจิน เช่นนาง

   “ขอบใจท่านจอมยุทธ์นัก ลำบากท่านจอมยุทธ์ที่ต้องมาจับโจรให้เปิ่นกงแล้ว”

   “หาได้ลำบากไม่พะยะค่ะพระสนม”

   แม้ว่าต้องการถามไถ่ในสิ่งที่สัญชาตญาณของนางกู่ร้องจนอยากจะแก้ความสงสัยของตนเองเพียงใด ทว่าเรื่องนี้หาได้สามารถสนทนาสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ เช่นนั้นแล้วจึงเลื่อนสายตาจากเขามาที่โจรขโมยตำลึง ดวงตาไล่พิจารณารูปพรรณสัณฐานทีละน้อย ใบหน้าคลุกฝุ่นไปบ้างท่าทางไม่ได้หลับนอนใต้หลังคาเรือนดี ๆ อาภรณ์เปื้อนฝุ่นไม่ต่าง ทว่าร่างกายกำยำหน่วยก้านดีราวกับว่าเป็นผู้ดีตกระกำลำบากได้ไม่นานนัก

   “ไยเจ้าขโมยถุงตำลึงของเปิ่นกง”

   “เรียนพระสนม…ก–กระหม่อมมีนามว่า เยียนเฉิง ทำไปเพราะจนตรอก จากบ้านไกลจากเจียงหนานเพื่อหนีอุทกภัยมาตายเอาดาบหน้า ทรัพย์สินที่มีจมหายไปกับน้ำและโคลนตม ไร้สิ่งใดติดกาย ยามนี้กระหม่อมไม่มีสิ่งใดตกท้องได้สามวันแล้วจึงหน้ามืดตามัว ได้ยินเพียงเสียงตำลึงในถุงก็รีบคว้า เพิ่งจะรู้ตัวว่าขโมยของพระองค์ก็ตอนที่ถูกทหารหลวงไล่ตาม” ชายผู้นั้นเอ่ยออกมาด้วยความสั่นกลัว ดวงตารื้นหยาดน้ำหาได้ยากจากบุรุษทั่วไป “กระหม่อมไม่เคยทำสิ่งใดผิดเลย มีเพียงครานี้เท่านั้นที่ต้องการเพียงมีชีวิตรอด โปรดพระสนมเมตตาด้วยเถิด”

   เว่ยเจียเหลียนฮวาใช่ว่าไม่เข้าใจความลำบาก นางเห็นเหอหนานน้ำท่วมมาทุกปี ช่วงเวลานี้คงจะไหลลงไปเจียงหนานแล้วเป็นแน่ นางพิจารณาร่างกายของโจรผู้นี้ ทักษะการพูดจาที่พอมีการศึกษาบ้างจึงสร้างความน่าเชื่อถือว่าเขาหาใช่คนที่จะมาจ้องขโมยถุงตำลึงทองของผู้ใดไม่

   “โจวจินกงจื่อ เจ้าว่าหน่วยก้านโจรนี่ดีหรือไม่?”

   “นับว่าไม่เลวพะยะค่ะพระสนม”

   นางกระซิบถามจอมยุทธ์ผู้พ่วงตำแหน่งเถ้าแก่ประจำร้านค้าแห่งนี้เพื่อให้ช่วยพิจารณา เมื่อได้ความเช่นนั้นก็เกิดความคิดอ่านบางอย่างในหัว นางโบกมือให้ทหารหลวงทั้งหลายออกไป เหลือรั้งไว้เพียงนาง จ้าวหนิงเฟย โจวจิน โจร และ บุรุษที่จับโจรให้นาง

   “ช่วงเวลานี้น้ำได้ไหลบ่าสู่เจียงหนานแล้ว เช่นนั้นครอบครัวเจ้าเล่า ? ”

   “อยู่ที่กระโจมช่วยเหลือของเจ้าเมืองพะยะค่ะ ด้วยทรัพยากรจำกัด กระหม่อมจึงปลีกตัวออกมาเข้าเมืองหวังหารายได้ช่วยเหลือครอบครัว ลดการแบ่งสรรในส่วนของกระหม่อมเพื่อให้ครอบครัวสามารถใช้สิ่งของช่วยเหลือได้มากขึ้น”

   “งั้นหรือ…”

   ได้ยินเช่นนั้นริมฝีปากของนางก็แย้มขึ้นราวกับว่าพอพระทัยใจคำตอบของอีกฝ่าย บัดนี้นางมีความคิดสร้างหน่วยข่าวกรองของนางเอง หน่วยที่ขึ้นตรงต่อนางเท่านั้น เพราะสิ่งที่นางต้องการคือข้อมูล การที่อีกฝ่ายเป็นโจรนั้น แม้ว่าจะดูน่าเชื่อถือเพียงใดก็หาได้ทำให้นางเชื่อใจเต็มที่ไม่ นางจึงหมายมั่นหากทุกสิ่งเป็นเรื่องจริง การมีครอบครัวเขาเป็นแรงผลักดันให้กระทำการงานนำมาซึ่งประโยชน์ของนางและเป็นดั่งตัวประกันที่เอาไว้ทำให้เขายังคงจงรักภักดีต่อนาง ถือว่าไม่เลวนัก

   “หากเปิ่นกงบอกว่าจะให้งานแก่เจ้าเป็นเช่นไร ?”

   “จริงหรือพะยะค่ะพระสนม อะไรก็ได้ กระหม่อมจะทำเอง”

   “เยี่ยม เช่นนั้นก็ดี ช่วงนี้เปิ่นกงจะฝากงานไว้กับเจ้ากรมโยธาก่อน หากวันใดที่เปิ่นกงกลับจากการทำงานต่างเมือง เมื่อนั้นเปิ่นกงจะไปรับเจ้า”

   สิ้นวจีหวาน ก็หันไปขอกระดาษและพู่กันมาเขียนฝากฝังเยียนเฉิงไว้กับบิดาก่อน ให้เขาช่วยเหลือให้การศึกษาและฝึกฝนพอเท่าที่ได้ นางต้องการกำลังคนที่นางสามารถเอ่ยปากกว่าเป็นคนของนางอย่างแท้จริง เขียนจดหมายเสร็จแล้วก็เรียกทหารสองนายมาเพื่อยื่นจดหมายไปให้พวกเขาพาเยียนเฉิงไปที่เจ้ากรมโยธา

   “เสียมารยาทแล้ว ท่านจอมยุทธมีนามว่ากระไรหรือ”

   “เรียนพระสนม กระหม่อมแซ่ซีเหมิน มีนามว่าชิง”

   “ต้องขอบคุณอีกครั้งที่ช่วยเหลือเปิ่นกง ความดีนี้ย่อมต้องทดแทน ตำลึงที่ได้มานี้แม้ใจอยากมอบให้เจ้าบ้างทว่าถุงนี้เป็นค่าสินค้าที่เปิ่นกงจ่ายให้แก่เถ้าแก่โจว”

   “มีกระบี่ เรียนวิชาย่อมต้องทำความดี ในเมื่อกระหม่อมได้สบโอกาสแล้วจึงให้ความช่วยเหลือพะยะค่ะ”

   “พระสนม กระหม่อมขอบังอาจทูล กระหม่อมว่าเราให้จอมยุทธผู้นี้ร่วมทางกับเราดีหรือไม่ ?”

   เสียงกระซิบจากโจวจินยิ่งทำให้ความรู้สึกของนางชัดเจน แสดงถึงว่าเขาเองก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่แตกต่างจากบุรุษผู้นี้ หิ่งห้อยที่ลอยอิ่งเวียนวนนำทางความคิดของนางให้ยินยอมการกล่าวทูลของเขา

   มีผู้มากฝีมือร่วมตามย่อมเป็นการดี อย่างน้อยก็ดีกว่าแบกทหารไปร่วมหลายสิบนาย

   “ซีเหมินกงจื่อ หากเปิ่นกงบอกว่าจะชวนเจ้าไปผจญภัย เจ้าจะยินยอมไปกับเปิ่นกงหรือไม่” นางแย้มยิ้มก่อนเอ่ยชวน “ปราบปีศาจ ช่วยผู้คน เพิ่มทักษะ ถือว่าเปิ่นกงจ้างเจ้ามาช่วยคุ้มกันก็ได้ หากเจ้าตกลง เปิ่นกงจะยินดีเป็นอย่างยิ่ง”

   ดวงตาของจอมยุทธวัยละอ่อนทอประกายด้วยความตื่นเต้นเมื่อได้ยินคำว่าผจญภัย เขาที่ต้องการหาประสบการณ์ในฐานะจอมยุทธ์ย่อมต้องตกลงข้อเสนอแนะนี้ เมื่อทุกสิ่งเรียบร้อยแล้วก็ได้เวลานัดหมายให้ดี

   “เช่นนั้นแล้วไปเจอเปิ่นกงที่ชายป่านอกฉางอันต้นยามเฉินวันพรุ่งนี้ เปิ่นกงจะไปรอเจ้าที่นั่น เตรียมตัวให้ดี การเดินทางนี้ยาวนานเพียงใดไม่อาจทราบได้”

   สิ้นการนัดหมาย จอมยุทธผู้นั้นก็ออกไป เหลือเพียงนาง จ้าวหนิงเฟยและโจวจิน เว่ยเจียเหลียนฮวาหันมามองสหายของนางก่อนจะเอ่ยสิ่งที่นางคิดออกมา

   “เปิ่นกงมีความคิดต้องการทำหน่วยข่าวกรองของเปิ่นกง ในยามนี้หากมีสิ่งใดที่ล้ำค่ามากที่สุดในสายตาของเปิ่นกง ย่อมต้องเป็นข้อมูล เช่นนั้นแล้วด้วยความไว้วางใจในตัวเจ้าทั้งสอง เปิ่นกงขอถาม พวกเจ้าสนใจร่วมเป็นส่วนหนึ่งของหน่วยข่าวกรองที่เปิ่นกงจะสร้างหรือไม่ ?”

   จ้าวหนิงเฟยย่อมต้องเข้าร่วมด้วนความภักดีของนาง ทว่าโจวจินนั้นถือว่าเป็นสหาย นางเอ่ยบอกด้วยความไว้วางใจ จะตอบรับหรือไม่นางย่อมรับได้…

   “หากเจ้ายังคิดไม่ตก เปิ่นกงมีเวลารับฟังเจ้าหลายวันเหลือเกิน โจวจินกงจื่อ ไว้เจ้าพร้อมก็บอกคำตอบเปิ่นกงอีกที อย่าลืมเล่า ต้นยามเฉินหน้าชายป่านอกฉางอัน”

   และนางก็หมุนกายออกจากร้าน เพื่อกลับวัง…อย่างแท้จริง

++ ข่าวลือ วันที่ 25 เดือน 08 ++
ดูเหมือนฉางอันจะเริ่มมีผู้ประสบภัยจากเจียงหนานแห่เข้ามากันมากขึ้น ด้วยเจียงหนานเกิดอุทกภัยน้ำท่วม แม้ความช่วยเหลือจะไปถึงแล้วแต่ก็ยังมีบางส่วนเดินทางไกลเพื่อมายังนครหลวง

+15 EXP ผู้ฟังข่าวลือ

[NPC-15] โจวจิน
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์

@Admin

Ximenqing ดี

วันที่ 26 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลา  9.00




เป็นร้านค้าที่มีของเยอะนะเนี่ยเด็กหนุ่มที่มาพร้อมกับคณะละครสัตว์ของเขาได้เดินเข้ามาที่ร้านนี้เคราะห์ดี ที่ร้านนี้นั้นสามารถนำสัตว์เข้ามาได้


เด็กหนุ่มเหลือบไปเห็นปีศาจไก่ดำอยู่แถวๆเค้าเตอร์ราวกับเป็นพนักงาน มันหันมามองเด็กหนุ่มที่มีไก่ดำเดินตามก็พยักหน้าให้กับเด็กหนุ่มราวกับว่าจะถูกใจ


"ไม่ทราบว่าลูกค้าอยากจะมาซื้ออะไรนะครับ" ชายร่างสูงกล่าวถามเด็กหนุ่ม


"ตัวข้านั้นมีนาวว่าโจวจิน ถ้าคุณลูกค้าอยากได้สินค้าอะไรเป็นพิเศษสามารถติดต่อสอบถามได้เลยนะครับ" เถ้าแก่กล่าวถาม


"ข้าน้อยซีเหมินซื่อเทียน" เด็กหนุ่มกล่าวเเนะนำตัว


"ท่านพอจะมีสิ่งที่เรียกว่าหินอัพเกรดขายไหมขอรับ" เด็กหนุ่มกล่าวถาม


"โอ้ว ถ้าเป็นวัสดุนั้นตัวข้าเคยมีนะ แต่แค่ตอนนี้มันไม่มีแล้ว" ชายหนุ่มกล่าวยิ้มๆ


"ในอนาคตอาจจะมี เจ้าต้องมาร้านข้าบ่อยๆแล้วล่ะ" ชายหนุ่มกล่าวเสริม


เด็กหนุ่มยิ้มรับ และคุยกับชายหนุ่มไปซักพัก


หลังจากนั้นก็มีเหตุการณ์ประกาศราชโองการ ให้พ่อค้าไปปราบน้ำท่วม


'น่าสนใจ ว่าไหมอาปิง' เด็กหนุ่มกล่าว


'ใช่' อาปิงตอบรับ


หลังจากนั้นเด็กหนุ่มก็เตรียมจะเดินออกจากร้านแต่ทันใดนั้นเองก็มีโจรร้ายกล้าขโมยถุงเงินของพระสนม


"เจ้าหมาไป" เด็กหนุ่มสั่งเจ้าหมาวิ่งไล่ตามและวิ่งตามโจร คนนั้นไป เด็กหนุ่มวิ่งเร็วจนเเซงทหารและพุ่งเข้าไปจับโจรที่วิ่งหนีไปซักพัก


"ปะ ปล่อยข้าไปเถอะท่านจอมยุทธ์ ข้าเเบ่งเงินให้่ท่าน ครึ่งนึงเลยก็ยังได้" โจรคนนั้นกล่าว


เด็กหนุ่มส่ายหน้าและลากโจรนั้นกลับมาที่ร้าน


หลังจากนั้นเด็กหนุ่มก็คารวะ ส่งโจรเสร็จสับ และได้รับคำชวนให้ร่วมเดินทางทำภารกิจ




--------------------
+5 ค่าความสัมพันธ์

[NPC-15] โจวจิน  สนทนาประจำวัน

+10 ค่าความสัมพันธ์

[NPC-15] โจวจิน

หัว VIP

+20 ค่าความสัมพันธ์

[NPC-15] โจวจิน

หัวดีโบนัส

LinYa ดี

วันที่ 04 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ เวลา 09.00 - 11.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ร้านหงหยุนหลาย

ยามซื่อ ฟ้าเหนือฉางอันโปร่งใสดั่งผืนผ้าขาวที่ยังไม่ผ่านหมึก พัดลมเย็นแผ่วเบาไล้ผ่านยอดไม้หลิวที่เรียงตัวริมตลาด ส่งกลิ่นหอมอ่อนของพะยูงหอมลอยคลุ้งจาง ๆ มาจากร้านค้าแห่งหนึ่ง ร้าน “หงหยุนหลาย” หรือในภาษาที่เข้าใจง่ายว่า “โชคลาภมาถึง” ตั้งอยู่หัวมุมถนนสิบลี้ หน้าร้านเป็นแผ่นไม้แกะสลักชื่อร้านอักษรจีนตัวโตด้วยลายมือหนักแน่นเสมือนฝีมือของยอดยุทธ์ผู้มีวิชาลึกซึ้ง หากแต่รอบข้างกลับตกแต่งด้วยดอกไม้แห้ง ห้อยพวงยันต์เก่าแก่ ของเซ่นพิสดารไปจนถึงโครงกระดูกปีศาจครึ่งตัวที่ตั้งตระหง่านอยู่ข้างโถความวุ่นวายที่เป็นระเบียบเช่นนี้ ทำให้ร้านแห่งนี้เป็นจุดหมายยอดฮิตของคนมากมาย

หลินหยาสาวเท้าก้าวเข้าไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง หากในหัวกำลังคิดว่าควรหาของเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปฝากหรงเล่อหรือไม่หรือท่านหลิวอันอาจจะอยากได้ของดี ๆ หรือเปล่า? ถ้าได้ถุงสมุนไพรหอม หรือชาดอกเฟิ่งฮวาน่าจะพอช่วยได้บ้าง “ขออภัยเจ้าค่ะ ท่านพ่อค้าเถ้าแก่อยู่หรือไม่?” เสียงนางเอ่ยกับเด็กฝึกงานชั่วคราวของร้านที่ดูยุ่งหัวหมุน เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นอย่างรีบเร่ง “อยู่ขอรับ! เพิ่งกลับมาจากนอกเมืองเมื่อวานนี้ ตอนค่ำๆ เอง ตอนนี้น่าจะจัดของอยู่ด้านใน”

หลินหยาพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบร้าน ด้านในเต็มไปด้วยกลิ่นแปลกประหลาด กลิ่นไม้จันทน์ ผงกำยาน และอะไรบางอย่างที่นางไม่กล้าเดาว่าคืออะไร… ชัดเจนว่าสินค้าที่นี่ไม่ใช่แค่ของใช้ทั่วไป สายตาของนางตกอยู่ที่ขวดแก้วใสที่ภายในมีน้ำสีฟ้าสดใสเคลื่อนไหวเป็นคลื่น หรือชิ้นส่วนของปีศาจที่กินได้ “...โอ้โห” หลินหยาอุทานเบา ๆ อย่างไม่ปิดบังสีหน้า "ของในร้านนี้...มีที่ทำให้ฝันร้ายได้ครบวงจรเสียจริง" ขณะที่มือกำลังจะเอื้อมไปหยิบป้ายราคาดู เสียงฝีเท้านุ่มนวลและมั่นคงก็ดังมาจากหลังม่านไม้ไผ่ด้านใน

พัดสีทองขลิบผ้าดำแหวกม่านออกช้า ๆ ตามมาด้วยชายหนุ่มชุดผ้าไหมสีเข้ม รูปโฉมสงบเยือกเย็นเช่นวันว่างของนักปราชญ์ โจวจิน… เดินออกมาด้วยท่าทีไม่เร่งรีบ แต่พอเห็นใบหน้าของหญิงสาวผู้ยืนอยู่ท่ามกลางร้านอันวุ่นวาย แววตาของเขาก็เปลี่ยนไปในพริบตา คล้ายตกใจ? ไม่…ไม่ถึงกับตกใจ…แต่เป็นความประหลาดใจเจือความสนุกบางอย่างที่ผุดขึ้นมาแทน หลินหยากำลังอ่านป้ายเล็ก ๆ บนขวดอย่างตั้งอกตั้งใจจนไม่ทันรู้สึกตัวว่ามีใครยืนอยู่ข้างหลัง

เสียงคุ้นหูเอ่ยขึ้นช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม “ดูท่าครั้งนี้แม่นางมิได้ตั้งใจจะวิ่งหนีอีกแล้วกระมัง?” ทันที่ได้ยินเสียงนั้นหลินหยาก็ยืนแข็งไปชั่ววูบ มือค้างอยู่กลางอากาศ เสียงนี้...น้ำเสียงเย็นราบเจือหยอกล้อกับปลายเสียงที่ลากยาวเหมือนสายไหมคลุมยาพิษ??

หรือว่า?..

“เอ๊ะ..!!?”

“สวัสดียามสาย แม่นางผู้เคยเปลี่ยนถนนสิบลี้ให้กลายเป็นลู่ประลองความเร็ว” โจวจินยิ้ม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อวาน เขาก้าวเข้ามาใกล้พลางเอียงหน้าเล็กน้อย “ครั้งนี้จะลองนั่งจิบชาสักถ้วยก่อนหรือไม่ ก่อนจะตัดสินใจวิ่งหนีอีกครั้งดี?” เฮยจี…ไก่ดำอหังการแห่งถ้ำหมิงเถียนปิง กระโดดลงจากเคาน์เตอร์อย่างสง่างามมาข้างเจ้าของ พร้อมเสียงกระพือปีก "กุ๊ก!" ที่เหมือนจะพูดว่า ‘หืม? จำพวกข้าได้หรือยัง?’

หลินหยาได้แต่มองไก่กับชายเจ้าร้านสลับกัน ใบหน้าไม่รู้จะยิ้มหรือหนีดี นางกลืนน้ำลายเบา ๆ แล้วกระแอมไอ ทำหน้าเรียบนิ่งคล้ายไม่เคยวิ่งอะไรทั้งสิ้นในชีวิต “ข้าไม่ได้มาเพื่อจิบน้ำชาหรอกเจ้าคะ...ข้ามาซื้อของ” หลินหยาเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา พร้อมยกมือประสานเบา ๆ อย่างสุภาพแต่เด็ดขาด "ท่าน...เลิกหลอกขายน้ำชาให้ข้าได้แล้ว"

โจวจินยืนพิงเคาน์เตอร์ไม้หวางฮวาหลีอย่างสบายอารมณ์ ปลายพัดควงช้า ๆ ปัดลมระเรื่อหน้าผากขาวเกลี้ยงของเขา ดวงตาคมทอดมองหญิงสาวที่เพิ่งพูดโพล่งออกมาอย่างเด็ดเดี่ยวคำพูดนั้นเหมือนคมเข็มเล่มเล็กแทงทะลุม่านวาทะของพ่อค้ามากเล่ห์เข้าอย่างจัง โจวจินหัวเราะแผ่ว ๆ พลางโน้มตัวไปเล็กน้อย ยิ้มด้วยสายตาที่ยิ่งดูอบอุ่นยิ่งน่าสงสัย "หลอกหรือ..." เขาว่าราวกับรำพึงกับตัวเอง "น่าประหลาด...ข้าออกจะจริงใจกับชาเสียขนาดนั้น"

หลินหยาไม่ตอบ ได้แต่เหลือบตามองก่อนจะเดินเลยเขาไปทันที ราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะโยนบทสนทนาตลกร้ายอะไรมาอีกนางกวาดสายตามองของบนชั้นพลางขมวดคิ้วเบา ๆ หยุดอยู่ที่กล่องทรงลูกบาศก์ที่มีลวดลายมิติเรขาคณิตสลับซับซ้อน เหมือนจะเป็นของเล่น แต่ในอีกมุมหนึ่ง มันก็เหมือนสิ่งที่สามารถกางขยายเป็นคฤหาสน์ทั้งหลังได้ "กล่องขยายลูกบาศก์ ราคาชิ้นละ 40 ตำลึงทอง?" นางพึมพำเบา ๆ สายตาเลื่อนลงต่ำไปที่เนื้อกวางสดใหม่ สีแดงเข้ม วางบนแผ่นน้ำแข็งหินหยกซึ่งส่งความเย็นออกมาตลอดเวลา ราคาป้ายติดไว้ว่า 1 ตำลึงเงิน 491 เหรียญอู่จูต่อชิ้น

"ท่านเถ้าแก่ข้าเอาเนื้อกวาง 50 ชิ้น กับกล่องขยายลูกบาศก์ 3 กล่อง" หลินหยาหันมาแจ้งโดยตรงด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เธอคำนวณในใจไว้แล้วอย่างดี ท่าทีมั่นใจไร้รอยลังเล แต่โจวจินกลับนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะยิ้มบางและพูดอย่างนุ่มนวล “กล่องขยายลูกบาศก์นั้น...ข้าไม่ห้ามแม่นางซื้อหรอก…แต่ใช้ได้เฉพาะผู้ที่มี ‘แหวนดาราจรัส’ และ ‘กระเป๋าแห่งเจ็ดขุมทรัพย์’ เท่านั้น มิฉะนั้น ท่านจะได้เพียงกล่องสี่เหลี่ยมหนึ่งชิ้นที่กินเนื้อที่มากกว่าของจริงเสียอีก”

หลินหยาที่ได้ยินนั้นหยุดกึกดวงตาคู่นั้นหรี่ลงนิดเหมือนพินิจว่าอีกฝ่ายแกล้งพูดใส่กลหรือไม่ ก่อนที่เธอจะเอ่ยช้า ๆ แต่เฉียบขาดเหมือนปลายพู่กันฟาดลงผ้าไหม “ข้ามี” นางตอบเรียบ ๆ พลางยกชายเสื้อข้างเอวเล็กน้อยกระเป๋าใบใหญ่แต่โดนจับม้วนยัดราวกับด้านในไม่มีของภายใน..ลวดลายมังกรเลื้อยพันเมฆมงคล ด้ายทองนั้นเป็นของจริง และตราผนึกตรงมุมยังเป็นผนึกมิติแบบที่ไม่มีทางปลอมขึ้นได้ง่าย ๆ

เฮยจีที่ยืนอยู่ไม่ไกลถึงกับเบิกตากว้าง หงอนพองอย่างอึ้งตะลึงเล็กน้อย นี่เจ้าแม่นางแมวเมื่อคืน...มีกระเป๋าเจ็ดขุมทรัพย์จริงเรอะ!? ส่วนโจวจินเงียบ...ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบา ๆ “เช่นนั้น...ข้าคงดูเบาแม่นางไปมากเสียแล้ว” เขาพลิกมือขึ้นมาคลุมริมฝีปากบางขณะยิ้มตาหยี “พ่อค้าเช่นข้าย่อมมิอาจปิดบังความจริงแก่ลูกค้าได้...เชิญด้านในเถิด ข้าจะให้คนเตรียมของไว้ให้” เขากล่าวพร้อมหมุนตัวอย่างนุ่มนวล ท่วงท่าราวคนที่กำลังเดินเข้าสู่การประมูลของล้ำค่า

หลินหยามองเขาอย่างพินิจอยู่ครู่ ก่อนจะก้าวตามช้า ๆ ไม่รีบเร่ง ทว่าเจ้าไก่ดำกลับเดินประกบข้างเธอพร้อมเสียง “กุ๊ก” ต่ำ ๆ ราวกับพึมพำว่า ‘รอดไปก่อนเถอะเจ้า...แต่ข้าจดจำไว้หมดแล้วนะ’ ส่วนหลินหยาน่ะหรอ..หึ หญิงสาวเพียงปรายตาไปอย่างเยือกเย็น แล้วพูดเสียงเบากับไก่ตัวนั้น… "ถ้าวันไหนข้าเห็นเจ้าตัวอ้วนในหม้อไฟตุ๋น ข้าจะยิ้มให้เจ้าสักที"

เจ้าไก่สะดุ้งเงียบทันที

โจวจินที่ได้ยินบทสนทนาจากด้านหน้า หัวเราะในลำคออย่างห้ามไม่อยู่ "ข้าชักอยากรู้ขึ้นทุกที...ว่าท่านเป็นใครกันแน่…แม่นางผู้มีทั้งกระเป๋าเจ็ดขุมทรัพย์ ลมหายใจกลิ่นฝน...และจิตใจอาฆาตต่อไก่ที่สุดในแผ่นดิน"

โจวจินยืนเท้าข้างโต๊ะไม้พะยูงหอมอย่างสบายอารมณ์ ขณะที่เด็กฝึกงานวิ่งวุ่นนำกล่องลูกบาศก์สามกล่องมาวางเรียงตรงหน้าอย่างประคบประหงมราวกับยื่นกล่องโอสถมังกรให้เทพเซียน และเนื้อกวางพ่อค้าหนุ่มเหลือบตามองหลินหยาเพียงเล็กน้อย...เพียงพอให้เห็นว่านางกำลังควักถุงเงินออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย หากนิ้วเรียวกลับไล่เหรียญทีละกองอย่างมั่นคง เสียงเหรียญอู่จูปะทะโต๊ะเบา ๆ ดังขึ้นเป็นระลอก เหรียญเงินปะปนกับตำลึงทองจำนวนนับรวมเกินร้อยร่วงลงราวห่าฝนย่อม ๆ พร้อมกับคำพูดของหญิงสาวที่คล้ายจะพูดกับเขาแต่ก็เหมือนบ่นกับตัวเอง

“ถ้าข้าคำนวณพลาดก็บอกด้วยแล้วกันนะเจ้าคะ..ข้าก็ไม่แน่ใจตัวเองนัก ช่วงนี้ข้ายังเด๋อ ๆ อยู่เลย เคยจ่ายเงินผิดจนติดหนี้ร้านเต้าหู้ไปเกือบ 100 ตำลึงเงินแหนะ” นางเว้นวรรคก่อนจะกัดปากเบา ๆ แล้วหัวเราะแห้ง “อืม...ข้าก็เหมือนจะฉลาดนะเจ้าคะ แต่บางที...ข้าก็โง่กว่าที่ตัวเองคิดไว้มากเลย” คำพูดนั้นฟังแล้วช่างตรงไปตรงมาอย่างเหลือเชื่อ จนพ่อค้าผู้เจนเจรจายังต้องกลั้นหัวเราะไว้ครู่หนึ่ง โจวจินนิ่งไปนิด ขณะที่มือค่อย ๆ ลดลงแตะปลายนิ้วกับริมฝีปากคล้ายจะกลบยิ้มที่เล็ดออกมาไม่ทัน

“เกือบร้อยตำลึง...กับเต้าหู้?” เขาทวนอย่างเชื่องช้า น้ำเสียงทุ้มนุ่มคล้ายกำลังอ่านวรรคทองจากหนังสืออารมณ์ขันเล่มหนึ่ง “ร้านนั้น...อันเล่อจ้วนสินะ..มีร้านเดียวในฉางอัน” เขาเอ่ยขำ ๆ ท่าทางเหมือนคนเจอเรื่องประหลาด

หลินหยาพอได้ยินก็ถอนหายใจยาวอย่างคนทำใจได้แล้ว แต่มุมปากก็ยังยกขึ้นน้อย ๆ อย่างประชดตัวเอง “ก็นะเจ้าคะ…แต่ครั้งนี้...ข้านับครบแน่ ท่านตรวจเถอะ หากข้าผิด ท่านก็บอกได้เลย ข้าไม่ถือ...ตราบใดที่ท่านไม่เอาเรื่องไปฟ้องคนอื่นหรือบอกเถ้าแก่อันเล่อ..เดี๋ยวเขามาดุข้าอีกทำไงอ่ะ”

โจวจินขยับมือรับเหรียญมาตรวจอย่างแช่มช้า สายตาไม่ได้ก้มลงจ้องตัวเลข แต่กลับมองนางแทน พร้อมหัวเราะเบา ๆ อย่างอดไม่ได้ “ข้าขอรับไว้ทั้งเงิน...และคำขอร้อง” เขาว่าพลางวางมือข้างหนึ่งลงโต๊ะแล้วยื่นมือไล่กองเหรียญอย่างรวดเร็วเฉียบขาดราวกับเล่นกล “แต่ว่า...” เขาหยุดมือกะทันหันพลางหยิบเหรียญหนึ่งขึ้นชู “...เหรียญนี้ของปลอม”

ห๊า?!! หลินหยาสะดุ้ง “หา!?”

แต่โจวจินกลับยิ้มเจ้าเล่ห์ “ล้อเล่นน่ะ”

หลินหยาชะงักค้าง ก่อนจะเบิกตาโตแล้วหลุดเสียง “ท่าน!” เกือบจะชี้หน้าด่าอีตาหมอนี้แล้วนะ "ขออภัย...เป็นนิสัยข้าเสียแล้ว เวลาคุยกับคนที่เหมือนฉลาด...แต่ก็โง่ในบางจังหวะ มันอดเย้าแหย่ไม่ได้จริง ๆ" เสียงเขาเหมือนเคยแต่มีความพอใจแฝงลึก ๆ ในรอยยิ้ม

หลินหยาเบนหน้าหนี หัวคิ้วกระตุกเล็กน้อยคล้ายกลั้นด่า ก่อนจะพึมพำเสียงเบา “ข้าเริ่มไม่แน่ใจว่าเจ้าไก่นั่น...หรือเจ้านายมันที่น่าเอาทำไก่ขอทานมากกว่ากันแน่แล้วล่ะเจ้าคะ” เจ้าเฮยจีที่ยืนอยู่ข้าง ๆ สะอึกเพราะนี้ข้าต้องโดนเอาไปทำไก่ขอทานอีกกี่รอบกัน

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: 

ซื้อ กล่องขยายลูกบาศก์ ราคา 40 ตำลึงทอง

จำนวน 3 ชิ้่น รวม 120 ตำลึงทอง

ซื้อ เนื้อกวาง ราคา 1 ตำลึงเงิน 491 เหรียญอู่จู

จำนวน 50 ชิ้น รวม 50 ตำลึงเงิน 24550 เหรียญอู่จู

รวมโอน 120 ตำลึงทอง 50 ตำลึงเงิน 24550 เหรียญอู่จู

(โอนละ)

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-13] โจว จิน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 05 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ เวลา 09.00 - 11.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ร้านหงหยุนหลาย (พบ โจว จิน)

แดดอุ่นยามซื่อส่องลอดร่องหลังคาไม้ลงมาอย่างนวลตา เงาของใบไม้ไหวระริกทาบบนพื้นหินหน้าร้านหงหยุนหลาย ที่เปิดกิจการเช่นทุกวันหลังจากที่ปิดไปนาน เสียงขลุกขลักจากด้านในดังเป็นจังหวะตามธรรมเนียมร้านสารพัดนึกที่ขนข้าวของขึ้นชั้นใหม่แทบทุกยาม แผ่นไม้หน้าร้านแกะสลักอักษรคำว่า “โชคลาภมาถึง” ยังเด่นสง่าราวกับจะเย้ยหยันผู้ที่เดินเข้ามาแบบยังไม่รู้ว่าควรซื้อสิ่งใดดี

หลินหยาก้าวเข้ามาด้วยอาการที่ต่างจากวันก่อน… ท่าทีไม่ใช่การซื้อของตรงจุด หากแต่เหมือนคนที่เริ่มเดินเส้นทางใหม่แล้วยังไม่รู้ว่าควรมองไปทางไหนก่อน นางสาวเท้าไปช้า ๆ ดวงตาสำรวจของบนชั้นวางที่วางกองกันอยู่จนราวกับห้องเก็บของของเทพเซียน อาวุธวิญญาณในรูปแบบต่าง ๆ วางเคียงข้างสมุนไพรและชิ้นส่วนปีศาจชนิดประหลาด มีแม้กระทั่งหินพลังปราณที่แปลกประหลาดแต่นางมีเต็มกระเป๋า หลินหยาหยุดมองสินค้าชิ้นหนึ่งเป็นพิเศษ…กำลังจะเอื้อมไปหยิบดูใกล้ ๆ แต่กลับหยุดมือกลางคัน

"ข้า...ควรเริ่มจากตรงไหนกันแน่นะ…" นางพึมพำกับตัวเองเบา ๆ สายตากวาดดูรอบร้านอย่างไม่แน่ใจ ริมฝีปากขบเข้าหากันเล็กน้อยท่าทีโดยรวมดูไม่ต่างจากแม่ค้ามือใหม่ที่ยืนอยู่ท่ามกลางทะเลแห่งสินค้านับร้อยพัน ความเครียดที่ก่อตัวไม่ทันรู้ตัวกลับเริ่มขยายในอก ส่งผลให้จู่ ๆ…

แหมะ…

เลือดสีแดงสดหยดลงบนปลายรองเท้าหนังเบา ๆ หนึ่งหยด ก่อนที่หยดที่สองและสามจะตามมาอย่างใจร้อน หลินหยาชะงัก ดวงตากะพริบสองครั้งอย่างงุนงง ก่อนจะรีบควักผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กขึ้นมาปิดจมูกราวกับฝึกมาอย่างดี เสียงสูดหายใจถี่เบาดังลอดออกมาสองแก้มแดงเรื่อขึ้นทั้งเพราะความอับอายและแรงเลือดที่พุ่งขึ้นโดยไม่ตั้งใจ “เวรเอ๊ย…ตอนนี้เรอะ…” นางสบถเบา ๆ อย่างไม่รู้ตัวก่อนจะเบนหน้าหลบซ้ายขวา

และนั่นเอง…ที่สายตาคมเฉียบจากชั้นลอยด้านในร้านซึ่งมักใช้สำหรับดูแลของล้ำค่า จับจ้องภาพนั้นพอดิบพอดีโจวจิน ผู้ยังอยู่ในชุดคลุมยาวสีหมึกเข้ม ยืนพิงราวไม้พร้อมจอกชาชุดหนึ่งในมือ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเย็นเยือกสะท้อนแสงเล็กน้อยเมื่อเห็นหญิงสาวที่เคยเฉียบแหลมทะลุทะลวงพร้อมเชือดไก่ยืนอุดจมูกอยู่กับผ้าเช็ดหน้า ราวกับแม่ค้ามือใหม่ที่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน แถมเลือดกำเดายังทำหน้าที่ทรยศเจ้าของอย่างสิ้นเชิง เขาไม่หลุดหัวเราะหากแต่เดินลงจากชั้นลอยอย่างเงียบเชียบเหมือนเงาผี หยุดยืนอยู่ข้างหลินหยาในจังหวะที่นางเงยหน้าอยู่พอดี

“แม่นาง...หากวันนี้มาเพื่อสำรวจตลาด แต่ต้องเสียเลือดเสียเนื้อขนาดนี้ ข้าว่า...ท่านควรกลับไปคิดทบทวนกลยุทธ์ที่บ้านก่อนเถิด”

หลินหยาที่ได้ยินเช่นนั้นก็เงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนเบิกกว้างเล็กน้อย “ท่าน…?”

"เลือดกำเดา..." เขาชี้อย่างไม่แตะตัว ปลายนิ้วชี้ลอยในอากาศคล้ายจะรักษาระยะแต่สายตานั้นกลับเหมือนเจาะลึกยิ่งกว่าน้ำแข็งฤดูหนาว "เกิดจากการเร่งพิษในร่างกายใช่หรือไม่?" เขาถามเรียบ ๆ แววตาไม่แสดงความตกใจนักคล้ายรู้ว่าเลือดกำเดานี้…ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับนาง

หลินหยากลั้นใจ หันหน้าเล็กน้อยพร้อมแนบผ้าเช็ดหน้าแน่นขึ้น "ไม่ใช่เรื่องใหญ่เจ้าค่ะ...ข้าแค่...เครียดไปหน่อยนึง" นางว่าเบา ๆ แต่แววตาเริ่มฉายแววเหนื่อยล้า

โจวจินนิ่งไปนิด ก่อนจะยื่นห่อผ้าแพรผูกเล็ก ๆ ออกมาในมือข้างหนึ่ง ไม่เอ่ยอะไรเพียงวางไว้บนเคาน์เตอร์หน้าหลินหยา "ผงเย็นบรรเทาอากาศพิษใช้แล้วสูดลมหายใจลึก ๆ ห้ามเครียด ห้ามนอนดึก ห้ามวิ่งไล่ไก่" เขาหยุดนิดหนึ่ง ยิ้มมุมปาก “ข้อสุดท้าย ข้าเพิ่มเอง”

หลินหยากัดปากกลั้นหัวเราะ ทั้งอายทั้งขำทั้งอยากเตะอีกคนให้กระเด็นแต่ก็เอื้อมมือรับห่อผ้ามาอย่างรู้งาน “...ขอบคุณเจ้าค่ะ” แต่ตอนที่กำลังจะถามว่าเท่าไรอีกคนกลับพูดแทรกขึ้นมา "ไม่คิดเงิน" โจวจินกล่าวก่อนนางจะถาม แต่คำนั้นทำให้หลินหยาเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ "อะไรนะเจ้าคะ?"

"เพราะการเห็นแม่ค้ามือใหม่เลือดกำเดาไหลในร้านของข้า...เป็นของหายาก ข้าจะถือว่านี่คือกำไรทางสายตาของวันนี้" เจ้าเฮยจีที่เดินเข้ามาเงียบ ๆ กระพือปีกพองขนอย่างขัดใจ มองเจ้านายเหมือนจะบอกว่า ‘หืม? ไม่คิดเงิน? ท่านป่วยหรือเปล่า?’ โจวจินเพียงโบกพัดไปทางมันเบา ๆ อย่างไม่สนใจ “ถ้ามีอะไรที่เจ้าอยากรู้ ถามมาเถอะ วันนี้ข้าจะตอบโดยไม่คิดค่า ‘ความไม่รู้’ เป็นเงินทอง”

“…พูดแบบนี้ ท่านกำลังตั้งราคาความโง่ข้าอยู่เงียบ ๆ ใช่ไหมเจ้าคะ” หลินหยาถามพลางหรี่ตาใส่อีกคนเหมือนกับคนที่จับผิด ส่วนโจวจินกลับหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะตอบเบา ๆ เช่นกัน “เปล่าเลย...แต่หากแม่นางรู้ตัวเองเมื่อใดว่าข้าไม่เคยคิดราคาความโง่ท่าน...วันนั้นต่างหากที่ท่านควรเริ่มระแวง”

หลินหยาเบ้ปากทันทีแต่ครั้งนี้เธอไม่หนีเหมือนรอบที่แล้วที่อีกคนรังแต่จะขายชาแบบหน้าเลือดใส่เธอ หลินหยาเม้มปากนิดหนึ่งมองโจวจินที่ยังยืนกอดอกพิงตู้อยู่ ท่าทางคล้ายกำลังรอคำถามต่อไปอย่างไม่รีบร้อน เหมือนกับพ่อค้าที่เฝ้ารอเหยื่อเงอะงะมาขอคำปรึกษาเพื่อจะได้เรียกค่าธรรมเนียมแบบไม่รู้ตัว แต่ทว่าหญิงสาวกลับถอนหายใจเบา ๆ เสียก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงแววปลง “ข้าไม่ได้คิดจะทำเป็นอาชีพหลักขนาดนั้นหรอกเจ้าค่ะ..ข้าชอบเล่นดนตรีมากกว่า" คำพูดนั้นดูไม่ใช่ข้อแก้ตัว หากแต่เป็นน้ำเสียงของคนที่พูดความจริงอย่างไม่อ้อมค้อม ไม่มีน้ำหนักของความทะเยอทะยาน ไม่มีไฟของนักค้าขาย มีเพียงความจริงใจที่ฟังแล้ว...ชัดเจน

“ที่มาทำแบบนี้ก็แค่เพราะ…ไม่มีอะไรทำเฉย ๆ น่ะเจ้าคะ” นางเบนสายตามองแผงเครื่องรางกันฝันร้ายที่อยู่ข้าง ๆ ก่อนจะหยิบขึ้นมาหมุนเล่นในมือ “แล้วก็…โดนท่านหมอบอกว่า ห้ามทำงานหนัก ห้ามเครียด...ต้องหาเวลาไปสูดอากาศนอกฉางอันอีก”

“ท่านหมอ?” โจวจินเอียงหน้าเล็กน้อย “หมอผู้นั้น…ต้องเป็นยอดฝีมือแน่ ถึงกล้าสั่งคนอย่างแม่นางให้ ‘ห้ามเครียด’ ได้” 

หลินหยาเลิกคิ้วเล็กน้อย คล้ายจะตอบกลับแต่ก็แค่ยิ้มบาง “ยอดฝีมือหรือไม่ข้าไม่รู้หรอกเจ้าค่ะ...แต่เขาก็พูดตรงดีจนข้าไม่กล้าเถียง เขาบอกว่า...ถ้ายังใช้ชีวิตแบบเดิม อีกไม่นานข้าจะตายก่อนที่พิษในกายจะได้มีโอกาสแสดงอะไรให้ครบด้วยซ้ำ” หลังจากที่โจวจินฟังพลางยกพัดขึ้นแตะคางตนเอง ดวงตาเป็นประกายจาง ๆ “…ห้ามเครียด แต่กลับมาเดินสำรวจตลาด คงเทียบได้กับการพาเสือเข้าบ้านงูพิษกระมัง” เขาพึมพำเบา ๆ ราวกับพูดกับตัวเองมากกว่าคนตรงหน้า

ตอนที่หลินหยาได้ยินนางแค่นหัวเราะนิด ๆ “ก็นั่นแหละเจ้าค่ะ…ข้าไม่เก่งการคำนวณด้วยซ้ำ แค่เห็นว่าอาชีพแม่ค้าน่าจะซื้อของเองได้ง่ายดี ก็เลยกะว่า…ซื้อของมาทำอาหารเองบ้างนิดหน่อย” นางหยุดพลางหรี่ตา “ไม่ได้จะขายอะไรให้ใครหรอกเจ้าค่ะ แค่...ทำกินเอง”

โจวจินนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะยกมือขึ้นตีพัดบนฝ่ามือเบา ๆ พลางเอ่ยเสียงราบ “แม่นางผู้มีพิษในกาย เลือดกำเดาไหลง่าย ไม่ถนัดการคำนวณ ไม่ชอบเครียด และไม่คิดจะขายอะไรให้ใคร...แต่ลงทะเบียนขอรับตราพ่อค้าและมาเดินหาซื้อ ‘กล่องขยายลูกบาศก์’ กับ ‘เนื้อกวางห้าสิบชิ้น’? ...ข้าว่าแม่นางน่าจะกำลัง ‘เครียดแบบไม่รู้ตัว’ เสียมากกว่า”

หลินหยาขมวดคิ้วน้อย ๆ “เจ้าค่ะ...แต่ของที่ข้าซื้อมันก็เก็บได้นี่นา กล่องขยายก็ใช้กับของส่วนตัว...เนื้อกวางก็จะไปทำอาหารตั้งมากเก็บใส่กระเป๋าเจ็ดขุมทรัพย์ไว้น่าจะอยู่ได้สักพักไม่เน่าไม่บูด ข้าคิดมาแล้วนะ”

เฮยจีที่ยืนอยู่ไม่ไกลส่งเสียง “กุ๊ก” ขึ้นเบา ๆ คราวนี้เหมือนแฝงความเคารพมากขึ้นนิดหน่อย โจวจินหัวเราะเบา ๆ “ข้าขอถอนคำพูดก่อนหน้านี้…แม่นางอาจไม่ได้โง่…แต่เพียงแค่คิดต่างจากพ่อค้าเท่านั้นเอง”

หลินหยาเลิกคิ้วตอนที่อีกคนบอกแบบนั้นแล้วเอียงคอมองแบบสงสัยเพราะนางไม่เข้าใจว่ามันหมายความว่ายังไง “อ้าว แล้วมันต่างกันยังไงเจ้าคะ?”

“พ่อค้า…มองทุกสิ่งเป็นต้นทุนและกำไร..แต่แม่นาง...มองทุกอย่างเป็นของกินได้หมด” โจวจินยกมือแตะหน้าผากเบา ๆ คล้ายปวดหัวอย่างสง่างาม “ข้าเริ่มเชื่อเสียแล้วว่า…แม่นางผู้นี้อาจเป็นนักพรตที่ปลอมตัวมาใช้เงินมนุษย์”

ทันทีที่หลินหยาได้ยินแช่นนั้นก็หัวเราะร่า นางเอียงคอเล้กน้อยก่อนที่จะยิ้ม “ไม่หรอกเจ้าคะ ข้าเป็นมนุษย์เต็มขั้น...แค่มีรสนิยมแพงหน่อยเท่านั้นเอง” เจ้าเฮยจีหันควับมามอง คล้ายจะถาม ‘รสนิยมแพง…แบบอยากตุ๋นข้าทุกครั้งที่เจอกันหรือ?’ โจวจินพ่นลมหายใจเบา ๆ “เช่นนั้น…เจ้าควรจะระวังตัวให้ดี แม่นางผู้มองทุกอย่างเป็นของกิน”

“ข้าระวังอยู่แล้วเจ้าค่ะ” นางตอบพลางเหล่มองเขา “โดยเฉพาะเวลาเจอพ่อค้าที่คล้ายจะขายข้าเป็นเครื่องปรุงเสียเอง”

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: -

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-13] โจว จิน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 16 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเฉิน เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ร้านหงหยุนหลาย (พบ โจว จิน)

ยามเฉินแดดอ่อนเพิ่งแตะขอบฟ้าตะวันออกฉางอันยังงัวเงียไม่เต็มตื่น ถนนสิบลี้ที่มักคึกคักยามสายยังคงเงียบสงบ มีเพียงเสียงล้อเกวียนกับเสียงเปิดร้านที่ดังเป็นจังหวะห่าง ๆ ตลอดสองฟากฝั่งและในบรรดาร้านรวงเหล่านั้น “หงหยุนหลาย” ร้านสารพัดนึกชื่อก้องของโจวจินก็เป็นหนึ่งในไม่กี่แห่งที่เปิดก่อนแสงอาทิตย์จะขึ้นเต็มดวง หลินหยาที่สวมเสื้อนอกบางสีหม่นของแม่ค้าสำหรับเดินทางในยามเช้าย่างเท้าเข้าสู่ถนนสิบลี้ด้วยท่าทีรีบเร่ง พวงห่อของในมือมีห่อขนมพันผ้าลายดอกไม้จิ๋วอย่างประณีต เตรียมเอาไปง้อหรงเล่อที่จวนหวยหนานหวางเพราะนางหายหน้าไปเกือบเจ็ดวันเต็ม ๆ ขืนไม่ไปวันนี้อีกหรงเล่อได้ถลึงตามากพอจะเขียนยันต์หมื่นปีแช่งส่งกลับแน่

แต่ระหว่างเดินผ่านหัวมุมถนนกลับสะดุดตากับแผ่นป้ายเขียนว่า ของใหม่จากหางโจว ลิ่วอันกวาเพี่ยนแท้ วางอยู่หน้าร้านหงหยุนหลายพร้อมชาหอมจางที่ลอยเตะจมูกมาแต่ไกล หลินหยาหยุดกึกทันที “ลิ่วอันกวาเพี่ยน?” นางพึมพำเบา ๆ ดวงตาเฉียบหวานวาววับขึ้นทันใดราวกับแมวที่ได้เห็นปลาทูตัวเขื่อง

แม้จะไม่ชอบเจ้าของร้านก็ตามทีหรือเคยคิดจะต้มไก่ข้าง ๆ เขาหลายรอบก็ตามที…แต่นี่มันชาจากเมืองหางโจว ที่นางเคยชิมครั้งเดียวตอนงานเลี้ยงบนเขาเมื่อปีกลาย กลิ่นของมันคล้ายหญ้าอ่อนหลังฝนเคลือบปลายลิ้นด้วยความขมจางก่อนเปลี่ยนเป็นหวานปลายราวกับความคิดถึงที่ไม่ได้เอ่ย “ชิ…เดี๋ยวข้าก็ซื้อหมดไปเลยดีไหม” นางบ่นเบา ๆ แต่ฝีเท้ากลับตรงเข้าร้านไม่เบี่ยงเบนแม้แต่น้อย

เสียงกริ๊งจากลูกกระพรวนบนประตูไม้ดังแผ่วเมื่อเธอเปิดเข้าไปด้านในร้านหอมกรุ่นด้วยกลิ่นชาจาง ๆ และกลิ่นกระดูกปีศาจตากแห้งที่ไม่เคยจางหายไปจากบรรยากาศเสียทีแหล่งรวมของประหลาดทั้งสิ้น หลินหยากวาดสายตาไปที่แผงชาพบว่ามีชาหลายชนิดตั้งเรียงอย่างแปลกประหลาดป้ายราคาติดไว้ตรง ๆ บ้าง คว่ำกลับด้านบ้างและบางอันเขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ว่า “ใครกล้าต่อราคากับเจ้าของร้าน โปรดวัดใจ”

“ฮึ” หลินหยาเบ้ปากน้อย ๆ ก่อนจะยื่นมือไปหยิบห่อชาใบลิ่วอันกวาเพี่ยนขึ้นมาดู แล้วเสียงกระพือปีกหนึ่งก็ดัง “ปั่บ!”

เฮยจี เจ้าแห่งไก่ดำตัวยืนหนึ่งแห่งการขัดแข้งขัดขานางพรวดออกมาจากหลังฉากผ้าด้วยท่าทางสง่างามราวราชาหงส์ แต่มันเป็นไก่ ไก่ที่เดินลากเท้าปุ้ก ๆ มาหยุดตรงหน้าเธอ ก่อนจะก้มหน้าจิกปลายรองเท้านางเบา ๆ ราวกับทักทายอย่างเย้ยหยันว่า “อ้อ หวนคืนสู่สนามรบแล้วหรือนังแม่ค้าเถื่อน?”

หลินหยาไม่สะดุ้ง ไม่หลบ สบตาเจ้าไก่กุ๊กทันที “ข้ายังไม่ได้คิดจะจับเจ้าทำไก่ย่าง...ตอนนี้” นางเน้นคำว่า ตอนนี้ แล้วก้มหน้าลงกระซิบเย็น ๆ ใกล้หน้าและใบหูขนนุ่มสีแดงของมัน “…แต่ถ้ากล้าจิกเท้าอีกรอบ ข้าจะปล่อยเจ้าไปในครัววัดแล้วบอกแม่ชีว่ามีไก่เทพมาปรากฏตัวให้โชคแล้วก็ไม่กลับมารับอีกเลย”

“กุ๊ก!?” เฮยจีผงะถอยหลังเสียงกระพือปีกฟึ่บใหญ่ ๆ เหมือนอยากพูดอะไรแต่ไม่มีบทให้จบ มันกระโดดขึ้นไปหลังโต๊ะจ่ายเงินแทนอย่างพ่ายแพ้ในเชิงยุทธ เสียงหนึ่งดังจากด้านในร้านในจังหวะนั้นพอดีทุ้มอารมณ์ดีแต่ก็เย็นและชัดเจนอย่างกับเจ้าของกำลังยืนอยู่หลังม่านผ้าลายเมฆ “เช้านี้...แม่นางจะเลือกซื้อชา หรือเลือกประหารสัตว์ปีกก่อนดีล่ะ?” โจวจินเดินออกมาพร้อมถ้วยชาร้อนในมือหนึ่งชุดคลุมสีอ่อนแหวกชายเสื้อเบา ๆ ตามลม ดวงตาเรียบนิ่งแต่เจือความขบขัน

“...ข้าว่า ท่านควรจะทำบัญชี ‘การจ่ายค่าเสียหายจากการกระตุ้นอารมณ์ลูกค้า’ ไว้ต่างหากเสียแล้วล่ะเจ้าค่ะ” หลินหยาเอ่ยโดยไม่เงยหน้าจากห่อชาเพราะไอ้ไก่นั้นมันกวนบาทาของเธอจริง ๆ 

“ข้าเรียกบัญชีนั้นว่า ‘กำไรทางอารมณ์’ ต่างหาก” เขายิ้ม “เห็นแม่นางมาเดินหน้าบูดแต่เช้า ข้าก็นึกว่าฟ้าคงมีพายุ...แต่พอเห็นมือคว้าห่อลิ่วอันกวาเพี่ยน ข้าก็รู้ทันทีว่าวันนี้...แม่นางจะใจอ่อนกับอะไรบางอย่างอีกแล้ว”

หลินหยาขยับดวงตาของนางเลิกคิ้วหันมาสบตาเขา “ใจอ่อน?”

“ชา” เขายิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย “ไม่ใช่ข้า”

“…พูดอย่างกับท่านเป็นของหวานขบเคี้ยวเข้าปากได้”

“อาจเป็นเช่นนั้น...ถ้าแม่นางไม่เลิกคิดจะย่างข้าหรือไก่ข้าเสียก่อน” หลินหยาหัวเราะในลำคออย่างห้ามไม่อยู่เพราะได้ยินคำนั้น “ข้าขอชาห่อเล็กก็พอข้าจะรีบไปจวนหวยหนานหวาง…มีคนรอขนมอยู่” นางว่าขณะเดินไปที่โต๊ะเตรียมจ่ายเงิน

“ข้าไม่ถามนะ ว่าคนที่รอ…คือใคร” โจวจินพูดคล้ายไม่ใส่ใจแต่ปลายเสียงกลับทิ้งไว้ให้จินตนาการได้อย่างยั่วเย้า ส่วนหลินหยาที่ได้ยินดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนของนางก็หรี่ตา “ถ้าถาม...ข้าจะตอบว่า เป็นไก่ดำอีกตัว”

เฮยจีที่กำลังกินเมล็ดข้าวโพดสะดุ้ง “กุ๊กกก!” ทำไมข้าโดนอีกแล้วโดนตลอดเลยอ่ะ

“ยกเว้น...เจ้าตัวนั้นมันแค่ปากดีไม่ได้มีค่าถึงขั้นรอขนมหรอก” หลินหยาบอกต่อเพราะนางก็ไม่ได้บอกว่าปากดีนั้นหมายถึงไก่หรือว่าหมายถึงคนแถวนี้เหมือนกัน โจวจินกลั้นหัวเราะแทบไม่ทัน พยักหน้าเบา ๆ ยื่นห่อชาให้ขณะเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงความพึงใจหลังจากตรวจสอบเสร็จ “แม่นางกลับมาเมื่อไรก็ยินดีต้อนรับร้านข้ายังมีของกินใจอีกมาก…และบางที...ของที่กินใจยิ่งกว่าชา อาจจะรอแม่นางอยู่ก็ได้” หลินหยาแค่นเสียงในลำคอตอนเขาตอบแบบนั้นแต่รับห่อชามาอย่างรู้งาน

หลินหยาเดินถือห่อชาที่เพิ่งซื้อมาไว้ในอ้อมแขนข้างหนึ่งขณะสายตากวาดไปยังมุมหนึ่งของร้าน แล้วเธอก็ชะงักสายตาเรียวเฉียบสั่นไหววูบหนึ่งเมื่อเห็น กล่องขยายลูกบาศก์ วางเรียงอยู่บนชั้นไม้สูงอย่างสง่างาม ราวกับพวกมันรู้ว่าตัวเองแพงแค่ไหนถึงได้ยืนตระหง่านเชิดหน้าไม่แพ้รูปปั้นราชสีห์หน้าวังหลวง กล่องไม้สีดำสนิทขลิบด้วยลวดลายเรขาคณิตเรืองแสงราง ๆ ถูกวางไว้เรียงกันเป๊ะจนน่าหมั่นไส้ที่สำคัญคือ…มีอยู่ สามกล่อง และราคาถูกระบุไว้ชัดเจนด้วยลายมือเจ้าของร้านว่า

“40 ตำลึงทองต่อกล่อง ไม่มีต่อ”

ดวงตาของหลินหยากระตุกเบา ๆ ขณะหยิบถุงเงินขึ้นมานับ…เสียงเหรียญในถุงกรุ๊งกริ๊งดังประหนึ่งเพลงโศก “3 กล่อง...เท่ากับ 120 ตำลึงทอง” นางพึมพำแล้วกัดฟันแน่นก่อนจะหันมองถุงเงินตัวเองอีกครั้ง “ข้ามีอยู่...39...” เธอหยุดชะงักไปครู่หนึ่งสีหน้าเปลี่ยนเป็น ‘คนเพิ่งโดนตบหน้าด้วยความจริง’ ก่อนจะค่อย ๆ หันขวับไปมองเจ้าของร้านที่กำลังเทชาดื่มอย่างสำอางราวกับโลกนี้ไม่มีเรื่องเงินทองให้ต้องปวดหัว โจวจินรับรู้แรงจ้องทันทีแววตาเขามีประกายระยับเล็กน้อยแต่ไม่แสดงออกชัดเจน เพียงยกคิ้วอย่างสุภาพแล้ววางถ้วยชาเบา ๆ พร้อมพัดในมือที่เคาะจังหวะช้า ๆ บนฝ่ามือเหมือนรอฟังคำอะไรบางอย่างที่อีกฝ่ายกำลังจะขอ

หลินหยาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพราะไม่รู้ว่าไอ้หมอนี้มันจะกวนตีนอะไรเธออีก “ท่านพ่อค้าเจ้าคะ…” เธอเอ่ยน้ำเสียงเรียบพลางขยับยืนเท้ากับโต๊ะคิดเงินแววตามีประกายดื้อรั้นซ่อนอยู่ “ท่านรับเป็นตำลึงเงินได้หรือไม่เจ้าคะ?” โจวจินกระพริบตาช้า ๆ มองเธออย่างรู้ทันว่าเขารู้อยู่แล้วว่านางจะพูดแบบนี้ ก่อนจะตอบเสียงนิ่งแต่ชัด “ขึ้นอยู่กับว่า…จะเป็นตำลึงเงินกี่ตำลึง”

หลินหยาชี้ไปที่กล่องลูกบาศก์สามกล่อง “ข้าอยากได้กล่องนั้น 3 กล่อง กล่องละ 40 ตำลึงทอง เท่ากับ 120 ตำลึงทองข้าขอจ่ายเป็น 1200 ตำลึงเงิน ท่านชายจะรับไหม?” โจวจินนิ่งไปเพียงกะพริบตาแววตาเขาไหววูบ...ไม่ใช่เพราะราคาผิดแต่เพราะคำว่า "อยากได้" ที่เขาได้ยินจากปากนางเป็นครั้งแรกโดยที่ไม่มีการโยนประชดหรือการเล่นคำแม้แต่นิด

“แม่นางจะจ่ายเต็ม?” เขาถามสั้น ๆ

“จ่ายเต็มสิเจ้าคะ” หลินหยาเอ่ยเสียงเรียบแล้วเสริมเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่ชวนให้คนอยากแกล้ง “อย่าบอกนะว่า...พ่อค้ามหาโหดอย่างท่านรับแค่ตำลึงทองไม่รับตำลึงเงิน?”

โจวจินหัวเราะในลำคอพัดในมือหยุดเคลื่อนไหวดวงตาของเขาเป็นประกายบางอย่างที่ยากจะจับต้องได้ไม่ใช่ประกายโลภไม่ใช่เยาะเย้ยแต่เป็นประกายของนักเจรจาที่รู้ว่าอีกฝ่าย…เริ่มเล่นเกมของเขาแล้ว “ข้ารับ...หากเป็นเงินของแม่นาง”

“เอ้าท์…แล้วถ้าเป็นเงินข้ามันทำไม...มีกลิ่นสาบหนูเพราะข้าไปหยิบมันมาจากศพพวกปีศาจหนูล่ะ?” หลินหยาแกล้งถามติดตลก แต่พอได้ยินโจวจินหลับตานิดหนึ่งราวกับกลั้นยิ้ม “กลิ่นเงิน...ย่อมแรงกว่ากลิ่นสาบหนูเสมอ” เขาตอบพลางยื่นมือออกไปเป็นเชิงตกลง “1200 ตำลึงเงิน กล่องลูกบาศก์ 3 กล่อง ข้าไม่รับคืน ข้าไม่รับอารมณ์และไม่รับคำขู่จะเอาไก่ข้าไปต้มภายหลัง”

หลินหยาหรี่ตามองเจ้าของร้านพร้อมหยิบถุงเงินยื่นให้แบบ กระแทกด้วยรอยยิ้ม อย่างเย็น ๆ “ข้าสัญญาว่าจะไม่ต้มไก่เจ้าวันนี้” เจ้าเฮยจีที่แอบฟังอยู่ด้านหลังถึงกับสะดุ้งยืดตัวพองขนเหมือนจะเปล่งเสียง “วันนี้!? แล้วพรุ่งนี้ล่ะ เจ้านี้มัน!!”

โจวจินรับถุงเงินมาอย่างสง่างามก่อนจะเอ่ยเบา ๆ คล้ายกระซิบ “ข้าจะจดจำวันนี้ไว้...วันที่แม่นาง ‘อยากได้บางสิ่ง’ จริง ๆ” หลินหยายืดอกอย่างไม่ยี่หระ “ของ...ข้าเลือกเองคิดเองใช้เองมันก็ต้องมีทั้งที่อยากได้แล้วก็ไม่อยากได้ปะล่ะ? ต้องทำให้คนมาป้ายยาว่าต้องซื้ออย่างโน้นอย่างนี้หรือเจ้าคะ?”

 

“ข้าไม่ได้จะป้ายราคาให้ใครหรอกแม่นาง...แค่บางครั้ง ของที่เราคิดว่า ‘เลือกเอง’...อาจจะมีคนแอบเอาไปวางไว้ให้เลือกโดยที่เราไม่รู้ตัวก็ได้นะ” หลินหยาหันขวับดวงตาเปล่งประกายวาบตอนที่ได้ยินอะไรแบบนี้ “ท่านตั้งใจวางไว้?” นางเสียงเข้ม “เปล่าเลย” โจวจินยกสองมือพลางยิ้มร้าย “ข้าก็แค่ตั้งของไว้บนชั้นอย่างเรียบร้อยเท่านั้นเอง...แม่นางเดินมาหาเองทั้งนั้น” เฮยจีเบะปากด้วยสายตา “บอกแล้ว...หมอนี่มันไม่เคยขายของธรรมดา”

หลินหยาไม่ได้ตอบอะไรนางเพียงหยิบกล่องลูกบาศก์ขึ้นมาใส่กระเป๋าอย่างทะนุถนอม ราวกับนี่คือสิ่งที่เธอควบคุมได้เพียงเล็กน้อยในโลกที่พลิกผันเกินคาด

ยามเฉินใกล้สิ้นลำแสงทองสาดเอื่อยผ่านซี่ไม้ฉลุลวดลายเมฆมงคลตรงหลังร้านหงหยุนหลาย กลิ่นใบชาลิ่วอันกวาเพี่ยนยังอวลในอากาศร่วมกับเสียง “กุ๊ก...” เบา ๆ ของเจ้าไก่ดำจอมจุ้นที่ค่อย ๆ ลากเท้าไปหลบอยู่ใต้โต๊ะราวกับไม่อยากยุ่งกับมนุษย์สติไม่ดีในร้านตอนนี้ หลินหยายังยืนอยู่ตรงชั้นวางใกล้โต๊ะไม้คิดเงินกล่องลูกบาศก์สามกล่องถูกจัดเก็บเรียบร้อยในกระเป๋าเจ็ดขุมทรัพย์ที่คาดบ่าอย่างคล่องแคล่ว ใบหน้าขาวสะอาดนั้นดูดีกว่าครั้งก่อนชัดเจนสีเลือดฝาดกลับมาสู่พวงแก้ม ลมหายใจไม่แผ่วสั้น ความมั่นคงในกิริยาท่วงท่าก็ปรากฏเด่นชัดขึ้นหากเป็นใครมองเพียงผิวเผิน...คงคิดว่านางดีขึ้นแล้วจริง ๆ แต่โจวจิน…ไม่ใช่ “ใคร” ที่ว่านั้น

ขายืนอยู่หลังโต๊ะฝั่งตรงข้ามหันหลังล้างจอกชาด้วยท่าทางสบาย ๆ ไม่ได้เร่งเร้า ไม่ได้จ้องมองตรง ๆ หากแต่สายตากลับจับทุกรายละเอียดของหลินหยาอย่างแม่นยำดวงตาที่ร่าเริงอยู่เสมอในแบบของนาง วันนี้ดูคล้ายเหม่อลอยเพียงเสี้ยววินาทีหลายต่อหลายครั้งรอยยิ้มบาง ๆ ที่นางปั้นไว้ก็ยกขึ้นไม่เท่ากันข้างหนึ่งและที่สำคัญ…แววตาคู่นั้นเหมือนของคนที่เพิ่งเดินผ่านนรกมาแล้วกำลังแสร้งทำเป็นว่า “ไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

“แม่นางดู...สบายดีขึ้นกว่าคราวก่อนมากทีเดียว” เสียงเขาทุ้มต่ำเรียบเย็นอย่างสุภาพแต่ไม่ขาดไหวพริบ “ข้าคิดอยู่เหมือนกันว่าแม่นางคงไปพักผ่อนหายใจตามคำสั่งท่านหมอจริงจังเสียจนข้าต้องขึ้นราคาสินค้ารอเผื่อแม่นางหายดีจะได้กลับมาใช้เงินในร้านข้า”

หลินหยาชะงักเพียงเล็กน้อยยกยิ้มบางคล้ายตอบรับคำล้อของอีกฝ่ายตามปกติเมื่อได้ยิน “ก็...พักจริง ๆ เจ้าค่ะ พักเต็มที่เลย...พักจนเหมือนตายไปเลยก็ว่าได้” คำพูดนั้นหลุดออกมาเบา ๆ ราวกับลืมคิดแต่เอาตรง ๆ มันก็เป็นเรื่องจริงจนโจวจินเงียบชั่วอึดใจมือที่ถือจอกชาหยุดนิ่งชั่วครู่ ก่อนจะวางมันลงเบา ๆ บนผ้าขาวสะอาดดวงตาเรียบเฉียบเหลือบมองเธออีกครั้งคราวนี้...ตรง ๆ เขาไม่ถามเพราะพ่อค้าที่ดี ย่อมรู้ว่า ‘เวลาที่เหมาะสมในการถาม’ ต่างหากที่สำคัญ

“หากเป็นเช่นนั้น...” เขาเอ่ยพลางเปิดลิ้นชักใต้โต๊ะหยิบห่อยาสมุนไพรเล็ก ๆ ออกมาห่อด้วยกระดาษข้าวเหนียวลายดอกบ๊วยแล้ววางลงเบา ๆ ตรงหน้า “ชงกับน้ำร้อนก่อนนอน หายใจจะโล่งขึ้น และฝัน...จะไม่หนักเกินไป”

หลินหยาหรี่ตามองเขาเงียบ ๆ อยู่อึดใจหนึ่งก่อนจะพูดเสียงเบา “มองออกถึงเพียงนั้นเลยหรือเจ้าคะ?” โจวจินไม่ตอบตรง ๆ เพียงยกพัดขึ้นแตะปลายคางของตัวเอง

“ข้ามองสายตาลูกค้าทุกคนเก่ง...โดยเฉพาะพวกที่พยายามหลอกตัวเองเก่งกว่าข้า” หลินหยาสะอึกตอนได้ยินนาไงม่ได้ตั้งใจสักหน่อยแล้วเงียบไปเล็กน้อยก่อนจะหยิบห่อยาสมุนไพรขึ้นมาใส่กระเป๋า “ข้าจะถือว่านี่เป็นของแถมที่ข้าไม่ได้ขอนะเจ้าคะ…”

“และข้าจะถือว่าไม่ได้ยิน” เขาว่าพลางหันไปเก็บของหลังร้าน “แต่หากฝันมันยัง ‘ตามมา’ อีก” น้ำเสียงเขาเบาและจริงจังขึ้นเล็กน้อยในขณะที่ไม่ได้มองเธอ “ก็กลับมาเอาอีกห่อ...ข้าไม่คิดเงิน เพราะของพวกนี้…ข้าเตรียมไว้เผื่อลูกค้าที่ร่าเริงผิดปกติเท่านั้น” หลินหยานิ่งไป…ก่อนจะหลุดหัวเราะเบา ๆ อย่างกลั้นไม่อยู่จริง ๆ “ท่านควรเปลี่ยนจากร้านขายของสารพัดนึกเป็นร้านขายของสะกิดใจแทนแล้วละเจ้าค่ะ”

โจวจินยิ้มบาง ๆ ไม่ปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้ยอมรับด้วยเช่นกันเพียงพูดเบา ๆ ว่า “บางที...ของที่มีค่าในร้านข้า ไม่ได้ตั้งราคาด้วยเหรียญตำลึงทองเสมอไป”

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: 

ซื้อ ใบชาลิ่วอันกวาเพี่ยน ราคา 1 ตำลึงเงิน 584 เหรียญอู่จู

จำนวน 29 ชิ้น รวม 29 ตำลึงเงิน 16936 

ซื้อ กล่องขยายลูกบาศก์ ราคา 40 ตำลึงทอง

จำนวน 3 ชิ้น รวม 120 ตำลึงทอง หรือ 1200 ตำลึงเงิน

รวมโอน 1229 ตำลึงเงิน 16936 เหรียญอู่จู

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-13] โจว จิน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

LinYa ดี

วันที่ 24 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ เวลา 09.00 - 11.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ร้านหงหยุนหลาย (พบ โจว จิน)

ภายในร้านหงหยุนหลาย ลิ่นหอมของใบชากำจายแผ่วบางท่ามกลางแสงแดดอ่อนที่ส่องลอดผ่านม่านไม้ไผ่ เสียงกระดิ่งเล็กหน้าร้านดังขึ้นขณะบานประตูถูกผลักเปิดเบา ๆ ก่อนร่างคุ้นตาของหลินหยาจะก้าวเข้ามาในร้านอย่างมั่นใจ แขนหนึ่งอุ้มเจ้า “เซียนเฉ่า” เจ้าหมาน้อยตัวดำขนมันปลาบซึ่งกำลังแลบลิ้นหอบเบา ๆ อย่างสงบเสงี่ยม “ข้าพาเจ้ามาด้วย อย่าให้ซนนะเซียนเฉ่า” หญิงสาวหันไปกระซิบกับเซียนเฉ่าเสียงนุ่ม ทำเอาหูพับ ๆ ของเจ้าหมาน้อยขยับไปมาอย่างเข้าใจดี แถมยังทำหน้าใสซื่อไร้พิษสงอย่างน่าเอ็นดู เรียกว่า ‘ไฮโซแต่เงียบ’ อย่างแท้จริง

เบื้องหน้าของนาง โจวจินที่กำลังจัดเรียงหีบห่อใบชาอย่างตั้งใจอยู่หลังเคาน์เตอร์ชำเลืองมาทางประตู ริมฝีปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มทันทีที่เห็นคนคุ้นเคย “แม่นางหลินหยา โผล่มาทั้งที นึกว่าลืมร้านข้าแล้วเสียอีก”

“หึ ข้าจะลืมได้ไง ยังไงก็ต้องแวะมาดูของดีราคาสูงเป็นระยะอยู่แล้วนี่นา” หลินหยายักคิ้วขำ กลอกตาเล็กน้อยก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นถาดเนื้อไก่ดำที่ถูกหั่นเตรียมไว้ในตู้กระจกใสตรงมุมขวา “โอ๊ะ นั่นไก่ดำเหรอ?”

“เนื้อไก่ดำพันธุ์ชิงโจว ขุนด้วยข้าวสาลีหมัก มีแค่ 1 ตำลึงเงิน 475 เหรียญอู่จูเท่านั้น เหลือไม่กี่ตัวแล้ว” โจวจินเอ่ยพร้อมดีดนิ้วเรียกเฮยจีที่เดินเชิด ๆ อยู่หลังร้านมาดูเงียบ ๆ เจ้าตัวดีพอเห็นไก่ดำถูกกล่าวถึงก็ทำหน้าไม่พอใจในทันที ประหนึ่งจะตะโกนว่า “ข้ายังอยู่ทั้งตัว ทำไมพวกเจ้ากินกันล่ะ!?” หลินหยาขำในลำคอ พลางมองเฮยจีแล้วพยักหน้าเบา ๆ “ไม่ต้องห่วงนะเฮยจี ไม่ได้จะซื้อไปให้เซียนเฉ่ากินเจ้าหรอก” เฮยจีเชิดหน้าแอ่นอกอย่างภาคภูมิใจ ราวกับราชาผู้รอดพ้นจากการถูกทำซุปเฉียดฉิว

“แล้วนี่...มีเมือกปลาด้วยใช่ไหม?” หลินหยาเอ่ยถามต่อเมื่อสายตาเหลือบเห็นขวดแก้วใบย่อมที่มีของเหลวใสข้นขลุกอยู่ภายใน

“ของดีจากตงไห่ เพิ่งได้มาเมื่อวานนี้ ขวดละ 248 เหรียญอู่จู ข้าเก็บไว้ให้ลูกค้าประจำ” โจวจินยิ้มบาง เสียงของเขานุ่มราวกับกำลังเสนอขุมทรัพย์บางอย่าง แม้จะรู้ดีว่าทุกอย่างมีต้นทุนต่ำแต่อัพราคาขายจนทำให้คนฟังลังเลนิด ๆ

แต่หลินหยากลับพยักหน้าโดยไม่ต่อรอง “เอา 50 ชิ้น”

โจวจินไม่พูดอะไร เพียงพึมพำเบา ๆ ว่า “นี่สินะ พลังของการรู้จักเวลาขายของ”

“แล้วนั่น...ใบชาลิ้วอันกวาเพี่ยน?” หลินหยาเอียงคอถาม เมื่อเห็นกล่องชาบรรจุถุงผ้าไหมวางเรียงอยู่บนชั้นไม้มะฮอกกานี “ชาล็อตเดียวจากภูเขาในเมืองหางโจว มณฑนลิ่วอัน เก็บในคืนพระจันทร์เต็มดวง...ว่ากันว่าเหมาะกับคนที่คิดมาก” โจวจินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังผิดปกติ ทว่าแววตากลับเปล่งแสงเจ้าเล่ห์ราวกับรู้ว่าคำว่า ‘คิดมาก’ จะโดนใจใครบางคนเข้าเต็มเปา หลินหยาแค่นหัวเราะเบา ๆ แล้วส่ายหน้า “ข้าก็เอานั่นด้วย”

เธอหยิบกล่องชาขึ้นมาอย่างระวังไม่ให้เซียนเฉ่าขยับตัวมากไป จากนั้นก็ยื่นเงินให้ตามจำนวนโดยไม่ต่อสักคำ แววตาแอบเหนื่อยใจนิด ๆ กับราคาที่โดนขูด แต่ก็ยอมอยู่ดีเพราะของมันดีจริง โจวจินรับเงินแล้วเลื่อนห่อของให้ด้วยมือเรียวจัดวางอย่างเรียบร้อย เฮยจีเดินวนไปมาเหมือนกำลังตรวจสอบว่าของที่ลูกค้ารับไปมีความ "ควรค่า" ต่อการถือออกจากร้านหรือไม่

“แม่นางจะทำอาหารอะไรล่ะคราวนี้? หรือว่าจะเป็นของว่างให้คนพิเศษ?” เขาถามขึ้นพร้อมเลิกคิ้วอย่างรู้ทัน

“อาหารแมว” หลินหยาตอบหน้าตาย แล้วเดินตัวปลิวออกจากร้านพร้อมหมาน้อย ทิ้งโจวจินให้ยืนขำกับคำตอบนั้นอยู่ตรงเคาน์เตอร์พร้อมเจ้าไก่เฮยจีที่พ่นลมฟึด ๆ แบบไก่ไม่สบอารมณ์ที่สุดในฉางอัน

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: 

ซื้อ เนื้อไก่ดำ ราคา 1 ตำลึงเงิน 475 เหรียญอู่จู

จำนวน 52 ชิ้น รวม 52 ตำลึงเงิน 24700 เหรียญอู่จู

ซื้อ เมือกปลา ราคา 248 เหรียญอู่จู

จำนวน 50 ชิ้น รวม 12400 เหรียญอู่จู

ซื้อ ใบชาลิ่วอันกวาเพี่ยน ราคา 1 ตำลึงเงิน 584 เหรียญอู่จู

จำนวน 29 ชิ้น รวม 29 ตำลึงเงิน 16936 เหรียญอู่จู

รวมโอน 81 ตำลึงเงิน 54036 เหรียญอู่จู หรือ 216 ตำลึงเงิน 36 เหรียญอู่จู

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-13] โจว จิน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม

99 EXP [LV Max] แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point

LinYa ดี

วันที่ 28 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซิน เวลา 15.00 - 16.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออก ร้านหงหยุนหลาย (พบ โจวจิน)

แดดยามเซินสาดทาบเงาทอดยาวบนถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันออกเริ่มซบเซาเมื่อร้านรวงหลายแห่งใกล้จะปิดกิจการในวันนั้น ภายในร้านหงหยุนหลาย กลิ่นชาอุ่นและสมุนไพรหอมยังคงคลุ้งอยู่ เสียงเคาะพัดเบา ๆ ของโจวจินดังแผ่วขณะเขากำลังเช็คบัญชีท้ายวัน ประตูไม้ไผ่เลื่อนแผ่วลงพร้อมเสียงกระดิ่งดัง “กริ๊ง” โจวจินเหลือบตามองไปทันที ดวงตาคมเห็นหลินหยาก้าวเข้ามา แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง ใบหน้างามนั้นซีดเซียว ริมฝีปากเกือบไร้สี แววตาสดใสที่เคยมีดูหม่นราวแสงจันทร์ถูกหมอกบดบัง แถมท่าทางยังฝืนยืนตรงราวกับไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแรงในตัวเอง

“แม่นางหลินหยา...” โจวจินเอ่ยเรียกเสียงต่ำ น้ำเสียงแฝงแววห่วงใยแต่ก็ซ่อนภายใต้รอยยิ้มปกติ “เจ้ามาในสภาพนี้ ข้าต้องถามหรือไม่ว่าไปเล่นที่ไหนมาอีก?”

หลินหยายกยิ้มจาง ๆ ดวงตากึ่งปิดกึ่งเปิด “ข้า...ก็แค่ผ่านศึกเล็กน้อย ขอบใจที่ห่วงนะท่านพ่อค้า...หึ” เธอแสร้งหัวเราะ แต่แค่ยกมือปัดผมก็เหมือนหมดแรง เธอพยายามเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์ ทักทายเขาด้วยน้ำเสียงบางเบา “ร้านท่าน...ยังหอมเหมือนเดิม” เจ้าไก่เฮยจีที่นั่งเกาะอยู่บนชั้นวางข้างหลังถึงกับเชิดคอแล้วส่งเสียง “ก๊า!” เสียงดังเหมือนกำลังบ่น “เจ้ามาในสภาพนี้แล้วกล้าพูดเล่นอีกหรือ!” จากนั้นมันก็กระพือปีกสองสามครั้งแล้วเดินเข้ามาใกล้หลินหยาแบบสำรวจ

โจวจินหรี่ตามอง ก่อนจะเดินออกมาจากหลังเคาน์เตอร์โดยไม่รอให้เธอพูดต่อ เขายื่นมือมาจับแขนหลินหยาเบา ๆ ท่าทีไม่วางเฉยเหมือนทุกครั้ง โจวจินกระชับมือบนแขนเธอเล็กน้อย น้ำเสียงต่ำลงราวกับกำลังข่มอารมณ์บางอย่าง “หึ...เจ้าชอบหาเรื่องเสี่ยงตายจริง ๆ นะ”

หลินหยาฝืนยิ้มอีกครั้ง “ข้า...ก็ต้องทำในสิ่งที่ควรทำ” เธอมองขึ้นสบตาเขาเล็กน้อย “แต่ข้าอยากทักทายท่านกับเจ้าไก่ก่อน...ก่อนจะกลับไปพัก” เฮยจีเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ ยืดอกทำท่าขึงขัง แต่ดวงตากลับจ้องด้วยแวววาวเหมือนเป็นห่วง พอมันส่งเสียง “ค่อก” เบา ๆ ก็หันหน้าไปทางโจวจิน เหมือนจะบอกว่า “ช่วยทำอะไรสักอย่างเถอะ!”

โจวจินถอนหายใจ พลางลากเธอไปนั่งที่เก้าอี้ไม้ตรงมุมร้าน เขาหันหลังไปหยิบขวดสมุนไพรกับน้ำอุ่นมาวางลงตรงหน้า “ดื่มนี่ซะ มันจะช่วยทุเลาอาการพิษลงไปสักระยะ” เขากล่าวขณะก้มลงมองหลินหยาใกล้ ๆ แววตาที่ซ่อนอยู่หลังรอยยิ้มแผ่วในครานี้กลับเต็มไปด้วยความเคร่งเครียดและสนใจ หลินหยารับถ้วยสมุนไพรขึ้นจิบช้า ๆ กลิ่นขมแทรกหวานซึมเข้าในลำคอ ความอ่อนแรงคล้ายจะลดลงเล็กน้อย นางมองเขาแล้วยิ้มบาง “ท่านทำตัวเหมือนห่วงข้าเกินไปแล้วนะ”

“ก็แค่ไม่อยากเห็นลูกค้าประจำตาย” โจวจินตอบทันควันด้วยน้ำเสียงเจือเย้า แต่ในดวงตากลับซ่อนความจริงที่ต่างออกไปโดยสิ้นเชิง หลินหยาเพียงหัวเราะเบา ๆ แล้วเอนตัวพิงพนักชั่วครู่ สูดกลิ่นชาในร้านที่เธอคุ้นเคย บรรยากาศอบอุ่นแปลก ๆ นี้ทำให้หัวใจเธอสงบลง แม้ร่างกายจะยังบอบช้ำอยู่ก็ตาม

โจวจินยืนกอดอกพิงเคาน์เตอร์ มองหญิงสาวที่ยังซีดแต่กลับทำหน้ายิ้มบางราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น หลินหยาวางถ้วยสมุนไพรลงเบา ๆ ก่อนเงยหน้ามองเขาแล้วเอ่ยเสียงอ่อน "วันนี้ข้ามาซื้อของ...อยากได้กล่องขยายลูกบาศก์อีกหน่อย มีเหลืออยู่สามกล่องใช่ไหม?" โจวจินเลิกคิ้ว ดวงตาคมฉายแววกังวลแฝงความขบขันเล็ก ๆ 

"เจ้ามาในสภาพแทบจะล้มทั้งยืน...เพื่อซื้อกล่องขยายงั้นรึ?" เขาพ่นลมหายใจ ก่อนหมุนตัวไปหยิบกล่องลูกบาศก์สามกล่องที่วางเรียงอยู่บนชั้นไม้ด้านหลัง “ของพวกนี้ข้าเก็บไว้ให้คนที่พร้อมใช้งาน...แต่เจ้า” เขาหันกลับมา วางมันลงบนโต๊ะเสียงเบา “ดูไม่พร้อมสักนิด”

“ไม่พร้อมแต่จำเป็น” หลินหยาตอบทันควัน ดวงตาหวานฉายแววแน่วแน่ เธอหยิบถุงเงินออกมาจากสาบเสื้อ เสียงเหรียญทองกระทบกันดังชัดเจน ก่อนจะนับวางตรงหน้าเขาอย่างไม่ลังเล “กล่องละ 40 ตำลึงทอง สามกล่องก็ 120 ตำลึงทอง จ่ายครบ”

โจวจินรับเงินเงียบ ๆ ความรู้สึกในใจเหมือนถูกเธอตัดหน้าไม่ให้ห้าม เขาส่ายหน้าแล้วหัวเราะในลำคอ “ข้าไม่รู้จะว่าเจ้าบ้าหรือใจแข็งดี...เอาไปเถอะ” เขาดันกล่องทั้งสามเข้าหาหลินหยา หญิงสาวยิ้มบาง หยิบกล่องเก็บเข้ากระเป๋าเจ็ดขุมทรัพย์อย่างเรียบร้อยก่อนลุกขึ้น “ขอบคุณนะท่านโจวจิน...สำหรับยาสมุนไพรด้วย”

“เจ้าจะพักที่ไหน?” เขาถามเรียบ ๆ

“บ้านเจ้าค่ะ” เธอตอบสั้น ๆ แต่ดวงตากลับสั่นไหวเล็กน้อยเพราะบ้านไม่ใช่สิ่งที่อยู่ในหัวของเธอตอนนี้ โจวจินเพียงพยักหน้าช้า ๆ ไม่พูดอะไรต่อ สายตาเฝ้ามองแผ่นหลังเล็ก ๆ ที่เดินไปยังประตูร้าน พร้อมเสียงเจ้าไก่เฮยจีที่ทำท่าเหมือนจะขยับตามแต่ก็หยุดเพราะคำสั่งเจ้านาย ก่อนก้าวออกจากร้าน หลินหยาหันมานิดหนึ่ง “ข้าจะไปพักผ่อน...ไม่ต้องเป็นห่วง”

“ข้าจะห่วงหรือไม่ ข้าก็เป็นพ่อค้า” โจวจินพูดยิ้มมุมปากแต่ในดวงตากลับบอกชัดว่าเขาห่วงจริง หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ “ก็แล้วแต่จะพูดเถอะ” แล้วจึงก้าวออกไป ทิ้งกลิ่นหอมของสมุนไพรเจือจางไว้ในอากาศ โจวจินยืนมองเงาของนางลับไปพร้อมกับแสงบ่าย ก่อนจะเอ่ยกับเฮยจีเสียงเบา “ผู้หญิงคนนี้...ข้ายังอ่านไม่ขาดเลย” เจ้าไก่แค่เชิดหน้าราวกับจะตอบว่า “ข้าก็เหมือนกัน”

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: 

ซื้อ กล่องขยายลูกบาศก์ ราคา 40 ตำลึงทอง

จำนวน 3 ชิ้น รวม 120 ตำลึงทอง

รวมโอน 120 ตำลึงทอง

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-13] โจว จิน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม